Ο Ορθόδοξος ιερέας του είπε: «κράτησε τα λεφτά σου. Η πίστη μας δεν πουλιέται»!

Η πίστη μας δεν πουλιέται»!

Χρήματα για τις ιάσεις ποτέ δεν έπαιρνε! Ούτε τα έπιανε στα χέρια του, όταν έδιναν στο Ναό για τους έχοντε

ς ανάγκη. Συνήθιζε να λέει: «η πίστη μας δεν πουλιέται»!!!
. Πήγαν κάποτε από τις Τσαχιρούδες μία Τουρκάλα νεόνυμφη δαιμονισμένη, με αλυσίδες δεμένη, στον Χατζεφεντή, για να την διαβάσει. Ο Όσιος ΑΡΣΕΝΙΟΣ Ο ΚΑΠΑΔΟΚΗΣ τους δέχτηκε, παρ’ ότι εκείνη την ημέρα ήταν έγκλειστος – το έκανε αυτό δυο μέρες την βδομάδα - και έκανε νόημα να την λύσουν. Όταν λύθηκε, όρμησε στον γέροντα, του άρπαξε το ένα πόδι και το δάγκωνε!

Ενώ κρατούσε το Ευαγγέλιο, δεν το άνοιξε, παρά την κτύπησε απαλά στο κεφάλι της τρεις φορές και το δαιμόνιο έφυγε αμέσως! Η γυναίκα άρχισε να κλαίει και να φιλάει το δαγκωμένο πόδι. Ο πατέρας της έπεσε στα πόδια του και τον παρακαλούσε να δεχτεί όλο το κασέ του (το πουγκί με τα χρήματά του).
Πάρτα όλα, είναι δικά σου, γιατί έσωσες το παιδί μου
. Και ο Ορθόδοξος ιερέας του είπε: «κράτησε τα λεφτά σου. Η πίστη μας δεν πουλιέται»!

ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΡΣΕΝΙΟΥ

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  10 ΟΚΤ  2012  

Τι ευλάβεια είχαν παλιά

- Γιατί, Γέροντα, στην εποχή µας είναι τόσο δυσεύρετη ή ευλάβεια;- Γιατί οί άνθρωποι έπαψαν νά ζουν πνευµατικά. Τά ερµηνεύουν ολα µέ την κοσµική λογική καί διώχνουν τήν θεία Χάρη. Παλιά, τί ευλάβεια είχαν οί άνθρωπ

οι! Έκει στην Αιτωλοακαρνανία κάτι γιαγιές πού είχαν πολλή απλότητα καί ευλάβεια, έπεφταν καί προσκυνούσαν τά µουλάρια της Ιεράς Μονής Προυσσοϋ, όταν κατέβαιναν άπό τον Προυσσό γιά διακονία. «Αυτά είναι τά µουλαράκια τής Παναγίας!», έλεγαν, καί δώσ' του µετάνοιες. Αν γιά τά µουλάρια τού Μοναστηριού τής Παναγίας έδειχναν τόση ευλάβεια, φαντάσου στη Παναγία πόση ευλάβεια είχαν...
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ΛΟΓΟΙ  Β 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΗΣ   10 ΝΟΕ 2012 

Γέροντα, γιατί δεν καθόµαστε στον Εξάψαλµο

Γέροντα, γιατί δεν καθόµαστε στον Εξάψαλµο;
- Γιατί συµβολίζει τήν Κρίση. Γι' αυτό, όταν διαβάζεται ό Εξάψαλµος, καλά είναι ό νους να πηγαίνη στην ώρα της Κρίσεως. Ό Εξάψαλµος έξι-έπτά λεπτά κρατά.Στην πρώτη στάση οΰτε σταυρό δεν κάνουµε, γ

ιατί ό Χριστός τώρα δεν θά ερθη γιά νά σταυρωθή, αλλά θά ερθη ώς Κριτής

Εκλογή έξι Ψαλµών
(3ου, 37ου, 62ου, 87ου, 102ου, 142ου) του Ψαλτηρίου του ∆αβίδ, οι όποιοι διαβάζονται στην αρχή τοϋ Όρθρου, ώς εισαγωγή στην Ακολουθία αυτή. Μετά το τέλος των τριών πρώτων που αποτελούν τήν πρώτη στάση, οταν λέγεται τό
«∆όξα Πατρί...» και
τρις το
«αλληλούια»,
δέν κάνουµε µικρή µετάνοια οΰτε σταυρό, όπως προβλέπει τό τυπικό σέ άλλεςπεριπτώσεις

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ !ΛΟΓΟΙ  Β 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ 10 Ν0Ε 2012

Μπορεί, Γέροντα, ένας άνθρωπος νά έχη σέ µερικά πράγµατα ευλάβειακαί σέ άλλα νά µην έχη

