Κυριακή 26 Ιουνίου 2016

Το μήνυμα της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου

Αυλαία της Συνόδου


 

Χανιά
Μήνυμα ενότητας των Ορθοδόξων Εκκλησιών έστειλε για μία ακόμα φορά από τα Χανιά ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, κατά τη διάρκεια ομιλίας του στον Ιερό Ναό των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου όπου τελέστηκε Πατριαρχικό Συλλείτουργο.

Ο κ. Βαρθολομαίος τόνισε ιδιαίτερα το σημαντικό ρόλο της εκκλησίας και την αποστολή της μπροστά στις εξελίξεις και τις προκλήσεις του σύγχρονου κόσμου, επισημαίνοντας ότι οι πανορθόδοξες συνοδικές αποφάσεις πρέπει να ενταχθούν στη ζωή των κατά τόπους εκκλησιών.

Στο Πατριαρχικό Συλλείτουργο συμμετείχαν όλοι οι Προκαθήμενοι των εκκλησιών που βρέθηκαν στα Χανιά για την Αγία Σύνοδο εκπρόσωποι ξένων εκκλησιών,το σύνολο των τοπικών αρχών και πλήθος πιστών.

Την κυβέρνηση εκπροσώπησε ο υφυπουργός Εξωτερικών Γιάννης Αμανατίδης, ο οποίος επεσήμανε ότι η κρατική μηχανή αντεπεξήλθε σε μια διοργάνωση την οποία και χαρακτήρισε παγκόσμιας σημασίας. «Σε μια εποχή που ο κόσμος κλυδωνίζεται η Ελλάδα έστειλε ξανά μήνυμα σταθερότητας, συνεργασίας και διαλόγου», τόνισε.

Κατά το συλλείτουργο των προκαθημένων της Ορθοδοξίας υπό τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο αναγνώστηκε μήνυμα 12 σημείων της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου:

