Ο Θεός οικονομεί στη ζωή μας και τα μικρά και τα μεγαλύτερα, δεν θα πάθουμε τίποτε όταν δεν το θέλει. Αλλά κι’ από αυτά που υποφέρουμε, δεν είναι τίποτε βλαβερό ή κάτι τέτοιο, ώστε να είναι κάπως καλύτερο, για να γίνει αντιληπτό και με τη σκέψη. Οι θάνατοι μέν προέρχονται βέβαια από τον Θεό, αλλ’ όμως ο θάνατος δεν είναι οπωσδήποτε κακό, εκτός εάν κάποιος εννοεί κακό μόνο τον θάνατο του αμαρτωλού. Διότι , για τον αμαρτωλό η απαλλαγή από τα εδώ δείνα διά του θανάτου, είναι η αρχή των κολάσεων στον άδη. Και πάλι τα κακά στον άδη δεν έχουν αίτιο τον Θεό, αλλά εμάς τους ίδιους. Διότι η αρχή και η ρίζα της αμαρτίας είναι στο χέρι μας και στο αυτεξούσιο μας. Διότι θα μπορούσαν οι αμαρτωλοί , απέχοντας από το κακό να μη έχουν καμμία συμφορά. Αυτοί όμως πιάστηκαν με το δόλωμα της ηδονής και οδηγήθηκαν στην αμαρτία. Τι λόγια, λοιπόν θα μπορούσαμε να πούμε για το ότι αυτοί οι ίδιο δεν είναι αίτιοι των συμφορών που τους ήλθαν; Κακό, λοιπόν, είναι και όπως το αντιλαμβανόμαστε εμείς, αλλά και όπως είναι από μόνο του. Το φυσικό λοιπόν , κακό εξαρτάται από εμάς, όπως και η αδικία , η ασέλγεια, η αφροσύνη, η δειλία, οι φθόνοι , οι φόνοι, οι δηλητηριάσεις, οι ραδιουργίες και όσα κακά είναι συγγενικά μ’ αυτά , τα οποία μολύνουν φοβερά την ψυχή που δημιουργήθηκε σύμφωνα με την εικόνα του Κτίστου μας, και φυσικά σκοτίζουν το κάλλος της. Επίσης ονομάζουμε κακό, ό,τι είναι για εμάς κουραστικό και οδυνηρό στις αισθήσεις, όπως είναι η σωματική ασθένεια, οι σωματικές πληγές, η στέρηση των αναγκαίων , η καταισχύνη, η χρηματική ζημιά και το να χάσουμε τους συγγενείς μας. Το καθένα από αυτά έρχεται σ’ εμάς από τον σοφό και αγαθό Δεσπότη για το συμφέρον μας. Διό τι με το να αφαιρεί τον πλούτο από αυτούς που τον χρησιμοποιούν με κακό τρόπο, καταστρέφει με τον τρόπο αυτό το όργανο με το οποίο αδικούν. Και φέρνει αρρώστια σ’ αυτούς που τους είναι πιο ωφέλιμο να έχουν δεμένα τα μέλη τους παρά να έχουν ελεύθερες τις ορμές τους προς την αμαρτία. Και οι θάνατοι έρχονται στους ανθρώπους όταν συμπληρωθούν τα όρια της ζωής , τα οποία όρια από την αρχή η δίκαιη κρίση του Θεού, ο Οποίος από πολύ πριν , προβλέπει το συμφέρον για τον καθένα μας. Οι πείνες, οι ξηρασίες, οι άφθονες βροχές, είναι κοινές πληγές που έρχονται σε πόλεις και έθνη, για να περιορίζουν την υπερβολική διάπραξη του κακού. Όπως , λοιπόν, είναι ευεργέτης ο γιατρός είτε φέρνει πόνους στο σώμα, είτε άλγη (διότι πολεμά την αρρώστια και όχι τον άρρωστο) έτσι αγαθός είναι ο Θεός που τακτοποιεί τη σωτηρία στο σύνολο με μερικές τιμωρίες. Και εσύ τον γιατρό που άλλα μέλη σου τα κόβει , άλλα τα καυτηριάζει και άλλα τα αφαιρεί από το σώμα, όχι μόνο δεν τον κατηγορείς για τίποτε, αλλά και χρήματα του δίνεις και τον ονομάζεις σωτήρα σου, γιατί σταματά την αρρώστια, όταν εμφανισθεί σε ένα μικρό μέρους του σώματος, πριν αυτή να εξαπλωθεί σε όλο το σώμα. Όταν όμως δεις μια πόλη να έχει γκρεμιστεί από σεισμό επάνω στους κατοίκους της, ή ένα πλοίο να έχει τσακιστεί στη θάλασσα μαζί με όλους τους άνδρες του, δεν διστάζεις να βλασφημείς εναντίον του Θεού, του αληθινού γιατρού και σωτήρα. Αν και έπρεπε να κατανοήσουμε, ότι όταν οι άνθρωποι αρρωσταίνουν από ελαφριά αρρώστια που θεραπεύεται , δέχονται τις φροντίδες που ωφελούν, όταν όμως η αρρώστια αποδειχθεί αθεράπευτη, τότε γίνεται αναγκαία η αποκοπή του μέλους που είναι αθεράπευτο, ώστε να μην απλωθεί η αρρώστεια και σε ευαίσθητα μέλη, καθώς θα αυξάνεται συνεχώς. Όπως , λοιπόν , ο γιατρός δεν είναι αίτιος για την εγχείρηση , αλλά αιτία είναι η ίδια η αρρώστεια, έτσι και οι αφανισμοί των πόλεων , οι οποίοι έχουν την αιτία τους τα υπερβολικά αμαρτήματα, απαλλάσσουν τον Θεό από κάθε κατηγορία.
Αγίου Βασιλείου του Μεγάλου από το βιβλίο «Φταίει ο Θεό για το κακό στον κόσμο;» εκδόσεων «Επέκταση».
Περιοδικό ‘‘Φίλοι Φυλακισμένων’’ Τεύχος 6ο
Σύλλογος Συμπαράστασης Κρατουμένων «Ο ΟΝΙCIΜΟC»
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου