Πέμπτη 25 Απριλίου 2013

Νά εἴμαστε αἰσιόδοξοι ὅ,τι καί ἄν συμβαίνει, τοῦ Ἁγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς

ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΓΙΑ ΕΣΠΕΡΙΝΟ


ΠΡΟΣΕΥΧΗ- ΚΗΡΥΓΜΑ-ΜΕΛΕΤΗ




Τα ανωτέρω (προσευχή, κήρυγμα, μελέτη) δεν είναι μόνο λεωφόροι, που οδηγούν στη Βασιλεία του Θεού, αλλά είναι και ωφέλιμα, όχι μόνο για την ψυχική υγεία του ανθρώπου, αλλά και για τη σωματική!

Τί λέει η επιστήμη
Οι «ορμόνες και οι νευροδιαβιβαστές» ,επιδρούν καταλυτικά στη λειτουργία του εγκεφάλου και του νευρικού συστήματος. Οι ουσίες αυτές «αντιδρούν» κάθε φορά, σε ό,τι μαθαίνει ή σκέφτεται ο άνθρωπος, με αποτέλεσμα να επηρεάζεται η λειτουργία του εγκεφάλου και του νευρικού συστήματος!
Που σημαίνει, αν ο άνθρωπος σκέπτεται ή μαθαίνει πράγματα, που τον γεμίζουν με ειρήνη και γαλήνη, τότε η αντίδραση των «ουσιών» αυτών είναι θετική, οπότε η λειτουργία του εγκεφάλου και του νευρικού συστήματος επηρεάζεται προς το καλύτερο.
Ας σκεφθούμε, λοιπόν, πόσο ωφέλιμο είναι για τη σωματική μας υγεία η ακρόαση ενός κηρύγματος!
Πόσο ωφέλιμο είναι, όταν προσευχόμαστε αδιαλείπτως με τη διάνοιά μας , ( ή όταν φροντίζουμε να έχουμε καλούς λογισμούς! ) .
Πόσο ωφέλιμο είναι , όταν μελετούμε συνεχώς τα λόγια των αγίων μας Πατέρων14!
«Οι λόγοι των αγίων Πατέρων μας και η προσευχή κάνουν το κορμί υγιεινότερον και δυνατώτερον», έλεγε χρόνια πριν  ( ! ) ο όσιος Συμεών ο Ν. Θεολόγος ( Τα ευρισκόμενα , εκδ. Ρηγόπουλου, σελ. 415 ).
Και η προσευχή, και η μελέτη είναι  στην καθημερινή διάταξη ενός χριστιανού!

14. Ισχύει και το αντίστροφο: Πόσο επιζήμιο είναι για τον εγκέφαλό μας και για το νευρικό μας σύστημα, όταν το μυαλό μας κολλάει στο κακό, ή όταν κουβεντιάζουμε, ή διαβάζουμε, ή ακούμε πράγματα «αρνητικά».

Εκκλησιασμός

Πόσο ωφέλιμο είναι, όταν πηγαίνουμε στην Εκκλησία και ακούμε την λειτουργία, το «ευαγγέλιο», τον «απόστολο», το θείο κήρυγμα!
Σχετικές έρευνες που έγιναν στην Αμερική απέδειξαν τα εξής αξιοπρόσεκτα:
«Όσοι πήγαιναν στην εκκλησία μία φορά την εβδομάδα, σε σχέση με αυτούς που πήγαιναν μια φορά το μήνα, το ανοσοποιητικό τους σύστημα ήταν σε  άριστη κατάσταση» ( Ελεύθερος Τύπος, 7.11.97 ) .
«Ενώ όσοι πήγαιναν στην εκκλησία μια φορά την εβδομάδα σε σχέση με αυτούς, που δεν πήγαιναν καθόλου, είχαν 50% λιγότερους θανάτους από στεφανιαία, 56% λιγότερους από φύσημα και 74% λιγότερους από κύρωση του ήπατος» ( CRASH, Μάιος 1997 ) .
Προσευχή : Μεγάλη επανάσταση
Στην Αμερική γίνεται πολύς λόγος για την προσευχή ως μέσο θεραπείας του αρρώστου∙ σαν το πιο επαναστατικό φάρμακο που ανακάλυψε ποτέ η ιατρική επιστήμη. Οι έρευνες γύρω από το θέμα αυτό (σχέση υγείας και προσευχής ) ξεπερνούν τις 500!
Επί πλέον πολλοί γιατροί (στην Αμερική) ίδρυσαν δυό αξιόλογα σωματεία με σκοπό την καθιέρωση της προσευχής ως τμήμα της ιατρικής: Το Christian Medical Foundation ( C.M.F. ), και το Christian Medical Society (C.M.S. ) .
Ο δρ. Χέμπερσον Μπένσον διευθυντής του Νοσοκομείου Ντίκονες της Βοστώνης , καθηγητής Πανεπιστημίου του Χάρβαντ, και διάσημος καρδιολόγος διακηρύττει:
«Είναι πια επιστημονικά αποδεδειγμένο, πως η θρησκευτική πίστη, ιδιαίτερα , όταν ενεργοποιείται με την προσευχή, προκαλεί αλλαγές στην εξωτερική χημεία του σώματος, που επηρεάζουν άμεσα το ορμονικό μας σύστημα, ολόκληρη τη λειτουργία του οργανισμού , την καρδιακή λειτουργία, το νευρικό μας σύστημα, και τα ίδια μας τα κύτταρα!
Ενεργοποιεί μηχανισμούς καθορισμούς για την βελτίωση της υγείας μας».
«Έχω πολλές περιπτώσεις, όπου πιο πολύ βοήθησε η προσευχή , παρά η επιστήμη», ομολογεί από την τριαντάχρονη εμπειρία του  ο δρ. Laurence Theological Seminary (CRASH Μάιος 1997 ) .

Διαλογισμός
Τονίσαμε ότι οι «θετικές σκέψεις»  έχουν θετική επίδραση στο σώμα. Και ο «διαλογισμός» ως θετική σκέψη, συντελεί στην υγεία του σώματος , όπως διακηρύσσεται σε διεθνή ιατρικά συνέδρια.
Όμως μεταξύ διαλογισμού και προσευχής που κάνει ο χριστιανός  υπάρχει μια χαώδης και αγεφύρωτη διαφορά.
Ο χριστιανός δεν προσεύχεται, επειδή η προσευχή του χαρίζει υγεία ( τότε δεν κάνει προσευχή, απλώς εφαρμόζει μια ιατρική συνταγή ) , αλλά προσεύχεται εκ καρδίας και με συντριβή ζητώντας το έλεος του Κυρίου, που γιγαντώνει σώμα και ψυχή. Και αυτό, η χάρη του Κυρίου, είναι το «κάτι άλλο». Κάτι που δεν το ξέρουν, όσοι είναι εκτός Εκκλησίας, γιατί ακριβώς δίνεται μόνο εντός της Εκκλησίας.
Αντίστροφα, όσοι κάνουν διαλογισμό, δεν απευθύνονται στον παντοκράτορα και Κύριο ( γιατί δεν Τον πιστεύουν, ή αν Τον πιστεύουν, Τον πιστεύουν τελείως διεστραμμένα ) , αλλά «απευθύνονται» είτε στον αδύνατο εαυτό τους, είτε στον τρομοκράτη διάβολο…


Από το βιβλίο: «ΠΩΣ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΗΡΕΜΑ
ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ»
ΑΡΧ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Π. ΜΠΑΚΟΓΙΆΝΝΗ
Έκδοση Ε΄
Εμπλουτισμένη και βελτιωμένη
ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΘΗΝΑ , ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2008


Νώτη Γεωργία

Ο πόλεμος με τα πάθη (β΄)





ΑΣ  υποθέσουμε ότι επιτηρείς άγρυπνα την καρδιά σου. Τί παρατηρείς εκεί;
Πρώτα απ’ όλα θα έλεγα πως έχεις την ικανότητα εποπτείας της καρδιάς. Μέσα στο σκοτάδι δεν μπορεί κανείς να διακρίνει ούτ’ ένα μεγάλο αντικείμενο∙ μέσα στο φως, όμως, ακόμα και το πιο μικρό αντικείμενο τραβάει την προσοχή του. Όσο η ψυχή δεν στρέφεται στον Θεό, είναι σκοτεινή∙ όταν, όμως, στραφεί στον Θεό, τότε Εκείνος μπαίνει μέσα της και σαν ήλιος τη φωτίζει.
Πολέμησε τη φιληδονία σ’ όλες της τις εκφάνσεις και εκδηλώσεις της. Φιληδονία , με την ευρεία έννοια του όρου, είναι η τάση για αυτοϊκανοποίηση. Αυτή αποτελεί το άντρο όλων των παθών∙ τα δέχεται , τα περιθάλπει και τα δικαιώνει, δίνοντάς τους έτσι την ελευθερία να ενεργούν χωρίς αντίσταση. Αντίθετη στη φιληδονία είναι η αυταπάρνηση. Αυταπάρνηση έχει ο άνθρωπος που επιθυμεί όχι να ευχαριστεί τον εαυτό του, αλλά να ευαρεστεί τον Θεό. Και πώς ευαρεστείται ο Θεός; Με την τήρηση των εντολών Του, που εκφράζουν το άγιο θέλημά Του, με την υποταγή δηλαδή στο νόμο Του, που σώζει, όχι με την υποταγή στα πάθη, που καταστρέφουν την ψυχή.
Εσύ, λοιπόν, έβαλες σκοπό να ευαρεστήσεις τον Θεό δίχως να χαρίζεσαι στον εαυτό σου. Έτσι έδιωξες από την ψυχή σου το σκοτάδι. Το πνεύμα σου φωτίστηκε. Και αν διατηρήσεις σταθερά τη μνήμη του Θεού, ο πνευματικός ήλιος θα σε καταυγάσει. Τότε πια κανένα πάθος δεν θα σε πλησιάζει χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι.
Πιστεύω πως έχεις προετοιμαστεί κατάλληλα για την αντιμετώπιση των παθών. Όταν ετοιμαζόσουνα για την Εξομολόγηση και εξέταζες τον εαυτό σου, διαπιστώνοντας τα σφάλματα που είχες διαπράξει στο παρελθόν, καθόριζες παράλληλα και το πώς θα ζήσεις στο μέλλον, τί δηλαδή οφείλεις να κάνεις και τι ν’ αποφεύγεις. Τα πάθη, που είναι πάντα ενάντια σ’ ό,τι οφείλεις να κάνεις, πρέπει να τ’ αποφεύγεις. Ενώ , λ.χ. οφείλεις να είσαι ταπεινή, το πάθος σε γεμίζει υπερηφάνεια και έπαρση∙   ενώ οφείλεις να είσαι μειλίχια, το πάθος σε κάνει ν’ ανάβεις από οργή και θυμό∙ ενώ οφείλεις να χαίρεσαι για την ευτυχία των συνανθρώπων σου, το πάθος σου εμπνέει το φθόνο ∙ ενώ οφείλεις να συγχωρείς όσους σε βλάπτουν, το πάθος σε παρακινεί στην εκδίκηση. Κοντολογίς, κάθε εμπαθές συναίσθημα και κάθε εμπαθής ενέργεια εναντιώνονται στο σωστό και το δίκαιο. Εσύ αυτοδεσμεύθηκες να κάνεις μόνο το σωστό και απαρνήθηκες το άδικο, δηλαδή ό,τι έχει σχέση με τα πάθη. Θα έλεγα ότι και μόνο μ’ αυτή την αμετάκλητη αυτοδέσμευση είσαι πια σε θέση να προσέχεις άγρυπνα τον εαυτό σου και να διακρίνεις κάθε πάθος που θα επιχειρήσει να σε κυριέψει.
Η επαγρύπνησή σου μπορεί ν’ αποδειχθεί ατελέσφορη σε μια μονάχα περίπτωση: Όταν ένα πάθος δεν σε πλησιάσει με το αληθινό του πρόσωπο, αλλά με προσωπείο αγαθό. Τότε θα ξεγελαστείς και θα νομίσεις ότι δεν είναι πάθος. Όλοι παραδεχόμαστε , π.χ., πως ο θυμός είναι πάθος και τον αναγνωρίζουμε πώς εκδηλώνεται. Συχνά, ωστόσο, εμφανίζεται ωραιοποιημένος, σαν “δίκαιη αγανάκτηση”. Με όμοιο τρόπο μεταμφιέζονται όλα τα πάθη, για να παρουσιάζονται σαν εύλογα και δικαιολογημένα. Έτσι μπορούν να σε εξαπατήσουν εύκολα. Φυλάξου! Πρέπει ν’ απαρνηθείς καθετί το εμπαθές, ακόμα και το πιο ασήμαντο, ακόμα και το πιο ανεπαίσθητο.
Θ’ αναρωτιέσαι βέβαια, τί μπορείς να κάνεις, αφού ένα πάθος μπορεί να μεταμφιέζεται με τόση ευκολία. Πρώτον, αν έχεις στραφεί στον Θεό μ’ όλη σου την καρδιά και έχεις παραδώσει σ’ Εκείνον τον εαυτό σου ολοκληρωτικά, ο Πανάγαθος δεν θα σ’ αφήσει ποτέ ν’ απατηθείς. Ο άγγελός Του, ο ακοίμητος φύλακάς σου, θα σε προειδοποιεί μυστικά για κάθε κίνδυνο. Φτάνει ν’ ακούς , όταν η φωνή του μέσα σου σου αποκαλύπτει ότι κάτι είναι άτοπο, ανάρμοστο, εφάμαρτο. Δεύτερον, τώρα που άρχισες τον αγώνα εναντίον των παθών, θ’ αρχίσεις ν’ αποκτάς και μια πνευματική πείρα.  Τί είναι αυτή η πείρα; Η ικανότητα άμεσης διακρίσεως του καλού από το κακό, του σωστού από το σφαλερό, του θεάρεστου από το δαιμονικό, της αρετής από το πάθος. Αν δεν κάνεις την παραμικρή υποχώρηση στα πάθη, πολύ σύντομα θα γίνεις πλούσια σε πνευματική πείρα.  Ο απόστολος Παύλος αναφέρει κάπου πως  οι ώριμοι χριστιανοί με τη συνεχή χρήση έχουν εξασκήσει τα αισθητήριά τους, για να μπορούν να διακρίνουν το καλό από το κακό ( Εβρ. 5:14 ) . Αυτό ακριβώς είναι που διαμορφώνεται τώρα μέσα σου. Όπως η γεύση ξεχωρίζει το γλυκό από το πικρό, έτσι και η καρδιά, διδαγμένη από την αίσθησή της, θα σου λέει τί είναι καλό και τί κακό.
Θα μου πεις, βέβαια, ότι, όσο κι αν ασκηθείς, τα πάθη θα συνεχίσουν να επιδιώκουν την άλωση της ψυχής και του σώματός σου. Έτσι είναι. Εσύ, όμως, μην αφήνεις κανένα πάθος, που σου επιτίθεται φανερά, να σε κυριέψει. Σ’ αυτό να είσαι ανυποχώρητη. Αν κάποιο πάθος τρυπώσει μέσα σου στα κλεφτά, χωρίς να το αντιληφθείς, ο Θεός δεν θα σου καταλογίσει ευθύνη. Και σ’ αυτές τις περιπτώσεις, πάντως, πρέπει να μετανοείς ενώπιον του Κυρίου. Συνάμα πρέπει να εξετάζεις πώς το πάθος κατόρθωσε να σε ξεγελάσει  και να σε κυριέψει, ώστε να παίρνεις τα κατάλληλα προφυλακτικά μέτρα για το μέλλον. Έτσι, με τον καιρό, θα μάθεις πώς ν’ αντιμετωπίζεις τα πάθη.
Θα σου προτείνω, ωστόσο, μια μέθοδο, μια πολύ απλή μέθοδο, που αν την εφαρμόσεις με συνέπεια και προσοχή, θα σε βοηθήσει ν’ αντιλαμβάνεσαι έγκαιρα κάθε πάθος και να το διώχνεις, πριν προλάβει να σε κυριέψει. Να τί έχεις να κάνεις: Θα παρατηρήσεις προσεκτικά τον εαυτό σου και θα διαπιστώσεις – είναι πολύ εύκολο- προς τα πού κλίνουν οι σκέψεις και τα συναισθήματά σου. Κλίνουν προς την ευαρέστηση του Θεού ή προς τη φιληδονία; Ξέρεις ότι το σωστό είναι να αντιτίθεσαι στη φιληδονία. Κάποιος γέροντας είπε στον υποτακτικό του: “Πρόσεξε μη δεχθείς εκείνον τον προδότη!”. “Ποιόν προδότη;”, ρώτησε ο υποτακτικός. “Τη φιληδονία”, αποκρίθηκε ο γέροντας. Η φιληδονία ευθύνεται για όλα τα πνευματικά μας  προβλήματα. Η φιληδονία ανοίγει την πόρτα της ψυχής μας στον εχθρό. Αν , λοιπόν, την πολεμήσεις με σταθερή αποφασιστικότητα , πολύ δύσκολα θα σε κυριέψει οποιοδήποτε πάθος. Σου εύχομαι και σε προτρέπω μ’ όλη μου την καρδιά: Ποτέ μη δεχθείς τον κακόβουλό αυτό προδότη.
Δεν αμφιβάλλω πως εύκολα θα φυλάξεις τον εαυτό σου, αν δεν ραθυμήσεις, δεν χαλαρώσεις την προσοχή σου και δεν μειώσεις το ζήλο σου. Να θυμάσαι τα δικά σου λόγια: “Θέλω να κρατήσω τον εαυτό μου στο επίπεδο της πραγματικής ανθρώπινης αξίας”.
Ο Κύριος να σ’ ευλογεί!


«Από το βιβλίο: «ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
γράμματα σε μια ψυχή»
ΕΚΔΟΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΙΙΚΗΣ 2000


Νώτη Γεωργία

Τετάρτη 24 Απριλίου 2013

Απαράδεκτη αδικία








Κάποτε ένας άρχοντας καλός και αγαθός, ελεήμων και εύσπλαχνος, θέλησε να κάνει έναν μοναχικό περίπατο στο γειτονικό δάσος.
Στον δρόμο που πήγαινε, συνάντησε έναν ζητιάνο με αξιολύπητη εμφάνιση, ο οποίος του ζήτησε ελεημοσύνη. Τον ευσπλαχνίστηκε και, γενναιόδωρος καθώς ήταν, άδειασε τις τσέπες του στα χέρια του. Είχε πάνω του 168 λίρες. Του έδωσε τις 166 και κράτησε μόνο τις δύο!
Ο ζητιάνος έκθαμβός μπροστά σ’ αυτή τη γενναιοδωρία, τον χιλιοευχαρίστησε , πρόσεξε όμως και τις δύο λίρες  που κράτησε ο άρχοντας.
Μετά από αυτό, ο ελεήμων άνθρωπος συνέχισε τον δρόμο του προς το δάσος. Ο ζητιάνος, όμως, ο οποίος ήταν μεταμφιεσμένος ληστής, χώθηκε στο δάσος και από άλλον δρόμο του βγήκε μπροστά  κι εκεί  στην ερημιά χτύπησε και σκότωσε τον ευεργέτη του και του πήρε και τις δύο λίρες που είχε κρατήσει!!!

Αγανακτεί κανείς μπροστά σ’ αυτή την αχαριστία και απληστία. Κι όμως, χωρίς να το καταλαβαίνουμε , μπαίνουμε στην θέση αυτού του αχάριστου και άπληστου ληστού!

Ο Πανάγαθος Θεός μας χαρίζει 168 ώρες ζωής την εβδομάδα για να τις αξιοποιήσουμε όπως θέλουμε, και κρατάει για Εκείνον μόνον δύο ώρες, τις ώρες που πρέπει να συμμετέχουμε στην Θεία Λατρεία της Κυριακής, στην Θεία Λειτουργία . Κι αυτό, πάλι για μας. Για να μας ξεκουράσει ψυχικά, να μας θρέψει με το Πανάγιον Σώμα και Αίμα Του, για να ανανεώσει τις δυνάμεις μας με το ουράνιο οξυγόνο της Χάριτος . Του τις αφαιρούμε ληστρικά κι αυτές με διάφορες προφάσεις. Έτσι αδικούμε τον Πανευεργέτη μας  και Σωτήρα μας Χριστό, αλλά κυρίως την ψυχή μας, που την αφήνουμε νηστική από την θεία Χάρι και εξαντλημένη.




