Σάββατο 26 Μαρτίου 2011

Χρονογραφία του Θεοφάνη

Χρονογραφία του Θεοφάνη

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

Tο κρυφό σχολειό δεν είναι μύθος, αλλά πραγματικότητα

Κωνσταντίνος Χολέβας-Πολιτικός Επιστήμων

24η Μαρτίου 2011

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος ο εορτασμός της 25ης Μαρτίου 1821 θα συνοδευθεί από τη μονότονη προσπάθεια κάποιων « προοδευτικών» να ξαναγράψουν την Ιστορία. Μόνιμος στόχος των συγκεκριμένων διανοουμένων και αρθρογράφων είναι το Κρυφό Σχολειό. Το χαρακτηρίζουν μύθο και το χλευάζουν. Προφανώς είναι ανιστόρητοι ή εμπαθείς ή και τα δύο μαζί. Αντιλαμβάνομαι ότι οι στόχοι τους είναι δύο. Πρώτον να υποβαθμίσουν τον πατριωτικό ρόλο της Εκκλησίας και δεύτερον να εξωραΐσουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία και να την παρουσιάσουν φιλελεύθερη και ανεκτική. Ας έλθουμε στον πρώτο στόχο τους. Τους ενοχλεί η υπενθύμιση ότι στα δύσκολα χρόνια της δουλείας η Ορθόδοξη Εκκλησία και οι κληρικοί ανέλαβαν την εκπαίδευση και την εθνική αφύπνιση των υποδούλων. Δεν θα καταφύγουμε σε μαρτυρίες Ελλήνων της εποχής εκείνης. Θα θυμίσουμε τί έγραφε σε επιστολή του ο Ρωμαιοκαθολικός Γκέρλαχ, πάστορας της Γερμανικής Πρεσβείας της Κωνσταντινουπόλεως το 1575. Αντιγράφουμε από το σπουδαίο σύγγραμμα του συγχρόνου μας Γερμανού Ρωμαιοκαθολικού κληρικού και Νεοελληνιστή Γκέρχαρντ Ποντσκάλσκι «Η Ελληνική Θεολογία επί Τουρκοκρατίας», ελληνική έκδοση Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης, 2005): « Πουθενά σε ολόκληρη την Ελλάδα δεν ευδοκιμεί η μελέτη. Δεν υπάρχουν δημόσιες ακαδημίες ή καθηγητές, με εξαίρεση τα κοινά σχολεία, όπου διδάσκονται τα αγόρια ανάγνωση με το Ωρολόγιο, την Οκτώηχο, το Ψαλτήριο και άλλα βιβλία που χρησιμοποιούνται στις ακολουθίες. Ελάχιστοι όμως από τους ιερείς και τους μοναχούς κατανοούν πραγματικά αυτά τα βιβλία» (σελ. 86). Να, λοιπόν, που ένας Γερμανός κληρικός του 16ου αιώνος, ο οποίος δεν είχε κανένα λόγο να κατασκευάζει μύθους υπέρ του Ορθοδόξου κλήρου, παραδέχεται σε επιστολή του προς τον Γερμανό λόγιο Μαρτίνο Κρούσιο, ότι οι μοναχοί και οι κληρικοί ήταν οι μόνοι που αγωνιζόντουσαν κατά την περίοδο εκείνη να μορφώσουν τα Ελληνόπουλα, παρά τα δικά τους μορφωτικά κενά.
Ερχόμαστε τώρα στην προσπάθεια των κατασκευαστών της «προοδευτικής Ιστορίας» να εξωραΐσουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Υποστηρίζουν ότι δεν υπήρχε καταπίεση εις βάρος της παιδείας των Ρωμηών. Ας δούμε όμως πώς περιγράφει το κλίμα του 17ου αιώνος ένας επιφανής Έλληνας που τελικά έχασε την ζωή του λόγω της υπερβολικής τόλμης του. Καταθέτουμε τη μαρτυρία του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Κυρίλλου Λουκάρεως, ο οποίος στραγγαλίστηκε το 1638 από τους Τούρκους. Έγραφε το 1616 σε μία πραγματεία του- προκήρυξη προς τους Έλληνες: « Ημπορούσι να είπουν οι Λατίνοι… μάθημα και σοφίαν