imsk.gr
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ
(Λκ. ιε΄ 11-32)
Τήν περίφημη καί γνωστή σέ ὅλους μας
παραβολή τοῦ Χριστοῦ γιά τόν ἄσωτο γιό, πού μετά ἀπό πολλές
περιπλανήσεις ἐπιστρέφει μετανιωμένος στό πατρικό σπίτι, ὅπου τόν
περιμένει ἕνας πατέρας πού τόν ἀγκαλιάζει μέ στοργή καί ἕνας μεγαλύτερος
ἀδελφός πού στενοχωριέται μέ τήν ὑποδοχή του, ἀκούσαμε στό σημερινό
ἱερό εὐαγγέλιο, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί.
Συνήθως λέμε τήν παραβολή αὐτή παραβολή
τοῦ ἀσώτου, μετατοπίζοντας ἔτσι τό βάρος ἀπό τόν πατέρα στό νεότερο γιό.
Ὅμως, ἡ σημερινή περικοπή εἶναι ἀποκάλυψη τοῦ ἴδιου του Θεοῦ γιά τόν
ἑαυτό του. Ὁ Θεός φανερώνεται ὡς πατέρας τοῦ ἀνθρώπου, τόσο τοῦ δίκαιου,
ὅσο καί τοῦ ἁμαρτωλοῦ. Εἶναι πατέρας καί γι’ αὐτόν πού φεύγει ἀπό κοντά
του, γιά πολλά χρόνια, καί γι’ αὐτόν πού δέν ἀπομακρύνεται ἀπό τό
πατρικό σπίτι. Γι’ αὐτό εὔστοχα ὑμνογράφοι καί θεολόγοι τῆς Ἐκκλησίας
μας ὀνόμασαν τήν περικοπή παραβολή τοῦ σπλαχνικοῦ πατέρα. Διότι ὁ
πατέρας εἶναι τό κεντρικό πρόσωπο. Αὐτός δέχεται ἀδιαμαρτύρητα τήν
ἀπαίτηση τοῦ νεότερου γιοῦ καί τοῦ δίνει ἀγόγγυστα τό μερίδιο τῆς
περιουσίας πού τοῦ ἀναλογεῖ. Τόν ἀφήνει νά τραβήξει τό δρόμο του, γιατί
σέβεται τήν ἐλευθερία του. Καί μετά, περιμένει ὑπομονετικά χρόνια
ὁλόκληρα τήν ἐπιστροφή του. Καί, ὅταν ἔλθει ἡ ἡμέρα τοῦ γυρισμοῦ, δέν
κρατᾶ μνησικακία, οὔτε προσπαθεῖ νά ἐφαρμόσει κανόνες δικαίου. Ἁπλά καί
χωρίς καθυστέρηση τόν δέχεται μέ χαρά καί ἀγάπη. Τόν δέχεται, ὅπως
εἶναι, γιατί περιμένει μέ σιγουριά τήν ἀλλαγή ἐξαιτίας τῆς στοργῆς πού
τοῦ δείχνει, ἀφοῦ ἡ καρδιά τοῦ γιοῦ εἶναι τώρα ἀνοιχτή στήν πατρική
ἀγάπη. Τήν ἴδια ἀγάπη, ὅμως, δείχνει καί γιά τό μεγάλο του γιό.
Παραμερίζει εὐγενικά τίς διαμαρτυρίες καί τήν πικρία του, θυμίζοντάς του
τήν ἀδιάπτωτη ἀγάπη του.
Μέ τήν παραβολή αὐτή, ἀλλά καί μέ ὅλο τό
εὐαγγέλιο, ὁ Χριστός μᾶς ἀποκάλυψε ὅτι ὁ Θεός εἶναι Πατέρας μας. Μή
βιαστοῦμε, ὅμως, νά τόν δοῦμε ὅπως τόν ἐπίγειο πατέρα, γιατί εἶναι κάτι
περισσότερο. Ἔχει ὅλα τά σωστά γνωρίσματα τοῦ ἐπίγειου πατέρα, ἀλλά καί
πολλά ἄλλα πού δέν βρίσκουμε συχνά στήν κοινωνία μας. Πρῶτα-πρῶτα, ξέρει
νά σέβεται τήν ἐλευθερία τῶν παιδιῶν του. Εἶναι τόσος ὁ σεβασμός πρός
τήν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου ἀπό μέρους τοῦ Θεοῦ, πού δύσκολα μποροῦμε νά
τόν συλλάβουμε σ’ ὅλη του τήν ἔκταση. Γι’ αὐτό, ἄλλωστε, καί δέν
σεβόμαστε τήν ἐλευθερία τῶν συνανθρώπων μας.
Ἔπειτα, ὁ Θεός ξέρει νά μακροθυμεῖ καί
νά ἀνέχεται τίς παρανομίες μας. Ἡ πατρική του ἀγάπη εἶναι μεγαλύτερη ἀπό
τήν ἁμαρτωλότητα τοῦ ἀνθρώπου. Πάντα μακροθυμεῖ καί ἀνέχεται. Ἔχει
μεγάλη καρδιά, πού δέν μπορεῖ ποτέ νά στενέψει, νά γίνει μικρή καί νά
παρασυρθεῖ ἀπό τή σκληρότητα ἑνός ἔστω δίκαιου αἰτήματος γιά ἐπιβολή
τιμωρίας. Περιμένει ὑπομονετικά χρόνια ὁλόκληρα τήν ἐπιστροφή τοῦ
ἀνθρώπου κοντά του. Ἡ ἀγάπη του ποτέ δέν ἀπελπίζεται ἀπό τήν ἀνθρώπινη
συμπεριφορά.
Ἀκόμη, ὁ Θεός Πατέρας, ὅπως μᾶς
ἀποκαλύπτει ὁ ἴδιος, ξέρει καί συγχωρεῖ. Τό ἔλεός του δέν ἔχει ὅρια. Δέν
ὑπάρχει τίποτα στόν κόσμο, πού νά μπορεῖ νά κλείσει τά σπλάχνα
οἰκτιρμῶν τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο, ἐκτός φυσικά ἀπό τήν ἄρνηση τοῦ
ἀνθρώπου νά δεχτεῖ τή θεϊκή συγγνώμη, ἐκτός δηλαδή ἀπό τήν πώρωση τῆς
ψυχῆς. Καί ὄχι μόνο συγχωρεῖ ὁ Θεός, ἀλλά καί ψάχνει νά βρεῖ τρόπο γιά
νά φέρει τό μήνυμα τῆς συγγνώμης του στόν πλανεμένο ἄνθρωπο. Ὅπως
διαβάζουμε στήν παραβολή τοῦ ἀπολωλότος προβάτου, ὁ καλός ποιμένας
ἀφήνει τά ἐνενήντα ἐννέα πρόβατά του καί φεύγει, ψάχνοντας νά βρεῖ τό
ἕνα πού πλανήθηκε στό δρόμο.
Πάνω ἀπ’ ὅλα, ὅμως, ὁ Θεός Πατέρας μᾶς
ἀγαπᾶ ὑπέρμετρα, ἀφοῦ φτάνει μέχρι τή θυσία τοῦ μονογενοῦς του Υἱοῦ, γιά
νά ἀνακαινίσει τά ὑπόλοιπα, κατά χάριν, παιδιά του. Πεθαίνει ὁ Χριστός
στό σταυρό γιά νά φανεῖ ἔτσι ἡ ἀγάπη τοῦ Πατέρα γιά ὅλους μας. Κι αὐτό
σέ μία ἐποχή πού ἤμασταν ἐχθροί του Θεοῦ, ὅπως θυμίζει ὁ ἀπόστολος
Παῦλος. Δείχνει τήν ἄμετρη πατρική του ἀγάπη γιά μᾶς ὁ Θεός στό γεγονός
πώς ὁ Χριστός πέθανε γιά μᾶς τούς ἁμαρτωλούς, «ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν, Χριστός ὑπέρ ἡμῶν ἀπέθανεν».
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ ἀποκάλυψη τοῦ
Θεοῦ ὡς Πατέρα ὅλων μας καί καθενός μας χωριστά εἶναι ἡ ἰσχυρότερη
δύναμη γιά τόν ἄνθρωπο. Δέν εἶναι μία διέξοδος στά φιλοσοφικά του
ἐρωτήματα μόνο, οὔτε ἁπλά μία ἱκανοποίηση τῶν αἰτημάτων του γιά
δικαιοσύνη. Εἶναι πιό πολύ: εἶναι τό ἴδιο τό εὐαγγέλιο, μέ ὅλη τή χαρά
γιά τήν ἀνακαίνιση, μέ ὅλη τήν ἐλπίδα γιά ἕνα πιό ἀνθρώπινο αὔριο, μέ
ὅλη τή βεβαιότητα γιά μία ἀλλαγή τῶν διαπροσωπικῶν σχέσεων. Ὅσο
περισσότερο σκέφτεται ὁ ἄνθρωπος αὐτή τήν ἀποκάλυψη, τόσο περισσότερο
θάρρος παίρνει γιά τόν καθημερινό του ἀγώνα. Ὅσο πιό πολύ ζεῖ τήν
πατρική ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τόσο μεγαλύτερη ἀγάπη αἰσθάνεται γιά τούς
ἄλλους. Ὅσο πιό κοντά φτάνει πρός τόν Θεό, τόσο καλύτερα αἰσθάνεται ὁ
ἴδιος. Ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ ὡς πατέρα εἶναι ἕνα συγκλονιστικό γεγονός
γιά τόν ἄνθρωπο. Γιατί βάζει σέ νέα βάση τή σχέση του μέ τό Θεό καί τόν
κόσμο καί κυρίως, γιατί ἔχει ὅλη τήν ἀμεσότητα μίας ἀπόδειξης γιά τήν
παρουσία τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας. Ἀμήν.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου