Πολλοί που ζουν μια αφύσικη, αμαρτωλή ζωή, μολύνονται από αυτήν και πεθαίνουν

Στην Αμερική είχα ακούσει πως παρουσιάσθηκε μια νέα αρρώστια (5). >{το έιτζ}
Πολλοί που ζουν μια αφύσικη, αμαρτωλή ζωή, μολύνονται από αυτήν και πεθαίνουν.

Τώρα έμαθα ότι παρουσιάσθηκε και εδώ αυτή η αρρώστια.

Βλέπετε, δεν καταστρέφει ο Θεός τους ανθρώπους, μόνοι τους εξαφανίζουν το σόι τους και καταστρέφονται.

Δεν είναι δηλαδή ότι τους τιμωρεί ο Θεός, αλλά την τιμωρία την δημιουργούν μόνοι τους με την αμαρτωλή ζωή τους.

Και βλέπει κανείς να εξαφανίζωνται εκείνοι οι άνθρωποι που δεν έχει νόημα η ζωή τους.

Οι ίδιοι οι άνθρωποι θα γίνουν αιτία να παρουσιασθή κάποια άλλη αρρωστια μετά, και δεν έχει τελειωμό!


ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A'


5) Ο Γέροντας εννοεί το έιτζ. (Ειπώθηκε τον Νοέμβριο του 1984).

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  27 ΦΕΒ 2013

Θέλει δηλαδή πολλή προσοχή. Κάνει κάποιος ένα σφάλμα καί πέφτει στήν απελπισία.

Θέλει δηλαδή πολλή προσοχή. Κάνει κάποιος ένα σφάλμα καί πέφτει στήν απελπισία.
Εκείνη τήν στιγμή μπορεί νά τόν παρηγόρησης, άλλά, γιά νά μή βλαφθή, χρειάζεται καί τό δικό του φιλότιμο. Μιά φορά είχε έρθει στο Καλύβι ένα νέο παιδί απελπισμένο, γιατί έπεφτε σέ σαρκική αμαρτία καί δέν μπορούσε νά απαλλαγή άπό αυτό τό πάθος. Είχε πάει σέ δυο πνευματικούς πού προσπάθησαν μέ αυστηρό τρόπο νά τό βοηθήσουν νά καταλάβη ότι είναι βαρύ αυτό πού κάνει.
Τό παιδί απελπίσθηκε. ¨Άφού ξέρω ότι αυτό πού κάνω είναι αμαρτία, είπε, καί δέν μπορώ νά σταματήσω νά τό κάνω καί νά διορθωθώ, θά κόψω κάθε σχέση μου μέ τόν Θεό. Όταν άκουσα τό πρόβλημα του, τό πόνεσα τό καημένο καί τού είπα: ¨Κοίταξε, ευλογημένο, ποτέ νά μήν ξεκινάς τον αγώνα σου άπό αυτά πού δέν μπορείς νά κάνης, άλλά άπό αυτά πού μπορείς νά κάνης. Γιά νά δούμε τί μπορείς νά κάνης, καί νά άρχίσης άπό αυτά. Μπορείς νά εκκλησιάζεσαι κάθε Κυριακή;³. ¨Μπορώ³, μού λέει. ¨Μπορείς νά νηστεύης κάθε Τετάρτη και Παρασκευή;³. ¨Μπορώ³. ¨Μπορείς νά δίνης ελεημοσύνη τό ένα δέκατο άπό τόν μισθό σου ή νά επισκέπτεσαι άρρωστους καί νά τούς βοηθάς;³. ¨Μπορώ³. ¨Μπορείς νά προσεύχεσαι κάθε βράδυ, έστω κι άν αμάρτησες, καί νά λές
"Θεέ μου, σώσε τήν ψυχή μου";.
¨Θά τό κάνω, Γέροντα, μού λέει. ¨Άρχισε λοιπόν, τοΰ λέω, άπό σήμερα νά κάνης όλα αυτά πού μπορείς, καί ό παντοδύναμος Θεός θά κάνη τό ένα πού δέν μπορείς. Τό καημένο ηρέμησε καί συνέχεια έλεγε: ¨Σ' ευχαριστώ, πάτερ. Είχε, βλέπεις, φιλότιμο καί ό Καλός Θεός τό βοήθησε.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   27 ΦΕΒ 2013   

Γιά νά σταματήση ό άνθρωπος νά κάνη μιά αμαρτία, πρέπει νά προσπαθήση νά άποφύγη κάθε ερέθισμα πού προκαλεί αυτήν τήν αμαρτία.

