Τρίτη 16 Αυγούστου 2016

Λευτέρης Πετρούνιας: "Ζήτησα βοήθεια ἀπὸ τὴν Παναγία καὶ μοῦ τὴν ἔδωσε σήμερα"!



Ο Λευτέρης Πετρούνιας έκανε το σταυρό του, φίλησε τα δυο του χέρια με τα γούρια του, το κομποσκοίνι και το σταυρό και ανέβηκε... πέταξε για σχεδόν ένα λεπτό και ύστερα... καρφώθηκε στην πρώτη θέση μένοντας στην ιστορία του αθληματος, των Ολυμπιακών Αγώνων και της Ελλάδας.

Δευτέρα 15 Αυγούστου 2016

Η Παναγία και ο Λαός, κείμενο του Φώτη Κόντογλου


Η Παναγία και ο Λαός, κείμενο του Φώτη Κόντογλου
Ρωμηοσύνη και Ορθοδοξία είναι ένα πράγμα.
Για να μην πάρω τους πολύ παληούς, παίρνω δυο τρεις από εκείνους πού αγωνισθήκανε για την ελευθερία της Ελλάδας, πού όποτε μιλάνε για τη λευτεριά, μιλάνε και για τη θρησκεία.
Ο Ρήγας Φεραίος λέγει: «Να κάνουμε τον όρκο / απάνω στο Σταυρό". Ένας άλλος ποιητής γράφει: «Για της πατρίδας την ελευθερία / για του Χρίστου την πίστη την αγία / γι' αυτά τα δύο πολεμώ, / μ' αυτά να ζήσω επιθυμώ_ / κι αν δεν τα αποχτήσω / τι μ' ωφελεί να ζήσω;».
Του Σολωμού η ψυχή είναι θρεμμένη με τη θρησκεία, γι' αυτό μοσκοβολούνε τα ποιήματα του από δαύτη. Κι αυτή τη μοσκοβολιά τη νιώθει κανένας στην Ημέρα της Λαμπρής, στη Δέηση της Μαρίας, στη Φαρμακωμένη, Εις Μοναχήν, στον Ύμνο της Ελευθερίας, στο Διάλογο και σε πολλά άλλα.
Οι αγράμματοι ποιητές των βουνών, μέσα στα τραγούδια πού κάνανε, και που δε θα τα φτάξει ποτέ κανένας γραμματιζούμενος, μιλάνε κάθε τόσο για τη θρησκεία μας, για το Χριστό, για την Παναγιά, για τους δώδεκα Αποστόλους, για τους αγίους. Πολλές παροιμίες και ρητά και λόγια που λέγει ο λαός μας, είναι παρμένα από τα γράμματα της Εκκλησίας.
Η Ρωμηοσύνη είναι ζυμωμένη με την Ορθοδοξία, γι' αυτό Χριστιανός κ' Έλληνας ήτανε το ίδιο. Από τότε που γινήκανε χριστιανοί οι Έλληνες, πήρανε στα χέρια τους τη σημαία του Χριστού και την κάνανε σημαία δική τους: Πίστις και Πατρίς! Ποτάμια ελληνικό αίμα χυθήκανε για την πίστη του Χριστού, από τα χρόνια του Νέρωνα και του Διοκλητιανού, έως τα 1838, πού μαρτύρησε ο άγιος Γεώργιος ο εξ Ιωαννίνων. Ποια άλλη φυλή υπόφερε τόσα μαρτύρια για το Χριστό; Αυτό το ακατάλυτο έθνος πού έπρε¬πε να πληθύνει και να καπλαντίσει τον κόσμο, απόμεινε ολιγάνθρωπο γιατί αποδεκατίσθηκε επί χίλια οχτακόσια χρόνια από φυλές χριστιανομάχες.
Αγιασμένη Ελλάδα! Είσαι αγιασμένη, γιατί είσαι βασανι¬σμένη. Κι η κάθε γιορτή σου μνημονεύει κ' ένα μαρτύριο σου. Τα πάθη του Χριστού τα 'κανες δικά σου πάθη, τα μαρτύρια των Αγίων είναι δικά σου μαρτύρια. Ο δικός σου ο κλήρος στάθηκε η πίκρα. Θλίβεσαι με τον Χριστό, θλίβεσαι με την Παναγιά, μαρτυράς μαζί με τους μάρτυρες της πίστης κι ολοένα κλαις σαν θρηνητικό τρυγόνι στα αγιασμένα μνημούρια πού 'ναι φυτρωμένα απάνω τους αγριοχόρταρα και φλυσκούνια. Πλην η θλίψη σου εσένα είναι κάποια θλίψη χαροποιά, γεμάτη ελπίδα κι αθανασία. «Και γαρ εν όψει ανθρώπων εάν κολασθώσιν, η ελπίς αυτών αθανασίας πλήρης» κατά τον Σολομώντα. Αυτό είναι το «χαροποιόν πένθος», η «χαρμολύπη» πού λέγει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος. Είναι η αληθινή χαρά πού ξαγοράζεται μονάχα με τον πόνο.
Σήμερα γιορτάζουμε την ένδοξη Κοίμηση της Παναγίας. Σ' αμέτρητες εκκλησίες και μοναστήρια χτυπούνε οι καμπάνες και ψέλνουνε οι ψαλτάδες. Τα πιο πολλά είναι στης Παναγίας τ' όνομα, και πανηγυρίζουνε σήμερα την Κοίμηση της Θεοτόκου. Μα αυτή δεν είναι γιορτή θανάτου, είναι γιορτή χαράς και θρίαμβος, γιατί αυτή που κοιμήθηκε είναι η Μητέρα της Ζωής, όπως λέγει εκείνο το θεσπέσιο δοξαστικό πού λένε σήμερα στη Λειτουργία: «Τη αθανάτω σου κοιμήσει Θεοτόκε μήτηρ της ζωής, νεφέλαι τους αποστόλους αιθέριους διήρπαζον και κοσμικώς διεσπαρμένους, ομοχώρους παρέστησαν τω αχράντω σου σώματι, ο και κηδεύσαντες σεπτώς, την φωνήν του Γαβριήλ μελωδούντες ανεβόων. Χαίρε, κεχαριτωμένη παρθένε, μήτερ ανύμφευτε, ο Κύριος μετά σου. Μεθ' ων, ως Υιός σου και θεόν ημών ικέτευε σωθήναι τας ψυχάς ημών».
Σήμερα όλη η Ελλάδα μοσχοβολά από το ευωδέστατο σκήνωμα της Παναγίας, που είναι η μητέρα των ορφανεμένων, η ελπίδα των απελπισμένων, η χαρά των θλιμμένων, το ραβδί των τυφλών, η άγκυρα των θαλασσοδαρμένων. Κι απ' άκρη σε άκρη της Ελλάδας, στις πολιτείες, στα χωριά, στα μοναστήρια και στις σκήτες, απάνω στα δασωμένα βουνά, στα λαγκάδια, στις σπηλιές, στα γαλανά τα κύματα που δροσοαφρίζουνε από τον πελαγίσιον αγέρα, στα νησιά και στα ρημόνησα, στους κάβους, παντού αντιλαλεί η υμνολογία που ψέλνουνε οι ψαλτάδες για την ταπεινή βασίλισσα που κοι¬μήθηκε. Το μελτέμι που φυσά τώρα το Δεκαπενταύγουστο και δροσίζει τον κόσμο τα δεντρικά που 'ναι φορτωμένα με λογής λογής πωρικά, τα άγρια τα ρουμάνια, με τις αντρειωμένες βα¬λανιδιές και με τα έλατα και με τα κέδρα, τα άσπρα σύννεφα που αρμενίζουνε στον γαλανό ουρανό, όλα είναι χαροποιά και μακάρια, όλα είναι ιλαρά από την γλυκύτητα της Παναγίας. Στα πέλαγα ταξιδεύουνε λογής-λογής καράβια και καΐκια πώχουνε γραμμένο απάνω στο μάγουλο τους το γλυ¬κύτατο τ' όνομα της. Ω! Αληθινά δική μας είναι η Παναγία, δικό μας είναι το Ρόδον το Αμάραντον!
Ποιος θα μπορούσε να την υμνήσει όπως την υμνολογήσανε οι υμνωδοί της Εκκλησίας μας; Αρχαγγελικές σάλπιγγες θαρρείς πώς ακούγονται παντού, με ύψος και με σεμνότητα, μ' ένα κάλλος πνευματικό που βρίσκεται μονάχα στην Ορθοδοξία. Στον Εσπερινό της παραμονής ψέλνουνε τούτα τα τροπάρια που γεμίζουνε την ψυχή μας με κάποιον αγιασμένον ενθουσιασμό: «Ω του παραδόξου θαύματος! Η πηγή της ζωής εν μνημείω τίθεται, και κλίμαξ προς ουρανόν ο τάφος γίνεται. Ευφραίνου, Γεσθημανή, της Θεοτόκου το άγιον τέμενος. Βοήσωμεν οι πιστοί, τον Γαβριήλ κεκτημένοι ταξίαρχον Κεχαριτωμένη χαίρε, μετά σου ο Κύριος, ο παρέχων τω κοσμώ δια σου το μέγα έλεος».
Από τι καρδιές, από τι χρυσά σπλάχνα εβγήκε τού¬τος ο πλούτος! Εδώ δεν είναι συνταίριασμα τεχνικό από λόγια κι από ήχους. Εδώ είναι αληθινά «η φωνή του Γα¬βριήλ μελωδούντος» από τας ουράνιους αψίδας, ύμνος αθανασίας. Αμή εκείνη η θ' ωδή που λέγει: «Νενίκηνται της φύσεως οι όροι εν σοι, Παρθένε άχραντε, παρθενεύει γαρ τόκος, και ζωήν προμνηστεύεται θάνατος. Η μετά τόκον παρθένος και μετά θάνατον ζώσα, ζώσα, σώζοις αεί, Θεοτόκε, την κληρονομιών σου». Η εκείνο το απολυτίκιο που είναι σοβαρό και γλυκό σαν το εικό¬νισμα της: «Εν τη γεννήσει την παρθενίαν, εφύλαξας, εν τη κοιμήσει, τον κόσμων ου κατέλιπες, Θεοτόκε. Μετέστης προς την ζωήν, μήτηρ υπάρχουσα της ζωής, και ταις πρεσβείαις ταις σαις λυτρουμένη εκ θανάτου τας ψυχάς ημών». Η ο α' ειρμός στις Καταβασίες που λέγει: «Πεποικιλμένη τη θεία δόξη η ιερά και ευκλεής, Παρθέ¬νε, μνήμη σου, πάντας συνηγάγετο προς ευφροσύνην τους πιστούς, εξαρχούσης Μαριάμ, μετά χορών και τύ¬μπανων τω σω άδοντες μονογενεί, ενδόξως ότι δεδόξασται».
Από τούτη την άγια μέθη, που μεταδίνει η «Πεποικιλμένη», μέθυσε κι ο αγιασμένος γλάρος της Σκιάθου, κ' έγραψε τους καημούς του Δεκαπενταύγου-στου σκιρτώντας από την αγγελική υμνωδία που άκουγε μυστικά, καθισμένος μπροστά στ' αφρισμένο πέλαγο, «ο φιλέρημος γέρων». Από το ίδιο νέκταρ της Παναγίας μέθυσε κι ο Σολωμός και ψέλνοντας και κείνος με ενθουσιασμό την Πεποικιλμένη, έγραψε στον Ύμνο της Ελευθερίας τούτα τα λόγια:
Ακολουθεί την αρμονία η αδελφή του Ααρών, η προφήτισσα Μαρία μ' ένα τύμπανον τερπνόν. Και πηδούν όλες οι κόρες με τσ' αγκάλες ανοικτές τραγουδώντας ανθοφόρες με τα τύμπανα κ' εκείνες.
Η Μαριάμ, η συνονόματη της Παναγίας, ήτανε η αδελφή του Ααρών, που άρχισε να ψέλνει για να φχαριστήσει το θεό, που καταπόντισε τον Φαραώ στην Ερυθρή θάλασσα. Και τη συντροφεύανε οι άλλες οι κό¬ρες, χορεύοντας και παίζοντας τα τύμπανα. «Λαβούσα δε Μαριάμ η προφήτις, η αδελφή του Ααρών, το τύμπα¬νον εν τη χειρί αυτής, και εξήλθοσαν πάσαι αι γυναίκες οπίσω αυτής μετά τύμπανων και χορών (Εξοδ. ιε', 20).
Αυτή είναι η αγιασμένη Ελλάδα, κι από το γάλα της βυζάξανε και θραφήκανε οι ποιητές της, το γάλα της Πα¬ναγίας.
Εμείς αυτό το γάλα το συχαθήκαμε, αλίμονο!
(Από το βιβλίο «Παναγία και Υπεραγία» ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΡΜΟΣ)

Η Κοίμησις της Θεοτόκου: Άρθρο του Αλ.Παπαδιαμάντη (15 Αυγούστου 1887)

koimisis-tis-theotokou«Η Κοίμησις της Θεοτόκου» Άρθρο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη (1851 – 1911), που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Εφημερίς στις 15 Αυγούστου 1887. Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου – poimin.gr
 
Μία των γλυκυτέρων και συμπαθεστέρων εορτών του χριστιανικού κόσμου είναι και η Κοίμησις της υπεραγίας Θεοτόκου, ην σήμερον εορτάζει η Εκκλησία. Ευθύς από των πρώτων μ.Χ. αιώνων, έξοχος υπήρξεν η τιμή και ευλάβεια, ην απένεμον οι χριστιανοί προς την Παρθένον Μαρίαν. Αλλ’ η σημερινή εορτή είναι η κατ’ εξοχήν μνήμη της Θεοτόκου, άτε την Κοίμησιν αυτής υπόθεσιν έχουσα.
Η Κοίμησις αύτη συνέβη, κατά την ευσεβή παράδοσιν, τη 15 Αυγούστου, αλλά προϊόντος του χρόνου, συν τη καλλιεργεία και αναπτύξει του χριστιανικού πνεύματος, ετάχθη η προηγουμένη της ημέρας ταύτης δεκατετραήμερος εγκράτεια, προς τιμήν της υπεράγνου Θεομήτορος και αυτή
γινομένη. Αγομένης της νηστείας ταύτης, ψάλλονται εν τοις ιεροίς ναοίς εναλλάξ καθ’ εκάστην, οι δύο μελωδικώτατοι Παρακλητικοί Κανόνες, η Μεγάλη λεγομένη παράκλησις και η Μικρά.
Και αύτη μεν επιγράφεται «ποίημα Θεοστηρίκτου μοναχού, η Θεοφάνους», και πιθανώτατον, ότι είναι του Θεοφάνους μάλλον, διότι πράγματι φαίνεται έργον δοκιμωτάτου ποιητού, η δε Μεγάλη παράκλησις είναι ποίημα του βασιλέως Θεοδώρου Δούκα του Λασκάρεως. Εξόριστος από της βασιλευούσης, αλωθείσης υπό των Λατίνων, ο ατυχής εκείνος βασιλεύς, ευγλώττως εκχέει τα παράπονά του προς την μόνην πολιούχον αυτής και προστάτιδα: «Προς τίνα καταφύγω άλλην Αγνή; που προστρέξω λοιπόν και σωθήσομαι; Που πορευθώ;… Εις σε μόνην ελπίζω, εις σε μόνην καυχώμαι, και επί σε θαρρών κατέφυγον».
Περί το τέλος του Μεγάλου Παρακλητικού κανόνος ψάλλονται και τα κατανυκτικώτατα εκείνα εξαποστειλάρια.
Το πρώτον, ως εκ μέρους της Θεοτόκου, αρχαιοπρεπές και απέριττον, έχει ώδε: «Απόστολοι εκ περάτων, συναθροισθέντες ενθάδε, Γεθσημανή τω χωρίω, κηδεύσατέ μου το σώμα, και συ Υιέ και Θεέ μου, παράλαβέ μου το πνεύμα».

Το τρίτον, ικεσία εκ μέρους των πιστών, είναι περιπαθέστατον: «Και σε μεσίτριαν έχω, προς τον φιλάνθρωπον Θεόν, μη μου ελέγξη τας πράξεις, ενώπιον των αγγέλων, παρακαλώ σε Παρθένε, βοήθησόν μοι εν τάχει». Προς το τροπάριον τούτο συνδέεται ευσεβής τις δοξασία από στόματος εις στόμα φερομένη και ασπαστή παρ’ ορθοδόξοις χριστιανοίς, ότι, κατά την τελευταίαν Κρίσιν, και προ της φρικτής αποφάσεως του αδεκάστου δικαστού, η εύσπλαγχνος Μήτηρ και Παρθένος θ’ ανατείνη το τελευταίον χείρας ικέτιδας προς τον Υιόν της και Κύριον, επικαλουμένη την συγκατάβασιν αυτού επί των αμαρτωλών.
Μετά την δεκαπενθήμερον προπαρασκευήν και νηστείαν, άρχεται η εορτή, και μετ’ αυτήν τα μεθέορτα, ψαλλόμενα μέχρι της 23 του μηνός, καθ’ ην τελείται η απόδοσις της εορτής, η άλλως λεγομένη και Μετάστασις της Θεοτόκου.
Αλλά και όλος ο Αύγουστος μην θεωρείται αφιερωμένος εις την Θεομήτορα, εν τω ιερώ δε Άθω, τη ακροπόλει ταύτη της Ορθοδοξίας, ήτις εδέχθη μετά την πτώσιν της Βασιλευούσης όσα κειμήλια και θησαυρούς δεν περιεσύλησαν οι αλλόφυλοι, και όπου περιεσώθη προς τοις άλλοις και η προς την Θεοτόκον ιδιάζουσα τιμή και το προνόμιον του επ’ ονόματι αυτής σεμνύνεσθαι, τα μεθέορτα εξακολουθούσι και μετά την 23 του μηνός. Χάριν δε περιεργείας δύναται να σημειωθή και η σύμπτωσις, ότι ο Αύγουστος αστρονομικώς ανήκει εις το ζώδιον, το λεγόμενον της Παρθένου.
Κατ’ αυτήν την ημέραν της εορτής τα άσματα και οι ύμνοι είναι εκ των καλλίστων της Εκκλησίας. Ο,τι υψηλόν και ωραίον έγραψέ ποτέ ο Κοσμάς και ο Δαμασκηνός Ιωάννης, οι δύο μέγιστοι της Εκκλησίας μελοποιοί, τονίζεται την ημέραν ταύτην επ’ εκκλησίας, και η ακολουθία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου αμιλλάται προς τας της Μεγάλης Εβδομάδος και των Χριστουγέννων.
Λυρικώτατος είναι ο ένθεος Κανών του ιερού Κοσμά, το «Πεποικιλμένη τη θεία δόξη», εις ήχον α’ αδόμενος, πανηγυρικώτατος δε ο του θείου Δαμασκηνού προς το «Ανοίξω το στόμα μου», εις δ’ ήχον. Ο ειρμός της α’ ωδής του α’ ήχου έχει ως εξής: «Πεποικιλμένη τη θεία δόξη, η ιερά και ευκλεής Παρθένε μνήμη σου, πάντας συνηγάγετο, προς ευφροσύνην τους πιστούς, εξαρχούσης Μαριάμ μετά χορών και τυμπάνων, τω σω άδοντας Μονογενεί, ενδόξως ότι δεδόξασται».
Το α’ τροπάριον της αυτής ωδής λέγει·
«Αμφεπονείτο αύλων τάξις, ουρανοβάμων εν Σιών το θείον σώμά σου· άφνω δε συρρεύσασα, των Αποστόλων η πληθύς, εκ περάτων Θεοτόκε, σοι παρέστησαν άρδην, μεθ’ ων Άχραντε, σου την σεπτήν, Παρθένε, μνήμην δοξάζομεν».
Και το β’ τροπάριον·
«Νικητικά μεν βραβεία ήρω, κατά της φύσεως Αγνή, Θεόν κυήσασα· όμως μιμουμένη δε, τον ποιητήν σου και Υιόν, υπέρ φύσιν υποκύπτεις, τοις της φύσεως νόμοις· διο θνήσκουσα, συν τω Υιώ, εγείρη διαιωνίζουσα».
Αξιοσημείωτα είναι τα δύο τροπάρια της ε’ ωδής του δ’ ήχου, προς το «Εξέστη τα σύμπαντα»·
  • «Κροτείτωσαν σάλπιγγες, των θεολόγων σήμερον, γλώσσα δε πολύφθογγος ανθρώπων, νυν ευφημείτω, περιηχείτω αήρ, απείρω λαμπόμενος φωτί, άγγελοι υμνείτωσαν, της Παρθένου την κοίμησιν».
  • «Το Σκεύος διέπρεπε, της εκλογής τοις ύμνοις σου, όλος εξιστάμενος Παρθένε, έκδημος όλος, ιερωμένος Θεώ, τοις πάσι θεόληπτος και ων, όντως και δεικνύμενος, Θεοτόκε πανύμνητε».
Ο ειρμός της ζ’ ωδής του α’ ήχου, εν ω μνημονεύεται κατά χρέος η ιστορία των Τριών Παίδων, έχει ως έπεται·
«Ιταμώ θυμώ τε και πυρί, θείος έρως αντιταττόμενος, το μεν πυρ εδρόσιζε, τω θυμώ δε εγέλα, θεοπνεύστω λογική, τη των οσίων τριφθόγγω λύρα αντιφθεγγόμενος, μουσικοίς οργάνοις εν μέσω φλογός· ο δεδοξασμένος, των πατέρων και ημών, Θεός ευλογητός ει».
Το επόμενον τω ειρμώ τούτω τροπάριον περιέχει ποιητικωτάτην παραβολήν, ή μάλλον αντίθεσιν, αφορμήν λαβούσαν εκ της συντρίψεως των πλακών της Διαθήκης υπό του Μωυσέως. «Θεοπνεύστους πλάκας Μωσής, γεγραμμένας τω θείω Πνεύματι, εν θυμώ συνέτριψεν, αλλ’ ο τούτου Δεσπότης, την τεκούσαν ασινή, τοις ουρανίοις φυλάξας δόμοις, νυν εισωκίσατο· συν αυτή σκιρτώντες, βοώμεν Χριστώ· ο δεδοξασμένος, των πατέρων και ημών, Θεός ευλογητός ει».
Αλλ’ η χρυσή κορωνίς και το επιστέγασμα όλου του Κανόνος, είναι η ωραιοτάτη εκείνη καταβασία της θ’ ωδής, μετά του Μεγαλυναρίου, ψαλλομένη και εν τη Λειτουργία·
«Αι γενεαί πάσαι, μακαρίζομέν σε, την μόνην Θεοτόκον.
«Νενίκηνται της φύσεως οι όροι, εν σοι Παρθένε άχραντε, παρθενεύει γαρ τόκος, και ζωήν, προμνηστεύεται θάνατος· η μετά τόκον Παρθένος, και μετά θάνατον ζώσα, σώζοις αεί, Θεοτόκε, την κληρονομίαν σου».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ - ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΕΟΡΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Ο Ἀπόστολος: Προς Φιλιππησίους επιστολή Παύλου (β΄5–11)
Ἀδελφοί, τοῦτο φρονείσθω ἐν ὑμῖν ὃ καὶ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ὃς ἐν μορφῇ Θεοῦ ὑπάρχων οὐχ ἁρπαγμὸν ἡγήσατο τὸ εἶναι ἴσα Θεῷ, ἀλλ' ἑαυτὸν ἐκένωσε μορφὴν δούλου λαβών, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος, καὶ σχήματι εὑρεθεὶς ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτὸν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δὲ σταυροῦ.
Διὸ καὶ ὁ Θεὸς αὐτὸν ὑπερύψωσε καὶ ἐχαρίσατο αὐτῷ ὄνομα τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα, ἵνα ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων, καὶ πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσηται ὅτι Κύριος ᾿Ιησοῦς Χριστὸς εἰς δόξαν Θεοῦ πατρός.

Ἀπόδοση στη νεοελληνική:
Ἀδελφοί, ἀς ἐπικρατῇ μεταξύ σας τὸ ἴδιο φρόνημα, τὸ ὁποῖον ὑπῆρχε καὶ εἰς τὸν Χριστὸν Ἰησοῦν, ὁ ὁποῖος, ἂν καὶ εἶχεν θεϊκὴν ὕπαρξιν, δὲν ἐθεώρησε τὸ ὅτι ἦτο ἴσος πρὸς τὸν Θεὸν σὰν κάτι πρὸς ἁρπαγμόν, ἀλλ’ ἐκένωσε τὸν ἑαυτόν του λαβὼν μορφὴν δούλου, γενόμενος ὅμοιος πρὸς τοὺς ἀνθρώπους, καί, ἀφοῦ κατὰ τὸ σχῆμα εὑρέθηκε ὡς ἄνθρωπος, ἐταπείνωσε τὸν ἑαυτόν του γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου καὶ μάλιστα θανάτου σταυρικοῦ.
Διὰ τοῦτο καὶ ὁ Θεὸς τὸν ὑπερήψωσε καὶ τοῦ ἐχάρισε ὄνομα τὸ ἀνώτερον ἀπὸ κάθε ὄνομα, ὥστε, εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ, νὰ κάμψῃ κάθε γόνυ τῶν ἐπουρανίων καὶ τῶν ἐπιγείων καὶ τῶν καταχθονίων, καὶ κάθε γλῶσσα νὰ ὁμολογήσῃ ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι Κύριος εἰς δόξαν τοῦ Θεοῦ Πατρός.


Το Ευαγγέλιο: Κατά Λουκάν (ι΄ 38-42, ια΄ 27-28)
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, εἰσῆλθεν ὁ Ἰησοῦς εἰς κώμην τινά. Γυνὴ δέ τις ὀνόματι Μάρθα ὑπεδέξατο αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον αὐτῆς. Καὶ τῇδε ἦν ἀδελφὴ καλουμένη Μαρία, ἣ καὶ παρακαθίσασα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ ἤκουε τὸν λόγον αὐτοῦ.
Ἡ δὲ Μάρθα περιεσπᾶτο περὶ πολλὴν διακονίαν· ἐπιστᾶσα δὲ εἶπε· Κύριε, οὐ μέλει σοι ὅτι ἡ ἀδελφή μου μόνην με κατέλιπε διακονεῖν; Εἰπὲ οὖν αὐτῇ ἵνα μοι συναντιλάβηται.
Ἀποκριθεὶς δὲ εἶπεν αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· Μάρθα Μάρθα, μεριμνᾷς καὶ τυρβάζῃ περὶ πολλά· ἑνὸς δέ ἐστι χρεία· Μαρία δὲ τὴν ἀγαθὴν μερίδα ἐξελέξατο, ἥτις οὐκ ἀφαιρεθήσεται ἀπ᾿ αὐτῆς.
Ἐγένετο δὲ ἐν τῷ λέγειν αὐτὸν ταῦτα ἐπάρασά τις γυνὴ φωνὴν ἐκ τοῦ ὄχλου εἶπεν αὐτῷ· μακαρία ἡ κοιλία ἡ βαστάσασά σε καὶ μαστοὶ οὓς ἐθήλασας.
Αὐτὸς δὲ εἶπε· μενοῦνγε μακάριοι οἱ ἀκούοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ φυλάσσοντες αὐτόν.

Ἀπόδοση στη νεοελληνική:
Τον καιρό εκείνο, ἐμπῆκε ὁ Ἰησοῦς εἰς ἕνα χωριό. Μία γυναῖκα, ποὺ ὠνομάζετο Μάρθα, τὸν ὑποδέχθηκε εἰς τὸ σπίτι της. Αὐτὴ εἶχε ἀδελφὴν ποὺ ὠνομάζετο Μαρία, ἡ ὁποία ἐκαθότανε κοντὰ εἰς τὰ πόδια τοῦ Ἰησοῦ καὶ ἄκουε ὅσα ἔλεγε.
Ἀλλ’ ἡ Μάρθα ἦτο ἀπησχολημένη μὲ πολλὴν ὑπηρεσίαν καὶ ἐπλησίασε καὶ εἶπε, «Κύριε, δὲν σὲ μέλει ποὺ ἡ ἀδελφή μου μὲ ἄφησε μόνη μου νὰ ὑπηρετῶ; Πές της λοιπὸν νὰ μὲ βοηθήσῃ».
Ὁ Ἰησοῦς τῆς ἀπεκρίθη, «Μάρθα, Μάρθα, μεριμνᾶς καὶ ἀνησυχεῖς διὰ πολλὰ πράγματα, ἀλλ’ ἕνα πρᾶγμα εἶναι ἀναγκαῖον. Ἡ Μαρία ἐδιάλεξε τὴν καλὴν μερίδα, ἡ ὁποία δὲν θὰ τῆς ἀφαιρεθῇ».
Ἐνῷ ἔλεγε αὐτά, κάποια γυναῖκα ἀπὸ τὸν κόσμον ἐφώναξε καὶ τοῦ εἶπε, «Μακαρία ἡ κοιλιὰ ποὺ σ’ ἐβάσταξε καὶ οἱ μαστοὶ ποὺ ἐθήλασες».
Αὐτὸς δὲ εἶπε, «Μακάριοι μᾶλλον εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἀκούουν τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν φυλάττουν».

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΕΠΙ Τῌ ΕΟΡΤῌ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Ιερά Μητόπολις Σερβίων και Κοζάνης
ΠΑΥΛΟΣ

ΕΛΕΩ  ΘΕΟΥ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

ΤΗΣ  ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ  ΣΕΡΒΙΩΝ  &  ΚΟΖΑΝΗΣ

Πρός τόν εσεβ κλρο, τούς ντιμωτάτους ρχοντες

καί τόν ελαβ λαό τς καθ’ μς ερς Μητροπόλεως.

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ  ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ  ΕΠΙ  Τῌ  ΕΟΡΤῌ

ΤΗΣ  ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ  ΤΗΣ  ΘΕΟΤΟΚΟΥ

«Δεῦτε ἀνυμνήσωμεν λαοί, τὴν Παναγίαν Παρθένον Ἁγνήν, ἐξ ἧς ἀρρήτως προῆλθε, σαρκωθεῖς ὁ Λόγος τοῦ Πατρός…»


(Στιχηρό Ἰδιόμελο Ἑσπερινοῦ Κοιμήσεως Ὑπεραγίας Θεοτόκου)


Σήμερα, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, πανηγυρίζει ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ. Στὸν οὐρανὸ ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ ὑποκλίνεται εὐλαβικὰ στὴν ἑορτάζουσα Παναγία Μητέρα Του! Οἱ Ἀγγελικὲς Δυνάμεις χοροστατοῦν μετὰ τῶν Ἀποστόλων καὶ μὲ δέος ἀτενίζουν Ἐκείνη, πού ἔγινε ἡ Μητέρα τῆς Ζωῆς καὶ σωτηρίας μας! Ἀτενίζουν αὐτὴν πού ἔφερε στὸν κόσμο τὸν Σωτῆρα Χριστό, Αὐτὸν πού μᾶς χάρισε παντοτινὰ τὴν πνευματικὴ ἐλευθερία διὰ τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς Ἀναστάσεώς Του.


Σήμερα ἑορτάζει καὶ σύμπας ὁ χριστιανικὸς ὀρθόδοξος λαὸς ἀπὸ περάτων ἕως περάτων τῆς οἰκουμένης. Ἰδιαιτέρως, ὅμως, τὸ Γένος μας καὶ τὸ εὐλογημένο Ἔθνος μας, τὸ ὑπερπερισσῶς εὐλογημένο καὶ εὐεργετημένο ἀπὸ τὴν Παναγία μας. Καὶ ὁ λόγος δὲν ἀποτελεῖ ὑπερβολή:

  • «Ὑπέρμαχον Στρατηγὸν» τὴν ὀνόμασαν καὶ τὴν ἔψαλαν οἱ Βυζαντινοὶ, γιατί πολλαπλῶς καὶ παντοιοτρόπως εὐεργέτησε καὶ φύλαξε τὴν Βασιλεύουσα τῶν Πόλεων, τὴν Κωνσταντινούπολη: «Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τὰ νικητήρια, ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια, ἀναγράφω σοὶ ἡ Πόλις σου Θεοτόκε…».
  • Σκέπη καὶ Στρατηγὸ τὴν εἶχαν στὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821 ὁ Κολοκοτρώνης, ἡ Μπουμπουλίνα καὶ οἱ ἄλλοι Καπεταναῖοι τοῦ ξεσηκωμοῦ ἐναντίον τῆς τυραννίας τοῦ Τούρκου κατακτητῆ.
  • Νεφέλη ὁλόφωτη τὴν ἔβλεπαν οἱ Στρατιῶτες μας νὰ τοὺς σκεπάζει στὸ Ἔπος τοῦ Σαράντα ἐκεῖ στὰ βουνὰ τῆς Πίνδου, στὴν Βόρειο Ἤπειρο, στὸ Ἀργυροκάστρο, στὴν Χιμάρα, στὴν Κορυτσά.

Ἀλλὰ μήπως κάθε μέρα, κάθε στιγμή, στὶς χαρές μας καὶ τὶς λύπες μας, στοὺς πόνους καὶ τοὺς στεναγμούς μας, τὸ ὄνομά Της δὲν προφέρουμε; «Παναγιά μου, σῶσε μας», «Σ’ εὐχαριστῶ, Παναγιά μου» καὶ πόσες προσευχὲς καὶ παρακλήσεις ἀφιερωμένες στὸ Πανάγιο ὑπερδεδοξασμένο ὄνομά Της!


Πόσα καὶ πόσα στόματα καὶ στὶς μέρες μας, ἂν καὶ χαρακτηρίζονται ὡς μέρες ἀποστασίας ἀπὸ τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ καὶ πολλοὶ μὲ τὴν συμπεριφορὰ τους ἀπορρίπτουν καὶ προδίδουν τὸ Βάπτισμά τους, ὡστόσο αὐτοί οἱ λίγοι σὲ πεῖσμα τῶν πολλῶν, μὲ καρδιὲς γεμάτες ἐμπιστοσύνη καταφεύγουν στὴν σκέπη της καὶ μαζὶ μὲ τὸν ὑμνωδὸ ψάλλουν: «Τὴν πάσαν ἐλπίδα μου εἰς σὲ ἀνατίθημι, Μήτηρ τοῦ Θεοῦ, φύλαξον μὲ ὑπὸ τὴν σκέπην Σου!»

Ἀδελφοί μου καὶ τέκνα μου ἀγαπητά, ὁ λαός μας, ἡ χώρα μας, τὸ γένος μας, τὸ Ἔθνος μας, μέσα στὴν διαχρονικότητά του καὶ πρὸ Χριστοῦ καὶ μετὰ Χριστόν, πολλὰ ὑπέστη καὶ ὅμως στάθηκε χάριν τῶν δύο ἀγαθῶν πού ὁ λαὸς μας κλείνει βαθιὰ μέσα στὴν καρδιά του. Καὶ αὐτὰ δίδουν καρποὺς καὶ μεγαλεῖο ὅταν παραστῆ ἡ ἀνάγκη. Ποία εἶναι αὐτά; Τὸ ἀγαθόν της φιλοθεΐας καὶ τὸ ἀγαθόν της φιλοπατρίας.


Καὶ εἰδικὰ σήμερα βλέπουμε τὴν χώρα μας νὰ ὑποφέρει ἀξιακὰ καὶ οἰκονομικά· νὰ ὑποφέρει ἀπὸ ἰδεολογίες καὶ ἰδεολογήματα, ἀπὸ φιλοσοφίες πού μοιάζουν περισσότερο μὲ φλυαρίες, οἱ ὁποῖες ἀπειλοῦν νὰ ἀλλάξουν τὴν ταυτότητα καὶ τὴν αὐτοσυνειδησία μας, νὰ μᾶς βγάλουν ἀπὸ τὸν δρόμο αὐτόν, πού ἔδωσε ἥρωες τῆς πίστεως καὶ τῆς πατρίδος, ἥρωες τοῦ πνεύματος, τῆς σοφίας, τῆς ἐπιστήμης, τοῦ πολιτισμοῦ, τῆς τέχνης, τῆς εὐγένειας καὶ προπαντῶς τῆς φιλοτιμίας καὶ τῆς ἁγιοπατερικῆς φιλαλληλίας.

Καὶ νά, σὲ πεῖσμα ὅλων αὐτῶν «τὸ μικρὸ ποίμνιον», κατὰ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου, ἀντιστέκεται στὸν ἀντίχριστο λίβα, στὸν λέοντα τῆς ἀνομίας, ὁ ὁποῖος «ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίη» κατὰ τὸν λόγο τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου (Α΄ Πετρ. ε, 8).


Εἶναι ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ γευόμενος σὲ κάθε Θεία Λειτουργία τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος γίνεται ἕνα μ’ Αὐτόν. Εἶναι οἱ ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας, οἱ λίγοι! Ναί, οἱ λίγοι! Ἀλλὰ μπολιασμένοι στὸν Χριστὸ γίνονται πολλοὶ καὶ ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ. Γίνονται ὑψιπετεῖς ἀετοὶ καὶ λεοντόκαρδοι. Τοῦτο εἶναι τὸ διακριτικό του Γένους μας. Γεγονὸς πού τὸ θαυμάζουν οἱ ξένοι, οἱ δῆθεν ἰσχυροί. Ἀνερμήνευτο γι’ αὐτούς! Ἁπλοῦν γιά μας! Δύναμή μας ὁ Χριστὸς καὶ σκέπη μας ἡ Παναγία!

Στεκόμαστε σήμερα ὄρθιοι στὶς πολλαπλὲς τιμωρίες τῶν δικῶν μας καὶ τῶν ξένων, γιατί δίπλα στὸν πάσχοντα καὶ ἐλπίζοντα λαό μας βρίσκεται ἡ ποιμένουσα Ἐκκλησία, ἡ διαχρονικὴ μάνα μας μὲ τὴν στοργική της ἀγκαλιὰ καὶ τὴν φροντίδα της· μὲ τὸ πλῆθος τῶν Γηροκομείων της, τῶν Κοινωνικῶν Παντοπωλείων της, τῶν Κοινωνικῶν Ἰατρείων της, μὲ τὰ συσσίτια καὶ τὰ πάσης φύσεως φιλανθρωπικὰ ἱδρύματά της, μὲ τὶς κατασκηνώσεις της. 

Στέκεται δίπλα στὸ λαό, πονάει, ὑποφέρει ἀλλὰ στέκεται ὄρθια, γιατί ἔχει καπετάνιο στὸ σκάφος τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ δίπλα τὴν Παναγία Μητέρα Του. Ἔχει κοντά της ἕνα μέρος τοῦ λαοῦ, φιλάνθρωπο καὶ φιλότιμο, πού γεμίζει τὰ τραπέζια τῶν Γερόντων, τὰ ράφια τῶν Κοινωνικῶν Παντοπωλείων, τὶς κουζίνες τῶν σισσιτίων γιὰ τοὺς ἐνδεεῖς ἀδελφούς μας. Ἔχει δίπλα της καὶ νέους, μαθητὲς καὶ μαθήτριες, πού τρέχουν μὲ τὴν χαρὰ τῆς νειότης τους νὰ ἐνισχύσουν τὸ κοινωνικὸ καὶ φιλανθρωπικὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας. Ἔχει ἐπώνυμους καὶ ἀνώνυμους καί πάνω ἀπ’ ὅλους ἔχει ἐκείνους πού στεροῦνται χάριν ἐκείνων πού δὲν ἔχουν τίποτα!


Νὰ, λοιπὸν, σήμερα πού ἡ μνήμη τῆς Μάνας μας, τὸ ὄνομά της Παναγίας μᾶς συγκέντρωσε ὅλους στὸ σπίτι τοῦ Υἱοῦ της νά προσφέρουμε ὅλοι μας, μὲ τὴν καρδιά μας γιὰ τὸ Γηροκομεῖο καὶ τὰ δύο Κοινωνικὰ Παντοπωλεῖα μας, τὰ ὁποῖα ἐξυπηρετοῦν περισσότερες ἀπὸ ἐννιακόσιες (900) οἰκογένειες, εἴτε ἀπὸ τὸ ὑστέρημά μας εἴτε ἀπὸ τὸ περίσσευμά μας. Ἂς βάλλουμε σὲ κίνηση τὴν ἀρετὴ πού μόνο ὁ Ἕλληνας ἔχει, τὴν φιλοτιμία. Ρωτῆστε, σᾶς παρακαλῶ, τὸν ἑαυτό σας: «ἐὰν ἐγὼ εἶχα ἀνάγκη, δὲν θὰ περίμενα τὴν φιλοτιμία τοῦ ἄλλου;»


Ἀδελφοί μου, ἔχετε ἐμπιστοσύνη στὸν Θεό, τρέξτε στὴν σκέπη καὶ τὴν μεσιτεία τῆς Παναγίας μας καὶ μὴ φοβῆσθε· μᾶς δοκιμάζει ὁ Θεός, γιατί εἶναι ὁ φιλάγαθος Πατέρας μας καί ζητάει τήν ἐπιστροφή μας στό σπίτι του, πού εἶναι καί τό δικό μας σπίτι!


Χρόνια πολλὰ καὶ εὐλογημένα. Ἡ Παναγιά μαζί μας.

Εὐχέτης πρὸς Κύριον

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο ΣΕΡΒΙΩΝ & ΚΟΖΑΝΗΣ ΠΑΥΛΟΣ

Πέμπτη 11 Αυγούστου 2016

Πρόγραμμα Πανηγύρεως Ιερού Ναού Κοιμήσεως Θεοτόκου Ταύρου

 

 
Παραμονή, Κυριακή 14 Αυγούστου 2016
Ώρα 7:00 μ.μ.  Μέγας Πανηγυρικός Αρχιερατικός Εσπερινός, μετ' αρτοκλασίας και επικαίρου Θείου Κηρύγματος

Ανήμερα, Δευτέρα 15 Αυγούστου 2016
Ώρα 7:00 π.μ.  Όρθρος
Ώρα 8:30 π.μ.  Αρχιερατική Θεία Λειτουργία
Ώρα 7:00 μ.μ.  Εσπερινός και Εγκώμια εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον
Ώρα 8:15 μ.μ.  Περιφορά της Ιερού Επιταφίου της Παναγίας μας, δια μέσου των οδών της Ενορίας.


Οδός:
Επταλόφου & Χρυσοστόμου Σμύρνης,
177 78 Ταύρος
Τηλ.: 210.3466.538
FAX: 210.3462.419

Σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων, για την δημοσίευση του προγράμματος, ευχόμαστε η Παναγία να χαρίζει υγεία σε εσάς & τις οικογένειες σας! Καλή Παναγιά!
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...