;- Όχι, άν έχη πραγµατική ευλάβεια, θά έχη σέ όλα ευλάβεια. Μιά φοράφιλο ξενεΐτο ένας παπάς στην Μονή Σταυρονικήτα καί στον Εξάψαλµο κατέβαζε το στασίδι καί καθόταν! «Πάτερ, τού λέω, Εξάψαλµο λένε». «Έτσι τον απολαµβάνω καλύτερα!», µου λέει. Σκέψου δηλαδή! Μετά από χρόνια ήρθε και µέ βρήκε. Πάνω στην συζήτηση µου είπε ότι έφτιαχνε χαρτο εικόνες και τις έδινε ευλογία. «Πώς κολλάς τις εικόνες;», τον ρωτάω. «Βάζω, µου λέει, κόλλα στό ξύλο,βάζω και τήν χαρτο εικόνα καί, όταν φτιάξω αρκετές, τίς στοιβιάζω και κάθοµαιε πάνω, γιά νά κολλήσουν καλά. Παίρνω καί ενα βιβλίο καί διαβάζω λίγη ώρα»!"Οταν το άκουσα, σηκώθηκαν οί τρίχες της κεφαλής µου! «Τί κάνεις; τοϋ λέω.Κάθεσαι επάνω στίς εικόνες, γιά νά κολλήσουν;». «Γιατί; δεν κάνει;», µοϋ λέει.Βλέπεις ποϋ φθάνουν σιγά-σιγά! Το κακό είναι πού ή άνευλάβεια προχωράει·δεν σταµατάει. Ό άνθρωπος εξελίσσεται ή στό καλό ή στό κακό. Άπό ποϋ ξεκίνησε εκείνος καί ποϋ έφθασε! «Έτσι απολαµβάνω καλύτερα τον Εξάψαλµο»,είπε τότε καί µετά έφθασε νά πή: «Έτσι καί οί εικόνες θά κολλήσουν καί εγώ θάδιαβάσω». Τότε τοϋ φάνηκε παράξενο αυτό πού τοϋ είπα γιά τον Εξάψαλµο. Καί ήταν άλλοι Πατέρες γέροι καί στέκονταν όρθιοι. Ακουµπούσαν λίγο στό στασίδικαί δεν κουνιόνταν καθόλου. Άλλο νά είναι κουρασµένος κανείς, νά είναI άρρωστος, νά τρέµουν τά πόδια του καί νά κάθεται - δεν θά τον κρέµαση όΧριστός - καί άλλο νά νοµίζη ότι αυτό είναι το καλύτερο καί νά λέη: «Καθιστός

απολαµβάνω καλύτερα». Αυτό πώς νά το δικαιολόγησης; Ή πνευµατική ζωή δεν είναι απόλαυση. Αν πονάς, κάθησε· ό Χριστός δεν είναι τύραννος. Καί ό ΆββάςΙσαάκ λέει: «Αν δεν µπορής όρθιος, κάθησε»∆εν λέει: «Αν µπορής, κάθησε....

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ΛΟΓΟΙ Β

 

ΗΛΙΑΣ ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  10 ΝΕ 2012 

Εδώ να προσέχετε οι Εβραίοι βάζουν κάτω άπό τα παπούτσια σταυρούς

Καί εδώ να προσέχετε· στον καναπέ ήταν κάτι στρωµένο µε σταυρούς· δέν κάνει να καθώµαστε ούτε να πατάµε πάνω στους σταυρούς
Οι Εβραίοι βάζουν κάτω άπό τα παπούτσια σταυρούς. Πολλές φορές όχι µόνον άπ' έξω αλλά καί µέσα άπό τά τακούνια καί

τίς σόλες. Νά πληρώνης καί νά πατάς σταυρούς!Αυτοί άπό παλιά είχαν κάνει κουδουνίστρες πού είχαν άπό την µιά µεριά την Παναγία καί τόν Χριστό, καί άπό την άλλη τόν Καραγκιόζη. Σού λέει: «Τί Καραγκιόζης, τί Χριστός». Καί ό άλλος, ό καηµένος, έβλεπε τόν Χριστό καί τη Παναγία καί την αγόραζε γιά το παιδί του. Ερριχναν τά µωρά κάτω την κουδουνίστρα, την πατούσαν, την λέρωναν. Καί τώρα, µού είπαν, εκεί κάπου κοντά στην Κίνα οί Ρωµαιοκαθολικοί Ιεραπόστολοι φορούσαν κάτι µενταγιόν πού είχαν άπό µέσα τόν Χριστό καί άπ' έξω τόν Βούδδα. Ή βάλτε άπό µέσα µόνον τόν Χριστό ή όµολογηστε φανερά τόν Χριστό, αλλιώς δέν έρχεται ή Χάρις τού θεού. Έδώ πάλι στην Ελλάδα µερικοί, χωρίς νά σκεφθούν, έβαλαν δυστυχώςτην Παναγία σε γραµµατόσηµο, πού πετιέται καί πατιέται.....!

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ΛΟΓΟΙ Β

ΗΛΙΑΣ ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  10 Ν0Ε 2012

Έκεϊ θά έχη µόνον εικόνες; ∆έν θά έχη καί άλλα κάδρα, φωτογραφίες κ.λπ.;

Γεροντα, µιά κυρία ζήτησε νά της αγιογραφήσουµε µιά εικόνα του Αγίου Αρσενίου, γιά νά τήν βάλη στο σαλόνι της.-
Έκεϊ θά έχη µόνον εικόνες; ∆έν θά έχη καί άλλα κάδρα, φωτογραφίες κ.λπ.; Ύστερα δέν θά καπνίζουν έκεϊ µέσα; Ας τήν έχη καλύτερα

σέ ένα άλλο δωµάτιο µέ τίς άλλες εικόνες σέ ένα εικονοστάσι καί έκεϊ νά προσεύχεται. Σέ ένα σπίτι πού πήγα µιά φορά τό εικονοστάσι το είχαν βάλει κάτω άπό τήν σκάλα, ένώ είχαν ένα σωρό χώρους.
Σέ ένα άλλο πάλι ή νοικοκυρά είχε κάνει τό εικονοστάσι της µπροστά άπό τήν σωλήνα της αποχετεύσεως.
«Καλά, πώς σκέφθηκες καί έβαλεςτό εικονοστάσι σου σ' αυτήν τήν θέση;», τήν ρώτησα.
«Έδώ µέ αναπαύει», µοΰ λέει. Καί δέν ήταν νά πής ανατολικό τό µέρος, άλλα βορεινό! Πώς νά έρθη ήΧάρις µετά;
«Οστις έχει, δοθήσεται αυτω,
λέει ή Αγία Γραφή,καί περισσευθήσεται· οστις δε ουκ έχει, καί ο έχει άρθήσεται άπ' αύτοϋ»
Έµεις νοµίζουµε ότι έχουµε, καί µάς αφαιρείται καί αυτό πού έχουµε.Σιγά-σιγά χάνεται ή ευλάβεια, γι' αυτό καί συµβαίνουν αυτά τά κακά πού βλέπουµε.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

