Τον έκαναν διευθυντή, αλλά δεν ήξερε την δουλειά!!

Τον έκαναν διευθυντή, αλλά δεν ήξερε την δουλειά!!

Σε άλλον του αφήνουν όλη την δουλειά και πάει ο συνάδελφος μόνο για να πληρωθή. Γνωρίζω έναν που ήταν κάπου διευθυντής. Όταν άλλαξαν τα πράγματα, τον έβγαλαν από διευθυντή και έβαλαν άλλον του κόμματος, που ούτε το Λύκειο δεν είχε τελειώσει. Τον έκαναν διευθυντή, αλλά δεν ήξερε την δουλειά, και έτσι δεν μπορούσαν να πάνε σε άλλη θέση τον προηγούμενο. Λοιπόν, τι κάνουν; Βάζουν στον ίδιο χώρο και δεύτερο γραφείο! Την δουλειά την έκανε ο παλιός διευθυντής και ο νέος καθόταν, τσιγάρο, καφέ, κουβέντα… Τελείως αναιδής! Δεν του έκοβε κιόλας, έλεγε ό,τι του ερχόταν, και έπεφτε η ευθύνη μετά στον παλιό. Μέχρι που αναγκάσθηκε να φύγη ο καημένος. “Μήπως πρέπει να πάω κάπου αλλού; Ο χώρος είναι μικρός, δεν χωράνε δυό γραφεία. Καλύτερα, κάθησε εσύ εδώ”, του είπε και σηκώθηκε και έφυγε, γιατί του έκανε και την ζωή μαύρη. Και δεν είναι μια μέρα, δυό. Κάθε μέρα να έχης έναν τέτοιον στο κεφάλι σου, είναι βάσανο!


ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ !
ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  3 ΙΟΥΛ 2012

ΑΜΑΡΤΙΑ ΚΑΙ ΠΑΘΗ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

Για τον Ιερό Χρυσόστομο η αμαρτία είναι πηγή, ρίζα και μητέρα όλων των κακών. Όπως ακριβώς η παράλυση είναι μια ασθένεια του σώματος, έτσι και η αμαρτία είναι ασθένεια της ψυχής. Ακόμα και εκείνα τα αμαρτήματα που συνήθως θεωρούνται ως  μικρά μπορούν να μας στερήσουν την βασιλεία των ουρανών. Η ποιμαντική του μέριμνα και ευαισθησία τον κάνει να παρακινεί τους πιστούς στο να έχουν την ορθή θεώρηση της αμαρτίας και να μην αντιστρέφουν την τάξη των πραγμάτων, αλλά να θρηνούν μόνο για την αμαρτία, θεωρώντας τα δεινά του παρόντος βίου ως αίτια στεφάνων.

Περιγράφοντας ο άγιος Χρυσόστομος τον τρόπο με τον οποίο εκδηλώνεται η αμαρτία, κάνει μία σπουδαιότατη παρατήρηση , επισημαίνοντας πως η αμαρτία εκδηλώνεται με τα πάθη και με το σκοτισμό του λογισμού, που είναι το ηγεμονικό του ανθρώπου. Μετά την πτώση η «γνώμη» του ανθρώπου απειλείται από «την τυραννίδα των παθών», το «σκότος του αιώνος τούτου», τα «τεχνάσματα» και τα «μηχανήματα» του διαβόλου . Τα πάθη δεν φέρουν φυσικώς το χαρακτήρα της αμαρτίας, εφόσον υπηρετούν και αγαθούς σκοπούς˙ όμως η αχαλίνωτη αμετρία των παθών οδηγεί στη διάπραξη της αμαρτίας. Με τον τρόπο αυτό τα πάθη αιχμαλωτίζουν ολοκληρωτικά τον άνθρωπο.