Ὑμνοῦμε καί δοξολογοῦμε τόν Θεό τῶν «οἰκτιρμῶν καὶ πάσης παρακλήσεως», διότι μᾶς ἀξίωσε νά συνέλθουμε τήν ἑβδομάδα τῆς Πεντηκοστῆς (18-26 Ἰουνίου 2016) στήν Κρήτη, ὅπου ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καί ὁ μαθητής του Τίτος κήρυξαν τό Εὐαγγέλιο στά πρῶτα χρόνια τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας. Εὐχαριστοῦμε τόν ἐν Τριάδι Θεό, διότι εὐδόκησε νά περατώσουμε μέ ὁμοψυχία τίς ἐργασίες τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδοξίας, τήν ὁποία συγκάλεσε ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, μέ τήν ὁμόφρονη γνώμη τῶν Προκαθημένων τῶν κατά τόπους Ὀρθοδόξων Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν.
Ἀκολουθώντας πιστά τό παράδειγμα τῶν Ἀποστόλων καί τῶν θεοφόρων Πατέρων μελετήσαμε καί πάλιν τό Εὐαγγέλιο τῆς ἐλευθερίας «ᾗ Χριστὸς ἡμᾶς ἠλευθέρωσε» (Γαλ. 5:1). Θεμέλιο τῶν θεολογικῶν μας ἀναζητήσεων ὑπῆρξε ἡ βεβαιότητα ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέν ζεῖ γιά τόν ἑαυτό της. Μεταδίδει τή μαρτυρία τοῦ Εὐαγγελίου τῆς χάριτος καί τῆς ἀληθείας καί προσφέρει σέ ὅλη τήν οἰκουμένη τά δῶρα τοῦ Θεοῦ: τήν ἀγάπη, τήν εἰρήνη, τήν δικαιοσύνη, τήν καταλλαγή, τήν δύναμη τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως καί τήν προσδοκία τῆς αἰωνιότητος.
1) Βασική προτεραιότητα τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου ὑπῆρξε ἡ διακήρυξη τῆς ἑνότητος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Στηριγμένη στή θεία Εὐχαριστία καί τήν Ἀποστολική Διαδοχή τῶν Ἐπισκόπων, ἡ ὑφισταμένη ἑνότητα εἶναι ἀνάγκη νά ἐνισχύεται καί νά φέρνει νέους καρπούς. Ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία εἶναι Θεανθρώπινη κοινωνία, πρόγευση καί βίωση τῶν Ἐσχάτων ἐντός τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Ὡς μία διαρκής Πεντηκοστή εἶναι ἀσίγαστη προφητική φωνή, παρουσία καί μαρτυρία τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ τῆς ἀγάπης. Πιστή στήν ὁμόφωνη Ἀποστολική Παράδοση καί μυστηριακή ἐμπειρία ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀποτελεῖ τήν αὐθεντική συνέχεια τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ὁμολογεῖται στό Σύμβολο τῆς Πίστεως καί ἐπιβεβαιώνεται ἀπό τή διδασκαλία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ἐκκλησία μας βιώνει τό μυστήριο τῆς θείας Οἰκονομίας στή μυστηριακή της ζωή μέ ἐπίκεντρο τή θεία Εὐχαριστία.
Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐκφράζει τήν ἑνότητα καί καθολικότητά της ἐν Συνόδῳ. Ἡ συνοδικότητα διαπνέει τήν ὀργάνωση, τόν τρόπο πού λαμβάνονται οἱ ἀποφάσεις καί καθορίζεται ἡ πορεία της. Οἱ Ὀρθόδοξες Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες δέν ἀποτελοῦν συνομοσπονδία Ἐκκλησιῶν ἀλλά τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία. Κάθε τοπική Ἐκκλησία, προσφέρουσα τήν θεία Εὐχαριστία, εἶναι ἡ ἐν τόπῳ παρουσία καί φανέρωση τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Ὡς πρός τήν Ὀρθόδοξο Διασπορά στίς διάφορες χῶρες τῆς ὑφηλίου, ἀπεφασίσθη νά συνεχισθεῖ ἡ λειτουργία Ἐπισκοπικῶν Συνελεύσεων μέχρι τήν ἐφαρμογή τῆς κανονικῆς ἀκριβείας. Αὐτές ἀπαρτίζονται ἀπό τούς κανονικούς ἐπισκόπους, πού ὁρίζονται ἀπό τήν κάθε Αὐτοκέφαλο Ἐκκλησία, οἱ ὁποῖοι ἐξακολουθοῦν νά ὑπάγονται σ’ αὐτήν. Ἡ συνεπής λειτουργία τῶν Ἐπισκοπικῶν Συνελεύσεων ἐγγυᾶται τόν σεβασμό τῆς Ὀρθοδόξου ἀρχῆς τῆς συνοδικότητος.
Κατά τίς ἐργασίες τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου ἐτονίσθη ἡ σημασία τῶν Συνάξεων τῶν Προκαθημένων πού ἔχουν πραγματοποιηθεῖ καί διατυπώθηκε ἡ πρόταση ἡ Ἁγία και Μεγάλη Σύνοδος νά καταστεῖ ἐπαναλαμβανόμενος Θεσμός.
2) Μετέχοντες στή Θεία Εὐχαριστία καί δεόμενοι ὑπέρ τῆς οἰκουμένης ὀφείλουμε νά συνεχίσουμε τή λειτουργία μετά τή Θεία Λειτουργία καί νά δίδουμε τή μαρτυρία τῆς πίστεως πρός τούς ἐγγύς καί τούς μακράν, συμφώνως πρός τή σαφή ἐντολή τοῦ Κυρίου πρό τῆς Ἀναλήψεώς Του: «καί ἔσεσθέ μοι μάρτυρες ἔν τε Ἰερουσαλήμ καί ἐν πάσῃ τῇ Ἰουδαίᾳ καί Σαμαρείᾳ καί ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς» (Πράξ. 1:8). Ὁ ἐπανευαγγελισμός τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ στίς σύγχρονες ἐκκοσμικευμένες κοινωνίες καί ὁ εὐαγγελισμός ἐκείνων πού ἀκόμη δέν ἔχουν γνωρίσει τόν Χριστό ἀποτελοῦν ἀδιάλειπτο χρέος τῆς Ἐκκλησίας.
3) Ἡ Ἐκκλησία μας ἀνταποκρινομένη στό χρέος νά μαρτυρεῖ τήν ἀλήθεια καί τήν ἀποστολική της πίστη, ἀποδίδει μεγάλη σημασία στόν διάλογο κυρίως μέ τούς ἑτεροδόξους Χριστιανούς. Μέ τόν τρόπο αὐτό καί ὁ λοιπός χριστιανικός κόσμος γνωρίζει ἀκριβέστερα τή γνησιότητα τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως, τήν ἀξία τῆς πατερικῆς διδασκαλίας, τή λειτουργική ἐμπειρία καί τήν πίστη τῶν Ὀρθοδόξων. Οἱ διάλογοι πού διεξάγει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν σημαίνουν ποτέ συμβιβασμό σέ ζητήματα πίστεως.
4) Οἱ ἐκρήξεις φονταμενταλισμοῦ πού παρατηροῦνται στούς κόλπους διαφόρων θρησκειῶν ἀποτελοῦν ἔκφραση νοσηρῆς θρησκευτικότητος. Ὁ νηφάλιος διαθρησκειακός διάλογος συμβάλλει σημαντικά στήν προώθηση τῆς ἀμοιβαίας ἐμπιστοσύνης, τῆς ειρήνης καί τῆς καταλλαγῆς. Τό λάδι τοῦ θρησκευτικοῦ βιώματος πρέπει νά χρησιμοποιεῖται γιά νά ἐπουλώνει πληγές καί ὄχι γιά νά ἀναζωπυρώνει τή φωτιά τῶν πολεμικῶν συρράξεων. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καταδικάζει ἀπεριφράστως τήν ἐπέκταση τῆς πολεμικῆς βίας, τούς διωγμούς, τήν ἐκδίωξη καί δολοφονία μελῶν θρησκευτικῶν κοινοτήτων, τόν ἐξαναγκασμό γιά τήν ἀλλαγή τῆς θρησκευτικῆς πίστεως, τήν ἐμπορία προσφύγων, τίς ἀπαγωγές, τά βασανιστήρια, τίς εἰδεχθεῖς ἐκτελέσεις. Καταγγέλλει τήν καταστροφή ναῶν, θρησκευτικῶν συμβόλων καί μνημείων πολιτισμοῦ. Ὅλως ἰδιαιτέρως ἐκφράζει τήν ἀγωνία της γιά τήν κατάσταση τῶν Χριστιανῶν καί ὅλων τῶν διωκομένων μειονοτήτων στή Μέση Ἀνατολή καί ἀλλαχοῦ. Ἀπευθύνει ἔκκληση πρός τήν παγκόσμια κοινότητα γιά τήν προστασία τῶν γηγενῶν Ὀρθοδόξων καί τῶν ἄλλων Χριστιανῶν, καθώς καί ὅλων τῶν πληθυσμῶν τῆς περιοχῆς, πού ἔχουν ἀπαράβατο δικαίωμα νά παραμείνουν στήν πατρίδα τους ὡς ἰσότιμοι πολίτες. Ἡ Σύνοδός μας καλεῖ ὅλους τούς ἐμπλεκομένους νά καταβάλουν χωρίς καθυστέρηση συστηματικές προσπάθειες γιά τήν κατάπαυση τῶν πολεμικῶν συρράξεων στή Μέση Ἀνατολή καί ὅπου ἐξακολουθοῦν οἱ πολεμικές συγκρούσεις, καί τόν ἐπαναπατρισμό τῶν ἐκδιωχθέντων.
Ὅλως ἰδιαιτέρως ἀπευθύνουμε ἔκκληση στούς ἰσχυρούς τῆς γῆς γιά τήν ἐπικράτηση τῆς εἰρήνης καί τῆς δικαιοσύνης στίς χῶρες προελεύσεως τῶν προσφύγων. Προτρέπουμε τίς πολιτικές ἀρχές, τούς πολίτες καί τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς στίς χῶρες πού καταφεύγουν οἱ ἐξουθενωμένοι πρόσφυγες, νά συνεχίσουν νά προσφέρουν ἀπό τό περίσσευμα καί ἀπό τό ὑστέρημα τῶν δυνατοτήτων τους.
5) Ἡ σύγχρονη ἐκκοσμίκευση ἐπιδιώκει τήν αὐτονόμηση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Χριστό καί τήν πνευματική ἐπιρροή της Ἐκκλησίας, τήν ὁποία ταυτίζει αὐθαιρέτως μέ τόν συντηρητισμό. Ὁ Δυτικός ὅμως πολιτισμός φέρει ἀνεξίτηλη τή σφραγίδα τῆς διαχρονικῆς συμβολῆς τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἐπιπλέον, ἡ Ἐκκλησία ἀναδεικνύει τή σωτηριώδη σημασία τοῦ Θεανθρώπου καί τοῦ Σώματός Του, ὡς τόπο καί τρόπο τῆς ζωῆς ἐν ἐλευθερίᾳ.
6) Στή σύγχρονη προσέγγιση τοῦ γάμου, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία θεωρεῖ τήν ἀκατάλυτη ἀγαπητική σχέση ἀνδρός καί γυναικός «μυστήριον μέγα … εἰς Χριστόν καί εἰς τήν ἐκκλησίαν». Ὁμοίως ἀποκαλεῖ «ἐκκλησίαν μικράν» τήν οἰκογένεια, ἡ ὁποία προκύπτει ἀπό τόν γάμο καί ἀποτελεῖ τή μόνη ἐγγύηση γιά τήν ἀνατροφή τῶν παιδιῶν.
Ἡ Ἐκκλησία διαρκῶς τονίζει τήν ἀξία τῆς ἐγκρατείας. Ἡ χριστιανική ἄσκηση διαφέρει ριζικά ἀπό οἱονδήποτε δυαρχικό ἀσκητισμό, ὁ ὁποῖος ἀποκόπτει τόν ἄνθρωπο ἀπό τή ζωή καί τόν συνάνθρωπο. Ἀντιθέτως, τόν συνδέει μέ τή μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἐγκράτεια δέν ἀφορᾶ μόνο στόν μοναχικό βίο. Τό ἀσκητικό ἦθος εἶναι χαρακτηριστικό τῆς χριστιανικῆς ζωῆς σέ ὅλες τίς ἐκφάνσεις της.
**
Ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος ἐκτός τῶν συγκεκριμένων θεμάτων γιά τά ὁποῖα ἀποφάσισε, ἐπισημαίνει ἐπιγραμματικά καί τά ἑξῆς ὀντολογικά καί καίρια σύγχρονα ζητήματα:
7) Ὡς πρός τό θέμα τῶν σχέσεων τῆς χριστιανικῆς πίστεως καί τῶν θετικῶν ἐπιστημῶν, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀποφεύγει τήν κηδεμονία τῆς ἐπιστημονικῆς ἀναζητήσεως καί δέν λαμβάνει θέση πάνω σέ κάθε ἐπιστημονικό ἐρώτημα. Εὐχαριστεῖ τόν Θεό πού δωρίζει στούς ἐπιστήμονες τό χάρισμα νά ἀποκαλύπτουν ἄγνωστες πτυχές τῆς θείας Δημιουργίας. Ἡ σύγχρονη ἀνάπτυξη τῶν θετικῶν ἐπιστημῶν καί τῆς τεχνολογίας ἐπιφέρει ριζικές ἀλλαγές στή ζωή μας. Προσφέρει σημαντικές εὐεργεσίες ὅπως εἶναι ἡ διευκόλυνση τοῦ καθημερινοῦ βίου, ἡ ἀντιμετώπιση σοβαρῶν ἀσθενειῶν, ἡ εὐχερέστερη ἐπικοινωνία τῶν ἀνθρώπων, ἡ ἔρευνα τοῦ διαστήματος κ.λπ. Παρ΄ὅλα αὐτά, ἔχει καί ποικίλες ἀρνητικές ἐπιπτώσεις, ὅπως εἶναι ἡ χειραγώγηση τῆς ἐλευθερίας, ἡ σταδιακή ἀπώλεια πολυτίμων παραδόσεων, ἡ καταστροφή τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος, ἡ ἀμφισβήτηση τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν. Ἡ ἐπιστημονική γνώση, ὅσο κι ἄν ἐξελίσσεται μέ ταχύτατους ρυθμούς, δέν κινητοποιεῖ τήν βούληση τοῦ ἀνθρώπου, οὔτε δίνει απάντηση στά σοβαρά ἠθικά καί ὑπαρξιακά προβλήματα, στήν ἀναζήτηση γιά τό νόημα τῆς ζωῆς καί τοῦ κόσμου. Αὐτά ἀπαιτοῦν πνευματική προσέγγιση, τήν ὁποία ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐπιχειρεῖ μέ τήν Βιοηθική πού βασίζεται στήν χριστιανική ἠθική καί στήν πατερική διδασκαλία. Ταυτόχρονα μέ τόν σεβασμό τῆς ἐλευθερίας τῆς ἐπιστημονικῆς ἔρευνας ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐπισημαίνει τούς κινδύνους, οἱ ὁποῖοι ὑποκρύπτονται σέ ὁρισμένα ἐπιστημονικά ἐπιτεύγματα καί τονίζει τήν ἀξιοπρέπεια τοῦ ἀνθρώπου καί τόν θεῖο του προορισμό.
8) Ἡ σημερινή οἰκολογική κρίση εἶναι προφανές ὅτι ὀφείλεται σέ πνευματικά καί ἠθικά αἴτια. Οἱ ρίζες της συνδέονται μέ τήν πλεονεξία, τήν ἀπληστία καί τόν ἐγωισμό, πού ὁδηγοῦν στήν ἀλόγιστη χρήση τῶν φυσικῶν πόρων, τήν ἐπιβάρυνση τῆς ἀτμόσφαιρας μέ ζημιογόνους ρύπους καί τήν κλιματική ἀλλαγή. Ἡ χριστιανική ἀντιμετώπιση τοῦ προβλήματος ἀπαιτεῖ μετάνοια γιά τίς καταχρήσεις, ἐγκράτεια καί ἀσκητικό ἦθος, πού ἀποτελοῦν ἀντίδοτο στήν ὑπερκατανάλωση, συγχρόνως δέ, καλλιέργεια στόν ἄνθρωπο τῆς συνειδήσεως ὅτι εἶναι «οἰκονόμος», καί ὄχι κάτοχος τῆς δημιουργίας. Δέν παύει νά τονίζει ὅτι καί οἱ μελλοντικές γενεές ἔχουν δικαίωμα πάνω στά φυσικά ἀγαθά, πού μᾶς ἐμπιστεύθηκε ὁ Δημιουργός. Γιά αὐτό τό λόγο καί ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία συμμετέχει ἐνεργῶς στίς διάφορες διεθνεῖς οἰκολογικές προσπάθειες. Ὅρισε δέ τήν 1η Σεπτεμβρίου ὡς ἡμέρα προσευχῆς γιά τήν προστασία τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος.
9) Ἀπέναντι στήν ἰσοπεδωτική καί ἀπρόσωπη ὁμογενοποίηση, ἡ ὁποία προωθεῖται μέ ποικίλους τρόπους, ἡ Ὀρθοδοξία διακηρύττει τόν σεβασμό στήν ἰδιοπροσωπία ἀνθρώπων καί λαῶν. Ἀντιτίθεται στήν αὐτονόμηση τῆς οἰκονομίας ἀπό τίς βασικές ἀνάγκες τοῦ ἀνθρώπου καί στήν μετατροπή της σέ αὐτοσκοπό. Ἡ πρόοδος τοῦ ἀνθρωπίνου γένους δέν συνδέεται μόνο μέ τήν ἀνάπτυξη τοῦ βιοτικοῦ ἐπιπέδου ἤ μέ τήν πρόοδο τῆς οἰκονομίας εἰς βάρος τῶν πνευματικῶν ἀξιῶν.
10) Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν ἀναμειγνύεται στήν πολιτική. Ὁ λόγος της παραμένει διακριτός ἀλλά καί προφητικός, ὡς ὀφειλετική παρέμβαση ὑπέρ τοῦ ἀνθρώπου. Τά ἀνθρώπινα δικαιώματα βρίσκονται σήμερα στό κέντρο τῆς πολιτικῆς ὡς ἀπάντηση στίς σύγχρονες κοινωνικές καί πολιτικές κρίσεις καί ἀνατροπές, ἀποβλέποντας στήν προστασία τοῦ πολίτη ἀπό τήν αὐθαιρεσία τοῦ κράτους. Ἡ Ἐκκλησία μας προσθέτει ἐπίσης τίς ὑποχρεώσεις καί εὐθύνες τῶν πολιτῶν καί τήν ἀνάγκη συνεχοῦς αὐτοκριτικῆς πολιτικῶν καί πολιτῶν πρός οὐσιαστική βελτίωση τῆς κοινωνίας. Καί κυρίως τονίζει, ὅτι τό ὀρθόδοξο δέον περί ἀνθρώπου ὑπερβαίνει τόν ὁρίζοντα τῶν καθιερωμένων ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ὅτι «μείζων πάντων» εἶναι ἡ ἀγάπη, ὅπως τήν ἀποκάλυψε ὁ Χριστός καί τήν βίωσαν ὅσοι πιστά Τόν ἀκολούθησαν. Ἐπιμένει ἀκόμη ὅτι θεμελιῶδες δικαίωμα εἶναι καί ἡ προστασία τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας, δηλαδή τῆς ἐλευθερίας τῆς συνειδήσεως, τῆς πίστεως, τῆς λατρείας καί ὅλων τῶν ἀτομικῶν καί συλλογικῶν ἐκφράσεων αὐτῆς, συμπεριλαμβανομένου καί τοῦ δικαιώματος κάθε πιστοῦ καί κάθε θρησκευτικῆς κοινότητας νά τελοῦν ἐλεύθερα ἀπό κάθε κρατική παρέμβαση τά θρησκευτικά τους καθήκοντα, ὡς καί τό δικαίωμα τῆς δημόσιας διδασκαλίας τῆς θρησκείας.
11) Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀπευθύνεται στούς νέους, οἱ ὁποῖοι ἀναζητοῦν πληρότητα ζωῆς γεμάτη ἐλευθερία, δικαιοσύνη, δημιουργία ἀλλά καί ἀγάπη. Τούς καλεῖ νά συνδεθοῦν συνειδητά μέ τήν Ἐκκλησία Ἐκείνου πού εἶναι ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή. Νά προσέλθουν προσφέροντας στό ἐκκλησιαστικό σῶμα τή ζωτικότητα, τίς ἀνησυχίες, τούς προβληματισμούς καί τίς προσδοκίες τους. Οἱ νέοι δέν ἀποτελοῦν ἁπλῶς τό μέλλον τῆς Ἐκκλησίας ἀλλά τό δυναμικό καί δημιουργικό παρόν ἐπί τοπικοῦ καί οἰκουμενικοῦ ἐπιπέδου.
12) Ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος ἄνοιξε τόν ὁρίζοντά μας στή σύγχρονη πολύμορφη οἰκουμένη. Τόνισε τήν εὐθύνη μας μέσα στόν χῶρο καί τόν χρόνο, πάντοτε μέ προοπτική τήν αἰωνιότητα. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, διατηρώντας ἀλώβητο τόν Μυστηριακό καί Σωτηριολογικό της χαρακτήρα, εἶναι εὐαίσθητη στόν πόνο, στίς ἀγωνίες καί στήν κραυγή γιά δικαιοσύνη καί εἰρήνη τῶν λαῶν. Εὐαγγελίζεται «ἡμέραν ἐξ ἡμέρας τὸ σωτήριον αὐτοῦ· ἀναγγέλουσα ἐν τοῖς ἔθνεσι τὴν δόξαν αὐτοῦ, ἐν πᾶσι τοῖς λαοῖς τὰ θαυμάσια αὐτοῦ» (Ψαλμ. 95).
Ἀς δεηθοῦμε «ὁ Θεὸς πάσης χάριτος, ὁ καλέσας ὑμᾶς εἰς τὴν αἰώνιον αὐτοῦ δόξαν ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ ὀλίγον παθόντας, αὐτὸς καταρτίσει ὑμᾶς, στηρίξει, σθενώσει, θεμελιώσει· αὐτῷ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν» (Α΄ Πετρ. 5:10,11).
Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Σάββατο 25 Ιουνίου 2016

