Ο Απόστολος της Κυριακής 5 Φεβρουαρίου 2017

 

(Β´ Τιμ. γ´ 10-15)

Τέκνον Τιμόθεε, παρηκολούθηκάς μου τῇ διδασκαλίᾳ, τῇ ἀγωγῇ, τῇ προθέσει, τῇ πίστει, τῇ μακροθυμίᾳ, τῇ ἀγάπῃ, τῇ ὑπομονῇ, τοῖς διωγμοῖς, τοῖς παθήμασιν, οἷά μοι ἐγένοντο ἐν ᾿Αντιοχείᾳ, ἐν ᾿Ικονίῳ, ἐν Λύστροις. Οἵους διωγμοὺς ὑπήνεγκα! καὶ ἐκ πάντων με ἐρρύσατο ὁ Κύριος. Καὶ πάντες δὲ οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ διωχθήσονται· πονηροὶ δὲ ἄνθρωποι καὶ γόητες προκόψουσιν ἐπὶ τὸ χεῖρον, πλανῶντες καὶ πλανώμενοι. Σὺ δὲ μένε ἐν οἷς ἔμαθες καὶ ἐπιστώθης, εἰδὼς παρὰ τίνος ἔμαθες, καὶ ὅτι ἀπὸ βρέφους τὰ ἱερὰ γράμματα οἶδας, τὰ δυνάμενά σε σοφίσαι εἰς σωτηρίαν διὰ πίστεως τῆς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ.

Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλώσσα

Τέκνον Τιμόθεε, ἐσὺ συμπορεύτηκες μαζί μου στὴ διδασκαλία, στὸν τρόπο ζωῆς, στοὺς σκοπούς, στὴν πίστη, στὴ μακροθυμία, στὴν ἀγάπη, στὴν ὑπομονή, στοὺς διωγμούς, στὰ παθήματα σὰν αὐτὰ ποὺ ὑπέμεινα στὴν ᾿Αντιόχεια, στὸ ᾿Ικόνιο, στὰ Λύστρα. Τί διωγμοὺς ὑπέφερα! Κι ἀπ’ ὅλα μὲ γλίτωσε ὁ Κύριος. Κι ὄχι μόνο ἐγώ, ἀλλὰ καὶ ὅλοι ὅσοι θέλουν νὰ ζήσουν μὲ εὐσέβεια, σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, θὰ ἀντιμετωπίσουν διωγμούς. Μόνο οἱ πονηροὶ ἄνθρωποι καὶ οἱ ἀπατεῶνες θὰ προκόβουν στὸ χειρότερο· θὰ ἐξαπατοῦν τοὺς ἄλλους καὶ οἱ ἄλλοι θὰ τοὺς ἐξαπατοῦν. ᾿Εσὺ ὅμως νὰ μένεις σ’ αὐτὰ ποὺ ἔμαθες καὶ ποὺ γιὰ τὴν ἀξιοπιστία τους ἔχεις τεκμήρια. Ξέρεις ἀπὸ ποιὸν τὰ ἔμαθες· καὶ μὴ λησμονεῖς ὅτι ἀπὸ τὴ βρεφική σου ἡλικία γνωρίζεις τὴ Γραφή, ποὺ μπορεῖ νὰ σὲ κάνει σοφὸ ὁδηγώντας σε στὴ σωτηρία διὰ τῆς πίστεως στὸν ᾿Ιησοῦ Χριστό

 http://synodoiporia.gr/

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 5 Φεβρουαρίου 2017 – Τελώνου και Φαρισαίου

 

(Λουκ. ιη´ 10-14)

Εἶπεν ὁ Κύριος τήν παραβολήν ταύτην· ἄνθρωποι δύο ἀνέβησαν εἰς τὸ ἱερὸν προσεύξασθαι, ὁ εἷς Φαρισαῖος καὶ ὁ ἕτερος τελώνης. ῾Ο Φαρισαῖος σταθεὶς πρὸς ἑαυτὸν ταῦτα προσηύχετο· ὁ Θεός, εὐχαριστῶ σοι ὅτι οὐκ εἰμὶ ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων, ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί, ἢ καὶ ὡς οὗτος ὁ τελώνης· νηστεύω δὶς τοῦ σαββάτου, ἀποδεκατῶ πάντα ὅσα κτῶμαι. Καὶ ὁ τελώνης μακρόθεν ἑστὼς οὐκ ἤθελεν οὐδὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς εἰς τὸν οὐρανὸν ἐπᾶραι, ἀλλ᾿ ἔτυπτεν εἰς τὸ στῆθος αὐτοῦ λέγων· ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ.

Λέγω ὑμῖν, κατέβη οὗτος δεδικαιωμένος εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ ἢ γὰρ ἐκεῖνος· ὅτι πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, ὁ δὲ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται.

Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλώσσα

Εἶπε ὁ Κύριος τήν παραβολή· Δύο ἄνθρωποι ἀνέβηκαν στὸν ναὸ γιὰ νὰ προσευχηθοῦν, ὁ ἕνας ἦταν Φαρισαῖος κι ὁ ἄλλος τελώνης. ῾Ο Φαρισαῖος στάθηκε ἐπιδεικτικὰ κι ἔκανε τὴν ἑξῆς προσευχὴ σχετικὰ μὲ τὸν ἑαυτό του· “Θεέ μου, σ’ εὐχαριστῶ ποὺ ἐγὼ δὲν εἶμαι σὰν τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους ἅρπαγας, ἄδικος, μοιχός, ἢ καὶ σὰν αὐτὸν ἐδῶ τὸν τελώνη. ᾿Εγὼ νηστεύω δύο φορὲς τὴν ἑβδομάδα καὶ δίνω στὸν ναὸ τὸ δέκατο ἀπ’ ὅλα τὰ εἰσοδήματά μου”. ῾Ο τελώνης, ἀντίθετα, στεκόταν πολὺ πίσω καὶ δὲν τολμοῦσε οὔτε τὰ μάτια του νὰ σηκώσει στὸν οὐρανό. Χτυποῦσε τὸ στῆθος του καὶ ἔλεγε· “Θεέ μου, σπλαχνίσου με τὸν ἁμαρτωλό”.

Σᾶς βεβαιώνω πὼς αὐτὸς ἔφυγε γιὰ τὸ σπίτι του ἀθῶος καὶ συμφιλιωμένος μὲ τὸν Θεό, ἐνῶ ὁ ἄλλος ὄχι· γιατὶ ὅποιος ὑψώνει τὸν ἑαυτό του θὰ ταπεινωθεῖ, κι ὅποιος τὸν ταπεινώνει θὰ ὑψωθεῖ».

http://synodoiporia.gr

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ & ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ – 5 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2017

 imsk.gr

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ & ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ

(Λουκ. ιη΄, 10-14)

(Ἡ καθαρή καί ἡ ἀκάθαρτη προσευχή)

Ἀγαπητοί μου χριστιανοί,

Ἡ Κυριακὴ τοῦ Τελώνου καὶ τοῦ Φαρισαίου, στὴν ὁποία μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ ἀξιωθήκαμε νὰ φθάσουμε σήμερα, εἶναι ἡ πύλη γιὰ τὴν εἴσοδό μας στὸ ἁγιασμένο καὶ κατανυκτικὸ Τριώδιο, ποὺ διαρκεῖ δέκα ἑβδομάδες. Τὶς τρεῖς πρῶτες ἑβδομάδες γίνεται ἡ προετοιμασία, ἡ προθέρμανση, καὶ τὶς ἄλλες ἑπτὰ διεξάγονται τὰ πνευματικὰ ἀγωνίσματα.

Σήμερα, πρώτη ἡμέρα τῆς εὐλογημένης αὐτῆς περιόδου, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μᾶς μαθαίνει τὴ χρήση ἑνὸς ἀπαραίτητου μέσου γιὰ τὴν ἐπιτυχία στὰ πνευματικὰ ἀθλήματα. Κι αὐτὸ τὸ μέσο εἶναι ἡ προσευχή.

Ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ ἁγιορείτης παρομοιάζει τὴν προσευχὴ μὲ τὸν ἀσύρματο, ποὺ χρησιμοποιοῦσαν στὶς μέρες του στὴν πρώτη γραμμὴ οἱ στρατιωτικὲς μονάδες. Σήμερα χρησιμοποιοῦνται ἀπὸ τοὺς στρατοὺς πολὺ ἐκσυγχρονισμένα μέσα ἐπικοινωνίας καὶ οἱ μάχες κρίνονται κυρίως ἀπὸ αὐτά. Ἡ προσευχὴ εἶναι τὸ τελειότερο καὶ πιὸ ἀπαραίτητο μεσο ἐπικοινωνίας γιὰ τὸν χριστιανὸ στρατιώτη, ποὺ μάχεται πνευματικὰ στὴν πρώτη γραμμή. Αὐτὴ τοῦ δίνει τὴν δυνατότητα νὰ ἐπικοινωνῆ μὲ τὸ Στρατηγεῖό του, μὲ τὸν Ἀρχηγὸ καὶ τὸ ἐπιτελεῖό του, ποὺ κατευθύνει τὸν ἀγώνα του. Ἡ προσευχὴ εἶναι ἀπαραίτητη γιὰ κάθε συνειδητὸ χριστιανό, ποὺ θέλει νὰ νικήση καὶ νὰ φθάση νικητὴς στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Δὲν ὑπάρχει οὔτε ἕνας ἄγιος τῆς Ἐκκλησίας μας χωρὶς προσευχή.

Ὅμως δὲν φθάνει ἁπλῶς ἡ προσευχή. Ὅπως ἀκριβῶς δὲν εἶναι ἀρκετὸ γιὰ ἕνα στρατιώτη νὰ κρατάη ἁπλῶς ἕνα μέσο ἐπικοινωνίας τελευταίας τεχνολογίας. Εἶναι ἀπαραίτητο τὸ μέσο αὐτὸ νὰ μὴν εἶναι χαλασμένο, ἤ ἀφόρτιστο, ἀλλὰ καὶ ὁ κάτοχός του νὰ εἶναι καλὸς χειριστής. Διότι ὑπάρχει καὶ ἀδέξιος καὶ ἀνεκπαίδευτος χειριστής, ἀλλὰ καὶ χαλασμένο τηλέφωνο. Ἔτσι συμβαίνει καὶ μὲ τὴν προσευχή. Ὑπάρχει ἡ καθαρή, ἀλλὰ καὶ ἡ ἀκάθαρτη προσευχή. Ἡ σημερινὴ παραβολὴ τοῦ τελώνου καὶ τοῦ φαρισαίου μᾶς δείχνει πολὺ καλὰ ποιὰ εἶναι ἡ ἀκάθαρτη καὶ ποιὰ προσευχὴ ἡ καθαρὴ.

Ἡ ἀκάθαρτη προσευχή εἶναι ἡ προσευχὴ τοῦ φαρισαίου. Αὐτὴ ποὺ κυριαρχεῖται ἀπὸ τὸν ἐγωϊσμό. Ὁ προσευχόμενος φαρισαῖος ἔχει ὡς κέντρο ὅλου τοῦ κόσμου τὸν ἑαυτό του. Κι αὐτὸ φαίνεται ἀπὸ τὸν τρόπο ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸ περιεχόμενο τῆς προσευχῆς του. Γιὰ νὰ προσευχηθῆ στέκεται καμαρωτὸς στὸ μέσον τοῦ ναοῦ. Ὅλη δὲ ἡ φαρισαϊκὴ προσευχὴ περιέχει τρία μεγάλα καυχήματα, ποὺ στηρίζονται μόνον στὴν δική του πλανεμένη κρίση. α) «Οὐκ εἰμί ὥσπερ οἱ λοιποί». «Δὲν εἶμαι ὅπως εἶναι οἱ ἄλλοι», λέγει. Ποιὸς; Ἐγώ! β) «Νηστεύω δὶς τοῦ Σαββάτου». «Νηστεύω δυὸ φορὲς τὴν ἑβδομάδα». Ποιὸς; Ἐγώ! γ) «ἀποδεκατῶ πάντα ὅσα κτῶμαι». «Δίνω ἐλεημοσύνη τὸ δέκατο ἀπὸ τὰ ὑπάρχοντά μου». Ποιὸς; Ἐγώ! Μὲ ὅλα αὐτὰ, ποὺ ἐκφράζουν τὸν ἄκρατο ἐγωϊσμό, ξεχωρίζει τὸν ἑαυτό του ἀπὸ ὅλους τοὺς ἄλλους. Τοὺς συγκρίνει μὲ τὸν ἑαυτό του καὶ τοὺς κατακρίνει. Μὲ τὸν τρόπο ὅμως αὐτὸ δημιουργεῖ ἐμπλοκὴ στὴν ἀληθινὴ ἐπικοινωνία του μὲ τὸν Θεό. Ὁ ἐγωϊσμὸς καὶ ἡ κατάκριση εἶναι ἡ ἀκαθαρσία, ποὺ ἀχρηστεύουν τὸν πνευματικὸ ἀσύρματο, τὴν προσευχὴ καὶ διακόπτουν τὴν ἐπικοινωνία μὲ τὸν Θεό.

Ἡ καθαρὴ προσευχή εἶναι ἡ προσευχὴ τοῦ τελώνου. Αὐτὴ εἶναι γεμάτη ἀπὸ τὴν ταπείνωση. Προσευχόμενος ὁ τελώνης δὲν παρουσιάζεται νὰ εἶναι τὸ κέντρο τῶν πάντων. Ἀντίθετα, κέντρο ἔχει τὸν ἀληθινὸ Θεό. Ὁ ἴδιος στέκεται κρυμμένος στὴν ἄκρη, στὴ γωνιὰ τοῦ ναοῦ, ἐπειδὴ πιστεύει ταπεινὰ ὅτι εἶναι ὁ τελευταῖος ἀπὸ ὅλους. Καὶ ἀρχίζει τὴν προσευχή του ὄχι μὲ τὸ δικό του «ἐγώ», ἀλλὰ μὲ τὸν Θεό. «Ὁ Θεὸς ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ». Ὁ τελώνης στὴν προσευχή του δὲν κρίνει, δὲν κατακρίνει κανένα, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἑαυτό του. Τὸν ἀπασχολοῦν τόσο ἔντονα οἱ δικές του ἁμαρτίες, ὥστε δὲν μπορεῖ νὰ ἀσχοληθῆ μὲ τὶς ἁμαρτίες τῶν ἄλλων. Ἀναγνωρίζει τὴν ἁμαρτωλότητά του καὶ ζητεῖ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

Αὐτὴ εἶναι ἡ καθαρὴ προσευχή, ἡ ταπεινὴ προσευχή. Αὐτὴν τὴν ταπεινὴ προσευχή εἶχαν οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀξίζει νὰ ὑπενθυμίσουμε ἐδῶ ἕνα χαρακτηριστικὸ παράδειγμα ἀπὸ τὸ Γεροντικό: Ὁ ἅγιος Ἀντώνιος πειράχθηκε ἀπὸ τὸν λογισμὸ νὰ ζητήση ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ μάθη σὲ τὶ μέτρα πνευματικότητας ἔφθασε. Ὁ Θεὸς τοῦ ἀποκάλυψε ὅτι ἀνώτερός του ἦταν ἕνας τσαγκάρης στὴν Ἀλεξάνδρεια. Σύντομα ὁ ἅγιος τὸν ἐπισκέφθηκε καὶ τὸν ρώτησε τί κάνει στὴ ζωή του. Ἐκεῖνος μὲ σκυμμένο τὸ κεφάλι ἐπάνω στὰ παπούτσια ποὺ διόρθωνε τοῦ εἶπε: -Δὲν ξέρω, ἀββᾶ μου, νὰ ἔχω κάνει ποτὲ κανένα καλό. Κάθε πρωῒ σηκώνομαι, κάνω τὴν προσευχή μου καὶ ἀρχίζω τὴ δουλειά μου. Λέω ὅμως πρῶτα στὸν λογισμό μου, πὼς ὅλοι οἱ ἄνθρωποι σ’ αὐτὴ τὴν πόλη, ἀπὸ τὸν πιὸ μικρὸ ὡς τὸν πιὸ μεγάλο, θὰ σωθοῦν καὶ μόνον ἐγὼ θὰ καταδικασθῶ γιὰ τὶς πολλὲς μου ἁμαρτίες. Κι ὅταν τὸ βράδυ πάω νὰ πλαγιάσω, πάλι τὸ ἴδιο συλλογίζομαι.

Αὐτὴ ἦταν ἡ ταπεινή προσευχή, ποὺ ἔκανε ὁ τσαγκάρης τῆς Ἀλεξάνδρειας. Κι  ὅταν τὰ ἄκουσε αὐτὰ ὁ ἅγιος Ἀντώνιος, σηκώθηκε γεμάτος θαυμασμό, τὸν ἀγκάλιασε καὶ τοῦ εἶπε μὲ συγκίνηση. -Ἐσύ, ἀδελφέ μου σὰν καλὸς ἔμπορος κέρδισες τὸν πολύτιμο μαργαρίτη  μὲ πολὺ μικρὸ κόπο.

Κι ἐμεῖς, οἱ χριστιανοὶ τοῦ 21^ου αἰώνα, τὶ νὰ κάνουμε; Νὰ ἐφαρμώσουμε  τὴν συμβουλὴ τοῦ Χριστοῦ, ποὺ μᾶς τὴν δίνει μὲ τὴ παραβολή τοῦ τελώνου καὶ του φαρισαίου. Κι αὐτὴ διασώζεται στὴ φωνὴ τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ μὲ τὸν ἰδιόμελο τοῦ Ἑσπερινοῦ μᾶς προτρέπει: «Μὴ προσευξώμεθα φαρισαϊκῶς, ἀδελφοί. Ὁ γὰρ ἑαυτὸν ὑψῶν ταπεινωθήσεται. Ταπεινωθῶμεν ἐναντίον τοῦ Θεοῦ τελωνικῶς διὰ νηστείας κράζοντες, Ἱλάσθητι ἡμῖν ὁ Θεός τοῖς ἁμαρτωλοῖς».  Ἀμήν.

Ἀρχιμ. Α. Γ. Μ.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Δεν σιωπά ο Θεός αδελφοί μου, αλλά μιλά δυνατότερα από όλες τις θύελλες και τους κεραυνούς.

Τί αξία έχει αδελφοί μου, εάν μιλώ αιώνια για τον Θεό και ο Θεός αιώνια σιωπά; Μπορώ άραγε να υπερασπιστώ το δίκαιο του Θεού, εάν ο Θεός δεν το θέσει υπό την προστασία Του;

Μπορώ να αποδείξω τον Θεό στους άθεους εάν ο Θεός κρύβεται;
Μπορώ να αγαπώ τα παιδιά Του, εάν Αυτός είναι αδιάφορος απέναντι στα παθήματά τους;

Όχι. Τίποτα από όλα αυτά δεν μπορώ. Οι λέξεις μου δεν έχουν φτερά για να μπορούν να υψώσουν στον Θεό όλους τους πεσμένους και ξεπερασμένους από τον Θεό ούτε έχουν φωτιά για να ζεστάνουν τις παγωμένες καρδίες των παιδιών έναντι του Πατέρα τους. Οι λέξεις μου δεν είναι τίποτα, αν
δεν είναι απήχηση και επανάληψη αυτού που ο Θεός με τη δική του δυνατή γλώσσα λέει.

Τί είναι ο ψίθυρος στα βότσαλα της ακτής μπροστά στο φοβερό βουητό του ωκεανού; Έτσι είναι και οι λέξεις μου απέναντι στους λόγους του Θεού.
Πώς μπορεί να ακούσει κάποιος τον ψίθυρο στα βότσαλα, τα σκεπασμένα από τον αφρό του μανιώδους στοιχείου, όταν είναι κουφός μπροστά στο βουητό του ωκεανού;

Πώς θα δει τον Θεό στα λόγια μου εκείνος που δεν μπορεί να τον δει στη φύση και στη ζωή;
Πώς οι αδύναμες ανθρώπινες λέξεις μπορούν να πείσουν εκείνον που ούτε οι κεραυνοί δεν είναι σε θέσει να πείσουν;

Πώς θα ζεσταθεί με μία σπίθα εκείνος που άφησε τη φωτιά πίσω του;Δεν σιωπά ο Θεός αδελφοί μου, αλλά μιλά δυνατότερα από όλες τις θύελλες και τους κεραυνούς. Δεν εγκαταλείπει ο Θεός τον δίκαιο, αλλά τον παρακολουθεί στα παθήματά του και απαλά τον οδηγεί στον θρόνο. Δεν εξαρτάται ο Θεός από οποιουδήποτε την καλή θέληση, αλλά πράττει τα πάντα εξαρτώμενα από τη δική Του καλή θέληση. Θα ήταν κακόμοιρος ο Θεός μας, εάν εξαρτιόταν από τις δικανικές υπερασπίσεις ενός θνητού ανθρώπου.

Ο Θεός είναι αυτός που είναι, είτε εμείς τον μεγαλύνουμε είτε τον υποτιμούμε.Ο Θεός θα υπάρχει , φωτεινός και μεγάλος όπως και σήμερα, και τότε που οι ακτίνες του ηλίου μάταια θα αναζητούν ένα ανθρώπινο πλάσμα στη γη,και αντί ζωντανών θα ζεσταίνουν μόνον τους τάφους των νεκρών...

Το ζήτημα της υπάρξεως του Θεού και της Θείας του Οικονομίας θα καταστρεφόταν αν εξαρτιόταν από τους λόγους μου και από τις δικές σας συνήθειες. Αλλά το ζήτημα του Θεού, ανεξάρτητα απ' όλους εμάς θα πετύχει και θα νικήσει. Εκείνος του οποίου τα χρόνια δεν έχουν αριθμό και η οντότητά του δεν έχει αρχή και τέλος δεν μπορεί να αφήσει το επίγειο σπίτι του στις διαθέσεις μας, στα αδύναμα δημιουργήματά του,των οποίων η αρχή και το τέλος σχεδόν συναντιόνται σε ένα σημείο και των οποίων η οντότητα είναι μία κουκκίδα.
Δεν είναι ο άνθρωπος φερέγγυος αλλά ο Θεός και πιστός εγγυητής της Βασιλείας της αγάπης στη γη...

Από το βιβλίο: Αργά βαδίζει ο Χριστός, Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, εκδ.Εν πλω.

 

Δάφνη