Μία απρόβλεπτη ποδοσφαιρική νίκη

ΣΤΙΣ 21 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ του 2005 , ημέρα Τετάρτη , κατέβαινε ο π. Γεώργιος από τα Τρίκαλα με το λεωφορείο. Ως συνήθως, το πούλμαν έκανε στάση στο εστιατόριο του «Λεβέντη». Μόλις είχε κατέβει και μία ποδοσφαιρική ομάδα , η Νίκη Βόλου, με προπονητή τον Γιάννη Γούναρη, παλιό παίχτη του Ολυμπιακού. Θα έπαιζε την επομένη στην Αθήνα με τον Ιωνικό Νικαίας για τους οχτώ του Κυπέλλου Ελλάδος. Ο π. Γεώργιος βρήκε την ευκαιρία και συνομίλησε με τον κύριο Γούναρη. Ο Θεσσαλονικιός προπονητής είχε πολλές γνωριμίες με παίκτες του ΠΑΟΚ, την ομάδα στην οποία είχε παίξει κάποτε και ο π. Γεώργιος. Όρισαν συνάντηση για την επομένη το πρωί στο “Holiday Inn” ,στην οδό Μιχαλακοπούλου. Πήγα και εγώ. Ο π. Γεώργιος από καιρό ήθελε να δώσει το βιβλίο του στον παλαιό παίκτη του ΠΑΟΚ και φίλο του Γεώργιο Κούδα.
Ο κ. Κούδας μετά τη συζήτηση που είχε με τον π. Γεώργιο , τον παρακάλεσε να μιλήσει σε όλη την ομάδα. Έτσι είπε δυο λόγια από την καρδιά του, τα οποία με εντυπωσίασαν για την πρωτοτυπία τους: «Χρόνια σας πολλά και καλά Χριστούγεννα. Μην περιμένετε να σας ευχηθώ να νικήσετε, διότι θα σας γεμίσω με άγχος. Όλοι οι πρωταθλητές, αυτοί δηλαδή που κάνουν πρωταθλητισμό, πάνω κάτω έχουν τις ίδιες σωματικές δυνάμεις. Όμως εκείνοι που μπόρεσαν κι έβγαλαν από μέσα τους τις πνευματικές τους δυνάμεις και τις απελευθέρωσαν, αυτοί έγιναν νικητές. Γι’ αυτό χρειάζεται πίστη. Ο Γιάτσεκ Γκμοχ , προπονητής του Παναθηναϊκού , είχε ζητήσει από τον Βαρδινογιάννη να μην απαιτεί από τους παίκτες να νικούν, διότι έτσι θα τους προκαλούσε άγχος. Και συμβούλεψε τους παίκτες του να παίζουν στους επίσημους αγώνες σαν σε φιλικό, μόνο να βάζουν τα δυνατά τους. Τελικά η ομάδα τους πήρε και το Πρωτάθλημα και το Κύπελλο του Ελληνικού Πρωταθλήματος. Εγώ δεν θα σας πω κάτι για την έκβαση του αγώνα. Να ξέρετε πάντως πως δεν ήρθα τυχαία σήμερα εδώ».
Το βράδυ μάθαμε κατάπληκτοι πως η Νίκη Βόλου νίκησε τον Ιωνικό Νικαίας 4-1. Ήταν έκπληξη. Όλοι μιλούσαν στην ομάδα για τη δύναμη της παρουσίας και της ευλογίας του μοναχού. Ο Γιάννης Γούναρης μίλησε και στον Τύπο για τον θαυμάσιο μοναχό που τους ευλόγησε. «Ήταν υπερφυσική η νίκη», τόνισε. Βέβαια ο πειρασμός φθόνησε αυτή τη νίκη και την ομολογία του προπονητή . Όλως παραδόξως λίγο αργότερα, ο προπονητής παύτηκε από την ομάδα. Η λύπη του ήταν μεγάλη. Σε τηλεφωνική συνομιλία ο π. Γεώργιος του είπε: «κ. Γούναρη, ο διάβολος φθόνησε τη μεγάλη νίκη της ομάδας. Μη στεναχωριέστε. Κάθε εμπόδιο για καλό. Εκεί στη Θεσσαλονίκη κάτι καλύτερο σας περιμένει. Προβάλλατε το ράσο και τη χάρη του Θεού και τραβήξατε πάνω σας το κακό. Όμως θα γίνουν πολύ καλύτερα τα πράγματα στο μέλλον για σας».

10 Ιανουαρίου 2005

Από το βιβλίο: «ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
Από το χάος στο φως
Στα ίχνη ενός σπουδαίου ανθρώπου του Θεού»
ΑΘΗΝΑ 2012

Και ψυχικές ιάσεις

Οι θαυματουργικές ιάσεις, οι οποίες γίνονται από το θείο έλεος, δεν αφορούν μόνον το σώμα , αφορούν και την ψυχή. Αλλά επειδή περισσότερο ασχολούμαστε με το σώμα και την υγεία του, σπανίως οι άνθρωποι ζητάμε την ίαση της ψυχής μας . Κι όμως, αυτό προέχει. Αυτή είναι η αθάνατη, αυτής η αξία είναι ανυπολόγιστη και δεν υπάρχει αντάλλαγμα γι’ αυτήν.

Ιδού όμως μία περίπτωση που ζητήθηκε η βοήθεια της Υπεραγίας Θεοτόκου για κάποιο ελάττωμα ενός ανθρώπου που βασάνιζε τον ίδιο αλλά και την οικογένειά του. Αυτό ήταν η γκρίνια! Η γκρίνια είναι σαν το σκουλήκι που τρώει το ξύλο. Αυτή τρώει την χαρά της ζωής! Υποκινητής βέβαια είναι ο δαίμων της λύπης. Έτσι λένε και γράφουν οι άγιοι Πατέρες.

Γι’ αυτό ένας από τους νεώτερους Πατέρες και εξαιρετικός Εξομολόγος, έλεγε: «Προσέξτε, παιδιά μου τον δαίμονα της λύπης. Έχει πολλά θύματα στην εποχή μας. Όταν βλέπετε ότι βαραίνει και σκοτεινιάζει η ψυχή σας , τρέξτε στον ιερέα να εξομολογηθείτε. Η μετάνοια φέρνει την Χάρη του Χριστού, και το σύννεφο της λύπης διαλύεται. Ο Θεός είναι πάντα κοντά μας! Να είμαστε ευχαριστημένοι με ό,τι έχουμε και με ό,τι δεν έχουμε. Ακόμη και με τα βάσανα της ζωής μας, γιατί αν τα ξεπερνάμε δοξάζοντας τον Θεό, η υπομονή αυτή θα μας χαρίσει τον ουρανό!».

Αυτή λοιπόν η κυρία βλέποντας τον σύζυγό της να υποφέρει από δυσθυμία και γκρίνια, αντί να φιλονικεί, προσευχόταν στην Παναγία να τον βοηθήσει. Και όταν ήρθε στο Μοναστήρι Της να προσκυνήσει , προσευχήθηκε ιδιαίτερα.

Αποτέλεσμα; Η Υπεραγία Θεοτόκος με την Χάρι Της έδιωξε την «συννεφιά» απ’ την ψυχή του συζύγου της . Έπαψε να γκρινιάζει κι έγινε ένας υπομονετικός και αισιόδοξος άνθρωπος. Ένα «αρνί του Θεού», όπως λέει ο λαός. Έγινε ένας αξιαγάπητος άνθρωπος!

Μήπως είναι μικρό θαύμα αυτό; Όχι! Είναι μεγάλο και σπουδαίο, γιατί αφορά την υγεία της ψυχής και την ειρήνη του ανθρώπου και των οικείων του.


Από το βιβλίο: «Η Μεγαλόχαρη Παναγία
η Βαρνάκοβα
Θαύματα της Υπεραγίας Θεοτόκου
κ’
η Παράκλησή Της»
2011

Πώς ενεργεί η χάρη. Η ελεύθερη αποδοχή της από τον άνθρωπο.

