ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ 30-8-2015

Ιερά Μητόπολις Σερβίων και Κοζάνης

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. κα΄ 33-42)

Ὁ Κύριος, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, διηγήθηκε στοὺς Ἰουδαίους τήν παραβολὴ τῶν κακῶν γεωργῶν: «Ἕνας ἄνθρωπος» εἶπε, «ἐφύτευσε ἀμπελῶνα, τόν ἐμπιστεύθηκε σὲ γεωργοὺς καὶ ἔφυγε σὲ ἄλλο τόπο. Ὅταν ἔφθασε ὁ καιρὸς τῆς συγκομιδῆς ἔστειλε τούς ὑπηρέτες του γιὰ νὰ πάρουν τούς καρποὺς ποὺ δικαιούνταν. Οἱ γεωργοὶ ὅμως ὄχι μόνο ἀρνήθηκαν, ἀλλὰ σκεπτόμενοι πονηρά κακοποίησαν τούς ἀπεσταλμένους καὶ στὸ τέλος σκότωσαν καὶ τόν γιό του».

Ἀφοῦ τελείωσε τή διήγηση ὁ Ἰησοῦς στράφηκε πρὸς τοὺς ἄρχοντας τῶν Ἰουδαίων καὶ τοὺς ρώτησε: «Ὅταν θὰ ἔλθει ὁ ἰδιοκτήτης τοῦ ἀμπελῶνος τὶ πρέπει νὰ κάνει στοὺς γεωργούς, ποὺ ἔφθασαν στὸ σημεῖο νὰ φονεύσουν τούς ὑπηρέτες του, στὸ τέλος δὲ φόνευσαν καὶ τό παιδὶ του;» καὶ αὐτοὶ ἀπήντησαν: «Μὲ κακὸ θάνατο θὰ τούς ἐξολοθρεύσει καὶ θὰ παραδώσει τόν ἀγρὸ σὲ ἄλλους γεωργούς, ποὺ θὰ τοῦ ἀποδώσουν τούς καρπούς του».

Ἡ ἀπάντηση αὐτὴ τῶν Ἰουδαίων ἦταν συγχρόνως καὶ ἡ καταδίκη τους. Ἡ παραβολὴ τοῦ ἀμπελῶνος ξεσκέπασε τήν τυπολατρία τῶν θρησκευτικῶν ἡγετῶν τῶν Ἰουδαίων καὶ τή στάση τους ἀπέναντι στὸ Θεό. Ἀφοροῦσε ὅμως καὶ ὁλόκληρο τόν Ἰσραηλιτικὸ λαό, διότι φανέρωσε τὶς ἐπιπτώσεις ἀπὸ τήν ἀνυπακοὴ στὶς θεῖες ἐντολές.

Γιὰ τοὺς ἀκροατές τοῦ Ἰησοῦ ἦταν γνωστό ἀπὸ τά προφητικὰ βιβλία τί ἐννοοῦσε αὐτὴ ἡ παραβολή, ἐπειδὴ εἶναι γραμμένο στὸν προφήτη Ἠσαΐα: «Λαὲ τοῦ Ἰσραήλ, ἐσεῖς εἶστε τό ἀμπέλι ποὺ ἀνήκει στὸν Κύριο τοῦ σύμπαντος κι ἐσεῖς, ὁ λαὸς τοῦ Ἰούδα, εἶστε ἡ ἀγαπημένη Του φυτεία». Ὅμως οἱ Ἰουδαῖοι κατὰ καιρούς ξεχνοῦσαν τὶς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ καὶ πολλὲς φορὲς στάθηκαν ἀχάριστα ἀπέναντι Του. Ὁ Θεὸς δὲν τούς ἔδωσε χέρσα περιοχή, ἀλλὰ «ἀμπελῶνα» ὀργανωμένο ἀπὸ τόν ἴδιο μὲ ὅλες τὶς δυνατότητες καλλιέργειας. Δὲν τούς ἔδωσε μόνο τό ἔργο ἀλλὰ καὶ τά μέσα γιὰ τήν ἐπιτυχῆ ἐκτέλεση του. Διότι κάθε ἀποστολή τοῦ Θεοῦ εἶναι γιὰ τόν ἄνθρωπο ἕνα μεγάλο προνόμιο μέ μιὰ ἐξαιρετικὴ δυνατότητα. Αὐτὸ εἶναι τό πρῶτο χαρακτηριστικὸ τοῦ οἰκοδεσπότη τῆς παραβολῆς.

Τό δεύτερο χαρακτηριστικὸ εἶναι ἡ ἐμπιστοσύνη καὶ ἡ ἐλευθερία ποὺ ἀφήνει στοὺς γεωργούς. Ὅταν ὁ Θεὸς ἐμπιστεύεται κάτι στὸν ἄνθρωπο τό κάνει μεγαλόκαρδα, δὲν κάθεται νὰ ἐλέγχει συνεχῶς κάθε τί. Ἀφήνει πρωτοβουλία καὶ ἐλευθερία. Ὁ οἰκοδεσπότης, μετὰ τήν ἀνάθεση τῆς ἐντολῆς καὶ τήν προσφορὰ ὅλων τῶν ἀπαραίτητων γιὰ τήν ἐπιτυχία τοῦ ἔργου τῶν γεωργῶν, «ἀπεδήμησεν», ἀνεχώρησε σὲ μέρος μακρινό. Δὲν κάθησε ἀπὸ πάνω τους νὰ τούς ἐπιβλέπει σὰν τυραννικὸς ἐπιστάτης. Τούς ἄφησε ἐλεύθερους στὴν ἐργασία τους, δείχνοντάς τους ἐκπληκτικὴ ἐμπιστοσύνη.

Ὁ Θεός τήν ἰδία ἄνεση καὶ ἐλευθερία δράσεως ἀφήνει στὸν ἄνθρωπο κάθε ἐποχῆς. Εἶναι πράγματι προνόμιο, ἀλλὰ καὶ φοβερὴ εὐθύνη αὐτὴ ἡ ἐλευθερία. Εἶναι ἐκεῖνο ποὺ καθιστᾶ τόν ἀνθρώπινο κόπο ἔργο προσωπικὸ καὶ ὄχι «δουλεία». Τό προνόμιο ὅμως αὐτὸ συνδέεται μὲ τόν κίνδυνο νὰ μὴν ἀξιοποιηθεῖ σωστά. Καὶ ἡ συνέχεια τῆς παραβολῆς δείχνει σὲ τὶ ἀπίστευτο σημεῖο μπορεῖ νὰ φθάσει ἡ ἐκμετάλλευση τῆς ἐλευθερίας ποὺ δώρισε ὁ Θεός.

Οἱ γεωργοὶ, ὅταν συνήθισαν στὸν ἀμπελῶνα, τόν ἀνακήρυξαν κτῆμα τους. Δὲν τούς ἔφθανε ἡ ἐργασία μέσα σὲ αὐτόν, ποὺ τούς ἔδινε μιὰ ἄνετη ζωή, ἀλλὰ ἐπιθύμησαν τήν κατοχή του. Ὅταν «ἤγγισεν ὁ καιρὸς» καὶ τούς ζητήθηκαν ἀπὸ τόν οἰκοδεσπότη «οἱ καρποί», ξέχασαν κι εὐγνωμοσύνες καὶ ὑποσχέσεις καὶ δὲν δίστασαν, γιὰ νὰ «κατάσχουν τήν κληρονομίαν», νὰ καταφύγουν στὰ πιὸ ἀπάνθρωπα καὶ σκληρὰ μέσα. Ξυλοκόπησαν, σκότωσαν καὶ λιθοβόλησαν τοὺς ἀπεσταλμένους τοῦ εὐεργέτη.

Ἡ τιμωρία ὅμως δὲν ἀκολουθεῖ ἄμεσα. Ὁ οἰκοδεσπότης δὲν βιάζεται νὰ ἐπιβάλει κυρώσεις. Μακροθυμεῖ καὶ στέλνει τόν ἕναν ἀπεσταλμένο μετὰ τόν ἄλλο: «πάλιν ἀπέστειλεν ἄλλους δούλους πλείονας τῶν πρώτων». Τελικὰ στέλνει «τόν υἱὸν αὐτοῦ». Προσφέρει ὅλο καὶ νέες εὐκαιρίες γιὰ νὰ συναισθανθοῦν οἱ γεωργοὶ τό χρέος τους.

Αὐτὴ ἡ τακτικὴ ἴσως δὲν ἱκανοποιεῖ τούς πιὸ ἀνυπόμονους, ποὺ θὰ ἤθελαν «ἁμάρτημα καὶ ἀστραπιαία τιμωρία». Ἀλλὰ ἂς σκεφθοῦμε τὶ θὰ γινόταν μὲ ὅλους μας, ἂν ἴσχυε μιὰ τέτοια ἀρχή. Ἡ ὑπομονὴ τοῦ Θεοῦ γιὰ μιὰ εὐκαιρία ἀλλαγῆς τοῦ ἀνθρώπου παρουσιάζεται ἀπέραντη, ἔστω κι ἂν σκανδαλίζει μερικοὺς βιαστικούς.

Αὐτὴ ὅμως ἡ στάση δὲν σημαίνει ὅτι εὐλογεῖται ἡ ἀσυδοσία. Ἡ κρίση δὲν ἔρχεται βιαστικὰ καὶ σπασμωδικά, στὸ τέλος ὅμως φθάνει καὶ εἶναι ἀμείλικτη καὶ ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ δὲν ἀστειεύεται. Γι” αὐτὸ ὁ Χριστὸς ρωτάει τοὺς ἰδίους τοὺς ἀκροατές Του: «ὅταν λοιπὸν ἔλθει ὁ κύριος τοῦ ἀμπελιοῦ, τὶ θὰ κάνει στοὺς γεωργοὺς ἐκείνους;» Ἡ ἀπάντηση ἔρχεται εὔκολα: «θὰ τούς ἐξολοθρεύσει μὲ τόν χειρότερο τρόπο καὶ τό ἀμπέλι θὰ τό δώσει σὲ ἄλλους γεωργούς, οἱ ὁποῖοι θὰ τοῦ παραδώσουν τούς καρποὺς στὸν καιρό τους». Αὐτὸ ἐπιβεβαιώνει στὴ συνέχεια ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς προαναγγέλλοντας ὅτι θὰ ἀφαιρεθεῖ ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους «ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ» καὶ θὰ δοθεῖ σὲ νέο λαό, ποὺ θὰ ἀποδώσει τούς καρπούς.

Ἡ παραβολὴ τοῦ ἀμπελῶνος ἀποτελεῖ κατ” ἐπέκταση μιὰ συνεχῆ προειδοποιήση γιὰ ὅλους μας –ἔθνος, ἐκκλησία, χριστιανικὲς κοινότητες, κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς– ποὺ ὁ Θεὸς ἔχει τιμήσει μὲ μιὰ ὑψηλὴ ἀποστολή, μὲ μιὰ ἰδιαίτερη ἐμπιστοσύνη. Ἂς μὴν ἀναπαυόμαστε στὸ ὅτι μᾶς ἔχει δοθεῖ κάτι πολύτιμο. Ἂν δὲν ἀνταποκριθοῦμε εὐσυνείδητα στὴν εὐθύνη, ἡ ἀρχικὴ τιμὴ ποὺ μᾶς ἔγινε μπορεῖ νὰ ἐξελιχθῆ σὲ τραγωδία.

Μὴν φαντασθοῦμε ὅτι ἡ εὔνοια τοῦ Θεοῦ μᾶς ἀνήκει, λέγοντας, ὅπως ἄλλοτε οἱ Ἑβραῖοι: «πατέρα μας ἔχομεν τόν Ἀβραάμ». Ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστὴς φώναξε στοὺς ἀμετανόητους ὅτι ὁ Θεὸς «μπορεῖ νὰ δημιουργήσει ἀπὸ τὶς πέτρες αὐτὲς παιδιὰ τοῦ Ἀβραάμ», καὶ δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ κανένα ἔθνος ἢ ἄτομο. Πολὺ δὲ περισσότερο ὅταν αὐτὸ δὲν συμμορφώνεται μὲ τό θέλημα Του.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, τό μήνυμα τῆς παραβολῆς φανερώνει τήν ἐμπιστοσύνη τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο, τή μακροθυμία Του γιὰ τήν ἀλλαγὴ τῶν κακῶν καὶ τήν τελικὴ ἀμείλικτη ἐπέμβαση Του. Μετὰ τόν Θεὸ καὶ τόν ἄνθρωπο ἡ παραβολὴ ἀναφέρεται στὸν Θεάνθρωπο. Ὑπογραμμίζει ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Υἱός καὶ ὄχι ἁπλὸς ἀπεσταλμένος ὑπηρέτης. Ἡ ἐμπιστοσύνη τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο μὲ τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ στὴ γῆ ξεπερνᾶ κάθε σύλληψη τοῦ νοῦ. Γι” αὐτὸ, ἀπὸ τότε ἡ προσωπικὴ εὐθύνη τοῦ κάθε ἀνθρώπου παραμένει ἀκέραιη καὶ πρέπει ὁ καθένας νὰ φροντίσει ὥστε νὰ φανεῖ ἀντάξιος τῆς ἐμπιστοσύνης αὐτῆς τοῦ Θεοῦ, διότι μόνο ἔτσι θὰ πραγματοποιηθῆ ἡ σωτηρία μας. Ἀμήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Έκθεση και εκδηλώσεις για τα 60 χρόνια από τα Σεπτεμβριανά

Στοιχειώνει ακόμη τις μνήμες το «γιατί;»

Αθήνα

Εξήντα χρόνια συμπληρώνονται φέτος από το πογκρόμ κατά του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης, στις 6-7 Σεπτεμβρίου 1955.

Τιμώντας τα θύματα αυτής της θλιβερής επετείου ο Οργανισμός Πολιτισμού Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων. η Οικουμενική Ομοσπονδία Κωνσταντινουπολιτών (ΟΙΟΜΚΩ) και ο Μορφωτικός Σύνδεσμος Μακροχωρίου διοργανώνουν έκθεση υπό τον τίτλο «Tα Σεπτεμβριανά εν θερμώ στα πρωτοσέλιδα» και σειρά εκδηλώσεων, που θα φιλοξενηθούν στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων συνδιοργανώνονται από τον Οργανισμό Πολιτισμού Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων.

Τα εγκαίνια θα πραγματοποιηθούν την Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2015 στις 7 το απόγευμα και με την πρώτη προβολή του ντοκιμαντέρ «Η Φρικτή Νύχτα» του Γιώργου Μουτεβελλή (ώρα 20.30).

Αναλυτικά το πρόγραμμα:

Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου, ώρα  19. 00:  ΕΓΚΑΙΝΙΑ
Πρώτη προβολή της ταινίας ντοκιμαντέρ «Η Φρικτή Νύχτα» του Γιώργου Μουτεβελλή (ώρα 20.30).

Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου, ώρα 18.30: Ο πρέσβυς επί τιμή  κ. Λ. Χρυσανθόπουλος  και ο  Ιερολοχίτης Στρατηγός κ. Κ. Κόρκας παρουσία ζωντανών  αφηγήσεων  θα μας εξιστορήσουν  «Τα Σεπτεμβριανά  γεγονότα της Σμύρνης» (πυρπόληση Ελληνικού Προξενείου , Εμπορικού περιπτέρου της  Έκθεσης Σμύρνης).

Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου, ώρα 18.30: Ημερίδα της  ΟΙΟΜΚΩ  με θέμα  «Οι ψυχικοί μηχανισμοί Δαιμονοποίησης του Άλλου και η καλλιέργεια μίσους κατά εθνοτικών-θρησκευτικών ομάδων». Συμμετέχουν: Καθ. Ψυχιατρικής ΕΚΠΑ Χ. Παπαγεωργίου (συντονιστής), Αν. Καθ. ΕΚΠΑ Ψυχιατρικής Γ. Βασλαματζής, Καθ Κοινωνικής Ψυχολογίας ΕΚΠΑ Θ. Δραγώνα, Καθ. Ψυχολογίας της Επικοινωνίας ΕΚΠΑ Κ. Ναυρίδης.

Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου, ώρα 9.30: Ο Μητροπολίτης Γέρων Δέρκων, υπέρτιμος και έξαρχος Βοσπόρου Θρακικού και Κυανέων κ. Απόστολος, θα τελέσει την Θεία Λειτουργία και Ιερό Μνημόσυνο στην Μνήμη των θυμάτων των Σεπτεμβριανών στον Ιερό Ναό Αγ. Σπυρίδωνος εντός Ναυτικού Νοσ. Αθηνών (Μετρό Μεγ. Μουσικής). Θα ψάλλουν μέλη του Εν Αθήναις Συλλόγου Μουσικοφίλων Κωνσταντινουπόλεως.

Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου, ώρα 20.00: «Η κατάσταση των μη-Μουσουλμανικών Κοινοτήτων μετά από τις εκλογές της 7/6/2015 στην Τουρκία». Συμμετέχουν, Καθ. Τζενγκίζ Ακτάρ, Δρ. Φ. Μπενλίσοϊ, Καθ. Ν. Ουζούνογλου.

Η είσοδος σε όλες τις εκδηλώσεις είναι ελεύθερη.

Γ. Μανδαλίδης

 http://news.in.gr/culture/article/?aid=1500021018

Φανουρόπιτα: Η παραδοσιακή Μικρασιάτικη συνταγή με 9 υλικά

Στις 27 Αυγούστου είναι του Αγίου Φανουρίου και πρέπει να φτιάξουμε μία φανουρόπιτα. 
Υλικά
1 κούπα σπορέλαιο
3 κούπες αλεύρι (που φουσκώνει μόνο του)
1 κούπα ζάχαρη
1 κούπα φυσικό χυμό πορτοκάλι
1 κουταλάκι γλυκού σόδα
1/2 κούπα καρύδι κομμένο μέτριο
1/2 κούπα σταφίδα ξανθή
1/2 κουταλάκι γλυκού γαρίφαλο
3/4 κουταλάκι γλυκού κανέλα
Πριν ξεκινήσετε την εκτέλεση
Διαλύουμε τη σόδα μέσα στον χυμό πορτοκάλι
Αν έχουμε ήδη τη σταφίδα στο ψυγείο τότε πρέπει να τη βάλετε 4 ώρες σε νερό για να φουσκώσει. Αν την πάρετε φρέσκια τη χρησιμοποιείτε απευθείας.
Εκτέλεση
Χτυπάμε το λάδι μαζί με τη ζάχαρη μέχρι να λιώσει όσο περισσότερο γίνεται η ζάχαρη. Σε αυτό το μείγμα ρίχνουμε το πορτοκάλι που έχουμε διαλύσει τη σόδα. Συνεχίζουμε το χτύπημα για 3-4 λεπτά. (Σε αυτό το στάδιο χρησιμοποιούμε μίξερ)
Σε ένα μπολ έχουμε βάλει το αλεύρι μαζί με το γαρίφαλο, την κανέλα, το καρύδι και τη σταφίδα (την οποία έχουμε στεγνώσει ταμποναριστά για να μην σβολιάσει το αλεύρι όταν τη ρίξουμε).
Ανακατεύουμε με αναδευτήρα ή με κουτάλι το μείγμα. Δεν χρειάζεται να ξαναχρησιμοποιήσoυμε το μίξερ.
Έχουμε λαδώσει ελάχιστα το ταψί ( 28 νούμερο), γιατί ήδη το μείγμα μας έχει όσο λάδι χρειάζεται για να μην κολλήσει και απλώνουμε το μείγμα.
Βάζουμε το ταψί σε προθερμασμένο φούρνο στους 160-170 βαθμούς, ανάλογα τον φούρνο(ψήνεται και σε αντίσταση και σε αέρα) για 40-60 λεπτά.
Αφήνουμε τη φανουρόπιτα να κρυώσει και μετά την κόβουμε.
Γιατί φτιάχνουμε τη φανουρόπιτα-Τι λέει η παράδοση
Για την ζωή του Αγίου Φανουρίου, τον οποίο τιμάμε με αυτή τη νηστίσιμη πίτα, δεν υπάρχουν συγκεκριμένες μαρτυρίες. Κατά την παράδοση, η πίτα φτιάχνεται για να σωθεί η μητέρα του αγίου, η οποία ήταν μία σκληρή, αμαρτωλή γυναίκα. Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης γράφει με αυτή την αφορμή ότι όποιος επικαλείται τον Άγιο Φανούριο πρέπει πάντα να λέει «Θεός σχωρέσ' τη μητέρα του Αγίου Φανουρίου. Θεός σχωρέσ' την».
Έτσι, στις 27 Αυγούστου που τιμάται ο Άγιος Φανούριος, συνηθίζεται οι νοικοκυρές να φτιάχνουν φανουρόπιτες, τις οποίες μοιράζουν στη γειτονιά αφού ευλογηθούν πρώτα από την εκκλησία. Με το πέρασμα των χρόνων, καθιερώθηκε να φτιάχνουμε φανουρόπιτα για να βρούμε κάτι που χάσαμε. Πολλοί, εξάλλου, συνδέουν αυτή την ιδιότητα του Αγίου Φανουρίου και της πίτας με το όνομα του Αγίου, που προκύπτει από το ρήμα «φαίνω» που σημαίνει αποκαλύπτω.
Τη δύναμη που αποδίδεται στην πίτα έρχονται να ενισχύσουν και τα υλικά της, τα οποία είναι πάντοτε 7 ή 9, καθώς οι συγκεκριμένοι αριθμοί ανήκουν στους λεγόμενους ιερούς αριθμούς ήδη από την εποχή των Πυθαγορείων.
Kαι όπως συμβαίνει με όλα τα έθιμα, σε όλη την Ελλάδα υπάρχουν παραλλαγές της παράδοσης. Στην Κρήτη, την Κύπρο, τη Σκιάθο, τη Φλώρινα και άλλες περιοχές, η φανουρόπιτα φτιάχνεται για να βρουν οι ανύπαντρες κόρες γαμπρό. Άλλοι πιστεύουν ότι φέρνει καλοτυχία και φωτίζει τον δρόμο της ζωής του καθενός. Λέγεται ακόμη ότι ο Άγιος Φανούριος προστατεύει τους αγρότες φανερώνοντας τα κλεμμένα ζώα. Αν λοιπόν θέλετε να σας φανερώσει ο Άγιος Φανούριος ό,τι σημαντικό αναζητάτε φτιάξτε μια φανουρόπιτα, ευλογήστε την στην εκκλησία και αναμείνατε για τα αποτελέσματα!
Καλή επιτυχία.

