Ο Απόστολος της Κυριακής 24 Ιουλίου 2016

Ὅποιος πιστεύει

μὲ τὴν καρδιά του

ὁδηγεῖται στὴ δικαίωση,

κι ὅποιος ὁμολογεῖ

μὲ τὸ στόμα

ὁδηγεῖται στὴ σωτηρία.

(Ρωμ. ι´ 1-10) 

Αδελφοί, ἡ μὲν εὐδοκία τῆς ἐμῆς καρδίας καὶ ἡ δέησις ἡ πρὸς τὸν Θεὸν ὑπὲρ τοῦ ᾿Ισραήλ ἐστιν εἰς σωτηρίαν· μαρτυρῶ γὰρ αὐτοῖς ὅτι ζῆλον Θεοῦ ἔχουσιν, ἀλλ᾿ οὐ κατ᾿ ἐπίγνωσιν. ᾿Αγνο-οῦντες γὰρ τὴν τοῦ Θεοῦ δικαιοσύνην, καὶ τὴν ἰδίαν δικαιοσύνην ζητοῦντες στῆσαι, τῇ δικαιοσύνῃ τοῦ Θεοῦ οὐχ ὑπετάγησαν. Τέλος γὰρ νόμου Χριστὸς εἰς δικαιοσύνην παντὶ τῷ πιστεύοντι. Μωϋσῆς γὰρ γράφει τὴν δικαιοσύνην τὴν ἐκ τοῦ νόμου, ὅτι «ὁ ποιήσας αὐτὰ ἄνθρωπος ζήσεται ἐν αὐτοῖς»· ἡ δὲ ἐκ πίστεως δικαιοσύνη οὕτω λέγει· «Μὴ εἴπῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου, τίς ἀναβήσεται εἰς τὸν οὐρανόν;». Τοῦτ᾿ ἔστι Χριστὸν καταγαγεῖν· ἤ «τίς καταβήσεται εἰς τὴν ἄβυσσον;». Τοῦτ᾿ ἔστι Χριστὸν ἐκ νεκρῶν ἀναγαγεῖν. ᾿Αλλὰ τί λέγει; «᾿Εγγύς σου τὸ ῥῆμά ἐστιν, ἐν τῷ στόματί σου καὶ ἐν τῇ καρδίᾳ σου»· τοῦτ᾿ ἔστι τὸ ῥῆμα τῆς πίστεως ὃ κηρύσσομεν. ῞Οτι ἐὰν ὁμολογήσῃς ἐν τῷ στόματί σου Κύριον ᾿Ιησοῦν, καὶ πιστεύσῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου ὅτι ὁ Θεὸς αὐτὸν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν, σωθήσῃ· καρδίᾳ γὰρ πιστεύεται εἰς δικαιοσύνην, στόματι δὲ ὁμολογεῖται εἰς σωτηρίαν.

Απόδοση σε απλή γλώσσα

Αδελφοί, ἡ σφοδρὴ ἐπιθυμία τῆς καρδιᾶς μου καὶ ἡ δέησή μου στὸν Θεὸ εἶναι νὰ ὁδηγηθοῦν οἱ ᾿Ιουδαῖοι στὴ σωτηρία. Μπορῶ νὰ σᾶς βεβαιώσω πὼς ἔχουν ζῆλο Θεοῦ, ἀλλὰ χωρὶς τὴ σωστὴ γνώση. Γι’ αὐτό, στὴν πράξη ἀγνοοῦν τὸ γεγονὸς πὼς μόνο ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ δικαιώσει τὸν ἄνθρωπο, καὶ προσπαθοῦν μὲ κάθε τρόπο νὰ δικαιωθοῦν μὲ τὰ ἔργα τους. Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι πὼς δὲν ἀποδέχτηκαν τὴ δικαίωση ποὺ προσφέρει ὁ Θεὸς μέσω τοῦ Χριστοῦ. Γιατὶ ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ τέλος τοῦ νόμου, ἀφοῦ ἐκπληρώνει τὸν σκοπό του, δίνοντας τὴ σωτηρία σ’ ὅποιον πιστεύει. ῾Ο Μωυσῆς γράφει γιὰ τὴ δικαίωση ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸν νόμο, ὅτι ὅποιος πράττει σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ νόμου, θὰ βρεῖ σ’ αὐτὲς τὴ ζωή. Γιὰ τὴ δικαίωση ὅμως ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὴν πίστη, λέει· Μὴν ἀναρωτηθεῖς, ποιὸς μπορεῖ ν’ ἀνέβει στὸν οὐρανό; γιὰ νὰ κατεβάσει δηλαδὴ τὸν Χριστό. Οὔτε νὰ πεῖς, ποιὸς μπορεῖ νὰ κατεβεῖ στὸν ἅδη; γιὰ ν’ ἀνεβάσει δηλαδὴ τὸν Χριστὸ ἀπὸ τοὺς νεκρούς. ᾿Αλλὰ τί λέει; Κοντά σου εἶναι ὁ λόγος, στὸ στόμα σου καὶ στὴν καρδιά σου, καὶ ἐννοεῖ τὸν λόγο τῆς πίστεως ποὺ κηρύττουμε. ῍Αν ὁμολογήσεις μὲ τὸ στόμα σου πὼς ὁ ᾿Ιησοῦς εἶναι ὁ Κύριος καὶ πιστέψεις μὲ τὴν καρδιά σου πὼς ὁ Θεὸς τὸν ἀνέστησε ἀπὸ τοὺς νεκρούς, θὰ βρεῖς τὴ σωτηρία. Πραγματικά, ὅποιος πιστεύει μὲ τὴν καρδιά του ὁδηγεῖται στὴ δικαίωση, κι ὅποιος ὁμολογεῖ μὲ τὸ στόμα ὁδηγεῖται στὴ σωτηρία.

 http://synodoiporia.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4936:o-apostolos-tis-kyriakis-24-iouliou-2016&catid=30&Itemid=143

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 24 Ιουλίου 2016 - Ε´ Ματθαίου

«Πηγαίνετε».

Αὐτοὶ βγῆκαν καὶ πῆγαν

στὸ κοπάδι τῶν χοίρων.

Καὶ ὅλο τὸ κοπάδι ὅρμησε

καὶ γκρεμίστηκε στὴ λίμνη

καὶ πνίγηκαν μέσα στὰ νερά.

(Μτθ. η´ 28-θ´ 1)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθόντι τῷ ᾿Ιησοῦ εἰς τὴν χώραν τῶν Γεργεσηνῶν ὑπήντησαν αὐτῷ δύο δαιμονιζόμενοι ἐκ τῶν μνημείων ἐξερχόμενοι, χαλεποὶ λίαν, ὥστε μὴ ἰσχύειν τινὰ παρελθεῖν διὰ τῆς ὁδοῦ ἐκείνης. Καὶ ἰδοὺ ἔκραξαν λέγοντες· Τί ἡμῖν καὶ σοί, ᾿Ιησοῦ Υἱὲ τοῦ Θεοῦ; ἦλθες ὧδε πρὸ καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς; ῏Ην δὲ μακρὰν ἀπ᾿ αὐτῶν ἀγέλη χοίρων πολλῶν βοσκομένη. Οἱ δὲ δαίμονες παρεκάλουν αὐτὸν λέγοντες· Εἰ ἐκβάλλεις ἡμᾶς, ἐπίτρεψον ἡμῖν ἀπελθεῖν εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων. Καὶ εἶπεν αὐτοῖς· ῾Υπάγετε. Οἱ δὲ ἐξελθόντες ἀπῆλθον εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων· καὶ ἰδοὺ ὥρμησε πᾶσα ἡ ἀγέλη τῶν χοίρων κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἀπέθανον ἐν τοῖς ὕδασιν. Οἱ δὲ βόσκοντες ἔφυγον, καὶ ἀπελθόντες εἰς τὴν πόλιν ἀπήγγειλαν πάντα καὶ τὰ τῶν δαιμονιζομένων. Καὶ ἰδοὺ πᾶσα ἡ πόλις ἐξῆλθεν εἰς συνάντησιν τῷ ᾿Ιησοῦ, καὶ ἰδόντες αὐτὸν παρεκάλεσαν ὅπως μεταβῇ ἀπὸ τῶν ὁρίων αὐτῶν. Καὶ ἐμβὰς εἰς πλοῖον διεπέρασε καὶ ἦλθεν εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν.

Απόδοση σε απλή γλώσσα

Εκεῖνο τὸν καιρό, ὅταν ἔφτασε ὁ ᾿Ιησοῦς στὴν περιοχὴ τῶν Γεργεσηνῶν, τὸν συνάντησαν δύο δαιμονισμένοι ποὺ ἔρχονταν ἀπὸ τὰ μνήματα, τόσο φοβεροί, ποὺ κανένας δὲν τολμοῦσε νὰ περάσει ἀπὸ κεῖνο τὸν δρόμο. Καὶ μὲ κραυγὲς τοῦ ἔλεγαν· «Τί δουλειὰ ἔχεις ἐσὺ μ᾿ ἐμᾶς, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ; ῏Ηρθες ἐδῶ νὰ μᾶς βασανίσεις πρὶν τὴν ὥρα μας;» Μακριὰ ἀπ᾿ αὐτοὺς ἔβοσκε ἕνα μεγάλο κοπάδι χοίρων. Καὶ οἱ δαίμονες τὸν παρακαλοῦσαν λέγοντας· «῍Αν εἶναι νὰ μᾶς διώξεις, ἄφησέ μας νὰ πᾶμε στὸ κοπάδι τῶν χοίρων». Κι ἐκεῖνος τοὺς εἶπε· «Πηγαίνετε». Αὐτοὶ βγῆκαν καὶ πῆγαν στὸ κοπάδι τῶν χοίρων. Καὶ ὅλο τὸ κοπάδι ὅρμησε καὶ γκρεμίστηκε στὴ λίμνη καὶ πνίγηκαν μέσα στὰ νερά. Οἱ βοσκοὶ ἔφυγαν, πῆγαν στὴν πόλη καὶ ἀνάγγειλαν ὅλα τὰ συμβάντα καὶ ὅ,τι ἔγινε μὲ τοὺς δαιμονισμένους. Βγῆκε τότε ὅλη ἡ πόλη νὰ συναντήσει τὸν ᾿Ιησοῦ, κι ὅταν τὸν εἶδαν, τὸν παρακάλεσαν νὰ φύγει ἀπὸ τὴν περιοχή τους. ῾Ο ᾿Ιησοῦς ἐπιβιβάστηκε στὸ πλοῖο, διέσχισε τὴ λίμνη καὶ ἦρθε στὴν πόλη του.

 http://synodoiporia.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4937:to-evaggelio-tis-kyriakis-24-iouliou-2016-e-matthaiou&catid=32&Itemid=145

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ – 24 ΙΟΥΛΙΟΥ 2016

Ιερά Μητρόπολις Σερβίων και Κοζάνης

ΚΥΡΙΑΚΗ  Ε΄  ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. 8,28 – 9,1)

Ἡ Ἐκκλησία μας, ἀγαπητοί ἀδελφοί, διδάσκει ὅτι ὁ Θεός πρίν δημιουργήσει τόν ὑλικό κόσμο, δημιούργησε τόν πνευματικό κόσμο, τούς Ἀγγέλους δηλαδή, πού εἶναι λογικά, ἀσώματα καί ἐλεύθερα ὄντα. Κάποιοι Ἄγγελοι ὅμως ἔκαναν ἀνταρσία ἐναντίον τοῦ Θεοῦ ἀπό ὑπερηφάνεια. Ἔτσι ἀπό Ἄγγελοι τοῦ Φωτός, ἔπεσαν καί ἔγιναν ἄγγελοι τοῦ σκότους. Εἶναι οἱ Δαίμονες πού ἀντιτάσσονται στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, συκοφαντοῦν, μισοῦν, ἀρνοῦνται τό Θεό καί ἐπαναστατοῦν ἐναντίον του. Ἔργο τους εἶναι ἡ ἀπομάκρυνση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τό Θεό. Δουλειά τους νά δημιουργοῦν σκάνδαλα, νά σκορπᾶνε τήν κακία καί νά μάχονται τούς ἀνθρώπους πότε σκληρά, πότε πονηρά. Ἡ ἐκκλησιαστική ἐμπειρία μᾶς βεβαιώνει ὅτι ὁ διάβολος φέρνει πάντα ταραχή κι ὅταν ἀκόμη παρουσιάζεται ὡς ἄγγελος φωτός. Μεγάλος ἐχθρός λοιπόν ὁ διάβολος, ἐχθρός της σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου.

Πειράζει ἀκόμη καί τόν ἴδιο τό Χριστό: “τότε ὁ Χριστός ἀνήχθη εἰς τήν ἔρημον ὑπό τοῦ Πνεύματος πειρασθῆναι ὑπό τοῦ διαβόλου”. Ὅμως, καί τότε στούς πειρασμούς, ὅπως καί τώρα, ἀλλά καί στούς αἰῶνες ὁ Ἰησοῦς ἀναδεικνύεται νικητής. Γιατί ὁ διάβολος εἶναι μεγάλος ἐχθρός ἀλλά δέν εἶναι παντοδύναμος. Πάνω ἀπό τό διάβολο, ἀπ’  ὅλα τά εἴδωλα καί τούς ψεύτικους Θεούς εἶναι καί κυριαρχεῖ ὁ οὐράνιος Πατέρας μας, ὁ Σωτήρας μας Χριστός καί τό Ἅγιο Πνεῦμα.

Αὐτή ἡ κυριαρχία τοῦ Χριστοῦ φαίνεται στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, πού ἀπαλλάσσει, ὅπως ἀκούσαμε, τούς δύο δαιμονισμένους ἀπό τά δαιμόνια. Φτάνει μέ τούς μαθητές ἀπό τήν Καπερναούμ στήν ἀπέναντι ὄχθη τῆς λίμνης Γεννησαρέτ, στήν πόλη τῶν Γεργεσηνῶν. Στήν περιοχή ζοῦν δύο δαιμονισμένοι. Εἶναι πολύ ἐπικίνδυνοι, “χαλεποί λίαν” χαρακτηρίζονται, ἔτσι ὥστε κανένας νά μήν τολμᾶ νά περάσει ἀπό τό δρόμο ἐκεῖνον. Ζοῦν στά μνήματα, ἄρα ἀπομονωμένοι ἀπό τούς ἄλλους ἀνθρώπους, καί συνεπῶς κοινωνικά ἀπροσάρμοστοι. Οἱ ἄλλοι εὐαγγελιστές μᾶς λένε πώς ἔχουν καί διάσπαση προσωπικότητας. Στήν ἐρώτηση τοῦ Ἰησοῦ, ποιό εἶναι τό ὄνομά σου, ἀπαντοῦν: “λεγεών ὄνομα μοί, ὅτι πολλοί ἐσμέν”. Πράγματι οἱ δαιμονικές δυνάμεις διασποῦν καί διαιροῦν τόν ἄνθρωπο. Ὁ δαιμονισμένος δέ γνωρίζει καν τό ὄνομά του, ἀκόμη καί τάσεις αὐτοκαταστροφῆς τόν διακατέχουν ἀφοῦ “κατακοβόταν μέ πέτρες”.

Ὁ Χριστός βέβαια ἦλθε στόν κόσμο γιά νά λύσει τά ἔργα καί τήν ἐξουσία τοῦ διαβόλου. Ἡ κυριαρχία τοῦ Χριστοῦ καί ἡ νίκη του φαίνεται στή συνέχεια τοῦ Εὐαγγελίου. Ἔχουμε τή συνάντηση τοῦ Ἰησοῦ μέ τούς δαίμονες πού εἶχαν εἰσέλθει στούς δύο δυστυχισμένους ἀνθρώπους, παρόλο πού δέν ὑπάρχει καμία σχέση μεταξύ τους, ὅπως τό εἶπαν οἱ ἴδιοι. “Τί ἡμῖν καί σοί Υἱέ τοῦ Θεοῦ”; Ὑπάρχει μάλιστα ἀπροσμέτρητη διαφορά. Ἐνῶ ὁ Χριστός εἶναι ἀγάπη, ζωή, ἀλήθεια καί ὁδηγεῖ στήν αἰώνια σωτηρία, οἱ δαίμονες ταυτίζονται μέ τήν κακία, τό ψεῦδος, τό μῖσος, τήν πλάνη, τήν καταστροφή καί ὁδηγοῦν στήν αἰώνια καταδίκη.

Ἐν τούτοις ἀναγνωρίζουν τή θεότητά του, δέν ἀντέχουν ὅμως τή λαμπρότητα τῆς παρουσίας του, δέν ἀγνοοῦν τή δικαιοδοσία του καί παρακαλοῦν νά μήν τούς βασανίσει. Ζητοῦν νά μποῦν στήν ἀγέλη τῶν χοίρων. Ὁ Κύριος τό ἐπιτρέπει, μέ ἀποτέλεσμα οἱ χοῖροι νά γκρεμιστοῦν καί νά πνιγοῦν στή λίμνη. Νά τό ἀποτέλεσμα τῆς ἐπιρροῆς τῶν δαιμόνων. Καταστρέφεται καθετί πού ὑποτάσσεται στίς δαιμονικές δυνάμεις, ἀπό τόν ἄνθρωπο μέχρι καί τά ζῶα.

Ποιά ἦταν ὅμως ἡ συμπεριφορά τῶν κατοίκων, τῶν Γεργεσηνῶν, ὅταν ἔμαθαν τά γενόμενα;  “πάσα ἡ πόλις ἐξῆλθεν εἰς συνάντησιν τῷ Ἰησοῦ, καί ἰδόντες αὐτόν παρακάλεσαν, ὅπως μεταβῇ ἀπό τῶν ὁρίων αὐτῶν”, τόν παρεκάλεσαν νά φύγει ἀπό τά σύνορά τους. Τί παράδοξη ἡ συμπεριφορά τῶν ἀνθρώπων! Ὁ Χριστός τούς τιμᾶ μέ τήν παρουσία του, τούς εὐεργετεῖ, τούς διδάσκει, θαυματουργεῖ, ἀπαλλάσσει τούς ἀνθρώπους ἀπό τά δαιμόνια. Ἐκεῖνοι τόν ἀρνοῦνται, τόν παρακαλοῦν νά ἐγκαταλείψει τή χώρα τους, ἐξορίζουν τό Θεό ἀπό τή ζωή τους. Στηρίζονται, ὅπως καί στήν ἐποχή μας, στόν παράνομο πλουτισμό, στίς ὕποπτες ἐργασίες τους –ἄς σημειωθεῖ ὅτι ἡ ἐκτροφή χοίρων ἦταν ἀπαγορευμένη ἀπό τό Μωσαϊκό Νόμο- καί ἀρνοῦνται τό Χριστό πού θέλει τιμιότητα στήν ἐργασία καί καθαρότητα ψυχῆς. Προτιμοῦν τά ἔργα τοῦ διαβόλου, πού καταστρέφουν, παρά τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, πού σώζει.

Ὡς Ὀρθόδοξοι χριστιανοί ἄς μή λησμονοῦμε ὅτι ἀνήκουμε στό Χριστό καί τήν Ἐκκλησία Του. Ἡ χάρη του καί ἡ ἀγάπη του μᾶς προστατεύουν ἀπό κάθε δαιμονική ἐπιρροή. Ὁ λυτρωτής Χριστός διαθέτει ὅλα τά μέσα γιά τή σωτηρία μας.   

Διαθέτει τάγματα Ἀγγέλων, τή λυτρωτική του χάρη, τή διδασκαλία του, τά Ἅγια Μυστήρια καί ὁλόκληρο τό ὁπλοστάσιο τῆς ἐκκλησίας. Αὐτός εἶναι ἡ πηγή τῆς ζωῆς καί τῆς ἀθανασίας. Μᾶς ἁγιάζει μέ τά μυστήριά του. Εἶναι ὁμολογία τῶν μαθητῶν του πώς ἡ ἐπίκληση τοῦ ὀνόματός του κάνει τά δαιμόνια νά ὑποτάσσονται σ’ αὐτούς. Γι’ αὐτό ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς συνιστᾶ: “ἐνδύσασθε τήν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ πρός τό δύνασθαι ὑμᾶς στῆναι πρός τάς μεθοδείας τοῦ διαβόλου” (Ἐφεσ. 6,11) καί μέ βεβαιότητα τονίζει ὅτι θά “κατορθώσουμε νά σβήσουμε τά φλογερά βέλη τοῦ διαβόλου μέ τήν ἀσπίδα τῆς πίστεως στό Θεό” (Ἐφεσ. 6,16 ).

Ἡ προσευχή μας ἄς εἶναι συνεχής ὅπως μᾶς τή δίδαξε ὁ Χριστός: “Πάτερ ἡμῶν …… ἀλλά ρῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ”. Ἀμήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Τίτλος τιμής και όχι ύβρις!

Δεν υπάρχει νομίζω χειρότερη καταδίκη από τον άνθρωπο που ζει σε έναν κόσμο, όπου το φαίνεσθαι υπερισχύει του είναι, όπου η αξία ενός ανθρώπου δεν κρίνεται από τις πράξεις του αλλά από την εικόνα του και μάλιστα στην πιο ασήμαντη μορφή της. Δυστυχώς όμως η μνήμη μας αποθηκεύει καλύτερα έναν ασήμαντο άνθρωπο που φαίνεται σημαντικός από έναν σημαντικό άνθρωπο πουφαίνεται ασήμαντος. Θέλεις παράδειγμα; Η περίπτωση της Πανωραίας Χατζηκώστα- Αϊβαλιώτη , της πάμπλουτης αρχόντισσας από τα παράλια της Μ. Ασίας, η οποία χρησιμοποιείται έως σήμερα με διάθεση ειρωνείας και ευτελισμού, επειδή η ταπεινή της εικόνα κέρδισε την αθανασία σε βάρος της ψυχής και της προσωπικότητάς της. ¨Είναι πιθανόν να ισχυριστείς πως το όνομά της δε θυμίζει τίποτε, ούτε καλό, ούτε κακό! Έτσι είναι ακριβώς: παρά τη συγκλονιστική της παρουσία, το αληθινό όνομά και η ιστορία της χάθηκαν στο χρόνο κι έμεινε το προσωνύμιο της , που μάλιστα είναι στις μέρες μας γνωστό σαν υποτιμητικός χαρακτηρισμός: κι όμως η Πανωραία Χατζηκώστα- Αϊβαλιώτη , παρέμεινε σ’ όλη της τη ζωή ένας υπερήφανος και γενναίος άνθρωπος, μια αληθινή Αρχόντισσα: όταν το 1821 οι Τούρκοι κατέστρεψαν τις Κυδωνιές, μέσα σε μια στιγμή έχασε τον άνδρα της Κώστα Αϊβαλιώτη, και τα παιδιά της, κατέληξε πρόσφυγας στα Ψαρά κι απ’ εκεί στο Ναύπλιο, κι έγινε γνωστή ως η γυναίκα του Κώστα από τα Ψαρά, ή αλλιώς Ψαροκώσταινα: μια αρχόντισσα που έγινε ζητιάνα και πλύστρα, κουβαλώντας τον πόνο για την απώλεια των αγαπημένων της, μα που παρέμεινε αρχόντισσα ακόμα και με τα ρούχα της ζητιάνας. Μια ζητιάνα που ταπείνωσε τους άρχοντες και έγινε σημαιοφόρος του Πατριωτισμού: όταν το 1826 ζητήθηκε από τους Έλληνες να συνδράμουν για την ενίσχυση των πολιορκημένων του Μεσολογγίου, η Πανωραία Χατζηκώστα- Αιβαλιώτη,που είχε γίνει Ψαροκώσταινα και τελικά Ψωροκώσταινα, πλησίασε πρώτη κι πρόσφερε ότι είχε κερδίσει ζητιανεύοντας και κάνοντας ευκαιριακές δουλειές, σε έναν σπάνιο συνδυασμό παρρησίας και απλότητας. Τα λόγια της, καθώς έδινε τον οβολό της στον Αγώνα, τάραξαν τις συνειδήσεις όσων έγιναν μάρτυρες στη σκηνή: «Δεν έχω τίποτα άλλο από αυτό το ασημένιο δαχτυλίδι κι αυτό το γρόσι. Αυτά τα τιποτένια προσφέρω στο μαρτυρικό Μεσολόγγι». Με τη μεγαλειώδη "τιποτένια" προσφορά, φιλοτιμήθηκαν οι αξιότιμοι άρχοντες και στήριξαν την προσπάθεια, από ντροπή που η ζητιάνα είχε φανεί γενναιόδωρη σε αισθήματα και δώρα. Μετά τον αγώνα, η ζητιάνα Ψωροκώσταινα, έδωσε κι άλλα στο νεοσύστατο Κράτος: όταν ο Καποδίστριας ίδρυσε στην Αίγινα το ορφανοτροφείο για τα παιδιά του πολέμου, ο Ψωροκώσταινα δε δίστασε να προσφέρει τις υπηρεσίες της εκεί, πλένοντας τα ρούχα τους, ως το τέλος της ζωής της.
Για όλους εμάς, τους σύγχρονους και δήθεν πολιτισμένους συνεχιστές εκείνων των ανθρώπων, το προσωνύμιο της Αϊβαλιώτη έγινε ειρωνεία: Ψωροκώσταινα δε σημαίνει απλώς την φτωχή Ελλάδα αλλά την Ελλάδα που στερείται πολιτισμού, αξιοπρέπειας και σημασίας. Κι όμως, μακάρι να γίνουμε  σαν την Ψωροκώσταινα: μια χώρα από αξιοπρεπείς ανθρώπους που ακόμα και στη δυστυχία μας, στηρίζουμε το διπλανό μας με όλες τις μικρές μας δυνάμεις. Το πρόβλημα δεν είναι ότι είμαστε Ψωροκώσταινα αλλά ότι δεν είμαστε σαν εκείνη τη ζητιάνα αρχόντισσα. Κι όχι μόνο δεν είμαστε αλλά έχουμε και το θράσος να ειρωνευόμαστε χρησιμοποιώντας το όνομά της, και την απαιδευσία να μην αντιλαμβανόμαστε πως το να είσαι Ψωροκώσταινα δεν αποτελεί ύβρη αλλά τίτλο ύψιστης τιμής! 

ΤΗΣ ΜΑΡΩΣ ΣΙΔΕΡΗ

Ο πατέρας Επιφάνιος γράφει ιστορία στο Μετόχι του Μυλοποτάμου με τον Επιφανή Οίνο

Argiro.gr Team

Η Οινοποίηση της ιστορίας…..

Η αρχαιότερη καταγεγραμμένη ελληνική ποικιλία: Ο Αριστοτέλης αναφέρει τη «Λημνία άμπελο», ο Ησίοδος τη «Λημνία σταφύλη» και τέλος ο Όμηρος μαρτυρά πώς ο Οδυσσέας ¨μέθυσε¨ τον κύκλωπα με Λημνιό κρασί. Ίσως η αρχαιότερη στον κόσμο, ξεκίνησε το ταξίδι της από το νησί της Λήμνου, έπειτα μετανάστευσε σε Μακεδονία, Θράκη και από εκεί σε όλη την επικράτεια. Με το πέρασμα των αιώνων προσαρμόστηκε άριστα στις κλιματικές και εδαφικές συνθήκες της Μακεδονίας και ακόμα περισσότερο στα νησιά και τα παράλια του Βορείου Αιγαίου (Χαλκιδική & Θράκη). Κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας, όπου αρκετοί αμπελώνες καταστράφηκαν ή εγκαταλείφθηκαν, στη μοναστική πολιτεία του Αγίου Όρους κατάφεραν να διατηρήσουν μεγάλο μέρος του ποικιλιακού δυναμικού της Ελλάδος. Έτσι το Λημνιό κατάφερε και διασώθηκε μέσα στους αιώνες.

Μια ποικιλία που μας δίνει κρασί με ελαφρά αρώματα φρούτων και γλυκών μπαχαρικών, ενώ σε περίπτωση που κατά την οινοποίηση και την ωρίμανση χρησιμοποιηθούν ξύλινα βαρέλια το αρωματικό μπουκέτο αλλά και το σώμα του κρασιού γίνεται πλούσιο και πολύπλοκο.

Στο Άγιο Όρος, στο Μετόχι του Μυλοποτάμου, ο πατέρας Επιφάνιος γνωρίζοντας την καταλληλότητα της περιοχής αλλά και το δυναμικό της ποικιλίας προχώρησε το 1989 -ταυτόχρονα  με την αναστήλωση του Μετοχίου- στη φύτευση της. Παράλληλα στο Μυλοπόταμο  φυτεύτηκαν και άλλες γηγενείς και ξενικές ποικιλίες. Όταν πλέον ο αμπελώνας του Λημνιού ήρθε σε κατάλληλη ηλικία και πάντα βιολογικά καλλιεργημένος, γεννήθηκε ο Επιφανής Οίνος.

Σε ένα χαρμάνι κατά κύριο λόγο του γηγενούς Λημνιού και σε μικρή ποσότητα του κοσμοπολίτικου Merlot, το magnum opus του κτήματος κυκλοφόρησε το 2007 στην Αθωνική πολιτεία και από εκεί σε όλη την Ελληνική επικράτεια αλλά και στο εξωτερικό. Μετά τον τρύγο, ονοποιείται σε σύγχρονες ανοξείδωτες δεξαμενές και μετά τη μηλογαλακτική ζύμωση οδηγείται σε καινούρια, γαλλικά δρύινα βαρέλια όπου και παραμένει για 24 μήνες. Μια παραγωγή που δεν ξεπερνά τις 7.000 φιάλες.

Ο Επιφανής αποτελεί μία γοητευτική έκφραση του Λημνιού συνοδευόμενη κατά 1/5 από Merlot. Χρώμα βαθύ ρουμπινί με σκούρες πορφυρές ανταύγειες.  Στη μύτη συναντάμε συνεσταλμένα αρώματα μαύρων φρούτων του δάσους και αποξηραμένου δαμάσκηνου, που με την πάροδο του χρόνου δίνουν την σειρά τους σε αρώματα μαύρου κερασιού, μούρου και φρέσκιας βανίλιας. Τα αρώματα της μύτης τα συναντάμε και στο στόμα όπου η ισορροπημένη οξύτητα με τις πλούσιες και αρμονικά πολυμερισμένες τανίνες καταλήγουν σε μία μακρά επίγευση.

Μπορείτε να απολαύσετε τον Επιφανή οίνο σήμερα,  αλλά όσοι έχουν υπομονή και τον κρατήσουν στο κελάρι τους για τα επόμενα 10+ χρόνια θα εκπλαγούν ευχάριστα με το δυναμικό παλαίωσης του.

Άγιο Όρος ... Το «υψηλότερο» σημείο της γης

Κάποιος συγγραφέας ονόμασε το όρος Άθως «το υψηλότερο σημείο της γης», αν και το ιερό αυτό βουνό δεν έχει ύψος παραπάνω από 2.033 μέτρα.
Σίγουρα ο συγγραφέας θα είχε στη σκέψη και την ψυχή του το Άγιον Όρος σαν τον τόπο εκείνο που βοηθάει τον άνθρωπο να αισθανθεί πιο κοντά του το θείο.
Επιπλέον, οι περισσότεροι από τους επισκέπτες-προσκυνητές, επισκεπτόμενοι τον τόπο αυτό, το Άγιο Όρος, ομολογούν ότι αισθάνονται πως βρίσκονται μεταξύ ουρανού και γης. Στον τόπο αυτό που ο Δημιουργός του κόσμου έδωσε τόση φυσική και πνευματική ομορφιά, ώστε να είναι ακουστός σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.
Σίγουρα οι εμπειρίες που θα απεκόμιζε ο συγγραφέας κάθε φορά που θα ανηφόριζε τα πέτρινα δρομάκια που οδηγούσαν μετά από κοπιαστική πορεία στα βυζαντινά μοναστήρια και στις σκήτες θα ήταν τόσο πολύτιμες γι’ αυτόν, ώστε αδυνατούσε να τις κρατήσει μόνο για τον εαυτό του. Έτσι, άφησε τις εμπειρίες αυτές να εξακτινωθούν προς τον κόσμο μέσα από τις σελίδες του όμορφου βιβλίου του.
Μία από τις διαδρομές που θα έκανε ο συγγραφέας είναι από τις δημοφιλέστερες ανάμεσα στους επισκέπτες του Άθω: Καρυές – Μονή Μεγίστης Λαύρας – σκήτη Καυσοκαλυβίων ή και το αντίστροφο.
Ἡ πολίχνη τῶν Καρυῶν, τό διοικητικό κέντρο τῆς μοναστικῆς κοινότητας τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὅπου βρίσκονται καί ὅλες οἱ δημόσιες ὑπηρεσίες, ἐντυπωσιάζει τόν ἐπισκέπτη μέ τά πανέμορφα καί διατηρημένα κτίριά της καί κυρίως μέ τόν περικαλλῆ ναό τοῦ Πρωτάτου, ὅπου θαυμάζει κανείς τίς νωπογραφίες τοῦ ζωγράφου Πανσέληνου, ἐκπροσώπου τῆς Μακεδονικῆς Σχολῆς τῆς βυζαντινῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωγραφικῆς. Ὁλόκληρη ἡ περιοχή βρίσκεται σ’ ἕνα καταπράσινο καί εἰδυλλιακό τοπίο, πού τό βάθος του ὑπογραμμίζεται ἀπό τό ὄρος Ἄθως, πού περήφανο ξεπροβάλλει στόν ὁρίζοντα.
Ἡ ἐπίσκεψη στή Μονή τῆς Μεγίστης Λαύρας, μέ τή σειρά της, εἶναι μιά ξεχωριστή ἐμπειρία, καθώς μέσα σου ἀνακαλοῦνται μνῆμες ἀπό τό βυζαντινό παρελθόν τῆς πατρίδας μας, ἀφοῦ τό μοναστήρι αὐτό ἱδρύθηκε τό ἔτος 963 ἀπό τόν Βυζαντινό αὐτοκράτορα Νικηφόρο Φωκᾶ. Πανύψηλοι πύργοι, δαντελωτά κάστρα, μεγάλοι καί μικρότεροι ναοί καί παρεκκλήσια, θαυματουργά ἱερά λείψανα Ἁγίων, χιλιάδες χειρόγραφα καί παλαιά βιβλία μεγάλης ἀξίας καί προσφορᾶς στόν παγκόσμιο πολιτισμό, νωπογραφίες, φορητές εἰκόνες καί ἔργα ἀργυροχρυσοχοΐας, ἀπό τά καλύτερα δείγματα τοῦ ἑλληνικοῦ βυζαντινοῦ πολιτισμοῦ, σέ μεταφέρουν σέ μακρινές ἐποχές, πού στό Ἅγιον Ὄρος ἐπιζοῦν ἀκόμη καί σήμερα. Ἡ παρουσία τοῦ σημερινοῦ Ἡγουμένου ἀρχιμανδρίτου Προδρόμου ὡς ἐπικεφαλῆς τῆς διοικήσεως τῆς μονῆς, ἑνός ἀνθρώπου πού ἀπό τή νεότητά του ἀφιέρωσε τόν ἑαυτό του στή διακονία τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀνθρώπων, ἀποτελεῖ τήν ἀσφαλέστερη ἐγγύηση γιά τή συνέχιση τῆς πνευματικῆς προσφορᾶς τῆς Μονῆς Μεγίστης Λαύρας στόν κόσμο.
Τέλος, το πιο απομακρυσμένο μέρος του Αγίου Όρους, η σκήτη των Καυσοκαλυβίων. Εκεί η ζωή του μοναχού κυλάει με πιο ήσυχους ρυθμούς σε σχέση με τα μοναστήρια, που ακολουθούν τον κοινοβιακό τρόπο ζωής. Οι μοναχοί στα Καυσοκαλύβια, στο περιθώριο της προσευχής τους, ασχολούνται με διάφορες τέχνες, όπως η εικονογράφηση εικόνων, η ξυλογυπτική, καθώς και αγροτικές εργασίες. Στον ήσυχο αυτό τόπο ο επισκέπτης πάντα θα βρεί οπωσδήποτε κάποιον μοναχό ο οποίος θα είναι εύκαιρος για να συνομιλήσει μαζί του, ανοίγοντας την πνευματική αγκαλιά του. Από μέσα του σίγουρα θα ξεχυθούν ποτάμια αλήθειας για τη ζωή και τον θάνατο, από τα οποία, πίνοντας ο προσκυνητής, σίγουρα θα ξεδιψάσει.
Το Άγιον Όρος είναι ο μόνος τόπος στη γη στον οποίο δεν γεννιέται κανείς, αφού, όπως είναι γνωστό, ισχύει για πνευματικούς λόγους το άβατον, η αδυναμία, δηλαδή, κατοικήσεως σ’ αυτό του γυναικείου φύλου.
Το Άγιον Όρος είναι όμως ένας τόπος στον οποίο έχουν αναγεννηθεί χιλιάδες άνθρωποι απ’ όλον τον κόσμο. Όλοι αυτοί, παίρνοντας κατιτί από τη χάρη του τόπου αυτού, συνειδητοποιούν τον σκοπό της ύπαρξής τους, τη θέση τους μέσα στον κόσμο, τη σχέση τους με τον Θεό, η οποία περνάει μέσα από τη σχέση τους με τον συνάνθρωπό τους, σχέση που πρέπει να είναι σχέση αγάπης και αλληλεγγύης μεταξύ των ανθρώπων. Σχέση ανοχής, θυσίας και προσφοράς του ενός προς τον άλλον.
Μέσα στις ορθόδοξες μοναστικές κοινότητες του Αγίου Όρους τα παραπάνω είναι τρόπος ζωής που ασκείται ελεύθερα και αβίαστα. Η πνευματική άσκηση, η μελέτη και άλλα πνευματικά γυμνάσματα είναι προορισμένα εδώ και πολλούς αιώνες να βοηθήσουν τους μοναχούς του Αγίου Όρους στην επίτευξη του στόχου τους, που είναι η ένωση με τον Θεό.
Η σύγχρονη μετανεοτερική κοινωνία, που ζεί μέσα στο σώμα της τη διάσπαση και τη σύγχυση, μπορεί να βρεί στο Άγιον Όρος το πνεύμα και τις δυνάμεις, που θα μπορούσαν να την οδηγήσουν στην ενότητα και την επανεύρεση του νοήματος της ζωής. Ιδιαίτερα για την πατρίδα μας, που μαστίζεται από την οικονομική και κοινωνική κρίση, η αναζήτηση ψυχής στο Άγιον Όρος του Άθωνα μπορεί να σηματοδοτήσει το μέλλον μας και να μας εμπνεύσει να χρωματίσουμε τη ζωή μας, αγωνιζόμενοι στα χαρακώματα της θείας αγάπης, που είναι «αγάπη αχόρταγη», κατά τον Άγιο Σιλουανό τον Αθωνίτη.
Του μοναχού Παταπίου Καυσοκαλύβιτου
Απόσπασμα από το βιβλίο του συγγραφέα «Άγιον Όρος: Βηματίζοντας στον τόπο και την ιστορία του», Άγιον Όρος, 2012
dogma.gr

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ – 17 ΙΟΥΛΙΟΥ 2016

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

ΤΗΣ Δ΄ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ                                                                                                                          (Μτθ. 5, 14-19)

Ἡ Ἐκκλησία μας, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, εἶναι Ἐκκλησία Πατέρων. Ἀκολουθεῖ πιστὰ τὴ διδασκαλία καὶ τὸ παράδειγμα τῆς ζωῆς τῶν Ἁγίων Πατέρων. Πατέρες εἶναι οἱ κληρικοὶ καὶ οἱ μοναχοί, ποὺ ξεχωρίζουν γιὰ τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία καὶ γιὰ τὴν ἁγιότητα τοῦ βίου τους. Σὲ κάθε ἐποχὴ ἡ παρουσία τοὺς διασφαλίζει τὴν πορεία τοῦ ὀρθόδοξου τρόπου ζωῆς ἀπὸ γενεὰ σὲ γενεά. Αὐτοὶ διδάσκουν στὸ λαὸ τὴν ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας, τὴν ἑρμηνεύουν καὶ τὴ διατυπώνουν, ὅταν παραστεῖ ἀνάγκη, στὶς Συνόδους. Τοὺς Πατέρες, λοιπόν, τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ποὺ ἔγινε στὴ Χαλκηδόνα, κοντὰ στὴν Κωνσταντινούπολη, τὸ 451 μ. Χ. γιορτάζει καὶ τιμᾶ σήμερα ἡ Ἐκκλησία.

Ὑπῆρξαν τότε κάποιοι χριστιανοὶ – κληρικοί, οἱ ὁποῖοι διαστρέβλωσαν τὴν ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ὑποστήριζαν ὅτι ὁ Χριστὸς ἔχει μόνο μία φύση, τὴ θεία, ἡ ὁποία ἀπορρόφησε τὴν ἀνθρώπινη. Οἱ 630 Ἅγιοι Πατέρες τῆς Συνόδου, ἀπὸ τὴ μία, καταδίκασαν τὴν παραποίηση τῆς ἀλήθειας καὶ τοὺς ἐκφραστὲς τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, ὅπως ὀνομάστηκε ἡ αἵρεση αὐτή, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη, διατύπωσαν τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὸν Ἰησοῦ Χριστό. «Τέλειον αὐτὸν ἐν θεότητι καὶ τέλειον ἐν ἀνθρωπότητι. Ὁμοούσιον τῷ Πατρὶ κατὰ τὴν θεότητα καὶ ὁμοούσιον ἡμῖν κατὰ τὴν ἀνθρωπότητα, κατὰ πάντα ὅμοιον ἡμῖν, χωρὶς ἁμαρτίας». Τέλειος Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος εἶναι ὁ Χριστὸς κατὰ τοὺς θεοφόρους Πατέρες. Ἡ θεία καὶ ἡ ἀνθρώπινη φύση ἑνωμένες «ἀχώριστα, ἀσύγχυτα, ἀδιαίρετα» σὲ ἕνα πρόσωπο, τὸν θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό.

Τὸ περιεχόμενο τώρα τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς συνδέεται ἄμεσα μὲ τὸ ἔργο καὶ τὰ πρόσωπα τῶν Ἁγίων Πατέρων. Εἶπε ὁ Κύριος στοὺς μαθητές του, ὅπως ἀκούσαμε στὸ εὐαγγέλιο: «Ἐσεῖς εἶστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου. Δὲ μπορεῖ νὰ κρυφτεῖ μία πόλη ποὺ εἶναι πάνω στὸ βουνό. Οὔτε ἀνάβουν τὸ λυχνάρι καὶ τὸ βάζουν κάτω ἀπὸ τὸ μόδιο, ἀλλὰ τὸ βάζουν στὸ λυχνοστάτη καὶ φέγγει σ’ ὅλο τὸ σπίτι. Ἔτσι νὰ λάμψει καὶ τὸ δικό σας φῶς μπροστὰ στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων, γιὰ νὰ δοῦν τὰ καλά σας ἔργα καὶ νὰ δοξάσουν τὸν Πατέρα σας ποὺ εἶναι στοὺς οὐρανούς».

Τονίζει ἐδῶ ὁ Χριστὸς στοὺς μαθητές Του, καὶ κατ’ ἐπέκταση στοὺς χριστιανοὺς ὅλων τῶν ἐποχῶν, ὅτι αὐτοὶ εἶναι «τὸ φῶς τοῦ κόσμου», μία πόλη «ἐπάνω ὅρους κειμένη» καὶ τὸ λυχνάρι ποὺ λάμπει «πάσι τῇ οἰκίᾳ». Νὰ ποιὰ εἶναι ἡ θέση τῶν χριστιανῶν στὸν κόσμο. Νὰ φαίνονται καὶ νὰ φωτίζουν. Πῶς θὰ φωτίσουν ὅμως, ἂν δὲν ἀποκτήσουν τὸ φῶς; Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος συστήνει «φωτισθῆναι δεῖ πρῶτον καὶ εἴτα φωτίσαι». Καὶ φωτίζεται κανεὶς ὅταν συνδέεται μὲ τὴν αἰώνια πηγὴ τοῦ φωτὸς ποὺ εἶναι ὁ Χριστός. «Ἐγὼ εἰμὶ τὸ φῶς τοῦ κόσμου», εἶπε. Μέσα στὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ ἀναγεννᾶται, ἀνακαινίζεται, φωτίζεται ὁ χριστιανὸς καθὼς συμμετέχει στὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀγωνίζεται κατὰ τοῦ παλαιοῦ ἑαυτοῦ του. Γίνεται τότε πόλος ἕλξης γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ τὸν περιβάλλουν, ποὺ σπεύδουν κοντά του καὶ καθοδηγοῦνται πρὸς τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι οἱ χριστιανοὶ, μὲ τὸ φωτεινό τους  παράδειγμα, μὲ τὴ συμπεριφορά τους καὶ κυρίως μὲ τὴν ἀγάπη λάμπουν μπροστὰ στοὺς ἀνθρώπους καὶ οἱ ἄνθρωποι  ποὺ βλέπουν τὰ καλά τους ἔργα δοξάζουν τὸν Οὐράνιο Πατέρα: «Οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσιν τὸν Πατέρα ὑμῶν, τὸν ἐν τοῖς Οὐρανοῖς».

Στὴ συνέχεια ὁ Χριστὸς λέγει: «ὃς δ’ ἂν ποιήση καὶ διδάξη», αὐτὸς θὰ γίνει μεγάλος στὴ Βασιλεία του. Ἡ διδασκαλία γιὰ τὴν πίστη δὲ μπορεῖ νὰ μὴ συμβαδίζει μὲ τὰ ἔργα τῆς πίστεως. Χωρὶς αὐτὰ ἡ πίστη εἶναι νεκρή, γράφει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης. Τὰ «καλὰ ἔργα», βέβαια, δὲν εἶναι κατορθώματα γιὰ ἐπίδειξη καὶ ὑπερηφάνεια καὶ σὲ καμία περίπτωση δὲν πρέπει νὰ πιστέψουμε ὅτι μᾶς σώζουν τὰ καλά μας ἔργα. Ἐκεῖνος ποὺ μᾶς σώζει εἶναι ὁ Χριστὸς μὲ τὴ σταυρική Του θυσία καὶ τὴν Ἀνάστασή Του. Τὰ καλὰ ἔργα  εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα καὶ ὁ καρπὸς τῆς ἀναγέννησης καὶ τῆς λύτρωσης τοῦ ἀνθρώπου, καθὼς καὶ ἡ ἔκφραση τῆς εὐγνωμοσύνης μας πρὸς τὸ Θεό.

Οἱ ἀναγεννημένοι λοιπὸν χριστιανοί, ποὺ ἔχουν τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ γίνονται, κατὰ τὴ ρήση τοῦ Χριστοῦ, «πόλις ἐπάνω ὅρους κειμένη», ποὺ φαίνονται ἀπὸ παντοῦ, ἀλλὰ καὶ λυχνάρι ποὺ καίει πάνω στὸ λυχνοστάτη καὶ διαλύουν τὸ σκοτάδι. Γίνονται φάρος καὶ φωτίζουν τὸ δρόμο τῆς σωτηρίας. Φάρος ὅμως, ἀλλὰ καὶ «ἀστέρες πολύφωτοί του νοητοῦ στερεώματος» εἶναι ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Φαίνονται ἀπὸ ὅλους καὶ φωτίζουν, καθὼς καὶ προστατεύουν τὰ λογικὰ πρόβατα τῆς ποίμνης τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὶς διάφορες αἱρέσεις, ποὺ σὲ κάθε ἐποχὴ συνταράσσουν τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Διαλύουν ἔτσι τὸ σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας καὶ ἀποτελοῦν καὶ εἶναι τὸ καύχημα τῆς Ἐκκλησίας.

Ἐμεῖς, ἀγαπητοὶ χριστιανοί, «ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατράσι….», μιμούμενοι δηλαδὴ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, ἂς ζοῦμε ὡς τέκνα φωτός, ἔτσι ὥστε νὰ μὴ βλασφημεῖται ὁ Θεὸς «δι’ ἡμᾶς», ἀλλὰ νὰ δοξάζεται τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, Ἀμήν.

Π.Κ.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως