Παρασκευή 6 Μαΐου 2011

Πνευματική Ανατομία της Οικονομικής Κρίσης

Εξαιρετική ανάλυση του Πατρινού δικαστή Βαγγέλη Κωστακιώτη στην Χριστιανική Στέγη Πατρών από Ορθόδοξη σκοπιά για την οικονομική κρίση (με έντονα οι δικές μας επισημάνσεις).

+++

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Μου είπαν να μιλήσω για την πνευματική αντιμετώπιση της κρίσης που περνά η χώρα μας. Για να φτάσουμε, όμως, να μιλήσουμε γι’ αυτό πρέπει πρώτα να διαγνώσουμε για ποια κρίση μιλάμε. Έχω διαπιστώσει επιχειρώντας να επικοινωνήσω όλα αυτά τα χρόνια με τους άλλους, ότι το πρόβλημα επικοινωνίας που παρατηρείται ανάμεσα σε ζευγάρια, σε φίλους, σε συναδέλφους, ξεκινάει από το ότι οι άνθρωποι λέγοντας τις ίδιες λέξεις εννοούμε διαφορετικά πράγματα. Έτσι, αν δεν δώσουμε ορισμούς, είναι δύσκολο να φτάσουμε τελικά στο συμπέρασμα αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε.

Διαπίστωση πρώτη:

Ο δυτικός κόσμος την τελευταία διετία και οι έλληνες τον τελευταίο χρόνο ανακαλύψαμε ότι υπάρχει μεγάλη οικονομική κρίση. Το κυρίαρχο συναίσθημα είναι η αγωνία μας, με πρώτον εμένα, για το πως θα αντιμετωπίσουμε την κατάσταση.

Μπα τι μου λέτε;
Όταν όλα αυτά τα χρόνια της δικής μας ευμάρειας πέθαιναν κυριολεκτικά εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο κάθε χρόνο από πείνα και δίψα, που ήμασταν; Απλά τότε δεν μας αφορούσε, γιατί δεν ήταν σπίτι μας. Το θυμόμασταν κάθε χρόνο εκεί γύρω στα Χριστούγεννα, με τα αφιερώματα των τηλεοράσεων και την συνηθισμένη εκστρατεία τάχα μου της unicef. Τότε δεν μίλαγε κανένας μας για κρίση, γιατί η Ελλάδα ήταν μέσα στις 25 πλουσιότερες χώρες του κόσμου. Και κει, στις χώρες του αποκαλούμενου τρίτου κόσμου ( ονομασία και αυτή) μιλάμε για θάνατο όχι για το αν θα έχουμε λιγότερα κινητά ή αυτοκίνητα. Αλήθεια έχετε αναρωτηθεί τι θα σκεφτόταν κάποιος υπήκοος χώρας που δεν έχει νερό να πιει και φαγητό να φάει αν επισκεπτόταν ακόμη και σήμερα την Ελλάδα, τον πηγαίναμε σπίτι μας, του δείχναμε τα υπάρχοντά μας, και του λέγαμε ότι περνάμε μεγάλη οικονομική κρίση; Θα λεγε ότι έχουμε σαλέψει το δίχως άλλο.
Έχω λοιπόν την αίσθηση ότι αν κάτι μας αποκαλύπτεται από αυτή τη συγκυρία, είναι η βαθιά πνευματική φτώχεια τόσο της κοινωνίας μας όσο και του καθένα μας προσωπικά. Όσο περνάμε καλά εμείς άντε και η οικογένειά μας δεν υπάρχει πρόβλημα. Οι άλλοι δεν μας αφορούν. Μόνο η πάρτη μας. Ατομισμός σ’ όλο του το μεγαλείο. Πρώτο χαρακτηριστικό του πολιτισμού μας. Και άρα πρωτίστως πνευματική κρίση.

Αλλά και αυτή που αποκαλούμε καθ’ εαυτή οικονομική κρίση τι είναι;
Απότοκος του ατομισμού, αφού και το πολιτισμικό και οικονομικό σύστημα είναι απόλυτα ατομικιστικό.
Βασικό πολιτισμικό – οικονομικό σχήμα. Ο καθένας ατομικά πρέπει να φροντίσει να αποκτήσει εφόδια, ώστε γινόμενος άξιος, να βρει μια δουλειά με καλά χρήματα και να μπορέσει να γίνει ιδιοκτήτης. Γης – αυτ/των, κινητών και ακινήτων. Πάντως ιδιοκτήτης. Μην ξεχνάμε ότι η ιδιοκτησία θεωρείται από τις σημαντικότερες αξίες του πολιτισμού μας, γι’ αυτό άλλωστε έχει κατοχυρωθεί και προστατεύεται και συνταγματικά. Άρα ο άνθρωπος, κινείται στην ελάχιστη ζωή του με μια αγωνία: Να γίνει ιδιοκτήτης. Ιδιοκτήτης γνώσεων ( εφόδια το λέμε) για να μπορέσει να γίνει ιδιοκτήτης χρημάτων ώστε να πετύχει να γίνει ιδιοκτήτης κινητών και ακινήτων. Με ολίγον από ιδιοκτήτης δόξας και φήμης.
Όλο αυτό το σχήμα στηρίζεται στις παρακάτω κυρίαρχες έννοιες: Ατομισμός – ανταμοιβή – ιδιοκτησία.
Αποκτώ εφόδια σημαίνει: Αποκτώ όσο περισσότερες γνώσεις γίνεται. Ατομικές γνώσεις. Δεν πα να μην γνωρίζω αν πεινάει ο διπλανός μου, αν έχει ανάγκη παρέας ένας γείτονας. Αρκεί να ξέρω την πρωτεύουσα της Ζιμπάμπουε, αν αυτό με ωφελήσει στην απόκτηση χρημάτων. Η γνώση ταυτίζεται εν πολλοίς με τη χρησιμότητα που σου αποφέρει, κατά πόσο σε ωφελεί. Χρησιμοθηρία – ωφελιμισμός.
Αφού έγινα ιδιοκτήτης εφοδίων γίνομαι άξιος και απαιτώ ανταμοιβή. ( άλλη κουβέντα και αυτή. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που πιστεύει στα σοβαρά ότι αν λειτουργούσε η αξιοκρατία, ως ατομικό ταλέντο και θέληση, θα ήταν ποτέ πρωθυπουργοί αυτοί που μας κυβερνούν).

Ακόμη όμως και στην υποθετική περίπτωση που λειτουργούσε η αξιοκρατία. Τι σημαίνει αξιοκρατία; Ότι ο άξιος ανταμείβεται και ο ανάξιος όχι. Ωραία για τον άξιο. Και αυτός που δεν είναι άξιος; Στον καιάδα. Και τι μας νοιάζει εμάς; Εμείς είμαστε στους άξιους. Πάλι ατομισμός δηλαδή. Ατομισμός, που όμως, δεν μας πειράζει, όσο είμαστε μέσα στο σύστημα. Οι ανάξιοι ας πάνε να πεινάσουν. Κοινωνία αδιάφορη και σκληρή για τον ανάξιο.
Αφού λοιπόν αποκτήσουμε τα εφόδια και γίνουμε άξιοι, ανταμειβόμαστε με μια καλή δουλειά, που σημαίνει στον πολιτισμό μας, μια δουλειά να βγάζουμε καλά χρήματα. Ιδιοκτήτες χρημάτων. Άλλη αγωνία και αυτή. Απόκτηση χρημάτων. Εδώ και αν πρέπει να υπερνικήσουμε, ενίοτε με κάθε τρόπο, τον αντίπαλο ( εννοώ τον συνάνθρωπο), ώστε εμείς να αποκτήσουμε χρήματα. ( γράφει για το χρήμα ο Ελύτης: πρώτο σύμπτωμα της λέπρας το χρήμα. Μαζεύει ανυπαρξία ο λεπρός και χαίρεται).

Και όταν βγάλουμε χρήματα, πάλι αγωνία να αυγατίσουν, για να γίνουμε ιδιοκτήτες κινητών και ακινήτων υλικών. Πάντως κυρίαρχη έγνοια μας το ΊΔΙΟ- ΚΤΗΤΗΣ. Όπως λέει και η λέξη. Δικά μας να ναι. Όχι των άλλων. Όλα ατομισμός, όλα χρησιμοθηρία, όλα ωφελιμισμός και όλα αυτά για την ευδαιμονία.
Και που καταλήγουμε; Μια ατέλειωτη αγωνία, από τη μέρα που πηγαίνουμε στην πρώτη τάξη, μέχρι τη μέρα που συνταξιοδοτούμαστε τουλάχιστον (μετά δεν μπορείς εύκολα να τα αυξήσεις τα χρήματα και το ρίχνεις και στη Θρησκεία ενίοτε) ή ακόμη και μέχρι να πεθάνουμε. Και άγχος ατελείωτο, για να πετύχουμε όλα αυτά, στη συνέχεια, δε, φόβος και τρόμος μην και τα χάσουμε.Αγωνία, άγχος και φόβος. Αυτά γεννά το μοντέλο αυτό ζωής. Οπότε και το ζητούμενο, η ευδαιμονία, πάει περίπατο.
Ένα υπέροχο σύστημα. Ένα σύστημα μέσα στο οποίο η φτώχεια και η ανέχεια ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού, ο ατομισμός και η αγωνία για την κατάκτηση υλικών πραγμάτων, η αδιαφορία για τον άλλον, δεν είναι παθολογία αλλά φυσιολογία του πολιτισμικού μοντέλου.

Ακούω να λένε ότι για τη δεινή οικονομική κατάσταση ευθύνονται οι πολιτικοί, γιατί έκλεβαν και γενικά δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους. Όχι λέω εγώ. Πολύ καλά έκαναν τη δουλειά τους. Ήταν απόλυτα συνεπείς στις αξίες που το πολιτισμικό μοντέλο που υπηρετούν θεοποιεί. Αφού ο σκοπός του ανθρώπου είναι να γίνει ιδιοκτήτης γιατί να μην κλέψουν; Γιατί να μην αδικήσουν αφού αυτό θα τους απέφερε κτήση; Και όλα αυτά δεν αφορούν μόνο τους άλλους, δυστυχώς αλλά και πολλούς από μας. Μου πε αδελφοί κάποτε κάποιος: Πέρασα μια ζωή, 50 χρόνια, φίλος αδελφικός με κάποιους, όλοι άνθρωποι της εκκλησίας. Με άνεση μεγάλη οικονομική οι περισσότεροι. Καλοί άνθρωποι. Μα δεν με ρώτησαν μια φορά, αν και ξέραν ότι έχω οικονομικές δυσκολίες : πως τα φέρνεις βόλτα οικονομικά βρε φίλε; Όχι να μου δώσουν χρήματα. Ποτέ. Αλλά μια ερώτηση, παιδάκι μου. Και δω μέσα είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, που ποτέ δεν ρωτήθηκαν από μένα, πως τα φέρνουν βόλτα, όχι μόνο οικονομικά αλλά και γενικά με τις δυσκολίες που έχουν στη ζωή τους.

Παιδιά του συστήματος είμαστε, κύριοι, οι περισσότεροι. Και υποστηρικτές του. Περνάμε τη ζωή μας με αγωνία κτήσης και αφού τα αποκτήσουμε φόβο μην τα χάσουμε. Και ο φόβος αυτός καθ-ορίζει τη στάση ζωής μας. Εδώ, κύριοι, ολόκληρος Πέτρος και αρνήθηκε το Χριστό, γιατί φοβήθηκε μη χάσει τα κεκτημένα. Ενώ ο ληστής που δεν είχε τίποτα να χάσει παραιτήθηκε και είπε « Μνήσθητι Κύριε εν τη βασιλεία σου».

Πηγή: Άρωμα Ασίας π. Ιωνά

Η εικόνα είναι δημιουργία του Ben Heine στο Flickr

ΠΗΓΗ:http://istologio.org

Πέμπτη 5 Μαΐου 2011

ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΧΙΛΛΙΟΥ ΛΑΡΙΣΑΣ



ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ AΓΙΟΥ ΑΧΙΛΛΙΟΥ ΛΑΡΙΣΑΣ,στα μέσα του 1450 μΧ οι Τούρκοι έχουν εισβάλει στην Βόρειο Ελλάδα και ετοιμάζονται να πλιορκήσουν τις 2 μεγάλες πόλεις,την Θεσσαλονίκη και τη Λάρισα.
Μερικοί Χριστιανοί που πήγαιναν προς την Θεσσαλονίκη,κάθισαν λίγο στην άκρη του δρόμου,να ξαποστάσουν.Βλέπουν τότε με τα μάτια τους έναν άνδρα με στρατιωτική στολή,έφιππο,να έρχεται από την πλευρά της Θεσσαλονίκης.Από την άλλη του δρόμου,βλέπουν έναν ηλικιωμένο,σεβάσμιο Ιερέα,έφιππο και αυτόν να έρχεται από την Λάρισα.
Όταν συναντήθηκαν,ο στρατιώτης προσκύνησε τον Ιερέα και είπε:

-Χαίρε,Αρχιερέα του Θεού Αχίλλιε.
Απαντώντας ο Ιερέας του είπε:

-Χαίρε κι εσύ κι εσύ,στρατιώτη του Χριστού Δημήτριε.
Οι Χριστιανοί κατάπληκτοι με αυτά που έβλεπαν και άκουγαν,έμειναν παράμερα και παρακολουθούσαν.Τότε ο στρατιώτης λέει πάλι στον Ιερέα:

-Από που έρχεσαι Αρχιερέα του Θεού και που πηγαίνεις;
Ο Άγιος Αχίλλιος δάκρυσε και του απάντησε:

-Με πρόσταξε ο Θεός,να φύγω από τη Λάρισα την οποία μέχρι τώρα προστάτευα και λόγω των πολλών αμαρτιών του λαού της αυτή θα παραδωθεί σταχέρια των Τούρκων.Έτσι και εγώ βγήκα και πηγαίνω όπου με προστάξει ο Κύριος.Εσύ όμως πες μου σε παρακαλώ από που έρχεσαι;
Δακρυσμένος και ο Αγιος Δημήτιος του λέει:

-Και σε εμένα το ίδιο συνέβη Αρχιερέα Αχίλλιε.Άπειρες φορές βοήθησα τους Θεσσαλονικείς.Από επιδημίες τους ελευθέρωσα,από ασθένειες τους γιάτρεψα και την πόλη πολλές φορές από αιχμαλωσίες γλίτωσα.Τώρα όμως για τις πολλές τους αμαρτίες ο Θεός τους τιμωρεί.Με διέταξε να εγκαταλείψω την πόλη και να την αφήσω να πέσει στα χέρια των Τούρκων.Έτσι κι εγώ πηγαίνω όπου Αυτός με διατάξει..
Έπειτα,έμειναν και οι δυό με σκυμμένα τα κεφάλια,κλαίγοντας για πολύ ώρα.Μετά λυπημένοι,ασπάστηκαν,αποχαιρετήθηκαν και χάθηκαν.
Οι Χριστιανοί,μετά από αυτό το θαύμα που παρακολούθησαν,δεν προχώρησαν προς την Θεσσαλονίκη μα γύρισαν πίσω και διηγούνταν τα όσα είδαν και άκουσαν.Δενπέρασε μήνας και τόσο η Θεσσαλονίκη όσο και η Λάρισα κυριεύτηκαν από τους Τούρκους.

Τρίτη 3 Μαΐου 2011

ΔΕΚΑ ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΚΑΙ ΑΝΏΝΥΜΟΙ ΑΓΙΟΙ(Γεροντικό)


Ό Κύριλλος Μοναχός, Γέροντας της Καλύβης «Τίμιος Σταυρός» των καλλιτεχνών αγιογράφων Ανανιαίων και Δίκαιος της Ιεράς Σκήτης της Άγιας Αννης, κατά το σωτήριον έτος 1977-78, μας διηγήθηκε ότι στις 20 του μηνός Σεπτεμβρίου 1977, ήρθε στο Κυριάκο - κεντρικός Ναός της Σκήτης - ένας Λιβανέζος χριστιανός ορθόδοξος, ό όποιος είπε ότι, λόγω της εμπόλεμης καταστάσεως στην πατρίδα του, ήταν πρόσφυγας κι έμενε στην πόλη Κανά της Γαλιλαίας.


Ό Λιβανέζος ζήτησε από το Δίκαιο Πατέρα Κύριλλο, να του δείξει το δρόμο πού οδηγεί στην κορυφή του Αθωνα. Ό Π. Κύριλλος πρόθυμα έδειξε το δρόμο που ζητούσε και ο ευλαβής αυτός προσκυνητής ξεκίνησε για την κορυφή, ή οποία φτάνει τα 2.030 μ. ύψος και επειδή χρειάζονται περισσότερο από 4 ώρες οδοιπορία, από την Αγιάννα μέχρι να φθάσει στην κορυφή, όπου υπάρχει και μικρό εκκλησάκι έπ' ονόματι της «Μεταμορφώσεως του Κυρίου», έπρεπε να φύγει πρωί.


Για το λόγο αυτό, ό Λιβανέζος έφυγε πολύ πρωί και το βραδάκι γύρισε πάλι στο «Κυριακό» της Σκήτης, φιλοξενήθηκε και κοιμήθηκε. Την άλλη μέρα, μετά τη Θεία λειτουργία, ετοιμάστηκε για να φύγει, αλλά θυμήθηκε να ρωτήσει κάτι πού δεν μπόρεσε να καταλάβει και πού του έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Έτσι μπροστά και σε άλλους Πατέρες της Σκήτης, με τα λίγα σπασμένα Ελληνικά πού μιλούσε είπε, πώς όταν κατέβαινε από την κορυφή του Αθωνα, στην τοποθεσία πού λέγεται «Βαβύλα» εκεί πού αρχίζει ό πολύς κατήφορος, αισθάνθηκε υπερβολική κούραση και θέλησε λίγο να καθίσει να ξεκουραστεί. εκεί πού πήγε να βρει κατάλληλο μέρος, ξάφνου βλέπει μπροστά του ένα σπίτι από το όποιο βγήκαν δυο σεβάσμιοι μοναχοί οι οποίοι τον δέχθηκαν μέσα στο σπίτι και του πρόσφεραν σύκα νωπά φρέσκα και το κρύο νερό, έφαγε και ήπιε το κρύο νερό και όπως είπε, τόση γλύκα και νοστιμιά αισθάνθηκε πού δεν μπορούσε να την περιγράψει, αλλά και κατά περίεργο τρόπο όλη ή κούραση πού είχε, μετά από το κέρασμα, εξαφανίστηκε.


Μέσα στο Καλύβι αυτό είδε δέκα σεβάσμιους Μοναχούς, τους οποίους είδε να στηρίζονται, ό καθένας τους, πάνω σε μια γυριστή στη μέση μονόξυλη μαγκούρα και με το κομποσχοίνι στο χέρι όλοι να προσεύχονται.


Τους ρώτησε, πόσον καιρό έχουν πού μένουν εκεί; Κι αυτοί του απάντησαν πώς έχουν πάρα πολλά χρόνια, και δεν κάνουν σχεδόν καμιά άλλη εργασία, παρά μόνον προσεύχονται για όλο τον κόσμο. Αυτό κίνησε την περιέργεια του Λιβανέζου, κι όταν έφυγε σ' όλο το δρόμο, όπως έλεγε, σκέφτονταν αυτό πού του είπαν ότι έχουν πολλά χρόνια εκεί προσευχόμενοι , ενώ ή ηλικία τους δεν έδειχνε να είναι και πολύ μεγάλη και για αυτό ρωτούσε το Δικαίο και τους Πατέρες; Πώς του είπαν αυτοί οί Μοναχοί πού φαίνονταν να είναι της ίδιας ηλικίας, ασκητεύουν πάρα πολλά χρόνια εκεί;


Ό Δικαίος Πατήρ Κύριλλος, και οί άλλοι Πατέρες της Σκήτης έμειναν έκθαμβοι και κατάπληκτοι, από την αποκάλυψη αυτή, πού προφανώς ό Πανάγαθος Θεός «κρίμασιν οις Αυτός οίδε» έδειξε στο Λιβανέζο, διότι όλοι γνωρίζουν, πώς στο μέρος εκείνο δεν υπάρχει ούτε σπίτι, ούτε Μοναχοί να μένουν εκεί κοντά στην περιοχή αυτή.

Τότε όλοι μ' ένα στόμα και μια καρδιά δόξασαν το Θεό και είπαν στον ξένο ευλαβή προσκυνητή : «Αδελφέ, δώσε δόξα και ευχαριστία στο μεγαλοδύναμο και παντοδύναμο Κύριο και Θεό μας, πού σε αξίωσε να ιδείς εκλεκτούς δούλους και Αγίους Του, διότι αυτούς πού είδες εσύ χθες δεν ήσαν Μοναχοί, άλλα ήσαν Άγιοι και Όσιοι Πατέρες του Όρους, τους οποίους κανείς από μας δεν αξιώθηκε να δει, αλλά κατά καιρούς έχουν φανερωθεί σε μερικούς ευλαβείς Μοναχούς και σε καλούς και ευλαβείς χριστιανούς προσκυνητές, ένας από τους οποίους φαίνεται πώς θα είσαι και συ ! !

Ό Λιβανέζος αναχώρησε ευλογών και δοξάζων τον Θεόν, τον «θαυμαστόν εν τοις Αγίοις Αυτού».


ΠΗΓΗ:

ΨΗΓΜΑΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

http://1myblog.pblogs.gr

Δευτέρα 2 Μαΐου 2011

Κείμενα Βυζαντινής Πατρολογίας-Χρονογραφίας

Στην παρακάτω διεύθυνση μπορείτε να βρείτε μια πληθώρα βιβλίων βυζαντινων συγγραφέων σε μορφή PDF στο πρωτότυπο Ελληνικό κείμενο αλλα και στα λατινικά,  τα οποία μπορείτε να ανοίξετε ή να κατεβάσετε για αποθήκευση στον υπολογιστή σας
Θα βρείτε συγγραφείς όπως τον Κεδρηνό, Ατταλειάτη, Κομνηνη ,Καντακουζινό,Βρυένιο,Πορφυρογέννητο,Χωνιάτη,Παχυμερη κ.α.

http://www.scribd.com/collections/2631950/Corpus-Scriptorum-Historiae-Byzantinae

Σάββατο 30 Απριλίου 2011

Η ιστορία της ερμηνείας των 70(Ο) της Παλαιάς Διαθήκης


 ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

ΠΕΡΙ ΤΩΝ Ο(70)ΕΡΜΗΝΕΥΤΩΝ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ
του Πρεσβύτερου και Οικονόμου του Πατριαρχικού Θρόνου 
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΤΟΥ ΕΞ ΟΙΚΟΝΟΜΩΝ
1844

Ολόκληρο το βιβλιο μπορειτε να το ανοίξετε ή να το κατεβάσετε στον υπολογιστή σας απο τη διεύθυνση

http://medusa.libver.gr/bitstream/123/1166/1/GRVER_000000000000000191.pdf  

Απόδοση 

 ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α΄
Σύντομη έκθεση της ιστορίας

Ο Αριστέας ή Αρισταίος (διότι και με τα δυο ονομάζεται) ήταν Έλληνας στο γένος, υπερασπιστής ή πρώτος των σωματοφυλάκων του Πτολεμαίου του Φιλάδελφου, φέρεται να είναι ο πρώτος που έγραψε την ιστορία για την ερμηνεία της Παλιάς Διαθήκης από τους 70, και ήταν ο ίδιος παρών και πρωτεργάτης στo μεγάλο αυτό βασιλικό έργο που ξεκίνησε με φιλοτιμία του Φιλάδελφου.Και έγραψε την ιστορία ο Αριστέας σαν επιστολή προς τον Φιλικράτη τον αδελφό του, γράφοντας πάνω στην επιστολή “Αριστέας Φιλοκράτει”. Και η περίληψη της ιστορίας είναι αυτή.

Ο Πτολεμαίος ο επονομαζόμενος Φιλάδελφος, ο γιος του Πτολεμαίου του Λάγου(που έλαβε και το όνομα Σωτήρας), τρίτος στη σειρά βασιλιάς μετά τον Μέγα Αλέξανδρο, ήταν φιλότεχνος και βιβλιόφιλος ηγεμόνας, και ο μεγαλοπρεπέστατος από τους Πτολεμαίους, όπως ιστόρησαν πολλοί και μαζί με αυτούς ο Φίλων ο Αλεξανδρέας. Αυτός λοιπόν ο βασιλιάς μεταξύ των άλλων του μεγαλουργημάτων εργαζόταν για να αυξήσει και να πλουτίσει τη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας που συστάθηκε (όπως θέλουν να λένε πολλοί) από τον πατέρα που, συναθροίζοντας από όλη την Οικουμένη συγγράμματα από όλους του σοφούς ανθρώπους, με την καθοδήγηση του Δημητρίου του Φαληρέως.
Και επειδή έμαθε από αυτόν ότι και στους Ιουδαίους βρίσκονται πολλά ιερά γι' αυτούς γνήσια και σπουδαία συγγράμματα, και άξια της βασιλικής βιβλιοθήκης, έλαβε μεγάλο πόθο και ζήλο γι'αυτά, και στέλνει επιφανείς άνδρες στα Ιεροσόλυμα προς τον τότε αρχιερέα των Ιουδαίων με το όνομα Ελεάζαρο, έχοντας μαζί τους τον Αριστέα και τον Ανδρέα (και αυτός σωματοφύλακας), φέρνοντας μαζί τους επιστολές με τις οποίες ο Πτολεμαίος ζητούσε τα βιβλία και τους καλύτερους μεταφραστές. Και για όλα αυτά έστελνε δώρα μαζί προς τον Ελεάζαρο, ως αναθήματα στον ναό. Και τους Ιουδαίους που ήταν δούλοι στην Αίγυπτο, περίπου εκατό χιλιάδες στον αριθμό, τους απέλυσε, καταβάλλοντας ο ίδιος τα λύτρα (σαν μια μεγάλη χάρη στο Ιουδαϊκό έθνος). Ο αρχιερέας λοιπόν με ευχαρίστηση δέχτηκε την αξίωση του βασιλιά, και στέλνει προς αυτόν τα βιβλία των ιερών Γραφών , και τους ερμηνευτές, εβδομήντα δύο ( συνήθως για συντομία ως εβδομήντα αναφέρονται στον αριθμό) πρεσβύτερους( δηλαδή νομοδιδασκάλους) Ιεροσολυμίτες, εκλεγμένους από τις δώδεκα φυλές, τους πιο δοκιμασμένους, οι οποίοι ήταν εκπαιδευμένοι στην πατρώα και στην ελληνική παιδεία

Όταν λοιπόν ήλθαν αυτοί οι 70 πρεσβύτεροι στην Αλεξάνδρεια, φέρνοντας μαζί τους και τις θείες Γραφές, έτυχαν κάθε φιλοφροσύνη από τον βασιλιά, και στο τέλος ερμήνευσαν τα βιβλία μέσα σε εβδομήντα δύο ημέρες. Εργαζόταν φιλόπονα την διατριβή τους στο νησί Φάρον, που βρίσκεται απέναντι από την Αλεξάνδρεια, όπου συνδέονταν με αυτή με επίχωμα σε μήκος επτά σταδίων(επταστάδιον). Σε αυτή το νησί που ήταν ένας χώρος ήσυχος και αθόρυβος μακρυά από τον θόρυβο της πόλη, πήγαιναν οι ιεροφάντες και αφού έφτιαξαν ένα μεγάλο κτίριο διπλά στον αιγιαλό, και καθισμένοι ο καθένας στο δωμάτιο του, ερμήνευαν όλοι τις γραφές σαν να εμπνέονταν όλοι από το ίδιο πνεύμα. Και τα μέρη της Γραφής που μεταφράζονταν κάθε φορά παραβάλλονταν προς το κείμενο το εβραϊκό και έπειτα αντιγράφονταν με τη φροντίδα του Δημήτριου του Φαληρέως. Έτσι εργάζονταν κάθε μέρα μέχρι το μεσημέρι, επέστρεφαν στην πόλη , για να αναπαύσουν το σώμα. Και πάλι το πρωί επανέρχονταν στο συνηθισμένο τόπο και κόπο, ώσπου εξετέλεσαν το έργο εξελληνίζοντας όλα τα τεύχη της θείας Γραφής

Αφού τελείωσε το έργο της ερμηνείας, μάζεψε ο Δημήτριος το πλήθος των Ιουδαίων μαζί με τους πρεσβυτέρους και τους προεστούς του πολιτεύματος, και διάβασε τα βιβλία για να ακούσουν όλοι σε εκείνο τον τόπο τον τρόπο που ερμηνεύθηκαν οι Γραφές, ενώ ήταν παρόντες και οι ερμηνευτές. Και επειδή όλοι αποδέχτηκαν την μετάφραση , ότι δηλαδή έγινε με ακρίβεια και πιστότητα στο πρωτότυπο , παρακάλεσαν τον Δημήτριο, να αντιγράψει όλη την εξελληνισμένη Γραφή και να την δώσουν για ανάγνωση και στους ηγουμένους των Ιουδαίων της Αλεξάνδρειας. Και αυτοί οι ιερείς και οι πρεσβύτεροι , οι ερμηνευτές , και οι επίσημοι της πολιτείας, παρακάλεσαν τον Δημήτριο, να παραμείνουν αμετάβλητα και αδιασκεύαστα τα βιβλία για πάντα, ως καλά και οσίως ερμηνευμένα. Και όλος ο δήμος ξεφώνισε κατάρες, σε όποιον θα τολμήσει να μεταβάλει , ή να προσθέσει ή να αφαιρέσει κάτι από αυτά που έχουν γραφεί.

Έστι αφού παρέλαβε ο βασιλιάς Πτολεμαίος από τον Δημήτριο την ελληνική Γραφή που με πιστή βεβαιότητα οσιότητα και κοινή ομολογία παμψηφεί είχε επικυρωθεί, χάρηκε πολύ, και ιδίως όταν άκουσε να διαβάζεται Νομοθεσία του Μωυσή. Και αφού προσκύνησε τα ιερά βιβλία πρόσταξε με κάθε επιμέλεια να διατηρούνται αγνά και ακίβδηλα. Και τοποθετήθηκε το χειρόγραφο της ερμηνείας στην κατά το Βρούχιο Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Και αυτό το αντίγραφο σώζονταν στην κατά το Σεράπειον της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας μέχρι της εποχής του Χρυσοστόμου(400μΧ), όπως λέγουμε παρακάτω.

Έτσι η παλαιά του Θεού Διαθήκη με θεία θέληση και επίνοια ερμηνεύτηκε από την εβραϊκή στην ελληνική γλώσσα από τους 70, γύρω στο 283π.Χ ως ανοιγμένη είσοδος για τα έθνη και θαυμαστό προπύλαιο για την μελλοντική πίστη στον Χριστό. Σε αυτήν την Γραφή μετείχαν θεϊκής παιδεία όχι μόνο οι ελληνίζοντες Ιουδαίοι, αλλά και οι Εθνικοί, διαβάζοντας τους θείους νόμους και τους χρησμούς των Προφητών. Και αυτήν την εξελληνισμένη παλιά Γραφή οι Απόστολοι μαζί με την καινή Διαθήκη παρέδωσαν στην Εκκλησία. Και άλλη ολοσχερής ελληνική ερμηνεία του εβραϊκού κώδικα δεν φαίνεται να έγινε ούτε προ των 70 , ούτε μετά από αυτούς, μέχρι του 2ου αιώνος μετά Χριστόν.(για το τι έγινε τότε, ποιές μεταφράσεις από ποιους έγιναν , θα μιλήσουμε στο κατάλληλο κεφάλαιο)

Αυτής της σύντομης ιστορίας τα χωρία δηλαδή της μετάφρασης των Γραφών από τους 70 την οποία έγραψε εκτενώς ο Αριστέας, μαζί με αυτόν και ο Ιώσηπος και οι άλλοι, βρίσκονταν πρόχειρα για τον αναγνώστη στο παράρτημα αυτού του συγγράμματος. Αυτής λοιπόν της ιστορίας κανένα σχεδόν μέρος δεν άφησαν άθικτο και ασυκοφάντητο οι περισσότεροι των νεοφανών κριτικών , αλλά με όλες τους τις δυνάμεις αποπειράθηκαν να αποδείξουν μύθο και διήγηση, ελέγχοντας με πολλούς τρόπους την πραγματικότητα της και το λεκτικό μέρος. Και επειδή αυτήν την έγραψε πρώτος όπως είπαμε ο Αριστέας, στον οποίο αναφέρονται και οι μετέπειτα που ασχολήθηκαν με τους 70, στον Αριστέα λοιπόν πρώτα απευθύνουν τα βέλη της αναίρεσης οι πολέμιοι , στηλιτεύοντας τον όχι μόνο ως πολύ φλύαρο και μυθώδη, αλλά κατηγορώντας τον ως σκοτισμένο και νόθο Ιουδαίο. Και αυτό μετά την σωτήρια εποχή, ή μόλις λίγο πριν από αυτήν για ψέματα χαλκευμένα στο αμόνι. Διότι νομίζουν οι άνδρες ότι, εάν η συγγραφή του Αριστέου συντριβεί, γκρεμίζεται και κάθε αυθεντία και το κύρος της ιστορίας των 70, όπως όταν κάποιος στύλος θεμελίων συντριβεί λαξευμένος με πέλεκυ συγκαταρέει και το πάνω από αυτόν οικοδόμημα.

Ποιούς και πόσους λόγους προβάλλουν οι σοφοί αυτοί συνθέτοντας επιχειρήματα κατά της ιστορίας, όλους αυτούς τους καταγράφουμε ακριβώς στα επόμενα κεφάλαια , προσθέτοντας παρά πόδας και την αναίρεσή τους.


Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

Η κρίση του Σολομώντα

Γ΄Βασιλειών  3, (16-28)

16 Τότε ὤφθησαν δύο γυναῖκες πόρναι τῷ βασιλεῖ καὶ ἔστησαν ἐνώπιον αὐτοῦ. 17 καὶ εἶπεν ἡ γυνὴ μία· ἐν ἐμοί, κύριε· ἐγὼ καὶ ἡ γυνὴ αὕτη ᾠκοῦμεν ἐν οἴκῳ ἑνὶ καὶ ἐτέκομεν ἐν τῷ οἴκῳ. 18 καὶ ἐγενήθη ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῇ τρίτῃ τεκούσης μου, ἔτεκε καὶ ἡ γυνὴ αὕτη· καὶ ἡμεῖς κατὰ τὸ αὐτό, καὶ οὐκ ἔστιν οὐθεὶς μεθ᾿ ἡμῶν πάρεξ ἀμφοτέρων ἡμῶν ἐν τῷ οἴκῳ. 19 καὶ ἀπέθανεν ὁ υἱὸς τῆς γυναικὸς ταύτης τὴν νύκτα, ὡς ἐπεκοιμήθη ἐπ᾿ αὐτόν· 20 καὶ ἀνέστη μέσης τῆς νυκτὸς καὶ ἔλαβε τὸν υἱόν μου ἐκ τῶν ἀγκαλῶν μου καὶ ἐκοίμισεν αὐτὸν ἐν τῷ κόλπῳ αὐτῆς καὶ τὸν υἱὸν αὐτῆς τὸν τεθνηκότα ἐκοίμισεν ἐν τῷ κόλπῳ μου. 21 καὶ ἀνέστην τὸ πρωΐ θηλάσαι τὸν υἱόν μου, καὶ ἐκεῖνος ἦν τεθνηκώς· καὶ ἰδοὺ κατενόησα αὐτὸν πρωΐ, καὶ ἰδοὺ οὐκ ἦν ὁ υἱός μου, ὃν ἔτεκον. 22 καὶ εἶπεν ἡ γυνὴ ἡ ἑτέρα· οὐχί, ἀλλὰ ὁ υἱός μου ὁ ζῶν, ὁ δὲ υἱός σου ὁ τεθνηκώς. καὶ ἐλάλησαν ἐνώπιον τοῦ βασιλέως. 23 καὶ εἶπεν ὁ βασιλεὺς αὐταῖς· σὺ λέγεις· οὗτος ὁ υἱός μου ὁ ζῶν, καὶ ὁ υἱὸς ταύτης ὁ τεθνηκώς. καὶ σὺ λέγεις· οὐχί, ἀλλὰ ὁ υἱός μου ὁ ζῶν, καὶ ὁ υἱός σου ὁ τεθνηκώς. 24 καὶ εἶπεν ὁ βασιλεύς· λάβετέ μοι μάχαιραν· καὶ προσήνεγκαν τὴν μάχαιραν ἐνώπιον τοῦ βασιλέως. 25 καὶ εἶπεν ὁ βασιλεύς· διέλετε τὸ παιδίον τὸ ζῶν τὸ θηλάζον εἰς δύο καὶ δότε τὸ ἥμισυ αὐτοῦ ταύτῃ καὶ τὸ ἥμισυ αὐτοῦ ταύτῃ. 26 καὶ ἀπεκρίθη ἡ γυνή, ἧς ἦν ὁ υἱὸς ὁ ζῶν, καὶ εἶπε πρὸς τὸν βασιλέα, ὅτι ἐταράχθη ἡ μήτρα αὐτῆς ἐπὶ τῷ υἱῷ αὐτῆς, καὶ εἶπεν· ἐν ἐμοί, κύριε, δότε αὐτῇ τὸ παιδίον καὶ θανάτῳ μὴ θανατώσητε αὐτό· καὶ αὕτη εἶπε· μήτε ἐμοὶ μήτε αὐτῇ ἔστω, διέλετε. 27 καὶ ἀπεκρίθη ὁ βασιλεὺς καὶ εἶπε· δότε τὸ παιδίον τῇ εἰπούσῃ· δότε αὐτῇ αὐτὸ καὶ θανάτῳ μὴ θανατώσητε αὐτό· αὕτη ἡ μήτηρ αὐτοῦ. 28 καὶ ἤκουσαν πᾶς ᾿Ισραὴλ τὸ κρίμα τοῦτο, ὃ ἔκρινεν ὁ βασιλεύς, καὶ ἐφοβήθησαν ἀπὸ προσώπου τοῦ βασιλέως, ὅτι εἶδον ὅτι φρόνησις Θεοῦ ἐν αὐτῷ τοῦ ποιεῖν δικαίωμα.

Απόδοση απο το βιβλίο 
Η Βίβλος Εικονογραφημένη 

Μια μέρα ήρθαν στο παλάτι του βασιλιά Σολομώντα δύο γυναίκες και στάθηκαν μπροστά στο βασιλιά και είπε η πρώτη:
"Ω Κύριε μου! Εγώ κι αυτή η γυναίκα κατοικούμε στο ίδιο σπίτι. Γέννησα, λοιπόν, ένα παιδί. Σε τρείς ημέρες γέννησε κι αυτή. Είμαστε μόνες. Ξένος δε βρισκόταν στο σπίτι .Τη νύχτα πέθανε ο γιός της, γιατί έπεσε απο πανω του στον ύπνο της. Τι έκανε τότε; Σηκώθηκε τα μεσάνυχτα πήρε απο δίπλα μου το γιό μου, ενώ εγώ βρισκόμουν  σε ύπνο, και τον έβλαε κοντά της. Και το νεκρό γιο της τον έφερε στο κρεβάτι μου. Όταν σηκώθηκα το πρωί , για να θηλάσω το παιδί μου, το βρήκα νεκρό. Αφόυ είδα με προσοχή , κατάλαβα πως το νεκρό παιδί δεν ήταν το δικό μου.

Τότε η δεύτερη γυνάικα είπε:
"Όχι , το ζωντανό παιδί είναι το δικό μου και το νεκρό είναι δικό της"

Ο βασιλίας, αφού πρόσεξε στα λόγια των γυναικών, είπε:
"Η μία λέει· το ζωντανό είναι το παιδί μου και το νεκρό ειναι δικό σου."
"Η άλλη λέει· όχι, το νεκρό είναι το παιδί σου και το ζωντανό το δικό μου.
Φέρε μου ένα μαχαίρι."

Έτσι και έγινε.Έφεραν ένα μαχαίρι και είπε ο βασιλιάς:
Σφάξτε το ζωντανό παιδί και δώστε απο μισό στην καθεμιά

Τότε η πραγματική μάνα του ζωντανού παιδιού που σαν αληθινή μάνα πονούσε το παδί της , είπε:
Ω κύριε μου! Δώστε το ζωντανό παιδί σ' αυτή τη γυναίκα και μην το σκοτώνεις.

Η άλλη είπε:
Ούτε δικό μου ούτε δικό σου. Σφάξτε το.

Τότε ο βασιλιάς κατάλαβε πιοα ήταν η πραγματική μάνα και είπε:
Δώστε το παιδί σ' αυτήν που είπε να μη θανατωθεί. Είναι δικό της. Αυτή ειναι η πραγαμτική μάνα.

Όλος ο λαός, που άκουσε την κρίση που ο βασιλιάς έκανε, θαύμασε και είπε πως η σοφία του Θεού δόθηκε στο Σολομώντα.

Θυσία στα ιδανικά: Μύθοι και αλήθειες των ηρώων


70η επέτειος χθες της εισόδου των Γερμανών κατακτητών στην Αθήνα – και όχι των ναζί όπως πολύ συχνά εκ παραδρομής λέμε: δεν επιτέθηκε η… νεολαία του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος στην Ελλάδα, ο γερμανικός στρατός, η Βέρμαχτ, επιτέθηκε. Γράφοντας λοιπόν χθες για τον Κωνσταντίνο Κουκίδη, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι μπορούσε να προκληθεί τόσο μεγάλη και έντονη συζήτηση, στην οποία ζητήθηκαν και οφείλονται κάποιες απαντήσεις.

Υπήρξε λοιπόν ή όχι ο Κωνσταντίνος Κουκίδης; Επεσε ή όχι το πρωί της 27ης Απριλίου 1941 από την Ακρόπολη τυλιγμένος στην Ελληνική σημαία για να μην παραδώσει την ίδια και τον Ιερό Βράχο στους Γερμανούς κατακτητές; Οι απαντήσεις οφείλονται σε δύο επίπεδα. Στο καθαρά πραγματολογικό: τι συνέβη, αν συνέβη, εκείνο το πρωί. Και στο συμβολικό: για τη λειτουργία αυτής της ιστορίας, όπως και εκείνης άλλων ηρώων, στη συλλογική μνήμη.

Ασφαλώς, όσα θα αναφερθούν παρακάτω, για κάποιους δεν αποτελούν επαρκές αποδεικτικό υλικό. Είναι θεμιτό. Δυστυχώς, όμως, στη μόλις κατεχόμενη Αθήνα του 1941, που είχε βγει από δύο πολέμους, δεν υπήρχαν ούτε κάμερες επί τόπου, ούτε εξετάσεις DNA, ούτε… CSI να ξεσκονίζει κόκαλα...

Επιπλέον, ο Κουκίδης δεν ήταν και δεν περιγράφεται ως κάποιος διάσημος, ή έστω γνωστός, ένα πρόσωπο με ρόλο και πεδίο δράσης ορατό πριν από εκείνη την ημέρα, αλλά ένας πολύ απλός, καθημερινός άνθρωπος που βρέθηκε μπροστά σε ένα φοβερό κι αναπάντεχο καθήκον.

Οι αρνητές της ύπαρξής του δεν κομίζουν αποδεικτικά στοιχεία γι αυτή την άρνηση. Κανένα στοιχείο. Απλώς, προβάλλουν ως κυριότερα επιχειρήματα του σκεπτικισμού τους κυρίως τα εξής: ότι ουδείς διεκδίκησε τον Κουκίδη μετά θάνατον ως δικό του νεκρό. Είναι όμως ο πρώτος ή ο τελευταίος άνθρωπος που φεύγει, ακόμα και σήμερα, από τη ζωή και, δυστυχώς, δεν τον αναζητά κανείς; Ειδικά εκείνη τη στιγμή, κάτι τέτοιο θα ήταν ίσως και θανατηφόρο.

Το ίδιο όμως δεν συμβαίνει με πολλούς άλλους ανθρώπους, ακόμα και ήρωες, όπως σε κάποιες περιπτώσεις μέχρι και στην εξέγερση του Πολυτεχνείου; Δεν έχει κι εκείνη, μεταξύ των γνωστών και καταγεγραμμένων και κάποιους «ορφανούς» ήρωες; Αυτό τους κάνει λιγότερο ήρωες; Ασφαλώς όχι.

Επιπλέον, ξεφεύγουν από την πραγματικότητα της στιγμής όσοι δεν αντιλαμβάνονται τι γινόταν στην Αθήνα από τα τέλη Απριλίου του 1941 και μετά: το απόλυτο χάος, το οποίο δεν ομαλοποιήθηκε παρά μετά από το τέλος της γερμανικής κατοχής, για να μην πει κανείς και πολύ αργότερα.

Προβάλλεται ακόμα το επιχείρημα ότι δεν είναι καταγεγραμμένος στη στρατιωτική δύναμη των Αθηνών. Μα δεν υποστήριξε κανείς ότι ήταν στρατιώτης. Η ιδιότητα του εύζωνα δεν ήταν υποχρεωτικά συνδεδεμένη μόνον με το στρατό, παρά το γεγονός ότι δήλωση της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού τον έχει αναφέρει ως υπαρκτό πρόσωπο στο παρελθόν. Φέρεται να ήταν μέλος της ΕΟΝ και το γεγονός αυτό προφανώς κοιταγμένο έξω από το ιστορικό του πλαίσιο – δηλαδή ότι τότε ήταν η μισή Ελλάδα μέλος… - επηρεάζει ακόμα και σήμερα αρνητική την αποδοχή του από πολλούς.

Αναφέρεται ακόμα ότι δεν έχει βρεθεί ο τάφος του. Πηγές περιγράφουν την ταφή του σε ομαδικό τάφο. Το ίδιο όμως δεν συμβαίνει, μεταξύ άλλων, όχι με τον Κουκίδη, αλλά με μια από τις πιο μεγάλες μορφές που γέννησε η ανθρωπότητα, τον Μότσαρτ και για τις οποίες επί δύο αιώνες ερευνά η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα; Τα οστά του δεν έχουν βρεθεί ακόμα και σήμερα…

Πάντως, οι αρνητές του δεν απαντούν στο ερώτημα τι έγινε η φρουρά της Ακρόπολης και γιατί δεν καταγράφεται η δύναμή της – γιατί κάποιος ανέβαζε και κατέβαζε την ελληνική σημαία μέχρι το πρωί της 27ης. Ή στο ερώτημα πώς δημιουργήθηκε αυτός ο «μύθος». Δεν απαντούν επίσης στο πώς και γιατί προέκυψαν τα στοιχεία που αναφέρονται πιο κάτω, όπως οι προσωπικές πρωτογενείς μαρτυρίες που αποτελούν ιστορική πηγή, οι αναφορές στον Τύπο της εποχής εντός και εκτός Ελλάδος, οι αναφορές σημαντικών προσώπων στο θέμα ήδη από τον ίδιο εκείνο μήνα.

Όμως, το σημαντικότερο ίσως είναι ότι δεν απαντούν στο ερώτημα γιατί επιμένουν στην κατεδάφιση της υπόθεσης Κουκίδη, όταν χωρίς να υπάρχουν στοιχεία για το ότι δεν υπήρξε, υπάρχει πλήθος υλικού που στηρίζει το αντίθετο.

Γιατί ένας τέτοιος εθνικός ήρωας, πρέπει οπωσδήποτε να καταρρεύσει; Ποια είναι τελικά η βαθύτερη αιτία γι αυτό και, κυρίως, ποια είναι η βαθύτερη λειτουργία των ηρώων, που, για τους ίδιους και τη δράση τους, πολύ συχνά γνωρίζουμε πολύ λιγότερα από όσα θα θέλαμε; Όμως, αυτό, τους κάνει πραγματικά λιγότερο ήρωες; Αν ναι, ο κατάλογος των κατεδαφίσεων θα είναι μακρύς και γεμάτος μεγάλα ονόματα. Όμως, αληθινά, γιατί;

Χρειαζόμαστε απελπιστικά πολύ σήμερα τους ήρωες. Ολων των πλευρών. Γιατί το σημαντικό δεν είναι το τι πίστευαν. Το σημαντικό είναι ότι έδωσαν τη ζωή τους, έγινα θυσία για το ιδανικό. Αυτό τους δίνει την αίγλη τους. Γι αυτό και οι ήρωες, όλων των πλευρών, ειδικά τόσα χρόνια μετά τις φοβερές εσωτερικές συγκρούσεις στην Ελλάδα, είναι ήρωες όλων μας.

Παρά το γεγονός ότι ορισμένες απόψεις εκφράστηκαν με τρόπο που ακροβατεί στα όρια του διαλόγου, η έκπληξη αυτού του αναπάντεχου διαλόγου ήταν ευχάριστη, ακριβώς γιατί το να γίνεται ένα τέτοιο θέμα πεδίο διαλόγου και αντιπαραθέσεων είναι γεγονός ευοίωνο. Ειδικά όταν η συζήτηση που πυροδοτεί, απλώνεται σε ευρύτερα, πολύ σημαντικά πεδία που διαμόρφωσαν και καθορίζουν ακόμα και σήμερα την ψυχική και όχι μόνον συλλογική μας υπόσταση.

Μεταξύ των δεδομένων που έχουν προκύψει από τις έρευνες για τον Κωνσταντίνο Κουκίδη – μπορεί ο καθένας εύκολα να αναζητήσει ακόμα και στο διαδίκτυο και φυσικά στη βιβλιογραφία αυτό και άλλο σχετικό υλικό - είναι και τα ακόλουθα:

Η κυβέρνηση Τσολάκογλου, με εντολή της γερμανικής στρατιωτικής διοίκησης Αθηνών υποχρεώνεται να ανακοινώσει ότι ο φρουρός της σημαίας στην Ακρόπολη πέθανε από έμφραγμα. Ως αιτία, αναφέρθηκε η «συγκίνησή» του, επειδή ήταν υποχρεωμένος να παραδώσει τη σημαία που φρουρούσε. Ηταν, προφανώς, μια πράξη προπαγάνδας που σκοπό είχε να πνίξει έναν θρύλο την ώρα που γεννιόταν. Όμως, παραδεχόταν έτσι, και μάλιστα με τη γερμανική κατοχική «βούλα», ότι ο θρύλος είχε βασιστεί σε μιαν αλήθεια.

Σύμφωνα με τον ίδιο τον τότε Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χρύσανθο, «Ο Έλλην φρουρός τής Ελληνικής σημαίας επί τής Ακροπόλεως, μη θελήσας να παραστή μάρτυς του θλιβερού θεάματος της αναρτήσεως της εχθρικής σημαίας, ώρμησεν εκ της Ακροπόλεως κρημνισθείς και εφονεύθη. Εκάθησα στο γραφείον μου περίλυπος μέχρι θανάτου και δακρύων…».

Η εφημερίδα Daily Mail, στις 9 Ιουνίου 1941, σε δημοσίευμα με τίτλο «Ένας Έλληνας φέρει την σημαία του έως τον θάνατο» μεταδίδει ότι: «Ο Κώστας Κουκίδης, Έλληνας στρατιώτης ο οποίος φρουρούσε το εθνικό σύμβολο των Ελλήνων πάνω στην Ακρόπολη, τυλιγμένος με την γαλανόλευκη, εφόρμησε στο κενό και αυτοκτόνησε».

Σύμφωνα με τον Nicolas Hammond, καθηγητή του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ, αξιωματικού Ειδικών Επιχειρήσεων στην Ελλάδα κατά την Κατοχή «Την 27ην Απριλίου 1941, λίγο προτού χαράξει, όλα ήσαν κλειστά. Τότε έμαθα ότι οι Γερμανοί διέταξαν τον φρουρό τής Ακροπόλεως να κατεβάσει το ελληνικό σύμβολο. Πράγματι, εκείνος την υπέστειλε. Τυλίχθηκε με αυτήν και αυτοκτόνησε, πέφτοντας από τον βράχο…».

Ο Μενέλαος Λουντέμης στο διήγημά του «Τα άλογα του Κουπύλ», που γράφτηκε τον Οκτώβριο του 1944, γράφει κι εκείνος: «…την κατέβασε, τυλίχθηκε μέσα κι έπεσε χωρίς ηρωισμούς απ’ το βράχο».

Το Λεύκωμα «Έπεσαν για τη ζωή», του ΚΚΕ αναφέρει ότι: «Τη στιγμή που άλλοι έδιναν γη και ύδωρ στους χιτλερικούς, ο Έλληνας στρατιώτης, πιστός στα πατριωτικά ιδανικά, προτίμησε να αυτοκτονήσει τυλιγμένος με τη γαλανόλευκη, πέφτοντας από τον ιερό βράχο της Ακρόπολης, παρά ν’ ανεβάσει στον ιστό τη σβάστικα».

Ο συγγραφέας Ιωάννης Γιαννόπουλος έγραψε για τον Κουκίδη ότι «Είναι μόλις 17 χρονών και μέλος της Εθνικής Οργάνωσης Νεολαίας (ΕΟΝ). Μόλις χθες η τοπική επιτροπή της Νεολαίας του Θησείου απεφάσισε όπως τα νεαρά της μέλη εκτελούν τα καθήκοντα του φρουρού της σημαίας μέχρις ότου το κατοχικό κράτος θα απεφάσιζε -με την συνεργασία των κατοχικών δυνάμεων- το τι θα έμελλε να γίνει».

Σύμφωνα με τον αντιστασιακό ερευνητή Κώστα Γ. Κωστόπουλο: «ο Ήρωας Στρατιώτης, χτυπώντας πάνω στα βράχια, στην διαδρομή τής πτώσεώς του στον γκρεμό από τον βράχο τής Ακροπόλεως, όταν τελικά κατατρακυλώντας, έπεσε στην οδό Θρασύλλου στήν Πλάκα, είχε πολτοποιηθεί και η στολή του ήταν καταξεσκισμένη. Όταν τον περιμάζεψαν δύο-τρεις κάτοικοι τής Πλάκας, δεν βρήκαν τίποτε επάνω του εκτός από ένα τσαλακωμένο ταχυδρομικό δελτάριο στο οποίο έγραφε πολύ κακογραμμένα το όνομα τού παραλήπτη: Κωνσταντίνος Κουκίδης. Αυτά τα στοιχεία είχαν καταθέσει δύο γέροντες σχετικά με το ανωτέρω περιστατικό».

Ο αντιστασιακός Χαράλαμπος Ρούπας γράφει: «…τελικά, συναντήσαμε τον γερο-τσαγκάρη. Δυσκολευθήκαμε όμως να τού δώσουμε να καταλάβει το τι θέλαμε να μας πει, διότι ούτε άκουγε, κι ούτε έβλεπε καλά. Στο τέλος, συγκινημένος, μας είπε: “Εκείνη την ημέρα είχαμε κλεισθεί στα σπίτια μας, όπως κι όλη η Αθήνα. Εγώ τότε ήμουν 16 χρονών. Ακούσαμε στον δρόμο μία γριά που στρίγκλιζε. Πεταχθήκαμε τότε στον δρόμο δύο-τρεις, για να δούμε το τι συμβαίνει, και τότε είδαμε το τραγικό αυτό θέαμα: Ένα χιλιοστραπατσαρισμένο πτώμα ντυμένο στο χακί και μία σημαία γύρω του ματωμένη. Χαρτιά, πορτοφόλι κλπ. δεν βρέθηκαν επάνω του, εκτός από ένα δελτάριο που έγραφε το όνομά του. Τό δελτάριο το κράτησε ένας φίλος τού πατέρα μου. Επειδή ο πατέρας μου κι εγώ μοιράζαμε κολώνες πάγου στα σπίτια, είχαμε ένα καρότσι. Το έβαλαν το παλληκάρι μέσα μαζί με την σημαία, το σκέπασαν με μία κουβέρτα και το πήγαν μαζί με τον φίλο του στο Α΄ Νεκροταφείου και το έθαψαν. Εκεί βρήκαν έναν παπά και του είπαν τι είχε συμβεί. Αυτός τούς πήγε σε έναν ανοικτό τάφο, τύλιξαν το παλληκάρι με ό,τι είχε μείνει από την σημαία, είπε και δύο-τρία λόγια ο παπάς και το παράχωσαν…»

Ο Κυριάκος Γιαννακόπουλος αναφέρει: «Την ώρα ακριβώς που έπεφτε το παιδί με την σημαία τυλιγμένο και κτυπούσε στους βράχους. Έκανα να τρέξω προς τα εκεί και δεν μπορούσα. Ναι προσπάθησα, να πάω και εγώ εκεί… Το παιδί… τρέξανε, χάλασε ο κόσμος, έγινε σεισμός εκείνη την ώρα που είδαν το παιδί, όλος ο κόσμος αναστατώθηκε. Πού να πάω εγώ παιδάκι τότε, να χωθώ, εκεί μέσα στην στοά της Ακροπόλεως, να μαζέψω… να προσφέρω τι; Απλώς πήρα τα πράγματά μου και έφυγα. Σκοτώθηκε εκείνη την ώρα. Κτύπησε στους βράχους και εκτινάχθηκε. Το θυμάμαι, το βλέπω σαν να το βλέπω τώρα. Αυτό το πράγμα δεν πρόκειται να φύγει ποτέ από τα μάτια μου, μόνο όταν πεθάνω!».

Ο Στάθης Αρβανίτης: «Ήμουνα τότε επτά χρονών. Μέναμε ακριβώς κάτω απ’ την Ακρόπολη. Εκείνη την ημέρα στις 27 Απριλίου -μια ημέρα ηλιόλουστη με καθαρότατο ουρανό- ο πατέρας μου είχε απαγορέψει και στον αδελφό μου και στην μητέρα μου να βγούνε απ’ το σπίτι. Εγώ ήμουνα στην ταράτσα και έπαιζα με το αυτοκινητάκι μου. Ξαφνικά βλέπω ένα σώμα, μάλλον πρέπει να ‘τανε τσολιάς, να πέφτει από την Ακρόπολη και να χτυπιέται στους βράχους. Κατέβηκα κάτω και το ανέφερα στον πατέρα μου, ο οποίος μέσα στην σύγχυση την στιγμή που έμπαιναν οι Γερμανοί, κάπως δεν με πίστεψε. Μετά 15 ημέρες έρχεται και μου λέει: “Μικρέ είχες δίκιο. Το είπε το BBC.”»

Τέλος, ο αντιστασιακός Σπύρος Μήλας δηλώνει ότι τον γνώρισε και τον περιγράφει ως έναν 20χρονο νέο, μάλλον κοντό κι αδύνατο, ακομμάτιστο, οικοδόμο στο επάγγελμα και κάτοικο Περάματος ή Κερατσινίου…
Γεώργιος Π. Μαλούχος
ΒΗΜΑ
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...