''Χριστός Γεννάται...'' Ευγένιος Χαρδαβέλλας

ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΦΥΛΛΑ

Στην ζούκλα της Αφρικής υπάρχει ένα φυτό που βγάζει κόκκινα φύλλα.Τα φύλλα αυτά είναι δηλητήριο κατά των φιδιών.Τα φίδια δεν τα πλησιάζουν γιατί καταλαβαίνουν τον κίνδυνο.Πολλές φορές τα φίδια ανεβαίνουν τα δένδρα και τρώνε τα μικρά που βρίσκονται στις φωληές των πουλιών.Όταν οι γονείς των πουλιών αντιληφθούν τον κίνδυνο για τα μικρά τους,τρέχουν και κόβουν με το ράμφος τους αυτά τα κόκκινα φύλλα και σκεπάζουν τα μικρά τους που βρίσκονται στη φωληά.Έτσι το φίδι δεν πλησιάζει και τα μικρά σώζονται.

Το ίδιο συμβαίνει και με τον άνθρωπο.Η ψυχή του διατρέχει κίνδυνο από το δηλητήριο της αμαρτίας.Τον υποδουλώνει και τον απομακρύνει από τον Θεό.Υπάρχουν όμας και για την ψυχή τα κόκκινα φύλλα που την σώζουν.Είναι το πορφυρό αίμα του Κυρίου που έχυσε στο Γολγοθά.

Όταν έρχεται η αμαρτία να συντρίψη την ψυχή μας,ας στρέψουμε το βλέμμα στο Άγιο Δισκοπότηρο.Θα μας θυμίζη ότι είμαστε εξαγορασμένοι με το Αίμα του Κυρίου.Σωτήριο Φάρμακο για την ψυχή.Την θεραπεύει από το δηλητήριο της αμαρτίας.Την εξαγνίζει και την σώζει. « Το αίμα του Χριστού καθαριεί την συνείδησιν υμών από νεκρών έργων »,τονίζει ο Απόστολος Παύλος.

Ευγνωμοσύνη απέραντη οφείλουμε στον Κύριο.Εσταυρώθηκε για να μας λυτρώση από την αμαρτία.Δύο χιλιάδες χρόνια τρέφει με το σώμα Του και με το αίμα Του αθάνατες ψυχές.Τις οδηγεί στον ουρανό

.Χωρίς τη συμμετοχή μας στο μυστήριο δεν υπάρχει σωτηρία.Την διεκήρυξε ο Αρχηγός της πίστεώς μας,ο Θείος Λυτρωτής.

« ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ »

ΔΑΦΝΗ

ΜΕΙΝΟΝ ΜΕΘ’ ΗΜΩΝ

Ένας ευλαβής και πιστός χριστιανός γονατιστός επροσευχόταν κάθε ημέρα με τα εξής λόγια:

« Κύριε είμαστε φτωχοί οδοιπόροι σε τούτη τη ζωή.Το καράβι της ζωής κινείται αδιάκοπα,για το λιμάνι της καλής ελπίδος,τον ουρανό.Στην πορεία μας η αμφιβολία μας θολώνει τη σκέψι.Η ολιγοπιστία μας τρικυμίζει την καρδιά.Η ανθρώπινη αδυναμία μας σαλεύει την θέλησι.Και τα σκοτάδια της ζωής,Κύριε,κατεβαίνουν ολοένα πυκνότερα και μας κλονίζουν.Τι άλλο θα είχαμε να παρακαλέσουμε παρά να μείνης εσύ μαζί μας;Μείνον Κύριε μεθ’ημών ».

Η ζωή μας πάνω στη γη δεν είναι επίπεδη.Έχειανεβοκατεβάσματα.Γεμάτα παλίρροιες.Από τη γαλήνη στη θαλασσοταχαρή.Και από τη χαρά στον πόνο και τη δοκιμασία.Το διεκήρυξε ο Κύριος.Το επαναλαμβάνουν οι αιώνιες αλήθειες του Ευαγγελίου,αλλά και η καθημερινή πείρα της ζωής.

Και ο άνθρωπος ζητάει παρηγοριά κι ελπίδα.Που θα την αναζητήση; Που αλλού παρά στον Κύριο Ιησού!! Η πονεμένη καρδιά εκεί θα απευθυνθή για να αντλήση παραμυθία και δύναμι για να συνεχίση την πορεία της. Θα ικετεύση τον Κύριο όπως οι οδοιπόροι της Εμμαούς για να του πη: Ναι Κύριε! « Μείνον μεθ’ημών ότι προς εσπέραν εστίν και κέκλικεν η ημέρα».

Ο φόβος και η αγωνία μας συγκλονίζουν καθημερινά.Το μέλλον εμφανίζεται σκοτεινό.Η ανθρώπινη κακία μας απογοητεύει.Η κρίσις σ’ όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής.Και αναζητούν τα αίτια.Γιατί ο κόσμος χάλασε;Γιατί τόση κακία;Επειδή οι χριστιανοί είναι υποτονικοί.Η απάντησις έστω και αν φαίνεται σε μερικούς απίθανη,είναι αυτή.Επειδή περιφρονήσαμε τον Κύριο,και απομακρυνθήκαμε από την αγάπη Του.

Ας Τον αναζητήσουμε σαν άτομα και σαν κοινωνία.Και ας Τον παρακαλέσουμε :

« Κύριε μείνον μεθ’ ημών…».

«ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ»

ΔΑΦΝΗ

Δεύε ίδωμεν πιστοί

Δεύτε ίδωμεν πιστοί που εγεννήθη ο Χριστός, ακολουθήσωμεν λοιπόν ένθα οδεύει ο αστήρ, μετά των μάγων ανατολής των βασιλέων. Άγγελοι υμνούσιν ακαταπαύστως εκεί. Ποιμένες αγραυλούσι…δόξα εν υψίστοις λέγοντες Τον σήμερον εν σπηλαίω τεχθέντα εκ της Παρθένου και Θεοτόκου εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας.

H ΣΥΓΧΩΡΕΣΙΣ

Κάποτε ένας μοναχός έφυγε από το μοναστήρι του γιατί ήλθε σε διαπληκτισμούς με κάποιο αδελφό και πήγε κοντά στον Άγιο Αντώνιο.Ο Άγιος ασκητής τον δέχτηκε με καλωνύνη,τον συμβούλεψε και μετά από κάμποσες μέρες τον έστειλε πάλι στο μοναστήρι του.

Οι αδελφοί του μοναστηριού του,με κανεναν τρόπον δεν ήθελαν να τον δεχτούν πίσω.Τότε ο μοναχός επέστρεψε λυπημένος πολύ στον Άγιο Αντώνιο,ο οποίος τον ξαναέστειλε στο μοναστήρι με την εξής παραγγελία στους αδελφούς.

«Πατέρες και αδελφοί,ένα πλοίο εναυάγησε στο πέλαγος.Τα πανιά του σχιστήκαν.Με κόπο πολύ και μόχθο κατόρθωσε να φθάση ως τη στεριά.Μη θελήσετε να το ξαναρίξετε στο πέλαγος.Θα καταποντισθή οπωσδήποτε.Και τότε;»

Είναι δείγμα αρετής η πνευματική ανωτερότητα.Ο πνευματικά καλλιεργημένος άνθρωπος βρίσκει τη δύναμι να συγχωρή από την καρδιά του τα παραπτώματα των άλλων.Όσοι δέχθηκαν την επίδρασι της χριστιανικής διδασκαλίας στο εσωτερικό τους,δεν μπορούν να είναι εκδικητικοί.Δεν εφαρμόζουν το «οφθαλμόν αντί οφθαλμού».Βρίσκουν το ψυχικό σθένος και αναδεικνύονται ήρωες.Εφαρμόζουν το «όστις σε ραπίσει επί την δεξιάν σιαγόνα,στρέψον αυτώ και την άλλην».Εκεί φθάνει το μεγαλείον της χριστιανικής ιδεολογίας.

Η κακία και το μίσος νεκρώνουν την καλωσύνη και ανεκτικότητα.Διώχνουν από την καρδιά την αγάπη και την συγχωρητικότητα.Σκοτίζουν και δεν υπάρχει ανωτερότητα σκέψεως.Δημιουργούν αρρωστημένους χαρακτήρας.

Ο χριστιανός πρέπει να είναι μεγαλόκαρδος και στους μεγαλύτερους εχθρούς του.Να μη τον εξουσιάζουν τα πάθη.Με το σφουγγάρι της συγνώμης και της ανεξικακίας συγχωρεί τα σφάλματα των άλλων.Δέχεται με απάθεια τις ύβρεις και τις συκοφαντίες.Εφαρμόζει το θέλημα του Θεού.

Από το βιβλίο «ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ»

Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας Θεοκλήτου

ΔΑΦΝΗ

Η ψυχή μετά τον σωματικό θάνατο (4)....wmv

Άγιος Ελευθέριος ο Ιερομάρτυρας