Γιά νά σταματήση ό άνθρωπος νά κάνη μιά αμαρτία, πρέπει νά προσπαθήση νά άποφύγη κάθε ερέθισμα πού προκαλεί αυτήν
τήν αμαρτία.
Ό μέθυσος λ.χ., άν θέλη νά βοηθηθή καί νά μήν ξαναπιή, δέν πρέπει ούτε έξω άπό ταβέρνα νά περάση. Μικρή προσπάθεια χρειάζεται καί καλή διάθεση, καί ό Καλός Θεός θά μας βοηθήση νά ξεπερά- σουμε τίς δυσκολίες. Έχει, άς πούμε, κάποιος ένα πάθος. Τό αναγνωρίζει, αγωνίζεται νά τό κόψη, μετανοεί, ταπεινώνεται. Ή διάθεση πού έχει νά κόψη τό πάθος του πληροφορεί τόν Θεόκαί τόν βοηθάει. Άλλά, άν δέν καταβάλλη προσπάθεια, γιά νά άλλάξη, καί συνεχίζη νά άμαρτάνη, πώς ό Θεός νά δώση τήν Χάρη Του; Ή Χάρις τοϋ Θεού δέν έρχεται σε λανθασμένη κατάσταση, γιατί αυτό δέν βοηθάει τόν άνθρωπο. Άν ήταν έτσι, θά έστελνε ό Θεός τήν Χάρη Του καί στόν διάβολο

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

 

HΛΙΑΣ   ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   27 ΦΕΒ 2013

Δεν εξέταζα δηλαδή πώς τό είπε ό άλλος αν τό είπε άπό ζήλεια, από φθόνο ή αν τό άκουσε άπό άλλον και τό κατάλαβε αλλιώς

Έγώ, όταν συνέβαινε κάτι στον αγώνα μου ή μοϋ έλεγαν μιά κουβέντα, δεν τά περνούσα ¨αφορολόγητα.
-Τί σημαίνει, Γέροντα, ¨αφορολόγητα;
-Τό νά περνάη κανείς τά σφάλματα του μέ αδιαφορία. Νά μήν τον αγγίζουν νά περνάνε άπ' εξω. Όπως ή γη, όταν σκληρυνθη, όση βροχή καί νά πέση, δεν ρουφάει νερό μέσα της, ένατέτοιο πράγμα συμβαίνει καί σ' αυτήν την περίπτωση σκληρύνεται τό χωράφι της καρδιάς από την αδιαφορία καί, ό,τι κι αν τοϋ πουν, ό,τι κι ανσυμβή, δέν τον αγγίζει, γιά νά αίσθανθη την ενοχή του καί νά μετανοήση. Έγώ, ανέλεγε λ.χ. κάποιος ότι είμαι υποκριτής, δέν έλεγα: ¨κακό χρόνο νάχη αυτός πού τό είπε³, αλλά έψαχνα νά βρώ τί ήταν αυτό πού τον ανάγκασε νά πή αυτήν τήν κουβέντα. ¨Κάτι συμβαίνει, έλεγα. Δέν φταίει ό άλλος. Κάτι δέν πρόσεξα, κάποια αφορμή έδωσα καί παρεξήγησε τήν συμπεριφορά μου. Δέν μπορεί στά καλά καθούμενα νά τό είπε αυτό. Αν πρόσεχα καί είχα κινηθή μέ σύνεση, δέν θά μέ παρεξηγούσε. Τόν έβλαψα τον άλλον καί θά δώσω λόγο στον Θεό³, καί προσπαθούσα αμέσως νά βρω τό σφάλμα μου και νά τό διορθώσω. Δεν εξέταζα δηλαδή πώς τό είπε ό άλλος αν  τό είπε άπό ζήλεια, από φθόνο ή αν τό άκουσε άπό άλλον και τό κατάλαβε αλλιώς. Δέν με απασχολούσε αυτό. Και τώρα, σε όλες τις περιπτώσεις, έτσι κάνω. Αν μου πή λ.χ. κάποιος μιά κουβέντα, ούτε κοιμάμαι. Και ανείναι έτσιό πως τά λέει εκείνος, θά στενοχωρηθώ και θά κοιτάξω νά διορθωθώ. Και αν δέν είναι έτσι, πάλι θά στενοχωρηθώ, γιατί σκέφτομαι ότιεγώ έφταιξα σέ κάτι κάπου δέν πρόσεξα και τον σκανδάλισα. Δέν ρίχνω τό βάρος στον άλλον εξετάζω πώς θά κρίνη ό Θεός αυτό πού έκανα, όχι πώς θά με δουν οί άνθρωποι.