Για να περιγράψει τον τρόπο με τον οποίο εκδηλώνονται τα πάθη χρησιμοποιεί το παράδειγμα της μοιχείας στην οποία πέφτει ο άνθρωπος μέσω της «οφθαλμίας», με το να παρατηρεί δηλαδή και να ορέγεται με τα μάτια του τις διάφορες γυναίκες, και επισημαίνει πως αυτή είναι πρωτίστως νόσημα των οφθαλμών της ψυχής και εκδηλώνεται με το μολυσμό των οφθαλμών του σώματος. Τα πάθη, λοιπόν, εκδηλώνονται πρώτον εσωτερικά, στο χώρο της ψυχής, και στη συνέχεια εξωτερικά, με την έμπρακτη αμαρτία.

Προσανατολισμένος εσχατολογικά ο ιερός Χρυσόστομος διακρίνει τα πάθη σε τρεις κατηγορίες˙ στα φυσικά και μη αναγκαία, τα οποία μπορεί να εκπληρωθούν χωρίς αμαρτία ή και να μην εκπληρωθούν καθόλου, λ.χ. ο σαρκικός έρωτας, τον οποίο πολλοί υπερνίκησαν , και στα περιττά, τα οποία δεν υπαγορεύονται από φυσικές ανάγκες του σώματος, αλλά αποτελούν γνωρίσματα της εμπαθούς ψυχής. Θεωρεί ότι τα πάθη είναι πολύ χρήσιμα, όταν μ’ αυτά εκζητούνται τα δικαιώματα του  Θεού και του πλησίον˙ όταν όμως στρέφουμε τα πάθη ιδιοτελώς περί τον εαυτό μας, τότε γινόμαστε δέσμιοι και δούλοι των παθών.

Για την εξέταση του θέματός μας είναι ιδιαιτέρως σημαντική η παρατήρηση που κάνει ο Άγιος σχετικά με τα σαρκικά πάθη, που πολλοί τα θεωρούσαν και τα θεωρούν ακόμη και στις μέρες μας ως τα πλέον βαριά και επικίνδυνα . Για τον Άγιο οι διαφορές μεταξύ των παθών βρίσκονται μόνον στο τρόπο με τον οποίο αυτά εκδηλώνονται , όλα όμως τα πάθη από τα οποία κυριαρχείται ο άνθρωπος έχουν τα ίδια καταστρεπτικά αποτελέσματα.  Με τον τρόπο αυτό  ο Άγιος στρέφει την προσοχή των χριστιανών από τα «ομολογημένα παρά πάσι» προς τα κρυπτά και  δυσδιάκριτα πάθη.

Παρότι ,κατά τον Χρυσόστομο, όλα τα πάθη είναι «άτιμα», αυτός προβαίνει σε  μια αξιολόγησή τους και θεωρεί πλέον βδελυκτό πάθος την «κατά των αρρένων μανίαν», παρατηρώντας ταυτόχρονα πως περισσότερο πάσχει η ψυχή από την αμαρτία, παρά το σώμα από τις ασθένειες. Η παρατήρηση αυτή δεν αποσκοπεί στην υποτίμηση του σώματος, αλλά στο να περιγράψει την τυραννική κυριαρχία της αμαρτίας επί του ανθρώπου.

Για το Χρυσόστομο, όπως και για ολόκληρη την πατερική μας παράδοση , η αμαρτία είναι μια ξένη κι αφιλόξενη χώρα. Έτσι η επάνοδος στη ζωή της αρετής είναι η επιστροφή μας στο πατρικό μας σπίτι, όπου μας περιμένει ο φιλόστοργος πατέρας. Για την επάνοδο αρκεί μόνο να κάνουμε μια αρχή και να σταματήσουμε την κακία. Ο άγιός μας δεν εξαντλεί το μέγεθος της χριστιανικής ηθικής στη φανέρωση του ανυπόστατου της αμαρτίας, αλλά το επεκτείνει και στη διαπίστωση ότι το κακό είναι μια εφήμερη και παρά φύση κατάσταση˙ αντιθέτως, η αρετή είναι η κατά φύση κατάσταση για τον άνθρωπο. Το γεγονός ότι στον κόσμο πλεονάζει η κακία, δεν αναιρεί τη θέση αυτή, αλλά αποδεικνύει την υπερβολική ραθυμία του ανθρώπου.