Από το βιβλίο: «ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Ουράνια μηνύματα
Θαυμαστά γεγονότα»
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ
ΔΩΡΙΔΑ 2009

Νώτη Γεωργία

Ο πόλεμος με τα πάθη (α΄)




ΣΥΝΕΧΙΖΩ. Υπάρχουν μέσα μας πάθη, αλλά δεν αποτελούν ουσιώδη και εγγενή μέρη της ψυχής. Ο λόγος , π.χ. , δηλαδή το λογικό, είναι μέρος της ψυχής. Γι’ αυτό δεν μπορεί να αφαιρεθεί, χωρίς να καταστραφεί η ψυχή. Με τα πάθη, όμως, δεν συμβαίνει το ίδιο. Επειδή είναι ξένα προς τη φύση μας, μπορούν ν’ απομακρυνθούν  χωρίς αυτή ν’ αλλοιωθεί. Απεναντίας μάλιστα, όταν απομακρυνθούν, τότε γινόμαστε αληθινοί άνθρωποι, ενώ, όσο υπάρχουν μέσα μας, μας κάνουν από ορισμένες τουλάχιστον απόψεις, χειρότερους κι από ζώα. Όταν αγαπάμε τα πάθη που μας εξουσιάζουν, τότε αυτά δένονται τόσο στενά με την ανθρώπινη φύση, ώστε, ενώ ενεργούμε με εμπάθεια, φαίνεται ότι ενεργούμε φυσιολογικά. Κι αυτό, γιατί, όταν είμαστε υποταγμένοι στα πάθη, όχι μόνο κάνουμε πρόθυμα ό,τι θέλουν, μα και πιστεύουμε ακράδαντα πως η φύση είναι τέτοια και πως, επομένως, αλλιώς δεν μπορεί να γίνει.
Όλα τα πάθη προέρχονται και συντηρούνται από την επιθυμία της αυτοϊκανοποιήσεως και της απολαύσεως, από τη φιλαυτία και την υπερηφάνεια. Μόλις ο άνθρωπος αποκτήσει ταπείνωση και αυταπάρνηση, κυριεύεται από τον πόθο της ευαρεστήσεως του Θεού. Τότε όλα τα πάθη χάνουν το έρεισμά τους και συνακόλουθα τον έλεγχο της αυτοσυνειδησίας και της βουλήσεως. Χάνοντας το έρεισμά τους, στερούνται τη χαρακτηριστική εκείνη δύναμη, με την οποία έσερναν τον άνθρωπο όπως σέρνει ο αγωγιάτης ένα γαϊδουράκι από το σκοινί. Πρωτύτερα , με τον πρώτο πειρασμό, ο άνθρωπος έσπευδε να ικανοποιήσει το αντίστοιχο πάθος. Τώρα, απεναντίας όχι μόνο δεν θέλει να υποκύψει σε κανέναν πειρασμό, μα και φεύγει αμέσως μακρυά του.
Να σε ποια κατάσταση βρίσκεσαι κι εσύ, αφότου έβαλες σκοπό να εργαστείς για τον Κύριο με θέρμη, χωρίς να λυπάσαι τον εαυτό σου. Είναι αλήθεια, βέβαια, ότι τα πάθη δεν είχαν προλάβει να θεριέψουν και να ριζώσουν γερά μέσα σου. Υπάρχουν, πάντως, κι εσύ ενεργούσες σύμφωνα μ’ αυτά, χωρίς να γνωρίζεις ότι έτσι έβλαπτες τον εαυτό σου, καμιά φορά μάλιστα και τα επαινούσες, όπως έκανες με τη δίκαιη αγανάκτηση και την υπερήφανη αυτοδικαίωσή σου. Κι αυτές, βλέπεις, όταν προκόβουμε στην αρετή, πρέπει να τις θεωρούμε – και είναι- εμπαθείς εκδηλώσεις της ψυχής.
Υπάρχουν, λοιπόν, μέσα σου τα πάθη, αλλά είναι κρυμμένα. Κάθε τόσο εμφανίζονται, διεκδικώντας τα κυριαρχικά τους δικαιώματα, αλλά εσύ δεν πρέπει να υποκύπτεις στις απαιτήσεις τους. Θα ήθελα να πιστεύω ότι δεν θα σε ενοχλήσουν άλλη φορά, γιατί τώρα, χάρη στην αποφασιστικότητά σου, έχουν χάσει τη δύναμή τους. Την έχασαν από τότε που αποφάσισες να μη λυπάσαι τον εαυτό σου για τον Θεό. Ωστόσο δεν ξέρω πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα, γιατί μια απόφαση δεν φτάνει∙ πρέπει και να πραγματοποιηθεί, ή μάλλον να πραγματοποιείται κάθε στιγμή, χωρίς δισταγμούς, συμβιβασμούς, παραχωρήσεις ή υπαναχωρήσεις.
Μολονότι, δηλαδή, ήδη έχεις αποφασίσει να ευαρεστήσεις τον Θεό και έχεις κατανοήσει τί ζητάει από σένα, πρέπει να εφαρμόσεις με συνέπεια τους ακόλουθους κανόνες:
α ) «Προσέχετε καλά πώς ζείτε∙ μη ζείτε ως ασύνετοι αλλά ως συνετοί. Να χρησιμοποιείτε σωστά το χρόνο σας, γιατί ζούμε σε καιρό κυριαρχίας του κακού» ( Εφ. 5:15-16 ) . Στον καιρό μας κυριαρχεί το κακό λόγω των παθών που υπάρχουν μέσα μας.
β) «Να είστε νηφάλιοι και άγρυπνοι» ( Α΄ Πετρ. 5:8 ) .
γ) «Προσέχετε, αγρυπνείτε και προσεύχεσθε» ( Μαρκ. 13: 33 ) .

Γιατί πρέπει να προσέχεις και ν’ αγρυπνείς; Για να μην κινηθεί ύπουλα κάποιο πάθος, κατορθώνοντας να σε απατήσει και να σε ρίξει στην αμαρτία. Ακόμα κι αν βρεθείς ασυναίσθητα κάτω από την επήρεια ενός πάθους, εφόσον αυτό θα σε εξωθήσει σε μια εφάμαρτη πράξη, έστω κι ασήμαντη , θα ευαρεστήσεις τον εχθρό και όχι τον Θεό. Πρέπει, λοιπόν, να είσαι άγρυπνη, νηφάλια και προσεκτική, ώστε ο εχθρός να μην αποκομίζει ούτε το ελάχιστο κέρδος από σένα.
Πιο αναλυτικά: Να είσαι άγρυπνη, δηλαδή να μην κοιμάσαι. Τί σημαίνει αυτό; Να μην παραδίνεσαι στην αμέλεια, αλλά να βρίσκεσαι σε επαγρύπνηση και ετοιμότητα, ώστε, αν ο εχθρός κινηθεί ύπουλα εναντίον σου, να τον αντιληφθείς αμέσως. Να είσαι νηφάλια, δηλαδή ξεμέθυστη. Τί σημαίνει αυτό; Να μην  προσκολλάς την καρδιά σου παρά στον Θεό μονάχα, γιατί κάθε άλλη προσκόλληση μεθάει την ψυχή και της αφαιρεί την φρόνηση. Να είσαι προσεκτική. Τι σημαίνει αυτό; Να παρατηρείς προσεκτικά τί συμβαίνει μέσα σου, ώστε κανένα κακό να μην εμφανιστεί και να μη σταθεί στην καρδιά σου.
Η προσοχή και η επαγρύπνηση έχουν κεφαλαιώδη σημασία στον πόλεμο με τα πάθη. Αν παραβλέψεις τον εχθρό και τον αφήσεις να περάσει μέσα σου, περίμενε είτε να πληγωθείς είτε ολότελα να συντριβείς. Αν, όμως, τον αντιληφθείς έγκαιρα, θα το βάλει στα πόδια. Έτσι κάνουν σχεδόν πάντα οι πνευματικοί μας αντίπαλοι. Εξαφανίζονται μόλις γίνουν αντιληπτοί, για  να μας ξαναπλησιάσουν στα κλεφτά, όταν εφησυχάσουμε. Υπάρχουν, πάντως, και πνεύματα ιδιαίτερα σκληρά και επίπονα, που επιδιώκουν να μας κυριέψουν με κάθε τρόπο και σε κάθε περίπτωση.
Θα συνεχίσω όμως, την άλλη φορά. Προς το παρόν να ‘σαι καλά.


«Από το βιβλίο: «ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
γράμματα σε μια ψυχή»
ΕΚΔΟΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΙΙΚΗΣ 2000

Νώτη Γεωργία

Τρίτη 23 Απριλίου 2013

Ο πρώτος και ο δεύτερος γύρος του αγώνα της ζωής




«Ο άγιος Ξύστος (250 μ.Χ. ) καταγόταν από την Αθήνα και ήταν επίσκοπος Ρώμης. Εν όψει του Διωγμού επί Δεκίου, έδωσε εντολή στον αρχιδιάκονό του Λαυρέντιο να διαφυλάξει τα ιερά σκεύη της Εκκλησίας. Ο Λαυρέντιος επώλησε τα ιερά σκεύη και τα χρήματα τα μοίρασε στους φτωχούς. Όταν ο Δέκιος επέστρεψε από την Περσία, ανέκρινε πρώτον τον επίσκοπο Ξύστο, τον οποίο και καταδίκασε σε θάνατο δι’ αποκεφαλισμού. Έπειτα εκάλεσε τον Λαυρέντιο, από τον οποίο ζήτησε να του παραδοθούν όλα τα χρήματα και τα σκεύη της Εκκλησίας. Ο αρχιδιάκονος δέχθηκε και παρακάλεσε να του χορηγηθούν άμαξες, για να μεταφέρει τους θησαυρούς της Εκκλησίας και να τους παραδώσει στον Δέκιο. Πράγματι. Ο Λαυρέντιος εστοίβαξε επάνω στα αμάξια τους φτωχούς, τους χωλούς και όλους εκείνους , στους οποίους είχε διαμοιράσει τα χρήματα και τους οδήγησε στον βασιλέα.
Ο Δέκιος εξαγριώθηκε και διέταξε να θανατώσουν τον Αρχιδιάκονο, καθώς και τον Ιππόλυτο, που παρέλαβε το λείψανο του Λαυρεντίου και το έθαψε. ( Ο άγιος Ιππόλυτος εμαρτύρησε συρόμενος από άγρια άλογα ) . Επτά ημέρες , μετά το μαρτύριο του αγίου Ιππολύτου, ο Δέκιος και ο υιός του Βαλλεριανός, επήγαν έφιπποι στο Θέατρο και παρέστησαν σε κάποιες εκδηλώσεις. Εκεί απέθαναν και οι δύο. Και ο μεν Δέκιος , κατά την στιγμή του θανάτου του φώναξε: «Ω Ιππόλυτε, σαν αιχμάλωτο με δένεις και με σέρνεις»! Ομοίως και ο Βαλλεριανός είπε: «Ο Ιππόλυτος με έδεσε με πύρινες αλυσίδες και με δέρνει» ( Συναξάρι, 10 Αυγούστου ) .

Τα ιερά σκεύη και οι θησαυροί της Εκκλησίας είναι οι φτωχοί και ανάπηροι άνθρωποι. Ο άγιος Λαυρέντιος κατάλαβε σωστά το Ευαγγέλιο του Χριστού που λέγει: «Θησαυρίζετε θησαυρος ν οραν» ( Ματθ. στ ΄ 20 ). Οι θησαυροί της Εκκλησίας βρίσκονται κατατεθειμένοι στην τράπεζα της αγάπης. Η Εκκλησία δεν θησαυρίζει επί της γης. Δεν συγκεντρώνει και δεν αποθηκεύει χρήματα και οικονομικά αγαθά. Η Εκκλησία δεν έχει «περιουσία». Η περιουσία της Εκκλησίας είναι οι άνθρωποι και, ιδιαίτερα , οι φτωχοί. «Η Εκκλησία δεν είναι χρυσοχοείον» έλεγε ο ιερός Χρυσόστομος. Αυτό σημαίνει ότι η Εκκλησία δεν πρέπει να συσσωρεύει χρυσό, να αποκτά πολυτελή ιερά σκεύη και άμφια και να δημιουργεί περιουσία. Τα οικονομικά της Εκκλησίας πρέπει να είναι ευέλικτα, να ρευστοποιούνται και να χρησιμοποιούνται στα έργα της αγάπης και της φιλανθρωπίας. Τα χρήματα της Εκκλησίας μοιάζουν με το Μάννα της Ερήμου. Το Μάννα έπεφτε καθημερινά από τον ουρανό και οι Ισραηλίτες έπρεπε να συγκεντρώνουν τόσο όσο χρειάζονταν για τις ανάγκες μιας ημέρας . Εάν συγκέντρωναν περισσότερο και το φύλαγαν, εκείνο σκουλήκιαζε ( Εξ. ιστ΄20 ) . Το συσσωρευμένο χρήμα της Εκκλησίας είναι άχρηστο. Οικονομικά της Εκκλησίας που δεν κινούνται μουχλιάζουν και σκουληκιάζουν. Και τούτο, γιατί δεν εκπληρώνουν τον προορισμό τους.
Στον κόσμο τούτο, οι διώκτες δένουν τους Αγίους σε άγρια άλογα, τα οποία σέρνουν μέχρι θανάτου. Στον επουράνιο κόσμοι οι διώκτες της Εκκλησίας δένονται με πύρινες αλυσίδες… Η εικόνα αυτή που έδωσαν ο Δέκιος και ο υιός του είναι όντως αποκαλυπτική και φρικτή. Το παιχνίδι της ζωής δεν τελειώνει στον τάφο. Συνεχίζεται και πέρα απ’ αυτόν. Και η συνέχεια του παιχνιδιού, το β΄ ημίχρονο, ο β΄ γύρος, έχει πολλές εκπλήξεις. Οι νικηταί του α΄ γύρου χάνουν οριστικά το παιχνίδι στον β’ γύρο. Όσο ισχυροί παρουσιάσθηκαν στην πρώτη φάση του αγώνα, τόσο απελπιστικά αδύνατοι και ανίσχυροι αποδεικνύονται στη δεύτερη φάση. Συντρίβονται κυριολεκτικά.
Όσοι χάνουν τον πρώτο γύρο της ζωής, ας μην απελπίζονται. Υπάρχει και ο δεύτερος γύρος. Τώρα χάνουν τον αγώνα, διότι έχουν να κάνουν με τους ισχυρούς, με τους δυνατούς, με αυτούς που έχουν τα μέσα, τα όπλα, τον κρατικό μηχανισμό, τις σφραγίδες, τα χρήματα και τους υπαλλήλους τους. Στη δεύτερη φάση δεν θα είναι το ίδιο. Τότε ο αγώνας θα είναι δίκαιος, θα είναι ίσος προς ίσον και η νίκη θα είναι για τους δικαίους. «Ο δίκαιοι κλάμψουσιν ς λιος ν τ βασιλείᾳ το πατρς ατν» ( Ματθ. ιγ΄43 ) .



Από το βιβλίο: «+ Μητροπολίτου Αχελώου
ΕΥΘΥΜΙΟΥ (Κ. ΣΤΥΛΙΟΥ)
ΟΙ ΑΕΤΟΙ
Ορθόδοξο Θεολογικό Αγιολόγιο»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΤΕΓΗ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ


 Νώτη Γεωργία

Δευτέρα 22 Απριλίου 2013

Βίντεο και φωτογραφίες από την τελευταία επίσκεψή μας στο Άγιον Όρος 19-4-2013 έως 21-4-2013

Την Παρασκευή στον Ακαθίστου Ύμνου επισκεφτήκαμε ως προσκυνητές την Ι.Μ Διονυσίου Αγίου Όρους στην οποία παρακολουθήσαμε την ακολουθία του Ακαθίστου Ύμνου.
Η ακολουθία πανηγυρική , λόγω της εικόνας του Ακαθίστου που υπάρχει στη μονή,  διήρκεσε έξι περίπου ώρες με πλήθος προσκυνητών , λαϊκών και μοναχών, χοροστατούντος του Σεβασ. Μητροπολίτου Σεβαστείας Δημητρίου με καταπληκτική χορωδία.

Το πρωί πραγματοποιήθηκε Θεία Λειτουργία όπου και το βίντεο και ακολούθησε τράπεζα.
Μερικές φωτογραφίες του μοναστηριού







Στη συνέχεια επισκεφτήκαμε την Ιερά Μονή Κωσταμονίτου όπου και διανυκτερεύσαμε υπό το φως της σελήνης και των λαμπών από πετρέλαιο.


Κατά την επιστροφή μας προσκυνήσαμε  για λίγο στην Ι.Μ Δοχειαρίου  όπου και το βίντεο και οι φωτογραφίες  και αναχώρηση για Ουρανούπολη.






Ο βίος του Οσίου Νήφωνος Επισκόπου Κωνσταντιανής της κατ’ Αλεξάνδρειαν (συνέχεια)


Πόλεμος με τη λαιμαργία


Ο ΠΟΝΗΡΟΣ δεν άργησε να τον πολεμήσει και με άλλο τρόπο : με τη λαιμαργία. Του προκαλεί λοιπόν , από το πρωί κιόλας, σαν βασανιστικό αίσθημα πείνας, σπρώχνοντάς τον να φάει κρέατα και ψάρια και άλλα πλούσια φαγητά. Μα ο μακάριος Νήφων αντιστεκόταν στο διάβολο με τον διακριτικό του λογισμό, λέγοντας:
-     Όλ’ αυτά , μόνο μέχρι το φάρυγγα χαρίζουν ηδονή. Πιο κάτω ευχαρίστηση καμιά δεν δίνουν! Μόνο ανυπόφορη δυσωδία αναδίνουν! Πήγαινε λοιπόν διάβολε, εκεί που οι άνθρωποι κάνουν την ανάγκη τους και δες, τι είναι εκείνα που μου λες να φάω! Γεύσου τα εσύ, να ευχαριστηθείς…
Μ’ αυτά τα λόγια χλεύαζε τον πονηρό. Κι όταν εκείνος του ξαναριχνόταν και τον πολεμούσε αγριότερα, του έλεγε:
-     Σήμερα θα φάω και θα πιω με το παραπάνω! Για να σου δείξω , πως ούτε κι έτσι θα μπορέσεις να μ’ εμποδίσεις από την προσευχή.
Τη μέρα εκείνη έτρωγε ακόμα και κρέας κι έπινε κρασί μπόλικο.
Ύστερα σηκωνόταν κι έλεγε στον εαυτό του:
-     Πρόσεχε, Νήφων! Ο σκύλος , μόλις χορτάσει, γαβγίζει μ’ ευχαρίστηση. Κι εσύ τώρα έφαγες από τα δώρα του Θεού. Εμπρός, λοιπόν, να Τον ευχαριστήσεις , που σε χόρτασε από τα επίγεια αγαθά.
Κι ευθύς πήγαινε στην  εκκλησία , σήκωνε τα χέρια του στον ουρανό κι έλεγε:
-     Σε δοξάζω, Χριστέ ο Θεός,
που με χόρτασες απ’ τα αγαθά Σου∙
μη μου στερήσεις , πολυέλεε,
και τα επουράνια!

Και συνέχιζε την προσευχή του για πολλήν ώρα, μ’ όλο και μεγαλύτερη θέρμη.
Ύστερα γύριζε κι έλεγε στο διάβολο:
-     Δες, αδιάντροπε σκύλε, πόσο έφαγα και ήπια! Ε, και τι μ’ αυτό; Από την εκκλησία κανείς δεν μπορεί να με διώξει. Ο Θεός δεν μ’ αποστράφηκε, ούτε κι οι άγιοί Του. Ρεζίλι έγινες πονηρέ κι ακάθαρτε! Φύγε μακριά! Χάσου στο σκοτάδι! Μην ελπίζεις πια σ’ εμένα!


Πόλεμος με τον ύπνο


Μ’ ΑΥΤΑ τα λόγια όμως ο διάβολος μάνιαζε περισσότερο. Κι αμέσως δοκίμαζε άλλο όπλο: Του έφερνε αφόρητη νύστα και ασταμάτητα χασμουρητά, , προσπαθώντας να τον αποχαυνώσει. Αλλά εκείνος, μόλις ένιωθε νύστα, άρπαζε το ραβδί του κι άρχιζε να χτυπάει το σώμα του λέγοντας: :
-     Αχάριστε δούλε! Δεν σου έδωσα να φας και να πιεις; Τώρα θέλεις και ύπνο; Θα σε μάθω εγώ να νυστάζεις!
Τέτοια λέγοντας , χτυπούσε όλο και περισσότερο το σώμα του. Τόσο που η νύστα τελικά υποχωρούσε! Και τότε άρχιζε ν’ αγρυπνεί και να προσεύχεται …
Μετά την προσευχή έλεγε πάλι:
-     Κοίταξε , Νήφων! Έφαγες και ήπιες. Αν τώρα υπηρετήσεις ανύσταχτα τον Κύριό σου, θα σε ξαναχορτάσω με τις δωρεές Του. Αν όμως αρχίσεις να λυγάς στον ύπνο, θα σε πεθάνω στην πείνα και τη δίψα!
Ακούγοντας ο διάβολος αυτά τα λόγια, λύσσαγε.
-     Αλιτήριε Νήφων! τσύριξε μια μέρα. Πιο πανούργος κι απ’ τους δαίμονες είσαι! Ποιος σου τις έδειξε τούτες τις κατεργαριές; Πού τα ‘μαθες αυτά τα κόλπα, μου λες; … Αλίμονό μου! Με πάμπολλους πάλεψα ως τώρα, μα τέτοια σκληρό καρύδι ποτέ μου δεν συνάντησα! Δεν φτάνει που με βρίζει και με κοροϊδεύει, διαλαλεί κι από πάνω πως δεν φοβάται τους δαίμονες . Κακό που με βρήκε! Τον ρίχνω μια φορά, σηκώνεται, με ρίχνει δύο και τρεις ! Και μου λέει ειρωνικά: “Δεν βλάπτει κανέναν να κρατάμε τις ισορροπίες!”. Άλλοτε πάλι με απειλεί: “Μα κι αν πέσω, τι λες, δεν μπορώ να ξανασηκωθώ;”.  Tί να κάνω πια… Μα έννοια σου! Νέος είν’ ακόμα! Κι εγώ ξέρω χίλια τεχνάσματα! Θα τον τραβήξω πάλι στο βούρκο της ακολασίας…
(συνεχίζεται)

