ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΛΟΥΚΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ Ζ΄ ΟΙΚΟΥΜ. ΣΥΝΟΔΟΥ – 15 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2017

imsk.gr

ΚΥΡΙΑΚΗ  Δ´  ΛΟΥΚΑ

(ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ Ζ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ)

(Λκ. η΄ 5-15)

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί,

τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο ἀναφέρεται στὴν παραβολὴ τοῦ σπορέα. Συγχρόνως σήμερα ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ τὴ μνήμη τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (787) ποὺ ἀντιμετώπισαν Συνοδικὰ καὶ μὲ τὸ φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τὴν αἵρεση τῆς εἰκονομαχίας.

Ἐμεῖς ὅμως τώρα ἂς ἀκούσουμε τὸ Εὐαγγέλιο στὴ δική μας ἁπλὴ γλώσσα:

Εἶπε ὁ Κύριος αὐτὴ τὴν παραβολή: «Βγῆκε ὁ σπορέας γιὰ νὰ σπείρει τὸ σπόρο του. Καθὼς ἔσπερνε, μερικοὶ σπόροι ἔπεσαν στὸ δρόμο, ὅπου καταπατήθηκαν καὶ τοὺς ἔφαγαν τὰ πουλιά. Ἄλλοι ἔπεσαν στὶς πέτρες καί, ὅταν φύτρωσαν, ξεράθηκαν, γιατί δὲν εἶχε ὑγρασία. Ἄλλοι σπόροι ἔπεσαν ἀνάμεσα σὲ ἀγκάθια καί, ὅταν αὐτοὶ φύτρωσαν μαζί τους, τοὺς ἔπνιξαν. Ἄλλοι ὅμως ἔπεσαν στὸ γόνιμο ἔδαφος κι ἔδωσαν καρπὸ ἑκατὸ φορὲς περισσότερο. Οἱ μαθητές του τότε τὸν ρωτοῦσαν: ‘‘Τί σημαίνει ἡ παραβολὴ αὐτή;’’. Ἐκεῖνος τοὺς ἀπάντησε: ‘‘Σ’ ἐσᾶς ἔδωσε ὁ Θεὸς νὰ γνωρίσετε τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας του, ἐνῶ στοὺς ὑπολοίπους αὐτὰ δίνονται μὲ παραβολές, ὥστε νὰ κοιτάζουν ἀλλὰ νὰ μὴ βλέπουν καὶ ν’ ἀκοῦνε ἀλλὰ νὰ μὴν καταλαβαίνουν. Ἡ παραβολὴ αὐτὴ σημαίνει τὸ ἑξῆς: Ὁ σπόρος εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Οἱ σπόροι ποὺ ἔπεσαν στὸ δρόμο εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἄκουσαν τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, ἔρχεται ὅμως ὕστερα ὁ διάβολος καὶ τὸν παίρνει ἀπ’ τὶς καρδιές τους γιὰ νὰ μὴν πιστέψουν καὶ σωθοῦν. Οἱ σπόροι ποὺ ἔπεσαν στὸ πετρῶδες ἔδαφος εἶναι ἐκεῖνοι πού, ὅταν ἀκούσουν τὸν λόγο, τὸν δέχονται μὲ χαρά, δὲν ἔχουν ὅμως ρίζα, γι’ αὐτὸ πιστεύουν γιὰ λίγο διάστημα καί, ὅταν ἔρθει ὁ καιρὸς τῆς δοκιμασίας, ἀπομακρύνονται. Αὐτοὶ ποὺ ἔπεσαν στ’ ἀγκάθια εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἄκουσαν τὸν λόγο, συμπορεύονται ὅμως μὲ τὶς φροντίδες, μὲ τὸν πλοῦτο καὶ τὶς ἀπολαύσεις τῆς ζωῆς, πνίγονται ἀπὸ αὐτὰ καὶ δὲν καρποφοροῦν. Μὲ τὸν σπόρο ποὺ ἔπεσε στὸ γόνιμο ἔδαφος ἐννοοῦνται ὅσοι ἄκουσαν τὸν λόγο μὲ καλὴ καὶ ἀγαθὴ καρδιά, τὸν φυλᾶνε μέσα τους καὶ καρποφοροῦν μὲ ὑπομονή’’. Ἀφοῦ τὰ εἶπε ὅλα αὐτά, πρόσθεσε μὲ ἔμφαση: ‘‘Ὅποιος ἔχει αὐτιὰ γιὰ ν’ ἀκούει ἂς ἀκούει’’.

Τὴν παραβολὴ αὐτὴ ποὺ ἀκούσαμε τὴν εἶπε ὁ Χριστὸς καὶ τὴν ἐξήγησε ὁ ἴδιος στοὺς μαθητές του, ὅταν αὐτοὶ τὸν ρωτοῦσαν, τί σημαίνει ἡ παραβολὴ ποὺ τοὺς διηγήθηκε. Τὸ ρῆμα «ρωτοῦσαν» εἶναι σὲ χρόνο παρατατικό, ποὺ σημαίνει διάρκεια καὶ δείχνει ὅτι ἡ διήγηση τῆς παραβολῆς ἔκανε ἐντύπωση στοὺς Μαθητὲς γι’ αὐτὸ καὶ οἱ ἐρωτήσεις τους στὸν θεῖο Διδάσκαλο ἦταν πολλὲς καὶ ἐπαναλαμβανόμενες. Ὁ Χριστὸς ἄκουσε τὶς ἐρωτήσεις τῶν μαθητῶν του, δὲν τοὺς ἐπέπληξε, δὲν τοὺς εἰρωνεύτηκε, οὔτε ἀδιαφόρησε. Ἀπάντησε μὲ τὸν ἀνεπανάληπτο καὶ μοναδικὸ λόγο βγαλμένο ἀπὸ τὴν θεανθρώπινη ὑπόστασή του. Καὶ ἡ ἐξήγηση εἶναι σαφὴς καὶ ἀποκαλυπτική. Ἡ παραβολὴ καὶ ἡ ἐξήγησή της, ποὺ εἶναι λόγος τοῦ Χριστοῦ, ὅπως μᾶς τὸν παρέδωσε (στὴν Ἐκκλησία δηλαδὴ τὸν παρέδωσε, αὐτὸ νὰ μὴν τὸ ξεχνοῦμε ποτὲ) ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, ἔχουν αἰώνια ἰσχὺ καὶ κύρος παντοτινὸ καὶ καθολικό. Ὄχι μόνο ὁ Χριστὸς ἀλλὰ καὶ ὁ λόγος του, δηλαδὴ τὸ Εὐαγγέλιο ποὺ γράφτηκε ἀπὸ τοὺς Εὐαγγελιστὲς καὶ παραδόθηκε στὴν Ἐκκλησία, ἔχει κύρος καὶ ἰσχὺ αἰώνια καὶ ἀφορᾶ ὅλους τους ἀνθρώπους ὅλων τῶν ἐποχῶν.

Σὰν τί θὰ μπορούσαμε τώρα ἐμεῖς νὰ σχολιάσουμε γιὰ τὴν οἰκοδομή μας στὰ ὅσα ἀκούσαμε ἀπὸ τὴν παραβολὴ καὶ τὴν ἐξήγησή της ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸ Χριστό, ὅπως μᾶς παρέδωσε ἡ ἱερὴ γραφίδα τοῦ Εὐαγγελιστῆ Λουκᾶ;

Θὰ μπορούσαμε πρώτ’ ἀπ’ ὅλα νὰ παρατηρήσουμε μὲ ἔκπληξη καὶ θαυμασμὸ τὴν γενναιοδωρία τοῦ σπορέα. Ὁ ὁποῖος δὲν τσιγκουνεύεται καθὼς ρίχνει τὸν σπόρο του, οὔτε κάνει ἐπιλογὲς καὶ διακρίσεις ἀνάλογα μὲ τὴν καταλληλότητα ἢ τὴν ἀκαταλληλότητα τοῦ ἐδάφους, ποὺ ἐκ τῶν προτέρων γνωρίζει τὴν ποιότητά του καὶ γνωρίζει καὶ τὸ ἀποτέλεσμα τῆς σπορᾶς καὶ τῆς καρποφορίας καὶ θὰ μποροῦσε νὰ ἀποφύγει τὴ σπορὰ στὰ ἀκατάλληλα καὶ μὴ καρποφόρα ἐδάφη. Ἐμεῖς οἱ ρεαλιστὲς ἔτσι μᾶλλον θὰ κάναμε – θὰ ἀποφεύγαμε ἐντελῶς ἢ ἔστω θὰ ρίχναμε λίγο σπόρο λ.χ. στὸ ἔδαφος-δρόμο, στὸ ἔδαφος-πετρῶδες, στὸ ἔδαφος-ἀγκάθια, ἀφοῦ ἡ λογική μας, θὰ μᾶς συμβούλευε ὅτι αὐτὴ ἡ σπορὰ σ’ αὐτὰ τὰ ἐδάφη θὰ πάει χαμένη. Γιατί λοιπόν, σπορέα, νὰ ξοδευτεῖς καὶ νὰ κουραστεῖς ἄδικα; Χώρια ποὺ θὰ ἤμασταν καὶ ἀπολογούμενοι –στὴ συνείδησή μας ἢ καὶ κάπου ἀλλοῦ– γιὰ σπατάλη. Ὁ σπορέας ὅμως τῆς παραβολῆς ρίχνει ἁπλόχερα τὸ σπόρο τοῦ παντοῦ σὲ ὅλα τὰ ἐδάφη.

Ἀδελφοί. Ἡ ἐπιλογὴ ἑνὸς ἀπὸ τὰ τέσσερα εἴδη ἐδαφῶν ποὺ δέχονται τὸ σπόρο τοῦ σπορέα ἀνήκει σέ μᾶς. Ἂς ἐπιλέξουμε νὰ εἴμαστε τὸ γόνιμο ἔδαφος. Ἀμήν.

π. Κ.Ι.Κ. 

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως