Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2017

KΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ – 12 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2017

imsk.gr
ΚΥΡΙΑΚΗ  ΤΟΥ  ΑΣΩΤΟΥ
(Λκ. ιε΄ 11-32)
Τήν περίφημη καί γνωστή σέ ὅλους μας παραβολή τοῦ Χριστοῦ γιά τόν ἄσωτο γιό, πού μετά ἀπό πολλές περιπλανήσεις ἐπιστρέφει μετανιωμένος στό πατρικό σπίτι, ὅπου τόν περιμένει ἕνας πατέρας πού τόν ἀγκαλιάζει μέ στοργή καί ἕνας μεγαλύτερος ἀδελφός πού στενοχωριέται μέ τήν ὑποδοχή του, ἀκούσαμε στό σημερινό ἱερό εὐαγγέλιο, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί.
Συνήθως λέμε τήν παραβολή αὐτή παραβολή τοῦ ἀσώτου, μετατοπίζοντας ἔτσι τό βάρος ἀπό τόν πατέρα στό νεότερο γιό. Ὅμως, ἡ σημερινή περικοπή εἶναι ἀποκάλυψη τοῦ ἴδιου του Θεοῦ γιά τόν ἑαυτό του. Ὁ Θεός φανερώνεται ὡς πατέρας τοῦ ἀνθρώπου, τόσο τοῦ δίκαιου, ὅσο καί τοῦ ἁμαρτωλοῦ. Εἶναι πατέρας καί γι’ αὐτόν πού φεύγει ἀπό κοντά του, γιά πολλά χρόνια, καί γι’ αὐτόν πού δέν ἀπομακρύνεται ἀπό τό πατρικό σπίτι. Γι’ αὐτό εὔστοχα ὑμνογράφοι καί θεολόγοι τῆς Ἐκκλησίας μας ὀνόμασαν τήν περικοπή παραβολή τοῦ σπλαχνικοῦ πατέρα. Διότι ὁ πατέρας εἶναι τό κεντρικό πρόσωπο. Αὐτός δέχεται ἀδιαμαρτύρητα τήν ἀπαίτηση τοῦ νεότερου γιοῦ καί τοῦ δίνει ἀγόγγυστα τό μερίδιο τῆς περιουσίας πού τοῦ ἀναλογεῖ. Τόν ἀφήνει νά τραβήξει τό δρόμο του, γιατί σέβεται τήν ἐλευθερία του. Καί μετά, περιμένει ὑπομονετικά χρόνια ὁλόκληρα τήν ἐπιστροφή του. Καί, ὅταν ἔλθει ἡ ἡμέρα τοῦ γυρισμοῦ, δέν κρατᾶ μνησικακία, οὔτε προσπαθεῖ νά ἐφαρμόσει κανόνες δικαίου. Ἁπλά καί χωρίς καθυστέρηση τόν δέχεται μέ χαρά καί ἀγάπη. Τόν δέχεται, ὅπως εἶναι, γιατί περιμένει μέ σιγουριά τήν ἀλλαγή ἐξαιτίας τῆς στοργῆς πού τοῦ δείχνει, ἀφοῦ ἡ καρδιά τοῦ γιοῦ εἶναι τώρα ἀνοιχτή στήν πατρική ἀγάπη. Τήν ἴδια ἀγάπη, ὅμως, δείχνει καί γιά τό μεγάλο του γιό. Παραμερίζει εὐγενικά τίς διαμαρτυρίες καί τήν πικρία του, θυμίζοντάς του τήν ἀδιάπτωτη ἀγάπη του.
Μέ τήν παραβολή αὐτή, ἀλλά καί μέ ὅλο τό εὐαγγέλιο, ὁ Χριστός μᾶς ἀποκάλυψε ὅτι ὁ Θεός εἶναι Πατέρας μας. Μή βιαστοῦμε, ὅμως, νά τόν δοῦμε ὅπως τόν ἐπίγειο πατέρα, γιατί εἶναι κάτι περισσότερο. Ἔχει ὅλα τά σωστά γνωρίσματα τοῦ ἐπίγειου πατέρα, ἀλλά καί πολλά ἄλλα πού δέν βρίσκουμε συχνά στήν κοινωνία μας. Πρῶτα-πρῶτα, ξέρει νά σέβεται τήν ἐλευθερία τῶν παιδιῶν του. Εἶναι τόσος  ὁ σεβασμός πρός τήν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου ἀπό μέρους τοῦ Θεοῦ, πού δύσκολα μποροῦμε νά τόν συλλάβουμε σ’ ὅλη του τήν ἔκταση. Γι’ αὐτό, ἄλλωστε, καί δέν σεβόμαστε τήν ἐλευθερία τῶν συνανθρώπων μας.
Ἔπειτα, ὁ Θεός ξέρει νά μακροθυμεῖ καί νά ἀνέχεται τίς παρανομίες μας. Ἡ πατρική του ἀγάπη εἶναι μεγαλύτερη ἀπό τήν ἁμαρτωλότητα τοῦ ἀνθρώπου. Πάντα μακροθυμεῖ καί ἀνέχεται. Ἔχει μεγάλη καρδιά, πού δέν μπορεῖ ποτέ νά στενέψει, νά γίνει μικρή καί νά παρασυρθεῖ ἀπό τή σκληρότητα ἑνός ἔστω δίκαιου αἰτήματος γιά ἐπιβολή τιμωρίας. Περιμένει ὑπομονετικά χρόνια ὁλόκληρα τήν ἐπιστροφή τοῦ ἀνθρώπου κοντά του. Ἡ ἀγάπη του ποτέ δέν ἀπελπίζεται ἀπό τήν ἀνθρώπινη συμπεριφορά.
Ἀκόμη, ὁ Θεός Πατέρας, ὅπως μᾶς ἀποκαλύπτει ὁ ἴδιος, ξέρει καί συγχωρεῖ. Τό ἔλεός του δέν ἔχει ὅρια. Δέν ὑπάρχει τίποτα στόν κόσμο, πού νά μπορεῖ νά κλείσει τά σπλάχνα οἰκτιρμῶν τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο, ἐκτός φυσικά ἀπό τήν ἄρνηση τοῦ ἀνθρώπου νά δεχτεῖ τή θεϊκή συγγνώμη, ἐκτός δηλαδή ἀπό τήν πώρωση τῆς ψυχῆς. Καί ὄχι μόνο συγχωρεῖ ὁ Θεός, ἀλλά καί ψάχνει νά βρεῖ τρόπο γιά νά φέρει τό μήνυμα τῆς συγγνώμης του στόν πλανεμένο ἄνθρωπο. Ὅπως διαβάζουμε στήν παραβολή τοῦ ἀπολωλότος  προβάτου, ὁ καλός ποιμένας ἀφήνει τά ἐνενήντα ἐννέα πρόβατά του καί φεύγει, ψάχνοντας νά βρεῖ τό ἕνα πού πλανήθηκε στό δρόμο.
Πάνω ἀπ’ ὅλα, ὅμως, ὁ Θεός Πατέρας μᾶς ἀγαπᾶ ὑπέρμετρα, ἀφοῦ φτάνει μέχρι τή θυσία τοῦ μονογενοῦς του Υἱοῦ, γιά νά ἀνακαινίσει τά ὑπόλοιπα, κατά χάριν, παιδιά του. Πεθαίνει ὁ Χριστός στό σταυρό γιά νά φανεῖ ἔτσι ἡ ἀγάπη τοῦ Πατέρα γιά ὅλους μας. Κι αὐτό σέ μία ἐποχή πού ἤμασταν ἐχθροί του Θεοῦ, ὅπως θυμίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Δείχνει τήν ἄμετρη πατρική του ἀγάπη γιά μᾶς ὁ Θεός στό γεγονός πώς ὁ Χριστός πέθανε γιά μᾶς τούς ἁμαρτωλούς, «μαρτωλν ντων ἡμν, Χριστός πέρ ἡμν πέθανεν».
Ἀγαπητοί   μου  ἀδελφοί, ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ ὡς Πατέρα ὅλων μας καί καθενός μας χωριστά εἶναι ἡ ἰσχυρότερη δύναμη γιά τόν ἄνθρωπο. Δέν εἶναι μία διέξοδος στά φιλοσοφικά του ἐρωτήματα μόνο, οὔτε ἁπλά μία ἱκανοποίηση τῶν αἰτημάτων του γιά δικαιοσύνη. Εἶναι πιό πολύ: εἶναι τό ἴδιο τό εὐαγγέλιο, μέ ὅλη τή χαρά γιά τήν ἀνακαίνιση, μέ ὅλη τήν ἐλπίδα γιά ἕνα πιό ἀνθρώπινο αὔριο, μέ ὅλη τή βεβαιότητα γιά μία ἀλλαγή τῶν διαπροσωπικῶν σχέσεων. Ὅσο περισσότερο σκέφτεται ὁ ἄνθρωπος αὐτή τήν ἀποκάλυψη, τόσο περισσότερο θάρρος παίρνει γιά τόν καθημερινό του ἀγώνα. Ὅσο πιό πολύ ζεῖ τήν πατρική ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τόσο μεγαλύτερη ἀγάπη αἰσθάνεται γιά τούς ἄλλους. Ὅσο πιό κοντά φτάνει πρός τόν Θεό, τόσο καλύτερα αἰσθάνεται ὁ ἴδιος. Ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ ὡς πατέρα εἶναι ἕνα συγκλονιστικό γεγονός γιά τόν ἄνθρωπο. Γιατί βάζει σέ νέα βάση τή σχέση του μέ τό Θεό καί τόν κόσμο καί κυρίως, γιατί ἔχει ὅλη τήν ἀμεσότητα μίας ἀπόδειξης γιά τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας. Ἀμήν.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2017

Και μεις τι ξέρουμε από τις σιωπές και τα δάκρυα των άλλων

Και μεις τι ξέρουμε από τις σιωπές και τα δάκρυα των άλλων .Τις πτώσεις τις βλέπουμε μα τις μετάνοιες τους. τις προσπερνούμε .Για να πονέσεις μετανιωμένους πρέπει να  έχεις μετανιώσει πρώτα εσύ.

π.Εφραίμ Παναούση
Όχι δεν κρίθηκε  ο Φαρισαίος γιατί ήτανε κακός.Μα δεν ήτανε.Κι από αυτά που έπρεπε ,έκανε περισσότερα .Σχεδόν τα διπλά και κάτι παραπάνω.

Τα παρουσίαζε στο Θεό και σκεφτόταν πόσο ο Θεός του χρωστά.Νηστεύω δις και κρατώ τον νόμο της δεκάτης.Όχι δεν κρίθηκε για όλα αυτά.
Μα για κύταξε.Τα παρουσιάζει στο θεό σαν ο θεός να τα αγνοεί.
Και λερώνει την ιερή ώρα της προσευχής με λόγια για τον εαυτό του όμορφα,και λόγια που πληγώνουν, για τους άλλους.
Άρχισε να συγκρίνει  και να κρίνει.Σε ευχαριστώ λέγει στο θεό γιατί δεν είμαι σαν τους άλλους,όπως αυτός ο τελώνης.
Στο δικό του παράδεισο δεν χωρούν αμαρτωλοί.Σαν να είναι δικός του ο Παράδεισος.
Κι ο τελώνης στην άκρη της σιωπής, χωρίς να μιλά τα λέει όλα.
Ο τελώνης..Τι είπε στο θεό  με τη σιωπή και τα δάκρυά του.
Και μεις τι ξέρουμε από τις σιωπές και τα δάκρυα των άλλων .Τις πτώσεις τις βλέπουμε μα τις μετάνοιες τους. τις προσπερνούμε .Για να πονέσεις μετανιωμένους πρέπει να μετανιώσεις πρώτα εσύ.
 
 Εκδόσεις Χρυσοπηγή

Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2017

«ΛΑΟΘΑΛΑΣΣΑ ΣΤΗ ΧΡΥΣΟΣΠΗΛΑΙΩΤΙΣΣΑ!» ΠΑΝΩ ΑΠΟ 3500 ΠΑΡΗΚΟΛΟΥΘΗΣΑΝ ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ : «ΘΗΣΑΥΡΟΙ ΣΤΟΝ 20Ο ΑΙΩΝΑ»







      Με την  ευλογία του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος π.Ιερωνύμου πραγματοποιήθηκε στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου-Χρυσοσπηλαιωτίσσης, την Κυριακή 5 Φεβρουαρίου Εορταστική Εκδήλωση από τη «Συνάντηση φοιτητριών και επιστημόνων» με θέμα :ΘΗΣΑΥΡΟΙ ΣΤΟΝ 20ο ΑΙΩΝΑ».
     Μέσα από τις εντυπωσιακές και ιστορικά αλάθητες αφηγήσεις,το κοινό ξεναγήθηκε σε σπουδαίες προσωπικότητες του αιώνα που πέρασε ,αφήνοντας την ιστoρία να «γράψει» για την ζωή τους ,σε πολλούς για το μαρτύριο τους , σε άλλους για την μεγάλη και ανιδιοτελή προσφορά τους μέσα από την ιεραποστολική,κατηχητική αλλά και ποιμαντική τους δράση.Τα τραγούδια, αλλά και το εντυπωσιακό οπτικοακουστικό υλικό μάγεψε τους πάντες.
     Περισσότερα από 568 άτομα όχι μόνο από την Αθήνα,αλλά και από επαρχίες   κατέκλεισαν από πολύ νωρίς τον Ιερό Ναό που καταχειροκρότησαν βροντερά την  πραγματικά ξεχωριστή εκδήλωση!Δεν έλλειψαν να δώσουν ένα ζωντανό παρόν και οι ομογενείς οι οποίοι ήρθαν από το εξωτερικό ειδικά γι’αυτή την ημέρα!  Σύμφωνα με στατιστικές των αρμοδίων φορέων: «Λαοθάλασσα  στη Χρυσοσπηλαιώτισσα!» αφού  πάνω από 3500 θεατές σε περισσότερες από 25 χώρες παγκοσμίως είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν ζωντανά την εκδήλωση μέσω του διαδικτυακού καναλιού  intv.gr.
      Τον Αρχιεπίσκοπο εκπροσώπησε ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Θαυμακού π.Ιάκωβος,Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Ασωμάτων Πετράκη ο οποίος δίνοντας τα συγχαρητήρια του  για την ευώδη σε πνευματικά μηνύματα εκδήλωση τόνισε  ότι   όλοι έχουμε ιερό χρέος  να συνεχίσουμε την αλυσίδα   αυτών των ανθρώπων   των περισσότερων εκ των οποίων πολλοί είχαν  την ευκαιρία  να γνωρίσουν από κοντά.
      Την εκδήλωση  τίμησαν με την παρουσία τους ανιπροσωπεία της Ορθοδόξου Χριστιανικής Αδελφότητος «Ζωή»,ανιπροσωπεία της Ορθοδόξου Χριστιανικής Αδελφότητος «Ο Σωτήρ»,ραδιοφωνικοί παραγωγοί,εκδότες εφημερίδων και περιοδικών,δημοσιογράφοι,καθηγητές πανεπιστημίου και  μέσης εκπαίδευσης,δάσκαλοι,τραπεζικοί,δικηγόροι,μηχανικοί και πλήθος άλλου,κόσμου.
       Μετά τη φήμη του Αρχιεπισκόπου ο Θεοφιλέστατος  Επίσκοπος Θαυμακού π.Ιάκωβος κατασυγκινημένος από αυτή την πραγματικά ξεχωριστή εκδήλωση μοίρασε στο πολυπληθές  κοινό ένα ξεχωριστά εντυπωσιακό ενθύμιο!
      Οι θησαυροί του 20ου αιώνα να φωτίζουν την ζωή όλων!

Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2017

Ο Απόστολος της Κυριακής 5 Φεβρουαρίου 2017

 
(Β´ Τιμ. γ´ 10-15)
Τέκνον Τιμόθεε, παρηκολούθηκάς μου τῇ διδασκαλίᾳ, τῇ ἀγωγῇ, τῇ προθέσει, τῇ πίστει, τῇ μακροθυμίᾳ, τῇ ἀγάπῃ, τῇ ὑπομονῇ, τοῖς διωγμοῖς, τοῖς παθήμασιν, οἷά μοι ἐγένοντο ἐν ᾿Αντιοχείᾳ, ἐν ᾿Ικονίῳ, ἐν Λύστροις. Οἵους διωγμοὺς ὑπήνεγκα! καὶ ἐκ πάντων με ἐρρύσατο ὁ Κύριος. Καὶ πάντες δὲ οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ διωχθήσονται· πονηροὶ δὲ ἄνθρωποι καὶ γόητες προκόψουσιν ἐπὶ τὸ χεῖρον, πλανῶντες καὶ πλανώμενοι. Σὺ δὲ μένε ἐν οἷς ἔμαθες καὶ ἐπιστώθης, εἰδὼς παρὰ τίνος ἔμαθες, καὶ ὅτι ἀπὸ βρέφους τὰ ἱερὰ γράμματα οἶδας, τὰ δυνάμενά σε σοφίσαι εἰς σωτηρίαν διὰ πίστεως τῆς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ.
Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλώσσα
Τέκνον Τιμόθεε, ἐσὺ συμπορεύτηκες μαζί μου στὴ διδασκαλία, στὸν τρόπο ζωῆς, στοὺς σκοπούς, στὴν πίστη, στὴ μακροθυμία, στὴν ἀγάπη, στὴν ὑπομονή, στοὺς διωγμούς, στὰ παθήματα σὰν αὐτὰ ποὺ ὑπέμεινα στὴν ᾿Αντιόχεια, στὸ ᾿Ικόνιο, στὰ Λύστρα. Τί διωγμοὺς ὑπέφερα! Κι ἀπ’ ὅλα μὲ γλίτωσε ὁ Κύριος. Κι ὄχι μόνο ἐγώ, ἀλλὰ καὶ ὅλοι ὅσοι θέλουν νὰ ζήσουν μὲ εὐσέβεια, σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, θὰ ἀντιμετωπίσουν διωγμούς. Μόνο οἱ πονηροὶ ἄνθρωποι καὶ οἱ ἀπατεῶνες θὰ προκόβουν στὸ χειρότερο· θὰ ἐξαπατοῦν τοὺς ἄλλους καὶ οἱ ἄλλοι θὰ τοὺς ἐξαπατοῦν. ᾿Εσὺ ὅμως νὰ μένεις σ’ αὐτὰ ποὺ ἔμαθες καὶ ποὺ γιὰ τὴν ἀξιοπιστία τους ἔχεις τεκμήρια. Ξέρεις ἀπὸ ποιὸν τὰ ἔμαθες· καὶ μὴ λησμονεῖς ὅτι ἀπὸ τὴ βρεφική σου ἡλικία γνωρίζεις τὴ Γραφή, ποὺ μπορεῖ νὰ σὲ κάνει σοφὸ ὁδηγώντας σε στὴ σωτηρία διὰ τῆς πίστεως στὸν ᾿Ιησοῦ Χριστό

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 5 Φεβρουαρίου 2017 – Τελώνου και Φαρισαίου

 

(Λουκ. ιη´ 10-14)
Εἶπεν ὁ Κύριος τήν παραβολήν ταύτην· ἄνθρωποι δύο ἀνέβησαν εἰς τὸ ἱερὸν προσεύξασθαι, ὁ εἷς Φαρισαῖος καὶ ὁ ἕτερος τελώνης. ῾Ο Φαρισαῖος σταθεὶς πρὸς ἑαυτὸν ταῦτα προσηύχετο· ὁ Θεός, εὐχαριστῶ σοι ὅτι οὐκ εἰμὶ ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων, ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί, ἢ καὶ ὡς οὗτος ὁ τελώνης· νηστεύω δὶς τοῦ σαββάτου, ἀποδεκατῶ πάντα ὅσα κτῶμαι. Καὶ ὁ τελώνης μακρόθεν ἑστὼς οὐκ ἤθελεν οὐδὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς εἰς τὸν οὐρανὸν ἐπᾶραι, ἀλλ᾿ ἔτυπτεν εἰς τὸ στῆθος αὐτοῦ λέγων· ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ.
Λέγω ὑμῖν, κατέβη οὗτος δεδικαιωμένος εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ ἢ γὰρ ἐκεῖνος· ὅτι πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, ὁ δὲ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται.
Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλώσσα
Εἶπε ὁ Κύριος τήν παραβολή· Δύο ἄνθρωποι ἀνέβηκαν στὸν ναὸ γιὰ νὰ προσευχηθοῦν, ὁ ἕνας ἦταν Φαρισαῖος κι ὁ ἄλλος τελώνης. ῾Ο Φαρισαῖος στάθηκε ἐπιδεικτικὰ κι ἔκανε τὴν ἑξῆς προσευχὴ σχετικὰ μὲ τὸν ἑαυτό του· “Θεέ μου, σ’ εὐχαριστῶ ποὺ ἐγὼ δὲν εἶμαι σὰν τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους ἅρπαγας, ἄδικος, μοιχός, ἢ καὶ σὰν αὐτὸν ἐδῶ τὸν τελώνη. ᾿Εγὼ νηστεύω δύο φορὲς τὴν ἑβδομάδα καὶ δίνω στὸν ναὸ τὸ δέκατο ἀπ’ ὅλα τὰ εἰσοδήματά μου”. ῾Ο τελώνης, ἀντίθετα, στεκόταν πολὺ πίσω καὶ δὲν τολμοῦσε οὔτε τὰ μάτια του νὰ σηκώσει στὸν οὐρανό. Χτυποῦσε τὸ στῆθος του καὶ ἔλεγε· “Θεέ μου, σπλαχνίσου με τὸν ἁμαρτωλό”.
Σᾶς βεβαιώνω πὼς αὐτὸς ἔφυγε γιὰ τὸ σπίτι του ἀθῶος καὶ συμφιλιωμένος μὲ τὸν Θεό, ἐνῶ ὁ ἄλλος ὄχι· γιατὶ ὅποιος ὑψώνει τὸν ἑαυτό του θὰ ταπεινωθεῖ, κι ὅποιος τὸν ταπεινώνει θὰ ὑψωθεῖ».

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ & ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ – 5 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2017

 imsk.gr
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ & ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ
(Λουκ. ιη΄, 10-14)
(Ἡ καθαρή καί ἡ ἀκάθαρτη προσευχή)
Ἀγαπητοί μου χριστιανοί,
Ἡ Κυριακὴ τοῦ Τελώνου καὶ τοῦ Φαρισαίου, στὴν ὁποία μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ ἀξιωθήκαμε νὰ φθάσουμε σήμερα, εἶναι ἡ πύλη γιὰ τὴν εἴσοδό μας στὸ ἁγιασμένο καὶ κατανυκτικὸ Τριώδιο, ποὺ διαρκεῖ δέκα ἑβδομάδες. Τὶς τρεῖς πρῶτες ἑβδομάδες γίνεται ἡ προετοιμασία, ἡ προθέρμανση, καὶ τὶς ἄλλες ἑπτὰ διεξάγονται τὰ πνευματικὰ ἀγωνίσματα.
Σήμερα, πρώτη ἡμέρα τῆς εὐλογημένης αὐτῆς περιόδου, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μᾶς μαθαίνει τὴ χρήση ἑνὸς ἀπαραίτητου μέσου γιὰ τὴν ἐπιτυχία στὰ πνευματικὰ ἀθλήματα. Κι αὐτὸ τὸ μέσο εἶναι ἡ προσευχή.
Ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ ἁγιορείτης παρομοιάζει τὴν προσευχὴ μὲ τὸν ἀσύρματο, ποὺ χρησιμοποιοῦσαν στὶς μέρες του στὴν πρώτη γραμμὴ οἱ στρατιωτικὲς μονάδες. Σήμερα χρησιμοποιοῦνται ἀπὸ τοὺς στρατοὺς πολὺ ἐκσυγχρονισμένα μέσα ἐπικοινωνίας καὶ οἱ μάχες κρίνονται κυρίως ἀπὸ αὐτά. Ἡ προσευχὴ εἶναι τὸ τελειότερο καὶ πιὸ ἀπαραίτητο μεσο ἐπικοινωνίας γιὰ τὸν χριστιανὸ στρατιώτη, ποὺ μάχεται πνευματικὰ στὴν πρώτη γραμμή. Αὐτὴ τοῦ δίνει τὴν δυνατότητα νὰ ἐπικοινωνῆ μὲ τὸ Στρατηγεῖό του, μὲ τὸν Ἀρχηγὸ καὶ τὸ ἐπιτελεῖό του, ποὺ κατευθύνει τὸν ἀγώνα του. Ἡ προσευχὴ εἶναι ἀπαραίτητη γιὰ κάθε συνειδητὸ χριστιανό, ποὺ θέλει νὰ νικήση καὶ νὰ φθάση νικητὴς στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Δὲν ὑπάρχει οὔτε ἕνας ἄγιος τῆς Ἐκκλησίας μας χωρὶς προσευχή.
Ὅμως δὲν φθάνει ἁπλῶς ἡ προσευχή. Ὅπως ἀκριβῶς δὲν εἶναι ἀρκετὸ γιὰ ἕνα στρατιώτη νὰ κρατάη ἁπλῶς ἕνα μέσο ἐπικοινωνίας τελευταίας τεχνολογίας. Εἶναι ἀπαραίτητο τὸ μέσο αὐτὸ νὰ μὴν εἶναι χαλασμένο, ἤ ἀφόρτιστο, ἀλλὰ καὶ ὁ κάτοχός του νὰ εἶναι καλὸς χειριστής. Διότι ὑπάρχει καὶ ἀδέξιος καὶ ἀνεκπαίδευτος χειριστής, ἀλλὰ καὶ χαλασμένο τηλέφωνο. Ἔτσι συμβαίνει καὶ μὲ τὴν προσευχή. Ὑπάρχει ἡ καθαρή, ἀλλὰ καὶ ἡ ἀκάθαρτη προσευχή. Ἡ σημερινὴ παραβολὴ τοῦ τελώνου καὶ τοῦ φαρισαίου μᾶς δείχνει πολὺ καλὰ ποιὰ εἶναι ἡ ἀκάθαρτη καὶ ποιὰ προσευχὴ ἡ καθαρὴ.
Ἡ ἀκάθαρτη προσευχή εἶναι ἡ προσευχὴ τοῦ φαρισαίου. Αὐτὴ ποὺ κυριαρχεῖται ἀπὸ τὸν ἐγωϊσμό. Ὁ προσευχόμενος φαρισαῖος ἔχει ὡς κέντρο ὅλου τοῦ κόσμου τὸν ἑαυτό του. Κι αὐτὸ φαίνεται ἀπὸ τὸν τρόπο ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸ περιεχόμενο τῆς προσευχῆς του. Γιὰ νὰ προσευχηθῆ στέκεται καμαρωτὸς στὸ μέσον τοῦ ναοῦ. Ὅλη δὲ ἡ φαρισαϊκὴ προσευχὴ περιέχει τρία μεγάλα καυχήματα, ποὺ στηρίζονται μόνον στὴν δική του πλανεμένη κρίση. α) «Οὐκ εἰμί ὥσπερ οἱ λοιποί». «Δὲν εἶμαι ὅπως εἶναι οἱ ἄλλοι», λέγει. Ποιὸς; Ἐγώ! β) «Νηστεύω δὶς τοῦ Σαββάτου». «Νηστεύω δυὸ φορὲς τὴν ἑβδομάδα». Ποιὸς; Ἐγώ! γ) «ἀποδεκατῶ πάντα ὅσα κτῶμαι». «Δίνω ἐλεημοσύνη τὸ δέκατο ἀπὸ τὰ ὑπάρχοντά μου». Ποιὸς; Ἐγώ! Μὲ ὅλα αὐτὰ, ποὺ ἐκφράζουν τὸν ἄκρατο ἐγωϊσμό, ξεχωρίζει τὸν ἑαυτό του ἀπὸ ὅλους τοὺς ἄλλους. Τοὺς συγκρίνει μὲ τὸν ἑαυτό του καὶ τοὺς κατακρίνει. Μὲ τὸν τρόπο ὅμως αὐτὸ δημιουργεῖ ἐμπλοκὴ στὴν ἀληθινὴ ἐπικοινωνία του μὲ τὸν Θεό. Ὁ ἐγωϊσμὸς καὶ ἡ κατάκριση εἶναι ἡ ἀκαθαρσία, ποὺ ἀχρηστεύουν τὸν πνευματικὸ ἀσύρματο, τὴν προσευχὴ καὶ διακόπτουν τὴν ἐπικοινωνία μὲ τὸν Θεό.
Ἡ καθαρὴ προσευχή εἶναι ἡ προσευχὴ τοῦ τελώνου. Αὐτὴ εἶναι γεμάτη ἀπὸ τὴν ταπείνωση. Προσευχόμενος ὁ τελώνης δὲν παρουσιάζεται νὰ εἶναι τὸ κέντρο τῶν πάντων. Ἀντίθετα, κέντρο ἔχει τὸν ἀληθινὸ Θεό. Ὁ ἴδιος στέκεται κρυμμένος στὴν ἄκρη, στὴ γωνιὰ τοῦ ναοῦ, ἐπειδὴ πιστεύει ταπεινὰ ὅτι εἶναι ὁ τελευταῖος ἀπὸ ὅλους. Καὶ ἀρχίζει τὴν προσευχή του ὄχι μὲ τὸ δικό του «ἐγώ», ἀλλὰ μὲ τὸν Θεό. «Ὁ Θεὸς ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ». Ὁ τελώνης στὴν προσευχή του δὲν κρίνει, δὲν κατακρίνει κανένα, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἑαυτό του. Τὸν ἀπασχολοῦν τόσο ἔντονα οἱ δικές του ἁμαρτίες, ὥστε δὲν μπορεῖ νὰ ἀσχοληθῆ μὲ τὶς ἁμαρτίες τῶν ἄλλων. Ἀναγνωρίζει τὴν ἁμαρτωλότητά του καὶ ζητεῖ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.
Αὐτὴ εἶναι ἡ καθαρὴ προσευχή, ἡ ταπεινὴ προσευχή. Αὐτὴν τὴν ταπεινὴ προσευχή εἶχαν οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας.
Ἀξίζει νὰ ὑπενθυμίσουμε ἐδῶ ἕνα χαρακτηριστικὸ παράδειγμα ἀπὸ τὸ Γεροντικό: Ὁ ἅγιος Ἀντώνιος πειράχθηκε ἀπὸ τὸν λογισμὸ νὰ ζητήση ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ μάθη σὲ τὶ μέτρα πνευματικότητας ἔφθασε. Ὁ Θεὸς τοῦ ἀποκάλυψε ὅτι ἀνώτερός του ἦταν ἕνας τσαγκάρης στὴν Ἀλεξάνδρεια. Σύντομα ὁ ἅγιος τὸν ἐπισκέφθηκε καὶ τὸν ρώτησε τί κάνει στὴ ζωή του. Ἐκεῖνος μὲ σκυμμένο τὸ κεφάλι ἐπάνω στὰ παπούτσια ποὺ διόρθωνε τοῦ εἶπε: -Δὲν ξέρω, ἀββᾶ μου, νὰ ἔχω κάνει ποτὲ κανένα καλό. Κάθε πρωῒ σηκώνομαι, κάνω τὴν προσευχή μου καὶ ἀρχίζω τὴ δουλειά μου. Λέω ὅμως πρῶτα στὸν λογισμό μου, πὼς ὅλοι οἱ ἄνθρωποι σ’ αὐτὴ τὴν πόλη, ἀπὸ τὸν πιὸ μικρὸ ὡς τὸν πιὸ μεγάλο, θὰ σωθοῦν καὶ μόνον ἐγὼ θὰ καταδικασθῶ γιὰ τὶς πολλὲς μου ἁμαρτίες. Κι ὅταν τὸ βράδυ πάω νὰ πλαγιάσω, πάλι τὸ ἴδιο συλλογίζομαι.
Αὐτὴ ἦταν ἡ ταπεινή προσευχή, ποὺ ἔκανε ὁ τσαγκάρης τῆς Ἀλεξάνδρειας. Κι  ὅταν τὰ ἄκουσε αὐτὰ ὁ ἅγιος Ἀντώνιος, σηκώθηκε γεμάτος θαυμασμό, τὸν ἀγκάλιασε καὶ τοῦ εἶπε μὲ συγκίνηση. -Ἐσύ, ἀδελφέ μου σὰν καλὸς ἔμπορος κέρδισες τὸν πολύτιμο μαργαρίτη  μὲ πολὺ μικρὸ κόπο.
Κι ἐμεῖς, οἱ χριστιανοὶ τοῦ 21ου αἰώνα, τὶ νὰ κάνουμε; Νὰ ἐφαρμώσουμε  τὴν συμβουλὴ τοῦ Χριστοῦ, ποὺ μᾶς τὴν δίνει μὲ τὴ παραβολή τοῦ τελώνου καὶ του φαρισαίου. Κι αὐτὴ διασώζεται στὴ φωνὴ τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ μὲ τὸν ἰδιόμελο τοῦ Ἑσπερινοῦ μᾶς προτρέπει: «Μὴ προσευξώμεθα φαρισαϊκῶς, ἀδελφοί. Ὁ γὰρ ἑαυτὸν ὑψῶν ταπεινωθήσεται. Ταπεινωθῶμεν ἐναντίον τοῦ Θεοῦ τελωνικῶς διὰ νηστείας κράζοντες, Ἱλάσθητι ἡμῖν ὁ Θεός τοῖς ἁμαρτωλοῖς».  Ἀμήν.