Από το βιβλίο: «ΕΝΑΣ ΑΣΚΗΤΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
ΟΣΙΟΣ ΝΗΦΩΝ
ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΑΝΗΣ»
ΕΚΔΟΣΗ ΕΝΔΕΚΑΤΗ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2011



Νώτη Γεωργία

Παρασκευή 19 Απριλίου 2013

Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΒΙΟΥ (συνέχεια)





…Αν η κεφαλή μιας οικογένειας έχει οικονομικές σκοτούρες, φροντίδες και μέριμνες, δεν μπορούν να ειρηνεύσουν ούτε τα άλλα μέλη της οικογένειας∙ ούτε ακόμα και τα μικρά παιδιά, που δεν καταλαβαίνουν τα προβλήματα της ζωής. Δεν θα έχουν ειρήνη, ακριβώς επειδή ο πατέρας τους είναι φορτωμένος με μέριμνες. Επομένως, πρέπει όλοι μας και ιδιαίτερα όσοι έχουν οικογένεια και σπιτικό, να μάθουμε να εναποθέτουμε με εμπιστοσύνη τον εαυτό μας και τους γύρω μας και ολόκληρη τη ζωή μας στα πόδια του Θεού. Όταν πιστεύουμε πλήρως ότι ο Θεός θα μας βοηθήσει, αν στραφούμε σ’ Εκείνον εκ βάθους καρδίας, τότε θα μας παρηγορήσει. Ακόμα κι αν διαπράξουμε μια αμαρτία ενώπιον των γονιών μας ή τους παρακούσουμε σε κάποιο μείζον ζήτημα, εκείνοι θα μας ανοίξουν τις γονεϊκές καρδιές τους και θα μας συγχωρήσουν και θα μας βοηθήσουν, αν τους το ζητήσουμε σοβαρά.
Γι’ αυτό πρέπει κι εμείς να μάθουμε να συγχωρούμε εκ καρδίας.
Πολλοί άνθρωποι έρχονται σε μένα και μου λένε ότι βασανίζονται να διατηρήσουν την εσωτερική τους ειρήνη. Δεν μπορούμε να διατηρήσουμε την εσωτερική μας ειρήνη όσο η συνείδησή μας μας λέει κάτι. Πρέπει πρώτα να κατευνάσουμε τη συνείδησή μας. Ο Κύριος θα στρέψει το βλέμμα Του σε μας και θα μας φωτίσει με τη χάρη  Του. Και θα μας χαρίσει κάτι από την αγαθότητά Του, διότι η αγαθότητα είναι μία θεία δύναμη που επενεργεί παντού, ειδικά σε όσους αναζητούν σοβαρά την Πηγή της Ζωής. Ο Κύριος, ακόμα και δια στόματος ενός προφήτη της Παλαιάς Διαθήκης, παραγγέλλει «Δός μοι υἱέ σὴν καρδίαν» ( Παροιμ. 23, 26 ) . Αυτή είναι η θεία ειρήνη που ο Θεός φυτεύει σαν σπόρο σε κάθε καρδιά και αυτό είναι το είδος της ειρήνης που παρέχει παραμυθία σε κάθε ψυχή.
Ο Κύριός μας είναι η μόνη παρηγοριά τόσο των αγγέλων όσο και των ανθρώπων- κάθε ψυχής που Τον λαχταρά. Εκείνος μόνο είναι αιώνιος. Μπορούμε να αναζητήσουμε παρηγοριά στους συνανθρώπους μας εδώ σ’ αυτή τη ζωή, αλλά αυτή η παρηγοριά είναι πολύ περιορισμένη, διότι τα κτιστά πλάσματα είναι περιορισμένα στον χρόνο και στον χώρο και δεν μπορούν να παράσχουν αιωνιότητα. Ο Κύριος μόνο φροντίζει κάθε ανάγκη της ψυχής μας. Μολονότι έχουμε πλαστεί ως περιορισμένες υπάρξεις, λαχταράμε την αιωνιότητα και κανείς δεν μπορεί να μας τη δώσει, ούτε καν οι κοντινότεροί μας  συγγενείς και φίλοι. Γιατί; Διότι είμαστε όλοι περιορισμένες υπάρξεις, υπάρξεις που βρίσκονται διαρκώς σε εμπόλεμη κατάσταση στο πεδίο των λογισμών τους. Τα πεπτωκότα πνεύματα είναι πλήρη κακίας και φθόνου και μας πολεμούν αδιάκοπα. Ο Θεός παρακολουθεί αυτό τον πόλεμο, προκειμένου να δει αν θα Τον αναζητήσουμε, αν θα ποθήσουμε τη βοήθειά Του με την καρδιά μας. Περιμένει πάντοτε να μας βοηθήσει. Ωστόσο ,είναι λίγα εκείνα τα ζωντανά παραδείγματα στα οποία μπορούμε να στραφούμε σ’ αυτή τη ζωή. Ακούμε πολλά λόγια και βλέπουμε διάφορα παραδείγματα σχετικά με το πώς να ζήσουμε, πώς να συμπεριφερθούμε προς τους γείτονές μας και την οικογένειά μας, και πώς να τους διδάξουμε να αποκτήσουν ειρήνη και χαρά. Είναι αμφίβολο όμως αν θα τα εφαρμόσουμε όλα αυτά στη ζωή μας. Και είναι ολότελα διαφορετικό πράγμα να βλέπουμε ένα  ζωντανό παράδειγμα , έναν άνθρωπο που είναι ήσυχος και ειρηνευμένος, γεμάτος αγάπη, που δεν ενοχλείται, στις περιπτώσεις εκείνες που ενοχλούμαστε εμείς. Που συγχωρεί τα πάντα και τα πάντα τον γεμίζουν χαρά. Όταν βλέπουμε ένα τέτοιο παράδειγμα , μένει μαζί μας και λαχταράμε κι εμείς να αποκτήσουμε αυτού του είδους την ειρήνη.
Η ζωή στη γη φανερώνεται στους λογισμούς μας. Με ο,τιδήποτε κι αν καταπιάνονται οι λογισμοί μας, αυτό αντικατοπτρίζει το είδος της ζωής που ζούμε . Αν οι λογισμοί μας είναι ήσυχοι και ειρηνικοί, αγαθοί και αγαπητικοί, υπάρχει ειρήνη για μας. Αν είναι αρνητικοί, υπάρχει ανησυχία και νευρικότητα. Είμαστε μικρά και αβοήθητα πλάσματα, και πρέπει αδιάκοπα να ζητάμε βοήθεια από τον ουράνιο Πατέρα μας για τα πάντα. Πρέπει να προσευχόμαστε σ’ Αυτόν να μας δίνει δύναμη, να μας δίνει τη Χάρη Του , τη θεία ενέργειά Του, που είναι παρούσα και επενεργεί παντού , ιδιαίτερα σ’ εκείνες τις ψυχές που έχουν επιλέξει να υπηρετούν τον Κύριο με ολόκληρη τη ζωή τους, τόσο εδώ στον κόσμο όσο και στην αιωνιότητα. Διότι ο Θεός είναι ειρήνη , είναι παρηγοριά και χαρά για όλους τους ανθρώπους. Γι’ αυτό σας εύχομαι ειρήνη και χαρά εν Κυρίω.
Τί παραπάνω θέλουμε από ειρήνη στην καρδιά και το μυαλό μας, ειρήνη προερχόμενη από τον Κύριο, εμείς που ζούμε στους σχιζοφρενικούς καιρούς της σύγχρονης εποχής; Μπορούμε να δούμε και να νιώσουμε αυτή την ειρήνη και την ταπείνωση και τη συστολή στους λευκασμένους αγίους γεροντάδες μας, που δεν επιτρέπουν ποτέ στους ανθρώπους να τους απευθύνονται σαν σε θεότητες ή είδωλα. Αυτή είναι η κεφαλαιώδης διαφορά μεταξύ των αγίων γερόντων των περασμένων αιώνων και των μοντέρνων , νεοεκκολαπτόμενων «χαρισματούχων».



Από το βιβλίο : «ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
Βίος και διδαχές του γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα
Εκδόσεις : «Εν πλω»


 Νώτη Γεωργία

ΣΥΖΗΤΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΗΣΤΕΙΑ




Όταν θέλουμε ως γονείς να μιλήσουμε στο παιδί μας για βασικές αρχές της Παράδοσής μας, τις οποίες καλό είναι να εφαρμόσει στη ζωή του, πάντοτε προβληματιζόμαστε. Μας φοβίζουν οι αντιδράσεις του, ιδίως όταν είναι στην εφηβεία, όπως επίσης και το γεγονός της πιθανής διπλοπρόσωπης συμπεριφοράς του. Μπροστά μας δηλαδή να εφαρμόζει αυτό που λέμε, σε άλλα περιβάλλοντα να λειτουργεί διαφορετικά.
Η νηστεία αποτελεί βασικό στοιχείο του τρόπου ζωής που προτείνει η Εκκλησία στον άνθρωπο. Η εκούσια αποχή από ορισμένα φαγητά την Τετάρτη και την Παρασκευή, τις Σαρακοστές και σε κάποιες εορτές, αποτελεί μορφή άσκησης, η οποία, χωρίς φαινομενικά να αλλάζει ιδιαίτερα την ζωή του ανθρώπου, τον βοηθά να αθλείται πνευματικά, να κόβει το θέλημά του και να στερεί το «εγώ» του από ό,τι αυτό απολαμβάνει.
Για ένα σύγχρονο παιδί η νηστεία αποτελεί μία ακατανόητη κίνηση. Κι εμείς ως γονείς , αλλά και ολόκληρη η κοινωνία με τα  πρότυπα που προβάλλει, έχουμε καθιερώσει στην πράξη την ελευθερία της απόλαυσης ως βασική στάση ζωής. Ποιό το νόημα του να στερείται ένα παιδί και ο νέος τροφών, που πολλοί θεωρούν και απαραίτητες για την ανάπτυξή του; Μάλιστα , κάποιοι θα σπεύσουν να πούνε ότι «τα εξερχόμενα βλάπτουν και όχι τα εισερχόμενα».
Έχει, πάντως, αξία να μιλήσουμε για την νηστεία στη ζωή μας, νηστεύοντας εμείς οι ίδιοι. Στην απορία του παιδιού μας θα εξηγήσουμε την εντολή του Χριστού, η εφαρμογή της οποίας δεν είναι στέρηση της ελευθερίας, αλλά κίνηση αγάπης του παιδιού προς τον Πατέρα.
Εξηγούμε στα παιδιά μας την αξία και των νηστίσιμων φαγητών, τα οποία σε αφθονία τα βρίσκουμε σήμερα, ακόμα και στα ταχυφαγεία. Είναι άλλωστε τέτοια η ποικιλία τροφών που η αγορά διαθέτει, ώστε υπάρχει η δυνατότητα πολλών επιλογών.
Στα μεγαλύτερα παιδιά μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το παράδειγμα του αθλητή, ο οποίος για να πετύχει στην σταδιοδρομία του στερείται ορισμένων τροφών και απολαύσεων. Διδάσκουμε έτσι στο παιδί μας, ότι αν δεν χάσει κανείς, δεν κερδίζει, αν δεν θυσιάσει, δεν μπορεί να οδηγήσει τον εαυτό του στο να ανέχεται την μη ικανοποίηση των επιθυμιών του από τον συνάνθρωπό του. Έτσι μιλούμε και για το πνευματικό νόημα της νηστείας, που αποτελεί μέσο για τον περιορισμό των παθών και των αδυναμιών μας. Αν δεν περιορίσουμε το σώμα μας, δεν είναι εύκολο να παλέψουμε με τις αδυναμίες της ψυχής.
Στον έφηβο, πάντως, προτείνουμε και δεν επιβάλλουμε. Στο σπίτι μας βέβαια ακολουθούμε το πρόγραμμα της νηστείας. Αυτός είναι ο κανόνας. Δεν Απαιτούμε όμως φορτικά από τον έφηβο να τηρήσει τη νηστεία και έξω από αυτό. Το αφήνουμε στην διακριτική του ευχέρεια, γιατί η εφηβεία δεν θέλει απαγορεύσεις, αλλά ενθάρρυνση για προσωπικές αποφάσεις. Είναι όμως αυτονόητη η παρότρυνσή μας για συνεπή απόφαση και γνήσια στάση, όχι υποκριτική.
Πάνω απ’ όλα προσευχόμαστε στο Θεό ώστε τα παιδιά μας να κατανοήσουν τις  αρχές που θέλουμε να τα διδάξουμε. Η τελική επιλογή του τρόπου ζωής δεν είναι κατόρθωμα δικό μας, αλλά δώρο του Θεού στην ζωή των παιδιών μας. Εμείς προτείνουμε και δείχνουμε δρόμους. Ο Θεός θα είναι τελικά που θα βοηθήσει αυτοί να καρποφορήσουν και όσο τα παιδιά είναι κοντά μας, αλλά και στο μέλλον.
Αυτό άλλωστε είναι και το τελικό νόημα της άσκησης και του πνευματικού αγώνα. Να καλλιεργηθεί σε όλους μας η εμπιστοσύνη στο θέλημα του Θεού κι η αγάπη προς Αυτόν. Αλλιώς, απλώς λειτουργούμε με κριτήρια ηθικιστικά, που δεν έχουν καμία σχέση μ’ αυτό που θέλουμε να περάσουμε στα παιδιά μας: την Ορθόδοξη Παράδοση και τις αρχές της.


Από το βιβλίο: « η αγάπη είναι απλή
μα θέλει κόπο»
Δρόμοι για την σύγχρονη οικογένεια…
Πρωτοπρεσβυτέρου Θεμιστοκλή Μουρτζανού
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ
ΑΘΗΝΑ 2012

Nώτη Γεωργία

Πέμπτη 18 Απριλίου 2013

Νηστεία, όχι εξομολόγηση.

-Θα πάρεις αυτά τα φάρμακα και θα γίνεις καλά
-Γιατρέ νηστεύω, να συνεχίσω;
-Να μη νηστέψεις, να εξομολογηθείς, να πας σε ένα παπά να εξομολογηθείς. Δεν κάνει να νηστέψεις.
-Γιατί να εξομολογηθώ; Δεν έχω κάνει τίποτα κακό.
-Μπορεί να έχεις κακία στη γειτόνισσα σου, να μη της μιλάς, δεν κάνει.Κάτι θα έχεις να πεις.
 -Τίποτα γιατρέ. Γιατί να μη νηστέψω; Θα νηστέψω.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...