 

ΗΛΙΑΣ ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   10 ΟΚΤ 2012

Χρειάζεται μεγάλη προσοχή στη μεταφορά των λόγων του Γέροντα Παΐσιου

...Γι' αυτό χρειάζεται μεγάλη προσοχή στη μεταφορά των λόγων του. Μερικές φορές οι λόγοι του ήταν μόνο για τον συγκεκριμένο συνομιλητή του και ασφαλώς όχι για όλους... 

Ο προφητικός Γέροντας Παΐσιος

Για τον μακαριστό Γέροντα Παΐσιο Αγιορείτη (1924-1994) έχουν ειπωθεί και γραφεί πάρα πολλά. Ήδη συμπληρώθηκαν 16 χρόνια από τη μακαρία κοίμησή του. Ανεπαύθη στις 12/7/1994 στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου-Σουρωτής Θεσσαλονίκης κι ετάφη εκεί. Ο τάφος του αποτελεί πανορθόδοξο προσκύνημα. Άνθρωποι κάθε ηλικίας έρχονται από μακρυά ν' ανάψουν ένα κερί και να επικαλεσθούν τη βοήθειά του στις ανάγκες τους.

Όσοι αναφέρονται σήμερα στ' όνομά του το κάνουν με συγκίνηση, σεβασμό και αγάπη και μαζί για το Άγιον Όρος. πρόκειται πράγματι για ένα αληθινό άνθρωπο του Θεού, ασκητικό, ταπεινό, σεμνό, ακτήμονα, σεβαστό, αγαπητό και χαριτωμένο. Όσοι τον γνωρίσαμε θυμόμαστε καλά τη χάρη των λόγων του, την καλοσύνη του, την ευγένειά του και την ειλικρίνειά του. Ποτέ δεν κολάκευε, δεν ψευτοπαρηγορούσε, δεν προσποιόταν και φλυαρούσε. Ο λόγος του ήταν βιωματικός, χαρίεις, ουρανόσταλτος, ουσιαστικός και σημαντικός. Ακόμη και μέσα από τα κάποια αστεία του προσπαθούσε να παρηγορήσει τον πονεμένο ακροατή του.

Γι' αυτό χρειάζεται μεγάλη προσοχή στη μεταφορά των λόγων του. Μερικές φορές οι λόγοι του ήταν μόνο για τον συγκεκριμένο συνομιλητή του και ασφαλώς όχι για όλους. Δεν είναι ορθό να γενικεύονται, παραποιούνται, παραμορφώνονται και αλλοιώνονται οι σοφοί λόγοι του. Κάποια λόγια του προφητικά έχουν μεγεθυνθεί από ορισμένους, που αγαπούν τις υπερβολές και θέλουν να περάσουν δικά τους μηνύματα, χρησιμοποιώντας λόγια του αειμνήστου Γέροντος. Υπάρχουν πάντοτε κάποιοι που αρέσκονται στον φανατισμό, τον ζηλωτισμό, τον τρομοκρατισμό και τον φοβερό εσχατολογισμό.

Ο μακάριος Γέροντας Παΐσιος συχνά μιλούσε για το «άγιο φιλότιμο», την «αγία μοναξιά», την «αγία σιωπή», την «αγία ταπείνωση», την «αγία λεβεντιά». Ήταν ο ίδιος σε όλη του τη ζωή φιλότιμος, ασκητής, ταπεινός και λεβέντης. Έλεγε: «Το Ευαγγέλιον και η κοσμική λογική δεν συμβιβάζονται. Στο Ευαγγέλιον είναι η αγάπη. Στη λογική το συμφέρον». Έτσι δεν είναι; Στους δύσκολους καιρούς μας χρειάζεται επανασύνδεση με το Θείο. Ο Γέροντας Παΐσιος είναι μια ακόμη γέφυρα με τον ουρανό. Ο ίδιος έλεγε: «Στην αγάπη μας προς τον πλησίον, κρύβεται η αγάπη μας για τον Χριστό». Ήταν πάντοτε όλος αγάπη για τους πλησίον του. Οι λόγοι του φυλάγονται με προσοχή σε βιβλία με μεγάλη κυκλοφορία. Η αναζήτηση του κόσμου για αληθινή παρηγοργιά δεν έπαψε. Οι διδαχές του φωτίζουν, ξεδιψούν, αναπτερώνουν, συνετίζουν κι ενισχύουν.

Έλεγε βαθυστόχαστα και προορατικά: «Οι άνθρωποι σήμερα υποφέρουν από τους πολιτισμούς». Ή: «Θα βλέπουμε να γίνονται τα πιο απίθανα πράγματα». Επίσης: «Αν τα πράγματα δεν μοιράζονται με το Ευαγγέλιο θα μοιρασθούν με το μαχαίρι». Έλεγε πριν τριάντα χρόνια: «Οι άνθρωποι θα φύγουν από τις πόλεις εξαιτίας του πολιτισμού. Τώρα ο πολιτισμός φέρνει αρρώστιες». Συμβούλευε: «Ο Θεός επιτρέπει να γίνει ένα τράνταγμα γερό. Έρχονται δύσκολα χρόνια. Να ζήσουμε πνευματικά. Είναι καθαρό το μέτωπο, ή με τον Χριστό ή τον διάβολο. Μια μπόρα είναι και ο αγώνας έχει αξία». Νουθετούσε με γνώση: «Η σημερινή κατάσταση μόνο πνευματικά μπορεί να αντιμετωπισθεί, όχι κοσμικά. Σ' αυτήν την κατάσταση θα δείτε, άλλοι να έχουν μισθό κι άλλοι να ξοφλούν χρέη. Ο Θεός θα βάλει τα πράγματα στη θέση τους, αλλά ο καθένας μας θα δώσει λόγο για το τι έκανε σ' αυτά τα δύσκολα χρόνια ...»

Δεν έχει δίκιο; Είναι υπερβολικός; Είναι προφητικός. Πρόσφατες αναφορές σ' εμφανίσεις του, όπου είπε να συγκεντρωθούν τρόφιμα, φαίνεται δεν ευσταθούν, δεν έχουν βάση, αλλά είναι φαντασίες αδαών, αφελών και αγαθών ...

Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης

(Το κείμενο αντέγραψε ο keliotis

από το περιοδικό ΠΡΩΤΑΤΟΝ

Τεύχος 120

Οκτ-Δεκ 2010)

 

http://agioritikesmnimes.blogspot.gr/2012/05/1260.html

Ο Ρόλος των Θλίψεων και του Πόνου στη ζωή του Χριστιανού.

Α ν α σ τ α σ ί α ς Ν. Κ υ ν η γ ο π ο ύ λ ο υ
Διδάκτορος Θεολογίας
Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Θ Λ Ι Ψ Ε Ι Σ ΚΑΙ Π Ο Ν Ο Σ - Γ Ε Φ Υ Ρ Ε Σ Π Ρ Ο Σ Ο Υ Ρ Α Ν Ο !!
(Αγιογραφική & Πατερική εκτίμηση των θλίψεων και του πόνου στη ζωή του χριστιανού)
Οι θλίψεις και ο πόνος είναι δύο έννοιες που εμπεριέχουν μία κατάσταση στην οποία περιέρχεται και την οποία περιδιαβαίνει ο άνθρωπος από τη στιγμή της πτώσης και της αποχώρησής του από τον Παράδεισο. Έννοιες συνυφασμένες με το κακό και την εισβολή του στη ζωή του ανθρώπου μετά την πτώση.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας χωρίζουν το κακό σε ηθικό και φυσικό και θεωρούν πως το δεύτερο είναι απόρροια του πρώτου και απόρροια και των δύο, ο πόνος και οι θλίψεις. Οι θλίψεις βέβαια, που τις περισσότερες φορές απροσκάλεστα έρχονται να συναντήσουν τον άνθρωπο, εξυπηρετούν κάποιον επιδιωκόμενο στόχο, λειτουργούν ως επί το πλείστον, ως φάρμακα σωτήρια της πεπτωκυίας φύσης του ανθρώπου.[1] Ο άνθρωπος αρχίζει να πληρώνει από τη γη το χρέος που του δημιούργησε η αμαρτία στον ουρανό και έτσι το αντίτιμο για την επανάκτηση του απολεσθέντος Παραδείσου μικραίνει σημαντικά. Και όσο πιο μεγάλες και επώδυνες είναι οι θλίψεις που υπομένει τόσο το χρέος του έναντι του Παραδείσου μικραίνει και φθάνει πολλές φορές έως και εκμηδενισμού ακόμη.[2]
Ο άνθρωπος που με υπομονή και δοξολογία έναντι του Θεού κατεργάζεται τις θλίψεις και τον πόνο που απορρέει από αυτές, έχει κραταιό συμπαραστάτη και βοηθό στη ζωή του τον ίδιο το Θεό. «Συναγωνίζεται» κατά Πατερική έκφραση και ο ίδιος ο Θεός.[3]
Πολλές φορές οι δοκιμασίες που διέπουν τη ζωή ενός ανθρώπου μπορούν να αποβούν άκρως ευεργετικές και ωφέλιμες στην πνευματική του πορεία. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα σύγχρονου Αγιορείτη Γέροντος. Πρόκειται για το Γέροντα Παϊσιο, ο οποίος έλεγε πως ο πόνος της αρρώστιας τον ωφέλησε περισσότερο από τους ασκητικούς αγώνες του[4]. Με τις θλίψεις και τις δοκιμασίες και τη στάση που κρατάει έναντι αυτών, ο άνθρωπος δίνει τις εξετάσεις του για την άλλη ζωή.[5] Οι αρρώστιες είναι περαστικές αλλά πολύ ωφέλιμες.[6] Αυτοί μάλιστα που υποφέρουν χωρίς δική τους υπαιτιότητα εδώ στη γη, αλλά απεναντίας υπομένουν καρτερικά και δοξολογικά τη δύσκολη κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει, έχουν κερδίσει τον Παράδεισο και μάλιστα και την επιλογή της καλύτερης θέσης σ’ αυτόν.[7] Κατά το Θεοφύλακτο Βουλγαρίας, η πεπτωκυία φύση του ανθρώπου στενάζει και οδύνει εδώ για να ελεηθεί εκεί, στην αιώνια ζωή.[8] Ένας κόκκος άμμου όταν βρεθεί μέσα σ’ ένα όστρακο γίνεται μαργαριτάρι, εφόσον βέβαια υποστεί κάποιες «δοκιμασίες», διεργασίες. Το ίδιο συμβαίνει και στο χριστιανό.
Κάθε αγκάθι που βρίσκεται στη ζωή του χριστιανού, ο ιδρώτας που χύνει, η αγωνία που περνά, η αρρώστια που τον επισκέπτεται, η στεναχώρια που χτυπά την πόρτα του, όλα αυτά τον καλλιεργούν και τον αναδεικνύουν σε μαργαριτάρι στεφανωμένο με την υπομονή και την ταπείνωση. Αρετές θεάρεστες, που στην κυριολεξία στολίζουν τον άνθρωπο που τις φέρει.[9]
Ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας αναφερόμενος στους ανθρώπους που ήθελαν να ευδοκιμήσουν αληθινά και να καταξιώσουν το πέρασμά τους από αυτήν εδώ τη ζωή έλεγε ότι «ουκ ακερδής ο πόνος, ούτε το θλίβεσθαι φορτικόν».[10] Ο δε Δαυίδ αναφερόμενος στον εαυτό του έλεγε, ότι σε θλίψη τον «επλάτυνε» ο Κύριος, ότι «εν θλίψει επεκαλεσάμην τον Κύριον». Κατά τον απόστολο Παύλο «η θλίψις υπομονήν κατεργάζεται».[11] Όταν οι θλίψεις και όλες οι δοκιμασίες, που αποτελούν κατά κοινή Πατερική παραδοχή, πνευματικά γυμνάσματα για τον άνθρωπο είναι λιγοστές, τότε λιγοστεύει και η περιουσία του ανθρώπου στον ουρανό. Ενώ αντίθετα όταν θλίψεις και δοκιμασίες περισσεύουν στη γη, περισσεύει και η περιουσία του ανθρώπου στον ουρανό.[12]
Ο Θεός επιτρέπει να πλήττονται οι άνθρωποι γιατί αυτό τις περισσότερες φορές ενεργεί θετικά και τους φέρνει κοντά στην αγάπη Του.[13] Οι μαθητές του Χριστού στη θάλασσα της Τιβεριάδος από το φόβο του καταποντισμού φώναζαν στον Κύριο: «Κύριε σώσον ημάς». Ο φόβος της απώλειας φέρνει τον άνθρωπο πιο κοντά στο Θεό.[14]
Οι θλίψεις, η συνεχής γυμνασία, κάνει την ψυχή του ανθρώπου απτόητη, όχι ψοφοδεή.[15] Ο Θεός δεν εμποδίζει τις δοκιμασίες και τους πειρασμούς, γιατί μ’ αυτούς γίνεται κανείς δόκιμος και γυμνάζεται πνευματικά. Όταν όμως έρθουν παρίσταται ως βοηθός.[16] Οι επιβουλές φέρουν αμοιβή και τα τραύματα βραβεία.[17] Οι άνθρωποι εδώ δεν είναι πολίτες αλλά «οδίτες», οδοιπόροι. Η πόλη βρίσκεται άνω· τα παρόντα είναι δρόμος, θέλουν κόπο και περπάτημα.[18] Ο Θεός δε σταματά τα φυσικά κακά εκ προοιμίου, από την αρχή, αλλά όταν κορυφωθούν, όταν αυξηθούν τότε τα μεταβάλλει σε γαλήνη.[19] Ο Θεός μεθοδεύει την υγεία της ψυχής με θλίψεις και ανέσεις σαν το γιατρό· ούτε αφαγία, ούτε συμπόσια· χρειάζεται πότε η άνεση και πότε η γυμνασία.[20] Όταν είναι ανάγκη δίνονται και εδώ μεγάλες αμοιβές, όπως γλίτωσε ο Λωτ με τις θυγατέρες του από την καταστροφή των Σοδόμων.[21] Οι δοκιμασίες κατά τον Ιερό Χρυσόστομο είναι ο δρόμος τον οποίο διέρχεται κάποιος για να φτάσει στον παράδεισο.[22] Όλοι εύχονται να μην έρθουν δοκιμασίες, όταν όμως έρθουν αυτοί που τις δέχονται γίνονται πιο ισχυροί πνευματικά και πιο αρεστοί στο Θεό.[23] Από τις θλίψεις, από τους πειρασμούς και από τους επιβούλους και όχι από την άνεση και την τρυφή, λαμπρύνθηκαν ο Παύλος, ο Ιώβ, ο Ιερεμίας, ο Νώε, ο Άβελ, ο Μωυσής, ο Ελισαίος.[24] Τον αληθινό χριστιανό δεν τον βλάπτουν οι μάστιγες, τα δεσμά, η δουλεία, οι σεισμοί, το πυρ, ο σίδηρος, τα θηρία, οι νόσοι, οι πενία, ούτε και αυτός ακόμη ο θάνατος.[25]
Αναλογιζόμενος όλα αυτά τα μεταπτωτικά παθήματα του ανθρώπου αλλά και ολόκληρης της κτίσης ο Απόστολος Παύλος τονίζει πως όσα υποφέρουν τώρα οι άνθρωποι δεν ισοσταθμίζουν τη δόξα που τους επιφυλάσσει ο Θεός στο μέλλον.[26]
Στον κόσμο αυτόν όλοι γυμνάζονται. Άλλοι με πενία, άλλοι με πλούτο και ανέσεις και άλλοι με θλίψεις. Όλα αυτά αξιολογούνται από το δίκαιο Θεό ανάλογα με τη χρήση τους.[27] Πάντως το «πάσχειν κακώς» είναι ενέργεια σωτηρίας.[28] Οδηγεί στην προσευχή, που είναι «το κοινό καθάρσιο της οικουμένης».[29] Όπου θλίψη εκεί παράκληση· όπου παράκληση εκεί χάρη. Έτσι στην Παλαιά Διαθήκη στους πειρασμούς ανθούσαν οι δίκαιοι. Η ψυχή καθαίρεται, όταν για το Θεό θλίβεται, όπως οι τρεις παίδες στη Βαβυλώνα και ο Δανιήλ στο λάκκο των λεόντων.[30] Οι δοκιμασίες της ζωής είναι το κλάδεμα της αμπέλου, την οποίαν κλαδεύουμε για να φέρει καλούς καρπούς.[31]
Οι θλίψεις χρησιμοποιούνται παιδαγωγικά από το Θεό για την επιστροφή και τη σωτηρία των ανθρώπων· Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός αναφέρει χαρακτηριστικά: «Αύται δε τω μεν δοκείν κακαί εισίν αλγειναί τυγχάνουσαι, τη δε αληθεία αγαθαί¨ επιστροφής γαρ και σωτηρίας γίνονται τοις συνιούσι πρόξενοι· ταύτα δια Θεού γίνεσθαι φησίν η Γραφή».[32]
Ο Μέγας Βασίλειος λέγει ότι η ζωή είναι ποταμός που ρέει και συνεχώς έχει κύματα και όλοι πηγαίνουν στην κοινή θάλασσα του θανάτου. Ο άνθρωπος όπως δέχεται τα αγαθά έτσι πρέπει να δέχεται και τα κακά. Δεν μπορεί να αναγκάσει το Θεό να δίδει συνέχεια αγαθά και ούτε μπορεί να Του διδάξει πώς να ρυθμίζει τη ζωή. Ο Θεός τελικά ρυθμίζει τα του ανθρώπου όπως Εκείνος κρίνει· σοφός είναι· μετράει το ωφέλιμο στους «οικέτας». Οι άνθρωποι πάλι δεν είναι θεμιτό ούτε και δίκαιο να περιεργάζονται την κρίση του Δεσπότη, παρά μόνο να δέχονται με ευχαρίστηση και δοξολογία ό,τι η αγάπη Του τους προσφέρει. Καθήκον τους είναι να δείξουν ότι είναι άξιοι των καλών και των «αλγεινών».[33]
Τα δε «αλγεινά» με όλες τις επίπονες και θλιβερές συνέπειές τους δεν είναι τίποτε άλλο από αγάπη σε θλίβουσα παιδευτική μορφή.[34] Δεν είναι τίποτε άλλο από μία λυτρωτική οδό που οδηγεί τον άνθρωπο στην ανάκτηση της χαμένης του αγαθότητας και τελικά στη σωτηρία.