Από το βιβλίο: «Εκ Περιθωρίου. Άρθρα- Ομιλίες- Διαλέξεις»

Αρχιμανδρίτης

Σωφρόνιος Αθ. Γκουτζίνης

Ξάνθη 2006

«Τὴν αἰχμαλωσίαν Σιών, σὺ ἐξείλου ἐκ Βαβυλῶνος κἀμὲ ἐκ τῶν παθῶν, πρὸς ζωήν ἕλκυσον, Λόγε».

 ( Πρώτος Αναβαθμός του Γ΄ Ήχου )

…Εδώ και εκατομμύρια χρόνια οι άνθρωποι ήσαν και είναι αξιοθρήνητα θύματα των παθών και δέσμιοι των δαιμόνων. Όμως, με τη δύναμι και τη  Χάρι του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού ,ελευθερώθηκαν , γιατί το ζήτησαν. ( Προσέξτε! Ελευθερώνονται όσοι το ζητάνε οι ίδιοι! ) . Κι έτσι έγιναν άγιοι, λαμπρά παραδείγματα μετανοίας, έγιναν Μάρτυρες, Ομολογητές, Όσιοι και Δίκαιοι . Και όλοι τους, μικροί και μεγάλοι, άνδρες και γυναίκες , νέοι , γέροι και παιδιά, με τα δάκρυα της μετανοίας, την προσευχή, τη Θεία Κοινωνία , την τήρησι των εντολών και την καλλιέργεια των αρετών, έδωσαν τα πλέον αξιοθαύμαστα παραδείγματα αληθινής χριστιανικής ζωής. Σ’ αυτούς να μοιάσουμε. Είθε να το δώση ο Κύριος σ’ όλους μας.

Κάποιος μου έλεγε τις “προάλλες”:

-         Διάβαζα ,στην αρχή ένα κεφάλαιο από την Καινή Διαθήκη. Ύστερα, επειδή μου άρεσε, τα έκανα δυο, τα έκανα τρία, τα έκανα πέντε… Μια φορά διάβασα και ολόκληρο το Ευαγγέλιο του Ματθαίου. Βέβαια κράτησε τέσσερις-πέντε ώρες αλλά το διάβασα, τα κατάφερα.

Και τόσο πολύ  γλυκάθηκε η ψυχή μου, που εκείνη τη στιγμή κατάλαβα πως ό,τι κι αν ζητούσα από τον Θεό, θα μου το έκανε. Πνευματικό, βέβαια!!! Και ζήτησα να με βοηθήση να κόψω το τσιγάρο και με βοήθησε ο Θεός και το έκοψα.

Σκεφθείτε ότι κάπνιζα τέσσερα πακέτα τσιγάρα την ημέρα!!! και ζήτησα από τον Θεό να μου δώση τη δύναμι να μην το ξαναβάλω στο στόμα μου. Και το θαύμα έγινε. Από εκείνη τη στιγμή δεν αισθάνθηκα την ανάγκη να καπνίσω ποτέ ξανά!...

Είναι θαύμα αυτό ή δεν είναι; Ποιος το έκανε; Ο Θεός. Πώς όμως; Μέσα από την ανάγνωσι του Ευαγγελίου. Διότι το Ευαγγέλιο είναι ο λόγος Του. Είναι δηλαδή παρών ο Ίδιος ο Θεός, ο ζων Θεός, και μας ομιλεί. Κι έτσι, διαβάζοντας το Ευαγγέλιο ο εν λόγω χριστιανός, ήταν σαν να μιλούσε ο Θεός μέσα στην καρδιά του, γι’ αυτό και  έλαβε την πληροφορία ότι «εφόσον κάθησες και με άκουσες τόσες ώρες στα 28 κεφάλαια που έχει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος, ( «Μ ’άκουσες»! Μπορεί αυτός να άκουγε το στόμα του, αλλά τον Θεό άκουγε!) … λοιπόν, τώρα ζήτησε μου ό,τι θες, και θα σου το κάνω!» Βέβαια είχε την αίσθησι ότι έπρεπε να ζητήση κάποιο πράγμα πνευματικό, όχι υλικό. Και ζήτησε να κόψη το συγκεκριμένο πάθος του.

