Ένα χειμωνιάτικο πρωϊνό ο περίφημος ρουμάνος ασκητής Κλεόπας Ιλιέ βρισκόταν στο ιερό ενός μοναστηριακού ναού και διάβαζε γονατιστός την ακολουθία της θείας μεταλήψεως. Μετά από λίγη ώρα μπήκε στην εκκλησία για να προσευχηθεί μια γυναίκα που είχε έρθει στο μοναστήρι από το βράδυ.
"Προσκύνησε όλες τιςεικόνες και έκανε παντού μετάνοιες, διηγείται ο π.Κλέοπας. Δεν γνώριζε ότι κάποιος ήταν μέσα στην εκκλησία. Την παρατηρούσε συνεχώς από την Ωραία Πύλη. Εκείνη , αφού προσκύνησε τις εικόνες , γονάτισε στο μέσον της εκκλησίας ύψωσε τα χέρια της και έλεγε από την καρδία της αυτά τα λόγια:
-Κύριε, μη με εγκαταλείπεις! Κύριε , μη με εγκαταλείπεις!
Είδα τότε ένα λαμπρό κίτρινο φως γύρω της και τρόμαξα! Η γυναίκα έπεσε με το πρόσωπο στη γη και προσευχόταν σιωπηλά. H φωτεινή νεφέλη που την περιέλουζε, μεγάλωνε περισσότερο και μετά σιγά -σιγά εξαφανίστηκε. Αφού έσβησε το θείο φως, σηκώθηκε στο πόδια της και βγήκε έξω από την εκκλησία. Ήταν μια απλή γυναίκα από τα γειτονικά χωριά μας.
Ιδού λοιπόν, ποιος έχει το δώρο της προσευχής! Να που οι λαϊκοί ξεπερνούν καμιά φορά τους μοναχούς! Εγώ έκανα μετά προσκομιδή και από την μεγάλη μου συγκίνηση άρχισα να κλαίω και έτρεμα με τα χαρτιά μνημονεύσεως στο χέρι. Μόνον ο Θεός γνωρίζει πόσοι υπάρχουν εκλεκτοί σ' αυτόν τον κόσμο!
(διάλογοι με ρουμάνους πατέρες)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου