Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

Γράμματα Σπουδάματα- Οι λάοι των Βαλκανίων- 4Ε TV

Ψαλμός 50ος

50

 Εἰς τὸ τέλος· ψαλμὸς τῷ Δαυΐδ 2 ἐν τῷ ἐλθεῖν πρὸς αὐτὸν Νάθαν τὸν προφήτην, ἡνίκα εἰσῆλθε πρὸς Βηρσαβεέ. 

 3 ΕΛΕΗΣΟΝ με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου· 4 ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καὶ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. 5 ὅτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω, καὶ ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστι διαπαντός. 6 σοὶ μόνῳ ἥμαρτον καὶ τὸ πονηρὸν ἐνώπιόν σου ἐποίησα, ὅπως ἂν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις σου, καὶ νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί σε. 7 ἰδοὺ γὰρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην, καὶ ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. 8 ἰδοὺ γὰρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τὰ ἄδηλα καὶ τὰ κρύφια τῆς σοφίας σου ἐδήλωσάς μοι. 9 ραντιεῖς με ὑσσώπῳ, καὶ καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με, καὶ ὑπὲρ χιόνα λευκανθήσομαι. 10 ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καὶ εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. 11 ἀπόστρεψον τὸ πρόσωπόν σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καὶ πάσας τὰς ἀνομίας μου ἐξάλειψον. 12 καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καὶ πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. 13 μὴ ἀποῤῥίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου σου καὶ τὸ πνεῦμά σου τὸ ἅγιον μὴ ἀντανέλῃς ἀπ᾿ ἐμοῦ. 14 ἀπόδος μοι τὴν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου σου καὶ πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με. 15 διδάξω ἀνόμους τὰς ὁδούς σου, καὶ ἀσεβεῖς ἐπὶ σὲ ἐπιστρέψουσι. 16 ρῦσαί με ἐξ αἱμάτων, ὁ Θεὸς ὁ Θεὸς τῆς σωτηρίας μου· ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσά μου τὴν δικαιοσύνην σου. 17 Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου. 18 ὅτι εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν· ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. 19 θυσία τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην ὁ Θεὸς οὐκ ἐξουδενώσει. 20 ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ σου τὴν Σιών, καὶ οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη ῾Ιερουσαλήμ· 21 τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφορὰν καὶ ὁλοκαυτώματα· τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τὸ θυσιαστήριόν σου μόσχους. 

http://www.apostoliki-diakonia.gr/

Η μετάνοια του Δαυίδ



Δύο θανάσιμα αμαρτήματα διέπραξε ο Δαυίδ· μοιχεία και φόνο. Αρχή ήταν ένα αμαρτωλό βλέμμα... Μοιχός ο Δαυίδ, έγινε και φονιάς ενός αθώου ανθρώπου γεναίου αξιωματικού της στρατιάς του...
Αλλά να! Ο Δαυίδ ξυπνά από τον φοβερό ύπνο της αμαρτίας. Πως; Ξυπνά με ένα κήρυγμα...
Ένας άνθρωπος του Θεού, ο Προφήτης Νάθαν , πήγε στα ανάκτορα και έγινε δεκτός σε ακρόαση από τον πανίσχυρο βασιλιά που τον έτρεμαν όλοι. Αφοβος στάθηκε μπροστά του, και του είπε
-Βασιλιά , ήρθε να σου καταγγείλω ένα έγκλημα που έγινε στο βασίλειό σου. Δύο άνθρωποι ήταν γείτονες. Ο ένας ήταν πολύ πλούσιος. Είχε χιλιάδες πρόβατα και βόδια, ενώ ο άλλος είχε μια μικρή προβατίνα. Την αγαπούσε πολύ αυτός και τα παιδιά του, και τρώγανε μαζί. Αλλά κάποιος ξένος χτύπησε την πόρτα του πλούσιου. Ο πλούσιος έπρεπε να τον περιποιηθεί. Τι ήταν να πάρει ένα από τα πρόβατά του και να το παραθέσει ως γεύμα στον ξένο; Αλλά δυστυχώς δεν το έκανε. Πήγε και πήρε την προβατίνα του φτωχού και την παρέθεσε στο γεύμα.
Ο Δαυίδ, όταν άκουσε την καταγγελία αυτή, εξωργίσθηκε και είπε·
-Αυτός ο πλούσιος που έκανε αυτή την ατιμία πρέπει να καταδικασθεί σε θάνατο.
Τότε ο Νάθαν λέει..
-Βασιλιά , συ είσαι αυτός που έκανε το έγκλημα αυτό! Συ ο τόσο πλούσιος, που είχες στη διάθεσή σου τόσες γυναίκες , πήγες και πήρες τη μία γυναίκα του Ουρία.
Τότε ο Δαυίδ ήρθε σε βαθιά συναίσθηση και είπε στο Νάθαν·
-Αμάρτησα στο Θεό(Β΄Βασ . 12,13)
Και έδειξε πραγματική μετάνοια. Κάτω από τα άστρα της νύχτας σηκωνόταν και έκλαιγε και μούσκευε με τα δάκρυα του την κλίνη του. Εκδήλωση της μετανοίας του δάκρυα είναι οι Ψαλμοί του, και μάλιστα ο πεντηκοστός ψαλμός , ο λεγόμενος ψαλμός της μετανοίας, που τόσο συχνά ακούγεται στην Εκκλησία μας (επισκόπου Αυγουστίνου Ν.Καντιώτου, ΄Ενα βλέμμα στο πανόραμα της αγίας Γραφής τ.Α΄Αθήναι 1987, σελ 126-11)

Η μετάνοια του Δαυίδ έμεινε υποδειγματική και ενθαρρυντική για όλους μας. Γι΄αυτό η Εκκλησία , κάθε μέρα μυστικώς δια του στόματος του ιερέως , στην δεκάτη ευχή του όρθρου , την κατανυκτική ώρα του εξάψαλμου ,λέει·

Κύριε ο Θεός ημών , ο την δια μετανοίας άφεσιν τοις ανθρώποις δωρησάμενος, και τύπον ημίν επιγνώσεως αμαρτημάτων και εξομολογήσεως την του προφήτου Δαυΐδ μετάνοιαν προς συγχώρησιν υποδείξας· αυτός, Δέσποτα, πολλοίς ημάς και μεγάλοις περιπεπτωκότας πλημμελήμασιν, ελέησον κατά το μέγα σου έλεος, και κατά το πλήθος των οικτηρμών σου εξάλειψον τα ανομήματά ημών· ότι σοι ημάρτομεν , Κύριε, τω και τα άδηλα και κρύφια της καρδίας των ανθρώπων γινώσκοντι και μόνω έχοντι εξουσίαν αφιέναι αμαρτίας. Καρδίαν δε καθαράν κτίσας εν ημίν , και πνεύματι ηγεμονικώ στηρίξας ημάς και την αγαλίασιν του σωτηρίου σου γνωρίσας ημίν, μη απορίψης ημας απο του προσώπου σου...

αρχιμ. Λαυρέντιου Μ. Γράτσια


Σάββατο 18 Ιουνίου 2011

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ



Ω, Παναγιά μου Δέσποινα,Γλυκύτατη
Παρθένα
Εις τον αγώνα της ζωής βοήθαμε και εμένα.

Βοήθησέ με,Παναγιά,Γλυκιά μου Παναγία,
γιατί η ζωή είναι θάλασσα,μεγάλη τρικυμία.

Και ναυαγός ευρίσκομαι μέσα στη βιοπάλη
στη χάρη Σου στηρίζομαι,
Παρθένα τη μεγάλη.

Και σαν Μητέρα ευσπλαχνική
ελπίζω να μας σώσεις
κι από ορατούς κι άορατους εχθρούς να μας
γλιτώσεις.

Στη σκέπη των πτερύγων Σου σκέπασε,Παναγιά μου,
όλου του κόσμου τα παιδιά κι ύστερα τα δικά μου.

Και φώτισέ τα,Παναγιά,Χριστό ν’ακολουθήσουν
και στον αγώνα της ζωής με πίστη να βαδίσουν.

Την πίστη,την πραότητα να μην την αμελήσουν,καθώς και την εγκράτεια να μην την
καταπατήσουν.

Ναι,Παναγιά μου Δέσποινα,λυπήσου και ευσπλαχνίσου
και άφεση αμαρτιών ζήτησε απ’ το Παιδί Σου.

Να συγχωρέσει πταίσματα και τ’αμαρτήματά μας,
να οδηγήσει στο καλό κι εμάς και τα παιδιά μας.

ΑΜΗΝ

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011

Η εορτή του Μακαριωτάτου στο Αρχιεπισκοπικό Παρεκκλήσιο του Απ.Παύλου

Την Τετάρτη 15 Ιουνίου ε.ε., ημέρα μνήμης του Οσίου Ιερωνύμου του Πενταγλώσσου, κατά την οποία άγει τα ονομαστήριά του ο Μακαριώτατος, τελέστηκε Θ. Λειτουργία στο Αρχιεπισκοπικό Παρεκκλήσιο του Απ. Παύλου, παρουσία ιεραρχών και του προσωπικού της Ι. Αρχιεπισκοπής.
Λόγω της γενικότερης κοινωνικής κατάστασης ο Μακαριώτατος δεν εόρτασε επίσημα φέτος, ούτε δέχθηκε ευχές από τον κόσμο.

Επιστολή του Υπουργείου Εσωτερικών στην Ι.Σύνοδο για την "Κάρτα του Πολίτη"

Τη διαβεβαίωση ότι η Κάρτα του Πολίτη δεν θα περιλαμβάνει προσωπικά δεδομένα αλλά ούτε και τον αριθμό 666 δίνει, σύμφωνα με πληροφορίες, με έγγραφό της προς τα μέλη της  ειδικής επιτροπής που συνέστησε η Ιερά Σύνοδος και τη ΔΙΣ, η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εσωτερικών. Κατά τις ίδιες πηγές το έγγραφο διαβάστηκε κατά την χθεσινή συνεδρίαση της ΔΙΣ και οι σχετικές ανακοινώσεις θα γίνουν από την Ιερά Σύνοδο μετά την συνεδρίαση της Τετάρτης.

Αν επιβεβαιωθούν οι σχετικές πληροφορίες θα πρόκειται για μια σημαντική εξέλιξη αφού η έγγραφη τοποθέτηση των αρμοδίων  μπορεί να αποτελέσει αφορμή για περαιτέρω συζητήσεις και για να ζητηθούν επιπλέον διευκρινήσεις για την προωθούμενη ρύθμιση.

amen.gr

Ανακοινωθέν της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου

http://www.ecclesia.gr/greeknews/default.asp
15/6/2011

Η Ιερά Σύνοδος παρακολουθεί με αγωνία τις εξελίξεις που συντελούνται στο εθνικό, κοινωνικό και οικονομικό γίγνεσθαι και οι οποίες καταπονούν τοaν Ελληνικό Λαό.

