Κυριακή 19 Απριλίου 2015

Ο Θηβών Γεώργιος στον Άγιο Θωμά Τανάγρας

Πανηγυρικώς με αρχιερατική Θεία Λειτουργία προεξάρχοντος του σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Θηβών και Λεβαδείας κου Γεωργίου εορτάστηκε και φέτος η Ψηλάφησις του Θωμά στο ιστορικό ξωκλήσι (12 αι.) δίπλα στον Ασωπό ποταμό και τη νεκρόπολη της αρχαίας Τανάγρας. 
Οι καλές καιρικές συνθήκες επέτρεψαν σε πλήθος κόσμου να παρευρεθεί κατά την ακολουθία και να ακούσει τους λόγους του σεβασμιωτάτου, ο οποίος αναφέρθηκε στην καλή απιστία του Θωμά, συνδέοντάς τη με την ανέχεια που επικρατεί στον κόσμο μας σήμερα.

Χρόνια Πολλά σε όλους.





Σάββατο 18 Απριλίου 2015

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ – 19 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2015

Ιερά Μητόπολις Σερβίων και Κοζάνης

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ
(Ἰω. 20, 19-31)
Τό ἔργο καί ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοί Χριστιανοί, δέν τελειώνει στό σταυρό καί τήν ταφή του. Ὁ Χριστός «ἀπέθανε καί ἀνέστη». Ἡ Ἀνάστασή του εἶναι τό κέντρο τοῦ κηρύγματος τῆς Ἐκκλησίας. Ἄν δέν ὑπῆρχε ἡ Ἀνάσταση, θά εἴμασταν «οἱ ἐλεεινότεροι τῶν ἀνθρώπων», κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο, ἐμεῖς οἱ χριστιανοί. Ζοῦμε λοιπόν μέσα στήν ἀτμόσφαιρα τῆς αἰωνίου εὐφροσύνης, γιατί «τά πάντα πεπλήρωται φωτός, ὁ οὐρανός τέ καί ἡ γῆ καί τά καταχθόνια».
Ἀπό ποῦ ὅμως πηγάζει ἡ βεβαιότητα τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ; Οἱ θεόπνευστοι συγγραφεῖς τῶν Εὐαγγελίων περιγράφουν τά γεγονότα πού συνέβησαν τήν ἡμέρα ἐκείνη τῆς «μιᾶς τῶν Σαββάτων», ἀλλά καί ἐκεῖνα τῶν σαράντα ἡμερῶν πού ἀκολούθησαν. Αὐτά πιστοποιοῦν μέ πολλά σημεῖα καί πολλές ἀποδείξεις ὅτι ὁ Ἰησοῦς «ἀνέστη ὄντως».
Ὁ Ἀναστημένος Ἰησοῦς ἐπανειλημμένα ἐμφανίζεται στούς μαθητές του. Δύο τέτοιες ἐμφανίσεις ἀκούσαμε σήμερα στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα. Ἡ πρώτη πραγματοποιεῖται τό βράδυ τῆς πρώτης ἡμέρας τῆς Ἀνάστασής του. Οἱ μαθητές ἔχουν ἀνέβει στό ὑπερῶο τῆς Ἱερουσαλήμ «διά τόν φόβον τῶν Ἰουδαίων» καί περιμένουν. Περιμένουν τίς ἐξελίξεις. Σημάδια ἀμφιβολίας καί ἀπιστίας ἔχουν ἐμφανιστεῖ σέ ὅλους. Ἐκεῖνο τό βράδυ λοιπόν «τῶν θυρῶν κεκλεισμένων ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς ἐν μέσω αὐτῶν». Συνομιλεῖ μαζί τους καί τούς ἀφήνει συνεχιστές τοῦ ἔργου του. Ἔχουν τώρα μπροστά τους τό Διδάσκαλο μέ τά τρυπημένα χέρια, βλέπουν τόν Κύριο μέ σῶμα ἄφθαρτο καί ἀναστημένο. Γι’ αὐτό διαλύονται οἱ δισταγμοί καί σκορπίζονται οἱ ἀμφιβολίες. Ἡ χαρά πλημμυρίζει τίς καρδιές τους.
Ἔλειπε ὅμως ὁ Θωμάς, «εἰς τῶν δώδεκα, ὁ λεγόμενος δίδυμος». Ἔλειπε ἀπό τή σύναξη τῶν μαθητῶν, θά λέγαμε ἀπουσίαζε ἀπό τή σύναξη τῶν πιστῶν, ἀπό τή σύναξη τῆς Ἐκκλησίας. Γι’ αὐτό στερεῖται τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ καί μένει μέ τίς ἀμφιβολίες καί τίς ἀγωνίες του. Οἱ ἄλλοι μαθητές ὁμολογοῦν στό Θωμά χαρούμενοι «ἐωράκαμεν τόν Κύριον» καί αὐτός ἀντιδρᾶ. Ἀντιτάσσει τή λογική καί τίς αἰσθήσεις στή μαρτυρία τῶν ἄλλων· «Ἐάν μή ἴδω ἐν ταῖς χερσίν αὐτοῦ τόν τύπον τῶν ἥλων… οὐ μή πιστεύσω». Θέλει προσωπικά νά βεβαιωθεῖ ὅτι ὁ Χριστός ἀναστήθηκε καί νά ψηλαφήσει τό γεμάτο θεϊκή ἀκτινοβολία σῶμα του.
