Αν
μπορούσαμε να πούμε στον κόσμο αυτή τη μόνη δυνατή και παρήγορη αλήθεια…, ότι
στην Εκκλησία δίνεις δάκρυα και παίρνεις άφεση…, ότι το Χριστό δεν τον
απασχολούν οι αμαρτίες μας αλλά η μετάνοιά μας…
Αν
μπορούσαμε να πούμε στα νέα παιδιά να μη διστάζουν, όπως κι αν έζησαν, να
γυρίσουν στην Εκκλησία… Γιατί η Εκκλησία είναι Μάννα κι όταν γυρίζουμε σ’ αυτή,
δε ρωτάει να μάθει τί κάναμε, αλλά μας κοιτάει στα μάτια να δει τί πάθαμε…,
πόσα συντρίμμια γίναμε…
Η ζωή της
Εκκλησίας και η Αγάπη της για μας – άκουσέ με- δεν εξαρτώνται ούτε απ’ την
αθλιότητά μας ούτε απ’ την αγιότητά μας, αλλά από το Χριστό!
Ο Χριστός
είναι ο ενεργών τα πάντα μέσα στην Εκκλησία. Ο Χριστός βαπτίζει! Ο Χριστός
στεφανώνει! Ο Χριστός ενώνει! Ο Χριστός ακούει! Ο Χριστός διαβάζει συγχωρητική
ευχή! Ο Χριστός ευλογεί! Ο Χριστός παρηγορεί! Ο Χριστός αγιάζει όλη την κτίση!
Ο ιερέας;
Ο ιερέας
δανείζει τα χέρια του και τη φωνή του. Σηκώνει τα χέρια του και δέεται:
«Αὐτὸς οὖν, φιλάνθρωπε
Βασιλεῦ, πάρεσο καὶ νῦν ἁγίασον τὸ ὕδωρ τοῦτο, τῷ Πνεύματί σου τῷ Ἁγίῳ» και αγιάζεται το νερό! Σηκώνει τα
χέρια του και το λάδι γίνεται έλαιον αγαλλιάσεως! το ψωμί Σώμα! Και το κρασί
Αίμα Χριστού! Πνεύματι Ἁγίῳ!
Αν
μπορούσαμε να πούμε στα παιδιά μας ότι ο ιερέας , όποιος κι αν είναι, μπορεί
και κάνει αυτό που δεν μπορούν να κάνουν ούτε οι Άγγελοι:
Θεία
Λειτουργία!
Δηλαδή;
Δηλαδή
κατεβάζει το Θεό στη γη!
Κατεβάζει
τη Θεοτόκο!
Κατεβάζει
χιλιάδες αγγέλους που συνωστίζονται στο Ναό, αλλά που εμείς δεν έχουμε μάτια
και δε βλέπουμε…
Ο
γέροντας Ιάκωβος, στη Μεγάλη Είσοδο συχνά κοντοστεκόταν, δεν προσχωρούσε κι οι
άνθρωποι γύρω του τον άκουγαν να ψιθυρίζει:
«Παρακαλώ,
Άγιοι Άγγελοι, κάντε τόπο να περάσω..».
Κι ο
παπα- Φιλάρετος ο Αγιορείτης, όταν τέλειωσε η Λειτουργία , είπε σε κάποιους :
Σμήνος! Σμήνος με τύλιξε! Άγγελοι στο Ναό, Άγγελοι στο δάσος, χιλιάδες Άγγελοι!
κι άρχισε να κλαίει…
Αυτό
είναι η Θεία Λειτουργία! Άνθρωποι και Άγγελοι μαζί! Ζώντες και κεκοιμημένοι,
παππούδες και προπαππούδες, οι πιστοί όλων των αιώνων… όλοι μέλη Χριστού! Σώμα
Χριστού! Οστά Χριστού! Με σένα που αγαπάω και με σένα που προσπερνάω. Με
οικείους και εχθρούς, όλοι σώμα ένα. Αυτό γίνεται σε κάθε Λειτουργία! Αυτό
γίνεται στην Εκκλησία! Για χάρη μας! Νάτος ο Χριστός! Πάρεστι και φωνεί σε! Μας
φωνάζει, - ακούς- τον καθένα με τ’ όνομά του. Να πάρουμε Χριστό! Χριστός να
γίνουμε! Να επιστρέψουμε μετανοούντες και φεγγοβόλοι στα σπίτια μας.
Το
μεγαλύτερο δώρο της Εκκλησίας στον κόσμο είναι η Θ. Λειτουργία. Μια παγκόσμια
ελεημοσύνη , με τεράστιο βεληνεκές! Όπου γίνεται Λειτουργία, ευλογούνται τα
πάντα. Ευεργετείται όλος ο χώρος …, οι καταστάσεις…, τα καθεστώτα…, οι
πολιτικές…
Αναίμακτα…
Ακυρώνονται
σχέδια…
Καταργούνται
μίση…
Πέφτουνε
τείχη…
Αποφεύγονται
ναυάγια …πάσης φύσεως ναυάγια …Σώζονται άνθρωποι.. Ευεργετούνται οι παρόντες!
Ευεργετούνται οι απόντες!... Ευεργετούνται οι κεκοιμημένοι!...
Κάποτε
ένας προτεστάντης πάστορας είπε σ’ έναν ορθόδοξο ιερέα:
- Εμείς κάνουμε
ορφανοτροφεία, γηροκομεία, συναυλίες, ελεημοσύνες… Εσείς οι ορθόδοξοι τι
κάνετε;
Και
του απάντησε εκείνος: Θεία Λειτουργία! Που γεμίζει δωρεάν τον Παράδεισο και
αδειάζει την κόλαση!... Αυτό κάνει η Εκκλησία… αδειάζει την κόλαση και γεμίζει
τον Παράδεισο…
Συντηρεί
τον κόσμο, κάνοντας Θ. Λειτουργία! Αγρυπνάει
τη μέρα, αγρυπνάει και τη νύχτα.
Κάθε νύχτα…, αιώνες τώρα…, πόσοι άγιοι βγαίνουν από τα εικονοστάσιά τους και
συντρέχουν στους ανθρώπους!...
Πόσα
μοναστήρια λειτουργούν ολονύκτιες λειτουργίες! Πόσα χέρια σηκώνονται και πόσα
δάκρυα χύνονται υπέρ όλου του κόσμου!...
Έλεγε
ο άγιος Σιλουανός:
«…
κλαίει η ψυχή μου δια τον κόσμον όλον… Μετά δακρύων Σε ικετεύω, Κύριε,
παρηγόρησον τας τεθλιμμένας ψυχάς του κόσμου… Δος εις πάντας τους λαούς να
ακούσουν της γλυκείας Σου φωνής : αφαίωνται υμίν αι αμαρτίαι…»
Και
οι μαθητές του ρωτούσαν τον π. Παϊσιο Ολάρου , Ρουμάνο μοναχό:
γέροντα,
γιατί κλαις τόσο πολύ;
Κι
εκείνος απαντούσε:
Επειδή
εσείς δεν κλαίτε!
Οι
άνθρωποι της Εκκλησίας , καθημερινά, πενθούν υπέρ όλου του κόσμου! Και
πεινούν και διψούν και γυμνητεύουν υπέρ
όλου του κόσμου. Μετανοούν υπέρ όλου του κόσμου και δια της μετανοίας σώζουν
τον κόσμο!
Αυτή
είναι η Εκκλησία! Μάννα απεριόριστης ισχύος και απεριόριστης εμβέλειας! Αρκεί
να την εμπιστευτούμε… Και εμπιστεύομαι σημαίνει πως τα πάντα είναι ημέτερα…
Ό,τι έχω είναι για σένα. Ό,τι έχω είναι από σένα και σε σένα επιθυμώ να το
γυρίσω. Και ό,τι έχεις είναι δικό μου. Κάθε ανάγκη σου αφορά και μένα. Κάθε
προσβολή που σου γίνεται πλήττει και μένα. Όταν υβρίζεσαι κι εγώ υβρίζομαι!
Όταν σε χτυπούν , πονάω! Κι όταν σε ανεβάζουν στο σταυρό, συσταυρώνομαι μαζί
σου! Εμπιστεύομαι σημαίνει συμπάσχω και συνθάπτομαι και συνδοξάζομαι!...
Μοιράζομαι μαζί σου τα πάντα , αγία μου Εκκλησία! Όπως έκαναν χιλιάδες Μάρτυρες
που πέθαναν, για να μη σε αρνηθούν….
(συνεχίζεται)
Από το βιβλίο: «Αντίδωρο
Ελάχιστη προσφορά στη μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου»
ΜΑΡΙΑ ΜΟΥΡΖΑ
Εκδόσεις ΑΘΩΣ