Αυτή την ώρα της ευθύνης, η Ιερά Σύνοδος αισθάνεται την υποχρέωση να απευθυνθεί με πατρική αγάπη προς τον Ελληνικό Λαό για να τονίσει και υπογραμμίσει ότι :

Α. Στην κλίμακα των αξιών της ζωής, δεσπόζουσα θέση έχει η αγάπη προς την Πατρίδα. Γι’ αυτό η Ιερά Σύνοδος, εκφράζει την αποδοκιμασία της προς όσους έδρασαν εναντίον των συμφερόντων της Πατρίδος και της ευημερίας του Λαού της, της εθνικής αξιοπρέπειας και του φιλοτίμου των πολιτών.

H Εκκλησία δεν υπηρετεί κόμματα και παρατάξεις. Υπηρετεί με το πνευματικό, κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο της τον Λαό, για τις ανάγκες του οποίου πάντοτε νοιαζόταν και τις οποίες και σήμερα, καθημερινά αγωνίζεται να ικανοποιήσει, στο μέτρο του δυνατού, κάτω από δύσκολες συνθήκες.

Αυτή την αξία της αγάπης προς την Πατρίδα πρέπει να υπηρετήσουμε όλοι, για να αντιμετωπισθούν τα προβλήματα που προέκυψαν.

Β. Ο Λαός μας στο παρελθόν συμπεριφέρθηκε με θαυμαστή ωριμότητα, επιδεικνύοντας κοινωνική αλληλεγγύη, σε δύσκολες φάσεις της ιστορίας του. Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, έχουμε ανάγκη από αυτή την αλληλεγγύη για να στηριχθούν οι αδύναμοι, να ανακουφισθούν οι άνεργοι και να μην ολιγοψυχίσουν οι εμπερίστατοι και οι παντοειδώς πληττόμενοι από αυτή την πρωτοφανή κρίση, και ιδίως οι νέοι.

Γ. Οφείλουμε να ατενίζουμε προς το μέλλον με ελπίδα και αισιοδοξία. Όλοι, όσοι έχουν ευθύνη και αρμοδιότητα, επιβάλλεται να διαμορφώσουν τις συνθήκες εκείνες, που θα δώσουν όραμα και ελπίδα για το μέλλον, με τις αρχές της δικαιοσύνης, της αξιοκρατίας και αξιοποιήσεως όλου του υλικού και πνευματικού πλούτου του τόπου.

Δ. Ας μην λησμονούμε ότι Κύριος της ζωής και της ιστορίας είναι και παραμένει ο Ζων και Αληθινός Θεός. Αυτός δεν εγ­κα­τα­λεί­πει τον κό­σμο και κυ­ρίως αυτούς που ελ­πί­ζουν σε Αυ­τόν και του εμ­πι­στεύ­ον­ται τη ζωή τους.
Προς Αυ­τόν στρε­φό­μα­στε, ζη­τών­τας προ­στα­σία και βο­ή­θεια.



Εκ της Δι­αρ­κούς Ιε­ράς Συ­νό­δου

Τρίτη 14 Ιουνίου 2011

O Προφήτης Ελισσαίος και ο Νεεμάν ο Σύρος


Λουκ. 4-27 καὶ πολλοὶ λεπροὶ ἦσαν ἐπὶ ᾿Ελισαίου τοῦ προφήτου ἐν τῷ ᾿Ισραήλ, καὶ οὐδεὶς αὐτῶν ἐκαθαρίσθη εἰ μὴ Νεεμὰν ὁ Σύρος.



Βασιλειών Δ' 
Καιφάλαιο 5

ΚΑΙ Ναιμὰν ὁ ἄρχων τῆς δυνάμεως Συρίας ἦν ἀνὴρ μέγας ἐνώπιον τοῦ κυρίου αὐτοῦ καὶ τεθαυμασμένος προσώπῳ, ὅτι ἐν αὐτῷ ἔδωκε Κύριος σωτηρίαν Συρίᾳ· καὶ ὁ ἀνὴρ ἦν δυνατὸς ἰσχύϊ, λελεπρωμένος. 2 καὶ Συρία ἐξῆλθον μονόζωνοι καὶ ᾐχμαλώτευσαν ἐκ γῆς ᾿Ισραὴλ νεάνιδα μικράν, καὶ ἦν ἐνώπιον τῆς γυναικὸς Ναιμάν. 3 ἡ δὲ εἶπε τῇ κυρίᾳ αὐτῆς· ὄφελον ὁ κύριός μου ἐνώπιον τοῦ προφήτου τοῦ Θεοῦ τοῦ ἐν Σαμαρείᾳ, τότε ἀποσυνάξει αὐτὸν ἀπὸ τῆς λέπρας αὐτοῦ. 4 καὶ εἰσῆλθε καὶ ἀπήγγειλε τῷ κυρίῳ ἑαυτῆς καὶ εἶπεν· οὕτως καὶ οὕτως ἐλάλησεν ἡ νεᾶνις ἡ ἐκ γῆς ᾿Ισραήλ. 5 καὶ εἶπε βασιλεὺς Συρίας πρὸς Ναιμάν· δεῦρο εἴσελθε, καὶ ἐξαποστελῶ βιβλίον πρὸς βασιλέα ᾿Ισραήλ· καὶ ἐπορεύθη καὶ ἔλαβεν ἐν τῇ χειρὶ αὐτοῦ δέκα τάλαντα ἀργυρίου καὶ ἑξακισχιλίους χρυσοῦς καὶ δέκα ἀλλασσομένας στολάς. 6 καὶ ἤνεγκε τὸ βιβλίον πρὸς τὸν βασιλέα ᾿Ισραὴλ λέγων· καὶ νῦν ὡς ἂν ἔλθῃ τὸ βιβλίον τοῦτο πρὸς σέ, ἰδοὺ ἀπέστειλα πρός σε Ναιμὰν τὸν δοῦλόν μου, καὶ ἀποσυνάξεις αὐτὸν ἀπὸ τῆς λέπρας αὐτοῦ. 7 καὶ ἐγένετο ὡς ἀνέγνω βασιλεὺς ᾿Ισραὴλ τὸ βιβλίον, διέρρηξε τὰ ἱμάτια αὐτοῦ καὶ εἶπεν· ὁ Θεὸς ἐγὼ τοῦ θανατῶσαι καὶ ζωοποιῆσαι, ὅτι οὖτος ἀποστέλλει πρός με ἀποσυνάξαι ἄνδρα ἀπὸ τῆς λέπρας αὐτοῦ; ὅτι πλὴν γνῶτε δὴ καὶ ἴδετε ὅτι προφασίζεται οὗτός μοι. 8 καὶ ἐγένετο ὡς ἤκουσεν ῾Ελισαιὲ ὅτι διέρρηξεν ὁ βασιλεὺς ᾿Ισραὴλ τὰ ἱμάτια αὐτοῦ, καὶ ἀπέστειλε πρὸς τὸν βασιλέα ᾿Ισραὴλ λέγων· ἱνατὶ διέρρηξας τὰ ἱμάτιά σου; ἐλθέτω δὴ πρός με Ναιμὰν καὶ γνώτω ὅτι ἐστὶ προφήτης ἐν ᾿Ισραήλ. 9 καὶ ἦλθε Ναιμὰν ἐν ἵππῳ καὶ ἅρματι καὶ ἔστη ἐπὶ θύρας οἴκου ῾Ελισαιέ. 10 καὶ ἀπέστειλεν ῾Ελισαιὲ ἄγγελον πρὸς αὐτὸν λέγων· πορευθεὶς λοῦσαι ἑπτάκις ἐν τῷ ᾿Ιορδάνῃ, καὶ ἐπιστρέψει ἡ σάρξ σού σοι, καὶ καθαρισθήσῃ. 11 καὶ ἐθυμώθη Ναιμὰν καὶ ἀπῆλθε καὶ εἶπεν· ἰδοὺ εἶπον ὅτι πρός με πάντως ἐξελεύσεται καὶ στήσεται καὶ ἐπικαλέσεται ἐν ὀνόματι Θεοῦ αὐτοῦ καὶ ἐπιθήσει τὴν χεῖρα αὐτοῦ ἐπὶ τὸν τόπον καὶ ἀποσυνάξει τὸ λεπρόν· 12 οὐχὶ ἀγαθὸς ᾿Αβανὰ καὶ Φαρφὰρ ποταμοὶ Δαμασκοῦ ὑπὲρ πάντα τὰ ὕδατα ᾿Ισραήλ; οὐχὶ πορευθεὶς λούσομαι ἐν αὐτοῖς καὶ καθαρισθήσομαι; καὶ ἐξέκλινε καὶ ἀπῆλθεν ἐν θυμῷ. 13 καὶ ἤγγισαν οἱ παῖδες αὐτοῦ καὶ ἐλάλησαν πρὸς αὐτόν· μέγα λόγον ἐλάλησεν ὁ προφήτης πρὸς σέ· οὐχὶ ποιήσεις; καὶ ὅτι εἶπε πρὸς σέ, λοῦσαι καὶ καθαρίσθητι. 14 καὶ κατέβη Ναιμὰν καὶ ἐβαπτίσατο ἐν τῷ ᾿Ιορδάνῃ ἑπτάκις κατὰ τὸ ρῆμα ῾Ελισαιέ, καὶ ἐπέστρεψεν ἡ σάρξ αὐτοῦ ὡς σάρξ παιδαρίου μικροῦ, καὶ ἐκαθαρίσθη. 15 καὶ ἐπέστρεψε πρὸς ῾Ελισαιὲ αὐτὸς καὶ πᾶσα ἡ παρεμβολὴ αὐτοῦ, καὶ ἦλθε καὶ ἔστη ἐνώπιον αὐτοῦ καὶ εἶπεν· ἰδοὺ δὴ ἔγνωκα ὅτι οὐκ ἔστι Θεὸς ἐν πάσῃ τῇ γῇ, ὅτι ἀλλ᾿ ἢ ἐν τῷ ᾿Ισραήλ· καὶ νῦν λαβὲ τὴν εὐλογίαν παρὰ τοῦ δούλου σου. 16 καὶ εἶπεν ῾Ελισαιέ· ζῇ Κύριος, ᾧ παρέστην ἐνώπιον αὐτοῦ, εἰ λήψομαι· καὶ παρεβιάσατο αὐτὸν λαβεῖν, καὶ ἠπείθησε. 17 καὶ εἶπε Ναιμάν· καὶ εἰ μή, δοθήτω δὴ τῷ δούλῳ σου γόμος ζεῦγος ἡμιόνων, ὅτι οὐ ποιήσει ἔτι ὁ δοῦλός σου ὁλοκαύτωμα καὶ θυσίασμα θεοῖς ἑτέροις, ἀλλ᾿ ἢ τῷ Κυρίῳ μόνῳ· 18 καὶ ἱλάσεται Κύριος τῷ δούλῳ σου ἐν τῷ εἰσπορεύεσθαι τὸν κύριόν μου εἰς οἶκον Ρεμμὰν προσκυνῆσαι ἐκεῖ καὶ αὐτὸς ἐπαναπαύσεται ἐπὶ τῆς χειρός μου καὶ προσκυνήσω ἐν οἴκῳ Ρεμμὰν ἐν τῷ προσκυνεῖν αὐτὸν ἐν οἴκῳ Ρεμμάν, καὶ ἱλάσεται δὴ Κύριος τῷ δούλῳ σου ἐν τῷ λόγῳ τούτῳ. 19 καὶ εἶπεν ῾Ελισαιὲ πρὸς Ναιμάν· δεῦρο εἰς εἰρήνην. καὶ ἀπῆλθεν ἀπ� αὐτοῦ εἰς δεβραθὰ τῆς γῆς. 20 καὶ εἶπε Γιεζὶ τὸ παιδάριον ῾Ελισαιέ· ἰδοὺ ἐφείσατο ὁ κύριός μου τοῦ Ναιμὰν τοῦ Σύρου τούτου τοῦ μὴ λαβεῖν ἐκ χειρὸς αὐτοῦ ἃ ἐνήνοχε· ζῇ Κύριος ὅτι εἰ μὴ δραμοῦμαι ὀπίσω αὐτοῦ καὶ λήψομαι ἀπ᾿ αὐτοῦ τι. 21 καὶ ἐδίωξε Γιεζὶ ὀπίσω τοῦ Ναιμάν, καὶ εἶδεν αὐτὸν Ναιμὰν τρέχοντα ὀπίσω αὐτοῦ καὶ ἐπέστρεψεν ἀπὸ τοῦ ἅρματος εἰς ἀπαντὴν αὐτοῦ καὶ εἶπεν· εἰρήνη· 22 ὁ κύριός μου ἀπέστειλέ με λέγων· ἰδοὺ νῦν ἦλθον πρός με δύο παιδάρια ἐξ ὄρους ᾿Εφραὶμ ἀπὸ τῶν υἱῶν τῶν προφητῶν· δὸς δὴ αὐτοῖς τάλαντον ἀργυρίου καὶ δύο ἀλλασσομένας στολάς. 23 καὶ εἶπε· λαβὲ διτάλαντον ἀργυρίου· καὶ ἔλαβε δύο τάλαντα ἀργυρίου ἐν δυσὶ θυλάκοις καὶ δύο ἀλλασσομένας στολὰς καὶ ἔδωκεν ἐπὶ δύο παιδάρια αὐτοῦ. καὶ ᾖραν ἔμπροσθεν αὐτοῦ. 24 καὶ ἦλθον εἰς τὸ σκοτεινόν, καὶ ἔλαβεν ἐκ τῶν χειρῶν αὐτῶν καὶ παρέθετο ἐν οἴκῳ καὶ ἐξαπέστειλε τοὺς ἄνδρας. 25 καὶ αὐτὸς εἰσῆλθε καὶ παρεστήκει πρὸς τὸν κύριον αὐτοῦ· καὶ εἶπε πρὸς αὐτὸν ῾Ελισαιέ· πόθεν, Γιεζί; καὶ εἶπε Γιεζί· οὐ πεπόρευται ὁ δοῦλός σου ἔνθα καὶ ἔνθα. 26 καὶ εἶπε πρὸς αὐτὸν ῾Ελισαιέ· οὐχὶ ἡ καρδία μου ἐπορεύθη μετὰ σοῦ, ὅτε ἐπέστεψεν ὁ ἀνὴρ ἀπὸ τοῦ ἅρματος εἰς συναντήν σοι; καὶ νῦν ἔλαβες τὸ ἀργύριον, καὶ νῦν ἔλαβες τὰ ἱμάτια καὶ ἐλαιῶνας καὶ ἀμπελῶνας καὶ πρόβατα καὶ βόας καὶ παῖδας καὶ παιδίσκας· 27 καὶ ἡ λέπρα Ναιμὰν κολληθήσεται ἐν σοὶ καὶ ἐν τῷ σπέρματί σου εἰς τὸν αἰῶνα. καὶ ἐξῆλθεν ἐκ προσώπου αὐτοῦ λελεπρωμένος ὡσεὶ χιών.


Απόδοση απο Βίβλος Εικονογραφημένη 
Β. Μουστάκη- Ι.Τιμαγένους 
Εκδόσεις Ι.Σιδέρης

Την εποχή του Ελισσαίου ζούσε ένας σπουδαίος στρατηγός του βασιλιά της Συρίας ο Νεεμάν. Αυτός έσωσε πολλές φορές τη Συρία από πολέμους. Ήταν λοιπόν πανίσχυρος αλλά άρρωστος. Έπασχε από φοβερή αρρώστια. Ήταν λεπρός. Αυτή η αρρώστια δύσκολα θεραπεύεται και σήμερα , όταν είναι στα πρώτα μόνο στάδια, αλλιώς είναι αγιάτρευτη. Τότε, λοιπόν , η κακή αυτή αρρώστια ήταν αγιάτρευτη σε όλα τα στάδιά της. Μία μέρα η μικρή υπηρέτρια του Νεεμάν, που του την είχαν φέρει οι στρατιώτες αιχμάλωτη από το Ισραήλ, λέει στην κυρία της:« Μακάρι να ήταν ο κύριό μου, ο Νεεμάν, στη Σαμάρεια που είναι ο προφήτης. Αυτός θα τον γιάτρευε από τη λέπρα».
Όταν το έμαθε ο Νεεμάν, πήγε στο βασιλιά και του είπε τα νέα που έμαθε από τη μικρή Ισραηλίτισσα.
« Να πας» , του είπε ο βασιλιάς της Συρίας, « κι εγώ θα στείλω και γράμμα στο βασιλιά του Ισραήλ».
Αναχώρησε , λοιπόν, ο Νεεμάν με δώρα και χρήματα και με την επιστολή και έφτασε στο Ισραήλ. Ο βασιλιάς του Ισραήλ, μόλις έλαβε το γράμμα, έσκισε τα ρούχα του.
«Τι είμαι εγώ, Θεος να σε θεραπεύσω; Μήπως ο βασιλιάς σου ζητάει πρόφαση;»είπε
Μόλις τα έμαθε ο Ελισσαίος αυτά, έστειλε μήνυμα προς το βασιλιά και είπε:
« Γιατί έσκισες τα ρούχα σου; Στείλ' τον σ' εμένα, για να μάθει ότι υπάρχει προφήτης στο Ισραήλ».
Τότε ο Νεεμάν με την ακολουθία και τα δώρα του πήγε στο σπίτι του προφήτη. Ο Ελισσαίος του παράγγειλε να πάει αμέσως και να λουστεί εφτά φορές στον Ιορδάνη και θα θεραπευτεί. Ο Νεεμάν θύμωσε πολύ και έφυγε λέγοντας:
« Εγώ περίμενα πως ο προφήτης θα έρθει να με συναντήσει και πως θα προσευχηθεί στο Θεό του και ότι θα βάλει το χέρι του στην άρρωστη σάρκα μου, για να με θεραπεύσει. Ο Αβάνα και ο Φαρφάρ, οι ποταμοί της Δαμασκού , είναι καλύτεροι από τα νερά του Ισραήλ. Μπορούσα να λουστώ σ' αυτούς και να καθαριστώ τελείως απ' τη λέπρα» .
Αμέσως όμως τον πλησίασαν οι δούλοι του και του είπαν:
«Πατέρα, αν ο προφήτης, για να σε καθαρίσει, σου' λεγε να κάνεις κάτι δύσκολο, θα το έκανες για χάρη της υγείας σου. Τώρα που σου λέει να λουστείς γιατί δεν το κάνεις;»
Άκουσε ο Νεεμάν τους δούλους του και λούστηκε εφτά φορές στον Ιορδάνη και το θαύμα έγινε. Η λέπρα έπεσε αμέσως από το κορμί του και ο Νεεμάν έγινε καλά.
Επέστρεψε τότε στον προφήτη και του είπε:
« Τώρα έμαθα πως σ' όλη τη γη δεν υπάρχει θεός, παρά μόνο ο Θεός του Ισραήλ. Τώρα λοιπόν, σε παρακαλώ δέξου τα δώρα μου» .
Ο Ελισσαίος όμως δε δέχτηκε τίποτα και είπε:
« Ζεί ο Θεός και είναι πάντα παρών. Δε δέχομαι δώρα»
Ο Νεεμάν τον παρακαλούσε να δεχτεί, αλλ' αυτός δεν ήθελε.
«Σε παρακαλώ», είπε τότε ο Νεεμάν, «ας μου δοθούν δυο φορτώματα απ' το χώμα αυτής της γης, γιατί δεν θα κάνω πια θυσίες σ' άλλους θεούς παρά μόνο στον αληθινό Θεό. Ζητώ μόνο την άδειά σου, για να βοηθώ το βασιλιά μου να πηγαίνει στο δικό του ναό να προσφέρει εκείνος τις θυσίες του» .
«Πήγαινε», είπε ο Ελισσαίος , «η ειρήνη να είναι μαζί σου».
Έφυγε αμέσως ο Νεεμάν υγιής και ευχαριστημένος.
Μόλις έφυγε ο Νεεμάν, ο υπηρέτης του Ελισσαίου, Γιεζεί, είπε μόνος του:« Ο κύριος μου ο Ελισσαίος δε θέλησε να πάρει τίποτα απ' τα δώρα που του 'φερε ο Νεεμάν. Εγώ όμως θα τρέξω αμέσως να τον προφτάσω και κατι θα μου δώσει»;
Έτρεξε , λοιπόν , ο Γιεζεί και πρόφτασε τον Νεεμάν. Μόλις ο Νεεμάν είδε τον υπηρέτη του προφήτη να τρέχει πίσω του, κατέβηκε απο το αμάξι του και ρώτησε:
«Είστε καλα»;
Καλά , απάντησε ο Γιεζει,«μ' έστειλε ο κύριος μου να σου πω πως ήρθαν απ' τον όρος Εφραίμ δυο γιοι προφητών .Σε παρακάλω, δώσε του δυο φορεσιές και λίγα χρήματα».
« Ευχαρίστως. Είπε ο Νεεμάν. Να πάρεις αμέσως και περισσότερα μάλιστα χρήματα».
Τα φόρτωσε όλα σε δυο δούλους του ο Νεεμάν και τους έστειλε μαζί με τον Γιεζεί.
Μόλις έφτασαν στο Οφήλ, τα πήρε όλα ο Γιαζεί και τα φύλαξε στο σπίτι του και έστειλε πίσω τους δούλους του Νεεμάν. Αυτός ήρθε στον Ελισσαίο.
« Από του έρχεσαι , Γιεζεί; »τον ρώτησε ο προφήτης.
«Πουθενά δεν πήγα, απάντησε αυτός».
Νομίζεις πως δε σε παρακολούθησα σ' αυτά που έκανες; Είναι καιρός για να μαζεύεις χρήματα και φορεσιές και χωράφια και αμπέλια και πρόβατα και βόδια και δούλους και δούλες; Γι' αυτό η λέπρα του Νεεμάν θα κολλήσει πάνω σε σένα και στους απογόνους σου αιώνια.
Ο Γιεζεί έφυγε από τον προφήτη γεμάτος λέπρα.




Κυριακή 12 Ιουνίου 2011

Ο ΤΡΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ- ΕΝΑΣ ΑΓΙΟΣ " ΤΡΕΛΟΣ " ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ....


Η κατά Χριστόν σαλότητα, αποτελούσε ως γνωστό πάντοτε ένα από τα πιο όμορφα κεφάλαια στο πολυάριθμο Συναξάρι των Αγίων μας στην Ορθόδοξη Εκκλησία.  Ένα λιθαράκι επιπλέον σ’ αυτό το κεφάλαιο αποτελεί και η ιστορία που μας αφηγήθηκε ένας ταπεινός λευϊτης του ευαγγελίου, που ζει στα ευλογημένα βουνά των Αγράφων.
Η αφήγηση του αφορούσε έναν σύγχρονο κατά Χριστό σαλό, που έζησε σε μία από τις απρόσωπες, απρόσιτες και αποξενωμένες γειτονιές της Αθήνας.
Ο τρελό –Γιάννης, αυτόν αφορά η αφήγηση του, ζούσε σε μία φτωχική γκαρσονιέρα που κληρονόμησε από τη μητέρα του σε μία πολυκατοικία 20 συνολικά διαμερισμάτων. Εργαζόταν στο φούρνο της γειτονιάς του και έπιανε δουλειά ξημερώματα. Από το φούρνο που εργαζόταν συνήθιζε να γεμίζει δυό σακούλες με ψωμιά και κουλούρια καθημερινά και έτρεχε να τα μοιράσει σε γέροντες, γερόντισσες και φοιτητές στη γειτονιά του. 
«Να είπα να σας φέρω λίγο ζεστό ψωμί, δώρο του κυρ -Αποστόλη του φούρναρη για να τον μνημονεύετε στις προσευχές σας», έλεγε. Η αλήθεια ήταν ότι ο τρελό -Γιάννης διέθετε κάθε μήνα ένα μεγάλο μέρος του μισθού του για την τροφοδοσία σε ψωμί των φτωχών της γειτονιάς του. Στον κυρ-Αποστόλη έλεγε πως εξυπηρετεί λίγους φίλους αρρώστους και πως τάχα πληρώνεται για αυτό...
Πώς γνώριζε όμως, τους φτωχούς της γειτονιάς του; 
Είχε λοιπόν τη συνήθεια να χτυπά αδιάκριτα τα κουδούνια...

Παρασκευή 10 Ιουνίου 2011

Όσιοι Θεοφάνης και Πανσέμνη

Εορτάζουν στις 10 Ιουνίου εκάστου έτους.
Eις τον Θεοφάνη.
O Θεοφάνης ετρυγήθης εκ βίου,
Θεώ φανείς πέπειρος ως ειπείν βότρυς.

Eις την Πανσέμνην.
Eι και θανούσης εκλαθοίμην Πανσέμνης,
Kαι Xριστός αυτός ευθύς εκλάθοιτό μου.
Βιογραφία
Ο Όσιος Θεοφάνης καταγόταν από την Αντιόχεια, και γεννήθηκε από γονείς ειδωλολάτρες. Σε ηλικία μόλις 15 χρονών, παντρεύτηκε και μετά τρία χρόνια έγγαμης ζωής, η σύζυγός του πέθανε. Αυτός τότε αποσύρθηκε σ' ένα μικρό κελί, αφού πρώτα κατηχήθηκε και βαπτίστηκε χριστιανός, και εκεί ζούσε ζωή οσία. Έμαθε όμως ότι κάποια πόρνη, Πανσέμνη ονομαζόμενη, παρέσυρε πολλούς στο θάνατο της αμαρτίας. Έβγαλε λοιπόν τα φτωχικά του ρούχα, ντύθηκε λαμπρή φορεσιά και πήγε στον πατέρα του. Του είπε ότι θέλει να ξαναπαντρευτεί και γι' αυτό χρειαζόταν χρήματα. Ο πατέρας του χάρηκε και του έδωσε αρκετά χρυσά νομίσματα για τους γάμους του. Ο Θεοφάνης μόλις πήρε το χρυσό, πήγε και βρήκε την ωραία Πανσέμνη. Αφού έφαγαν και ήπιαν μαζί, τη ρώτησε αν θέλει να γίνει γυναίκα του, με την προϋπόθεση όμως να γίνει χριστιανή. Η Πανσέμνη διέκρινε ότι, αυτός δεν ήταν σαν τους συνηθισμένους εραστές και τα λόγια του είχαν μιλήσει στην καρδιά της. Με χαρά λοιπόν μοίρασε τα υπάρχοντα της στους φτωχούς, βαπτίστηκε χριστιανή και έζησε με τον όσιο Θεοφάνη σ' ένα διπλανό κελί. Μετά 15 μήνες, πέθαναν ειρηνικά και οι δύο μαζί.

http://www.saint.gr/541/saint.aspx#

Ιστορία Μετάνοιας

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ Λ.Μ.Γ

Απο το βιβλίο Αδελφοί Καραμαζώφ

Ένας δούλος σκότωσε μια πλούσια κυρία, πήρε την περιουσία της, τα χρυσαφικά της και εξαφανίστηκε. Έγιναν συλλήψεις, ανακρίσεις, ενοχοποιήθηκε κάποιος αθώος και καταδικάστηκε σε ισόβια δεσμά. Ο κλέφτης πήγε σε άλλη περιοχή, άλλαξε το όνομά του και με τα πλούτη που κατείχε έκανε επιχειρήσεις. Κέρδισε και πλούτισε, κι από τα κέρδη του σκόρπιζε στους φτωχούς. Είχε βαθειά μετανοιώσει για το έγκλημά του. Έφτειαξε ιδρύματα, φτωχοκομεία, οικοτροφεία, σπουδαία έργα, και όλοι τον είχαν για άγιο. Ποτέ δεν πέρασε από τη σκέψι κανενός, ότι αυτός ο μεγάλος ευεργέτης ήταν εκείνος ο εγκληματίας και κλέφτης. Μέσα του όμως κάτι τον κατέτρωγε μέρα -νύχτα. «Αλλοίμονό σου! Είσαι εγκληματίας, είσαι κλέφτης». Τί κι αν όλοι τον είχαν για άγιο; Ο ίδιος μέσα του καιγόταν. Άνοιγε εκκλησίες έκανε λειτουργίες..., μα μέσα του είχε φωτιά. Πέρασαν χρόνια. Δεν μπόρεσε να κατασιγάση αυτή την ανησυχία. Δεν μπόρεσε ν' απαλλαγή από τον σκορπιό που κατέτρωγε τα σπλάχνα του μέρα - νύχτα. Έπειτα από καιρό πολύ, αφού δεν μπόρεσε να βρη ησυχία, πήγε στον πνευμα­τικό. γονάτισε και εξωμολογήθηκε.
-Πάτερ μου, λέει, μην τρομάξης μ' αυτά που θα σου πω. Γιατί μ' έχεις κ' εσύ για άγιο. Εγώ είμαι ο τάδε εγκληματίας και κλέφτης.
-Τί λες, παιδί μου! Δεν μπορώ να το πιστέψω.
-Ναι. Έτσι κ' έτσι κ' έτσι έγιναν τα πράγματα. Σε παρακαλώ να μου διαβάσης μια ευχή, γιατί από τότε δεν είδα άσπρη μέρα. Ποτέ δεν χάρηκα. Είμαι δυστυχισμένος άνθρωπος, τραγικός. Θέλω να με συχω­ρέση ο Θεός.
Τότε ο πνευματικός του είπε.
-Για να σε συγχωρήσω, παιδί μου, πρέπει να καταγγείλης τον εαυτό σου. Ο κόσμος πρέπει να μάθη την αλήθεια. Κάποιος αθώος σαπίζει στη φυλακή αντί για σένα. Πρέπει λοιπόν να κατηγορήσης τον εαυτό σου δημοσίως, για να μάθη ο κόσμος την αλήθεια και ο αθώος να ελευθερωθή. Αν δεν το κάνης αυτό, δεν μπορώ κ' εγώ να σε συγχωρήσω, δεν έχω το δικαίωμα.
Πήρε μια προθεσμία. Στέναξε, έκλαψε, και κατόπιν πήγε πάλι στον πνευματικό και είπε.
-Πάτερ μου, δος μου την ευχή σου. Αποφάσισα να κάνω ό,τι μου είπες.
Κάλεσε λοιπόν σ' ένα συμπόσιο, όπως καλούσε πάντοτε, μικρούς και μεγάλους. Όλοι έπιναν στην υ­γειά του. Και τότε, στη μέση της συνεστιάσεως, σηκώθηκε και είπε.
-Εσείς που με περνάτε για άγιο, φτύστε με αυτή τη στιγμή κιόλας, γιατί είμαι ένα κάθαρμα.
Νόμισαν ότι τρελλάθηκε.
-Όχι, το μυαλό μου λειτουργεί αυτή την ώρα καλύτερα από κάθε άλλη φορά. Είμαι ο τάδε εγκληματίας, λέει και δίνει τα διαπιστευτήρια απ' όπου φάνηκε το πρώτο του όνομα.
Στη συνέχεια οδηγείται στην εισαγγελία κι από 'κει στις φυλακές, ενώ από το άλλο κελλί απελευθερώνεται ο αθώος.
Μετά από λίγες μέρες ο πνευματικός παίρνει ένα γράμμα.
«Σεβαστέ μου πάτερ, εξετέλεσα τη συμβουλή σου. Την ώρα που έκλεινε η πόρτα της φυλακής κ' έμενα μόνος σ' ένα υγρό και σκοτεινό υπόγειο, νόμιζα πως άνοιγε για μένα ο παράδεισος. Η χαρά που νιώθω τώρα δεν περιγράφεται. Την ειρήνη που βρήκα δεν μπορώ να σας την παραστήσω. Τώρα είμαι ευτυχής. Τί να τα κάνω όλα εκείνα που είχα τότε, τα εξωτερικά, όταν μέσα μου είχα κόλασι μέρα - νύχτα; Ευχαριστώ τον Θεό, που έτσι με λυτρώνει από το έγκλημά μου. Ευχα­ριστώ κ' εσένα, πάτερ μου, που έγινες το όργανο του Θεού και με ωδήγησες σε τέτοια χαρά και ειρήνη».

