Δευτέρα 17 Απριλίου 2017

Ανάσταση θα πει να μη φοβάσαι θάνατο...

ΤΗΣ ΜΑΡΩΣ ΣΙΔΕΡΗ,ΘΕΟΛΟΓΟΥ,ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ
Ανάσταση θα πει να μη φοβάσαι θάνατο...

Ανάσταση θα πει να ξέρεις πως πέρα από τη λογική σου υπάρχει ένας ολάκερος κόσμος έλλογος...
Ανάσταση θα πει να βλέπεις φως εκεί που ο κόσμος βλέπει σκοτάδι...
Ανάσταση θα πει να βλέπεις ελπίδα την ώρα της θλίψης σου...
 
Ανάσταση θα πει να ελπίζεις στη δύναμη της ψυχής...

Ανάσταση θα πει να ρουφάς τη ζωή σα να είναι η τελευταία σου στιγμή και να πεθαίνεις σα να είσαι Αθάνατος...
Ανάσταση θα πει δημιουργία από την αρχή... να λες πως το τέλος είναι απλά μια αρχή...
Ανάσταση θα πει ταπείνωση: να λες πως είσαι πολύ μικρός για να ορίσεις τα μυστικά του σύμπαντος...
Ανάσταση θα πει να αγαπάς πέρα από τα στενά όρια της ζωής... κι έτσι να αντιλαμβάνεσαι τη ζωή σου...
Ανάσταση θα πει να κοιτάς ανθρώπους και να βλέπεις αγγέλους...
Ανάσταση θα πει... όλα κάπως αλλιώς...όλα πιο όμορφα...

Εύχομαι ολόψυχα σε όλους ΑΝΑΣΤΑΣΗ... κι αν είναι Ανάσταση, θα είναι καλή...

Κυριακή 9 Απριλίου 2017

του Λαζάρου... ΤΗΣ ΜΑΡΩΣ ΣΙΔΕΡΗ, ΘΕΟΛΟΓΟΥ, ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ


Η χριστιανική διήγηση έχει πάντα πίσω της βαθιές, ουσιαστικές αλήθειες. Αλήθειες που στόχο έχουν να κάνουν τον ακροατή πιο συνειδητοποιημένο αγωνιστή της ζωής. Και βασική προϋπόθεση για να αγωνιστεί κανείς στη ζωή και για τη ζωή είναι να μη φοβάται το θάνατο. Να μην τον αποζητά, αλλά όταν αυτός έρχεται να μη τον φοβάται. Η ιδέα ότι η ζωή και ο θάνατος δεν είναι παρά τα δύο δωμάτια του οικοδομήματος της ύπαρξης (άρα ότι υπάρχουμε και μετά το πέρας της επίγειας ζωής μας) αποτελεί τον πυρήνα της χριστιανικής κοσμοθεωρίας και η ιστορία του Λαζάρου είναι το πιο γλαφυρό παράδειγμα αυτής της ιδέας. Το πέρασμά του από το δωμάτιο της ζωής στο δωμάτιο του θανάτου και πάλι πίσω, διδάσκει μια αλήθεια που αν είναι αληθινή είναι μεγαλειώδης: η ανθρώπινη ύπαρξη είναι ακόμα κι όταν πάψει να ζει...ακόμα και στην κατάσταση της μη-ζωής, ο άνθρωπος είναι, ώστε τελικά ο θάνατος ίσως και να μην είναι μη-ζωή, αλλά ζωή αλλιώς. Κι επειδή είναι ζωή αλλιώς, με κάποιο - άγνωστο σε εμάς τρόπο- ίσως και μπορεί να επικοινωνεί με τη ζωή σαν το πέρασμα από το ένα δωμάτιο στο άλλο. Στην περίπτωση του Λαζάρου η επικοινωνία έγινε εντυπωσιακά: ο Λάζαρος - λέει η ιστορία- ξύπνησε, γιατί ο τρόπος με τον οποίο δόθηκε η εντολή της ανάστασης έμοιαζε με ξύπνημα. Το εντυπωσιακότερο μυστικό της διήγησης βέβαια είναι η αιτία που προκάλεσε το "δεύρο έξω": η αγάπη όσων έμειναν στο δωμάτιο της ζωής για τον άνθρωπο που πέρασε στο δωμάτιο το θανάτου, αυτή ήταν που προκάλεσε το θεϊκό πρόσταγμα. Ο Ιησούς ανασταίνει το Λάζαρο επειδή η αγάπη των αδερφών του νεκρού ξεπέρασε το φυσικό νόμο και τη λογική, επειδή η αγάπη τους έγινε υπέρλογη. Φαίνεται δηλαδή ότι ως και ο Θεός λυγάει μπροστά στην αγάπη του ανθρώπου για τον άνθρωπο κι αυτή είναι μια αλήθεια που αν είναι αληθινή είναι μεγαλειωδέστερη όλων των αληθειών που κρατούν τον κόσμο ενωμένο. Σύμφωνα με τη χριστιανική θεολογία ο θάνατος δόθηκε για να μπει ένα τέρμα στο μίσος του ανθρώπου για τον άλλον άνθρωπο και να που στη διήγηση της ανάστασης του Λαζάρου, βλέπει κανείς το αντίθετο: τη ζωή που επιστρέφεται ως δώρο στην αγάπη του ανθρώπου για τον άνθρωπο. Όταν οι αδερφές του Λαζάρου σταθούν απέναντι στον Κάιν αποκαλύπτουν αβίαστα τη μυστική πόρτα που ενώνει - ή χωρίζει- τα δύο δωμάτια του οικοδομήματος της ύπαρξης: εκεί που ο Κάιν κλείνει την πόρτα με το φθόνο του και απομονώνοντας τον αδερφό του απομονώνεται, η Μάρθα και η Μαρία - λέει η ιστορία- βγάζουν από την απομόνωση και το Λάζαρο και τους εαυτούς τους, με κλειδί την αγάπη πέρα από τη λογική... 
Η ιστορία του Λαζάρου έχει πολλά να πει είτε δηλώνεις ή δε δηλώνεις χριστιανός (αυτό ελάχιστη σημασία έχει κι άλλωστε πολλοί μη χριστιανοί διάγουν βίο χριστιανικότερο των χριστιανών και πολλοί "χριστιανοί" επιλέγουν ζωή κολασμένη). Η ιστορία του Λαζάρου έχει να σου πει ότι οι άνθρωποι που έφυγαν από το δωμάτιο της ζωής, δεν έχουν φύγει και από το οικοδόμημα της ύπαρξης: είναι σε μια ζωή αλλιώς, αλλά τελικά είναι... ανάμεσά σε εμάς και σε εκείνους υπάρχει μια πόρτα,κλειδαμπαρωμένη ή ανοιχτή, ανάλογα με τις επιλογές ημών που ως ζωντανοί ελέγχουμε και διαχειριζόμαστε το κλειδί: η αγάπη φίλε μου... αυτή είναι το κλειδί...

Σάββατο 8 Απριλίου 2017

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ – 9 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2017



ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ
(Ἰω. 12, 1-18)
«Ἕξι μέρες πρὶν ἀπὸ τὸ πάσχα ἦλθε ὁ Ἰησοῦς στὴ Βηθανία ὅπου ἦταν ὁ Λάζαρος, ὁ ὁποῖος εἶχε πεθάνει, καὶ τὸν ἀνέστησε ἀπὸ τοὺς νεκρούς. Ἔκαμαν, λοιπόν, ἐκεῖ σ᾽ αὐτὸν δεῖπνον, καὶ ἡ Μάρθα διακονοῦσε· ὁ Λάζαρος ἦταν ἕνας ἀπ᾽ αὐτούς ποὺ κάθονταν μαζί του στὸ τραπέζι. Ἡ Μαρία, λοιπόν, ἀφοῦ ἔλαβε μία λίτρα μύρου καθαροῦ πολυτίμου ἀπὸ νάρδο, ἄλειψε τὰ πόδια τοῦ ᾽Ιησοῦ καὶ τὰ σκούπιζε μὲ τὰ μαλλιὰ ἀπὸ τὸ κεφάλι της· τὸ σπίτι γέμισε ὅλο ἀπὸ τὴν εὐωδία τοῦ μύρου. Λέγει, λοιπόν, ἕνας ἀπὸ τοὺς μαθητές του, ὁ Ἰούδας τοῦ Σίμωνα, ὁ Ἰσκαριώτης, ὁ ὁποῖος ἐπρόκειτο νὰ τὸν προδώση· γιατί αὐτὸ τὸ μύρο δὲν πωλήθηκε τριακόσια δηνάρια καὶ δὲν δόθηκε στοὺς φτωχούς; Εἶπε αὐτὸ ὄχι διότι τὸν ἔμελε γιὰ τοὺς φτωχούς, ἀλλὰ διότι ἦταν κλέφτης, καὶ εἶχε τὸ ταμεῖο μὲ τὰ χρήματα καὶ κρατοῦσε ἕνα μέρος ἀπ᾽ αὐτὰ ποὺ ἔβαζαν μέσα. Εἶπε, λοιπόν, ὁ Ἰησοῦς· ἄφησέ την, τὸ ἔχει κρατήσει αὐτὸ γιὰ τὴν ἡμέρα τοῦ ἐνταφιασμοῦ μου. Διότι τοὺς φτωχοὺς τοὺς ἔχετε πάντοτε μαζί σας, ἐμένα ὅμως δὲν θὰ μὲ ἔχετε πάντοτε. Πληροφορήθηκε τότε πολὺς ὄχλος ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους ὅτι εἶναι ἐκεῖ, καὶ ἦλθαν ὄχι μόνο γιὰ τὸν Ἰησοῦ, ἀλλὰ γιὰ νὰ δοῦν καὶ τὸ Λάζαρο ποὺ ἀνέστησε ἀπὸ τοὺς νεκρούς. Σκέφτηκαν οἱ ἀρχιερεῖς νὰ σκοτώσουν καὶ τὸ Λάζαρο, διότι πολλοὶ ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους πῆγαν γι᾽ αὐτὸν καὶ πίστεψαν στὸν Ἰησοῦ. Τὴν ἄλλη μέρα πολὺς ὄχλος ποὺ ἦλθε γιὰ τὴ γιορτή, ὅταν ἄκουσε ὅτι ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς στὰ Ἱεροσόλυμα, πῆραν τὰ βάϊα ἀπὸ τοὺς φοίνικες καὶ βγῆκαν ἔξω γιὰ νὰ τὸν προϋπαντήσουν, καὶ φώναζαν· Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος στὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου, ὁ βασιλιὰς τοῦ Ἰσραήλ. Βρῆκε τότε ὁ Ἰησοῦς ἕνα γαϊδουράκι καὶ κάθισε ἐπάνω σ᾽ αὐτό, καθὼς εἶναι γραμμένο· μὴ φοβᾶσαι, θυγατέρα Σιών· ἰδές, ὁ βασιλιάς σου ἔρχεται καθισμένος ἐπάνω σὲ πουλάρι ὄνου. Αὐτὸ πρῶτα οἱ μαθητές του δὲν τὸ κατάλαβαν, ἀλλὰ ὅταν δοξάστηκε ὁ Ἰησοῦς, τότε θυμήθηκαν ὅτι αὐτὰ ἦταν γραμμένα γι᾽ αὐτόν, καὶ αὐτὰ ἔκαμαν γι᾽ αὐτόν. Ἔδινε τὴ μαρτυρία ὁ ὄχλος ποὺ ἦταν μαζί του ὅτι φώναξε τὸ Λάζαρο ἀπὸ τὸ μνημεῖο καὶ τὸν ἀνέστησε ἀπὸ τοὺς νεκρούς. Γι᾽ αὐτὸ καὶ τὸν προϋπάντησε ὁ ὄχλος διότι ἄκουσε ὅτι ἔκαμε αὐτὸ ἐδῶ τὸ σημεῖο».
* * *
Στὴν εὐαγγελικὴ αὐτὴ περικοπὴ βλέπουμε τόν Ἰησοῦ Χριστὸ, ἐπειδή ἀνέστησε τὸ Λάζαρο ἀπὸ τὸν τάφο, οἱ δυὸ ἀδελφές του, ἡ Μάρθα καὶ ἡ Μαρία προσπαθοῦν Τοῦ νὰ ἐκφράσουν τὴν εἰλικρινῆ καὶ μεγάλη τους εὐγνωμοσύνη, ἡ κάθε μία μὲ τὸ δικό της τρόπο.
Ἡ Μάρθα μὲ ἕνα καλὸ δεῖπνο, καὶ ἡ Μαρία μὲ μία λίτρα ὁλοκάθαρο πλύτιμο μύρο ἀπὸ νάρδο. Γιὰ μεγαλύτερη ἔκφραση ἀγάπης ἡ Μαρία χύνει ὅλο τὸ μύρο της στὰ πόδια τοῦ Κυρίου καὶ τὰ σκουπίζει μὲ τὰ ἴδια τὰ μαλλιά της ἀπὸ τὸ κεφάλι. Ὁ Ἰούδας τὴν πράξη αὐτὴ τῆς Μαρίας τὴ θεωρεῖ σπατάλη· λέει ὅτι θὰ ἦταν καλύτερα νὰ δοθῆ τὸ χρῆμα αὐτὸ γιὰ τοὺς φτωχούς, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα ἐνδιαφέρεται γιὰ τὸν ἑαυτό του· νὰ μποροῦσε νὰ πωλήση αὐτὸ καὶ νὰ κρατήση κάτι καὶ γι᾽ αὐτόν. Δὲν μποροῦν μερικοὶ νὰ καταλάβουν ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει χρέος νὰ προσφέρη κάτι ἀπ᾽ αὐτὸ ποὺ ἔχει καὶ στὸ Θεό, θυσία, ὅπως ἐδῶ ἡ Μαρία, γι᾽ αὐτὸ καὶ λέγουν τὰ λόγια τοῦ Ἰούδα· «γιατί αὐτὸ δὲν δόθηκε στοὺς φτωχούς;», ἐνῶ στὸ βάθος κρύβεται ἡ φιλαργυρία.
Ἀκόμα βλέπουμε στὴν εὐαγγελικὴ αὐτὴ περικοπὴ τὸν Ἰησοῦ νὰ ἔρχεται στὰ Ἰεροσόλυμα ταπεινά, καθισμένος ἐπάνω σὲ ἕνα γαϊδουράκι, καὶ ὁ πολὺς ὄχλος τῶν ἀνθρώπων ποὺ εἶχε μαζευτεῖ ἐκεῖνες τῆς μέρες ἐκεῖ γιὰ τὴ μεγάλη ἑορτὴ τοῦ Πάσχα νὰ τὸν ὑποδέχεται ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη μὲ βάϊα ἀπὸ τοὺς φοίνικες καὶ φωνές· «ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ». Τὰ λόγια τοῦ ἁπλοϊκοῦ αὐτοῦ λαοῦ ἐκπληρώνουν ὅσα οἱ Προφῆτες προεῖπαν γιὰ τὴ θριαμβευτικὴ αὐτὴ εἴσοδο τοῦ Κυρίου στὰ Ἱεροσόλυμα· δείχνουν ἀκόμα πὼς αὐτὸς εἶναι ὁ πραγματικὸς βασιλιὰς τοῦ νέου Ἰσραήλ, στὸν ὁποῖο καλοῦνται ὅλα τὰ ἔθνη τῆς γῆς νὰ ἔλθουν καὶ νὰ τὸν προσκυνήσουν. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ αἰώνιος Βασιλιὰς τῶν βασιλευόντων καὶ ὁ Κύριος τῶν κυριευόντων.
Ἡ πόλη σείεται ὅλη· νομίζει κανεὶς ὅτι ὅλοι αὐτοὶ πίστεψαν στ᾽ ἀλήθεια στὸ Χριστὸ καὶ τὸν ἀνακήρυξαν βασιλιά τους. Ἡ φωνὴ ὅμως τοῦ ὄχλου, ὅσο δυνατὴ καὶ πολυπληθὴς καὶ ἄν εἶναι ποτὲ δὲν ἐκφράζει τὴν ἀλήθεια, εἶναι ἀέρας δυνατὸς ποὺ γρήγορα φεύγει καὶ χάνεται. Αὐτὸς ὁ ὄχλος ποὺ σήμερα φωνάζει τὸ «ὡσαννὰ» στὸ Χριστό, ὁ ἴδιος σὲ λίγες μέρες, πάλι γιὰ τὸ Χριστό, θὰ φωνάζη στὸν Πιλᾶτο: «ἆρον ἆρον σταύρωσον αὐτόν». Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ὅμως μένει στοὺς αἰῶνες· καὶ σήμερα θριαμβευτὴς στὰ Ἱεροσόλυμα, καὶ μεθαύριο ταπεινωμένος καὶ καρφωμένος ἐπάνω στὸ σταυρὸ εἶναι ὁ ἴδιος, ὁ αἰώνιος νικητὴς ποὺ νίκησε τὸ θάνατο μὲ τὸ θάνατό του καὶ χάρισε σὲ μᾶς τὴν αἰώνια ζωή. «Αὐτῷ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων». Ἀμήν.
π. Γ.Δ.Σ.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

ΤΟ ΑΜΦΙΛΕΓΟΜΕΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ





                                                Μπακοδήμου Στ. Νικολάου, θεολόγου

                                
Είναι το πιο αμφιλεγόμενο πρόσωπο της Καινής Διαθήκης. Τι γνωρίζουμε για τη ζωή του πριν γίνει μαθητής του Ιησού; Γιατί πρόδωσε τον Χριστό;  Τί εξυπηρετούσε το «φιλί του Ιούδα»;
Στην Καινή Διαθήκη δεν υπάρχουν πραγματικά τόσες πληροφορίες όσες θα ήθελαν οι άνθρωποι να γνωρίζουν για την καταγωγή του και την οικογένειά του. Όπως, δεν υπάρχει και εξήγηση για το πώς τον επέλεξε ο Ιησούς ως μαθητή Του. Το μόνο που μπορούμε να αλιεύσουμε είναι σημεία από διαλόγους μέσα στην Καινή διαθήκη και πράξεις που μπορούν να ερμηνευτούν. Στο κατά Ιωάννην  ο διάλογος μεταξύ του Ιησού και του Ιούδα, δίνει ένα μικρό δείγμα του χαρακτήρα του: Την ώρα που η Μαρία, η αδελφή του Λαζάρου έπλενε με το πιο ακριβό μύρο τα πόδια του Χριστού, ο Ιούδας αναρωτήθηκε αν ήξεραν ότι αν πουλούσαν το μύρο θα κέρδιζαν τουλάχιστον 300 δηνάρια, τα οποία θα μπορούσαν να τα μοιράσουν στους φτωχούς. Η απάντηση του Ιησού ήταν άμεση: για τους φτωχούς θα έχουν τη δυνατότητα να φροντίζουν για πάντα, για τον ίδιο όμως όχι.
Το χειρόγραφο του Αγιορείτη για την ιστορία του Ιούδα
Ένα κείμενο που προέρχεται από χειρόγραφο της Ιεράς Μονής Ιβήρων, αντίγραφο του οποίου απόκειται στο Κελί του Αγίου Γοβδελά του Πέρσου της Ιεράς Μονής Ιβήρων, το οποίο αντέγραψε και εξέδωσε ο Αγιορείτης και Ιερομόναχος Αβέρκιος το 1895 και το 1896 στη Βάρνα, μιλάει για τον Ιούδα.
Σύμφωνα με αυτό, ο Ιούδας καταγόταν από την Ισκάρια και ο πατέρας του ονομάζονταν Ρόβελ. Μια νύχτα η μητέρα του ξύπνησε έντρομη από έναν εφιάλτη που είχε δει στον ύπνο της, σύμφωνα με τον οποίον εάν συλλάμβανε παιδί αρσενικό θα ήταν ο χαλασμός της γενιάς των Εβραίων. Τη νύχτα εκείνη συνέλαβε και γέννησε μετά από καιρό αγόρι. Φοβούμενοι ότι ο εφιάλτης θα βγει αληθινός, κατασκεύασαν ένα κιβώτιο, σαν αυτό που είχαν φτιάξει στην Αίγυπτο για τον Μωυσή, τοποθέτησαν το παιδί τους μέσα σε αυτό και το άφησαν στη θάλασσα της Γαλιλαίας.
Απέναντι από την Ισκαρία, υπήρχε ένα νησάκι όπου ξεχειμώνιαζαν οι ποιμένες με τα κοπάδια τους. Μάζεψαν το παιδί, το μεγάλωσαν, του έδωσαν το όνομα Ιούδας και το έστειλαν στην Ισκαρία για να το αναλάβει κάποια οικογένεια. Συμπτωματικά, το ανέλαβε η φυσική του οικογένεια, η οποία είχε ήδη αποκτήσει άλλο ένα παιδί. Ο Ιούδας σύμφωνα με το χειρόγραφο κακοποιούσε συχνά τον αδελφό του, αναλογιζόμενος πονηρά την διανομή της πατρικής περιουσίας. Κάποια ημέρα τον σκότωσε, χτυπώντας τον με πέτρα στο κεφάλι και έφυγε για τα Ιεροσόλυμα, αφήνοντας τους γονείς απαρηγόρητους να αναζητούν και τα δυο παιδιά.
Στα Ιεροσόλυμα γνώρισε τον Ηρώδη, ο οποίος τον τοποθέτησε επιμελητή στην υπηρεσία του με αποστολή να προμηθεύεται τα αναγκαία προϊόντα και πράγματα για τα ανάκτορα. Κατόπιν πολλών χρόνων, οι γονείς του Ιούδα, πούλησαν την περιουσία τους στην Ισκάρια και εγκαταστάθηκαν στα Ιεροσόλυμα δίπλα στο παλάτι του Ηρώδη σε μια εξαιρετική κατοικία με κήπους. 
Ο Ηρώδης, που απολάμβανε την ομορφιά των κήπων του Ρόβελ, δέχθηκε πρόταση από τον  Ιούδα να πάει και να του φέρει καρπούς και άνθη από τον κήπο του Ρόβελ, χωρίς να γνωρίζει ότι εκεί ήταν οι γονείς του. Πράγματι, πήδηξε και μπήκε παράνομα στους κήπους του πατέρα του, έκοψε άνθη και καρπούς, επιστρέφοντας όμως έπεσε πάνω στον Ρόβελ, ο οποίος του έκανε παρατήρηση, χωρίς να καταλάβει ότι ήταν ο χαμένος γιός του. Τότε ο Ιούδας τον σκότωσε με τον ίδιο τρόπο που είχε σκοτώσει και τον μικρό του αδελφό. Διηγήθηκε τα συμβάντα στον Ηρώδη, αλλά ο βασιλιάς σιώπησε για τον θάνατο του Ρόβελ και διέταξε τον Ιούδα να παντρευτεί τη χήρα του Ρόβελ, για να γίνει κληρονόμος της περιουσίας της. Εκείνη δέχθηκε από φόβο, χωρίς να γνωρίζει ότι πρόκειται για τον χαμένο γιό της. Με το πέρασμα του χρόνου ο Ιούδας απέκτησε μαζί της παιδί. 
Μία  ημέρα, που αυτή έκλαιγε για όσα είχε ζήσει, τα διηγήθηκε στον Ιούδα, ο οποίος συνειδητοποίησε ποια είναι και της αποκάλυψε την ταυτότητά του. Εκείνη διέρρηξε τα ιμάτιά της, θρήνησε απαρηγόρητη για την αμαρτία της και ο Ιούδας, αναλογιζόμενος τα μεγάλα κακουργήματα που είχε διαπράξει, έφυγε και πήγε να συναντήσει τον Χριστό, για τον οποίον είχε ακούσει, προκειμένου να εξιλεωθεί η ψυχή του. Ο Χριστός τον δέχθηκε και τον έκανε μαθητή του, αναθέτοντάς του το ταμείο, τα χρήματα που κάλυπταν τις ανάγκες της ιεράς συνοδείας του Χριστού και των Αποστόλων του. Το πάθος της φιλαργυρίας τον οδήγησε να πουλήσει τον Διδάσκαλό του και Θεό για τριάκοντα αργύρια. Μετά την ανίερη πράξη του επέστρεψε τα τριάντα αργύρια στους Γραμματείς και Φαρισαίους, και απελπισμένος κρεμάστηκε. Ως πονηρός, κρεμάσθηκε, για να προλάβει να κατέβει στον Άδη, πριν κατέλθει ο Κύριος και να ελευθερωθεί κι αυτός μαζί με τους προπάτορες. Έμεινε όμως, κρεμασμένος στο δέντρο ως την στιγμή που αναστήθηκε ο Κύριος και τότε ξεψύχησε.
 Οι θεωρίες σχετικά με την προδοσία
Ο Ιωάννης που έχει κρίνει ως σκληρό τον Ιούδα κατέληξε  στο ότι η πράξη της προδοσίας από τον Ιούδα έγινε γιατί ο διάβολος του έβαλε την ιδέα. Ακριβώς το ίδιο που ισχυρίζεται και ο Λουκάς. Από την άλλη ο Ματθαίος και ο Μάρκος γράφουν πως ο Ιούδας πρόδωσε τον Ιησού αποκλειστικά και μόνο για τα 30 αργύρια.
Μία άλλη εκδοχή, που μοιάζει πιο λογική υποστηρίζει πως ο Ιούδας περίμενε από τον Ιησού να ελευθερώσει τους Εβραίους από τη ρωμαϊκή κατοχή και μόλις συνειδητοποίησε ότι δεν είχε κάτι τέτοιο στο μυαλό του απογοητεύτηκε και τον πρόδωσε. Υπάρχουν μελετητές που υποστηρίζουν πως ο Ιούδας προσπάθησε να αναγκάσει τον Ιησού να επιδείξει τις δυνάμεις του, υπάρχει ακόμα η θεωρία πως ο Ιούδας ήταν μέρος ενός ευρύτερου θεϊκού σχεδίου. Τίποτα, όμως, δεν αποδεικνύεται και όλα παραμένουν θεωρίες. Τα ξεκάθαρα κίνητρα που αναφέρονται από τους Ευαγγελιστές είναι η φιλαργυρία και η επίδραση του σατανά.
Το φιλί του Ιούδα
Αυτό το φιλί που δόθηκε -φαινομενικά- για τα 30 αργύρια στοίχισε στον Ιούδα την αιώνια τιμωρία στην κόλαση και επηρέασε όσο κανένα άλλο γεγονός τη χριστιανική και την παγκόσμια ιστορία. 
Ποιους σκοπούς εξυπηρετούσε, όμως, αυτό το φιλί; 
Το σκηνικό: Ο Ιησούς προσευχόταν στον κήπο της Γεσθημανή μετά τον Μυστικό Δείπνο, ενώ τον συνόδευαν ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης που έμειναν πολύ μακριά του. Ξαφνικά ακούστηκε μια μεγάλη φασαρία και εμφανίστηκε ο Ιούδας ακολουθούμενος από όχλο. Ρωμαίοι στρατιώτες και άνθρωποι των αρχιερέων κρατώντας φανούς, ξίφη και ξύλα ήταν ανάμεσα στον όχλο. Ο Ιούδας πλησίασε τον Ιησού και του απηύθυνε τον χαιρετισμό «Χαίρε Ραββί» και έπειτα τον φίλησε.  Μόλις τον είχε προδώσει.
Η σύλληψη: «Με φίλημα ήρθες να προδώσεις τον Υιό του Ανθρώπου;», ήταν η ερώτηση που έλαβε ο Ιούδας μετά την πράξη του σύμφωνα με τον Λουκά, ενώ την ίδια στιγμή οι στρατιώτες συλλάμβαναν τον Ιησού και του έδεναν τα χέρια. Ο Πέτρος αντέδρασε κόβοντας το αυτί ενός από τους δούλους του αρχιερέα που συνόδευε τους στρατιώτες. Ο Ιησούς τον επέπληξε, λέγοντάς του «μάχαιραν έδωκας, μάχαιραν θα λάβεις». Ο Ιησούς αναρωτήθηκε δυνατά, απευθυνόμενος στους ανθρώπους που τον συνέλαβαν: «Γιατί ήρθατε με μαχαίρια και ξύλα να με συλλάβετε; Κάθε μέρα καθόμουν κοντά σας και δίδασκα στο ιερό. Γιατί δε με πιάσατε τότε;».
Οι απορίες 
Τα τρία βασικότερα ερωτήματα που έχουν τεθεί μέσα στους αιώνες για την πράξη του Ιούδα είναι τα εξής:
1- Γιατί οι Ρωμαίοι χρειάζονταν τον Ιούδα να τους υποδείξει τον Ιησού, αφού ήταν ένα γνωστό πρόσωπο λόγω των διδασκαλιών Του;  
Οι απαντήσεις που έχουν αποπειραθεί να δώσουν εξήγηση κατά καιρούς, συγκλίνουν στο ότι προφανώς οι Ρωμαίοι στρατιώτες μπορεί να μην Τον αναγνώριζαν μέσα στη νύχτα, αφού δεν Του έδιναν ποτέ ιδιαίτερη σημασία. Επίσης, ο Ιούδας ήταν εκείνος που γνώριζε τα μέρη που σύχναζε ο Ιησούς και όλα έπρεπε να γίνουν γρήγορα και ήσυχα, ώστε να μη δημιουργηθούν έντονες αντιδράσεις. 
2- Γιατί ο Ιησούς συμπεριέλαβε τον Ιούδα στους μαθητές Του, αφού γνώριζε πως θα τον προδώσει;
Οι απαντήσεις ποικίλουν, αλλά οι περισσότερες επικεντρώνονται στο θέμα της «ελεύθερης βούλησης», η οποία είναι και θεμέλιο της χριστιανικής πίστης. Δηλαδή, ο Ιούδας αφέθηκε ελεύθερος να κάνει την επιλογή του. Ο Ιησούς δεν ήθελε να τον επηρεάσει ούτε να τον απαλλάξει.Μάλιστα είχε πει, σύμφωνα με τον Ιωάννη: «Εγώ ξέρω ποιους διάλεξα για μαθητές μου». Μήπως, τελικά, ο Ιούδας αποτέλεσε -άθελά του- μέρος ενός θεϊκού σχεδίου;
3- Γιατί ο Πέτρος δεν επιτέθηκε στον Ιούδα,αλλά στον δούλο;
Ένα από τα ερωτήματα που κανένας δεν κατάφερε πραγματικά να απαντήσει. Όσοι προσπάθησαν μάλλον άγγιξαν την...αστυνομική μεριά του μυστηρίου και κατέληξαν στο ότι ο Πέτρος προφανώς φοβήθηκε να επιτεθεί στον Ιούδα που βρισκόταν ανάμεσα στους στρατιώτες ή δεν αντιλήφθηκε τον ρόλο του Ιούδα, αφού βρισκόταν μακριά μαζί με τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη. Η αντίδραση του Πέτρου είναι μια ένδειξη πως ο Ιούδας δεν είχε δώσει μέχρι τότε δείγματα κακού χαρακτήρα, γι’ αυτό και κανείς από τους μαθητές δεν είχε υποψιαστεί πως ήθελε να προδώσει τον Δάσκαλο.
Καλό Πάσχα και καλή Ανάσταση σε όλους!!





Τετάρτη 5 Απριλίου 2017

Τι συμβολίζει η σημαία της Ευρωπαϊκής Ενωσης

Η σημαία της Ε.Ε είναι μπλέ χρώματος με 12 κίτρινα αστέρια. Τα αστέρια αυτά συμβολίζουν τους 12 Αποστόλους του Χριστού. Η σημαία είναι εμπνευσμένη από τη βιτρό εικόνα της Παναγίας στον καθεδρικό του Στρασβούργου στη Γαλλία όπου και αυτή έχει 12 κιτρινα αστέρια στο μπλέ φόντο του φορέματος της Παναγίας

Χαιρετισμοί (2) από την Ημερίδα υπέρ της Μετανοίας(13/02/17)



Θεσσαλονίκη, 24-02-2017

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ κ. ΓΑΝΩΤΗ

Η  Μετάνοια για την οποία μιλάει η Εκκλησία μας – η οποία δεν είναι μία απλή μεταμέλεια δηλαδή, η ψύχραιμη διαπίστωση ενός λάθους που θέλει επιδιόρθωση – αλλά, ο συγκλονισμός του ανθρώπου για την αποστασία του από τον Θεό, που δεν είναι λάθος επιδιορθώσιμο αλλά, επεισόδιο καρδιακό και υπαρξιακό. Αυτή είναι η μετάνοια που ψάχνουμε να την βρούμε στα βάθη της καρδιάς μας και να ζητήσουμε από τον Θεό την θεραπεία του τραύματός μας.
Ο άνθρωπος αμάρτησε όχι μόνο ως άτομο-πρόσωπο αλλά και, συλλογικά ως ανθρωπότητα. Και με τις δύο αυτές υποστάσεις ο άνθρωπος χρωστάει μία μετάνοια.
Όταν αμάρτησαν οι πρωτόπλαστοι αποτελούσαν την ανθρωπότητα ολόκληρη και από τότε παρά τις προσωπικές περιπτώσεις αγιότητας όπως λ.χ.: ο Αβραάμ και άλλοι Πατέρες, η ανθρωπότητα βαδίζει έναν δρόμο του πολιτισμού. Όλον αυτόν τον πολιτισμό τον πραγματοποίησε για την δόξα της ανθρωπότητας από συλλογική αλαζονεία. Ας μην ξεχνάμε ότι αυτό είναι και το έργο του Εωσφόρου με όλο το τάγμα του.
Έτσι λοιπόν, ως μέλος και εκπρόσωπος όλης της ανθρωπότητας ο καθένας μας χρωστάει μια μετάνοια για ό,τι καταφέραμε μέσα στον παγκόσμιο πολιτισμό, χωρίς να είναι προσφορά στη δόξα του Θεού.
Σε αυτό μας βοηθάει και η αποτυχία του παγκόσμιου πολιτισμού να δώσει στον άνθρωπο αληθινή αγαλλίαση όλα τα μέσα ευημερίας που του είχε επινοήσει. Ακολουθεί και η αληθινή μετάνοια του καθενός για τη δική του προσωπική αμαρτία δεν είναι μόνο τα μικρά και τα μεγάλα εγκλήματα αλλά και, η κάθε στιγμή που ζούμε χωρίς να αισθανόμαστε τέκνα Θεού.
Γι’ αυτό πάντοτε οι Πατέρες επινόησαν και μας συμβουλεύουν την αδιάκοπη προσευχή… Όλα αυτά τα διαπραγματεύεται η Εκκλησία μας πάντοτε βέβαια αλλά και, ιδιαίτερα στις περιόδους εντατικότερης προσευχής, όπως είναι οι περίοδοι νηστειών. Βλέπουμε ότι η τέλεια μετάνοια συνδυάζεται πάντοτε και με την προσευχή και με τη νηστεία. Πρέπει να φανταστούμε ή καλύτερα να αισθανθούμε ότι με την αλαζονεία της ιστορίας μέσα στους αγώνες, έχουμε αποκτήσει μία ενδιάθετη αυθόρμητη ανταρσία που λειτουργεί και χωρίς τη θέληση μας.
Γι αυτό και οι περίοδοι των νηστειών αποβλέπουν στο να υποτάξουμε συνειδητά κάθε ασυνείδητη εκδήλωση αυτής της ανταρσίας. Η Εκκλησία μας συμβολίζει αυτές τις περιόδους με το στάδιο των αγωνισμάτων. Στα αθλητικά στάδια τιμώνται οι πρωταθλητές. Στα στάδια της Εκκλησίας τιμώνται όσοι περάσουν την  πύλη του σταδίου, γι’ αυτό και λέγονται Άγιοι.
Λοιπόν, ας αποφασίσουμε να μπούμε στο στάδιο, με τη βοήθεια του Θεού και από εμάς εξαρτάται η σωτηρία μας...
 


ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ
Καθηγουμένου Ι. Μονής Μεταμορφώσεως
του Σωτήρος Σοχού
Αρχιμ,. Ιωαννίκιου

Επίκαιρη η ωραία Ημερίδα σας, αγαπητά μας παιδιά και φοιτητές της Εκκλησίας της Θεσσαλονίκης που διοργανώσατε με τις ευλογίες του Παναγιωτάτου κ.κ. Ανθίμου. Επίκαιρη εφ’ όσον ευρισκόμεθα στο ευλογημένο και αθλητικό στάδιο της Μ. Τεσσαρακοστής, που κατ’ εξοχήν μας καλεί στο καθαρτικό και αποτοξινωτικό άθλημα της Μετάνοιας. Στο Άγιον Όρος όταν έπιναν νερό τα παλιά γεροντάκια έλεγαν «Καλή μετάνοια, πατέρες.». Το μεγαλείο και το μυστήριο της Μετάνοιας το έζησαν και το ζουν πολύ έντονα όλοι οι Άγιοι. Το ύμνησαν και το υμνούν όλοι οι υμνογράφοι της Τεσσαρακοστής. Ιδιαιτέρως το υμνεί και το μεγαλύνει ο χρυσούς στο στόμα και στην ψυχή Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος. Ένας άλλος αγωνιστής κα αθλητής της Μετανοίας λέει: «Μετάνοια εστίν ανάκλησις βαπτίσματος. Συνθήκη προς Θεόν δευτέρου βίου. Μετάνοια εστίν επάνοδος του νου εις της οικείαν τάξιν.».
Προϋπόθεση, αλλά και απόρροια, της Μετάνοιας είναι η κατάνυξη. Γι’ αυτό και το Τριώδιο λέγεται Κατανυκτικόν Τριώδιον. Καλό Στάδιο, λοιπόν αδελφοί! Καλή άθληση! Καλά και νέα ρεκόρ! Καλή νίκη! Αμήν.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...