Ο Απόστολος της Κυριακής 26 Ιουνίου 2016

Οἱ πατέρες μας, μὲ τὴν πίστιν
ἀνέτρεψαν βασίλεια,
ἔκαναν ἔργα δικαιοσύνης,
ἐπέτυχαν τὴν πραγματοποίησιν
ὑποσχέσεων τοῦ Θεοῦ,
ἔφραξαν στόματα λεόντων,
ἔσβησαν τὴν δύναμιν φωτιᾶς,
διέφυγαν τὴν σφαγήν,
ἔγιναν ἀπὸ ἀδύνατοι δυνατοί.


Προς Εβραίους (ια΄ 33 – ιβ΄ 2)
Ἀδελφοί, οἱ πατέρες ἡμῶν, διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων· ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τούς νεκροὺς αὐτῶν· ἄλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα κρείττονος ἀναστάσεως τύχωσιν· ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς· ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς.
Καὶ οὗτοι πάντες μαρτυρηθέντες διὰ τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν, τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν κρεῖττόν τι προβλεψαμένου, ἵνα μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσι.
Τοιγάρουν καὶ ἡμεῖς, τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων, ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καὶ τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν, δι' ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν, ὃς ἀντὶ τῆς προκειμένης αὐτῷ χαρᾶς ὑπέμεινε σταυρόν, αἰσχύνης καταφρονήσας, ἐν δεξιᾷ τε τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ κεκάθικεν.

Ἀπόδοση σε απλή γλώσσα
Ἀδελφοί, οἱ πατέρες μας, μὲ τὴν πίστιν ἀνέτρεψαν βασίλεια, ἔκαναν ἔργα δικαιοσύνης, ἐπέτυχαν τὴν πραγματοποίησιν ὑποσχέσεων τοῦ Θεοῦ, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβησαν τὴν δύναμιν φωτιᾶς, διέφυγαν τὴν σφαγήν, ἔγιναν ἀπὸ ἀδύνατοι δυνατοί, ἔγιναν ἰσχυροὶ σὲ καιρὸν πολέμου, ἔτρεψαν εἰς φυγὴν παρατάξεις τῶν ἐχθρῶν. Γυναῖκες ἔλαβαν τοὺς νεκρούς των δι’ ἀναστάσεως, ἄλλοι δὲ ἐβασανίσθησαν καὶ δὲν ἐδέχθησαν νὰ ἀφεθοῦν ἐλεύθεροι, διὰ νὰ ἐπιτύχουν μίαν ἄλλην καλυτέραν ἀνάστασιν. Ἄλλοι ἐδοκιμάσθησαν μὲ ἐμπαιγμοὺς καὶ μαστίγωσιν, ἀκόμη δὲ καὶ μὲ δεσμὰ καὶ φυλακήν. Ἐλιθοβολήθησαν, ἐπριονίσθησαν, ὑπέστησαν πολλὰς δοκιμασίας, ἐθανατώθησαν μὲ μάχαιραν, περιπλανῶντο φοροῦντες δέρματα προβάτων καὶ δέρματα αἰγῶν, ἐστεροῦντο, ὑπέφεραν θλίψεις καὶ κακουχίας, (ἄνθρωποι διὰ τοὺς ὁποίους δὲν ἦτο ἄξιος ὁ κόσμος), ἐπλανῶντο σὲ ἐρήμους καὶ σὲ βουνὰ, σὲ σπήλαια καὶ σὲ τρύπες τῆς γῆς.
Ὅλοι αὐτοί, ἂν καὶ εἶχαν καλὴν μαρτυρίαν διὰ τὴν πίστιν τους, δὲν ἔλαβαν ὅ,τι εἶχε ὑποσχεθεῖ ὁ Θεός, διότι εἶχε ὁ Θεὸς προβλέψει κάτι καλύτερον ἀναφορικῶς μ’ ἐμᾶς διὰ νὰ μὴ φθάσουν ἐκεῖνοι εἰς τὴν τελειότητα χωρὶς ἐμᾶς.
Ἑπομένως, ἀφοῦ ἔχομεν γύρω μας ἕνα τόσον μεγάλο σύννεφο ἀπὸ μάρτυρας, ἂς ἀποτινάξωμεν κάθε βάρος καὶ τὴν ἁμαρτίαν, ἡ ὁποία εὔκολα μᾶς ἐμπλέκει, καὶ ἂς τρέχωμεν μὲ ὑπομονὴν τὸ ἀγώνισμα τοῦ δρόμου ποὺ εἶναι ἐμπρός μας, μὲ τοὺς ὀφθαλμούς μας προσηλωμένους πρὸς τὸν ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν τῆς πίστεώς μας, τὸν Ἰησοῦν, ὁ ὁποῖος, χάριν τῆς χαρᾶς ποὺ τὸν ἀνέμενε, ὑπέμεινε σταυρόν, περιφρονήσας τὴν αἰσχύνην, καὶ κάθησε εἰς τὰ δεξιὰ τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ.