Ἀρχιμ. Α. Γ. Μ.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2017

Δεν σιωπά ο Θεός αδελφοί μου, αλλά μιλά δυνατότερα από όλες τις θύελλες και τους κεραυνούς.


Τί αξία έχει αδελφοί μου, εάν μιλώ αιώνια για τον Θεό και ο Θεός αιώνια σιωπά; Μπορώ άραγε να υπερασπιστώ το δίκαιο του Θεού, εάν ο Θεός δεν το θέσει υπό την προστασία Του;

Μπορώ να αποδείξω τον Θεό στους άθεους εάν ο Θεός κρύβεται;
Μπορώ να αγαπώ τα παιδιά Του, εάν Αυτός είναι αδιάφορος απέναντι στα παθήματά τους;

Όχι. Τίποτα από όλα αυτά δεν μπορώ. Οι λέξεις μου δεν έχουν φτερά για να μπορούν να υψώσουν στον Θεό όλους τους πεσμένους και ξεπερασμένους από τον Θεό ούτε έχουν φωτιά για να ζεστάνουν τις παγωμένες καρδίες των παιδιών έναντι του Πατέρα τους. Οι λέξεις μου δεν είναι τίποτα, αν
δεν είναι απήχηση και επανάληψη αυτού που ο Θεός με τη δική του δυνατή γλώσσα λέει.

Τί είναι ο ψίθυρος στα βότσαλα της ακτής μπροστά στο φοβερό βουητό του ωκεανού; Έτσι είναι και οι λέξεις μου απέναντι στους λόγους του Θεού.
Πώς μπορεί να ακούσει κάποιος τον ψίθυρο στα βότσαλα, τα σκεπασμένα από τον αφρό του μανιώδους στοιχείου, όταν είναι κουφός μπροστά στο βουητό του ωκεανού;

Πώς θα δει τον Θεό στα λόγια μου εκείνος που δεν μπορεί να τον δει στη φύση και στη ζωή;
Πώς οι αδύναμες ανθρώπινες λέξεις μπορούν να πείσουν εκείνον που ούτε οι κεραυνοί δεν είναι σε θέσει να πείσουν;


Πώς θα ζεσταθεί με μία σπίθα εκείνος που άφησε τη φωτιά πίσω του;Δεν σιωπά ο Θεός αδελφοί μου, αλλά μιλά δυνατότερα από όλες τις θύελλες και τους κεραυνούς. Δεν εγκαταλείπει ο Θεός τον δίκαιο, αλλά τον παρακολουθεί στα παθήματά του και απαλά τον οδηγεί στον θρόνο. Δεν εξαρτάται ο Θεός από οποιουδήποτε την καλή θέληση, αλλά πράττει τα πάντα εξαρτώμενα από τη δική Του καλή θέληση. Θα ήταν κακόμοιρος ο Θεός μας, εάν εξαρτιόταν από τις δικανικές υπερασπίσεις ενός θνητού ανθρώπου.
Ο Θεός είναι αυτός που είναι, είτε εμείς τον μεγαλύνουμε είτε τον υποτιμούμε.Ο Θεός θα υπάρχει , φωτεινός και μεγάλος όπως και σήμερα, και τότε που οι ακτίνες του ηλίου μάταια θα αναζητούν ένα ανθρώπινο πλάσμα στη γη,και αντί ζωντανών θα ζεσταίνουν μόνον τους τάφους των νεκρών...

Το ζήτημα της υπάρξεως του Θεού και της Θείας του Οικονομίας θα καταστρεφόταν αν εξαρτιόταν από τους λόγους μου και από τις δικές σας συνήθειες. Αλλά το ζήτημα του Θεού, ανεξάρτητα απ' όλους εμάς θα πετύχει και θα νικήσει. Εκείνος του οποίου τα χρόνια δεν έχουν αριθμό και η οντότητά του δεν έχει αρχή και τέλος δεν μπορεί να αφήσει το επίγειο σπίτι του στις διαθέσεις μας, στα αδύναμα δημιουργήματά του,των οποίων η αρχή και το τέλος σχεδόν συναντιόνται σε ένα σημείο και των οποίων η οντότητα είναι μία κουκκίδα.
Δεν είναι ο άνθρωπος φερέγγυος αλλά ο Θεός και πιστός εγγυητής της Βασιλείας της αγάπης στη γη...

Από το βιβλίο: Αργά βαδίζει ο Χριστός, Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, εκδ.Εν πλω.
 
Δάφνη
     
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...