Πολλοί ἄνθρωποι καί σήμερα θέλουν νά ἐλέγξουν μέ τίς αἰσθήσεις τους καί τή λογική τό ἀντικείμενο τῆς πίστης. Ἀπορρίπτουν ὅ,τι δέ βλέπουν καί δέν καταλαβαίνουν. Ἡ πίστη ὅμως ξεπερνᾶ τή λογική καί τίς αἰσθήσεις. Εἶναι κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο «πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων». Οἱ ἀναζητήσεις βέβαια τῶν ἀνθρώπων, ὅταν εἶναι εἰλικρινεῖς, εὐλογοῦνται. Ὅταν καλοπροαίρετα οἱ ἄνθρωποι ψάχνουν τήν ἀλήθεια, θά τή βροῦν. Τέτοια καλοπροαίρετη ἦταν καί ἡ ἀπιστία τοῦ Θωμᾶ.
Ἡ εὐαγγελική περικοπή περιγράφει στή συνέχεια τή δεύτερη ἐμφάνιση τοῦ Χριστοῦ στούς μαθητές του. «Μεθ’ ἡμέρας ὀκτώ» παρόντος καί τοῦ Θωμᾶ, φανερώνεται ὁ ἀναστημένος Ἰησοῦς στούς μαθητές του. Ἀπευθύνεται στό Θωμά, τοῦ δείχνει τά σημάδια ἀπό τά καρφιά καί τή λογχισμένη του πλευρά καί τοῦ λέει χαρακτηριστικά: «Φέρε τόν δάκτυλόν σου ὧδε…καί μή γίνου ἄπιστος ἀλλά πιστός». Ἡ δισπιστία του γίνεται βεβαία πίστη. Ζεῖ στήν ὕπαρξή του τήν ἀγάπη τοῦ ἀναστάντος καί παραδίδεται χωρίς ὅρους σ’ αὐτήν. Ὁμολογεῖ τή θεότητα τοῦ Χριστοῦ ἀναφωνώντας «ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου».
Ἡ ἀρχικά δύσπιστη ἀντίδραση τοῦ Θωμᾶ στά λεγόμενα τῶν ὑπολοίπων μαθητῶν ἦταν ἀναμενόμενη. Ἡ λογική του δέ μποροῦσε νά δεχτεῖ χωρίς ἔλεγχο τή θεότητα τοῦ Χριστοῦ καί μάλιστα χωρίς τήν ἐμπειρία τῆς Ἀνάστασης. Ὁ Θωμάς εἶναι ὁ Ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ πού συνδυάζει ἁρμονικά πίστη καί γνώση. Ἡ πίστη του τώρα γιγαντώνεται ἐμπειρικά, πατάει πλέον σέ στέρεο ἔδαφος καί ὡς Ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ μαρτυρεῖ καί κηρύττει τήν Ἀνάστασή του. Ὁ Θωμάς δέν ἀρκεῖται στίς διαβεβαιώσεις τῶν ἄλλων, ζητάει νά ἔχει καί ὁ ἴδιος τήν ἐμπειρία τῆς Ἀνάστασης. Ἔτσι τό κήρυγμά του, ὅπως καί ὅλων τῶν μαθητῶν, ἀποκτᾶ μία ἀναμφισβήτητη δύναμη γιατί πηγάζει ἀπό τή βίωση τῆς πραγματικότητας τῆς Ἀνάστασης. Αὐτή ἡ δύναμη πού προέρχεται ἀπό τήν προσωπική συνάντηση τῶν πιστῶν μέ τόν ἀναστάντα Κύριο στά πλαίσια τῆς Ἐκκλησίας φαίνεται ὁλοκάθαρα στά ἀλλοιωμένα ἀπό τή χάρη τοῦ Θεοῦ πρόσωπα τῶν Ἁγίων κάθε ἐποχῆς. Εἶναι αὐτοί πού ζήτησαν νά δοῦν τόν Ἰησοῦ, ὅπως ὁ Θωμάς, τόν συνάντησαν καί τράφηκαν μέ τό Σῶμα του καί τό Αἷμα του στό κατ’ ἐξοχήν μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας μας, τή Θεία Λειτουργία.
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, πολλές φορές στή ζωή μας γεγονότα συνταρακτικά μᾶς κάνουν νά ἀμφιβάλλουμε, νά ἀμφιταλαντευόμαστε, νά ἀπορρίπτουμε. Ὅλα αὐτά εἶναι ἐξαιτίας τῆς ἀνθρώπινης ἀδυναμίας μας. Ἕνα ὅμως εἶναι βέβαιο, ὅτι ὁ Χριστός οὔτε μᾶς ἀποστρέφεται οὔτε ἀγανακτεῖ μέ τίς ἀδυναμίες μας. Ἐκεῖ πού ὅλα φαίνονται μέ τήν ἀνθρώπινη λογική νά χάνονται, ἀποκαλύπτεται ὁ Θεός μέ ποικίλους τρόπους, μέ εὐεργεσίες καί δωρεές, μέ τή χάρη Του καί τήν ἀγάπη Του. Τότε ἐνισχύεται ἡ πίστη μας καί ἀναφωνοῦμε μέ ἐνθουσιασμό μαζί μέ τό Θωμά: «Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου». Ἀμήν.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Η αξία της Κυριακής, γιατί αποκαλείται όγδοη ημέρα και η Καλή Απιστία του Θωμά.