… Αλήθεια, πώς τα πουλάκια του δάσους σ’ αρέσουν, χωρίς να το καταλαβαίνης τι λένε; Κάθησε λοιπόν ν’ ακούσης κι εσύ το κελάηδημα του Θεού μέσα από την Καινή Διαθήκη! Και σιγά-σιγά θα σου αρέσει!...

Από το βιβλίο: «ΟΙ ΑΝΑΒΑΘΜΟΙ ΣΤΗΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΠΟΡΕΙΑ»

ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ

ΣΤΕΦΑΝΟΥ Κ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

ΠΕΙΡΑΙΑΣ 2011

Γέροντα, ό,τι καλό κάνω, τελικά το χάνω, γιατί αμέσως υπερηφανεύομαι.

Γέροντα, ό,τι καλό κάνω, τελικά το χάνω, γιατί αμέσως
υπερηφανεύομαι.
- Ξέρεις εσύ τι κάνεις; Φτιάχνεις μέλι και ύστερα αφήνεις το ταγκαλάκι και σου το κλέβει, οπότε μένεις με τον κόπο. Όπως ο μελισσουργός ζαλίζει τις μέλισσες με καπνό και παίρνει το μέλι, έτσι κι εσένα
σε ζαλίζει το ταγκαλάκι με τον καπνό της υπερηφανείας , δυο κλέβει το πνευματικό μέλι που έφτιαξες και τρίβει τα χέρια του. Σου κλέβει δηλαδή τα πολύτιμα δώρα του Θεού και ύστερα χαίρεται. Εσύ είσαι
έξυπνη, πώς δεν το πιάνεις αυτό; Γιατί δεν πιάνεις τον κλέφτη, τον πονηρό, που σε κλέβει;

- Γέροντα, όταν κάποιος νιώθη ότι ένα χάρισμα που έχει είναι του Θεού, πώς είναι δυνατόν να κλέβεται από τον πειρασμό;

- Κλέβεται ,γιατί δεν προσέχει. Ο Θεός προικίζει τον κάθε άνθρωπο με πολλά χαρίσματα, αλλά ο άνθρωπος, ενώ θα έπρεπε να ευγνωμονή γι’ αυτά τον Θεό, πολλές φορές δεν υπάρχει, οικειοποιείται
τα χαρίσματα που του έδωσε ο Θεός και καυχάται εσωτερικά. Τότε ο πονηρός διάβολος ,σαν κλέφτης που είναι, πηγαίνει, του κλέβει τα χαρίσματα, τα δηλητηριάζει με τα δηλητήριά του και έτσι τα αχρηστεύει.

Πηγή: Από το βιβλίο «Πάθη και Αρετές» Γέροντος Παΐσιου Αγιορείτου Λόγοι Ε΄

ΗΛΙΑΣ ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   2 ΙΟΥΛ 2012 

'Εγκύκλια επιστολή πρός τούς Μαθητάς τού αγ.Ιωάννου Μαξίμοβιτς

2/7 (19/6) Μνήμη τού αγ.Ιωάννου Μαξίμοβιτς τού θαυματουργού...
Αποχαιρετιστήριος 'Εγκύκλια επιστολή πρός τούς Μαθητάς του

Αγαπητοί μου μαθηταί

Προς μεγάλη μου άπαγοήτευσι, δέν είμαι πλέον διδάσκαλος σας θρησκευτικών και μπορώ νά απευθυνθώ σέ σας μόνον γραπτώς. Πέρασα μαζί σας δύο σχολικά έτη, διδάσκοντας σας τις αλήθειες της Αγίας "Ορθοδόξου Εκκλησίας και κηρύσσοντας σας τον λόγο τοϋ θεοϋ. Ό καιρος πού πέρασα μαζί σας ποτέ δέν θά έξαληφθη άπο την μνήμη μου. Όπως πάντοτε, έτσι και τώρα σας ένθυμοϋμαι συχνά όλους σας, κάθε έναν χωριστά, και σας εύχομαι τά βέλτιστα. Θά σας σκέπτωμαι πάντοτε, αγαπητοί μου μαθητές και θά είναι καλο νά μη μέ ξεχνάτε και σεις- άπο καιροϋ είς καιρον μπορείτε νά μοϋ γράφετε. Λαμβάνω πάντοτε και διαβάζω όλα τά γράμματά σας μέ μεγάλη ίκανοποίησι.

