Γέροντα, πως ζούσατε στο Σινά;{Γερ Παισιος}

                                         Γέροντα, πως ζούσατε στο Σινά; τον ρώτησε κάποιος

Απάντησε: «Η τροφή μου ήταν τσάι με παξιμάδι που το έκανα μόνος μου. Έκανα πέτουρα (λεπτά φύλλα ζύμης) και τα ξέραινα στον ήλιο. Γίνονταν τόσο σκληρά, που έσπαζαν σαν τζάμι. Καμμιά φορά έβραζα και ρύζι στουμπισμένο μέσα σε ένα κονσερβοκούτι. Αυτό ήταν και μπρίκι και κατσαρόλα και πιάτο και ποτήρι. Αυτό το κονσερβοκούτι και ένα κουτάλι λίγο πιο μικρό από της σούπας ήταν όλο το νοικοκυριό μου.
»Ακόμη, είχα μια φανέλλα, που την φορούσα τη νύχτα για να αντιμετωπίζω το κρύο. Έπινα και ένα τσάι μαύρο, για να με βοηθά στην αγρυπνία, και έβαζα και μια κουταλιά ζάχαρη παραπάνπουαντιστοιχούσε με άλλη μια φανέλλα. (Δηλαδή οι θερμίδες που του έδινε η παραπανίσια ζάχαρη ήταν σαν να φορούσε ακόμη μια φανέλλα). Είχα και μια αλλαξιά χοντρά ρούχα, γιατί τη νύχτα έκανε πολύ κρύο. Δεν είχα ούτε φανάρι, ούτε φακό, παρά μόνο έναν αναπτήρα, για να βλέπω λίγο στο σκοτάδι, όταν βάδιζα σε κανένα πέτρινο μονοπάτι με σκαλοπάτια. Τον χρειαζόμουν επίσης για να ανάβω καμμιά φορά φωτιά με φρύγανα, για να κάνω κανένα ζεστό. Είχα και λίγες τσακμακόπετρες και ένα μπουκαλάκι πετρέλαιο πολύ μικρό για τον αναπτήρα. Τίποτε άλλο.
»Μιά φορά φύτεψα και μια ρίζα ντομάτα, αλλά μετά με πείραξε ο λογισμός μου και την ξερρίζωσα, για να μην προκαλώ τους Βεδουίνους. Μού φαινόταν αταίριαστο, οι φτωχοί Βεδουίνοι να μην έχουν ντομάτες, και εγώ που ήμουν καλόγηρος να έχω, έστω και μια ρίζα.
»Τήν ημέρα έλεγα την ευχή και έκανα εργόχειρο. Ευχή και εργόχειρο. Αυτό ήταν το τυπικό μου. Τη νύχτα έκανα μερικές ώρες μετάνοιες, χωρίς να τις μετρώ. Ακολουθία δεν διάβαζα, την έκανα με κομποσχοίνι.
»Για να μη με ενοχλούν οι περίεργοι, έκανα με πράσινη λαδομπογιά νεκροκεφαλές (σήμα κινδύνου) στα βράχια. Μιά φορά ένας τουρίστας Γερμανός θέλησε να ανεβή επάνω. Νόμισε ότι είναι ναρκοπέδιο, αλλά επειδή φαίνεται ήξερε από τέτοια, πρόσεχε που πατούσε και κατώρθωσε να φθάση μέχρι επάνω. Εγώ τον παρακολουθούσα από ψηλά. Τον άφησα να πλησιάση, μετά μπήκα στην σπηλιά του αγίου Γαλακτίωνος και τράβηξα ένα δεμάτι αγκάθια στην είσοδο. Έψαξε, αλλά δεν μπόρεσε να με βρή και γύρισε πίσω».
Απλοποίησε πολύ την ζωή του και επιδόθηκε στην άσκηση με όλες του τις δυνάμεις, χωρίς περισπασμούς. «Η έρημος ερημώνει τα πάθη. Όταν την σεβασθής και προσαρμοσθής προς την έρημο, σου δίνει να αισθανθής την παρηγοριά της», έλεγε αργότερα ο Γέροντας με νοσταλγία, εκφράζοντας με λίγες λέξεις την εμπειρία του από την Σιναϊτική έρημο.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ  ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ +ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ  ICAAK BIOΣ  ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΙΣΙΟΥ ΣΕΛ    162  ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ   ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 2004  
                                     <<ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  22ΔΕΚ 2Ο11>>

Το ήθος της νηστείας ως αγωγή ελευθερίας

Στο δημόσιο λόγο και στην κρατούσα κοινωνική συνείδηση η έννοια του καταναλωτή υπερισχύει πλέον αυτής του πολίτη και η ανθρώπινη αξία αποτιμάται βάσει της αγοραστικής δύναμης. Όσο περισσότερο και όσα περισσότερα καταναλώνουμε τόσο κερδίζουμε σε κοινωνική αποδοχή και αυτοεκτίμηση. Όσοι δεν έχουν τη δυνατότητα να καταναλώνουν, περιθωριοποιούνται κοινωνικά και ακυρώνονται ως πρόσωπα.

Σε μια τέτοια κοινωνία το ήθος της νηστείας φαντάζει παράταιρο. Η νηστεία όμως αποτελεί Γι’ αυτό η κοινωνική δυναμική δεν την απορρίπτει αλλά την υιοθετεί, αλλοιώνοντας όμως το περιεχόμενό της . Υποταγμένη η νηστεία στις σκοπιμότητες του καταναλωτισμού περιορίζεται σε μία απλή αλλαγή του διαιτολογίου . Για όποιον αμφιβάλλει, παραπέμπουμε σε σχετική διαφήμιση μεγάλης πολυεθνικής αλυσίδας ταχυφαγείων , που προβάλλει τα νηστίσιμα πιάτα της. Δίπλα στις σελίδες για την αστρολογία και τα ταρώ, περιοδικά ποικίλης ύλης δημοσιεύουν άρθρα στα οποία διαιτολόγοι και γιατροί προτείνουν τη νηστεία και τη μεσογειακή διατροφή ως αντίδοτο στην παχυσαρκία και τα καρδιακά νοσήματα.

Όλα τα παραπάνω μπορεί να συνιστούν μια εκκοσμικευμένη εκδοχή της νηστείας, δεν είναι όμως απαραιτήτως αρνητικοί, αφού μαρτυρούν για το γεγονός ότι ο λαός μας εξακολουθεί να νηστεύει , σε τέτοιο βαθμό ώστε αναγκάζει και τις πολυεθνικές αλυσίδες ταχυφαγείων να εντάξουν τη νηστεία στο καθημερινό τους μενού.

Είμαστε εμείς, οι πιστοί που πρώτοι κατανοούμε τη νηστεία μόνο ως μια διατροφική αλλαγή. Όμως, η εκκλησιαστική συνείδηση μας έχει προειδοποιήσει, ήδη από την Καθαρά Δευτέρα: « Νηστεύσωμεν  νηστείαν δεκτήν , ευάρεστον τω Κυρίω˙ αληθής νηστεία, η των κακών αλλοτρίωσις». Γνωρίζουν οι πατέρες πόσο εύκολα το τυπικό της εκκλησίας καταντά τυπολατρεία, και επιμένουν να τονίζουν τον ουσιαστικό σκοπό της νηστείας, που είναι η ελευθερία από τα πάθη.

Πρόξενος, λοιπόν, ελευθερίας η νηστεία. Σκανδαλίζει ο λόγος όχι μόνο τον κοσμικό άνθρωπο, αλλά και εμάς που βαυκαλιζόμαστε πως νηστεύουμε επειδή αντικαθιστούμε τα γαλακτοκομικά με προϊόντα σόγιας… Θεωρούμε πως η νηστεία μας δεσμεύει, μας οδηγεί σε στερήσεις, και προσπαθούμε με χίλιους δυο τρόπους να την ελαφρύνουμε. Δεν έχουμε την πνευματική εκείνη αρχοντιά και ευαισθησία να βλέπουμε την εκκλησιαστική ζωή, και μαζί της τη νηστεία ,ως ζωή ελευθερίας, αφού δεν αγαπάμε πραγματικά το Θεό.

Η ελευθερία στην οποία μας οδηγεί η νηστεία έρχεται σταδιακά. Αρχικά μας καλεί να κατανικήσουμε μια από τις πλέον ισχυρές ορμέφυτες ανάγκες μας, αυτήν της τροφής. Μετριάζοντας την τροφή το σώμα ταπεινώνεται. Και επειδή η ψυχή βρίσκεται σε ενότητα με το σώμα, αρχίζει σιγά σιγά  να ταπεινώνεται και αυτή. Έτσι σιγά σιγά αλλάζουμε ζωής. Διαπιστώνουμε εξαρτήσεις μας˙ αφού κατανοούμε πώς εξαρτώμαστε από το κρέας, το γάλα, τα τυροκομικά κ.λπ. και δεν είμαστε πραγματικά ελεύθεροι, όπως έως τώρα νομίζαμε.

Αφού πλέον ελευθερωνόμαστε από την ανάγκη, μπορούμε πλέον να είμαστε αληθινοί άνθρωποι. Παύουν να είναι αποκλειστική μας μέριμνα οι καταναλωτικές μας ανάγκες και ανακαλύπτουμε νέες πτυχές του εαυτού μας, τον έσω άνθρωπο, που είναι εικόνα του Θεού. Τώρα την εγκράτεια των τροφών ακολουθεί η εγκράτεια της γλώσσας, η αποχή από τον θυμό, ο χωρισμός από τις κακές μας επιθυμίες, από την καταλαλιά, την κατάκριση, το ψεύδος . Έτσι στα απτά και προφανή δώρα της νηστείας , την βελτίωση της σωματικής μας κατάστασης, προστίθενται και τα πλέον σύνθετα και δυσκατόρθωτα , η αποχή από τα πάθη και η νίκη επί του κακού μας εαυτού. Έτσι νηστεύουμε καθ’ ολοκληρίαν, ως ψυχοσωματικοί, ακέραιοι άνθρωποι.

Η αποχή από τα πάθη, τα οποία αποτελούν εκδηλώσεις του εγωκεντρικού μας εαυτού, οδηγεί βαθμηδόν στη συνάντηση του άλλου, που δεν είναι πλέον ανταγωνιστής αλλά συνάνθρωπος. Κόβοντας τα πάθη ελευθερωνόμαστε από την εγωπάθεια και μπορούμε πλέον να αγαπήσουμε πραγματικά. Και αυτή η αγάπη δεν περιορίζεται μόνο στους οικείους, αλλά επεκτείνεται προς τους αγνώστους , τους ξένους, τους ενδεείς. Δεν είναι καθόλου τυχαίο , άλλωστε, ότι ο ιερός Χρυσόστομος μας καλεί να διαθέσουμε σε φιλανθρωπίες τις οικονομίες τις οποίες κάναμε την περίοδο της νηστείας , όπου αποφεύγαμε τα πολυτελή εδέσματα…

Η νηστεία της εκκλησίας μας ελευθερώνει από  το βάρος της ανάγκης και του περιττού, μας σμιλεύει, μας  λαξεύει, μας αναπλάθει και μας ομορφαίνει, οδηγώντας μας προς την συνάντηση με τον αδελφό και το Νυμφίο της καρδιάς μας, τον Αναστάντα Κύριο. Είναι μια αγωγή και μια παίδευση προς την καθολική ελευθερία. Γιατί τελικά η σκλαβιά δε βρίσκεται στην περιθωριοποίηση- οι μοναχοί άλλωστε είναι οι εκ πεποιθήσεως περιθωριακοί- αλλά στο επικρατούν καταναλωτικό πρότυπο. Ο καταναλωτισμός είναι ένα νέο αυτοείδωλο που καθιστά τον άνθρωπο συναισθηματικά ανάπηρο. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο δεν θα πρέπει να λειτουργεί ως πρότυπο , αλλά ως αντιπρότυπο.

Η Εκκλησία αντί του σύγχρονου καταναλωτικού παραδείγματος , προβάλλει το ασκητικό της ήθος, που αποτελεί την πραγματικά “εναλλακτική” πρόταση ζωής και ελευθερίας.

Από το βιβλίο: «Εκ Περιθωρίου. Άρθρα- Ομιλίες- Διαλέξεις»

Αρχιμανδρίτης

Σωφρόνιος Αθ. Γκουτζίνης

Ξάνθη 2006

EΡHMITHΣ ΣTO ΘEOBAΔIΣTON OΡOΣ ΣINA¨{ΓΕΡ. ΠΑΙΣΙΟΣ}

                                                                                          Μακαρία ερημική ζωή

                Ο Γέροντας ζήτησε ευλογία να μείνη μόνος στην έρημο. Εγκαταστάθηκε στο ασκητήριο των αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης, που αποτελείται από το Εκκλησάκι και ένα πολύ μικρό συνεχόμενο Κελλάκι. Βρίσκεται σε ωραία θέση σε ύψωμα, απέναντι ακριβώς από την αγία Κορυφή, και απέχει λιγώτερο από μία ώρα από το Μοναστήρι.
Διακόσια μέτρα πιο πάνω βρίσκεται η σπηλιά του αγίου Γαλακτίωνος και λίγο πιο πίσω είναι η Σκήτη που έμενε η αγία Επιστήμη με τις άλλες ασκήτριες. Άγια μέρη, ευλογημένα. Παρ όλη την αυχμηρότητά τους, εμπνέουν αυτά τα βράχια. Εκεί ψηλά λοιπόν, σαν αετός, έστησε ο Γέροντας την φωλιά του, έκανε μάλλον την πολεμίστρα του ο αετός του πνεύματος.

Πολύ κοντά, «ωσεί λίθου βολήν», στο ασκητήριο είχε μια μικρή πηγούλα. Μάζευε το 24ωρο δυό-τρία κιλά νερό. Έλεγε ο Γέροντας: «Πήγαινα με ένα τενεκάκι να πάρω νερό, για να κάνω τσάι ή να βρέξω λίγο το μέτωπο, λέγοντας τους χαιρετισμούς με ευγνωμοσύνη και τα μάτια μου πλημμύριζαν από δάκρυα. «Θεέ μου,» έλεγα, «λίγο νερό να πίνω˙ δεν θέλω τίποτε άλλο». Τόσο πολύτιμο ήταν αυτό το λιγοστό νεράκι γι αυτόν που ήθελε να ζήση εκεί στην έρημο. Αλλά και αυτό ο Γέροντας το μοιραζόταν με τα άγρια ζώα και τα διψασμένα πουλιά της ερήμου.

Η διαθήκη του Γέροντα Παϊσίου και ταφος του ΓΕΡΟΝΤΑ παισιου

Ο ΤΑΦΟΣ  ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ   ΠΑΙΣΙΟΥ     ΙΕΡΟΝ     ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ   ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ  ΙΩΑΝΝΗΣ        ΘΕΟΛΟΓΟ                ΣΟΥΡΩΤΗ       ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ                                          

Του λόγου μου ο Μοναχός Παΐσιος, όπως εξέτασα τον εαυτόν μου, ίδα ότι όλες της εντολές του Κυρίου της παρέβην, όλες της αμαρτίες της έχω κάνη. Δεν έχει σημασία εάν, ορισμένες έχουν γίνη σε μικρότερο βαθμό, διότι δεν έχω καθόλου ελαφριντικά, επειδή με έχει εβεργετίση πολύ ο Κύριος.

Εύχεσθε να με ελεήση ο Χριστός. Συνχωρέστε με, και συνχωρημένοι να είναι όσοι νομίζουν ότι με λύπησαν.

Ευχαριστώ πολύ, και πάλη εύχεσθε.
Μοναχός Παΐσιος
     !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!   Η ΕΥΧΗ  ΤΟΥ   ΝΑ ΜΑΣ  ΣΥΝΟΔΕΥΕΙ  ΠΑΝΤΑ!!!!!!
Αυτό το ιδιόγραφο κείμενο του Γέροντα βρέθηκε αυτοτελές στο κελλί του «Παναγούδα», μετά την κοίμησή του. Δημοσιεύεται στο βιβλίο του μακαριστού ιερομονάχου Ισαάκ, Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου, Άγιον Όρος 2004, σ. 716-717.

                  <Ηλιας  χαιντουτης >21 Δεκ 2011>!!