π.Νικόλαος Λουδοβίκος-Η γνωριμία μου με τον Αγιο Πορφύριο -μαρτυρία

@konstantinoupoli #CapCut ♬ πρωτότυπος ήχος - ΕνΤουτωΝικα

Πού είναι ο Χριστός τώρα;

 

Απάντηση  στο ερώτημα αυτό, εκτός των άλλων,  δίνουν και τα παρακάτω λόγια που είπε ο Ίδιος: 

α)  «ου γαρ εισι δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμι εν μέσω αυτών»( Ματ. ιη’, 20).

β)  « Τι ότι εζητείτέ με; ουκ ήδειτε ότι εν τοις του πατρός μου δει είναί με;»( Λουκ. β’, 49).

γ) « ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου  το αίμα  εν εμοί  μένει,  καγώ εν αυτώ »( Ιω. στ’, 56 ).

δ) « αναβαίνω προς τον πατέρα μου»( Ιω. κ’, 17).

ε) « Εάν τις αγαπά με, τον λόγον μου τηρήσει, και ο πατήρ μου αγαπήσει αυτόν, και προς αυτόν ελευσόμεθα και μονήν παρ’ αυτώ ποιήσομεν » (Ιω. ιδ’, 23 ).

στ) «και ιδού εγώ μεθ' υμών ειμι πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος »( Ματ. κη’, 20).

ζ) « ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω· εάν τις ακούση της φωνής μου και ανοίξη την θύραν, και εισελεύσομαι προς αυτόν και δειπνήσω μετ' αυτού και αυτός μετ' εμού »( Απ. γ’, 20).

η) « Πᾶν ὃ δίδωσί μοι ὁ πατὴρ, πρὸς ἐμὲ ἥξει, καὶ τὸν ἐρχόμενον πρὸς με οὐ μὴ ἐκβάλω ἔξω·»( Ιω. ε’, 37).

Ο Χριστός  είναι τόσο  φανερός και προσιτός  και χτυπάει την πόρτα του καθενός και δεν απορρίπτει κανένα. Ο Ίδιος είπε,     « Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς» ( Ματ. ια’, 28). Έτσι « Καὶ τὸ Πνεῦμα καὶ ἡ νύμφη λέγουσιν· Ἔρχου. καὶ ὁ ἀκούων εἰπάτω· Ἔρχου. καὶ ὁ διψῶν ἐρχέσθω, καὶ ὁ θέλων λαβέτω ὕδωρ ζωῆς δωρεάν.»(   Απ. κβ’,  17).

Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών.

Ο Χριστός για τη φρονιμάδα και τη μωρία των ανθρώπων.

 

Αυτές οι δύο αντίθετες λέξεις παραπέμπουν στην παραβολή των δέκα παρθένων εκ των οποίων, « πέντε δὲ ἦσαν ἐξ αὐτῶν φρόνιμοι καὶ αἱ πέντε μωραί.  αἵτινες μωραὶ λαβοῦσαι τὰς λαμπάδας ἑαυτῶν οὐκ ἔλαβον μεθ᾿ ἑαυτῶν ἔλαιον·  αἱ δὲ φρόνιμοι ἔλαβον ἔλαιον ἐν τοῖς ἀγγείοις αὐτῶν μετὰ τῶν λαμπάδων αὐτῶν. » ( Ματ. κε’,  2- 4).

 

Στην προκειμένη περίπτωση μωρία είναι το ότι οι πέντε  πήραν τις λαμπάδες τους χωρίς λάδι και φρονιμάδα είναι το ότι οι άλλες  πέντε πήραν τις λαμπάδες τους αλλά και  λάδι στα δοχεία τους. 

Το αποτέλεσμα της φρονιμάδας των μεν και  της μωρίας των δε είναι γνωστό.  Όμως οι δύο αυτές αντίθετες λέξεις παραπέμπουν και αλλού.

 

Είπε ο Κύριος, «Πᾶς οὖν ὅστις ἀκούει μου τοὺς λόγους τούτους καὶ ποιεῖ αὐτούς, ὁμοιώσω αὐτὸν ἀνδρὶ φρονίμῳ, ὅστις ᾠκοδόμησε τὴν οἰκίαν αὐτοῦ ἐπὶ τὴν πέτραν· καὶ κατέβη ἡ βροχὴ καὶ ἦλθον οἱ ποταμοὶ καὶ ἔπνευσαν οἱ ἄνεμοι καὶ προσέπεσον τῇ οἰκίᾳ ἐκείνῃ, καὶ οὐκ ἔπεσε· τεθεμελίωτο γὰρ ἐπὶ τὴν πέτραν.  ( Ματ. ζ’, 24 - 25).  

« καὶ πᾶς ὁ ἀκούων μου τοὺς λόγους τούτους καὶ μὴ ποιῶν αὐτοὺς ὁμοιωθήσεται ἀνδρὶ μωρῷ, ὅστις ᾠκοδόμησε τὴν οἰκίαν αὐτοῦ ἐπὶ τὴν ἄμμον·  καὶ κατέβη ἡ βροχὴ καὶ ἦλθον οἱ ποταμοὶ καὶ ἔπνευσαν οἱ ἄνεμοι καὶ προσέκοψαν τῇ οἰκίᾳ ἐκείνῃ, καὶ ἔπεσε, καὶ ἦν ἡ πτῶσις αὐτῆς μεγάλη.   ( Ματ. ζ’, 26 - 27). 

Και στην προκειμένη περίπτωση φρονιμάδα είναι αυτό που έκανε ο φρόνιμος άνδρας και μωρία είναι αυτό που έκανε ο μωρός. Ο φρόνιμος παραπέμπει στις παραπάνω φρόνιμες και ο μωρός στις παραπάνω μωρές.

Τη φρονιμάδα την προτιμούν πολλοί τη μωρία  όμως κανείς, γιατί κανείς δε θέλει να είναι μωρός.  Το ποιος όμως είναι  φρόνιμος και ποιος μωρός, σύμφωνα  με τα παραπάνω, το γνωρίζει και το διδάσκει μόνο ο  Χριστός. .  

 

Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών.

Μπορεί ο άνθρωπος να διώξει το Χριστό από την καρδιά του;

 Αντί απαντήσεως στην ερώτηση αυτή, άλλη ερώτηση. Μπορεί ο άνθρωπος να διώξει το φως του ήλιου από την αφεντιά του; Ασφαλώς όχι. Μόνο τα σύννεφα που παρεμβάλλονται γίνονται εμπόδια και κρύβουν τον ήλιο. Ο ήλιος όμως διαλύει τα σύννεφα και φωτίζει την πλάση. Έτσι συμβαίνει και με το Φως του Χριστού. Αυτό που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος είναι όχι να το διώξει, αλλά να το εμποδίσει με   τις αμαρτίες του που ως άλλα σύννεφα  σκεπάζουν  την καρδιά του.  Αυτό το λέει ο Θεός διά στόματος του Ησαία, « Μη οὐκ ἰσχύει ἡ χεὶρ Κυρίου τοῦ σῶσαί; ἢ ἐβάρυνε τὸ οὖς αὐτοῦ τοῦ μὴ εἰσακοῦσαι; ἀλλὰ τὰ ἁμαρτήματα ὑμῶν διϊστῶσιν ἀναμέσον ὑμῶν καὶ ἀναμέσον τοῦ Θεοῦ, καὶ διὰ τὰς ἁμαρτίας ὑμῶν ἀπέστρεψε τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ἀφ᾿ ὑμῶν τοῦ μὴ ἐλεῆσαι » (Ησ. νθ’, 1-2 ).Δόξα τω Θεώ όμως που ο Χριστός, ο Ήλιος της δικαιοσύνης,  είναι «  ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου » ( Ιω. α’, 29), και δια του Μυστηρίου της Εξομολογήσεως και της Θείας Κοινωνίας  αφαιρεί από τις καρδιές  των πιστών το σκιάδιο   της αμαρτίας.  Ο Ίδιος είπε, « ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον, καὶ ἐγὼ ἀναστήσω αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ » (Ιω. στ’, 54). Άφεση λοιπόν αμαρτιών και Θεία Κοινωνία, βασικά και σταθερά βήματα που οδηγούν στη σωτηρία.  

 Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών.

Γιατί στο Πάτερ ημών δεν υπάρχει το Πάτερ ελέησον;

 

Αν με το ελέησον αναφέρεται ο πιστός στην  άφεση των αμαρτιών του και μόνο, υπάρχει το, « καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν,.. » Αν όμως το ελέησον δεν αναφέρεται μόνο στην άφεση των αμαρτιών αλλά σε όλες τις ευλογίες και τα ελέη του Θεού, δηλαδή λέγεται με την ευρύτερη έννοια, τότε ο πιστός έχει ελεηθεί ήδη από το Θεό.

Συγκεκριμένα. Το ότι τώρα λέει το Πάτερ ημών, το ότι έχει βαπτισθεί, έχει μέσα του το Άγιο Πνεύμα, συμμετέχει στα Μυστήρια της Εκκλησίας, Εξομολόγηση, Θεία Κοινωνία κ. ά. όλα αυτά  δείχνουν  ότι ο Θεός τον έχει ελεήσει.

Έτσι στο Πάτερ ημών ο Κύριος έβαλε αυτά τα οποία ο Ίδιος έκρινε  απαραίτητα και αναγκαία και όχι ό,τι  λένε  άλλοι που προφανώς μπορούν    να ζητούν το έλεος του Θεού.

Ο κάθε πιστός, όταν προσεύχεται στο Θεό, λέει τα δικά του, μεταξύ αυτών και το Κύριε, ελέησον. Καμία προσευχή όμως δεν είναι απόλυτη ώστε να λέγεται υποχρεωτικά μόνο αυτή. Πάντως το Πάτερ ημών  είναι μοναδική, γιατί  τη δίδαξε ο Κύριος  και  είναι η  Κυριακή Προσευχή.

 Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών.

Ψυχή και πνεύμα στον άνθρωπο είναι το ίδιο στοιχείο;

 Βεβαίως είναι το ίδιο.  Όταν λέμε το ένα, εννοούμε το άλλο. Όταν λέει ο Ψάλτης, και μετά του πνεύματός σου, εννοεί και μετά της ψυχής σου. Όταν λέγεται το, μετά πνευμάτων δικαίων........κατάταξον τας ψυχάς των δούλων Σου, ψυχές και πνεύματα σημαίνουν το ίδιο. Αδιαμφισβήτητη όμως μαρτυρία για το ότι πνεύμα και ψυχή είναι το ίδιο στοιχείο στον άνθρωπο, είναι το ότι αυτό ισχύει και για την ανθρώπινη φύση του Χριστού, όπως φαίνεται στη συνέχεια: «ὅτε οὖν ἔλαβε τὸ ὄξος ὁ Ἰησοῦς εἶπε· Τετέλεσται, καὶ κλίνας τὴν κεφαλὴν παρέδωκε τὸ πνεῦμα »(Ιω, ιθ, 30).

Εδώ η ψυχή του Χριστού ονομάζεται πνεύμα. Όπως όμως είναι γνωστό, το πνεύμα του Χριστού, ενωμένο βέβαια με τη θεότητα, κατέβηκε στον άδη όπου εκεί αυτό το πνεύμα ονομάζεται ψυχή, σύμφωνα με το ψαλμικό, « ὅτι οὐκ ἐγκαταλείψεις τὴν ψυχήν μου εἰς ᾅδην, οὐδὲ δώσεις τὸν ὅσιόν σου ἰδεῖν διαφθοράν »(Ψ. 15, 10).

Εννοείται ότι στην προκειμένη περίπτωση οι λέξεις ψυχή και πνεύμα δηλώνουν το πνευματικό στοιχείο του ανθρώπου που είναι ένα και που συνυπάρχον με το υλικό, δηλαδή το σώμα, συνιστούν τον ζώντα άνθρωπο ο οποίος ενίοτε λέγεται και αυτός ψυχή. 

Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών. 

 

Γιατί οι χριστιανοί είναι ανάγκη να κάνουν και καλά έργα;

 

Αν και αυτό είναι γνωστό, ας αναφέρουμε τα παρακάτω ως απάντηση, γιατί αν μη τι άλλο, κάνει  καλό κι’ ας είναι γνωστό.  

α)  Γιατί, το να μη κάνει κανείς το καλό,  αυτό καθαυτό  συνιστά αμαρτία. « εἰδότι οὖν καλὸν ποιεῖν καὶ μὴ ποιοῦντι, ἁμαρτία αὐτῷ ἐστιν »( Ιακ. δ΄, 17).

β) Γιατί με  τα καλά έργα   φανερώνεται η πίστη σύμφωνα με το, « δεῖξόν μοι τὴν πίστιν σου ἐκ τῶν ἔργων σου,…»(  Ιάκ. β,’ 18).

γ) Γιατί τα καλά έργα ακολουθούν τον άνθρωπο και μετά το θάνατο σύμφωνα με το, « μακάριοι οἱ νεκροὶ οἱ ἐν Κυρίῳ ἀποθνῄσκοντες ἀπ’ ἄρτι. ναί, λέγει τὸ Πνεῦμα, ἵνα ἀναπαύσωνται ἐκ τῶν κόπων αὐτῶν· τὰ δὲ ἔργα αὐτῶν ἀκολουθεῖ μετ’ αὐτῶν.»(  Απ. ιδ΄, 13).

δ) Γιατί   υπάρχει κίνδυνος  οι  πιστοί να   δέχονται στο κενό τη θεία χάρη όπως χαρακτηριστικά λέει ο Απόστολος Παύλος, « Συνεργοῦντες δὲ καὶ παρακαλοῦμεν μὴ εἰς κενὸν τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ δέξασθαι ὑμᾶς·» (Β’ Κορ.  στ’, 1). Έτσι αλλού παραγγέλλει, « μανθανέτωσαν δὲ καὶ οἱ ἡμέτεροι καλῶν ἔργων προΐστασθαι εἰς τὰς ἀναγκαίας χρείας, ἵνα μὴ ὦσιν ἄκαρποι » ( Τιτ. γ’, 14).

ε)Γιατί  όλα τα λεγόμενα καλά έργα τα έχει ετοιμάσει ο Θεός τα οποία όμως καλούνται οι πιστοί να εργασθούν σύμφωνα πάλι με τα λόγια του Αποστόλου Παύλου, « αὐτοῦ γάρ ἐσμεν ποίημα, κτισθέντες ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ἐπὶ ἔργοις ἀγαθοῖς, οἷς προητοίμασεν ὁ Θεὸς ἵνα ἐν αὐτοῖς περιπατήσωμεν »( Εφ. β’, 10). Λέει να περιπατήσουμε και όχι να ξαπλώσουμε σαν να μη χρειάζεται να κάνουμε τίποτα.

στ) Γιατί τα καλά έργα έχουν άμεση σχέση και με τη σωτηρία του ανθρώπου σύμφωνα με τα  λόγια του Παύλου, « μετὰ φόβου καὶ τρόμου τὴν ἑαυτῶν σωτηρίαν κατεργάζεσθε· ὁ Θεὸς γάρ ἐστιν ὁ ἐνεργῶν ἐν ὑμῖν καὶ τὸ θέλειν καὶ τὸ ἐνεργεῖν ὑπὲρ τῆς εὐδοκίας »( Φιλ. β’, 12-13). Δεν είναι επιτρεπτό, ενώ ο Θεός εργάζεται μέσα στον άνθρωπο την ανακαίνισή του, αυτός να μη κάνει το καλό, δηλαδή να αμαρτάνει.

ζ) Γιατί ο Κύριος είπε στους Μαθητές Του,  « οὕτως λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσιν τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς. »(Ματ. ε’,16).

η)  Όσο δε για το σκοπό όλων των   έργων, πάλι ο Παύλος παραγγέλλει, « Είτε ουν εσθίετε είτε πίνετε είτε τι ποιείτε, πάντα εις δόξαν Θεού ποιείτε » (Α’ Κορ. ι’, 31)

Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών.

Έξω απ’ το μαντρί υπάρχει ο λύκος.

Μία μητέρα της οποίας πέθανε το παιδάκι της, αν και δεν είχε στενή σχέση με την Εκκλησία και ειδικότερα με την Εξομολόγηση, ρώτησε ένα  Πνευματικό να της πει, γιατί ο Θεός της πήρε το παιδί.

Τότε εκείνος, πέρα από  τα πολλά ωφέλημα  και παρακλητικά λόγια  που προφανώς θα της είπε, όταν έκρινε την κατάλληλη στιγμή, της διηγήθηκε και το εξής:

Κάποτε μία προβατίνα δεν έμπαινε στη στρούγκα, όπως έκαναν τα άλλα πρόβατα, και υπήρχε κίνδυνος να την κατασπαράξει ο λύκος αυτή και το αρνάκι της που είχε μαζί της.

Τότε ο βοσκός πήρε στην αγκαλιά του το αρνάκι και μπήκε μέσα στη στρούγκα. Τι να κάνει τώρα η μάνα   προβατίνα, αναγκάστηκε κι’ αυτή και μπήκε μέσα στο   μαντρί. Η μητέρα, κοντά στο νου και η γνώση,  ευχαρίστησε τον Πνευματικό για τα σοφά λόγια που της είπε, και πήρε την απόφαση να γνωρίσει και αυτή, μέσα στην Εκκλησία, τον Καλό Ποιμένα που αγαπάει όλα  τα πρόβατά Του.

Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών.

Γιατί στο « Πάτερ ημών» λέγεται «ημών» και όχι «εμού» ή «μου», δηλαδή « Πάτερ μου»;

 

Διότι ο Κύριος το δίδαξε σε πολλούς και όχι σε έναν. Αλλά ας αναφέρουμε αναλυτικότερα  τα παρακάτω:

α) Ένας μαθητής Του είπε κάποτε στο Χριστό, «Κύριε, δίδαξον ημάς προσεύχεσθαι, καθώς και Ιωάννης εδίδαξε τους μαθητάς αυτού » (Λουκ. ια’, 1). Δεν του είπε, δίδαξε εμένα, αλλά  «δίδαξον ημάς». Έτσι ο Κύριος τους δίδαξε στη συνέχεια το  « Πάτερ ημών». Αν  ζητούσε να του πει, πώς να προσεύχεται ατομικά ο ίδιος, ίσως ο Κύριος  να του έλεγε άλλα λόγια και όχι ολόκληρο  το  « Πάτερ ημών».

β)  Σε άλλη περίπτωση όμως που ο Κύριος απευθύνθηκε  σε ένα και όχι σε πολλούς, δε δίδαξε συγκεκριμένη προσευχή, όπως φαίνεται από τα εξής λόγια Του, « συ δε όταν προσεύχη, είσελθε εις το ταμιείόν σου και κλείσας την θύραν σου πρόσευξαι τω πατρί σου τω εν τω κρυπτώ· και ο πατήρ σου ο βλέπων εν τω κρυπτώ αποδώσει σοι εν τω φανερώ »( Ματ. στ’,6).

γ)  Σύμφωνα με τα παραπάνω μπορούμε να πούμε ότι  λέγεται το « ημών»  και επειδή το λένε όλα τα παιδιά του Θεού μαζί και όχι μόνο ένα για λογαριασμό του. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι δε μπορεί να λέει  κανείς και μόνος του το  « Πάτερ ημών».

δ) Αυτός  πάντως που λέει στο Θεό « Πάτερ μου» (Ματ. κστ’, 39) είναι ο Υιός Του ο Μονογενής ο Οποίος για τα παιδιά του Θεού λέει, « ιδού εγώ και τα παιδία α μοι έδωκεν ο Θεός »( Εβρ. β’,13 ).

Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών.

Είναι δυνατόν ένας που λέει, Θεός υπάρχει, να είναι άθεος;

 

Βεβαίως είναι δυνατό όπως, για παράδειγμα,  είναι δυνατό ένας που λέει, λεφτά υπάρχουν, να είναι άφραγκος. Αλλά ας μη μείνουμε στα λεφτά.

Άθεος δε λέγεται μόνο αυτός που δε δέχεται την ύπαρξη του Θεού, αλλά  και αυτός που ναι μεν πιστεύει  ότι υπάρχει Θεός, αλλά δεν έχει το Θεό του στήριγμα και συνοδό του. Αυτός, ο δηλαδή  που  δεν είναι έτοιμος να πορεύεται μαζί με το Θεό του, όπως του το ζητάει ο Ίδιος ο Θεός  με τα εξής προφητικά λόγια, « ει ανηγγέλη σοι, άνθρωπε, τι καλόν; ή τι Κύριος εκζητεί παρά σου αλλ᾿ ή του ποιείν κρίμα και αγαπάν έλεον και έτοιμον είναι του πορεύεσθαι μετά Κυρίου Θεού σου;»(Μιχ. στ’, 8).

Ο Απόστολος Παύλος  χαρακτηρίζει  τέτοιου είδους άθεους στο παρακάτω κείμενο, « ότι ήτε εν τω καιρώ εκείνω χωρίς Χριστού, απηλλοτριωμένοι της πολιτείας του Ισραήλ και ξένοι των διαθηκών της επαγγελίας, ελπίδα μη έχοντες και άθεοι εν τω κόσμω»( Εφ. β’,12 ). Για να μη είναι λοιπόν κανείς άθεος δεν αρκεί να λέει, υπάρχει Θεός. Αυτό το έλεγαν και το λένε πολλοί,  αλλά  τι να το κάνει κανείς, αν δεν έχει ο ίδιος το Θεό του;

 Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών.

Κατά την ημέρα της κρίσεως γιατί λέγεται ότι θα συγκεντρωθούν μπροστά στον Κριτή όλα τα έθνη και όχι όλοι οι άνθρωποι αφού υπήρχαν και άνθρωποι διάσπαρτοι και ανένταχτοι;

 

Κατ’ αρχήν ας σημειωθεί ότι αυτό δε λέγεται από έναν οποιονδήποτε, αλλά  το είπε ο Ίδιος ο Κύριος  με τα εξής λόγια, « και συναχθήσεται έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη, και αφοριεί αυτούς απ' αλλήλων, ώσπερ ο ποιμήν αφορίζει τα πρόβατα από των ερίφων » (Ματ. κε’, 32). Δεν είναι λοιπόν σωστό ούτε πρέπον να λέει  κάποιος, επειδή ο ίδιος δεν το καταλαβαίνει, γιατί το είπε έτσι  ο Χριστός και  δεν το είπε  αλλιώς, όπως θα ήθελε αυτός.

Αλλά τέλος πάντων, ας επανέλθουμε στο ερώτημα  με τα παρακάτω: Λέει ότι θα συγκεντρωθούν όλα τα έθνη και όχι όλοι οι άνθρωποι, γιατί εδώ ο Κύριος  διδάσκει ότι είναι ο Κριτής, όχι μόνο των πιστών, αλλά  και όλων  των εθνών σύμφωνα και με το,  « πάντα τα έθνη, όσα εποίησας, ήξουσι και προσκυνήσουσιν ενώπιόν σου, Κύριε, και δοξάσουσι το όνομά σου » ( Ψ. 85,9).   Ας σημειωθεί δε ότι ο Χριστός είναι και ο κληρονόμος των εθνών σύμφωνα και με το,  « αίτησαι παρ᾿ εμού, και δώσω σοι έθνη την κληρονομίαν σου και την κατάσχεσίν σου τα πέρατα της γης » ( Ψ. 2,8).

Όλα βεβαίως τα έθνη  είναι άνθρωποι, αλλά  όλοι οι άνθρωποι δεν είναι έθνη, γιατί υπάρχει και ο λαός του Θεού ο οποίος διακρίνεται από τα έθνη  και τον οποίον λαό  ο Απόστολος Παύλος τον ονομάζει « Ισραήλ του Θεού » (Γαλ.στ’, 16). Συγκεκριμένα γράφει, « Εμοί δε μη γένοιτο καυχάσθαι ει μη εν τω σταυρώ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δι' ου εμοί κόσμος εσταύρωται καγώ τω κόσμω.  εν γαρ Χριστώ Ιησού ούτε περιτομή τι ισχύει ούτε ακροβυστία, αλλά καινή κτίσις.  και όσοι τω κανόνι τούτω στοιχήσουσιν, ειρήνη επ' αυτούς και έλεος, και επί τον Ισραήλ του Θεού »(Γαλ.στ’,14- 16). Η διάκριση των εθνών από το λαό του Θεού φαίνεται και από τα εξής λόγια του Συμεών που είπε για το Χριστό, « φως εις αποκάλυψιν εθνών και δόξαν λαού σου Ισραήλ »( Λουκ. β’,32 ).

Ο λαός του Θεού είναι τα τέκνα του Θεού, σύμφωνα και με τα εξής λόγια του Ιωάννη,  « όσοι δε έλαβον αυτόν, έδωκεν αυτοίς εξουσίαν τέκνα Θεού γενέσθαι, τοις πιστεύουσιν εις το όνομα αυτού,  οι ουκ εξ αιμάτων, ουδέ εκ θελήματος σαρκός, ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ' εκ Θεού εγεννήθησαν »(Ιω.α’, 12-13). Αυτοί λοιπόν οι οποίοι «εκ Θεού εγεννήθησαν», δηλαδή  τα τέκνα του Θεού, δεν είναι πλέον έθνη, αλλά είναι  ο λαός του Θεού.

Το ότι όμως ο λαός του Θεού διακρίνεται από τα έθνη δε σημαίνει ότι ο ίδιος δε θα κριθεί.  Αυτό ο Απόστολος Παύλος  το επισημαίνει με τα εξής λόγια, «Κύριος κρινεί τον λαόν αυτού »(Εβρ. ι’, 30).  

Όμως ο Θεός προνοεί και φροντίζει και για τα έθνη, όπως φαίνεται, εκτός των άλλων, και στο παρακάτω απόσπασμα από την Αποκάλυψη του Ιωάννη, «Και έδειξέ μοι ποταμόν ύδατος ζωής λαμπρόν ως κρύσταλλον, εκπορευόμενον εκ του θρόνου του Θεού και του αρνίου.  εν μέσω της πλατείας αυτής και του ποταμού εντεύθεν και εκείθεν ξύλον ζωής, ποιούν καρπούς δώδεκα, κατά μήνα έκαστον αποδιδούν τον καρπόν αυτού, και τα φύλλα του ξύλου εις θεραπείαν των εθνών » ( Απ. κβ’,1-2). Έτσι και τα έθνη μπορούν να ελπίζουν στη σωτηρία  σύμφωνα με το, «και τω ονόματι αυτού έθνη ελπιούσι »(Ματ. ιβ’, 21).

Πάντως  οι πιστοί διακρίνονται από τα έθνη, όπως φαίνεται και από τα εξής λόγια του Αποστόλου Παύλου, « εις τούτο γαρ και κοπιώμεν και ονειδιζόμεθα, ότι ηλπίκαμεν επί Θεώ ζώντι, ος εστι σωτήρ πάντων ανθρώπων, μάλιστα πιστών »(Α’ Τιμ. δ’, 10). Αυτό το «μάλιστα πιστών» λέει πολλά και έτσι δε χρειάζεται να λεχθούν  περισσότερα. 

Ιωάννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών.

Και κάτι από τα Σόδομα.

 

α) Ο Αβραάμ δεν κατηγόρησε στο Θεό τους κατοίκους των Σοδόμων  αλλά   ο   Ίδιος ο Θεός  του είπε και του αποκάλυψε ότι, «  κραυγὴ Σοδόμων καὶ Γομόρρας πεπλήθυνται πρός με, καὶ αἱ ἁμαρτίαι αὐτῶν μεγάλαι σφόδρα. καταβὰς οὖν ὄψομαι, εἰ κατὰ τὴν κραυγὴν αὐτῶν τὴν ἐρχομένην πρός με συντελοῦνται, εἰ δὲ μή, ἵνα γνῶ.»  ( Γεν. ιη’, 20-21). 

β) Ο Αβραάμ στη συνέχεια  δε ζήτησε από το Θεό να καταστρέψει τους Σοδομίτες  όπως φαίνεται από τα εξής λόγια του, « ἐὰν ὦσι πεντήκοντα δίκαιοι ἐν τῇ πόλει, ἀπολεῖς αὐτούς; οὐκ ἀνήσεις πάντα τὸν τόπον ἕνεκεν τῶν πεντήκοντα δικαίων, ἐὰν ὦσιν ἐν αὐτῇ; » ( στχ. 24 ).

 

γ) Ο Θεός δε θα κατέστρεφε τους Σοδομίτες, ένεκα  των πενήντα δικαίων, αν υπήρχαν βεβαίως,  όπως φαίνεται από τα εξής λόγια Του, « εἶπε δὲ Κύριος· ἐὰν ὦσιν ἐν Σοδόμοις πεντήκοντα δίκαιοι ἐν τῇ πόλει, ἀφήσω ὅλην τὴν πόλιν καὶ πάντα τὸν τόπον δι᾿ αὐτούς.» (στχ.26).

 

δ) Όχι μόνο ένεκα  των πενήντα αλλά και ένεκα   των δέκα όπως φαίνεται από τα εξής, « ἐὰν δὲ εὑρεθῶσιν ἐκεῖ δέκα; καὶ εἶπεν· οὐ μὴ ἀπολέσω ἕνεκεν τῶν δέκα.»  ( στχ.32).

ε) Αλλά και ο Λωτ, όταν οι Σοδομίτες ξεδιάντροπα,   « ἔλεγον πρὸς αὐτόν· ποῦ εἰσιν οἱ ἄνδρες οἱ εἰσελθόντες πρὸς σὲ τὴν νύκτα; ἐξάγαγε αὐτοὺς πρὸς ἡμᾶς, ἵνα συγγενώμεθα αὐτοῖς »(Γεν. ιθ’,5), δεν τους κατηγόρησε για τις αμαρτίες τους όπως φαίνεται από τα παρακάτω λόγια του:  « εἶπε δὲ πρὸς αὐτούς· μηδαμῶς ἀδελφοί, μὴ πονηρεύσησθε. εἰσὶ δέ μοι δύο θυγατέρες, αἳ οὐκ ἔγνωσαν ἄνδρα· ἐξάξω αὐτὰς πρὸς ὑμᾶς, καὶ χρᾶσθε αὐταῖς, καθὰ ἂν ἀρέσκῃ ὑμῖν· μόνον εἰς τοὺς ἀνδρας τούτους μὴ ποιήσητε ἄδικον, οὗ εἵνεκεν εἰσῆλθον ὑπὸ τὴν σκέπην τῶν δοκῶν μου. »( στχ. 7-8  ).

στ) Αφού λοιπόν  ο Θεός δεν θα  κατέστρεφε τα Σόδομα όπως είπε ο Ίδιος, « οὐ μὴ ἀπολέσω ἕνεκεν τῶν δέκα.», και αφού ο Αβραάμ και ο Λωτ δεν επιθυμούσαν την καταστροφή τους,  επόμενο είναι   ο κάθε πιστός να μη  προεξοφλεί την τιμωρία από το Θεό ενός συνόλου   ανθρώπων   για τις αμαρτίες τους,  όποιες και να είναι αυτές ούτε να επιθυμεί την καταστροφή τους.

Αυτό γιατί, εκτός των άλλων, κανένας δε θεωρεί τον εαυτό του δίκαιο και τους άλλους αμαρτωλούς αφού, « ὁ Θεὸς ἐκ τοῦ οὐρανοῦ διέκυψεν ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων τοῦ ἰδεῖν εἰ ἔστι συνιὼν ἢ ἐκζητῶν τὸν Θεόν.  πάντες ἐξέκλιναν, ἅμα ἠχρειώθησαν, οὐκ ἔστι ποιῶν ἀγαθόν, οὐκ ἔστιν ἕως ἑνός.»  ( Ψ. 52, 3-4).

ζ) Έτσι ήταν απόλυτη ανάγκη να έρθει  στη γη ο μόνος δίκαιος, «  ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου» (Ιω. α’,  29). Διαφορετικά, « καὶ καθὼς προείρηκεν Ἡσαΐας, εἰ μὴ Κύριος Σαβαὼθ ἐγκατέλιπεν ἡμῖν σπέρμα, ὡς Σόδομα ἂν ἐγενήθημεν καὶ ὡς Γόμοῤῥα ἂν ὡμοιώθημεν.¨»( Ρω. θ’, 29). Δόξα όμως τω Θεώ που, «πρὸ αἰώνων, εἰργάσατο σωτηρίαν ἐν μέσῳ τῆς γῆς » ( Ψ.73, 12).

Ιωαννης Χ. Δήμος  πτχ. Θεολ. & Φιλοσ. Πανεπιστημίου Αθηνών.