Πειρασμοί και θλίψεις. (Οσίου Εφραίμ του Κατουνακιώτη)

Γέροντα, τι πειρασμούς περάσατε;

«Θα σας πω το απόρρητο της ζωής μου. Το έκζεμα, αυτή την πληγή που έχω στο πόδι, την έχω από δεκαπέντε χρονών. Δοκίμασα διάφορα φάρμακα. Τίποτε. Τώρα που πέρασε η ηλικία επιδεινώθηκε. Καθήμενος στο κρεβάτι του πόνου, έτσι το λέω εγώ, έχω το πόδι ψηλά και λίγο ανακουφίζομαι. Καθήμενος εδώ δημιουργήθηκε κύστη κόκκυγος. Όταν το σκέπτεσαι αυτό είναι το πλέον φρικωδέστερο. Προκαλεί πολύ πόνο. Σε όποια στάση και αν καθήσεις πονάς.

Σε πονά ο γλουτός. Σε προειδοποιεί ότι θα ανοίξει πληγή. Υπομονή, υπομονή. Έως ότου μία φορά δεν άντεξα και έπεσα σε απόγνωση. Μόνο που να σκέφτεσαι την λέξη απόγνωση είναι φρίκη. Είναι γεύση κολάσεως, γεύση γεένης. Κράτησε έξι έως εφτά λεπτά. Μέσα στον πόνο, μέσα στην απελπισία που βρισκόμουν, δεν έλεγα τίποτε στην συνοδία μου. Μία φωνή άκουσα ως αύρα λεπτή.

“Έτσι σε θέλει ο Θεός”. Με αυτό πήρα μία βαθιά αναπνοή. “Ε! νάναι ευλογημένο, αφού έτσι με θέλει Ο Θεός. Αλλά δος μου υπομονή, γιατί δεν αντέχω”.

Τι να κάνω; Να βγω έξω να κάνω εγχείριση; Ολοι σου λένε εγχείριση να κάνεις. Πως θα βγω όμως;

Σηκώνομαι απελπισμένος και πηγαίνω στο καντηλάκι της Παναγίας. Και το καντηλάκι της Παναγίας, θαυματουργό είναι. Παίρνω λίγο βαμβάκι και αλείφω το μέρος, που είναι η κύστη κόκκυγος, και δεξιά και αριστερά τους γλουτούς. Αυτό το έκανα τρεις ημέρες. Την τρίτη ημέρα άφαντος ο πόνος. Θαυματούργησε η Παναγία. Εφαρμόστηκε η συχνή πατερική ρήση, “υπομονή στις θλίψεις” .

Η σκέπη της Παναγίας πάντα υπάρχει, αλλά δεν την βλεπομε. Τότε την βλέπομε, όταν πρόκειται να πέσομε μέσα στο χάος, στην άβυσσο. Τότε μας απαλλάσσει από την καταβόθρα. Και όχι μόνο αυτό. Το κυριότερο να πούμε. Όταν έφυγαν οι πόνοι, μία χαρά κυκλοφόρησε μέσα μου ως μία πληροφορία, ότι ο Θεός την πολλή Του, την άμετρη αγάπη, την φανέρωσε με το να μου δώσει την πληγή κάτω στο ποδάρι. Και δεν χόρταινα να δοξάζω, να υμνολογώ, να ευγνωμονώ τον Θεό, που μου έδωσε την πληγή.

Γι’ αυτό, καλές είναι οι θλίψεις, καλά τα βάσανα, καλές οι στενοχώριες. Ξέρει ο Θεός, γιατί τις δίνει.

Περισσότερο πλησιάζομε τον Θεό με τις θλίψεις. “Εν θλίψει επλάτυνάς με” (Ψαλ.4,2) και κατά το πατερικό “ο φεύγων πειρασμόν επωφελή, φεύγει ζωήν αιώνιον”

Φροντίδα των παιδιών με καρκίνο εν μέσω πανδημίας Covid-19

 

Γράφει η Ελένη Δανά, Παιδίατρος, Αναπληρώτρια Διευθύντρια Ογκολογικής Κλινικής Παίδων & Εφήβων ΜΗΤΕΡΑ.

Τον τελευταίο χρόνο, η παγκόσμια πανδημία της νόσου Covid-19 εξαπλώνεται στον πλανήτη και εξελίσσεται σε παγκόσμια κρίση, επιφέροντας δραματικές αλλαγές στις ζωές όλων μας, πολύ περισσότερο στις ζωές ενηλίκων και ανηλίκων ασθενών με χρόνια και απειλητικά για τη ζωή νοσήματα, μεταξύ των οποίων και ο καρκίνος.

Ειδικά για τα παιδιά με καρκίνο, η φροντίδα τους εν μέσω πανδημίας αποτελεί μεγάλη πρόκληση, καθώς πρέπει κανείς να σταθμίσει τους κινδύνους και να ισορροπήσει ανάμεσα στην απειλή από τον ίδιο τον καρκίνο, αν δεν αντιμετωπιστεί έγκαιρα και σωστά, και στην απειλή από μια σοβαρή λοίμωξη από SARS-CoV-2 σε ένα ανοσοκατεσταλμένο παιδί.

Επιπτώσεις από την πανδημία Covid-19

Στη διεθνή βιβλιογραφία υπάρχουν ήδη αρκετές δημοσιεύσεις που τεκμηριώνουν σημαντικές καθυστερήσεις στην έγκαιρη διάγνωση του καρκίνου στους ενήλικες εν μέσω πανδημίας,  με αποτέλεσμα επιπτώσεις στην πρόγνωση και στην επιβίωση, ακόμα και σε χώρες με πολύ εξελιγμένα συστήματα υγείας, που αναγκάζονται ωστόσο να αναδιατάξουν τις δυνάμεις τους λειτουργώντας σχεδόν αποκλειστικά για ασθενείς με Covid-19.

Για τον καρκίνο της παιδικής ηλικίας γνωρίζουμε πως δεν υπάρχουν μέθοδοι πρόληψης, αλλά πως είναι κριτικής σημασίας η έγκαιρη διάγνωσή του. Γνωρίζουμε ακόμα πως το μεγαλύτερο ποσοστό των παιδιών με καρκίνο (4 στα 5 παιδιά) οδηγούνται σε πλήρη ίαση, εφόσον αντιμετωπιστούν στον κατάλληλο χρόνο, στο κατάλληλο κέντρο και με τον κατάλληλο τρόπο.

Ο φόβος της έκθεσης στο νέο κορωνοϊό μπορεί να οδηγήσει τους γονείς σε καθυστερημένη πρόσβαση στο σύστημα υγείας, και οι δυσλειτουργίες του συστήματος λόγω της πανδημίας σε καθυστερημένη διάγνωση, με σημαντικές επιπτώσεις στην πρόγνωση.

Γνωρίζουμε πως τα παιδιά είναι λιγότερο πιθανό να αναπτύξουν σοβαρή Covid-19 νόσο σε σχέση με τους ενήλικες, δεν έχει ωστόσο ακόμα διευκρινιστεί αν τα παιδιά με καρκίνο βρίσκονται σε μεγαλύτερο κίνδυνο.

Από την άλλη είναι γνωστό πως, ακόμα και κοινές ιογενείς λοιμώξεις, μπορεί να σχετίζονται με αυξημένη θνησιμότητα και θνητότητα στα ανοσοκατεσταλμένα παιδιά. Οι δημοσιευμένες μελέτες που συσχετίζουν τον καρκίνο ή/και την αντικαρκινική θεραπεία με σοβαρή  SARS-CoV-2 λοίμωξη ή/και δυσμενή έκβασή τους αφορούν σχεδόν αποκλειστικά ενήλικες ασθενείς.

Ωστόσο, από τις πρώτες καταγραφές  από την Κίνα στις αρχές του 2020 φάνηκε ότι τα παιδιά με καρκίνο βρίσκονται σε μικρότερο κίνδυνο για σοβαρή λοίμωξη σε σχέση με τους ενήλικες καρκινοπαθείς. Αργότερα, καταγραφές από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ επιβεβαίωσαν αυτά τα δεδομένα, όπως και μια πρόσφατη μελέτη από το Ηνωμένο Βασίλειο, που δείχνει πως τα παιδιά με καρκίνο έχουν το ίδιο χαμηλό (περίπου 3%) ρίσκο προσβολής από τον ιό και το ίδιο χαμηλό ρίσκο σοβαρής λοίμωξης με τον γενικό παιδιατρικό πληθυσμό, με εξαίρεση ίσως τους ασθενείς που υποβάλλονται σε ετερόλογη μεταμόσχευση μυελού των οστών.

Πρόκειται για αισιόδοξα στοιχεία, που μας επιτρέπουν την απρόσκοπτη συνέχιση παροχής της βέλτιστης θεραπείας και φροντίδας στα παιδιά με καρκίνο, χωρίς καθυστερήσεις και αναβολές, με τη λήψη βέβαια των κατάλληλων μέτρων.

Για το λόγο αυτό, διεθνείς, ευρωπαϊκές αλλά και οι ελληνικές επιστημονικές εταιρείες και οργανισμοί (Ελληνική Εταιρεία Παιδιατρικής Αιματολογίας – Ογκολογίας – www.eepao.gr, Ελληνική Εταιρεία για την Ανακουφιστική Φροντίδα Παιδιών και Εφήβων – www.ppc.org.gr) έχουν προσπαθήσει να συντάξουν κατευθυντήριες οδηγίες για τη φροντίδα των παιδιών με καρκίνο εν μέσω πανδημίας.

Συνοπτικά οι οδηγίες για τη φροντίδα παιδιών με καρκίνο εν μέσω πανδημίας:

1. τήρηση των μέτρων αναπνευστικής υγιεινής και υγιεινής των χεριών.
2. σωστή χρήση της μάσκας.
3. αυστηρή εφαρμογή των προφυλακτικών μέτρων στις ογκολογικές μονάδες από το ιατρο-νοσηλευτικό προσωπικό με την κατάλληλη εκπαίδευσή του.
4. περιορισμό του επισκεπτηρίου στο νοσοκομείο.
5. εφαρμογή μεθόδων εξ’ αποστάσεως συμβουλευτικής εκεί που μπορεί να εφαρμοστεί.
6. αυστηρή επιτήρηση για έγκαιρη διάγνωση πιθανών κρουσμάτων με τακτικούς δειγματοληπτικούς ελέγχους σε προσωπικό, ασθενείς και συνοδούς τους.
7. αυξημένη εγρήγορση για αποτελεσματική αντιμετώπιση κάθε πιθανού κρούσματος.

Για τα παιδιά με καρκίνο και τις οικογένειές τους, η λήψη μέτρων προφύλαξης και η κοινωνική αποστασιοποίηση αποτελούσαν συνήθεις πρακτικές και πριν την έλευση της πανδημίας. Το γεγονός αυτό διευκολύνει την προσαρμογή τους στις νέες συνθήκες, ταυτόχρονα όμως επιτείνει το άγχος, το φόβο και τις αγωνίες τους.

Προς το παρόν στη χώρα μας η άσκηση της παιδιατρικής ογκολογίας δεν έχει πληγεί σημαντικά από την πανδημία. Ωστόσο, σε εποχές σαν κι αυτή, που τα επιστημονικά και κοινωνικά δεδομένα αλλάζουν με ασυνήθιστες ταχύτητες, απαιτείται εγρήγορση, συνεχιζόμενη ενημέρωση, συνεργασία αλλά και ενσυναίσθηση, για να περάσουμε, μαζί με τους ασθενείς μας και τις οικογένειές τους, στη μετά την πανδημία περίοδο.

 

 *Άρθρο της Ελένης Δανά, Παιδιάτρου, Αναπληρώτριας Διευθύντριας Ογκολογικής Κλινικής Παίδων & Εφήβων ΜΗΤΕΡΑ.

 

 

 

 https://www.ant1news.gr/eidiseis/article/594594/frontida-ton-paidion-me-karkino-en-meso-pandimias-covid19#.YBxO6qn4Ey0.twitter

 

Ο Κύριος…Εγώ ειμί…

 

είπε δε αυτοίς ο Ιησούς· εγώ ειμι ο άρτος της ζωής· ο ερχόμενος προς με ου μη πεινάση, και ο πιστεύων εις εμέ ου μη διψήση πώποτε. (Ιωάνν. στ -35).

εγώ ειμι ο άρτος ο ζων ο εκ του ουρανού καταβάς· εάν τις φάγη εκ τούτου του άρτου, ζήσεται εις τον αιώνα, και ο άρτος δε ον εγώ δώσω η σαρξ μου εστιν, ην εγώ δώσω υπέρ της του κόσμου ζωής. (Ιωάνν. κεφ. στ  – 51).

