Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013

Χρόνος μετανοίας



Αφού απέτυχε ο ίδιος εδώ να ευεργετηθή , στην συνέχεια φροντίζει για τη σωτηρία των άλλων. Είδες πόσο σκληρός ήταν πριν από αυτό και πόσο φιλάνθρωπος έγινε μετά; Όταν ζούσε, περιφρονούσε τον Λάζαρο που τον είχε μπροστά στα μάτια του∙ τώρα, όμως, μολονότι είναι απόντες οι συγγενείς του, φροντίζει γι’ αυτούς. Και τότε βέβαια, ενώ βρισκόταν μέσα στα πλούτη, δεν έστρεφε το βλέμμα του στην ελεεινή θέα του πτωχού, τώρα όμως που βρίσκεται μέσα στους αναπόφευκτους πόνους, φροντίζει για τους συγγενείς του και ζητεί να σταλή προς αυτούς ο Λάζαρος, για να τους αναγγείλη αυτά. Βλέπεις πώς έγινε φιλάνθρωπος και πράος και συμπαθητικός;
Τι λοιπόν; Ωφελήθηκε καθόλου από την μετάνοιά του; Καθόλου, διότι η μετάνοιά του ήταν παράκαιρη. Τέλειωσε η παράστασις, απομακρύνθηκαν τα σκάμματα, δεν ήταν πλέον καιρός αγώνων. Γι’ αυτό παρακαλώ και προτρέπω  και ικετεύω ότι εδώ πρέπει να στενοχωρούμαστε και να θρηνούμε για τα αμαρτήματά μας. Ας μας στενοχωρούν εδώ τα λόγια και ας μη μας φοβίζουν εκεί τα πράγματα∙ ας μας δαγκώνη εδώ ο λόγος και ας μη  μας δαγκώνη εκεί το φαρμακερό σκουλήκι∙ ας μας καίη εδώ η επίπληξις , για να μη μας καίη εκεί η γέεννα του πυρός. Αυτοί που θρηνούν εδώ, είναι επόμενο στην άλλη ζωή να παρηγορηθούν∙  αυτοί που ζουν εδώ με πολυτέλεια και διασκεδάζουν και δεν στενοχωρούνται και θα  κλαύσουν και θα τρίξουν τα δόντια. Τα λόγια αυτά δεν είναι δικά μου, αλλά εκείνου που θα μας δικάση τότε∙ διότι λέγει∙ «Μακάριοι είναι εκείνοι που πενθούν διότι αυτοί θα παρηγορηθούν∙ αλλοίμονο σε σας που γελάτε, διότι θα κλαύσετε». ( Ματθ. 5, 5 ). Ώστε πόσο προτιμότερο είναι να ανταλλάξουμε την πρόσκαιρη μετάνοια και την θλίψι με τα αθάνατα καλά και με την ηδονή, που δεν έχει τέλος, παρά να περάσουμε την μικρή αυτή και πρόσκαιρη ζωή με γέλοια και διασκεδάσεις και όταν μεταβούμε στην άλλη ζωή να τιμωρηθούμε αιώνια;
(Εις το Ότι επικίνδυνον ι… , ΕΠΕ 31, 150-52. PG 49, 657-658)


Από το βιβλίο: «ΜΕΤΑΝΟΙΑ , ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΙΣ, ΝΗΣΤΕΙΑ, ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ»
ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Χρυσοστομικός Άμβων
ΣΤ΄»
2η Έκδοσις                       
( Επηυξημένη και βελτιωμένη)
Έκδοσις: Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου
Νέα Σκήτη Αγ. Όρους
2008



Ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ για την ευλάβεια μέσα στον κόσμο (συνέχεια)


[ Η Ευλάβεια μέσα στον Κόσμο

… Ο Γέροντας έδειχνε πάντοτε μεγάλη αυστηρότητα , όσον αφορά την κλοπή. Όταν έδινε οδηγίες στις αδελφές του, του Ντιβέιεβο, ήταν γενικά πολύ διαλλακτικός και επιεικής στους κανονισμούς του, όσον αφορά την προσευχή, το φαγητό κ.λ.π. Αλλά από την άλλη πλευρά απαιτούσε υπακοή και εργασία και επιπλέον έδινε την εντολή ότι εκείνες οι οποίες είχαν υποκύψει στο αμάρτημα της κλοπής δεν θάπρεπε να μένουν πια στην μονή, αλλά να απομακρύνονται αμέσως.
«Δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από έναν ληστή», έλεγε στην Ξένια Βασίλιεβνα. «Αυτός είναι αιτία πλήθους αμαρτιών» Μάλιστα είναι καλύτερα να κρατήσει κανείς κάποιον άσωτο, Μητέρα, γιατί αυτός καταστρέφει την δική του ψυχή και δίνει λόγο για αυτό ο ίδιος. Αλλά ο ληστής καταστρέφει τα πάντα , και τον εαυτό του και τον γείτονά του, Μητέρα».
Ο Γέροντας επέπληττε όχι μόνον τους απλούς ανθρώπους αλλά και τους ευγενείς, εάν έβλεπε ότι δεν μπορούν να σωθούν με την καλωσύνη.
Κάποτε ένας γαιοκτήμονας επιστρέφοντας από το ταξίδι του στην Κριμαία σταμάτησε στο Σαρώφ. Την ώρα της Λειτουργίας προσευχόταν γονατισμένος και με δάκρυα μπροστά σε μία εικόνα της Θεομήτορος. Ο Γέροντας ήταν στο ερημητήριο εκείνη την ημέρα. Έδωσαν στον ταξιδιώτη έναν δόκιμο από την μονή, για να τον οδηγήσει στον Γέροντα, αλλά ο Γέροντας αρνήθηκε να τον δεχθεί και είπε στον δόκιμο:
«Σε ικετεύω, στο όνομα του Κυρίου, να αποφεύγεις τέτοιους ανθρώπους στο μέλλον. Ο άνθρωπος αυτός είναι υποκριτής. Είναι μία παρά πολύ αξιοθρήνητη, χαμένη ψυχή».
Δεν μπορούσε να γίνει τίποτε. Ο οδηγός είπε στον άνθρωπο ότι ο Γέροντας είχε αρνηθεί να τον δει και καθώς επέστρεφαν στο μοναστήρι εξήγησε ευγενικά τον λόγο στον γαιοκτήμονα. Τότε ο άνθρωπος άρχισε να κλαίει με λυγμούς με πλήρη ειλικρίνεια και εξομολογήθηκε στον δόκιμο τις εσφαλμένες σκέψεις και προθέσεις του.
Ο Αρχιμανδρίτης Νίκων (Κονομπέιεφσκυ) , τον οποίο ο π. Σεραφείμ είχε ρωτήσει κατά την διάρκεια της συνομιλίας τους για τον μοναχισμό «μήπως τυχόν απεχθάνεται τον γάμο», κατέγραψε αργότερα μία περίπτωση κατά την οποία ο π. Σεραφείμ επέπληξε έναν υψηλόβαθμο αξιωματούχο.
Μόλις έφθασε με την οικογένειά του από το Νίζνι-Νόβγκοροντ, πήγε μερικές φορές στο κελλί του Αγίου να πάρει την ευλογία του. Όλα τα μέλη της οικογένειάς του είχαν ήδη αξιωθεί να πάρουν ευλογία∙ μόνον αυτόν δεν είχε δεχθεί ο Γέροντας. Όταν ο άνθρωπος αυτός χτύπησε την πόρτα , ο π. Σεραφείμ απάντησε από μέσα:
«Δεν είμαι στο σπίτι, δεν έχω χρόνο».
Αυτό επαναλήφθηκε πέντε φορές. Τότε εκείνος ζήτησε από τον Κονομπέιεφσκι , ο οποίος τότε ήταν νεαρός φοιτητής του Σεμιναρίου, να τον πάει στον Γέροντα. Είπαν την Ευχή και αμέσως ο π. Σεραφείμ άνοιξε την πόρτα και καλωσόρισε τον αξιωματούχο, σαν να μην είχε συμβεί τίποτε. Έπειτα του είπε:
«Σου είπα από την πόρτα ό,τι λένε οι υπηρέτες σου σε εκείνους που έρχονται σε σένα για τις διάφορες ανάγκες τους: “Ο κύριος δεν είναι στο σπίτι!” “Δεν έχει καθόλου χρόνο”! Εξοργίζοντας τον πλησίον σου με την άρνησή σου , εξοργίζεις τον Ίδιο τον Θεό»!
Ο κοσμικός στρατηγός δέχθηκε ταπεινά την επίπληξη , έβαλε μετάνοια πέφτοντας στα πόδια του Γέροντα, ενώπιον του φοιτητή του Σεμιναρίου, και υποσχέθηκε ποτέ ξανά στο μέλλον να μην επιτρέψει αυτήν την τακτική του ψεύδους η οποία είναι τόσο συνηθισμένη στους πλούσιους , αλλά είναι τόσο μεγάλος πειρασμός για τους φτωχούς επισκέπτες.
Ακόμη ο π. Σεραφείμ αρνιόταν μερικές φορές τα χρήματα που του έφερναν για την ανέγερση της μονής του ναού, ως «ακάθαρτα και όχι ευάρεστα στην Ουράνια Βασίλισσα». Κάποτε , η Αδελφή Ξένια Βασίλιεβνα ήρθε σε αυτόν και δίχως να πει το όνομα του δωρητή, χαρούμενα του ανακοίνωσε ότι είχαν λάβει την  υπόσχεση πως θα κτιζόταν ένας ναός στο Ντιβέιεβο. Αλλά ο Γέροντας απάντησε:
«Μην χαίρεσαι υπερβολικά και μην ελπίζεις πολύ στους ευεργέτες . Και ποιός σου το υποσχέθηκε αυτό, χαρά μου;»
«Ο Προκουντίν», απάντησε η Ξένια.
«Εκείνος ο άνθρωπος»! αναφώνησε ο π. Σεραφείμ. «Δεν μπορείς να πάρεις εκείνα τα χρήματα για κανένα λόγο, Μητέρα, και πρέπει να αρνηθείς. Έχει ήδη μιλήσει σε εμένα και στον Μίσενκα σχετικά με αυτό, αλλά δεν του έδωσα την συγκατάθεσή μου, Μητέρα. Να θυμάσαι μια για πάντα, δεν είναι ευάρεστα στον Κύριο και στην Πάναγνη Μητέρα Του όλα τα είδη των χρημάτων. Και δεν θα μπουν στην Γυναικεία Μονή μου οποιασδήποτε προέλευσης χρήματα. Και τί σημασία έχει, αν κάποιοι άνθρωποι θα ήταν πάρα πολύ ευχαριστημένοι να δώσουν, αρκεί και μόνον να τους το ζητούσαμε! Αλλά η Ουράνια Βασίλισσα δεν θα δεχθεί οποιασδήποτε προέλευσης χρήματα. Κοίταξε τί χρήματα είναι! Υπάρχουν τα χρήματα της αδικίας, των δακρύων και του αίματος. Δεν έχουμε ανάγκη από τέτοια χρήματα. Δεν πρέπει να τα δεχθούμε, Μητέρα»!...


Πηγή: Από το βιβλίο: «Ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ
Πνευματική Βιογραφία»
Αρχιμανδρίτου π. Λάζαρου Μουρ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ


Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2013

Για να επιτύχουμε δόξα επουράνια, ας περιφρονήσουμε την εδώ δόξα



Πίστεψε, άνθρωπε, στα παρόντα, εάν δεν θέλης να πιστέψης στα μέλλοντα∙ πίστεψε, άνθρωπε, στα οράματα, αν δεν θέλης να πιστέψης στα αόρατα. Ή καλύτερα, πίστεψε στα ορατά∙ διότι θα πιστέψης και στα αόρατα∙ αν όμως δεν θέλης , είναι κατάλληλο να πούμε το αποστολικό∙ «Εμείς είμαστε καθαροί από το αίμα σας» ( Πραξ, 20, 26-27 )∙ διότι όλα σας τα μαρτυρήσαμε και τίποτε δεν παραλείψαμε από αυτά, που οφείλαμε να σας πούμε∙ εσείς κατηγορήστε τους εαυτούς σας και να σκέφτεσθε την τιμωρία στην γέεννα.
Εμείς, τέκνα μου αγαπητά, ας γινώμαστε μιμητές του Παύλου όχι μόνο στην πίστι, αλλά και στον τρόπο ζωής. Για να επιτύχουμε δόξα επουράνια, ας περιφρονήσουμε την εδώ δόξα. Τίποτε ας μη μας ελκύση απ’ όλα τα παρόντα∙ ας περιφρονήσουμε τα ορατά, για να επιτύχουμε τα ουράνια, ή καλύτερα και αυτά θα τα επιτύχουμε μέσω εκείνων, πλην όμως πρώτος μας σκοπός μας ας είναι να επιτύχουμε εκείνα, τα οποία εύχομαι να τα αξιωθούμε όλοι μας.
(Εις Β΄ Τιμόθεον Δ΄, ΕΠΕ 23, 532-540. PG 62, 621-624 ) .


