Η φωτογραφία του Έλληνα ιερέα που κάνει το γύρο του κόσμου

H βρετανική εφημερίδα The Guardian, στη στήλη "Η Φωτογραφία της ημέρας" δημοσιεύει σήμερα μια ακόμα Ελληνική φωτογραφία με ένα ιερέα!

Συγκεκριμένα...


ο φωτογράφος, Άρης Μεσσίνης, «συνέλαβε» με τον φακό του τον ιερέα, να κάθεται σε ένα ξεχωριστό παγκάκι, στο σταθμό Λαρίσης του μετρό της Αθήνας, περιμένοντας το συρμό.

Όπως φαίνεται στην φωτογραφία τα παγκάκια είναι έτσι φτιαγμένα που να δίνουν την εντύπωση πως κάθε κάθισμα είναι και ένας άνθρωπος (δημιουργία του Γιάννη Γαϊτη).

Στο τελευταίο ήταν καθισμένος ο παπάς, ο οποίος μάλλον δεν αντιλήφθηκε τον φωτογράφο.

Ἄδικα τὸν ἀπέλυσες. Δὲν ἦταν κλέφτης Γέρων Πορφύριος

Ἄδικα τὸν ἀπέλυσες. Δὲν ἦταν κλέφτης

Ὁ Γέρων Πορφύριος εἶπε σὲ κάποιον ἐπισκέπτη του ὅτι ἔβλεπε πὼς κάτι κακὸ εἶχε κάνει στὴ ζωή του. Ἐκεῖνος τοῦ ἀπάντησε ὅτι δὲν ἔνιωθε νὰ τὸν ἐνοχλεῖ ἡ συνείδησή του σὲ ὁτιδήποτε κι ὅτι τριάντα τόσα χρόνια ποὺ βρισκόταν στὴν Ἀθήνα, ὅπου εἶχε ἕνα ἐμπορικὸ κατάστημα, ὑπῆρξε ἕνας τίμιος ἔμπορος. Δὲν θυμόταν ὁ ἄνθρωπος νὰ εἶχε κάνει ὁποιοδήποτε κακό.

«Στὸ χωριό σου», τὸν ρωτᾶ ὁ Γέρων Πορφύριος, «δὲν ἔκανες κανένα κακό;». «Ὄχι», ἀπάντησε ἐκεῖνος. «Εἴμαστε πλούσια οἰκογένεια. Ὁ πατέρας μου πέθανε καὶ μοῦ ἄφησε ὅλη τὴν περιουσία του. Καὶ γιὰ νὰ καταλάβετε ὅτι εἶμαι καλὸς ἄνθρωπος, θὰ σᾶς πῶ ἕνα παράδειγμα. Μιὰ φορὰ μᾶς ἔκλεψε ὁ ἐπιστάτης μας ἕνα μεγάλο γιὰ τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ποσό. Κι ἐγὼ δὲν τὸν κατάγγειλα στὴν ἀστυνομία. Ἀλλὰ βέβαια, τὸν ἀπέλυσα, διότι δὲν μποροῦσα ν’ ἀφήσω ἕναν κλέφτη στὰ κτήματά μας».

Τὸν ρωτᾶ τότε ὁ Γέρων Πορφύριος: «Τὸν εἶδες ἐσὺ ὁ ἴδιος νὰ κλέβει τὸ ποσὸ αὐτό;». «Ὄχι», ἀπάντησε ἐκεῖνος, «ἀλλὰ ἤμουν σίγουρος ὅτι αὐτὸς τὸ εἶχε κλέψει, διότι μόνο ἐκεῖνος ἤξερε ποῦ εἴχαμε τὰ χρήματα». Τοῦ λέει τότε ὁ Γέρων Πορφύριος: «Ὄχι, δὲν ἦταν αὐτὸς ποὺ τὰ ἔκλεψε. Κι ἐσὺ ἀπολύοντάς τον ἀμαύρωσες τὸ δικό του ὄνομα καὶ ὁλόκληρης τῆς οἰκογένειάς του. Κι ἐκείνη ἡ πράξη σου σ’ ἐμοδίζει τώρα νὰ δεχτεῖς τὸ σῶμα καὶ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ μας».

Ὁ πραγματικὸς ἔνοχος ἦταν ἄλλος. Τότε, πῆγε στὸ χωριό του καὶ ἐνώπιον τῶν συγχωριανῶν του ἀποκατέστησε τὸν ἐπιστάτη του, τὸν ὁποῖο εἶχε τόσο πολὺ ἀδικήσει, ἐν ἀγνοίᾳ του βέβαια. Κι ἀμέσως μετά, πῆγε καὶ κοινώνησε.

(Τὸ χάρισμα τῆς διάκρισης, σελ. 176)
BIOS TOY ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ

ΗΛΙΑΣ    ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  12  ΙΑΝ 2013 

Όταν, Γέροντα, οι πνευματικοί νόμοι λειτουργούν αμέσως, αυτό τι σημαίνει;

Όταν, Γέροντα, οι πνευματικοί νόμοι λειτουργούν αμέσως, αυτό τι σημαίνει;
- Αυτό είναι καλό. Τότε πρέπει να καταλάβη ο άνθρωπος ότι η αγάπη του Θεού τον
προστατεύει, γιατί ξοφλάει και δεν θα τα πληρώση όλα μαζεμένα. Όταν όμως δεν λειτουργούν
οι πνευματικοί νόμοι σε έναν άνθρωπο, είναι επικίνδυνο, γιατί δείχνει ότι είναι απομακρυσμένο
παιδί του Θεού· δεν είναι στο σπίτι Του. Υπάρχουν μερικοί που ενεργούν συνέχεια με
υπερηφάνεια και δεν παθαίνουν τίποτε. Αυτό σημαίνει ότι η υπερηφάνειά τους ξεπέρασε την
ανθρώπινη και έφθασε στον ανώτατο βαθμό της, στην δαιμονική υπερηφάνεια, στην έπαρση. Η
πτώση τότε γίνεται από την άλλη μεριά της κορυφής, οπότε πέφτει κατ’ ευθείαν στην κόλαση.
Είναι εωσφορική πτώση και δεν την βλέπουν όσοι βρίσκονται από την άλλη μεριά της
κορυφής. Αυτούς δηλαδή δεν τους πιάνει ο πνευματικός νόμος σε τούτη την ζωή, αλλά ισχύει γι’
αυτούς το Αποστολικό: «Πονηροί άνθρωποι και γόητες προκόψουσιν επί το χείρον, πλανώντες
και πλανώμενοι».

(ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Δ΄ – ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ)

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ    12  ΙΑΝ 2013

Όχι κακία ή μίσος για τον άλλο Άγιος Σεραφείμ Σαρώφ-

Όχι κακία ή μίσος για τον άλλο -

Δεν πρέπει να διατηρούμε στη καρδιά μας κακία ή μίσος για τον άλλο, έστω κι αν μας εχθρεύεται. Οφείλουμε να τον αγαπάμε, κι όσο μπορούμε να τον ευεργετούμε σύμφωνα με τη διδασκαλία του Κυρίου: «Αγαπάτε τούς εχθρούς υμών». Αν αγωνισθούμε κατά τη δύναμή μας να εκπληρώσουμε την εντολή αυτή, τότε μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα λάμψει στη καρδιά μας το θείο φώς, που θα μας φωτίζει τον δρόμο προς την άνω Ιερουσαλήμ

Άγιος Σεραφείμ Σαρώφ

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   12  ΙΑΝ 2013

Σοφία Σειράχ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α΄

Ο Θεός χορηγεί την σοφίαν 21-30

21 φόβος Κυρίου ἀπωθεῖται ἁμαρτήματα, παραμένων δὲ ἀποστρέψει ὀργήν.

22 οὐ δυνήσεται θυμὸς ἄδικος δικαιωθῆναι, ἡ γὰρ ροπὴ τοῦ θυμοῦ αὐτοῦ πτῶσις αὐτῷ.

23 ἕως καιροῦ ἀνθέξεται μακρόθυμος, καὶ ὕστερον αὐτῷ ἀναδώσει εὐφροσύνη·

24 ἕως καιροῦ κρύψει τοὺς λόγους αὐτοῦ, καὶ χείλη πιστῶν ἐκδιηγήσεται σύνεσιν αὐτοῦ.

25 ἐν θησαυροῖς σοφίας παραβολὴ ἐπιστήμης, βδέλυγμα δὲ ἁμαρτωλῷ θεοσέβεια.

26 ἐπεθύμησας σοφίαν διατήρησον ἐντολάς, καὶ Κύριος χορηγήσει σοι αὐτήν.

27 σοφία γὰρ καὶ παιδεία φόβος Κυρίου, καὶ ἡ εὐδοκία αὐτοῦ πίστις καὶ πρᾳότης.

28 μὴ ἀπειθήσῃς φόβῳ Κυρίου καὶ μὴ προσέλθῃς αὐτῷ ἐν καρδίᾳ δισσῇ.

 29 μὴ ὑποκριθῇς ἐν στόμασιν ἀνθρώπων καὶ ἐν τοῖς χείλεσί σου πρόσεχε.

30 μὴ ἐξύψου σεαυτόν, ἵνα μὴ πέσῃς καὶ ἐπαγάγῃς τῇ ψυχῇ σου ἀτιμίαν, καὶ ἀποκαλύψει Κύριος τὰ κρυπτά σου καὶ ἐν μέσῳ συναγωγῆς καταβαλεῖ σε, ὅτι οὐ προσῆλθες φόβῳ Κυρίου, καὶ ἡ καρδία σου πλήρης δόλου.

Μετάφραση

21  Ο σεβασμός προς τον Κύριον απομακρύνει τα αμαρτήματα . Όταν δε μονίμως ενθρονισθή εις την καρδίαν, απομακρύνει από τον άνθρωπον κάθε οργήν.

22 Άνθρωπος , που κρατεί μέσα σου θυμόν άδικον και εχθρότητα, δεν θα εύρη δικαίωσιν , διότι η ορμή του θυμού του  αποτελεί δι’ αυτόν πτώσιν και καταδίκην.

23 Ο μακρόθυμος επί ολίγον καιρόν θα δείξη υπομονήν , ύστερον δε θα δοθή εις αυτόν ως αμοιβή χαρά και ευφροσύνη.

24 Μέχρις ωρισμένου καιρού θα κρύπτη εντός αυτού και θα κρατή εν τη μακροθυμία του τους λόγους του. Έπειτα όμως τα στόματα των ευσεβών ανθρώπων θα διηγούνται την σύνεσιν αυτού.

25 Εις τους θησαυρούς της σοφίας υπάρχουν τα σοφά αποφθέγματα. Εις δε τον αμαρτωλόν η προς τον Θεόν ευσέβεια είναι πολύ μισητή.

 26 Επιθυμείς να αποκτήσης σοφίαν; Φύλασσε τας εντολάς του Θεού και ο Κύριος θα σου χορηγήση αυτήν.

27 Διότι η σοφία και η μόρφωσις πηγάζουν από τον σεβασμόν προς τον Κύριον , η πίστις δε και η πραότης είναι χαρίσματα της ιδικής του καλωσύνης.

28 Μη γίνεσαι απειθής εις τον φόβον του Κυρίου και μη προσέρχεσαι προς αυτόν με παλίμβουλον και διπρόσωπον καρδίαν.

29 Μη υποκρίνεσαι ενώπιον των ανθρώπων και πρόσεχε εις τους λόγους σου.

30 Μη αλαζονεύεσαι , δια να μη πέσης και προσάψης εις την ζωήν σου εντροπήν. Ο δε Κύριος θα αποκαλύψη τα κρυπτά σου έργα και θα σε ταπεινώση εν μέσω συναθροίσεως του λαού. Διότι δεν προσήλθες με ευλάβειαν πλησίον του Κυρίου , αλλά τουναντίον η καρδία σου ήτο γεμάτη δολιότητα.

Η ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΕΒΔΟΜΗΚΟΝΤΑ

ΕΓΚΡΙΣΕΙ

ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΔΙΑ ΤΟΥ ΥΠ' ΑΡΙΘ. 2340/1485/24/9/1928 ΕΓΓΡΑΦΟΥ

ΚΑΙ ΤΗΣ Δ.ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΔΙΑ ΤΟΥ ΥΠ' ΑΡΙΘ. 3293/4604/19/5/1928 ΕΓΓΡΑΦΟΥ

Κείμενον- Ερμηνευτική απόδοσις

Τόμος Δ΄

ΥΠΟ ΙΩΑΝΝΟΥ Θ. ΚΟΛΙΤΣΑΡΑ

Έκδοση 5η

ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ Η "ΖΩΗ"

ΑΘΗΝΑΙ

(σελ. 271-272)

Μόνο που τους έκανε στο τέλος μία ερώτησι. Έχεις κακία με κανένα;

Όταν ο γέρων Πορφύριος ήταν νεώτερος και υγιής, εξομολογούσε πολλούς πιστούς και, σαν ευσπλαχνικός πατέρας, ό,τι κι αν του λέγανε, τους τα συγχωρούσε όλα.
Μόνο που τους έκανε στο τέλος μία ερώτησι.
Έχεις κακία με κανένα;
Κι άν ένας του έλεγε ότι δεν κρατεί κακία με κανένα, τον αγαπούσε πολύ, άν όμως του έλεγε ότι έχει έχθρα με τον αδελφό του ή τη νύφη του ή με κάποιο άλλο πρόσωπο, άρχιζε να του αναπτύσση το μυστήριο της συγχωρητικότητας και του ελέους προς τον συνάνθρωπο μας, γιατί το πταίσμα του πλησίον μας, όσο μεγάλο κι άν φαίνεται, στην πραγματικότητα, μπροστά στα πταίσματα μας προς το Θεό είναι ελάχιστο κι όμως αυτή τη μεγαλοψυχία μας θα εκμεταλλευθή ο Θεός για να μας συγχωρήση αμαρτίες, για τις οποίες δεν υπάρχει αριθμός. Μάλιστα θάτανε φρικτό και βλακώδες να χαθή ένας άνθρωπος στην αιώνια κόλασι, επειδή δεν θέλει να αποβάλη την κακία και την έχθρα προς τον ομοιοπαθή συνάνθρωπο του.


ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   12 ΙΑΝ 2013 

Όσιος Μιχαήλ του Κλόπσκ, ο δια Χριστόν Σαλός

11 Ιανουαρίου

Ο  άγιος εμφανίστηκε σχεδόν από το πουθενά , στις 23 Ιουνίου 1408 μ.Χ. ή 1412 μ.Χ. , παραμονή της γιορτής του Τιμίου Προδρόμου, ενώ οι μοναχοί στο μοναστήρι του Κλόπσκ, κοντά στο Νόβγκοροντ, έψαλλαν το 2^ο τροπάριο του κανόνα. Ένας μοναχός βγήκε από το ναό για να λιβανίσει το κελί του και προς μεγάλη του έκπληξη ανακάλυψε ένα μοναχό ν’ αντιγράφει υπό το φως των κεριών τις Πράξεις των Αποστόλων. Μόλις τελείωσε ο Όρθρος ειδοποίησε τον Ηγούμενο και με συνοδεία άλλων μοναχών πήγαν εκεί για να τον βρουν να συνεχίζει να γράφει. Σ’ όλες τις ρωτήσεις ο ξένος απαντούσε επαναλαμβάνοντας τις, όπως κάνουν τα παιδιά για να πειράξουν το ένα το άλλο. Στη συνέχεια, νομίζοντας ότι πρόκειται για κάποιο κακό πνεύμα , το λιβάνισαν για ν’ αποκαλύψουν ότι ο ξένος ανάμεσα στους καπνούς από το θυμιατήρι παρέμενε ασυγκίνητος. Τους συνόδεψε στη λειτουργία ψάλλοντας μαζί τους και αργότερα διάβασε στην τράπεζα για να τους υποδείξει τον ευχάριστο τρόπο διαβάσματος , που η γλυκιά και πράα φωνή του σκορπούσε.

Αφού άρεσε στον ηγούμενο, του παραχώρησε ένα κελί, στο οποίο ο άγιος κοιμόταν καταγής. Τροφή του λίγο νερό και λίγο ψωμί. Ασχολούνταν περισσότερο με την προσευχή και τις ολονύκτιες αγρυπνίες και, για να μη γίνει αντιληπτή η άσκησή του, έκανε διάφορες κουταμάρες επιδεικτικά, όπως όταν μια μέρα σκαρφάλωσε στο καμπαναριό και άρχισε να χτυπά τις καμπάνες μ’ όλη του τη δύναμη. Όταν έτρεξαν και τον ρώτησαν τι συμβαίνει , τους απάντησε ότι εκείνη την ώρα γεννιόταν ο άνθρωπος που θα ένωνε όλη τη ρώσικη γη. Πράγματι στις 22 Ιανουαρίου 1440 μ.Χ. γεννήθηκε ο ιδρυτής της ρώσικης αυτοκρατορίας, Ιβάν ο Γ΄.

Κατά τη διάρκεια μιας ξηρασίας η ολόθερμη προσευχή του κάνει ν’  αναβλύσει νερό από μια ξερή πηγή. Άλλοτε κατά τη διάρκεια ενός φοβερού λοιμού επιμένει να θρέψουν τον κόσμο από τ’ αποθέματα της μονής. Στη συνέχεια παίρνει τους μοναχούς και τον ηγούμενο και τους πηγαίνει στις αποθήκες , όπου βλέπουν τα κελάρια τους γεμισμένα πάλι με θαυματουργικό τρόπο. Κάποτε απουσίαζε όλη μέρα από τη μονή και όταν τον ρώτησαν σχετικά απάντησε ότι πέταξε μέχρι την Κωνσταντινούπολη για προσκύνημα. Κατά τη διάρκεια μιας φοβερής καταιγίδας ο όσιος βγήκε έξω και υψώνοντας τα χέρια στον ουρανό άρχισε να προσεύχεται .Ευθύς η θεομηνία σταμάτησε.

Τη μέρα της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος του 1419 μ. Χ. φτάνει στη μονή τους ο πρίγκηπας Κωνσταντίνος Δημητρίεβιτς διωγμένος από το φέουδό του. Κατά τη διάρκεια του φαγητού κοιτάζει επίμονα τον αναγνώστη που διάβαζε από το βιβλίο του Ιώβ. Το ίδιο βράδυ αποκαλύπτει στον ηγούμενο την ταυτότητα του μέχρι τότε άγνωστου ξένου σαλού μοναχού. «Είναι ο Μιχαήλ, γιος του Μάξιμου. Φρόντισέ τον. Είναι από τους δικούς μας». Όταν αργότερα ρωτήθηκε ο ίδιος αν είναι ο πρίγκηπας Μιχαήλ, απάντησε: «Ο Θεός ξέρει». Τελικά ομολόγησε ότι τ’ όνομά του είναι Μιχαήλ , χωρίς ν’ αρνηθεί ή να επιβεβαιώσει τους γαλαζοαίματους δεσμούς του. Στον Κωνσταντίνο προφήτεψε ότι αν κτίσει ένα ναό αφιερωμένο στην  Αγία Τριάδα , θα ανακτούσε το τιμάριό του. Πράγματι, μετά από καιρό, την ημέρα των εγκαινίων αυτού του ναού, φτάνει αντιπροσωπεία της περιοχής του και του αναγγέλλει ότι το φέουδό του είναι και πάλι δικό του. Άλλοτε πάλι προλέγει στον πρίγκηπα Σερμιάκα ότι αν δεν σταματήσει να σπέρνει την διχόνοια, τον περιμένει ο θάνατος. Εκείνος αδιόρθωτος πεθαίνει πρόωρα.

Σαν προφήτης ο Μιχαήλ, προλέγει και την ημέρα του δικού του θανάτου. Καλεί όλους τους μοναχούς και τους αποχαιρετά. Στη συνέχεια πήρε μαζί τους στο ναό όπου κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων και επιστρέφει στο κελί του μ’ ένα θυμιατήρι γεμάτο κάρβουνα αναμμένα και λιβάνι. Το μεσημέρι τον βρίσκουν πεθαμένο , ξαπλωμένο με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος. Ήταν το 1453/ 1455 ή 1456 μ.Χ. Το κελί του γεμάτο από καπνούς και την ευωδία του λιβανιού.

Ο βιογράφος του Αρχιεπισκόπου του Νόβγκοροντ αγίου Ιωνά, διηγείται ότι ο Μιχαήλ πριν πάει στο Κλόπσκ πέρασε από την πόλη τους, όπου στην κεντρική πλατεία τα παιδιά του πετούσαν πέτρες. Εκείνος πρόσεξε ένα παιδάκι σοβαρό να στέκεται παράμερα, κοντά στο ναό. Το πλησίασε , του χάιδεψε τα μαλλιά και σηκώνοντάς το ψηλά, του είπε ότι θα γινόταν Αρχιεπίσκοπος. ‘Ήταν ο Ιωνάς.

Από το βιβλίο “Εμπαίζοντες

«Ημείς μωροί

δια Χριστόν»”

Ίκαρος Πετρίδης

Εκδόσεις: ΜΟΡΦΗ εκδοθήτω

Αθήνα

Μάρτιος 2008

(σελ.21-23)

«ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΑΙ…»«Μικρή η μετάνοιά σου; αλλά μεγάλη του Δεσπότου η φιλανθρωπία»

«Μικρή η μετάνοιά σου; αλλά μεγάλη του Δεσπότου η φιλανθρωπία»

( Ιω. Χρυσόστομος , Migne P.G. 96,1250 )

Κάποτε προσήλθε ενώπιον ενός έμπειρου και σοφού Πνευματικού κάποιος χριστιανός , σε έξαλλη κατάσταση. Η απόγνωση ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του. Η απελπισία είχε κυριέψει την καρδιά του. Όλα του φαίνονταν μαύρα. Το φάσμα της ενοχής πίεζε βαρειά τα στήθη του. Η σκέψη των πολλών του αμαρτιών τον είχε κυριολεκτικά συνθλίψει.

- Πάτερ μου, εγώ είναι αδύνατο να συγχωρηθώ. Έχω κάνει τόσα πολλά και τόσο μεγάλα αμαρτήματα. Δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας για μένα. Δεν θα με δεχθεί, δεν πρέπει να με δεχθεί και να με συγχωρήσει ο Θεός. Είμαι χαμένος για πάντα!

- Για ηρέμησε, παιδί μου, παρατήρησε με αγάπη ο καλός Πνευματικός. Πες μου, σε παρακαλώ, τις αμαρτίες σου.

- Μα υπήρξα άσωτος στη ζωή μου. Έζησα στο βούρκο.

- Την παραβολή του ασώτου την έχεις ακούσει, παιδί μου; Τον άσωτο που έζησε μέσα στο βούρκο, όταν μετανόησε κι επέστρεψε , τον δέχθηκε με τόση αγάπη ο Θεός-πατέρας.

- Ναι, αλλά εγώ έχω αφαιρέσει και ζωή ανθρώπου , επέμεινε ο αμαρτωλός.

- Μήπως και ο ληστής δεν είχε κάνει τα ίδια; Κι όμως μπήκε πρώτος στον παράδεισο, ψιθύρισε ο αγαθός γέρων.

- Μα πάτερ μου, εγώ αδίκησα, έκλεψα, άρπαξα.

- Και ο τελώνης, παιδί μου, τα ίδια είχε κάνει. Κι όμως δικαιώθηκε τελικά.

- Εγώ, όμως , προχώρησα περισσότερο. Εγώ αρνήθηκα τον Χριστό. Καταδίωξα πολλούς ανθρώπους του Χριστού, είπε αγωνιώντας ο εξομολογούμενος.

- Μα και ο Πέτρος αρνήθηκε τον Χριστό. Και ο Παύλος έδιωξε τους ανθρώπους του Θεού.

- Εγώ επί πλέον δείχτηκα άπιστος ως τώρα, αν και είχα πολλές ευκαιρίες να μετανοήσω και να σωθώ.

- Μήπως και ο Θωμάς δεν δείχτηκε άπιστος;

- Ε, λοιπόν, τί θέλετε να πείτε; ξεφώνισε με απορία ο εξομολογούμενος. Μήπως θέλετε να με πείσετε ότι είμαι καλός χριστιανός;

- Όχι, παιδί μου, του παρατήρησε ήρεμα ο Πνευματικός. Απλώς εξετάζω σε ποια αμαρτήματα είσαι ένοχος και βλέπω ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να απελπίζεσαι. Οι αμαρτίες σου είναι πολλές και μεγάλες∙ το αναγνωρίζω. Θα πρέπει όμως να σου τονίσω, ότι πολύ μεγαλύτερη είναι η αγάπη και η ευσπλαχνία του Θεού. Αρκεί να μετανοήσεις ειλικρινά για όλα τα κακά που έχεις κάνει. Συνέχισε , λοιπόν, την εξομολόγηση των αμαρτημάτων σου και να είσαι βέβαιος ότι θα φύγεις από εδώ κατάλευκος, με ελαφρωμένη την ψυχή, απαλλαγμένη την καρδιά σου από το βάρος, καθαρισμένο το εσωτερικό σου από τη βρωμιά, ανακουφισμένη και ειρηνική τη συνείδησή σου. Παιδί μου, δεν γνωρίζεις ότι ο Χριστός έγινε κατάρα «ίνα ημάς εκ της κατάρας ελευθερώση»; ( Γαλ. 3, 10-13 ) . Το πανάχραντο Αίμα Του, που χύθηκε επί του Σταυρού, έχει τη δύναμη να εξαλείψει όλες τις αμαρτίες σου. Εσύ μόνο πίστευε στη θυσία του Κυρίου. Ο Ιησούς σταυρώθηκε για σένα, για μένα , για όλους. Σταυρώθηκε προσωπικά για σένα. Συνειδητοποίησε την τιμή και αποφάσισε. Μη δώσεις πια τόπο στην απόγνωση και την απελπισία. Ο Κύριος δεν ήλθε για τους δικαίους αλλά για τους αμαρτωλούς. «Οὗτος ἁμαρτωλοὺς προσδέχεται» , μαρτυρεί ο ευαγγελιστής ( Λουκ. 15, 2 ) .

Αλήθεια! Πόσοι άνθρωποι δεν αποφεύγουν την Εξομολόγηση και δεν αποδιώχνουν την χάρη της μετανοίας , επειδή αγνοούν τον ωκεανό της ευσπλαχνίας! Καταλαμβάνονται από απογοήτευση και βυθίζονται στο πέλαγος της απελπισίας. Ένα «νέφος αθυμίας τους καλύπτει πάντοθεν», όπως γράφει και ο άγιος Συμεών ο μεταφραστής ( Κατάνυξις, σ.2 ) . Είναι και αυτό ένα όπλο του εχθρού της ψυχής μας, με το οποίο κατορθώνει να κρατεί μακριά από το σωστικό Μυστήριο μυριάδες ανθρώπων. Τους σπείρει τον πανικό. Τους παρουσιάζει εξογκωμένα τα σφάλματά τους και τους γεμίζει απαισιοδοξία. Ο Θεός, τους ψιθυρίζει, δεν πρόκειται να σε συγχωρήσει. Μάταια θέλεις να εξομολογηθείς. Μην πηγαίνεις καθόλου. Είσαι από τώρα καταδικασμένος.

Μήπως με αυτό το τέχνασμα δεν οδήγησε στο θάνατο το δόλιο Ιούδα; Θα μπορούσε ο ταλαίπωρος να μετανοήσει , όπως μετανόησε η αμαρτωλή, ο τελώνης, ο ληστής και τόσοι άλλοι. Και ο Κύριος θα δεχόταν τη μετάνοιά του, όπως δέχθηκε τον Πέτρο, το Θωμά, τον Παύλο. Και θα τον συγχωρούσε για την προδοσία του. Αλλά εκείνος έπεσε στο άλλο άκρον, στην απόγνωση. Η δε απόγνωση τον οδήγησε στην αυτοκτονία. Κι έτσι χάθηκε οριστικά…

(συνεχίζεται)

Από το βιβλίο: «ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ»
Μητροπολίτου πρ. Πειραιώς ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ ΚΑΡΟΥΣΟΥ
ΑΘΗΝΑ 2012
Εκδόσεις: “ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ”

 

ΗΛΙΑΣ   ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   11  ΙΑΝ 2013  

Τελικά ο εγωισμός είναι σκέτη κουταμάρα! Η κενοδοξία μας κάνει κούφιους

Τελικά ο εγωισμός είναι σκέτη κουταμάρα! Η κενοδοξία μας κάνει κούφιους. Όταν κάνομε κάτι για να επιδειχθούμε, καταντούμε άδειοι ψυχικά. Ό,τι κάνομε, μα το κάνομε για να ευχαριστήσομε τον Θεό. ανιδιοτελώς, χωρίς κενοδοξία, χωρίς υπηρηφάνεια, χωρίς εγωισμό, χωρίς, χωρίς…
Δεν πρέπει η ψυχή μας ν’ αντιστέκεται και να λέει, «γιατί το έκανε αυτό ο Θεός, γιατί το άλλο αλλιώς, δεν μπορούσε να το κάνει διαφορετικά;». Όλ’ αυτά δείχνουν μία εσωτερική μικροψυχία και αντίδραση. Δείχνουν την μεγάλα ιδέα που έχομε για τον εαυτό μας, την υπερηφάνειά μας και τον μεγάλο εγωισμό μας. Αυτά τα «γιατί» πολύ βασανίζουν τον άνθρωπο, δημιουργούν αυτό που λέει ο κόσμος «κόμπλεξ». παραδείγματος χάριν, «γιατί να είμαι πολύ ψηλός» ή – το αντίθετο – «πολύ κοντός;». Αυτό δεν φεύγει από μέσα. Και προσεύχεται κανείς και αγρυπνεί, αλλά γίνεται το αντίθετο. Και υποφέρει και αγανακτεί χωρίς αποτέλεσμα. Ενώ με τον Χριστό, με την χάρη φεύγουν όλα. Υπάρχει αυτό το «κάτι» στο βάθος, δηλαδή το «γιατί», αλλ’ η χάρις του Θεού επισκιάζει τον άνθρωπο κι ενώ η ρίζα είναι το κόμπλεξ, εκεί πάνω φυτρώνει τριανταφυλλιά με ωραία τριαντάφυλλα κι όσο ποτίζεται με την πίστη, με την αγάπη, με την υπομονή, με την ταπείνωση, τόσο παύει να έχει δύναμη το κακό και παύει να υπάρχει. δηλαδή δεν εξαφανίζεται, αλλά μαραίνεται. Όσο δεν ποτίζεται η τριανταφυλλιά, τόσο μαραίνεται, ξηραίνεται, χάνεται και αμέσως ξεπετάγεται αγκάθι.


Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλιβίτου, Βίος και Λόγοι
Ι.Μ. Χρυσοπηγής Χανίων

 

ΗΛΙΑΣ ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  11 ΙΑΝ 2013 

Στην πραγματικότητα, η χριστιανική θρησκεία μεταβάλλει τον άνθρωπο και τον θεραπεύει

Στην πραγματικότητα, η χριστιανική θρησκεία μεταβάλλει τον άνθρωπο και τον θεραπεύει. Η κυριότερη, όμως, προϋπόθεση, για να αντιληφθεί και να διακρίνει ο άνθρωπος την αλήθεια, είναι η ταπείνωση. Ο εγωισμός σκοτίζει το νου του ανθρώπου, τον μπερδεύει, τον οδηγεί στην πλάνη, στην αίρεση. Είναι σπουδαίο να κατανοήσει ο άνθρωπος την αλήθεια.

