π. Ανδρέας Κονάνος "Ατέλειωτες ενοχές"

Π Ρ Ο Σ Κ Λ Η Σ Η Ένα μεσημέρι με γέυση στο κέντρο της πόλης!

Π Ρ Ο Σ Κ Λ Η Σ Η Ένα μεσημέρι με γέυση στο κέντρο της πόλης!

"ΣΑΡΑΚΟΣΤΙΑΝΑ" των Μαριγούλας Κοκκίνου και Γεωργίας Κοφινά: Μαγειρεύοντας για την υγεία, τη νηστεία και τη μεσογειακή διατροφή Σάββατο, 7 Νοεμβρίου 2015, 12:00μ. Μουσείο Γαστρονομίας  Αγίου Δημητρίου 13 Ψυρρή-μετρό Μοναστηράκι Είσοδος Δωρεάν

Μαγειρεύουν και μας μιλάνε για τη σημασία της μεσογειακής διατροφής οι συγγραφείς του βιβλίου και οι:  - Ντίνα Νικολάου, μαγείρισσα, συγγραφέας, παρουσιάστρια της εκπομπής «Ένα τραπέζι Ελλάδα».  - Χριστίνα Κωστάρα, MMEd Sci, Υπεύθυνη Διαιτολόγος Κέντρου Διατροφικής Υποστήριξης ΙΑΣΩ. Ακόμη: Γευσιγνωσία καί επίδειξη Μαγειρικής με συνταγές από το βιβλίο-  Είσοδος 5€ ή δωρεάν με αγορά του βιβλίου Χορηγός επικοινωνίας: Ρ/Φ Σταθμός της Εκκλησίας της Ελλάδος, 89,5 fm Το κρασί μάς προσφέρει το

Βασκανία, μάτιασμα και ξεμάτιασμα,όλη η αλήθεια για το μάτι καί τήν βασκανία

Ἡ ἀλήθεια γιά τό “μάτι” καί τήν βασκανία

Οἱ ἀπόψεις τοῦ Αγίου Βασιλείου γιά τό κακό “μάτι” και τήν βασκανία (μάτιασμα): «Οἱ βάσκανοι καί φθονεροί ἄνθρωποι, αὐτοί δηλαδή πού ἔχουν κυριευθεῖ ἀπό τό πάθος τῆς βασκανίας, ἔχουν ἀπό παλαιότερα χαρακτηρισθεῖ πιό καταστροφικοί ἀκόμη καί ἀπό τά δηλητηριώδη ἑρπετά. Τά ζῶα αὐτά δηλαδή χρειάζεται νά δαγκώσουν κάποιον γιά νά βάλουν μέσα του τό δηλητήριο καί σιγά σιγά νά προχωρήσει ἡ σήψη ἀπό τό μέρος τοῦ σώματος πού δαγκώθηκε καί δηλητηριάσθηκε. Οἱ βάσκανοι ὅμως καί φθονεροί ἄνθρωποι εἶναι πιό καταστροφικοί ἀπό τά δηλητηριώδη ἑρπετά, καθότι αὐτοί δέν χρειάζεται νά δαγκώσουν κάποιον, ἀλλά, ὅπως θεωροῦν ὁρισμένοι, ἔχουν τήν δυνατότητα νά βλάπτουν τούς συνανθρώπους τους ἀκόμη καί μόνο μέ τά μάτια τους. Ὅταν δηλαδή ματιάζουν τούς συνανθρώπους τους, πού ἔχουν πολύ ὑγιῆ καί πάρα πολύ ὄμορφα σώματα λόγω τῆς νεότητος, καταφέρνουν νά μαραίνουν τά σώματα αὐτά καί νά τά κάνουν νά χάνουν ἀπότομα ὅλη τους τήν δύναμη, σάν νά ἀπορρέει ἀπό τά φθονερά μάτια τους κάποιο καταστρεπτικό ρεῦμα, τό ὁποῖο βλάπτει καί κυριολεκτικά καταστρέφει τούς γύρω τους. Ἐγώ βέβαια ἀπορρίπτω κατηγορηματικά αὐτή τήν ἀντίληψη ὡς ἀστήρικτη σκέψη τῶν ἁπλοϊκῶν ἀνθρώπων καί θεωρῶ ὅτι εἶναι μία παρείσακτη ἀντίληψη πού μεταφέρθηκε ἀπό τίς γριούλες πρός τόν γυναικεῖο κυρίως πληθυσμό» (Περί φθόνου, κεφ. δ΄, P.G.31, 380).

Ἡ Ἐκκλησία ἀποδέχεται τήν βασκανία, τόν φθόνο δηλαδή, ὡς ἀνθρώπινο πάθος καί ἀσθένεια τῆς ψυχῆς. Θεωρεῖ ἐπίσης τήν βασκανία ὡς πηγή καί αἰτία γιά πολλές κακές πράξεις πού βλάπτουν τόν συνάνθρωπο (συκοφαντία, κλοπή, ὑποκρισία, ἀγνωμοσύνη, εἰρωνεία, ἀντιζηλία, ὕβρεις, περιφρόνηση καί ἄλλες).
Ἡ Ἐκκλησία ἀποδέχεται ἐπίσης τήν βασκανία ὡς μία ἐπήρεια τοῦ διαβόλου, ἡ ὁποία μπορεῖ νά ἔχει ὡς ἀφορμή τόν ἀνθρώπινο φθόνο καί τό φθονερό βλέμμα, ἀνήκει ὅμως ὡς ἀρνητική ἐπίδραση καί ἐπήρεια ὁλοκληρωτικά στόν διάβολο καί ὄχι φυσικά στό μάτι ἤ τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου.
Ἡ Ἐκκλησία δέν ἀρνεῖται τήν ἐπήρεια τῆς βασκανίας ὡς καθαρά σατανικῆς πολεμικῆς καί ἐπιδράσεως πρός τόν ἄνθρωπο, ὅπως ἀκριβῶς δέν ἀρνεῖται καί τήν σατανική ἐπίδραση στόν ἄνθρωπο ἐξ αἰτίας τῆς μαγείας, χωρίς φυσικά νά φοβᾶται καμία ἀπό αὐτές.
Ὅμως ἡ Ἐκκλησία δέν ἀποδέχεται τήν βασκανία ὡς βλαπτική ἐπήρεια, ἐπίδραση καί ἐνέργεια πού πηγάζει μέσα ἀπό τόν φθονερό καί βάσκανο ἄνθρωπο, μέσα δηλαδή ἀπό τό μάτι, τό στόμα, τήν καρδιά, τήν ψυχή, τούς λόγους, τήν σκέψη, τήν διάθεση ἤ τίς ἐσωτερικές ψυχικές δυνάμεις τοῦ ἀνθρώπου.
Σέ καμία δηλαδή περίπτωση ἡ Ἐκκλησία δέν θεωρεῖ ὅτι ἡ βασκανία εἶναι μία ζημιογόνος ἐπίδραση πού πηγάζει ἀπ᾿ εὐθείας ἀπό τό βλέμμα τοῦ συνανθρώπου μας ἤ κάποια ὀλέθρια ἐπήρεια πού ἐκπέμπει ἀπό μόνο του τό ἀνθρώπινο μάτι καί κατ᾿ ἐπέκταση τό ἀνθρώπινο σῶμα ἤ ἡ ἀνθρώπινη ψυχή.
Τήν ἄποψη γιά ἀπ᾿ εὐθείας καί ἀπό ἀπόσταση βλαπτική ἐπίδραση τοῦ ἀνθρωπίνου ματιοῦ, πού μπορεῖ νά συνοδεύεται καί ἀπό κάποιο λόγο ἤ ἐνδόμυχη διάθεση καί σκέψη φθόνου ἤ θαυμασμοῦ, ἡ Ἐκκλησία τήν ἀπορρίπτει κατηγορηματικά, θεωρώντας την ἑτεροδιδασκαλία καί δεισιδαιμονία.
Ἡ Ἐκκλησία ἐπίσης ἀπορρίπτει τό ξεμάτιασμα, καθώς καί τά παγανιστικῆς προελεύσεως φυλακτά, καί γενικότερα τίς συναφεῖς μή Ὀρθόδοξες πρακτικές προφυλάξεως καί ἀντιμετωπίσεως τῆς βασκανίας.

ΑΓΟΡΑ

Η Φωνή

Ι.Ν Αγίας Κυριακής Π.Φαλήρου:Εορταστική Εκδήλωση για τα 10 χρόνια Αιμοδοσίας

Πανηγυρίζει ο Ιερός Προσκυνηματικός Ναός των Αγίων Αναργύρων Κοζάνης

Ανακοινώνεται ότι την Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2015, εορτή των Αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού (των εκ της Ασίας) πανηγυρίζει ο ομώνυμος Ιερός Προσκυνηματικός Ναός της Κοζάνης, όπου και θα τελεσθούν οι εξής ιερές ακολουθίες:

Σάββατο 31 Οκτωβρίου:

6.00 μ.μ.: Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός, χοροστατούντος του Σεβ. Μητροπολίτη κ. Παύλου.

Κυριακή 1 Νοεμβρίου:

6.45 π.μ.: Αγιασμός.

7.00 π.μ.: Όρθρος και Πανηγυρική Αρχιερατική Θεία Λειτουργία ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου κ. Παύλου.

5.00 μ.μ.: Εσπερινός - Ιερό Ευχέλαιο.



Από το Ιερό Προσκύνημα

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε´ ΛΟΥΚΑ – 1 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2015

Ιερά Μητόπολις Σερβίων και Κοζάνης 

 

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε´ ΛΟΥΚΑ

(Λκ. ις΄ 19-31)

Μία ἀπό τίς πιό χαρακτηριστικές παραβολές τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀκούσαμε σήμερα στό ἱερό εὐαγγέλιο, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί. Εἶναι ἡ γνωστή σέ ὅλους παραβολή τοῦ πλουσίου καί τοῦ φτωχοῦ Λαζάρου. Ἀφορμή γιά νά τή διδάξει ὁ Χριστός ἦταν ἡ φιλαργυρία τῶν Φαρισαίων. Αὐτοί τόν ἄκουαν νά μιλάει γιά τόν πλοῦτο καί τόν ἔπαιρναν γιά ἀνόητο πού λέει πράγματα γελοῖα. Οἱ Φαρισαῖοι πίστευαν ὅτι ὁ πλοῦτος καί τά ὑλικά ἀγαθά εἶναι ἀπόδειξη πώς εἴμαστε καλοί ἄνθρωποι καί πώς ὁ Θεός εἶναι μέ τό μέρος μας. Ὅταν οἱ ἄλλοι μᾶς βλέπουν νά προκόβουμε σέ πλοῦτο, σέ δύναμη καί σέ κοσμική ἐπιρροή, πῶς λοιπόν μποροῦν νά ἀμφιβάλλουν γιά τήν ἁγιοσύνη μας; Ἔτσι δικαίωναν τόν ἑαυτό τούς μπροστά στούς ἀνθρώπους καί ἀδιαφοροῦσαν γιά τό τί λέει ὁ Θεός γιά αὐτούς. Αὐτή τήν ἀντίληψη, δυστυχῶς, διατηροῦμε καί πολλοί ἀπό μᾶς σήμερα, δικαιολογώντας ἔτσι τόν ἀτομικισμό καί τό κλείσιμο στόν ἑαυτό μας. Ὅμως αὐτό εἶναι λάθος. Γιατί, τί θά ποῦμε γιά τούς φτωχούς ὅλου του κόσμου, πού ἔζησαν καί ζοῦν μέσα στή φτώχια καί τήν κακοπέραση; Τί θά ποῦμε γιά τούς προφῆτες τοῦ Θεοῦ καί τούς μάρτυρες πού στερήθηκαν καί κακοποιήθηκαν καί διώχτηκαν ;