εγώ ειμι το φως του κόσμου· ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία, αλλ  ἕξει το φως της ζωής. (Ιωάνν. κεφ. η  – 12).
εγώ ειμι ο μαρτυρών περί εμαυτού, και μαρτυρεί περί εμού ο πέμψας με πατήρ. (Ιωάνν. κεφ. η  – 18).

αμήν αμήν λέγω υμίν, πριν Αβραάμ γενέσθαι εγώ ειμι. (Ιωάνν. κεφ. η  – 58).

εγώ ειμι η θύρα· δι  ἐμοῦ εάν τις εισέλθη, σωθήσεται, και εισελεύσεται και εξελεύσεται, και νομήν ευρήσει, (Ιωάνν. κεφ. ι  – 9).

εγώ ειμι ο ποιμήν ο καλός, ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων, (Ιωάνν. κεφ. ι  – 11).

εγώ ειμι ο ποιμήν ο καλός, και γινώσκω τα εμά και γινώσκομαι υπό των εμών, καθώς γινώσκει με ο πατήρ καγώ γινώσκω τον πατέρα, και την ψυχήν μου τίθημι υπέρ των προβάτων. (Ιωάνν. κεφ. ι  – 14).

εγώ ειμι η ανάστασις και η ζωή. ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη, ζήσεται· και πας ο ζων και πιστεύων εις εμέ ου μη αποθάνη εις τον αιώνα. πιστεύεις τούτο; (Ιωάνν. κεφ. ια  – 25).

εγώ ειμι η οδός και η αλήθεια και η ζωή· ουδείς έρχεται προς τον πατέρα ει μη δι  ἐμοῦ. ει εγνώκειτέ με, και τον πατέρα μου εγνώκειτε αν, και απ  ἄρτι γινώσκετε αυτόν και εωράκατε αυτόν… ου πιστεύεις ότι εγώ εν τω πατρί και ο πατήρ εν εμοί εστι; (Ιωάνν. κεφ. ιδ  – 6).

εγώ ειμι η άμπελος η αληθινή, και ο πατήρ μου ο γεωργός εστι. (Ιωάνν. κεφ. ιε  – 1).

εγώ ειμι η άμπελος, υμείς τα κλήματα. ο μένων εν εμοί καγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν πολύν, ότι χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν. (Ιωάνν. κεφ. ιε  – 5).

Ιησούς ουν… είπεν αυτοίς· τίνα ζητείτε; απεκρίθησαν αυτώ· Ιησούν τον Ναζωραίον. λέγει αυτοίς ο Ιησούς· εγώ ειμι. ειστήκει δε και Ιούδας ο παραδιδούς αυτόν μετ  αὐτῶν. (Ιωάνν. κεφ. ιη  – 5).

είπεν ουν αυτώ ο Πιλάτος· ουκούν βασιλεύς ει συ; απεκρίθη Ιησούς· συ λέγεις ότι βασιλεύς ειμι εγώ. (Ιωάνν. κεφ. ιη  – 37).

Εγώ ειμι το Α και το Ω, λέγει Κύριος ο Θεός, ο ων και ο ην και ο ερχόμενος, ο παντοκράτωρ. (Αποκ. Ιωάνν. κεφ. α  – 8).

εγώ ειμι ο πρώτος και ο έσχατος και ο ζων, και εγενόμην νεκρός, και ιδού ζων ειμι εις τους αιώνας των αιώνων, και έχω τας κλεις του θανάτου και του άδου. (Αποκ. Ιωάνν. κεφ. α  – 17).

εγώ το Α και το Ω, η αρχή και το τέλος. εγώ τω διψώντι δώσω εκ της πηγής του ύδατος της ζωής δωρεάν. (Αποκ. Ιωάνν. κεφ. κα  – 6).

εγώ το Α και το Ω, ο πρώτος και ο έσχατος, αρχή και τέλος. (Αποκ. Ιωάνν. κεφ. κβ  – 13).

εγώ ειμι η ρίζα και το γένος Δαυΐδ, ο αστήρ ο λαμπρός ο πρωϊνός. (Αποκ. Ιωάνν. κεφ. κβ  – 16).

  http://www.diakonima.gr

ΠΕΡΙ ΘΕΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ Ο ΛΟΓΟΣ….

 Εντύπωση προκαλεί σχεδόν ένα χρόνο τώρα, αρχής γενομένης από μέσα δικτύωσης, η συνεχιζόμενη συζήτηση για τον τρόπο μετάδοσης της Θείας Κοινωνίας, μια συζήτηση στην οποία έχει εμπλακεί και ο εκκλησιαστικός  χώρος, εντός και εκτός Ελλάδος.

Σε πολλές  Προτεσταντικές  χώρες, γίναμε μάρτυρες καινοτόμων προτάσεων, εκκλησιαστικών ηγετών, ιεραρχών και απλού κλήρου, για αλλαγή του τρόπου μετάδοσης της Θείας Κοινωνίας με αντικατάσταση της Λαβίδας με κουταλάκια μιας χρήσεως, με πρόσχημα την προστασία από τον covid-19. Πλήθος οικείων πολιτικών, ιατρών και δημοσιογράφων εντός των συνόρων, έσπευσαν να υιοθετήσουν αυτές τις καινοτομίες, δήθεν για την προστασία του πληθυσμού από ενδεχόμενες λοιμώξεις. Παρατηρήσαμε επίσης τη σπουδή ιεραρχών και ιερέων της Ελλαδικής Εκκλησίας σε αρκετές ιστοσελίδες και σε διαδικτυακές συζητήσεις να δηλώσουν – ενδεχομένως- την συμφωνία τους με οποιαδήποτε αλλαγή θα βοηθούσε την συνέχιση τέλεσης του Μυστηρίου της Θειας Ευχαριστίας σε ανθρώπους που εμφανίζονται φοβισμένοι ή διστακτικοί.

Αυτό που προσωπικά μου προκαλεί αλγεινή εντύπωση είναι ο λόγος εκκλησιαστικών ταγών της χώρας. Σε ένα θέμα , που προσεγγίζεται ΚΑΘΑΡΑ πνευματικά και μυσταγωγικά, συμφωνούμε στην εκκοσμικευμένη  απλοποίηση του. Πώς γίνεται ένα πνευματικό, μυστικό γεγονός, να υποβιβάζεται σε κοσμικό; Γιατί δεν τονίζεται ο σωτηριώδης χαρακτήρας του μυστηρίου και εκτρέπεται σε κάτι διαφορετικό; Γιατί η Εκκλησία δέχεται να θεωρείται ουσιαστικά ως χώρος θεάματος, ωσάν να πρόκειται για θεατρική ή κινηματογραφική παράσταση και με αυτόν τον τρόπο να δίνεται χώρος σε αρνητές του Χριστού να υπερτονίζουν τις θέσεις τους; Ο λόγος του Κυρίου « όστις θέλει οπίσω μου ελθείν», γιατί δε λαμβάνεται υπόψη για την προσέλευση ή μη στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας; Μήπως έπαψε να υπάρχει πλέον ελευθερία; 

Αν η Εκκλησία αποδεχτεί ένα διαφορετικό ρόλο από αυτόν που ουσιαστικά έχει, τότε το κοσμικό στοιχείο θα υπερνικήσει  και θα αντιμετωπίζεται ως ένας οιοσδήποτε κρατικός φορέας. Προτεσταντικές χώρες στον κόσμο με έντονα εκκοσμικευμένα εκκλησιαστικά στοιχεία, αποπνευματικοποιούνται και το μυστήριο μετατρέπεται σε κάτι μαγικό, επομένως εύκολο να απορριφθεί.

Ας αναλογιστούμε όλοι όσοι εμπλεκόμαστε στον ελληνικό εκκλησιαστικό χώρο, κλήρος και λαός, την ευθύνη που έχουμε για την διατήρηση των παραδεδομένων στην Εκκλησία μας. Να προσπαθήσουμε να υψώσουμε , λόγω και έργω, τείχος στην προσπάθεια εκκοσμίκευσης που εντείνεται στην Ορθόδοξη Εκκλησία με ευθύνη και ημών των ιδίων. Η Εκκλησία του Χριστού θα συνεχίζει την πορεία της αταλάντευτη στο διηνεκές του χρόνου.

 

                                                            Μπακοδήμου  Στ. Νικολάου, θεολόγου