Εορτασμός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου

Εν όψει της εορτής της Κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας στην Ιερά Μονή της Παναγίας Ζιδανίου θα τελεστεί Ιερή Αγρυπνία, προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλου, την Πέμπτη 11 Αυγούστου 2016 και ώρα 8.30 μ.μ.

Για τη διευκόλυνση των πιστών θα αναχωρήσουν λεωφορεία από την Κοζάνη,  από τους Ι. Ναούς Αγίου Δημητρίου και Αγίων Κων/νου & Ελένης στις 7.30 μ.μ.

Επίσης, το διήμερο 14 & 15 Αυγούστου θα τελεστούν στην Ι. Μονή Ζιδανίου Πανηγυρικός Εσπερινός στις 7.00 μ.μ., και την επομένη Όρθρος, Πανηγυρική Θεία Λειτουργία και λιτανεία της Ι. Εικόνας.

Πανηγυρικές ακολουθίες για την Εορτή της Θεοτόκου θα τελεσθούν σε όλες σχεδόν τις Ενορίες της Ιεράς Μητροπόλεως. Ιδιαιτέρως αναφέρεται ο ιστορικός Ενοριακός Ιερός Ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Βελβενδό, όπου οι ιερές ακολουθίες θα τελεσθούν παρουσία του οικείου Ποιμενάρχου κ. Παύλου.

Το πρόγραμμα έχει ως εξής:

ΚΥΡΙΑΚΗ 14  ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ, 7:30 μ.μ.: Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός.

ΔΕΥΤΕΡΑ 15  ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ, 7:00 π.μ.: Πανηγυρική Θεία Λειτουργία και λιτανεία της ιερής εικόνας.

            Επίσης, ο Σεβ. Μητροπολίτης Σερβίων & Κοζάνης κ. Παύλος θα χοροστατήσει κατά τον Εσπερινό και την Ακολουθία των Εγκωμίων της Θεοτόκου στο Ιερό Εξωκλήσι της Ζωοδόχου Πηγής («Παναγία») Κοζάνης το απόγευμα της 15^ης Αυγούστου, στις 7:00.

Από την Ιερά Μητρόπολη

Οι αρετές της Μεταμόρφωσης...

Η Μεταμόρφωση του Ιησού έχει , όπως όλες οι διηγήσεις των Ευαγγελίων,  πολλά να διδάξει: Μια χειμωνιάτικη γιορτή στην καρδιά του καλοκαιριού, αφού ιστορικά τοποθετείται 40 μέρες πριν τη σταύρωση (υπολογίζεται γύρω στο Φεβρουάριο) που αν μη τι άλλο δείχνει ότι ο χρόνος για να τιμήσεις ότι πιστεύεις είναι το πάντα και όχι το κάποτε... Μια χειμωνιάτικη ιστορία στην καρδιά του καλοκαιριού, 40 μέρες πριν από τη Σεπτεμβριάτικη γιορτή του Σταυρού, που όμως πάντα υπόσχεται Πασχαλιά και Ανάσταση... Γιατί τελικά αυτή είναι η ουσία της ευαγγελικής διδαχής: πώς θα νικηθεί ο θάνατος, πώς θα νικήσει η ζωή... Το θάνατο πολεμά τούτο το Δόγμα, το θάνατο του πνεύματος, της νόησης, της συνείδησης, της ψυχής , του σώματος, το Θάνατο του ανθρώπου και της πλάσης... και το θάνατο το νικάς με μεταμόρφωση, με την αλλοτρίωση της χωμάτινης πεζής πραγματικότητας και την αναζήτηση της πνευματικής διάστασης των πάντων! Η ευαγγελική διήγηση έχει πολλά να πει για τη Μεταμόρφωση του Κυρίου, του Ανθρώπου που πριν χάσει  για λίγο τη χλωμή ομορφιά της ανθρώπινης φύσης, αποκάλυψε μέρος της νικητήριας Ουράνιας λάμψης Του,  για να ανοίξει το δρόμο. Κι ακριβώς ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία της διήγησης είναι οι αρετές που αξιώνονται να βρουν αυτό το δρόμο και να γευτούν τη Μεταμόρφωση- τις αποκαλύπτουν οι μαθητές που , σύμφωνα με την περικοπή, αξιώθηκαν να τη βιώσουν: Πέτρος, Ιωάννης, Ιάκωβος... Τυχαίο; Μάλλον όχι. Τίποτα σ’ αυτό το παράξενο Δούναι Λαβείν του Ουρανού με την ανθρωπότητα δεν είναι αφημένο στην τύχη. Το καθετί, η κάθε λεπτομέρεια παίζει ένα ρόλο, χωρίς τον οποίον το μήνυμα αλλοιώνεται: Πέτρος, Ιωάννης, Ιάκωβος...Γιατί αυτοί οι τρεις; Προφανώς γιατί ο καθένας ως άνθρωπος,  κουβαλάει μαζί του ένα πολύ ξεχωριστό ανθρώπινο ελάττωμα που μεταμορφωμενο γίνεται υπέρτατη αρετή: ο Πέτρος δειλιάζει εύκολα μα γίνεται πρωτοπόρος στην Πίστη... Ο Ιωάννης θυμώνει εύκολα μα γίνεται πρωτοπόρος στην Αγάπη... ο Ιάκωβος ενθουσιάζεται εύκολα και γίνεται πρωτοπόρος στη Θυσία ( είναι ο πρώτος των μαθητών που μαρτύρησε).Αυτός είναι ο δρόμος για να νικηθεί η πνευματική ένδεια: η μετατροπή της αμφιβολίας σε πίστη, του θυμού σε αγάπη, του ενθουσιασμού σε θυσία: Πίστη- Αγάπη- Θυσία... κι έπειτα,για να ανοίξει ο δρόμος για τα «ελαττώματα» που έγιναν αρετές, θέλει την κορύφωσή τους: να πιστεύεις με στοργή , να αγαπάς αυτό που πιστεύεις με ορμή , να θυσιάζεσαι για ότι αγαπάς με θάρρος... Πίστη- Αγάπη- Θυσία... Ακόμα κι αν δεν πιστεύεις στο ιστορικό γεγονός, δε μπορείς να αμφισβητήσεις ότι η περικοπή λέει μεγάλες αλήθειες: κανένας δεν ξέφυγε ποτέ από το σκοτάδι με απιστία, μίσος και εγωπάθεια... το φως για να ανάψει, για να κάψει το σαθρό και να φωτίσει το γνήσιο θέλει πρώτα να το πιστέψεις...και σαν το πιστέψεις, να το αγαπήσεις... και για να το φτάσεις, να θυσιάσεις στο βωμό της αγάπης σου τον παλιό, φθαρτό, πεζό εαυτό σου ...

Χρόνια Πολλά...

 

 ΜΑΡΩ ΣΙΔΕΡΗ, ΘΕΟΛΟΓΟΣ, ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ

Ιστορικά στοιχεία για τον Ιερό Ναό Αγίας Κυριακή Σερβίων από τον Θανάση Τσαρμανίδη-

Αντιγραφή απο την εφημερίδα του Μ.Ο.Σ "ΣΕΡΒΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ"

(….)
Ο Θανάνσης Τσαρμανίδης, όπως πάντα, παρουσίασε από τον πλούτο της περιουσίας του ιστορικά στοιχεία για τον Ναό της Αγίας Κυριακής προβάλλοντας και σχετικές εικόνες. Τόνισε από την αρχή ότι θα παρουσιάσει στην εμφάνιση του ιστορικά στοιχεία του Ι. Ναού της Αγ. Κυριακής στις πηγές. Η πρώτη φωτογραφία που πρόβαλε βρέθηκε σε αυστριακή εφημερίδα το 1912 και έδειχνε το ναό που κτίσθηκε το 1879, δύο χρόνια δηλαδή μετά την ολοκληρωτική καταστροφή που υπέστη το 1877.
Επιστρέφοντας 500 χρόνια πίσω, σε ένα φορολογικό κατάστιχο , το 167, των Οθωμανών , που βρίσκεται στο πρωθυπουργικό αρχείο της Κωνσταντινούπολης και περιγράφει όλους τους οικισμούς και τις πόλεις της Ρούμελης. Το 1530 εμφανίζονται οι συνοικίες της πόλης των Σερβίων. Εκεί για πρώτη φορά εμφανίζεται το όνομα της Αγίας Κυριακής, ως συνοικία, έξω από την πόλη. Στο κατάστιχο φαίνεται εμφανώς ότι δεν ήταν επισκοπικός Ναός η αγία Κυριακή το 1530: ήταν μια εκκλησία της πόλης, έξω από το Κάστρο . Υπάρχει ξεχωριστή συνοικία. Η Επισκοπή ήταν στις 40 πόρτες (στη Μεγάλη Βασιλική). Πολλά χρόνια αργότερα θα εμφανισθεί πάλι ο Ναός της Αγία Κυριακής αυτή τη φορά σε μια χαλκογραφία στο Βελιγράδι. Χαράχτηκε στη Βιέννη το 1741 με δαπάνη κάποιου Σερβιώτη. Εικονίζονται οι Άγιοι Θεόδωροι και γύρω-γύρω διάφοροι Άγιοι που είναι ταυτισμένοι με τις Εκκλησίες των Σερβίων. Εκεί είναι και η Αγία Κυριακή. Επίσης είναι και η Αγία Θεοδώρα, που σημαίνει ότι πρέπει να υπήρχε στο Κάστρο κάποιο εκκλησάκι της Αγίας.
Ο παλιότερος κώδικας της Επισκοπής Σερβίων, που σώζεται στο Μητρόπολη , στη Βιβλιοθήκη, στο ιστορικό Αρχείο της Κοζάνης, ο 111, αναφέρεται στην περίοδο 1768-1826. Το 1745 μεταφέρθηκε η Επισκοπή από τα Σέρβια στην Κοζάνη. Πάνω στον κώδικα , στο πρώτο φύλλο υπάρχει μια σημείων: «Εν τη Επισκοπή Σερβίων, εν τη επισυμβάσει εκείσε κατά την νύκτα του Ευαγγελισμού της 25η Μαρτίου του 1757 πυρκαϊά». Αυτό σημαίνει ότι η πρώτη καταστροφή γνωστή σε μας είναι το 1757, όπου καταστρέφονται τα πάντα, γι’ αυτό και δεν υπάρχουν οι παλιότεροι κώδικες. Το Επισκοπείο είχε μεταφερθεί στην περιοχή του Ναού της Αγίας Κυριακής αμέσως μετά την καταστροφή και τον αφορισμό της Πόλης των Σερβίων γύρω στα 1700. Αιτία ο μεγάλος σεισμός του 1695- που ισοπέδωσε τα πάντα και ήταν η αρχή του τέλους για την πόλη των Σερβίων στο Κάστρο. Αμέσως μετά πρέπει να μεταφέρθηκε η Επισκοπή κάτω γιατί το 1730 υπάρχει ενθύμηση σε ένα παλιό βιβλίο για το θάνατο του άρχοντα των Σερβίων και επιτρόπου της Αγία Κυριακή , του Σταμούλη. Δείχνει πολυεθνικά Σέρβια όπου οι Ρωμιοί μαζί με Τούρκους, Εβραίους, Ινδούς ζουν μαζί αρμονικά.
Υπάρχει όμως άλλη πιο ενδιαφέρουσα αναφορά στο Ναό της αγίας Κυριακής . Ένα μνημείο της νεότερης ελληνική λογοτεχνίας, το 1679 τυπώνεται. «Λόγος εγκωμιαστικός ήτοι θρηνητικός στην αιφνίδια μάλλον δε άωρον ταφήν του ευγενεστάτου , ωραιοτάτου και χαριεστάτου νεανίου κυρ Στάμκου Δάκου , από τα Σέρβια, του αδίκως φονευθέντος υπο ανιέρων ληστών» το 1678. Ο Στάμκος Δάκος θάβεται στο προαύλιο της Αγίας Κυριακής.
Η επόμενη αναφορά μας έρχεται το 1811 επί Αλή Πασά. Το 1811 επεκτάθηκε και επισκευάστηκε ο Ναός της Αγίας Κυριακής. Ξέρουμε επίσης ότι μετά την επανάσταση του 1821-22 στα Πιέρια είχε τοποθετηθεί ακόμα η ύπαρξη ξύλινου σημάντρου. Οι Μουσουλμάνοι ενοχλούνταν από το χτύπημα της καμπάνας. Η καμπάνα μπήκε το 1900 με σουλτανικό φιρμάνι. Την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως οι Χριστιανοί πανηγύρισαν την καμπάνα.
Φτάνουμε στο 1877, ένα χρόνο πριν την επανάσταση στα Πιέρια, όπου συμβαίνουν τραγικά γεγονότα στη περιοχή. Η Οθωμανική αυτοκρατορία αντιμετωπίζει προβλήματα με τους Ρώσσους. Φοβάται μην ξεκινήσουν κινήσεις στα ελληνοτουρκικά σύνορα. Χρησιμοποιεί Αλβανούς μισθοφόρους, τους Γκέκηδες.
Στα Σέρβια οι Αλβανοί λεηλατούν τις Εκκλησίες. Πουλούν τα άμφια και τα εκκλησιαστικά βιβλία και αναγκάζουν τον παπα Δημήτρη να τους πλένει για δυο μέρες συνεχώς τα πόδια σε ένδειξη υποταγής. Μετά από συνεχείς επιστολές του Μητροπολίτη Ευγενίου, η τουρκική διοίκηση αναγκάζεται να στείλει Οθωμανούς στρατιώτες για να κυνηγήσουν τους μισθοφόρους. Αυτοί όμως συνεργάζονται μαζί τους και έρχεται δεύτερη πληγή στην περιοχή. Δεν είχαν αφήσει ούτε φορέματα στους κατοίκους. Αυτοί εγκαθίστανται στο Επισκοπείο που είναι δίπλα στην Αγία Κυριακή.
Ο Ευγένιος αναγκάζει την τουρκική διοίκηση να τους βγάλει από το Επισκοπείο, αυτοί δίνουν φωτιά στα πυρομαχικά και παίρνει φωτιά η Αγία Κυριακή και το Επισκοπείο και ότι υπάρχει μέσα. Δύο χρόνια αργότερα ξαναχτίζεται η Αγία Κυριακή το 1879.

 

http://serviotikos.blogspot.gr/search?updated-min=2014-12-31T14:00:00-08:00&updated-max=2015-11-23T21:23:00%2B02:00&max-results=50&start=7&by-date=false

 

Ο Απόστολος της Κυριακής 7 Αυγούστου 2016 - Ζ´ επιστολή

Ὅσοι ἔχουμε δυνατὴ πίστη,

ὀφείλουμε νὰ ἀνεχόμαστε

τὶς ἀδυναμίες αὐτῶν

ποὺ ἔχουν ἀδύναμη πίστη,

καὶ νὰ μὴν κάνουμε

ὅ,τι ἀρέσει σ’ ἐμᾶς.

(῾Ρωμ. ιε´ 1-7)

Αδελφοί, ὀφείλομεν ἡμεῖς οἱ δυνατοὶ τὰ ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων βαστάζειν, καὶ μὴ ἑαυτοῖς ἀρέσκειν. ῞Εκαστος γὰρ ἡμῶν τῷ πλησίον ἀρεσκέτω εἰς τὸ ἀγαθὸν πρὸς οἰκοδομήν· καὶ γὰρ ὁ Χριστὸς οὐχ ἑαυτῷ ἤρεσεν, ἀλλὰ καθὼς γέγραπται, «Οἱ ὀνειδισμοὶ τῶν ὀνειδιζόντων σε ἐπέπεσον ἐπ᾿ ἐμέ». ῞Οσα γὰρ προεγράφη, εἰς τὴν ἡμετέραν διδασκαλίαν προεγράφη, ἵνα διὰ τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως τῶν γραφῶν τὴν ἐλπίδα ἔχωμεν. ῾Ο δὲ Θεὸς τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως δῴη ὑμῖν τὸ αὐτὸ φρονεῖν ἐν ἀλλήλοις κατὰ Χριστὸν ᾿Ιησοῦν, ἵνα ὁμοθυμαδὸν ἐν ἑνὶ στόματι δοξάζητε τὸν Θεὸν καὶ πατέρα τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. Διὸ προσλαμβάνεσθε ἀλλήλους, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς προσελάβετο ὑμᾶς εἰς δόξαν Θεοῦ.

Απόδοση σε απλή γλώσσα

Αδελφοί, ὅσοι ἔχουμε δυνατὴ πίστη, ὀφείλουμε νὰ ἀνεχόμαστε τὶς ἀδυναμίες αὐτῶν ποὺ ἔχουν ἀδύναμη πίστη, καὶ νὰ μὴν κάνουμε ὅ,τι ἀρέσει σ’ ἐμᾶς. ῾Η συμπεριφορὰ τοῦ καθενός μας νὰ εἶναι ἀρεστὴ στὸν πλησίον, ὥστε νὰ τὸν βοηθάει νὰ προκόβει στὸ ἀγαθὸ κι ἔτσι νὰ συντελεῖ στὴν οἰκοδομὴ τῆς ἐκκλησίας. ῎Αλλωστε, κι ὁ Χριστὸς δὲν ἔζησε γιὰ νὰ εὐαρεστήσει τὸν ἑαυτό του, ἀλλά, ὅπως λέει ἡ Γραφή, οἱ ὕβρεις ὅσων σ’ ἔβριζαν, Θεέ, ἔπεσαν πάνω μου. Νὰ ξέρετε ὅτι ὅσα γράφτηκαν στὶς Γραφές, ἔχουν γραφτεῖ γιὰ νὰ μᾶς διδάσκουν. ῎Ετσι, μὲ τὴν ὑπομονὴ καὶ τὴν ἐνθάρρυνση ποὺ δίνει ἡ Γραφή, θὰ στηριχτεῖ ἡ ἐλπίδα μας. Εἴθε ὁ Θεός, ποὺ χαρίζει τὴν ὑπομονὴ καὶ τὴν ἐνθάρρυνση, νὰ σᾶς δώσει τὴν ὁμόνοια σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. ῎Ετσι, ὅλοι μαζὶ μὲ μιὰ φωνὴ θὰ δοξάζετε τὸν Θεό, τὸν Πατέρα τοῦ Κυρίου μας ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. Νὰ δέχεστε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, ὅπως δέχτηκε κι ἐσᾶς ὁ Χριστός, γιὰ νὰ δοξάζεται ὁ Θεός.

 http://www.synodoiporia.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4983:o-apostolos-tis-kyriakis-7-avgoystou-2016-z-epistoli&catid=30&Itemid=143

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 7 Αυγούστου 2016 -Ζ´ Ματθαίου

῾Ο ᾿Ιησοῦς περιόδευε σ᾿ ὅλες

τὶς πόλεις καὶ στὰ χωριά,

δίδασκε στὶς συναγωγές τους,

κήρυττε τὸ χαρμόσυνο μήνυμα

γιὰ τὸν ἐρχομὸ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ

καὶ γιάτρευε κάθε ἀσθένεια

καὶ κάθε ἀδυναμία στὸν λαό.

(Μτθ. θ´ 27-35)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, παράγοντι τῷ ᾿Ιησοῦ ἠκολούθησαν αὐτῷ δύο τυφλοὶ κράζοντες καὶ λέγοντες· ᾿Ελέησον ἡμᾶς, υἱὲ Δαυΐδ. ᾿Ελθόντι δὲ εἰς τὴν οἰκίαν προσῆλθον αὐτῷ οἱ τυφλοί, καὶ λέγει αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς· Πιστεύετε ὅτι δύναμαι τοῦτο ποιῆσαι; Λέγουσιν αὐτῷ· Ναί, Κύριε. Τότε ἥψατο τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν λέγων· Κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν. Καὶ ἀνεῴχθησαν αὐτῶν οἱ ὀφθαλμοί· καὶ ἐνεβριμήσατο αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς λέγων· ῾Ορᾶτε μηδεὶς γινωσκέτω. Οἱ δὲ ἐξελθόντες διεφήμισαν αὐτὸν ἐν ὅλῃ τῇ γῇ ἐκείνῃ. Αὐτῶν δὲ ἐξερχομένων ἰδοὺ προσήνεγκαν αὐτῷ ἄνθρωπον κωφὸν δαιμονιζόμενον· καὶ ἐκβληθέντος τοῦ δαιμονίου ἐλάλησεν ὁ κωφός, καὶ ἐθαύμασαν οἱ ὄχλοι λέγοντες ὅτι οὐδέποτε ἐφάνη οὕτως ἐν τῷ ᾿Ισραήλ. Οἱ δὲ Φαρισαῖοι ἔλεγον· ᾿Εν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια. Καὶ περιῆγεν ὁ ᾿Ιησοῦς τὰς πόλεις πάσας καὶ τὰς κώμας διδάσκων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν καὶ κηρύσσων τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας καὶ θεραπεύων πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ.

Απόδοση σε απλή γλώσσα

Εκεῖνο τὸν καιρό, καθὼς προχωροῦσε ᾿Ιησοῦς, τὸν ἀκολούθησαν δύο τυφλοί, ποὺ φώναζαν κι ἔλεγαν· «Σπλαχνίσου μας, Υἱὲ τοῦ Δαβίδ!» Κι ὅταν ἔφτασε στὸ σπίτι, πῆγαν κοντά του οἱ τυφλοί, καὶ ὁ ᾿Ιησοῦς τοὺς λέει· «Πιστεύετε πὼς μπορῶ νὰ τὸ κάνω αὐτό;» Τοῦ λένε· «Ναί, Κύριε». Τότε ἄγγιξε τὰ μάτια τους καὶ εἶπε· «῞Οπως τὸ πιστεύετε νὰ σᾶς γίνει». Κι ἀνοίχτηκαν τὰ μάτια τους. Τότε ὁ ᾿Ιησοῦς τοὺς πρόσταξε λέγοντας· «Προσέξτε νὰ μὴν τὸ μάθει κανένας». Αὐτοὶ ὅμως, μόλις βγῆκαν ἔξω, διέδωσαν τὴ φήμη του σ᾿ ὅλη τὴν περιοχὴ ἐκείνη. ᾿Ενῶ ἔβγαιναν ἔξω οἱ δύο τυφλοί, τοῦ ἔφεραν ἕναν κωφάλαλο δαιμονισμένο. Μόλις ἔδιωξε τὸ δαιμόνιο, μίλησε ὁ κωφάλαλος. Κι ὁ κόσμος θαύμασε καὶ εἶπε· «Ποτὲ ὣς τώρα δὲν εἶδαν οἱ ᾿Ισραηλίτες τέτοια πράγματα!» Οἱ Φαρισαῖοι ὅμως ἔλεγαν· «Μὲ τὴ δύναμη τοῦ ἄρχοντα τῶν δαιμονίων διώχνει τὰ δαιμόνια».  ῾Ο ᾿Ιησοῦς περιόδευε σ᾿ ὅλες τὶς πόλεις καὶ στὰ χωριά, δίδασκε στὶς συναγωγές τους, κήρυττε τὸ χαρμόσυνο μήνυμα γιὰ τὸν ἐρχομὸ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ γιάτρευε κάθε ἀσθένεια καὶ κάθε ἀδυναμία στὸν λαό.

 http://www.synodoiporia.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4982:to-evaggelio-tis-kyriakis-7-avgoystou-2016-z-matthaiou&catid=32&Itemid=145

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ – 7 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2016

 Ιερά Μητρόπολις Σερβίων και Κοζάνης

ΚΥΡΙΑΚΗ  Ζʹ  ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. 9, 27-35)

Δύο θαύματα μᾶς διηγεῖται ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή, ἀγαπητοί χριστιανοί, τή θεραπεία δύο τυφλῶν καί ἑνός δαιμονισμένου κωφάλαλου. Οἱ θεραπεῖες τυφλῶν πού ἔκανε ὁ Ἰησοῦς ἀλλά καί ὅλα τά θαύματά του ἀποτελοῦν «σημεῖα» τῆς μεσσιανικῆς ἐποχῆς καί τῆς νέας πραγματικότητας, κατά τήν ὁποία τά μάτια τῶν ἀνθρώπων ἀνοίγουν γιά νά ἀναγνωρίσουν καί νά κατανοήσουν τίς θεῖες ἀλήθειες. Ὅλα τά θαύματα εἶναι σημάδια, παραδείγματα καί παράθυρα πού ἐπιτρέπουν στούς ἀνθρώπους νά δοῦν πόσο ἀλλιώτικη εἶναι ἡ ζωή τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Δύο τυφλοί, λοιπόν, πού εἶχαν ἀκούσει γιά τήν ἀγάπη καί τήν καλοσύνη τοῦ Χριστοῦ, τόν ἀκολουθοῦν καί μέ δυνατή φωνή τοῦ λένε: «Ἰησοῦ, Υἱέ τοῦ Δαβίδ, ἐλέησέ μας». Μέ τήν προσφώνηση τοῦ Ἰησοῦ ὡς Υἱό τοῦ Δαβίδ οἱ τυφλοί ἐκφράζουν τήν πίστη τους στή μεσσιανική του ἰδιότητα, γιατί σύμφωνα μέ τίς προφητεῖες ὁ Μεσσίας θά ἐρχόταν ἀπό τή γενιά τοῦ Δαβίδ. Ἐκφράζουν ἀκόμη καί τήν πίστη τους στή θαυματουργική δύναμη τοῦ Ἰησοῦ ἀπό τόν ὁποῖο ζητοῦν ἔλεος. Καί αὐτό γιατί αἰσθάνονται τήν τύφλωση τῆς ἁμαρτίας, ὅπως αἰσθάνονται καί τή λυτρωτική παρουσία τῆς ἀγάπης του. Παραδέχονται τήν ἀδυναμία τους καί ζητοῦν ἀπό τό Χριστό νά τούς ἐλεήσει. Ζητοῦν τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

Αὐτό τό ἔλεος εἶναι πού κάνει τό Θεό ἐλεήμονα καί μάλιστα «πλούσιον ἐν ἐλέει». Αὐτό τό ἔλεος εἶναι πού κάνει τό Θεό νά κινηθεῖ πρός τή γῆ. Καί γίνεται ἄνθρωπος, σταυρώνεται καί πεθαίνει γιά νά προσφέρει σωτηρία στούς ἀνθρώπους. Οἱ πιστοί μέ τή σειρά τους στρέφονται πρός τό Θεό καί ζητοῦν συνεχῶς, μέσα ἀπό τά τροπάρια πού ψάλλουν στήν ἐκκλησία, τό μέγα ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Στά χείλη τους πάλι ἐπαναλαμβάνουν τήν πιό σύντομη καί περιεκτική προσευχή, τό «Κύριε ἐλέησον».

Ἡ μικρή αὐτή προσευχή μιλάει πρῶτα γιά τή δόξα τοῦ Θεοῦ ἀναγνωρίζοντας τόν Ἰησοῦ Κύριο ὅλης τῆς δημιουργίας. Στή συνέχεια στρέφεται στή δική μας ἁμαρτωλή κατάσταση. Γιατί τό «ἐλέησον» σημαίνει πρῶτα συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς μας καί μετά ἐκζήτηση τοῦ ἐλέους του. Ζητοῦμε ἀπό τό Θεό νά μᾶς λυπηθεῖ γιά νά μή χαθοῦμε. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομός μᾶς διδάσκει: «Μή ζητῆστε τίποτ’ ἄλλο ἀπό τόν Κύριο παρά μόνο τό ἔλεός του. Καί ὅταν ζητᾶτε ἔλεος, νά ἔχετε στήν καρδιά σας ταπεινοσύνη καί λύπη. Κι ἄν εἶναι τρόπος, νά φωνάζετε ὅλη μέρα κι ὅλη νύχτα στό λογισμό σας τό «Κύριε ἐλέησον».

Ὁ Χριστός δέ θέλει νά κάνει τό θαῦμα δημόσια, μπροστά σέ κόσμο. Φτάνει στό σπίτι πού ἔμενε καί οἱ τυφλοί δέν τόν ἀφήνουν, ἐλπίζουν καί πιστεύουν στόν Κύριο. Διαισθάνονται τή θεότητά του καί τήν ἀγάπη του. Καί, ὅταν ἦλθαν στό σπίτι, ἐκεῖνος τούς ρωτάει ἄν πιστεύουν. Θέλει νά ὁμολογήσουν ὅτι ἐπιθυμοῦν τήν κοινωνία τῆς ἀγάπης του πού θεραπεύει καί σώζει. Ὁ Χριστός δέν παραβιάζει τή θύρα τῆς ψυχῆς μας. Περιμένει ἐμεῖς νά τοῦ «ἀνοίξουμε» τήν καρδιά μας μέ τή θέλησή μας, δέν ἐξαναγκάζει κανέναν. Ἡ ἀγάπη του προυποθέτει τήν ἐλεύθερη ἀποδοχή της ἐκ μέρους μας. Στή θετική τους ἀπάντηση «Ναί, Κύριε» ἀγγίζει μέ τά θεϊκά του χέρια τά μάτια τους καί λέγει: «ἄς γίνει σύμφωνα μέ τήν πίστη σας». Ἀμέσως ἄνοιξαν τά μάτια τους, εἶδαν τό φῶς τους, εἶδαν τόν εὐεργέτη τους. Γέμισαν χαρά καί ἀγαλλίαση. Νά τό ἀποτέλεσμα τοῦ ἀπείρου ἐλέους τοῦ Θεοῦ. Ὁ Χριστός τούς δίνει αὐστηρή ἐντολή νά μήν ποῦν σέ κανέναν αὐτό πού ἔγινε. Ἐκεῖνοι ὅμως δέ μποροῦν νά κρύψουν τή χαρά καί τήν εὐγνωμοσύνη τους πρός τόν εὐεργέτη. Τόν διαφημίζουν, ὡς Μεσσία, σ’ ὅλη τήν περιοχή.

Στή συνέχεια τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς περιγράφεται μέ πολλή συντομία καί λιτότητα ἡ θεραπεία κάποιου δαιμονισμένου κωφάλαλου. Ὁ Ἰησοῦς ἐδῶ δέ ζητάει πίστη, τόν θεραπεύει ἀμέσως. Κι ὁ ὄχλος, πού βλέπει, θαυμάζει καί δοξάζει τό Θεό λέγοντας: «τέτοια πράγματα δέν ξαναείδαμε στό Ἰσραήλ». Ὁ ὄχλος, βέβαια, θαυμάζει καί δοξάζει τό Θεό ἐνῶ οἱ Φαρισαῖοι, παρόλο πού δέν ἀρνοῦνται τήν πραγματικότητα τῶν θαυμάτων τοῦ Ἰησοῦ, προσπαθοῦν νά τά ἑρμηνεύσουν διαστρεβλώνοντας τήν ἀλήθεια. Στήν προκειμένη περίπτωση κατηγοροῦν τόν Ἰησοῦ ὅτι «ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τά δαιμόνια».

Σ’ αὐτό τό σημεῖο οἱ Πατέρες βλέπουν μία ἀντίθεση. Ἀπό τή μία οἱ τυφλοί, πού προσφωνοῦν τόν Ἰησοῦ ὡς Μεσσία πιστεύοντας στή θεία δύναμή του, καί ἀπό τήν ἄλλη οἱ Φαρισαῖοι, πού ἀποδεικνύονται πνευματικά τυφλοί καί κακόβουλοι, ὑποθέτουν ὅτι ὁ Χριστός συνεργάζεται μέ τό Σατανᾶ.

Αὐτό ὁ Ἰησοῦς τό θεωρεῖ βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γιατί ὅποιος δέν ἀναγνωρίζει στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ βλασφημεῖ κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Κι αὐτή ἡ βλασφημία, κατά τόν Ἰωάννη τό Χρυσόστομο, εἶναι ἡ χειρότερη μορφή βλασφημίας, γιατί ὅποιος ἀπό κακή πρόθεση κι ἀχαριστία ἀρνιέται τήν ἀλήθεια, κρύβει τήν εὐεργεσία καί συκοφαντεῖ τόν εὐεργέτη, αὐτός στερεῖ τόν ἑαυτό του ἀπό ὁποιαδήποτε ἐλπίδα γιά μετάνοια καί συγχώρηση. Ὁ Ἰησοῦς ὅμως στίς συκοφαντίες ἀπαντάει καί πάλι μέ εὐεργεσίες. Περιοδεύει ὅλες τίς πόλεις καί τά χωριά, διδάσκει περί τῆς Βασιλείας καί θεραπεύει «πᾶσαν νόσον». Ἀμήν.                                  

                                                                             

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ

Ο Θεός δεν μπαίνει σ’ αυτούς τους τρελούς ρυθμούς μας.
Είναι ανάγκη να περιμένεις.
Εργάζεται ο Θεός. Μόνο που έχει τους δικούς του ρυθμούς.
Ο Θεός εργάζεται πολύ υπομονετικά. Κι η φύση το ίδιο κάνει.
Ένα λουλουδάκι θ’ ανθίσει όταν έρθει η ώρα του.
Όλα αυτά αλλάζουν, αλλά σε πολύ διαφορετικούς ρυθμούς απ’ αυτούς που μας έχει συνηθίσει η τρελή κοινωνία μας. Αυτό το τρέξιμο, αυτός ο πανικός η ταραχή που μας κάνει όλους τόσο πολύ βιαστικούς, αφήνουν τον Θεό αμέτοχο. Ο Θεός δεν μπαίνει σ’ αυτούς τους τρελούς ρυθμούς μας. Κινείται στους ρυθμούς της δικής του αγάπης και της δικής του υπομονής.

 ( Γέροντας Νεκτάριος Βιτάλης ).