Αέναη επΑνάσταση · Η αξία της Κυριακής, γιατί αποκαλείται όγδοη ημέρα και η Καλή Απιστία του Θωμά.
Η αξία της Κυριακής, γιατί αποκαλείται όγδοη ημέρα 
Το μυστήριο του Σαββάτου και της Κυριακής - Η «Καλή» Απιστία του Θωμά. 
Απόσπασμα ομιλίας του αγίου Γρηγορίου Παλαμά
Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου

Η αξία της Κυριακής, γιατί αποκαλείται όγδοη ημέρα 
Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος Βλάχος

Α. Η αξία της Κυριακής, γιατί αποκαλείται όγδοη ημέρα Ο Χριστός αναστήθηκε τις πρωϊνές ώρες της Κυριακής. Δεν γνωρίζουμε τον πραγματικό χρόνο της Αναστάσεώς Του, αφού κανείς δεν τον είδε την ώρα εκείνη, αλλά πιστοποιήθηκε όταν βαθειά χαράματα οι Μυροφόρες γυναίκες πήγαν στο μνημείο για να αλείψουν το σώμα του Χριστού με αρώματα. 

Έτσι, η Κυριακή, η πρώτη ημέρα της εβδομάδος, είναι η ημέρα της Αναστάσεως του Χριστού. Εάν ο Χριστός το Σάββατο νίκησε το κράτος του θανάτου, την Κυριακή πιστοποιήθηκε σε όλους η Ανάστασή Του, ότι Αυτός είναι ο νικητής του θανάτου και του διαβόλου.

Η ημέρα της Κυριακής στον λεγόμενο εβδομαδικό χρόνο είναι η πρώτη ημέρα από την οποία αριθμείται η εβδομάδα, αλλά και η ογδόη, επειδή βρίσκεται μετά το τέλος της εβδόμης ημέρας, δηλαδή μετά το Σάββατο. Στην Παλαιά Διαθήκη θεωρείται σημαντική ημέρα, αφ’ ενός μεν γιατί είναι η πρώτη ημέρα της δημιουργίας του κόσμου, κατά την οποία έγινε το φώς, αφ’ ετέρου δε γιατί και αυτή θεωρείται αγία κατά την εντολή: "επτά ημέρας προσάξατε ολοκαυτώματα τω Κυρίω, και η ημέρα η ογδόη κλητή αγία έσται υμίν, και προσάξατε ολοκαυτώματα τω Κυρίω. (Λευιτ. κγ', 36).

Ο Μωϋσής την πρώτη ημέρα δεν την αποκαλεί πρώτη, αλλά μία. Καί, ερμηνεύοντας ο Μ. Βασίλειος, λέγει ότι την αγία Κυριακή, κατά την οποία αναστήθηκε ο Χριστός, την ονομάζει μία ημέρα για να οδηγήση την έννοιά μας προς την μέλλουσα αιώνια ζωή. Τώρα η Κυριακή είναι τύπος του μέλλοντος αιώνος, τότε όμως θα είναι αυτός ο ίδιος ο όγδοος αιών. Αν σκεφθή κανείς ότι ο εβδομαδιαίος κύκλος συμβολίζει όλο τον χρόνο της ζωής των ανθρώπων και η Κυριακή είναι τύπος του μέλλοντος ογδόου αιώνος, τότε είναι η μία και μοναδική ημέρα. Ο Μ. Βασίλειος αποκαλεί την Κυριακή «απαρχήν των ημερών», «ομήλικα του φωτός».

Κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, η Κυριακή ονομάζεται ογδόη ημέρα γιατί κατά την ημέρα αυτήν έγινε η Ανάσταση του Χριστού, που είναι η ογδόη ανάσταση στην ιστορία. Τρείς αναστάσεις νεκρών έγιναν στην Παλαιά Διαθήκη (μία από τον Προφήτη Ηλία και δύο από τον Ελισσαίο), και τέσσερεις αναστάσεις νεκρών έγιναν στην Καινή Διαθήκη από τον Χριστό (τής θυγατρός του Ιαείρου, του υιού της χήρας της Ναΐν, του Λαζάρου, και των νεκρών κατά την Μ. Παρασκευή). Οπότε η μεγαλύτερη, η ογδόη ανάσταση, είναι η Ανάσταση του Χριστού. Ουσιαστικά, όμως, δεν είναι μόνον η ογδόη ανάσταση, αλλά και η πρώτη σχετικά με την ελπιζομένη ανάσταση όλων των νεκρών.


Την Κυριακή, την πρώτη ημέρα της δημιουργίας, έγινε το φώς. Την Κυριακή, την πρώτη ημέρα της αναδημιουργίας, φάνηκε το φως της Αναστάσεως, που είναι το ίδιο το Φώς της Μεταμορφώσεως και της Πεντηκοστής. Η ανθρώπινη φύση του Χριστού απέβαλε την θνητότητα και φθαρτότητα, όπως θα δούμε πιο κάτω.


Η Κυριακή, ακόμη, λέγεται αγία και κλητή ημέρα, γιατί όλα τα Δεσποτικά μεγάλα γεγονότα έγιναν κατ’ αυτήν. Λέγεται από τους Πατέρας ότι ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, η Γέννηση του Χριστού και η Ανάσταση, τα βασικά μεγάλα Δεσποτικά γεγονότα έγιναν την ημέρα της Κυριακής. Αλλά και η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού καί, βεβαίως, η ανάσταση των νεκρών πρόκειται αυτήν την ημέρα να συμβή (όσιος Πέτρος Δαμασκηνός). Γι’ αυτό και οι Χριστιανοί δίνουν μεγάλη σημασία και βαρύτητα σε αυτήν και επιδιώκουν να την αγιάζουν, γιατί η αιφνιδιαστική έλευση του Χριστού θα γίνη τότε.


Για όλους αυτούς τους λόγους ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός πανηγυρίζει στην εορτή του Πάσχα: «Αύτη η κλητή και αγία ημέρα, η μία των Σαββάτων η βασιλίς και Κυρία, εορτών εορτή και πανήγυρις εστί πανηγύρεων, εν ή ευλογούμεν Χριστόν εις τους αιώνας».


Είναι συγκινητικό να σκεφθή κανείς ότι η Εκκλησία κάθε Κυριακή με τα θαυμάσια τροπάριά της εορτάζει την Ανάσταση του Χριστού. Έτσι, στο ετήσιο Πάσχα υπάρχει και το εβδομαδιαίο Πάσχα, το μικρό λεγόμενο Πάσχα, η φωτοφόρος ημέρα της Κυριακής.


Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος Βλάχος
Οι Δεσποτικές Εορτές



Αέναη επΑνάσταση · Η αξία της Κυριακής, γιατί αποκαλείται όγδοη ημέρα και η Καλή Απιστία του Θωμά.

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ - 
Η «ΚΑΛΗ» ΑΠΙΣΤΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΘΩΜΑ. 
(Απόσπασμα ομιλίας του αγίου Γρηγορίου Παλαμά)

Β. Η Καλή Απιστία του Θωμά.
Σε έξι μέρες ο Θεός κατασκεύασε και διακόσμησε όλο το αισθητό τούτο σύμπαν, επίσης έπλασε και ζωοποίησε το μόνο ζώο με αίσθηση και νου, τον άνθρωπο. Κατά την έβδομη μέρα κατέπαυσε από όλα τα έργα Του, όπως μας δίδαξε το άγιο Πνεύμα με τη γλώσσα του Μωυσή.

«Και ευλόγησε ο Θεός την εβδόμη μέρα και την αγίασε»

Πως λοιπόν ευλόγησε κι' αγίασε αυτή την ημέρα, στην οποία δεν έπραξε τίποτα. Πως δεν ευλόγησε την «μία» την πρώτη που είναι υπερεξαίρετη κατά την οποία παρήγαγε το σύμπαν από το μη όν.

Πως δεν ευλόγησε κάποια άλλη επόμενη μέρα είτε αυτή που στερέωσε τον ουρανό είτε αυτή που συστάθηκε η γη. Γιατί δεν ευλόγησε μάλλον την έκτη που ανέδειξε τον άνθρωπο γνωστικό ζώο κατ' εικόνα και ομοίωση Του;

Και όμως ευλόγησε την έβδομη μέρα, που είναι μέρα απραξίας. 

Μερικοί εκθειάζουν τον αριθμό επτά (Ιώσηπος, Φίλων) γιατί λέγουν ότι είναι αγέννητος, αλλά και παρθένος αφού δεν γεννά. Όμως και η μονάδα είναι εντελώς αγέννητη, αλλά και γεννητική κάθε αριθμού. Μιλάνε για τις επτά μέρες της εβδομάδας, επτά πλανήτες, σ' επτά μέρες διχοτομείται η σελήνη και σε άλλες επτά γίνεται πανσέληνος κ.ο.κ.

Κάθε αριθμό αν τον εξετάσουμε θα βρούμε κάτι καλό και θαυμαστά ταιριαστό. Λόγου χάρη ο αριθμός έξη είναι πρώτος μεταξύ των τελείων αφού εξισώνεται πριν από τους άλλους στα μέρη του, γι' αυτό και το σύμπαν ολοκληρώθηκε σ' αυτόν.

Όμως ο Μωυσής κατά κανένα τρόπο δεν εμφάνισε το Θεό ως επαινέτη του αριθμού. Λαμβάνοντας αφορμή από τα ίδια τα λόγια του Μωυσή λέμε για πιό λόγο ευλόγησε την εβδόμη μέρα. Λέγει ότι: <<κατέπαυσε ο Θεός την έβδομη μέρα από όλα τα έργα του τα οποία άρχισε να εκτελεί>>. Επομένως υπάρχουν έργα του Θεού που ούτε άρχισε να εκτελεί, ούτε έπαυσε να εκτελεί.

Ευλόγησε λοιπόν και αγίασε την έβδομη μέρα κατά την οποία έπαυσε να πράττει τα αισθητά, σαν είδος επανόδου στο ύψος του θεοπρεπώς, που βέβαια ποτέ δεν εγκατέλειψε, διδάσκοντας εμάς να βρεθούμε κατά δύναμη σ' εκείνη τη κατάπαυση που είναι η κατά το νου μας θεωρία και ανύψωση πρός το Θεό. Αυτό είναι το ένα αίτιο της ευλογίας της έβδομης ημέρας και παρήγγειλε ο Μωυσής να τηρήται αργία, αλλά μόνο από τα έργα που βοηθούν το σώμα, ενώ για τη ψυχή παρήγγειλε ενέργεια.

Άλλο αίτιο είναι η πρόβλεψη του δημιουργού της εκτροπής του ανθρώπου προς το χειρότερο μέχρι καταστροφής και φυλακής στον Άδη, την αχρήστευση όλου του κόσμου, αλλά και το μελλοντικό ανακαινισμό του ανθρώπου. Αυτή η ανακαίνηση ενεργήθηκε με την ενανθρώπηση του Θεού, τη κατάβαση στον Άδη του Χριστού δια του θανάτου και την ανάκληση των ψυχών από αυτόν το Σάββατο.

Τελείωση της εβδόμης μέρας είναι η όγδοη μέρα, η Κυριακή κατά την οποία έγινε η ανάσταση του Κυρίου. Δεν είναι μόνο όγδοη μέρα, αλλά και η πρώτη των έπειτα από αυτή, γι' αυτό και ο Μωυσής την ονόμασε όχι ''πρώτη'', αλλά ''μια'' ως ανώτερη από τις άλλες και ως προοίμιο της μιας και ανέσπερης μέρας του μέλλοντος αιώνος.

Γι' αυτό και ο Κύριος εμφανίσθηκε την Κυριακή, τη μέρα της Αναστάσεώς του, στους μαθητές του, ενώ απουσίαζε ο Θωμάς. Και πάλι στην όγδοη μέρα, δηλαδή τη Κυριακή, (πού τιμάμε σήμερα) στο ίδιο σπίτι με κλειστές τις πόρτες εμφανίζεται στο διστακτικό Θωμά για να τον οδηγήσει στη πίστη. Από τότε διαρκώς η Εκκλησία του Χριστού επιτελεί τις συνάξεις, κυρίως τις Κυριακές. Και γι' αυτό δεν πρέπει κανείς να απουσιάζει από τις ιερές και θεοπαράδοτες συνάξεις και εγκαταλειφθεί δίκαια από το Θεό και πάθει κάτι παρόμοιο με το Θωμά, που δεν ήλθε στην ώρα του. 

Ο Θωμάς όταν ήταν απών από τη σύναξη, έγινε άπιστος, όταν δε επανήλθε με τους πιστεύοντας, τότε δεν αστόχησε στη πίστη του. Επομένως να επισκεπτόμαστε συχνά την Εκκλησία τις Κυριακές σχολάζοντας από τα επίγεια έργα μας, χωρίς απουσίες για να λαβαίνουμε την ειρήνη και να αυξάνουμε τη πίστη μας.

Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου/Αέναη επΑνάσταση

H εικόνα του φίλου



Ο φίλος είναι άνθρωπος αγαθός, υγιής στην ψυχή, σκέπτεται σωστά, αγαπάει την αρετή, είναι ακέραιος στο ήθος, πιστός στην αγάπη, ειλικρινής στον λόγο, σταθερός στην ψυχή, έντιμος σύμβουλος, θαρραλέος, αγαπάει την αλήθεια και τη δικαιοσύνη.

Ο φίλος ο αληθινός, είναι όμοιος σε όλα με τον φίλο του. Η χαρά του φίλου του προηγείται από τη δική του και η θλίψη του φίλου είναι και δική του θλίψη. Είναι βαθιά ευαίσθητος και διαισθάνεται την ψυχική διάθεση του φίλου΄ πάσχει δε σε ότι πάσχει και ο φίλος του. Προλαβαίνει την εξομολόγηση του φίλου του και τρέχει να τον βοηθήσει πριν του το ζητήσει. Είναι πάντα έτοιμος να αντιληφθεί τις ενέργειες του φίλου του και είναι παρών όταν κινδυνεύει. Οι φίλοι του φίλου του είναι και δικοί του φίλοι΄ οι δε εχθροί του και δικοί του εχθροί. Αμύνεται υπέρ του φίλου του και διακινδυνεύει τη ζωή του γι' αυτόν. Στο σώμα του φίλου κατοικεί η ψυχή του φίλου που αγαπάει. Είναι αγαθός σύμβουλος και λέει πάντα τα καλύτερα γι' αυτόν΄ φροντίζει για την τιμή και υπόληψη του φίλου του. Όσα του είναι ιερά, είναι ιερά και για τον ίδιο και σέβεται όσα ο φίλος του θεωρεί σεμνά.

Φίλος αληθινός, σκέπη κραταιά και οποίος τον βρήκε, βρήκε θησαυρό. Ο αγαθός φίλος είναι πλούτος ανεκτίμητος΄ ακριβότερος όλων των αποκτημάτων. Δεν υπάρχει μέτρο του κάλλους του. Ο φίλος και στις δυστυχίες και στην ευτυχία του φίλου, μένει πάντοτε ο ίδιος. Ο αληθινός φίλος, με πολύ θάρρος, επαινεί αυτά που είναι άξια επαίνου και καταδικάζει τα καταδικαστέα.

Ο Ευριπίδης λέει: «Οι φίλοι δεν έχουν τίποτε μόνο δικό τους -όσοι είναι πραγματικά φίλοι-, αλλά κοινά πράγματα. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από τον ειλικρινή φίλο. Όταν παρεμβαίνει παρηγορητικά, αυτό επενεργεί δυνατότερα από κάθε φάρμακο στην πάσχουσα και θλιμμένη καρδιά του φίλου. Τα λόγια του είναι φάρμακο ζωής. Ο αγαθός φίλος και την ψυχή και το σώμα του φίλου μπορεί να παρηγορήσει. Ο αγαθός και καλός φίλος έχει τάξει τον εαυτό του να αναπληρώνει ότι λείπει στον φίλο του, και όταν μεν πράττει καλά, τον επαινεί και τον ευχαριστεί΄ όταν δε σφάλλει, προσπαθεί πάρα πολύ για να τον επαναφέρει. Ο φίλος γίνεται ο νους, η καρδιά και ο οφθαλμός του φίλου του. Είναι η προσωποποίηση της αρετής. Δεν γίνεται φίλος ο μοχθηρός». Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος λέει: «Ο πιστός φίλος είναι έμψυχος θησαυρός, περιφραγμένος κήπος, πηγή σφραγισμένη που ανοίγει από καιρό σε καιρό και προσφέρει τον πλούτο της ψυχής του. Φίλους δε λέγω τους καλούς και αγαθούς και τη φιλία που δημιουργήθηκε με γνώμονα την αρετή».

Πηγή: (ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ "ΤΟ ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ", Εκδόσεις "ΑΘΩΣ"), Η άλλη όψη

Παρασκευή 17 Απριλίου 2015

Η Ιερά Μονή Ζάβορδας αποκτά και πάλι ζωή – Επανδρώνεται με 8 ιερομόναχους

Μετά από 80 περίπου χρόνια η Ιερά Μονή Ζάβορδας του Οσίου Νικάνορα Γρεβενών  φαίνεται πως θα αποκτήσει πάλι την παλαιά της θρησκευτική και ιστορική αίγλη.
Σύμφωνα με πληροφορίες 8 ιερομόναχοι, έως τώρα, έχουν εκδηλώσει άμεσα το ενδιαφέρον τους για να συνεχίσουν την ασκητεία τους στο ιστορικό μοναστήρι των Γρεβενών.
Σε αυτήν την περίπτωση θα καθιερωθεί εκ νέου το άβατο, δηλαδή θα απαγορευθεί εκ νέου η επίσκεψη των γυναικών στο μοναστήρι.
Ως γνωστόν, το άβατο στο μοναστήρι της Ζάβορδας καταργήθηκε το έτος 2000 από τον μακαριστό Μητροπολίτη Γρεβενών κύριο κύριο Σέργιο, καθώς στο μοναστήρι δεν ασκήτευε πλέον κανείς ιερομόναχος.
grevenamedia.gr

Πέμπτη 16 Απριλίου 2015

H Iερή Eικόνα της Παναγίας Ζιδανιώτισσας στην Κοζάνη


Ε Λ Λ Η Ν Ι Κ Η    Δ Η Μ Ο Κ Ρ Α Τ Ι Α
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ  ΣΕΡΒΙΩΝ  &  ΚΟΖΑΝΗΣ



Κοζάνη, 16 Απριλίου 2015

 

H  Iερή  Eικόνα  της  Παναγίας  Ζιδανιώτισσας

στην  Κοζάνη


Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος η θαυματουργή Ιερή Εικόνα της Παναγίας της Ζιδανιώτισσας θα αγιάζει με την έλευσή της την πόλη της Κοζάνης από την Παρασκευή της Ζωοδόχου Πηγής, 17 Απριλίου 2015, έως και τις 2 Αυγούστου.
Στην Ιερή Μονή της Γενέσεως της Θεοτόκου Ζιδανίου θα ψαλεί την Παρασκευή η εναρκτήρια Ακολουθία του Πάσχα, στις 3.45 μ.μ.. Στη συνέχεια η Ι. Εικόνα θα αναχωρήσει με τιμές, επάνω σε στρατιωτικό όχημα (τζιπ), συνοδευόμενη από δύναμη της Τροχαίας και η πομπή θα σταματά στις Κοινότητες της διαδρομής, ώστε να αγιάζεται ο πιστός λαός και να αναπέμπεται δεήση.
Το πρόγραμμα διέλευσης έχει ως εξής:
ώρα 4.00 μ.μ.: Αναχώρηση από την Ι. Μονή,
    »   4.30 μ.μ.: Αιανή,
    »   5.00 μ.μ.: Κερασιά,
    »   5.30 μ.μ.: Αγία Παρασκευή,
    »   6.00 μ.μ.: Λευκοπηγή,
    »   6.45 μ.μ.: Πρωτοχώρι,
    »   7.00 μ.μ.: Λευκόβρυση.
Η πομπή θα καταλήξει στον Ι. Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου & Ελένης Κοζάνης, στις 7.30 μ.μ., όπου και θα αναπεμθεί δέηση.
Την Κυριακή του Θωμά, 17 Απριλίου, και ώρα 7.00 μ.μ. θα τελεστεί ο Αρχιερατικός Εσπερινός, χοροστατούντων των Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτών Ελασσώνος κ. Χαρίτονος και Σερβίων & Κοζάνης κ. Παύλου και στις 7.30 μ.μ. θα ακολουθήσει η λιτάνευση της Ι. Εικόνας της Παναγίας Ζιδανιώτισσας από τον Ι. Ναό των Αγίων Κων/νου & Ελένης προς τον Ι. Καθεδρικό Ναό του Αγίου Νικολάου.



Από την Ιερά Μητρόπολη

Δευτέρα 13 Απριλίου 2015

Κάθοδος του Χριστού στον Άδη


Αγίου Ιωάννου του Χρυστοστόμου
 
Σήμερα ο Δεσπότης Χριστός κάμνει περιπολία στον τόπο του Άδη. Σήμερα κατασύντριψε τις χάλκινες πόρτες του. Σήμερα διέλυσε τις σιδερένιες κλειδαριές του. Πρόσεξε πόσο ακριβολογεί. Δεν είπε "άνοιξε πύλες χάλκινες¨, αλλά "κατασύντριψε πύλες χάλκινες", ώστε το δεσμωτήριο να καταστεί πλέον άχρηστο. Εν συνεχεία δεν αφήρεσε απλά τις κλειδαριές, αλλά "τις διέλυσε", ώστε να μείνει ορθάνοιχτη η φυλακή. Σε όποια φυλακή βέβαια δεν υπάρχει πόρτα, ούτε κλειδαριές, κι αν ακόμη κάποιος  εισέλθει μέσα δεν μπορεί να κρατηθεί. Όταν ο Χριστός συντρίψει κάτι, ποιος μπορεί να το επισκευάσει; Λέγει ο προφήτης, "Αυτό που θα διαλύσει ο Θεός ποιος μπορεί στην συνέχεια να το επιδιορθώσει;" (Εκκλησιαστής 7,13).

Οι βασιλείς όταν πρόκειται να ελευθερώσουν φυλακισμένους , στέλνουν επιστολές, και δεν ενεργούν κατά τον ίδιο τρόπο. Αφήνουν δηλαδή στη θέση τους και τις πόρτες και τους φύλακες. Δείχνουν μ' αυτό , ότι είναι ανάγκη πάλι να έλθουν στην φυλακή ξανά ή οι ίδιοι ή άλλοι αντί γι' αυτούς.

Ο Χριστός όμως δεν έδρασε κατ'αυτόν τον τρόπο. Θέλοντας να δείξει, ότι και ο θάνατος έχει τέλος, γιαυτό συνέτριψε τις χάλκινες πύλες και τις κλειδαριές του. Τις ονομάζει χάλκινες, όχι πως ήταν κατασκευασμένες από χαλκό, αλλά για να δείξει το σκληρό και αναπόφευκτο γεγονός του θανάτου.

Για να μάθεις όμως ότι ο χαλκός κι ο σίδηρος δηλώνουν το αλύγιστο και ανυποχώρητο άκουσε τι λέγει σε κάποιον ιταμό, "Το νεύρο σου είναι  σιδερένιο, ο τράχηλος και το μέτωπο σου χάλκινο" (Ησαΐας 48,4). Αυτό το λέγει με τέτοιον τρόπο, όχι επειδή είχε  σιδερένιο νεύρο, ούτε επειδή είχε μέτωπο χάλκινο, αλλά επειδή  είχε πρόσωπο σκληρό, αναίσχυντο και στυγνό.

Θέλεις να μάθεις πως ο θάνατος ήταν αμείλικτος, ανένδοτος και σκληρός σαν το διαμάντι; Στα χρόνια που πέρασαν κανείς δεν τον έπεισε να ελευθερώσει κάποιον από τους φυλακισμένους του, μέχρι που κατέβηκε εκεί και τον εξανάγκασε ο Δεσπότης των αγγέλων.

Πρώτα λοιπόν έδεσε τον ισχυρό και στην συνέχεια άρπαξε τα σκεύη του. Γι΄αυτό και προσθέτει, "Θησαυρούς σκοτεινούς και αοράτους", (Ησαΐσας45,3). Αν και το λεγόμενο είναι ένα, έχει όμως διπλό νόημα. Υπάρχουν δηλαδή σκοτεινοί τόποι, αλλά μπορούμε να τους δούμε , αν ανάψει εκεί ένα λυχνάρι και τον φωτίσουμε.

Τα μέρη όμως του Άδη ήταν πολύ σκοτεινά, διότι ποτέ δεν είχαν δεχθεί ούτε μια ακτίνα φωτός. Γι' αυτό και τους ονομάζει σκοτεινούς και αόρατους τόπους. Πραγματικά ήταν σκοτεινοί, μέχρις ότου κατέβηκε εκεί ο Ήλιος της Δικαιοσύνης, έλουσε τα πάντα στο φως, και έκανε τον Άδη ουρανό. Διότι όπου βρίσκεται ο Χριστός εκεί γίνεται ουρανός.

Ονομάζει τον Άδη θησαυρούς σκοτεινούς και πολύ φυσικά, διότι εκεί υπήρχε συγκεντρωμένος πολύς πλούτος. Καθόσον ολόκληρη η ανθρωπότητα ήταν πλούτος του Θεού. Αυτός ο πλούτος συλήθηκε από τον διάβολο, που απάτησε τον πρώτο άνθρωπο , και υποτάχθηκε στον θάνατο.

Το ότι όμως ολόκληρη η ανθρώπινη φύση ήταν πλούτος του Θεού, μας το δείχνει ο Παύλος λέγοντας, " ο Κύριος έχει ως πλούτο του όλους , όλους εκείνους που επικαλούνται αυτόν" (Κολασσαείς 1,13).

Όπως ένας βασιλιάς, συναντά κάποιον λήσταρχο , που επιτίθεται σε πόλεις , αρπάζει από παντού και κρύβει τα κλεμμένα μέσα σε σπήλαια και αποθηκεύει εκεί τον πλούτο. Τον συλλαμβάνει λοιπόν ο βασιλιάς και τον δένει. Αυτόν με τον παραδίδει για τιμωρία, αλλά τους θησαυρούς τους μεταφέρει σε βασιλικά ταμεία.

Έτσι ακριβώς έπραξε και ο Χριστός. Τον λήσταρχο και τον δεσμοφύλακα , τον διάβολο και τον θάνατο μαζί τους έδεσε με τον δικό του θάνατο. Όλον όμως τον πλούτο, δηλαδή το ανθρώπινο γένος, τον μετέφερε στα βασιλικά ταμεία. Αυτό φανερώνει και ο απόστολος Παύλος λέγοντας,"Μας λύτρωσε από την εξουσία του σκότους και μας μετέφερε στην βασιλεία , όπου βασιλεύει η αγάπη" (Κολασσαείς 1,13).

Το αξιοθαύμαστο είναι ,ότι για να γίνουν όλα αυτά , ήλθε ο ίδιος ο βασιλιάς. Αν και κανείς βασιλιάς ποτέ δεν θα καταδεχόταν να το κάνει αυτό. Διότι οι βασιλείς ελευθερώνουν φυλακισμένους στέλνοντας υπηρέτες τους. Στην περίπτωση μας όμως δεν έγινε έτσι. Αλλά ήλθε αυτοπροσώπως ο ίδιος ο βασιλιάς στους δεσμίους και δεν σιχάθηκε το δεμοτήριο, ούτε τους φυλακισμένους. Δεν επρόκειτο να σιχαθεί το πλάσμα που έπλασε ο ίδιος.

Γι' αυτό λοιπόν συνέτριψε τις πόρτες. Διέλυσε τις κλειδαριές. Παρουσιάστηκε αυτοπροσώπως στον Άδη. Άδειασε όλην τη φυλακή του.Έδεσε τον δεσμοφύλακα. Και τέλος επανήλθε ανάμεσά μας. Ο τύραννος οδηγήθηκε αιχμάλωτος. Ο ισχυρός δέθηκε. Ο θάνατος μόνος του πέταξε τα όπλα του και έπεσε στα πόδια του βασιλιά Χριστού γυμνός. Είδες τι θαυμαστή νίκη ; Είδες τα κατορθώματα του Σταυρού;

Θα σου πως όμως κι άλλο ένα θαυμαστότερο γεγονός. Μαθαίνοντας τον τρόπο της νίκης θα εκπλαγείς ακόμη περισσότερο. Με τα όπλα που νίκησε κάποτε ο διάβολος με τα ίδια τον κατανίκησε ο Χριστός. Αφού δηλαδή πήρε τα όπλα του, στη συνέχει τον νίκησε.

Και πως έγινε αυτό; Άκουσε .Η ήττα μας έγινε με παρθένο, με ένα δένδρο και με τον θάνατο. Παρθένος ήταν η Εύα , διότι ακόμα δεν είχε σμίξει με τον άνδρα της. Ξύλο ήταν το δένδρο . Και θάνατος ήταν το επιτίμιο του Αδάμ.

Και στην περίπτωση μας πάλι έχουμε παρθένο, και ξύλο , και θάνατο. Τα όπλα της ήττας, έγιναν και όπλα της νίκης. Αντί για την Εύα έχουμε την Μαριάμ. Αντί για την γνώση του δένδρου του καλού και του κακού έχουμε το ξύλο του Σταυρού. Αντί του θανάτου του Αδάμ , έχουμε τον θάνατο του Χριστού.

Είδες πως με τα όπλα που νίκησε ο διάβολος , με τα ίδια πάλι νικήθηκε; Με το δένδρο νίκησε ο διάβολος τον Αδάμ; Με τον Σταυρό ο Χριστός κατανίκησε τον διάβολο. Το ένα ξύλο έστειλε στον Άδη τον νικημένο; Το ξύλο του Σταυρού όμως έβγαλε από τον Άδη , όσους είχαν πάει εκεί. Και πάλι το πρώτο ξύλο μόλις νικήθηκε ο Αδάμ , αμέσως κρύφθηκε, ενώ το ξύλο του Σταυρού έδειξε γυμνό τον νικητή μπροστά σε όλους.Ο θάνατος πάλι καταδίκαζε και όλους τους μεταγενέστερους, ενώ ο θάνατος του Χριστού ανέστησε και τους προγενέστερους. "Ποιος μπορεί να εξυμνήσει την δύναμη του Κυρίου;" (Ψαλμός 105,2).Ενώ ήμασταν θνητοί, γίναμε αθάνατοι. Αυτά είναι τα κατορθώματα του Σταυρού.

Πληροφορήθηκες τώρα τη νίκη; Έμαθες τον τρόπο της νίκης; Μάθε τώρα και πως έγινε χωρίς κόπο το κατόρθωμα. Νικήσαμε λοιπόν χωρίς να ματώσουμε τα όπλα. Χωρίς καν να δούμε μια μάχη. Χωρίς να τραυματισθούμε και χωρίς να δούμε πόλεμο.

Τελικά τον πόλεμο τον έκανε μόνος του ο δεσπότης Χριστός κι εμείς στεφανωθήκαμε.Αφού λοιπόν είναι και δική μας η νίκη ας αλαλάξουμε σήμερα τον επινίκιο ύμνο, όπως κάνουν οι στρατιώτες. Δοξολογόωντας , ας πούμε στον Δεσπότη Χριστό, "Κατανικήθηκε ο θάνατος κι εξαφανίστηκε· που είναι θάνατε η νίκη σου; που είναι Άδη το κεντρί σου;" (Ωσηέ 13,14· Α΄Κορινθίου 15,54-55).
 
Όλα αυτά τα κατόρθωσε για χάρη μας ο Σταυρός. Ο Σταυρός είναι το τρόπαιο της νίκης κατά των δαιμόνων. Η μάχαιρα κατα της αμαρτίας και το ξίφος με το οποίο κατέσφαξε ο Χριστός το φίδι. Ο Σταυρός είναι το θέλημα του Πατρός, η δόξα του Μονογενούς Υιού , το αγαλλίαμα του Αγίου Πνεύματος, το κόσμημα των αγγέλων, η ασφάλεια της Εκκλησίας, το καύχημα του Παύλου, το τείχος των αγίων και το φως ολοκλήρου της οικουμένης.

Όπως δηλαδή αν σε ένα σπίτι κυριαρχεί το σκοτάδι και κάποιος ανάψει μια λαμπάδα και ανυψώνοντας την διώχνει το σκοτάδι, έτσι ακριβώς συνέβη με το παγκόσμιο σκότος. Ο Χριστός άναψε τον σταυρό του σαν λαμπάδα και ανυψώνοντάς τον διέλυσε το σκοτάδι ολόκληρης της γης. Κι όπως η λαμπάδα έχει στο επάνω μέρος το φως, έτσι και ο Σταυρός στο επάνω μέρος του έχει και φωτίζει ολόλαμπρα ο Ήλιος της Δικαιοσύνης.

Αυτόν , όταν τον είδε καρφωμένο ο κόσμος έφριξε, η γη κλονίσθηκε και οι πέτρες σχίσθηκαν . Όμως αν και σχίσθηκαν οι πέτρες, η αναισθησία των ιουδαίων δεν αντελήφθη τίποτα. Σχίστηκε το καταπέτασμα και δεν  σχίστηκε η πονηρή συμφωνία εκείνων.

Γιατί τάχα σχίστηκε το καταπέτασμα; Διότι ο Ναός δεν άντεχε να βλέπει τον Δεσπότη Χριστό να σταυρώνεται. Με όσα έγιναν στο δικό του καταπέτασμα, ήταν σαν να έλεγε το εξής, "όποιος θέλει μπορεί πλέον από εδώ και πέρα να μπαίνει μέσα στα άγια. Ποιο είναι το όφελος μου πλέον, αφού έγινε τέτοια θυσία μακριά από μένα; Ποια είναι η ωφέλεια από την Διαθήκη; Ποιο όφελος έχω από τον Νόμο; Εντελώς μάταια και στα χαμένα τους καλλιέργησε τόσο χρόνια"! Τούτο κήρυττε και ο προφήτης λέγοντας, "Γιατί φρούμαξαν αλαζονικά τα έθνη και οι λαοί σχεδίασαν ανόητα;"(Ψαλμός 2,1). Είχαν ακούσει από τον προφήτη ότι, "Σαν πρόβατο οδηγήθηκε στη σφαγή, και σαν άφωνο αρνάκι μπροστά στον κουρευτή του"(Ησαΐας 53,7).
Ενώ όμως μελετούσαν τόσα χρόνια τα λόγια αυτά, όταν εκπληρώθηκε η προφητεία δεν πίστεψαν. Είδες πως μετετούσαν ανόητα; Γι' αυτό ρημάχθηκε ο Ναός. Ήθελε να δείξει, ότι μετά από αυτά θα ακολουθούσε και η παντοτινή ερήμωση.

Επειδή λοιπόν την βραδιά αυτή πρόκειται να δούμε τον Χριστό καρφωμένο στο Σταυρό, σαν αμνό σφαγμένο και θυσιασμένο, παρακαλώ ας πλησιάσουμε με φρίκη, με συστολή και ευλάβεια. Δεν είδατε τους αγγέλους σε ποια στάση κάθισαν στον άδειο τάφο του Χριστού; Επειδή όμως ο τάφος δέχθηκε το Σώμα του Δεσπότη Χριστού γι'αυτό απονέμουν τιμή και στον τόπο του. Οι άγγελοι ξεπερνώντας τους ανθρώπους στάθηκαν με τόσο σεβασμό και ευλάβεια μπροστά στον τάφο. Ενώ εμείς που δεν πρόκειται να σταθούμε απλά μπροστά σε έναν άδει τάφο, αλλά σ'αυτήν την Αγία Τράπεζα, που έχει επάνω της τον Αμνό , πλησιάζουμε με θόρυβο και ταραχή. 

Μετά από αυτά ποια συγγνώμη μορει να έχουμε; Αυτά βέβαια δεν τα λέγω μάταια, αλλά επειδή βλέπω κατ' αυτήν τη βραδιά πολλούς να θορυβούν , να φωνασκούν, να σπρώχνονται μεταξύ τους, να ειρωνεύονται , και πιο πολύ να ετοιμάζουν κόλαση παρα την σωτηρία τους. Γι'αυτόν το λόγο κάνω αυτή τη διαδασκαλία για όλους αυτούς...    

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...