Τετάρτη 20 Μαΐου 2020

Του Άη Νικολάου... του βουνού και του πελάου…





Το πρόσωπο τού Αγίου Νικολάου όπως το φανέρωσε η ιχνογραφική ανάπλαση των οστών τού προσώπου του, με την μέθοδο της υπερσκελετικής αναπλάσεως των μαλακών μερών τής κεφαλής.
Καταδεικνύεται ότι η τέχνη τής Ορθόδοξης Αγιογραφίας είναι μυστηριακή, διότι βλέπουμε το πως διασώζεται και πόσο ομοιάζει με τις εικόνες του, η μορφή τού Αγίου!
Στις 20 Μαίου 1087, τα ιερά λείψανα τού Αγίου, φθάνουν στην πόλη Βάρη (Bari) της Ιταλίας, διαρπασμένα, από τους Λατίνους, με το πρόσχημα ότι οι Τούρκοι κατέλαβαν τα Μύρα τής Λυκίας.
Ο Άγιος, σταματά να μυροβλύζει.
Μέχρι το έτος (;) που είχαν την ιδέα να τον ντύσουν,
αντί με Λατινικά άμφια που τον έντυναν κάθε χρόνο,
με Ορθόδοξα.
Ο Άγιος άρχισε και πάλι την μυροβλυσία·
η οποία πιστοποιήθηκε και από τον καθηγητή
τής ανατομίας στο πανεπιστήμιο του Μπάρι, Λουΐτζι Μαρτίνο, και τον βοηθό του, ιατρό, Αλφρέντο Ρουγγέρι.

Αφιερωμένα όλα αυτά, σε όσους δεν θα πιστέψουν τίποτα· με την υπόμνηση πως βρίσκονται σε καλό δρόμο· διότι όπως λέει ο Χριστός ...σε θέλω ή ψυχρό ή ζεστό... τους χλιαρούς, θα τους εμέσω… (θα τους κάνω εμετό!)
Αποκάλυψη 3:15-19


Γεώργιος Κακςής Κωνσταντινάτος
Ηθοποιός Σκηνοθέτης Εικαστικός

Πως θα θέλαμε, και η τέχνη και η ζωή, να ενδυθεί τα άμφια τής ένθεης τρέλλας,
την αρχική παιδικότητα, τον αυθεντικό διονυσιασμό*·
απεκδυόμενη την ερημωμένη υστερία κ αλαζονεία,
-από τις διαφημίσεις μέχρι τις σκηνές τού κόσμου- ενός ολοένα και περισσότερο
αναδυομένου φασιστικού –που “φροντίζει” γιά όλα- φουτουρισμού, χωρίς συγκίνηση.

*Η λέξη διόνυσος, σημαίνει υιός θεού· διονυσιασμός, στην πνευματική του διάσταση,
σημαίνει, να ενεργείς σαν να είσαι παιδί τού Θεού.





“Ως λέων, πυρ πνέων”

Ως λέων, πυρ πνέων”
(Φράση από την ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως)



Οι Άγιοι Δεκατρείς Μάρτυρες τής Παναγίας τής Καντάρας· Κύπρος· 1231.
Οι μαρτυρήσαντες υπό των Λατίνων, επειδή αρνήθηκαν να απαρνηθούν τον Ορθόδοξο τρόπο Θείας Κοινωνίας, με λαβίδα (κουταλάκι). Ας το σκεφθούν αυτό, όσοι με την "υπεύθυνη" στάση τους, άνοιξαν τον δρόμο γιά ακόμα μεγαλύτερη άλωση, με την σκέψη για δρομολόγηση τής Θείας Κοινωνίας σε στερεά μορφή και σφραγισμένη, που θα προσιδιάζει με των Λατίνων!

Οι Άγιοι εορτάζουν στις 19 Μαϊου. Βασανίσθηκαν, φυλακίσθηκαν· έφαγαν επί 3 χρόνια μουχλιασμένο ψωμί· λιθοβολήθηκαν· δέθηκαν από τα πόδια σε άγρια άλογα, που κάλπασαν πάνω σε κοφτερές πέτρες ξεροποτάμου, ραβδιζόμενοι συνεχώς, και τέλος εκάηκαν ζωντανοί·
ως λέοντες, πυρ πνέοντες, επειδή αρνήθηκαν να απαρνηθούν την Ορθόδοξη Θεία Κοινωνία.

Σήμερα οι ξένοι δεν χρησιμοποιούν εναντίον μας τέτοια βάρβαρα μέσα· αλλά πολύ πιό εωσφορικά κ ύπουλα! Διότι είναι ενδεδυμένα, το "νοιάξιμο", την "υγεία", την "υπευθυνότητα", την "φροντίδα", την "αλληλεγγύη", την "αγάπη", την "ειρήνη", την "αδελφωσύνη"... τα λόγια τού Χριστού, στο στόμα τού διαόλου, όπως λέει και ο Πατήρ Γεράσιμος Φωκάς, όπως τον ζούμε!

Και όψονται, στους Δεκατρείς αυτούς μεγαλομάρτυρες Αγίους, όσοι -ειδικά όσοι εκ των Ελλήνων Κυπρίων- συναίνεσαν, με λόγο και με έργο, στην αλητεία αυτή, τού γιά πρώτη φορά από το Πάσχα τού 33 μ.Χ.να μην συνοδεύσουμε τον Χριστό στον Επιτάφιο του, και να μην κάνουμε την Λειτουργία τής Αναστάσεως του.

Και για τι ; Γιά μιά απάτη! Γιά ένα δομημένο ψεύδος· για το πέρασμα χιλιάδων ανθρώπων που πεθαίνουν (όπως και γεννιούνται) κάθε μέρα, σε θύματα από μιά ίωση· πολύ λιγώτερο φονική από την απλή γρίππη που σκοτώνει ετησίως εκατόμβες· που δεν είχε σκοτώσει ακόμα καλά καλά 3.000 παγκοσμίως, και έσπευσαν να την ονομάσουν "παν-δημία", κόντρα σε κάθε λογική, και με στραγγαλισμό των νοημάτων της γλώσσας· αλλά και με μιά σειρά εωσφορικών σχεδίων για πλήρη έλεγχο τού Ανθρωπίνου Γένους που ακολουθούν, βασισμένα στο κόλπο των νεκρών και τής "πανδημίας".


Γεώργιος Κακςής Κωνσταντινάτος
Ηθοποιός Σκηνοθέτης Εικαστικός

Η ανάγκη μου να δώσω μαρτυρία, όπως και με άλλα κείμενα μου, είναι και επειδή ό,τι ξέρω για το Θέατρο κ την Τέχνη· και τον πυρήνα τους την Ελληνική Τραγωδία· το ξέρω από την μεγάλη τραγική πράξη τής θυσίας τού ίδιου τού Δημιουργού κ Θεανθρώπου Ιησού Χριστού.

Τετάρτη 13 Μαΐου 2020

Μαρία Σολωμού στο ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ : “Θα κοινωνήσω και δεν φοβάμαι τίποτα

Του Γιώργου Θεοχάρη
Οι βγαίνουν μπροστά για να ομολογήσουν Χριστό . Όταν κάποιοι από άλλους χώρους θέτουν διλήμματα στον λαό για τα μυστήρια της οι ευαίσθητες ψυχές των καλλιτεχνών …μιλάνε στον κόσμο με κηρύγματα πίστης και ευλάβειας .



Μετά τον Νίκο Οικονομόπουλο και η Μαρία Σολωμού ξεκαθαρίζει τα πράγματα στα όσα ελέγχθησαν για την Θεία Κοινωνία .
“Θα την Κυριακή και δεν φοβάμαι τίποτα” εξηγεί στο ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ η δημοφιλής ηθοποιός κ. Μαρία Σολωμού τονίζοντας ότι “έχω νηστέψει όλη την Σαρακοστή αλλά λόγω της Πανδημίας δεν κατάφερα να κοινωνήσω”.
Όσο αφορά όσα ακούγονται για μετάδοση του κορονοϊού μέσα από τη Θεία Κοινωνία η κ. Σολωμού υπογραμμίζει ότι “δεν θέλω να σκέφτομαι τέτοια πράγματα . Πιστεύω και θα κοινωνήσω το Σώμα και το αίμα του Χριστού”.
Επίσης , επισημαίνει ότι “ο φόβος καμία φορά νικάει την πίστη . Και ειδικότερα εν μέσω πανδημίας αυτό βλέπουμε να συμβαίνει πιο συχνά . Ο κόσμος αυτή την περίοδο είναι ευάλωτος στον φόβο και ορισμένες φορές νικιέται από αυτόν”.

Νίκος Οικονομόπουλος: Θα κοινωνούσα ακόμα και αν πριν είχε μεταλάβει άνθρωπος με την πιο μεταδοτική ασθένεια

Νίκος Οικονομόπουλος: Θα κοινωνούσα ακόμα και αν πριν είχε μεταλάβει άνθρωπος με την πιο μεταδοτική ασθένεια
Ο Νίκος Οικονομόπουλος, κατά τη διάρκεια των συνεντεύξεων του για τη νέα του δισκογραφική συνεργασία, άδραξε την ευκαιρία να ομολογήσει την πίστη του για τον Θεό λέγοντας ότι αυτό το διάστημα, λόγω κορωνοϊού, τού έλειψε η λειτουργική ζωή, η Θεία Κοινωνία και υπογράμμισε την έντονη ανάγκη του να μιλήσει για τον Χριστό.
Ο γνωστός τραγουδιστής τόνισε μάλιστα, ότι ακόμη και αν πριν από εκείνον κοινωνούσε ένας λεπρός ή κάποιος ο οποίος είχε οποιαδήποτε μεταδοτική ασθένεια, εκείνος θα τολμούσε να κοινωνήσει.
«Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που πιστεύουν και έχουν ανάγκη και να λάβουν τη Θεία Κοινωνία, να κοινωνήσουν, να πάνε να προσευχηθούν στην εκκλησία, να ανάψουν ένα κερί και αυτή η ανάγκη τους, κατά κάποιο τρόπο, από κάποιους ανθρώπους φάνηκε ότι δε θα πρέπει να υπάρχει σε αυτή τη ζωή… Τον λόγο δε τον γνωρίζω γιατί, αλλά, άλλα πράγματα μπορούσαν να συμβούν… π.χ. ο κόσμος μπορούσε να πάει στο σουπερ μάρκετ, ενώ στην εκκλησία θα κολλούσε κορωνοϊο.
Εγώ θα κοινωνούσα ακόμη κι αν ο προηγούμενος από μένα ήτα λεπρός. Ποια είναι η πιο κολλητική αρρώστια; Εγώ, θα το έκανα. Το ομολογώ και δημόσια. Στο καμαρίνι μου έχω το γούρι μου, μία εικόνα του Ταξιάρχη Μιχαήλ. Έχω μεγάλη αγάπη και στην Παναγία. Χαίρομαι πολύ που μιλήσαμε για τα Θρησκευτικά, γιατί εγώ δεν κάνω τίποτα χωρίς να σκέφτομαι αυτό», είπε χαρακτηριστικά ο Νίκος Οικονομόπουλος.


Σάββατο 9 Μαΐου 2020

Περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, στην καραντίνα


Συνταγματικός ο εκκλησιασμός και η πρωινή προσευχή σε δημοτικά – νηπιαγωγεία


μαθητές
Ο εκκλησιασμός των μαθητών σε νηπιαγωγεία και δημοτικά, αλλά και η πρωινή προσευχή δεν αντίκεινται στο σύνταγμα και νομίμως προβλέπονται, σύμφωνα με απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) με αφορμή την προσφυγή γονέων.




Η Ολομέλεια του ΣτΕ αποφάσισε, με αφορμή αίτηση γονέων, που ζητούσαν να ακυρωθεί Προεδρικό Διάταγμα του 2017, για την «οργάνωση και λειτουργία νηπιαγωγείων και δημοτικών σχολείων», κατά το μέρος εκείνο με το οποίο προβλέπεται η τέλεση κοινής προσευχής μαθητών και εκπαιδευτικών των νηπιαγωγείων και των δημοτικών σχολείων, καθώς επίσης και κατά το σκέλος εκείνο με το οποίο προβλέπεται η δυνατότητα εκκλησιασμού των μαθητών στο πλαίσιο συγκεκριμένων εορτών.

Η Ολομέλεια του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου, με πρόεδρο τον Πρόεδρο του ΣτΕ Αθανάσιο Ράντο και εισηγήτρια τη σύμβουλο Επικρατείας Παρασκευή Μπραίμη έκρινε, ότι «η προσευχή και ο εκκλησιασμός στο πλαίσιο της εκπαιδευτικής διαδικασίας συνιστούν, όπως και η διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών, αναγκαία μέσα, με τα οποία υπηρετείται ο συνταγματικός σκοπός της αναπτύξεως της θρησκευτικής συνείδησης των Ελλήνων κατ’ άρθρο 16 παράγραφος 2 του Συντάγματος».

Και σημειώνουν οι σύμβουλοι Επικρατείας ότι «ως εκ τούτου, οι εν λόγω διατάξεις απευθύνονται αποκλειστικά στους μαθητές που ασπάζονται το Ορθόδοξο Χριστιανικό δόγμα και όχι στους ετερόδοξους, αλλόθρησκους ή άθεους μαθητές», για τους οποίους το Δικαστήριο αναγνωρίζει τη δυνατότητα να μπορούν να απαλλαγούν από τον εκκλησιασμό και την πρωινή προσευχή «χωρίς καμία δυσμενή συνέπεια, εφ’ όσον οι γονείς τους υποβάλουν δήλωση ότι δεν επιθυμούν, για λόγους θρησκευτικής συνείδησης, να συμμετέχουν τα τέκνα τους στην προσευχή και τον εκκλησιασμό».

πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ

Όταν οι μπολσεβίκοι κατηγόρησαν τις εικόνες ως "εστίες μετάδοσης επιδημίας

"

Οι εικόνες έπαιζαν έναν ιδιαίτερο ρόλο στην ζωή των Ορθοδόξων Ρώσων και ως εκ τούτου αποτέλεσαν στόχο της εκτεταμένης «αντιθρησκευτικής» προπαγάνδας των μπολσεβίκων. Το 1924 το περιοδικό “Bezbozhnik” («Άθεος») ισχυρίστηκε ότι μια επιδημία σύφιλης στην ύπαιθρο διαδόθηκε μέσω της πρακτικής του φιλήματος των εικόνων. Πέντε χρόνια αργότερα, κατά την «κολεκτιβοποίηση», ισχυρίστηκαν ότι έβρισκαν κρυμμένους κόκκους σιταριού κάτω από εικόνες. Η επίλυση του «προβλήματος των εικόνων» ήταν απλή: οι εικόνες έπρεπε να αφαιρεθούν και να καταστραφούν. Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, τα αντιθρησκευτικά μέσα ενημέρωσης ανέφεραν ότι ο πληθυσμός απομακρύνθηκε από τις εικόνες. Τυπώθηκε μάλιστα από το “Bezbozhnik u stanka” μια δέσμευση υπογεγραμμένη από τριάντα οκτώ εργάτες στο εργοστάσιο Krasnaia Zvezda στη Μόσχα, ότι κανένας δεν είχε εικόνες και κανένας δεν ακολουθούσε "λατρεία εικόνων". Μάλιστα, οι συνέπειες της απομάκρυνσης των εικόνων ήταν «θαυματουργικές». Το  Bezbozhnik ανέφερε ότι μετά την ανακοίνωση της κοινότητας του Novyi Put' (Νέος Δρόμος) στην επαρχία Νίζνι Νόβγκοροντ το 1925, η κοινότητα άρχισε να ευημερεί: «Χωρίς τον Θεό, οι δουλειές μας πάνε καλύτερα. Λάβαμε δύο τρακτέρ, έναν εκλεπτυσμένο ψαλίδι, και όλο τον απαραίτητο εξοπλισμό για την επεξεργασία της γης .... »

ΚΟ / Από το “Storming the Heavens: The Soviet League of the Militant Godless” του Daniel Peris και το "Soviet Antireligious Campaigns and Persecutions (History of Soviet Atheism in Theory and Practice and the Believer, Vol 2)" του Dimitry V. Pospielovsky. 
 

Σάββατο 25 Απριλίου 2020

Στον αέρα και ο εορτασμός της Απόδοσης του Πάσχα στις 26 Μαΐου

ekklisies kleistes
Του Αιμίλιου Πολυγένη

«Ευχόμαστε και προσευχόμαστε, ο κίνδυνος να περάσει σύντομα, ώστε όλοι μαζί (Κλήρος και λαός) να αξιωθούμε να εορτάσουμε την Λαμπροφόρο Ανάσταση του Κυρίου μας με πανηγυρική Αναστάσιμη Παννυχίδα, κατά την Απόδοση της Μεγάλης Εορτής του Πάσχα, δηλαδή κατά το μεσονύκτιο μεταξύ Τρίτης 26 προς Τετάρτη 27 Μαΐου 2020» - ανέφερε την 1η Απριλίου σε ανακοίνωση της, η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Όπως όλα δείχνουν κάτι τέτοιο φαίνεται ότι δεν θα πραγματοποιηθεί, αφού η Κυβέρνηση δεν δείχνει τόσο θετική για άνοιγμα των Εκκλησιών.
Σύμφωνα με πληροφορίες οι χώροι λατρείας θα ανοίξουν για τους πιστούς και για την τέλεση μυστηρίων, κατά την τρίτη φάση των σχεδίων της Κυβέρνησης.
Να αναφερθεί ότι η τρίτη φάση της απελευθέρωσης είναι στα μέσα Ιουνίου, ενώ σύμφωνα με τους ειδικούς θα συνοδεύεται από συγκεκριμένα μέτρα προφύλαξης.
Κατά τη διάρκεια της ενημέρωσης της 23ης Απριλίου 2020 ο καθηγητής Λοιμωξιολογίας κ. Σ. Τσιόδρας δεν άφησε κανένα περιθώριο για το άνοιγμα των Εκκλησιών και των χώρων λατρείας, καθώς τόνισε ότι είναι νωρίς να συζητηθεί αυτό το θέμα.
«Θα τοποθετηθεί η Επιτροπή με σαφήνεια στην εισήγησή της για χώρους λατρείας, οι οποίοι θα αφορούν βέβαια όχι μόνο τους Ορθόδοξους Ναούς, αλλά και όλους τους χώρους λατρείας στη χώρα. Και θα γίνεται με τους συγκεκριμένους κανόνες ασφαλείας, τόσο για ατομική προσευχή, όσο και για την Θεία Λειτουργία» - δήλωσε ο κ. Τσιόδρας.

Δευτέρα 20 Απριλίου 2020

ΞΥΠΝΑ | WAKE UP | Short Film



Η ταινία "ΞΥΠΝΑ" παρουσιάζει την κατάσταση που επικρατεί στην χώρα με τον ιό. Το πως ξεκίνησε και πως άλλαξε η καθημερινότητα όλων μας. Μέσα από αυτή την ιστορία μαθαίνουμε να εκτιμούμε τα απλά, τα καθημερινά, τα δεδομένα. Η ταινία γυρίστηκε στα Σέρβια. Μια ιστορική κωμόπολη του νομού Κοζάνης.

Αστυνομικοί πήγαν σε Ναό για έλεγχο την Ανάσταση και δάκρυσαν!

Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος στην Romfea.gr

Έγινε καταγγελία, το βράδυ της Ανάστασης, σε περιοχή της Ηπείρου, για ευνόητους λόγους δεν αναφέρονται συγκεκριμένα στοιχεία, ότι σε ναό χωριού υπήρχαν περισσότερα από τα επιτρεπόμενα άτομα.
Πήγαν δύο αστυνομικοί, έκαναν έλεγχο και δεν διαπίστωσαν καμία παράβαση.
Στο ναό βρισκόταν μόνο ο παπάς και ένας ψάλτης.
Τη στιγμή, που χτύπησαν την πόρτα, γύρω στις 1 μετά τα μεσάνυχτα και εισήλθαν στο ναό, ξεκινούσε η θεία λειτουργία, είχε ψαλεί νωρίτερα, στις 12, η τελετή της Ανάστασης και ακολούθησε ο όρθρος...
Ο γέροντας εφημέριος με το τρικέρι και το θυμιατό στα χέρια έψελνε με ιλαρό πρόσωπο και ήρεμη φωνή «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών...».
Στη συνέχεια με ταπείνωση απήγγειλε τους στίχους: «Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού...», «Ως εκλείπει καπνός εκλιπέτωσαν...», «Αύτη η ημέρα ην εποίησεν ο Κύριος, αγαλιασσώμεθα...», «Ούτως απολούνται οι αμαρτωλοί...» και ο ψάλτης αποκρινόταν «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών».
Στον άδειο μικρό ναό, οι αστυνομικοί αισθάνθηκαν στην καρδιά τους μια μεγάλη γλυκύτητα, μια απέραντη αγαλλίαση, σαν να ακούγανε τη φωνή του Αναστημένου Χριστού στα αυτιά τους.
Και αυτή η γλυκύτητα και η γαλήνη, έγινε συγκίνηση. Και η συγκίνηση έφερε δάκρυα στα μάτια και των δύο, που τα είδε ο ψάλτης να κυλούν αβίαστα στα πρόσωπά τους. Τι να σκέφτηκαν άραγε; Τι να ένιωσαν άραγε;
Παρέμειναν στο ναό συμπροσευχόμενοι, όση ώρα τους επιτρεπόταν από τις υπηρεσιακές τους υποχρεώσεις...
Και κάποια στιγμή αποχώρησαν με αναμμένες μέσα τους τις λαμπάδες της Ανάστασης... Για να συνεχίσουν το καθήκον τους ως φωτεινοί λαμπαδηφόροι του καλού...

Το Πάσχα

Ο πολυγραφότατος Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης είχε γράψει για το Πάσχα σε αθηναϊκή εφημερίδα το 1888. Ιδού το πόνημά του.

 

«Αναστάσεως ημέρα και λαμπρυνθώμεν...
Πάσχα το τερπνόν, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα. Πάσχα πανσεβάσμιον ημίν ανέτειλε. Πάσχα, εν χαρά αλλήλους περιπτυξώμεθα...
Ω Πάσχα, λύτρον λύπης. Πάσχα άμωμον, Πάσχα μέγα, Πάσχα το πύλας ημίν του παραδείσου ανοίξαν. Πάσχα πάντας αγιάζον πιστούς...»
Δια τοιούτων στιχηρών, εξ ων αναπέμπεται ευφροσύνη και αγαλλίασις ανεκλάλητος, η Εκκλησία υμνεί και πανηγυρίζει την Ανάστασιν του Σωτήρος. Η λέξις Πάσχα επενεργεί μαγικώτατα επί των οσίων υμνογράφων και λησμονούσιν επί βραχύ το αυστηρόν και μελαγχολικόν κάλλος, όπερ χαρακτηρίζει τας εμπνεύσεις των προ της απαλής και Λυδικής, ως ειπείν, αρμονίας, ήτις αυτόματος διαχέεται από των ιερών αυτών φορμίγγων επί τω τρισμεγίστω αγγέλματι.
Η Εκκλησία, αποβάλλουσα την πένθιμον περιβολήν, ενδύεται λευκήν και φεγγοβόλον στολήν, ως αν αντανακλά επ' αυτής η λευκότης και η λάμψις του αγγέλου, του αποκυλίσαντος τον λίθον του μνημείου. Τα ανήλια βάθη, οι ζοφεροί θόλοι των χριστιανικών ναών, διαυγάζονται ως εν ημέρα ανεσπέρου φωτός, και τα άνθη τα εύοσμα και δροσόεντα, άτινα από των λειμώνων και των κήπων μετηνέχθησαν, όπως στολίσωσι την επιτάφιον σινδόνα του Σωτήρος, τηρούσιν έτι της ραδινής των χάριτος, των κοσμικών των θελγήτρων τα ίχνη εν τη τεθολωμένη υπό του λιβάνου ατμοσφαίρα των ναών.
Και η Εκκλησία καταπέμπει την ευχήν αυτής την αναστάσιμον κατά την ημέραν ταύτην εν γλώσση αλλοία ή η συνήθης· εν γλώσση πλήρει παιδικών, θα ελέγομεν, σκιρτημάτων και παιδικής συγκαταβάσεως. Εις την μεγάλην ευωχίαν της Αναστάσεως προσκαλεί πάντας, παρόντας και απόντας, νηστεύσαντας και μη νηστεύσαντας, πιστούς και απίστους, και τους φέροντας ένδυμα γάμου και τους αγοραίον περιβαλλομένους ιμάτιον.
Ω μέθη της Νύμφης επί τη ανακτήσει του Νυμφίου, ω μέθη τρισαγία και ανερμήνευτος! Την υψηλήν ταύτην μέθην συναισθάνεται εν τη καρδία αυτού ο ελληνικός λαός, ως ουδείς άλλος λαός. Ουδεμία άλλη χριστιανική εορτή κατέχει παρ' αυτώ την θέσιν της εορτής του Πάσχα.
Οι Δυτικοί έχουσι τα Χριστούγεννα. Ημείς έχομεν την Ανάστασιν. Αύτη είναι η βασίλισσα των εορτών, η πανήγυρις των πανηγύρεων ημών. Οι Δυτικοί εορτάζουσι την γέννησιν του Χριστού εν πλούτω τρυφερών και ωραίων εθίμων, εν οικογενειακή συνενώσει και τέρψεσιν ανθρώπων από καιρού συνωκειωμένων προς τον πολιτισμόν. Αλλά του ελληνικού γένους η Λαμπρή ανατέλλει και δύει, εν θορυβώδει διαχύσει και υπερτάτη αγαλλιάσει ανθρώπων, οίτινες εις τας φλέβας των τηρούσιν έτι ρανίδας τινάς του αίματος των αγρίων και ατιθάσων και υπό του έρωτος της ελευθερίας βαυκαλωμένων πατέρων μας. Αρματωλικαί συνήθειαι, αγρία ποίησις πληρούσιν εκείνην.
Βαρύς χειμών επικάθηται της φύσεως, γογγύζει ο βορράς και πίπτουσιν αι χιόνες, και τα καλά Χριστούγεννα συσπειρούνται πέριξ της σπινθηροβολούσης εστίας. Αλλά πόσον διάφορον εικόνα παριστά η φύσις παρ' ημίν, όταν οι κώδωνες των εκκλησιών εξαγγέλλωσι χαρμοσύνως την Ανάστασιν! Το έαρ συνεορτάζει μετά της Εκκλησίας, η φύσις συναγάλλεται μετά της πίστεως.
Οι θύμοι των ορέων μοσχοβολούσιν, ο σμαράγδινος μανδύας των πεδιάδων ανακινείται ηρέμα υπό της ζεφυρίτιδος αύρας και στίλβει διακέντητος εκ λευκανθέμων, αι ευωδίαι των εσπεριδοειδών βυθίζουσι τας ψυχάς εις μυστικάς εκστάσεις, τα ρόδα τα εφήμερα, τα αιώνια ρόδα, ξανθά, λευκά, ωχρά, πορφυρά, διηγούνται την δόξαν του Κυρίου. Η Άνοιξις, ως άλλη μυροφόρος, ως της Μαγδαληνής Μαρίας αδελφή, κηρύσσει δια μυρίων στομάτων ότι «εώρακε τον Κύριον".
Δεύτε, εξέλθωμεν των σκοτεινών θόλων των ναών, οίτινες δεν αφήνουσι την χαράν μας να εκραγή ακράτητος. Δεύτε, υμνήσωμεν τον Κύριον υπό τον σαπφείρινον και αστερόεντα θόλον του ουρανού και λάβωμεν το φως το ανέσπερον και αναμείνωμεν τα πρώτα μειδιάματα της κροκοπέπλου Ηούς. Τοιαύτην ώραν ο Κύριος ανέστη, «ζωήν τοις εν τοις μνήμασι χαρισάμενος".
Εις ημάς, τους εν τω βίω, ας χαρίση ζωήν ζωής! Χριστός ανέστη! Συναθροισθώμεν πέριξ του οβελισθέντος αμνού και συνοδεύσωμεν την όπτησιν αυτού, εντέχνως στρεφομένου επί της ανθρακιάς δια του κρότου των πυροβόλων. Η πυρίτις έστω το σύμβολον της Αναστάσεως και το φίλημα έστω το σύμβολον της Αγάπης. Δεν εννοούμεν την λάμψιν της Αναστάσεως άνευ της γλώσσης του τρομπονίου· και η αγάπη χωρίς φιλήματος είναι το άνθος άνευ του αρώματος. Ούτως υποδέχεται και ούτως αντιλαμβάνεται της εορτής του Πάσχα ο ελληνικός λαός.
Αυτά τα ονόματα, δι' ων υποδηλούται το Πάσχα, χρησιμεύουσιν, όπως εμπνέωσιν εις αυτόν ενθουσιασμόν και εξαίρωσιν εις κόσμους ονείρων, ως εν ουδεμιά άλλη εορτή. Όταν λέγη Ανάστασις ο ελληνικός λαός, κρυφία τις χορδή αναπαλλομένη εις τα μυχιαίτατα της καρδίας του, υπενθυμίζει εις αυτόν και του Γένους την ανάστασιν, και ο Χριστός και η Πατρίς συναντώνται εν αυτώ ισοπαθείς και ισόθεοι. Και όταν λέγη Αγάπη ο ελληνικός λαός, εκφωνεί την γλυκυτάτην των λέξεων, ήτις κατ' εξοχήν τονιζομένη εν τω Ευαγγελίω, και ανακηρυσσομένη εν τη διδασκαλία του Αποστόλου Παύλου, παρέμεινεν εν τη γλώσση του το κατ' εξοχήν περιπαθές και εγκάρδιον ρήμα, δι' ου εκφράζει πάσαν στοργήν και πάντα έρωτα και πάσαν αφοσίωσιν.
Και νομίζει τις, ότι ο ημέτερος λαός κατ' εξοχήν ησθάνθη και απεδέχθη και επραγματοποίησε το κήρυγμα της Αγάπης, ως φέρεται εν τη προς Κορινθίους επιστολή του Αποστόλου. «Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται· η αγάπη ου ζηλοί· η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία· πάντα στέγει, πάντα ελπίζει, πάντα πιστεύει, πάντα υπομένει».
Ευνόητον δε ότι, όπως λάβη τις αγνήν ιδέαν περί του τρόπου καθ' ον προσδεχόμεθα, κατανοούμεν και εορτάζομεν την Ανάστασιν, δέον να ευρεθή κατά την ημέραν της σήμερον μακράν της πρωτευούσης, ένθα, φυσικώ τω λόγω, ο βίος δεν δύναται να παράσχη τοιαύτας απολαύσεις.
Αληθής και ανόθευτος Λαμπρή ανατέλλει δια τους κατοίκους των επαρχιών, των πόλεων, των κωμοπόλεων, των χωρίων, όπου διασώζονται καθαρώτερον και εκδηλούνται εμφανέστερον του εθνικού βίου τα ήθη και έθιμα. Εκεί αι γλυκύταται παραδόσεις, εκεί αι ελληνικώταται συνήθειαι, η χριστιανικωτέρα πίστις και η ευαγγελικωτέρα χαρά συνενούνται και αναφαίνονται επί πάντων και υπό πάντων ακολουθούνται απροσποιήτως και απερίττως· εκεί και άκων τις καθίσταται χριστιανός και εορτάζει την Ανάστασιν και την Αγάπην.

Πηγή:  ΑΠΕ-ΜΠΕ

Κυριακή 19 Απριλίου 2020

Βαρδιάνος στα Σπόρκα

 Απόσπασμα από το διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη "Βαρδιανός στα Σπόρκα" (1893) με αναφορά στη χολέρα  του 1865.

...
Δὲν λέγομεν ὅτι οἱ ἄνθρωποι τοῦ τόπου ἦσαν ἐκτάκτως κακοί. Ἀλλοῦ ἴσως εἶναι χειρότεροι. Ἀλλὰ τὸ πλεῖστον κακὸν ὀφείλεται ἀναντιρρήτως εἰς τὴν ἀνικανότητα τῆς ἑλληνικῆς διοικήσεως. Θὰ ἔλεγέ τις ὅτι ἡ χώρα αὕτη ἠλευθερώθη ἐπίτηδες διὰ ν᾽ ἀποδειχθῇ ὅτι δὲν ἦτο ἱκανὴ πρὸς αὐτοδιοίκησιν. Ἀλλὰ ταῦτα δὲν εἶναι τοῦ παρόντος. Ὅπως καὶ ἂν ἔχῃ, ἀληθεύει ὅτι, εἰς τὴν ἐρημόνησον, τὴν χρησιμεύουσαν ὡς αὐτοσχέδιον λοιμοκαθαρτήριον, τὸ κρέας ἐπωλεῖτο ὑπὸ ἐλαστικῆς συνειδήσεως κερδοσκόπων ἀντὶ τριῶν δραχμῶν κατ᾽ ὀκάν, ὁ ἄρτος ἀντὶ ὀγδοήκοντα λεπτῶν καὶ ὁ οἶνος ἀντὶ δραχμῆς. Ὅσον διὰ τὸ νερόν, ἐπειδὴ τὸ μόνον πηγάδιον τὸ ὑπάρχον ἐπὶ τῆς ἐρημονήσου ταχέως ἐστείρευσε, κατήντησε νὰ πωληθῇ πρὸς δύο δραχμὰς ἡ στάμνα.
Φυσικά, ἡ μεγάλη πληθὺς τῶν ὑπὸ κάθαρσιν ταξιδιωτῶν ἦσαν ἄνθρωποι πτωχοί. Ὀλίγοι μεταξὺ αὐτῶν ἦσαν εὔποροι. Οἱ κερδοσκόποι ἀπέθετον τὰ ἐμπορεύματά των εἰς τὴν ἄκραν τῆς ἀπωτάτης ἀκτῆς τῆς ἐρημονήσου, ἐλάμβανον τὰ λεπτά των καὶ ἔφευγον. Ἡ χολέρα δυνατὸν νὰ κολλᾷ εἰς κάθε πρᾶγμα, ἀλλ᾽ εἰς τὰ χρήματα ὄχι.
Ἐλέχθη ὅτι οἱ πλεῖστοι τῶν ἀνθρώπων, τῶν παρασταθέντων τότε ὡς θυμάτων τῆς χολέρας, ἀπέθανον πραγματικῶς ἐκ πείνης. Ἴσως νὰ μὴν ὑπῆρξεν ὅλως χολέρα. Ἀλλ᾽ ὑπῆρξε τύφλωσις καὶ ἀθλιότης καὶ συμφορὰ ἀνήκουστος. Οἱ ἄνθρωποι, ὅλοι πάσχοντες, ἐσκληρύνοντο κατ᾽ ἀλλήλων, εἰς ἐπίμετρον, καὶ καθίστων τὴν δεινοπάθειαν ἀπείρως μεγαλυτέραν. Οἱ εὔποροι ἐκ τῶν καθαριζομένων ἐσκληρύνοντο κατὰ τῶν πτωχῶν, καὶ ἐμέμφοντο αὐτοὺς ὡς παραιτίους τῆς δυστυχίας δι᾽ αὐτῆς τῆς παρουσίας των. Οἱ πτωχοὶ ἐσκληρύνοντο κατὰ τῶν εὐπόρων, καὶ τοὺς ᾐτιῶντο ὡς προκαλοῦντας τὴν ἀκρίβειαν τῶν τροφίμων διὰ τῆς εὐπορίας των. Ὅλοι ὁμοῦ οἱ ὑπὸ κάθαρσιν ταξιδιῶται ἐσκληρύνοντο κατὰ τῶν κατοίκων τῆς πολίχνης, καὶ τοὺς κατηγόρουν ἐπὶ ἀσυνειδήτῳ αἰσχροκερδείᾳ καὶ σκληρότητι, ἐνῷ τὸ ἀληθὲς ἦτο ὅτι δέκα μόνον ἄνθρωποι ἐκ τῆς ἐμπορικῆς καὶ τυχοδιωκτικῆς τάξεως, ἥτις πουθενὰ δὲν λείπει, ἦσαν οἱ αἰσχροκερδεῖς καὶ οἱ σκληροὶ ἐκμεταλλευταὶ τῆς δυστυχίας. Οἱ κάτοικοι τῆς πολίχνης ἐσκληρύνοντο κατὰ τῶν ταξιδιωτῶν, καὶ ἐμίσουν αὐτούς, διότι εἶχον ἔλθει νὰ τοὺς φέρωσι τὴν χολέραν. Κακὴ ὑποψία, δυσπιστία καὶ ἰδιοτέλεια χωροῦσα μέχρις ἀπανθρωπίας, ἐβασίλευε πανταχοῦ. Ὅλα ταῦτα ἦσαν εἰς τὸ βάθος καὶ ὁ φόβος τῆς χολέρας ἦτο εἰς τὴν ἐπιφάνειαν. Θὰ ἔλεγέ τις ὅτι ἡ χολέρα ἦτο μόνον πρόφασις, καὶ ὅτι ἡ ἐκμετάλλευσις τῶν ἀνθρώπων ἦτο ἡ ἀλήθεια. Τὸ δαιμόνιον τοῦ φόβου εἶχεν εὕρει ἑπτὰ ἄλλα δαιμόνια πονηρότερα ἑαυτοῦ, καὶ εἶχε λάβει κατοχὴν ἐπὶ τοῦ πνεύματος τῶν ἀνθρώπων.

***

Ολόκληρο το διήγημα μπορείτε να το διαβάσετε εδώ:   http://paki.webpages.auth.gr/skiathos/?p=2900
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...