Ο αγιος Νικολαος ο Πλανάς πήγαινε για αγιασμό ή Ευχέλαιο σε σπίτια χριστιανών. Κάποια φορά βρέθηκε στο Κολωνάκι (με τον Παπαδιαμάντη που του έκανε τον ψάλτη) τον είχανε μάθει οι Κολωνακιώτες που ήταν ευλαβής και τον καλούσανε. Και κατεβαίνει από ένα αρχοντικό σπίτι -οι ζητιάνοι μεταξύ τους το λέγανε:

«Πού πάει ο παπάς; Πάει εκεί. Πάμε και μεις».

Και ήτανε στην ουρά, μπήκε λοιπόν ένας ζητιάνος που ήταν πιο τσίφτης και πηγαίνει κούτσα -κούτσα και του λέει, παπά δώσε μου. Και ότι είχε στη τσέπη του ο Άγιος τα έβγαλε και τα έδωσε. Ήτανε δίπλα του ο Παπαδιαμάντης και του λέει,

– Παπά πρόσεξέ τον, γιατί αυτόν τον βλέπω στην πιάτσα.

– Ναι, ναι, ναι, δεν πειράζει, δεν πειράζει.

Και περπατώντας το τετράγωνο, αυτός κάνει το γύρο του τετραγώνου από την πολυκατοικία την επόμενη και πάει στο δεύτερο στενό, και κουτσαίνει πάλι και ξαναπάει μπροστά στον Άγιο. Και ξαναβγάζει από την άλλη τσέπη ο παπάς και τα δίνει. Θύμωσε ο Παπαδιαμάντης και του λέει,

– Παπά !!

– Ναι, ναι, το έχω υπόψη μου, το έχω υπόψη μου.

Στην τρίτη φορά κάνει το ίδιο. Εκεί, τα ‘χασε, έχασε τον έλεγχο ο Παπαδιαμάντης και του λέει,

– Καλά δεν βλέπεις βρε παπά μου; Σήκωσε το κεφάλι σου να τον δεις. Αφού είναι ο ίδιος, φοράει τα ίδια ρούχα, τα ίδια σκέρτσα κάνει.

Και λέει,

– Σώπα ευλογημένε, είναι ο Χριστός και μας δοκιμάζει.

Σύντομη καθημερινή προσευχή

για κάθε περίσταση

πρωτ. Γεωργίου Χριστοδούλου

Παντοδύναμε Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, πρόσδεξαι τὴν ἱκεσίαν ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἀνάγκης, θλίψεως, ἀρρωστίας καὶ βασκανίας• προσέτι δὲ ἀπὸ σεισμοῦ τε καὶ πολέμου.

Φώτισον ἡμᾶς Κύριε, δὸς ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν τὴν σὴν ἀγάπην καὶ τὴν σὴν εἰρήνην, τὴν πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν.

Συγχώρησον ἡμῖν τὰ ἑκούσια καὶ τὰ ἀκούσια ἁμαρτήματα καὶ σῶσον ἡμᾶς ὡς Ἀγαθὸς καὶ Φιλάνθρωπος.

Πρεσβείαις τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας, τῶν φωτοειδῶν Ἀρχαγγέλων καὶ πάντων τῶν Ἁγίων.

Ἀμήν!

«Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα...»

 

«Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα...»

…………………………………..........................

“Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι
μέσα από τα δάχτυλά μου
χωρίς να πιω ούτε μια στάλα.
Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα.”

Οι στίχοι αυτοί τού Σεφέρη…

δεν θα μπορούσαν να ταιριάζουν περισσότερο…

στην πρόσφατη καταστροφή…

κορυφαία στην Κεφαλονιά μας…

ειδικά στην Άσσο μας…

“Λυπούμαι…”

γιατί το “πλατ ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ύ ποτάμι” τής ζωής, τής ζωής μου, τής πολύτιμης

μοναδικής ζωής μου, τής ζωής που μου δόθηκε, το άφησα να χύνεται,

και να χάνεται, ανερμάτιστα, ευκαιριακά, φθηνά, “ “επιτυχημένα” ”,

“χωρίς να πιώ ούτε μιά στάλα”, λέει πολύ πιό σκληρά ο Ποιητής·

…………………………………………………

και “τώρα, βυθίζομαι στην πέτρα.”