'Αλλά έκτος αύτοϋ, θά χαίρωμαι πάντοτε όταν θά μαθαίνω ότι ή εργασία μου μαζί σας δέν έγινε είς μάτην, ότι σείς ένθυμείσθε και πράττετε σύμφωνα μέ όσα έμάθατε άπο έμένα. Νά αγαπάτε τον Θεό και νά είσθε άφοσιωμένοι στην Όρθόδοξη Πίστι. Νά ένθυμήσθε ότι δίχως τον Θεο δέν υπάρχει καλό, δέν υπάρχει χαρά, και ότι «πάσα δόσις αγαθή και πάν δώρημα τέλειον άνωθεν έστι καταβαΐνον άπό τοϋ Πατρός τών φώτων» (Ίακ. α' 17). Ό κάθε ένας άπο σας νά έχη την 'Αγία Γραφη και νά την μελετά, έφ' όσον είναι ό λόγος τού Θεοϋ και μας διδάσκει πώς νά ζοϋμε και νά προετοιμαζώμεθα γιά την μέλλουσα ζωή. Νά προσεύχεσθε στο σπίτι καθημερινώς, τις δέ Κυριακές και τις Εορτές νά πηγαίνετε στην Εκκλησία, στον άγιο αύτο χώρο, ό όποίος είναι άφιερωμένος στην λατρεία τοϋ θεοϋ, όπου οί "Αγγελοι τοϋ θεοϋ κατοικοϋν και προσεύχονται μαζί σας.

Νά μη σκέπτεσθε ότι τώρα πλέον δέν χρειάζεται νά πηγαίνετε στην Εκκλησία, έφ' όσον δέν θά είμαι έκεί μαζί σας γιά νά σας παρακολουθώ. Πρέπει νά πηγαίνετε στην Εκκλησία όχι γιά τούς άνθρώπους, άλλά γιά τον Θεό, ό Όποίος βλέπει τις καρδιές τών προσερχομένων. Νά προσέχετε σέ όποιον θά σας διδάξη θρησκευτικά, και νά μαθαίνετε τον Νόμο τοϋ Θεοϋ όχι γιά την βαθμολογία, άλλά γιά νά άνακαλύπτετε το θέλημα τοϋ Ουρανίου Πατρός μας. Νά είσθε υπάκουοι στούς γονείς σας, όπως ό Χρίστος ηταν υπάκουος στην Παναγία Παρθένο Μαρία. Νά είσθε υπάκουοι στούς διδασκάλους σας και σέ όλους τούς μεγαλυτέρους, πού σας διδάσκουν το άγαθό. Νά έργάζεσθε και νά προφυλάσσεσθε άπο την ραθυμία, ή όποία είναι ή μητέρα όλων τών αμαρτιών. Πλέον τών άλλων, προφυλαχθητε άπο το μάλωμα και συγχωρητε όσους σας πταίουν.

Νά ένθυμησθε: αύτός πού μαλώνει παρηγορεί τόν διάβολο- καί αύτός πού κάνει ειρήνη χαροποιεί τόν Χριστό- αύτος πού είρηνεύει μέ τούς άλλους βοηθα τον Χρίστο καί θά γίνη δεκτος στην Ουράνια Βασιλεία ώς Υίος τού Θεού (Ματθ. ε' 9).

Μη έχοντας τρόπο νά στείλω στο κάθε ένα άπο σας το γράμμα αύτό, το άποστέλλω σέ όλους έκείνους πού έχω την διεύθυνσι, καί μέσω αύτών άπευθύνομαι σέ κάθε έναν άπο σας, καί έλπίζω ότι, εί δυνατόν, όλοι οί μαθητές μου, άγόρια καί κορίτσια, θά το άναγνώσουν καί ότι τά λόγια μου θά πέσουν μέσα στίς καρδιές σας καί θά άφήσουν την σφραγίδα τους πάνω στίς ψυχές σας.