Γεροντας Παισιος

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  27 ΦΕΒ 2013

Όταν βλέπης άσχημο όνειρο, ποτέ νά μήν έξετάζης τί είδες, πώς τό είδες, άν είσαι ένοχη, πόσο φταις

Γέροντα, μέ ταλαιπωρούν κάτι άσχημα όνειρα...
-Όταν βλέπης άσχημο όνειρο, ποτέ νά μήν έξετάζης τί είδες, πώς τό είδες, άν είσαι ένοχη, πόσο φταις. Ό πονηρός, επειδή δέν μπόρεσε νά σέ πειράξη τήν ημέρα, έρχεται τήν νύχτα. Επιτρέπει καμμιά φορά καί ό Θεός νά μας πειράξη στον ύπνο, γιά νά δούμε ότιδέν πέθανε ακόμη ό παλαιός άνθρωπος. Άλλες φορές πάλι ό εχθρός πλησιάζει τον άνθρωπο στον ύπνο του καί τού παρουσιάζει διάφορα όνειρα, γιά νά στενοχωρεθή, όταν
ξυπνήση. Γiα αυτό νά μή δίνης καθόλου σημασίανά κάνης τον σταυρό σου, νά σταυρώνης τό μαξιλάρι, νά βάζης καί τόν σταυρό καί κανα-δυό εικόνες επάνω στο μαξιλάρι καί νά λές τήν ευχή μέχρι νά σέ πάρη ό ΰπνος.
Όσο δίνεις σημασία, άλλο τόσο θά έρχεται ό εχθρός νά σέ πειράζη. Αυτό δέν είναι κάτι πού συμβαίνει μόνο στους μεγάλους, άλλά καί στους μικρούς. Καί στά μικρά παιδιά ακόμη, παρόλο πού είναι αγγελούδια, ό εχθρός πηγαίνει καί τά φοβερίζει, όταν κοιμούνται καί τινάζονται μέ αγωνία, τρέχουν φοβισμένα καί μέ κλάματα στήν αγκαλιά της μητέρας. Άλλοτε πάλι τά πλησιάζουν οί Άγγελοι καί γελούν μέσα στόν ύπνο τους άπό χαρά ή ξυπνάνε άπό τήν μεγάλη τους χαρά. Επομένως τά όνειρα πού φέρνει
ό πειρασμός είναι μιά εξωτερική επίδραση τού εχθρού στόν άνθρωπο τήν ώρα πού κοιμάται.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  27 ΦΕΒ 2013 

Ανθρώπινη Φύση: αυτό το Εκκρεμές!

«Τρία αδέλφια, ο Παύλος, ο Παυσίριος και ο Θεοδοτίων ζούσαν στην περιοχή του Σουέζ, της Αιγύπτου (290 μ.Χ. ) . Οι δύο πρώτοι έγιναν Μοναχοί και ο τρίτος …ληστής. Ο ειδωλολάτρης Άρχων της Αιγύπτου Αρειανός συνέλαβε τους δύο χριστιανούς . Ο Παύλος τότε ήταν 37 ετών και ο Παυσίριος 25. Ο Θεοδοτίων έμαθε την σύλληψη των αδελφών του και κατέβηκε από τα βουνά για να τους αποχαιρετήσει, πριν τους θανατώσουν. Πήγε, μάλιστα, και παρακολούθησε από μακριά την ανάκριση των αδελφών του.
Όσα, όμως ,είδε και άκουσε κατά την ανάκριση τον συνεκλόνισαν. Η σκέψη του μάλιστα πήγε στην δόξα και την αμοιβή που θα απολάμβαναν τα αδέλφια του , γι’ αυτή την ηρωική τους στάση.
Αυτό ήταν! Η θεία Χάρις άναψε μέσα του φωτιά που θέρμανε την σκληρή και ψυχρή καρδιά του. Παρουσιάσθηκε αμέσως μπροστά στον ηγεμόνα και ομολόγησε ότι ήταν κι αυτός χριστιανός. Ορμητικός μάλιστα και ατρόμητος καθώς ήταν, πήδηξε επάνω στη εξέδρα του δικαστηρίου και γκρέμισε τον ηγεμόνα από τον θρόνο του… Τότε τον συνέλαβαν και αφού τρύπησαν το στήθος του και την κοιλιά του με πυρακτωμένα σίδερα, τον αποκεφάλισαν» ( Συναξάρι 24 Ιανουαρίου ) .
Το θαυμαστό αυτό περιστατικό αποκαλύπτει τα εξής:
Πρώτον την   τρεπτότητα   της ανθρώπινης φύσης. Τα άψυχα και μη έλλογα δημιουργήματα του Θεού δεν τρέπονται, δεν αλλοιώνονται και δεν αλλάζουν. Μένουν αναλλοίωτα. Μόνο ο έλλογος άνθρωπος τρέπεται προς το καλό ή το κακό και αντίστροφα. Αυτό είναι χάρισμα ελευθερίας και φιλανθρωπίας του Θεού. Ελευθερίας μεν, διότι δεν εμποδίζει τον άνθρωπο να επιλέξει ελεύθερα τον τρόπο της ζωής του και να στρέψει την θέλησή του (την αγάπη του) προς αυτό που επέλεξε. Φιλανθρωπίας δε, διότι ο άνθρωπος ,αφού δοκιμάσει τις συνέπειες της ελεύθερης επιλογής του, μπορεί, έχει εκ φύσεως , την δυνατότητα να αλλάξει και να στρέψει σε άλλη, διαφορετική κατεύθυνση την θέληση και την πορεία της ζωής του.
Δεύτερον , τον ρόλο της  θείας Χάρης. Η θεία Χάρις, η άκτιστη αυτή ενέργεια της αγάπης του Θεού διεισδύει και στις πιο σκληρές καρδιές, όπως η ακτίνα του ήλιου διεισδύει μέσα από μικρές σχισμές στα πιο σκοτεινά και υπόγεια μέρη και, όπως ο σπόρος που είναι κρυμμένος μέσα στην καρδιά της γης, όταν έλθει η ώρα της άνοιξης τινάξει το χώμα που τον σκεπάζει και ανασταίνεται από τον τάφο της γης.
Τρίτον, το μέλλον του κάθε ανθρώπου. Το μέλλον του κάθε ανθρώπου δεν είναι γνωστό. Οι άνθρωποι στον κόσμο τούτο διαφοροποιούνται. Από τα τρία αδέλφια, οι δύο έγιναν Μοναχοί και ο τρίτος ληστής. Κανενός όμως το μέλλον δεν είχε κριθεί. Όσο ζει ο άνθρωπος υπάρχει ο κίνδυνος ή η ελπίδα της αλλαγής. Τα αιώνιο μέλλον του καθενός αιωρείται ανάμεσα στο μηδέν και το άπειρο. Το εκκρεμές της ύπαρξης του κάθε ανθρώπου ταλαντεύεται ανάμεσα στην άβυσσο και τον Παράδεισο, ανάμεσα στο σκοτάδι και το φως…
Μέσα στο διάστημα της ζωής μας, όλα παίζονται . Το παρόν και το μέλλον, το προσωρινό και το αιώνιο. Όσο ζούμε, οι παράγοντες της ζωής και του θανάτου  αγωνίζονται για να ασκήσουν επάνω στην ύπαρξη του καθενός μας τις επιρροές τους, την κυριαρχία τους. Ο Ιούδας, μαθητής του Χριστού, για χρόνια , την τελευταία στιγμή χάθηκε στο σκοτάδι. Και ο Ληστής , για χρόνια κλέφτης και εγκληματίας, την τελευταία στιγμή κέρδισε τον Παράδεισο… Γι’ αυτό και η Εκκλησία έκπληκτη μπροστά στο μυστήριο του ανθρώπου διακηρύττει: « Δεινόν η ραθυμία, Μεγάλη η  Μετάνοια»!