Πηγή: «ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΙΚΟΣ ΑΜΒΩΝ Θ΄
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ»
ΑΓΙΟΝ ΌΡΟΣ
Υπό Βενεδίκτου Ιερομονάχου
Αγιορείτου
ΕΚΔΟΣΙΣ
ΣΥΝΟΔΙΑ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ
ΙΕΡΑ ΚΑΛΥΒΗ «ΑΓΙΟΣ ΣΥΡΙΔΩΝ Α΄»
ΙΕΡΑ ΝΕΑ ΣΚΗΤΗ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

2013


Η εικόνα του άφρονα





Ο άφρων στερείται φρόνησης και διορατικότητας, περιπλανιέται και χάνεται μέσα στις σκέψεις του. Ο άφρων προσκρούει σε πολλές επιθυμίες που είμαι ανόητες και βλαβερές. Παρασύρεται σε σκοτεινούς δρόμους και οδηγείται σε καταστροφή και σε απώλεια. Ο άφρων είναι ασεβής ∙ η αφροσύνη του τον οδήγησε στην άρνηση του Θεού: «Επενφρων ν τ καρδί ατο· οκ στι Θεός». Η ψυχή του άφρονα λατρεύει το σώμα και το σαρκικό φρόνημα. Το δε φως που υπήρχε σ’ αυτήν κατέληξε να γίνει σκοτάδι . Όταν περιεργάζεται τον κόσμο, τίποτε άλλο δεν διακρίνει παρά την άστατη ύλη στις διάφορες μορφές της. Η δυνατή του όραση δεν μπορεί να διακρίνει τίποτα στο σκοτάδι που την περικυκλώνει , έξω από την ύλη που στερείται πνεύματος. Η ψυχή του άφρονα αρνήθηκε την ίδια της την ύπαρξη , γιατί ο άφρων πορεύεται στο σκοτάδι και νύχτα ζοφερή έχει πλημμυρίσει την ψυχή του. Οι δρόμοι του άφρονα οδηγούν στον Άδη. Η πορεία της αφροσύνης του είναι γεμάτη σφάλματα και πολύ δύσβατη. Η ίδια η δημιουργία με μια φωνή «κραυγάζει» και εξαγγέλλει τη δημιουργική σοφία. Μόνο ο άφρων τολμά να την απορρίπτει. Από κοινού η γλώσσα της ανθρωπότητας , ομολογεί ότι υπάρχει Δημιουργός του σύμπαντος, ο άφρων άνθρωπος όμως στέκεται αντίθετος σ’ αυτήν. Ο άφρων αρνείται τον Θεό μέσα από την καρδιά του. Αρνείται τον θεμελιωτή τη στιγμή που βλέπει την οικοδομή. Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει για τον άφρονα: «Είπε ο άφρων στην καρδιά του∙ δεν υπάρχει Θεός , δεν υπάρχει θεμέλιο∙ και πώς στέκεται η οικοδομή; Δεν υπάρχει η καρίνα , η βάση του πλοίου∙ και πως αυτό συγκροτήθηκε; Δεν υπάρχει ναυπηγός∙ και πώς αρμολογήθηκε το καράβι; Δεν υπάρχει οικοδόμος∙ και πώς έγινε το σπίτι; Δεν υπάρχει μουσική∙  και πώς ακούγεται από τη λύρα η μουσική; Δεν υπάρχει αυτός που προβλέπει∙ και πώς μέσα απ’ όλα αναδεικνύεται η πρόνοια του Θεού; Δεν υπάρχει ο ηνίοχος∙ και πώς οδηγούνται τα άρματα των τεσσάρων τροχών; Δεν υπάρχει ο αγαλματοποιός∙ και πώς έγιναν οι άνθρωποι που, όπως τα αγάλματα, βρέθηκαν στον κόσμο; Δεν υπάρχει ο καμαροποιός∙ και τότε ποιος στερέωσε σαν καμάρα τον ουρανό; Δεν υπάρχει ο χρυσοχόος∙ και τότε ποιος ακούμπησε τον ήλιο στον ουρανό σαν έναν ολόχρυσο δίσκο πάνω σ’ ένα τραπέζι; Δεν υπάρχει ο λαμπαδούχος∙ και τότε ποιος έστησε τη σελήνη σαν ασημένια λαμπάδα μέσα στη νύχτα; Δεν υπάρχει αυτός που φωτίζει∙ και τότε ποιος έδωσε σε σένα αστέρια να σου φέγγουν και να σε φωταγωγούν; Δεν υπάρχει αυτός που έφτιαξε «φτα μεγάλα μόν»∙ και τότε ποιος τοποθέτησε σε τόσο ύψος τα αστέρια και τα έκανε να ανάβουν σαν λυχνάρια; Καθώς και ο προφήτης λέει: «τ ποιήσαντι φτα μεγάλα μόνῳ, τὸν ἥλιον  εἰς τάς ἀρχὰς τῆς ἡμέρας καὶ τὴν σελήνην  εἰς τάς ἀρχὰς τῆς νυκτός ». Δεν υπάρχει ο Δημιουργός και πώς η καλλονή , η μεγάλη ομορφιά των κτισμάτων, μαρτυρά τον Κτίστη; Γιατί εξαιτίας του τόσου μεγέθους και της τόσης ομορφιάς , κατ’ αναλογία, μπορούμε σ’ αυτά να δούμε τον Δημιουργό. Είπε ο άφρων μέσα στην καρδιά του: δεν υπάρχει Θεός. Όλα όσα γίνονται δηλαδή, πράττονται και ενεργούνται στον κόσμο, έχουν αυτόν που τα σχεδιάζει και αυτόν που τα εκτελεί και μόνο ο κόσμος δεν έχει Αυτόν που τον δημιούργησε και τον στόλισε; Αν για σένα δεν υπάρχει Θεός, τί κάνεις στον χώρο όπου υπάρχουν τα του Θεού; Μένεις στο σπίτι του Θεού και αρνείσαι τον οικοδεσπότη; Ή δώσε το ενοίκιο που δεν είναι τίποτα άλλο από την ευχαρίστηση ή φύγε από το σπίτι. Γιατί μένεις και μολύνεις το σπίτι βλασφημώντας;».
Ο άφρων αποστράφηκε τη φρόνηση που είναι αρετή της νόησης , τη λαμπάδα της ψυχής , τη βασίλισσα των λογισμών και τη διδασκαλία των καλών, και απέβαλε τη σοφία, τη σύνεση και τη γνώση. Άφρονα λέει ο Γραφή, όχι αυτόν που δεν έχει μυαλό, ή τον παράφρονα, ή αυτόν που έχει λίγο μυαλό, αλλά τον κακόφρονα. Ταλαίπωρος άνθρωπος ο άφρων.


Πηγή: «Το γνώθι σαυτόν
ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ»
ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ
Γ΄ΕΚΔΟΣΗ
Απόδοση στη Νέα Ελληνική:
Ευανθία Χατζή
Επιμέλεια κειμένου- Επίμετρο:
Γιώργος Μπάρλας
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ
Αθήνα 2011


Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2013

“ Άμα μας ξεχνάτε, πέφτουμε χαμηλά”



Πόσο απαραίτητο είναι να προσευχόμαστε και να κάνουμε στην Εκκλησία τα μνημόσυνα για τις ψυχές των κεκοιμημένων, το αποδεικνύουν και τα ακόλουθα δύο περιστατικά. Τα διηγήθηκαν δυο ευσεβείς και καλλιεργημένες προσκυνήτριες από γειτονικό χωριό. Η μία είπε:
“Πάνω στον χρόνο που κοιμήθηκε η μητέρα μου, λησμόνησα την ημέρα που έπρεπε να γίνει το μνημόσυνο. Το βράδυ την είδε στον ύπνο της η κόρη μου ( η εγγονή της ) και της είπε με παράπονο και στενοχωρημένη:
-     Πες στην μάνα σου, γιατί με ξέχασε;    Ούτε ένα κερί; Εγώ την άφησα στο πόδι μου. Όταν μας ξεχνάτε , πέφτουμε χαμηλά!
Πράγματι, η μητέρα μου φρόντιζε πολύ τα καθήκοντά της έναντι των κεκοιμημένων.
Την άλλη μέρα, όταν άκουσα το μήνυμά της από το στόμα της κόρης μου, αμέσως έβρασα σιτάρι και το πήγα στην Εκκλησία να μνημονευθή”.
Η άλλη κυρία είπε κάτι σχετικό:
“Λησμόνησα να κάνω τα χρυσά κόλλυβα για την μητέρα μου. ( Στην Ρούμελη “χρυσά κόλλυβα” λένε τα κόλλυβα που γίνονται το Σάββατο της εβδομάδας της Πεντηκοστής, όπου τελειώνει η αναστάσιμη χάρι που δίδεται στις ψυχές των κεκοιμημένων, σύμφωνα με παράδοση της Εκκλησίας μας. ) . Το βράδυ την βλέπω στον ύπνο μου  ότι στεκόταν μπροστά στην εικόνα της Παναγίας και μ’ ένα κουτάλι έτρωγε κόλλυβα από ξένα πιάτα που ήσαν τοποθετημένα εκεί.
-     Καλέ μητέρα, τρως ξένα κόλλυβα; Την ρώτησα .
 Κι εκείνη απάντησε:
-     Τι να κάνω, κόρη μου, αφού δεν μου έφτειαξες εσύ;
Το παράπονό της μ’ άγγιξε στην καρδιά. Από τότε ποτέ δεν παρέλειψα τα καθήκοντά μου έναντι των κεκοιμημένων.”

“Τι να κάνω θειά; Ψάχνω να βρω δυό σπυριά  σιτάρι να φάω!”


Σ’ ένα χωριό της Ρούμελης έφυγε για τον Ουρανό ένας αρκετά νέος άνθρωπος. Όταν ήρθε ο καιρός να γίνει το μνημόσυνο των σαράντα ημερών, για να τιμήσουν, όπως νόμιζαν τον νεκρό, παρήγγειλαν οι συγγενείς τον δίσκο των κολλύβων σ’ ένα καλό ζαχαροπλαστείο της γειτονικής πόλεως. Κι εκεί, για να ευχαριστήσουν τους πελάτες τους, και τι δεν έβαλαν επάνω στον δίσκο! Ζαχαρένια στολίδια και λουλούδια, ζάχαρες, κρέμες κ.λ.π. Όλα, εκτός από σιτάρι!
Έγινε το μνημόσυνο και το βράδυ μία θεία του κεκοιμημένου τον είδε στον ύπνο της να πετάει με αγανάκτηση επάνω απ’ τον δίσκο όλα αυτά τα περιττά στολίδια.
-     Κώστα μου! Του είπε, γιατί πετάς τα στολίδια από τον δίσκο σου;
Τότε εκείνος την κοίταξε αυστηρά και της είπε:
-     Τι να κάνω, καημένη θειά; Ψάχνω να βρω δυο σπυριά σιτάρι να φάω!

Ας το λάβουμε υπ’ όψιν μας αυτό, διότι τα κόλλυβα πρέπει να γίνονται με σιτάρι. Ο στολισμός ας είναι λιτός. Ο Κύριος είπε: “ μν μν λέγω μν, ἐὰν μ κόκκος το σίτου πεσν ες τν γν ποθάν, ατς μόνος μένει, ἐὰν δ ποθάν πολν καρπν φέρει” (Ιωάν. 12,24 ) .


Πηγή: «ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Ουράνια μηνύματα
Θαυμαστά γεγονότα»
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ
ΔΩΡΙΔΑ 2009




Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2013

Η αξία του εκκλησιασμού

Η Κυριακή είναι μια ιδιαίτερα ευλογημένη ημέρα. Είναι μία ιερή ημέρα ,αφού είναι αφιερωμένη στον Θεό. Θα ξεκουράσουμε το σώμα μας, από τις καθημερινές ταλαιπωρίες, κόπους και βάσανα και μέριμνες βιοτικές. Θα ανυψώσουμε την ψυχή και το πνεύμα μας προς τον Θεό και Δημιουργό μας. Σαν το διψασμένο ελάφι θα προσέλθουμε στην Εκκλησία να ενωθούμε με τον Θεό και να πάρουμε Χάρη και ευλογία, να κοινωνήσουμε το Σώμα Του και το Αίμα Του. Γι’ αυτό το λόγο, κανένας καλός Χριστιανός δεν απουσιάζει από την Εκκλησία, αλλά τρέχει «εις τα αυλάς του Κυρίου», για να λατρέψει τον Θεό, να ανανεωθεί και να ανεφοδιαστεί.

Πολλοί, δυστυχώς, αμελούμε τον εκκλησιασμό μας, κυρίως την περίοδο του καλοκαιριού. Οι Ναοί σκυθρωπάζουν και οι Άγιοι λυπούνται και κλαίνε. Αυτό, κυρίως, συμβαίνει λόγω παραθερισμού, ταξιδιών κλπ. Δεν αρνούμαστε την αναγκαιότητά τους, αλλά ας αναζητούμε, όπου κι αν είμαστε,, τον εκκλησιασμό μας, τουλάχιστον τις Άγιες Κυριακές. Ασφαλώς θα δώσουμε λόγο, γιατί οι απουσίες μας θα μετρηθούν και οι αδικαιολόγητες θα βαραίνουν πολύ, αλλά ας μην είναι ο φόβος, που θα μας οδηγήσει στην Εκκλησία.
Έχουμε ψυχή αθάνατη, που όμως έχει ανάγκη τροφής πνευματικής. Γιατί ο άνθρωπος δεν είναι μόνο υλικό σώμα. Έχει ανάγκη από το καθημερινό ψωμί, όμως αυτό δεν φτάνει. Ο άνθρωπος ζει πρωτίστως «με κάθε λόγο εξερχόμενο από το στόμα του Θεού».
Έχει παρατηρηθεί, ότι άνθρωποι που δεν εκκλησιάζονται, γίνονται ψυχροί, σκληροί και εγωιστές και συνεπώς αδιάφοροι προς κάθε τι ψηλό και ευγενικό. Προς κάθε τι πνευματικό. Και απομακρύνονται από τον Θεό, και περιφρονούν τον Θεό. Μολονότι αυτοί οι άνθρωποι ζουν ακόμη στην γη, βιώνουν την κόλαση και τον Άδη.
Ο πονηρός διάβολος , κάνει ότι θέλει αυτούς τους ανθρώπους. Του έχουν δώσει δικαιώματα και σ’ αυτόν υποτάσσονται. Ας μην κάνουμε βήματα προς τα πίσω ή προς τα κάτω. Δεν υπάρχει τίποτα το ουδέτερο. Το κάθε τι που θα κάνω είναι ή θετικό ή αρνητικό. Δεν μπορώ να πω: «δεν πειράζει αν δεν πάω μια φορά στην εκκλησία». Πειράζει. Χάνω τον Χριστό, χάνω την Θεία Κοινωνία. Χάνω τον Λόγο του Θεού που με ζωοποιεί, με ζωογονεί.
Ο Θεός μας έχει φανερώσει το θέλημά Του: «ξ μέρας ργ κα ποιήσεις πάντα τ ργα σου,  τ δ μέρ τ βδόμ σάββατα Κυρί τ Θε σου. Ο ποιήσεις ν ατ πν ργον, …». Την έβδομη ημέρα θα την αφιερώσεις στην  λατρεία του Θεού. Είναι η ημέρα του Κυρίου, είναι ΚΥΡΙΑΚΗ. Θα προσευχηθείς και θα κάνεις θεάρεστα έργα . Οι Πατέρες μας συμβουλεύουν: «Εν Εκκλησίαις ευλογείτε τον Θεόν». Να ευλογούμε και να δοξάζουμε τον Θεό συναθροιζόμενοι σε ιερές συνάξεις. Εκεί που οι πιστοί θα συμμετάσχουμε στην Θεία Λειτουργεία και στην Θεία Ευχαριστία. Δεν παρακολουθούμε την Θεία Λειτουργεία, όπως από ραδιοφώνου. Συμμετέχουμε σ’ αυτήν.
Ο Άγιος Ιγνάτιος , ο Θεοφόρος μας προτρέπει: « Σπουδάζετε ον πυκνότερον συνέρχεσθαι ες εχαριστίαν θεο κα ες δόξαν. ταν γρ πυκνς π τ ατ γίνεσθε, καθαιρονται α δυνάμεις το Σαταν, κα λύεται λεθρος ατο ν τ μονοί μν τς πίστεως».  Δηλαδή , να φροντίζετε να εκκλησιάζεστε συχνότερα με σκοπό την ευχαριστία και δόξα του Θεού. Διότι όταν συναθροίζεσθε συχνά, στο ίδιο μέρος  (στο Ναό) ,συντρίβονται οι δυνάμεις του σατανά και εκμηδενίζεται η καταστρεπτική του δύναμη, με την ομόνοια της πίστης σας.
Πολύ μεγάλη είναι η ωφέλεια που προέρχεται από την συμμετοχή μας στην Θεία Λειτουργεία. Κατατροπώνεται ο μεγαλύτερος εχθρός μας ο διάβολος και η ψυχή μας αποκτά περισσότερη δύναμη για την αντιμετώπιση του καθημερινού μας αγώνα. Αγωνιζόμαστε για το καθημερινό μας ψωμί αλλά και ο λόγος του Θεού για να αποκτηθεί και να εφαρμοστεί θέλει την προσπάθειά του και τον κόπο του. Έτσι και η ψυχή μας αγιάζεται, με την απόκτηση του Λόγου του Θεού και η εφαρμογή Του ,αλλά και το σώμα μας, γιατί το τρέφουμε με αυτό το αγιασμένο ψωμί.
Αδελφέ μου, ας μην απουσιάζουμε ποτέ από την Εκκλησία την ημέρα του Κυρίου. Να ξεκινάμε νωρίς και να συμμετέχουμε σε όλη την Θεία Λατρεία. Να δοξάζουμε τον Θεό για όλα τα αγαθά που μας παρέχει, και να Τον ικετεύουμε να μας βοηθάει στον αγώνα μας να Τον ευαρεστούμε.
Και ασφαλώς, αδελφέ μου, Τον ευαρεστούμε με την συμμετοχή μας στην Θεία Λειτουργία και Θεία Ευχαριστία. Και ασφαλώς ανεφοδιαζόμαστε με την Χάρη Του, και έχουμε περισσότερη γαλήνη και ειρήνη στην ψυχή μας. Και η μακαριότητα του Παραδείσου μας γίνεται πιο οικεία.
Ο Παράδεισος είναι μέσα μας. « βασιλεία, τν ορανν, ντς μν στιν.» Ας τον γνωρίσουμε και ας τον ζήσουμε.


Πηγή: «Ο ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ»
ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΔΙΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ- ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2013-ΦΥΛΛΟ 114
ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ
Εκδότης- ιδιοκτήτης:

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ


Νώτη Γεωργία


Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013

Τι είναι το σπίτι για μας


Digital StillCamera
Της Ζήνας Λυσάνδρου Παναγίδη
Φιλολόγου
Αφορμή για το παρόν άρθρο μού έδωσε μια φράση της μ. Μάργκαρετ Θάτσερ που διάβασα τις τελευταίες μέρες σε κάποιο ιστολόγιο. Είχε πει η σιδηρά κυρία τα πιο κάτω φαιδρά, κατά την άποψή μου: «Σπίτι είναι ο τόπος όπου πας, όταν δεν έχεις τίποτα άλλο να κάνεις».
Πόσο αποκαρδιωτικά λόγια. Πόση αλλοτρίωση και ισοπέδωση της γυναίκας. Το σπίτι είναι μόνο για τα ναυάγια της ζωής, για τους άχρηστους και τους περιθωριακούς, σαν να μας λέει. Με λίγα λόγια όσοι είναι στο σπίτι τους, δεν αξίζει να ζουν. Οποία απαξίωση στις χιλιάδες νοικοκυρές όλου του κόσμου που μεγαλώνουν σωστές οικογένειες, που θυσιάζουν τη ζωή τους για να έχουν μια όμορφη ατμόσφαιρα σε όσους αγαπούν, που τους έχουν πάντα ζεστό, φρέσκο φαγητό, που διακρίνονται για τον ετεροκεντρισμό της αγάπης.
Σπίτι για μας είναι η φωλιά μας. Είναι ο δικός μας χώρος. Είναι ο τόπος όπου τα πρόσωπα που αγαπιούνται βρίσκονται μαζί, μαθαίνουν να συμβιώνουν, έστω και με τις διενέξεις τους, μαθαίνουν να λύνουν τις διαφορές τους  και να αγαπιούνται κάθε φορά. Είναι ο χώρος, ακόμη, που συναντούνται δυο και τρεις γενιές, όταν υπάρχουν  γιαγιάδες και παππούδες που δεν αφήνονται στη μοναξιά τους.
Ταυτόχρονα, σπίτι είναι ο χώρος που έχεις όλα τα πράγματα που σου αρέσουν. Αντανακλά το γούστο σου, τις συνήθειές σου, την πνευματική σου στάθμη, τα χρώματα που σου αρέσουν, τα πιστεύω και τις αρχές σου, τους ήρωες και τις ηρωίδες σου.
Επιπλέον, το σπίτι για μας είναι ο χώρος που δεχόμαστε τους συγγενείς και τους φίλους μας, τους περιποιόμαστε, ετοιμάζουμε με αγάπη και χαρά τα αγαπημένα μας φαγητά και γλυκά για να τους ευχαριστήσουμε, γελάμε με τα αστεία μας, συζητάμε για την πολιτική, και καμιά φορά ανεβαίνουν και οι τόνοι.
Αξίζει να τονίσουμε ότι σπίτι είναι ο χώρος όπου δεν χρειάζεται ο άνθρωπος να φορά τη μάσκα του κοινωνικού καθωσπρεπισμού, που αφήνει τον εαυτό του ελεύθερο να εκτονωθεί, να είναι ο εαυτός του. Οι δικοί του άνθρωποι δεν τον παρεξηγούν και τον κατανοούν, κι αν ακόμα δεν νιώθει καλά.
Απεναντίας, τον συντρέχουν, τον συμπονούν και τον παρηγορούν. Είναι ο χώρος που ακουμπά ο κάθε πονεμένος για να βρει ανακούφιση από τα βάρη της ζωής. Είναι το καταφύγιό μας.
Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι σπίτι είναι ο χώρος που μοιραζόμαστε τα μυστικά μας, που δείχνουμε τον πραγματικό εαυτό μας, που ξεγυμνωνόμαστε ψυχικά, που ξεκουραζόμαστε σωματικά, που αναλαμβάνουμε δυνάμεις, σαν τον μυθικό Ανταίο που από τη Γη έπαιρνε δύναμη.
Το σπίτι, επίσης, είναι ο καρπός του αγώνα δυο ανθρώπων, η ανταμοιβή των κόπων τους, το αποτέλεσμα της σκληρής δουλειάς και της οικονομίας, για να έχουν ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους. Είναι το συναίσθημα του «έχειν», η έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου για ασφάλεια, μα και η μέγιστη και πρωτόφαντη ικανοποίηση ότι δυο άνθρωποι μαζί ένωσαν τις δυνάμεις τους κι έκαναν κάτι δικό τους, χωρίς να περιμένουν από άλλους να τους το δώσουν έτοιμο.
Σπίτι, για μένα είναι η μυρωδιά που με τύλιγε, μόλις έφτανα έξω από το σπίτι μας, κι ερχόταν από το φούρνο, όταν η μητέρα μου έψηνε τα πρόσφορα και την πίτα, την «κόρτα», που παίρναμε στην εκκλησία για το μνημόσυνο του παπά μου ή των παππούδων μου, μετά την προσφυγιά μας. Αυτή η μυρωδιά του φρεσκοψημένου άρτου είναι αξεπέραστη, διαπερνά κάθε πόρο της ύπαρξής μας, και δεν φεύγει ποτέ.
Σπίτι, πρωτίστως, για μας τους πρόσφυγες είναι το πατρικό μας που κουρσεύτηκε. Για μένα είναι το επιβλητικό αρχοντικό μας σπίτι με τα κεραμίδια, με το ανώι για τις ζεστές νύκτες του καλοκαιριού, με τα σκαλιά της εισόδου που κάναμε τσουλήθρα. Σπίτι για μένα είναι τα περίτεχνα σχέδια στην πόρτα της εισόδου, τα πανέμορφα μαρμαράκια με τα εντυπωσιακά χρώματα και σχέδια, το δωμάτιό μου όπου έκανα τα κοριτσίστικα όνειρά μου. Σπίτι για μένα είναι εκεί που γεννήθηκα, και φυλάω στην πιο πολύτιμη γωνιά της καρδιάς μου τις ανεξίτηλες εικόνες από τον παπά μου να μας διηγείται ιστορίες και να ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια, και τη μητέρα μου να μας προλαβαίνει κάθε μας ανάγκη.
Σπίτι, επίσης, είναι οι οικογενειακές φωτογραφίες που βγάλαμε στο φωτογραφείο του Βασιλείου στο Βαρώσι, το σεντούκι με τα προικιά, στην περίπτωσή μας τα πολύχρωμα λευκονοικιάτικα υφαντά, τα ταϊστά, τα μεταξωτά. Επιπρόσθετα, είναι και η σουβάντζα με τα πιάτα της προγιαγιάς, η βιτρίνα με τα κινέζικα βάζα, η αυλή μας με τους λεμονανθούς και τα γιασεμιά.
Το σπίτι μου, μου το θυμίζουν οι δυο φούρνοι της αυλής του πατρικού μου που μοσκοβολούσαν στη γειτονιά σαν φούρνιζε η μητέρα μου στον μεγάλο φούρνο ψωμιά που έβγαιναν αχνιστά και μυρωδάτα, μαζί με τις ελιόπιτες, τις χαλλουμόπιτες, τις τιτσιρόπιτες, και άλλα καλούδια, και το μικρό φουρνάκι για το ψητό της Κυριακής, το κέικ και τον σιμιγδαλένιο χαλβά.
Σπίτι, τέλος, είναι ο τόπος που θέλουμε να γυρίσουμε. Εκεί που αφήσαμε τα νεανικά μας όνειρα. Εκεί που κάναμε τις ζαβολιές μας. Εκεί που δεθήκαμε με ακατάλυτους δεσμούς αγάπης με την οικογένειά μας.
Πού να καταλάβουν άνθρωποι ψυχροί, άτεγκτοι και αδυσώπητοι, τι σημαίνει σπίτι; Πού να τη βρουν την ευαισθησία, όταν στη θέση της καρδιάς έχουν το χρήμα, το συμφέρον, την εξουσιομανία, την επικράτηση;
Δεν είναι, λοιπόν, για μας το σπίτι ο τόπος που καταλήγεις, όταν δεν έχεις τι άλλο να κάνεις, αλλά ο τόπος όπου παίρνει νόημα η ύπαρξή σου! Προσωπικά, αγάπησα πιο πολύ το σπίτι μου, από πέρσι τέτοιο καιρό που αφυπηρέτησα πρόωρα και έμεινα στο σπίτι. Δεν υπάρχει ωραιότερος τόπος!

ΜΗΝΥΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΦΑΝΑΡΙ ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ: Δεν προδίδουμε την Ορθοδοξία - Δεν είμαστε οικουμενιστές

 http://dogma.gr/default.php?pname=Article&art_id=3758&catid=1
 Παρασκευή, 20 Σεπτεμβρίου, 2013 | 16:27
Κείμενο Λουδάρος Ανδρέας Φωτογραφίες Νίκος Μαγγίνας
Ισχυρό μήνυμα με πολλαπλούς αποδέκτες στο εσωτερικό όλων των Εκκλησιών απέστειλε σήμερα ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος για το θέμα του οικουμενικού διαλόγου.

Απευθυνόμενος προς τον Πατριάρχη της Βουλγαρίας κ. Νεόφυτο ο οποίος πραγματοποιεί ειρηνική επίσκεψη στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, ο κ. Βαρθολομαίος είπε μεταξύ άλλων πως ούτε την Ορθοδοξία προδίδει αλλά ούτε ακολουθεί οικουμενιστικικές αντιλήψεις όπως λέγεται.

«Διά της τακτικής ταύτης δεν προδίδομεν την Ορθοδοξίαν, ως κατηγορούμεθα, ούτε υποστηρίζομεν οικουμενιστικάς αντιλήψεις, αλλά κηρύσσομεν προς τους ετεροδόξους και προς πάντας την Ορθόδοξον αλήθειαν» είπε χαρακτηριστικά.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης έκανε εκτεταμένη αναφορά στις αντιδράσεις που υπάρχουν πάνω στον θεολογικό διάλογο τόσο στη Βουλγαρία όσο και σε άλλες χώρες, σημειώνοντας πως αυτές οι ενέργειες έχουν στόχο την αλληλοκατανόηση και την αποδοχή εν καιρώ «υπό των ετεροδόξων της μιάς Ορθοδόξου πίστεως».

«Δεν αποσκοπούν, ως εγράφη και εν Βουλγαρία και αλλαχού, εις την δημιουργίαν ενός κοινώς αποδεκτού «συνονθυλεύματος» δοξασιών. Δηλαδή, δεν επιδιώκεται διά της λεγομένης οικουμενικής κινήσεως η αποδοχή μιάς «χριστιανικής συγκρητιστικής ομολογίας», αλλά η εμβάθυνσις εις την Χριστιανικήν Ορθόδοξον πίστιν και εις την κοινωνικήν συνεργασίαν των επικαλουμένων το όνομα του Χριστού» τόνισε ο κ. Βαρθολομαίος.

Συμπλήρωσε δε πως «Δεν φοβούμεθα, ως εικός, οι Ορθόδοξοι, οι έχοντες το πλήρωμα της αληθείας, ότι θα επηρεασθώμεν εκ των απόψεων των ετεροδόξων αδελφών ημών επί των δογματικών θεμάτων».

ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ


Ο Οικουμενικός Πατριάρχης δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στα σοβαρά προβλήματα στις σχέσεις μεταξύ των Ορθοδόξων Εκκλησιών, προβλήματα που έχουν πολλές φορές ανακόψει την πορεία προς την σύγκληση της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, μιας σύναξης δηλαδή όλων των Προκαθημένων οι οποίοι θα συζητήσουν για θέματα κοινού ενδιαφέροντος.

«Εσχάτως όμως αι συνθήκαι αύται έχουν βελτιωθή και η επιθυμία μεγαλυτέρας ενότητος και συνεργασίας έχει ανδρωθή. Εις τούτο συνετέλεσαν πολλοί, μη προβλέψιμοι ανθρωπίνως και αστάθμητοι παράγοντες, καθώς και η προετοιμαζομένη Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας, η προπαρασκευή της οποίας, ακόμη και όταν ανέδειξε περιπτώσεις διαφωνίας, συνανέδειξε και αποδεικνύει και την επιθυμίαν της υπερβάσεως των δυσχερειών και της συσφίγξεως των ακαταλύτων και ειλικρινών πνευματικών δεσμών, οι οποίοι συνδέουν αδιαρρήκτως τας επί μέρους Ορθοδόξους Εκκλησίας προς αλλήλας και προς το πρώτον μεταξύ αυτών Οικουμενικόν Πατριαρχείον» είπε ο Πατριάρχης.

Ο κ. Βαρθολομαίος τόνισε πως οι τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες είναι ενωμένες γύρω από το κοινό Ποτήριο και οι επι μέρους διαφωνίες δεν αναιρούν την ενότητα τους.

«Ως εκ τούτου, αξιολογούμεν, ότι αι καταβαλλόμεναι προσπάθειαι γεφυρώσεως των μεταξύ των Ορθοδόξων Εκκλησιών διαφορών δεν είναι προσπάθειαι επιτεύξεως της ήδη υφισταμένης αδιασαλεύτου ενότητος, αλλά προσπάθειαι περαιτέρω εμβαθύνσεως και εδραιώσεως αυτής, ως και επιτεύξεως μιάς ομοιομόρφου κατά το εφικτόν αντιμετωπίσεως των διαφόρων ανακυπτόντων θεμάτων» συμπλήρωσε.

Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013

Τόπος ησυχίας και άνθρωπος της ησυχίας

Είναι  στιγμές που ψάχνεις απεγνωσμένα την ησυχία για να προσευχηθείς και να μιλήσεις με το Θεό. Και βαδίζεις μέσα σε τόπου όπου η σιωπή απλώνεται και ο ουρανός σκεπάζει σαν γαλάζιο πέπλο και τα βουνά υψώνονται στα σύννεφα και σ’αγκαλιάζουν προστατευτικά , κι ο ήλιος ζεσταίνει με την αγάπη του και το βλέμμα απλώνεται στο άπειρο με τον θρόνο του Κυρίου να διαγράφεται σ’όλη τη φύση. Και ψάχνεις παράλληλα άνθρωπο πιστό «βλέποντα» για να σου μιλήσει για τα μεγαλεία Του και να σου πάρει τον πόνο και τον λογισμό που σε σβαρνίζουν στην απόγνωση και να σου γλυκάνει την ελπίδα και την χαρά της παρουσίας του Θεού. Ζητάς άνθρωπο του Θεού για να μπεις μέσα στην ηρεμία της καρδιάς του και να ανοίξεις την δική σου καρδιά και να πεις τις πτώσεις και τα λάθη σου και ν’ακουπήσεις στην αγκάλη του την πατρική και να νιώσεις την συγχώρηση και την αποδοχή του Θεού. Είναι τα δυο αυτά μεγάλα που χάνει η ψυχή του ανθρώπου, έναν τόπο ησυχίας και έναν άνθρωπο της ησυχίας του Θεού για να μιλήσει.

Όμως η ησυχία είναι τόπος της καρδιάς  μας και όχι κατ’ ανάγκην μία φυσική σπηλιά ή ένα απόξενο ασκητήριο. Επίσης, το να ψάχνει κανείς ένα Γέροντα να ακουπήσει μπορεί να είναι μεν σωτήριο, αλλά από την άλλη πλευρά μπορεί να προσκολληθεί ψυχικά σ’ αυτόν και να χάσει την ελευθερία του πνεύματος και την άμεση σχέση του με τον Θεό και να τον εμπιστευθεί σαν ένα αντικαταθλιπτικό φάρμακο και σαν ένα μείζον ηρεμιστικό για τις ανασφάλειές του και να χάσει την προσωπική του επικοινωνία με τον Θεός  και την ευθύνη του εαυτού του. Η βασική πεποίθηση του ανθρώπου πρέπει να είναι ότι στον κόσμο αυτό είναι μόνος του τελείως με μόνο τον Κύριο και ότι δεν λυτρώνεται ούτε από την αλλαγή του τόπου κατοικίας του, αλλά και ούτε από τον άγιο Πνευματικό του , αν ο ίδιος δε ζήσει το μεγαλείο του δικού του σκληρού αγώνος της ένωσής του με τον Θεό. Ο άγιος Αντώνιος έλεγε σ’ένα χριστιανό που πήγε στο ασκητήριό του  για να του κάνει μία ευχή και ως διά μαγείας να λυτρωθεί από την δυσκολία του, ότι δεν μπορεί ούτε αυτός αλλά ούτε και ο ίδιος ο Θεός να τον βοηθήσει, αν ο ίδιος δεν αρχίσει πρώτα να πλησιάζει τον Θεό με τον κόπο του. Ο δε άγιος Συμεών έλεγε μία προσευχή πολύ ενδεικτική της μοναξιάς του ενώπιων του Κυρίου «ελθέ Κύριε ο  μόνος προς μόνον, ο χωρίσας και ποιήσας με μόνον ότι μόνος ειμί εν τη γή»….

π. Σεβαστιανού Τοπάλη
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...