Άλλοι 5 παπάδες θύματα των απατεώνων

Συνεχίζονται οι έρευνες για τη δράση της πολυμελούς εγκληματικής ομάδας που είχε βάλει στόχο ιερείς σε όλη τη χώρα.
Εξιχνιάστηκαν άλλες πέντε περιπτώσεις απάτης σε Ρέθυμνο, Καβάλα, Ρόδο, Λέσβο και Θεσσαλονίκη.
Το συνολικό χρηματικό όφελος που έχουν οι δράστες, από την έως τώρα παράνομη δράση τους, ξεπερνά τις 108.000 ευρώ.
Θυμίζουμε ότι τα μέλη της σπείρας, επικοινωνούν με ιερείς σε όλη τη χώρα, τους λένε ότι εργάζονται σε ασφαλιστικούς οργανισμούς και τους πείθουν να τους καταθέσουν χρήματα σε λογαριασμό, τάχα για εκκρεμότητες που έχουν οι ιερείς.
Στις 21-2-2012 συνελήφθησαν δύο Έλληνες και σχηματίστηκε δικογραφία σε βάρος συνολικά δέκα ατόμων, για συμμετοχή σε εγκληματική ομάδα που έκανε τις απάτες. Τότε, στις 21 Φεβρουαρίου, είχαν εξιχνιαστεί δεκαπέντε περιπτώσεις εξαπάτησης ιερέων.
Από την αστυνομική έρευνα, που συνεχίζεται, προέκυψε ότι οι δράστες, τον τελευταίο μήνα έκαναν άλλες πέντε απάτες σε βάρος ιερέων, με την ίδια μέθοδο, στο Ρέθυμνο, την Καβάλα, τη Ρόδο, τη Λέσβο και τη Θεσσαλονίκη αποκομίζοντας από αυτές το χρηματικό όφελος των 28.441 ευρώ.
Η δικογραφία που σχηματίστηκε σε βάρος τους θα υποβληθεί συμπληρωματικά στην Εισαγγελία Πλημμελειοδικών Πατρών.
Η Αστυνομία παρακαλεί όσους πολίτες και ιδίως ιερείς έχουν πέσει θύματα εξαπάτησης με το συγκεκριμένο τρόπο να επικοινωνήσουν με την Υποδιεύθυνση Ασφαλείας Πατρών στο τηλέφωνο 2610-695141.

 http://news.pathfinder.gr/greece/localnews/776308.html

Ή γυναίκα δίνει στον άνδρα την εμπιστοσύνη, την αφοσίωση, την υπακοή. Ό άνδρας δίνει στην γυναίκα την σιγουριά ότι μπορεί να την προστατέψει

Η αγάπη μεταξύ των συζύγων.
- Έγραψες Γερόντισσα, ευχές στον Δημήτρη που παντρεύεται; Έγραψα, Γέροντα.
- Φέρε την κάρτα να συμπληρώσω κι εγώ: «Ο Χριστός και ή Παναγία μαζί σας. Σου δίνω ευλογία, Δημήτρη, να μαλώνεις με όλον τον κόσμο, εκτός... από την Μαρία! Το ίδιο και στην Μαρία!».

Για να δω, θα καταλάβουν τι εννοώ; Με ρώτησε κάποιος: «Γέροντα, τι ενώνει περισσότερο τον άνδρα με την γυναίκα;». «Ή ευγνωμοσύνη», του λέω. Ό ένας αγαπάει τον άλλον γι' αυτό που του χαρίζει. Ή γυναίκα δίνει στον άνδρα την εμπιστοσύνη, την αφοσίωση, την υπακοή. Ό άνδρας δίνει στην γυναίκα την σιγουριά ότι μπορεί να την προστατέψει
. Ή γυναίκα είναι ή αρχόντισσα του σπιτιού, αλλά και ή μεγάλη υπηρέτρια• ό άνδρας είναι ό κυβερνήτης του σπιτιού, αλλά και ό χαμάλης.
Μεταξύ τους τα ανδρόγυνα πρέπει να έχουν την εξαγνισμένη αγάπη, για να έχουν αλληλοπαρηγοριά και να μπορούν να κάνουν και τα πνευματικά τους καθήκοντα
. Για να ζήσουν αρμονικά, χρειάζεται να βάλουν εξαρχής ως θεμέλιο της ζωής τους την αγάπη, την ακριβή αγάπη, που βρίσκεται μέσα στην πνευματική αρχοντιά, στην θυσία, και όχι την ψεύτικη, την κοσμική, την σαρκική.
Αν υπάρχει αγάπη, θυσία, πάντα έρχεται ό ένας στην θέση του άλλου, τον καταλαβαίνει, τον πονάει. Και όταν παίρνει κανείς τον πλησίον του στην πονεμένη του καρδιά, παίρνει τότε μέσα του τον Χριστό, ό οποίος τον γεμίζει και πάλι με την ανέκφραστη αγαλλίαση Του.
Όταν υπάρχει αγάπη, και μακριά να βρεθεί ό ένας από τον άλλον, αν οι περιστάσεις το απαιτήσουν, κοντά θα βρίσκεται, γιατί την αγάπη του Χριστού δεν την χωρίζουν αποστάσεις. Όταν όμως, Θεός φυλάξει, τα ανδρόγυνα δεν έχουν αγάπη μεταξύ τους, μπορεί να βρίσκονται κοντά, αλλά στην πραγματικότητα βρίσκονται μακριά. Γι' αυτό πρέπει να προσπαθήσουν να διατηρήσουν σε όλη την ζωή τους την αγάπη, να θυσιάζεται ό ένας για τον άλλον.




   !!!!!!ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ THN AΓΙΑ  ΤΟΥ  ΕΥΧΗ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ   !!!!

ΗΛΙΑΣ   ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ    28 ΦΕΡ 2012 

όταν υπάρχει ή πνευματική, ή ακριβή αγάπη, αν τυχόν ό ένας από τους συζύγους χάση τα κοσμικά του προσόντα

Η σαρκική αγάπη ενώνει εξωτερικά τους κοσμικούς ανθρώπους τόσο μόνον, όσο υπάρχουν κοσμικά προσόντα, και τους χωρίζει, όταν αυτά χαθούν, οπότε και αυτοί οδηγούνται στην απώλεια

 Ενώ, όταν υπάρχει ή πνευματική, ή ακριβή αγάπη, αν τυχόν ό ένας από τους συζύγους χάση τα κοσμικά του προσόντα, αυτό όχι μόνο δεν τους χωρίζει, αλλά τους ενώνει περισσότερο.

 Όταν υπάρχει μόνον ή σαρκική αγάπη, τότε, αν λ.χ. ή γυναίκα μάθη ότι ό σύντροφος της κοίταξε κάποια άλλη, του πετάει βιτριόλι και τον τυφλώνει.

 Ενώ, όταν υπάρχει ή αγνή αγάπη, τον πονάει πιο πολύ και κοιτάζει με τρόπο πώς να τον φέρει πάλι στον σωστό δρόμο. Έτσι έρχεται ή Χάρη του Θεού... (σ. 43-44).

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

 

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   28 ΦΕΒ 2012

Απελπισία φέρνει ο εγωισμός , γιατί ο εγωιστής στηρίζεται στον εαυτό του, ενώ ο ταπεινός ελπίζει στο έλεος του Θεού

Η πραγματική ταπείνωση φέρνει ελπίδα, όχι απελπισία.

 Απελπισία φέρνει ο εγωισμός , γιατί ο εγωιστής στηρίζεται στον εαυτό του, ενώ ο ταπεινός ελπίζει στο έλεος του Θεού.

Μέσα από την συντριβή της ταπεινώσεως σιγά-σιγά αναπτύσσεται ο πνευματικός άνθρωπος. Όλη η ζωή του ανθρώπου μετά είναι ένας μεγάλος και φιλότιμος αγώνας, αλλά πάντα προχωρεί με μεγάλη ελπίδα στον Θεό, απογοητευμένος από τον
εαυτό του με την καλή έννοια, απογοητευμένος δηλαδή από το εγώ του.

Και πού ξέρει κανείς αν έχει καλή πνευματική κατάσταση;

 Ο άνθρωπος ένα μόνον μπορεί να ξέρη: ότι δεν έχει καλή πνευματική κατάσταση. Ακόμα και να έχη , δεν την βλέπει, επειδή και τότε μόνον την αμαρτωλότητά του βλέπει. Γιατί όποιος αγωνίζεται για την πρόοδο την πνευματική, ποτέ δεν βλέπει την πρόοδό του∙ μόνον τις πτώσεις του βλέπει.


ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ!!!!  ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΤΟΥ ΕΥΧΗ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ!!!!!

ΗΛΙΑΣ   ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   28 ΦΕΡ  2012ΒΒ

Τον δίκαιο άνθρωπο συνήθως οι άλλοι τον σπρώχνουν στην τελευταία θέση ή ακόμη τον παίρνουν και την θέση

Τον δίκαιο άνθρωπο συνήθως οι άλλοι τον σπρώχνουν στην τελευταία θέση ή ακόμη τον παίρνουν και την θέση.ελεγε  ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ  ΠΑΙΣΙΟΣ

Τον αδικούν, τον πατούν – πατούν επί πτωμάτων , έτσι δεν λέγεται; Αλλά, όσο οι άνθρωποι τον σπρώχνουν προς τα κάτω, τόσο ο Θεός τον ανεβάζει προς τα πάνω σαν τον φελλό, θέλει όμως πάρα πολλή υπομονή.
Η υπομονή ξεκαθαρίζει πολλά πράγματα. Αυτός που θέλει να ζήσει με αρετή και να είναι τίμιος στην δουλειά του, είτε εργάτης είναι είτε έμπορος είτε οτιδήποτε είναι, πρέπει να το πάρει απόφαση ότι, όταν αρχίσει την δουλειά του, θα φθάσει σε σημείο να μην έχει να πληρώσει λ.χ. ούτε τα ενοίκια, αν έχει μαγαζί, για να του έρθει η ευλογία του Θεού
. Όταν πάει κανείς με τον διάβολο, με πονηριές, δεν ευλογεί ο Θεός τα έργα του. Ότι κάνουν οι άνθρωποι με πονηριά, δεν ευδοκιμεί. Μπορεί να φαίνεται ότι προχωράει, αλλά τελικά θα σωριάσει.

Το κυριότερο είναι να ξεκινά κανείς από την ευλογία του Θεού για ότι κάνει! Ο άνθρωπος, όταν είναι δίκαιος, έχει τον Θεό με το μέρος του. Και όταν έχει και λίγη παρρησία στον Θεό, τότε θαύματα γίνονται. Όταν κανείς βαδίζει με το Ευαγγέλιο, δικαιούται την θεία βοήθεια. Βαδίζει με τον Χριστό. Πώς να το κάνουμε; Την δικαιούται. Όλη η βάση εκεί είναι. Από κει και πέρα να μη φοβάται τίποτε. Αυτό που έχει σημασία είναι να αναπαύεται ο Χριστός, η Παναγία και οι Άγιοι στην κάθε ενέργειά μας, και τότε θα έχουμε την ευλογία του Χριστού, της Παναγίας και των Άγιων μας, και το Άγιο Πνεύμα θα επαναπαύεται σ εμάς. Η τιμιότητα του ανθρώπου είναι το ανώτερο Τι μιόξυλο.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ  ΠΑΙΣΙΟΣ  ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΤΟΥ  ΕΥΧΗ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ  

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   28  ΦΕΡ  2012 

Ό άνθρωπος πρέπει να κάνει καλούς λογισμούςΑυτό δίδασκε σε ...κάθε επισκέπτη ο Γερ Παισιος

Οι καλοί λογισμοί

Ό άνθρωπος πρέπει να κάνει καλούς λογισμούς.

 Αυτό δίδασκε σε ...κάθε επισκέπτη του ό Γέροντας  Παισιος       . Έλεγε:

 «Ό κακός λογισμός εμποδίζει τη θεία χάρη.

 Ό καλός λογισμός αποκτάται με την απλότητα.

 Ό άνθρωπος πού δεν κάνει κακούς λογισμούς λειτουργεί σωστά.

 Όση δύναμη έχει ό καλός λογισμός δεν την έχει καμία άσκηση. Όταν βλέπουμε τα πάντα καθαρά, τότε έχομε καλούς λογισμούς.

 Οι βλάσφημοι λογισμοί μόνο με την περιφρόνηση (αδιαφορία) φεύγουν. Όταν μας προσβάλλουν, να ψάλλουμε. Δεν είναι δικοί μας αλλά ξένοι. Έρχονται άπ' έξω, όπως οί θόρυβοι των αεροπλάνων».

 Όταν ό Γέροντας διαπίστωνε ότι ό συνομιλητής του δεν έκανε καλούς λογισμούς, τον επιτιμούσε με έντονο ύφος. Του υποδείκνυε μάλιστα ότι θα μπορούσε να σκέπτεται το καλό καί όχι το κακό.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ!!!  ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΤΟΥ  ΕΥΧΗ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ  !!!!

ΗΛΙΑΣ   ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  27  ΦΕΡ !!!1 ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ  ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ  !!!!

Σήμερα, αν κανείς προσπαθή να κρατήση λίγο την παράδοση, να τηρή τις νηστείες, να μη δουλεύη τις γιορτές, να είναι ευλαβής, λένε μερικοί:

Σήμερα, αν κανείς προσπαθή να κρατήση λίγο την παράδοση, να τηρή τις νηστείες, να μη δουλεύη τις γιορτές, να είναι ευλαβής, λένε μερικοί: «Πού βρίσκεται αυτός; Πάνε αυτά τα πράγματα! Αυτά ήταν για τότε!»

Και αν τους πης τίποτε, θα σου πουν...: «Σε ποια εποχή ζης; Αυτά δεν γίνονται τώρα!» Σιγά-σιγά τα παίρνουν για παραμύθια.

Τι λέει όμως; «Ιησούς Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας». Τουλάχιστον, αν δεν μπορή κανείς να τα τηρήση, ας πη: «Θεέ μου, ήμαρτον!» Τότε ο Θεός θα τον ελεήση

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   27  ΦΕΒ  2012 

Η συνεχής Θεία Κοινωνία

Μέσα σ’ αυτή την προσπάθεια έρχεται και ένας άλλος γλυκύς και ειρηνικός τρόπος κάθαρσης του νού κι αυτός είναι η συνεχής Θεία Κοινωνία. Είναι αυτό που λέγει έναν τροπάριο της ακολουθίας της Θείας Μεταλήψεως.

«Θεού το Σώμα και θεοί με και τρέφει,
Θεοί το πνεύμα τον δε νούν τρέφει ξένως»

Αυτός ο λόγος, «τρέφει ξένως», σημαίνει πως το Σώμα και το Αίμα του Χριστού που κοινωνούμε είναι η τροφή που καθαρίζει τους ακάθαρτους λογισμούς και αλλοιώνει αγαθώς τα φρονήματα προς ευσέβειαν. Ο λόγος αυτός μας λέγει ότι η μετοχή στα Άγια Μυστήρια φέρει κατά μυστικό τρόπο την υγεία της ψυχής και του σώματος.

Η συνεχής παρουσία της Θείας Κοινωνίας προσδίδει μυστικά δύο ευλογίες για την αντιμετώπιση των λογισμών, το ένα είναι η δύναμη της αντίστασης και το άλλο είναι ο θείος έρωτας.

Η παρουσία του Χριστού μέσα μας με την συνεχή Θεία Κοινωνία ντύνει τον πιστό με μια αγγελική πανοπλία για να μπορεί να αντέχει στα δόλια βέλη του πονηρού. Όλα αυτά συμβαίνουν μέσα στην ύπαρξη του χριστιανού κατά μυστικό τρόπο , όπως το λέγει η προσευχή αυτή της Θείας Μεταλήψεως: «Είναι το Σώμα του Θεού που τον θεώνει και τον τρέφει, τους θεώνει το πνεύμα και τρέφει το νού με θεϊκό τρόπο». Ο νούς και η καρδιά του αγιάζονται και δυναμώνουν και αποκτούν την δύναμη να αντιστέκονται. Και λέγει ο Ιερός Χρυστόστομος:
«Η Θεία Κοινωνία είναι ένας ποταμός πιο δυνατός και πιο σφοδρός απ’ τη φωτιά, που όμως δεν κατακαίε, αλλά περιλούει και πυρπολεί αφλέκτως αυτόν που παίρνει αυτή την τροφή των αγγέλων μέσα του. Να! όπως παίρνεις το χρυσό και καθώς λειώνει στη φωτιά, αν ήταν δυνατόν να γίνει και να βουτούσες μέσα στο χέρι σου ή τη γλώσσα σου σ’ αυτόν ,τότε αμέσως θα γινόταν χρυσή , έτσι κι εδώ κι ακόμη πιο πολύ χρυσώνει την ψυχή σου το αίμα του Χριστού».

Με τη συνεχή θεία κοινωνία δυναμώνει η θέληση του πιστού και στηρίζεται από τον Χριστό με «πνεύμα ηγεμονικό» μπροστά στην ολισθηρότητα των λογισμών. Αντιστέκεται στον πειρασμό με μια δύναμη που ξεπηδά μόνη της από την καρδιά του. Μάλλον πρέπει να πούμε καλύτερα πως ο Χριστός είναι Αυτός που πολεμά και κάνει τον αγώνα και σώζεται ο πιστός εφ’ όσον είναι εντός του. Αφήνει σ’ αυτόν να πολέμα και να υπερασπίζεται. Στην πνευματική πρακτική διαπιστώνει κανείς ότι πολλές περιπτώσεις ανθρώπων μέσα από την συνεχή Θεία Κοινωνία έχουν θεραπευθεί από διάφορα ψυχικά νοσήματα.

Πολύ όμορφα και πάλι ο ίδιος ο Ιερός Πατήρ μιλά για το αίμα του αμνού που άλειψαν το Πάσχα οι Εβραίοι στις πόρτες τους και σώθηκαν από τον ολοθρευτή άγγελο και το αντιπαραβάλλει με το Αίμα του Χριστού, που κοινωνούμε στην Θεία Ευχαριστία

«Βλέπεις πως το αίμα εκείνο το αναίσθητο, το άψυχο, έσωσε τους ανθρώπους που έχουν ψυχές όχι επειδή ήταν αίμα, αλλά επειδή συμβόλιζε και προφήτευε την θυσία και το αίμα του Χριστού και όταν είδε ο ολοθρευτής το αίμα επιχρισμένο τις πόρτες, δεν τόλμησε να μπει μέσα. Έτσι λοιπόν και τώρα, όταν βλέπει ο διάβολος όχι πια το αίμα εκείνο το συμβολικό χρισμένο στις πόρτες, αλλά το αληθινό Αίμα του Χριστού χρισμένο στο στόμα των πιστών , στην πόρτα του χριστοφόρου ναού, δεν θα διστάσει πολύ περισσότερο; Διότι , αν άγγελος είδε τον συμβολικό αυτόν τύπο και ντράπηκε, πολύ περισσότερο ο διάβολος δεν θα φύγει βλέποντας αυτό το Σώμα και το Αίμα του Χριστού;».

Ο διάβολος φοβάται την Θεία Κοινωνία. Είναι αυτό που τον πονά και τον διαλύει και αδυνατεί και υποχωρεί, όταν βρίσκεται μπροστά στους συνεχώς κοινωνούντας των Αγίων Μυστηρίων. Είναι όντως το μυστικό φάρμακο που θεραπεύει τον ποικίλο λογισμό που κολλάει σαν πειρασμός μέσα στην σκέψη και καταναγκαστικά τον εμπαίζει.

Πολύ πρακτικά μας μιλάει για το θέμα αυτό ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων:
«Αν το δηλητήριο του εγωισμού σε κάνει να υποφέρεις τρομερά όπως πάντα, λάβε το μυστήριο και ο ταπεινός άρτος θα σου δώσει τη γαλήνη. Αν η ζήλια μαραίνει με τον καυτερό της άνεμο την καρδιά σου , λάβε τον άρτο των αγγέλων και η πραγματική αγάπη θα φουντώσει μέσα σου. Αν η τεμπελιά σ’ έχει κυριεύσει και νοιώθεις πως δεν έχεις κέφι για προσευχή και γα άσκηση της αγάπης στο διπλανό σου, δυναμώσου με το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Ασφαλώς η καρδιά σου θα γεμίσει από αγάπη. Επιτέλους αν νιώθεις να σε πιέζει ο πειρασμός για να κάνεις μια ανήθικη πράξη, ω! τότε, προπαντός τότε! λάβε το μεγαλύτερο από τα μυστήρια, και το πανάγιο σώμα του Χριστού θα σε κάνει κ’ εσένα αγνό και ολόλευκο σαν κρίνο».
Με τη συνεχή παρουσία Του κυρίου μαραίνει τον πειρασμό και ειρηνεύει την καρδιά του ανθρώπου. Είναι προτιμότερο πάνω στον πειρασμό , αντί να ξεριζώνει κάποιος με τα χέρια του το δένδρο αυτό και να πονά χωρίς αποτέλεσμα, καλύτερα να τον μαραίνει με την αγάπη στον Χριστό και την διαρκή παρουσία Του. « Η αγάπη του Χριστού νικά την αγάπη του κόσμου, «έρως έρωτι νικάται». Χριστιανός είναι αυτός που την ζωή του την συμπλέκει σε έναν μεγάλο έρωτα με τον Θεό και όχι σε έναν φόβο και άγχος για την αμαρτία και την ενοχικότητα. Δεν παλεύει τόσο με τους πειρασμούς και τον διάβολο, γιατί τους περιφρονεί και αδιαφορεί για τον πόλεμο τους, αλλά παλεύει με έναν σκοπό, να αγαπήσει πιο πολύ τον Χριστό. Αυτός ο θείος έρωτας έρχεται κατά κύριο λόγο με τη συνεχή Θεία Κοινωνία του τιμίου Σώματος και Αίματος του Κυρίου. Αυτός ο Χριστός , εντός ημών, έχει μόνο την δύναμη να μαράνει εξ ολοκλήρου τους πειρασμούς.

Οι Εβραίοι , κάθε φορά που ατένιζαν το πρόσωπο του Μωϋσή όταν κατέβαινε απ’ το Σινά, θαμπώνονταν και δεν μπορούσαν να τον αντικρύσουν , διότι έλαμπε σαν ήλιος. Έτσι ακριβώς , λέει ο Ι. Χρυσόστομος, «και οι δαίμονες εκθαμβούνται , τρέμουν και αποφεύγουν να βλέπου το πρόσωπο ενός που μεταλαμβάνει, διότι εκείνη την ώρα μία θεϊκή φωτιά ξεπετάγεται από το στόμα , θέμα θαυμαστό στους αγγέλους , φοβερό στον διάβολο».

Η συνεχής Θεία Κοινωνία με τα χρόνια που περνούν γίνεται το ουράνιο φάρμακο της ψυχικής ηρεμίας και της αγγελικής αλλαγής του ανθρώπου. Εγκαθίσταται μέσα στην καρδιά του ο θείος έρωτας. Το Σώμα και το Αίμα του Χριστού γίνεται το εμβόλιο της ψυχής του. Και όπως ένα άγριο δένδρο δεν μπορεί να αλλάξει όσο και να το σκαλίζουμε, όσο και να το ποτίζουμε, παρά μονάχα εάν το εμβολιάσουμε, έτσι και ο άνθρωπος, άγριο δένδρο με πάθη και αδυναμίες,, εμβολιάζεται και μεταμορφώνεται με το ουράνιο μπόλι, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Γίνεται από «αγριαέλαιος» «καλιέλαιος». Η καλλιέργεια τα ψυχής και η ειρήνευσή της από τους πειρασμούς του νου και της καρδίας γίνεται με μυστικό τρόπο και μέσα στον χρόνο από τον γεωργό Χριστό. Έλεγε: «Αυτομάτη γάρ η γη καρποφορεί». Η συνεχής Θείας Κοινωνία φέρει τον αληθινό αγιασμό και την απάθεια στους πειρασμούς. Εξάλλου , χριστιανός είναι μόνο εκείνος που ζει συνεχώς εν μετανοία και εγκεντρισμένος στο σώμα του Χριστού με την συνεχή Θεία Κοινωνία.

Όμως η συνεχής Θεία Κοινωνία δεν μπορεί να εφαρμοστεί με ωφελιμιστικό τρόπο , ούτε και με καταναγκαστικό, διότι δεν πρόκειται ποτέ να ωφελήσει. Η Θεία Κοινωνία δεν είναι ένα αντικαταθλιπτικό φάρμακο, που το παίρνει κανείς δι’ επιβολής και εξ ανάγκης στην δυσκολία, περιμένοντας μαγικά το θαύμα, αλλά είναι η εξ όλης καρδίας ένωση μας με τον ίδιο τον Θεό, που ζει μέσα μας και εμείς εγκεντρισμένοι στο Σώμα Του. Ο πιστός που ζει στην Εκκλησία με την συνεχή Θεία είναι Θεοφόρος και Χριστοφόρος, όμαιμος και σύναιμος του Χριστού, κι αυτό μέσα στον χρόνο φέρει τον καρπό του, την κάθαρση του νου και της καρδιάς. Όπου κατοικεί ο Χριστός βασιλεύει η πηγαία χαρά και ειρήνη. Η συμμετοχή στο Ιερό Μυστήριο με την προετοιμασία των ευχών της Θείας Μεταλήψεως οδηγούν σε μία συναίσθηση των αμαρτιών και σε έναν θείο έρωτα και εκζήτηση του ελέους του Θεού. Ο φόβος Θεού και ο πόθος Θεού είναι ο άριστος της καρδιάς τρόπος προετοιμασίας για την Κοινωνία του Θεού. Και εδώ όταν λέμε φόβο Θεού δεν σημαίνει τον τρόμο του ανθρώπου σαν να βρίσκεται ενώπιον ενός αδυσώπητου άρχοντος που πρόκειται να τον τιμωρήσει και να τον κατακόψει και ως καταναγκασμένος δούλος τον φοβάται, αλλά σημαίνει την εν μετανοία και μετά δακρύων συναίσθηση των αμαρτιών του, καθώς και την γλυκεία αγάπη και συγχώρηση του Θεού. Όταν ο άνθρωπος μέσα στην καρδιά του διεργάζεται το μυστήριο της μετανοίας καθώς και το μυστήριο του θείου πόθου και έρωτος, τότε τα άχραντα Μυστήριο και ο Άρτος της Ζωής είναι καθαρτικός του νου τρόπος.

Αρχ. Σεβαστιανός Τοπάλης

Μετάνοια και ψυχική υγεία κατά τον Ιερό Χρυσόστομο

Γ΄. Η άμεση και πρακτική αντιμετώπιση των ψυχικών νοσημάτων από πνευματικής σκοπιάς
4.Η συνεχής Θεία Κοινωνία.

Έκδοσις Ιεράς Μητροπόλεως Φλωρίνης Πρεσπών και Εορδαίας.

Νηστεύσωμεν νηστείαν δεκτήν, εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ

Ἰδιόμελον Ἠχος γ'

Νηστεύσωμεν νηστείαν δεκτήν, εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ, ἀληθὴς νηστεία, ἡ τῶν κακῶν ἀλλοτρίωσις, ἐγκράτεια γλώσσης, θυμοῦ ἀποχή, ἐπιθυμιῶν χωρισμός, καταλαλιᾶς, ψεύδους, καὶ ἐπιορκίας· ἡ τούτων ἔνδεια, νηστεία ἐστίν, ἀληθὴς καὶ εὐπρόσδεκτος

Απο τον Εσπερινό  

Εγκύκλιος του Οικουμενικού Πατριάρχη για την έναρξη της Μ.Τεσσαρακοστής

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕΩ ΘΕΟΥ
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ - ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ ΤΩ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΧΑΡΙΣ ΕΙΗ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ,
ΠΑΡ’ HΜΩΝ ΔΕ ΕΥΧΗ, ΕΥΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΡΗΣΙΣ

«Περιχαρώς δεξώμεθα πιστοί, το θεόπνευστον διάγγελμα της νηστείας».

Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί και τέκνα εν Κυρίω,

Κατά τον τελευταίον καιρόν παρατηρείται μία έξαρσις ανησυχιών. Πολλά προβλήματα αναφύονται. Ο κόσμος υποφέρει και ζητεί βοήθειαν. Διερχόμεθα πράγματι μίαν γενικωτέραν δοκιμασίαν. Άλλοι την ονομάζουν ύφεσιν οικονομικήν, άλλοι κρίσιν πολιτικήν. Δι  ἡμᾶς είναι εκτροπή πνευματική. Και υπάρχει θεραπεία. Πολλαί λύσεις δίδονται και απόψεις ακούγονται. Αλλά τα προβλήματα παραμένουν. Ο άνθρωπος αισθάνεται εγκαταλελειμμένος και μόνος. Αγνοείται η βαθυτέρα φύσις του. Παραμένει εις την κατήφειαν της ασαφείας και της απογνώσεως.

Αι προτεινόμεναι λύσεις, οποιανδήποτε κατεύθυνσιν η έκβασιν και αν έχουν, δεν λυτρώνουν τον άνθρωπον, διότι εκ προοιμίου τον αφήνουν δέσμιον της φθοράς και του θανάτου. Η Εκκλησία είναι ο Θεάνθρωπος Κύριος, ο ελευθερωτής των ψυχών ημών. Εισερχόμενος ο άνθρωπος εις τον χώρον της Εκκλησίας εισέρχεται εις το κλίμα της θείας παρακλήσεως, της συμφιλιώσεως του ουρανού και της γης. Έρχεται εις τα ίδια. Ηρεμεί το πνεύμα του. Ευρίσκει εν ουράνιον κάλλος και μίαν ωριμότητα πνευματικήν «ευωδίας ενθέου πληρούσαν πέρατα κόσμου».Η Εκκλησία γνωρίζει όλα όσα υποφέρομεν. Και έχει την δύναμιν να μας ελευθερώση. Μας καλεί εις μετάνοιαν. Δεν ωραιοποιεί το ψεύδος ούτε αποκρύπτει τα δεινά. Λέγει όλην την αλήθειαν. Και προτρέπει τον άνθρωπον να αντικρύση την πραγματικότητα ως έχει. Να συνειδητοποιήσωμεν ότι είμεθα γη και σποδός.

Εις τον Μέγαν Κανόνα του Αγίου Ανδρέου γίνεται λόγος δια τα δάκρυα της μετανοίας και τον κλαυθμόν του πένθους, τον πόνον των τραυμάτων. Αλλά ακολουθεί η ανάπαυσις της ψυχής και η υγεία του πνεύματος. Υπάρχει ο Πλάστης και Σωτήρ ημών. Εκείνος δια το πλήθος του ελέους Του μας ετοποθέτησεν εις το μεθόριον της αφθαρσίας και της θνητότητος. Δεν μας εγκατέλειψεν. Ήλθε και μας έσωσε. Κατέλυσε τω Σταυρώ Του τον θάνατον. Εχαρίσατο ημίν την αφθαρσίαν της σαρκός.

Εφ  ὅσον είμεθα σύμφυτοι του Χριστού, διατί ταρασσόμεθα ματαίως; Διατί δεν προστρέχομεν εις Αυτόν; Η Εκκλησία δεν σχολιάζει την φθοράν ούτε μας εγκαταλείπει εις αυτήν. Γνωρίζει τας βαθυτέρας εφέσεις του ανθρώπου και έρχεται ως αρωγός και λυτρωτής ημών. Έχομεν ανάγκην της τροφής. Αλλ  «ουκ επ ἄρτῳ μόνω ζήσεται άνθρωπος» (Ματθ. δ  4).  Εχομεν ανάγκην της πνευματικής κατανοήσεως, αλλά δεν είμεθα ασώματοι. Εις την Εκκλησίαν ευρίσκομεν το πλήρωμα της ζωής και της κατανοήσεως ως θεανθρωπίνην ισορροπίαν. Μακράν του Θεού ο άνθρωπος εξαχρειούται και διαφθείρεται. Εκεί όπου αφθονούν τα υλικά αγαθά και θεοποιείται η σπατάλη, ευδοκιμούν οι πειρασμοί των σκανδάλων και η σύγχυσις της σκοτώσεως.

Εκεί όπου με δέος ζη ο άνθρωπος και δέχεται τα πάντα με ευχαριστίαν και ευγνωμοσύνην, όλα αγιάζονται. Το ολίγον ευλογείται ως αρκετόν, και το φθαρτόν ενδύεται την αίγλην της αφθαρσίας. Απολαμβάνει ο άνθρωπος το πρόσκαιρον ως δώρον Θεού. Και τρέφεται με τον αρραβώνα της μελλούσης ζωής από σήμερον. Όχι μόνον λύνονται τα προβλήματα, αλλά και οι πόνοι των δοκιμασιών μεταβάλλονται εις δύναμιν ζωής και αφορμήν δοξολογίας. Όταν αυτό συμβή εντός ημών∙ όταν ο άνθρωπος ευρίσκη την προσωπικήν του ανάπαυσιν και σωτηρίαν δια της παρακαταθέσεως των πάντων Χριστώ τω Θεώ, τότε φωτίζεται ο νους του. Γνωρίζει τον εαυτόν του και τον κόσμον όλον. Έχει εμπιστοσύνην εις την αγάπην του Δυνατού. Αυτό το γεγονός τον ίδιον τον πιστόν στηρίζει. Και μεταδίδεται δι  ἀοράτου ακτινοβολίας ως ενίσχυσις προς όλους τους πεινώντας και διψώντας την αλήθειαν.

Ο κόσμος όλος έχει ανάγκην της σωτηρίας από τον Δημιουργόν και Πλάστην του. Ο κόσμος όλος έχει ανάγκην από την παρουσίαν της πίστεως και την κοινωνίαν των Αγίων. Ας ευχαριστήσωμεν τον Κύριον και Θεόν ημών δι  ὅλας τας ευεργεσίας Του, και δια την παρούσαν περίοδον της Αγίας Τεσσαρακοστής.

Ιδού καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού καιρός μετανοίας.

Είθε να διαπλεύσωμεν το της Νηστείας πέλαγος δια συντριβής και εξομολογήσεως, ώστε να φθάσωμεν εις την άληκτον χαράν της Αναστάσεως του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, εις τον Οποίον πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή ,βιβ´

+ Ο Κωνσταντινουπόλεως

διάπυρος προς Θεόν ευχέτης πάντων υμών

 

Στο κατώφλι της Μεγάλης Σαρακοστής

Αντίθετα προς το κοινό αίσθημα, η Μεγάλη Τεσσαρακοστή είμαι περίοδος χαράς ∙ μια περίοδος επιστροφής στη ζωή. Χρόνος κατά τον οποίον αποβάλλουμε ό,τι είναι κακό και νεκρό μέσα μας, ώστε να μπορέσουμε να ζήσουμε . Να ζήσουμε με όλη την απεραντοσύνη, όλο το βάθος και όλη την ένταση αυτά για τα οποία έχουμε κληθεί. Εάν δεν καταλάβουμε αυτή τη χαρούμενη διάσταση της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, τότε την κάνουμε μια τερατώδη καρικατούρα ,μια περίοδο κατά την οποία, εν ονόματι ακριβώς του Θεού, κάνουμε την ζωή μας ένα μαρτύριο, «βίο αβίωτο». Μπορεί πράγματι να φαίνεται πολύ παράξενο ( : πώς είναι δυνατόν να συνδυάζεται η χαρά με την προσπάθεια, τον ασκητικό αγώνα, τον έντονο κόπο ) ,ωστόσο αυτό διατρέχει όλη μας την πνευματική ζωή, μέσω της ζωής της Εκκλησίας, της ζωής του Ευαγγελίου.

Η Βασιλεία του Θεού είναι κάτι που αποκτάται. Δεν δίδεται σ’ εκείνους που χαλαρά  και τεμπέλικα την περιμένουν  να έρθει. Σε όσους την περιμένουν έτσι, ναι, θα έρθει: θα  έρθει τα μεσάνυχτα∙ θα έρθει με τη μορφή της Κρίσεως σαν τον κλέφτη που μπαίνει τότε που δεν τον περιμένουν, σαν τον νυμφίο που φθάνει την ώρα που οι μωρές παρθένες έχουν αποκοιμηθεί. Δεν είναι όμως αυτός ο τρόπος με τον οποίον πρέπει να περιμένουμε την Κρίση και την Βασιλεία! Και εδώ πάλι πρέπει να ανακτήσουμε μια στάση που δύσκολα αναδύεται από τα βάθη μας, μια στάση από την οποία, κατά παράδοξο τρόπο, έχουμε αποξενωθεί: τη χαρούμενη προσμονή της Ημέρας του Κυρίου –παρά το γεγονός ότι γνωρίζουμε ότι αυτή η ημέρα θα είναι και Ημέρα Κρίσεως . Ίσως ακούγεται παράξενο ότι μέσα στην εκκλησία κηρύσσουμε το Ευ-αγγέλιο της Κρίσεως, και όμως, το κάνουμε. Ομολογούμε ότι η Ημέρα του Κυρίου δεν είναι φόβος, αλλά ελπίδα, και δηλώνουμε μαζί με όλη την Εκκλησία: «Αμήν, ναι, έρχου, Κύριε Ιησού» ( Αποκ. 22, 20 ) . Αν αυτό δυσκολευόμαστε να το αρθρώσουμε, τότε κάτι σημαντικό λείπει από τη χριστιανική μας συνείδηση. Ό,τι κι αν λέμε, είμαστε ακόμη ειδωλολάτρες ντυμένοι με το ευαγγελικό ένδυμα. Είμαστε ακόμη Χριστιανοί για τους οποίους ο Θεός είναι ένας Θεός «απ’ έξω», για τους οποίους ο ερχομός Του είναι σκοτάδι και φόβος, και του Οποίου η Κρίση δεν είναι η λύτρωσή μας ,αλλά η καταδίκη μας. Είμαστε Χριστιανοί για τους οποίους  η συνάντηση με τον Κύριο είναι ένα γεγονός τρομακτικό, και όχι αυτό που λαχταρούμε και που έχει γίνει ο σκοπός της ζωής μας. Αν δεν το συνειδητοποιήσουμε, τότε η Τεσσαρακοστή δεν μπορεί να είναι χαρά, γιατί η Τεσσαρακοστή φέρνει μαζί της και Κρίση και ευθύνη: κρίνουμε τον εαυτό μας για να τον αλλάξουμε, ώστε να μπορέσει να φθάσει την Ημέρα του Κυρίου, την Ανάσταση με καρδιά ανοιχτή, με πίστη, έτοιμος να πανηγυρίσει το γεγονός της έλευσής της. Κάθε ερχομός του Κυρίου είναι κρίση…

Οι Πατέρες παραλληλίζουν τον Χριστό με τον Νώε. Λένε ότι η παρουσία του Νώε στη γενιά του ήταν ταυτοχρόνως καταδίκη και σωτηρία. Καταδίκη, επειδή η παρουσία ενός ανθρώπου που παρέμεινε πιστός ,ενός και μόνου ανθρώπου που ήταν άγιος του Θεού, αποτελούσε απόδειξη ότι η αγιότητα ήταν εφικτή και ότι οι αμαρτωλοί, εκείνοι που απέρριψαν και αποστράφηκαν τον Θεό, θα μπορούσαν να είχαν πράξει διαφορετικά. Έτσι, η παρουσία ενός δικαίου ανδρός ήταν κρίση και καταδίκη της εποχής του. Ωστόσο ο Νώε υπήρξε και σωτηρία της εποχής του, διότι μόνο και μόνο χάρη σ’ αυτόν, επέβλεψε ευμενώς ο Θεός στο ανθρώπινο γένος. Το ίδιο ισχύει και για την έλευση του Κυρίου.

Αλλά υπάρχει και μία άλλη χαρά στην κρίση. Η κρίση δεν είναι κάτι που πέφτει επάνω στο κεφάλι μας απ’ έξω. Ναι, ασφαλώς θα έρθει η μέρα κατά την οποία θα σταθούμε ενώπιον του Κυρίου και θα κριθούμε ∙ όσο όμως εξακολουθούμε την επίγεια πορεία μας, όσο ακόμη ζούμε τη διαδικασία του γίγνεσθαι, όσο απλώνεται ακόμα μπροστά μας ο δρόμος που μας οδηγεί στο «μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού», προς την κλήση μας, τότε η κρίση πρέπει ν’ ασκείται από εμάς τους ίδιους. Υπάρχει ένας συνεχής διάλογος μέσα μας, καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Θυμάστε την παραβολή , όπου ο Ιησούς λέει: «Ίσθι ευνοών τω αντιδίκω σου ταχύ έως ότου ει εν τη οδώ μετ’ αυτού» ( Ματθ. 5,25 ). Κάποιοι πνευματικοί συγγραφείς έχουν δει στον αντίδικο όχι τον διάβολο (με τον οποίο δεν μπορούμε να κάνουμε ειρήνη, δεν μπορούμε να συνθηκολογήσουμε), αλλά τη συνείδησή μας , η οποία σε όλη μας τη ζωή βαδίζει δίπλα μας και ποτέ δεν μας αφήνει σε ησυχία. Η συνείδησή μας είναι σε διαρκή διάλογο μαζί μας ,αντιλέγοντάς μας κάθε στιγμή, και πρέπει  να συμφιλιωθούμε μαζί της, διαφορετικά, θα ‘ρθει η στιγμή που θα φθάσουμε τελικά στον Κριτή και τότε ο αντίδικός μας θα μας κατακρίνει και θα μας καταδικάσει.

Όσο λοιπόν είμαστε καθ’ οδόν , η κρίση έρχεται συνεχώς μαζί μας, ένας διάλογος , μια ένταση διαλεκτική ανάμεσα στις σκέψεις, τα συναισθήματά μας και τις πράξεις μας, που τίθενται υπό την κρίση μας και ενώπιον των οποίων και μεις τιθέμεθα υπό την κρίση τους…

Από το βιβλίο: «Antony Bloom

Στο φως της Κρίσης του Θεού

ΠΟΡΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΤΡΙΩΔΙΟ ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ»

Εκδόσεις: Εν πλώ

Τό κακό, βλέπεις, µπορούν εύκολα να τό µιµηθούν οι άνθρωποι, όχι όµως καιτό καλό. Γερ Παισιος

Γέροντα, αναφερθήκατε στην δηµοσιοποίηση των ηθικών παραπτωµάτων
Άλλου είδους αµαρτίες ή αρρωστηµένες καταστάσεις χρειάζεται σέ µερικές περιπτώσεις νά γνωστοποιούνται;-
Κοίταξε νά σού πώ. Έγώ τό κάνω αυτό σέ µερικούς γνωστούς. Βλέπωπ.χ. κάποιον νά κάνη µιά αταξία καί νά σκανδαλίζη καί τους άλλους. Τού λέω µιά, πέντε, δέκα, είκοσι, τριάντα φορές νά διορθωθή, άλλα αυτός δένδιορθώνεται. ∆έν έχει όµως δικαίωµα νά συνεχίζη µιά αταξία µετά άπό επανειληµµένες υποδείξεις, γιατί παρασύρονται καί οι άλλοι καί τον µιµούνται.
Τό κακό, βλέπεις, µπορούν εύκολα να τό µιµηθούν οι άνθρωποι, όχι όµως καιτό καλό.

Γι' αυτό αναγκάζοµαι υστέρα νά τό πω και σέ άλλους πού βλέπουν τη ναταξία αυτή, γιά νά τους προφυλάξω.
Όταν δηλαδή λέω «αυτό πού κάνει ό τάδε δέν µέ αναπαύει», δέν τό λέω γιάνά κατακρίνω - αφού τό έχω πει πεντακόσιες φορές στον ϊδιο -, αλλά γιατί οί άλλοι πού βλέπουν τό κουσούρι του επηρεάζονται, τό µιµούνται και µάλιστα λένε:
«"Αφού ό Γέροντας Παΐσιος δέν τού λέει τίποτε, άρα είναι καλό». Αν δέν πώ τον λογισµό µου, ότι δέν µέ αναπαύει αυτή ή κατάσταση, δίνω τήν
εντύπωση οτι τό ευλογώ,ότι και έγώ αναπαύοµαι σ’ αυτήν τήν κατάσταση
καταστρέφεται τό σύνολο, γιατί µπορεί νά νοµίσουν ότι είναι σωστή ή τακτική τού άλλου και νά τήν εφαρµόσουν και τί βγαίνει µετά; Νοµίζουν έν τω µεταξύ ότι δέν τό έχω πει στον ίδιο. ∆έν ξέρουν ότι µέ έσκασε ό άλλος τόσον καιρό. Έχουµε και τον διάβολο πού λέει:«∆έν πειράζει και νά τό κάνης. Βλέπεις, και άλλος τό κάνει και ό Γέροντας Παΐσιος δέν τού λέει τίποτε».
Γι' αυτό, όταν βλέπω ότι κάποιος συνεχίζει τό τυπικό του κάνοντας µιά αταξία, ενώ τού έχω πει νά τήν διόρθωση, µετά λέω πάνω σέ µιά συζήτηση σ' όποιον τον γνωρίζει «αυτόπού κάνει ό τάδε δέν µέ αναπαύει», γιά νά τον προφυλάξω και νά µή βλαφθή.
Αυτό δέν είναι κατάκριση. Νά µήν τά µπλέκουµε τά πράγµατα
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΤΟΥ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ !!!!!!

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  26  ΦΕΒ 2012