ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΛΟΥΚΑ – 15 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2017

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΣΕΡΒΙΩΝ ΚΑΙ ΚΟΖΑΝΗΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΙΒ΄  ΛΟΥΚΑ

(Λκ. ιζ΄ 12-19)

      «Ἐκεῖνο τὸν καιρό, καθὼς ὁ Ἰησοῦς ἔμπαινε σὲ ἕνα χωριὸ τὸν ἀπάντησαν δέκα ἄνδρες λεπροί, οἱ ὁποῖοι ἀφοῦ σταμάτησαν μακριά, φώναξαν δυνατὰ καὶ εἶπαν· Ἰησοῦ ἐπιστάτη, ἐλέησέ μας. Καὶ ὅταν τοὺς εἶδε, εἶπε σ᾽ αὐτούς· Πηγαίνετε καὶ δείξετε τοὺς ἑαυτούς σας στοὺς Ἱερεῖς. Καὶ συνέβηκε καθὼς πήγαιναν αὐτοί, καθαρίστηκαν. Ἕνας δὲ ἀπ᾽ αὐτούς, ὅταν εἶδε ὅτι γιατρεύτηκε, γύρισε πίσω καὶ μὲ δυνατὴ φωνὴ δόξασε τὸ Θεό καὶ ἔπεσε μὲ τὸ πρόσωπο στὴ γῆ, στὰ πόδια του, καὶ τὸν εὐχαρίστησε· καὶ αὐτὸς ἦταν Σαμαρείτης. Ἀποκρίθηκε τότε ὁ Ἰησοῦς καὶ εἶπε· δὲν καθαρίστηκαν καὶ οἱ δέκα; οἱ ἄλλοι ἐννέα ποῦ εἶναι; δὲν τὸ βρῆκαν καλὸ νὰ γυρίσουν πίσω καὶ νὰ δώσουν δόξα στὸ Θεό, παρὰ μόνο ὁ ἀλλογενὴς αὐτός; Καὶ εἶπε σ᾽ αὐτόν· σήκω πάνω καὶ πήγαινε· διότι ἡ πίστη σου σὲ ἔχει σώσει».

* * *

      Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς καθαρίζει ἐδῶ τοὺς δέκα λεπροὺς ἀπὸ τὴ φοβερὴ ἀρρώστια τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, τὴ λέπρα, ἡ ὁποία ἀπομόνωνε τὸ λεπρὸ ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους καὶ τὸν ἀνάγκαζε νὰ ζῆ μακριὰ ἀπὸ τὶς πόλεις καὶ τὰ χωριά, μακριὰ καὶ ἀπὸ τοὺς δικούς του ἀνθρώπους μέχρι νὰ καθαριστῆ. Καὶ αὐτὸ εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ θαύματα, ποὺ ἔκαμε ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς στὴ γῆ, δείχνοντας ἔτσι σὲ μᾶς ὅτι δὲν εἶναι μόνο ἄνθρωπος, ἀλλὰ καὶ ἀληθινὸς Θεὸς ποὺ γιατρεύει τὶς ἀρρώστιες τῶν ἀνθρώπων· αὐτὸς εἶναι ὁ μεγάλος ἰατρὸς τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματός μας. Κατέβηκε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ στὴ γῆ γιὰ νὰ σώση ὅλο τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴ φθορὰ καὶ τὸ θάνατο, ποὺ τὸν πότισε ἡ πλάνη τῆς ἁμαρτίας, γιὰ νὰ τὸν ἀνεβάση στὸν οὐρανὸ καὶ νὰ τὸν καταστήση κληρονόμο τῆς αἰώνιας Βασιλείας του.

      Τὸ κεντρικὸ ὅμως σημεῖο τῆς εὐαγγελικῆς αὐτῆς περικοπῆς δὲν εἶναι αὐτό, γιατί τὸ ἴδιο τὸ βλέπουμε σ᾽ ὅλα τὰ θαύματα τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ τὸ πόσο θυμᾶται ὁ ἄνθρωπος τὶς εὐεργεσίες τοῦ Κυρίου καὶ τὸν δοξάζει γιὰ τὰ ὅσα καλὰ τοῦ χαρίζει κάθε μέρα. Ἐδῶ, ἀπὸ τοὺς δέκα ποὺ καθαρίστηκαν ἀπὸ τὴ λέπρα ἕνας μόνο γύρισε πίσω ὕστερα ἀπὸ τὴ θεραπεία, ποὺ ἀκούσαμε, καὶ τὸν ἐδόξασε· καὶ αὐτὸ ὁ Ἰησοῦς τὸ ἐπισήμανε μὲ τὰ λόγια· «οὐχὶ οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; οἱ δὲ ἐννέα ποῦ; οὐχ εὑρέθησαν ὑποστρέψαντες δοῦναι δόξαν τῷ Θεῷ, εἰ μὴ ὁ ἀλλογενὴς οὗτος;». Καὶ μὲ τὰ θεῖα του αὐτὰ λόγια ἔδειξε ὁ Κύριος πόσο γρήγορα λησμονεῖ ὁ ἄνθρωπος τὶς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ. Στὴν ἀρρώστια του τὸν θυμᾶται καὶ τὸν παρακαλεῖ, καὶ στὴν ὑγεία του τὸν ξεχνάει.

      Ἕνα ἀπὸ τὰ μεγάλα ἁμαρτήματα τοῦ  ἀνθρώπου εἶναι καὶ αὐτό· ὅτι ξεχνάει γρήγορα τὶς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ. Ὅταν βρίσκεται σὲ δύσκολη καὶ ἀθεράπευτη ἀρρώστια τὸν θυμᾶται καὶ τὸν παρακαλεῖ νὰ τὸν γιατρέψη, καὶ ὅταν περάση τὴν ἀρρώστια του καὶ βρῆ τὴν ὑγεία του τὸν λησμονεῖ. Καὶ βέβαια ὁ Θεὸς δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ μᾶς, ἀλλὰ ἐμεῖς ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ τὴ θεία χάρη του. Τὸ νὰ θυμᾶται ὁ ἄνθρωπος τὸ Θεὸ καὶ νὰ τὸν δοξάζη εἶναι τιμὴ καὶ εὐλογία γι᾽ αὐτόν. Εἶναι μία ξεχωριστὴ χάρη καὶ ἕνα μεγάλο δῶρο τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο, ποὺ τὸν ἀξιώνει νὰ τὸν δοξάζη μαζὶ μὲ ὅλη τὴν κτίση. Δὲν ἔχουμε κάτι δικό μας νὰ δώσουμε στὸ Θεό· ὅ,τι ἔχουμε εἶναι δῶρο καὶ εὐλογία δική του. Τὸ μόνο ποὺ ἔχουμε καὶ εἶναι δικό μας, εἶναι ἡ δοξολογία μας· μποροῦμε νὰ τὸν δοξάζουμε καὶ νὰ τὸν εὐχαριστοῦμε.

      Καὶ ἀκριβῶς αὐτὸ ἔκαμε ἐδῶ ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς δέκα λεπρούς, ποὺ καθαρίστηκαν· γύρισε πίσω καὶ τοῦ ἔδωσε τὴ δοξολογία του· αὐτὸ ἦταν δικό του καὶ μποροῦσε νὰ τὸ δώση, καὶ τὸ ἔδωσε μὲ ὅλη τὴν καρδιά του. Δὲν εἶχε κάτι ἄλλο, κάτι περισσότερο ἀπὸ αὐτό ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἐκφράση τὴν εὐγνωμοσύνη του πρὸς τὸν Κύριο, τὸ Μεγάλο ἰατρό καὶ εὐεργέτη του, τὸν Ἰησοῦ Χριστό, ποὺ τοῦ ἔδωσε τὴ γιατρειά. Καὶ τὴν πράξη του αὐτὴν ὁ Κύριος ὄχι ἁπλὰ τὴν δέχτηκε, ἀλλὰ τὴν ἐξετίμησε  καὶ  τὴν  τόνισε  μὲ  τὰ  λόγια·  «οὐχὶ  οἱ  δέκα ἐκαθαρίσθησαν; οἱ δὲ ἐννέα ποῦ; οὐχ εὑρέθησαν ὑποστρέψαντες δοῦναι δόξαν τῷ Θεῷ, εἰ μὴ ὁ ἀλλογενὴς οὗτος;». Καὶ δὲν σταμάτησε ὁ Ἰησοῦς ἐκεῖ, ἀλλὰ εἶπε ἀκόμα πρὸς τὸν ἄνθρωπο ποὺ τὸν θυμήθηκε· «Ἀναστὰς πορεύου· ἡ πίστις σου σέσωκέ σε».

      Ὁ τελευταῖος αὐτὸς λόγος τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ ἐπιβράβευση πρὸς τὸν ἄνθρωπο, ποὺ δὲν τὸν ξέχασε καὶ γύρισε καὶ τὸν δόξασε. Ὁ Θεὸς διπλὰ δίνει στὸν ἄνθρωπο, ποὺ ἐνθυμεῖται τὶς ἄπειρες εὐεργεσίες του καὶ τὸν δοξολογεῖ. Ὁ Θεὸς εἶναι πλούσιος καὶ πάντα πλούσια χορηγεῖ τὰ ἀγαθά του στοὺς ἀνθρώπους, ποὺ προστρέχουν σ᾽αὐτόν· εἴτε γιὰ νὰ ζητήσουν τὸ θεῖο ἔλεος του, εἴτε γιὰ νὰ τὸν εὐχαριστήσουν. Καὶ ὁ ἄνθρωπος ἐδῶ, ποὺ γύρισε καὶ τὸν ἐδόξασε ἔλαβε δεύτερα καὶ μεγαλύτερα ἀγαθὰ ἀπὸ τὸν Κύριο· «Ἀναστὰς πορεύου, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε». Τὴν πρώτη φορά, ποὺ ζήτησε τὸ ἔλεος του, γιατρεύτηκε ἀπὸ τὴ σωματικὴ ἀρρώστια, τὴ λέπρα· τὴ δεύτερη, ποὺ γύρισε καὶ τὸν ἐδόξασε, ἔσωσε τὴν ψυχή του ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. «Τῷ Χριστῷ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων». Ἀμήν.

π. Γ.Δ.Σ.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

 imsk.gr