Ο Απόστολος της Κυριακής 17 Ιουλίου 2016

Αἱρετικὸν ἄνθρωπον

μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν,

ἄφηνέ τον.

Νὰ γνωρίζεις ὅτι ἕνας τέτοιος

ἔχει διαστραφῆ,

ἁμαρτάνει καὶ ἔτσι καταδικάζει

ὁ ἴδιος τὸν ἑαυτόν του.

 

Προς Τίτον (γ΄ 8-15)

Τέκνον Τίτε, πιστὸς ὁ λόγος· καὶ περὶ τούτων βούλομαί σε διαβεβαιοῦσθαι, ἵνα φροντίζωσι καλῶν ἔργων προΐστασθαι οἱ πεπιστευκότες τῷ Θεῷ. Ταῦτά ἐστι τὰ καλὰ καὶ ὠφέλιμα τοῖς ἀνθρώποις· μωρὰς δὲ ζητήσεις καὶ γενεαλογίας καὶ ἔρεις καὶ μάχας νομικὰς περιΐστασο· εἰσὶ γὰρ ἀνωφελεῖς καὶ μάταιοι.
Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος.
Ὅταν πέμψω Ἀρτεμᾶν πρός σε ἢ Τυχικόν, σπούδασον ἐλθεῖν πρός με εἰς Νικόπολιν· ἐκεῖ γὰρ κέκρικα παραχειμάσαι. Ζηνᾶν τὸν νομικὸν καὶ Ἀπολλὼ σπουδαίως πρόπεμψον, ἵνα μηδὲν αὐτοῖς λείπῃ. Μανθανέτωσαν δὲ καὶ οἱ ἡμέτεροι καλῶν ἔργων προΐστασθαι εἰς τὰς ἀναγκαίας χρείας, ἵνα μὴ ὦσιν ἄκαρποι.
Ἀσπάζονταί σε οἱ μετ' ἐμοῦ πάντες. Ἄσπασαι τοὺς φιλοῦντας ἡμᾶς ἐν πίστει. Ἡ χάρις μετὰ πάντων ὑμῶν· ἀμήν.

Ἀπόδοση σε απλή γλώσσα

Τέκνον Τίτε, εἶναι ἀξιόπιστα τὰ λόγια αὐτά, καὶ αὐτὰ θέλω νὰ διαβεβαιώνῃς, ὥστε νὰ φροντίζουν ἐκεῖνοι ποὺ ἐπίστεψαν εἰς τὸν Θεὸν νὰ εἶναι πρωτοπόροι καλῶν ἔργων. Αὐτὰ εἶναι τὰ καλὰ καὶ ὠφέλιμα διὰ τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλ’ ἀπόφευγε μωρὰς συζητήσεις, γενεαλογίας, ἔριδας καὶ φιλονεικίας διὰ τὸν νόμον, διότι εἶναι ἀνωφελεῖς καὶ μάταιαι.
Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν, ἄφηνέ τον. Νὰ γνωρίζεις ὅτι ἕνας τέτοιος ἔχει διαστραφῆ, ἁμαρτάνει καὶ ἔτσι καταδικάζει ὁ ἴδιος τὸν ἑαυτόν του.
Ὅταν θὰ στείλω τὸν Ἀρτεμᾶν σ’ ἐσὲ ἢ τὸν Τυχικόν, φρόντισε νὰ ἔλθῃς σ’ ἐμὲ εἰς τὴν Νικόπολιν, διότι ἐκεῖ ἀπεφάσισα νὰ περάσω τὸν χειμῶνα. Τὸν Ζηνᾶν τὸν νομικόν, καὶ τὸν Ἀπολλὼ κατευόδωσέ τους μὲ ἐνδιαφέρον, διὰ νὰ μὴ τοὺς λείψῃ τίποτε. Ἂς μαθαίνουν καὶ οἱ δικοί μας νὰ εἶναι πρωτοπόροι καλῶν ἔργων εἰς ἐπειγούσας ἀνάγκας, διὰ νὰ μὴν εἶναι ἄκαρποι.
Σὲ χαιρετοῦν ὄλοι ὅσοι εἶναι μαζί μου. Χαιρέτησε ἐκείνους ποὺ μᾶς ἀγαποῦν ἐν πίστει. Ἡ χάρις νὰ εἶναι μαζὶ μὲ ὅλους σας. Ἀμήν.

 http://www.synodoiporia.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4912:apostles&catid=30&Itemid=143

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 17 Ιουλίου 2016 - Των 630 Θεοφόρων Πατέρων

Σεῖς εἶσθε τὸ φῶς τοῦ κόσμου· 
δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ κρυφθῇ πόλις,
ποὺ βρίσκεται ἐπάνω σὲ ἕνα βουνό.
Οὔτε ἀνάβουν λυχνάρι καὶ τὸ τοποθετοῦν
κάτω ἀπὸ τὸ μόδι,
ἀλλὰ ἐπάνω εἰς τὸν λυχνοστάτην
καὶ ἔτσι λάμπει εἰς ὅλους,
ποὺ βρίσκονται εἰς τὸ σπίτι.

 

 

Κατά Ματθαίον (ε΄ 14-19)

Εἶπεν ὁ Κύριος· ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου. Οὐ δύναται πόλις κρυβῆναι ἐπάνω ὄρους κειμένη· οὐδὲ καίουσι λύχνον καὶ τιθέασι αὐτὸν ὑπὸ τὸν μόδιον, ἀλλ᾿ ἐπὶ τὴν λυχνίαν, καὶ λάμπει πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ. Οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς.
Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τὸν νόμον ἢ τοὺς προφήτας· οὐκ ἦλθον καταλῦσαι, ἀλλὰ πληρῶσαι. Ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου ἕως ἂν πάντα γένηται. Ὅς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν· ὃς δ᾿ ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν.

Ἀπόδοση σε απλή γλώσσα
Εἶπεν ὁ Κύριος: Σεῖς εἶσθε τὸ φῶς τοῦ κόσμου· δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ κρυφθῇ πόλις, ποὺ βρίσκεται ἐπάνω σὲ ἕνα βουνό. Οὔτε ἀνάβουν λυχνάρι καὶ τὸ τοποθετοῦν κάτω ἀπὸ τὸ μόδι, ἀλλὰ ἐπάνω εἰς τὸν λυχνοστάτην καὶ ἔτσι λάμπει εἰς ὅλους, ποὺ βρίσκονται εἰς τὸ σπίτι. Ἔτσι πρέπει νὰ λάμψῃ τὸ φῶς σας ἐμπρὸς στοὺς ἀνθρώπους, διὰ νὰ ἰδοῦν τὰ καλά σας ἔργα καὶ νὰ δοξάσουν τὸν Πατέρα σας ποὺ εἶναι εἰς τὸν οὐρανόν».
«Μὴ νομίσετε ὅτι ἦλθα διὰ νὰ καταργήσω τὸν νόμον ἢ τοὺς προφῆτας. Δὲν ἦλθα νὰ καταργήσω, ἀλλὰ νὰ ἐκπληρώσω. Ἀλήθεια σᾶς λέγω, ἕως ὅτου παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, οὔτε ἕνα γιῶτα ἢ μικρὴ στιγμὴ δὲν θὰ καταργηθῇ ἀπὸ τὸν νόμον, μέχρις ὅτου γίνουν ὅλα. Ἐκεῖνος λοιπὸν ποὺ θὰπαραβῇ μίαν ἀπὸ τὰς ἐντολὰς αὐτὰς τὰς ἐλαχίστας καὶ διδάξῃ τοὺς ἄλλους νὰ κάνουν τὸ ἴδιο, αὐτὸς θὰ ὀνομασθῇ ἐλάχιστος εἰς τὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν, ἐνῷ ἐκεῖνος ποὺ τὰς ἐφαρμόζει καὶ τὰς διδάσκει, αὐτὸς θὰ ὀνομασθῇ μεγάλος εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν.

 http://www.synodoiporia.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4913:to-evaggelio-tis-kyriakis-17-iouliou-2016&catid=32&Itemid=145

Ο παράδεισος του μπαρμπα- Φώτη...

ΤΗΣ ΜΑΡΩΣ ΣΙΔΕΡΗ

Το έργο του Φώτη Κόντογλου δεν είναι απλό. Έχει απλότητα αλλά απλό δεν είναι. Κρύβει μυστικά, είναι πολυδιάστατο στα μηνύματα, έχει το ήθος και την πίστη του ανθρώπου που αγάπησε τον τόπο του, γύρισε τον κόσμο και ονειρεύτηκε τον ουρανό. Παιδί μιας πατρίδας που δεν υπήρχε πια, ο μικρασιάτης Κόντογλου αισθανόταν καθήκον του να κρατήσει όσα μπορούσε από τις θύμησες εκείνου του υπέροχου πολιτισμού που είχε βιαστεί τόσο απόλυτα. Καλλιτέχνης του Παρισιού, δεν αρνήθηκε τις προκλήσεις, απέρριψε όμως τη μίμηση που θα του στερούσε την επιστροφή σ’ αυτό το παράξενο και γόνιμο μείγμα που το λένε Ρωμιοσύνη: Ελλάδα, όχι εδαφικά μα κυρίως πνευματικά, και Χριστιανοσύνη, όχι τυπολατρικά, μα πιότερο υπέρλογα. Κάθε μορφή του υμνεί τη Ρωμιοσύνη όπως ο Κόντογλου την αντιλαμβάνεται: απλή αλλά όχι απλοϊκή, να μοιάζει λιτή μα να κρύβει δύναμη και ορμή και να σε κυριεύει αβίαστα, επειδή η κυριαρχία της σε κάνει ευτυχισμένο. Στα έργα του ενώνονται δυνάμεις: ενώνονται εποχές, ενώνονται χρώματα, ενώνονται γη και Ουρανός... κοιτάς Ελλάδα μα βλέπεις Βυζάντιο, κοιτάς πολλά χρώματα μα βλέπεις αποχρώσεις ενός, κοιτάς ανθρώπους μα βλέπεις αγίους, κοιτάς όρθιος, μα βλέπεις γονατιστός και προσευχόμενος. Κοιτάς παραστάσεις μα βλέπεις ζωή...κοιτάς αγιογραφίες μα βλέπεις Παράδεισο. Αυτή τη μαγεία του δεν μπορείς να την καταλάβεις, μα τη βιώνεις: πως οι μορφές του είναι σκοτεινές μα έχουν φως, είναι λιτές μα έχουν μεγαλοπρέπεια, είναι στενές μα καλύπτουν το χώρο ολόγυρά τους και γύρω από σένα που τις παρατηρείς. Είναι δύσκολο να ξεχάσεις τις μορφές του Κόντογλου... και είναι αδύνατον να μην ψελλίσεις δυο λόγια αυτοκριτικής ή ικεσίας σαν σταθείς ενώπιόν τους. Δε τις φοβάσαι: δεν είναι φόβος αυτός που αισθάνεσαι... είναι δέος και ηρεμία μαζί, είναι αδυναμία και δύναμη, είναι αληθινή καθάρια πνευματικότητα. Ο παράδεισος του Κόντογλου δε μοιάζει με τον Παράδεισο που φαντάζεσαι, αυτόν τον Δυτικού τύπου παράδεισο με τα καταπράσινα λιβάδια, τους καταγάλανους ουρανούς και τα στρουμπουλά αγγελάκια... ο Παράδεισος του Κόντογλου είναι κάτι άλλο, κάπως αλλιώς... στα μουντά του χρώματα και στις ψηλόλιγνες φιγούρες δε διαγνώνεις τίποτα από τις γήινες εμπειρίες σου... μα παράξενα και μαγικά, νιώθεις πως σ΄αυτόν τον παράδεισο σαν μπεις, κανένα κακό δε μπορεί να σε φτάσει... νιώθεις πως σ’ αυτόν τον παράδεισο θέλεις να μπεις γιατί εκεί πρέπει να βρίσκεται η ηρεμία που αναζητάς...

Πάτερ βρίζω είπε κάποιος στην εξομολόγηση. Πάτερ έκανα εκείνο…. Έκανα το άλλο…. Και, ο Πνευματικός έβαλε μια εικόνα του Χριστού στο τραπέζι και του έδωσε μια καρφίτσα λέγοντας: << κάρφωσε την στα μάτια του Χριστού ! >>. << Ποτέ τέτοιο πράγμα απάντησε σοκαρισμένος ο εξομολογούμενος >>. Κάθε σου αμαρτία είναι και ένα καρφί στο Σώμα του Χριστού. ( Εβρ. 6, 6 ). του είπε ο Πνευματικός. O εξομολογούμενος δάκρυσε και από τότε ξεκίνησε την ζωή της μετανοίας και την πορεία προς την αγιότητα. Ο δρόμος πικρός αλλά το αποτέλεσμα γλυκύτατο...!

Η γιαγιά κ η Καινή Διαθήκη

Κάποτε,σ’ένα εκκλησιαστικό βιβλιοπωλείο μπήκε μια γριούλα για να ψωνίσει!Κατευθύνθηκε προς τον υπάλληλο του βιβλιοπωλείου κ ζήτησε την Καινή Διαθήκη!Ο υπάλληλος πρόθυμος,την εξυπηρέτησε αμέσως!Στο κατάστημα εκείνη τη στιγμή έτυχε να βρίσκεται κ κάποιος ιερέας!Βλέποντας τη γριούλα ν'αγοράζει την Καινή Διαθήκη αναρωτήθηκε αν την ήθελε για την ίδια ή για κάποιον άλλον,καθώς τη θεώρησε αρκετά μεγάλη για να ξέρει να διαβάζει!Πήρε το θάρρος λοιπόν κ τη ρώτησε:
- Γιαγιάκα,για σένα τη θέλεις την Καινή Διαθήκη;
- Μάλιστα πάτερ μου,απάντησε εκείνη!
- Αλήθεια;Ξέρεις να διαβάζεις;
- Όχι,απάντησε η γριούλα εντελώς φυσιολογικά!
- Και τότε τι θα την κάνεις την Καινή Διαθήκη αν δεν μπορείς να την διαβάσεις;την ξαναρώτησε ο ιερέας!
- Να παιδί μου,του απάντησε η γριούλα!Την κρατάω αγκαλιά,πάω μπροστά στην εικόνα του Χριστού,του δείχνω την Καινή Διαθήκη κ του λέω:“Χριστέ μου δεν ξέρω να διαβάζω,αλλά ότι λες σ'αυτό το βιβλίο βάλτο εδώ μέσα”κ μ'ένα ελαφρύ χτύπο του χεριού της,έδειξε την καρδιά της!

Ο γέροντας Πορφύριος είπε:

«Όταν αμαρτάνεις, να μην απελπίζεσαι. Με θάρρος και ελπίδα στο Θεό να μετανοείς και να πηγαίνεις στον Πνευματικό που σου έχω υποδείξει, αν δεν μπορώ εγώ, και να τα εξομολογείσαι. Έτσι μόνο θα σωθείς». [Τζ. 142]
29
«Δεν υπάρχει απελπισία μέσα στην Εκκλησία»
Εκείνο που έλεγε, κυρίως, ήτανε για τη σημασία της εξομολογήσεως. Έλεγε:
«Δεν υπάρχει απελπισία όταν είσαι μέσα στην Εκκλησία, ό,τι και να έχεις κάνει, ό,τι και να έχεις υποστεί. Δεν υπάρχει απελπισία. Στενοχώρια μπορεί να έχεις, αλλά απελπισία όχι. Ο Θεός, μέσα από την εξομολόγηση –τόνιζε πάρα πολύ τη σημασία του Ιερέα, το χέρι του παπά… ήταν σαν να έβγαινε από εκεί η Θεία Χάρη- σε βοηθά και ξεπερνάς αυτά τα οποία μπορεί να σε οδηγήσουν στα έσχατα όρια της απελπισίας».
«Εκεί που απελπίζεσαι…»
«Έχει ο Θεός. Εκεί που απελπίζεσαι, σου στέλνει κάτι που δεν το περιμένεις… αρκεί να Τον πιστεύεις και να Τον αγαπάς.
Όπως και Εκείνος μας αγαπά και φροντίζει για εμάς, όπως ο κάθε πατέρας για τα παιδιά του.
Και όλοι μας είμαστε παιδιά Του Θεού. Και ό,τι καλό έχουμε, το έχουμε από Τον Θεό. Είναι δικό Του το δώρο.
Δεν έχεις ακούσει στην Εκκλησία ότι: “Πάσα δόσις αγαθή και πάν δώρημα τέλειον άνωθεν έστι κατά βαίνον, εκ σου του Πατρός των φώτων;