Από το βιβλίο: «+ Μητροπολίτου Αχελώου
ΕΥΘΥΜΙΟΥ (Κ. ΣΤΥΛΙΟΥ)
ΟΙ ΑΕΤΟΙ
Ορθόδοξο Θεολογικό Αγιολόγιο»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΤΕΓΗ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

Ο βίος του Οσίου Νήφωνος Επισκόπου Κωνσταντιανής της κατ’ Αλεξάνδρειαν (συνέχεια)

Τα πρώτα γράμματα

Η ΚΑΛΗ εκείνη γυναίκα τον άφησε λίγες μέρες να ξεκουραστεί, να συνέλθει από την ταλαιπωρία του ταξιδιού και να συνηθίσει τον τόπο. Γιατί από τη μια το μακρύ θαλασσινό ταξίδι κι από την άλλη η λύπη για το χωρισμό από τους γονείς, τον είχαν καταβάλει πολύ. Ύστερα αποφάσισε να τον αναθέσει σ’ έναν καλό κι ενάρετο δάσκαλο για να του μάθει τα ιερά γράμματα, όπως της είχε παραγγείλει ο σύζυγός της. Σαν πιο κατάλληλο σκέφτηκε τον πρεσβύτερο Πέτρο, που ήταν εφημέριος στο ναό του αρχοντικού της. Του πήγε λοιπόν το παιδί και τον παρακάλεσε να το διδάξει ό,τι έπρεπε, και πρώτα-πρώτα το Ψαλτήρι- αυτό συνηθιζόταν τότε.

Έτσι και έγινε. Μέρα με τη μέρα ο Νήφων πρόκοβε στα θεία μαθήματα, ενώ βοηθούσε και τον πρεσβύτερο στην εκκλησία, εκτελώντας πρόθυμα κάθε διακονία.

Ο ζήλος του για μάθηση ήταν πολύ μεγάλος∙ τόσος, που και τις νύχτες συχνά τις περνούσε μελετώντας μέσα στην ησυχία, με το φως του κεριού ή του λυχναριού. Κι έτσι μέσα σε λίγο καιρό έμαθε πολλά.

Στο δάσκαλό του- μα και σ’ όλους- φερόταν με βαθύ σεβασμό , ευλάβεια και συστολή.

Για ένα πράγμα όμως λυπόταν πολύ ο Νήφων: Γιατί ήταν μικρός ακόμα και δεν μπορούσε να κατανοήσει πολλά χωρία της Γραφής, παρόλο που πήγαινε στους όρθρους και άκουγε το δάσκαλό του να διαβάζει. Καταλάβαινε πάντως τα πιο απλά και εύκολα. Τότε η ψυχή του φλογιζόταν και ποθούσε να μοιάσει στους αγίους.

Σύντομα έμαθε το Ψαλτήρι. Έπειτα έβαλε τα δυνατά του να μάθει και την τάξη των εκκλησιαστικών ακολουθιών.

Μια μέρα, ενώ στεκόταν στην εκκλησία, του δίνει κάποιος ένα βιβλίο και του λέει:

- Πάρε, και μάθε να κανοναρχείς τους ψάλτες.

Ο Νήφων όμως, από επήρεια του δαίμονα, δεν έπαιρνε στα χέρια του το βιβλίο. Του λέει τότε  ένας άλλος που στεκόταν δίπλα του:

- Γιατί, παιδί μου, κάνεις παρακοή; Πάρε και μάθε ό,τι σου λένε. Κι αν σου φαίνεται δύσκολο ακόμα να μάθεις, θα έρθει καιρός που θα ευγνωμονείς αυτούς που σε διδάσκουν τώρα. 

Στα λόγια αυτά ο Νήφων πήρε αμέσως το βιβλίο. Από τότε του δόθηκε το χάρισμα να μελετάει με τόσο ζήλο, που, ό,τι διάβαζε το αποστήθιζε με ευκολία.

Πιο πολύ όμως τον έθελγαν οι βίοι των αγίων. Όταν άκουγε να διαβάζονται στις ιερές συνάξεις τα κατορθώματα και τα μαρτύριά τους, θαύμαζε τη φλογερή πίστη, την υπομονή και την γενναιοψυχία τους. Αν πάλι έβρισκε ο ίδιος κάπου σχετικά κείμενα, τα έπαιρνε και τα διάβαζε άπληστα. 

Οι πρώτες αρετές

ΧΑΡΗ στον πνευματικό του ζήλο, έφτασε σε βαθειά ταπείνωση και πραότητα. Κι ήταν μόλις δώδεκα χρόνων! Ξεχώριζε επίσης για την ελεημοσύνη του. Όποτε έβλεπε φτωχό , τον σπλαχνιζόταν και του έδινε ψωμί ή χρήματα ή ό,τι άλλο είχε πρόχειρο.

Μια φορά, χειμώνα καιρό, είδε στο δρόμο έναν φτωχό ,γυμνό και πεινασμένο. Δεν είχε τίποτα να του δώσει … Πήγε τότε σε μιαν άκρη και ξέσπασε σε λυγμούς.

- Αλίμονο σ’ εμένα ,τον αμαρτωλό! έλεγε. Πώς υποφέρει γυμνός ο Χριστός μέσα στην παγωνιά! Και δεν του φτάνει αυτό∙ μα και πεινάει και διψάει και στέγη δεν έχει!...

Από τότε το ‘βαλε σκοπό να φροντίζει , όσο μπορούσε ,τους ανθρώπους της ανάγκης.

Κάποτε άκουσε στην εκκλησία κάποιον σεβάσμιο ιερέα να διδάσκει το λαό ότι όποιος δεν έχει ελεημοσύνη και αγνεία μάταια κοπιάζει, γιατί δεν πρόκειται να μπει στη βασιλεία των ουρανών. 

Ταράχθηκε ο Νήφων απ’ αυτά τα λόγια. Στο τέλος πήγε και συνάντησε τον ιερέα.

- Γέροντα , τον ρώτησε ,τί είναι αυτή η αγνεία , για την οποία μίλησες; 

- Αγνεία, παιδί μου, είναι η αποφυγή της πορνείας και του ρύπου της. 

- Αγαπάει λοιπόν ο Θεός εκείνον που αποφεύγει μια τέτοια πράξη;

- Ναι, παιδί μου. Γιατί λέει ο απόστολος Παύλος: «πόρνους και μοιχούς κρινεί ο Θεός». Και αλλού: «το σώμα ου τη πορνεία ,αλλά τω Κυρίω».

Φεύγοντας από την εκκλησία ο Νήφων συλλογιζόταν :

“ Θα μπορέσω εγώ άραγε να κατορθώσω αυτή την αρετή; Γιατί χρειάζεται σκληρός αγώνας για να ξεφύγει κανείς από την πύρωση της σάρκας. Και γιατί οι δαίμονες γκρεμίζουν τους ανθρώπους στα βάραθρα της σαρκικής αμαρτίας ευκολότερα απ’ ό,τι σε άλλα παραπτώματα . Τί να κάνω, που είμαι αδύνατος;…

Αλλά με τη βοήθεια του Θεού , ποτέ δεν θα κοιτάξω στο πρόσωπο γυναίκα! Στα χέρια του Κυρίου αφήνομαι , κι ας γίνει το θέλημά Του…”.

Μ’ αυτές τις σκέψεις έφτασε στο σπίτι. Κι όλη εκείνη τη μέρα ήταν σιωπηλός και σκεφτικός- μάλλον ολότελα εκστατικός και σαν αλλοπαρμένος. Κουβέντα δεν έβγαζε από το στόμα του. Σε κανένα δεν μιλούσε.

Από τότε πήγαινε συχνότερα στην εκκλησία και είχε κυριολεκτικά απορροφηθεί από τη μελέτη των ιερών βιβλίων. Γι’ αυτό πάντα επιζητούσε τη μόνωση, τη σιωπή και την ησυχία . Τα γήινα τον άφηναν αδιάφορο. Μόνο τα ουράνια στοχαζόταν . Όλοι όσοι τον έβλεπαν , απορούσαν κι έλεγαν:

- Τι συμβαίνει μ’ αυτόν το  νεαρό; Σαν άγγελος ζει πάνω στη γη!...

(συνεχίζεται) 

Από το βιβλίο: «ΕΝΑΣ ΑΣΚΗΤΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

ΟΣΙΟΣ ΝΗΦΩΝ

ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΑΝΗΣ»

ΕΚΔΟΣΗ ΕΝΔΕΚΑΤΗ 

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2011