Άνθρωπος τέλειος είναι εκείνος ο οποίος αγαπά την αλήθεια και την δικαιοσύνη, ο οποίος σέβεται τον Θεό, δεν κάνει κακές πράξεις και είναι ελεήμων.
Κύριο γνώρισμα του ανθρώπου είναι να είναι ήμερος, επιεικής, πράος, ταπεινός, ήσυχος, σταθερός, μη παρασυρόμενος ως άλογον ζώον υπό της οργής ή υπό άλλων παθών.
Αδύνατος άνθρωπος είναι εκείνος , που δεν μπορεί να κρύψει τα μυστικά του.
Ισχυρός εκείνος που συγκρατεί την οργή του.
Υπομονετικός εκείνος, που μπορεί να κύψει τη δυστυχία του.
Πλούσιος εκείνος, που αρκείται στα αναγκαία.
Ο πλεονέκτης δεν ευφραίνεται ποτέ με αυτά που έχει. Λυπάται γι’ αυτά που του λείπουν.
Αυτός που σήμερα είναι θαλερός στο σώμα , τετράπαχος από την καλοπέραση , με πολύ καλό χρώμα, γεμάτος σφρίγος στην ακμή της ηλικίας του, ασταμάτητος στην ορμή , αύριο αυτός ο ίδιος είναι ελεεινός ή μαραμένος από τον χρόνο , ή διαλυμένος από αρρώστια.
Πρόσθεσε στον πλούτο του και κάποια πολιτική δύναμη που έχει και τις βασιλικές τιμές , ή ότι κυβερνά έθνη, ή έχει τη διοίκηση στρατοπέδων… Και τι γίνεται μετά από αυτά; Μία νύχτα ένας πυρετός ή πνευμονία τον αρπάζει από τους ανθρώπους και απαγάγοντας τον φεύγει και χάνεται , απογυμνώνοντας ξαφνικά το όλο θέατρο γύρω από αυτόν και η δόξα εκείνη αποδεικνύεται ένα όνειρο.
Είναι κακό , αυτός που ευεργετήθηκε και με τις πιο μεγάλες χάρες μάλιστα, μαζί με την αχαριστία , να αρχίζει να βρίζει και να λέει ατιμίες εναντίων του ευεργέτη του. Είναι κακό βέβαια, αλλά είναι μεγαλύτερο κακό σ’αυτόν που τα κάνει και όχι σ’ αυτόν που τα υφίσταται. Υπερβολική αγνωμοσύνη είναι κυρίως τούτο, η φιλανθρωπία του ευεργέτη να γίνεται αφορμή αχαριστίας.
Τίποτε από τα ανθρώπινα πράγματα δεν θα υπήρχε, αν σε κάθε τι που επιχειρούσαμε σκεφτόμασταν τις αποτυχίες . Διότι πάντοτε βρίσκεται δίπλα στην γεωργία η ακαρπία, στις εμπορικές επιχειρήσεις το ναυάγιο, στους γάμους η χηρεία, στην ανατροφή των παιδιών η στέρηση των παιδιών. Και όμως επιχειρούμε τα έργα, στηριζόμαστε στις πιο αγαθές ελπίδες, αναθέτοντας όμως την πραγματοποίηση αυτών που ελπίζουμε στον Θεό, ο οποίος ρυθμίζει όλα τα δικά μας πράγματα.
Να μιμείσαι τη γη άνθρωπε και να καρποφορείς όπως εκείνη. Να μη φανείς χειρότερος από εκείνη την άψυχη. Διότι εκείνη τους καρπούς δεν τους παράγει για τη δική της απόλαυση, αλλά για να υπηρετούν εσένα. Ενώ εσύ τον καρπό της καλοσύνης που θα κάνεις τον συγκεντρώνεις για τον εαυτό σου.
Γνωρίζεις τι καλό να κάνεις στον πλησίον σου; αυτό που θέλεις να γίνει στον εαυτό σου από άλλον.
Σκύψε στους τάφους και να δούμε αν θα μπορέσεις να διακρίνεις ποιος είναι ο δούλος και ποιος ο κύριος. Ποιος ο φτωχός και ποιος ο πλούσιος . ξεχώρισε αν μπορείς , τον φυλακισμένο από τον βασιλιά, τον ισχυρό από τον ανίσχυρο , τον ωραίο από τον άσχημο. Αν λοιπόν θυμάσαι την κοινή κατάληξη , δεν θα καυχηθείς ποτέ.
Πόσο μεγάλος είναι ο Θεός , και ποιες είναι οι διαστάσεις του Θεού, και τι είδους είναι η ουσία του , αυτά είναι επικίνδυνα γι’ αυτόν που τα ρωτάει και άγνωστα γι’ αυτόν που ερωτάται. Θεραπεία και των δύο είναι η σιωπή.
Η ολιγάρκεια είναι ο μόνος θησαυρός που δεν εξαντλείται ποτέ.
Κενούς και ανόητους θεωρούμε αυτούς, που εύκολα μετακινούνται προς τα εδώ και προς τα εκεί και μεταβάλλονται σαν τον αέρα , που αλλάζει απότομα ή σαν τις παλλίρροιες των πορθμών.
Δεν τρώς κρέατα, αλλά τρώς τον αδελφό σου. Δεν πίνεις κρασί, αλλά δεν συγκρατείς τις βρισιές σου. Περιμένεις τον καιρό για να μεταλάβεις, αλλά ξοδεύεις τον χρόνο σου στα δικαστήρια. Ποιο το όφελος να νηστεύεις με το σώμα και να έχεις την ψυχή γεμάτη μύρια κακά;
Συμβαίνει συχνά οι φίλοι μας να ενεργούν για το κακό μας κι οι εχθροί μας για το καλό μας.
Πρόσεχε τον εαυτό σου, γιατί είσαι θνητός και θα επιστρέψεις στη γη. Κοίταξε γύρω σου εκείνους που πριν από σένα διακρίθηκαν για το ότι ήταν το ίδιο διάσημοι. Που βρίσκονται εκείνοι που είχαν τις πολιτικές εξουσίες; Που είναι οι ακαταμάχητοι ρήτορες; Που είναι αυτοί που οργάνωναν τα πανηγύρια; Οι ένδοξοι καβαλάρηδες, οι στρατηλάτες, οι σατράπες, οι τύραννοι; Δεν έγιναν όλα σκόνη, δεν είναι μύθος; Δεν περιορίζονται σε λίγα κόκαλα αυτά που θυμίζουν τη ζωή τους;
Από το βιβλιαράκι
Εφόδια ζωής
Βενέτη Ι. Γεώργιου
Ορθόδοξος Κυψέλη
Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009
Αγίου Νεκταρίου:Λόγος περί βλασφημίας
Βλασφημία! Λέξη φοβερή , λέξη που προκαλεί αποτροπιασμό, λέξη που φανερώνει ασέβεια προς το θεό.
Η βλασφημία είναι έκφραση μίσους κατά του Θεού, είναι αποτέλεσμα βρώμικης καρδιάς και χαρακτηρίζει πονηρή ψυχή.
Η βλασφημία προκαλείται από άνθρωπο που είναι αιχμάλωτος στους δαίμονες και στην ψυχή και στο σώμα.
Ο βλάσφημος εξουσιάζεται από τον πονηρό δαίμονα, είναι η φωνή που εξέρχεται από το βάθος της κακίας, είναι η ηχώ του Ταρτάρου.
Ο βλάσφημος αγανακτεί κατά του Θεού και βγάζει από την πονηρή καρδιά του βλάσφημες εκφράσεις , γεμάτες χολή και ασέβεια! Αγανακτεί και βρίζει το Θεό δημιουργό που τον έφερε στη ζωή από το μηδέν! Αγανακτεί και βρίζει Αυτόν που τον φύλαξε κάτω από τη σκέπη της Χάριτος Του, για να μη χαθεί η ύπαρξή του!
Βλασφημεί τον χορηγό όλων των αγαθών.
Βλασφημεί Αυτόν που γεμίζει τους ανθρώπους από αγάπη και φιλανθρωπία.
Βρίζει τον αγαθό και φιλάνθρωπο Θεό , που προσφέρει πλούσιες τις δωρεές Του ακόμη και στον βλάσφημο.
Βρίζει Αυτόν που γεμίζει με καλοσύνη όλο τον κόσμο. Βρίζει Αυτόν που συγκρατεί όλο το σύμπαν πάνω στο μηδέν.
Βρίζει Αυτόν που όλη η δημιουργία, και αυτή που φαίνεται και αυτή που είναι αόρατη, τον σέβεται
Βρίζει Αυτόν που όλη η κτίση δοξολογεί.
Ο βλάσφημος είναι αποστάτης και εχθρός του Θεού.
Απομακρύνθηκε από τον Θεό και ο Θεός απομακρύνθηκε απ’ αυτόν.
Ο βλάσφημος πήγε με την παράτακξη του διαβόλου , γιατί αυτού τα έργα αγάπησε και στρατιώτης αυτού έγινε.
Ο βλάσφημος αγωνίζεται με τη βοήθεια των δαιμόνων εναντίον της βασιλείας του Θεού.
Ο βλάσφημος αρνείται το βάπτισμα του, αρνείται τον ίδιο τον Χριστό.
Ο βλάσφημος, ως μέλος της κοινωνίας, είναι επικύνδυνος, γιατί δεν σέβεται το Θεό και από την ασέβεια αυτή προέρχονται όλα τα κά.
Ο βλάσφημος μπορεί να παραβαίνει κάθε ηθικό και πολιτικό νόμο χωρίς κανένα ενδοιασμό , αφού δεν σέβεται τον Θεό.
Ο βλάσφημος είναι επικίνδυνος στην κοινωνία, γιατί πορώθηκε η καρδιά του , η δε πορωμένη καρδιά έχασε την ευαισθησία της συνειδήσεως, αυτός δε που έχασε αυτή την ευαισθησία είναι ικανός να πράξει κάθε κακούργημα.
Τους βλάσφημους η κοινωνία πρέπει να τους τιμωρεί για το δικό της συμφέρον ,διότι είναι μέλη σάπια και απειλούν να μολύνουν ολόκληρη την κοινωνία.
Τους βλάσφημους οφείλει η κοινωνία να τιμωρεί ,για να μην επισύρει την οργή του Θεού εναντίον της.
Ποιος μπορεί να εγγυηθεί για τον ηθικό χαρακτήρα του βλάσφημου , ποιος μπορεί να στηρίξει τις ελπίδες του ή να στηρίξει την εμπιστοσύνη του σ’ αυτόν; Πως αυτός που βλασφημεί τα ιερά πρόσωπα θα σεβαστεί τα ανθρώπινα; Πως μπορεί να εκπληρώσει το καθήκον προς την κοινωνία , όταν για το ύψιστο των καθηκόντων του προς το Θεό ασεβεί;
Ο βλάσφημος είναι στερημένος κάθε αρετής και είναι αιχμάλωτος κάθε πάθους.
Πως μπορεί ο βλάσφημος να είναι τίμιος επαγγελματίας , τίμιος εργάτης, όταν συμπεριφέρεται άτιμα και αχάριστα προς το Θεό;
Πως μπορεί να γίνει καλός και χρήσιμος φίλος;
Πως μπορεί ο βλάσφημος να είναι συνεπής στις συναλλαγές του, όταν δεν σέβεται τον Ιησού Χριστό και Θεό μας;
Πως μπορεί να είναι καλός συνέταιρος όταν κανένα δεν σέβεται;
Τον βλάσφημο πρέπει να τον αποφεύγουμε ως επικίνδυνο και για μας και για την οικογένεια μας
Ο βλάσφημος είναι κακός γιος. Ως αχάριστος προς το Θεό πως μπορεί να είναι ευγνώμων προς τους γονείς του; Του βλάσφημους γιους οι γονείς οφείλουν να τους διώχνουν από τα σπίτια τους για να μην έλθει η οργή του Θεού πάνω τους.
Ο βλάσφημος δεν μπορεί να είναι καλός σύζυγος, ούτε καλός πατέρας και κάποια στιγμή θα ξεσπάσει πάνω του η οργή του Θεού . Φύγετε μακριά από τους βλάσφημους.
Για τους βλάσφημους ο θεός διατάσσει στην Αγία Γραφή (Λευ.24,16) να λιθοβολούνται . Θεία απόφαση , άρα και δίκαια , διότι ο προς τον Θεός ασεβής είναι ασεβέστερος των ασεβέστερων. Αυτός που συμπεριφέρεται με ασέβεια προς το Θεό δεν θα είναι και προς τους συνανθρώπους του ασεβής;
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός μας προτρέπει ούτε ένας λόγος αργός να μη βγαίνει από το στόμα μας, γιατί θα δώσουμε λόγο την ημέρα της κρίσεως.