Ὅμως, ὅλη ἡ ζωή δέν εἶναι μόνο ὁ παρών βίος. Αὐτό ἔρχεται ν ἐπισημάνει σήμερα ὁ Χριστός. Ὅτι γίνεται στόν παρόντα βίο ἔχει μία προέκταση πού πολλές φορές εἶναι μεταβολή στό ἀντίθετο. Ἡ ἀλλαγή τῶν καταστάσεων στήν παροῦσα φάση τῆς ζωῆς μᾶς εἶναι κάτι πού καί ἡ πείρα τό μαρτυρεῖ ἀλλά καί ἡ ἀνθρώπινη σκέψη ἔχει ἐπισημάνει ἀπό τήν ἀρχαιότητα ἀκόμη. Ἡ μεγάλη ἀλλαγή καί συγχρόνως μεγάλη ἔκπληξη συντελεῖται, σύμφωνα μέ τή διήγηση τῆς παραβολῆς, κατά τή μετάβαση ἀπό τήν ἐδῶ ζωή στή μετά θάνατον. Ἡ ζωή δέν εἶναι μόνο ὁ βίος μας καί τό τέλος τοῦ βίου μας δέν εἶναι τό τέλος τῆς ζωῆς μας. Ἡ ζωή μᾶς συνεχίζεται καί ἡ συνέχεια καί προέκτασή της εἶναι ὅπως ἐμεῖς τή θελήσαμε καί τήν προετοιμάσαμε.

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἔχει μία ἀπόλυτη ἀνεξαρτησία ἀπέναντι στόν πλοῦτο καί σ’ ὅλα τά ἀγαθά τοῦ βίου καί δέν ἐξαρτᾶ τήν ἀξία καί τόν προορισμό τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν οἰκονομική του κατάσταση καί ἀπό τήν καλοπέρασή του. Ὁ πλούσιος δέν εἶναι καταδικασμένος γιά τόν πλοῦτο τοῦ ἀλλά γιατί ἡ ζωή τοῦ εἶναι στηριγμένη στά ἀγαθά του καί ὄχι στό Θεό, γιατί ὅσο ζοῦσε, ἐνῶ εἶχε ὅλα τά καλά δέν πλησίαζε τό φτωχό Λάζαρο. Ζεῖ μέ τήν οἰκογένειά του στό κλειστό κύκλωμα τοῦ ἐγωισμοῦ του. Ζώντας ἔτσι ἀπομακρύνεται ἀπό τή φύση του, γιατί ὁ ἄνθρωπος ὑπάρχει πραγματικά ὅταν εἶναι σέ ἐπικοινωνία πραγματική μέ τοῦ συνανθρώπους του. Στήν οὐσία ὁ πλούσιος εἶναι νεκρός, ἐπειδή δέν ἔχει καμιά ἐπιθυμία ἐπαφῆς καί σχέσης μέ τό Λάζαρο.

Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά ὁ φτωχός δέν κερδίζει τήν εὔνοια τοῦ Θεοῦ, ἐπειδή εἶναι φτωχός, ἀλλά μόνο ἐφόσον στηρίζει τίς ἐλπίδες του στό Θεό καί ζεῖ σύμφωνα μέ τίς ἐντολές του. Εἶναι χαρακτηριστική ἡ λεπτομέρεια τῆς παραβολῆς πώς ὁ φτωχός φέρει ἕνα συγκεκριμένο ὄνομα: Λάζαρος, πού σημαίνει «ὁ Θεός βοηθεῖ». Ὅπως λοιπόν καί τό ὄνομα τοῦ ὑποδηλώνει ὁ Λάζαρος στηρίζεται στή βοήθεια τοῦ Θεοῦ καί ὄχι στά δικά του ἀποκτήματα. Σέ ὅλη του τή ζωή βρισκόταν σέ μία μόνιμη κατάσταση ἔλλειψης, ὅμως δέν ἦταν ἐπιθετικός, οὔτε βίαιος μέ τόν πλούσιο πού ἦταν ἐκεῖ μπροστά του.

Ἀνάμεσα στόν πλούσιο καί στό Λάζαρο ὑπάρχει χάσμα. Ὁ πλούσιος, ἤδη στή γῆ εἶναι πνευματικά μόνος στόν κόσμο, ὅπως μόνος ὑλικά εἶναι ὁ Λάζαρος. Τό συνειδητοποιοῦν καθαρά μόνο ἀφοῦ ἔχουν ἐγκαταλείψει τό σῶμα τους. Αὐτό τό χάσμα, ἡ ἀπόσταση, ἡ ἔλλειψη ἐπικοινωνίας καί ὁμιλίας μεταξύ τους εἶναι κάτι πού ὑπῆρχε καί ἐνῶ ἦταν στόν παρόντα βίο. Ὁ πλούσιος, κλεισμένος ἑρμητικά στόν ἐγωισμό του, βιώνει τήν κόλαση ὡς ἔλλειψη οὐσιαστικῆς ἐπικοινωνίας μέ τόν διπλανό του στήν ἐδῶ καί στήν πέρα τοῦ τάφου ζωή. Αὐτό πού οὐσιαστικά ἔστειλε τόν πλούσιο στήν κόλαση δέν εἶναι κυρίως αὐτά πού ἔκανε ἀλλά αὐτό πού δέν ἔκανε: ἡ ἀδυναμία του νά προσέξει τόν ἄλλο. Στό διάστημα τῆς ἐπίγειας ζωῆς του δέν καταδιώκει τό φτωχό, ἁπλῶς τόν ἀγνοεῖ καί ἀδιαφορεῖ. «Κόλαση εἶναι, λέει ὁ ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος, μία κατάσταση, ὅπου μοιάζει σά νά εἶστε δεμένος πλάτη μέ πλάτη μέ τόν ἄλλο καί νά μήν μπορεῖς νά δεῖς τό πρόσωπό του». «Κόλαση εἶναι ἡ ἄδεια καρδιά», ἔλεγε ἕνας ποιητής. Ὁ Λάζαρος γίνεται μέ χαρά δεκτός στούς κόλπους τοῦ Ἀβραάμ, ὄχι ἐπειδή ἦταν φτωχός, ἀλλά ἐπειδή βίωνε τόν Παράδεισο ὑπομένοντας ἀγόγγυστα τήν κατάστασή του καί διατηρώντας μέσα σ΄αὐτήν πάντα τήν ἐπιθυμία ἐπικοινωνίας.

Τό ἱερό εὐαγγέλιο δέν ἔχει ὡς σκοπό νά θίξει προβλήματα κοινωνικῆς ἤ οἰκονομικῆς φύσεως καί οὔτε νά συγκρίνει τούς ἀνθρώπους μέ καθαρά κοσμικά κριτήρια. Τό μέγιστο θέμα πού θέτει ἡ παραβολή εἶναι ἡ μετάνοια. Ἡ πρόσκληση γιά μετάνοια καί ἀλλαγή νοοτροπίας, ζωῆς καί στάσεως ἔναντι τῶν ἄλλων εἶναι ὑπόθεση μόνο τῆς παρούσας ζωῆς καί ὄχι τῆς μέλλουσας. Ἡ κατάλληλη ὥρα τῆς μετάνοιας καί τῆς ριζικῆς ἀλλαγῆς μᾶς εἶναι ἡ τωρινή. Στό προσκλητήριο τοῦ Θεοῦ γιά μετάνοια, πού μᾶς ἀπευθύνει ἡ Ἐκκλησία σήμερα, μέ τήν ἀνάγνωση τῆς παραβολῆς αὐτῆς, καλούμαστε νά ἀπαντήσουμε τώρα, αὐτή τή στιγμή θετικά χωρίς καμιά ἀναβολή. Ὄχι γιατί καιροφυλαχτεῖ ἡ ἀπειλή τοῦ θανάτου, ἀλλά γιατί καλούμαστε ἐδῶ καί τώρα, στό παρόν, σέ μία ποιότητα ζωῆς ὑψηλῶν ἀπαιτήσεων ἐντός της Ἐκκλησίας καί σέ ἄμεση ἀγαπητική κοινωνία μέ τούς ἄλλους ἀνθρώπους, τούς φτωχούς ἀδελφούς του Κυρίου.

Ὅλα τά παραπάνω δέν ἀποτελοῦν θεωρίες καί ὡραία ἀλλά ἀνεφάρμοστα λόγια. Γίνονται πράξη καθημερινή, βρίσκοντας ταιριαστή ἐφαρμογή στά πρόσωπα καί στή ζωή τῶν ἁγίων μας, ἰδίως τῶν σήμερα ἑορταζομένων ἁγίων Ἀναργύρων. Ἅ μ ἤ ν .

π. Μ.Κ.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως