Τον δίκαιο άνθρωπο συνήθως οι άλλοι τον σπρώχνουν στην τελευταία θέση ή ακόμη του παίρνουν και την θέση

Τον δίκαιο άνθρωπο συνήθως οι άλλοι τον σπρώχνουν στην τελευταία θέση ή ακόμη του παίρνουν και την θέση.
Τον αδικούν, τον πατούν – «πατούν επί πτωμάτων», έτσι δεν λέγεται; Αλλά, όσο οι άνθρωποι τον σπρώχνουν προς τα κάτω, τόσο ο Θεός τον ανεβάζει προς τα πάνω σαν τον φελλό, θέλει όμως πάρα πολλή υπομονή. Η υπομονή ξεκαθαρίζει πολλά πράγματα. Αυτός που θέλει να ζήσει με αρετή και να είναι τίμιος στην δουλειά του, είτε εργάτης είναι είτε έμπορος είτε οτιδήποτε είναι, πρέπει να το πάρει απόφαση ότι, όταν αρχίσει την δουλειά του, θα φθάσει σε σημείο να μην έχει να πληρώσει λ.χ. ούτε τα ενοίκια, αν έχει μαγαζί, για να του έρθει η ευλογία του Θεού. Όχι όμως να πηγαίνει με τον σκοπό: «Αν φθάσω μέχρις εκεί, μετά θα έχω πελατεία»! Να μην πάει με τέτοιο σκοπό, γιατί τότε ο Θεός δεν θα του δώσει. Αλλά όταν πει: «Θα ζήσω κατά Θεόν, δεν θα κάνω αδικίες, θα πω ότι αυτό αξίζει πενήντα δραχμές και εκείνο διακόσιες δραχμές», ο Θεός δεν θα τον αφήσει. Κάποιος άλλος εν τω μεταξύ εκείνο που θα το δίνει αυτός πενήντα δραχμές, θα το δίνει πεντακόσιες δραχμές και θα πλουτίσει. Τελικά όμως ο απατεώνας αυτός θα φθάσει σε σημείο να μην έχει να πληρώσει ούτε τα ενοίκια και θα το κλείσει το μαγαζί του, γιατί ο κόσμος πληροφορείται, ενώ σιγά-σιγά ο τίμιος δεν θα μπορεί να τα βγάλει πέρα από την πελατεία που θα έχει· θα παίρνει συνέχεια υπαλλήλους! Αλλά στην αρχή θα δοκιμασθεί. Ο καλός δοκιμάζεται στα χέρια των κακών· περνάει από τα λανάρια.
Όταν πάει κανείς με τον διάβολο, με πονηριές, δεν ευλογεί ο Θεός τα έργα του. Ό,τι κάνουν οι άνθρωποι με πονηριά, δεν ευδοκιμεί. Μπορεί να φαίνεται ότι προχωράει, αλλά τελικά θα σωριάσει. Το κυριότερο είναι να ξεκινά κανείς από την ευλογία του Θεού για ό,τι κάνει! Ο άνθρωπος, όταν είναι δίκαιος, έχει τον Θεό με το μέρος του. Και όταν έχει και λίγη παρρησία στον Θεό, τότε θαύματα γίνονται. Όταν κανείς βαδίζει με το Ευαγγέλιο, δικαιούται την θεία βοήθεια. Βαδίζει με τον Χριστό. Πώς να το κάνουμε; Την δικαιούται. Όλη η βάση εκεί είναι. Από ’κει και πέρα να μη φοβάται τίποτε. Αυτό που έχει σημασία είναι να αναπαύεται ο Χριστός, η Παναγία και οι Άγιοι στην κάθε ενέργειά μας, και τότε θα έχουμε την ευλογία του Χριστού, της Παναγίας και των Άγιων μας, και το Άγιο Πνεύμα θα επαναπαύεται σ’ εμάς. Η τιμιότης του ανθρώπου είναι το ανώτερο Τι­μιόξυλο. Αν ένας δεν είναι τίμιος και έχει Τιμιόξυλο, είναι σαν να μην έχει τίποτε. Ένας και Τιμιόξυλο να μην έχει, αν είναι τίμιος, δέχεται την Θεία Βοήθεια. Και αν έχει και Τιμιόξυλο, τότε!…

Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου «Λογοι» -
Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο, Α΄. Ι. Ησυχαστήριο «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσ/νίκης

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  26 ΜΑΙ 2012

: Ο δίκαιος ανταμείβεται και σ’ ετούτη την ζωήΓέροντας Παΐσιος Αγιορείτης

Γέροντας Παΐσιος Αγιορείτης: Ο δίκαιος ανταμείβεται και σ’ ετούτη την ζωή
Έχω δει ψυχές που αδικήθηκαν, αλλά υπέμειναν την αδικία με καλούς λογισμούς και τους έλουσε η Χάρις σ’ αυτήν την ζωή. Πριν από πολλά χρόνια με είχε επισκεφθή ένας ευλαβής Χριστιανός, απλός και καλοκάγαθος, και με παρακάλεσε να ευχηθώ να φωτίση ο Χριστός τα παιδιά του, όταν ενηλικιωθούν, να μην γογγύσουν κατά των συγγενών για την μεγάλη αδικία που τους είχαν κάνει, και μου διηγήθηκε την υπόθεση.

Όπως είδα, ο άνθρωπος αυτός ήταν πραγματικά άνθρωπος του Θεού. Ήταν ο μεγαλύτερος αδερφός από πέντε παιδιά της οικογενείας του και μετά τον αιφνίδιο θάνατο του πατέρα τους συμπαραστάθηκε σαν καλός πατέρας στα αδέρφια. Εργάσθηκε σκληρά, απέκτησε και άλλη περιουσία, κτήματα κ.λπ. και αποκατέστησε τις δυό αδερφές τους. Παντρεύτηκαν και τα μικρότερα αδέρφια του, πήραν όλα τα καλά κτήματα, ελαιώνες κ.λπ. Και σ’ αυτόν άφησαν τα άχρηστα, τα άγονα, κάτι αμμουδιές. Στο τέλος παντρεύτηκε και αυτός και απέκτησε τρία παιδάκια. Ήταν ηλικιωμένος φυσικά και σκεφτόταν τα παιδιά του, όταν μεγαλώσουν, μήπως καταλάβουν την αδικία και γογγύσουν.



Μου έλεγε: «Εγώ δεν στενοχωριέμαι για την αδικία, γιατί διαβάζω το Ψαλτήρι. Ένα Κάθισμα το απόγευμα και δυό Καθίσματα πριν ξημερώση. Σχεδόν το έμαθα απ’ έξω το Ψαλτήρι. Κανένας Ψαλμός δεν λέει ότι οι άδικοι έκαναν προκοπή. Ενώ τους δικαίους τους σκέφτεται ο Θεός. Εγώ, Πάτερ μου, δεν λυπάμαι τα κτήματα που έχασα, αλλά λυπάμαι τα αδέρφια μου που χάνουν την ψυχή τους».

Έφυγε μετά ο ευλογημένος αυτός άνθρωπος και με ξαναεπισκέφθηκε μετά από δέκα χρόνια περίπου, πολύ χαρούμενος, και με ρωτάει:
-Με θυμάσαι, Πάτερ, με θυμάσαι;

-Ναι, του είπα και τον ρώτησα πώς περνάει.

-Έγινα πλούσιος τώρα, μου απάντησε.

-Και πώς έγινες πλούσιος αδερφέ;

-Να, εκείνα τα άχρηστα χωράφια, οι αμμουδιές, πήραν μεγάλη αξία, γιατί ήταν παραθαλάσσια. Αυτήν την φορά ήρθα να μου πης τι να τα κάνω τα πολλά χρήματα που έχω.

-Να εξασφαλίσης τα παιδιά σου με ένα σπιτάκι και να κρατήσης μερικά χρήματα και για τις σπουδές τους, μέχρι να τακτοποιηθούν.

-Έχω και για τα παιδιά μου, μου λέει, αλλά πάλι είναι πολλά.

-Δώσε στους φτωχούς συγγενείς σου πρώτα και μετά σε άλλους φτωχούς.

-Έδωσα, Πάτερ, αλλά πάλι είναι πολλά.
-Δώσε, για να φτιάξουν τον Ναό του χωριού σου και τα εξωκκλήσια.

-Έδωσα, αλλά πάλι είναι πολλά.

Τότε του λέω:

-Θα εύχωμαι να σε φωτίζη ο Χριστός, για να κάνης καλωσύνες εκεί που υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη.

Μετά τον ρώτησα:

-Τι κάνουν τα αδέρφια σου; που βρίσκονται;

Ξέσπασε σε κλάμα και με λυγμούς μου απάντησε:
-Δεν ξέρω, Πάτερ μου, χάθηκαν και τα ίχνη τους. Είχαν πουλήσει τα κτήματα από το χωριό, ελαιώνες και χωράφια, και τώρα δεν ξέρω που βρίσκονται. Είχαν πάει πρώτα στην Γερμανία, μετά στην Αυστραλία και τώρα δεν ακούγονται.

Μετανόησα που τον ρώτησα για τα αδέρφια του, γιατί δεν ήξερα πως θα λυπηθή τόσο πολύ. Τον παρηγόρησα μετά και έφυγε ειρηνικός. Του είπα να ευχηθούμε και οι δυό να μάθουμε και γι’ αυτούς χαρούμενες ειδήσεις. Θυμήθηκα μετά τον Ψαλμό που λέει: “Είδον τον ασεβή υπερυψούμενον και επαιρόμενον ως τας κέδρους του Λιβάνου. Και παρήλθον και ιδού ουκ ην και εζήτησα αυτόν και ουχ ευρέθη ο τόπος αυτού” (Ψαλμ. 36, 35-36). Αυτό ακριβώς συνέβη με τα ταλαίπωρα αδέρφια του.

Χειρότερο πράγμα από την αδικία δεν υπάρχει. Οτιδήποτε κάνετε, κοιτάξτε νάχετε την ευλογία του Θεού.

(ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Α΄ – ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ)

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  26 ΜΑΙ 2012 

Τα τρία «φ» (φιληδονία, φιλοδοξία και φιλαργυρία) πρέπει να τ’αποφεύγουμε.

Για να γίνει κανείς άγιος, θέλει λεβεντιά. Όποιος έχει ανδρεία,μπορεί να γίνει ή ήρωας ή άγιος.

Σε ερώτηση αν πρέπει να διαλυθούν οι λεγόμενες «χριστιανικές οργανώσεις» , που πολλοί τις κατηγορούσαν για παρεκκλησιαστκικές, ο Γέροντας ήταν σαφής και καθόλου εμπαθής: ‘’ας διαλύσουμε», είπε,’’πρώτα τις αιρετικές ομάδες, και κυρίως τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, και μετά ας τις κλείσουμε κι αυτές’’ 

Όπως εάν φυτέψεις δίπλα στην πεπονιά κολοκύθι, το πεπόνι θα χάσει το άρωμά του  και δε θα ωφεληθεί το κολοκύθι, έτσι θα πρέπει να επιλέγουμε ποιους θα συναναστρεφόμαστε και ποιους θ’αφήνουμε να μας πλησιάσουν , ώστε να μη χάσουμε κάτι πολύτιμο που έχουμε, χωρίς και αυτοί να ωφεληθούν.

Σήμερα οι νέοι , οι οποίοι θα καταφέρουν να κρατηθούν καθαροί μέχρι το γάμο τους, θα λογιστούν ως μάρτυρες.

Αν έχεις ένα νεκρό , ο οποίος έχει παρρησία στο Θεό, και του ανάψεις ένα κερί, αυτός έχει υποχρέωση να προσευχηθεί για σένα στο Θεό. Αν, πάλι, έχεις ένα νεκρό, ο οποίος νομίζεις ότι δεν  έχει παρρησία στο Θεό, τότε, όταν του ανάβεις ένα αγνό κερί, είναι σαν να δίνεις ένα αναψυκτικό σε κάποιον που καίγεται. Οι άγιοι δέχονται ευχαρίστως την προσφορά του κεριού και είναι υποχρεωμένοι να προσευχηθούν γι’ αυτόν που το ανάβει. Ο Θεός ευχαρίστως το δέχεται.

Ο ελληνικός στρατός, λόγο αν προσέξει τη βλασφημία και την ανηθικότητα, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Θυμάμαι το 1948  ότι τους βλάσφημους και τους ανήθικους λες και τους κυνηγούσαν οι σφαίρες.

Ο Θεός μας ανέχεται σαν έθνος, όχι λόγω της καλοσύνης μας, αλλλά επειδή κρατούμε την Ορθοδοξία. Έτσι , αν και όλοι μας υποβλέπουν, ο Θεός δε μας αφήνει να πάθουμε κάτι κακό.

Περνάμε τα πιο δύσκολα χρόνια, αλλά έχω μεγάλη ελπίδα κι εμπιστοσύνη στο Θεό.

Γέροντας Παΐσιος

Ωφελείσαι, μόνον ,όταν δης τι λέει αυτό που διαβάζεις, ελέγχης τον εαυτόν σου και προσπαθής να τον ζορίζης στην εφαρμογή:

!Μερικοί που διαβάζουν πνευματικά βιβλία!!
Μπορεί να ξενυχτούν και να διαβάζουν πνευματικά βιβλία με μανία και να ευχαριστιούνται.
Παίρνουν ένα πνευματικό βιβλίο ,κάθονται και λίγο αναπαυτικά και διαβάζουν
. « Ωφελήθηκα »,λέει ο άλλος
. Καλύτερα πες ότι ευχαριστήθηκες, ότι πέρασες ευχάριστα την ώρα σου. Γιατί αυτό δεν είναι ωφέλεια. Ωφελείσαι, μόνον ,όταν δης τι λέει αυτό που διαβάζεις, ελέγχης τον εαυτόν σου και προσπαθής να τον ζορίζης στην εφαρμογή: « Τι λέει αυτό που διάβασα; Εγώ που βρίσκομαι πνευματικά; Τι πρέπει να κάνω; »
Ύστερα, όσο περισσότερα μαθαίνη κανείς, τόσο περισσότερη ευθύνη έχει
. Δεν λέω να μην διαβάζη, για να μην ξέρει πολλά και να μην έχη ευθύνη, γιατί αυτό είναι πονηριά, αλλά να μη διαβάζη μόνο για να ευχαριστιέται. Το κακό είναι ότι, αν διαβάζη και έχη δυνατή μνήμη, θυμάται πολλά, μπορεί και να λέη και πολλά και να ξεγελάη τον εαυτό του, να νομίζη δηλαδή ότι τα εφαρμόζει κιόλας.
Έτσι δημιουργεί ψευδαίσθηση και στον εαυτό του και στους άλλους. Για αυτό να μην αναπαύετε τον λογισμό σας στα πολλά διαβάσματα .
Να στραφήτε στην εφαρμογή.
Τα πολλά διαβάσματα μορφώνουν εγκυκλοπαιδικά. Έτσι δεν λέγεται;

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

ΗΛΙΑΣ ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  21 ΜΑΙ 2012 

17η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΕΙΔΩΝ

                                          17^η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΕΙΔΩΝ

27 - 28 - 29 ΜΑϊΟΥ 2012
ΖΑΠΠΕΙΟ ΜΕΓΑΡΟ - ΑΘΗΝΑ 
Από την Κυριακή 27 έως την Τρίτη 29 Μαΐου 2012 διοργανώνεται  η 17η Παρουσίαση Εκκλησιαστικών Ειδών - Ιερών Αντικειμένων και Χειροποίητων κατασκευών «ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ».

Στην Αθήνα, στο Ζάππειο Μέγαρο, οι επισκέπτες ιερείς, μοναχοί, ιδιοκτήτες καταστημάτων εκκλησιαστικών ειδών, επίτροποι εκκλησιών και πιστοί θα έχουν τη δυνατότητα να θαυμάσουν μοναδικές δημιουργίες της βυζαντινής τέχνης και παράδοσης.

Επιλεγμένοι καλλιτέχνες - δημιουργοί θα παρουσιάσουν: ασημένιες και ασημόχρυσες εικόνες, αγιογραφίες, βυζαντινή ζωγραφική, ψηφιδωτά, ξυλόγλυπτα, εκκλησιαστικά είδη, μπρούτζινα, πολυελαίους, μανουάλια, συρματερά, ιερά σκεύη, ιερά άμφια, ιερατικά υφάσματα, χρυσοκεντήματα, εκδόσεις, κ.ά.

Η Παρουσίαση τελεί υπο την ευλογία της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών.

Η «ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ» διατηρώντας τη μοναδικότητά της, αποτελεί ένα θρησκευτικό επικοινωνιακό γεγονός και σας προκαλεί να την επισκεφτείτε.

Στα πλαίσια της έκθεσης «ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ» διοργανώνεται η ομαδική έκθεση Βυζαντινής Εικαστικής Τέχνης με τίτλο «ΦΩΣ ΤΕΧΝΗΣ ΑΝΕΣΠΕΡΟΝ». Έλληνες καλλιτέχνες από τους χώρους της Βυζαντινής Αγιογραφίας, Μικροτεχνίας, Χρυσοκεντητικής και Χαρακτικής παρουσιάζουν τις δημιουργίες τους με σκοπό την ανάδειξη και προβολή της Βυζαντινής Τέχνης και της Ορθόδοξης Πνευματικότητας.

Ώρες Λειτουργίας: 10:00 - 20:00Είσοδος: Ελεύθερη
Για περισσότερες πληροφορίες: www.orthodoxia-expo.gr

 & στην Σελίδα του facebookΓραμματεία διοργάνωσης:  210 9576100

Απολυτίκιον Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης

«Του Σταυρού σου τον τύπον εν ουρανώ θεασάμενος, και ως ο Παύλος την κλήσιν ουκ εξ ανθρώπων δεξάμενος, ο εν Βασιλεύσιν Απόστολος σου Κύριε, Βασιλεύουσαν πόλιν τη χειρί σου παρέθετο· ήν περίσωζε διά παντός εν ειρήνη, πρεσβείαις της Θεοτόκου, μόνε Φιλάνθρωπε».

Όσο και αν την καταπατήση κανείς την συνείδησή του, πάλι μέσα του ελέγχεται

Γέροντας Παΐσιος Αγιορείτης, Η συνείδηση ελέγχει !!!!

Οτιδήποτε και αν κάνουν οι άνθρωποι, και αναίσθητοι να είναι, πάλι ανάπαυση δεν βρίσκουν, πάνε να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, αλλά εσωτερικά βασανίζονται, είναι αγριεμένοι
. Γι’ αυτό ζητούν ψυχαγωγίες, τρέχουν στα νταούλια, μεθούν, βλέπουν τηλεόραση
. Χαζεύουν δηλαδή, για να ξεχνιούνται, γιατί ελέγχονται. Και όταν κοιμούνται, λες ότι ησυχάζουν;
Υπάρχει συνείδηση, βλέπεις.
Η πρώτη Αγία Γραφή που έδωσε ο Θεός στους Πρωτοπλάστους είναι η συνείδηση, και εμείς την ξεσηκώνουμε φωτοτυπία τώρα από τους γονείς μας.
Όσο και αν την καταπατήση κανείς την συνείδησή του, πάλι μέσα του ελέγχεται
. Γι’ αυτό λένε: “Τον τρώει το σαράκι”.
Ναι, δεν υπάρχει γλυκύτερο πράγμα από το να έχη κανείς αναπαυμένη την συνείδησή του. Φτερά νιώθει μέσα του, πετάει.
 

ΓΕΡΟΝΤΑΣ  ΠΑΙΣΙΟΣ  

 2) Ειπώθηκε τον Νοέμβριο του 1988
(ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Α΄ – ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  20 ΜΑΙ  2012

Το στήριγμα της ερήμου

Σε μια σπηλιά στη βαθύτερη έρημο της Σκήτης. κον­τά στην  Αλεξάνδρεια  ασκήτευε κάποιος αγένειος μο­ναχός Η σπηλιά  απείχε δεκαοκτώ περίπου μίλια από τη Σκήτη και τη γνώριζε μόνον ο όσιος πρεσβύτερος Δανιήλ, καθώς και ο υποτακτικός του.

 Ό γέροντας είχε δώσει εντολή στον υποτακτικό να γεμίζει ένα σταμνί νερό να παίρνει και μερικά τρόφιμο, και να  πηγαίνει μια φορά την εβδομάδα στον ερημί­τη. Να τα τοποθετεί  στην είσοδο της σπηλιάς και να φεύγει χωρίς να μιλά καθόλου μαζί του.

 -Μόνον εάν βρεις,  είπε, κανένα κεραμίδι γραμ­μένο στην είσοδο, να μου το φέρεις.

Εικοσιοκτώ  ολόκληρα χρόνια έκανε αυτό το διακόνημα ό υποτακτικός:

Μια μέρα λοιπόν βρήκε ένα κεραμίδι που έγραφε: «Φέρε τα εργαλεία για να θάψεις το σου Ανα­στάσιο». Όταν ο αδελφός έδωσε τι μήνυμα στον όσιο  εκείνος έκλαψε πολύ και  είπε:

-Αλλοίμονο στην έρημο! Τι στήριγμα χάνει σήμε­ρα·

Πήραν τη θεία Κοινωνία  και τα απαραίτητα σκαπτικά εργαλεία και ξεκίνησαν θρηνώντας για τη σπηλιά.

Όταν έφτασαν, βρήκαν τον ερημίτη Αναστάσιο να βασανίζεται την ψάθα του από υψηλό πυρετό. Ό Όσιος έπεσε στα πόδια  του  και είπε:

-Είσαι μακάριος γιατί φροντίζοντας γι’ αυτήν την ώρα καταφρόνησες την  επίγεια βασιλεία... Κάνε προσευχή και για μάς.

 -Εγώ έχω ανάγκη από τις άγιες προσευχές σου είπε εκείνος.

Ανακάθισε έπειτα στην ψάθα, άπλωσε το χέρι αγκάλιασε το κεφάλι του οσίου και το ασπάστηκε λέγοντας:

-Ο Θεός που με οδήγησε σε αυτόν το τόπο, ας ευλογήσει τα χρόνια σου όπως και του Αβραάμ!

Ο αββάς Δανιήλ αφού δέχτηκε την ευλογία , σηκώθηκε , πήρε τον υποτακτικό του , τον έβαλε να γονατίσει μπροστά στον ετοιμοθάνατο και τον παρακάλεσε:

- Ευλόγησε και το τέκνο μου.

Ο Ερημίτης ασπάστηκε και τον υποτακτικό και προσευχήθηκε:

-Θεέ μου, Εσύ που γνωρίζεις πόσα βήματα έκανε ο αδελφός αυτός για το όνομά Σου, χάρισέ του την πνευματική δύναμη των πατέρων του, όπως χάρισες στον Ελισσαίο  την πνευματική δύναμη του προφήτη Ηλία.

Έπειτα γύρισε προς τον αβά και του παρήγγειλε:

-Για όνομα του Θεού μη μου βγάλετε αυτά που φορώ, αλλά έτσι όπως είμαι να με στείλετε στον Κύριο. Και να μη μάθει ποτέ κανείς άλλος όσα με αφορούν…

Κατόπιν κοινώνησε τα άχραντα μυστήρια , παρακάλεσε να προσεύχονται γι’ αυτόν έκανε το σημείο του Σταυρού και είπε:

-Κύριε στα χέρια Σου παραδίδω το πνεύμα μου.

Το πρόσωπο του έλαμψε και αμέσως εκοιμήθη!...

Γέροντας και υποτακτικός αναλύθηκαν σε λυγμούς. Όταν συνήλθαν πήραν κουράγιο και έσκαψαν ένα  τάφο μπροστά στη σπηλιά. Μετά ό όσιος έβγαλε τον μανδύα του και είπε στον αδελφό:

- Ντύσε τον μ’ αυτό, πάνω από τα ρούχα του.

Ο ερημίτης φορούσε έναν κουρελιασμένο χιτώνα και μια τρίχινη φανέλα από μέσα. Ντύνοντάς τον ο υ­ποτακτικός, πρόσεξε το σκελετωμένο στήθος και κατά­λαβε πώς ήταν γυναικείο!... Δεν μίλησε όμως.

Αφού τέλειωσε ή ταφή, προσευχήθηκαν και ξεκίνη­σαν για τη Σκήτη.

Βαδίζοντας στον δρόμο ό αδελφός λέει στον αββά:

- Γέροντα, ό ερημίτη πού θάψαμε ήταν γυναίκα!

- Μάλιστα, ήταν γυναίκα και λεγόταν Αναστασία. Θέλεις να μάθεις τί συνέβη μ’ αυτήν;

| - Βεβαίως θέλω.

- Ήταν ή πρώτη πατρικία στο παλάτι του μεγάλου παντοκράτορος Ιουστινιανού (527-567). Καταγόταν από ευγενείς και πλούσιους γονείς πού την ανέθρεψαν με επιμέλεια και φόβο Θεού. Τα έκτακτα προσόντα και οι αρετές της προκάλεσαν τη βαθιά εκτίμηση τού παντοκράτορος και ήθελε να την πάρει στο παλάτι! Τη φθό­νησε όμως η αυγούστα Θεοδώρα και την εξόρισε στην Αλεξάνδρεια. Ή πατρικία Αναστασία βρήκε εύλογη αφορμή τον φθόνο της βασίλισσας και εγκατέλειψε τις κοσμικές απολαύσεις πού, έστω και σαν εξόριστη, θα είχε στην μεγαλούπολη Αλεξάνδρεια. Αφιερώθηκε στην αγάπη τού ουρανίου Βασιλέως και ίδρυσε ένα κοινόβιο. “Όταν όμως έμαθε ότι πέθανε η Θεοδώρα και ότι ο αυτοκράτωρ άρχισε να την αναζητεί παντού, έφυγε νύχτα από την Αλεξάνδρεια, και ήρθε και με βρήκε στη Σκήτη. Με παρακάλεσε να την κρύψω και να της δώσω κελί. Την έντυσα λοιπόν ανδρικά και της υπέδειξα εκείνη τη σπηλιά, στην οποία έζησε έγκλειστη εικοσιοκτώ ολόκληρα χρόνια! Κανείς δεν τη γνώριζ_ε  παρά μόνον εσύ. Πόσους και πόσους αξιωματούχους δεν έστειλε ο βασιλιάς για να τη βρουν... Μα κανένας δεν μπόρεσε να την ανακάλυψει. Και δεν την έψαχνε μόνον ο βασιλιάς, αλλά και ο αρχιεπίσκοπος μας και ολόκληρη σχεδόν η Αλεξάνδρεια!

Εκείνη όμως ευαρέστησε τον Θεό ζώντας μέσα στη σιωπή και στην αφάνεια. Μακάρι να αξιωθούμε κι εμείς να βαδίσουμε τον ίδιο δρόμο και να βρούμε έλεος την ημέρα της Κρίσεως μαζί της και μαζί με τούς άγιους πα­τέρες μας.

(Ό αβάς Δανιήλ)

-

Κοιτάξτε νά διορθωθήτε, για να δικαιούσθε την θεία βοήθειαΝα στηριχθήτε ακόμη περισσότερο στον Θεό