ΘΥΜΑΣΑΙ, πιστεύω, ότι ο χριστιανός δεν είναι ένας κοινός άνθρωπος, αφού διαμορφώνεται τόσο από τη φύση όσο και από τη χάρη. Πρέπει να διευκρινίσω ,όμως, ότι από τους χριστιανούς δεν σώζονται όλοι. Σώζονται, μπαίνουν δηλαδή στην αιώνια βασιλεία του Θεού, μόνο εκείνοι στους οποίους ενοικεί η χάρη, διαποτίζοντάς τους ολοκληρωτικά, μεταμορφώνοντας θα έλεγα, σύνολη τη φύση τους.
Πρόσεξε τι λέει ο Κύριος! Λέει πως «η βασιλεία των ουρανών μοιάζει με προζύμι, που το πήρε μια γυναίκα και το ανακάτεψε μ’ ένα σακί αλεύρι, ώσπου ζυμώθηκε όλο» ( Ματθ. 13:33 ) . Το ζυμάρι δεν φουσκώνει αμέσως μόλις ανακατωθεί με το προζύμι. Φουσκώνει στην ώρα του , αφού πρώτα το προζύμι διεισδύσει και απλωθεί σιγά-σιγά μέσα του. Το ψωμί που γίνεται έτσι, είναι ανάλαφρο, ευωδιστό, νόστιμο. Το ίδιο συμβαίνει και με τη χάρη. Όταν ενώνεται με τη φύση μας, στο άγιο Βάπτισμα, δεν τη διαποτίζει αμέσως. Απλώνεται σιγά-σιγά. Κι όταν η χάρη απλωθεί παντού, όταν σύνολη η φύση μας χαριτωθεί, τότε, όλα όσα κάνουμε, παίρνουν έναν άλλο χαρακτήρα. Τότε οι ενέργειές μας, μολονότι φαινομενικά είναι οι ίδιες με άλλες όμοιες οποιουδήποτε ανθρώπου, αποκτούν ένα ιδιαίτερο άρωμα , μιαν ιδιαίτερη γεύση, έναν ιδιαίτερο ήχο. Ο Θεός δέχεται μόνο αυτές τις ενέργειες, που Του είναι εξαιρετικά ευάρεστες.
Θα κάνω άλλη μια παρομοίωση, για να εξηγήσω το πώς η χάρη, όταν της δίνονται περιθώρια να ενεργήσει, αφού διαποτίσει σύνολη τη φύση μας, γίνεται και εξωτερικά ορατή σε όλους όσοι είναι ικανοί να τη δουν. Η χάρη, λοιπόν, μοιάζει με τη φωτιά, που διεισδύει στο σίδερο. Δεν είναι μόνο μέσα στο σίδερο, μα και στο εξωτερικό του. Την πύρινη δύναμή της τη βλέπει ο καθένας. Έτσι συμβαίνει και με τη χάρη, όταν εισχωρήσει στη φύση μας. Γίνεται αντιληπτή απ’ όλους. Όλοι όσοι έρχονται σε επαφή μ’ έναν θεοχαρίτωτο άνθρωπο, αισθάνονται ότι αυτός έχει μιαν ασυνήθιστη δύναμη, που εκδηλώνεται ποικιλότροπα. Όταν αρχίζει να μιλάει για οτιδήποτε πνευματικό, λάμπει σαν τον μεσημεριάτικο ήλιο, και τα λόγια του πηγαίνουν κατευθείαν στην ψυχή του ακροατή, διαμορφώνοντας μέσα του με αυθεντία ανάλογα συναισθήματα και διαθέσεις. Μα κι όταν ακόμα δεν μιλάει, εκπέμπει μια θερμότητα, που επηρεάζει τα πάντα γύρω του, και μια παράξενη δύναμη, που επενεργεί στις ψυχές και τους εμπνέει προθυμία για πνευματικό αγώνα.
Παίρνουμε τη χάρη του Θεού στη νηπιακή μας ηλικία με το άγιο Βάπτισμα. Από την ώρα εκείνη η χάρη αρχίζει να ενεργεί μέσα μας, με την προοπτική και την ελπίδα ότι, μετά την ενηλικίωση και ωρίμανσή μας, θα αναλάβουμε αυτοθέλητα και πρόθυμα τον αγώνα για τη σωτηρία μας.
Όταν οι γονείς είναι ευσεβείς και ανατρέφουν τα παιδιά τους , όπως λέει ο απόστολος, «δίνοντάς τους αγωγή και συμβουλές που εμπνέονται από την πίστη στον Κύριο» ( Εφ. 6:4 ) , τότε η θεία χάρη γεννάει την ειρήνη στις παιδικές ψυχές . Έτσι τα παιδιά γίνονται ευγενικά, ταπεινά, υπάκουα, καλότροπα, θεοφοβούμενα. Παραδείγματα μπορεί να δει κανείς παντού . Θα έλεγα πως κι εσύ είσαι ένα τέτοιο παιδί , αν δεν φοβόμουνα ότι θα το έπαιρνες επάνω σου, μολονότι κανένα χάρισμά σου δεν οφείλεται σε δικές σου προσπάθειες. Υπάρχουν στην ψυχή σου πολλά καλά στοιχεία, αλλά τα έχεις πάρει από άλλους˙ είναι δώρα είτε του Θεού είτε των ανθρώπων, και συγκεκριμένα των γονιών σου, που σου τα κληροδότησαν ή σου τα έδωσαν με την ανατροφή. Μπροστά σου βρίσκεται τώρα ένα καθήκον: Ν’ αγαπήσεις όλα αυτά τα καλά στοιχεία, να τα κλείσεις στην καρδιά σου, κι έπειτα να τα αυξήσεις και να τα πολλαπλασιάσεις. Είναι αλήθεια ότι πατάς σε γερά θεμέλια και ότι βρίσκεσαι στον σωστό δρόμο. Τίποτα, όμως, απ’ όσα έχεις δεν είναι καρπός της ελεύθερης βουλήσεώς σου και αποτέλεσμα υπεύθυνων αποφάσεών σου. Και αν δεν αρχίσεις τώρα να καταβάλλεις τις δικές σου προσπάθειες για τη σταθεροποίηση των καλών στοιχείων της ψυχής σου, θα τα χάσεις όλα με τις πρώτες δυσάρεστες περιστάσεις. Ναι, θα σε εγκαταλείψουν, αφήνοντας πίσω τους μόνο μια γλυκειά – ή μήπως πικρή;- ανάμνηση.
Θυμάσαι τι ένιωσες , όταν βυθίστηκες στη δίνη της κοσμικής ζωής; Πώς ταλαιπωρήθηκες τότε; Πώς η λύπη πλημμύρισε την καρδιά σου; Ότι καλό έχεις μέσα σου, το πήρες από τη χάρη του Θεού και από την οικογένειά σου. Γιατί, λοιπόν, οι εμπειρίες σου από την κοσμική ζωή σε στενοχώρησαν; Επειδή άφησες τον εαυτό σου να νιώσει κάποια συμπάθεια για τη ζωή αυτή. Μολονότι δεν το ομολόγησες, είναι αυταπόδεικτο από τη λύπη που σε ταλαιπώρησε αργότερα .Αν δεν υπήρχε συμπάθεια, δεν θα υπήρχε και ταλαιπωρία. Σου έγραψα ότι, αν κάποια αδήριτη ανάγκη σε ρίξει ξανά στην ίδια δίνη, μην αφήσεις την καρδιά σου να προσκολληθεί σε κάτι απ’ όσα βλέπεις ή ακούς εκεί. Αν η καρδιά σου δεν προσκολληθεί σε τίποτα, δεν θα ξαναδοκιμάσεις λύπη. Δεν ξέρω αν τώρα βρίσκεσαι πάλι σ’ αυτή τη δίνη. Κι αν βρίσκεσαι, δεν ξέρω αν τηρείς τη συμβουλή μου. Κάνε ό,τι νομίζεις. Είσαι αυτεξούσια. Όπου να ‘ναι , άλλωστε, ενηλικιώνεσαι.
Από την πλευρά μου, πάντως, οφείλω να σου πω ειλικρινά και ξεκάθαρα ότι έχεις τρεις επιλογές: Είτε να γίνεις άνθρωπος πνευματικός και θεοχαρίτωτος, είτε να γίνεις άνθρωπος κοσμικός, κενός, ματαιόσχολος και εμπαθής όσο όλοι σχεδόν οι άλλοι, είτε ,τέλος να γίνεις άνθρωπος μετέωρος ανάμεσα στην πνευματική και την κοσμική ζωή. Ελπίζω και εύχομαι να γίνεις άνθρωπος πνευματικός. Και θα γίνεις, αν το θελήσεις. Άνθρωπος κενός και ματαιόσχολος, άνθρωπος κοσμικός και άπιστος δεν νομίζω ότι θα γίνεις ποτέ, γιατί σε γνωρίζω αρκετά καλά. Δεν μπορώ, ωστόσο, ν’ αποκλείσω την πιθανότητα της τρίτης περιπτώσεως. Είναι πιθανό να μη γίνεις ούτε εντελώς πνευματική μα ούτε και εντελώς κοσμική, ούτε χριστιανή μα ούτε και άπιστη. Αυτό μπορεί να συμβεί, αν δεν φυλάξεις την καρδιά σου από την έλξη της κοσμικής ζωής. Πρόσεξε! Μιλάω για έλξη και όχι για συμμετοχή στην κοσμική ζωή. Γιατί η συμμετοχή, όπως λες κι εσύ, μερικές φορές είναι αναπόφευκτη. Αν λοιπόν, δεν φυλάξεις την καρδιά σου απ’ αυτή την έλξη, θα γεννηθεί μέσα σου μια συμπάθεια για την κοσμικότητα, συμπάθεια που δεν θα σε αποκόψει εντελώς από τις χριστιανικές αρχές σου, αλλά θα σου εμπνεύσει κάποια ψυχρότητα απέναντί τους. Θα διατηρήσεις τις αρχές σου, ή μάλλον μερικές απ’ αυτές, αλλά μόνο από συνήθεια. Έτσι ουσιαστικά δεν θα βρίσκεσαι ούτε στον κοσμικό χώρο, ούτε στον αληθινά πνευματικό˙ δεν θα είσαι ούτε κοσμικός ούτε πνευματικός άνθρωπος.
Το αποτέλεσμα ποιο θα είναι; Όποιο ήταν και για τον άγγελο της Εκκλησίας της Λαοδικείας, που καταδικάστηκε από τον Κύριο στην Αποκάλυψη: «Ξέρω καλά τα έργα σου. Δεν είσαι ούτε κρύος ούτε ζεστός. Μακάρι να ήσουνα είτε κρύος είτε ζεστός! Επειδή ,όμως , δεν είσαι ούτε κρύος ούτε ζεστός αλλά χλιαρός, γι’ αυτό θα σε ξεράσω από το στόμα μου» ( Αποκ. 3:15-16 ). Πρέπει να είναι κανείς θερμός απέναντι στον Θεό και σ’ όλα τα θεία, αλλά ψυχρός απέναντι στην κοσμικότητα και την αμαρτία. Αν δεν είσαι ούτε ψυχρή απέναντι στην κοσμικότητα ούτε θερμή απέναντι στα θεία, αλλά χλιαρή και κρυερή απέναντι σε όλα, ο Θεός θα σε αποδοκιμάσει και θα σε απορρίψει.
Τι πρέπει, λοιπόν, να κάνεις; Να διαλέξεις με την καρδιά σου την άγια και θεάρεστη πνευματική ζωή, τώρα μάλιστα που ενηλικιώνεσαι. Θα τη διαλέξεις; Ο Κύριος να σε ευλογήσει και να σε φωτίσει!


«Από το βιβλίο: «ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
γράμματα σε μια ψυχή»
ΕΚΔΟΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΙΙΚΗΣ 2000

ΦΤΩΧΟΙ, ΑΔΙΚΟΥΜΕΝΟΙ, ΟΡΦΑΝΑ, ΧΗΡΕΣ...ΤΑ ΚΕΙΜΗΛΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ

Του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου
Η διατροφή των φτωχών, η προστασία των αδικουμένων, η επιμέλεια των ξενιτεμένων, η βοήθεια των δοκιμαζομένων, η πρόνοια των ορφανών, η συμμαχία των χηρών,αυτά είναι τα κειμήλια της Εκκλησίας, αυτοί είναι οι θησαυροί που της πρέπουν, και παρέχουν και σε μας την ευχαρίστηση και σε σας την ωφέλεια, ή μάλλον και σε σας την ευχαρίστηση και την ωφέλεια.

Αλλά τι λένε συνέχεια; «Έχει λεφτά η Εκκλησία». Και τι σε νοιάζει εσένα;

Γιατί, αν δώσει κάποιος άλλος, δε θα σωθείς εσύ, ούτε αν παράσχει στους φτωχούς η Εκκλησία, θα εξαλείψεις εσύ τα δικά σου αμαρτήματα.

Αν λοιπόν γι' αυτό δεν τους δίνεις, επειδή η Εκκλησία οφείλει να δώσει σε αυτούς που έχουν ανάγκη, τότε μήπως επειδή προσεύχονται οι ιερείς, δε θα προσευχηθείς εσύ; Και επειδή νηστεύουν άλλοι, εσύ θα μεθάς συνέχεια; Δεν ξέρεις ότι ο Θεός δεν καθόρισε την ελεημοσύνη τόσο για τους φτωχούς, όσο για αυτούς που δίνουν;

Αλλά υποπτεύεσαι τον ιερέα; Πολύ μεγάλη και αυτή η αμαρτία, αλλά δε θα σταθώ σε αυτό. Κάν' τα μόνος σου όλα, και έτσι θα πάρεις διπλό μισθό. Γιατί κι εμείς μιλάμε για την ελεημοσύνη, όχι για να τα φέρεις σε μας, αλλά για να τους βοηθάς μόνος σου. Γιατί αν τα προσφέρεις σε μένα, ίσως σε καταλάβει και η ματαιοδοξία, και πάλι αν σκανδαλισθείς καμιά φορά, θα αρχίσεις τις πονηρές υποψίες.

Αν όμως όλα τα κάνετε μόνοι σας, θα απαλλαγείτε και από τα σκάνδαλα και από τις άτοπες υποψίες, και μεγαλύτερος θα είναι ο μισθός σας.

Όταν δεις το μέγεθος της περιουσίας της Εκκλησίας, σκέψου και τα κοπάδια των εγγεγραμμένων φτωχών, τα πλήθη των αρρώστων, τους σκοπούς των χιλιάδων δαπανών, υπολόγισε, μέτρα, κανείς δε θα σε εμποδίσει, αλλά έτοιμοι είμαστε να δώσουμε λογαριασμό για όλα .

Γιατί και η Εκκλησία για τη δική σας μικροπρέπεια αναγκάζεται να έχει αυτά που έχει σήμερα. Αν όμως τα κάναμε όλα κατά τους αποστολικούς νόμους, θα έπρεπε εισόδημα της Εκκλησίας να είναι η δική σας διάθεση, η οποία είναι και ταμείο ασφαλές και θησαυρός που δεν μπορούν να τον πάρουν οι κλέφτες.

Τώρα όμως όταν εσείς θησαυρίζετε επί της γης, και όλα τα κλείνετε στα ταμεία τα δικά σας, ενώ η Εκκλησία αναγκάζεται να δαπανά για τους συλλόγους των χηρών, για τους χορούς των παρθένων, για τη φιλοξενία των επισκεπτών, για τις ταλαιπωρίες των μεταναστών, για τις συμφορές των φυλακισμένων, για τις ανάγκες των αρρώστων και των λαβωμένων, και σε άλλες τέτοιες υποθέσεις, τι θα έπρεπε να κάνουμε;

Να τους αποστραφούμε όλους αυτούς, και να τους πετάξουμε στη θάλασσα; Και ποιος θα αντέξει να δει όλα αυτά τα ναυάγια; Τους οδυρμούς, τους θρήνους, τις κραυγές που θα ακούγονται παντού;

 http://www.agioritikovima.gr/

Τι είδους αγάπη;

Του Μακαριστού Μητροπολίτου Σουρόζ Αντωνίου Μπλουμ

«Μα εγώ τους αγαπώ τους ανθρώπους», λέμε συχνά. Δεν ωφελεί καθόλου να κρυβόμαστε πίσω από τέτοιες υπεκφυγές. Όλους τους ανθρώπους όταν βρίσκονται μακριά, τους αγαπάμε! Ένας συγγραφέας απεικονίζει τον χαρακτήρα ενός ήρωά του ως εξής: «Αγαπούσε την ανθρωπότητα σε τέτοιο βαθμό, που έφτανε στο σημείο να μισεί κάθε μεμονωμένο πρόσωπο, επειδή αυτό παραμόρφωνε στα μάτια του την τέλεια εικόνα της ανθρωπότητας». [ Πρόκειται για τον Ντοστογιέφσκι και τον ήρωά του Ιβάν Καραμάζωφ]. Αγαπούσε αληθινά την αφηρημένη έννοια , μη πραγματική (εξιδανικευμένη) ανθρωπότητα∙ ό,τι όμως αφορούσε σε συγκεκριμένο άνθρωπο ή σε ομάδα ανθρώπων δεν μπορούσε να το ανεχτεί , να το αντέξει. Στους πραγματικούς ανθρώπους διέκρινε την ασχήμια, ενώ αυτός ονειρευόταν την τέλεια ομορφιά που δεν υπάρχει ούτε υπήρξε ποτέ , την ομορφιά που κανένας δεν πρόκειται να δει πριν από τη Δευτέρα Παρουσία.
Κι η αγάπη για τους ανθρώπους που τυχαίνει να είναι τριγύρω μας, ίδιας πάστας δεν είναι; Περιορίζεται σε ελάχιστους∙ μα κι αυτούς δεν τους αγαπάμε με την πρώτη, δεν τους αγαπάμε χωρίς να τους θέτουμε προϋποθέσεις∙ οι τσακωμοί είναι ασταμάτητοι, τα αισθήματά μας γίνονται ψυχρά. Και σαν επιστέγασμα όλων έρχεται η αποστροφή μας για τους άλλους.
Ο Απόστολος Παύλος παραγγέλει: Να σηκώνετε ο ένας το φορτίο του άλλου και έτσι θα εφαρμόζετε πλήρως τον νόμον του Χριστού ( Γαλ. 6, 2 «ἀλλήλων τὰ βάρη βαστάζετε, καὶ οὕτως ἀναπληρώσατε τὸν νόμον τοῦ Χριστοῦ:»]. Τούτα τα βάρη δεν είναι μόνο οι δυστυχίες της ζωής, αλλά και το βαρύ φορτίο του προσώπου του άλλου ανθρώπου. Όλοι μπορούμε να σηκώσουμε το βάρος της θλίψης του άλλου, όταν πρόκειται για μια σύντομη αρρώστια, μια πρόσκαιρη διένεξη∙ πόσο φοβερό είναι να βλέπουμε ότι η θλίψη διαρκεί, η αρρώστια παρατείνεται, οι στερήσεις δεν έχουν τέλος. Δεν περνά πολύς καιρός (καιρός ειλικρινούς θλίψης για το πρόσωπο του άλλου και φροντίδας ανιδιοτελούς για τιε ανάγκες του) και απέναντί του ψυχραινόμαστε: «Μα δεν θα τελειώσει ποτέ η αρρώστια του, η ανέχειά του, ο πόνος του; Είναι καιρός πια ν’ αναρρώσει! Είναι καιρός να κουνηθεί κι αυτός λιγάκι, να συνέλθει! Θα πρέπει εγώ ν’ ασχολούμαι μ’ αυτό τον άνθρωπο όλη μου τη ζωή;». Όμως ο Κύριος δεν φέρεται έτσι σ’ εμάς. Όσο διαρκεί η ζωή μας – κάποιες δεκαετίες δηλαδή- ο Κύριος υπομένει, περιμένει, ελπίζει και όλο αυτό τον καιρό , ναι όλο αυτό τον καιρό, μοχθεί να μας προσφέρει βοήθεια…
Δυστυχία δεν σημαίνει ν’ αγαπάμε λίγους ανθρώπους, να μη μπορούμε ν’ αγαπήσουμε μεγάλο πλήθος, να έχουμε καρδιά στενόχωρη [ «στενοχωρεῖσθε ἐν τοῖς σπλάγχνοις ὑμῶν», λέει ο Απόστολος Παύλος ( Β΄ Κορ. 6, 12 ) ]. Δυστυχία είναι να βλέπουμε πόσο θλιβερή και αξιολύπητη είναι η αγάπη μας γι’ αυτούς που ισχυριζόμαστε ότι είναι τα αγαπημένα μας πρόσωπα∙ πόσο κλονισμένη από την ανυπομονησία, πόσο γυμνή από στοργή και ευαισθησία, πόσο παράλογη και εξωφρενική!
Πρέπει να συλλογιστούμε λοιπόν ποια είναι η σχέση μας με τα μέλη του περιβάλλοντός μας και ν’ αναρωτηθούμε: Τι είδους αγάπη έχω προς αυτούς; Μια αγάπη χαράς ή μια αγάπη φορτική; Διότι είναι πράγματι πιθανό, η αγάπη μας να πνίγει κάποιον, να τον κάνει να νιώθει ανελεύθερος, σκλάβος∙ είναι πιθανό κάτω από το βάρος αυτού που εμείς ονομάζουμε «αγάπη», ο αγαπώμενος να υποφέρει. Υποφέρει όταν εμείς νομίζουμε ότι γνωρίζουμε καλύτερα από αυτόν ποιες είναι οι ανάγκες του, πού είναι η χαρά του∙ όταν του αφαιρούμε και το ελάχιστο της ελευθερίας του, της δημιουργικότητάς του∙ όταν επιθυμούμε να διευθύνουμε εμείς οι ίδιοι τη ζωή του, προκειμένου να τον «βελτιώσουμε»…


Από το βιβλίο Το μυστήριο της ίασης,
Εκδ. Εν πλω,
Μετάφραση Χ. Κούλας


Περιοδικό «Πειραϊκή Εκκλησία»
Έτος 22ο Τεύχος 238
Ιούνιος 2012

Ένας Καυσοκαλυβίτης μαθητής του γέροντα Πορφυρίου Λόγοι π. Γεωργίου (Αλευρά) Η ελευθερία

ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ υπάρχουν από την κατάχρηση της ελευθερίας. Οι άγγελοι υπάρχουν από την καλή χρήση της ελευθερίας. Όταν βουλιάζεις και ναυαγείς ο ίδιος δεν μπορείς να ασχοληθείς και με τον άλλο που ναυαγεί. Όποιος δεν σέβεται την ελευθερία του άλλου καταστρατηγεί την ελευθερία του Θεού στον άνθρωπο. Ακόμη και ο τρόπος που λες την  καλημέρα έχει σημασία. Η ελευθερία μου περνά μέσα από την ελευθερία του άλλου. Καμιά αρετή δεν λειτουργεί αν δεν υπάρχει ελευθερία. Όταν ένας άνθρωπος χρησιμοποιεί τους νόμους προς ίδιον όφελος, δεν τον υπακούμε. Όταν βομβαρδίσουμε τον εαυτό μας με την ανάγνωση του Ευαγγελίου , τότε μπορούμε να αυξηθούμε πνευματικά. Χορταίνεις με το Ευαγγέλιο. Ο Θεός δίνει 50% ευκαιρίες να σωθείς και 50%   να καταδικασθείς.

Όσο δεν παύει το κυνήγημα γι’ αυτό που αγαπάς τόσο δεν θα παύει και η πρόοδος. Κάθε βράδυ έκανα έλεγχο, τσεκάρισμα. Με στενοχωρούσε ο κακός μου εαυτός. Όταν αγκαλιάζω τον εχθρό μου, τρώει γροθιές ο εγωισμός του. Όταν όμως είναι υποκριτικό το αγκάλιασμα, στερώ και τη δική μου ελευθερία και του άλλου.

Τον άσωτο προκάλεσε η αγάπη του πατέρα να μετανιώσει. Αν σκοτωνόταν με τον πατέρα του προτού πάρει τα λεφτά, δεν θα είχε το θάρρος να ξαναγυρίσει κοντά του. Θα έλεγε ο γιος: «Πώς να πάω στον πατέρα έτσι τσέτσελο; Αφού με μάλωσε , προτού ασωτεύσω, σκέψου τώρα που είμαι άσωτος». Μπροστά στον πατέρα δεν μπορείς να είσαι υποκριτής. Μπροστά στο\ αγαθό ή θα είσαι αληθινός ή θα κρυφτείς. Μπροστά στο φως είτε κρύβεσαι είτε δείχνεις όπως είσαι, ειδάλλως θα ρεζιλευτείς. Ο Πατέρας προκάλεσε τη μετάνοια του παιδιού του με την αστείρευτη αγάπη. Μπροστά στα μάτια του Θεού αμαρτάνουμε και ο Θεός είναι ατάραχος αλλά και δίκαιος. Πότε ο άνθρωπος είναι απαθής; Όταν δεν στριφογυρίζουν στο μυαλό του τα πάθη των άλλων που ξεσπούν εναντίον του.

Η μητέρα μου, επειδή ήταν στενάχωρη, μας επηρέαζε. Εμένα στα Καυσοκαλύβια και την αδελφή μου στην Ορμύλια. Το έλεγε ο π. Πορφύριος: «Η μητέρα σας επειδή είναι στενάχωρη σας επηρεάζει με αρνητική ενέργεια». Όταν ένα παιδάκι πλησιάσει τον γκρεμό τότε πρέπει η μητέρα του σιγά σιγά να το πιάσει. Αν το τρομάξει και φωνάξει «αχ το  παιδί!», μπορεί να πέσει κάτω από τον τρόμο της μητέρας . Θέλει ψυχραιμία και απαλότητα.

Ο Θεός είναι συνεχώς πάνω μας. Το φως είναι συνεχές . Γιατί κάνουμε διακοπές; Διότι τεμπελιάζουμε να διαβάζουμε τις Γραφές. Μπες μέσα στο σύμπαν. Δικό σου είναι. Τι είναι η Ελλάδα; Μια κουκίδα. Μην παλουκώνεσαι εδώ κάτω, Φύγε από τη γη. Τι είναι το σπίτι σου, το οικόπεδό σου; Κουκίδες στο σύμπαν. Τι κολλάς εδώ; Η κάθε ψυχή είναι στο κομπιούτερ του Θεού. Όταν ανέβεις λίγο παραπάνω , κάνεις ένα άλμα, τότε βλέπεις κάτι από τον Θεό. Βλέπει ο Θεός την καρδιά σου μόλις κάνεις κάτι ανώτερο και σε τσακώνει. Με την ίδια απροσπάθεια που μπήκα στο Άγιον Όρος , με την ίδια απροσπάθεια και βγήκα. Κάθε μέρα σπάω τα νεύρα μου. Θέλει τσαγανό. Έλεγα: «Εγώ ας θλίβομαι, οι άλλοι όμως να μη  στενοχωρούνται». Έφυγα καταπάνω στον Θεό, μέχρι που βρέθηκε ο π. Πορφύριος στη ζωή μου και μεταμορφώθηκα.

Από το βιβλίο: «ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Από το χάος στο φως

Στα ίχνη ενός σπουδαίου ανθρώπου του Θεού»

ΑΘΗΝΑ 2012

Ομιλία για το πώς οι ξένοι γίνονται οικείοι

ἄρα οὖν οὐκέτι ἐστὲ ξένοι καὶ πάροικοι,
ἀλλὰ συμπολῖται τῶν ἁγίων καὶ οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ,
(Εφεσίους 2,19)


Πριν από την έλευση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, φαινόταν πως μόνον οι Ιουδαίοι ήταν κοντά στον Θεό, ενώ οι ειδωλολάτρες πόρρω απείχαν από τον Θεό. Αλλά στην πραγματικότητα , Ιουδαίοι και ειδωλολάτρες ήταν εξίσου απομακρυσμένοι απ’ τον Θεό και από την αληθινή λατρεία Του. Μετά ήλθε Εκείνος στον κόσμο, ο Σωτήρας Χριστός˙ καὶ ἐλθὼν εὐηγγελίσατο εἰρήνην ὑμῖν τοῖς μακρὰν καὶ εἰρήνην τοῖς ἐγγύς (Εφεσίους 2,17)˙ και έτσι έφερε τόσο τους Ιουδαίους όσο και τους ειδωλολάτρες ἐν ἑνὶ Πνεύματι πρὸς τὸν πατέρα (ο.π. 2,18).

Στην καινή κτίση ή στον καινό άνθρωπο ή στην Εκκλησία του Θεού το Πνεύμα είναι ένα!

Οποιοσδήποτε εισέρχεται στην Εκκλησία του Θεού λαμβάνει αυτό το Πνεύμα, ώστε όσο και αν αυξάνεται σε μέλη η Εκκλησία , παραμένει πάντοτε το ένα και το αυτό Πνεύμα του Θεού.

Ανεξαρτήτως του πόσα έθνη ή φυλές ή γένη προσέρχονται στην Εκκλησία του Θεού, το Πνεύμα δεν αλλάζει, αλλά παραμένει πάντοτε ένα και το αυτό Πνεύμα! Γι’ αυτό οι εθνικοί δεν είναι ξένοι και πάροικοι στην Εκκλησία, αλλά συμπολίται των αγίων και οικείοι του Θεού, όπως και άλλα μέλη της Εκκλησίας. Διότι η Εκκλησία είναι θεμελιωμένη στην αγιότητα και ο θεμέλιος λίθος της είναι ο υπεράνω πάντων των αγίων Άγιος Θεός και σύμφωνα με το σχέδιό Του , όλα τα μέλη της θα έπρεπε να είναι άγιοι!

Όλοι εκείνοι που έζησαν πριν από τον Χριστό, αλλά έζησαν προσκαρτερούντες τον Χριστό και ελπίζοντες σ’ Αυτόν, όπως και όσοι έζησαν μετά Χριστόν και Τον αναγνώρισαν ως Κύριο, Υιό του Θεού, Σωτήρα, Λυτρωτή, Αναστάντα και Δικαιοκρίτη, και αυτοί επίσης λέγονται άγιοι.

Η αμαρτία χωρίζει και αποξενώνει απ’ τον Θεό , αλλά δια του Ιησού Χριστού ο χωρισμός και η αποξένωση εξαφανίστηκαν και όλοι οι πιστοί, πρώην Ιουδαίοι ή εθνικοί, έγιναν οικείοι του Θεού δια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και χάρις σ’ Αυτόν.

Αδελφοί μου, ο Χριστός μας έδωσε κάτι υψηλότερο και πολυτιμότερο απ’ αυτή την ίδια τη ζωή! Μας έδωσε την ειρήνη και τη φιλία με τον Θεό και αυτό το δώρο είναι απείρως ανώτερο και πιο ακριβό από τη ζωή την αποξενωμένη από τον Θεό!

Ω Κύριε Ιησού Χριστέ, Δημιουργέ και Χορηγέ της Ειρήνης, διατήρησέ μας ως το τέλος ενωμένους με την ειρήνη Σου.

Σοί πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις, εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.