Αποχαιρετώ κάθε έναν άπο σας καί έπικαλοϋμαι την ευλογία τοϋ Θεοϋ σέ σας. Ό Θεος είναι Παντοδύναμος καί Ελεήμων καί είθε νά σας εύλογή, νά σας διαφυλάσση καί νά σας όδηγη σέ όλα τά καλά!

Αύτώ πρέπει δόξα είς αίώνα αίώνος.


Ιερομόναχος Ιωάννης

(η επιστολή γραφτηκε τον Αύγουστο του 1927 όταν ο άγιος ήταν ακόμη ιερομόναχος και καθηγητής στη δευτεροβάθμιο εκπαίδευση στη Γιουγκοσλαβία.Ως λαϊκός ο άγιος έφερε το όνομα Μιχαήλ και τον φωναζαν χαϊδευτικά Μίσα

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ 2ΟΥΛ 2012

Ὁ Θεός δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό τά ταξίματά μαςΓέροντος ΦιλοθέουΖερβάκου»

Πατρικές Συμβουλές Γέροντος ΦιλοθέουΖερβάκου»

Τά γράμματα καί οἱ ἐπιστῆμες, χωρίς τήν ἠθική, τήν εὐσέβεια καί τήν ἀρετή, εἶναι ἄχρηστα καί ἐπιβλαβῆ. Ὅταν ὅμως συμβαδίζουν μέ τήν εὐσέβεια, τήν ἠθική καί τήν ἀρετή, τότε ἀποδίδουν πολλούς καί μεγάλους καρπούς.

Ὁ Θεός δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό τά ταξίματά μας, οὔτε θέλει νά κάνουμε τάματα. Θέλει νά παύσωμε νά ἁμαρτάνωμε καί νά Τόν παροργίζουμε. Θέλει νά μετανοοῦμε, καί γι᾿ αὐτό ἀκριβῶς ἦλθε στόν κόσμο, νά σώση τούς ἁμαρτωλούς, τά ἀπολωλότα πρόβατα.

Καμιά ὠφέλεια δέν παίρνει ὁ Χριστιανός ὅταν μεταλαμβάνη ἀπροετοίμαστος, ἔστω καί ἄν εἶναι ἑτοιμοθάνατος. Ὅταν μεταλαμβάνη κάποιος χωρίς νά ἔχη καθαρισθῆ, μέ τήν μετάνοια καί ἐξομολόγηση, ἀντί γιά ὠφέλεια ἀποκομίζει ζημία ἀνυπολόγιστη.
Μέ τήν καθαρή ἐξομολόγηση ὁ ἄνθρωπος καθαρίζεται ἀπό τίς ἁμαρτίες του, καί μέ τήν ἄξια, κατά τό δυνατό, μετάληψη τῶν ἀχράντων Μυστηρίων, ἁγιάζεται, ἑνώνεται μέ τόν Θεό καί ἐνισχύεται στούς πνευματικούς ἀγῶνες.

Πατρικές Συμβουλές Γέροντος ΦιλοθέουΖερβάκου»

Ἀπό τό ἡμερολόγιο τοῦ ἐκδοτικοῦ οἴκου «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»
ἔτους 2010
HΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  1ΙΟΥΛ2012

Όλα θα πάνε καλά

… Όλα μπορούν να συμβούν. Να είμαστε έτοιμοι κι ανοιχτοί για όλα. Και να κάνουμε τον σταυρό μας. Και να προχωράμε τη ζωή μας. Και να δεχόμαστε ό,τι μας φέρνει ο Θεός, με σιγουριά ότι θα ‘ναι για το καλό μας. Όλα θα δουλέψουν για το καλό σου. Λέει κανείς τώρα, «καλά, και πως εξηγείται αυτό; Μας τα  λες τώρα έτσι, μας τα πας από κει, στο τέλος όλα καλά τα βλέπεις». Μερικά πράγματα είναι ανεξήγητα με την πρώτη ματιά. Μα κάπου στο βάθος της ζωής κρύβεται μια ευλογία ∙σίγουρα.

Βλέπεις φτωχούς μες στα βάσανα και τις ταλαιπωρίες. Το ένα χτύπημα πάνω στο άλλο. Χτύπημα, απελπισία σκέτη. Και λες, «βρε παιδί μου, τόσο καλός άνθρωπος! Κι όλα τα στραβά και τα δυσάρεστα πάνω του πέσανε. Τι είναι αυτό το πράγμα;». Και βλέπεις τον άλλον, να ‘ναι μες στην ζωή την άνετη, την κοσμική κι  αμαρτωλή∙ καμία σχέση με τον Θεό. Κι είναι υγιέστατος∙ γερνάει, πάει εκατό χρονών, δεν πεθαίνει με τίποτα. Τον βλέπουν οι άλλοι και λένε: «τι θα γίνει μ’ αυτόν; Κάνει τα πάντα, όλες τις αμαρτίες, ζει μακριά από τον Θεό και όλη μέρα καπνίζει και βρίζει∙ και να μην παθαίνει τίποτα». Και να σκας  τώρα εσύ που τον βλέπεις και να λες: «μα πως εξηγείται; Μα τι Θεός είναι αυτός; Μα τι κάνει ο Θεός; Πώς τα ανέχεται;». Και ο Θεός , απ’ ό,τι βλέπω, και ίσως το ‘χεις καταλάβει κι εσύ, δεν επηρεάζεται απ’ το τι θα πεις εσύ και εγώ και όλοι μας. Σου λέει «πες ό,τι θες. Εγώ σιωπώ. Δεν μπορώ να σου πω αυτά που είναι τα μυστήριά μου».

Τώρα θυμήθηκα, ότι ο Θεός το ‘χε πει και στο μέγα Αντώνιο αυτό. Μια φορά που τον ρώτησε  ο μέγας Αντώνιος αυτή την απορία. «Κύριε, γιατί συμβαίνουν αυτά σε μερικούς και σε άλλους τα άλλα;» Και του λέει ο Θεός, «Αντώνιε, σταμάτα να ρωτάς και θα σου πω κάτι πριν προχωρήσεις στα ερωτήματά σου. Μην προσπαθείς να μπεις μες στα μυστήρια που αφορούν εμένα. Αυτά όλα που ρωτάς , είναι τελείως  δ ι κ ά  μου θέματα. Θέματα  είναι θεϊκά και υποθέσεις που σε ξεπερνούν εσένα. Είναι πέρα απ’ το μυαλό σου. Εσύ ασχολήσου με τον Αντώνιο και μην ασχολείσαι με το τι κάνει ο Θεός και πώς το κάνει. Είναι δικά μου θέματα αυτά». Αυτό δεν το λέει ο Θεός στον άγιο από περιφρόνηση κι αδιαφορία. Μα είναι σαν να λέει , «Αντώνιε, δεν μπορείς να τα καταλάβεις αυτά. Πρέπει να σου πω πολλές ιστορίες. Πρέπει να σου πω μεγάλη ιστορία για να καταλάβεις του κάθε ανθρώπου την πορεία και το πώς και το γιατί. Εγώ που ξέρω και έχω πιο πολλή σοφία», λέει ο Θεός «από σένα, κι έχω κι αγάπη και δύναμη και όλες τις θεϊκές , άγιες ιδιότητες ξέρω κάτι περισσότερο από σένα». Και κάτι άλλο: να ξέρεις ότι αυτοί οι άνθρωποι που τα ‘χουν όλα αυτά και δεν έχουν καμιά σχέση με το Θεό, και παρόλα αυτά τους πάνε όλα καλά, και γι’ αυτούς, δε σημαίνει ότι η ζωή τους τελείωσε μέσα στην τελειότητα. Διότι ζουν ακόμα και το τέλος τους δεν το ξέρεις με λεπτομέρειες. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που  ‘ ναι μεν πλούσιοι, αλλά αν ο πλούτος,  η ευημερία και η υγεία τους δεν γίνεται αφορμή ευγνωμοσύνης στο Θεό, ηρεμίας, δοξολογίας, ελεημοσύνης, όλα αυτά που έχουν θα γίνουν η καταστροφή τους.

Υπάρχουν πλούσιοι που με τον πλούτο τους καταστρέφονται. Υπάρχουν άνθρωποι που με τα χαρίσματα που τους  δίνει ο Θεός, γίνονται αιτία να βουλιάξουν. Γι’ αυτό μη βγάζεις συμπεράσματα όταν βλέπεις τέτοια πράγματα. Και μην εκπλήσσεσαι…

… Υπάρχουν φτωχοί άνθρωποι, απλές ψυχές, που η φτώχεια τους τους κάνει τόσο συνεργάσιμους μεταξύ τους, τόσο ταπεινούς κι αγαπημένους με την οικογένειά τους, τόσο δεμένους και κλαμένους∙ αλλά με μια γλύκα στο πρόσωπο, που βγαίνει απ’ αυτό το κλάμα. Έχω δει ανθρώπους φτωχούς, πραγματικά αξιοζήλευτους. Έχω δει ζητιάνους, με αγιότητα και αρετή. Πραγματικά. Δίνεις σε κάποιο ζητιάνο κάτι, για να νιώσει κι αυτός μιας έκπληξη στη ζωή του και να νιώσει ωραία απ’ τη δική σου αγάπη, και να πει «Πω πω, τι ήταν αυτό το δώρο σήμερα!»…

… Να θυμάσαι ότι όλα είναι καλά όπως γίνονται. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς και δεν πρέπει να κάνεις κάτι για  να αλλάξεις τη ζωή σου. Ό,τι μπορείς ν’ αλλάξεις,  ά λ λ α ξ έ  το. Ό,τι όμως βλέπεις ότι δεν γίνεται ν’ αλλάξει, αυτό δέξου το όπως γίνεται και θα ‘ναι ωραία η ζωή. Παρ’ όλο το σταυρό, τον πόνο και τα δάκρυα, ο Χριστός θα δώσει και σ’ εσένα τη δύναμη να δεις αλλιώς τα πράγματα, μεσ’ απ’ τα δικά του μάτια.

Να θυμάσαι ότι κι ο ίδιος ο Χριστός δεν άλλαξε τον κόσμο! Διότι και σεισμοί  π ά λ ι  γίνονται και πόλεμοι π ά λ ι  γίνονται , και κακίες και δυσκολίες  α κ ό μ α  υπάρχουν. Αυτά δεν άλλαξαν. Ίσχυαν και ισχύουν πάντα. Τι έκανε, όμως, ο Χριστός; Άλλαξε το  β λ έ μ μ α  μας. Άλλαξε τα μάτια μας και μας έμαθε να βλέπουμε α λ λ ι ώ ς τον κόσμο. Να βλέπουμε αλλιώς τα προβλήματα. Να δίνουμε νόημα και σκοπό και προοπτική σε αυτά που κάνουν του άλλους να απελπίζονται. Δεν θα ήθελα ποτέ ξανά να λάβω τέτοιο μήνυμα που μου ‘γραψε κάποιος πριν από καιρό: «Θέλω να πεθάνω. Τέλος». Π ο τ έ   δε θα το πεις εσύ αυτό, ποτέ δε θα ‘ρθει στο μυαλό σου, αν αγαπάς το  Χριστό. Γιατί κοντά του θα κοιτάς πάντοτε την ελπίδα που θα ανατέλλει στην ψυχή σου.

Εύχομαι τα λόγια αυτά, τα τόσο φτωχά, να κινήσουν κάπως την ψυχή σου και να σε δυναμώσουν. Να σε προβληματίσουν και να σε κάνουν να σταθείς δυνατός και δυνατή. Κι όταν προσεύχεσαι, κάνε προσευχή και για μένα τον αδύνατο, να συνεχίσουμε σωστά την πορεία της ζωής μας…

Από το βιβλίο : «Αγάπη για πάντα

Αθέατα Περάσματα 2»

π. Ανδρέας Κονάνος

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΠΑΝΑΓΙΑ ΓΑΛΑΞΑ

Η ΘΑΛΑΣΣΟΚΡΑΤΟΥΣΑ