Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

Aν δεν υπήρχε η μετάνοια, ο παράδεισος θα ήταν αδειανός

   Aν δεν υπήρχε η μετάνοια, ο παράδεισος θα ήταν αδειανός. Θα  ήσαν εκεί μόνο κάτι νήπια σαν εκείνα που έσφαξε ο αιμοχαρής Ηρώδης. Υπάρχει ελπίς παραδείσου, διότι υπάρχει το μέγα αυτό μυστήριο.

   Το δε ρήμα «μετανοείτε», που είναι σε χρόνο ενεστώτα, δηλώνει διάρκεια. Δεν λέει μετανοήσατε, δηλαδή μία φορά, αλλά «μετανοείτε», δηλαδή συνέχεια. Η μετάνοια  πρέπει να είναι μια διαρκής κατάστασις, αφού δεν υπάρχει ημέρα αναμάρτητη. Έχουμε λοιπόν ανάγκη διαρκούς μετανοίας.

   Ορθώς ελέχθη, ότι ο άνθρωπος θα κουραστεί να αμαρτάνει, αλλά δεν θα κουραστεί να προφασίζεται.

  Εάν εμείς οι ιερείς δεν συναισθανθούμε , δεν αποκτήσουμε συνείδηση της μετάνοιας, ουδέποτε θα μπορέσουμε να κηρύξουμε τη μετάνοια στο λαό μας.

   Ακόμη κι αυτό το μαύρο ράσο που φορούμε σύμβολο μετανοίας είναι, και θα πρέπει και αυτό πάντα να μας υπενθυμίζει τη μετάνοια.

   Θα πρέπει ο ιερεύς, όταν αντιληφθεί κάποια περίπτωση στην ενορία του, να τρέξει να παρηγορήσει και να στηρίξει τις ψυχές. Υπάρχει θλίψις, απελπισία, κ’ εκεί πρέπει να σπεύσουμε να δώσουμε ελπίδα.

Ο Φλωρίνης  Αυγουστίνος

Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2011

Αυτός που πενθεί για την φτώχεια του, φανερώνει ότι δεν φτωχαίνει εκουσίως,

Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά:
«Αυτός που πενθεί για την φτώχεια του, φανερώνει ότι δεν φτωχαίνει εκουσίως,
γιαυτό πέφτει στις παγίδες του διαβόλου μαζί με όσους ποθούν να πλουτίσουν ή με όσους
ήδη επλούτησαν, κατά τον Απόστολο (Α Τιμ. 6,9). Και αν δεν αλλάξει γνώμη για να
αποφύγει το ταχύτερο τις παγίδες, θα βληθεί στην αιώνιο κόλαση μαζί με τους πλουσίους.

(Επιστολή προς Ξένη Μοναχή, νεοελ. απόδοση υπό γ. Θεοκλήτου Διονυσιάτου).

Από την προς Τιμόθεον Α΄ επιστολήν: «6‐7  οὐδὲν  γὰρ  εἰσηνέγκαμεν  εἰς  τὸν 
κόσμον,  δῆλον  ὅτι  οὐδὲ  ἐξενεγκεῖν  τι  δυνάμεθα·    6‐8  ἔχοντες  δὲ  διατροφὰς  καὶ 
σκεπάσματα,  τούτοις  ἀρκεσθησόμεθα.   6‐9 οἱ δὲ βουλόμενοι πλουτεῖν ἐμπίπτουσιν εἰς 
πειρασμὸν  καὶ  παγίδα  καὶ  ἐπιθυμίας  πολλὰς  ἀνοήτους  καὶ  βλαβεράς,  αἵτινες 
βυθίζουσι  τοὺς  ἀνθρώπους  εἰς  ὄλεθρον  καὶ  ἀπώλειαν 6‐10 ῥίζα  γὰρ  πάντων  τῶν 
κακῶν ἐστιν ἡ φιλαργυρία,  ἧς  τινες  ὀρεγόμενοι  ἀπεπλανήθησαν  ἀπὸ  τῆς  πίστεως  καὶ 
ἑαυτοὺς περιέπειραν ὀδύναις πολλαῖς.    6‐11  Σὺ  δέ,  ὦ  ἄνθρωπε  τοῦ  Θεοῦ,  ταῦτα  φεῦγε· 
δίωκε  δὲ  δικαιοσύνην,  εὐσέβειαν,  πίστιν,  ἀγάπην,  ὑπομονήν,  πρᾳότητα  6‐12  ἀγωνίζου 
τὸν  καλὸν  ἀγῶνα  τῆς  πίστεως·  ἐπιλαβοῦ  τῆς  αἰωνίου  ζωῆς,  εἰς  ἣν  καὶ  ἐκλήθης  καὶ 
ὡμολόγησας τὴν καλὴν ὁμολογίαν ἐνώπιον πολλῶν μαρτύρων»

ΠΗΓΗ:http://www.imdleo.gr/diaf/2005/09-aytos_poy_penthei_gia_th_ftwxia.pdf

Συμβουλές του γέροντα Παΐσιου

Να έχεις καλό δρόμο. Και να μη κουραστείς να ψάχνεις και να προσεύχεσαι. Μη απορρίψεις ποτέ άνθρωπο για τα λάθη του και ποτέ μη θεοποιήσεις άνθρωπο για τις αρετές του.

Ο άνθρωπος δεν πρέπει να παίρνει σοβαρές αποφάσεις, όταν είναι ταραγμένος ή θυμωμένος. Πρώτα, ας ηρεμεί και ύστερα, ας αποφασίζει.

Κάποια στιγμή η ανθρώπινη δόξα με  τον θάνατο θα τελειώσει. Όμως , η αρετή είναι ευλογία του ουρανού, χωρίς τέλος.

Μπορεί να νομίζουμε, ότι στο κόσμο κυριαρχεί το κακό, αλλά δεν είναι έτσι. Ευτυχώς , υπάρχουν και σήμερα πολλοί που δεν αδρανούν , αλλά αγωνίζονται τον καλό αγώνα, ζούν με συνέπεια και σκορπίζουν γύρω τους αγάπη. Έρχονται αρκετοί και με ρωτάνε πως μπορούν να βοηθήσουν ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Πολλοί κάνουν το καλό, χωρίς να φαίνονται και δεν μιλούν για τα καλά έργα τους. Θυμάμαι , όταν ήμουν παιδί , η μάνα μου έλεγε ότι άμα ζυγίσεις το καλό και το κακό, θα δείς ότι το καλό είναι πιο βαρύ. Αλλά το κακό είναι πιο φανταχτερό και τραβάει το μάτι.

Θεολογία είναι ο λόγος του Θεού, που συλλαμβάνεται απο τις αγνές , τις ταπεινές και αναγεννημένες πνευματικά ψυχές, και όχι τα όμορφα λόγια του μυαλού , που φτιάχνονται με φιλολογική τέχνη και εκφράζονται με το νομικό ή κοσμικό πνεύμα.

Αρχιεπίσκοπος: "Oυδέποτε ζητήσαμε την απαλλαγή από το έκτακτο τέλος"

Πέμπτη, 15 Σεπτέμβριος 2011 Συντάχθηκε απο τον/την Romfea.gr - 12.17

Ερωτηθείς από δημοσιογράφους, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος έκανε την ακόλουθη δήλωση:

“Προς αποφυγή παρανοήσεων διευκρινίζεται ότι η Εκκλησία της Ελλάδος ουδέποτε έθεσε ζήτημα απαλλαγής της από το έκτακτο ειδικό τέλος επί των ακινήτων όσον αφορά στην περιουσία της που αξιοποιεί εμπορικά, σε μία περίοδο που ο ελληνικός λαός δοκιμάζεται σκληρά.

Από την καταβολή του έκτακτου τέλους εξαιρούνται, όπως άλλωστε ισχύει και για όλες τις γνωστές θρησκείες και τα αναγνωρισμένα θρησκευτικά δόγματα στη χώρα μας, μόνον οι χώροι άσκησης δημόσιας λατρείας και τα φιλανθρωπικά ιδρύματα.

Σε αυτές τις κρίσιμες για τον τόπο στιγμές η Εκκλησία έχει εντείνει τις προσπάθειές της για την ενίσχυση του φιλανθρωπικού και κοινωνικού της έργου, προς την εξυπηρέτηση του οποίου στοχεύει άλλωστε και η εμπορική εκμετάλλευση των ακινήτων της, για να επουλώσει τις πληγές που έχει προκαλέσει σε ευπαθείς και όχι μόνον πλέον ομάδες του πληθυσμού η πρωτοφανής κρίση”.

Να αναφερθεί όπως πρώτη έγραψε χθες η Romfea.gr, το Υπουργείο Οικονομικών αποφάσισε την εξαίρεση των Μονών και των Ναών από την καταβολή του ειδικού έκτακτου τέλους στα ακίνητα μέσω των λογαριασμών της Δ.Ε.Η.

Συγκεκριμένα απαλλάστονται οι Ναοί, οι Ιερές Μονές, το Ιερό Κοινό του Παναγίου Τάφου, η Ιερά Μονή του Όρους Σινά, το Άγιον Όρος, η Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος και τα θρησκευτικά ιδρύματα και των ξένων δογμάτων, που τα χρησιμοποιούν αποκλειστικά για την άσκηση δημόσιας λατρείας.

ΠΗΓΗ:http://www.romfea.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=9210:-qo-q&catid=13

Ρόδου Κύριλλος: "Εντύπωση προκαλεί ο διορισμός 200 μουφτήδων"

Τετάρτη, 14 Σεπτέμβριος 2011 Συντάχθηκε απο τον/την Πέγκυ Ντόκου - 22.19

Περίεργες ‘ισορροπίες’ φαίνεται να προωθεί η κυβέρνηση από την στιγμή που διορίζει 200 μουμφτήδες στη Θράκη προκειμένου να διδάξουν το κοράνι και να την τουρκική γλώσσα στους μουσουλμάνους και την ίδια ώρα διορίζει μόλις… έναν κληρικό ανά Μητρόπολη στην Ελλάδα!

Η δυσάρεστη αυτή διαπίστωση εξέπληξε τόσο τους εκκλησιαστικούς κύκλους όσο και την κοινή γνώμη που παρακολουθεί με ανησυχία τις εξελίξεις.

Όπως δήλωσε ο Σεβ. Μητροπολίτης Ρόδου κ. Κύριλλος «εμείς σαν Μητρόπολη είχαμε ζητήσει να καλυφθούν τρεις οργανικές θέσεις αφού έχει ήδη εκδηλωθεί ενδιαφέρον. Μόλις ενημερωθήκαμε για τις αποφάσεις του υπουργείου, εκπλαγήκαμε» είπε χαρακτηριστικά.

Και πρόσθεσε: «Για παράδειγμα στη Φθιώτιδα υπάρχει σοβαρή έλλειψη ιερέων. Αν συνεχιστεί αυτή η τακτική τα μισά χωριά Φθιώτιδας δεν θα έχουν παπά σε λίγα χρόνια. Ο ρόλος του ιερέα είναι ουσιαστικός και κυρίως στα μικρά χωριά όπου ο ‘παπάς’ αποτελεί συνδετικό κρίκο με την κοινωνία. Νομίζω ότι είναι και μία κοινωνική προσφορά και κάτι ευρύτερο.»

«Αυτές τις αποφάσεις του υπουργείου, ως Εκκλησία δεν μπορούμε να τις καταλάβουμε. Δυστυχώς, δεν έχουμε τα μέσα για να ανταποκριθούμε. Ελπίζουμε η κυβέρνηση να το δει από άλλο πρίσμα. Η πρόσφατη απόφαση λοιπόν ‘μία θέση ανά μητρόπολη σε όλη την Ελλάδα’ την στιγμή που μερικές δεκάδες ιερείς έχουν συνταξιοδιοτηθεί ή αποδημήσει, δημιουργεί αρνητικές συνθήκες στη λειτουργία του κλήρου και της εκκλησίας», σημείωσε ο κ. Κύριλλος.

Επίσης ανέφερε ότι «η εκκλησία δεν είναι ένας θεσμός ξεκομμένος από την κοινωνία. Ο παπάς εξυπηρετεί τον λαό και τους πιστούς. Εμείς στη Ρόδο δεν έχουμε πολλές ελλείψεις και δεν δημιουργείται μεγάλη δυσλειτουργία για τις ενορίες. Αν συνεχιστεί αυτό το μέτρο - ένας διορισμός κατ’ έτος, σε 5 χρόνια θα έχουμε σοβαρό πρόβλημα».

Εντύπωση προκαλεί η διαπίστωση ότι στη Θράκη διορίστηκαν 200 μουφτήδες για να διδάξουν το κοράνι και την τουρκική γλώσσα και μόλις… 100 χριστιανοί ορθόδοξοι ιερείς στις Μητροπόλεις όλης της Ελλάδας!

«Λυπούμεθα γι’ αυτό. Δεν θα κρίνουμε εμείς αν είναι αναγκαίοι ή όχι. Γιατί όμως να υπάρχουν 2 μέτρα και 2 σταθμά; Για παράδειγμα υπάρχει ενδιαφέρον αυτή τη στιγμή από ανθρώπους που θέλουν να χειροτονηθούν και δεν μπορώ να προχωρήσω σε χειροτονίες. Ο Μεσσαναγρός δεν έχει παπά, ούτε η Προφύλια και ο Ίστριος. Καταλαβαίνουμε ότι 5 - 6 ιερείς έχουν επωμισθεί να συμπληρώνουν αυτές τις υπηρεσίες για να καλύπτουν τα κενά».

Να σημειωθεί τέλος, ότι πληροφορίες αναφέρουν πως στα άλλα νησιά της Δωδεκανήσου δεν παρατηρείται πρόβλημα δυσλειτουργίας.

ΠΗΓΗ:http://www.romfea.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=9207%3A-q-q&catid=13

ΑΓΓΕΛΟΙ


Ἡ γιορτή τῶν Ἀγγέλων.
Στήν ἀλλοπρόσαλλη κοινωνία πού ζοῦμε καί πού καθημερινά βομβαρδίζεται ἀπό ἕνα σωρό μηνύματα σκότους καί ἀπελπισίας, ἔρχεται ὡς ὄαση φωτεινή σέ λίγες ἡμέρες, ἡ γιορτή τῶν Ἀρχαγγέλων Μιχαήλ καί Γαβριήλ καί “πασών τῶν ἐπουρανίων δυνάμεων”.
Οἱ Ἄγγελοι, ἀπωθημένοι στό χῶρο τοῦ μύθου καί τῆς φαντασίας, φαίνεται πώς χρησιμεύουν μόνο γιά χριστουγεννιάτικη διακόσμηση στίς βιτρίνες τῶν καταστημάτων καί στά παιδικά διαφημιστικά μηνύματα!
Κι ὅμως! Οἱ ἄγγελοι, δέν εἶναι καθόλου μυθικές ἤ φανταστικές εἰκόνες! Εἶναι πραγματικές, οὐράνιες ὑπάρξεις, πού δημιουργήθηκαν ἀπό τό Θεό καί παίζουν ἐνεργό ρόλο, τόσο στήν προσωπική μας ζωή, ὅσο καί στήν ἱστορία τοῦ κόσμου ὅλου! Γι’ αὐτό σήμερα, ἴσως περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη ἐποχή, ἔχουμε ἀπόλυτα τήν ἀνάγκη τους!
Σήμερα, πού ἡ λατρεία τοῦ σατανᾶ ἔχει πάρει μορφή ἐπιδημίας καί οἱ κάθε εἴδους καταστροφικές λατρεῖες ψυχο-ναρκώνουν χιλιάδες θύματα, πού ὁ τρόμος μιᾶς ἐνδεχόμενης πυρηνικῆς ἤ οἰκολογικῆς καταστροφῆς τοῦ πλανήτη μας αὐξάνει τό ἄγχος καί τήν ἀγωνία μας, σήμερα πού τόσοι κίνδυνοι περιτριγυρίζουν καί ἀπειλοῦν τά παιδιά μας, ἡ παρουσία τῶν ἀγγέλων στή ζωή μας, πού φέρνει τήν πραγματική ἐλπίδα, προβάλλει ἀπαραίτητη!
Ἰδιαιτέρως, πρέπει νά μάθουν γιά τούς ἀγγέλους τά παιδιά μας καί οἱ νέοι μας, πού τόσα πολλά μηνύματα δέχονται καθημερινά ἀπό τούς ἄλλους, τούς ἐκπεσόντας ἀγγέλους, τό σατανᾶ καί τή συνοδεία του…
Δίνει πολλή παρηγοριά στά παιδιά μας τό νά γνωρίζουν πώς δέν εἶναι ποτέ μόνοι τους στόν ἀγώνα τῆς ζωῆς! Πώς δέν ἀντιμετωπίζουν μόνοι τίς προκλήσεις τοῦ κόσμου τούτου… Πώς ἔχουν δίπλα τους ἰσχυρούς προστάτες, οὐράνιους φύλακες, πρόθυμους καί ἱκανούς νά τούς συμπαρασταθοῦν σέ κάθε τους ἀνάγκη!

Ἄς βροῦμε λοιπόν, σᾶς παρακαλῶ πολύ, λίγο χρόνο αὐτές τίς ἡμέρες, γιά νά μιλήσουμε στά παιδιά -ἰδιαιτέρως στά μικρά- ἀλλά καί τούς νέους μας γιά τούς ἀγγέλους!

Ἄς θυμηθοῦμε ἐκεῖνα τά ὡραῖα ποιήματα, τούς ἀξέχαστους στίχους, πού μᾶς μάθαινε νά σιγοψιθυρίζουμε ὅταν ἤμαστε ἀκόμη μικροί-μικροί ἡ μάνα μας, ἡ γιαγιά μας, ἡ καλή μας ἡ δασκάλα…
“Πέφτω κάνω τό σταυρό μου κι ἄγγελο ἔχω στό πλευρό μου, δοῦλος τοῦ Θεοῦ λογιοῦμαι καί κανένα δέ φοβοῦμαι…”

Ἄς μάθουμε τά παιδιά μας, πού τόσα παράξενα ἀκούσματα ταλαιπωροῦν τήν ψυχή τους, νά τραγουδοῦν τό ὑπέροχο ἐκεῖνο ποίημα τοῦ Στέλιου Σπεράντζα:
“Εἶμαι ἕνα μικρό παιδάκι, ταπεινό καί σέ ὑμνῶ,
Θεέ μου κάμε ἡ προσευχή μου, ν’ἀνεβεῖ στόν οὐρανό.
Στεῖλε μ’ ἄγγελο προστάτη, πού ἡ ψυχή μου λαχταρᾶ,
στεῖλε Θεέ μου νά μέ βάλει κάτω ἀπ’ τ’ ἄσπρα του φτερά…”

Ἄς δώσουμε λίγο ἀπό τό χρόνο μας, νά τούς ποῦμε τί εἶναι οἱ ἄγγελοι. Ἁπλά, τόσο ἁπλά, γιά νά μᾶς καταλάβουν καλά. Γιατί, φοβᾶμαι πώς, πολύ παράξενα θ’ ἀντηχοῦν στ’αὐτιά τους τέτοια λόγια!
Οἱ ἄγγελοι εἶναι λειτουργικά πνεύματα. Ἄϋλοι, ἀσώματοι, νοερά ὄντα. Δέν ἔχουν ἀνάγκη ἀπό ὑλική τροφή ἤ ἀνάπαυση καί δέν πεθαίνουν. Εἶναι ἀθάνατοι, ὄχι ἀπό τή φύση τους, ἀλλά “κατά χάριν”. Εἶναι ταχύτατοι στίς κινήσεις τους, ἀλλά ὄχι καί πανταχοῦ παρόντες. Παρουσιάζονται καί μέ ἀνθρώπινη μορφή ἄνδρα ἤ νέου, μιλᾶνε, τρῶνε, ντύνονται, βαδίζουν σάν συνηθισμένοι ἄνθρωποι, ἔχουν φτεροῦγες, μόνο καί μόνο γιά νά ἐπικοινωνήσουν μέ τούς ἀνθρώπους.
Δημιουργήθηκαν ἀπό τό Θεό, πρίν ἀπό τόν ὑλικό κόσμο. Δημιουργήθηκαν ἀναμάρτητοι, ὅπως καί οἱ πρωτόπλαστοι. Καλλιέργησαν τίς ἀρετές κι ἔχουν ὡς θησαυρό, τήν ἀφοσίωση στό Θεό, τήν ἁγιότητα, τή δικαιοσύνη, τήν ἀγάπη. Εἶναι ἀνώτεροι ἀπό τόν ἄνθρωπο, ἄν καί ὁ ἄνθρωπος μέ τήν ἁγιασμένη του ζωή, μπορεῖ νά τούς φτάσει, ἀκόμη καί νά τούς ξεπεράσει!

Ἡ Παναγία μας ἔχει ἤδη ξεπεράσει σέ δόξα καί τιμή ὅλες τίς ἀσώματες δυνάμεις κι ἔχει χαρακτηρισθεῖ ἀπό τήν Ἐκκλησία μας “τιμιωτέρα τῶν Χερουβείμ καί ἐνδοξοτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ”.
Εἶναι ἀμέτρητοι, ἀναρίθμητοι! Τό πλῆθος τῶν ἀγγέλων εἶναι ὀργανωμένο καί διακρίνεται σέ ἐννέα τάγματα καί ταξιαρχίες, πού ἔχουν ἀρχηγούς τούς ἀρχαγγέλους καί ταξιάρχες: Σεραφείμ, Χερουβείμ, Θρόνοι, Κυριότητες, Δυνάμεις, Ἐξουσίες, Ἀρχές, Ἀρχάγγελοι, Ἄγγελοι.
Γνωρίζουμε ἐλάχιστα ὀνόματα ἀγγέλων: Γαβριήλ (ἥρωας τοῦ Θεοῦ), Μιχαήλ (Ποιός εἶναι σάν τό Θεό;), Ραφαήλ (ὁ Θεός θεραπεύει) καί Οὐριήλ (ἀπό τήν παράδοση τῶν Ἑβραίων).

Τό ἔργο τους εἶναι πολλαπλό:
Δοξολογοῦν καί ὑμνολογοῦν ἀκατάπαυστα τόν τριαδικό Θεό.
Ἀναγγέλλουν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ στούς ἀνθρώπους.
Προστατεύουν ἀπό κακοποιούς δαίμονες καί εἶναι φύλακες ἐθνῶν, ἐκκλησιῶν, πόλεων, ἀνθρώπων.
Εἶναι καί ὄργανα τιμωρίας.
Ὁδηγοῦν τίς ψυχές μας στόν Πλάστη καί Δημιουργό μας.
Μεταφέρουν τίς προσευχές μας στό Θεό.
Συνεργάζονται μαζί μας στό ἔργο τῆς σωτηρίας μας.
Χαίρονται ὅταν ἕνας ἁμαρτωλός μετανοεῖ!
Λυποῦνται, ὅταν ἁμαρτάνει!
Μᾶς παρακολουθοῦν νύκτα -μέρα, παραστέκονται κοντά μας μέ ἀγάπη, μᾶς περιφρουροῦν ἀπό σωματικούς καί ψυχικούς κινδύνους.
Μᾶς ἐμπνέουν ἀγαθές σκέψεις καί μᾶς καθοδηγοῦν στό δρόμο τῆς ἀρετῆς.

Ἔχουν ἐμφανιστεῖ πολλές φορές, τόσο στά χρόνια τῆς Παλαιᾶς, ὅσο καί τῆς Καινῆς Διαθήκης. Ζητῆστε ἀπό τά παιδιά νά θυμηθοῦν καί νά σᾶς περιγράψουν, ὅσες ἐμφανίσεις ἀγγέλων θυμοῦνται! Θά δεῖτε, πόσο θά χαροῦν! Ἀλλά κι ἐσεῖς,διηγηθεῖτε τους ἐκεῖνες πού δέν ξέρουν, πεῖτε τους κάποια θαύματα πού ἔκαναν οἱ ἅγιοι ἄγγελοι… Κι ἄν δέν θυμᾶστε, ἀνατρέξτε στήν Ἁγία σας Γραφή. Στά συναξάρια τῶν Ἁγίων καί τά Γεροντικά. Στήν ἱστορία διαφόρων ναῶν καί Μοναστηριῶν, πού εἶναι ἀφιερωμένα στούς Ἀρχαγγέλους. Ἤ, ἀγοράστε ἀπό τά βιβλιοπωλεῖα τήν ὑπέροχη συλλογή “Ἐμφανίσεις καί θαύματα τῶν ἀγγέλων”, ἀπό τίς ἐκδόσεις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου Ὠρωποῦ.