Άγιον Όρος: Το περιβόλι της Παναγίας πανηγυρίζει

• 
  Άθως, η Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρα (φωτ.: ΑΠΕ-ΜΠΕ)

«Βασίλισσα», «Προνοητής», «Ιατρός», «Τροφεύς» είναι μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που προσδίδουν στην Υπεραγία Θεοτόκο, τη «Μητέρα» τους όπως την αποκαλούν και την αισθάνονται οι καλόγεροι στο «Περιβόλι της Παναγιάς», το Άγιον Όρος.

Είναι άλλωστε στον Κανόνα κάθε μοναχού να μαθαίνει απ’ έξω και να απαγγέλλει πολλές φορές την ημέρα τους Χαιρετισμούς της Υπεραγίας Θεοτόκου. Όταν το κάνουν αυτό, αισθάνονται –και το λένε με πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπό τους– σαν να «προσφέρουν λουλούδια στη μητέρα τους».

Φωτογραφία του Γαλλοελβετού Φρεντερίκ Μπουασονά, ο οποίος επισκέφθηκε το Άγιον Όρος το 1928 και το 1930

Η Μητέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού είναι η πρώτη γυναίκα που πάτησε στο Άγιον Όρος. Από τότε το έθεσε υπό την προστασία Της και το φωτίζει με τη χάρη Της. Δίνει δύναμη στον κάθε μονάχο για να αντέξει τις κακουχίες, και στο πέρασμα των αιώνων εμφανίστηκε αρκετές φορές σε κάποιους καλόγερους –και όχι μόνο–, οι οποίοι με ευλάβεια και ανείπωτη συγκίνηση υπάκουσαν στο θέλημά Της. Τελευταίος αγιορείτης μοναχός ο οποίος είπε πολλές φορές ότι είδε μπροστά του την Παναγία, ήταν ο Άγιος Παΐσιος.

Η παράδοση για την Παναγία και το Άγιον Όρος
Σύμφωνα με την παράδοση –η οποία αναφέρεται και σε δύο κώδικες της Λαυριωτικής Βιβλιοθήκης (Λ΄ 66 και
Ι΄ 31)–, όταν μετά τη Σταύρωση του Κυρίου οι Απόστολοι έβαλαν κλήρο για το πού θα πάνε να κηρύξουν το Ευαγγέλιο, συμμετείχε και η Παναγία, στην οποία κληρώθηκε η περιοχή της Ιβηρίας. Όταν ετοιμάστηκε να ξεκινήσει, παρουσιάστηκε ο αρχάγγελος Γαβριήλ και Της είπε ότι ο Ιησούς Χριστός προστάζει να μην εγκαταλείψει την Ιερουσαλήμ και ότι ο τόπος που θα Της ανήκει θα είναι η χερσόνησος του όρους Άθως της Μακεδονίας, η οποία θα φωτιστεί από το πρόσωπό Της.

Η κοίμησις του Οσίου Εφραίμ του Σύρου – Εικόνα της μονής Ιβήρων (μέσα 15ου αι.)

Όταν η Θεοτόκος, μαζί με τον ευαγγελιστή Ιωάννη, έφτασε στο λιμένα του Κλήμεντος, στη χερσόνησο του Άθω, μεγάλη κραυγή άκουσαν οι εκεί διαμένοντες ειδωλολάτρες, η οποία τους ζήτησε να προϋπαντήσουν τη Μαρία, τη Μητέρα του μεγάλου Θεού. Όλοι έτρεξαν στο λιμάνι, και η Θεοτόκος, αν και Εβραία, τους μίλησε στην ελληνική γλώσσα.
Στη συνέχεια η Παναγία ζήτησε από τον Υιό Της να μην κρίνει κατά τη Δευτέρα Παρουσία όσους θεοσεβούμενους ανθρώπους ζήσουν εκεί, αφού Εκείνη θα εγγυηθεί για τη σωτηρία τους. Αυτό πιστεύουν σήμερα βιωματικά οι καλόγεροι του Αγίου Όρους, ότι δηλαδή θα σωθούν με τις εγγυήσεις της Παναγίας.

(Φωτ.: Φρεντερίκ Μπουασονά)

Όπως αναφέρει ακόμα η παράδοση –και βεβαιώνει και ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ο εκ Θεσσαλονίκης–, τον 6ο αιώνα μ.Χ. ο πρώτος ερημίτης στο Άγιον Όρος, ο Άγιος Πέτρος ο Αθωνίτης, είδε την Παναγία και του είπε ότι είναι η εγγυήτρια για τους μοναχούς του ιερού βουνού.
Η Παναγία εμφανίστηκε και σε μια αριστοκράτισσα ονόματι Μάρω –για πολλούς η χριστιανή Σέρβα μητριά του Μωάμεθ του Πορθητή (στη φωτ. αριστερά η Μάρω ή Μάρα Μπράνκοβιτς σε εικόνα της Μονής Εσφιγμένου)–, η οποία επισκέφθηκε το Άγιον Όρος μετά την Άλωση της Πόλης φέρνοντας τα δώρα των τριών μάγων στον γεννηθέντα στη Βηθλεέμ Ιησού Χριστό. Η Μάρω με τη συνοδεία της σταμάτησε στον αρσανά (λιμάνι) της μονής του Αγίου Παύλου, κι ενώ ανέβαινε προς το μοναστήρι, εμφανίστηκε μπροστά της η Παναγία και της είπε: «Εδώ είμαι βασίλισσα εγώ. Άφησε τα δώρα και φύγε». Στο σημείο αυτό υπάρχει και σήμερα ένα προσκυνητάρι (εκκλησάκι).
Η Παναγία η Πορταΐτισσα
Κάθε μοναστήρι του Αγίου Όρους έχει θαυματουργές εικόνες της Παναγίας. Κάποιες από αυτές έφτασαν στο ιερό βουνό μόνες τους, συνήθως μέσω θαλάσσης, και άλλες είναι αχειροποίητες. Καλόγεροι έφτιαχναν σανίδια στο μέγεθος και στις διαστάσεις εικόνας και τα άφηναν στην εκκλησία, προσευχόμενοι, για να δουν ποιου αγίου τη μορφή θα πάρει. Σε κάποια αποτυπωνόταν η εικόνα της Παναγίας κι έτσι φτιάχτηκαν αχειροποίητες εικόνας της Υπεραγίας Θεοτόκου. Μια τέτοια εικόνα υπάρχει στη ρουμανική σκήτη του Τιμίου Προδρόμου.

Η πιο επιβλητική, σημαντική και θαυματουργή εικόνα της Παναγίας στο Άγιον Όρος είναι της Παναγίας της Πορταΐτισσας στη μονή Ιβήρων, η οποία είναι συνδεδεμένη με πολλές παραδόσεις.

Ειδικότερα, σύμφωνα με την παράδοση, γύρω στο 1.000 μ.Χ. οι μοναχοί στην Ιβήρων για μέρες έβλεπαν ένα φως μέσα στη θάλασσα. Κάποια στιγμή ακούστηκε μια φωνή η οποία τους είπε ότι μόνο ο ασκητής Γαβριήλ –ο μετέπειτα Όσιος Γαβριήλ– μπορεί να πάρει από τη θάλασσα την εικόνα, από την οποία πήγαζε το φως. Ο Όσιος Γαβριήλ περπάτησε σαν τον Χριστό πάνω στα κύματα και έφερε την εικόνα στο μοναστήρι. Οι καλόγεροι την έβαζαν στην εκκλησία της μονής, αλλά το πρωί την έβρισκαν στην πύλη του μοναστηριού, κάτι που επαναλήφθηκε για τρεις μέρες. Το τρίτο βράδυ η Παναγία είπε στον ηγούμενο: «Εγώ φυλάω τη μονή και γι’ αυτό πρέπει να βρίσκομαι στην πόρτα» κι έτσι οι καλόγεροι έβαλαν την εικόνα σε παρεκκλήσι που έχτισαν στην πύλη του μοναστηριού.

Η εικόνα της Παναγίας της Πορταΐτισσας

Η εικόνα της Παναγίας Πορταΐτισσας δεν έχει φύγει ποτέ από το Άγιον Όρος, αφού η Παναγία είπε στον ηγούμενο ότι όπως ήρθε διά θαλάσσης, κάποια στιγμή έτσι θα φύγει και τότε θα πρέπει να το εγκαταλείψουν όλοι οι καλόγεροι, διότι θα καταστραφεί. Έτσι, οι μοναχοί της Ιβήρων δεν έβγαλαν την εικόνα ποτέ από το ιερό βουνό.
Η παράδοση λέει ακόμα ότι όταν επιτέθηκαν στη μονή Ιβήρων Σαρακηνοί κουρσάροι και ο αρχηγός τους έμαθε για τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Πορταΐτισσας, έβγαλε το μαχαίρι του και το κάρφωσε στο πρόσωπό Της, στο σαγόνι Της. Από το σημείο έτρεξε αίμα και από τότε έγινε Χριστιανός ο Σαρακηνός πειρατής.
Το «Άξιον Εστί»
Πολύ γνωστή είναι και η εικόνα της Παναγίας «Άξιον Εστί», η οποία φυλάσσεται στην πρωτεύουσα του Αγίου Όρους, τις Καρυές, στο Πρωτάτο.
Η συγκεκριμένη εικόνα δεν είναι Αχειροποίητος, αφού κατασκευάστηκε σε ένα κελί του Αγίου Όρους, στην περιοχή Καψάλα. Κάποια στιγμή ένας καλόγερος του κελιού είδε έναν άλλον, άγνωστό του, καλόγερο, ο οποίος κοιτούσε την εικόνα κι έψαλλε έναν παράξενο ύμνο.
Όταν ο πρώτος ρώτησε τι ψάλλει, ο άγνωστος καλόγερος απάντησε ότι «εμείς αυτό ψάλλουμε στον ουρανό για την Παναγία». Ύστερα χάραξε τα λόγια του παράξενου αυτού ύμνου, το «Άξιον Εστί», σε ένα κεραμίδι κι εξαφανίστηκε.
Η παράδοση αναφέρει ότι ο παράξενος καλόγερος ήταν ο Αρχάγγελος Γαβριήλ και από τότε ο ύμνος «Άξιον Εστί» ψάλλεται σε κάθε Θεία Λειτουργία.
Η πανήγυρις στη μονή Ιβήρων
Μόνο στη μονή Ιβήρων και στις Καρυές από ολόκληρο το Άγιον Όρος υπάρχουν καθολικά (εκκλησίες) αφιερωμένες αποκλειστικά στην Υπεραγία Θεοτόκο.
Η μεγάλη πανήγυρις το απόγευμα της παραμονής του Δεκαπενταύγουστου –το απόγευμα της 27ης Αυγούστου, αφού το Άγιον Όρος ακολουθεί το παλιό ημερολόγιο– στην «Κιβωτό της Ορθοδοξίας» γίνεται στη μονή Ιβήρων, την οποία επισκέπτονται κάθε χρόνο εκείνη την ημέρα περίπου 1.500 άτομα.

Δεκαπενταύγουστος: Θεία Λειτουργία στη Μονή Ιβήρων (φωτ.: ΑΠΕ-ΜΠΕ)

Με την παρουσία μητροπολιτών η πανήγυρις ξεκινάει με παράκληση στο παρεκκλήσι της Παναγίας Πορταΐτισσας, προκειμένου η Θεοτόκος να επιτρέψει να βγάλουν την εικόνα Της από το σημείο (το θρόνο Της).
Στη συνέχεια γίνεται η λιτάνευση της εικόνας, μέχρι να φτάσει η πομπή στο ναό της μονής όπου τοποθετούν την εικόνα σε ένα προσκυνητάρι και ξεκινάει μια πολύωρη αγρυπνία. Κατά τη διάρκεια της λιτανείας αλλά και μέσα στο ναό, πάνω από την εικόνα της Παναγίας Πορταΐτισσας οι καλόγεροι τοποθετούν την «ουρανεία», κάτι που μοιάζει με κεντητή ομπρέλα.
Το ίδιο βράδυ σε όλα τα μοναστήρια του Αγίου Όρους τελείται πολύωρη αγρυπνία –που διαρκεί περίπου 10-12 ώρες– προς τιμήν της Υπεραγίας Θεοτόκου, της Μητέρας τους, της Μητέρας, Προστάτιδας και Παρηγοριάς όλου του κόσμου!
Ρωμανός Κοντογιαννίδης
 http://www.pontos-news.gr/article/139567/agion-oros-perivoli-tis-panagias-panigyrizei

Οι αλβανικές αρχές κατεδάφισαν την ορθόδοξη εκκλησία της Χειμάρας

Σήμερα τα ξημερώματα ολοκληρώθηκε ο στόχος του δημάρχου Χιμάρας να γκρεμίσει τον Ιερό Ναό του Αγίου Αθανασίου στο χωριό Δρυμάδες.

Σύμφωνα με την ιστοσελίδα himara.gr, λίγο μετά τις 4 τα ξημερώματα η πολεοδομική αστυνομία έφτασε στο σημείο και οι εκσκαφείς έπιασαν δουλειά. Οι λιγοστοί κάτοικοι που έφτασαν στο σημείο ακούγοντας τον θόρυβο των μηχανημάτων, δεν πρόλαβαν να αντιδράσουν.

Απαρηγόρητοι οι κάτοικοι των Δρυμάδων σηκώθηκαν από νωρίς τα ξημερώματα για να μαζέψουν τα κομμάτια του ναού, τα κομμάτια της πίστης τους, τα κομμάτια του εαυτού τους.

Έντονη ενόχληση από το ΥΠΕΞ

Την έντονη αντίδραση του υπουργείου Εξωτερικών προκάλεσε η σημερινή κατεδάφιση του ιερού ναού Αγίου Αθανασίου στους Δρυμμάδες Χειμάρρας.

Ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών, Κωνσταντίνος Κούτρας, απαντώντας σε σχετικές ερωτήσεις δημοσιογράφων, δήλωσε σε επικριτικό τόνο ότι «ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος» και πρόσθεσε: «Η καταστροφή ιερών τόπων και αντικειμένων λατρείας ελάμβανε χώρα, μέχρι πρότινος τουλάχιστον, στον ευρύτερο χώρο της Μέσης Ανατολής και της Β. Αφρικής από τους τζιχαντιστές. Σήμερα, είδαμε αυτό να γίνεται πράξη και στη γειτονική χώρα, την Αλβανία».

Σε ό,τι αφορά τις εν προκειμένω κινήσεις της Ελλάδας προς την Αλβανία και προς τη διεθνή κοινότητα, ο κ. Κούτρας ανακοίνωσε ότι θα υπάρξει άμεσα ενημέρωση, σημειώνοντας:«Ουδέν σχόλιο περαιτέρω».

Η κατεδάφιση του ναού έγινε τα ξημερώματα από μηχανήματα της πολεοδομικής αστυνομίας της Αλβανίας, με το επιχείρημα ότι αποτελεί αυθαίρετο κτίσμα. Η επιχείρηση κατεδάφισης, που ξεκίνησε περίπου πριν από μία εβδομάδα, είχε προκαλέσει την έντονη διαμαρτυρία των ελληνικής καταγωγής κατοίκων του χωριού Δρυμμάδες, αλλά και του υπουργείου Εξωτερικών.

 http://www.real.gr/DefaultArthro.aspx?page=arthro&id=441557&catID=3

Μακρόν: Οι διαφορές καλβινιστών - καθολικών εμποδίζουν τη λύση για το χρέος

 «Χρεοκοπήσαμε, αλλά πάμε στην εκκλησία»

 

Για «θρησκευτικό πόλεμο» στην Ευρώπη για το χρέος, μεταξύ των Καλβινιστών και των Καθολικών, έκανε λόγο ο γάλλος υπουργός Οικονομίας Εμανουέλ Μακρόν, τονίζοντας ότι αυτός πρέπει να τερματισθεί.

Όπως μεταδίδει το πρακτορείο Bloomberg, ο Μακρόν ανέπτυξε την προσέγγισή του για τα οικονομικά προβλήματα της Ευρωζώνης σε συνέδριο γερμανών διπλωματών, αναφερόμενος στους καλβινιστές από τη μία πλευρά, που επιπλήττουν όσους έχουν χρέη, και τους πολύ ελαστικούς καθολικούς από την άλλη πλευρά. Οι δύο πλευρές, σημειώνει το Bloomberg, αντανακλούν τη νοητή διάκριση μεταξύ των καθοδηγούμενων από τη Γερμανία οπαδών της δημοσιονομικής πειθαρχίας στον Βορρά και του πιο χρεωμένου Μεσογειακού Νότου.

Μιλώντας στο Βερολίνο, ο Μακρόν στην αρχή κέντρισε τους καλβινιστές, λέγοντας: «Κάποιοι άνθρωποι, κάποια κράτη-μέλη, χρεοκόπησαν. Δεν τήρησαν τις δεσμεύσεις τους. Θα πρέπει να πληρώνουν έως το τέλος της ζωής τους» είπε. Στο αντίθετο άκρο είναι οι καθολικοί, «σαφώς η Γαλλία είναι στην πλευρά αυτή», με μια πιο χαλαρή προοπτική όσον αφορά τη σπατάλη. «Χρεοκοπήσαμε, αλλά πάμε στην εκκλησία, εξηγούμε την κατάσταση και μπορούμε να ξεκινήσουμε την επόμενη ημέρα μία άλλη εβδομάδα» δήλωσε ο Μακρόν.

«Μάλλον θα πρέπει να βρούμε την ισορροπία μεταξύ των δύο αυτών προσεγγίσεων» σημείωσε ο Μακρόν. Πέντε αιώνες αφού η προτεσταντική μεταρρύθμιση βύθισε την Ευρώπη σε μία θρησκευτική σύγκρουση και επτά δεκαετίες μετά το τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Μακρόν δήλωσε ότι οι κατεστημένες θέσεις για την οικονομική και τη δημοσιονομική πολιτική αποτελούν το μεγαλύτερο εμπόδιο σε μία γνήσια ενότητα σήμερα.

Το αποτέλεσμα είναι μία ασυμφωνία στο τραπέζι των συνεδριάσεων στις Βρυξέλλες, με τους καλβινιστές να ευνοούν αυστηρότερους προϋπολογισμούς και τους καθολικούς να προσφέρουν συγχώρεση για την παραβίαση των κανόνων «με αυτό το είδος της βήμα-βήμα προσέγγισης, βρίσκοντας μία λύση, αλλά την τελευταία στιγμή» δήλωσε ο Μακρόν.

 

http://www.tovima.gr/world/article/?aid=731970

Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης στην Αυστραλία για ένα μήνα κατά το έτος 1977. «Η μεγαλύτερη ευλογία που δέχτηκε ποτέ η ήπειρος της Αυστραλίας»

Η επίσκεψη του Αγίου Παϊσίου στην Αυστραλία έμεινε ιστορική. Είκοσι χρόνια αργότερα ένας Έλληνας μετανάστης είπε: «Όσοι Έλληνες έρχονται στην Αυστραλία, έρχονται για να πάρουν. Νομίζουν ότι εδώ είμαστε πλούσιοι· δεν ξέρουν πόσο αγωνιζόμαστε. Μόνο ένας Μοναχός, ο Πατήρ Παΐσιος, όταν ήρθε και τον ρωτήσαμε: -Τί θέλετε να σας δώσουμε;, απάντησε: -Εμείς ήρθαμε να πάρουμε λίγο από τον πόνο σας». Οἱ ομογενείς των πόλεων, από τις οποίες πέρασε, ένιωσαν ότι ένας Άγιος πέρασε από τον τόπο τους και τον ευλόγησε. Σήμερα πιστεύουν ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη ισως ευλογία που δέχτηκε ποτέ η ήπειρος της Αυστραλίας. Ο Πατήρ Παΐσιος όμως, όταν επέστρεψε στο Άγιο Όρος, είπε: «Καλύτερα να πήγαιναν στην Αυστραλία δύο Πνευματικοί παρά εγώ. Το πετραχήλι είναι αυτό που χρειάζεται κανείς εκεί μακριά, στην ξενιτειά»

Πριν από την Μεγάλη Τεσσαρακοστή του 1977, ο Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας Στυλιανός προσκάλεσε τον Ηγούμενο της Μονής Σταυρονικήτα π. Βασίλειο καθώς και τον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη (†1994), για να βοηθήσουν τους ξενιτεμένους Έλληνες, ώστε να ετοιμασθούν για το Πάσχα με μετάνοια και εξομολόγηση. Ταξίδεψαν 26 ώρες με το αεροπλάνο, και όλες αυτές τις ώρες ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης δεν άφησε από τα χέρια του μία βαρειά τσάντα που είχε μέσα και εικονάκια, διότι από ευλάβεια δεν ήθελε να την ακουμπήσει πουθενά.

Κάποια στιγμή αισθάνθηκε να μπαινει μέσα στο αερπλάνο φως, ενώ παράλληλα ένιωσε και πολλή Χάρη. Ρώτησε πού βρίσκονταν και του είπαν ότι περνούσαν πάνω από την Συρία. Κατάλαβε ότι αυτό έγινε, επειδή ο τόπος εκείνος είναι αγιασμένος από τους αγώνες πολλών Οσίων και Μαρτύρων. Αντίθετα, περνώντας πάνω από την Ινδία και το Θιβέτ, ένιωσε μία δαιμονική ψυχρότητα. Για τήν Αυστραλία είπε ότι δεν είχε ακόμη αγιασθεί από τοπικούς Αγίους, αλλά θα αναδειχθούν και εκεί Άγιοι.

Τον ένα μήνα που έμειναν στην Αυστραλία, πήγαιναν στις διάφορες ενορίες, όπου ο π. Βασίλειος εξομολογούσε και ο Άγιος Παΐσιος προετοίμαζε τούς ανθρώπους για την εξομολόγηση. Η παρουσία του Οσίου απέπνεε ευλάβεια και βαθειά ταπείνωση. Περπατούσε με το κεφάλι σκυμμένο και από όπου περνούσε έκανε σε όλους μία μικρή υπόκλιση. Μπροστά στον Αρχιεπίσκοπο και τον Ηγούμενο δεν μιλούσε σχεδόν καθόλου. Όταν ο κόσμος του έλεγε: «Πές μας κι εσύ κάτι , Πάτερ Παΐσιε», έδειχνε εκείνους λέγοντας: «Τι να πώ; Εγώ δεν ξέρω τίποτε· ένας απλός μοναχός είμαι». Στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις απαντούσε, μόνο όταν τον ρωτούσαν κάτι συγκεκριμένο. Οι δε απαντήσεις του ήταν απλές και σύντομες. Τόνιζε σε όλους τήν υπομονή στους πειρασμούς, την πίστη στον Θεό και την εμπιστοσυνη στη θεία πρόνοια.

Ένας νέος τον ρώτησε:

-Πάτερ Παΐσιε, η πίστη που οφείλουμε να έχουμε στο Θεό πρέπει να είναι τυφλή;

-Η πίστη μας δεν πρέπει να είναι τυφλή, αλλά φιλότιμη, απάντησε.

Και διηγήθηκε πώς του είχε εμφανισθεί ο Χριστός στο Εκκλησάκι της Αγίας Βαρβάρας, όταν ήταν 15 ετών. Μόλις δηλαδή έβαλε ένα φιλότιμο λογισμό ότι άξιζε ακόμη και την ζωή του να θυσιάσει για το Χριστό, χωρίς να θέλει κανένα αντάλλαγμα, «ούτε Παράδεισο ούτε τίποτε», τότε είδε το Χριστό ολοζώντανο μπροστά του.

Μία γυναίκα τον παρακάλεσε να πείσει το σύζυγό της να εξομολογηθεί. Και, παρόλο που της είπε: «Μη στενοχωριέσαι, θα έρθη η ώρα που θα εξομολογηθεί», εκείνη και μπροστά στον σύζυγό της επανέλαβε επίμονα: «Πέστε του, Πάτερ, να πάει να εξομολογηθεί». Τότε ο Όσιος την πήρε πιό πέρα και της μίλησε αυστηρά: «Το ανδρικό φιλότιμο, της είπε, πρέπει να το καταλάβετε εσείς οι γυναίκες. Κάνετε μεγάλη ζημιά μ’ αυτόν τον τρόπο. Εσύ να κοιτάξεις την ψυχή σου και άφησε τον άνδρα σου. Θα έρθει η ώρα που θα εξομολογηθεί». Όπως και έγινε.

Σε μία ενορία ο ιερέας τον παρακάλεσε να μλήσει στους ομογενείς και έπειτα στα παιδιά τους. Τα παιδιά δεν ήξεραν ελληνικά, και ο ιερέας έκανε τον διερμηνέα. Ο Άγιος Παΐσιος τους είπε ότι ο άνθρωπος πρέπει να είναι απλός και η ζωή του απλοποιημένη. Και ακόμα, ότι κάθε δημιούργημα του Θεού είναι ευλογημένο, και πρέπει να το σεβόμαστε· όχι μόνο τους ανθρώπους αλλά και τα ζώα και τα φυτά. Ο ιερέας τον παρακάλεσε να πει ακόμη λίγα λόγια στα παιδιά, αλλά ακολούθησε σιγή. Τα παιδιά έμεναν ακίνητα με τα μάτια στραμμένα στον Γέροντα, ενώ εκείνος τα κοίταζε με βλέμμα στοργικό και δεν μιλούσε. Τελικά σηκώθηκε και, βάζοντας μία εδαφιαία μετάνοια, είπε: «Σας αποχαιρετώ. Ο Χριστός να είναι πάντοτε μαζί σας!». Η απρόσμενη αυτή κίνηση έκανε εντύπωση στον ευλαβή ιερέα, ο οποίος αργότερα είπε: «Τα παιδιά σύντομα θα λησμονούσαν όσα λόγια και να τους έλεγε ο Πατήρ Παΐσιος. Δεν θα ξεχάσουν όμως αυτό που είδαν με τα μάτια τους· τον αποχαιρετισμό με την εδαφιαία μετάνοια καί την ταπεινωσή του».

Την Καθαρά Δευτέρα ο Πατήρ Παΐσιος, ο Ηγούμενος και η συνοδία του Αρχιεπισκόπου πήγαν στο Μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου του Βουνού, που βρίσκεται έξω από το Σίδνεϋ, προς τα βουνά. Ὁ Όσιος, παίρνοντας αφορμή από την ονομασία της Μονής είπε: «Όποιοι έχουν μία τρέλλα, φεύγουν από την πόλη και παίρνουν τα βουνά. Αν η τρέλλα είναι θεία, παίρνουν τα βουνά και πάνε στα Μοναστήρια· κι από εκεί ανεβαίνουν κατ’ ευθείαν στον Ουρανό». Και, όταν ταξίδευαν από το Σίδνεϋ προς την Καμπέρα, ο Όσιος έδειξε στον Αρχιεπίσκοπο ένα τόπο, που θα μπορούσε να χτισθεί Μοναστήρι. «Χρειάζεται, του είπε, να γίνουν και στην Αυστραλία Μοναστήρια, πριν έρθουν οι Πεντηκοστιανοί και οι Βουδιστές και αρχίσουν να παρασέρνουν τον κόσμο με ψεύτικα φώτα».

Από την Καμπέρα πήγαν στην Μελβούρνη, όπου τους φιλοξένησε ο εφημέριος του Ιερού Ναού του Αγίου Νεκταρίου. Κάθε πρωί ένας ιερέας τους έπαιρνε με το αυτοκίνητο και τους πήγαινε σε άλλες ενορίες. Μιά μέρα ο ιερέας αυτός πήγε τον Πατέρα Παΐσιο στο Κεντρικό Νοσοκομείο της Μελβούρνης, όπου νοσηλευόταν ένας νέος οικογενειάρχης 32 ετών από την Ζάκυνθο, ο Διονύσιος Σπηλαιώτης. Τον προηγούμενο χρόνο είχε πάθει εγκεφαλική αιμορραγία από ανεύρυσμα και ύστερα από πέντε εγχειρήσεις δεν επικοινωνούσε με το περιβάλλον. Ὁ Όσιος τον σταύρωσε με ἱερό Λείψανο του Αγίου Αρσενίου, και σε λίγη ώρα ο άρρωστος άρχισε να συνέρχεται. Την επόμενη ημέρα που ο ιερέας ξαναπέρασε από το νοσοκομείο, ο ασθενής μπόρεσε να ασπασθεί το χέρι του και να του πει: «Θαύμα!».

Οι Κονιτσιώτες που έμεναν στην Μελβούρνη συγκεντρώθηκαν μια μέρα στον Ναό του Αγίου Νεκταρίου, για να συναντήσουν τον συμπατριώτη τους Πατέρα Παΐσιο. Τον ρώτησαν: «Πάτερ, κάθε πότε πηγαίνετε στην Κόνιτσα; Από πότε έχετε να δείτε τους δικούς σας;». Ο Όσιος χαμογέλασε και είπε: «Στην Κόνιτσα τελευταία φορά πήγα το 1971, για να πάρω ένα βιβλίο (εννοούσε τα βιβλία του Αγίου Αρσενίου), όχι για να δω τα αδέλφια μου και τους συγγενείς μου». Και συνέχισε: «Όλοι οι άνθρωποι είναι δικοί μου. Όλους τους ανθρώπους τους βλέπω σαν αδέλφια μου και συγγενείς μου».

Στο σπίτι όπου φιλοξενήθηκε, η πρεσβυτέρα βλέποντάς τον να κινείται αθόρυβα, σαν να μην υπήρχε, και να τρώει μόνο παξιμάδι με λίγο τσάι, έλεγε στα παιδιά της: «Ένας Άγιος μένει στο σπίτι μας». Κράτησε λοιπόν ως ευλογία την κουβέρτα που του είχε στρώσει στο κρεβάτι. Και ύστερα από τρία χρόνια, επειδή υπέφερε από ιλίγγους, σκεπάσθηκε μια μέρα με την κουβέρτα αυτή και προσευχήθηκε: «Πάτερ Παΐσιε, εσύ Άγιος είσαι, εδώ σε φιλοξένησα, αυτή την κουβέρτα είχε στο κρεββάτι σου, σε παρακαλώ, βοήθησέ με να γιατρευτώ». Και πράγματι από τότε οι ίλιγγοι σταμάτησαν.

Μετά την Μελβούρνη επισκέφθηκαν την Αδελαΐδα. Μια Κυριακή λειτουργήθηκαν στον Ιερό Ναό του Αγίου Σπυρίδωνος, και στη συνέχεια οι συγκεντρωμένοι πιστοί επέμεναν να τους πει κάτι και ο Πατήρ Παΐσιος. Εκείνος δεν ήθελε να μιλήσει, αλλά τελικά απάντησε σε μερικές ερωτήσεις τους. Τον ρώτησαν και για τις διαφωνίες που δημιουργούνται μέσα στις οικογένειες, και είπε: «Όλα λύνονται με την υπομονή και την αγάπη». Στο τέλος τους έδωσε την συμβουλή: «Πρέπει να κάνετε ιεραποστολή εδώ, μέσα σε τόσο κόσμο. Όλος αυτός ο κόσμος μπορεί να γίνει Ορθόδοξος».

Ὁ Γέροντας με λύπη είδε να υπάρχει στην κοινωνία της Αυστραλίας το κοσμικό δυτικοευρωπαϊκό πνεῦμα. «Στην Αυστραλία, είπε, είδα τι είναι το ευρωπαϊκό πνεύμα. Σέ ένα πάρκο μία κυρία τάιζε το σκύλο της σοκολάτα, ενώ την παρακολουθούσε λυπημένο ένα φτωχό πεινασμένο παιδάκι. Σου λέει: ‘Δεν είναι δικό μου το παιδί, γιατί να το ταΐσω;’. Αυτό είναι το ευρωπαϊκό πνεύμα». Πόνεσε επίσης βλέποντας γυναίκες να κυκλοφορούν άσεμνα ντυμένες. «Μοιάζουν, είπε, με ωραίες βυζαντινές εικόνες, πεταγμένες στον σκουπιδοτενεκέ. Μόνο που αυτές πετάχτηκαν μόνες τους». Και στον νεωκόρο ενός Ναού που φορούσε κοντό παντελόνι και δικαιολογήθηκε οτι αυτό τον εξυπηρετούσε, μίλησε αυστηρά. «Για την θάλασσα είναι αυτό που φοράς, του είπε. Εκεί να πας!».

Με χαρά όμως διέκρινε βαθιά ριζωμένη την πίστη στις καρδιές των περισσοτέρων Ελλήνων ομογενών και έντονη τη διάθεσή τους να ακούσουν λόγο Θεού και να αγωνισθούν πνευματικά. «Οι Έλληνες της Αύστραλίας, είπε, πλησίασαν το Θεό περισσότερο από άλλους ξενιτεμένους που ειναι πιο κοντά στην Πατρίδα, διότι αυτοί βρέθηκαν μόνοι τους, πολύ μακριά από συγγενείς, χωρίς βοήθεια από πουθενά, και η απομάκρυνση αυτή τους βοήθησε να γαντζωθούν περισσότερο στο Θεό». Είπε επίσης: «Στην Αυστραλία βρήκα άγιες ψυχές που αγωνίζονται, διότι έχουν πολλούς πειρασμούς και κάνουν υπομονή».

Όταν πλησίαζε η ημέρα που θα έφευγαν, ο Αρχιεπίσκοπος κάλεσε στην Αρχιεπισκοπή τους Ιερείς καί τις κοινοτικές αρχές, για να τους αποχαιρετίσουν. Αφού τους ευχαρίστησε και είπε και ο Ηγούμενος λίγα λόγια, κάλεσε τον Πατέρα Παΐσιο να πεί και αυτός κάτι, αλλά εκεινος δεν απάντησε· έκανε μόνο μία ελαφρά υπόκλιση, φέρνοντας το δεξί του χέρι στο στήθος. Ύστερα από λίγο ο Αρχιεπίσκοπος επανέλαβε την παράκληση του, αλλά και ο Γέροντας επανέλαβε την ίδια κίνηση και έμεινε σιωπηλός, σκυμμένος, με το κομποσχοίνι στο χέρι. Το ίδιο έγινε και για τρίτη φορά, οπότε ο Αρχιεπίσκοπος είπε: «Βλέπετε, οι Αγιορείτες Πατέρες μιλούν με την σιωπή τους».

Η επίσκεψη του Αγίου Παϊσίου στην Αυστραλία έμεινε ιστορική. Είκοσι χρόνια αργότερα ένας Έλληνας μετανάστης είπε: «Όσοι Έλληνες έρχονται στην Αυστραλία, έρχονται για να πάρουν. Νομίζουν ότι εδώ είμαστε πλούσιοι· δεν ξέρουν πόσο αγωνιζόμαστε. Μόνο ένας Μοναχός, ο Πατήρ Παΐσιος, όταν ήρθε και τον ρωτήσαμε: -Τί θέλετε να σας δώσουμε;, απάντησε: -Εμείς ήρθαμε να πάρουμε λίγο από τον πόνο σας». Οἱ ομογενείς των πόλεων, από τις οποίες πέρασε, ένιωσαν ότι ένας Άγιος πέρασε από τον τόπο τους και τον ευλόγησε. Σήμερα πιστεύουν ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη ισως ευλογία που δέχτηκε ποτέ η ήπειρος της Αυστραλίας. Ο Πατήρ Παΐσιος όμως,  όταν επέστρεψε στο Άγιο Όρος, είπε: «Καλύτερα να πήγαιναν στην Αυστραλία δύο Πνευματικοί παρά εγώ. Το πετραχήλι είναι αυτό που χρειάζεται κανείς εκεί μακριά, στην ξενιτειά».

Πηγή:

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης

ἐκδ. Ἱ. Ἡσυχαστηρίου Εὐαγγελιστής Ιωάννης ὁ Θεολόγος

Βασιλικά Θεσσαλονίκης 2015

http://paintingleaves.blogspot.com
διά  http://agioritikesmnimes.blogspot.gr/2015/08/6991-1977.html