δεν έχετε, αμή είσθε δούλοι και έχετε τους Τούρκους πάνω από τα κεφάλια σας…. Όσον πως δεν έχομεν σοφίαν και μαθήματα αλήθεια είναι…. Η πτωχεία και η αφαίρεσις της βασιλείας μας το έκαμαν και ας έχωμεν υπομονήν». Ομολογεί ο Πατριάρχης με αρκετό θάρρος ότι οι Έλληνες δεν είχαν « μαθήματα», δηλαδή σχολεία, διότι ήσαν υπόδουλοι. Έχασαν το κράτος τους και λόγω εχθρικής καταπίεσης δεν μπορούν να μορφωθούν, με αποτέλεσμα να τους ειρωνεύονται οι Δυτικοί Χριστιανοί.
Επισημαίνουν οι αμφισβητίες: Μα καλά τον 18ο αιώνα έχουμε πλέον αξιόλογα ελληνικά σχολεία στα Γιάννενα, στην Κοζάνη, στην Σμύρνη, στο Άγιον Όρος κλπ. Και ο Πατροκοσμάς σχολεία ίδρυε. Απαντούμε ότι την εποχή εκείνη είχε χαλαρώσει κάπως η Οθωμανική αυθαιρεσία λόγω πιέσεων έξωθεν. Όμως και τότε ακόμη υπήρχε ανάγκη για κρυφά μαθήματα. Γιατί; Την απάντηση δίνει ο Γάλλος δημοσιογράφος Ρενέ Πυώ στο βιβλίο του « Δυστυχισμένη Βόρειος Ήπειρος» ( ελληνική έκδοση ΤΡΟΧΑΛΙΑ, Αθήνα χ.χρ.): Ο Πυώ ακολούθησε το 1913 τον Ελληνικό Στρατό που απελευθέρωσε την ενιαία Ήπειρο και διηγείται τί άκουσε σχετικά με την Τουρκοκρατία στο Αργυρόκαστρο: « Κανένα βιβλίο τυπωμένο στην Αθήνα δεν γινόταν δεκτό στα σχολεία της Ηπείρου. Ήταν επιβεβλημένο να τα προμηθεύονται όλα από την Κωνσταντινούπολη. Η Ελληνική Ιστορία ήταν απαγορευμένη, Στην περίπτωση αυτή λειτουργούσαν πρόσθετα κρυφά μαθήματα, όπου ο νεαρός Ηπειρώτης μάθαινε για τη μητέρα πατρίδα, διδασκόταν τον εθνικό της ύμνο, τα ποιήματά της και τους ήρωές της» (σελ 126). Ένας Γάλλος πολεμικός ανταποκριτής καταγράφει χωρίς φόβο και πάθος την τουρκική πολιτική στον τομέα της παιδείας στις αρχές του προηγουμένου αιώνος. Κρυφά μαθήματα για τα ελληνόπουλα. Αυτή είναι η αλήθεια, την οποία οι δήθεν προοδευτικοί θέλουν να αγνοούν. Προτιμούν να εμφανίζονται και ανιστόρητοι και εμπαθείς.
Αδιάψευστοι μάρτυρες είναι τα τοπωνύμια. Στην Πελοπόννησο, στην Κρήτη, στη Βοιωτία, στις Κυκλάδες, στην Ήπειρο, στη Μακεδονία, στη Μικρά Ασία, παντού όπου έζησε ο Ελληνισμός διασώζεται ακόμη το τοπωνύμιο Κρυφό Σχολειό. Δεν μπορεί σε τόσα διαφορετικά μέρη να…..έπαθαν οι κάτοικοι ομαδική παράκρουση! Η προφορική παράδοση από γενιά σε γενιά διέσωσε στην ιστορική μνήμη την αλήθεια για το Κρυφό Σχολειό. Αυτήν ακριβώς που περιγράφει ο υπασπιστής του Κολοκοτρώνη Φώτιος Χρυσανθόπουλος ή Φωτάκος, όταν γράφει στον Α΄ τόμο των Απομνημονευμάτων του (σελίδα 46) ότι την παιδεία επί Τουρκοκρατίας την είχαν στα χέρια τους οι ιερείς και όλα αυτά «εγίνοντο εν τω σκότει και προφυλακτά από τους Τούρκους»!

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821

ΠΡΟΣ ΤΟ ΛΑΟ -ΜΑΡΤΙΟΣ 2011

Αγίου Νικοδήμου- Νέον Μαρτυρολόγιον

 http://anemi.lib.uoc.gr/metadata/3/a/4/metadata-02-0000173.tkl Αγιου Νικοδήμου Μαρτυρολόγιον

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011

ΤΑ ΕΠΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!!!!!!

Νέον Μαρτυρολόγιον-Αγίου Νικοδήμου- Προοίμιον τοις εντευξομένοις

Αντιγραφή απο ΠΕΦΙΠ τευχ 127/2010

 «Προοίμιον τοις εντευξομένοις»  

Μετά απο μια εγκάρδια «ευχαριστήριον δοξολογίαν» στον Πρωτομάρτυρα Θεάνθρωπο Ιησούν Χριστό για την αναδειξη «εις νοητόν της Εκκλησίας στερέωμα...νεοφανών αστέρων και κομήτων , νεών αθλητών του Χριστού », που «καταλάμπουσιν όλων των Ορθοδόξων το πλήρωμα, με τας γλυκυτάτας ακτίνας του Μαρτυρίου και των Θαυμάτων τους», ο Άγιος θέτει το ερώτημα:


«Ει δε και ερωτά τινάς δια ποία αίτιαν ευδόκησεν ο Θεός να γίνωνται ούτοι οι νέοι Μάρτυρες εις τους τωρινούς καιρούς, αποκρίνομαι ότι δια πέντε τινά.»(Βλ. σ.6 της α΄εκδ. και σ. 10 της δ΄εκδ)
Η ανάπτυξις των πέντε(α΄-ε') αιτίων είναι εκτενής, μεγαλειώδης, ενθουσιαστική και πειστική, απαύγασμα της βιωματικής πίστεως του Αγίου Νικοδήμου , αλλά και αντιπροσωπευτικό δείγμα του υψηλού συγγραφικού και ρητορικού ταλάντου του. Αλλ΄εδώ μόνο ενδεικτικά και σύντομα θα αναφέρουμε τα επόμενα:

«Πρώτον· ανακαινισμός (= ανανέωση) όλης της Ορθοδόξου Πίστεως...».Διότι οι Νέοι Μάρτυρες επιβεβαιώνουν και επικυρώνουν ως αληθινά τα Μαρτύρια , αλλά και τα ακολουθούντα Θαύματα των παλαιών Μαρτύρων , «των Γεωργίων, Δημητρίων , Θεοδώρων...» και μυριάδων και εκατομμυρίων επωνύμων και ανωνύμων Αγίων Μαρτύρων , που κατά τους πρώτους αιώνες των Διωγμών των ειδωλολατρών αναβιβάζονται σε ένδεκα (11) εκατομμύρια.

«Δεύτερον· κάμνουν οι νέοι ούτοι Μάρτυρες αναπολόγητους τους αλλοπίστους εν ημέρα κρίσεως...».Διότι , ενώ τους εγνώρισαν , είδαν την άφθαστη υπομονή τους και τα Θαύματά τους κατά τα Μαρτύρια τους, όμως και μετά απ' αυτά δεν μετενόησαν οι πλείστοι , όπως ευτυχώς μετενόησαν αρκετοί δήμιοι των Νεομαρτύρων , οι οποίοι μετανοούντες ομολόγησαν: «Πιστεύω και εγώ και ομολογώ το Χριστό αληθινά Θεό και αποστρέφομαι και απαρνούμαι την ψεύτικη και πλανεμένη μουσουλμανική θρησκεία»!. Και έγιναν και αυτοί Νεομάρτυρες! Έτσι υπάρχουν και ε Αγαρηνών Νεομάρτυρες, με συγκινητικά Μαρτυρολόγια.


«Τρίτον· οι νέοι ούτοι μάρτυρες είναι δόξα μεν και καύχημα της Ανατολικής (Ορθόδοξης ) Εκκλησίας , έλεγχος δε των κακοδόξων. Διατί κοντά εις τα άλλα δύσφημα οπού εξέρασαν οι αντίπαλοι κατά της Εκκλησίας(εννοούνται οι αιρετικοίά Λατινοπαπικοί) και τούτο ακόμη επρόσθεσαν , ονειδίζοντας (= κατηγορούντες), ότι νέον Άγιον ή Μάρτυρα δεν απέκτησεν ...” ( η ανατολική Εκκλησία μετά το Σχίσμα του 1054μ.Χ). Και συνεχίζει ο Άγιος Νικόδημος: “Αισχυνέσθωσαν (= ας εντραπούν) λοιπόν αισχυναίσθωσαν αισχύνην αιώνιον και εντραπήτωσαν διά του παρόντος βιβλίου την Ανατολικήν(= Ορθόδοξον) Εκκλησίαν ευθηνουμένην (=αφθονούσαν) και πεπληθυσμένην.. απο πλήθος νέων Μαρτύρων...»!

«Τέταρτον· οι Νέοι ούτοι Μάρτυρες είναι παράδειγμα υπομονής εις όλους τους Ορθοδόξους οπού τυραννούνται υποκάτω εις τον ζυγόν της αιχμαλωσίας...». Τι λοιπόν τους λέγουν...; Αδελφοί μας Χριστιανοί...Και εσείς, αν υπομένετε μετά ευχαριστίας δια το Όνομά του Χριστού τους δαρμούς, τας φυλακάς, τας αλύσεις, τας αγγαρείας, τας ζημίας, τα ανυπόφορα δοσίματα(φόρους) και τα άλλα βάσανα οπού σας κάμνουν οι νύν κρατούντες, βέβαια ως Μάρτυρες τη προαιρέσει λογίζεσθαι κοντά εις τον Θεόν...,καθώς λέγει ο θείος Χρυσόστομος...Όθεν και ως τη προαιρέσει Μάρτυρες λογιζόμενοι , μετά θάνατον μέλλετε να συναριθμηθήτε με ημάς και να κατοικήσετε εις τόπον φωτεινόν και πλατύτατον, εις τόπον χαράς και αναπαύσεως...». Και τούτο , την ανάπαυση, αποδεικνύουν τα ιερά Λείψανα τους, τα αξιωθέντα και τιμηθέντα με Θαύματα, ευωδία και θείο άκτιστο Φώς, όπως εξηγεί ο Άγιος Νικόδημος. Και συνεχίζει:
«...Και εσείς, αδελφοί, χρεωστείτε να προτιμάτε καλλίτερα να χάσετε όλα σας τα υπάρχοντα και να περιπατήτε πτωχοί και ζητούλοι· καλύτερα να στερηθήτε την τιμήν σας· καλλίτερα να χάσετε και αυτήν την ιδίαν ζωήν σας, παρά να προδώσετε καν παραμικρόν την αγιωτάτην και ουράνιον Πίστιν σας και να αρνηθήτε το γλυκύτατον Όνομα του Ιησού Χριστού και Θεού μας. Όστις μόνος είναι η κεφαλή και η δόξαν και όλη η σωτηρία μας και εις τούτην την ζωήν και εις την μέλλουσαν»!


«Πέμπτον· δε και τελευταίον· οι νέοι ούτοι Μάρτυρες είναι θάρρος και παρακίνησις εις το να τους μιμούνται δια του έργου και όλοι οι άλλοι Χριστιανοί , εξαιρέτως δε οι πρότερον αρνηθέντες τον Χριστόν... Και λοιπόν εάν καμμίαν φοράν τύχη να σας φθονήσουν οι αλλόπιστοι ή να σας συκοφαντήσουν ή να σας βιάσουν ή με άλλον οιονδήτινα τρόπον να σας παρακινήσουν να αρνηθείτε τον Χριστόν και να δεχθήτε την εδικήν των θρησκείαν , φυλαχθήτε ,αδελφοί γλυκύτατοι, δια αγάπην Χριστού,  Όστις σας εξαγόρασε με το Ίδιον Του Αίμα· φυλαχθήτε δια την πολύτιμον σωτηρίαν των ψυχών σας· (τριπλασιάζομεν την φωνήν) φυλαχθήτε να μην αρνηθήτε την Ορθόδοξον Πίστιν σας και να ομολογήσετε την εκείνων θησκείαν · μη τυφλωθήτε τόσον , οπού να προτιμήσετε το σκότος απο το φως· το ψεύδος απο την αλήθειαν· το χαλκούν και κάλπικον νόμισμα απο το καθαρόν και δοκιμασμένον μάλγαμα(= χρυσόν)· το γυαλί και άτιμον χαλίκι απο το ατίμητον πετράδι· με έναν λόγον , τον Άδην απο τον Ουρανόν και την Κόλασιν απο τον Παράδεισον. Μη το καταδεχτείτε ποτέ, μη, να αφήσετε την αγιωτάτην Πίστιν σας, ήτις κάμνει εκείνους οπού την πιστεύουν από ανθρώπους Αγγέλους, απο επιγείους ουρανίους, απο υλικούς υιούς Θεού κατά χάριν, λαμπροτάτους ηλίους , κληρονόμους της ουρανών Βασιλείας.

...Μη σας φοβίσουν , αδελφοί , τα άγρια πρόσωπα των τυράννων ούτε το πλήθος αυτών ούτε οι φωνές τους ούτε οι φοβέρες του. Μη σας φοβίσουν οι πληγές , οι σπάθες, οι αλυσίδες, οι φυλάκές.Μη σας φοβίσουν οι φούρκες, τα τζεγγέλια , οι πυρκαϊές...»!

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

Ο ξένος που δέχομαι, ο ξένος που γίνομαι.

Απόσπασμα από άρθρο του Θ. Παπαθανασίου
στο περιοδικό Πλανόδιον, τ. 48, Ιούνιος 2010
Σε μια ταβέρνα της Κωνσταντινούπολης, στις αρχές του 20ού αιώνα, έτρωγαν τρεις φίλοι: δυο έλληνες ορθόδοξοι κι ένας τούρκος μουσουλμάνος. Για τους χριστιανούς ήταν περίοδος νηστείας· μα κι ο μουσουλμάνος, ο Βασίφ-εφέντης, για χάρη της παρέας θέλησε να φάει μονάχα ό,τι και οι χριστιανοί φίλοι του. Ξαφνικά, όμως, πέθανε επί τόπου.
 Και οι χριστιανοί; Ειδικά ο ένας απ΄ αυτούς, ο καπετάν Στέλιος, «από κείνη τη μέρα άλλαξε [...]. Αυτός που δεν έκλαψε ποτέ του, ολοένα δάκρυζε, κι όλοι απορούσαν [...]. Έλεγε συλλογισμένος: “Φαίνεται πως δεν έπρεπε να νηστέψει, να κάνει σαρακοστή μαζί μας, γιατί ήταν αλλόθρησκος. Ο Θεός οργίστηκε. Έτσι μου είπε ο παπα-Κουστουλίδης!” Αυτή η ιδέα τον έτρωγε σαν σαράκι [...]. “Ήμαρτόν σοι, Κύριε”, μουρμούριζε, “για έναν αλλόθρησκο να το πάρω τόσο βαριά, σα να ΄τανε αίμα μου, σα να ΄τανε αδελφός μου! Μα άραγες ο Χριστός ήρθε σε τούτον τον κόσμο μόνο για μας τους βαφτισμένους, και δεν ήρθε για ούλον τον κόσμο, για κάθε άνθρωπο που έχει καλή ψυχή, τι Τούρκος, τι Ρωμιός; Ο Θεός των πνευμάτων και πάσης σαρκός, ανάπαψε και συγχώρεσε και τον Βασίφ-εφέντη, που είχε ψυχή πιο καλή από μας τους χριστιανούς!”».

Την ιστορία αυτή μας την αφηγήθηκε, εξήντα χρόνια αργότερα, ένας φλογερός Ορθόδοξος· ο λογοτέχνης και αγιογράφος Φώτης Κόντογλου, πρόσφυγας από τη Μικρά Ασία ο ίδιος. [...] Στο εν λόγω περιστατικό [...] η θεολογία του καπετάν Στέλιου, η οποία δεξιώνεται τον ξένο, και μάλιστα τον δεξιώνεται όχι παραμερίζοντας την χριστιανική ταυτότητα, αλλά ακριβώς βιώνοντάς την – βιώνοντας την πίστη σε Θεό που έγινε άνθρωπος για χάρη των ανθρώπων. [...]

Θυμηθείτε την οδύνη του (ρώσου στην καταγωγή) αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη, όταν συζητούσε με έναν ορθόδοξο μοναχό, ο οποίος υποστήριζε με βεβαιότητα και με χαρά την αιώνια καταδίκη των αθέων. Ο μοναχός εκείνος τυπικά δεν έκανε κάποιο δογματικό λάθος. Όμως δεν εξέθετε την πίστη του στον ανοιχτό αέρα της αγάπης. Και ο άγιος Σιλουανός θλιβόταν και κατέληγε: «Η αγάπη δεν μπορεί να υποφέρη [...]. Πρέπει να προσευχόμαστε για όλους [...]. Ο Θεός είναι αγάπη αχόρταγη».
 
http://synodoiporia.blogspot.com
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...