Στην Ελλάδα θά βρήτε πολλές Εκκλησίες, άλλα τήν πίστη πού υπάρχει εδώ στα Φάρασα δέν θά τήν βρήτε».

10 ΝΟΕ ΕΙΝΑΙ Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΠΑΔΟΚΗ

Τότε ό Αγιος Αρσένιος τους είπε µέ κλάµατα: «Στην Ελλάδα θά βρήτε πολλές
Εκκλησίες, άλλα τήν πίστη πού υπάρχει εδώ  στα Φάρασα δέν θά τήν βρήτε».

Μου έλεγαν οι γονείς µου οτι οι

Φαρασιώτες στην πατρίδα είχαν µαζέψει χρήµατα, για νά φτιάξουν Ναό εκεί στα Φάρασα. Ύστερα όµως ό Άγιος Αρσένιος ήθελε νά τά δώση στους φτωχούς, άφοϋ είχαν Ναό. Πήγε ό ϊδιος ό Άγιος νά τά µοιράση στις φτωχές οικογένειες και οι καηµένοι δεν τά έπαιρναν. Άπό τήν Εκκλησία νά πάρουν χρήµατα! Άφοϋ δέν τά έπαιρναν, αναγκάσθηκε νά τά στείλη µέ τόν πρόεδρο τοϋ χωριού στον δεσπότη, στην Καισαρεία.
«Νά πάρης συνοδό γιά τόν δρόµο», τοϋ είπε ό "Αγιος.
«Ή ευχή σου µοϋ φθάνει»,
τοϋ είπε όπρόεδρος καί έφυγε µόνος του. Όταν τά πήγε στον δεσπότη, εκείνος τόνρώτησε: «Καλά, ό Χατζεφεντής τί σάς είπε νά κάνετε τά χρήµατα;». «Νά τά δώσουµε στις φτωχές οικογένειες», τοϋ απάντησε ό πρόεδρος. «Καί γιατί δέν τόν ακούσατε;». «∆έν τά παίρνουν οί άνθρωποι, τοϋ είπε, γιατί είναι χρήµατα της Εκκλησίας». Τελικά ό δεσπότης τοϋ τά έδωσε πίσω. Οί Φαρασιώτες, όταν θά έφευγαν άπό τά Φάρασα µέ τήν Ανταλλαγή, είπαν στον Άγιο Αρσένιο αυτά τά χρήµατα νά τά πάρουν µαζί τους, γιά νά φτιάξουν Εκκλησία εδώ στην Ελλάδα.Τότε ό Αγιος Αρσένιος τους είπε µέ κλάµατα: «Στην Ελλάδα θά βρήτε πολλές
Εκκλησίες, άλλα τήν πίστη πού υπάρχει εδώ δέν θά τήν βρήτε».

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ΛΟΓΟΙ  Β

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  10  Ν0Ε 2012

 

 

Γέροντα, δεν φοβάστε έτσι πού µιλάτε;- Τι να φοβηθώ; Τον τάφο µου Τον έχω ανοίξει.

Γέροντα, δεν φοβάστε έτσι πού µιλάτε;-
Τι να φοβηθώ; Τον τάφο µου Τον έχω ανοίξει.
Αν δεν Τον είχα ανοίξει,θα µε απασχολούσε πού θα κουραζόταν ό άλλος να σκάψει. Τώρα θα χρειασθεί να ρίξει µόνο λίγους τενεκέδες χώµα...- 'Έχω ύπ' όψιν µου

έναν άλλον άθεο, έναν βλάσφηµο, πού Τον αφήνουνστην τηλεόραση και µιλάει, ενώ έχει πεϊ τά πιο βλάσφηµα λόγια για Τον Χριστό καί την Παναγία. ∆εν παίρνει καί ή Εκκλησία µιά θέση να άφορίση µερικούς.Αυτούς έπρεπε να τους άφορίζη ή Εκκλησία. Λυπούνται Τον αφορισµό!- Γέροντα, τι θα καταλάβουν µε Τον αφορισµό, αφού τίποτε δεν παραδέχονται;- Τουλάχιστον να φανεί ότι ή Εκκλησία παίρνει µιά θέση.-
Ή σιωπή της, Γέροντα, είναι σαν να τά αναγνωρίζει;-
Ναι. Έγραψε ένας κάτι βλάσφηµα για την Παναγία καί κανείς δεν µίλησε.Λέω σε κάποιον: «∆εν είδες τι γράφει εκείνος;». «Έ, τι να τους κάνης, µού λέει.Θα λερωθείς, αν ασχοληθείς µαζί τους». Φοβούνται να µιλήσουν.- Τι είχε να φοβηθεί, Γέροντα;- Να µη γράψουν τίποτε γι' αυτόν καί εκτεθεί, καί ανέχεται ναβλασφηµήται ή Παναγία! Να µη θέλουµε να βγάλει ό άλλος το φίδι από τηντρύπα, για να έχουµε εµείς την ησυχία µας. Αυτό είναι έλλειψη αγάπης. Υστέρα αρχίζει ό άνθρωπος να κινείται από συµφέρον. Γι' αυτό βλέπεις ένα πνεύµα σήµερα: «Με τον τάδε να έχουµε σχέσεις, για να µας λέει καλά λόγια. Με τον άλλο να τά έχουµε καλά, για να µη µας διασύρει κ.λπ. Να µη µας πάρουν για κοροΐδα, να µη γίνουµε θύµατα». Άλλος αδιαφορεί και δεν µιλάει. «Να µηµιλήσω, λέει, για να µη µε γράψουν οι εφηµερίδες». Οι περισσότεροι δηλαδή είναι τελείως αδιάφοροι. Τώρα άρχισε λίγο κάτι να γίνεται. τόσον καιρό δεν έγραφε κανένας τίποτα. Είχα βάλει τις φωνές πριν από χρόνια σε κάποιον στο Άγιον Όρος. «Πολύ πατριωτισµό έχεις», µού λέει. Πριν από λίγο καιρό ήρθε και µε βρήκε: «Όλα τά διέλυσαν, µού λέει, οικογένεια, παιδεία...». Τού λέω καί εγώ µετην σειρά µου: «Πολύ πατριωτισµό έχεις...

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ΛΟΓΟΙ Β

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  8  ΝΟΕ  2012 

Ό σατανάς δέν πάει σέ έναν άχρηστο άνθρωπο, αλλά πάει σέ έναν αγωνιστή, γιά νά τον πειράξη καί νά τον άχρηστέψη

Έναν άνθρωπο πού δέν κάνει λεπτή εργασία στον εαυτό του, ό σατανάς τον πολεµάει;-
Ό σατανάς δέν πάει σέ έναν άχρηστο άνθρωπο

, αλλά πάει σέ έναν αγωνιστή, γιά νά τον πειράξη καί νά τον άχρηστέψη. ∆έν χάνει τόν καιρό του νάκάνη λεπτή εργασία σέ κάποιον πού δέν κάνει λεπτή εργασία. Στέλνει σ' αυτόνπού ράβει µέ σακκορράφα, διάβολο µέ σακκορράφα. Σ' αυτόν πού κάνει λεπτόεργόχειρο, στέλνει διάβολο πού κάνει λεπτό εργόχειρο. Σ' αυτόν πού κάνει πολύψιλό κέντηµα, στέλνει διάβολο γιά πολύ ψιλή εργασία. Σ’ αυτούς πού κάνουνχονδρή δουλειά στον εαυτό τους, στέλνει χονδρό διάβολο. Στους αρχαρίους στέλνει, αρχάριο διάβολο.

Οί άνθρωποι πού έχουν λεπτή ψυχή, πολύ φιλότιµο καί είναι ευαίσθητοι,χρειάζεται νά προσέξουν, γιατί βάζει καί ό διάβολος τήν ουρά του καί τους κάνει πιό ευαίσθητους, καί µπορεί νά φθάσουν στην µελαγχολία ή ακόµη - Θεός φυλάξοι - καί στην αυτοκτονία. Ό διάβολος, ένώ εµάς τους ανθρώπους µας βάζει νά πηγαίνουµε κόντρα στον πλησίον µας καί νά µαλώνουµε, ό ιδιος ποτέδέν πάει κόντρα. Τόν αµελή τόν κάνει πιό αµελή· τόν αναπαύει µέ τόν λογισµό:«Τό κεφάλι σου πονάει, είσαι αδιάθετος· δέν πειράζει καί άν δέν σηκωθής γιάπροσευχή». Τόν ευλαβή τόν κάνει πιό ευλαβή, γιά νά τόν ρίξη στην υπερηφάνεια, ή τόν σπρώχνει νά άγωνισθή περισσότερο άπό τις δυνάµεις του,ώστε νά άποκάµη καί νά άφήση µετά όλα τά πνευµατικά του όπλα καί νάπαραδοθή ό πρώην πολύ αγωνιστής. Τόν σκληρόκαρδο τόν κάνει πιό σκληρόκαρδο, τόν ευαίσθητο υπερευαίσθητο.Καί βλέπεις πόσοι άνθρωποι, άλλοι γιατί έχουν κάποια ευαισθησία και ίάλλοι γιατί έχουν κλονισθή τά νεύρα τους, ταλαιπωρούνται µέ αϋπνίες καί παίρνουν χάπια ή βασανίζονται καί χαραµίζονται στά νοσοκοµεία.
Σπάνια νάδής σήµερα άνθρωπο ισορροπηµένο.
Έγιναν µπαταρίες οί άνθρωποι. Οι περισσότεροι είναι σάν νά έχουν ηλεκτρισµό. Όσοι µάλιστα δέν εξοµολογούνται,δέχονται επιδράσεις δαιµονικές· έχουν έναν δαιµονικό µαγνητισµό, γιατί ό διάβολος έχει εξουσία επάνω τους. Λίγοι άνθρωποι, εϊτε αγόρια εϊτε κοπέλες εϊτε ηλικιωµένοι είναι, έχουν ένα βλέµµα γαλήνιο. ∆αιµονισµός!
Ξέρεις τί θά πή δαι-µονισµός; Νά µήν µπορής νά συνεννοηθής µέ τόν κόσµο!!!!!

Γεροντας Παισιος

 

 ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  8 ΝΟΕ 2012

Οι γονείς πρέπει να βοηθούν πνευματικά τα παιδιά, όταν είναι μικρά, γιατί τότε και τα ελαττώματα τους είναι μικρά και εύκολα μπορούν να κοπούν

Οι γονείς πρέπει να βοηθούν πνευματικά τα παιδιά, όταν είναι μικρά, γιατί τότε και τα ελαττώματα τους είναι μικρά και εύκολα
μπορούν να κοπούν. Είναι όπως ή φρέσκια πατάτα λίγο αν την ξύσης, ξεφλουδίζεται. Αν όμως παλιώσει, πρέπει να πάρει

ς μαχαίρι να την καθαρίσεις και, αν έχει και κανένα μαυράκι, πρέπει να προχώρησης και πιο βαθιά.

Αν τα παιδιά βοηθηθούν από μικρά και γεμίσουν Χριστό, θα είναι κοντά Του για πάντα. Και να ξεφύγουν λίγο, όταν μεγαλώσουν, λόγω της ηλικίας ή μιας κακής συναναστροφής, πάλι θα συνέλθουν. Γιατί ό φόβος του Θεού και ή ευλάβεια, που πότισαν τις καρδιές τους στην μικρή ηλικία, δεν είναι δυνατόν ποτέ να εξαλειφθούν.
Ύστερα, στην εφηβεία, που είναι ή πιο δύσκολη ηλικία, ή αγωνία των γονέων είναι μεγαλύτερη για τα παιδιά τους, μέχρι να τα μορφώσουν και να τα αποκαταστήσουν. Οι γονείς τότε ας κάνουν ό,τι μπορούν, για να τα βοηθήσουν, και ό,τι δεν μπορούν να κάνουν, γιατί ξεπερνάει τις δυνάμεις τους, ας το αναθέτουν στον Παντοδύναμο Θεό. Όταν εμπιστευθούν τα παιδιά τους στον Θεό, τότε ό Θεός είναι υποχρεωμένος να βοηθήσει για πράγματα που δεν γίνονται ανθρωπίνως. Αν λ.χ. τα παιδιά δεν ακούν, να τα εμπιστευθούν στον Θεό, και όχι να βρίσκουν διαφόρους τρόπους να τα ζορίζουν. Να πει ή μητέρα στον Θεό: «Θεέ μου, δεν μ' ακούν τα παιδιά μου. Εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτε. Φρόντισε τα Εσύ».
Μου έκανε εντύπωση προχθές στην Αγρυπνία μια μητέρα που την γνώριζα από παλιά. Ήρθε να με χαιρετήσει. Βλέπω να έχει μαζί της μόνον τα μεγαλύτερα παιδιά. «Που είναι τα μικρά;», την ρωτάω. «Στο σπίτι, Γέροντα, μου λέει. Τέτοια μέρα θέλαμε να 'έρθουμε στην Αγρυπνία και είπαμε με τον σύζυγο: Αφού σε Αγρυπνία πάμε, δεν πάμε κάπου για διασκέδαση, ό Θεός θα διάθεση έναν Άγγελο να φύλαξη τα μικρά μας». Σπάνια συναντάς σήμερα τέτοια εμπιστοσύνη, γιατί τώρα, όπως έλειψε ή εμπιστοσύνη των παιδιών στους γονείς, έλειψε και ή εμπιστοσύνη των γονέων στον Θεό. Και ακούς συχνά πολλούς γονείς να λένε: «Γιατί το δικό μας παιδί να πάρει κακό δρόμο; Εμείς εκκλησιαζόμαστε». Δεν δίνουν το κατσαβίδι στον Χριστό να σφίξη στα παιδιά λίγο καμιά ...βίδα Θέλουν να τα κάνουν όλα μόνοι τους. Και ενώ υπάρχει ό Θεός, που προστατεύει τα παιδιά, και ό Φύλακας Άγγελος είναι συνέχεια κοντά τους και τα προστατεύει και αυτός, αυτοί αγωνιούν, μέχρι που αρρωσταίνουν. Και παρόλο που είναι πιστοί άνθρωποι, φέρονται σαν να μην υπάρχει Θεός, σαν να μην υπάρχει Φύλακας Άγγελος, οπότε εμποδίζουν την θεία επέμβαση. Ενώ πρέπει να ταπεινώνονται και να ζητούν βοήθεια από τον Θεό και ό Καλός Θεός θα προστατέψει τα παιδιά

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ - ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ (σ. 93-94).
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

 

ΗΛΙΑΣ   ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ 8 ΝΟΕ 2012