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 26 Ιουνίου 2016 - Αγίων Πάντων

Καθέναν ποὺ θὰ μὲ ὁμολογήσῃ
ἐμπρὸς στοὺς ἀνθρώπους,
θὰ τὸν ὁμολογήσω καὶ ἐγὼ
ἐμπρὸς στὸν Πατέρα μου
τὸν οὐράνιον.


Κατά Ματθαίον (ι΄ 32–33, 37–38, ιθ΄ 27–30)
Εἶπεν ὁ Κύριος· πᾶς ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς· ὅστις δ᾿ ἂν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγὼ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος.
Τότε ἀποκριθεὶς ὁ Πέτρος εἶπεν αὐτῷ· ἰδοὺ ἡμεῖς ἀφήκαμεν πάντα καὶ ἠκολουθήσαμέν σοι· τί ἄρα ἔσται ἡμῖν;
Ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ὑμεῖς οἱ ἀκολουθήσαντές μοι, ἐν τῇ παλιγγενεσίᾳ, ὅταν καθίσῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ, καθίσεσθε καὶ ὑμεῖς ἐπὶ δώδεκα θρόνους κρίνοντες τὰς δώδεκα φυλὰς τοῦ Ἰσραήλ. Καὶ πᾶς ὃς ἀφῆκεν οἰκίας ἢ ἀδελφοὺς ἢ ἀδελφὰς ἢ πατέρα ἢ μητέρα ἢ γυναῖκα ἢ τέκνα ἢ ἀγροὺς ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός μου, ἑκατονταπλασίονα λήψεται καὶ ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσει. Πολλοὶ δὲ ἔσονται πρῶτοι ἔσχατοι καὶ ἔσχατοι πρῶτοι.

Ἀπόδοση σε απλή γλώσσα
Εἶπε ὁ Κύριος: «Καθέναν ποὺ θὰ μὲ ὁμολογήσῃ ἐμπρὸς στοὺς ἀνθρώπους, θὰ τὸν ὁμολογήσω καὶ ἐγὼ ἐμπρὸς στὸν Πατέρα μου τὸν οὐράνιον. Ἐκεῖνον ὅμως ποὺ θὰ μὲ ἀρνηθῇ ἐμπρὸς στοὺς ἀνθρώπους, θὰ τὸν ἀρνηθῶ καὶ ἐγὼ ἐμπρὸς στὸν Πατέρα μου τὸν οὐράνιον. Ἐκεῖνος ποὺ ἀγαπᾶ πατέρα ἢ μητέρα περισσότερον ἀπὸ ἐμέ, δὲν μοῦ εἶναι ἄξιος. Καὶ ἐκεῖνος, ποὺ ἀγαπᾶ υἱόν ἢ θυγατέρα περισσότερον ἀπὸ ἐμέ, δὲν μοῦ εἶναι ἄξιος. Καὶ ἐκεῖνος, ποὺ δὲν παίρνει τὸν σταυρόν του καὶ δὲν μὲ ἀκολουθεῖ δὲν μοῦ εἶναι ἄξιος.»
Τότε ἔλαβε τὸν λόγον ὁ Πέτρος καὶ τοῦ εἶπε: «Νὰ, ἐμεῖς ποὺ ἀφήκαμε ὅλα καὶ σὲ ἀκολουθήσαμε· τὶ λοιπὸν θὰ ἀπολαύσωμεν;».
Ὁ δὲ Ἰησοῦς τοὺς εἶπε: «Ἀλήθεια σᾶς λέγω, ὅτι σεῖς, οἱ ὁποίοι μὲ ἀκολουθήσατε, ὅταν ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου θὰ καθήσῃ εἰς τὸν θρόνον τῆς δόξης του εἰς τὴν Νέαν Δημιουργίαν, θὰ καθήσετε καὶ σεῖς σὲ δώδεκα θρόνους, διὰ νὰ κρίνετε τὰς δώδεκα φυλὰς τοῦ Ἰσραήλ. Καὶ καθένας ποὺ ἀφῆκε σπίτια ἢ ἀδελφούς ἢ ἀδελφές ἢ πατέρα ἢ μητέρα ἢ γυναῖκα ἢ παιδιά ἢ χωράφια διὰ τὸ ὄνομά μου, θὰ πάρῃ ἑκατὸ φορὲς περισσότερα καὶ θὰ κληρονομήσῃ ζωὴν αἰώνιον.Πολλοὶ δέ, οἱ ὁποίοι εἶναι πρῶτοι, θὰ γίνουν τελευταῖοι, καὶ ἐκεῖνοι ποὺ εἶναι τελευταῖοι, θᾶ γίνουν πρῶτοι».

Εορτή της εκ Σερβίων Αγίας θεοδώρας


Παρασκευή 24 Ιουνίου 2016

Το νέο βιβλίο της Σοφίας Χατζή - Τελευταίο κέρασμα





            
                    ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ                                 Αθήνα, 13 Ιουνίου 2016


Τελευταίο Κέρασμα                                                       
Συγγραφέας: Σοφία Χατζή                                                                                                    
                                                  
Χρον.Έκδοσης:Ιούνιος 2016                                                                    
Σχήμα: 14x21
ISBN: 978-960-495-203-8                                                                  
Σελίδες: 104
Κωδ. Βιβλίου: 38955
Τιμή: 6,90



Πρωτογνωρίσαμε τη Σοφία Χατζή μέσα από τα δύο της παιδικά μυθιστορήματα: Μουτότο – Μία μικρή αφρικανική περιπέτεια και Μουτότο 2 – Περιπέτεια στη σαβάνα.

Με ιδιαίτερη χαρά σάς παρουσιάζουμε και την πρώτη συλλογή διηγημάτων για ενηλίκους, μια συλλογή μέσα από την οποία ξεπηδούν ταπεινές μορφές της καθημερινής ζωής, που κάτι μας θυμίζουν από τον κόσμο του κυρ-Αλέξανδρου.

Τα διηγήματα της παρούσας συλλογής είναι ζωντανές ιστορίες που μαρτυρούν μιαν ανολοκλήρωτη οδύσσεια. Οι χαρακτήρες είναι πρόσωπα αληθινά. Κανένας δεν κατακρίνεται, κανένας δεν ευτελίζεται. Όλοι έχουν ένα τραγικό μεγαλείο. Βαδίζουν αργά, όπως θα έλεγε ένας σύγχρονος άγιος, ανασαίνοντας μέσα στο άφατο μυστήριο της αγάπης του Θεού…

Και τα επτά διηγήματα διαπνεόνται από την αισιοδοξία με την οποία είχαν κατακλυσθεί οι πρώτοι χριστιανοί, εκείνη που διαμόρφωσε μέσα τους την πίστη στο άπειρο έλεος ενός Πατέρα Ουράνιου, που ακολουθεί δρόμους παράδοξους και απρόβλεπτους για να ελκύσει και να αγρεύσει τον κάθε έναν από εμάς.


Την κεντρική διάθεση του βιβλίου έχουν  οι εκδόσεις Σταμούλη (www.stamoulis.gr, 210- 52 38 305, info@stamoulis.gr).

Για περισσότερες πληροφορίες:



απόσπασμα από το βιβλίο


-          Ρε ανιψούδι, ήρθες Κυριακάτικα να μου στρώσεις το κρεβάτι; Πού κατάντησα!
Είχε αδειάσει ένα κρεβάτι ακριβώς δίπλα στο παράθυρο, στο θάλαμο του νοσοκομείου κι ο Κώστας πρόλαβε και το κατοχύρωσε. Δεν άντεχε τη φασαρία με το δικό του κρεβάτι δίπλα στην πόρτα. Ζήτησαν από την πρωινή νοσοκόμα να τους δώσει καθαρά σεντόνια, πράγμα που έκανε, αλλά επειδή ήταν Κυριακή το προσωπικό τούς ενημέρωσε ότι δεν έστρωνε κρεβάτια.
Του Κώστα, του είχαν απομείνει δυο μήνες ζωής, αλλά αυτό δεν το ήξερε. Η θέα στην απέραντη θάλασσα από το παράθυρο σου ’σφιγγε την ψυχή απ’ την τόση ομορφιά. Θάνατος και ομορφιά δεν χωράνε σε μια ματιά και μπερδεύεται ο άνθρωπος…
-          Πάμε στο μπαλκόνι να καπνίσω και φέρε καφέ απ’ το κυλικείο να ξυπνήσουμε.
-          Δεν το ’κοψες;
-          Γιατί, τι χειρότερο θα πάθω;... Ωραία το έστρωσες το κρεβάτι, συνέχισε χαϊδεύοντας τα σεντόνια. Έλα στο μπαλκόνι μετά να ταΐσουμε τα περιστέρια, κι αν είσαι τυχερή, θα δεις που έρχεται ένας ζηλιάρης γλάρος και τα διώχνει για να φάει μόνος του.
Ψηλά στο μπαλκόνι του νοσοκομείου, λίγο αργότερα κι αφού είχαν χορτάσει τα πτηνά του ουρανού από τα ψωμιά που συνόδευαν τα άνοστα γεύματα των ασθενών, οι δυο τους αγνάντευαν τη θάλασσα της Πειραϊκής… Κάποιοι τολμηροί κολυμπούσαν ανέμελα στο παγωμένο νερό και ο Κώστας τούς χάζευε.
-          Πού θα πάει, όταν τελειώσω με τη χημειοθεραπεία και γίνω καλά, θα πάρω τη Χαρά και θα πάμε διακοπές. Τελείωσε, θα δουλέψω λίγο να μου δώσουν τα χρωστούμενα κάτι πελάτες και θα πάμε να ξεκουραστούμε. Τώρα δεν έχω μία… Δεν μπορώ να χαζεύω εδώ μέσα. Ήπιε λίγο από τον καφέ του και κάπως ντροπαλά συνέχισε… Και να ευχαριστήσεις αυτούς τους ανθρώπους απ’ την Εκκλησία που έστειλαν τόσα χρήματα, να ’ναι καλά οι άνθρωποι… Πού με ξέρανε εδώ που τα λέμε; Αλλά ντράπηκα, ρε ανιψούδι, να γίνω ζητιάνος στα πενήντα έξι μου!
-          Δεν τα ζήτησες εσύ. Εγώ τα ζήτησα και αυτοί που λες είναι φίλοι.
-          Είδα πολλά εδώ μέσα! Μην κοιτάς εμένα, εγώ φτηνά τη γλύτωσα, πόσοι όμως φεύγουν για τον άλλο κόσμο! Αδικία απ’ τον Θεό!
-          Μιλούσα μ’ έναν φίλο, που μου έλεγε πως ο Θεός κάνει το δικό του φλερτ με τον καθένα μας.
-          Μπορεί να έχει δίκιο ο φίλος σου. Πώς τον λένε;
-          Είστε συνονόματοι…
Έμεινε σκεπτικός για λίγο.
-          Είναι μια τρελή που έρχεται και κουβαλάει κάτι θρησκευτικά φυλλάδια, μετά ξεκρεμάει τις εικόνες της Παναγίας που φέρνουν κάποιοι απ’ το ναό που είναι εδώ δίπλα. Τέλος πάντων, της έβαλα χθες τις φωνές… Ποια είσαι εσύ και ξεκρεμάς τις εικόνες, της είπα. Άσ’ τες εκεί που βρίσκονται. Υπάρχουν άνθρωποι που παρηγορούνται. Φοβήθηκε κι έφυγε…
Έδειχνε ευχαριστημένος με αυτή την αναπάντεχη σύμπνοια.
Ο Κώστας, είχε δική του εταιρεία απολύμανσης και απόφραξης. Η εταιρεία στεγαζόταν σ’ ένα μικρό φορτηγό με την επωνυμία ΑΣΤΗΡ: ΑΠΟΦΡΑΞΕΙΣ-ΑΠΟΛΥΜΑΝΣΕΙΣ. Ο ίδιος ήταν αφεντικό και ο μοναδικός της υπάλληλος. Χρέη γραμματέα εκτελούσε η γυναίκα του από το σπίτι. Ο Κώστας, αν και πάντοτε είχε χρέη, έδινε βοήθεια σε όποιον του ζητούσε. Συχνά τον έβλεπαν να κάνει ελεημοσύνη με τα τελευταία του χρήματα, ακόμη και σε ανθρώπους που υπερέβαλλαν στην ανάγκη τους. Οι φίλοι του τον προειδοποιούσαν ότι κάποιοι παρίσταναν τους φτωχούς και να προσέχει. Δεν πρόσεχε, έδινε πάντα, γιατί όπως υποστήριζε και μόνο που έφτασαν στο σημείο να ζητάνε, βάλε με το νου σου σε τι κατάσταση βρίσκονται. Ένα κέρασμα, απολογιόταν, τι αξία έχει;
Παιδιά δεν είχαν αποκτήσει στο γάμο τους και τους έκανε παρέα μια ασπρόμαυρη καλλονή γάτα, η Κλεοπάτρα, και ο Ερμής ο παπαγάλος, ο οποίος κάθε φορά που περνούσε η Χαρά μπροστά από το κλουβί, της φώναζε με τη φωνή του Κώστα:
«Γυναίκα ήρθα».
Στην κηδεία του, μαζεύτηκε όλη η γειτονιά, οι παιδικοί του φίλοι, συγγενείς και αρκετοί άγνωστοι στην οικογένεια. Μερικοί ήρθαν με το λεωφορείο της γραμμής. Είχε παγωνιά και το ξεροβόρι χτυπούσε στα βράχια που υψώνονταν σύρριζα στο νεκροταφείο. Κάποιοι ήταν φτωχοντυμένοι και σιωπηλοί σταύρωναν τα χέρια με σεβασμό την ώρα της ακολουθίας. Η γυναίκα του, η Χαρά, δεν είχε υπολογίσει πως θα ερχόταν τόσος κόσμος και όταν πλήρωσε τον λογαριασμό στον καφετζή του νεκροταφείου, αναγκάστηκε να ζητήσει δανεικά από τον ανιψιό του, τον καπετάνιο, που τελικά ανέλαβε εκείνος τα έξοδα του καφενείου. Αργότερα μαθεύτηκε πως οι φτωχοντυμένοι άγνωστοι ήταν άποροι, που ο Κώστας δεν τους έπαιρνε χρήματα για να ξεβουλώσει τις παμπάλαιες σωληνώσεις των σπιτιών τους. Ήρθε και μια συμβολαιογράφος, που πρόσφατα είχε βγει σε σύνταξη και είπε στην γυναίκα του πως έναν καιρό, πριν δυο χρόνια, της είχε ξεβουλώσει την αποχέτευση του γραφείου της, αλλά εκείνη, λόγω της οικονομικής κρίσης, δεν είχε να τον πληρώσει και του πρότεινε να του κάνει μια διαθήκη ή ό,τι άλλο ήθελε. Έτσι ο Κώστας έκανε κληρονόμο τη γυναίκα του, στην οποία ανήκε νόμιμα το παλιό τους σπίτι και η χρεωμένη εταιρία – φορτηγάκι.
Στα εννιάμερα, η Χαρά και η αδελφή του Κώστα πήγαν το στάρι στο νεκροταφείο και περπάτησαν να βρουν το φρεσκοσκαμμένο χώμα. Έψαξαν αρκετή ώρα στον τόπο που θυμούνταν ότι ήταν θαμμένος, αλλά τάφος φρεσκοσκαμμένος δεν βρισκόταν. Μετά από ώρα τον ανακάλυψαν. Οι δυο γυναίκες αμίλητες στάθηκαν μπροστά σ’ ένα αναπάντεχο θέαμα. Στο ένα μέτρο, ήταν έτοιμος ένας γυαλιστερός μαρμάρινος σταυρός, με ολόλευκη πλάκα στη βάση του, άσπρο βότσαλο, καντήλι αναμμένο και χαραγμένο το όνομα Σταύρος Πετρόπουλος.
Η Χαρά έκλεισε τα μάτια. Όλοι οι ήχοι γύρω της έσβησαν. Ένιωσε να χάνει τον κόσμο. Μέχρι να πάρει την πρώτη ανάσα και να εκπνεύσει με λυγμό, η άλλη γυναίκα έτρεξε προς τα γραφεία τελετών, που βρίσκονταν στην άκρη του νεκροταφείου. Έμεινε μόνη μπροστά στον ξένο τάφο και για μια μοναδική στιγμή ξεθάρρεψε πως όλα ήταν ένα όνειρο, πως είχε κοιμηθεί και είδε έναν εφιάλτη… πως ο Κώστας δεν είναι πεθαμένος και θα γυρίσει στο σπίτι, θα τον βρει, θα του περιγράψει τ’ όνειρό της, πως εκείνος είχε, λέει, πεθάνει… και είδε την κηδεία, πως ήρθαν φίλοι και γνωστοί και μια μυστηριώδης συμβολαιογράφος και θα γελούσαν…
Η ώρα κύλησε αργά μέχρι να γυρίσει η αδελφή του Κώστα και να της μεταφέρει τις εξηγήσεις που της είχαν δώσει:
-          Είχε γίνει μπέρδεμα και να μας συγχωρείτε, έκανε λάθος ο τεχνίτης μας στο λάκκο και έβαλε τη μαρμάρινη πλάκα άλλου μακαρίτη στον τάφο του Κώστα. Ζητούμε συγγνώμη για την ταραχή που άθελά μας σας προκαλέσαμε, κι αν παραγγείλετε τον τάφο στο γραφείο μας, θα σας κάνουμε έκπτωση, πρότεινε τη λύση η εύσωμη ιδιοκτήτρια του γραφείου.

Η Χαρά, με τη βοήθεια της αδελφής του Κώστα που ήξερε καλύτερα τα έθιμα, έκαναν τα μνημόσυνα και τα τρισάγια και ήταν περήφανη που πετύχαινε τη συνταγή, τα κόλλυβα με τους ξηρούς καρπούς και το καβουρντισμένο αλεύρι…
Στους έξι μήνες απ’ την κοίμησή του, μετά το μνημόσυνο που τελέστηκε στην Εκκλησία, πήγαν μερικοί συγγενείς στον τάφο, να κάνουν ένα τρισάγιο. Είχε καλοκαιριάσει και ο ήλιος ζέσταινε απαλά το χώμα και το στέγνωνε. Ο χειμώνας είχε μείνει πίσω. Περιμένοντας να τελειώσουν οι ιερείς του κοιμητηρίου τις προσευχές στους διπλανούς τάφους, παρατήρησαν, στο μπροστινό δρομάκι από το μνήμα, ένα αυτοκίνητο που σταμάτησε. Μέσα, συνοδηγός καθόταν ένας ισχνός νεαρός ιερέας. Κοίταζε δειλά το μικρό μπουλούκι μπροστά στον τάφο, όταν μια από τις γυναίκες τον ρώτησε:
-          Πάτερ, είστε του νεκροταφείου; Αν είστε, ελάτε!
-          Ναι, σιγοψιθύρισε.
Κατόπιν βγήκε από το αμάξι και πλησίασε με σκυμμένο το κεφάλι. Πήρε στο χέρι του, που έτρεμε ελαφρά, το θυμιατό, ρώτησε το όνομα του κεκοιμημένου και άρχισε με το Πάτερ ημών. Το ράσο του, που ήταν ξεθωριασμένο και μπαλωμένο διακριτικά, έπλεε πάνω του. Ήταν χλωμός και τα μάτια του κόκκινα κοιτούσαν το μνήμα χωρίς να το βλέπουν. Διέκρινε κανείς την προσπάθειά του να θυμηθεί τα επόμενα λόγια της μικρής ακολουθίας. Έψαλλε το τρισάγιο κάνοντας λίγα λάθη, τέλειωσε σταυρώνοντας τον τάφο, πήρε τα χρήματα που του έβαλε η σύζυγος του μακαρίτη, του Κώστα, στο χέρι, και χωρίς να κοιτάξει γύρω του, είπε σιγανά:
-          Αιωνία η μνήμη… Ευχαριστώ.
Έφυγε μπαίνοντας στο αμάξι. Ο οδηγός έβαλε μπροστά τη μηχανή και κατευθύνθηκαν γρήγορα προς την έξοδο. Οι συγγενείς κοιτάχτηκαν μεταξύ τους.
Η γυναίκα του μάζεψε βιαστικά τα πράγματα και αφού άδειασε το πιάτο με τα τελευταία σπυριά απ’ το κόλλυβο στα πουλιά, κοίταξε τη φωτογραφία του άντρα της… συνωμοτικά και ψιθύρισε τρυφερά…
-          Κι εδώ σε βρήκαν…
Ένα κέρασμα… Ένα τελευταίο, φαινόταν να λέει θριαμβευτικά απ’ τη φωτογραφία του. Στο δρόμο του γυρισμού, οι συγγενείς μιλούσαν μεταξύ τους.
-          Τι ήταν αυτό πάλι;
-          Να ήταν παπάς; Αυτός παιδί μου μπέρδευε τα λόγια του…
-          Έφυγε τρέχοντας, τον είδατε; Πάντως εγώ δεν τον έχω συναντήσει εδώ και τους ξέρω τους ιερείς που εργάζονται στο νεκροταφείο.
-          Ποιον άγιο γιορτάζουμε σήμερα; ρώτησε η αδελφή του…
-          Τι σχέση έχει αυτό; ειρωνεύτηκε μια ξαδέλφη.
-          Του Αγίου Σαμψών του Ξενοδόχου είναι, θυμήθηκε η ανιψιά του.
-          Μας κορόιδεψε, πήρε το χαρτζιλίκι και μη τον είδατε... εξακολούθησε η ξαδέλφη.
-          Δεν πειράζει, τέλειωσε τώρα… θέλησε να κλείσει την κουβέντα η Χαρά.
Η ανιψιά προσπάθησε ν’ ανασύρει κάτι ακόμα από τη μνήμη της.
-          Ο άγιος Σαμψών ήταν γιατρός και θεράπευε δωρεάν, έδινε ελεημοσύνη στους αναγκεμένους. Σε μια βιογραφία του αναφέρεται ότι είχε τρύπια χέρια.
-          Σαν του συγχωρεμένου του δικού σου, κατέληξε η ξαδέλφη, κουνώντας με νόημα το κεφάλι στη χήρα.
-          Ποιος να ξέρει…! Μυστήρια πράγματα!
Στους χρόνους που ακολούθησαν, κάποιες φορές, η Χαρά, στο σπίτι τους, στο ισόγειο και η αδελφή του, στον πρώτο όροφο της ίδιας μονοκατοικίας, λαχταρούσαν στα ξαφνικά, όταν ο παπαγάλος ο Ερμής, έτσι για το κέφι του ή από νοσταλγία για το χαμένο αφεντικό του, από καιρό σε καιρό έκραζε μιμούμενος τη φωνή του Κώστα:
«Γυναίκα ήρθα».

Πέμπτη 23 Ιουνίου 2016

«Πραγματικά ο άνθρωπος χωράει πολλές αντιφάσεις μέσα του. Αν ήταν στο χέρι μο -θα τις περιόριζα κάπως. Αυτό που ο νους θεωρεί ντροπή, στην καρδιά φαντάζει σαν καθαρή ομορφιά. Το τρομερό είναι ότι η ομορφιά δεν είναι μονάχα φοβερή, είναι και μυστηριώδης. Είναι ο διάβολος που παλεύει με τον Θεό και το πεδίο της μάχης είναι οι καρδιές των ανθρώπων».  
Φιόντορ Καραμαζόφ- Φ.Ντοστογιέφσκι

Οικ. Πατριάρχης: «Όσοι δεν αποδέχθηκαν τις αποφάσεις των Συνόδων, απομονώθηκαν και μετατράπηκαν σε αιρέσεις»

«Όσοι δεν αποδέχθηκαν τις αποφάσεις των Συνόδων, απομονώθηκαν και μετατράπηκαν σε αιρέσεις», είπε ο Οικουμενικός ΠατριάρχηςΑυστηρό
Αυστηρή απάντηση στις επιστολές των Πατριαρχών Ρωσίας Κυρίλλου και Αντιοχείας Ιωάννη, που εξηγούσαν τη μη συμμετοχή τους στην Πανορθόδοξη Σύνοδο, έδωσε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, κηρύσσοντας την επίσημη έναρξη των εργασιών της Πανορθόδοξης Συνόδου, στο Κολυμπάρι Χανίων.
«Όσοι δεν αποδέχθηκαν τις αποφάσεις των Συνόδων, απομονώθηκαν και μετατράπηκαν σε αιρέσεις», είπε ο Οικουμενικός Πατριάρχης. Ο ίδιος χαρακτήρισε «δυσάρεστη έκπληξη την 12η ώρα να αποσύρονται οι υπογραφές». Ο Πατριάρχης Ρωσίας στην επιστολή του, επικαλείτο την απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ρωσίας στις 13 Ιουνίου. «Κωλύομαι» ανέφερε χαρακτηριστικά, ενώ ο Πατριάρχης Αντιοχείας επανέλαβε το θέμα που έχει προκύψει με το Κατάρ, αλλά και σε άλλα ζητήματα, στα οποία δεν υπάρχει ομοφωνία μεταξύ των εκκλησιών, όπως το μυστήριο του γάμου. «Εμείς αδυνατούμε και δεν κατανοούμε τη νέα έκκληση» ανέφερε στην επιστολή του.
Οι Προκαθήμενοι και οι αντιπροσωπείες των Τοπικών Ορθόδοξων Εκκλησιών συνεδριάζουν επί των θεμάτων της ημερήσιας διάταξης, τα οποία συνοψίζονται ως εξής: Η αποστολή της Ορθόδοξης Εκκλησίας στο σύγχρονο κόσμο, Ορθόδοξη Διασπορά, Αυτονομία και τρόπος της Διακήρυξης, Το Μυστήριο του Γάμου και κωλύματα γι’ αυτόν, η σπουδαιότητα της νηστείας και η τήρησή της στην εποχή μας, οι σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπό χριστιανικό κόσμο.
protothema.gr

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2016

Tμήμα από την ομιλία του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου κατά την Εναρκτήρια Συνεδρία της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου

"Ατυχώς, κατά τας ημέρας ταύτας, επιπολάζει το φαινόμενον ομάδων η ατόμων, διεκδικούντων υπέρ εαυτών το αλάθητον εν τη ερμηνεία των Πατέρων και της Ορθοδόξου πίστεως, κηρυττόντων ‘’αιρετικούς’’ πάντας τους προς αυτούς διαφωνούντας, και εξεγειρόντων τον πιστόν λαόν, ενίοτε και εναντίον των κανονικών αυτού ποιμένων. Εντός του κλίματος τούτου, το οποίον δύναται να αποβή άκρως επικίνδυνον δια την ενότητα της Εκκλησίας, τείνει να λησμονηθή ότι τα όρια μεταξύ αιρέσεως και Ορθοδοξίας καθορίζονται συνοδικώς και μόνον, είτε αναφέρονται ταύτα εις παλαιάς, είτε εις νεωτέρας δοξασίας. Ουδείς, πλην των ιερών Συνόδων, δύναται να ανακηρύττη απόψεις ή θέσεις ως ‘’αιρετικάς’’, διεκδικών ούτως υπέρ εαυτού το αλάθητον. Συναφώς, καταδικάζομεν και τον υπό τινων χαρακτηρισμόν της παρούσης Συνόδου ως δήθεν ληστρικής, προτού αύτη συνέλθη και λάβη τας εν Αγίω Πνεύματι αποφάσεις της." (Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος).
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...