Ὑπογραμμίστε τους ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας μας αἰῶνες τώρα ζεῖ τήν παρουσία τῶν ἁγίων ἀγγέλων σ’ ὅλο της τό μεγαλεῖο! Μέσα στό χῶρο τοῦ Ναοῦ, οἱ ἄγγελοι καί οἱ ἄνθρωποι ἑνώνονται… Σ’ αὐτούς εἶναι ἀφιερωμένη μιά ἡμέρα τῆς ἑβδομάδας, ἡ Δευτέρα καί ψάλλονται ὡραιότατα τροπάρια γιά τούς ἀγγέλους. Σέ κάθε ἱερή ἀκολουθία προσευχόμαστε νά μᾶς δίνει “Ἄγγελον εἰρήνης, πιστόν ὁδηγόν, φύλακα τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν”. Μέ πολλές ἄλλες εὐχές παρακαλεῖ ἡ Ἐκκλησία μας τό Θεό νά μᾶς προστατεύει μέ τούς ἁγίους Του Ἀγγέλους. Κι ἄς μάθουμε μαζί τους σιγά -σιγά, τήν πολύ ὡραία εὐχή τοῦ Μικροῦ Ἀποδείπνου: “Ἅγιε Ἄγγελε, ὁ ἐφεστώς τῆς ἀθλίας μου ψυχῆς καί ταλαιπώρου μου ζωῆς, μή ἐγκαταλείπης μέ τόν ἁμαρτωλόν…”.
Ὁ πιστός λαός μας δείχνει πάντοτε σεβασμό καί εὐλάβεια στούς οὐράνιους προστάτες του. Ἐκεῖνοι, βεβαίως, πού τιμοῦν ἰδιαιτέρως τούς ἀγγέλους εἶναι οἱ Μοναχοί. Μέ τήν ἀδιάλειπτη προσευχή τους προσπαθοῦν νά τούς μιμηθοῦν στήν ἀκατάπαυστη δοξολογία τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά τούς μοιάσουν, νά γίνουν κι αὐτοί “ἰσάγγελοι” καί ν’ ἀναπληρώσουν τό “ἐκπεσόν” τάγμα τοῦ Ἑωσφόρου.

Τέλος, ἄς τούς θυμήσουμε ὅτι καθένας μας ἔχει τό φύλακα ἄγγελό του! Ἀπό τό ἅγιο βάπτισμά μας, ἔχουμε “συζευχθεῖ” φωτεινό φύλακα ἄγγελο. Ὁ ἄγγελος αὐτός, εἶναι ὁ πιό πιστός μας φίλος, ὁ πιό στοργικός μας ἀδελφός. Ἕνας φίλος, πού βρίσκεται πάντοτε δίπλα μας! Μέ μοναδική του φροντίδα: νά μᾶς δίνει ἕνα χέρι βοηθείας, νά χαίρεται στίς χαρές μας, νά πονᾶ μέ τίς λύπες μας, νά μᾶς προστατεύει ἀπό τούς ὁρατούς καί ἀοράτους κινδύνους, νά μᾶς δίνει κουράγιο στόν ἀγώνα μας, νά μένει πιστός φίλος ἀπ’τήν ἀρχή ὡς τό στερνό βῆμα τῆς ζωῆς μας!


Η δευτέρα Παρουσία
Μακάρι νά βρεθοῦν πάλι ἅγιες μητέρες καί γιαγιάδες, νά διδάξουν τά παιδιά μας τήν ἁγία μας πίστη, μέ τόν τρόπο ἐκεῖνο τόν ἁπλοϊκό, μά καί τόν τόσο χαριτωμένο:

“Ἄγγελέ μου εὐλογημένε καί μυριοχαριτωμένε,
φύλαγέ μου τήν ψυχή μου, τήν ψυχή καί τό κορμί μου.
Κι ὅταν ἔρθεις Ἄγγελέ μου νά μοῦ πάρεις τήν ψυχή μου
μήν ἔλθεις μ’ἄγριο τάραχο, μήν ἔλθεις μ’ἄγριο βλέμμα.
Ἔλα μέ τήν ταπείνωση νά σοῦ τήν παραδώσω.
Ὅταν τήν πάρεις στόν Ἀφέντη μας νά τήν ἐκρίνει θέλει!
Τί γλώσσα ν’ἀπολογηθεῖ, τί στόμα νά μιλήσει
καί τί ποδάρια νά σταθοῦν στή φοβερή τήν κρίση!
Δεξιά του στέκει ἡ Δέσποινα, ζερβά του ὁ Ἅγιος Γιάννης,
στή μέση στέκουν προφῆτες καί τά χαρτιά διαβάζουν!

Ἡ Παναγιά μας ἡ Πανάχραντη, ἡ Παναγία μας ἡ Κατώχραντη,
στό μεγάλο σπήλαιο καί τό φοβερό τόν ἐγέννησε τόν Ἀφέντη μας τόν Χριστό.

Τριῶν ἡμερῶν τῆς ἐμίλησε, τριῶν ἡμερῶν τῆς ἐλάλησε.
Κοιμᾶσαι μάνα μου, κοιμᾶσαι μητέρα μου, κοιμᾶσαι μία Κυρία τοῦ κόσμου;
-Οὔτε κοιμοῦμαι Γιέ μου, οὔτε ἀγρυπνῶ! Ὄνειρο εἶδα Γιέ μου καί τρέμω,
δειλιῶ νά σοῦ τό πῶ.
-Πές το μάνα, πές μου το Μητέρα, πές μου το μία Κυρία τοῦ κόσμου
κι ἐγώ θά σοῦ τό κάμω καλό κι εὐλογημένο!
-Ἔβλεπα Γιέ μου πώς σέ κυνηγοῦσαν οἱ ἄνομοι Ἑβραῖοι·
εἰς τοῦ Πιλάτου τίς αὐλές σέ πιάσαν, τά δυό σου χεράκια σταυρῶσαν,
τά δυό σου ποδαράκια καρφῶσαν. Ἐσένα Υἱέ μου σέ δεῖραν,
ψωμί τούς ἐζήτας,ψωμί δέ σοῦ δίναν, νερό τούς ἐζήτας, νερό δέ σοῦ δίναν,
ξύδι κι ἀσβέστη σέ ποτίσαν! Τρεῖς ἐλιές εἰς τό σκουτέλι καί φελί ψωμί στήν τάβλα.
Τήν ἀβανιά σου σύρανε.
-Μάλιστα μάνα μου, παθῶ τα θέλω, ἀλλά τόν κόσμο βασιλέψω τόν ἐθέλω.
-Μή μοῦ τά λές Υἱέ μου καί σφαγῶ, μή μοῦ τά λές Υἱέ μου καί σκοτωθῶ.
-Μήν σφαγεῖς μάνα· δέ σφάζονται οἱ μανάδες! Μήν σκοτωθεῖς μάνα μου·
δέν σκοτώνονται οἱ μανάδες! Μόνο ὅποιος βρεθεῖ καί τά πεῖ τρεῖς φορές τό πρωί,
τρεῖς τό μεσημέρι καί τρεῖς τό βράδυ, οὔτε σεισμό νά φοβηθεῖ,
οὔτε βροντή ν’ἀκούσει, σέ μαχαίρι βρεθεῖ, νά μήν κοπεῖ·
σέ στεφανά βρεθεῖ, νά μήν γκρεμισθεῖ· καί στήν ὥρα τοῦ θανάτου ἄγριο Ἄγγελο νά μή δεῖ καί κακοθανατίσει, ἀναρώτηση νά μήν ἔχει ἡ ψυχή του εἰς τήν βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν”.
Ἀμήν.

ΠΗΓΗ:http://papakallinikos.wordpress.com/2008/11/03/%E1%BC%A1-%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%81%CF%84%CE%AE-%CF%84%E1%BF%B6%CE%BD-%E1%BC%80%CE%B3%CE%B3%CE%AD%CE%BB%CF%89%CE%BD/

Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011

Ασκητές μέσα στον κόσμο

Ασκητές μέσα στον κόσμο

Βιβλίον Εκδόσεως Ιερού Ησυχαστηρίου Άγίου Ιωάννου
Προδρόμου
Μεταμορφώσεως Χαλκιδικής)

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2011

''Χαίροις ο Ζωηφόρος Σταυρός...'' Ευγένιος Χαρδαβέλλας

Εἰς τὸν τίμιον καὶ ζωοποιὸν σταυρὸν, καὶ περὶ τῆς τῶν πρώτων ἀνθρώπων παραβάσεως.




Τί εἴπω, ἢ τί λαλήσω;
ἢ τίνας ὑμᾶς καλέσω;
πρόβατα, ἢ ποιμένας;
ναύτας, ἢ κυβερνήτας;
μαθητὰς, ἢ διδασκάλους;
πῶς ὑμῶν θαυμάσω τὸν ζῆλον τὸν πυρὸς λαβρότερον;
Πρόβατα ὑμᾶς καλέσω, καὶ γάρ ἐστε πραεῖς καὶ ἡσύχιοι.
Ποιμένας ὑμᾶς καλέσω;
καὶ γάρ ἐστε μιμούμενοι τὸν ἑαυτῶν ∆εσπότην.
Ναύτας ὑμᾶς καλέσω;
καὶ γάρ ἐστε τῇ πείρᾳ τῶν κλυδωνίων χειμῶνα ὑπομείναντες.
Κυβερνήτας ὑμᾶς καλέσω;
καὶ γάρ ἐστε Καθάπερ γάρ τις ἄριστος κυβερνήτης καθήμενος ἐπὶ τῶν οἰάκων, τῇ τέχνῃ τὰς τρικυμίας διαφεύγων, καὶ σῶον ἀποσώζων τὸ σκάφος, ἐπ' εὔδιον λιμένα χειραγωγεῖ·
οὕτω δὴ καὶ ὑμεῖς.
Ἀλλὰ μαθητὰς ὑμᾶς καλέσω;
καὶ γάρ ἐστε ἕτοιμοι πρὸς τὴν ὑπακοήν.
Ἀλλὰ διδασκάλους ὑμᾶς καλέσω;
Πάλιν ἐρῶ, Ἐστὲ, ἁπάσης γὰρ τῆς οἰκουμένης διδάσκαλοι Ἐγένεσθε.
Τί οὖν ἐροῦμεν;
Βούλομαι σήμερον ὑμῖν τράπεζαν παραθεῖναι πνευματικὴν, οὐ σῶμα τρέφουσαν, ἀλλὰ πνεῦμα τειχίζουσαν, μᾶλλον δὲ καὶ σῶμα τρέφουσαν, καὶ ψυχὴν ἀποσμήχουσαν.
Τοιαύτη γάρ ἐστιν ἡ τράπεζα πνευματικὴ, οὐ καθὼς ἡ τράπεζα τῶν γαστριμάργων κόρον ἐμποιοῦσα.
Λόγος γάρ ἐστι πνευματικὸς εὐωδίας πνέων·
ὑπομιμνησκόμενος γὰρ αὐτὸν ἄνθρωπος, καθάπερ μύρον μασσώμενος, εὐωδίαν τινὰ ἐκπέμπει, οὐ μόνον ἑαυτὸν τῇ εὐωδίᾳ παραμυθούμενος, ἀλλὰ καὶ τοὺς παρεστῶτας αὐτῷ πληροῦσθαι τῆς εὐωδίας ἐκείνης παρασκευάζων.

Συντείνατε δὴ ἑαυτούς·
λόγον γὰρ ἐξαγαγεῖν βούλομαι.
Καὶ γάρ τινές εἰσι τῶν κολυμβητῶν ῥίπτοντες ἑαυτοὺς ἀπὸ τοῦ σκάφους ἐπὶ τὴν θάλασσαν, περιερχόμενοι τὸν βυθὸν, βουλόμενοι μαργαρίτην ἀνιμήσασθαι·
ἡμεῖς δὲ ἔχοντες ἀντὶ σκάφους τὴν Παλαιὰν καὶ Καινὴν ∆ιαθήκην, ἀντὶ πηδαλίου τὸν σταυρὸν, ἀντὶ κυβερνήτου τὸν Χριστὸν, ἀντὶ πρωρέως τὸν Πατέρα, ἀντὶ ζεφύρου τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, ἀντὶ ἱστίου τὴν χάριν, ἀντὶ ναυτῶν τοὺς μαθητὰς, ἀντὶ ἐπιβατῶν τοὺς προφήτας, οὐκοῦν καὶ ἡμεῖς ῥίψωμεν ἑαυτοὺς ἀπὸ τοῦ σκάφους ἐπὶ τὸ πέλαγος τῶν νοημάτων, οὐχ ἵνα μαργαρίτην ἀνιμησώμεθα, ἀλλὰ μαργαρίτου τιμιώτερον.
Συντείνατέ μοι ἑαυτοὺς, παρακαλῶ, παρέχοντές μοι τὴν ὑπακοήν·
καθὼς γὰρ προλαβὼν εἶπον, ὅτι μαργαρίτου τιμιώτερον μέλλω ἀνιμᾶσθαι ἐκ τοῦ βάθους τῶν νοημάτων.
Μὴ οὖν παραπέμψησθε, καὶ ὡς ἀλογίστοις χρήσησθε ἑαυτοῖς.
Γέγραπται γάρ·
Μὴ βάλητε τὸν μαργαρίτην ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, καὶ μὴ ῥίπτητε τὰ ἅγια τοῖς κυσί.
Χοίρους δὲ ὅταν ἀκούσῃς, μὴ τὰ ἄλογα ζῶα ταῦτα νομίσῃς·
καὶ κύνας ὅταν ἀκούσῃς, μὴ τοὺς κύνας τούτους νομίσῃς.
Χοίρους γὰρ λέγει τοὺς ἐν ἀσωτίᾳ ζῶντας·
κύνας δὲ λέγει τοὺς εἰκῆ λυσσῶντας κατὰ τοῦ ∆εσπότου.
Ποιήσατε οὖν ἀξίους ἑαυτοὺς εἶναι τοῦ μαργαρίτου οὗ μέλλω ὑμῖν σήμερον παρατιθέναι.
Καὶ γὰρ οἱ γηπόνοι οὐχ ἁπλῶς τὰ σπέρματα καταβάλλονται, ἐὰν μὴ πρῶτον βοῦς ζεύξωσι, καὶ ἄροτρον ἑλκύσωσι, καὶ ἀκάνθας ἀνασπάσωσι, καὶ αὔλακας ἀνατέμωσι, καὶ τότε τὰ σπέρματα καταβάλλονται ἐπὶ τὴν γῆν, ἵνα εὑρὼν αὐτὰ ὁ ὑετὸς κατενέγκῃ εἰς τὰς λαγόνας τῆς γῆς·
καὶ τότε λαβοῦσα ἡ γῆ, τίκτει τὸν ἄσταχυν.
Ἀλλὰ ἐκεῖνα μὲν ἐκδέχονται καὶ χειμῶνα, καὶ θέρος, καὶ ὄμβρον οὐράνιον, καὶ ἡλίου ἀκτῖνας, καὶ καιρὸν θερισμοῦ, καὶ τότε συνάγουσιν αὐτὰ εἰς τὰς ἀποθήκας·
ἐγὼ δὲ οὐ χειμῶνα ἐκδέχομαι, οὐδὲ θέρος, οὐδὲ ἡλίου ἀκτῖνας, οὐδὲ ὄμβρον, οὐδὲ βόας ζευγνύω, οὐδὲ ἄροτρον ἑλκύω, οὐδὲ αὔλακας ἀνατέμνω, οὔτε ἀκάνθας ἀνασπῶ·
σήμερον γὰρ σπείρω, σήμερον καὶ θερίζω.
Οὐκ ἐργάζομαι γὰρ γῆν ἄλογον, ἀλλὰ γῆν λογικὴν, οὐκ ἀναίσθητον, ἀλλ' αἰσθητὴν, οὐκ ἄψυχον, ἀλλὰ ψυχικήν.
Καὶ μακάριος ἐγὼ ποταπῆς γῆς γεωργὸς ἐκληρώθην·
τότε γὰρ μακάριός εἰμι, ὅταν λαλῶ εἰς ὦτα ἀκουόντων. Καὶ πάλιν λέγει·
Παρακοὴ θάνατον κατεργάζεται.
Μακάριος οὖν ἐγώ·
μακάριοι καὶ ὑμεῖς.
Καὶ γὰρ Ἰησοῦς ἐν τῷ Εὐαγγελίῳ λέγει τοῖς μαθηταῖς·
Μακάριοί ἐστε, ἐὰν τὸν ἐμὸν λόγον τηρήσετε.

Συντείναντες οὖν ἑαυτοὺς προσέχετε τοῖς λεγομένοις.
Βούλομαι δὲ ὑμῖν ἐν ὑποδείγμασι δεῖξαι τί ἐστι Θεός·
λόγῳ χρησάμενος λέγω·
Ἔοικεν ὁ Θεὸς ἀνδρὶ καθημένῳ ἐπὶ σκοπέλῳ, καὶ θεωροῦντι πᾶσαν τὴν θάλασσαν, πλοῖα δὲ βαδίζοντα ἐν αὐτῇ, τὴν δὲ ἐπίσαλον οὖσαν, τρικυμίαις δὲ ἐγείρουσαν ἑαυτὴν, διὰ τὸ σφοδροὺς ἐν αὐτῇ πνεῖν ἀνέμους·
ἄριστος δέ τις κυβερνήτης φιλονεικῶν τοῖς κύμασιν ἐπ' εὔδιον λιμένα τὸ σκάφος ὁρμίσαι, διὰ τὸ ὀψίαν αὐτοὺς καταλαμβάνειν, δεδοικὼς μήποτε ὑποβρύχιον γένηται τὸ πλοῖον, ἄλλων πλοίων τὴν ὀρθὴν ὁδὸν βαδιζόντων, ἑτέρων δὲ τῇ ῥύμῃ τῶν ἀνέμων ὑποβρυχίων γενομένων καὶ διαλυθέντων, τεθνηκότων δέ τινων, τινῶν δὲ περιγενομένων, καὶ ἐπιλαβομένων οἰκτροῦ τινος πηδαλίου, καὶ ταῖς τρικυμίαις ἐπὶ τὴν στερεὰν ἐξελκομένων, καὶ τῶν ἤδη τεθνηκότων τὰ σώματα ἐξεῤῥιμμένα.
Ταῦτα δὲ πάντα θεωρεῖ ὁ καθήμενος ἐπὶ τῷ σκοπέλῳ·
οὗτός ἐστιν ὁ Θεός·
καὶ καθὼς προλαβὼν εἶπον, ὅτι λόγῳ χρησάμενος λέγω.
Ὅταν δὲ εἴπω Θεὸν καθήμενον ἐν ὑψηλοῖς, μὴ νόμιζε αὐτὸν ἐν τοῖς ὑψηλοῖς εἶναι μόνον, ἀλλὰ καὶ πανταχοῦ.
Οὐ γὰρ τόπου διάστασιν ἔχει, αὐτὸς ἑαυτοῦ τόπος ὢν, αὐτὸς τὰ πάντα χωρῶν, χωρεῖ δὲ αὐτὸν οὐδέν.
Τί γὰρ δύναται χωρῆσαι τὴν ἀσώματον φύσιν καὶ ἄϋλον καὶ ἀπέραντον καὶ ἀνεξιχνίαστον, καὶ ἀνώλεθρον καὶ ἄφθαρτον καὶ ἀκατάληπτον;
παρὰ γὰρ τοῖς εὐσεβοῦσιν οὕτω δεῖ νοεῖν Θεόν.
Αὕτη γὰρ ἡμῶν ἡ ἐλπὶς, καθὼς γέγραπται·
Αὕτη ἐστὶν ἡ αἰώνιος ζωὴ, ἵνα γινώσκωσί σε τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν, καὶ ὃν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν.

Ἐντεῦθεν ἡμῶν ἐπιλαμβάνονται οἱ αἱρετικοὶ, οἱ ὄντες ἀγνώμονες, οἱ ἀναγινώσκοντες, καὶ μὴ ἐπιγινώσκοντες·
Χριστὸν δὲ σὺ ὅταν ἀκούσῃς, μὴ τὸν Θεὸν λογίζου μόνον, μήτε τὴν ἔνσαρκον οἰκονομίαν μόνην, ἀλλὰ τὸ συναμφότερον, καὶ τὸν Θεὸν Λόγον καὶ τὴν ἔνσαρκον οἰκονομίαν.
Ἐπεὶ οἶδα Χριστὸν πεινάσαντα, καὶ οἶδα Χριστὸν ἐκ πέντε ἄρτων καὶ δύο ἰχθύων θρέψαντα πεντακισχιλίους χωρὶς γυναικῶν καὶ παιδίων·
οἶδα Χριστὸν διψήσαντα, καὶ οἶδα Χριστὸν τὸ ὕδωρ εἰς οἶνον μεταβαλόντα·
οἶδα Χριστὸν πλεύσαντα, καὶ οἶδα Χριστὸν ἐπὶ τῶν ὑδάτων περιπατήσαντα·
οἶδα Χριστὸν ἀποθανόντα, καὶ οἶδα Χριστὸν νεκροὺς ἐγείραντα·
οἶδα Χριστὸν Πιλάτῳ παρεστῶτα, καὶ οἶδα Χριστὸν τῷ Πατρὶ συγκαθεζόμενον·
οἶδα Χριστὸν ὑπὸ Ἰουδαίων ἐμπτυόμενον, καὶ οἶδα Χριστὸν ὑπὸ ἀγγέλων προσκυνούμενον·
καὶ τὸ μὲν ἐπάγω τῇ θεότητι, τὸ δὲ τῇ ἀνθρωπότητι.
∆ιὰ γὰρ τοῦτο συναμφότερον εἴρηται, ἐπεὶ οἶδα Χριστὸν ἐκ Μαρίας γεννηθέντα, καὶ οἶδα Χριστὸν πρὸ τῶν αἰώνων ὄντα.

∆οξάσωμεν μὲν οὖν Ἰησοῦν τὸν Χριστὸν, τὸ τεῖχος τὸ ἄῤῥηκτον, τὸν θεμέλιον τὸν ἐπὶ τὴν πέτραν τεθεμελιωμένον.
Αὐτὸς λέγει τῷ Πέτρῳ·
Σὺ εἶ Πέτρος, καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν Ἐκκλησίαν, καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς.
Ὁμοίως δὲ καὶ Παῦλος λέγει·
Θεμέλιον ἄλλον οὐδεὶς δύναται θεῖναι παρὰ τὸν κείμενον, ὅς ἐστιν Ἰησοῦς Χριστός.
Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς ἵνα πάσῃ πραότητι προσέχωμεν ἀλλήλοις, Ἐν μὲν γὰρ τῷ παρόντι βίῳ βρώσει καὶ πόσει καὶ ποικίλαις ἡδοναῖς δελεαζόμεθα, ἐν δὲ τῷ μέλλοντι, κρίσις καὶ δίκη.
Μὴ δώσωμεν οὖν τόπον τῷ διαβόλῳ.
Οὐ γὰρ ἡμῖν ἐστιν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχὰς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου.
Σπεύσωμεν οὖν φυγεῖν τὴν αἰώνιον κόλασιν.
Οὐ γὰρ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὴν κόλασιν, ἵνα ἡμᾶς ἐμβάλῃ, ἀλλ' ἵνα ἐμπεσόντα σε ἐκβάλῃ·
τοιοῦτον γὰρ ἔχομεν φιλάνθρωπον Θεὸν καὶ ἐλεήμονα.
Μαρτυρεῖ γὰρ ∆αυῒδ λέγων·
Ὁ Θεὸς κριτὴς δίκαιος, καὶ ἰσχυρὸς, καὶ μακρόθυμος, καὶ μὴ ὀργὴν ἐπάγων καθ' ἑκάστην ἡμέραν.
Ἐὰν μὴ ἐπιστραφῆτε, τὴν ῥομφαίαν αὐτοῦ στιλβώσει·
τὸ τόξον αὐτοῦ ἐνέτεινε, καὶ ἡτοίμασεν αὐτὸ, καὶ ἐν αὐτῷ ἡτοίμασε σκεύη θανάτου.
Ταῦτα λέγει ὁ Θεὸς, οὐχ ἵνα ἡμᾶς κρίνῃ, ἀλλ' ἵνα μὴ ῥᾳθυμότεροι γενώμεθα.
Εἰ γὰρ ἐβούλετο ἡμᾶς ἀπολέσαι, οὐκ ἂν τὸ αἷμα αὐτοῦ ἐξέχεεν ὑπὲρ ἡμῶν.
Ἀπέθανεν οὖν, ἵνα σοι ἀθανασίαν χαρίσηται·
ἐπείνασεν, ἵνα σε τὴν ἑαυτοῦ σάρκα χορτάσῃ·
ἐδίψησεν, ἵνα σε τὸ ἑαυτοῦ αἷμα ποτίσῃ·
ἐν πλοίῳ ἐκάθισεν, ἵνα σε ὑπεράνω τῶν Χερουβὶμ καθίσῃ·
ἐβαπτίσθη, ἵνα σε φωτίσῃ·
ἐῤῥαπίσθη, ἵνα σε ἐλευθερώσῃ·
ὡδοιπόρησεν, ἵνα σε ἀκάματον ποιήσῃ· ἔπλευσε, ἵνα σε ἄφοβον καταστήσῃ·
ἐκοιμήθη, ἵνα σε ἀμέριμνον ποιήσῃ·
ἐκ γυναικὸς προσῆλθεν, ἵνα τὴν παράβασιν τὴν ἐν τῷ παραδείσῳ οἰκτειρήσῃ·
ἐκλήθη ἄνθρωπος, ἵνα σε θεὸν καλέσῃ·
ἐκλήθη Υἱὸς ἀνθρώπου, ἵνα σε υἱὸν Θεοῦ καλέσῃ·
ἔλαβε τὰ ἡμέτερα, καὶ ἔδωκεν ἡμῖν τὰ ἑαυτοῦ·
ηὔξατο, ἵνα σε πιστὸν ποιήσῃ, καθὼς λέγει ἐπὶ τοῦ Λαζάρου·
Πάτερ, δόξασόν σου τὸν Υἱὸν, ἵνα καὶ ὁ Υἱός σου δοξάσῃ σε.
Καὶ ἦλθε φωνὴ ἐκ τῶν οὐρανῶν, λέγουσα·
Καὶ ἐδόξασα, καὶ πάλιν δοξάσω.
Οἶδα ὅτι πάντοτέ μου ἀκούεις, ἀλλὰ διὰ τὸν παρεστῶτα ὄχλον εἶπον, ἵνα πάντες πιστεύσωσιν ὅτι σύ με ἀπέστειλας.
Εἴ τι οὖν ὑπέστη, οὐ δι' ἑαυτὸν ὑπέστη, οὐδὲ διὰ τὸν Πατέρα τὸν ἑαυτοῦ, ἀλλ' ἵνα σώσῃ τὸ ἀνθρώπινον γένος διὰ τοῦ σταυροῦ.
Καὶ εἰ θέλεις γνῶναι, ἀγαπητὲ, τὴν δύναμιν τοῦ σταυροῦ, καὶ ὅσα δὴ ἐγκώμια περὶ τοῦ σταυροῦ, ἄκουε.

Σταυρὸς Χριστιανῶν ἐλπὶς,
σταυρὸς νεκρῶν ἀνάστασις,
σταυρὸς τυφλῶν ὁδηγὸς,
σταυρὸς ἀπηλπισμένων ἐλπὶς,
σταυρὸς πεπλανημένων ὁδὸς,
σταυρὸς ἀδικουμένων ἔκδικος,
σταυρὸς χωλῶν βακτηρία,
σταυρὸς πενήτων παραμυθία,
σταυρὸς πλουσίων χαλινὸς,
σταυρὸς ὑπερηφάνων καθαίρεσις,
σταυρὸς ἀκολάστων μετάνοια,
σταυρὸς τρόπαιον κατὰ δαιμόνων,
σταυρὸς διαβόλου νῖκος,
σταυρὸς νηπίων παιδαγωγὸς,
σταυρὸς ἀπόρων εὐπορία,
σταυρὸς πλεόντων κυβερνήτης,
σταυρὸς χειμαζόντων λιμὴν,
σταυρὸς πολεμουμένων τεῖχος,
σταυρὸς πατὴρ ὀρφανῶν,
σταυρὸς προστάτης χηρῶν,
σταυρὸς ἀδίκων κριτὴς,
σταυρὸς δικαίων στῦλος,
σταυρὸς θλιβομένων ἄνεσις,
σταυρὸς νηπίων φύλαξ,
σταυρὸς ἀνδρῶν κεφαλὴ,
σταυρὸς πρεσβυτέρων τέλος,
σταυρὸς φῶς τοῖς ἐν σκότει καθημένοις,
σταυρὸς βασιλέων μεγαλοπρέπεια,
σταυρὸς βαρβάρων φιλανθρωπία,
σταυρὸς δούλων ἐλευθερία,
σταυρὸς ἀπαιδεύτων σοφία,
σταυρὸς ἀνόμων νόμος,
σταυρὸς προφητῶν κήρυγμα,
σταυρὸς ἀποστόλων κατάγγελμα,
σταυρὸς μαρτύρων καύχημα,
σταυρὸς μοναζόντων ἄσκησις,
σταυρὸς παρθένων σωφροσύνη,
σταυρὸς ἱερέων χαρὰ,
σταυρὸς Ἐκκλησίας θεμέλιος,
σταυρὸς οἰκουμένης ἀσφάλεια,
σταυρὸς ναῶν καθαίρεσις,
σταυρὸς βωμῶν ἀνατροπὴ,
σταυρὸς κνίσσης ἀφανισμὸς,
σταυρὸς Ἰουδαίων σκάνδαλον,
σταυρὸς ἀσεβῶν ἀπώλεια,
σταυρὸς ἀδυνάμων δύναμις,
σταυρὸς νοσούντων ἰατρὸς,
σταυρὸς λεπρῶν καθαρισμὸς,
σταυρὸς παραλυτικῶν σφίγξις,
σταυρὸς πεινώντων ἄρτος,
σταυρὸς διψώντων πηγὴ,
σταυρὸς γυμνῶν σκέπη·
γυμνότητα δὲ ὅταν εἴπω, οὐ τὴν τοῦ σώματος λέγω, ἀλλὰ τὴν τῆς πίστεως.
Ὅταν δὲ πιστεύσας βαπτισθῇς, τότε ἀκούσεις ἐνδεδυμένος.
Καὶ ἄκουε Παύλου λέγοντος·
Ὅσοι εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε.
Χριστὸν δὲ ὅταν ἀκούσῃς, μὴ τὸν Θεὸν λογίσῃ μόνον, μηδὲ τὴν ἔνσαρκον οἰκονομίαν μόνην, ἀλλὰ τὸ συναμφότερον.
Πολλάκις γὰρ εἶπον, καὶ νῦν λέγων οὐ παύσομαι·
Ἐμοὶ μὲν γὰρ τὸ λέγειν οὐκ ὀκνηρὸν, ὑμῖν δὲ ἀσφαλές·
βούλομαι γὰρ πάντας διδασκάλους εἶναι.
Χριστὸς οὖν εἴρηται, ἐπειδὴ σάρκα ἐνεδύσατο·
Ἰησοῦς Χριστὸς εἴρηται, τὸ ὄνομα τῆς σαρκὸς αὐτοῦ·
Λόγος εἴρηται, ἐπειδὴ ἔκ τινος Υἱός·
Υἱὸς, ἐπειδὴ ἐκ Πατρός·
Μονογενὴς, ἐπειδὴ μόνος ἐκ μόνου Θεοῦ·
Θεὸς, ἐπειδὴ ποιητής.
Καὶ ἄκουε Ἰωάννου λέγοντος·
Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεὸν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος·
οὗτος ἦν ἐν ἀρχῇ πρὸς τὸν Θεόν·
πάντα δι' αὐτοῦ ἐγένετο καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἓν, ὃ γέγονεν.
Ὁρᾷς ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ λόγῳ τὸν οὐρανὸν ἐκτείνας, καὶ τὸν ποικίλον χορὸν τῶν ἄστρων κοσμήσας, καὶ δείξας καθάπερ λειμῶνα τὸν οὐρανόν;
Οὗτός ἐστιν ὁ τὸν ἥλιον ἀνάψας, καὶ τοὺς αὐτῷ τάξας δρόμους·
οὗτός ἐστιν ὁ τὴν σελήνην ὁρίσας εἰς δυσμάς·
οὗτός ἐστιν ὁ τὴν γῆν θεμελιώσας ἐπὶ τῶν ὑδάτων·
οὗτός ἐστιν, ὁ τῇ γῇ ἐπιτάξας ἀνατεῖλαι βοτάνην χόρτου, καὶ ταῖς πηγαῖς βρύειν ὕδατα, καὶ ποταμοῖς ῥέειν, καὶ λίμναις συναχθῆναι·
καὶ τῇ θαλάσσῃ ὅρια θεὶς διὰ ψάμμου, καὶ τοῖς ὕδασιν ἐπιτάξας ἐκβαλεῖν ψυχὰς ζώσας, καὶ τοῖς ἀνέμοις πνέειν, καὶ τὰ ὄρη σταθμήσας ζυγῷ, νεφέλαις κινεῖσθαι, κτήνεσι, τετράποσιν, ἑρπετοῖς, πετεινοῖς διατρέχειν ἐπὶ τῆς γῆς.

Τί δὲ λέγω ἀγγέλους, ἀρχαγγέλους, θρόνους, τὰ Χερουβὶμ, τὰ Σεραφὶμ, Ἀρχὰς, Ἐξουσίας, τάξεις, χρόνους, καὶ ἐνιαυτοὺς, καὶ μῆνας, καὶ ἑβδομάδας, καὶ ἡμέρας, καὶ ὥρας, καὶ νύκτας, καὶ φῶς, καὶ σκότος, καὶ τὰς τῶν πραγμάτων οὐσίας;
Ἔσχατον δὲ ποιήσας τὸν ἄνθρωπον κατ' εἰκόνα καὶ καθ' ὁμοίωσιν ἑαυτοῦ, ἐν τῷ παραδείσῳ ἔθετο αὐτόν.
Ἰδὼν δὲ τὸ ἀνθρώπινον γένος νικώμενον ὑπὸ τῆς τοῦ διαβόλου κακίας, ἐβουλήθη τὴν ἀπαρχὴν τὴν ἡμετέραν ἐνδύσασθαι, καὶ προσηλῶσαι αὐτὴν ἐν τῷ ξύλῳ, ἵν', ὥσπερ διὰ τοῦ ξύλου ἡ παράβασις, οὕτω πάλιν διὰ τοῦ ξύλου ἡ σωτηρία.
Ζηλώσας οὖν ὁ διάβολος ὅτι αὐτὸς μὲν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἐῤῥίφη, ὁ δὲ Ἀδὰμ ἐν τῷ παραδείσῳ ἦν, καθάπερ ὅπλῳ χρησάμενος τῷ ὄφει ἐνήργησεν εἰς αὐτόν·
καὶ οὕτω προδιελέχθη αὐτοῖς οὖσιν ἐν τῷ παραδείσῳ·
ἀσώματος γὰρ σωματικοῖς διαλεχθῆναι οὐκ ἠδύνατο·
καί φησι πρὸς τὴν Εὔαν, ὅτι Καλὸν τὸ ξύλον τοῦτο καὶ ὡραῖον εἰς βρῶσιν·
καὶ, Ἐν ᾗ ἂν ἡμέρᾳ φάγησθε ἀπ' αὐτοῦ, ἔσεσθε ὡς θεοὶ πάντα γινώσκοντες.
Πείσας οὖν τὴν Εὔαν, ἠπάτησεν·
εἶτα ἐκείνη συνέπεισε τὸν ἑαυτῆς ἄνδρα, καὶ ἔφαγον ἀπὸ τοῦ ξύλου.
Φαγόντων δὲ αὐτῶν ὤφθησαν γυμνοί·
καί φησιν ὁ Θεὸς πρὸς τὸν Ἀδάμ·
Ποῦ εἶ;
Ὅταν ἀκούσῃς, Ποῦ εἶ, μὴ ἄγνοιαν λογίσῃ.
τῷ Θεῷ·
ἔλεγε δὲ, Ποῦ εἶ, ἐπειδὴ ἔλεγεν αὐτοῖς ὁ διάβολος, ὅτι Ἐν ᾗ ἡμέρᾳ φάγητε, ἔσεσθε ὡς θεοί·
ὡς ὑπολαμβανόντων αὐτῶν, ὅτι μέλλουσι γενέσθαι ὡς θεοὶ, διὰ τοῦτο ἔλεγεν ὁ Θεὸς αὐτῷ·
Ἀδὰμ, ποῦ εἶ;
ἀνθ' ὧν, ὅτι ἔφαγες καὶ ἔμεινας ἄνθρωπος·
οὐ παρήγγειλά σοι ἐκ τοῦ ξύλου τούτου μὴ φαγεῖν;
ἔφαγες δὲ, καὶ παρέβης·
τοῦτό ἐστι τὸ, Ποῦ εἶ;
Φύλλα δὲ συκῆς ἦσαν περιβεβλημένοι, σκέποντες τὸ εἶδος τῆς ἁμαρτίας.
Καὶ τί φησιν ὁ Ἀδάμ;
Ἤκουσά σου τῆς φωνῆς περιπατοῦντος ἐν τῷ παραδείσῳ, καὶ ἐκρύβην.
Καί φησι·
Τί τοῦτο ἐποίησας;
Καί φησι πρὸς τὸν Θεόν·
Ἡ γυνὴ, ἣν ἔδωκάς μοι, αὕτη με ἠπάτησεν.
Εἶτα πρὸς τὴν Εὔαν, Τίς σέ;
Καὶ τί φησιν ἐκείνη;
Ὁ ὄφις ἠπάτησέ με.
Ὦ Εὔα, ἔστω, σὲ τῷ ἀνδρί σου ἔδωκα, μὴ καὶ τῷ ὄφει σε ἔδωκα;

Ταῦτα δὲ προεφασίζοντο, ὡς βουλόμενοι ἑαυτοὺς ὑπεξαιρεῖν τῆς τιμωρίας. Καί φησιν ὁ Θεὸς πρὸς τὸν Ἀδάμ·
Ἐπικατάρατος ἡ γῆ ἐν τοῖς ἔργοις σου, ἀκάνθας καὶ τριβόλους ἀνατελεῖ σοι·
ἐν ἱδρῶτι τοῦ προσώπου σου φάγῃ τὸν ἄρτον σου.
Εἶτα πρὸς τὴν γυναῖκα·
Ἐν λύπαις τέξῃ τέκνα, καὶ πληθύνων πληθυνῶ τὰς λύπας σου·
καὶ πρὸς τὸν ἄνδρα σου ἡ ἀποστροφή σου, καὶ αὐτός σου κυριεύσει.
Εἶτα πρὸς τὸν ὄφιν·
Ἐν τῷ στήθει καὶ τῇ κοιλίᾳ σου πορεύσῃ, καὶ γῆν φάγῃ πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς σου·
καὶ ὁ ἄνθρωπος σοῦ κυριεύσει·
αὐτός σου τηρήσει κεφαλὴν, καὶ σὺ αὐτοῦ πτέρναν.
∆ιὰ τί δὲ τῷ ὄφει ἐπικατηράσατο ἐπὶ τῷ στήθει καὶ τῇ κοιλίᾳ πορεύεσθαι, καὶ γῆν τρώγειν πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς αὐτοῦ;
Τὸ στῆθος κατηράσατο, ἐπειδὴ ἐν αὐτῷ ἐγκάθηται ἡ καρδία ἡ ἐνθυμηθεῖσα τὸ κακόν·
τὴν κοιλίαν, ἐπειδὴ διὰ βρώσεως ἠπάτησε·
γῆν δὲ ἐκέλευσε φαγεῖν πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς αὐτοῦ, ἐπειδὴ ὁ Ἀδὰμ ἐκ γῆς χοϊκὸς ἦν.
Ἔλαβον οὖν οἱ τρεῖς τὴν ἀπόφασιν, ἐπειδὴ καὶ οἱ τρεῖς τὴν παράβασιν ἐποιήσαντο.
Ἐπειδὴ ἀπὸ ξύλου ἡ παράβασις ἐγένετο, καθὼς προλαβὼν εἶπον, διὰ τοῦτο εἰς ξύλον ἠβουλήθη τὴν ἀπαρχὴν ταύτην προσηλῶσαι, ἵν' ὥσπερ διὰ ξύλου ἡ παράβασις, οὕτω διὰ ξύλου ἡ σωτηρία.
Ὑπὲρ δὲ τούτων ἁπάντων δόξαν ἀναπέμψωμεν τῷ Πατρὶ, καὶ τῷ Υἱῷ, καὶ τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Πανεπιστήμιο Αιγαίου, Τμήμα Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας, © 2006. Επιτρέπεται η ελεύθερη χρήση του υλικού με αναφορά στην πηγή προέλευσής του.

+ Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος Παράβαση Σταυρός
ΠΗΓΗ:orthodoxfathers.com

Ἱστορικὸν ἐγκώμιον περὶ τῆς εὑρέσεως τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ




Κατ' ἐκεῖνον τὸν χρόνον ὁ τῆς Αἰλίας ἐπίσκοπος Μακάριος ὁ φερώνυμος ἦν Ἑρμονᾶν διαδεξάμενος.
Ὁ δὲ Μέγας Κωνσταντῖνος μονοκράτωρ γενόμενος πᾶσαν τὴν φροντίδα εἰς τὰ θεῖα μετήνεγκεν.
Ἀνοικοδομῶν τὰς ἐκκλησίας, ἐπεὶ φιλοτίμως πλουτῶν ἦν ἐκ τοῦ δημοσίου λόγου, ἔν τε χρήμασι καὶ ἀναλώμασι, καὶ παντοίοις κειμηλίοις.
Καὶ πρῶτον νόμον ἔγραψεν ἀποδίδοσθαι τοὺς τῶν εἰδώλων ναοὺς τοῖς τῷ Χριστῷ ἀφιερωμένοις, καὶ τοὺς ἕτι εἰδωλολατροῦν τας, κεφαλικαῖς ἐπιτιμᾶσθαι τιμωρίαις.
∆εύτερον νόμον ἔγραψεν, Χριστιανοὺς μόνους ὀρθοδοξοῦντας στρατεύεσθαι, ἐθνῶν τε καὶ στρατοπέδων τούτους ἄρχειν.
Τρίτον νόμον ἔγραψεν, ἀπράκτους εἶναι τὰς πασχαλίας ἑβδομάδας δύο, μίαν πρὸ, καὶ μίαν μετά.
Καὶ ἦν λοιπὸν εἰρήνη βαθεῖα, καὶ χαρὰ ἐν ὅλῃ τῇ οἰκουμένῃ, πάντων τῶν ἐθνῶν ὁσημέραι προστρεχόντων τῇ πίστει, καὶ βαπτιζομένων, καὶ ἰδίαις χερσὶ τοὺς πατρῴους θεοὺς συντριβόντων.
Ἀλλὰ ταῦτα οὐκ ἦν φορητὰ τῷ ἀλάστορι δαίμονι, ἀλλὰ πάλιν εἰς ἑαυτὸν ἐδραματούργει, πῶς ἂν ἐκκόψει τὴν τοσαύτην τῶν ἀνθρώπων χαρμονήν.
Καὶ πεῖσαι μὲν τοὺς ἀνθρώπους θεοποιεῖσθαι τὴν κτίσιν οὐκέτι οἷός τε ἦν·
ἐφωράθη γὰρ ἡ ἀπάτη αὐτοῦ.
Τὸν δὲ Κτίστην συντάξαι τοῖς κτίσμασι παραπεῖσαι ἐπειράθη τοὺς ἀστηρίκτους.
Καὶ ἦν πάλιν τάραχος οὐκ ὀλίγος ἐν ταῖς Ἐκκλησίαις τοῦ Θεοῦ, Ἀρείου τινὸς Ἀλεξανδρέως ἄνω καὶ κάτω κυκλοῦντος, καὶ τὴν οἰκουμένην ταράττοντος.
Συναπήχθησαν δὲ αὐτῷ ἐπίσκοποί τινες ὀλίγοι τὸν ἀριθμὸν, ὧν πρῶτος Εὐσέβιος ὁ Νικομηδείας, καὶ Εὐσέβιος ὁ Παμφίλου, καὶ ἕτεροι σὺν αὐτοῖς.
Θεωρῶν δὲ τὴν μεγάλην φιλονεικίαν ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ἠνιᾶτο τὴν ψυχήν·
καὶ πρῶτον μὲν ἐπειρᾶτο διὰ παραινετικῶν γραμμάτων τῶν ἑκατέρων μερῶν κατασβέσαι τὴν ἔριν.

Ὡς δὲ ἴδεν ἀνήκεστον γινόμενον τὸ κακὸν, προσέταξε γενέσθαι οἰκουμενικὴν σύνοδον ἐν τῇ Νικαέων πόλει, καὶ συνῆλθον ἐπίσκοποι τὸν ἀριθμὸν τριακόσιοι δέκα καὶ ὀκτώ.
Ὧν οἱ πλεῖστοι ἦσαν ὁμολογηταὶ, τὰ στίγματα τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι βαστάζοντες.
Ἦν δὲ σὺν αὐτοῖς καὶ ὁ πανεύφημος Κωνσταντῖνος, καὶ δὴ τῆς ὑποθέσεως κινηθείσης, ἔκθεσιν πίστεως ἔγγραφον ἐξήνεγκαν, τὴν κατὰ πᾶσαν Ἐκκλησίαν ὀρθοδόξων νῦν ἀπαγγελλομένην.
Τοὺς δὲ περὶ Ἄρειον καὶ Εὐσέβιον τὸν Νικομηδέα ἐπιμένοντας τῇ κακοδοξίᾳ ἀνεκήρυξαν, καὶ ἐξωρίσθησαν, καὶ ἐχειροτονήθησαν ἕτεροι ἀντ' αὐτῶν.
Φιλοτιμησάμενος δὲ ὁ βασιλεὺς τοὺς ἐπισκόπους, καὶ ἀσπασάμενος ἀπέλυσε μετ' εἰρήνης εἰς τὰς ἰδίας παροικίας, χαίρων ἐπὶ τῇ συμφωνίᾳ τῶν Ἐκκλησιῶν.
Παρεκελεύσατο δὲ τῷ τῆς Αἰλίας ἐπισκόπῳ Μακαρίῳ παρόντι ἐν τῇ συνόδῳ, καὶ τῶν ἀποστολικῶν δογμάτων ὑπερμαχοῦντι ἀναζητῆσαι τὸν ζωοποιὸν σταυρόν, καὶ τὸ θεοδόχον μνῆμα, καὶ πάντας τοὺς ἁγίους τόπους, καὶ τοὺς ἄλλους δὲ ἐπισκόπους ὁμοίως προετρέψατο, αἰτήσασθαι, εἴ τι συνορᾷ εἰς ἀπαρτισμὸν ἔκαστος τῆς ἰδίας Ἐκκλησίας.
Ἦν δὲ ἐννεακαιδέκατον ἔτος τῆς βασιλείας αὐτοῦ, ὅτε ἐγένετο κατὰ Νίκαιαν σύνοδος.

Μετὰ ταῦτα ἀπέστειλεν ὁ βασιλεὺς τὴν ἑαυτοῦ μητέρα Ἑλένην, τὴν ἀξιέπαινον καὶ θεοφιλῆ, εἰς Ἱεροσόλυμα, μετὰ γραμμάτων καὶ χρημάτων ἀφθονίας, πρὸς τὸν φερώνυμον Μακάριον τῆς Αἰλίας ἐπίσκοπον ἐπὶ ἀναζητήσει τοῦ ζωοποιοῦ ξύλου τοῦ ἐνδόξου σταυροῦ καὶ οἰκοδομῇ τῶν ἁγίων τόπων·
αὐτῆς τοῦτο αἰτησάσης τῆς βασιλίδος, φασκούσης ὀπτασίαν τινὰ θείαν ἑωρακέναι κελεύουσαν αὐτῇ τὰ Ἱεροσόλυμα καταλαβεῖν, καὶ τοὺς ἁγίους τόπους εἰς φῶς ἀγαγεῖν χωσθέντας ὑπὸ τῶν ἀνέμων, καὶ ἀφανεῖς γεγονότας ἐπὶ τοσούτους χρόνους.
Μαθὼν δὲ ὁ ἐπίσκοπος ἀφικομένην τὴν βασιλίδα, συναγαγὼν τοὺς τῆς ἐπαρχίας ἐπισκόπους, μετὰ τῆς δεούσης τιμῆς ἀπήντησεν αὐτῇ.
Εὐθέως δὲ παρεκέλευσε τοὺς ἐπισκόπους τὴν ζήτησιν τοῦ ποθουμένου ξύλου ποιήσασθαι.
Ἀπορούντων δὲ πάντων ἐπὶ τοῦ τόπου, καὶ ἄλλου ἄλλο ὑποψίας διηγουμένου, ὁ τῆς πόλεως ἐπίσκοπος πάντας παρεκάλει ἡσυχίαν ἄγειν, καὶ σπουδαιοτέραν εὐχὴν ὑπὲρ τούτου τῷ Θεῷ προσφέρειν.
Τούτου δὲ γενομένου, εὐθέως ἐδείχθη θεόθεν ὁ τόπος τῷ ἐπισκόπῳ, ἐν ᾧ ἵδρυτο τοῦ ἀκαθάρτου δαίμονος ὁ ναὸς καὶ τὸ ἄγαλμα.

Τότε ἡ βασίλισσα, τῇ βασιλικῇ αὐθεντίᾳ χρωμένη, συναγαγοῦσα πλῆθος πολὺ τεχνιτῶν καὶ ἐργατῶν, ἐκέλευσεν ἐκ βάθρων ἀνατραπῆναι τὸ μυσαρὸν οἰκοδόμημα, καὶ τὸν χοῦν πόῤῥω που ἀποῤῥιφῆναι.
Τούτου δὲ γενομένου, ἀνεφάνη τὸ θεῖον μνῆμα, καὶ ὁ τόπος τοῦ Κρανίου, καὶ οὐ μήκοθεν τρεῖς σταυροὶ κεχωρισμένοι·
ἐπιμελῶς δὲ ἐρευνήσαντες εὗρον καὶ τοὺς ἥλους.
Ἐκεῖθεν λοιπὸν ἀμηχανία καὶ θλίψις κατέλαβε τὴν βασίλισσαν, ἐπιζητοῦσαν, ποῖος ἄρα εἴη ὁ ∆εσποτικὸς σταυρός.
Ὁ δὲ ἐπίσκοπος διὰ πίστεως τὴν διάκρισιν ἔλυσεν.
Γυναικὶ γὰρ ἀῤῥωστούσῃ τῶν ἐμφανῶν, καὶ ἀπεγνωσμένῃ ὑπὸ πάντων, καὶ τὰ τελευταῖα πνεούσῃ, προσαγαγὼν ἑκάτερον τῶν σταυρῶν, τὸν ζητούμενον ηὗρεν·
μόνον γὰρ ἤγγισεν ἡ σκιὰ τοῦ σωτηρίου σταυροῦ τῇ ἀσθενούσῃ, εὐθὺς ἡ ἄπνους καὶ ἀκίνητος θείᾳ δυνάμει παραχρῆμα ἀνεπήδησεν καὶ μεγάλῃ τῇ φωνῇ βοῶσα, καὶ δοξάζουσα τὸν Θεόν.
Ἡ δὲ βασίλισσα Ἑλένη τῇ φωνῇ βοῶσα καὶ δοξάζουσα τὸν Θεὸν, μετὰ χαρᾶς μεγάλης καὶ φόβου ἀνελομένη τὸν ζωοποιὸν σταυρὸν, μέρος μέν τι σὺν τοῖς ἥλοις ἀνεκόμισε πρὸς τὸν παῖδα.
Τῷ δὲ λοιπῷ γλωσσόκομον ἀργυροῦν ποιήσασα, παρέδωκε τῷ ἐπισκόπῳ τῆς πόλεως, εἰς μνημόσυνον πάσαις γενεαῖς, καὶ θεσπίσασα ἐκκλησίαν γενέσθαι ἐν τῷ ζωοποιῷ μνήματι καὶ τῷ ἁγίῳ Γολγοθᾷ καὶ ἐν τῇ Βηθλεὲμ ἐν τῷ σπηλαίῳ, ἔνθα ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς τὴν κατὰ σάρκα γέννησιν ὑπέμεινε, καὶ ἐν ὄρει τῶν Ἐλαιῶν, ἔνθα ὁ Κύριος εὐλογήσας τοὺς μαθητὰς ἀνελήφθη.
Καὶ ἄλλα πολλὰ ποιήσασα ἐν Ἱεροσολύμοις, ἀνέστρεψε πρὸς τὸν παῖδα.
Ὁ δὲ μετὰ χαρᾶς αὐτὴν ὑποδεξάμενος, τὴν μὲν τοῦ τιμίου σταυροῦ μερίδα ἐν χρυσῇ θήκῃ ἀποθέμενος, παρέδωκε τῷ ἐπισκόπῳ εἰς τήρησιν, ἐνιαυσίαις μνήμαις ἑορτάζειν τὴν ἀνάδειξιν τοῦ τιμίου σταυροῦ προστάξας.
Τῶν δὲ ἤλων τοὺς μὲν εἰς τὴν ἰδίαν περι κεφαλαίαν ἐχάλκευσεν, τοὺς δὲ ἀνέμιξε τῷ συμβαρίῳ τοῦ ἵππου αὐτοῦ, ἴνα πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν τοῦ Κυρίου διὰ τοῦ προφήτου λέγοντος·
«Ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ, ἔσται τὸ ἐπὶ τὸν χαλινὸν τοῦ ἵππου, ἅγιον Κυρίῳ παντοκράτορι.»
Ὁ δὲ βασιλεὺς ἔγραψε ἐπισκόπῳ Μακαρίῳ ἐπισπεύδειν τὴν οἰκοδομὴν, καὶ ἄρχοντα τοῦ ἔργου ἀπέστειλε μετὰ δαψιλείας χρημάτων, παραγγείλας αὐτῷ φιλοτίμως κτισθῆναι τοὺς ἁγίους τόπους, ὡς μὴ εἶναι τοιαύτην καλλονὴν ἐν πάσῃ τῇ γῇ.
Ἔγραψε δὲ καὶ τοῖς ἡγεμόσι τῆς ἐπαρχίας παντοίως συνελθεῖν τῷ ἔργῳ ἐκ τοῦ δημοσίου λόγου, ἔν τε χρήμασι καὶ ἀναλώμασι καὶ ὕλαις.
Ἦν δὲ ὁ βασιλεὺς φαιδρῶς ἄγων τῆς εἰκοσαετηρίδος τὴν ἑορτὴν, εὐχαριστῶν τῷ Θεῷ ὑπὲρ πάντων τῶν ἀγαθῶν, ὧν ἐποίησεν ἐν τοῖς χρόνοις τῆς βασιλείας αὐτοῦ.
Συνάγονται δὲ τὰ ἔτη ἀπὸ μὲν Χριστοῦ παρουσίας ἕως τῆς εὑρέσεως τοῦ σταυροῦ, τριακόσια πεντήκοντα δύο ἔτη.
Ἀπὸ δὲ Ἀδὰμ ἕως παρουσίας Χριστοῦ, ἔτη πεντακισχίλια πεντακόσια.
Καθ' ἑτέρους δὲ πεντακισχίλια τετρακόσια ἐβδομήκοντα πέντε.
Ἐν δὲ Αἰλίᾳ τὸν φερώνυμον Μακάριον διεδέξατο Μαξιμωνᾶς.
Οὗτος δὲ πρᾶος ἀνὴρ καὶ ἐπίσημος λίαν.
Ἐν γὰρ τῷ διωγμῷ πολλὰς βασάνους ὑπέμεινε διὰ τὸν Θεὸν, καὶ τὸν δεξιὸν ὀφθαλμὸν ἀπολέσας ἀπελύθη ἐπὶ τῇ ὁμολογίᾳ τῆς πίστεως.

Κατ' ἐκεῖνον δὲ τὸν καιρὸν ἡ μακαρία Ἑλένη ἡ βασίλισσα τέλος τοῦ βίου ἐχρήσατο, ἐτῶν οὖσα ὀγδοήκοντα, πολλὰ ἐντειλαμένη τῷ παιδὶ περὶ τῆς εἰς Χριστὸν εὐσεβείας.
Ἕως ὧδε περὶ τῆς εὑρέσεως τοῦ ζωοποιοῦ σταυροῦ ἡ ἱστορία ἔστω.
Καὶ μηδεὶς ἑαυτὸν ἀπατάτω ματαιολογῶν ἀσύμφορα καὶ μυθοποιίας δι' ὀνομάτων παραξένων παρεισάγων τῇ ὑποθέσει.
Οὐδὲ γὰρ ἐπίσκοπος ἕτερος Ἱεροσολύμων γέγονε πώποτε παρὰ τοὺς προγεγραμμένους, οὐδὲ βασιλεὺς ἕτερος Ῥωμαίων, οὐδὲ μὴν ἑτέρῳ τρόπῳ ὁ τίμιος σταυρὸς εὑρέθη.
Ἀπὸ γὰρ Αὐγούστου τοῦ βασιλέως, ἐφ' οὗ ἐγεννήθη ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς τὸ κατὰ σάρκα, ἔως τοῦ εὐσεβοῦς βασιλέως Κωνστατίνου, τριάκοντα καὶ πέντε γεγόνασι βασιλεῖς.
Ὁμοίως δὲ καὶ ἀπὸ Ἰακώβου τοῦ ἀποστόλου καὶ πρώτου τῶν ἐπισκόπων ἕως τῆς αὐτῆς βασιλείας, τριάκοντα καὶ πέντε Ἱεροσολύμων ἐπίσκοποι γεγόνασι.

Τὴν δὲ σεβάσμιον ἡμέραν τῶν ἐγκαινίων τῶν ἁγίων τόπων, καὶ τῆς ὑψώσεως τοῦ προσκυνητοῦ σταυροῦ, ὡρίσαντο οἱ Πατέρες μετὰ βασιλικοῦ προστάγματος γίνεσθαι ἀνὰ ἔτος ἕκαστον τῇ τεσσαρεσκαιδεκάτῃ τοῦ Σεπτεμβρίου μηνὸς, ἤτις ἐστὶν ἡ πρὸ δεκαοκτὼ Καλανδῶν.
Ὀκτωβρίων, εἰς δόξαν τοῦ Πατρὸς, καὶ τοῦ Υἱοῦ, καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος.
Ἐπειδὴ δὲ χάριτι τοῦ Θεοῦ κατηντήσαμεν τῷ λόγῳ εἰς τὴν εὔσημον ἡμέραν τῆς ἑορτῆς ἡμῶν, ἥτις ἐστὶν ἡ ἀνάδειξις τοῦ ζωοποιοῦ σταυροῦ, φέρε καθὼς οἷόν τέ ἐστι μικρὰ χαιρετήσαντες τοῦτον καταπαύσωμεν τὸν λόγον.
Χαίροις τοίνυν, σταυρὲ τίμιε, χαίροις, ὅτι ἐν σοὶ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ὑψώθη οἰκονομικῶς, ἐν ᾧ πάντες οἱ θησαυροὶ τῆς χαρᾶς καὶ τῆς χάριτος.
Χαῖρε, σταυρὲ τίμιε·
διὰ σοῦ γὰρ ἀένναος χαρὰ ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς βραβεύεται.
Χαῖρε, σταυρὲ τίμιε, ὅτι ἄνωθεν καὶ ἐξ ἀρχῆς ὁ ∆ημιουργὸς ἐν πάσῃ κτίσει τὴν εἰκόνα σου ἐζωγράφησεν.
Χαῖρε, σταυρὲ ἔνδοξε, ὅτι πᾶσαι αἱ κατ' οὐρανὸν δυνάμεις ἴσως τῇ διὰ σοῦ σωτηρίᾳ φρικωδεστάτους ὕμνους ἀναπέμπουσι τῷ ∆εσπότῃ.
Χαῖρε, σταυρὲ ἔνδοξε·
διὰ σοῦ γὰρ καὶ ἐν πόλεσι, καὶ ἐν νήσοις, καὶ ἐν παντὶ ἔθνει Ἐκκλησίαι ὀρθοδόξων τεθεμελίωνται.
Χαῖρε, σταυρὲ ἔνδοξε·
διὰ σοῦ γὰρ πᾶν στόμα πιστῶν εἰς θεολογίαν ἠνέῳκται.
Χαῖρε, σταυρὲ μακάριε·
διὰ σοῦ γὰρ ἄγγελοι οὐράνιοι σὺν ἀνθρώποις ἐπὶ γῆς Χριστὸν ὑμνοῦσι.
Χαῖρε, σταυρὲ μακάριε·
διὰ σοῦ γὰρ ἐν οὐρανοῖς ἐπίγειοι ἄνθρωποι ὁμοίως παρίστανται τῷ Θεῷ, μετὰ ἀνεκλαλήτου χαρᾶς τὸν Ποιητὴν δοξάζοντες.
Χαῖρε, σταυρὲ μακάριε·
διὰ τοῦ γὰρ ὁ Ἀδὰμ τῆς κατάρας ἐλευθερωθεὶς, σκιρτῶν καὶ ἀγαλλιώμε νος εἰς τὸν παράδεισον εἰσελήλυθεν ἀπολαβὼν τὸ ἀρχαῖον ἀξίωμα.
Χαῖρε, σταυρὲ ἅγιε·
διὰ σοῦ γὰρ πᾶσα διαβολικὴ δύναμις καταβέβληται, καὶ πᾶσα δαιμονικὴ ἐνέργεια κατελύθη.
Χαῖρε, σταυρὲ ἅγιε·
διὰ σοῦ γὰρ ἡ τρισαγία καὶ ὁμοούσιος Τριὰς παντὶ τόπῳ γνωρίζεται καὶ πιστεύεται καὶ δοξολογεῖται.
Χαῖρε, σταυρὲ ἅγιε·
διὰ σοῦ γὰρ τὰ ἀναφαίρετα ἀγαθὰ τοῖς ἀνθρώποις δεδώρηται.
Καὶ τί εἴπωμεν καὶ τί παραλείψωμεν;
πῶς ἀνυμνήσωμεν τὴν δύναμιν τοῦ ∆εσποτικοῦ σταυροῦ;
Ὦ ὄνομα σταυροῦ, ἐν ᾧ τὰ μεγαλεῖα τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ ἐγκέκρυπται, ἀγγέλοις αἰδέσιμον, καὶ ἀνθρώποις σεβάσμιον!
Τί γὰρ ἐρασμιώτερον ὀνόματος σταυροῦ, ἢ ἡδύτερον Χριστιανοῖς;
Τί δὲ τούτου ἐνεργέστερον εἰς θαυματουργίαν;
Σταυρὸς, θείας δυναστείας ἐνεργέστατον σημεῖον.
Σταυρὸς, ἀγγέλων χαρὰ καὶ δαιμόνων πένθος.
Σταυρὸς, Ἐκκλησίας θεμέλιος.
Σταυρὸς, τοῦ παντὸς κόσμου φωστὴρ ἀειφανὴς καὶ παντοφανής.
Σταυρὸς, τεῖχος ἀκράδαντον καὶ ἀῤῥαγὲς καὶ ἀκαταπολέμητον πάσης τῆς οἰκουμένης.
Σταυρὸς, ἱερέων δόξα ἱεροπρεπὴς καὶ ἀνεπηρέαστος.
Σταυρὸς, βασιλέων κράτος καὶ δυναστεία, καὶ νικητικὸν ὅπλον κατὰ τῶν πολεμίων.
Σταυρὸς, στρατοπέδων παντευχία παναλκεστάτη, καὶ ἀκατάπληκτος τοῖς ἐναντίοις.
Σταυρὸς, πόλεων φυλακτήριον ἀνεπιβούλευτον καὶ ἀσκύλευτον.
Σταυρὸς, λαῶν εὐφροσύνη διηνεκὴς καὶ ἀκατάληκτος.
Σταυρὸς, διαβόλων πανολεθρία διηνεκὴς καὶ ἀκατάπαυστος.
Σταυρὸς, δαιμόνων κατάπτωμα αἰώνιόν τε καὶ ἐξαίσιον.
Σταυρὸς, Χριστιανῶν ἐλπὶς βεβαία τε καὶ ἀνεπαίσχυντος καὶ ἀμείωτος.
Σταυρὸς, ἀσθενούντων ἴασις εὐπρεπεστάτη ψυχῶν τε καὶ σωμάτων.
Σταυρὸς, εὐεκτούντων ἀδιάπτωτος ὑγίεια.
Σταυρὸς, χειμαζομένων λιμὴν εὐδιέστατος.
Σταυρὸς, πολεμουμένων εἰρήνη ἀστασίαστος.
Σταυρὸς, ὀρθοδόξων καύχημα καυχημάτων, καὶ αἱρετικῶν κατάκριμα ἀκατάπαυστον.
Σταυρὸς, εἰδωλολατρείας κατάλυσις καὶ εὐσεβείας ἀνόρθωσις.
Σταυρὸς, παρθενίας διδάσκαλος καὶ σωφροσύνης φύλαξ.
Σταυρὸς, δικαίων ἀσφάλεια καὶ ἁμαρτωλῶν μετάνοια.
Σταυρὸς, μοναζόντων ἐγκαλλώπισμα καὶ σεμνῶς βιούντων εὐκοσμία.
Σταυρὸς, νηπίων φύλαξ, καὶ νέων σωφρονισμὸς, καὶ γερόντων στηριγμοῦ βακτηρία.
Σταυρὸς, πτωχῶν ἀδαπάνητος θησαυρὸς, καὶ πλουσίων αὐταρκείας διδάσκαλος.
Σταυρὸς, πεπλανημένων ὁδὸς, καὶ ἀπολλυμένων ἀπλανὴς ὁδηγός.
Σταυρὸς, ἀνάπαυσις ἐν κόποις ἡμερινοῖς, καὶ βοήθεια ἐν φόβοις νυκτερινοῖς.
Σταυρὸς, ἐθνῶν εὐταξία, καὶ παντὸς τοῦ κόσμου βαθυτάτη γαλήνη.
Καὶ τί εἴπωμεν, ἢ τί παραλείψωμεν, ἢ πῶς σε ἀνυμνήσωμεν, πανένδοξε σταυρέ; ὅτι σὲ μόνον ἀπὸ πάσης τῆς κτίσεως ὁ Βασιλεὺς τῆς δόξης ἀνέδειξεν ὅπλον ἀήττητον κατὰ τοῦ διαβόλου, καὶ τῆς ἁμαρτίας, καὶ τοῦ θανάτου.
∆ιὸ μακάριοί ἐσμεν πάντες οἱ καταξιωθέντες τὴν ἁγίαν ἰδεῖν ἡμέραν τῆς σῆς ἀναδείξεως.
Σὺ εἶ τῶν προφητῶν τὸ κήρυγμα·
περὶ σοῦ γὰρ ἀγαλλιώμενοι ὁσημέραι κελαδοῦσι λέγοντες πρὸς τὸν Θεόν·
«Ἔδωκας τοῖς φοβουμένοις σε σημείωσιν τοῦ φυγεῖν ἀπὸ προσώπου τόξου.»
Σὺ εἶ τὸ καύχημα τῶν ἀποστόλων.
Ἀδιαλείπτως γὰρ βοῶσιν ἐν Ἐκκλησίᾳ ἁγίᾳ δι' ἑνὸς αὐτῶν ἱεροκήρυκος·
«Ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι, εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
«Σὺ εἶ καὶ τῶν μαρτύρων στέφανος·
ἐπειδὴ καὶ αὐτοὶ τὸν σταυρὸν ἄραντες ἠκολούθησαν τῷ Κυρίῳ.
Σὺ εἶ τὸ καύχημα καὶ τὸ ἀγαλλίαμα τῶν ἐν ὅρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς κατοικούντων διὰ τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου·
ὅτι καὶ αὐτοὶ τὴν σάρκα ἐσταύρωσαν σὺν τοῖς παθήμασι καὶ ταῖς ἐπιθυμίαις.
Σὺ τῶν ἐγγὺς καὶ τῶν μακρὰν ἀναψυχὴ καὶ ἀνάπαυσις.
Ὢ τῆς ἀνεκλαλήτου χάριτος τοῦ ∆εσποτικοῦ σταυροῦ! Ὢ τῶν ἐν αὐτῷ ἀνεκλαλήτων καὶ ἀκαταλήπτων μυστηρίων!Καὶ ἵν' εἴπω κἀγὼ ἐκστατικόν τι μετὰ τῆς ἱερᾶς σάλπιγγος·
«Ὦ βάθος πλούτου καὶ σοφίας καὶ γνώσεως Θεοῦ, ὡς ἀνεξερεύνητα τὰ κρίματα αὐτοῦ!»
Παρὰ γὰρ τῷ ξύλῳ τῆς ζωῆς νεκρωθέντες, παρὰ τῷ ξύλῳ τῆς κατακρίσεως ἐζωοποιήθημεν.
∆ιὰ τὴν ἄμετρον χάριν τοῦ σεσωκότος ∆εσπότου δέον ἡμᾶς τὴν πανέορτον ταύτην συστήσασθαι «ἐν τοῖς πυκάζουσιν ἕως τῶν κεράτων τοῦ θυσιαστηρίου.»
Πυκάζοντα δέ εἰσιν, ὥς φασιν οἱ περὶ ταῦτα δεινοὶ, τὰ ἐξ ἀμελείας ἢ παλαιότητος ῥυπωθέντα, εἶτα ἐξ ἐπιμελείας καὶ σπουδῆς πάλιν ἐπὶ τὸ τιμαλφέστερον μετακοσμούμενα εἰς εὐφροσύνην καὶ τέρψιν τῶν εὐωχηθησομένων ἐν γάμοις ἐν ἑτέρᾳ τινὶ φαιδρᾷ θυμηδίᾳ.
∆ιατεθῶμεν τοίνυν ὡς προτετάγμεθα, καὶ τὴν συμβᾶσαν ἡμῶν ἐκ ῥᾳθυμίας τῷ συνειδότι ἀπεκδυσάμενοι ἀειδίαν, τὴν φαιδρὰν ταύτην καὶ πάνσεπτον ἡμέραν τῆς τοῦ ζωοποιοῦ σταυροῦ μνήμης ἐπιτελέσωμεν, ἐλεημοσύναις τε καὶ πίστει, καθώς φησιν ἡ θεία Γραφὴ, παῤῥησίαν ἐν εὐλαβείᾳ κεκοσμημένην ἀναλαβόντες, καὶ ἄραντες ἐπὶ τῶν ὤμων τὸ νικητικὸν ὅπλον τοῦ ζωοποιοῦ σταυροῦ, τὸν δωρηθέντα ἡμῖν οὐρανόθεν εἰς παῦσιν πάσης ὀργῆς ἀγγελικὸν ὕμνον συνήθως πρὸς τὸν Θεὸν βοήσωμεν·
«Ἅγιος ὁ Θεὸς, ἅγιος ἰσχυρὸς, ἅγιος ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς·» ἁγία Τριὰς, ἀκατάληπτε, ἀπεριόριστε, ἀνεκφοίτητε, ὁμοούσιε, καὶ ὁμόθρονε, καὶ ὁμόχρονε, καὶ ὁμόδοξε, ἐλέησον ἡμᾶς, καὶ ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου τοῦ ἁγίου, καὶ δὸς ἡμῖν εὑρεῖν ἔλεος καὶ οἰκτιρμοὺς ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς ἀνταποδόσεώς σου τῆς δικαίας.
Σὺ γὰρ εἶ ὁ Θεὸς ἡμῶν, καὶ πρέπει σοι τῷ Πατρὶ, καὶ τῷ Υἱῷ, καὶ τῷ Πνεύματι δόξα, μεγαλοσύνη, κράτος καὶ ἐξουσία πρὸ παντὸς αἰῶνος, καὶ νῦν καὶ εἰς τοὺς σύμπαντας αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Πανεπιστήμιο Αιγαίου, Τμήμα Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας, © 2006. Επιτρέπεται η ελεύθερη χρήση του υλικού με αναφορά στην πηγή προέλευσής του.

+ Αλέξανδρος Μοναχός ο Ιστοριογράφος Σταυρός
ΠΗΓΗ:orthodoxfathers.com

Δόξα τω Θεώ,Δόξα τω Θεώ,Δόξα τω Θεώ...

enoriaAZ



Ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π.Θεμιστοκλής Αδαμόπουλος από την Σιέρρα Λεόνε μιλάει με την γλώσσα της αλήθειας και αφυπνίζει...
Να δοξάζετε τον Θεό και όχι την γκρίνια.

Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011

Στη θύρα του παραδείσου (ανέκδοτο)

Αφου πέθανε κάποτε  ένας άνθρωπος βρέθηκε μπροστά στην πόρτα του Παράδεισου. Εκεί έκανε μια σύντομη αναδρομή  στην προηγούμενη ζωή του και έβαλε το συμπέρασμα ότι ήταν ένας πολύ καλός άνθρωπος. Γι'αυτό με πολύ σιγουριά  χτύπησε την  πόρτα. Μόλις όμως άνοιξε η πόρτα του παρουσιάστηκε ο άγιος όπου  του ζήτησε αμέσως να φύγει,  γιατί καθώς είπε, δεν άνηκε εκεί.

Αφού παραξενεύτηκε ο συγχωρεμένος κάθησε και σκέφτηκε περισσότερο  την περασμένη του ζωή. Σίγουρος πως δεν είχε κάνει κανένα κακό στη ζωή του σκέφτηκε ότι θα έγινε κάποιο λάθος.

Χτύπησε για δεύτερη φορά και είπε στον άγιο που του άνοιξε  ότι μάλλον θά  έγινε κάποιο  λάθος και ότι πρέπει να περάσει μέσα γιατί δεν είχε κάνει κανένα κακό στη προηγούμενη ζωή του. Πήρε όμως την ίδια αρνητική  απάντηση:"Δεν ανήκεις εδώ"

Απορρημένος άρχισε να κάνει μια πιο λεπτομερή αναδρομή. Τότε ανακάλυψε πως ότι είχε κάνει μερικά άσχημα πράγματα που όμως γι'αυτον δεν συγκρίνονταν με τα καλά που είχε πράξει

Χτυπάει για τρίτη φορά  την πόρτα του παραδείσου αλλά βρίσκει αγανακτησμένο τον  άγιο να του λέει : "Πάλι εσύ; είπαμε ότι δεν ανήκεις εδώ". "Με αδικείς"" του απαντάει, "μπορεί να έχω κάνει μερικά άσχημα πράγματα στην ζωή μου αλλά τα καλά που έκανα υπερτερούν ώστε να αξίζω να περάσω μέσα" Ο άγιος όμως του κλείνει πάλι την πόρτα.

Τότε ο συγχωρεμένος απελπισμένος  και θρηνώντας χτυπάει την πόρτα και μόλις εμφανίζεται ο άγιος αμέσως  αρχίζει να του λέει." Είμαι ένας ανάξιος, ελεεινός και και εγωιστής. Έχω κάνει πολά κακά  στην ζωή μου. Σε παρακαλώ λυπήσουμε..."
 
Τότε  του απαντάει ο άγιος. "Τώρα μπορείς να περάσει μέσα  γιατί τέτοιους ανθρώπους θέλουμε εδώ στον Παράδεισο."
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...