Εάν λοιπόν θα ζητηθούν ευθύνες για ένα λόγο αργό, που μπορεί να κρυφθεί ο βλάσφημος; Στον ουρανό αλλ’ ο Ουρανός είναι θρόνος του Θεού. Στον Άδη; Ναι, στα Τάρταρα του Άδη! Γιατί , λέγει ο Κύριος, αυτός που οργίζεται κατά του πλησίον του είναι ένοχος στη γενεά του πυρός και εάν τέτοια ευθύνη έχει ο κατά του πλησίον οργισθείς, ποια ευθύνη θα έχει ο κατά του Θεού , του Ιησού Χριστού και της Παναγίας βλασφήμων;
Οι Άγιοι της Εκκλησίας θεωρούν τον βλάσφημο χειρότερο και από τον δαίμονα, γιατί ο μεν σατανάς ακούγοντας το όνομα , το υπέρ παν όνομα, το Θείον του Θεού όνομα, φρίττει και τρέμει, ο δε βλάσφημος με αχαριστία και ασέβεια Αυτόν βλασφημεί.
Ο Μέγας Βασίλειος λέγει περί των βλασφήμων αυτό: Αυτός που αμαρτάνει παραβαίνει το Νόμο, ο δε βλάσφημος ασεβεί στην Θεότητα. Εάν ο παραβάτης του Νόμου του Θεού κολάζεται, πόσον μάλλον ο βλάσφημος που βρίζει τον Νομοθέτη;
Τελειώνοντας , σας παρακαλώ να βοηθήσετε τους βλάσφημους να μετανοήσουν , να πλησιάσουν στο ιερό Μυστήριο της Εξομολογήσεως και να ζητήσουν το έλεος και την συγγνώμη του αγίου Θεού και να σταματήσουν το βρόμικο αυτό πάθος, διαφορετικά απομακρυνθείτε από κοντά τους, όπως φεύγετε μακριά από μια οχιά, μήπως και διορθωθούν , πράγμα που εύχομαι.
Αγίου Νεκταρίου
Μητροπολίτου Πενταπόλεως
Η βλασφημία είναι έκφραση μίσους κατά του Θεού, είναι αποτέλεσμα βρώμικης καρδιάς και χαρακτηρίζει πονηρή ψυχή.
Η βλασφημία προκαλείται από άνθρωπο που είναι αιχμάλωτος στους δαίμονες και στην ψυχή και στο σώμα.
Ο βλάσφημος εξουσιάζεται από τον πονηρό δαίμονα, είναι η φωνή που εξέρχεται από το βάθος της κακίας, είναι η ηχώ του Ταρτάρου.
Ο βλάσφημος αγανακτεί κατά του Θεού και βγάζει από την πονηρή καρδιά του βλάσφημες εκφράσεις , γεμάτες χολή και ασέβεια! Αγανακτεί και βρίζει το Θεό δημιουργό που τον έφερε στη ζωή από το μηδέν! Αγανακτεί και βρίζει Αυτόν που τον φύλαξε κάτω από τη σκέπη της Χάριτος Του, για να μη χαθεί η ύπαρξή του!
Βλασφημεί τον χορηγό όλων των αγαθών.
Βλασφημεί Αυτόν που γεμίζει τους ανθρώπους από αγάπη και φιλανθρωπία.
Βρίζει τον αγαθό και φιλάνθρωπο Θεό , που προσφέρει πλούσιες τις δωρεές Του ακόμη και στον βλάσφημο.
Βρίζει Αυτόν που γεμίζει με καλοσύνη όλο τον κόσμο. Βρίζει Αυτόν που συγκρατεί όλο το σύμπαν πάνω στο μηδέν.
Βρίζει Αυτόν που όλη η δημιουργία, και αυτή που φαίνεται και αυτή που είναι αόρατη, τον σέβεται
Βρίζει Αυτόν που όλη η κτίση δοξολογεί.
Ο βλάσφημος είναι αποστάτης και εχθρός του Θεού.
Απομακρύνθηκε από τον Θεό και ο Θεός απομακρύνθηκε απ’ αυτόν.
Ο βλάσφημος πήγε με την παράτακξη του διαβόλου , γιατί αυτού τα έργα αγάπησε και στρατιώτης αυτού έγινε.
Ο βλάσφημος αγωνίζεται με τη βοήθεια των δαιμόνων εναντίον της βασιλείας του Θεού.
Ο βλάσφημος αρνείται το βάπτισμα του, αρνείται τον ίδιο τον Χριστό.
Ο βλάσφημος, ως μέλος της κοινωνίας, είναι επικύνδυνος, γιατί δεν σέβεται το Θεό και από την ασέβεια αυτή προέρχονται όλα τα κά.
Ο βλάσφημος μπορεί να παραβαίνει κάθε ηθικό και πολιτικό νόμο χωρίς κανένα ενδοιασμό , αφού δεν σέβεται τον Θεό.
Ο βλάσφημος είναι επικίνδυνος στην κοινωνία, γιατί πορώθηκε η καρδιά του , η δε πορωμένη καρδιά έχασε την ευαισθησία της συνειδήσεως, αυτός δε που έχασε αυτή την ευαισθησία είναι ικανός να πράξει κάθε κακούργημα.
Τους βλάσφημους η κοινωνία πρέπει να τους τιμωρεί για το δικό της συμφέρον ,διότι είναι μέλη σάπια και απειλούν να μολύνουν ολόκληρη την κοινωνία.
Τους βλάσφημους οφείλει η κοινωνία να τιμωρεί ,για να μην επισύρει την οργή του Θεού εναντίον της.
Ποιος μπορεί να εγγυηθεί για τον ηθικό χαρακτήρα του βλάσφημου , ποιος μπορεί να στηρίξει τις ελπίδες του ή να στηρίξει την εμπιστοσύνη του σ’ αυτόν; Πως αυτός που βλασφημεί τα ιερά πρόσωπα θα σεβαστεί τα ανθρώπινα; Πως μπορεί να εκπληρώσει το καθήκον προς την κοινωνία , όταν για το ύψιστο των καθηκόντων του προς το Θεό ασεβεί;
Ο βλάσφημος είναι στερημένος κάθε αρετής και είναι αιχμάλωτος κάθε πάθους.
Πως μπορεί ο βλάσφημος να είναι τίμιος επαγγελματίας , τίμιος εργάτης, όταν συμπεριφέρεται άτιμα και αχάριστα προς το Θεό;
Πως μπορεί να γίνει καλός και χρήσιμος φίλος;
Πως μπορεί ο βλάσφημος να είναι συνεπής στις συναλλαγές του, όταν δεν σέβεται τον Ιησού Χριστό και Θεό μας;
Πως μπορεί να είναι καλός συνέταιρος όταν κανένα δεν σέβεται;
Τον βλάσφημο πρέπει να τον αποφεύγουμε ως επικίνδυνο και για μας και για την οικογένεια μας
Ο βλάσφημος είναι κακός γιος. Ως αχάριστος προς το Θεό πως μπορεί να είναι ευγνώμων προς τους γονείς του; Του βλάσφημους γιους οι γονείς οφείλουν να τους διώχνουν από τα σπίτια τους για να μην έλθει η οργή του Θεού πάνω τους.
Ο βλάσφημος δεν μπορεί να είναι καλός σύζυγος, ούτε καλός πατέρας και κάποια στιγμή θα ξεσπάσει πάνω του η οργή του Θεού . Φύγετε μακριά από τους βλάσφημους.
Για τους βλάσφημους ο θεός διατάσσει στην Αγία Γραφή (Λευ.24,16) να λιθοβολούνται . Θεία απόφαση , άρα και δίκαια , διότι ο προς τον Θεός ασεβής είναι ασεβέστερος των ασεβέστερων. Αυτός που συμπεριφέρεται με ασέβεια προς το Θεό δεν θα είναι και προς τους συνανθρώπους του ασεβής;
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός μας προτρέπει ούτε ένας λόγος αργός να μη βγαίνει από το στόμα μας, γιατί θα δώσουμε λόγο την ημέρα της κρίσεως.
Εάν λοιπόν θα ζητηθούν ευθύνες για ένα λόγο αργό, που μπορεί να κρυφθεί ο βλάσφημος; Στον ουρανό αλλ’ ο Ουρανός είναι θρόνος του Θεού. Στον Άδη; Ναι, στα Τάρταρα του Άδη! Γιατί , λέγει ο Κύριος, αυτός που οργίζεται κατά του πλησίον του είναι ένοχος στη γενεά του πυρός και εάν τέτοια ευθύνη έχει ο κατά του πλησίον οργισθείς, ποια ευθύνη θα έχει ο κατά του Θεού , του Ιησού Χριστού και της Παναγίας βλασφήμων;
Οι Άγιοι της Εκκλησίας θεωρούν τον βλάσφημο χειρότερο και από τον δαίμονα, γιατί ο μεν σατανάς ακούγοντας το όνομα , το υπέρ παν όνομα, το Θείον του Θεού όνομα, φρίττει και τρέμει, ο δε βλάσφημος με αχαριστία και ασέβεια Αυτόν βλασφημεί.
Ο Μέγας Βασίλειος λέγει περί των βλασφήμων αυτό: Αυτός που αμαρτάνει παραβαίνει το Νόμο, ο δε βλάσφημος ασεβεί στην Θεότητα. Εάν ο παραβάτης του Νόμου του Θεού κολάζεται, πόσον μάλλον ο βλάσφημος που βρίζει τον Νομοθέτη;
Τελειώνοντας , σας παρακαλώ να βοηθήσετε τους βλάσφημους να μετανοήσουν , να πλησιάσουν στο ιερό Μυστήριο της Εξομολογήσεως και να ζητήσουν το έλεος και την συγγνώμη του αγίου Θεού και να σταματήσουν το βρόμικο αυτό πάθος, διαφορετικά απομακρυνθείτε από κοντά τους, όπως φεύγετε μακριά από μια οχιά, μήπως και διορθωθούν , πράγμα που εύχομαι.
Αγίου Νεκταρίου
Μητροπολίτου Πενταπόλεως
Λόγοι Αγίου Φωτίου
Για τη νηστεία.
Νηστεία απ’ το Θεό είναι μαζί με την στέρηση των τροφών και η απομάκρυση απο τις αμαρτίες, απ’ τον φθόνο , το μίσος, την συκοφαντία, και τα άλλα κακά. Νηστεύοντας όλα αυτά αυτός που κάνει πραγματική νηστεία που την υπολογίζει ο Θεός, οφείλει να φεύγει μακρυά με άλματα μ’ όλη του τη δύναμη και όλη του την γρηγοράδα και να μένει άκαμπτος και ασάλευτος στις διαβολικές επινοήσεις· αυτός όμως που ασκεί την στέρηση απο τα φαγητά και δεν τηρεί την εγκράτεια απο τα γνωστά πάθη, μοιάζει με εκείνον που ρίχνει γερά θεμέλια στο κτίσιμο του σπιτιού του, όμως κατοικεί μαζί με φίδια και σκορπιούς και έχιδνες σ’ αυτό. Διότι όπως στο σπίτι εκείνο το χτίσιμο των γερών θεμελίων γίνεται παγίδα θανατηφόρος σ’ αυτούς που πλησιάζουν,επειδή ρίχνουν ύπουλα το δηλητήριο τους τα ερπετά που έχουν εκεί φωλιάσει , έτσι και ο άνθρωπος εκείνος, που έχει θεμελιώσει στη νηστεία την διαφήμησή του απο τους ανθρώπους, μέσα του όμως προστατεύει τα πάθη, που μοιάζουν με θηρία, και γίνεται καταστρεπτικός στους ανθρώπους.
Νηστεύει τα φαγητά; Καλά κάνεις. Διότι αυτό είναι όπλο ενάντιο στα πάθη για εκείνους που ξέρουν βέβαια καλά να το χρησιμοποιούν. Νήστεψε και τον φθόνο, για να υπολογίζεται η νηστεία σου απ’ το Θεό σαν νηστεία και να μην είναι προσωπίδα κάτω απο την οποία καλύπτονται οι άλλες κακίες, έχοντας παραπέτασμα το πρόσχημα της ασιτίας. Νηστεύεις τα φαγητά; Νήστεψε και την κενοδοξία, νήστεψε την κατάκριση και την συκοφαντία.
Να αποφύγουμε την πλεονεξία, που προκαλέι την αδικία και εξορίζει την δικαιοσύνη, που απομακρύνει την αγάπη πρός τους αδελφούς και αγκαλιάζει την μισανθρωπία. Να αποφεύγουμε τα μεθύσια και την λαιμαργία, που είναι μητέρες της ακολασίας και της πορνείας... Ας αποφύγουμε τις ζήλιες και τις διαφωνίες και τις διαμάχες, που γεννούν επιβουλές και απο τις οποίες οι φόνοι προέρχονται, επειδή απο κακά σπέρματα φυτρώνουν κακα γεωργικά προϊόντα. Ας τα μισήσουε αυτά και ας τα φτύσουμε· ας αγαπήσουμε τις εντολές του Κυρίου και μ’ αυτές ας στολίσουμε τους εαυτούς μας. Ας εκτιμήσουμε την παρθενία, ας επιτύχουμε την πραότητα, ας διατηρήσουμε την αγάπη αναμεταξύ μας, ας φέρουμε στα σπίτια μας τη φιλοξενία, ας καρατήσουμε την εγκράτεια...
