Επιδημία γρίπης το 1918 στο Μικρόβαλτο – Είχαν πεθάνει πάνω από 60 άτομα (από το βιβλίο του Δάσκαλου Ηλ. Λαμπρέτσα «ΜΙΚΡΟΒΑΛΤΟ»)

Το φθινόπωρο του 1918 μεγάλη συμφορά έπληξε τον τόπο μας. Ήταν μια φοβερή επιδημία γρίπης, που έστελνε καθημερινά εκατοντάδες άτομα στον τάφο. Οι παπάδες δεν πρόφταιναν να θάβουν τους νεκρούς*. Από μέρους της επιστήμης ουδεμία βοήθεια παρείχετο, γιατί ούτε γιατροί υπήρχαν την εποχή εκείνη, ούτε φάρμακα για την καταπολέμηση του θανατικού.
«Ιδίως θραύουν έκαμε η γρίππη εις μικρά χωρία, ένθα λόγω της αμαθείας, της κακοδιαίτης και τον ακαθάρτου της βιώσεως μετεδίδετο αστραπιαίως και επέφερε αθρόους θανάτους ελλείψει ιατρικής αρωγής και φαρμάκων” αναφέρει στις 18.11.1918 η εφημερίδα “Ηχώ της Μακεδονίας”, προσθέτοντας, πως οι θά­νατοι στην επαρχία Σερβίων μόνον, ανήλθαν σε 150.
Πολυάριθμα ήταν τα θύματα της θανατηφόρας αυτής αρρώστιας και στο Μικρόβαλτο. Όπως θυμούνται οι ηλικιωμένοι κάθε μέρα πέθαιναν 4-5 άτο­μα. Τότε ξεκληρίστηκαν ολοκληρωτικά οι οικογένειες του Παπαπαύλου, του Γιαννοτζήμου, του Τσιλιαντώνη, του Τσιλιαμήκα, του Μαλλομήκα, του Μπαντή και του Σταθολιόλιου. Πέθαναν πάνω από 60 άτομα. Την φοβερή εκεί­νη ώρα της οδύνης και της απελπισίας ο λογισμός και η σκέψη όλων στρά­φηκε στο θαυματουργό Άγιο-Νικάνορα. Δύο νέοι κάτοικοι του Μικροβάλτου στάλθηκαν τότε στο ελπιδοφόρο μοναστήρι της Ζάβορδας να παραλά­βουν και να φέρνουν στο χωριό τα ιερά λείψανα του Αγίου, που φυλάσσο­νται σε ασημένιες λειψανοθήκες.
Όταν οι απεσταλμένοι με τα ιερά λείψανα στην επιστροφή τους πλησία­ζαν το χωριό, η καμπάνα της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου άρχισε να χτυ­πά ειδοποιώντας σχετικά τους κατοίκους, οι οποίοι εξήλθαν με αναμμένες λαμπάδες να προϋπαντήσουν τον Άγιο, στον οποίο εναπόθεσαν όλες τους τις ελπίδες για την εξουδετέρωση του θανατικού.
Από τη στιγμή που τα λείψανα του Αγίου Νικάνορα έφτασαν στην εκ­κλησία και έγινε αγιασμός, το θαύμα συντελέστηκε, υποστηρίζουν οι παπ­πούδες. Τα κρούσματα περιορίστηκαν και οι άρρωστοι έγιναν καλά. Με τη χάρη του Αγίου Νικάνορα το θανατικό σταμάτησε.
*Η επιδημία της γρίπης του 1918 ήταν παγκόσμια και τόσο θανατηφόρα, που τα θύματά της υπολογίζονταν πως ξεπέρασαν τα 15 εκατομμύρια σ’ όλο τον κόσμο. Η αρχική της εστία δεν έχει εξακριβωθεί. Φαίνεται πως εμφανίστηκε συγχρόνως σε διάφορα μέρη. Η ονομασία της “ισπανική γρίπη” που της δόθηκε τότε οφείλονταν σε λανθα­σμένη ιδέα ότι πρωτοεμφανίστηκε με τη θανατηφόρο μορφή της στην Ισπανία.

Πηγη:http://www.mikrovalto.gr/

Η παρέμβαση Ιερώνυμου: Δεν υπάρχει μετρητής πίστης - Σεβόμαστε την επιστήμη

Η Εκκλησία μας ουδέποτε στάθηκε απέναντι στην Επιστήμη και ουδέποτε επιχείρησε να την υποκαταστήσει. Όμως, ούτε η Επιστήμη επιχείρησε ποτέ να υποκαταστήσει την Εκκλησία στα θέματα Πίστης. 

«Η Εκκλησία μας όλους τους αγκαλιάζει, όλους τους αγαπά και για όλους προσεύχεται. Ούτε μετρητή πίστης διαθέτει ούτε οι κληρικοί μας τηρούν "παρουσιολόγιο" στους Ιερούς Ναούς. Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ζουν και ενεργούν σε πνεύμα ελευθερίας του προσώπου, διαθέτοντας, ταυτόχρονα, ανεπτυγμένο το αίσθημα τόσο της εθνικής όσο και της ατομικής ευθύνης», τονίζει, μεταξύ άλλων, και αποκλειστικά στο Αθηναϊκό – Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων για το θέμα εξάπλωσης του κορωνοϊού, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος.

Αναλυτικότερα, η δήλωση του Προκαθημένου της Ελλαδικής Εκκλησίας έχει ως εξής:

«Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, με αίσθημα ευθύνης έναντι του Θεού και του ελληνικού λαού, στάθηκε από την πρώτη στιγμή αρωγός και συμπαραστάτης στην εθνική προσπάθεια αποτροπής της εξάπλωσης του κορωνοϊού, ενημερώνοντας, σύμφωνα με τις οδηγίες της Πολιτείας, τους πολίτες. Επίσης, από την πρώτη στιγμή, τάχθηκε πλήρως με τις αποφάσεις των αρμοδίων υπευθύνων κρατικών φορέων σχετικά με τη λήψη των αναγκαίων μέτρων για την προφύλαξη της δημόσιας υγείας, αποφάσεις τις οποίες εφάρμοσε και εφαρμόζει.  

Η Εκκλησία μας όλους τους αγκαλιάζει, όλους τους αγαπά και για όλους προσεύχεται. Ούτε μετρητή πίστης διαθέτει ούτε οι κληρικοί μας τηρούν "παρουσιολόγιο" στους Ιερούς Ναούς. Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ζουν και ενεργούν σε πνεύμα ελευθερίας του προσώπου, διαθέτοντας, ταυτόχρονα, ανεπτυγμένο το αίσθημα τόσο της εθνικής όσο και της ατομικής ευθύνης. Και για την Εκκλησία μας, είναι προφανές ότι όσοι ανθρωπίνως ανησυχούν και φοβούνται και όσοι ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού είναι το ίδιο πιστοί Χριστιανοί  με όλους τους υπόλοιπους. 

Η Εκκλησία μας ουδέποτε στάθηκε απέναντι στην Επιστήμη και ουδέποτε επιχείρησε να την υποκαταστήσει. Όμως, ούτε η Επιστήμη επιχείρησε ποτέ να υποκαταστήσει την Εκκλησία στα θέματα Πίστης. 

Προκαλεί, πάντως, αφάνταστη λύπη και βαθιά πικρία η απόπειρα ορισμένων, δήθεν ελιτίστικων, κέντρων που αγνοούν και τα στοιχειώδη της Πίστεως και τα δεδομένα της ελληνικής πραγματικότητας, να μετατοπίσουν, δολίως και τεχνηέντως, τη συζήτηση σε καθαρά πνευματικά ζητήματα, διότι προφανώς αυτοσυντηρούνται  ή δικαιολογούν την ύπαρξή τους από διχαστικές λογικές, οι οποίες τορπιλίζουν την ίδια την εθνική συναίνεση και ομοψυχία, που η Πατρίδα μας, αυτές τις στιγμές, έχει τόσο ανάγκη». 

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Κοροναϊός: Ανησυχία και πρόσθετα μέτρα στο Άγιον Όρος

Προηπτικά μέτρα λαμβάνουν όλες οι Μονές, αγρυπνία για τον κοροναϊό στις 28 Μαρτίου. Τι αποφάσισε η Ιερά Κοινότητα

Ανησυχία και προβληματισμός στο Άγιον Όρος για τα κρούσματα του κοροναϊού, αλλά και για την -απευκταία- εμφάνιση κρούσματος

εντός της Αθωνικής Πολιτείας. Σε συνεδρίασή της που ολοκληρώθηκε πριν από λίγη ώρα η Ιερά Κοινότητα εξέφρασε την ανησυχία της για την εξάπλωση του επικίνδυνου ιού και αποφασίστηκε η λήψη μέτρων κατά Μονή. Η ακύρωση πολλών διαμονητηρίων, κυρίως προσκυνητών από το εξωτερικό, μειώνει προς το παρόν τον κίνδυνο εμφάνισης κρούσματος, ωστόσο η πολιτική διοίκηση, η αστυνομία, το λιμενικό και οι μοναχοί παραμένουν σε αυξημένη ετοιμότητα. Σε εκείνο που συμφώνησαν όλοι, είναι η αυτοσυγκράτηση και η λήψη μέτρων υγιεινής και προστασίας, ενώ την Παρασκευή 28 Μαρτίου θα γίνει αγρυπνία σε όλες τις μονές, αλλά και στο Ναό του Πρωτάτου στις Καρυές, για τους νοσούντες και για την προστασία του γενικού πληθυσμού.

«Θα ήταν υποκρισία να απαγορεύσουμε την είσοδο στους προσκυνητές κι εμείς να μπαινοβγαίνουμε σαν να μην συμβαίνει κάτι, όπως επίσης και να απομακρύνουμε τον κόσμο από το Περιβόλι της Παναγίας. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να στείλουμε το μήνυμα ότι εμείς εδώ, είμαστε κάτι άλλο. Συμπάσχουμε με όλο τον κόσμο και προσευχόμαστε για να ξεπεραστεί αυτή η κρίση με όσο το δυνατόν λιγότερες συνέπειες», είπε στο ethnos.gr, εκπρόσωπος Μονής, που επιβεβαίωσε ότι έχει μειωθεί ο αριθμός των προσκυνητών που εισέρχονται τις τελευταίες μέρες. Σε πλήρη ετοιμότητα είναι το Κέντρο Υγείας στις Καρυές και όλες οι αρχές, ενώ έγινε ενημέρωση για το τι θα συμβεί σε περίπτωση που παρουσιαστεί κάποιο κρούσμα, ανάλογα με το αν είναι σε προσκυνητή ή σε μοναχό.

Πηγή: ethnos.gr

Αγιοκατατάξεις Οσίων Γερόντων Ιωσήφ του Ησυχαστού, Δανιήλ Κατουνακιώτη, Εφραίμ Κατουνακιώτη

Έλαβε χώρα εκ μέρους της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, η πολυαναμενόμενη Αγιοκατάταξη του Οσίου Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού, καθώς αυτή είχε προαναγγελθεί δια στόματος του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου στις 20 Οκτωβρίου 2019, κατά τη διάρκεια της επισήμου επισκέψεως της Α.Θ. Παναγιότητος στο Άγιον Όρος.

Συγκεκριμένα αγιοκατάχθηκαν οι Αγιορείτες, Εφραίμ Κατουνακιώτης, Δανιήλ Κατουνακιώτης και ο Ιωσήφ Ησυχαστής όπως προαναφέρθηκε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ – 2019: Η ΣΤΙΓΜΗ – Ένδακρυς ο Οικουμενικός Πατριάρχης για τους 4 Νέους Αγίους

Κατ’ αυτήν την ημέρα, όπου οι καμπάνες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Χερσονήσου του Άθωνα, ηχούν χαρμόσυνα για το νέον Άγιον της Πίστεως και γνήσιο τέκνο του Περιβολιού της Παναγίας, το Πρακτορείο «ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ» αναφέρεται στην σπουδαιότερη πνευματική κληρονομιά, την οποία παραδίδει ο Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής προς τις επόμενες γενεές και η οποία έγκειται στην επαναφορά της διδαχής της νοεράς προσευχής και την φιλόπονο καλλιέργεια της ευχής: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».

ΑΓΙΟΣ ΙΩΣΗΦ ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ [1898 – 1959]: Η ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ

Η κυριότερη πνευματική παρακαταθήκη που αφήνει ο Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής μέσα στις μοναστικές μάνδρες, τις σκήτες, τα ασκητήρια των επομένων αιώνων, όχι μόνον του Περιβολιού της Παναγίας, αλλά και παγκοσμίως, είναι η επιστροφή της προσκολλήσεως του νου και της καρδίας μέσα στην αδιάκοπη εργασία της μονολογίστου ευχής: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Έλεγε, ο ίδιος, ο Άγιος:

«Πόσα πράγματα έχει μέσα η ευχή, όταν βιασθήτε να την αποκτήσετε! Φθάνει ο άνθρωπος σε μία ανωτερότητα, που κάθε τρεπτότης και ακαταστασία χάνεται, και γίνεται σαν ένας άνθρωπος με προτερήματα γεροντικά, και ας μην είναι η ηλικία του γεροντική. Αποκτά μία βαρύτητα και δυσκινησίαν προς το κακόν και εύκολα δεν τρέπεται, δεν φοβάται, δεν μεταβάλλεται. Με πολλήν ευκολίαν διαγινώσκει την διαφοράν των λογισμών και των πραγμάτων και δεν παρασύρεται τόσον εύκολα. Αυτά όλα, αλλιώς είναι να τα ειπή κανείς και αλλιώς είναι να τα ζει».

Κατά γενική ομολογία, αν ο ορθόδοξος κόσμος, εντός και εκτός Αγίου Όρους, πανελλαδικώς άλλα και παγκοσμίως, ενδιαφέρεται στις ημέρες μας προς τη γνώση και στην άσκηση της μονολογίστου ευχής, αυτό οφείλεται πρωτίστως στον Άγιο Ιωσήφ τον Ησυχαστή, δεδομένου, ότι, ο Όσιος Γέρων, ήδη από το πρώτο ήμισυ του 20ου αιώνος, επέμεινε με πείσμα στην επαναφορά της διδαχής της νοεράς προσευχής σε μία εποχή όπου ο Άθωνας, όντως βυθίζονταν σε έναν γενικευμένο πνευματικό λήθαργο.

Περιβάλλον κατάλληλον και αδιακόπως: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με»

Μόνη έννοια, μόνη σπουδή, μόνη μέριμνα, η ευχή. Ο ίδιος ο Άγιος εξομολογούνταν προς τα πνευματικοπαίδια του: «Όλη μου η προσπάθεια και η σπουδή ήτο πώς να βρίσκομαι σε περιβάλλον κατάλληλον να λέγω αδιακόπως την ευχήν».

Τίποτε άλλο, δεν απασχολούσε τον Ιωσήφ τον Ησυχαστή, παρά το ζητούμενο του καταλλήλου τόπου ώστε να ικανοποιηθεί το ζητούμενο της ευχής. Κατάλληλος τόπος, πλήρης αφιέρωσις φιλοπονίας και επιμονής ως υπηρέτης αδιακόπως του «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με». Αγωνίζονταν έως πλήρους εξαντλήσεως εις την ευχήν, ενώ και κατά πρώτα χρόνια στον Άθωνα, υπό το γύρισμα ενός βράχου, είχε κατασκευάσει μία δική του τεχνητή σπηλιά, όπου καθόταν σε πλήρη ησυχία και ειρήνη επί ώρες ολόκληρες, κάμνοντας μαρτυρικές προσπάθειες να κρατήσει τον νου εις την καρδίαν του, επαναλαμβάνοντας αδιακόπως το «Κύριε Ιησού Χριστέ…», «Κύριε Ιησού Χριστέ…», «Κύριε Ιησού Χριστέ…».

Κάθε τόπος είχε αξία για τον Ησυχαστή, ώστε να παραμείνει σε αυτόν, εφόσον ήταν ένα μέρος κατάλληλον για την ευχήν. Μαζί με τον πατέρα Αρσένιο, τον συνασκητή του, διέμεναν, κατά τα πρώτα χρόνια, σε κάθε τόπο όπου μπορούσαν να εύρουν γαλήνη και ησυχία, σε κάθε πέτρα ή σπηλιά εμπνευστική, απόμερη, κατάλληλη για την ευχήν.

«Σωθείτε ακόπως, παιδιά: λέγετε την ευχήν. Να βραγχνιάση ο λάρυγγάς σας»

«Όπως από την μικρήν μου πείραν είδα» έλεγε ο Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής, «το αποτελεσματικώτερον μέσον για τον μοναχόν που θέλει να εύρη την αγάπην του Χριστού μας, δεν είναι άλλο από το να Τον φωνάζη συνεχώς και με επιμονήν». Επί τούτω, ο Άγιος επέμενε: «Να βιάζεσθε να λέγετε την ευχήν».

Άλλη φορά, έλεγε ο Ησυχαστής: «Σωθείτε ακόπως, παιδιά: λέγετε την ευχήν. Να βραγχνιάση ο λάρυγγας σας, κατά τον Δαυίδ, κράζοντας προς τον Ιησούν και ανάπαυσιν εις τον εαυτόν σας, μη δίδετε, εωσότου δεχθήτε μέσα σας την Χάριν του Θεού ενεργούσαν και μένουσαν, για να σας διδάξη πρώτον αυτό που δε γνωρίζετε, και, δεύτερον, για να σας ενισχύση να το εφαρμόσετε. Χωρίς την Χάριν του Θεού, μοναχός δε λέγεται».

«Βιάζου εις την ευχήν και όλα θα περάσουν – Βία εις την ευχήν δια να επισκιάση η Χάρις»

Σε επιστολή του Ιωσήφ του Ησυχαστού προς τη δόκιμη Μοναχή Ναυσικά, εκτός Αγίου Όρους, κατά τις 25 Αυγούστου 1958, αναφέρεται χαρακτηριστικά: «Βιάζου εις την ευχήν και όλα θα περάσουν. Εάν λέτε την ευχήν, θα είσαστε αγαπημένες και δε θα χωρίζεσθε. Δι’ αυτό βρίσκει χαρά ο πονηρός. Βία εις την ευχήν δια να επισκιάση η Χάρις – και προσέχετε».

Τον Απρίλιο του έτους 1959, λίγους μήνες πριν από την οσιακή κοίμησή του (σ.σ. Αύγουστος του ιδίου έτους), σε επιστολή του προς τη Μοναχή Βρυαίνη της Ιεράς Μονής Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Καλογραιών Καλαμάτας, ο Ησυχαστής επιμένει επάνω στο ίδιο ακριβώς αγωνιστικό πνεύμα της ευχής: «Βιάζου, μην ξεχνάς την ευχήν, διότι σου βοηθεί πολύ εν καιρώ πειρασμού».

Στην ίδια επιστολή προς τη Μοναχή Βρυαίνη, ο Άγιος γράφει τους εξής καταπληκτικούς, σε μέγεθος αγάπης προς τον γλυκύτατο Κύριο Ιησού Χριστό, λόγους:

«Όλη η έφεσις της ψυχής σου να στρέψη εις Αυτόν, να μη μοιραστή η αγάπη σου σε γονείς, σε τέκνα, σε ύλην τινά, αλλά όλη εξ ολοκλήρου να στρέψης εις Αυτόν και να φωνάζης: Ιησού μου, η γλυκεία πνοή μου, το φως της ζωής μου, η μόνη αγάπη μου, η μόνη λατρεία μου, σε λατρεύω, αγάπησόν με, δείξον μοι τον έρωτα της αγάπης σου, να σου αποδώσω τα σα εκ των σών. Μητέρα γλυκειά του Χριστού και ιδική μου, οδήγησόν με προς τον Υιόν σου, όπου εγέννησας και βαστάζεις, όπου βαστάζει τα πάντα».

«Εάν, παιδί μου, ο μοναχός δεν βρη την ευχήν αδιάλειπτον…»

Τελικώς, αναφέρει ο Ιωσήφ ο Ησυχαστής σε επιστολή του προς τον μοναχό Παντελεήμονα (29/03/1959), «εάν, παιδί μου, ο μοναχός δεν βρη την ευχήν αδιάλειπτον, και δια μέσου αυτής να ενεργήση η Χάρις, είναι αδύνατον να μη γυρίσουν τα πάθη οπίσω, και, τότε, θα γίνη χειρότερος από ότι ήταν στον κόσμο».

Πως, όμως, θα επιτευχθεί αυτό και πως άραγε ο μοναχός θα παρηγορηθεί από την ευχή, κατ’ ευδοκίαν Θεού; Ο Ησυχαστής συνεχίζει απευθυνόμενος προς Παντελεήμονα: «Και, πάλιν, δια να εύρη παρηγορίαν (σ.σ. ο μοναχός) απ’ την ευχήν, πρέπει να αγωνίζεται, να ζητήση εμπόνως, να κλάψη και ωσαν μικρό παιδάκι φωνάζον να προσεύχεται εις τον Χριστόν και εις την γλυκειάν Του Μανούλα να του ανοίξη τους οφθαλμούς».

«Θα γίνει διαδρομή και θα γίνη Παράδεισος μέσα σου»

Προς ανώνυμη Μοναχή, ευρίσκεται επιστολή του Αγίου Ιωσήφ του Ησυχαστού, όπου και πάλι θα συμβουλεύσει περί του απολύτως αναγκαίου του αδιαλείπτου της ευχής, με τους εξής παρακάτω, κατατοπιστικούς λόγους:

«Το στόμα σου αδιαλείπτως να μελετά την ευχήν: Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με. Κολληθείτω η πνοή σου εις το όνομα του γλυκυτάτου Χριστού, και, αυτό, αφού θα πολυκαιρίση, θα το συνηθίση ο νους να το λέγη παντοτινά με τον ενδιάθετον λόγο. Μόνον πρόσεχε, μην δέχεσαι φαντασίες. Εις τα λόγια μόνον της ευχής να προσέχης και πολύ θα ωφεληθής».

Οι επιπρόσθετοι λόγοι του Οσίου Γέροντος προς ανώνυμη Μοναχή της ιδίας επιστολής, προσέρχονται ώστε να περιγράψουν το κλίμα και το τέρμα αυτής της ισοβίου προσπαθείας προς την αγαπητική μελέτη, την άσκηση και την αδιάλειπτη επίκληση του ονόματος του γλυκυτάτου Κυρίου ημών Ιησού Χριστού: «Διότι, με την ευχήν, θα καθαρίση ο νους σου και θα την κατεβάση εις την καρδίαν, και θα γίνη διαδρομή, ένωσις νοός, λόγου και καρδίας, και θα γίνη Παράδεισος μέσα σου».

Δια πρεσβειών του Αγίου Ιωσήφ του Ησυχαστού, Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν μας.

[«Άγιος Ιωσήφ Ησυχαστής (1898-1959): Η σπουδαιότερη κληρονομιά» – Επιμέλεια: Κώστας Παναγόπουλος – Πρακτορείο «ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ», με στοιχεία από της βιβλιογραφικής πηγής: ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΥ, ΘΕΙΑΣ ΧΑΡΙΤΟΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ: ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ – ΕΠΙΣΤΟΛΙΜΑΙΑ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ – ΑΝΕΚΔΟΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΚΑΙ ΠΟΗΜΑΤΑ, Ψυχωφελή Βατοπαιδινά 18]

Πηγή: https://www.orthodoxianewsagency.gr/

Ο Σπύρος Παπαδόπουλος απαντώντας σε ερώτηση για τη θρησκεία και την πίστη αποκάλυψε ότι έχει μείνει σε μοναστήρι.

Καλεσμένος στην εκπομπή του Νίκου Χαζτζηνικολάου βρέθηκε το βράδυ της Δευτέρας (9/3) ο δημοφιλής ηθοποιός και παρουσιαστής Σπύρος Παπαδόπουλος ο οποίος μεταξύ άλλων αποκάλυψε ότι έμεινε για μήνες σε μοναστήρι.

«Δεν σοκαρίστηκα, όταν έμαθα για τον καρκίνο. Ο γιατρός μου μού το είπε λίγο χοντρά: «Αν δεν έχει διηθήσει την κάψα, θα πας καλά, αν την έχει διηθήσει, δύο-τρεις μήνες το πολύ και ‘έφυγες'», έτσι μου το είπε. Είπα ok μέχρι εδώ ήταν».

Ο Σπύρος Παπαδόπουλος απαντώντας σε ερώτηση για τη θρησκεία και την πίστη αποκάλυψε ότι έχει μείνει σε μοναστήρι.

«Θαυμάζω και καταλαβαίνω τους ανθρώπους που πιστεύουν», υποστήριξε ο επιτυχημένος ηθοποιός και παρουσιαστής. «Είναι πολύ σπουδαίο πράγμα να πιστεύεις, αλλά μέχρι εκεί», πρόσθεσε ενώ στη συνέχεια αποκάλυψε γιατί έμεινε για αρκετούς μήνες σε μοναστήρι.

«Μετέχω στα μυστήρια των μεγάλων εορτών, όπως το Πάσχα, μου αρέσουν τα μικρά εκκλησάκια, τα παλιά μοναστήρια, έχω μείνει σε μοναστήρι για μήνες», επισήμανε και πρόσθεσε:

«Έχω μείνει σε μοναστήρι στη Νάξο, στον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, λόγω των γνωστών συνθηκών (σ.σ. εννοούσε τη φτώχεια της οικογένειάς του), με έστελνε η μητέρα μου κάποια καλοκαίρια, γιατί εκείνη δούλευε, για να τρώω καλύτερα, να τρώω αυγά φρέσκα και διάφορα».

Πηση in.gr

Μνήμη της εκ Σερβίων Οσίας Θεοδώρας

Ανακοινώνεται στους ευσεβείς χριστιανούς ότι η μνήμη της Οσίας Θεοδώρας, της καταγόμενης από τα Σέρβια Βασίλισσας της Άρτας, θα εορταστεί την Τετάρτη 11 Μαρτίου 2020.

Οι ιερές ακολουθίες θα τελεσθούν στον Ιερό Καθεδρικό Ναό της Αγίας Κυριακής Σερβίων, όπου θα εκτίθεται προς προσκύνηση και τίμιο λείψανο της Οσίας Θεοδώρας.

Το πρόγραμμα έχει ως εξής:

- Τρίτη 10 Μαρτίου, ώρα 5.30 μ.μ.: Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός μετ’ αρτοκλασίας.

- Τετάρτη 11 Μαρτίου, ώρα 7.30 π.μ.: Όρθρος & Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ. Παύλου.

Το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο

Βιβλίο - Εξομολόγηση για παιδ

Του Ιορδάνη Χουδαμά

H ευρηματική της θεολογικής  συγγραφής εστιάζει κατ’ εξοχήν στη σύλληψη υψηλών νοημάτων της μυστηριακής ζωής της εκκλησίας που προσδιορίζουν την καθημερινότητα του πιστού.
Η εξομολόγηση, ως ”διάγνωση”, προβάλλεται στο συγκεκριμένο παιδικό ανάγνωσμα όχι με την έννοια της τυποποίησης ή της απαρίθμησης των λαθών, που υποδεικνύονται στο παιδί από μια κατεστημένη πραγματικότητα, αλλά, ως ικανότητα αναγνώρισης του λάθους, πέρα από κάθε εγωιστική αφετηρία. Η επίγνωση ,πως δεν είμαστε τέλειοι και πως ο αιώνιος προορισμός μας στο ”ευ ζην και στο ευ πράττειν της ματαιότητος μας” είναι η συγχώρηση. Ο συγγραφέας ιερέας ο ίδιος και πατέρας ενός μικρού παιδιού προβάλλει τον ”ηρωισμό” μέσα από την εξομολόγηση- καταργεί τις φοβίες των ”πλανεμένων” – κάνει τα πράγματα ”υπαρκτά”- χωρίς να λησμονεί την προτροπή της λειτουργικής πράξης ”μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης προσέλθετε”

***

Εκδόσεις Α. Οικονόμου
Έχουμε τη χαρά να σας ανακοινώσουμε τη νέα μας έκδοση που αφορά στο μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως και απευθύνεται στα παιδιά.
Είναι μια απλή προσέγγιση, στο ουσιαστικό και απόλυτα καθοριστικό για τη ζωή του κάθε παιδιού, αυτό μυστήριο. Σήμερα που όλα τα σταθερά σημεία αναφοράς και οι θεσμοί για ποικίλους λόγους κλονίζονται, το να μάθουμε στα παιδιά μας από τη μικρή τους ηλικία να ακουμπούν την ψυχή τους στο Θεό είναι δώρο πολύτιμο και αναλλοίωτο απέναντι σε κάθε επερχόμενο κλυδωνισμό.
Σκεφτήκαμε λοιπόν ότι με αυτό το βιβλίο θα μπορούσαμε να συνδράμουμε στο έργο ευθύνης των κληρικών και των γονέων, που στους καιρούς μας γίνεται όλο και πιο δύσκολο, αλλά και σε αυτό των κατηχητών που καλούνται να διαχειριστούν τις ανησυχίες και τις ανάγκες της ψυχής των μαθητών του κατηχητικού τους.

Συγγραφέας: π. Γεώργιος Χριστοδούλου, εφημέριος Ι.Ν. Αγίας Σοφίας Νέου Ψυχικού

Εικονογράφηση: Γερόντισσα Ανθίμη, Ιερά Μονή Παντανάσσης Κρανιδίου

Έγχρωμο, 40 εικονογραφημένες σελίδες