Το τέλος του Πιλάτου και των Αρχιερέων Καϊάφα και Άννα

• 
  

 

Το κείμενο που ακολουθεί μνημονεύει μια από τις διάφορες παραδόσεις αναφορικά με τις τύχες του Πιλάτου και των Αρχιερέων Άννα και Καϊάφα, μετά την άδικη θανάτωση του Χριστού. Προέρχεται από χειρόγραφο της Ιεράς Μονής Ιβήρων, αντίγραφο του οποίου απόκειται στο Κελλί του Αγίου Γοβδελά του Πέρσου της αυτής Μονής, το οποίο αντέγραψε και εξέδωσε δίς ο Αγιορείτης (+) Ιερομόναχος Αβέρκιος το 1895 και 1896 στην Βάρνα.

Μετά την Ανάληψη του Κυρίου, ο ηγεμών της Ιουδαίας Πόντιος Πιλάτος, έγραψε αναφορά κατά καθήκον στον Αυτοκράτορα της Ρώμης Τιβέριο, αναφορικά με τα γεγονότα που συνέβησαν με τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Ο Τιβέριος, που είχε πληροφορηθεί τα πάμπολλα θαύματα του Κυρίου, την εκ νεκρών Ανάστασή του, και ότι πολλοί πίστευαν ότι είναι ο Θεός, ανέφερε τα σχετικά στην Ρωμαϊκή Σύγκλητο, και φοβέρισε με θάνατο τους κατηγόρους των χριστιανών. Η απάντηση του Τιβέριου στον Πιλάτο, ήλθε με επιστολή επικριτική για την άδικη απόφασή του να καταδικάσει τον Χριστό, αλλά και την αποστολή του Επιτρόπου του Ραχαάβ μαζί με 2000 άνδρες, προκειμένου να τον συλλάβουν και να τον οδηγήσουν στη Ρώμη, ομού μετά των Αρχιερέων Καϊάφα και Άννα. Η αποστολή εκ της Ρώμης συνέλαβε τον Πιλάτο και τους Αρχιερείς, τους οποίους έδεσε με αλυσίδες. Σιδηροδέσμιοι απέπλευσαν για την Ρώμη. Στην Κρήτη απέθανε ο Καϊάφας. Σταμάτησε το πλοίο και έθαψαν το παμμίαρο σώμα του Αρχιερέα, το οποίο εκβράστηκε εκ του τάφου, αφού δεν τον δέχονταν ούτε η γη. Επτά φορές τον έθαψαν, αλλά «η γης τον ανεξέρνα (απέβαλε) άλυωστο και μαύρο σαν τον Κάη, για το μεγάλο κακό πώκαμε, που καταδίκασε το Χριστό». Μαζεύτηκε τότε μέγα πλήθος και με κατάρες τον έθαψε κάτω από ένα τεράστιο σωρό πέτρες. Αυτό ήταν του Καγιάφα το μνήμα σε ένα χωριό κοντά στο Ηράκλειο. Σωζόταν μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα. Η παράδοση αυτή είναι πολύ παλιά και την αναφέρουν αρκετοί περιηγητές (δεν επιβεβαιώνετε όμως ιστορικά). Το πλοίο συνέχισε τη πορεία του και έφθασε στην Ρώμη. Ο Τιβέριος δεν θέλησε να τους εξετάσει. Έδωσε προσταγή και ο μεν Αρχιερέας Άννας τυλίχτηκε γυμνός με δέρμα βοδιού και αφέθηκε στον ήλιο μέσα στο καλοκαίρι. Από τη ζέστη, ξηράθηκε και έσφιξε το δέρμα το σώμα του με αποτέλεσμα να  σκάσει και να εξέλθουν τα ενδότερα της κοιλίας του έξω και ούτως να γνωρίσει οικτρό θάνατο. Για τον Πιλάτο διέταξε και τον έκλεισαν σε έναν πύργο αλυσοδεμένο, με σκοπό να τον φονεύσει ο ίδιος. Κάποια ημέρα είχε βγει για κυνήγι ο Τιβέριος, κοντά στον πύργο που κρατούνταν αιχμάλωτος ο Πιλάτος. Ο τελευταίος το πληροφορήθηκε από τη φρουρά και έσπευσε σε μια οπή του τοίχου για να δει τον Καίσαρα. Τότε ένα ζαρκάδι πλησίασε το τοίχος του πύργου, περίπου στο ύψος της οπής από όπου παρακολουθούσε ο Πιλάτος. Ο Καίσαρας Τιβέριος φοβούμενος ότι θα χάσει το θήραμα σημάδεψε ταχέως με το τόξο του και το βέλος εισήλθε δια της οπής του τοίχους του πύργου, και διαπέρασε τα μάτια του Πιλάτου, αφήνοντάς τον νεκρό.

Σύμφωνα με τον Ευσέβιο Καισαρείας (Εκκλησιαστική Ιστορία, τομ. Β΄, VII), o Πιλάτος εξορίστηκε στη Βιέννη της Γαλλίας, όπου και αυτοκτόνησε. Κατ΄ άλλη παράδοση ρίφθηκε στον Τίβερη ποταμό, το δε πτώμα του προκάλεσε πλημμύρες και καταστροφές. Μια ακόμη δέχεται ότι γκρεμίστηκε από όρος που φέρει και σήμερα το όνομά του στην λίμνη Λουκέρνη της Ελβετίας. Ενώ άλλη ότι αποκεφαλίστηκε στα χρόνια του Τιβέριου. Ο Μητροπολίτης Αθηνών Μελέτιος, στην Εκκλησιαστική του Ιστορία αναφέρει τα εξής : Μετά την Ανάληψη του Κυρίου, ο ηγεμών της Ιουδαίας Πόντιος Πιλάτος, έγραψε αναφορά κατά καθήκον στον Αυτοκράτορα της Ρώμης Τιβέριο, αναφορικά με τα γεγονότα που συνέβησαν με τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Ο Τιβέριος, που είχε πληροφορηθεί τα πάμπολλα θαύματα του Κυρίου, την εκ νεκρών Ανάστασή του, και ότι πολλοί πίστευαν ότι είναι Θεός, ανέφερε τα σχετικά στην Ρωμαϊκή Σύγκλητο, και φοβέρισε με θάνατο τους κατηγόρους των χριστιανών. Μετά την εκλογή των επτά διακόνων, επισυνέβη διωγμός στην Εκκλησία των Ιεροσολύμων. Τότε, η Μαρία η Μαγδαληνή, μαζί με τη Μάρθα, τον Λάζαρο και τον Ιωσήφ από Αριμαθαίας, επισκέφθηκαν τον Τιβέριο στη Ρώμη (κατά τον Βαρώνιο στη Μασσαλία της Γαλλίας), στον οποίον διηγήθηκε τα συμβάντα με τις παρανομίες που διέπραξαν οι Εβραίοι στον Χριστό και διαμαρτυρήθηκε για την άδικη θανάτωσή του. Ο Τιβέριος εξοργίστηκε και διέταξε να φονευθούν οι Αρχιερείς (Καϊάφας –Άννας) και ο Πιλάτος. Μόλις δε ανέλαβε ο Βιτέλλιος την ηγεμονία της περιοχής της Συρίας, αντικατέστησε τον Πιλάτο με τον Μάρκελλο, και τον έστειλε στη Ρώμη, προκειμένου να απολογηθεί στον Τιβέριο. Έκαμε δύο έτη να φτάσει στη Ρώμη, και εν τω μεταξύ είχε αποθάνει ο Τιβέριος, ο δε νέος βασιλεύς Γάϊος Καλιγούλας, τον εξόρισε στην Βιέννη, όπου υπέστη μεγάλες συμφορές και απελπισμένος, αυτοκτόνησε. Ο Βιτέλλιος υποστηρίζει ότι την ίδια τύχη είχε και ο Καϊάφας, ο οποίος αυτοκτόνησε. Το ίδιο δέχεται και ο Κλήμης Ρώμης. Ο δε πεθερός του Καϊάφα, Άννας,  είχε κι αυτός– Θεία δίκη – κακό θάνατο. (σσ. ΜΕΛΕΤΙΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΘΗΝΩΝ,ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΤΟΜΟΣ 1, εν Βιέννη της Αούστριας 1794, σσ. 119-126). Αξίζει να αναφέρουμε κλείνοντας το σημείωμα, ότι η σύζυγος του Πιλάτου, Πρόκλα, μετά τον φοβερό του θάνατο, μετανόησε, βαπτίστηκε χριστιανή, έζησε με πίστη και ευσέβεια και τελειώθηκε ειρηνικά. Η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη της στις 27 του Οκτωβρίου.

ΠΗΓΗ : Αβερκίου Ιερομονάχου Αγιορείτου, Ιστορία ακριβής περί των κατά την Σταύρωσιν και Ανάστασιν του Κυρίου και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού τελεσθέντων, Συγγραφείσα το πρώτον υπό Ιουδαίου τινός Αινέα, συγχρόνου του Σωτήρος Μεταφρασθείσα δε εις την Λατινίδα γλώσσαν υπό Νικοδήμου τοπάρχου του εκ Ρώμης, Σώζεται εν τινι χειρογράφω εν τω Αγίω Όρει, Εν Βάρνη 1896, σσ. 60-63.

Πηγή : http://tribonio.blogspot.gr/2014/04/blog-post_7657.html

 

MOΡΦΩΤΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ ΣΕΡΒΙΩΝ «Η Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού»

MOΡΦΩΤΙΚΟΣ  ΟΜΙΛΟΣ  ΣΕΡΒΙΩΝ                         «ΤΑ ΚΑΣΤΡΑ»

 

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Σας προσκαλούμε στην εκδήλωση που διοργανώνουμε στην

ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ

ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ.

Ομιλία από τον Ομότιμο Καθηγητή Καρδιολογίας του Α.Π.Θ.. Πρόεδρο της Διεθνούς Συνομοσπονδίας Ποντίων Ελλήνων, κ.  Παρχαρίδη Γεώργιο   με θέμα:

«Η Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού»

Ευγενική συμμετοχή Χορευτικού του Μ.Σ.Μεσσιανής

Κυριακή 8 Μαΐου 2016 και ώρα 11.30΄ π.μ.  Αίθουσα Δημ. Συμβουλίου στα Σέρβια

Με τιμή

Tο Δ.Σ. του Μ.Ο.Σ.

 

" ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ " χαρά μου !!!

Εύχομαι ολόψυχα να έχετε την αναστάσιμη χαρά πάντοτε στην ζωή σας

 

Δάφνη

     

causa non c'e?

Αυτή είναι η απόφαση μιας δίκης που οδήγησε έναν Άνθρωπο στο σταυρό, χωρίς ποτέ να γίνει γνωστός ο λόγος εκτέλεσής του. Την ανακοίνωσε ο ίδιος ο πολιτικός δικαστής του Ιησού, Πόντιος Πιλάτος στους κατηγόρους Του: Αιτία δεν υπάρχει...
Ασφαλώς δεν υπήρχε αιτία. Η κατηγορία με την οποία συνελήφθη ο Ιησούς ήταν βλασφημία κατά του Θεού, που σύμφωνα με το Ιουδαϊκό Νόμο επέσυρε την ποινή του θανάτου δια λιθοβολισμού. Αν ο Ιησούς ήταν ένοχος - ακόμα και στα μάτια των Αρχιερέων- εκείνοι δε θα ζητούσαν τη Σταύρωση, γιατί το αδίκημα ήταν Ιουδαϊκό ενώ η Σταύρωση ήταν Ρωμαϊκός τρόπος εκτέλεσης. Για τη Ρώμη αδίκημα δεν υπήρχε: ένας δωδεκαθειστής δε θα θεωρούσε ποτέ αδίκημα αυτό που για τους Ιουδαίους αποτελούσε μέγα έγκλημα. Για τους Ρωμαίους ένας άνθρωπος που ονόμαζε τον εαυτό του θεό, μπορεί να ήταν όντως Θεός ή μπορεί να ήταν τρελός, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν ήταν βλάσφημος. Επομένως ο Ιησούς αδίκως σταυρώθηκε κατά το Ρωμαϊκό δίκαιο, γιατί όπως απεφάνθη ο Πιλάτος αιτία δεν υπήρχε. Μα και για το Ιερατείο φαίνεται ότι δεν υπήρχε ενοχή, γιατί οι Αρχιερείς ποτέ δε ζήτησαν το λιθοβολισμό του Ιησού. Το ίδιο το «Σταύρωσον» που ζήτησαν δηλαδή αποτελεί απόδειξη της αθωότητας Του. Γιατί λοιπόν σταυρώθηκε ο Ιησούς; Η Σταύρωση ήταν η Ρωμαϊκή ποινή για τους ληστές (τους ενόχους για κλοπή μετά φόνου) και τους δούλους. Εφόσον ο Ιησούς δεν κατηγορήθηκε ποτέ για ληστεία, μένει να υποθέσουμε ότι σταυρώθηκε με την κατηγορία του ανυπάκουου δούλου κι ήταν το Ιερατείο που ζητώντας τη σταύρωση του, απέδωσε αυτή την κατηγορία! Ναι, μα το Ιερατείο στις συζητήσεις και στις διαφωνίες που κατά καιρούς είχε μαζί του τον είχε αποκαλέσει Κύριο. Στην περίπτωση του Ιησού οι Γραμματείς του Ναού ζήτησαν μια ποινή που ακύρωνε την ιδιότητα του Κυρίου που οι ίδιοι είχαν αναγνωρίσει στον κατηγορούμενο! Επομένως εδώ την αποστασία κατά ενός Κυρίου την διέπραξε κατάφωρα το Ιερατείο, γεγονός που μας επιτρέπει να εικάσουμε ότι οι Γραμματείς γνώριζαν πολύ καλά ποιος ήταν ο Ιησούς! Γι’ αυτό ίσως ο ίδιος στην ικεσία Του δε χρησιμοποίησε το ρήμα γιγνώσκω ή επίσταμαι, αλλά το ρήμα οίδα: «Ού γαρ οίδασι τι ποιούσι». Το οίδα δε σημαίνει απλά ξέρω αλλά έχω επίγνωση, έχω βαθιά και συνειδητή γνώση. Αν βάλουμε τα κομμάτια του παζλ το ένα δίπλα στο άλλο η εικόνα που σχηματίζεται παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον: Οι Αρχιερείς γνώριζαν ποιος ήταν ο Ιησούς και το γνώριζαν πολύ καλύτερα κι απ’ αυτούς τους μαθητές: οι μαθητές το πίστευαν, οι Αρχιερείς το γνώριζαν. Πώς; Πιθανότατα λόγω της αδιάκοπης μελέτης των γραφών τους. Το βέβαιο είναι ότι γνώριζαν την Ουράνια ταυτότητα του Ιησού. Αυτό που τους έλειπε ήταν η επίγνωση των συνεπειών της επιλογής τους! Πώς το ‘χε πει ο Ευριπίδης; Μωραίνει Κυριος ον βούλεται απωλέσαι... Η επηρμένη σιγουριά τους για τη διαχρονικότητα του «περιούσιου λαού» ενδεχομένως προκάλεσε αυτό που οι Αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν άτη: την εθελότυφλη σύγχυση του μυαλού που εμφανίζει το καλό και για κακό και το κακό για καλό.
Κι ο Πιλάτος απαλλάσσεται; Νομίζω όχι... η συνειδητή ευθυνοφοβία πρέπει να είναι βαρύτατο αμάρτημα: Ο Πιλάτος είχε την εξουσία να σκεφτεί και να αποδώσει τη δικαιοσύνη, όπως άλλωστε είχε αποφασίσει. Causa non c’e! Ήταν όμως ο βίαιος χαρακτήρας του και η εσωτερική δειλία (που ως συνήθως κρύβεται πίσω από κάθε βίαιο χαρακτήρα) αυτά που τον έκαναν έρμαιο μιας χούφτας κακιασμένων Αρχιερέων: μολονότι – λένε τα Ευαγγέλια- είχε αποφασίσει ότι ο Άνθρωπος ήταν αθώος η ετυμηγορία του καταδίκασε τον Ιησού: «Παιδευσαν αυτον απολύσω!» Αφού τον μαστιγώσω θα τον αφήσω να φύγει! Ναι, μα η μαστίγωση ήταν από μόνη της ποινή που μάλιστα συχνά οδηγούσε στο θάνατο. Το Ρωμαϊκό φραγγέλιο αποτελούνταν από μια σειρά από δερμάτινα λουριά που κατέληγαν σε κομμάτια από οστό ή μολύβι! Αυτό σημαίνει ότι δεν πλήγωνε μόνο την πλάτη αλλά και το πίσω μέρος του κεφαλιού. Πέρα όμως από τις πληγές που κατάφεραν οι 100 βουρδουλιές στον Ιησού, σημαντικό θέμα είναι επίσης ότι η απόφασή του Πιλάτου να Τον μαστιγώσει, ήταν αυτή που καταδίκασε τελικά τον Άνθρωπο: μετά τη φραγγέλωση η λέξη «Αθώος» είχε πλέον ακυρωθεί... και πια υπήρχε μόνο η λέξη ένοχος - αφού είχε μαστιγωθεί. Από τη στιγμή που η Αθωότητα του Ιησού είχε καταργηθεί, ήταν θέμα χρόνου το φραγγέλιο να γίνει σταυρός... το φρόντισε κι αυτό ο Πιλάτος, βάζοντας το δίλημμα στον όχλο: «ποιόν κατάδικο θέλετε να απελευθερώσω; Τον Ιησού ή το Βαραββά?» Τον Ιησού; Μα για τον Ιησού δεν υπήρχε αιτία! Ο Πιλάτος τον έβαλε για δεύτερη φορά στη θέση του οριστικά κατάδικου με αυτή την απλή ερώτηση: Ιησούν ή Βαραββά; ήταν ο πανικός του, η ευθυνοφοβία του, ή η ηδονή που αισθανόταν να παίζει με ένα λαό που δεν εκτιμούσε; Ποιος ξέρει; Ακόμα μέχρι σήμερα, πάντως, επίσημη κοσμική αιτία για τη σταύρωση του Ιησού δεν υπάρχει... η μόνη αιτία είναι αυτή για την οποία τον καταδίκασε ο Ιουδαϊκό Ιερατείο: ότι ήταν ο Κύριος που έπρεπε να γίνει δούλος... αυτό.

ΤΗΣ ΜΑΡΩ ΣΙΔΕΡΗ, ΘΕΟΛΟΓΟΥ, ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ

Βιβλίο "ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ Η ΒΟΗΘΕΙΑ"

ΜΟΛΙΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ  το πρωτότυπο  Βιβλίο "ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ Η ΒΟΗΘΕΙΑ" με 400 σχεδόν περιπτώσεις και ανάγκες της ζωής μας.

Στο   βιβλίο αυτό  παρατίθεται ο συγκεκριμένος κάθε φορά προστάτης Άγιος, το απολυτίκιον-προσευχή του με το οποίο του αναφερόμαστε   και λίγα λόγια από την Ορθόδοξη βιοτή του.

Θα το βρείτε σε όλα τα Βιβλιοπωλεία.

π.ΙΕΡΕΥΣ π.Διονύσιος Ταμπάκης-Ναύπλιον

ΚΑΝΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΒΑΣΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

Ο Κανών, ποίημα Ιωάννου τού Δαμασκηνού
Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν Λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα, εκ γάρ θανάτου πρός ζωήν, καί εκ γής πρός ουρανόν, Χριστός ο Θεός, ημάς διεβίβασεν, επινίκιον άδοντας.....................

Πανήγυρις Ιερού Παρεκκλήσιου Αγίου Θωμά Τανάγρας