Κατάσταση πνευματική, οχυρό πνευματικό» (Γέροντας Παΐσιος)
Σήμερα είναι καιρός να ετοιμασθούν οι ψυχές, γιατί, αν συμβεί κάτι, δεν ξέρω τί θα γίνει. Είθε να μην επιτρέψει ό Θεός να έρθουν δύσκολες μέρες, αλλά αν έρθουν, με έναν μικρό σεισμό, με ένα τράνταγμα, θα σωριάσουν ολόκληρες αδελφότητες, ολόκληρα μοναστήρια, γιατί ό καθένας θα πάει να σώσει τον εαυτό του και θα τραβήξει την πορεία του.
Χρειάζεται πολλή προσοχή, για να μη μας εγκατάλειψη ό Θεός. Οι ψυχές να έχουν κάτι πνευματικό. Αυτό σας τιμάει. Θα γίνει μεγάλο τράνταγμα.
Τόσα σας λέω, τόσο σκληρά έχω μιλήσει! Έμενα κάτι να μου έλεγαν, θα προβληματιζόμουν, θα σκεφτόμουν γιατί μού το είπαν, τί ήθελαν. Για να μην πω βράδια, ένα βράδυ δεν θα κοιμόμουν. Αν δεν έβλεπα τα δύσκολα χρόνια πού έρχονται, δεν θα ανησυχούσα τόσο. Άλλα αυτό πού βλέπω είναι ότι αργότερα θα δυσκολευτείτε πολύ. Δεν με καταλαβαίνετε. Τότε θα με καταλάβετε.
- Άν βρεθή, Γέροντα, μόνος του κανείς σέ δύσκολα χρόνια, τί θά κάνη;
- Αρχισε τώρα νά κάνης πρώτα υπακοή, νά απόκτησης διάκριση, και τότε θά δούμε. Γι' αυτό είπαμε νά κόψουμε τά κουσούρια πρώτα. Άν έχη κανείς κουσούρια, δέν θά τά βγάλη πέρα. Άν τώρα γκρινιάζη γιά όλα και νομίζη ότι αυτός είναι λεβεντόπαιδο και όλοι οί άλλοι εϊναι χάλια, τότε ...; Κοιτάξτε νά διορθωθήτε, για να δικαιούσθε την θεία βοήθεια.
Να στηριχθήτε ακόμη περισσότερο στον Θεό. Θα έχουμε πιό δύσκολα χρόνια. Ακόμη είναι άγουρα τα ... φρούτα; δεν ωρίμασαν. Όταν εσείς θα είστε ώριμες πνευματικά, ξέρετε τί θά είστε; Οχυρό. Όχι μόνο για εδώ, αλλά θα μπορείτε να βοηθάτε και πιο πέρα.
Γιατί, διαφορετικά, θα έχετε και εσείς ανάγκη από ανθρώπινη βοήθεια και προστασία. Και ξέρετε τί κακό είναι ένα μοναστήρι, με ένα σωρό αδελφές, να έχη ανάγκη από λαϊκούς;
Σήμερα ό μοναχός πρέπει νά ζήση πνευματικά, για να είναι έτοιμος νά ξεπεράση μιά δυσκολία. Να ετοιμασθεί, για να μην τον στενοχωρήση ή στέρηση, γιατί μετά μπορεί νά φθάση στην άρνηση. Θά έρθη εποχή πού θά ξεραθούν τα ποτάμια, όλοι θα διψάσουν, όλοι θά υποφέρουν.
Γιά μας τους μοναχούς δεν είναι τόσο φοβερό. Εμείς και νά διψάσουμε, πρέπει νά διψάσουμε, γιατί εμείς ξεκινήσαμε για κακουχία. «Ο,τι δέν έκανα εκουσίως ως καλόγερος, θα πώ, το κάνω τώρα ακουσίως, γιά νά καταλάβω τί θά πή καλόγερος. Σ' ευχαριστώ, Θεέ μου».
Αλλά ό καημένος ό κόσμος! Όταν φθάνουν οι άνθρωποι στο σημείο νά εφευρίσκουν βόμβες πού νά σκοτώνωνται οι άνθρωποι και νά μήν καταστρέφωνται τά κτίρια, τί νά πώ; Όταν είπε ό Χριστός «μιά ψυχή αξίζει όσο ό κόσμος όλος»[1], και αυτοί έχουν τά κτίρια πιο πολύ από όλο τον κόσμο, αυτό είναι φοβερό!
- Γέροντα, νιώθω αγωνία, φόβο, γιά ό,τι μας περιμένει.
- Αυτός ο φόβος μας βοηθάει νά γαντζωθούμε στον Χριστό. Όχι ότι πρέπει νά χαίρεται κανείς γι' αυτήν την κατάσταση πού περιμένουμε, άλλα νά χαίρεται, γιατί θά άγωνισθή γιά τον Χριστό. Δηλαδή δέν θά περάσουμε μιά κατοχή ενός Χίτλερ ή ενός Μουσολίνι, άλλα θά δώσουμε εξετάσεις γιά τον Χριστό.
Δέν είναι ότι θά έχουμε εμείς πολυβόλα, ατομικές βόμβες ανώτερες, και θά νικήσουμε. Τώρα ό αγώνας θά είναι πνευματικός. Θά παλέψουμε μέ τον ίδιο τον διάβολο. Ό διάβολος όμως δέν έχει καμμιά εξουσία, αν δέν τοϋ δώσουμε εμείς εξουσία.
Τί νά φοβηθούμε; Αν ήταν Χίτλερ ή Μουσολίνι, ήταν άλλο. Νά μήν υπάρχη φόβος. Νά χαιρώμαστε πού ή μάχη είναι πνευματική.
Έάν ζήτε μοναχικά, πατερικά, και προσέχετε, θά δικαιούσθε την θεία επέμβαση σε κάθε επίθεση του εχθρού. Άν υπάρχουν άνθρωποι προσευχής, ταπεινοί, πού έχουν πόνο και αγάπη, είναι κεφάλαια πνευματικά, είναι «βάσεις» πνευματικές. Δυό-τρείς ψυχές νά υπάρχουν σε ένα μοναστήρι πού νά σκέφτωνται τον πόνο των άλλων και νά προσεύχωνται, είναι πνευματικό οχυρό. Καθηλώνουν τά πάντα. 
ΓΕΡΟΝΤΑΣ   ΠΑΙΣΙΟΣ  

  ΗΛΙΑΣ   ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   20 ΜΑΙ  2012 

 Απόσπασμα από τις σελίδες 332 -336 του βιβλίου:
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ: «ΛΟΓΟΙ Β΄ - ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»

Ή Ψυχή σας νά δίδεται στήν ευχή, «Κύριε ‘Ιησοϋ Χριστέ,έλέησόν με», γιά ολες σας τίς εγνοιες, γιά όλα καί γιά Ολους

Ή εύαισθησία δέν έχει διόρθωση.
Μπορεϊ μόνο νά μετασχηματισθεί,νά μεταποιηθεϊ, νά μετατραπεί, νά μεταμορφωθεϊ,νά μεταστοιχειωθεϊ, νά γίνει αγάπη, χαρά, θεία λατρεία. Πώς; Μέ τή στροφή πρός τά άνω. Νά στρέφετε τήν κάθε. θλίψη στή γνώση του Χριστού, στήν αγάπη Του,στή λατρεία Tou.
Κι ό Χριστός πού συνεχώς περιμένει μέλαχτάρα νά μας βοηθήσει, θά σας δώσει τήν χάρι Του καίτή δύναμή Tou καί θά μετατρέφει τή θλίψη σέ χαρά, σέ αγάπη γιά τούς αδελφούς, σέ λατρεία πρός τόν ‘ίδιο. ‘Έτσι θά φύγει τό σκοτάδ
. Νά θuμασθε. τόν ‘Απόστολο Παϋλο. Τί ελεγε; «Νυν χαίρω έν τοίς παθήμασί μου»”15.
Ή Ψυχή σας νά δίδεται στήν ευχή, «Κύριε ‘Ιησοϋ Χριστέ,έλέησόν με», γιά ολες σας τίς εγνοιες, γιά όλα καί γιά Ολους
. Μήν κοιτάζετε αυτό πού σας συμβαίνει, αλλά νάκοιτάζετε τό φως, τόν Χριστό, όπως τό παιδί κοιτάζει τήν μητέρα του, όταν κάτι του συμβεί. ‘Όλα νά τά βλέπετε χωρίς αγχος, χωρίς στενοχώρια, χωρίς πίεση, χωρίς σφίξιμο.Δέν είναι ανάγκη νά προσπαθείτε καί νά σφίγγεσθε. ‘Όλη σας ή προσπάθεια νά ειναι ν’ άτενίσετε πρός τό φως, νά κατακτήσετε τό φως. ‘Έτσι, αντί νά δίδεσθε στή στενοχώρια,πού δέν είναι του Πνεύματος του Θεοϋ, θά δίδεσθε στή δοξολογίατου Θεοϋ



 ΓΕΡΟΝΤΑΣ  ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ
ΗΛΙΑΣ   ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  18 ΜΑΙ  2012

Για τον Θεό δεν μετράει τόσο η ποσότητα της προσευχής όσο η ποιότητα

Όλη η βάση είναι η ποιότητα της προσευχής. Η προσευχή πρέπει να είναι καρδιακή, να γίνεται από πόνο. Για τον Θεό δεν μετράει τόσο η ποσότητα της προσευχής όσο η ποιότητα. Η προσευχή που γίνεται στα μοναστήρια έχει ποσότητα, αλλά δεν φθάνει αυτό. Τόσες ώρες προσευχή που γίνεται από τόσα άτομα, αν ήταν καρδιακή, θα είχε αλλάξει ο κόσμος. Για αυτό σκοπός είναι οι Ακολουθίες να γίνωνται από την καρδιά.

Η καρδιακή προσευχή βοηθάει όχι μόνον τους άλλους αλλά και τον ίδιο τον εαυτό μας, γιατί βοηθάει να έρθει η εσωτερική καλωσύνη. Όταν ερχώμαστε στην θέση του άλλου, έρχεται φυσιολογικά η αγάπη, ο πόνος, η ταπείνωση, η ευγνωμοσύνη μας στον θεό με τη συνεχή δοξολογία ,και τότε η προσευχή για τον συνάνθρωπό μας γίνεται ευπρόσδεκτη από τον Θεό και τον βοηθάει.

 ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ 18 ΜΑΙ  2012

ΤΙ ΜΑΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΟΥΝ ΟΙ ΓΕΡΟΝΤΕΣΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΚΑΙ π. ΠΑΪΣΙΟΣΨΥΧΙΑΤΡΟΣ Ή ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ

ΨΥΧΙΑΤΡΟΣ Ή ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ;
ΤΙ ΜΑΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΟΥΝ .
 π.ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΚΑΙ π. ΠΑΪΣΙΟΣ
Για να θεραπευθούν τα διάφορα ψυχικά-ψυχολογικά νοσήματα, θα πρέπει να απομακρυνθούν τα πνευματικά τους αίτια, που είναι τα πάθη (με κυρίαρχο τον εγωισμό) καθώς και οι δαίμονες με τις ενέργειές τους.

«Τι θα πει άγχος, νεύρα, ψυχασθένειες;» ερωτούσε ο π. Πορφύριος. Και απαντούσε: «Εγώ πιστεύω ότι υπάρχει διάβολος σ’ όλα αυτά. Δεν υποτασσόμεθα στον Χριστό με αγάπη. Μπαίνει ο διάβολος και μας ανακατεύει»[1].
Αυτά βέβαια (τα πάθη και οι δαίμονες) δεν απομακρύνονται με χάπια ούτε με ηλεκτροσόκ, αλλά με το μυστήριο της Γενικής Εξομολόγησης. Ο άνθρωπος θα πρέπει να εξομολογηθεί με ειλικρίνεια τα αμαρτήματα όλης του της ζωής, τα κύρια γεγονότα που την σημάδεψαν, καθώς και το πως εκείνος τα αντιμετώπισε, όπως δίδασκε ο θεοφώτιστος Γέροντας Πορφύριος[2].

Ο Γέροντας Παΐσιος, επίσης, «ενώ συνιστούσε στους ασθενείς να συμβουλεύονται χριστιανούς ιατρούς –«διότι τους φωτίζει ο Θεός» κατά το λόγιό του– είχε εκφράσει επανειλημμένως την απαρέσκειά του προς τα «ψυχολογικά» βιβλία, αλλά και προς αυτήν την ίδια την «ψυχολογία» και την «ψυχιατρική», η οποία ασκείται από επιστήμονες και ιατρούς, οι οποίοι δεν πιστεύουν στην ύπαρξη της ανθρώπινης ψυχής, όπως την δέχεται η θεολογία της Ορθόδοξης Ανατολικής Εκκλησίας. Όντας ο ίδιος βαθύς γνώστης, Χάριτι Θεού, του μυστηρίου της ενοικούσης στον άνθρωπο λογικής και νοεράς ψυχής, των φυσιολογικών αλλά και των παθολογικών εκδηλώσεών της, στενοχωριόταν και υπέφερε πολύ, όταν έβλεπε τις βαριές αστοχίες και τα λάθη στην αντιμετώπιση των ασθενών αυτών, τα οποία είχαν σοβαρότατες συνέπειες για τον ασθενή και το περιβάλλον του.

Δεδομένου δε ότι οι πλείστοι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι της ψυχιατρικής θεωρούν ότι τα «ψυχικά φαινόμενα» έχουν μόνον βιολογικό υπόβαθρο –θεώρηση, η οποία συνιστά άρνηση της ύπαρξης άυλης, νοερής και λογικής ψυχής στον άνθρωπο– ήταν πολύ επιφυλακτικός η αρνητικός για πολλές «θεραπείες» που εφάρμοζαν οι προαναφερθέντες ψυχίατροι.

Ο Γέροντας Παΐσιος, συμφωνώντας με τον Γέροντα Πορφύριο θεωρούσε ότι τα αίτια των περισσοτέρων ψυχικών ασθενειών είναι πνευματικά και ότι τα «ψυχοφάρμακα» δεν θεραπεύουν, αλλά έχουν μόνον κατασταλτικό χαρακτήρα, και ότι είναι δυνατόν να χρησιμοποιούνται με φειδώ σε περιπτώσεις πασχόντων «ψυχασθενών», έως ότου καταστή εφικτή η επικοινωνία με αυτούς»[3].

Κατόπιν η συμβολή του μυστηρίου της Γενικής Εξομολόγησης είναι καθοριστική για την οριστική και ολοκληρωτική ψυχική-πνευματική θεραπεία με την Θεία Χάρη.

Είθε να παύσει ο αποπροσανατολισμός του σύγχρονου ανθρώπου, που τείνει να υποκαταστήσει τον Πνευματικό με τον ψυχολόγο η τον ψυχίατρο και ο οποίος μάταια αναζητεί την ψυχική του θεραπεία εκεί που δεν υπάρχει.

«Πάνε να ηρεμήσουν οι άνθρωποι», παρατηρεί ο Γέρων Παΐσιος, «είτε με ηρεμιστικά είτε με θεωρίες γιόγκα, και την πραγματική ηρεμία, που έρχεται, όταν ταπεινωθή ο άνθρωπος, δεν την επιδιώκουν, για να έρθη η θεία παρηγορία μέσα τους»[4].
Η αληθινή ηρεμία έρχεται με την Θεία Χάρη, η οποία προσλαμβάνεται από τους ταπεινούς. «Η εξωτερική μόρφωση με το άγχος», επισημαίνει πάλι ο σοφός Γέροντας, «οδηγεί καθημερινώς εκατοντάδες ανθρώπων (ακόμη και μικρά παιδιά με άγχος!) στις ψυχαναλύσεις και στους ψυχιάτρους και κτίζει συνεχώς Ψυχιατρεία και μετεκπαιδεύει ψυχιάτρους, ενώ πολλοί ψυχίατροι ούτε Θεό πιστεύουν ούτε ψυχή παραδέχονται. Επομένως, πως είναι δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι να βοηθήσουν ψυχές, αφού και οι ίδιοι είναι γεμάτοι από άγχος; Πως είναι δυνατόν ο άνθρωπος να παρηγορηθή αληθινά, αν δεν πιστέψη στον Θεό και στην αληθινή ζωή, την μετά θάνατον, την αιώνια; Όταν συλλάβη ο άνθρωπος το βαθυτερο νόημα της ζωής της αληθινής, τότε φεύγει όλο το άγχος του και έρχεται η θεία παρηγορία, και θεραπεύεται. Αν πήγαινε κανείς στο Ψυχιατρείο και διαβαζε στους ασθενείς τον Αββά Ισαάκ, θα γίνονταν καλά όσοι πιστεύουν στον Θεό, γιατί θα γνώριζαν το βαθύτερο νόημα της ζωής»[5].
Η θεραπεία υπάρχει μόνο στο αληθινό Ψυχιατρείο, την Ορθόδοξη Εκκλησία, και παρέχεται δωρεάν από τον Ιατρό των ψυχών και των σωμάτων μας, τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό.

Το θέμα των παθών, των αποτελεσμάτων τους, καθώς και της θεραπείας των είναι τεράστιο και φυσικά δεν μπορούμε να το εξαντλήσουμε. Ταπεινά θα τραβήξουμε κάποιες πινελιές για να βοηθηθούμε όλοι στον καθημερινό πνευματικό μας αγώνα, έχοντας μία όσο το δυνατόν πληρέστερη εικόνα για τα πάθη και τα αποτελέσματά τους, με κυρίαρχα την λύπη και την κατάθλιψη.

Ο αγώνας αφορά στον αγιασμό του «σκεύους» μας, της ψυχής και του σώματός μας.

Η ψυχική-πνευματική υγεία και σωτηρία έχει τεράστιο αντίκτυπο στο σώμα. Διότι ό,τι σχετίζεται με την ψυχή σχετίζεται και με το σώμα, το οποίο ουδόλως απαξιώνεται μέσα στην Ορθοδοξία.

Ιερομόναχος Σάββας Αγιορείτης
 ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ    18 ΜΑΙ 2012 

 [1]Γέροντος Πορφυρίου Ιερομονάχου, Ανθολόγιο Συμβουλών, Έκδοσις Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος, Μήλεσι, έκδ.7η, 2008.

[2]Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Βίος και Λόγοι, Έκδοσις Ζ΄, Ιερά Μονή Χρυσοπηγής, Χανιά 2006, (Στο εξής: Βίος και Λόγοι Ζ΄), σελ. 370.

[3]Γέροντος Παϊσίου, Γ7. Προς Βασίλειον,Τίμιος Σταυρός 23/7/1977. Βρίσκεται στο: Ψυχολογία - Βιβλία ψυχολογίας και «ψυχολογικά» προβλήματα (Γέροντας Παΐσιος), Μαρτυρία από το βιβλίο: «ΚΕΙΜΕΝΑ-ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Γέροντος ΠΑΪΣΙΟΥ του ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ 1924-1994», ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΑΓΙΟΤΟΚΟΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑ, Θεσσαλονίκη 2009, ΝΙΚΟΛΑΟΣ Α. ΖΟΥΡΝΑΤΖΟΓΛΟΥ ΕΠΙΣΜΗΝΑΓΟΣ Ε.Α.

[4]Γέροντος Παΐσιου του Αγιορείτου, Λόγοι Α΄, ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ “ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ”, ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2001 – Δεύτερο Μέρος – Κεφάλαιο 3ον «Απλοποιήστε την ζωή σας, για να φύγη το άγχος»