Από το βιβλίο: «Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Πνευματικό ημερολόγιο
Ο Πρόλογος της Αχρίδος
Βίοι Αγίων, Ύμνοι, Στοχασμοί και Ομιλίες για κάθε ημέρα του χρόνου.
Νοέμβριος»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΟΛΑΓΝΕΙΑΣ

Οι έννοιες «Γεροντισμός» και «Γεροντολαγνεία» αποτελούν την παθογένεια της σχέσεως μεταξύ του γέροντα/πνευματικού και του εξομολογουμένου χριστιανού. Όταν η παθογένεια ξεκινά από τον πρώτο , τότε μιλάμε για «Γεροντισμό»˙ όταν χαρακτηρίζει τον δεύτερο, για «Γεροντολατρεία», χωρίς να παραβλέπουμε και την περίπτωση της αμφίδρομης επίδρασης από τον «Γεροντισμό» στη «Γεροντολαγνεία» και τ’ ανάπαλιν.
Ως «Γεροντισμό» εννοούμε την τάση του Γέροντα/πνευματικού να πατρονάρει τους χριστιανούς που εξομολογεί επεμβαίνοντας σε όλο το φάσμα της προσωπικής, οικογενειακής, επαγγελματικής και κοινωνικής τους ζωής, και μάλιστα με ιδιοτελή τρόπο. Δεν πρόκειται για το θυσιαστικό ανιδιοτελές ενδιαφέρον του πνευματικού για τις ψυχές που ο Θεός του εμπιστεύθηκε , και που φυσικά θα εκτείνεται σ’ όλο το εύρος της ζωής, αφού η πνευματική ζωή δεν είναι τίποτε άλλο παρά Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΖΩΗ μας. Στον «Γεροντισμό» το ενδιαφέρον είναι προσχηματικό και κίβδηλο, αφού ζητούμενο είναι η ανάπαυση του πνευματικού και όχι η σωτηρία των πιστών. Δυστυχώς μέσα στην Εκκλησία μας υπάρχουν «μικροκλίματα» όπου στρατολογούνται οπαδοί που εύκολα μπορούν να καταλήξουν δούλοι και υπηρέτες , αντί να είναι ελεύθεροι εν Χριστώ.
Ο Γεροντισμός αποτελεί ΑΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΠΑΤΡΟΤΗΤΑΣ. Η ευθύνη του πνευματικού είναι ένας σταυρός , στον «Γεροντισμό» όμως ο σταυρός μετατρέπεται σε αναπαυτική πολυθρόνα , αφού χαρίζει στον κληρικό/πνευματικό άνεση, τιμή και δόξα. Ο πνευματικός που πάσχει από αυτό το σύνδρομο ουσιαστικά δεν ποιμαίνει τους χριστιανούς του, αλλά τ0ν εαυτό του.
Ψυχολογικά ο «Γεροντισμός» μπορεί να νοηθεί ως μια εναγώνια προσπάθεια του πνευματικού να είναι ΑΝΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΟΣ και ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΣ στα πνευματικά τέκνα του, ώστε να αισθάνεται ο ίδιος ΧΡΗΣΙΜΟΣ και να αποκτά ταυτότητα, οντότητα και ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ μέσα από την πνευματική σχέση. Δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις εκείνες κατά τις οποίες ο πνευματικός καταρρέει όταν απολέσει κάποιο πνευματικό του τέκνο που για τον α ή β λόγο αναζητά άλλον πνευματικό πατέρα. Υπάρχουν σίγουρα εκκλησιαστικά αίτια για την εμφάνιση του «Γεροντισμού», όμως σε προσωπικό επίπεδο αυτός γεννάται από τη χαμηλή αυτοεκτίμηση του πνευματικού και από τη ναρκισιστική του ανάγκη να παράγει αντίγραφα του εαυτού του. Ο «Γεροντισμός» συνιστά ακύρωση της πνευματικής πατρότητας και καθιστά ΑΔΥΝΑΤΗ την εν Χριστώ ελευθερία των πιστών.
Η «Γεροντολατρεία» κινείται με αντίστροφη φορά απ’ ό,τι ο «Γεροντισμός». Ο ίδιος ο όρος μαρτυρά ότι στην περίπτωση αυτή αντικαθιστούμε τη λατρεία του εν Τριάδι Θεού με τη λατρεία του Γέροντα/ πνευματικού. Αυτό, βέβαια, δεν γίνεται με τόσο προφανή τρόπο. Εκδηλώνεται ύπουλα και ενώ στην ουσία πρόκειται για μέγιστη ασέβεια – κατ’ ουσίαν για αθεΐα- λαμβάνει τη μορφή της πλέον ακραιφνούς ευσέβειας. Δεν θα πρέπει, και στην περίπτωση αυτή να συγχέουμε τον σεβασμό και την αγάπη που έχουμε στον πνευματικό μας πατέρα , με την άμετρη εξάρτηση από τον πνευματικό, που οδηγεί σε φαινόμενα προσωπολατρείας ολοκληρωτικού τύπου. Η «Γεροντολατρεία» αποτελεί κατ΄ουσίαν άρνηση του Χριστού εκ μέρους του εξομολογούμενου χριστιανού, αφού τη θέση του Χριστού έχει καταλάβει ο Γέροντας. Υπάρχουν ψυχολογικά και κοινωνικά αίτια που οδηγούν σε μια τέτοια στάση. Η ψυχική ανωριμότητα, η ανάγκη να λαμβάνει κανείς διαρκώς εντολές, που προέρχεται από μια πατερναλιστική διαπαιδαγώγηση μέσα στην οικογένεια, η ανικανότητα για λήψη αποφάσεων και για ανάληψη πρωτοβουλιών, επίσης η κοινωνική ανάγκη για σιγουριά , ασφάλεια και αναφορά σε κάποιο πρότυπο, αλλά και η αναζήτηση σημείου αναφοράς μέσα σε έναν κόσμο που αλλάζει είναι κάποια από αυτά.
Είναι παρατηρημένο εμπειρικά ότι ο ναρκισιστής πνευματικός που θέλει να επιβεβαιώνεται και να κατισχύει επάνω στα πνευματικά του τέκνα θα θέλξει περισσότερο προσωπικότητες με ανίσχυρο χαρακτήρα που επιθυμούν την ταύτιση μαζί του. Είναι αξιοσημείωτο ότι στο «μικροκλίμα» που αναπτύσσεται γύρω από τον Γέροντα παρατηρούνται διαγκωνισμοί για το ποιος θα είναι ο πλησιέστερος, ποιος θα τον υπηρετεί τακτικότερα κ.ο.κ. ,διαγκωνισμοί που πολλές φορές οδηγούν αρκετούς μακριά από τον Γέροντα, αλλά –φευ-και μακριά από την Εκκλησία.
Σίγουρα όλοι οι κληρικοί έχουμε κατά καιρούς δεχθεί , αν δεν έχουμε αναζητήσει κι’ όλας, την κολακεία του κόσμου. Και είναι βέβαιο ότι όλοι οι πνευματικοί ζητούμε από τους χριστιανούς μας να λαμβάνουν υπ’ όψιν τους τις συμβουλές που κατά καιρούς του δίδουμε , ιδιαίτερα κατά την ποιμαντική καθοδήγηση. Θα πρέπει όμως πάντα κατά την άσκηση της ευθυνοφόρου διακονίας του μυστηρίου της εξομολογήσεως να έχουμε προ οφθαλμών μας το ρητό του αγίου Σιλουανού «Οι τέλειοι δεν λέγουν τίποτε αφ’ εαυτών, αλλά αφήνουν να ομιλεί δι’ αυτών το Άγιο Πνεύμα».
Είναι θεμελιώδης αρχή της πνευματικής καθοδήγησης το να μικρύνει ο πνευματικός τον εαυτό του για να έρθει ο Θεός και για να αναπαυθεί ο ταλαιπωρημένος αδελφός. Ο μακαριστός Γέροντας Σωφρόνιος Ζαχάρωφ έβαζε τους εξομολογούμενους να κάθονται σε υψηλότερο κάθισμα απ’ ότι εκείνος ακριβώς για να δώσει συμβολικά να καταλάβουν ότι είναι ο υπηρέτης της σωτηρίας τους και όχι κύριος της ζωής τους. Κύριος είναι μόνον Ένας…



Από το βιβλίο: «Εκ Περιθωρίου. Άρθρα- Ομιλίες- Διαλέξεις»
Αρχιμανδρίτης
Σωφρόνιος Αθ. Γκουτζίνης
Ξάνθη 2006

ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ. ΣΚΗΤΗ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΚΑΡΥΕΣ. ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

Κυκλοφορεί από σήμερα νέο βιβλίο του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ.κ. Σεραφείμ

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ ἐπιθυμῶν νά συμβάλῃ στήν ἀντιμετώπιση τῆς ἀθεϊστικῆς προπαγάνδας πού χρησιμοποιεῖ ἀναίσχυντα τήν θεόσδοτη ἐπιστήμη, πού ἀποτελεῖ κλέος τῆς ἀνθρώπινης λογικῆς δωρηθείσης εἰς τήν κατ’ εἰκόνα Θεοῦ πλασθεῖσα ἀθάνατον ἀνθρωπίνην ψυχήν καί διαστρεβλώνει τά πορίσματά της καί ἐπιχειρεῖ ἀναιδῶς νά μετατρέψῃ τό «πῶς» τῆς Δημιουργίας σέ «ποῖος» ὁ Δημιουργός καί ἐπιστρατεύει φαιδρές θεωρίες ὅπως τῆς δῆθεν ἐξελίξεως τῶν εἰδῶν, τῆς δῆθεν φυσικῆς ἐπιλογῆς καί τῆς δῆθεν τυχαιότητος γιά νά παραπλανήσῃ ἰδίως τούς νέους ἀνθρώπους, ὅτι ὁ κόσμος-κόσμημα ἔχει αἰτία ὄχι τήν ἄπειρη ἀγάπη καί τήν ἀπερινόητη πρόνοια καί σοφία τοῦ αἰωνίου Δημιουργοῦ, ἀλλά τήν ἄλογη καί ἀσυνείδητη καί τυχαία ἐνέργεια ἀτομικῶν καί ὑποατομικῶν σωματιδίων, κυκλοφορεῖ διά τοῦ διαδικτύου καί ἐντός ὀλίγου ἐντύπως, δωρεάν, τόν ἐρανισμό θεμάτων καί ἐννοιῶν πού ἀνατρέπουν τήν ἀθεϊστική προπαγάνδα τῶν ΜΜΕ ὑπό τόν τίτλο «ΚΟΣΜΟΣ: ΕΞΕΛΙΞΙΣ ἬΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ; ΤΥΧΑΙΟΤΗΣ Ἤ ΠΑΝΣΟΦΟΣ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΣ; ΦΥΣΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ἬΑΠΕΡΙΝΟΗΤΟΣ ΘΕΙΑ ΠΡΟΝΟΙΑ;».

Παράκλησις θερμή τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς εἶναι τό κείμενον αὐτό νά διαδοθῇ σέ κάθε νέο καί νέα ἰδιαίτερα μαθητές, σπουδαστές καί φοιτητές γι’ αὐτό καί δίδεται τό δικαίωμα τῆς ἐλεύθερης ἀναπαραγωγῆς καί τῆς διαδόσεως του.

Πατήστε εδώ για να ανακτήσετε και να διαβάσετε το βιβλίο.

Η Εισήγηση του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερωνύμου Β΄ στην πρώτη Συνεδρία της Ι.Σ.Ι.

Σε­βα­σμι­ώ­τα­τοι ἅγιοι Ἀρ­χι­ε­ρεῖς

καί ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Χάριτι Θεοῦ συνέρχεται σήμερα ἡ Τακτική Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας μας. Καί τοῦτο γίνεται σέ μιά ἐποχή ποικίλων ἀγκυλώσεων, ἀμφισβητήσεων καί ἀκανθωδῶν προβλημάτων. Αὐτός εἶναι καί ὁ λόγος πού ἡ παρελθοῦσα Διαρκής Ἱερά Σύνοδος ἐπέλεξε ὡς κεντρικό θέμα ἐνασχολήσεώς μας τίς ἡμέρες αὐτές: «Ἡ ποιμαντική διακονία τῆς Ἐκκλησίας εἰς μίαν κοινωνίαν πτωχείας, ἀνεργίας καί συγ­χρό­νου πνευματικῆς συγ­χύ­σεως».

Μεγάλη ἡ εὐθύνη μας, μεγάλο τό βάρος τῆς δι­α­κο­νίας, σέ μιά ἐποχή πού ὅλα ἀλλάζουν, ὅπου ἡ κοινωνία μας σταδιακά ἀποϊεροποιεῖται. Ταυτόχρονα ἡ οἰκονομική κρίση ἔχει ἐξαχρειώσει μεγάλο μέρος τοῦ πλη­θυ­σμοῦ καί ἔχει δημιουργήσει ἄγχος, θλίψη, ἀγανάκτηση καί ἀνασφάλεια στόν λαό μας.

Βεβαίως, ὅλοι ξέρουμε ὅτι στήν πραγματικότητα ἡ κρίση εἶναι πνευματική. Τήν περιμέναμε, ἀφοῦ οἱ πνευ­μα­τι­κοί μας πατέρες τήν διαπίστωσαν ἀπό τήν ἐποχή ὅπου ἡ εὐμάρεια εἶχε παρασύρει τόν λαό στόν κα­τα­να­λω­τι­σμό καί παρακολουθούσαμε τήν κοινωνική καί πολι­τι­στική ἀλλοτρίωση νά προχωρεῖ, ἀργά καί σταθερά, σέ ὅλα τά ἐπίπεδα. Ζήσαμε τόν εὐτελισμό τοῦ ἀν­θρω­πί­νου προσώπου, τήν αὔξηση τοῦ εὐδαιμονισμοῦ καί τοῦ ἀθεϊσμοῦ, τήν σταδιακή ἐξαφάνιση τῶν πα­ρα­δο­σι­α­κῶν ἀξιῶν, τήν ἀδυσώπητη μοναξιά τῶν με­γα­λου­πό­λεων, τήν διάλυση τῆς οἰκογένειας.

Τό πρόβλημα τῆς ταυτότητος τοῦ Νεοέλληνα, πού συνθλίβεται στόν μύλο τῆς παγκοσμιοποίησης καί τοῦ ἄκρατου ὑλισμοῦ, γίνεται τραγικό καί ἔχουμε τήν ἐκ­κλη­σι­α­στική ἐπαλήθευση ὅτι, ὅταν ἀρχίσουμε νά προσ­κυ­νοῦμε τό εἴδωλο, οἱ δοκιμασίες θά ἐνσκήψουν τα­χύ­τατα καί οἱ ψυχές θά σκοτεινιάσουν.

Τό ὅλο θέμα θά ἀναπτυχθεῖ σέ τρεῖς ἑνότητες:

Ὁ Σε­βα­σμιώ­τα­τος Μη­τρο­πο­λί­της Πατρῶν κ. Χρυ­σό­στο­μος τιτλοφορεῖ τό θέμα του: «Ἡ ποιμαντική τῆς Ἐκ­κλη­σίας τήν ἐποχή τῶν μνημονίων».

Ὁ Σε­βα­σμιώ­τα­τος Μη­τρο­πο­λί­της Ἐλασσῶνος κ. Βασίλειος θά εἰσηγηθεῖ μέ θέμα: «Δυσκολίαι τῆς Ἐκ­κλη­σίας κατά τήν ἄσκησιν τῆς ποιμαντικῆς Της».

Καί ὁ Σε­βα­σμιώ­τα­τος Μη­τρο­πο­λί­της Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Νικόλαος ἔχει ὡς θέμα: «Ἐκκλησία, νέες ἀν­τι­λή­ψεις καί νέες τεχνολογίες».

Ἀκόμη, οἱ Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Δη­μη­τρι­ά­δος καί Ἁλμυροῦ κ. Ἰγνάτιος καί Ὕδρας, Σπετσῶν καί Αἰγίνης κ. Ἐφραίμ θά ἀναπτύξουν ἀντιστοίχως τίς ἑξῆς εἰσηγήσεις: α) «Ἐπικαιροποίησις τοῦ Κανονισμοῦ περί Ἐφη­με­ρίων καί Διακόνων» καί β) «Κανονισμός περί διοικήσεως, διαχειρίσεως καί τῆς ἐν γένει ἀξιοποιήσεως τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Περιουσίας». Θέματα σημαντικά γιά τήν εὔρυθμη λειτουργία τῆς Ἐκκλησίας μας καί τήν ἐναρμόνισή της ὡς πρός τήν διοίκηση μέ τίς σύγχρονες νομοθετικές ρυθμίσεις τῶν συναφῶν ἀν­τι­κει­μέ­νων. Τούς ἀδελφούς αὐτούς θερμά εὐχαριστοῦμε.

Τήν τελευταία ἡμέρα τῶν συνεδριάσεων, θά προ­βοῦμε στήν πλήρωση τῶν χηρευουσῶν Ἱερῶν Μη­τρο­πό­λεων Νικοπόλεως καί Πρεβέζης καί Ἱερισσοῦ, Ἁγίου Ὄρους καί Ἀρδαμερίου.

Ἰδιαίτερα σήμερα, εἶναι ἀνάγκη νά κοιτάξουμε στούς πνευματικούς μας καθρέπτες καί νά πα­ρα­κα­λέ­σουμε τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νά μᾶς δώσει αὐ­το­μεμ­ψία. Ἄν θέλουμε νά εἴμαστε εἰλικρινεῖς, θά πρέπει πρῶτα νά ὁμολογήσουμε τήν δική μας κρίση καί νά πά­ρουμε τίς εὐθύνες μας. Ἡ κρίση μᾶς κρίνει, φέρ­νει στήν ἐπιφάνεια τά λάθη, τίς παραλείψεις μας, τίς ἀδυναμίες μας. Καί γιά νά μιλήσουμε γιά ποιμαντική, θά πρέπει πρῶτα νά ἔχουμε τήν αὐτογνωσία ποιοί πρα­γμα­τικά εἴ­μα­στε καί πῶς μᾶς βλέπει ὁ κόσμος, ὄχι μόνο ὁ στενός μας κύκλος, ἀλλά αὐτοί στούς ὁποίους ἀπευθυνό­μα­στε, δηλαδή ὄχι μόνο ὅσοι δηλώνουν Ὀρ­θό­δο­ξοι, ἀλλά καί ὅλοι οἱ Ἕλληνες.

Θά πρέπει νά ὁμολογήσουμε ὅτι πολλοί ἀπό ἐμᾶς, δέν ἔχουμε ἀκόμη συνειδητοποιήσει τί συμ­βαί­νει, ζοῦμε σέ μιά εἰκονική πραγματικότητα, ἔχουμε κλειστεῖ στό παρελθόν, ἀρνούμαστε νά δοῦμε τήν στε­νό­χωρη ἀλήθεια πού μᾶς περιβάλλει. «Ἡ χθές παρῆλθε πρό πολλοῦ, οὔτε κἄν τήν σήμερον ζῶμεν, μᾶς προ­έ­λα­βεν ἡ μεθαύριον», ὅπως ἐπιτυχημένα ἔγραψε ὁ Γέρων Χαλκηδόνος Μελίτων.

Τά φοβερά προβλήματα πού συσσωρεύθηκαν τά τελευταῖα χρόνια στήν πατρίδα μας - ἀνεξέλεγκτη με­τα­νά­στευση, ἐγκληματικότητα, ἀνεργία, κίνδυνοι ἀπό κάθε λο­γῆς γείτονές μας, κατάρρευση τῆς πολιτικῆς σκηνῆς, μόνιμη κρίση στήν παιδεία, ἀκραῖος λαϊκισμός, ἀνερ­γία, φτώχεια καί τόσα ἄλλα - ἔχουν τρομάξει τούς ἀν­θρώ­πους, πού μέσα στόν ὀρυμαγδό τῶν ἀκραίων φωνῶν ἀναζητοῦν νόημα ζωῆς καί ἐλπίδα.

Ὡστόσο, ὅλες οἱ παραπάνω διαπιστώσεις μᾶς δι­α­βε­βαι­ώ­νουν «ὅτι ὅπου ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία, ὑπε­ρε­πε­ρίσ­σευ­σεν ἡ χάρις». Πολλοί ἐπιστρέφουν στήν Ἐκ­κλη­σία, ἀφοῦ περιπλανήθηκαν στίς ἀτραπούς τῆς ὀδύ­νης καί σάν τόν ἄσωτο ἀναζητοῦν τόν Πατέρα. Στούς με­τα­νο­οῦν­τες ψηλαφοῦμε τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύ­μα­τος, πού κρυφά ἐνεργεῖ καί πραγματοποιεῖ θαύματα με­τα­στρο­φῶν. Τά ἑπόμενα χρόνια, πολλοί θά ἀναζητοῦν νόημα στή ζωή Της καί ἐμεῖς πρέπει νά εἴμαστε ἕτοιμοι νά τούς ὑποδεχθοῦμε.

Νά ἡ ἀποστολή, ἡ ποιμαντική τῆς Ἐκκλησίας μας. Δέν ἐξαντλεῖται σέ καμμιά ὑλική βοήθεια ἀλλά δυ­να­μώ­νει τίς λυγισμένες ψυχές, δίνει τό νόημα τῆς ἑνότη­τος, ἐμπνέει ἐλπίδα καί αἰσιοδοξία, δημιουργεῖ πρό­τυπα, προβάλλει τό Ὅραμα.

Ὅραμα πού μᾶς λείπει καί τό ἀναζητοῦμε ὅλοι στή Χώρα μας.

Εὐχαριστῶ.

Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος Β΄

Αποτροπή ψυχικής απωλείας

Αυτό το γεγονός το αφηγήθηκε ένας συνταξιούχος πυροσβέστης Στεροελλαδίτης, ιδιαίτερα εντυπωσιασμένος. Το έζησε σε μια απ’ τις επισκέψεις του στον αείμνηστο Γέροντα Παϊσιο του Αγίου Όρους. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό γιατί αναφέρεται στις περιπτώσεις εκείνες, που ο Πανάγαθος Θεός καλεί κοντά Του ανθρώπους που πρόκειται να καταστραφούν ψυχικά. Σαν παντογνώστης και προγνώστης , γνωρίζει το μέλλον, και, αν βλέπει ότι πρόκειται να φθαρούν απ’ την αμαρτία και να χάσουν την αιωνιότητα, απλώνει το χέρι Του και τους παίρνει. Αυτό συμβαίνει αρκετές φορές. Το βεβαιώνει κι η Αγία Γραφή. Δεν αφορά, βέβαια, όλες τις περιπτώσεις. «Τις έγνω νουν Κυρίου;». Η εμπιστοσύνη όμως στην αγάπη Του πρέπει να είναι δεδομένη σε κάθε περίπτωση. Είπε λοιπόν:

«Ανάμεσα στους ανθρώπους που βρήκαμε να περιμένουν έξω απ’ το φτωχικό κελλάκι του Γέροντα Παϊσίου, ήταν και ένας πατέρας αρκετά ηλικιωμένος. Μόλις είδε το Γέροντα, άρχισε να φωνάζει, να διαμαρτύρεται και να κατηγορεί το Θεό, γιατί μέσα σε έξι μήνες πέθαναν και τα δύο αγόρια του!

-         «Δε μου άφηνε τουλάχιστον τον ένα; Τι Θεός αγάπης είναι αυτός;», έλεγε  αγανακτισμένος και ωρυόταν . Ο Γέροντας ήταν σιωπηλός. Δεν έβγαλε λέξη .Αποσύρθηκε όμως για αρκετή ώρα μέσα στο κελλάκι του, προφανώς για να προσευχηθεί. Όταν βγήκε, τον φώναξε κοντά του και του είπε:

-         Δε μου λες, ο ένας σου γυιός ήταν αρραβωνιασμένος;

-         Ναι, Γέροντα, απάντησε πιο μαλακά τώρα εκείνος.

-         Το ήξερες πως την ίδια κοπέλα την ήθελε κι ο άλλος;

Συντετριμμένος ο πριν οργισμένος πατέρας, κάτω απ’ το διεισδυτικό βλέμμα του ανθρώπου του Θεού αναγκάστηκε να πει κάπως ντροπιασμένος:

-         Κάτι είχα καταλάβει…

-         Α, κάτι είχες καταλάβει…, του είπε ο Γέροντας λίγο επιτιμητικά και μετά πρόσθεσε:

-         Λοιπόν, βρίσκονταν στα πρόθυρα να σκοτώσουν ο ένας τον άλλον, και θα το έκαναν, αν δεν τους έπαιρνε ο Θεός! Άιντε, πήγαινε στην ευχή του Θεού, και να Τον ευχαριστείς, γιατί θα είχες δυο φονιάδες , δυο αδελφοκτόνους. Ενώ τώρα έχεις στον ουρανό δυο ψυχές, που μπορούν να περιμένουν το έλεος του Θεού!

Όλοι είχαμε μείνει άφωνοι μπροστά σ’ αυτή την αποκάλυψη και σταυροκοπηθήκαμε!...»

Από το βιβλίο «Μηνύματα από τον Ουρανό»

Έκδοσις Ι. Μονής Παναγίας Βαρνάκοβας

Δωρίδα 2005