Ρήγας Νικολαΐδης

«Στις αρχές του αιώνα μας ο καθηγητής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Ρήγας Νικολαΐδης δίδασκε απροκάλυπτα τον υλισμό. Το έτος όμως 1927 την Μ. Παρασκευή εθεάθη ο καθηγητής στην περιφορά του Επιταφίου του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου και το επόμενο έτος 1928 στην περιφορά του Επιταφίου του Μητροπολιτικού Ναού των Αθηνών. Στην δεύτερη περίπτωσι τον περικύκλωσαν φοιτητές του και στην εύλογη ερώτησί τους «Πώς συμβιβάζεται, κύριε καθηγητά, η όλη από έδρας διδασκαλία σας περί υλιστικής θεωρίας της εξελίξεως των όντων με την αποψινήν παρουσίαν σας εις την θρησκευτικήν αυτήν εκδήλωσιν της προς τον Θεόν λατρείας;» ο καθηγητής απάντησε" «Και όμως, κύριοι, εις το θείον δράμα και την επακολουθήσασαν Ανάστασιν του Κυρίου ευρίσκεται η αλήθεια της ζωής». Όταν αργότερα ασθένησε ο καθηγητής και βρέθηκε στο αρχαιότερο θεραπευτήριο της χώρας μας, τον «Ευαγγελισμό», ζήτησε να εξομολογηθή και να κοινωνήση των Αχράντων Μυστηρίων. Σε ερώτησι φίλων και συναδέλφων του, πώς άλλαξε νοοτροπία και τρόπο ζωής, ο Ρήγας Νικολαΐδης απάντησε" «Μία θρησκεία, η οποία αυτή και μόνη άνευ σπουδών, άνευ ανωτέρας τάξεως περιβάλλοντος... φέρει μίαν απλήν χωρικήν (πρόκειται για την ευλαβική υπηρέτριά του Μαριγώ) εις τόσον υψηλόν επίπεδον ορθής κρίσεως, τελείας αρετής..., αυτή είναι η ανωτέρα, αυτή είναι η επιστήμη η χρήσιμος»» (αρχιμ. Ηλία Μαστρογιαννοπούλου, Επιστροφές, Αθήναι 1970, σ. 21-27. βλ. και βιβλίο Το Θεανδρικό Πρόσωπο, Αθήναι 1990, σελ. 191-192).

Ηλίας Παναγουλάκης

«Εγεννήθη εν Καλάμαις τη 14-7-1873. Γράμματα δεν έμαθε. Μόλις ηδύνατο να αναγινώσκη και να γράφη. Μέχρις ηλικίας 30 ετών ήτο οργανοπαίκτης και διετήρει μικρόν ταβερνείον πλησίον του Ναού του Αγ. Νικολάου. Εκεί συνεκεντρούτο όλης της πόλεως η αλητεία, της οποίας ήτο ο αρχηγός και εις την οποίαν επεβάλλετο ισχυρώς. Έζη βίον άσωτον και ακόλαστον. Ουδένα υπελόγιζε και ουδένα εφοβείτο. Ήτο ικανός να απειλήση και να δείρη εκ της πλέον α­σημάντου αφορμής.

Εν έτει 1902 απέθανεν εις εκ των στενών φίλων αυτού. Ο Παναγουλάκης μεταβαίνει εις την κηδείαν και παρακολουθεί αυτήν μετά προσοχής. Το ρητόν του Ευαγγελίου "μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν" δημιουργεί εις αυτόν συγκλονισμόν. Ερωτά πλήρης αγωνίας τους επιτρόπους του Ναού "αν υπάρχη άλλη ζωή" και αυτοί, άνθρωποι ευσεβείς, κατηχούν αυτόν δεόντως. Ήδη είνε αιχμάλωτος της Θείας Χάριτος. Φρικιών διά τας προτέρας ασωτίας, μεταβαίνει εις Ιερέα εξομολόγον (εις τον Ιερομόναχον Γλυμάνον της Μονής Βελανιδιάς), εξομολογείται εν συντριβή τας αμαρτίας αυτού και παρέχει την υπόσχεσιν ότι του λοιπού θα ζήση υποδειγματικόν χριστιανικόν βίον. Ακολούθως εκποιεί πάντα τα αντικείμενα του ταβερνείου και καλύπτει διά μαύρων παραπετασμάτων ολόκληρον το δωμάτιον αυτού. Επισκέπτεται όσους προηγουμένως είχεν αδικήσει και ζητεί γονυπετής συγγνώμην. Αποφασίζει δε να ζήση ως ασκητής.
 Μετά ολιγόμηνον παραμονήν εις Μάνην, επανέρχεται εις Καλάμας και εκεί καταλύει αρχικώς εις εν κελλίον πλησίον του ναΐσκου της Αγίας Άννης, μετ' ολίγον δε εις έτερον, πλησίον του Κοιμητηρίου Καλαμών, όπου σήμερον το παλαιοημερολογιτικόν "Ασκητήριον Παναγουλάκη". Εκεί, χωρίς να καρή Μοναχός, έζησε βίον προσευχής και σκληροτάτης ασκήσεως επί 15ετίαν. Έλαιον κατέλυε μόνον κατά Σάββατον και Κυριακήν. Κρέας, ιχθύς και γαλακτώδη ουδέποτε. Καθ' εκάστην Τετάρτην και Παρασκευήν διετέλει εν απολύτω ασιτία. Κλίνην δεν είχεν. Εκοιμάτο ελαχίστας ώρας επί σανίδος κατά γης. Επειδή απεφά­σισαν να μείνουν μετ' αυτού και τινες άλλοι νέοι, έκτισε, τη οικονομική αρωγή ευσεβών προσώπων, ολίγα κελλία ακόμη, πολύ μικρά. Η θύρα αυτών ήτο τόσον στενή, ίνα υπενθυμίζη την "στενήν πύλην" του Ευαγγελίου, ώστε εισήρχετό τις εις αυτά μόνον πλαγίως. Εκήρυττεν, εις τα συρρέοντα εκ της πόλεως άτομα, καθ' εκάστην Κυριακήν και εορτήν τον λόγον του Θεού. Εις το απέριττον οίκημα, όπου εκήρυττεν, υπήρχε κρεμάμενος ανθρώπινος σκελετός προς συνεχή υπόμνησιν της ματαιότητος των εγκοσμίων. Το απλούν και άτεχνον, αλλ' εκ καρδίας ζώσης εν Χριστώ εξερχόμενον, κήρυγμα του Παναγουλάκη ανεγέννησε πλήθος ανθρώπων. Η αγιότης του ανδρός είλκυε πολλούς προς αυτόν. Παρά τους πόδας του αγραμμάτου αυτού ασκητού εμαθήτευσαν, παιδία τότε, εργάται μετέπειτα του Ευαγγελίου, ως ο Αρχιμ. Ιωήλ Γιαννακόπουλος, ο Αρχιμ. Χρυσόστομος Παπασαραντόπουλος και άλλοι πολλοί. Ήτο τόση η σαγηνευτική δύναμις των απλών λόγων του Παναγουλάκη, ώστε ο τότε συνταγματάρχης Καλάμων απηγόρευσε την εις το Ασκητήριον αυτού φοίτησιν στρατιωτών, διότι ούτοι, καθ' ομάδας μεταβαίνοντες εκεί και επηρεαζόμενοι εκ των κηρυγμάτων, ηρνούντο να λάβουν τροφάς περιεχούσας έλαιον κατά τας νηστίμους ημέρας.

Προσβληθείς εκ βαρείας μορφής φυματιώσεως ο Παναγουλάκης, ηναγκάσθη περί τα τέλη του βίου αυτού να λάβη ζωμόν κρέατος, υπείκων εις τας παρα­κλήσεις των ιδίων μαθητών. Εκοιμήθη εν Κυρίω τη 17-1-1917 και εκηδεύθη πανδήμως. Τα οστά αυτού ευρίσκονται εν τω μνημονευθέντι Ασκητηρίω. Αφήκε φήμην ανδρός αγίου. Αυτόπται και αυτήκοοι μάρτυρες, λίαν αξιόπιστοι, αφηγούνται περιστατικά, πείθοντα ότι ήτο ηξιωμένος προορατικού χαρίσματος» (αρχιμ.  Επιφανίου  Θεοδωροπούλου,  άρθρο  στην Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τόμ. Θ', στ. 1117).

Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011

Οι Ιερείς και οι Γονείς

 
    Οἱ γονεῖς μας, ὁ πατέρας μας καί ἡ μητέρα μας, εἶναι ἱερά πρόσωπα γιά μᾶς. Ἔχουν ἀπό τό Θεό μεγάλη χάρη καί εὐλογία. Μά πιό μεγάλη ἀπό αὐτούς χάρη καί εὐλογία ἔχουν οἱ ἱερεῖς μας.

•           Ἡ διαφορά ἀνάμεσα στούς ἱερεῖς καί στούς γονεῖς μας εἶναι πολύ μεγάλη. Εἶναι τόσο μεγάλη, ὅσο μεγάλη εἶναι ἡ διαφορά ἀνάμεσα στήν παροῦσα ζωή καί στήν αἰώνια.

•           Οἱ γονεῖς, γεννοῦν παιδιά, γιά τήν παροῦσα ζωή· οἱ ἱερεῖς, γιά τήν ἄλλη.

            Οἱ γονεῖς, δέν μποροῦν, οὔτε νά σώσουν τά παιδιά τους, οὔτε νά τά προφυλάξουν· οὔτε ἀπό ἀρρώστειες· οὔτε ἀπό τόν θάνατο! - Οἱ ἱερεῖς, μποροῦν. Καί σώζουν. Ψυχές ἄρρωστες. Ἀπό τό χεῖλος τῆς ἀπωλείας! Κάνουν καί σταματάει τό κατρακύλισμα: μέ τά λόγια τους· μέ τίς συμβουλές τους· καί μέ τίς εὐχές τους.

•           Οἱ γονεῖς, ἄν τά παιδιά τους πρόσβαλαν κανέναν μεγάλον, δέν μποροῦν νά τά προστατεύσουν! - Οἱ ἱερεῖς, μᾶς βγάζουν ἀσπροπρόσωπους, ἀκόμη καί ἄν ἐναντίον μας ἔχει ὀργισθῆ ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Γιατί ὁ Θεός ἔχει δεσμευθῆ νά τούς ἀκούει.
(Περί Ἱερωσύνης, Λόγ. Γ, 6)
Μετάφραση: +ὁ Ν.Μ.

Μηνιαίο Περιοδικό Ι.Μ.Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 240 Ιούλιος 2003
«ΟΙ ΙΕΡΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ» του Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

Ο ιερέας της Σπιναλόγκα

24grammata.com

γράφει ο Πρωτοπρ. Αναστάσιος Δ. Σαλαπάτας, Λονδίνο
Το τελευταίο διάστημα γίνεται πολύς λόγος για το νησί της Σπιναλόγκα, με αφορμή το βιβλίο με τίτλο «Το νησί», της αγγλίδας Victoria Hislop, το οποίο έγινε σήριαλ στην ελληνική τηλεόραση.
Ένα από τα ιστορικά στοιχεία που πληροφορούμαστε είναι ότι οι χανσενικοί που κατοικούσαν στη Σπιναλόγκα ήταν οργισμένοι με τον Θεό, για το λόγο ότι η ασθένειά τους ήταν μια μεγάλη και αφόρητη δοκιμασία. Ένας Γεραπετρίτης παπάς τόλμησε να τους επισκεφθεί κάποτε και να λειτουργήσει στον Άγιο Παντελεήμονα, που υπήρχε και ρήμαζε στο νησί, συντροφιά με τους νέους του κατοίκους. Λένε πως στην πρώτη Λειτουργία δεν πάτησε ψυχή.
Οι λεπροί άκουγαν πεισμωμένοι από τα κελιά τους την ψαλμωδία, κι άλλοτε την σκέπαζαν με τα βογκητά τους κι άλλοτε με τις κατάρες τους. Ο ιερέας όμως ξαναπήγε. Στην δεύτερη τούτη επίσκεψη ένας από τους ασθενείς πρόβαλε θαρρετά στο κατώφλι του ναού.
- Παπά, θα κάτσω στην Λειτουργία σου μ’ έναν όρο όμως. Στο τέλος θα με κοινωνήσεις. Κι αν ο Θεός σου είναι τόσο παντοδύναμος, εσύ μετά θα κάμεις την κατάλυση και δεν θα φοβηθείς τη λέπρα μου.
Ο ιερέας έγνευσε συγκαταβατικά. Στα κοντινά κελιά ακούστηκε η κουβέντα κι άρχισαν να μαζεύονται διάφοροι στο πλάι του ναού, εκεί που ήταν ένα μικρό χάλασμα, με λιγοστή θέα στο ιερό. Παραμόνευσαν οι χανσενικοί στο τέλος της Λειτουργίας κι είδαν τον παπά δακρυσμένο και γονατιστό στην Ιερή Πρόθεση να κάνει την κατάλυση.
Πέρασε μήνας. Οι χανσενικοί τον περίμεναν. Πίστευαν πως θα ’ρθει τούτη τη φορά ως ασθενής κι όχι ως ιερέας. Όμως ο παπάς επέστρεψε υγιής και ροδαλός κι άρχισε με ηθικό αναπτερωμένο να χτυπά την καμπάνα του παλιού ναΐσκου.
Έκτοτε και για δέκα τουλάχιστον χρόνια η Σπιναλόγκα είχε τον ιερέα της. Οι χανσενικοί αναστύλωσαν μόνοι τους της εκκλησία και συνάμα αναστύλωσαν και την πίστη τους. Κοινωνούσαν τακτικά και πάντα κρυφοκοίταζαν τον παπά τους την ώρα της κατάλυσης, για να βεβαιωθούν πως το “θαύμα της Σπιναλόγκα” συνέβαινε ξανά και ξανά.
To 1957, με την ανακάλυψη των αντιβιοτικών και την ίαση των λεπρών, το λεπροκομείο έκλεισε και το νησί ερημώθηκε. Μόνο ο ιερέας έμεινε στο νησί ως το 1962, για να μνημονεύει τους λεπρούς μέχρι 5 χρόνια μετά το θάνατό τους.
Ιδού, λοιπόν, ένας σύγχρονος αθόρυβος ήρωας, που δεν τιμήθηκε για το έργο του από κανέναν, και που -αν προσέξατε- δεν παραθέσαμε το όνομά του γιατί απλά δεν το γνωρίζουμε! Όσο κι αν έψαξα δεν μπόρεσα να το βρω. Το γνωρίζει όμως -σίγουρα- ο Θεός! Κι αυτό μας αρκεί! anastasiosds.blogspot.com

Τετάρτη 8 Ιουνίου 2011

Ο δρόμος της ευτυχίας



Τίποτα δὲν εἶναι μεγαλύτερο ἀπὸ τὴν καθαρὴ καρδιά, γιατί μία τέτοια καρδιὰ γίνεται θρόνος τοῦ Θεοῦ. Καὶ τί εἶναι ἐνδοξότερο ἀπὸ τὸ θρόνο τοῦ Θεοῦ; Ἀσφαλῶς τίποτα. Λέει ὁ Θεὸς γι’ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν καθαρὴ καρδιά: «Θὰ κατοικήσω ἀνάμεσά τους καὶ θὰ πορεύομαι μαζί τους. Θὰ εἶμαι Θεός τους, κι αὐτοὶ θὰ εἶναι λαός μου».
( Β’ Κορ. 6, 16).
ΠΗΓΗ:orthodoxfathers

Κυριακή 5 Ιουνίου 2011

«Το σπουργιτάκι του Θεού»

http://www.parembasis.gr/2006/06_06_02.htm
(Στέλλα Μιτσακίδου)

Την 3η Ιουνίου 2005 φονεύθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα η αγαπητή μας Στέλλα, που είχε στοιχεία «κατά Χριστόν σαλότητος», με μια εσωτερική ζωή του πνεύματος.
Ήταν με την θέλησή της άστεγη, ζούσε στους δρόμους, κοιμόταν τα βράδυα, χειμώνα-καλοκαίρι, στα παγκάκια, στα υπόστεγα και τα σαλόνια των Νοσοκομείων, αλλά ήταν γεμάτη αγάπη προς τον Θεό, τους αγίους και τους δυστυχισμένους ανθρώπους. Τα ρούχα της ήταν πάντα καθαρά. Τις οικονομίες της τις διέθετε για αγαθοεργούς σκοπούς. Δεν ήθελε να την επαινή κανείς, και όταν την επαινούσαν, έκανε την «χαζή».
Καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη, είχε λάβει μια καλή παιδεία, χειριζόταν πολύ καλά την ελληνική γλώσσα, καθώς επίσης εγνώριζε την γαλλική γλώσσα και τελευταία προσπαθούσε να μάθη και ιταλικά.
Ο τρόπος εξόδου της από την ζωή αυτή έγινε όπως το ήθελε. Με μαρτυρικό θάνατο, άγνωστη εν μέσω αγνώστων. Κανείς δεν την ανεγνώρισε. Την ενταφίασαν χωρίς εξόδιο ακολουθία, γιατί δεν γνώριζαν τα στοιχεία της. Όλα αυτά με θαυμαστό τρόπο έγιναν γνωστά μετά από έναν χρόνο. Τότε έγινε και η κηδεία της. Αξιώθηκα να της κάνω και το μνημόσυνό της. Μετά το μνημόσυνό της, στο αρχονταρίκι της Ιεράς Μονής Πελαγίας, η κ. Μηλίτσα Πισιμίση-Λουκίδου, νομικός, και η κ. Χρυσούλα Μαντά, οδοντίατρος, μας διηγήθηκαν τα σχετικά με την Στέλλα που ήταν πράγματι άνθρωπος του Θεού.
Στο τεύχος αυτό δημοσιεύουμε ένα κείμενο της κ. Μηλίτσας Πισιμίση-Λουκίδου, που γράφηκε με την συνεργασία και της κ. Χρυσούλας Μαντά και παρουσιάζει ένα τμήμα της ευλογημένης ζωής της, και στο επόμενο τεύχος θα δημοσιεύσουμε τις αναμνήσεις των Μοναχών της Ιεράς Μονής Πελαγίας για την Στέλλα, «το σπουργιτάκι του Θεού», την άγνωστη στον κόσμο, αλλά γνωστή στον Θεό, που έζησε «μόνη μόνω Θεώ». Νομίζω ότι η διήγηση αυτή θα βοηθήση τους ανθρώπους που ζουν με τον άκρατο ευδαιμονισμό, με αγχώδη νοοτροπία και διαρκώς παραπονούνται για πράγματα τα οποία θα ήθελαν να έχουν.
Στην περίπτωσή της ισχύει ο λόγος του Χριστού: «εμβλέψατε εις τα πετεινά του ουρανού, ότι ου σπείρουσιν ουδέ θερίζουσιν ουδέ συνάγουσιν εις αποθήκας, και ο πατήρ υμών ο ουράνιος τρέφει αυτά· ουχ υμείς μάλλον διαφέρετε αυτών;» (Ματθ. ς, 26).
Τελικά, ο άνθρωπος δεν «είναι» αυτό που «έχει», αλλά «έχει» αυτό που «είναι».
Η αείμνηστη Στέλλα, που είχα την εξαιρετική ευλογία να γνωρίσω, είναι μια θετική διαμαρτυρία για κάθε «ασφαλισμένο».

+ Ο Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεος

***

Σάββατο 4 Ιουνίου 2011

Βιβλιοθήκες στην αρχαιότητα

Στα κλασικά χρόνια υπήρχαν ιδιωτικές βιβλιοθήκες αξιόλογες, όπως λ.χ του Ευριπίδη, αλλά καμιά τους δεν μπορεί να συγκριθεί ως προς το μέγεθος και τη σπουδαιότητα με τις βιβλιοθήκες που δημιουργούνται στα ελληνιστικά χρόνια.

Χωρίς αμφιβολία μεγαλύτερη και η πιο αξιόλογη από τις βιβλιοθήκες της αρχαιότητας υπήρξε η μεγάλη βιβλιοθήκη του Μουσείου της Αλεξάνδρειας. Ο Πτολεμαίοι δε δίστασαν να θυσιάσουν μόνο μυθώδη ποσά για την πραγματοποίηση του σκοπού τους αλά και την αξιοπιστία τους. Ο Πτολεμαίος Ευεργέτης ζήτησε από τους Αθηναίους να του δανείσουν το επίσημο κείμενο των τριών μεγάλων τραγικών δίνοντας ως εγγύηση 15 τάλαντα, αλλά στη συνέχεια προτίμησε να στείλει απλώς ένα καλό αντίγραφο και να κρατήσει το πρωτότυπο. Οι κυβερνήτες των πλοίων που έφταναν στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας υποχρεώνονται να παραδώσουν τα βιβλιά του τυχόν υπήρχαν στο καράβι και να αρκεστούν σε ένα αντίγραφο.

Οι πληροφορίες που έχουμε για το μέγεθος της Βιβλιοθήκης και για τον αριθμό των βιβλιων είναι συγκεχυμένες και αντιφατικές. Οπωσδήποτε όμως μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι αν στα χρόνια του Καλλιμάχου (περ. 305-240π.Χ.) υπήρχαν γύρω στα 450.000 βιβλία, στα χρόνια του Καίσαρα (100-44 π.Χ.) θα πρέπει ο αριθμός αυτός να ήταν μεγαλύτερος (700.000).

Τα έργα των συγγραφέων γράφονταν σε πάπυρους, που σχημάτιζαν κυλίνδρους τους οποίους τοποθετολυσαν σε ράφια. Σε κάθε κύλινδρο κρεμόταν απ' έξω ένα μικρό κομμάτι παπύρου όπου ανέγραφαν το περιεχόμενο του κυλίνδρους, δηλαδή το όνομα το έργο του συγγραφέα κ.λ.π

Ιστορία του Ελληνικού Έθνους

Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011

Τα Περιστέρια Και Τα Παιδιά

Την πρώτη μέρα του καινούργιου χρόνου ο Θεός φώναξε τους αγγέλους σε συμβούλιο. Ήθελε ν' ανοίξει καινούργια βιβλία για τη νέα χρονιά κι ήθελε να ξέρει πόσα από τα έργα του παλιού χρόνου είχαν τελειώσει, πόσα είχαν μείνει μισοτελειωμένα και πόσα δεν είχαν αρχίσει ακόμα, παρά τις οδηγίες του.
Τα μικρά αγγελάκια κατέβασαν από τα ράφια τα μεγάλα χοντρά βιβλία και τ' απόθεσαν στο συννεφένιο τραπέζι. Πήραν μολύβια και γομολάστιχες κι ήταν έτοιμα να γράψουν και να σβήσουν.
Ο Θεός ρωτούσε, οι άγγελοι απαντούσαν.
- Ανοίξτε τη σελίδα της προόδου. Πώς πάνε οι άνθρωποι;
- Πολύ καλά, αποκρίθηκε ο μεγάλος άγγελος. Ξαναπήγαν στο φεγγάρι και φωτογράφισαν και την Αφροδίτη.
Ο Θεός κούνησε το κεφάλι του.
- Από αγάπη; Από ομόνοια; Από συμπόνια; Πώς πάνε;
Οι άγγελοι κόμπιασαν. Ο Θεός κατάλαβε. Έσκυψε στη σελίδα. Ήταν πυκνογραμμένη. Διάβασε προσεκτικά και ξεχώρισε τις λέξεις: "Πόλεμοι. Μάχες. Βόμβες. Κανόνια".
- Βάλτε αυτή τη σελίδα στις ζημιές του παλιού χρόνου, είπε θλιμμένος. Ανοίξτε μια καινούργια κατάλευκη. Και πέστε να έρθουν μπροστά μου τα περιστέρια τ' ουρανού.

Pigeons on the dome of the Wazir Khan Mosque. by PakPositive.

Τα πουλάκια φτεροκόπησαν σε λίγο και παρατάχτηκαν μπροστά του. Τα ματάκια τους γυάλιζαν σαν τις μαύρες χάντρες του κομπολογιού.

- Σας παρακαλώ, είπε ο Θεός, να πεταχτείτε μέχρι τη γη να δώσετε αυτά τα μηνύματα στους ανθρώπους. Είναι μηνύματα ειρήνης και αγάπης. Να τους δώσετε να καταλάβουν ότι είμαι πικραμένος γιατί δεν τηρούν τις εντολές μου.
Οι άγγελοι άρχισαν να γράφουν μηνύματα σε μικρά λευκά χαρτάκια: "Αγαπάτε αλλήλους", "Επί γης ειρήνη", "Αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν", "Ειρήνη υμίν". Ύστερα έδεσαν μικρές κορδελίτσες στα ποδαράκια των πουλιών και τα άφησαν να φύγουν.
Το ταξίδι ήταν μεγάλο. Τα περιστέρια ξεκουράστηκαν για λίγο, άλλα στην Πούλια, άλλα στον Αυγερινό, άλλα στο φεγγάρι, και αργά πια τη νύχτα έφτασαν στη γη.
Μαζί με τις νιφάδες του χιονιού, που άρχισαν να πέφτουν μέσα στην παγωνιά, έφτασαν και τα περιστέρια στη μεγάλη πόλη. Φτεροκόπησαν δυνατά, τίναξαν τα φτερά τους και στάθηκαν στις στέγες, στα πρεβάζια των παραθύρων, στα σκαλιά, στα μπαλκόνια και στα πεζοδρόμια. Το κρύο ήταν δυνατό κι ο κόσμος λιγοστός στους δρόμους. Κανένας βιαστικός δεν έδωσε σημασία στα περιστέρια, που φτερούγιζαν γύρω τους κάνοντας εναέριες βόλτες, πάνω από τα κεφάλια τους. Μόνο κάποιος σκέφτηκε: "Τι θέλουν τα περιστέρια μέσα στην άγρια νύχτα;" Και προχώρησε αδιάφορος.
Τα περιστέρια άρχισαν τότε να κτυπούν τις πόρτες και τα παράθυρα. Όλοι όμως ήταν απασχολημένοι. Έτρωγαν, έπαιζαν, κοιμόνταν, έβλεπαν τηλεόραση. Πώς ν' ακούσουν τα ραμφίσματα των πουλιών; Πώς να καταλάβουν την απελπισία τους; Μερικοί βγήκαν μέχρι το παράθυρο, μα δεν έκαναν τον κόπο ούτε να τ' ανοίξουν. Μάταια μιλούσαν τα πουλιά, μάταια παρακαλούσαν: "Ανοίξτε, σας φέρνομε μηνύματα από το Θεό".
Στο τέλος άρχισαν να κρυώνουν. Χιλιάδες χιονένιες πεταλούδες σκέπασαν την πόλη. Τα φτερά τους μούσκεψαν. Απελπίστηκαν. Σταμάτησαν τις προσπάθειές τους και συγκεντρώθηκαν στο καμπαναριό. Η καμπάνα λύγισε κάτω από το βάρος τους και κτύπησε μια φορά θλιμμένα μέσα στη νύχτα: Νταν!
Την άλλη μέρα το πρωί, η πόλη δεν ξεχώριζε από ψηλά. Σαν κάποιος ζωγράφος να είχε βουτήξει το πινέλο του σε άσπρη μπογιά και να την είχε βάψει άσπρη. Το κρύο ήταν τσουχτερό, μα την ημέρα όλα είναι πάντα καλύτερα.
Τα περιστέρια μπήκαν στην εκκλησία και ζήτησαν από το Θεό οδηγίες. "Κανείς δεν μας έδωσε σημασία", παραπονέθηκαν. "Κανείς δεν κατάλαβε τη γλώσσα μας. Τι να κάνουμε;"
  Ο Θεός τους είπε:
- Να πάτε στα παιδιά. Δώστε τα μηνύματα στα παιδιά. Η αγάπη φωλιάζει στις δικές τους καρδιές. Είναι αγνά, και θα σας καταλάβουν. Από τα παιδιά ξεκινά η ειρήνη και η αγάπη.

The pigeon whisperer by bekahpaige.

Μα παιδιά δεν ήταν στους δρόμους. Ήταν δίπλα στο τζάκι, κοντά στη φωτιά κι έπαιζαν με τα καινούργια τους παιχνίδια. Ένα μονάχα βρέθηκε έξω, κι αυτό ήταν σ' ένα χωριό ψηλά, στο βουνό, που πήγε να δει τι κάνουν τα ζώα μες στην παγωνιά.

Ένα μικρό περιστέρι έτρεξε με βιασύνη να προλάβει το παιδί και κτύπησε το πόδι του στη στέγη. Μια σταγόνα αίμα έβαψε το χιόνι τριανταφυλλί, και λαβωμένο το πουλί έπεσε μπροστά του. Το πήρε στοργικά στα δυο του χέρια και μπήκε στο φτωχικό του. Κάθισε κοντά στο μαγκάλι και να το ζεστάνει, του καθάρισε την πληγή, το κράτησε στην αγκαλιά του και το κανάκευε με αγάπη.
- Κοίταξε στο πόδι μου, έγνεψε το πονεμένο περιστέρι. Σου φέρνω ένα μήνυμα από το Θεό.
Το παιδί κατάλαβε. Έλυσε την κορδέλα και συλλάβισε την παραγγελία: "Α-γα-πά-τε αλ-λή-λους". Το παιδί ήξερε τη λέξη "αγαπώ". Ήξερε να την κλίνει ολόκληρη. Αγαπούσε τους γονιούς του, αγαπούσε τα ζώα, αγαπούσε τα γράμματα. Φώναξε τους δικούς του και τους είπε το νέο: "Αγαπάτε αλλήλους".
Εκείνοι βγήκαν στο χωριό. Ένα λαβωμένο περιστέρι, είπαν, μας έφερε ένα μήνυμα από το Θεό: Αγαπάτε αλλήλους. "Αγαπάτε αλλήλους"; είπαν οι γείτονες και δεν πίστευαν. "Μα αυτό είναι θαύμα!" Το νέο μαθεύτηκε σ' όλο το χωριό. Κι ένας ένας, δυο δυο οι χωριανοί πήγαιναν να δουν το λαβωμένο πουλί στην αγκαλιά του παιδιού, και θαύμαζαν κι έκαναν το σταυρό τους και γονάτιζαν. Μαλάκωνε η ψυχή τους και ζέσταινε η καρδιά τους.


Κι όσο πιο πολλοί άνθρωποι πλησίαζαν, τόσο το χαρτάκι μεγάλωνε, και τα γράμματα μεγάλωναν κι εκείνα: "Αγαπάτε αλλήλους", και δεν χώραγαν πια στο σπίτι, κι ο κόσμος θαύμαζε, και το χαρτάκι ολοένα μεγάλωνε και δεν το χωρούσε πια το χωριό. "Αγαπάτε αλλήλους", και τα γράμματα όλο και μεγάλωναν και γίνονταν τεράστια γράμματα, γράμματα σημαδιακά. Στο τέλος το μικρό χαρτάκι έγινε μια τεράστια σημαία, που ανέμιζε πάνω από το χωριό, ψηλά στο βουνό: "Αγαπάτε αλλήλους". Και τις τέσσερεις άκρες τις κρατούσαν οι άγγελοι.
Και το νέο ροβόλησε στις πλαγιές, σαν το νερό της καθάριας πηγής, και κατέβηκε στον κάμπο και στην πόλη να ξεδιψάσει τον κόσμο, κι άκουσαν το μήνυμα οι άνθρωποι στις πόλεις και ταράχτηκαν. "Αγαπάτε αλλήλους". Βγήκαν στις χιονισμένες στράτες και κοίταξαν ψηλά στο βουνό. Και διάβασαν: "Αγαπάτε αλλήλους".
Και ξεκίνησαν όλοι -άντρες, γυναίκες, παιδιά- ν' ανεβούν στο βουνό να δουν το παιδί με το λαβωμένο περιστέρι στην αγκαλιά.
Κι ήταν όλα πολύ όμορφα. Ο κόσμος που ανέβαινε στο βουνό κι οι άγγελοι που κρατούσαν το τεράστιο μήνυμα: "Αγαπάτε αλλήλους". Ο ήλιος βγήκε να χαζέψει και τα χρύσωσε όλα.
Τα περιστέρια δεν είχαν όρεξη ν' ανεβούν στον ουρανό και νύχτωσαν για δεύτερη φορά στη γη. Μα ήταν ευτυχισμένα, γιατί η αποστολή τους είχε πετύχει. Κούρνιασαν και πάλι όλα μαζί μέσα στο καμπαναριό. Κι η καμπάνα λύγισε και πάλι από το βάρος τους και τα φτεροκοπήματά τους, κι άρχισε να χτυπά χαρούμενη μέσα στη νύχτα:
- Νταν! Νταν! Νταν! Νταν! Νταν!

Αγγελική Βαρελλά
http://boulaki.pblogs.gr/tags/aggeliki-barella-gr.html
 

Ο Ψαράς που χτυπούσε το νερό

Ένας ψαράς ψάρευε σε ποταμό. Τέντωσε το δίχτυ του κι έζωσε το ρέμα απο όχτη σε όχτη. Έπειτα έδεσε μια πέτρα με λινό σκοινί και χτυπούσε το νερό, για να πέσουν μέσα στα πλεμάτια τα ψάρια, όπως θα έφευγαν τρομαγμένα. Κάποιος απο κείνους που κατοικούσαν εκεί κοντά τον είδε και του παρατήρησε πως θολώνει το ποτάμι και οι άνθρωποι δεν θα έχουν να πιουν καθαρό νερό. Κι ο ψαράς αποκρίθηκε"μα αν δεν αναταράζεται το ποτάμι, εγώ θα πρέπει να πεθάνω απο την πείνα".
Έτσι και στις πολιτείες οι δημαγωγοί τότε προπάντων κάνουν τις δουλίτσες τους, όταν αναστατώνουν την πατρίδα τους με τη διχόνια.

ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑΚΕΣ

ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑΚΕΣ
Καθόλου κρέας όλο τον χρόνο, πολλά χορταρικά και φρούτα.
Τηρούμε αυστηρά τη νηστεία. Είναι μια λιτή, υγιεινή 
διατροφή χωρίς λιπαρά». Αυτό είναι το μυστικό που 
προστατεύει τους αγιορείτες μοναχούς από τον καρκίνο 
καθώς και από άλλες ασθένειες και τους προσφέρει 
μακροζωία, λέει στα «ΝΕΑ» ο μοναχός στην 
Iερά Μονή Κουτλουμουσίου του Αγίου Όρους πατήρ Μωυσής.
Το διαιτολόγιο των μοναχών, εκτός από πιστό στους 

κανόνες της Εκκλησίας, αποδεικνύεται και... αντικαρκινικό,
όπως διαπιστώνουν οι επιστήμονες. Οι αγιορείτες μοναχοί
καταναλώνουν με μέτρο τις τροφές τους, ενώ χαρακτηριστικά
της διατροφής τους είναι η εναλλαγή ημερών με κατανάλωση
τροφών με και χωρίς λάδι, οι περίοδοι νηστείας, καθώς και το
«τελετουργικό», που περιλαμβάνει μικρά γεύματα ανά
συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα.
«Η περιορισμένη κατανάλωση τροφών και πρόσληψη

θερμίδων, χωρίς φυσικά να ξεπερνούμε τα όρια της 
υπερβολής, έχει αποδειχθεί από επιστημονικές έρευνες
ότι αυξάνειτο προσδόκιμο επιβίωσης. Παράλληλα, 
το μέτρο και τα ισορροπημένα γεύματα συμβάλλουν
στην πρόληψη διαφόρων παθήσεων και κυρίως του διαβήτη.
Η πρόσληψη διατροφικών στοιχείων από τα φρούτα

και τα λαχανικά είναι πολύ σημαντική παράμετρος 
για καλή υγεία, όπως και ο περιορισμός της 
κατανάλωσης κρέατος, που ευθύνεται για την
ανάπτυξη του καρκίνου του παχέος εντέρου.
Επιπλέον, η κατανάλωση φρούτων και λαχανικών 

αυξάνει τα αντιοξειδωτικά του οργανισμού, 
προστατεύοντας από τον καρκίνο του προστάτη», 
λέει στα «ΝΕΑ» ο αντιπρόεδρος της πανελλήνιας 
ομοσπονδίας διαιτολόγων - διατροφολόγων,
δρ Μιχάλης Χουρδάκης.
«Τρώμε με εγκράτεια. Όσο πρέπει»
«Ακόμα και στις γιορτές, όπως το Πάσχα,

δεν τρώμε κρέας. Τρώμε ψάρι. Και βέβαια 
καταναλώνουμε συχνά λαχανικά και φρούτα, 
πολλά από τα οποία τα παράγουμε οι ίδιοι», 
τονίζει ο μοναχός Μωυσής. Όπως προσθέτει,
όμως, «είναι σημαντικό ότι οι αγιορείτες μοναχοί
ακόμα και από τα νηστίσιμα προϊόντα δεν τρώμε πολύ.
Θα φάμε με εγκράτεια. Όσο πρέπει. Κι αυτό διότι γενικά
οι μοναχοί ζουν με τα απλά, τα απαραίτητα, τα λιτά. 
Και βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όλο τον χρόνο, 
Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή νηστεύουμε και 
τρώμε αλάδωτα τα γεύματα».
Η κουζίνα στο Όρος είναι αξιολογότατη,λιτή, νόστιμη 

και συνάμα ωφέλιμη για την υγεία η αγιορείτικη 
κουζίνα βασίζεται στα λαχανικά, τα όσπρια και ότι 
προσφέρει η θάλασσα . που περιβάλλει το Άγιο Όρος.

Παρακάτω σας παραθέτουμε μερικές ‘’Αγιορείτικες Συνταγές’’. 

Καλή σας όρεξη....


ΠΗΓΗ:http://www.monastiriaka.gr/sidages.php

Τετάρτη 1 Ιουνίου 2011

π.Γεωργιος Μεταλληνός-Ραδιόφωνο της Εκκλησίας της Ελλάδος

Τομές στην ιστορική πορεία της Ρωμιοσύνης

Untitled from talanto blog on Vimeo.

Το κακό αυγό


Ένας από τους σπουδαιότερους ρητοροδιδάσκαλους της αρχαιότητας ήταν ο Κόραξ. Ήταν Συρακόσιος, έζησε τον 5ο αιώνα και θεωρείται ο δημιουργός της ρητορικής τέχνης. Από τους μαθητές του ζητούσε αστρονομικά ποσά γι' αυτό μόνο οι πάμπλουτοι Συρακόσιοι κατάφερναν να εγγράψουν τα παιδιά τους στη σχολή του.

Μια μέρα παρουσιάστηκε στον δάσκαλο ένας νέος , φιλόδοξος αλλά μέτριας περιουσίας, ο Τεισίας, και προσπάθησε να τον πείσει να του κάνει κάποιο σκόντο, γιατί, αν πλήρωνε το απαιτούμενο ποσό, θα έμενε κυριολεκτικά στο δρόμο , αλλά ο δάσκαλος έμενε αμετάπειστος. Τότε ο Τεισίας του 'κανε τούτη την πρόταση : να πληρώσει όλο το ποσό που ζητούσε ο Κόραξ, τη μέρα που θ' αποδεικνυόταν πως έμαθε καλά τη ρητορική τέχνη, δηλαδή πως έγινε καλός δικηγόρος και κέρδιζε την πρώτη του δίκη. Άρεσε στον Κόρακα το παράξενο παζάρι και δέχτηκε. Άρχισαν τα μαθήματα και από την πρώτη στιγμή φάνηκε πως ο Τεισίας είχε μεγάλο ρητορικό ταλέντο, όπως άλλωστε το 'δειξε μετά, γιατί έγινε κι αυτός με τη σειρά του δάσκαλος της ρητορικής και είχε μαθητές του το Γοργία , το Λυσία , τον Ισοκράτη. Σαν τέλειωσαν τα μαθήματα , ο Κόραξ του είπε πως ήρθε η στιγμή να πληρωθεί , γιατί είχε εκτελέσει την υπόσχεσή του και τον είχε κάνει τέλειο δικηγόρο. Ο Τεισίας απάντησε πως δεν τον πληρώνει, αφού δεν είχε αποδεχτεί ακόμα με μια δίκη η αποτελεσματικότητα των μαθημάτων. Τότε ο Κόραξ τον μήνυσε στα δικαστήρια. Ο Τεισίας είπε στους δικαστές: Αν χάσω τη δίκη , δε θα πληρώσω τον Κόρακα, αφού η συμφωνία ήταν να τον πληρώσω αν κερδίσω την πρώτη μου δίκη. Αν την κερδίσω πάλι, δε θα πληρώσω, αφού θα' χει χάσει τη δίκη ο Κόραξ που μου ζητάει τα λεφτά. Αντίθετα, είπε ο Κόραξ, αν χάσω τη δίκη , θα' χει κερδίσει την πρώτη του δίκη ο Τεισίας, και πρέπει να με πληρώσει. Αν την κερδίσω, θα υποχρεωθεί από το δικαστήριο να μου καταβάλει τα χρήματα. Τι απόφαση να βγάλουν οι άμοιροι δικαστές; Έτσι , αντίς για απόφαση , τους έδιωξαν και τους δυο, λέγοντας: Από κακό κόρακα, κακό αυγό.

Δ. Μυράτ, Ξεφυλλίζοντας τα αρχαία κείμενα
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...