Την κάθε “πέτρα”… με πετρωμένη πολλές φορές καρδιά…

συνείδηση… σκοπό ζωής… αισθητική… ευαισθησία…

προς τους άλλους και προς τον εαυτό μου πρώτα…·

αγόμενος και φερόμενος… εύκολη τής πλάνης λεία…

πλανών και πλανώμενος

μέχρις ότου όλα όσα ψευδώς νομίζω να βρούν “τοίχο”… “πέτρα”…

Και λέει συγκλονιστικά επίκαιρα πιό κάτω το ποίημα :

“Ό,τι αγάπησα χάθηκε μαζί με τα σπίτια
που ήταν καινούργια το περασμένο καλοκαίρι
και γκρέμισαν με τον αγέρα του φθινοπώρου.”

…………………………………………………………………

Κάποτε σε μιά εκδήλωση που γινόταν εκ μέρους όλων των Επτανησίων,

αναφερόμενος στην ομιλία μου σε κάθε ένα από τα Νησιά, μίλησα γιά την

ατυχία των Κερκυραίων να μην έχουν σεισμούς ( ! )·

την βασική αυτή παράμετρο ευφυίας, επινοητικότητας, και φιλοσοφίας ζωής, των άλλων Επτανησίων· και δή –ως επίκεντρων τού σεισμού- των Κεφαλλήνων.

Έτσι η “πέτρα”, μπορεί να γίνει η αφορμή ν’αναλογισθεί κανείς

όλη τη ζωή του που ρήμαξε… και σ’όλη την γη την χάλασε…

-γιά να θυμηθούμε τον μεγάλο Αλεξανδρινό-

και να συνειδητοποιήσει ότι το πλατύ ποτάμι τής ζωής,

αν δεν το κολυμπήσεις –φθειρόμενος, ενώ “ενός έστι χρεία”:

να τιμήσεις το δώρο τής ζωής που σου δόθηκε, μη αφήνοντας τόση θάλασσα μπροστά σου χωρίς να την κολυμπάς- θα τώβρεις πέτρα…

Αγνοεί με αλαζονεία η ανθρωπότητα, την ισχύ των πνευματικών νόμων,

που είναι σαν τους νόμους τής φυσικής, και βρίσκονται σε αναπτυγμένη

παραστατικότητα, μέσα στην Ελληνική Θεατρική Τραγωδία.

Ό Θεός, ανά πάσα στιγμή, δείχνει την δυναμή του,

και εκμηδενίζει τον αλαζόνα, και τον γυρίζει

…από την “σιγουριά” των πραγμάτων που επίσταται,

από την “ασφάλεια” τής επιστήμης “του”,

που ο Ίδιος ο Θεός Δημιούργησε

και που ο Άνθρωπος χωρίς σοφία και με πανουργία χειρίζεται…

-Επιστήμη χωριζομένη αρετής… πανουργία εστί… Πλάτων-

…τον γυρίζει και τον βυθίζει στην …πέτρα·

που όμως μπορεί να γίνει διδάσκαλος και αφορμή

γιά περισυλλογή και μιά αληθινή ποιότητα ζως﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ ό από την “σιγουριαής,

ζωής που δεν τελειώνει στο μνήμα,

την πέτρα αυτή καταλήξεως

και άμεσης αναχωρήσεως·

ελπίδας, που και ο Σεφέρης βάζει στο ποίημα του

μ’ένα μικρό πεύκο, στο κόκκινο χώμα…

…χώμα ζωής …και αγωνιστικού για τη ζωή φρονήματος

που θέλουν να μας την κάνουν απρόσωπη και “πέτρα”.

Το παραθέτουμε ολόκληρο :

(Είναι το ιη΄ ποίημα, τής ευρύτερης ποιητικής σύνθεσης του “Μυθιστόρημα”.)

“Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι
μέσα από τα δάχτυλά μου
χωρίς να πιω ούτε μια στάλα.
Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα.
Ένα μικρό πεύκο στο κόκκινο χώμα,
δεν έχω άλλη συντροφιά.
Ό,τι αγάπησα χάθηκε μαζί με τα σπίτια
που ήταν καινούργια το περασμένο καλοκαίρι
και γκρέμισαν με τον αγέρα του φθινοπώρου.”

Γεώργιος Κακής Κωνσταντινάτος

Ηθοποιός Σκηνοθέτης Εικαστικός

Η προδοσία του Σαμψών απέναντι στο Θεό

 

Ο Σαμψών είναι κορυφαία μορφή της Παλαιάς Διαθήκης, ο τελευταίος κριτής του Ισραήλ ο οποίος τον έκρινε για είκοσι συνεχόμενα έτη. Οι Κριτές, το ομώνυμο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, περιγράφει την ιστορία εκλεκτών προσώπων του Θεού οι οποίοι αναλάμβαναν την προστασία του Ισραήλ από τους εχθρούς του. Η θαυματουργή σύλληψή του, η δημοφιλία που απέκτησε εξαιτίας της μεγάλης του δύναμης, αλλά και ο έρωτάς του για τη Δαλιδά, τον κατέστησαν εξέχουσα μορφή της Αγίας Γραφής και ήρωα της Πίστεως, σύμφωνα με τον Απόστολο Παύλο.

Ο Σαμψών ανήκε στους Ναζωραίους και δεν του επιτρεπόταν να καταναλώνει αλκοόλ και να αγγίζει νεκρούς, όπως και δεν έπρεπε να αποκαλύψει σε κανέναν το μυστικό της δύναμής του.

Ο Σαμψών και η Δαλιδά αποτελούν μία από τις διασημότερες ιστορίες αγάπης και προδοσίας όλων των εποχών, που επηρέασαν την παγκόσμια κουλτούρα και ενέπνευσαν αναρίθμητα έργα τέχνης, γλυπτά, ορατόρια, βιβλία και ποιήματα.

Ο Σαμψών, εξαιτίας της μεγάλης του δύναμης, αποτέλεσε πηγή φόβου για τους Φιλισταίους οι οποίοι καταδυνάστευαν τον τότε λαό του Θεού, Ισραήλ. Η εξαιρετική του δύναμη που κρυβόταν στα μαλλιά του, τον ώθησε να κάνει μερικά αξιοθαύμαστα κατορθώματα, όπως να θανατώσει ένα λιοντάρι και με μία σιαγόνα όνου να σφάξει χίλιους Φιλισταίους.

Όμως, ως άνθρωπος, ο Σαμψών είχε και αδύναμες πλευρές. Ο έρωτάς του για τη Δαλιδά, ήταν η απαρχή της πτώσης του και της απομάκρυνσής του από το Θεό. Ο Σαμψών έπεσε στην παγίδα της Δαλιδά η οποία εκμεταλλεύθηκε τον έρωτά του και της αποκάλυψε το μυστικό της δύναμής του.

Ο Σαμψών πρόδωσε το Θεό, όπως και η Δαλιδά πρόδωσε την εμπιστοσύνη και την αγάπη του Σαμψών. Ο Σαμψών τυφλώθηκε από τους Φιλισταίους και ταπεινώθηκε με το να γυρίζει το μύλο του δεσμωτηρίου τους.

Όταν οι Φιλισταίοι έκαναν μεγάλη γιορτή στο Δαγών, το θεό τους, κάλεσαν το Σαμψών να παίξει μουσική για εκείνους. Ο Σαμψών αγκάλιασε τους στύλους και προσευχήθηκε στο Θεό να του δώσει δύναμη για να εκδικηθεί τους Φιλισταίους για τα δύο του μάτια.

Ο Θεός, ακόμα και αν ο Σαμψών τον είχε προδώσει, όταν είδε τη συνειδητοποίηση του λάθους του και την ικεσία του για βοήθεια, αμέσως επενέβη. Ο ναός στον οποίο γιόρταζαν οι Φιλισταίοι γκρεμίστηκε και όλοι βρήκαν τραγικό θάνατο, μαζί με τον ίδιο το Σαμψών, ο οποίος απέκτησε ξανά δύναμη λίγο πριν το τέλος της ζωής του.

 

Η ιστορία του Σαμψών μας διδάσκει πως η προδοσία είναι κομμάτι της ίδιας μας της ζωής και πως όπως μπορούμε εμείς να προδοθούμε, άλλο τόσο μπορούμε και εμείς να προδώσουμε. Ο Σαμψών πρόδωσε το Θεό, αλλά έστω και με μεγάλο κόστος, αποδέχθηκε το λάθος του και στο τέλος ζήτησε ξανά τη βοήθειά Του. Και ο Θεός συγχώρησε την αδυναμία του, όπως ενδυναμώνει ξανά τον κάθε άνθρωπο που επιστρέφει κοντά Του.

 ΜΑΡΙΑ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