Δύο άνθρωποι ανέβαιναν στον ναό των Ιεροσολύμων να
προσευχηθούν. Ο ένας ήταν Τελώνης και ο άλλος Φαρισαίος. Δύο εντελώς αντίθετοι
χαρακτήρες και με διαφορετική στάση ζωής.
Ο Φαρισαίος στάθηκε στο κέντρο του ναού να προσευχηθεί,
σημείο που εξασφάλιζε την οπτική πρόσβαση από όλους. Υπερήφανος, αλαζόνας
εξέθεσε όλα του τα «ενάρετα» έργα του στον Θεό και απαιτούσε ουσιαστικά το αυτονόητο,
για εκείνον. Δικαίωση. Τηρητής της μωσαϊκής νομοθεσίας και ευλαβής θεωρούσε
ουσιαστικά τον εαυτό του ήδη σεσωσμένο. « Δεν είμαι σαν αυτόν τον τελώνη» έλεγε
δείχνοντας με το δάκτυλο του τον τελώνη.
Ο Τελώνης από την άλλη, πρόσωπο λόγω επαγγέλματος
μισητό στο λαό, από τη στιγμή που κοιτούσε να τα έχει καλά με την ρωμαϊκή εξουσία,
φορολογώντας υπερβολικά το λαό και πλουτίζοντας ουσιαστικά από τη φορολογία. Αυτός
ο τόσο μισητός και αμαρτωλός με βάση τον Νόμο άνθρωπος, κρύφτηκε στο ναό για να
μη φαίνεται από κανένα, χαμήλωσε το βλέμμα και χτυπώντας το στήθος του
μονολογούσε: « Ο Θεός ιλάσθητι μοι τω αμαρτωλώ και ελέησόν με».
Ο Κύριος στο τέλος της παραβολής τονίζει τη μετάνοια
του Τελώνη που τον οδηγεί σε σωτηρία και την υπερηφάνεια του Φαρισαίου που τον
καταδικάζει. Γιατί προβάλλονται αυτά τα δύο πρόσωπα;
Ο Τελώνης είχε συναίσθηση της κατάστασής του. Ήξερε τι
είχε κάνει, πόσους είχε αδικήσει. Ως άλλος Ζακχαίος παρακάλεσε για την σωτηρία
του. Ο Τελώνης κρύφτηκε, δεν τολμούσε να αντικρίσει κανέναν. Δε μπορούσε ούτε προς
το Θεό να σηκώσει το βλέμμα. Το χτύπημα στο στήθος είναι ένδειξη μετάνοιας,
κραυγής προς σωτηρία. Δεν ασχολήθηκε με τον συμπροσευχόμενο Φαρισαίο, παρά μόνο
με τον εαυτό του, τον οποίο θεωρούσε καθόλα ανάξιο. Δεν κατέκρινε, δεν έκρινε,
δεν μείωσε άλλον άνθρωπο. Ενώ κοσμικά ήταν ανεβασμένος, πνευματικά είχε πέσει
στο ναδίρ. Και για να ζητήσει το έλεος του Θεού έπρεπε να ισοπεδώσει τον
εγωισμό του, την έπαρση του, πράγμα που έκανε.
Ο Φαρισαίος από την άλλη, αναδεικνύοντας τον εαυτό
του και τις αρετές του, υπερτόνισε τον εγωισμό του. Ζητούσε ουσιαστικά από το
Θεό απλά να επικυρώσει την τελειότητα που θεωρούσε πώς έχει. Δε δείχνει να έχει
ανάγκη το Θεό αλλά και κανέναν άνθρωπο, τον δε Τελώνη τον θεωρεί ανάξιο και ήδη
καταδικασμένο.
Ο Τελώνης σώζεται και απογειώνεται πνευματικά, γιατί
ταπείνωσε εαυτόν. Αναγνώρισε την αδυναμία του στη ζωή και παρεκάλεσε προς σωτηρία,
χωρίς να ασχοληθεί ή να συγκριθεί με τον Φαρισαίο. Για να απογειωθεί
πνευματικά, έπρεπε να προσγειώσει το εγώ του. Δεν απαίτησε, παρακάλεσε. Δεν
προκάλεσε, μετανόησε. Ο Φαρισαίος υπερηφανευόταν, κατέκρινε, δίκασε και
κατεδίκασε τον άλλο άνθρωπο. Θεωρούσε πως ήταν απογειωμένος πνευματικά, αλλά με
κέρινα ή χάρτινα φτερά θα καιγόταν από τον Ήλιο, από το Φως. Έτσι προσγειώθηκε
απότομα χάνοντας τα πάντα. Θα μπορούσε να συγχωρεθεί από τον Θεό, αλλά η κατάκριση γκρέμισε κάθε πιθανότητα σωτηρίας.
Ο Τελώνης προβάλλεται ως παράδειγμα μετανοίας και
ταπεινώσεως, το πρότυπο του κάθε χριστιανού. Ο Φαρισαίος προβάλλεται αρνητικά
για την υπερηφάνεια και την κατάκριση, πρότυπο προς αποφυγή. Στην ελευθερία του
καθενός μας ποιο πρότυπο θα ακολουθήσουμε στη ζωή μας. Καλό και ευλογημένο
Τριώδιο σε όλους !!!
Με
την ευκαιρία της μνήμης της Αγίας
Φιλοθέης στις 19 Φεβρουαρίου, ο Δήμος
Φιλοθέης-Ψυχικού με πρωτοβουλία του
Δημάρχου κ. Δημήτρη Γαλάνη οργανώνει
διαδικτυακή προβολή της ταινίας της
Μαρίας Χατζημιχάλη-Παπαλιού
«Φιλοθέη,
η Aγία των Αθηνών». Πρόκειται για ένα
ιστορικό ντοκιμαντέρ γύρω από μια μεγάλη
μορφή που έδρασε στηνΑθήνα
τον 16οαιώνα,
στα χρόνια της Τουρκοκρατίας.
Η
ταινία, της οποίας τα γυρίσματα ἐγιναν
στην Κωνσταντινούπολη, τη Βενετία, την
Αθήνα και σε νησιά, έχει συμμετάσχει σε
διεθνή φεστιβάλ κι έχει συγκεντρώσει
εξαιρετικές κριτικές.
Η
Φιλοθέη θεωρείται προδρομική μορφή για
την Επανάσταση του 1821: το πρωτοπόρο
εκπαιδευτικό έργο της, ιδιαίτερα για
τις γυναίκες, συνεχίστηκε από άλλους
και άνοιξε το δρόμο για την Ελληνική
Επανάσταση. Η δράση της Φιλοθέης αποτελεί
έμπνευση και ο αγώνας της για ν’ αλλάξει
ο κόσμος είναι αυτό που τη συνδέει με
το σήμερα.
Έτσι,
στο πλαίσιο της εκδήλωσης, θα
παρακολουθήσουμε μεταξύ άλλων σε βίντεο
την νεαρή αγωνίστρια για τα δικαιώματα
των κοριτσιών στην εκπαίδευση Μαλάλα
Γιουσαφζάι (Νόμπελ Ειρήνης και βραβείο
από τη Διεθνή Αμνηστία).
Την
εκδήλωση στηρίζουν το Σωματείο Γυναικείων
Δικαιωμάτων «Το Μωβ», η Πολιτιστική
Εταιρεία «Αίνος» και ο Πολιτιστικός
Σύλλογος «Αγία Φιλοθέη των Αθηνών» στο
Μονπελλιέ. Θα την παρακολουθήσουν
γυναικείες οργανώσεις και πανεπιστημιακά
τμήματα από την Ευρώπη και την Αμερική.
Λίγα
λόγια για την ταινία:
Τον
16ο αιώνα, στα χρόνια της Τουρκοκρατίας,
μια γυναίκα υψώνει το ανάστημά της στον
Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή. Ελευθερώνει
άντρες και γυναίκες από τα σκλαβοπάζαρα,
ιδρύει το πρώτο στην Ελλάδα και την
Ευρώπη σχολείο γυναικών, χτίζει νοσοκομείο
όπου νοσηλεύονται δωρεάν Έλληνες,
Τούρκοι και Φράγκοι, προσφέρει καταφύγιο
σε κακοποιημένες ή έγκυες γυναίκες,
έκθετες σε λιθοβολισμό. Οι κατακτητές
και το κατεστημένο θα τη φυλακίσουν,
και θα βρει μαρτυρικό θάνατο το 1589.
Η
ταινία θα είναι διαθέσιμη στο κανάλι
του Youtube
του Δήμου Φιλοθέης- Ψυχικού από την
Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου στις 7:00 μμ. έως
και την Κυριακή 21 Φεβρουαρίου.
Με
την ευγενική υποστήριξη της Ελληνικής
Εθνικής Επιτροπής για την UNESCO
και του Κτήματος Χατζημιχάλη.
Ο άγιος επίσκοπος Χριστιανουπόλεως Αθανάσιος (+1735) σε μια
περιοδεία του έφθασε στην Μεγαλόπολι της Πελοποννήσου. Υπήρχε εκεί ένας
ναός της θείας Μεταμορφώσεως και κοντά του μια λίμνη μεγάλη, γεμάτη
βατράχια.
Ο αρχιερεύς, μετά τον εσπερινό, θέλησε να διανυκτερεύση εκεί χάριν
της ησυχίας. Μόλις όμως σκοτείνιασε άρχισαν να κοάζουν τα βατράχια, όπως
κάθε καλοκαιρινή νύχτα. Έκαναν τόσο θόρυβο, εφ’ όσον ήσαν χιλιάδες, που
ο άγιος δεν έκλεισε μάτι! Την επομένη, μετά τη θεία λειτουργία, οι
ιερείς τον ρώτησαν, πώς πέρασε την νύχτα στην εξοχή. Κι εκείνος
αποκρίθηκε:
-Τί να σας πω, τέκνα μου… Αυτά τα βατράχια έκαναν τόσο θόρυβο απόψε που δεν μπόρεσα να κοιμηθώ.
Στα λόγια αυτά του δεσπότη, τα βατράχια αυτομάτως έπαψαν να κράζουν.
Αλλά τότε κανείς δεν το πρόσεξε αυτό, γιατί την ημέρα δεν θορυβούν τόσο
πολύ, όσο την νύχτα.
Το περίεργο και εκπληκτικό ήταν ότι έκτοτε τα βατράχια δεν
ξαναλάλησαν ούτε την ημέρα ούτε την νύχτα και μια νεκρική σιγή απλώθηκε
στην μεγάλη εκείνη λίμνη! Οι περίοικοι θαύμαζαν το γεγονός.
Έπειτα από δύο χρόνια ο άγιος ήρθε πάλι ένα δειλινό και δεν άκουσε
κανένα θόρυβο από τα βατράχια. Έχοντας πολύ κακές αναμνήσεις από την
προηγούμενη επίσκεψι, απόρησε για την ησυχία και ρώτησε το επόμενο πρωί
έναν ιερέα:
-Τί έγινε εκείνο το θορυβοποιό πλήθος των βατράχων, που άλλοτε δεν μας άφηναν σε ησυχία;
-Δέσποτα μου, απήντησε ο ιερεύς, από την ημέρα που είπατε ότι δεν σας άφησαν να κοιμηθήτε, ουδέποτε πλέον ακούσθηκαν.
Τότε ο άγιος είπε χαμογελώντας:
-Και με άκουσαν αυτά τα ευλογημένα;
Μόλις τελείωσε την φράσι αυτή, όλα τα βατράχια άρχισαν πάλι να κοάζουν, όπως και πριν!
Συναξαριστής Ε΄
Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Α΄, σελ.261-263
.jpg)