Για την ελεημοσύνη
Σπλαχνίσου τον φτωχό και μη τον διώξεις, όταν σε παρακαλεί. Φαντάσου την ασταμάτητη φωτιά( του πάθους) του πλούσιου και σβήσε την φωτιά της φιλαργυρίας μέσα σου· μη μαζέψεις το χέρι σου απο τον φτωχό, για να μη χάσεις, όταν θα παρακαλάς εκείνον που θα σε δροσίσει με μιά σταγόνα νερό στο δάχτυλό του. Κάνε μέτοχο της περιουσίας σου το φτωχό , για να μην ακούσεις: απέλαβες τα αγαθά σου , όταν ζούσες...Στάξε , όσο βρίσκεσαι σε τουτη τη ζωή ,σταγόνια συμπόνιας, για ν’ αναβλύζουν για σένα ποταμοί φιλανθρωπίας... Και αν είσαι εύπορος και έχεις χρήματα, δώσε στον στερημένο. Εάν έτσι συντηρείς τον εαυτό σου με την μέτρια δαπάνη και εάν τον έκανες σίγουρο με την αυτάρκεια, ώστε τίποτα απο τα περιττά ή απο τα πλεονάσματα να μην αποθηκεύεις, απο όσα εσύ απολαμβάνεις δώσε τροφή στον φτωχό, μάλλον όμως απ’ όσα εσύ τον εαυτό σου διατρέφεις, θρέψε και τον φωχό. Αυτόν που τρέμει απο το κρύο ντύσε με ρούχο· τον άστεγο δέξου στο σπίτι σου· στούς ξένους γίνε φιλόξενος, έχοντας στο νού σου την φιλοξενία του Αβραάμ και την ευλογία που ο Θεός του ανταπέδωσε...Αν όμως και αυτά σου λείπουν, δώσε ένα ποτήρι κρύο νερό· το δέχεται ο Χριστός απο σένα όχι λιγώτερο ευχάριστα απο τις πολυτελείς προσφορες των πλουσίων. Διότι όχι τον όγκο του δώρου, αλλά αφού ζυγίσει τον τρόπο της απόφασης, δέχεται την προθυμία ( ο Θεός). Μέχρι αυτό το σημείο απλώνει τα όρια της ελεημοσύνης (ο Θεός), μαλλόν όμως ουτε εδώ σταματα· αλλά εάν ακόμα και αυτο σου λείπει( το νερό) και σε παρακινεί για ελεημοσύνη η διάθεσή σου, επισκέψου τον φυλακισμένο, συμπάθησε με την καρδιά σου αυτόν που πάσχει, αναστέναξε απο την ψυχή σου για το δυστύχημα που έγινε, στάξε ένα δάκρυ για να δροσιστεί αυτός που υποφέρει. Διότι όταν αληθινά συμπάσχεις με τον πλησίον, πολλή παρηγοριά δίνεις σ΄ αυτόν που δυστυχεί...
Για την αγάπη
Αγαπητοί , ας φροντίζουμε για την αγάπη· αυτήν με βιασύνη ας επιδιώξουμε, αυτήν ας κάνουμε συγκάτοικο, αυτήν ας μεταφέρουμε μαζί μας στις αγορές , στις πόλεις, στις εημιές, στις αίθουσεςς των συνεδριάσεων, στα δικαστήρια· μάλλον όμως, ας την κρατάμε καλά την αγάπη, δεν θα βλέπουμε καθόλου δικαστήρια· δότι αυτή έχει γίνει πηγή μακριοθυμίας, χρηστότητος, επιείκειας, έλλειψης οργής, πραότητος, πίστεως, ελπίδας, υπομονής....Ας αγαπήσουμε ο ένας τον άλλον , αγαπητοί , για να διατηρήσουμε τα χαρίσμα τα που μας έχει δώσει ο Θεός, για να μην αχρηστεύσουμε την ομορφιά των αρετών. Ας αγαπήσουμε ο ένας τον άλλον για να αξιωθούμε και να γίνουμε και να ονομασθούμε παιδιά του Θεού, για να κληρονομήσουμε την βασιλεά των Ουρανών.
Για τη ματαιότητα της ζωής
Προσέχετε, αελφοί , και αντιληφθείτε πόσο τιποτένια είναι η ζωή μας και πόσο γρήγορα μαραίνεται ,διοτι με σκιά παρομοιάζεται και με όνειρα παραβάλλεται και δεν είναι απο τίποτα απ’ αυτά σταθερώτερη· διότι η εδώ ζωή αν και φαίνεται να παραμένει, όμως παρέρχεται, όταν όμως περάσει δεν επιστρέφει. Ας συλλογιστούμε τι είμαστε και πόσο καιρό θα ζήσουμε , που κατόν θα πάμε και πως θα ειπράξουμε τις ευθύνες γι’ αυτά που κάναμε στη ζωή μας και ας μην εξαρτάμε τους εαυτούς μας απο την παρούσα μόνο ζωή, αλλά και την μελλοντική ας θυμόμαστε. Θυμήσου , λέει , ο προφήτης, τα μακρυνά γηρατειά σου και δεν θα αμρτήσεις ποτέ, ας βάλουμε μυαλό και ας μελετήσουμε τον θάνατο πρίν πεθάνουμε , για να ζήσουμε μέτα τον θάνατο ύπνο τίμιο κοντά στον Κύριο μας...Όσο στέκεται το πανηγύρι, με βιασύνη ας αγωνιστούμε για να έχουμε έτοιμα τα εφόδια της πορείας μας. Πολύ και μεγάλη είναι η ανάγκη των εφοδίων και η προσπάθεια με την οποία θα μπορέσουμε να εμπορευθούμε αυτά είναι χωρίς ταλαιπωρίες· δεν χρειάζονται περισσότροι κόποι, ούτε κοπιαστικός και μακρύς δρόμος, ούτε χρειάζεται να πλεύσουμε στο αμέτρητο πέλαγος της θάλασσας...δικά μας είναι τα κέρδη της προσπάθειας, σε μας είναι η πηγή των δακρύων που τρέχουν στα μάγουλά μας, λούζουν με λαμπρότητα την ψυχή και ποτίζουν τον παράδεισο για να φέρει σε μας καρπούς.
Κανείς να μη εγκαταλείψει τον αγώνα, κανείς να μη καμφθεί, αγαπητοί, κανείς να μη λιποτακτήσει. Όλοι με προθυμία ριχτούμε στον αγώνα, με γενναιότητα ας πολεμήσουμε. Ας υπομείνουμε με γενναιοψυχία, ας παραταχθούμε εναντίον του εχθρού με ανδρεία. Διότι στο μέσον στέκεται εκείνος που θα δώσει το στεφάνι της νίκης, ο Χριστός, και θα μας προσφέρει τα βραβεία της νίκης.
Για τον πνευματικό αγώνα
Τι λέει λοιπόν; Επειδή αμαρτήσαμε μετά το βάπτισμα και επειδή με τα σφάλματά μας καταμολυνθήκαμε, δεν υπάρχει για μας ελπίδα σωτηρίας; δεν υπάρχει φάρμακο επιστροφής; Τα πάντα έχουν χαθεί, τα πάντα έχουν εξαφανιστεί, η μακροθυμία, η φιλανθρωπία, η ανεξικακία και η ευσπλαχνία;... Δεν υπάρχει άλλος δρόμος θεραπείας; Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να αποκτήσουμε πάλι ότι χάσαμε; Όσο εξαρτάται απο τις αμαρτωλές μας πράξεις δεν υπάρχει. Όσο όμως εξαρτάται απο την χρηστότητα και την ανείπωτη φιλανθρωπία του Θεού, υπάρχει τρόπος σωτηρίας. ποιός είναι λοιπόν αυτός; Η εξομολόγηση μετά απο ειλικρινή μετάνοια....Πως όμως να εξομολογηθώ; Μιμούμενος τον άσωτο και πέφτοντας στα πόδια του Κυρίου και κραυγάζοντας με καρδιά συντετριμμένη και με πνεύμα ταπεινώσεως: αμάρτησα στον ουρανό και ενώπιόν Σου, δέξαι με , Πατέρα, μετανοούντα...Πως να εξομολογηθώ; Ελεώντας τον φτωχό και τον ζητιάνο και συγχωρώντας του πλησίον τις αδικίες. Με αυτόν τον τρόπο η αμαρτία εξαλείφεται , έτσι καθαριζόμαστε απο τα σφάλματα...
Ας μη μιμηθούμε την αγνωμομσύνη των Ιουδαίων , αλλά ας ζηλέψουμε την ευγνωμοσύνη των παιδιών...Ας γίνουμε και εμείς σαν τα παιδιά... Ας γίνουμε παιδιά ως προς την κακία... Ας προσφέρουμε κλαδιά με καρπούς ελεημοσύνης στον Κύριο, για να εισέλθουμε στην αιώνια χαρά των δικαίων. Ας τον προϋπαντήσουμε στρώνοντας χιτώνες. Πως όμως να τους στώνουμε; με το να τους στώνουμε για τους φτωχούς· διότι Αυτός δέχεται για τον εαυτό του τις υπηρεσίες μας στους φτωχούς και μας λεει δυνατά: ότι κάνατε για τον καθένα απο αυτούς τους αδελφούς μου, σε μένα το έχετε κάνει. Ω φωνή αγαπημένη και θεϊκή: Σε μένα, λέει , στώνεις τα ρούχα σου, όταν μ’ αυτά τους φτωχούς ντύνεις, εμένα περιθάλπεις, όταν σ’ αυτους γλυκαίνεις που πικρούς πόνους του κρύου...
Για την σταυρική θυσία
Γιατί πεθαίνει όλα αυτά ο Δεσπότης του παντός; Για να αναβλύσει απο το Σταυρό του η σωτηρία για σένα, για να σε απαλλάξει απο την δουλεία του διαβόλου, για να σε αρπάξει απο την παλιά τυραννία. Αλλά εκείνος τα πάσχει αυτά, για να μας εξαγοράσει μια για πάντα, επειδή πουληθήκαμε στην αμαρτία, εμείς όμως αρχίζουμε πάλι να παραδίνουμε τους εαυτούς μας στις τόσο αισχρές και άθλιες ηδονές και στην τεμπελιά; Εκείνος μαστιγώνεται για να απομακρύνει τις μάστιγες των αμαρτιών απο πάνω μας και εμείς πάλις υποκλινώμαστε σ’ αυτές σαν σε καλους κυρίους; Εκείνος παραδίνει το σώμα Του στον θάνατο για να σώσει ζωή στην ψυχή μας, και εμείς εξαγριώνουμε το δικό μας σώμα με έκφυλες πράξεις και επιτρέπουμε σ’ αυτό να παλεμά και να ζητά το φόνεο της ψυχής; Εκείνος γεύεται τον θάνατο, για να μας χαρίσει την αθανασία, και εμείς φιλονεικούμε να καταπνίξουμε τους εαυτούς μας με τη θηλειά των παθών; Η γή σείεται, ο ήλιος σκοτινιάζει , το καταπέτασμα του ναού σχίζεται , γιατι βλέπει τον δεσπότη σταυρωμένο για χάρι μας, εμείς ίμως καθόλου δεν λυπούμαστε για τις αμαρτίες μας; Τα στοιχεία της γής αλλοιώνονται, και σε σένα δεν γίνεται καμιά μεταβολή προς το καλύτερο; Ούτε αυτά δεν σε παρακινούν σε μετάνοια, ούτε σε μαλακώνουν την πώρωσι της ψυχής σου;
Νηστεία απ’ το Θεό είναι μαζί με την στέρηση των τροφών και η απομάκρυση απο τις αμαρτίες, απ’ τον φθόνο , το μίσος, την συκοφαντία, και τα άλλα κακά. Νηστεύοντας όλα αυτά αυτός που κάνει πραγματική νηστεία που την υπολογίζει ο Θεός, οφείλει να φεύγει μακρυά με άλματα μ’ όλη του τη δύναμη και όλη του την γρηγοράδα και να μένει άκαμπτος και ασάλευτος στις διαβολικές επινοήσεις· αυτός όμως που ασκεί την στέρηση απο τα φαγητά και δεν τηρεί την εγκράτεια απο τα γνωστά πάθη, μοιάζει με εκείνον που ρίχνει γερά θεμέλια στο κτίσιμο του σπιτιού του, όμως κατοικεί μαζί με φίδια και σκορπιούς και έχιδνες σ’ αυτό. Διότι όπως στο σπίτι εκείνο το χτίσιμο των γερών θεμελίων γίνεται παγίδα θανατηφόρος σ’ αυτούς που πλησιάζουν,επειδή ρίχνουν ύπουλα το δηλητήριο τους τα ερπετά που έχουν εκεί φωλιάσει , έτσι και ο άνθρωπος εκείνος, που έχει θεμελιώσει στη νηστεία την διαφήμησή του απο τους ανθρώπους, μέσα του όμως προστατεύει τα πάθη, που μοιάζουν με θηρία, και γίνεται καταστρεπτικός στους ανθρώπους.
Νηστεύει τα φαγητά; Καλά κάνεις. Διότι αυτό είναι όπλο ενάντιο στα πάθη για εκείνους που ξέρουν βέβαια καλά να το χρησιμοποιούν. Νήστεψε και τον φθόνο, για να υπολογίζεται η νηστεία σου απ’ το Θεό σαν νηστεία και να μην είναι προσωπίδα κάτω απο την οποία καλύπτονται οι άλλες κακίες, έχοντας παραπέτασμα το πρόσχημα της ασιτίας. Νηστεύεις τα φαγητά; Νήστεψε και την κενοδοξία, νήστεψε την κατάκριση και την συκοφαντία.
Να αποφύγουμε την πλεονεξία, που προκαλέι την αδικία και εξορίζει την δικαιοσύνη, που απομακρύνει την αγάπη πρός τους αδελφούς και αγκαλιάζει την μισανθρωπία. Να αποφεύγουμε τα μεθύσια και την λαιμαργία, που είναι μητέρες της ακολασίας και της πορνείας... Ας αποφύγουμε τις ζήλιες και τις διαφωνίες και τις διαμάχες, που γεννούν επιβουλές και απο τις οποίες οι φόνοι προέρχονται, επειδή απο κακά σπέρματα φυτρώνουν κακα γεωργικά προϊόντα. Ας τα μισήσουε αυτά και ας τα φτύσουμε· ας αγαπήσουμε τις εντολές του Κυρίου και μ’ αυτές ας στολίσουμε τους εαυτούς μας. Ας εκτιμήσουμε την παρθενία, ας επιτύχουμε την πραότητα, ας διατηρήσουμε την αγάπη αναμεταξύ μας, ας φέρουμε στα σπίτια μας τη φιλοξενία, ας καρατήσουμε την εγκράτεια...
Για την ελεημοσύνη
Σπλαχνίσου τον φτωχό και μη τον διώξεις, όταν σε παρακαλεί. Φαντάσου την ασταμάτητη φωτιά( του πάθους) του πλούσιου και σβήσε την φωτιά της φιλαργυρίας μέσα σου· μη μαζέψεις το χέρι σου απο τον φτωχό, για να μη χάσεις, όταν θα παρακαλάς εκείνον που θα σε δροσίσει με μιά σταγόνα νερό στο δάχτυλό του. Κάνε μέτοχο της περιουσίας σου το φτωχό , για να μην ακούσεις: απέλαβες τα αγαθά σου , όταν ζούσες...Στάξε , όσο βρίσκεσαι σε τουτη τη ζωή ,σταγόνια συμπόνιας, για ν’ αναβλύζουν για σένα ποταμοί φιλανθρωπίας... Και αν είσαι εύπορος και έχεις χρήματα, δώσε στον στερημένο. Εάν έτσι συντηρείς τον εαυτό σου με την μέτρια δαπάνη και εάν τον έκανες σίγουρο με την αυτάρκεια, ώστε τίποτα απο τα περιττά ή απο τα πλεονάσματα να μην αποθηκεύεις, απο όσα εσύ απολαμβάνεις δώσε τροφή στον φτωχό, μάλλον όμως απ’ όσα εσύ τον εαυτό σου διατρέφεις, θρέψε και τον φωχό. Αυτόν που τρέμει απο το κρύο ντύσε με ρούχο· τον άστεγο δέξου στο σπίτι σου· στούς ξένους γίνε φιλόξενος, έχοντας στο νού σου την φιλοξενία του Αβραάμ και την ευλογία που ο Θεός του ανταπέδωσε...Αν όμως και αυτά σου λείπουν, δώσε ένα ποτήρι κρύο νερό· το δέχεται ο Χριστός απο σένα όχι λιγώτερο ευχάριστα απο τις πολυτελείς προσφορες των πλουσίων. Διότι όχι τον όγκο του δώρου, αλλά αφού ζυγίσει τον τρόπο της απόφασης, δέχεται την προθυμία ( ο Θεός). Μέχρι αυτό το σημείο απλώνει τα όρια της ελεημοσύνης (ο Θεός), μαλλόν όμως ουτε εδώ σταματα· αλλά εάν ακόμα και αυτο σου λείπει( το νερό) και σε παρακινεί για ελεημοσύνη η διάθεσή σου, επισκέψου τον φυλακισμένο, συμπάθησε με την καρδιά σου αυτόν που πάσχει, αναστέναξε απο την ψυχή σου για το δυστύχημα που έγινε, στάξε ένα δάκρυ για να δροσιστεί αυτός που υποφέρει. Διότι όταν αληθινά συμπάσχεις με τον πλησίον, πολλή παρηγοριά δίνεις σ΄ αυτόν που δυστυχεί...
Για την αγάπη
Αγαπητοί , ας φροντίζουμε για την αγάπη· αυτήν με βιασύνη ας επιδιώξουμε, αυτήν ας κάνουμε συγκάτοικο, αυτήν ας μεταφέρουμε μαζί μας στις αγορές , στις πόλεις, στις εημιές, στις αίθουσεςς των συνεδριάσεων, στα δικαστήρια· μάλλον όμως, ας την κρατάμε καλά την αγάπη, δεν θα βλέπουμε καθόλου δικαστήρια· δότι αυτή έχει γίνει πηγή μακριοθυμίας, χρηστότητος, επιείκειας, έλλειψης οργής, πραότητος, πίστεως, ελπίδας, υπομονής....Ας αγαπήσουμε ο ένας τον άλλον , αγαπητοί , για να διατηρήσουμε τα χαρίσμα τα που μας έχει δώσει ο Θεός, για να μην αχρηστεύσουμε την ομορφιά των αρετών. Ας αγαπήσουμε ο ένας τον άλλον για να αξιωθούμε και να γίνουμε και να ονομασθούμε παιδιά του Θεού, για να κληρονομήσουμε την βασιλεά των Ουρανών.
Για τη ματαιότητα της ζωής
Προσέχετε, αελφοί , και αντιληφθείτε πόσο τιποτένια είναι η ζωή μας και πόσο γρήγορα μαραίνεται ,διοτι με σκιά παρομοιάζεται και με όνειρα παραβάλλεται και δεν είναι απο τίποτα απ’ αυτά σταθερώτερη· διότι η εδώ ζωή αν και φαίνεται να παραμένει, όμως παρέρχεται, όταν όμως περάσει δεν επιστρέφει. Ας συλλογιστούμε τι είμαστε και πόσο καιρό θα ζήσουμε , που κατόν θα πάμε και πως θα ειπράξουμε τις ευθύνες γι’ αυτά που κάναμε στη ζωή μας και ας μην εξαρτάμε τους εαυτούς μας απο την παρούσα μόνο ζωή, αλλά και την μελλοντική ας θυμόμαστε. Θυμήσου , λέει , ο προφήτης, τα μακρυνά γηρατειά σου και δεν θα αμρτήσεις ποτέ, ας βάλουμε μυαλό και ας μελετήσουμε τον θάνατο πρίν πεθάνουμε , για να ζήσουμε μέτα τον θάνατο ύπνο τίμιο κοντά στον Κύριο μας...Όσο στέκεται το πανηγύρι, με βιασύνη ας αγωνιστούμε για να έχουμε έτοιμα τα εφόδια της πορείας μας. Πολύ και μεγάλη είναι η ανάγκη των εφοδίων και η προσπάθεια με την οποία θα μπορέσουμε να εμπορευθούμε αυτά είναι χωρίς ταλαιπωρίες· δεν χρειάζονται περισσότροι κόποι, ούτε κοπιαστικός και μακρύς δρόμος, ούτε χρειάζεται να πλεύσουμε στο αμέτρητο πέλαγος της θάλασσας...δικά μας είναι τα κέρδη της προσπάθειας, σε μας είναι η πηγή των δακρύων που τρέχουν στα μάγουλά μας, λούζουν με λαμπρότητα την ψυχή και ποτίζουν τον παράδεισο για να φέρει σε μας καρπούς.
Κανείς να μη εγκαταλείψει τον αγώνα, κανείς να μη καμφθεί, αγαπητοί, κανείς να μη λιποτακτήσει. Όλοι με προθυμία ριχτούμε στον αγώνα, με γενναιότητα ας πολεμήσουμε. Ας υπομείνουμε με γενναιοψυχία, ας παραταχθούμε εναντίον του εχθρού με ανδρεία. Διότι στο μέσον στέκεται εκείνος που θα δώσει το στεφάνι της νίκης, ο Χριστός, και θα μας προσφέρει τα βραβεία της νίκης.
Για τον πνευματικό αγώνα
Τι λέει λοιπόν; Επειδή αμαρτήσαμε μετά το βάπτισμα και επειδή με τα σφάλματά μας καταμολυνθήκαμε, δεν υπάρχει για μας ελπίδα σωτηρίας; δεν υπάρχει φάρμακο επιστροφής; Τα πάντα έχουν χαθεί, τα πάντα έχουν εξαφανιστεί, η μακροθυμία, η φιλανθρωπία, η ανεξικακία και η ευσπλαχνία;... Δεν υπάρχει άλλος δρόμος θεραπείας; Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να αποκτήσουμε πάλι ότι χάσαμε; Όσο εξαρτάται απο τις αμαρτωλές μας πράξεις δεν υπάρχει. Όσο όμως εξαρτάται απο την χρηστότητα και την ανείπωτη φιλανθρωπία του Θεού, υπάρχει τρόπος σωτηρίας. ποιός είναι λοιπόν αυτός; Η εξομολόγηση μετά απο ειλικρινή μετάνοια....Πως όμως να εξομολογηθώ; Μιμούμενος τον άσωτο και πέφτοντας στα πόδια του Κυρίου και κραυγάζοντας με καρδιά συντετριμμένη και με πνεύμα ταπεινώσεως: αμάρτησα στον ουρανό και ενώπιόν Σου, δέξαι με , Πατέρα, μετανοούντα...Πως να εξομολογηθώ; Ελεώντας τον φτωχό και τον ζητιάνο και συγχωρώντας του πλησίον τις αδικίες. Με αυτόν τον τρόπο η αμαρτία εξαλείφεται , έτσι καθαριζόμαστε απο τα σφάλματα...
Ας μη μιμηθούμε την αγνωμομσύνη των Ιουδαίων , αλλά ας ζηλέψουμε την ευγνωμοσύνη των παιδιών...Ας γίνουμε και εμείς σαν τα παιδιά... Ας γίνουμε παιδιά ως προς την κακία... Ας προσφέρουμε κλαδιά με καρπούς ελεημοσύνης στον Κύριο, για να εισέλθουμε στην αιώνια χαρά των δικαίων. Ας τον προϋπαντήσουμε στρώνοντας χιτώνες. Πως όμως να τους στώνουμε; με το να τους στώνουμε για τους φτωχούς· διότι Αυτός δέχεται για τον εαυτό του τις υπηρεσίες μας στους φτωχούς και μας λεει δυνατά: ότι κάνατε για τον καθένα απο αυτούς τους αδελφούς μου, σε μένα το έχετε κάνει. Ω φωνή αγαπημένη και θεϊκή: Σε μένα, λέει , στώνεις τα ρούχα σου, όταν μ’ αυτά τους φτωχούς ντύνεις, εμένα περιθάλπεις, όταν σ’ αυτους γλυκαίνεις που πικρούς πόνους του κρύου...
Για την σταυρική θυσία
Γιατί πεθαίνει όλα αυτά ο Δεσπότης του παντός; Για να αναβλύσει απο το Σταυρό του η σωτηρία για σένα, για να σε απαλλάξει απο την δουλεία του διαβόλου, για να σε αρπάξει απο την παλιά τυραννία. Αλλά εκείνος τα πάσχει αυτά, για να μας εξαγοράσει μια για πάντα, επειδή πουληθήκαμε στην αμαρτία, εμείς όμως αρχίζουμε πάλι να παραδίνουμε τους εαυτούς μας στις τόσο αισχρές και άθλιες ηδονές και στην τεμπελιά; Εκείνος μαστιγώνεται για να απομακρύνει τις μάστιγες των αμαρτιών απο πάνω μας και εμείς πάλις υποκλινώμαστε σ’ αυτές σαν σε καλους κυρίους; Εκείνος παραδίνει το σώμα Του στον θάνατο για να σώσει ζωή στην ψυχή μας, και εμείς εξαγριώνουμε το δικό μας σώμα με έκφυλες πράξεις και επιτρέπουμε σ’ αυτό να παλεμά και να ζητά το φόνεο της ψυχής; Εκείνος γεύεται τον θάνατο, για να μας χαρίσει την αθανασία, και εμείς φιλονεικούμε να καταπνίξουμε τους εαυτούς μας με τη θηλειά των παθών; Η γή σείεται, ο ήλιος σκοτινιάζει , το καταπέτασμα του ναού σχίζεται , γιατι βλέπει τον δεσπότη σταυρωμένο για χάρι μας, εμείς ίμως καθόλου δεν λυπούμαστε για τις αμαρτίες μας; Τα στοιχεία της γής αλλοιώνονται, και σε σένα δεν γίνεται καμιά μεταβολή προς το καλύτερο; Ούτε αυτά δεν σε παρακινούν σε μετάνοια, ούτε σε μαλακώνουν την πώρωσι της ψυχής σου;
Αγία Ματρώνα Μοσχας
Νουθεσίες γενικού χαρακτήρα
Αγία Ματρώνα της Μόσχας: Νουθεσίες γενικού χαρακτήρα.
Δίδασκε να μην κατακρίνει κανείς τον πλησίον του. ‘‘ Γιατί να κατακρίνουμε τους άλλους;’’- έλεγε. ‘‘Να σκέφτεσαι πιο πολύ τον εαυτό σου. κάθε προβατάκι θα κρεμασθεί απ’ τη δικιά του ουρίτσα. Με τις ξένες ουρίτσες τι δουλειά έχεις;’’. Έλεγε να εμπιστεύεται κανείς στο θέλημα του Θεού. Να ζεί με προσευχή . Νουθετούσε να υπομένει κανείς τις θλίψεις. Να κάνει συχνά το σταυρό του, να σφραγίζει επίσης με τον Τίμιο Σταυρό και τα πράγματα γύρω του. Συνιστούσε συχνή Μετάληψη των Αχράντων Μυστηρίων . Έλεγε: ‘‘Να θωρακίζεται κανείς με τον Τίμιο Σταυρό , με προσευχή , με Αγιασμό, με συχνή Θεία Μετάληψη…Να έχετε μπροστά στις εικόνες αναμμένα κανδήλια’’.
Επίσης δίδασκε να αγαπάει κανείς τους γέρους και ασθενείς. ‘‘Άμα άνθρωποι γεροί , άρρωστοι ή εκείνοι που χάσανε τα μυαλά τους σας λένε κάτι δυσάρεστο ή προσβλητικό, μην τους ακούτε, αλλά απλώς να τους βοηθάτε. Με όλη την επιμέλεια πρέπει να βοηθά κανείς τους αρρώστους και να τους συγχωράει ό,τι και να του πούν , ό, τι και να κάνουν’’.
Η Ματρώνα έλεγε να μη δίνει κανείς σημασία στα όνειρα: ‘‘ Μην τα προσέχεις, γίνονται και απ’ τον πειρασμό, για να στενοχωρήσουν τον άνθρωπο, να τον μπερδέψουν με λογισμούς’’.
Έλεγε να μη τρέχει συνέχεια κανείς σε διάφορους πνευματικούς, γυρεύοντας Στάρετς και διορατικούς. ‘‘Όταν τρέχει κανείς σε πολλούς πατέρες, μπορεί να χάσει την πνευματική οδό και τη σωστή κατεύθυνση στη ζωή’’. ‘‘ Ο κόσμος, -έλεγε πάλι- , ‘‘εν τω πονηρώ και εν τη πλάνη κείται’’. ‘‘Εάν πάτε σ’ ένα γέροντα ή ιερέα να συμβουλευθείτε, να προσεύχεστε να τον φωτίσει ο Θεός να σας δώσει σωστή συμβουλή’’. Έλεγε να μην ενδιαφέρεται κανείς για την προσωπική ζωή των ιερέων. Σ’ αυτούς, που επιθυμούν τη χριστιανική τελειότητα συνιστούσε να μη διακρίνονται από τους άλλου με την εξωτερική τους εμφάνιση, όπως λ.χ. με μαύρα ρούχα κλπ. ‘‘ Όταν είσαι στην Εκκλησία , μην κοιτάς κανένα. Να προσεύχεσαι με κλειστά μάτια ή να κοιτάς σε κάποια εικόνα’’.
Έλεγε ότι το να βάφονται οι γυναίκες και γενικώς να χρησιμοποιούν διάφορα φταισίδια είναι μεγάλη αμαρτία, επειδή ο άνθρωπος χαλάει και καταστρέφει την ανθρώπινη μορφή, αποκτάει αυτό που δεν του είχε δώσει ο Θεός, διαστρέφει τη φυσική ομορφιά και όλα αυτά οδηγούν στη διαφθορά.
Στις πιστές κοπέλες η Ματρώνα έλεγε: ‘‘ Σε σας, τις κοπέλες, ο Θεός όλα θα τα συγχωρέσει, εάν θα αφοσιωθείτε σ’ Αυτόν. Αυτή που αποφασίζει να μην παντρευτεί , πρέπει να κρατήσει την αγνότητα της μέχρι το τέλος. Γι’ αυτό ο Θεός θα της δώσει στεφάνι.
Η Ματρώνουσκα δίδασκε: ‘‘Πλησιάσει πειρασμός; Πρέπει οπωσδήποτε να προσεύχεστε. Αδικοχαμένος γίνεται κανείς, όταν ζεί χωρίς προσευχή. Ο εχθρός κάθεται στον αριστερό μας ώμο και στο δεξιό ο Άγγελος. Έχουν και ο ένας και ο άλλος το δικό τους βιβλίο. Στο ένα γράφονται οι αμαρτίες μας, στο άλλο τα καλά μας έργα’’. ‘‘Πιο συχνά,- έλεγε-, να κάνετε το σταυρό σας. Ο σταυρός είναι κλειδαριά, όπως και της πόρτας’’. Συμβούλευε να μην ξεχνά κανείς να σταυρώνει το φαγητό. ‘‘ Να καταφεύγετε στη σωστική και προστατευτική δύναμη του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού’’.,-έλεγε.
Για τους τους μάγους είχε τη γνώμη∙ ‘‘ Δεν υπάρχει σωτηρία, αν δεν μετανοήσουν , γι’ αυτούς που εκουσίως έγιναν σύμμαχοι της δυνάμεως του πονηρού , αφού ασχολήθηκαν με τα μάγια. Δεν κάνει να ζητά κανείς βοήθεια από τις μάγισσες. Μπορεί να σου θεραπεύσουν φαινομενικά κάποιο σωματικό όργανο, αλλά θα σου βλάψουν την ψυχή.
Η Μάτουσκα πολλές φορές φανέρωνε στους δικούς της ότι μάχεται με τους μάγους, με τις πονηρές δυνάμεις, ότι αοράτως τους πολεμάει. Μία φορά ήρθε ένας γέρος , ευπαρουσίαστος και σεβάσμιος, με γένια. Έπεσε μπροστά της, γονυπετής, όλα δάκρυα και της είπε: ‘ Πεθαίνει ο μοναχογιός μου. ‘’Η Αγία έγειρε προς αυτόν και τον ερώτησε χαμηλόφωνα: ‘‘ Και συ τι μάγια του έχεις κάνει; Για να πεθάνει ή όχι;’’ ‘‘Για να πεθάνει’’,- απάντησε αυτός. ‘‘Φύγε, φύγε από ένα,- του λέγει η Μάτουσκα-, τότε γιατί ήρθες σε μένα;’’. και όταν έφυγε είπε: ‘‘Οι μάγοι γνωρίζουν το Θεό! Μακάρι κι εσείς να κάνετε τέτοια προσευχή σας εκείνους , όταν μετανοημένοι εκλιπαρούν από το Θεό συγχώρεση για το κακό που έκαναν!’’.
Η γενική απομάκρυνση από το Θεό, η μαχητική αθεΐα, η αύξηση της αποξένωσης και της έχθρας μεταξύ των ανθρώπων, η απόρριψη της πίστεως και της παραδόσεως, η αμαρτωλή και αμετανόητη ζωή προκάλεσαν σε εκατομμύρια ψυχές σοβαρές πνευματικές ζημιές.
Τις μέρες που γίνονταν μαζικές κομμουνιστικές διαδηλώσεις , η Αγία παρακαλούσε όλους να μη βγαίνουν έξω, να κλείνουν πόρτες , παράθυρα και φεγγίτες, επειδή , όπως έλεγε, τα στίφη των δαιμόνων καταλαμβάνουν όλο το χώρο. Ίσως η Μάτουσκα, που πολλές φορές μιλούσε αλληγορικά, ήθελε με αυτά τα λόγια α υπενθυμίσει την ανάγκη να έχει κανείς κλειστά τα παράθυρα της ψυχής, όπως ονομάζουν οι Πατέρες τις αισθήσεις του ανθρώπου.
Κάποτε η Ζ. Ζδάνοβα τη ρώτησε για τα χρόνια του ‘‘μαχητικού αθεϊσμού’’. ‘‘Πως επέτρεψε ο Θεός να κλείσουν και να καταγκρεμίσουν τόσους ναούς;’’. Η αγία απάντησε: ‘‘Αυτό ήταν το θέλημα του Θεού. Ο αριθμός των ναών ελαττώθηκε , επειδή οι πιστοί θα είναι ολίγοι , δε να υπάρχουν και ιερείς γι’ αυτές τι εκκλησίες’’. ‘‘Μα γιατί κανένας δεν αγωνίζεται;’’ Ερώτησε η Ζηναΐδα . ‘‘ Ο λαός είναι υπνωτισμένος, έχει χάσει τα νερά του. Μία φοβερή δαιμονική δύναμη μπήκε σε δράση. Βρίσκεται στον αέρα, διεισδύει παντού. Παλιά κατοικούσε στα έλη και τα πυκνά δάση, επειδή οι άνθρωπο εκκλησιάζονταν, φορούσαν το σταυρό. Τα σπίτια ήταν προστατευμένα από τις εικόνες, τα κανδήλια, τον αγιασμό. Τα δαιμόνια πετούσαν από δίπλα και δεν μπαίνανε μέσα σ’ αυτά τα σπίτια. Σήμερα όμως έχουν γίνει κατοικητήριο των δαιμόνων και οι ίδιοι οι άνθρωποι για την απιστία τους και την απομάκρυνσή τους από το Θεό’’.
Διαβάζοντας τους δαιμονισμένους, προσευχόμενη για κάθε προσερχόμενο, παρηγορώντας τις θλίψεις του κόσμου, η Μάτουσκα κουραζόταν τόσο πολύ που προς το τέλος της ημέρας δεν μπορούσε ούτε να μιλήσει με τους δικούς της, και μόνο σιγά αναστέναζε, ακουμπώντας το κεφάλι στην παλάμη της. Η εσωτερική , πνευματική της ζωή έμεινε μυστήριο ακόμα και για τους οικείου της, μερικοί , θέλοντας να μάθουν για την πνευματική της ζωή, την παρακολουθούσαν τις νύχτες. Μια κοπέλα είδε ότι όλη τη νύχτα προσευχόταν και έκανε μετάνοιες. Από τους συχνούς σταυρούς δημιουργήθηκε στο μέτωπό της Αγίας ένα λακκάκι- το ίχνος των δακτύλων της. Το σταυρό της τον έκανε βραδέως, με θέρμη, τα δακτυλάκια της ψάχνανε το λακκάκι.
Η Αγία Ματρώνα της Μόσχας.
Εκδόσεις ‘’ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΚΥΨΕΛΗ’’
Μετάφραση από τη Ρωσική
Δορυμέδοντος ιερομονάχου.
Ανακηρύχθηκε Αγία στις 2 Μαΐου 1999, με απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Ρωσικής Εκκλησίας.
Η Αγία Ματρώνα ήταν ανάπηρη και εκ γενετής τυφλή.
Αγία Ματρώνα της Μόσχας: Νουθεσίες γενικού χαρακτήρα.
Δίδασκε να μην κατακρίνει κανείς τον πλησίον του. ‘‘ Γιατί να κατακρίνουμε τους άλλους;’’- έλεγε. ‘‘Να σκέφτεσαι πιο πολύ τον εαυτό σου. κάθε προβατάκι θα κρεμασθεί απ’ τη δικιά του ουρίτσα. Με τις ξένες ουρίτσες τι δουλειά έχεις;’’. Έλεγε να εμπιστεύεται κανείς στο θέλημα του Θεού. Να ζεί με προσευχή . Νουθετούσε να υπομένει κανείς τις θλίψεις. Να κάνει συχνά το σταυρό του, να σφραγίζει επίσης με τον Τίμιο Σταυρό και τα πράγματα γύρω του. Συνιστούσε συχνή Μετάληψη των Αχράντων Μυστηρίων . Έλεγε: ‘‘Να θωρακίζεται κανείς με τον Τίμιο Σταυρό , με προσευχή , με Αγιασμό, με συχνή Θεία Μετάληψη…Να έχετε μπροστά στις εικόνες αναμμένα κανδήλια’’.
Επίσης δίδασκε να αγαπάει κανείς τους γέρους και ασθενείς. ‘‘Άμα άνθρωποι γεροί , άρρωστοι ή εκείνοι που χάσανε τα μυαλά τους σας λένε κάτι δυσάρεστο ή προσβλητικό, μην τους ακούτε, αλλά απλώς να τους βοηθάτε. Με όλη την επιμέλεια πρέπει να βοηθά κανείς τους αρρώστους και να τους συγχωράει ό,τι και να του πούν , ό, τι και να κάνουν’’.
Η Ματρώνα έλεγε να μη δίνει κανείς σημασία στα όνειρα: ‘‘ Μην τα προσέχεις, γίνονται και απ’ τον πειρασμό, για να στενοχωρήσουν τον άνθρωπο, να τον μπερδέψουν με λογισμούς’’.
Έλεγε να μη τρέχει συνέχεια κανείς σε διάφορους πνευματικούς, γυρεύοντας Στάρετς και διορατικούς. ‘‘Όταν τρέχει κανείς σε πολλούς πατέρες, μπορεί να χάσει την πνευματική οδό και τη σωστή κατεύθυνση στη ζωή’’. ‘‘ Ο κόσμος, -έλεγε πάλι- , ‘‘εν τω πονηρώ και εν τη πλάνη κείται’’. ‘‘Εάν πάτε σ’ ένα γέροντα ή ιερέα να συμβουλευθείτε, να προσεύχεστε να τον φωτίσει ο Θεός να σας δώσει σωστή συμβουλή’’. Έλεγε να μην ενδιαφέρεται κανείς για την προσωπική ζωή των ιερέων. Σ’ αυτούς, που επιθυμούν τη χριστιανική τελειότητα συνιστούσε να μη διακρίνονται από τους άλλου με την εξωτερική τους εμφάνιση, όπως λ.χ. με μαύρα ρούχα κλπ. ‘‘ Όταν είσαι στην Εκκλησία , μην κοιτάς κανένα. Να προσεύχεσαι με κλειστά μάτια ή να κοιτάς σε κάποια εικόνα’’.
Έλεγε ότι το να βάφονται οι γυναίκες και γενικώς να χρησιμοποιούν διάφορα φταισίδια είναι μεγάλη αμαρτία, επειδή ο άνθρωπος χαλάει και καταστρέφει την ανθρώπινη μορφή, αποκτάει αυτό που δεν του είχε δώσει ο Θεός, διαστρέφει τη φυσική ομορφιά και όλα αυτά οδηγούν στη διαφθορά.
Στις πιστές κοπέλες η Ματρώνα έλεγε: ‘‘ Σε σας, τις κοπέλες, ο Θεός όλα θα τα συγχωρέσει, εάν θα αφοσιωθείτε σ’ Αυτόν. Αυτή που αποφασίζει να μην παντρευτεί , πρέπει να κρατήσει την αγνότητα της μέχρι το τέλος. Γι’ αυτό ο Θεός θα της δώσει στεφάνι.
Η Ματρώνουσκα δίδασκε: ‘‘Πλησιάσει πειρασμός; Πρέπει οπωσδήποτε να προσεύχεστε. Αδικοχαμένος γίνεται κανείς, όταν ζεί χωρίς προσευχή. Ο εχθρός κάθεται στον αριστερό μας ώμο και στο δεξιό ο Άγγελος. Έχουν και ο ένας και ο άλλος το δικό τους βιβλίο. Στο ένα γράφονται οι αμαρτίες μας, στο άλλο τα καλά μας έργα’’. ‘‘Πιο συχνά,- έλεγε-, να κάνετε το σταυρό σας. Ο σταυρός είναι κλειδαριά, όπως και της πόρτας’’. Συμβούλευε να μην ξεχνά κανείς να σταυρώνει το φαγητό. ‘‘ Να καταφεύγετε στη σωστική και προστατευτική δύναμη του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού’’.,-έλεγε.
Για τους τους μάγους είχε τη γνώμη∙ ‘‘ Δεν υπάρχει σωτηρία, αν δεν μετανοήσουν , γι’ αυτούς που εκουσίως έγιναν σύμμαχοι της δυνάμεως του πονηρού , αφού ασχολήθηκαν με τα μάγια. Δεν κάνει να ζητά κανείς βοήθεια από τις μάγισσες. Μπορεί να σου θεραπεύσουν φαινομενικά κάποιο σωματικό όργανο, αλλά θα σου βλάψουν την ψυχή.
Η Μάτουσκα πολλές φορές φανέρωνε στους δικούς της ότι μάχεται με τους μάγους, με τις πονηρές δυνάμεις, ότι αοράτως τους πολεμάει. Μία φορά ήρθε ένας γέρος , ευπαρουσίαστος και σεβάσμιος, με γένια. Έπεσε μπροστά της, γονυπετής, όλα δάκρυα και της είπε: ‘ Πεθαίνει ο μοναχογιός μου. ‘’Η Αγία έγειρε προς αυτόν και τον ερώτησε χαμηλόφωνα: ‘‘ Και συ τι μάγια του έχεις κάνει; Για να πεθάνει ή όχι;’’ ‘‘Για να πεθάνει’’,- απάντησε αυτός. ‘‘Φύγε, φύγε από ένα,- του λέγει η Μάτουσκα-, τότε γιατί ήρθες σε μένα;’’. και όταν έφυγε είπε: ‘‘Οι μάγοι γνωρίζουν το Θεό! Μακάρι κι εσείς να κάνετε τέτοια προσευχή σας εκείνους , όταν μετανοημένοι εκλιπαρούν από το Θεό συγχώρεση για το κακό που έκαναν!’’.
Η γενική απομάκρυνση από το Θεό, η μαχητική αθεΐα, η αύξηση της αποξένωσης και της έχθρας μεταξύ των ανθρώπων, η απόρριψη της πίστεως και της παραδόσεως, η αμαρτωλή και αμετανόητη ζωή προκάλεσαν σε εκατομμύρια ψυχές σοβαρές πνευματικές ζημιές.
Τις μέρες που γίνονταν μαζικές κομμουνιστικές διαδηλώσεις , η Αγία παρακαλούσε όλους να μη βγαίνουν έξω, να κλείνουν πόρτες , παράθυρα και φεγγίτες, επειδή , όπως έλεγε, τα στίφη των δαιμόνων καταλαμβάνουν όλο το χώρο. Ίσως η Μάτουσκα, που πολλές φορές μιλούσε αλληγορικά, ήθελε με αυτά τα λόγια α υπενθυμίσει την ανάγκη να έχει κανείς κλειστά τα παράθυρα της ψυχής, όπως ονομάζουν οι Πατέρες τις αισθήσεις του ανθρώπου.
Κάποτε η Ζ. Ζδάνοβα τη ρώτησε για τα χρόνια του ‘‘μαχητικού αθεϊσμού’’. ‘‘Πως επέτρεψε ο Θεός να κλείσουν και να καταγκρεμίσουν τόσους ναούς;’’. Η αγία απάντησε: ‘‘Αυτό ήταν το θέλημα του Θεού. Ο αριθμός των ναών ελαττώθηκε , επειδή οι πιστοί θα είναι ολίγοι , δε να υπάρχουν και ιερείς γι’ αυτές τι εκκλησίες’’. ‘‘Μα γιατί κανένας δεν αγωνίζεται;’’ Ερώτησε η Ζηναΐδα . ‘‘ Ο λαός είναι υπνωτισμένος, έχει χάσει τα νερά του. Μία φοβερή δαιμονική δύναμη μπήκε σε δράση. Βρίσκεται στον αέρα, διεισδύει παντού. Παλιά κατοικούσε στα έλη και τα πυκνά δάση, επειδή οι άνθρωπο εκκλησιάζονταν, φορούσαν το σταυρό. Τα σπίτια ήταν προστατευμένα από τις εικόνες, τα κανδήλια, τον αγιασμό. Τα δαιμόνια πετούσαν από δίπλα και δεν μπαίνανε μέσα σ’ αυτά τα σπίτια. Σήμερα όμως έχουν γίνει κατοικητήριο των δαιμόνων και οι ίδιοι οι άνθρωποι για την απιστία τους και την απομάκρυνσή τους από το Θεό’’.
Διαβάζοντας τους δαιμονισμένους, προσευχόμενη για κάθε προσερχόμενο, παρηγορώντας τις θλίψεις του κόσμου, η Μάτουσκα κουραζόταν τόσο πολύ που προς το τέλος της ημέρας δεν μπορούσε ούτε να μιλήσει με τους δικούς της, και μόνο σιγά αναστέναζε, ακουμπώντας το κεφάλι στην παλάμη της. Η εσωτερική , πνευματική της ζωή έμεινε μυστήριο ακόμα και για τους οικείου της, μερικοί , θέλοντας να μάθουν για την πνευματική της ζωή, την παρακολουθούσαν τις νύχτες. Μια κοπέλα είδε ότι όλη τη νύχτα προσευχόταν και έκανε μετάνοιες. Από τους συχνούς σταυρούς δημιουργήθηκε στο μέτωπό της Αγίας ένα λακκάκι- το ίχνος των δακτύλων της. Το σταυρό της τον έκανε βραδέως, με θέρμη, τα δακτυλάκια της ψάχνανε το λακκάκι.
Η Αγία Ματρώνα της Μόσχας.
Εκδόσεις ‘’ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΚΥΨΕΛΗ’’
Μετάφραση από τη Ρωσική
Δορυμέδοντος ιερομονάχου.
Ανακηρύχθηκε Αγία στις 2 Μαΐου 1999, με απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Ρωσικής Εκκλησίας.
Η Αγία Ματρώνα ήταν ανάπηρη και εκ γενετής τυφλή.
Παπα-Νικόλας Πλανάς.
Μια αθηναϊκή οικογένεια είχε παιδί στο εκστρατευτικό σώμα που πήγε στην Κριμαία. Είχαν τρία ολόκληρα χρόνια να επικοινωνήσουν μαζί του και δεν ήξεραν αν ζει ή αν πέθανε. Ρώτησαν παντού, αλλά από πουθενά δεν μπόρεσαν να μάθουν τίποτε. Άκουσαν για τον παπα-Νικόλα τον Πλανά και κατέφυγαν σ’ αυτόν. Του διεκτραγώδησαν τον πόνο τους. Εκείνος τους είπε:
-Ελάτε αύριο, να σας πω.
Σε τέτοιες περιπτώσεις αγρυπνούσε προσευχόμενος. Πήγαν την επόμενη μέρα γεμάτοι αγωνία. Και τους λέει:
-Ζεί το παιδί σας. Στο τέλος της εβδομάδας θα έχετε γράμμα του και τον άλλο μήνα θα δείτε και τον ίδιο!
Όπως τους τα είπε, έτσι και συνέβησαν. Μετά τον ερχομό του στρατευμένου παιδιού ολόκληρη η οικογένεια ζήτησε να ευλογηθεί από τον ταπεινό ιερέα.
--
Η χαρά του και η ζωή του ήτανε να λατρεύει τον Θεό «ημέρας και νυκτός», να κάνει λειτουργίες, αγρυπνίες, εσπερινούς, παρακλήσεις, αγιασμούς, ευχέλαια, μνημόσυνα. Έξω απ’ αυτά, ζωή και ευτυχία δεν υπήρχε για τον γέροντα , για τον «παππού», για τον παπα-Νικόλα…
Όλη η έγνοια και η φροντίδα του γέροντα ήτανε η σωτηρία των προβάτων . τα πονούσε , επειδή δεν ήτανε «ο μισθωτός» που αφήνει τα πρόβατα και φεύγει… Με τα χρήματα α δεν είχε καμιά συνάφεια. Ό,τι του δίνανε για να λειτουργήσει και για να μνημονέψει, από το ένα χέρι τα’ παίρνε και από τ’ άλλο τα έδινε.
Επί 50χρόνια δεν ήξερε τι θα πει πρωινό ρόφημα, ή μεσημεριανός ύπνος! Τις καλοκαιρινές ώρας, που ο κόσμος ησυχάζει , έστω και μια ώρα, αυτός μνημόνευε τα ατελείωτα ονόματα των χριστιανών.
…Υπεραγαπούσε τους ενορίτες του, τους συλλειτουργούς του, τους επιτρόπους και δεν απεσπάτο εντελώς από το Ναό , γιατί δεν υπέφερε να είναι μακριά από την αγάπη τους.
Γράφει ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης , που τον γνώρισε και έψαλλε πολλές φορές στις αγρυπνίες.
«Μεταξύ των υπαρχόντων ιερέων υπάρχουσιν ακόμη πολλοί ενάρετοι και αγαθοί , εις τας πόλεις και εις τας χωρία…
Είναι τύποι λαϊκοί , ωφέλιμοι , σεβάσμιοι. Ας μην εκφωνούσι λόγους. Ηξεύρουσιν αυτοί άλλον τρόπον πώς να διδάσκωσι το ποίμνιον. Γνωρίζω έναν εις τας Αθήνας. Είναι ο ταπεινότερος των ιερέων και ο απλοϊκότερος των ανθρώπων…Εις κάθε προσκομιδήν μνημονεύει δύο ή τρείς χιλιλάδας ονόματα. Δεν βραδύνει ποτέ. Η προσκομιδή παρ’ αυτώ διαρκεί δύο ώρας. Η Λειτουργία άλλας δύο. Εις την απόλυσιν της Λειτουργίας, όσα κομμάτια έχει εντός του ιερού , από πρόσφορα ή αρτοκλασίαν , τα μοιράζει όλα εις όσους τύχουν. Δεν κρατεί σχεδόν τίποτε.»
-Ελάτε αύριο, να σας πω.
Σε τέτοιες περιπτώσεις αγρυπνούσε προσευχόμενος. Πήγαν την επόμενη μέρα γεμάτοι αγωνία. Και τους λέει:
-Ζεί το παιδί σας. Στο τέλος της εβδομάδας θα έχετε γράμμα του και τον άλλο μήνα θα δείτε και τον ίδιο!
Όπως τους τα είπε, έτσι και συνέβησαν. Μετά τον ερχομό του στρατευμένου παιδιού ολόκληρη η οικογένεια ζήτησε να ευλογηθεί από τον ταπεινό ιερέα.
--
Η χαρά του και η ζωή του ήτανε να λατρεύει τον Θεό «ημέρας και νυκτός», να κάνει λειτουργίες, αγρυπνίες, εσπερινούς, παρακλήσεις, αγιασμούς, ευχέλαια, μνημόσυνα. Έξω απ’ αυτά, ζωή και ευτυχία δεν υπήρχε για τον γέροντα , για τον «παππού», για τον παπα-Νικόλα…
Όλη η έγνοια και η φροντίδα του γέροντα ήτανε η σωτηρία των προβάτων . τα πονούσε , επειδή δεν ήτανε «ο μισθωτός» που αφήνει τα πρόβατα και φεύγει… Με τα χρήματα α δεν είχε καμιά συνάφεια. Ό,τι του δίνανε για να λειτουργήσει και για να μνημονέψει, από το ένα χέρι τα’ παίρνε και από τ’ άλλο τα έδινε.
Επί 50χρόνια δεν ήξερε τι θα πει πρωινό ρόφημα, ή μεσημεριανός ύπνος! Τις καλοκαιρινές ώρας, που ο κόσμος ησυχάζει , έστω και μια ώρα, αυτός μνημόνευε τα ατελείωτα ονόματα των χριστιανών.
…Υπεραγαπούσε τους ενορίτες του, τους συλλειτουργούς του, τους επιτρόπους και δεν απεσπάτο εντελώς από το Ναό , γιατί δεν υπέφερε να είναι μακριά από την αγάπη τους.
Γράφει ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης , που τον γνώρισε και έψαλλε πολλές φορές στις αγρυπνίες.
«Μεταξύ των υπαρχόντων ιερέων υπάρχουσιν ακόμη πολλοί ενάρετοι και αγαθοί , εις τας πόλεις και εις τας χωρία…
Είναι τύποι λαϊκοί , ωφέλιμοι , σεβάσμιοι. Ας μην εκφωνούσι λόγους. Ηξεύρουσιν αυτοί άλλον τρόπον πώς να διδάσκωσι το ποίμνιον. Γνωρίζω έναν εις τας Αθήνας. Είναι ο ταπεινότερος των ιερέων και ο απλοϊκότερος των ανθρώπων…Εις κάθε προσκομιδήν μνημονεύει δύο ή τρείς χιλιλάδας ονόματα. Δεν βραδύνει ποτέ. Η προσκομιδή παρ’ αυτώ διαρκεί δύο ώρας. Η Λειτουργία άλλας δύο. Εις την απόλυσιν της Λειτουργίας, όσα κομμάτια έχει εντός του ιερού , από πρόσφορα ή αρτοκλασίαν , τα μοιράζει όλα εις όσους τύχουν. Δεν κρατεί σχεδόν τίποτε.»
H Αγία Καλλιόπη
Η Αγία Καλλιόπη, έζησε στα μέσα του 3ου μ.Χ. αι., στα χρόνια του αυτοκράτορα Δεκίου. Διακρινόταν για τη φυσική της ομορφιά, αλλά και τα πλούσια ψυχικά και πνευματικά χαρίσματά της. Απέρριπτε μετά βδελυγμίας κάθε πρόταση γάμου γιατί είχε αφιερώσει τη ζωή της στο Χριστό, τη διδασκαλία του Θείου Λόγου Του και τη διακονία και παραμυθία των ασθενών και πασχόντων αδελφών της. Στο φοβερό διωγμό πού εξαπέλυσε ο φοβερός διώκτης των χριστιανών Δέκιος, η Καλλιόπη συνελήφθη και οδηγήθηκε μπροστά στον τοπικό άρχοντα, ο οποίος θαύμασε την ομορφιά της, προσπάθησε με διάφορες κολακείες και υποσχέσεις να την δελεάσει και να την σύρει στην ανόσια ζωή των ψυχοφθόρων ηδονών και τής μισερής ειδωλολατρίας. όμως η Αγία με ηρωική σταθερότητα, εμμονή και αγωνιστικό φρόνημα, ομολόγησε την πίστη της στο Χριστό, τον μοναδικό Σωτήρα και Λυτρωτή. Εξοργισμένος ο τύραννος διέταξε να υποβάλλουν την Αγία σε φοβερά βασανιστήρια και τελικά να την αποκεφαλίσουν χαριζόντάς της, την ουράνια και άφθαρτη δόξα.
synaxarion.gr
Ο ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝ ΑΥΤΩ
ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΑΔΕΙΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ Γ. Π. ΣΩΤΗΡΙΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ,
τ. ΔΙΕΥΘΥΝΤΟΥ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝ ΑΥΤΩ
Ο άγιος Ραφαήλ γεννήθηκε στην Ιθάκη περί το 1405-1410.
Το όνομά του ήταν Γεώργιος. Ο πατέρας του Διονύσιος και η μητέρα του Μαρία του μετέδωκαν τη θερμή πίστη και αγάπη στο Χριστό και έτσι 16 μόλις ετών ήρθε στην Αθήνα και έγινε μοναχός και αργότερα ιερεύς, και πήρε το όνομα Ραφαήλ. Για ανώτερες θεολογικές σπουδές ήλθε στη Γαλλία και επέστρεψε στην Αθήνα με ένα φίλο και συσπουδαστή που γνώρισε εκεί, το Νικόλαο από τη Θεσσαλονίκη.
Στην Αθήνα ο Ραφαήλ ανέλαβε εφημεριακά καθήκοντα στον παρά την Ακρόπολη ναό του αγίου Δημητρίου του Λαμπαδιάρη.
Ο Νικόλαος χειροτονήθηκε και αυτός διάκονος και φαίνεται ότι δεν εγκατέλειψε ποτέ το φίλο του Ραφαήλ. Μαζί τους βρίσκουμε στην Κωνσταντινούπολη, που ήρθαν για εκκλησιαστικές υποθέσεις, μαζί αργότερα στη Θράκη, όπου πληροφορήθηκαν την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως.
Τότε, αφού έπεσε στα χέρια των Τούρκων η Κωνσταντινούπολη, αναζητώντας τόπο ελεύθερο και ασφαλέστερο για να μονάσουν, ήρθαν στη Μυτιλήνη. Ζήτησαν κάποιο μοναστήρι για να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους. Και σαν τέτοιο τους συνέστησαν το παλαιό και κατεστραμμένο από πειρατές κατά το έτος 1235 μοναστήρι των Καρυών της Θερμής, στο οποίο ζούσε ένας και μόνο μοναχός, ο Ρουβείμ.
Εκεί οδήγησε τα βήματά τους ο Θεός. Εκεί θέλησε να ζήσουν και να αγιάσουν τον τόπο μας με τα μαρτυρικά τους αίματα.
Δεν άργησε να εκραγεί στην περιοχή της Θερμής κάποιο κίνημα και οι υπόνοιες των Τούρκων ότι στο μοναστήρι κρύβονται και περιθάλπονται οι επαναστάτες, έκαμαν να ξεσπάσει όλη η εχθρότητα και εξοντωτική μανία τους στο Ραφαήλ, που είχε γίνει ηγούμενος της μονής, το Νικόλαο και άλλους, που βρέθηκαν στη μονή ή συνέλαβαν και οδήγησαν σ’ αυτήν οι Τούρκοι, για να ανακρίνουν και τελικά να θανατώσουν. Ήταν ο πρόεδρος της κοινότητας Θερμής Βασίλειος, η σύζυγος του και η κόρη τους Ειρήνη ηλικίας ένδεκα ετών, και ο δάσκαλος της κοινότητας Θεόδωρος.
Η ανάκριση και οι βασανισμοί άρχισαν τη Μ. Πέμπτη, μόλις τέλειωσε η θεία Λειτουργία και βάσταξαν μέχρι την Τρίτη της Διακαινησίμου, κατά την οποία όλοι βρήκαν μαρτυρικό θάνατο.
Πρώτα έκοψαν το χέρι της κόρης του προέδρου Ειρήνης μπροστά στα μάτια του πατέρα και της μητέρας της, για να τους αναγκάσουν να μαρτυρήσουν τους επαναστάτες, και στη συνέχεια έκαψαν την Ειρήνη μέσα σ’ ένα μεγάλο πιθάρι της μονής που βρίσκεται σήμερα μέσα στο ναό. Αμέσως κομμάτιασαν κυριολεκτικά τους γονείς της και αποκεφάλισαν το δάσκαλο Θεόδωρο.
Ο διάκονος Νικόλαος δεμένος σε κορμό δένδρου, εξαντλημένος από τα φρικτά βασανιστήρια και βλέποντας τη σφαγή των άλλων δεν άντεξε, έπαθε συγκοπή καρδιάς. Ο άγιος Ραφαήλ υπέφερε τα πάνδεινα. Τον θανάτωσαν, αφού τον πριόνισαν από το στόμα.
Ήταν Τρίτη Διακαινησίμου (Λαμπροτρίτη) 9 Απριλίου 1463. Οι τύραννοι έβαλαν φωτιά και κατέκαψαν το μοναστήρι, ενώ έξω αφήκαν άταφα εδώ και εκεί σε φρικτή κατάσταση τα λείψανα των μαρτύρων, τα όποια έθαψαν αργότερα κάτοικοι της Θερμής, που ανέβηκαν στο μοναστήρι, παρά την τρομοκρατία των ημερών εκείνων.
Στον τόπο του κατεστραμμένου μοναστηρίου δεν υπήρχε τίποτε εκτός από ένα μικρό ετοιμόρροπο εκκλησάκι, στο οποίο ανέβαιναν να λειτουργήσουν κάθε Λαμπροτρίτη οι κάτοικοι της Θερμής. Χωρίς να ξέρουν το γιατί γιόρταζαν αυτή και όχι άλλη μέρα. Και η τοποθεσία είχε πάρει το όνομα «Καλόγερος», γιατί πολλοί έβλεπαν να περιφέρεται εκεί μια σκιά, σαν να ήταν ένας ψηλός κατά το ανάστημα καλόγερος.
Το 1959 θέλησαν οι ευσεβείς ιδιοκτήτες του ελαιοκτήματος Άγγελος και Βασιλική Ράλλη, να χτίσουν στην ίδια θέση, που ήταν το παλιό και ετοιμόρροπο, ένα νέο εκκλησάκι. Έτσι στις 29 Ιουνίου του 1959 άρχισαν οι εργασίες αλλά στις 3 Ιουλίου και σε αρκετό βάθος, που έσκαβαν, για να ανοίξουν τα θεμέλια, βρέθηκε ένας τάφος σχηματισμένος με πέτρες άπλες και οστά που φαινότανε να ήταν πολλών ετών.
Η ιδιοκτήτρια του ελαιοκτήματος έγραψε τότε σχετικά με την εύρεση του τάφου στον αείμνηστο Φώτη Κόντογλου, που ζητούσε πληροφορίες για να γράψει στο βιβλίο του «Σημείο Μέγα» τα παρακάτω:
«Ήρχισε το άνοιγμα των θεμελίων. Εις το μέσον του ναϋδρίου υπήρχε μια πέτρα, την οποία, όταν πήγαν να βγάλουν οι εργάτες, είδαν ότι προχωρούσε καθέτως σε μεγάλο βάθος, ως να είχε τοποθετηθεί σκόπιμα. Στο τέλος σταματούσε πάνω σε μια πλάκα, κάτω από την οποία υπήρχε μνημείον με ανθρώπινον σκελετόν άθικτον. Η κεφαλή απείχε 30 πόντους από το κυρίως σώμα, έλειπε δε η κάτω σιαγών. Ήταν τα χέρια σταυρωμένα και είχε στο στόμα κεραμίδι με χαραγμένο σταυρό. Οι εργάτες έβγαλαν τα οστά και τα έθεσαν στη ρίζα ενός δένδρου, όπου και παρέμειναν έως δέκα ημέρες. Η εύρεσις έγινε εις τις 3 Ιουλίου. Από εδώ αρχίζει η ιερά υπόθεσις των αγίων...».
Αυτές τις δέκα ημέρες άρχισαν τα παράδοξα φαινόμενα, κρότοι ανεξήγητοι, οράματα πολλά σε πολλούς, που ούτε για τη θρησκευτικότητα τους ήταν γνωστοί, μάλλον δε σε μερικούς το αντίθετο συνέβαινε, όνειρα πολλά ανδρών και γυναικών, αποκαλύψεις, οδηγίες για τον τρόπο που πρέπει να γίνουν ανασκαφές, για την εύρεση όλων των τάφων και των λειψάνων των αγίων και άλλων αντικειμένων, αποκαλύψεις που εξιστορούσαν λεπτομερέστατα όλη την ιστορία του Αγίου Ραφαήλ, όλες τις λεπτομέρειες του μαρτυρίου των αγίων, την ιστορία της Ιεράς μονής πριν την καταστροφή της (1235) και ύστερα απ’ αυτήν και όλα αυτά τα επιβεβαίωναν τα ευρήματα των ανασκαφών που γινόταν σε αρκετή έκταση και αρκετό βάθος λόγω της ανισόπεδης έκτασης του κτήματος.
Σε διάστημα δύο ετών βρέθηκαν όλοι οι τάφοι, το πιθάρι που έκαψαν την Ειρήνη, ο τάφος της μοναχής Ολυμπίας, ηγουμένης κατά το 1235, η σιαγόνα του αγίου Ραφαήλ, που δεν βρέθηκε στον τάφο του αγίου αλλά σε άλλη θέση που υπέδειξε ο άγιος το άγιασμα, μετάλλινη εικόνα του Παντοκράτορα και άλλα ευρήματα.
Οι χιλιάδες των χριστιανών, που έρχονταν να προσκυνήσουν, ένοιωθαν ιερό δέος. Άρχισαν να γίνονται, ολονύκτιες αγρυπνίες, να ακούονται τη νύχτα στον προ ολίγου έρημο αυτόν τόπο ψαλμωδίες όλου του πλήθους των ευσεβών προσκυνητών και να φαίνεται στο σκοτάδι της νύχτας το φαντασμαγορικό θέαμα χιλιάδων κεριών στα χέρια των χριστιανών, που κατέκλυζαν όλη την έκταση πάνω και γύρω από τους ανοιγμένους τάφους των αγίων.
Τα θαύματα, πολλά και μεγάλα, επιβεβαίωναν την αγιότητα των ιερών λειψάνων και μετέφεραν την ευλογία του Θεού όχι μόνο σ’ αυτούς, που έρχονταν στο νησί να προσκυνήσουν τους αγίους, αλλά και πολύ μακριά απ’ αυτό, στην Αμερική, στην Αυστραλία σε ανθρώπους που ούτε είδαν ούτε άκουσαν, ούτε φαντάστηκαν ποτέ την ύπαρξη των αγίων της Λέσβου.
Η θερμή αυτή πίστη των χριστιανών, τα θαύματα, η προσέλευση προσκυνητών ανήγειραν μέσα σε λίγα χρόνια τον περίλαμπρο ναό των αγίων και τα κτίρια της Ιεράς Μονής, η οποία σήμερα αποτελεί πανελλήνιο προσκύνημα.
ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ
Εν Λέσβω αθλήσαντες υπέρ Χριστού του Θεού,
αυτήν ηγιάσατε τη των λειψάνων υμών
ευρέσει μακάριοι·
όθεν υμάς τιμώμεν, Ραφαήλ θεοφόρε,
άμα σύν Νικολάω και παρθένω Ειρήνη,
ως θείους ημών προστάτας
και πρέσβεις προς Κύριον.
Πηγή: www.pigizois.net
τ. ΔΙΕΥΘΥΝΤΟΥ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝ ΑΥΤΩ
Ο άγιος Ραφαήλ γεννήθηκε στην Ιθάκη περί το 1405-1410.
Το όνομά του ήταν Γεώργιος. Ο πατέρας του Διονύσιος και η μητέρα του Μαρία του μετέδωκαν τη θερμή πίστη και αγάπη στο Χριστό και έτσι 16 μόλις ετών ήρθε στην Αθήνα και έγινε μοναχός και αργότερα ιερεύς, και πήρε το όνομα Ραφαήλ. Για ανώτερες θεολογικές σπουδές ήλθε στη Γαλλία και επέστρεψε στην Αθήνα με ένα φίλο και συσπουδαστή που γνώρισε εκεί, το Νικόλαο από τη Θεσσαλονίκη.
Στην Αθήνα ο Ραφαήλ ανέλαβε εφημεριακά καθήκοντα στον παρά την Ακρόπολη ναό του αγίου Δημητρίου του Λαμπαδιάρη.
Ο Νικόλαος χειροτονήθηκε και αυτός διάκονος και φαίνεται ότι δεν εγκατέλειψε ποτέ το φίλο του Ραφαήλ. Μαζί τους βρίσκουμε στην Κωνσταντινούπολη, που ήρθαν για εκκλησιαστικές υποθέσεις, μαζί αργότερα στη Θράκη, όπου πληροφορήθηκαν την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως.
Τότε, αφού έπεσε στα χέρια των Τούρκων η Κωνσταντινούπολη, αναζητώντας τόπο ελεύθερο και ασφαλέστερο για να μονάσουν, ήρθαν στη Μυτιλήνη. Ζήτησαν κάποιο μοναστήρι για να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους. Και σαν τέτοιο τους συνέστησαν το παλαιό και κατεστραμμένο από πειρατές κατά το έτος 1235 μοναστήρι των Καρυών της Θερμής, στο οποίο ζούσε ένας και μόνο μοναχός, ο Ρουβείμ.
Εκεί οδήγησε τα βήματά τους ο Θεός. Εκεί θέλησε να ζήσουν και να αγιάσουν τον τόπο μας με τα μαρτυρικά τους αίματα.
Δεν άργησε να εκραγεί στην περιοχή της Θερμής κάποιο κίνημα και οι υπόνοιες των Τούρκων ότι στο μοναστήρι κρύβονται και περιθάλπονται οι επαναστάτες, έκαμαν να ξεσπάσει όλη η εχθρότητα και εξοντωτική μανία τους στο Ραφαήλ, που είχε γίνει ηγούμενος της μονής, το Νικόλαο και άλλους, που βρέθηκαν στη μονή ή συνέλαβαν και οδήγησαν σ’ αυτήν οι Τούρκοι, για να ανακρίνουν και τελικά να θανατώσουν. Ήταν ο πρόεδρος της κοινότητας Θερμής Βασίλειος, η σύζυγος του και η κόρη τους Ειρήνη ηλικίας ένδεκα ετών, και ο δάσκαλος της κοινότητας Θεόδωρος.
Η ανάκριση και οι βασανισμοί άρχισαν τη Μ. Πέμπτη, μόλις τέλειωσε η θεία Λειτουργία και βάσταξαν μέχρι την Τρίτη της Διακαινησίμου, κατά την οποία όλοι βρήκαν μαρτυρικό θάνατο.
Πρώτα έκοψαν το χέρι της κόρης του προέδρου Ειρήνης μπροστά στα μάτια του πατέρα και της μητέρας της, για να τους αναγκάσουν να μαρτυρήσουν τους επαναστάτες, και στη συνέχεια έκαψαν την Ειρήνη μέσα σ’ ένα μεγάλο πιθάρι της μονής που βρίσκεται σήμερα μέσα στο ναό. Αμέσως κομμάτιασαν κυριολεκτικά τους γονείς της και αποκεφάλισαν το δάσκαλο Θεόδωρο.
Ο διάκονος Νικόλαος δεμένος σε κορμό δένδρου, εξαντλημένος από τα φρικτά βασανιστήρια και βλέποντας τη σφαγή των άλλων δεν άντεξε, έπαθε συγκοπή καρδιάς. Ο άγιος Ραφαήλ υπέφερε τα πάνδεινα. Τον θανάτωσαν, αφού τον πριόνισαν από το στόμα.
Ήταν Τρίτη Διακαινησίμου (Λαμπροτρίτη) 9 Απριλίου 1463. Οι τύραννοι έβαλαν φωτιά και κατέκαψαν το μοναστήρι, ενώ έξω αφήκαν άταφα εδώ και εκεί σε φρικτή κατάσταση τα λείψανα των μαρτύρων, τα όποια έθαψαν αργότερα κάτοικοι της Θερμής, που ανέβηκαν στο μοναστήρι, παρά την τρομοκρατία των ημερών εκείνων.
Στον τόπο του κατεστραμμένου μοναστηρίου δεν υπήρχε τίποτε εκτός από ένα μικρό ετοιμόρροπο εκκλησάκι, στο οποίο ανέβαιναν να λειτουργήσουν κάθε Λαμπροτρίτη οι κάτοικοι της Θερμής. Χωρίς να ξέρουν το γιατί γιόρταζαν αυτή και όχι άλλη μέρα. Και η τοποθεσία είχε πάρει το όνομα «Καλόγερος», γιατί πολλοί έβλεπαν να περιφέρεται εκεί μια σκιά, σαν να ήταν ένας ψηλός κατά το ανάστημα καλόγερος.
Το 1959 θέλησαν οι ευσεβείς ιδιοκτήτες του ελαιοκτήματος Άγγελος και Βασιλική Ράλλη, να χτίσουν στην ίδια θέση, που ήταν το παλιό και ετοιμόρροπο, ένα νέο εκκλησάκι. Έτσι στις 29 Ιουνίου του 1959 άρχισαν οι εργασίες αλλά στις 3 Ιουλίου και σε αρκετό βάθος, που έσκαβαν, για να ανοίξουν τα θεμέλια, βρέθηκε ένας τάφος σχηματισμένος με πέτρες άπλες και οστά που φαινότανε να ήταν πολλών ετών.
Η ιδιοκτήτρια του ελαιοκτήματος έγραψε τότε σχετικά με την εύρεση του τάφου στον αείμνηστο Φώτη Κόντογλου, που ζητούσε πληροφορίες για να γράψει στο βιβλίο του «Σημείο Μέγα» τα παρακάτω:
«Ήρχισε το άνοιγμα των θεμελίων. Εις το μέσον του ναϋδρίου υπήρχε μια πέτρα, την οποία, όταν πήγαν να βγάλουν οι εργάτες, είδαν ότι προχωρούσε καθέτως σε μεγάλο βάθος, ως να είχε τοποθετηθεί σκόπιμα. Στο τέλος σταματούσε πάνω σε μια πλάκα, κάτω από την οποία υπήρχε μνημείον με ανθρώπινον σκελετόν άθικτον. Η κεφαλή απείχε 30 πόντους από το κυρίως σώμα, έλειπε δε η κάτω σιαγών. Ήταν τα χέρια σταυρωμένα και είχε στο στόμα κεραμίδι με χαραγμένο σταυρό. Οι εργάτες έβγαλαν τα οστά και τα έθεσαν στη ρίζα ενός δένδρου, όπου και παρέμειναν έως δέκα ημέρες. Η εύρεσις έγινε εις τις 3 Ιουλίου. Από εδώ αρχίζει η ιερά υπόθεσις των αγίων...».
Αυτές τις δέκα ημέρες άρχισαν τα παράδοξα φαινόμενα, κρότοι ανεξήγητοι, οράματα πολλά σε πολλούς, που ούτε για τη θρησκευτικότητα τους ήταν γνωστοί, μάλλον δε σε μερικούς το αντίθετο συνέβαινε, όνειρα πολλά ανδρών και γυναικών, αποκαλύψεις, οδηγίες για τον τρόπο που πρέπει να γίνουν ανασκαφές, για την εύρεση όλων των τάφων και των λειψάνων των αγίων και άλλων αντικειμένων, αποκαλύψεις που εξιστορούσαν λεπτομερέστατα όλη την ιστορία του Αγίου Ραφαήλ, όλες τις λεπτομέρειες του μαρτυρίου των αγίων, την ιστορία της Ιεράς μονής πριν την καταστροφή της (1235) και ύστερα απ’ αυτήν και όλα αυτά τα επιβεβαίωναν τα ευρήματα των ανασκαφών που γινόταν σε αρκετή έκταση και αρκετό βάθος λόγω της ανισόπεδης έκτασης του κτήματος.
Σε διάστημα δύο ετών βρέθηκαν όλοι οι τάφοι, το πιθάρι που έκαψαν την Ειρήνη, ο τάφος της μοναχής Ολυμπίας, ηγουμένης κατά το 1235, η σιαγόνα του αγίου Ραφαήλ, που δεν βρέθηκε στον τάφο του αγίου αλλά σε άλλη θέση που υπέδειξε ο άγιος το άγιασμα, μετάλλινη εικόνα του Παντοκράτορα και άλλα ευρήματα.
Οι χιλιάδες των χριστιανών, που έρχονταν να προσκυνήσουν, ένοιωθαν ιερό δέος. Άρχισαν να γίνονται, ολονύκτιες αγρυπνίες, να ακούονται τη νύχτα στον προ ολίγου έρημο αυτόν τόπο ψαλμωδίες όλου του πλήθους των ευσεβών προσκυνητών και να φαίνεται στο σκοτάδι της νύχτας το φαντασμαγορικό θέαμα χιλιάδων κεριών στα χέρια των χριστιανών, που κατέκλυζαν όλη την έκταση πάνω και γύρω από τους ανοιγμένους τάφους των αγίων.
Τα θαύματα, πολλά και μεγάλα, επιβεβαίωναν την αγιότητα των ιερών λειψάνων και μετέφεραν την ευλογία του Θεού όχι μόνο σ’ αυτούς, που έρχονταν στο νησί να προσκυνήσουν τους αγίους, αλλά και πολύ μακριά απ’ αυτό, στην Αμερική, στην Αυστραλία σε ανθρώπους που ούτε είδαν ούτε άκουσαν, ούτε φαντάστηκαν ποτέ την ύπαρξη των αγίων της Λέσβου.
Η θερμή αυτή πίστη των χριστιανών, τα θαύματα, η προσέλευση προσκυνητών ανήγειραν μέσα σε λίγα χρόνια τον περίλαμπρο ναό των αγίων και τα κτίρια της Ιεράς Μονής, η οποία σήμερα αποτελεί πανελλήνιο προσκύνημα.
ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ
Εν Λέσβω αθλήσαντες υπέρ Χριστού του Θεού,
αυτήν ηγιάσατε τη των λειψάνων υμών
ευρέσει μακάριοι·
όθεν υμάς τιμώμεν, Ραφαήλ θεοφόρε,
άμα σύν Νικολάω και παρθένω Ειρήνη,
ως θείους ημών προστάτας
και πρέσβεις προς Κύριον.
Πηγή: www.pigizois.net
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