Στις αιρέσεις πάνε όλοι οι μπερδεμένοι. Μπερδεμένα παιδιά μπερδεμένων γονέων.

Πολλές φορές ούτε ο κόπος, ούτε οι μετάνοιες, ούτε οι σταυροί προσελκύουν τη χάρη. Υπάρχουν μυστικά. Το ουσιαστικότερο είναι να φύγεις απ’ τον τύπο και να πηγαίνεις στην ουσία. Ό,τι γίνεται, να γίνεται από αγάπη

Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλιβίτου, Βίος και Λόγοι

Ι.Μ. Χρυσοπηγής Χανίων

 

 ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  11 ΙΑΝ 2013

Δεν έχω χρόνο για προσευχή»

Το ακούμε συχνά το παράπονο, που φαίνεται δικαιολογημένο για πολλούς. Είναι φορτωμένοι με αρκετές ευθύνες και όλη τη μέρα τρέχουν να προλάβουν τις δουλειές τους. Δυσανασχετούν για την κατάσταση αυτή, που κάποτε την αισθάνονται αφόρητη και διαμαρτύρονται: Δεν μου μένει λίγος χρόνος για τον εαυτό μου, δεν προλαβαίνω να κοιτάξω λίγο την ψυχή μου, δεν έχω καθόλου χρόνο για προσευχή.
Ποια είναι η ορθή αντιμετώπιση του προβλήματος, που παρουσιάζεται ιδιαίτερα έντονο σ’ αυτούς που δουλεύουν από το πρωί ως το βράδυ, σ’ αυτούς που χάνουν πολλές ώρες στις χρονοβόρες μετακινήσεις μέσα στις μεγαλουπόλεις, στις πολύτεκνες μητέρες, όταν μάλιστα είναι αναγκασμένες να εργάζονται, στους νέους που σπουδάζουν και τρέχουν στις σχολές, στα φροντιστήρια, στις ξένες γλώσσες κλπ.;
Είναι αλήθεια ότι, για να παλέψει κανείς σωστά στη ζωή του και για να αντιμετωπίσει με επιτυχία τα προβλήματά της, πρέπει να εργασθεί συστηματικά και με επιμέλεια, πρέπει να δώσει χρόνο. Γι΄ αυτό και αισθάνεται συχνά να τον σφίγγουν από παντού οι ανάγκες και χρόνος να μην του μένει.
Είναι όμως απόλυτα σωστή η δικαιολογία; Διότι διαπιστώνουμε ότι συχνά όλα τελικά μπορεί κανείς να τα προλαβαίνει, και μόνο για την ψυχή του να μην του μένει χρόνος. Λίγη προσευχή δεν ευκαιρεί να κάνει. Μέσα όμως στη δίνη των ποικίλων απασχολήσεων βρίσκουμε χρόνο να ξεκουρασθούμε, να ψυχαγωγηθούμε, να ακούσουμε τις ειδήσεις, να εκτονωθούμε κάποτε με πολλές, ίσως άχρηστες, συζητήσεις.
Να προσευχηθούμε δεν προλαβαίνουμε! Αφήσαμε ποτέ, έστω για μία μόνο μέρα, λόγω των πολλών απασχολήσεών μας, το φαγητό; Κανείς δεν το κάνει αυτό. Όσες και αν είναι οι δουλειές μας, έστω και βιαστικά, θα φάμε κάτι. Το φαγητό, που στηρίζει το σώμα, δεν το παραλείπουμε. Την προσευχή, που τρέφει και στηρίζει την ψυχή, πώς τόσο εύκολα την αμελούμε; Δεν έχει η ψυχή πολύ μεγαλύτερη αξία από το σώμα, που με κάθε θυσία το φροντίζουμε;

Χρειάζεται επομένως μια πιο σωστή ιεράρχηση των απασχολήσεών μας. Η ψυχή αξίζει πιο πολύ από το σώμα, η αιωνιότητα από την πρόσκαιρη ζωή. Μην αμελούμε την ψυχή μας. Μην αφήνουμε την προσευχή. Όσες και αν είναι οι δουλειές μας, να βρίσκουμε λίγο χρόνο και για προσευχή· μάλιστα μ’ αυτήν ν’ αρχίζουμε τη μέρα μας, με προσευχή και να την τελειώνουμε. Και ενδιάμεσα σε κάθε ευκαιρία, να στρέφουμε το νου και την καρδιά μας στον Θεό.
Ο Ψαλμωδός, που ασφαλώς είχε κι αυτός τις υποθέσεις του και τα έργα του, «ἐπτάκις τῆς ἡμέρας ᾔνεσά σε», έλεγε. «Ἑσπέρας και πρωΐ και μεσημβρίας» προσευχόταν, δοξολογούσε τον Θεό. «Ἐξεγερθήσομαι ὄρθρου» πρόσθετε· θα σηκωθώ πολύ πρωί για να ψάλω ύμνους στον Θεό. Αλλά και τα μεσάνυχτα ακόμη ξυπνούσε για να προσευχηθεί. «Μεσονύκτιον ἐξεγειρόμην» (Ψαλ. ριη΄ [118] 164, 62· νδ΄ [54] 18· νς΄ [56] 9).
Όταν η ψυχή αγαπά τον Θεό, βρίσκει ευκαιρίες συχνά να επικοινωνεί. Όταν καταλαβαίνει τι είναι η προσευχή.
Πράγματι! Έχουμε καταλάβει τι είναι να απευθύνεται ο μικρός και αμαρτωλός και αδύναμος άνθρωπος στον άπειρο και παντοδύναμο και Τρισάγιο Κύριο του ουρανού και της γης; Τι είναι να μιλάς στον Θεό και Εκείνος να σου απαντά; Να Του λες τα προβλήματα, τους πόνους και τα βάσανά σου και Εκείνος να σε ειρηνεύει, να παρηγορεί την ψυχή σου και να δίνει λύσεις λυτρωτικές και σωτήριες;
Αν ζητήσεις ακρόαση από έναν υπουργό για να του εκθέσεις τα προβλήματά σου και εκείνος σου ορίσει κάποια ώρα για να σε ακούσει, μπορείς να μην παρουσιασθείς στη συνάντηση αυτή, με την πρόφαση ότι έχεις πολλές δουλειές και δεν ευκαιρείς; Μα για τη δική σου εξυπηρέτηση σε καλεί και συ δεν πηγαίνεις; Εσύ έχεις ανάγκη από τη βοήθειά του και εσύ αρνείσαι την επικοινωνία;
Με την προσευχή δεν πηγαίνουμε σε κάποιον μεγάλο υπουργό, που τις περισσότερες φορές δεν μπορεί ουσιαστικά να μας βοηθήσει, και που, αν κάτι μπορεί να κάνει, αυτό αφορά τα πρόσκαιρα προβλήματα της επίγειας ζωής μας. Ούτε πηγαίνουμε σε κάποια αυστηρά καθορισμένη ώρα, που με πολλή δυσκολία κι αυτήν μπορέσαμε να εξασφαλίσουμε.
Με την προσευχή καταφεύγουμε στον Θεό όποια ώρα εμείς θέλουμε και για όση ώρα θέλουμε και όσες φορές θέλουμε, μέρα και νύχτα. Και καταφεύγουμε σ’ Αυτόν που πάντοτε πρόθυμα και με απέραντη αγάπη μας περιμένει και μας ακούει, θέλει να μας βοηθήσει και όλα τα μπορεί, και τα προσωρινά με πολλή ευκολία τακτοποιεί και τα αιώνια με μοναδική φιλανθρωπία εξασφαλίζει. Και εμείς λέμε: «Δεν έχω χρόνο για προσευχή»!
Μα γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να κάνεις, αδελφέ μου, προσευχή και αυτό πρώτο να ζητήσεις: Να σου δώσει χρόνο ο Θεός, που συνέχεια τρέχεις χωρίς να προλαβαίνεις, που αγχώνεσαι και αδημονείς και τίποτε μόνος σου δεν καταφέρνεις.
Αν δώσουμε λίγη ώρα στην προσευχή, θα διαπιστώσουμε ότι πολλαπλασιάζεται ο χρόνος μας. Διότι στη ζωή μας δεν παλεύουμε πια μόνοι μας. Αλλά με την προσευχή έχουμε σύμμαχο τον Θεό. Και βέβαια το να παλεύουμε με βοηθό και συμπαραστάτη τον Θεό, Αυτόν που ειρηνεύει τις ψυχές μας, φωτίζει το νου, ενισχύει τις δυνάμεις, ευλογεί και πλουτίζει τη ζωή μας και μας χαρίζει την ατελεύτητη αιωνιότητα, είναι ασύγκριτα καλύτερο.
Ούτε οι πολλές ασχολίες μας να μας απορροφούν ούτε η ραθυμία του κατώτερου εαυτού μας να μας παρασύρει, ώστε να παραιτούμεθα εύκολα από τον αγώνα της προσευχής. Ας μην ακούμε τον μισάνθρωπο διάβολο, που γνωρίζει καλύτερα από μας τη δύναμη της προσευχής και γι’ αυτό βρίσκει διαρκώς δικαιολογίες και παρακινεί σε αναβολές. Αλλά να κάνουμε αυτό που και ο νους μας καταλαβαίνει ως χρήσιμο και αναγκαίο και η ψυχή μας βαθύτερα ζητεί. Να καταφεύγουμε στον ελεήμονα και παντοδύναμο Θεό για να βρίσκουμε έλεος, χάρη, φως και ζωή, αιώνια και αληθινή.

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2013/01/blog-post_5601.html#ixzz2HYlJtf39
 ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ   11 ΙΑΝ 2013

Ο χριστός είναι παντοδύναμος. Ο πειρασμός είναι σάπιος. Σταυρό δεν φοράς;

Γέροντα, φοβάμαι τα{ταγκαλάκια}διαβολακια !!!!

- Τι να φοβηθής; Τα ταγκαλάκια δεν έχουν καμμιά δύναμη.  Τα όπλα του διαβόλου είναι αδύναμα. Ο Χριστός μας μας έχει οπλίσει με τον Σταυρό Του. Μόνον όταν αφήνουμε τα όπλα τα πνευματικά, τότε ο εχθρός έχει δύναμη. Ένα μικρό σταυρουδάκι έδειξε ένας ορθόδοξος ιερέας σε έναν μάγο και έκανε να τρέμη ο δαίμονας που είχε επικαλεσθή με τις μαγείες του.

Γέροντας Παισιος

 

 ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  11  ΙΑΝ 2013