Η αρχαία Θεία Λειτουργία του Αγίου Γρηγορίου Θεολόγου στην Παναγία Φανερωμένη

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ  ΣΕΡΒΙΩΝ  &  ΚΟΖΑΝΗΣ ΙΕΡΟΣ  ΝΑΟΣ  ΠΑΝΑΓΙΑΣ  ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗΣ  ΚΟΖΑΝΗΣ

Κοζάνη, 22 Ιανουαρίου 2015

 

Η  αρχαία  Θεία  Λειτουργία  του  Αγίου  Γρηγορίου  Θεολόγου

στην  Παναγία  Φανερωμένη

            Την Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2015, κατά την οποία η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του εν Αγίοις πατρός ημών Γρηγορίου του Θεολόγου, θα τελεσθεί στον Ιερό Ναό της Παναγίας Φανερωμένης Κοζάνης η αρχαία Θεία Λειτουργία που συνέγραψε ο Άγιος Γρηγόριος.

Από τον Ιερό Ναό

Ο Άγιος του πονεμένου λαού Όσιος Παΐσιος Αγιορείτης

Ο πρωτοπρ. Χαρίλαος Παπαγεωργίου μιλάει για την οσιακή μορφή του Γέροντα Παϊσίου και την αγάπη του για τον πονεμένο άνθρωπο.

Σχολή Γονέων Αγ. Νικολάου 12-01-2015

Σχολή Γονέων Αγ. Νικολάου 12-01-2015 by Saliveros on Mixcloud

Την Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2015 και ώρα 18:30 στις συναντήσεις της Σχολής Γονέων της ενορίας μας στο Πνευματικό Κέντρο (παραπλεύρως του Ι. Ναού) μίλησε η πρεσβ. Μαργαρίτα Μαρκαντώνη (καθ. Οικιακής Οικονομίας) με θέμα: «Γάμος : Πορεία προς την τελείωση»

Πρόσκληση

Ο Σιατίστης Αντώνιος: Ένας άγιος Αρχιερεύς

Στέλιο, αγαπητέ φίλε και αδελφέ, Καλημέρα,

Άργησα να σου γράψω. Απουσίαζα. Σου οφείλω τα βιογραφικά που τα φωτοτύπησα από τον τόμο που εκδόθηκε για τα τριάντα χρόνια της επισκοπικής του διακονίας.

Εκείνο που θάθελα να σε βεβαιώσω είναι ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν Άγιος. Ζούσε άγια. Είκοσι χρόνια που τον έζησα από κοντά το έβλεπα, το ένοιωθα. Ακτινοβολούσε φως, γέλιο, ήρεμο. Απλός σ’ όλα του. Φτωχός μέχρι τρέλας. Λιτός απερίγραπτα.

Πηγή: oodegr.co1

Ντρέπομαι όταν αναλογίζομαι το πόσες φορές λειτούργησα μαζί του κι εγώ φορούσα στολές πλούσιες κι αυτός ήταν πλάι μας φτωχότατος.

Θα σου πω κάτι για να θαυμάσεις πάνω σ’ αυτό. Αγόρασα μια βαλίτσα, κάποτε, για τις στολές μου όταν μετακινούμουνα. Δερμάτινη. Ήλθε λοιπόν στην Εκκλησία, ως τοποτηρητής. Είχε μια βαλίτσα ξύλινη – εσωτερικά επενδυμένη με ταπετσαρία χάρτινη, σαν κι αυτές που έχουν κάτι λαϊκά μπαούλα. Ντράπηκα. Παπάς εγώ. Δεσπότης αυτός. Του λέω, «Γέροντα δεν πάει άλλο. Θα πάρετε τη βαλίτσα τη δική μου». Επαναστάτησε. «Όχι» μου λέει, «εσύ είσαι οικογενειάρχης, έχεις παιδιά και άλλα τέτοια». Τελικά την πήρε. Ύστερα από μέρες μου τηλεφώνησε. «Έλα να πάμε να λειτουργήσουμε σε κάποια κωμόπολη». Πάω, τι να δω. Η ξύλινη βαλίτσα. «Πάλι τα ίδια» του λέω. «Παιδάκι μου, μου λέει, «έπιασε τόπο, την έδωσα σε μια φτωχιά».

Πήγαμε, κάποτε με του δικούς μου στη Σιάτιστα να τον επισκεφθούμε. Και τι να δούμε: Σφουγγάριζε τις σκάλες της Μητρόπολης. «Αυτά τα λεφτά που θα ’δινα σε μια γυναίκα τα βάζω στο φιλόπτωχο – κι ύστερα μη ξεχνάτε πως αν ήμουνα στο μοναστήρι θα έκανα κάποιοδιακόνημα».

Μου διηγήθηκε κάποιος: Ήταν ο πρώτος καιρός που είχε έλθει στη Μητρόπολη. Δεν ήταν ακόμα γνωστός. Πήγε μια Κυριακή σε χωριό στο Βόιο. Τέλειωσε η Λειτουργία. Βγήκε έξω και περίμενε κανένας να τον μαζέψει για τον πάει στη Σιάτιστα. Αυτοκίνητο δεν είχε μέχρι που πέθανε. Στάθηκε ένας με το αυτοκίνητό του, αυτός που μου τα διηγείται, και του λέει. «Παπούλη που πας»; Λέει αυτός Σιάτιστα». «Και εγώ εκεί πάω, αλλά έχω δίπλα μου τη γυναίκα μου. Πρέπει να στριμωχθούμε». Του λέει ο Δεσπότης. «Στην καρότσα με παίρνεις; Λέει «Ναι». Ανέβηκε στην καρότσα. Φτάσαμε στη Σιάτιστα. Θέαμα. Έτρεξαν άνθρωποι. Στάθηκαν μπροστά στον επίσκοπο. Τον βοήθησαν να κατέβει. Χειροφιλήματα. Ρωτάει ο άνθρωπος. «Ποιος είναι;» «Ο Δεσπότης». Αρχίζει να κλαίει. «Έβαλα», μου λέει, «τον Δεσπότη στην καρότσα κι άφησα τη γυναίκα μου στο κάθισμα». Και τέτοια περιστατικά, Στέλιο πολλά. Αυτός ο Άγιος άφησε περιουσία στη Μητρόπολη. Τα μοναστήρια του.

Ατέλειωτες ώρες εξομολόγηση. Η μισή Κοζάνη πήγαινε σ’ αυτόν. Αγρυπνίες. Κόσμος από Καστοριά, Γρεβενά, Κοζάνη, Πτολεμαΐδα. Δυο φορές έκανε τοποτηρητής από 2-3 μήνες και τα γύρισε όλα τα χωριά της περιοχής, εκατόν πενήντα (150) τον αριθμό, από δύο φορές!

Στην Κηδεία του, όταν ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, είπε ότι σήμερα κηδεύουμε έναν άγιο, ο κόσμος όλος φώναξε με μια φωνή τρεις φορές «Άγιος». Ακόμα σηκώνεται η τρίχα μου.

Αυτές τις ημέρες κυκλοφόρησε ένα βιβλίο «Ο Φιλομόναχος Επίσκοπος». Μόλις το πάρω θα στο στείλω.

Χαιρέτα όλους. Εύχου – Εύχομαι.

Δικός σου,

Παπα-Γιώργης

Κοζάνη, 12 Μαρτίου 2006

Περιοδικό Χριστιανική Βιβλιογραφία, Μάρτιος 2006

Πηγή: http://o-nekros.blogspot.gr/

Από το Γεροντικό:Αββάς Μακάριος

Έλεγαν για τον Αββά Μακάριο ότι εάν ερχόταν για  επίσκεψη αδελφός, και του φερόταν ο αδελφός με τιμή ως άγιο και μεγάλο γέροντα, δεν του μιλούσε καθόλου. 

Εάν όμως τον επισκέπτονταν αδελφός και του έλεγε κάτι για να τον ταπεινωσει όπως  "Αββά , άραγε, όταν ήσουν καμηλιέρης και έκλεβες το νίτρο και το πουλούσες, δεν σε έδερναν οι φύλακες όταν σε καταλάβαιναν;"τότε αυτόν που του έλεγε τέτοια τον μιλούσε με χαρά και του αποκρινόταν   σε ότι τον ρωτούσε στη συνέχεια.

Έλεγε ο Αββάς Παφνούτιος ο μαθητής του Αββά Μακάριου , ότι διηγόταν ο γέροντας.Όταν   ήμουν παιδί, βοσκούσα βόδια με τα άλλα παιδιά. Αυτά κάποτε πήγαν να κλέψουν καρπούζια. Και όπως έτρεχαν να φύγουν τους έπεσε ένα  απο αυτά. Τότε το πήρα και το έφαγα. Απο τότε όποτε το θυμάμαι αυτό, κάθομαι και καλαίω.

Ελεγε ο Αββάς Μακάριος ότι καποτε περπατούσα στην έρημο και βρήκα ένα ριγμένο κρανίο στο έδαφος. Όταν το σκάλισα με τη ράβδο μου, μου μίλησε το κρανίο. Και του λέγω, ποιός είσαι; μου αποκρίθηκε το κρανίο. εγώ ήμουν ιερέας των ειδώλων και των τελευταίων ειδωλολατρών σε αυτον τον τόπο. Εσύ είσαι ο πνευματοφόρος Μακάριος. Όποια ώρα σπλαχνισθείς αυτούς που βρίσκονται στην κόλαση και ευχηθείς γι'αυτούς, παρηγορούνται λίγο. Του λέει ο γέροντας. Ποιά ειναι η παρηγοριά και πως είναι η κόλαση;Του λέγει το κρανίο. Όσο απέχει ο  ουρανός απο τη γη , τόσο είναι η φωτιά απο κάτω μας, απο τα πόδια μέχρι το κεφάλι στεκόμαστε εμείς μέσα στη φωτια. Και δεν μπορούμε ο εναν να δει τον άλλο πρόσωπο προς πρόσωπο. Αλλά είμαστε γυρισμένοι με τις πλάτες.Οταν λοιπόν εύχεσαι , κάποιος μπορεί να δει λίγο το πρόσωπο του άλλου. Αυτή είναι η παρηγοριά μας. Και κλαίγοντας ο γέροντας είπε. Αλλοίμονο την ημέρα που γεννήθηκε ο άνθρωπος. Υπάρχει χειρότερο βάσανο;Του λέγει το κρανίο. Υπάρχει μεγαλύτερο βάσανο κάτω απο εμάς. Του λέγει ο γέροντας. Ποιοί είναι εκεί; Του λέγει το κρανίο. Εμείς που δεν γνωρίζαμε το Θεό , ελεούμαστε τουλάχιστον λίγο. Αυτοί όμως που γνωρίσανε τον Θεό και τον αρνήθηκαν και δεν κάνανε το θέλημά του , είναι κάτω απο εμάς. Πήρε τότε ο γέροντας το κρανίο και το έβαλε μέσα στο χώμα.

Ρώτησε αδελφός τον αββά Μακάριο τον Αιγύπτιο και του είπε:

-Αββά πες μου λόγο για να σωθώ.

-Πήγαινε στο μνήματα  και βρίσε τους νεκρούς

Ο αδερφός αφού πήγε έβρισε και πετροβόλησε τους νεκρούς γύρισε στον γέροντα. 

-Δεν σου μίλησαν;

-Όχι.

-Πήγαινε πάλι αύριο και δόξασέ τους λέγοντας τους απόστολους και δίκαιους.

-Τους δόξασα.

-Δεν σου αποκρίθηκαν;

-Όχι.

-Είδες πόσο τους ατίμασες και δεν σου αποκρίθηκαν και πόσο τους δόξασες και δεν σου μίλησαν. Έτσι και εσύ εαν θέλεις να σωθείς, γίνε νεκρος. Μήτε την αδικία των ανθρώπων μήτε τη δόξα τους να λογαργιάζεις, όπως οι νεκροί. Και θα μπορέσεις να σωθείς.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΛΟΥΚΑ – 18 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2015

Ιερά Μητόπολις Σερβίων και Κοζάνης

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΛΟΥΚΑ

(Λκ. ιζ΄ 12-19)

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἀδελφοὶ μου, ὅπως μᾶς τό βεβαιώνει ἡ Ἁγία Γραφὴ «διῆλθε εὐεργετῶν», δηλαδή, πέρασε τὴ ζωὴ Του εὐεργετώντας καὶ προσφέροντας ἀγάπη στοὺς ἀνθρώπους. Δὲν ἔφερε μόνο τὴ σωτηρία στὸν κόσμο μὲ τήν ἐνσάρκωση Του καὶ τή σταυρικὴ Του θυσία, ἀλλὰ ἀνακούφισε τούς ἀρρώστους τούς πονεμένους καὶ τούς δυστυχισμένους. Ἕνα τέτοιο περιστατικὸ μᾶς διηγεῖται σήμερα ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, ὅταν δέκα λεπροὶ ἄνδρες τοῦ ζήτησαν τὴ θαυματουργικὴ Του βοήθεια καὶ χάρη, γιὰ νὰ τούς ἀπαλλάξη ἀπὸ τὴ βαρειὰ ἀσθένεια ποὺ τούς τυραννοῦσε.

Πράγματι ὁ Κύριος ἔδειξε ὁλοπρόθυμα καὶ στοργικὰ τὴ φιλανθρωπία Του, χαρίζοντάς τους ἔλεος καὶ θεραπεύοντάς τους ἀπὸ τὴ λέπρα. Κι ἐνῶ αὐτοὶ ἔφυγαν ἀπὸ κοντὰ Του, ὑπακούοντας στὴν προτροπὴ τοῦ Ἰησοῦ, νὰ πᾶνε στοὺς ἱερεῖς νὰ δείξουν τούς ἑαυτοὺς των, ὅπως πρόσταζε ἡ νομικὴ διαδικασία, τό θαῦμα πραγματοποιήθηκε. Ἡ λέπρα ἔπεσε ἀπὸ πάνω τους καὶ καθαρίσθηκαν.

Ἕνας ἀπὸ τούς δέκα λεπρούς, μόλις αἰσθάνθηκε πὼς ἔγινε καλά, γύρισε πίσω, κοντὰ στὸν Χριστό, δοξάζοντας μεγαλόφωνα τό Θεό, καὶ ἀφοῦ προσκύνησε τόν Ἰησοῦ τόν εὐχαρίστησε. Μᾶς τονίζει στὴ συνέχεια ὁ εὐαγγελιστὴς πὼς αὐτὸς ποὺ γύρισε πίσω ἦταν Σαμαρείτης, δηλαδὴ ἀνῆκε σὲ μιὰ φυλὴ τήν ὁποία δὲν συμπαθοῦσαν οἱ Ἰουδαῖοι. Τότε ὁ Ἰησοῦς τόν ρώτησε: «Δὲν καθαρίσθηκαν καὶ οἱ δέκα ἀπὸ τὴ λέπρα; Ποῦ εἶναι οἱ ὑπόλοιποι ἐννέα; Κανένας δὲν βρέθηκε ἀπὸ αὐτοὺς νὰ ἐπιστρέψη καὶ νὰ δώση δόξα στὸ Θεὸ γιὰ τὴ θεραπεία του, παρὰ μόνο αὐτὸς ὁ ἀλλοεθνής;» Καὶ στὴ συνέχεια εἶπε πρὸς τόν θεραπευθέντα: «πήγαινε, ἡ πιστὴ σου σὲ ἔσωσε».

Τό περιστατικὸ αὐτὸ ἀδελφοὶ μου, μᾶς δίνει τὴν ἀφορμὴ νὰ μιλήσουμε σήμερα γιὰ τὴ μεγάλη ἀρετὴ τῆς εὐγνωμοσύνης. Καὶ εἶναι πράγματι ἀρετή, διότι χρειάζεται ἀγῶνας καὶ ἐσωτερικὴ καλλιέργεια γιὰ νὰ τήν ἀποκτήσουμε. Ἡ εὐγνωμοσύνη εἶναι τό στολίδι τῆς

ἀνθρώπινης ψυχῆς, εἶναι ἡ ἔκφραση τῆς ἀνταμοιβῆς ἐκείνου ποὺ εὐεργετήθηκε πρὸς τόν εὐεργέτη του.

Οἱ δέκα λεπροὶ τοῦ εὐαγγελίου ἦταν μαζί, ὅταν ἱκέτευαν τόν Χριστό, γιὰ νὰ τούς θεραπεύση, ὅμως ὁ ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς γύρισε καὶ ἔπεσε στὰ πόδια τοῦ εὐεργέτη του. Οἱ ὑπόλοιποι, ἀφοῦ πῆραν τόν δρόμο τους χωρίσθηκαν καὶ δὲν σκέφθηκαν οὔτε πρὸς στιγμὴ νὰ γυρίσουν πίσω, ἔστω μὲ τό βλέμμα τους, γιὰ νὰ ἐκφράσουν τήν εὐχαριστία τους πρὸς τόν Θεό: «Ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν, οὐχὶ οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; Οἱ δὲ ἐννέα ποῦ; Οὐχ εὑρέθησαν ὑποστρέψαντες δοῦναι δόξαν τῷ Θεῷ εἰ μὴ ὁ ἀλλογενὴς οὗτος;».

Ὅμως, ἀπὸ τότε μέχρι σήμερα, δὲν εἶναι μόνο οἱ ἐννέα ἀγνώμονες λεπροὶ ποὺ δὲν εὐχαρίστησαν τόν Θεὸ γιὰ τίς εὐεργεσίες ποὺ τούς προσέφερε. Εἶναι μιὰ σειρὰ ἀτελείωτη καὶ ὅλοι βιάζονται καὶ φεύγουν, διότι εἶναι σημαδεμένοι μὲ ἄλλου εἴδους λέπρας: τήν ἀγνωμοσύνη. Εἶναι ὅλοι ὅσοι εὐεργετήθηκαν ἀπὸ τόν Ἰησοῦ καὶ ποτὲ δὲν γύρισαν γιὰ νὰ τοῦ ποῦν «εὐχαριστῶ». Ἴσως στὴν ἀρχὴ νὰ εἶχαν μέσα τους κάποιο μικρὸ αἴσθημα εὐγνωμοσύνης. Ὅμως ἀργότερα ξεχάσαν τά πάντα καὶ ὁ μεγάλος εὐεργέτης ἔσβησε ἀπὸ τὴ μνήμη τους.

Αὐτὴ εἶναι μιὰ κατάσταση ποὺ τὴ βλέπουμε καὶ τήν ψηλαφοῦμε καθημερινὰ στὴ ζωὴ μας ἀκόμη καὶ στὴν προσωπικὴ μας ζωή. Ἀντιμετωπίζουμε κατὰ καιροὺς φοβερὲς δοκιμασίες, ἀτυχήματα, ἀρρώστειες, ἐπαγγελματικὰ καὶ οἰκογενειακὰ ἀδιέξοδα. Ἀπελπιζόμαστε, στενοχωρούμαστε καὶ ἱκετεύουμε: «Ἰησοῦ, ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς». Παρακαλοῦμε τόν Κύριο νὰ μᾶς βγάλη ἀπὸ τὴ δύσκολη θέση, νὰ βάλη τό χέρι Του! Ὅταν ὅμως ἔρθη ἡ ποθητὴ λύση, περιοριζόμαστε σὲ ἕνα ἁπλὸ «δόξα σοι, ὁ Θεός». Καὶ τό κάνουμε αὐτὸ περισσότερο σὰν ἀναστεναγμὸ ἀνακουφίσεως, παρὰ σὰν προσευχὴ δοξολογίας. Καὶ ἀμέσως τρέχουμε πίσω, ὄχι ἀπὸ τόν Χριστό, ἀλλὰ ἀπὸ τούς ἀγνώμονες ἐννέα λεπρούς!

Ὑποτιμοῦμε τὶς περασμένες δυσκολίες καὶ ξεχνοῦμε τόν εὐεργέτη. Ἐνῶ προηγουμένως σκεπτόμασταν ὅτι μόνο ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ μᾶς βγάλη ἀπὸ τό ἀδιέξοδο, μόλις δοθεῖ ἡ λύση, τότε ὅλα τά

ἐξηγοῦμε μέ τήν λογική. Καὶ τό πιὸ σπουδαῖο, ἡ στοργὴ καὶ ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ, αὐτὸ ποὺ κρύβεται πίσω ἀπὸ κάθε λύση, πίσω ἀπὸ κάποιο πρόβλημά μας, ξεχνιέται καὶ παραμερίζεται.

«Εἰς δὲ ἐξ αὐτῶν ἰδὼν ὅτι ἰάθη ὑπέστρεψε μετὰ φωνῆς μεγάλης δοξάζων τὸν Θεόν», γύρισε πίσω δοξάζοντας τόν Θεό. Δὲν στάθηκε νὰ δὴ τὶ κάνουν οἱ ἄλλοι, αὐτὸς ἔβλεπε τό δικὸ του χρέος. Ἀμέσως μετὰ τό θαῦμα ἔτρεξε νὰ πέση στὰ πόδια τοῦ εὐεργέτη του. Ἡ πράξη αὐτὴ εἶναι εἶναι γιὰ μᾶς ἕνα ὑπέροχο παράδειγμα πρὸς μίμηση, διότι καθημερινὰ ἔχουμε πλούσιες τὶς θεϊκὲς δωρεές.

Ὁ καθένας μας ἔχει προσωπικὴ εὐθύνη ἀπέναντι στόν εὐεργέτη του μὲ συνέπεια νὰ μὴν τόν ἀθωώνη ἡ ἀγνωμοσύνη τῶν πολλῶν. Ἡ εὐχαριστία πρὸς τόν εὐεργέτη Θεὸ δὲν παίρνει ἀναβολὴ καὶ ἡ εὐγνωμοσύνη πρὸς τόν Χριστὸ ἔχει ἀπόλυτη προτεραιότητα. Ὅμως πολλὲς φορὲς ἡ εὐτυχία γιὰ τήν ἐπίλυση τῶν προβλημάτων μας ἔχει σὰν ἀποτέλεσμα νὰ ξεχνοῦμε τά πάντα ἀκόμη καὶ τόν Θεὸ καὶ ἡ ἀναβολὴ γίνεται αἰτία ὥστε νὰ ὁδηγούμαστε στὴν ἀχαριστία.

Ἡ εὐχαριστία πρὸς τόν Θεὸ πρέπει νὰ γίνεται μὲ ὅλη μας τήν ψυχή, μὲ ὁλόκληρο τό εἶναι μας. Μόνο ἔτσι μπορεῖ νὰ νοιώση κανεὶς τὴ δύναμη καὶ θερμότητα τῶν αἰσθημάτων, ἀλλὰ καὶ τήν εἰλικρίνεια καὶ τό βάθος τῆς εὐγνωμοσύνης. Ὁ Θεὸς μᾶς τά δίνει ὅλα. Μᾶς ἔχει καταστήσει ἀθανάτους μὲ τό μεγάλο δῶρο τῆς ψυχῆς. Βάζει στὴν ἐξουσία μας ὅλα τά ὡραία καὶ θαυμαστὰ τοῦ παρόντος κόσμου. Μᾶς δίνει τόν ἥλιο, τὴ βροχή, τόν ἀέρα. Ἀπομακρύνει ἀπὸ κοντὰ μας τούς κινδύνους καὶ τὶς ἀπειλὲς καὶ μᾶς φροντίζει ὅταν συμβῆ νὰ περνᾶμε κάποια δοκιμασία.

Γιὰ μᾶς τούς χριστιανούς οἱ εὐκαιρίες γιὰ νὰ μιμηθοῦμε τόν εὐγνώμονα λεπρό δὲν λείπουν ποτέ. Καθημερινὰ νέες δωρεὲς τοῦ Θεοῦ προστίθενται στὴ ζωὴ μας. Μερικὲς εἶναι τόσο συχνές, ὥστε νὰ τὶς θεωροῦμε αὐτονόητες, ὅπως ἐπὶ παραδείγματι ἡ καθημερινὴ μας ὑγεία, τό καθημερινὸ μας ψωμί, ἡ οἰκογενειακὴ μας γαληνὴ καὶ ἄλλα πολλά. Ἂν τὶς σκεπτόμαστε πιὸ συχνὰ καὶ σοβαρά, τόσο αὐτὲς ὅσο καὶ τὶς ἄλλες, τότε σίγουρα μὲ θερμὴ εὐγνωμοσύνη θὰ δοξολογήσουμε τό Θεό.

Ἐπίσης, ἡ εὐγνωμοσύνη δὲν εἶναι μόνο καθῆκον καὶ χρέος τοῦ κάθε χριστιανοῦ, εἶναι μιὰ δύναμη ποὺ ἑλκύει νέα χάρη καὶ εὐλογία τοῦ Θεοῦ: «Ἀναστὰς πορεύου, ἡ πίστις σου σέσωκε σε», ἀπάντησε ὁ Κύριος στὸν εὐγνώμονα λεπρό, θέλοντας νὰ δείξη μὲ αὐτό ὅτι, βραβεύοντας τὴ συμπεριφορὰ του, τοῦ χάρισε ἕνα μεγαλύτερο δῶρο, τὴ λύτρωση, τὴ σωτηρία δηλαδὴ ὁλόκληρου τοῦ ἑαυτοῦ του. Τὶς ὑλικὲς εὐεργεσίες Του ὁ Θεός, ἐπειδὴ εἶναι εὔσπλαχνος, τὶς προσφέρει σὲ «πονηροὺς καὶ ἀγαθούς». Τὶς βαθύτερες ὅμως, τὶς ἐσωτερικὲς καὶ πνευματικές, ποὺ ἔχουν αἰώνια ἀξία, τὶς κρατάει μόνο γιὰ τὶς εὐγνώμονες ψυχές.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ὅλοι μας, χωρὶς καμμία ἐξαιρέση, ἔχουμε εὐεργετηθῆ ἀπὸ τό Θεό. Ἂς μὴ φθάνουμε λοιπὸν στὸ σημεῖο νὰ δείχνουμε ἀχαριστία μὲ τήν ἀπαράδεκτη διαγωγὴ μας. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς συμβουλεύει: «ἐν παντὶ εὐχαριστεῖτε, τοῦτο γὰρ θέλημα Θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ». Ἔχουμε καθῆκον νὰ Τόν εὐχαριστοῦμε καὶ νὰ Τόν εὐγνωμονοῦμε γιὰ ὅλα ὅσα μᾶς παρέχει καὶ κυρίως γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ψυχῶν μας. Γιὰ μᾶς ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος, μᾶς παρέδωσε τό Σῶμα Του καὶ τό Αἷμα Του «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ ζωὴν αἰώνιον», γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε τὴν εὐτυχία, τή χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση, τήν ὁποία κληρονομοῦν ὅλοι, ὅσοι εἶναι πιστοὶ μαθηταὶ Του καὶ τηροῦν τό θέλημα Του. Ἔτσι μόνο θὰ φθάσουμε στὴ βασιλεία Του, ἀπαλλαγμένοι ἀπὸ τόν ρύπο τῆς ἀγνωμοσύνης καὶ θὰ μᾶς δεχθῆ στὴν ἀγκαλιὰ Του σὰν φιλόστοργος καὶ φιλάνθρωπος Θεός. Ἀμήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως