Ἀφιέρωμα ἀπό τήν συμπληρώσει 14 ἐτῶν ἀπό τῆς εἰς Κύριον μεταστάσεως τοῦ π. Νικολάου, ἀπό τόν ἱερέα Παπαχαράλαμπο Ντελή-Πανουτσακόπουλο, ἐκ Βεσινίου Καλαβρύτων.

Δευτέρα, 6 Ἰανουαρίου 2014

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΠΑΤΡΩΝ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΤΕ ΚΑΙ  ΑΓΙΟΤΟΚΟΣ  ΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ

π. ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΕΤΤΑΣ

ΤΗΝ ΔΕ ΤΕΤΑΡΤΗ ΜΗΝΟΣ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ

ΣΗΜΕΙΟΦΟΡΟΣ π. ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΕΤΤΑΣ

ΘΑΥΜΑΣΤΩΣ ΕΤΕΛΕΥΤΗΣΕ.

Ἀφιέρωμα ἀπό τήν συμπληρώσει 14 ἐτῶν ἀπό τῆς εἰς Κύριον μεταστάσεως τοῦ π. Νικολάου, ἀπό τόν ἱερέα Παπαχαράλαμπο Ντελή-Πανουτσακόπουλο, ἐκ Βεσινίου Καλαβρύτων.

«Καί τίς ἔφυ σοφός καί ἱερός ὧδε, τίς ἔργον ἔρρεξε τοσοῦτον, ὅσον ὁ ἱεροφάντωρ ἤνυσε ἱερεύς Νικόλαος; Ὅς θάνατον παριόντα τρεῖς ἡμερας στέρνοις ἔσχεν. Καί θερμοῖς χερσίν ἁφαῖς ἐξένισεν, τήν δέ τετάρτην ἑαυτοῦ ψυχήν ὡς ἄρτον ὑδύν τῷ Κυρίῳ παρέδωκεν».

Καί ποιός ἐγεννήθηκε ἐδῶ τόσον σοφός, ποιός ἔπραξε τέτοιον ἔργον, σάν αὐτό πού ἐξετέλεσεν ὁ πάνσοφος καί ἱερώτατος π. Νικόλαος Ἀ. Πέττας ὁ ὁποῖος, τόν θάνατον ἐλθόντα, τόν ἐκράτησεν ἐπί τρεῖς ἡμέρες ἐντός τοῦ στέρνου του, προσφέρων εἰς αὐτόν τήν τῶν χεριῶν του θαλπωρήν, καί τήν τετάρτην προσέφερε τήν ψυχή του, ὡς γλυκό ψωμί στόν Χριστό.

Λέγουσιν πολλοί καί ὄντως γεγονός καί ἄποψις ἀντικειμενική τε καί οὐκουμενική ἐστι: Ὅτι ὁ πανδαμάτωρ χρόνος τά πάντα περιέλει ἐν τῇ τῆς λήθης ἀχλύι, ἡ δέ θυμόσοφος λαϊκή σοφία ἐν τῇ πράξει ὁμολογεῖ ὅτι: «Ὅλα τά θαύματα κρατᾶνε τρεῖς ἡμέρες καί τό πιό μεγάλο τέσσερις».

Ὄντως δέ τουτ’ αὐτό πολλάκις παρά τοῖς ἀνθρώποις δίκην ἀξιώματος παραδεδεγμένον ἐστί καί ἐνίοτε δίκην καρμπόν ἐς ἀεί ἐπαναλαμβάνεται ἐν τῷ ἰδίῳ πλάνῳ: Ἐν τῇ γεννήσει γαλοζοαιμάτων, ἐν τῷ θανάτῳ ἐτικετοφορούντων, ….ἐν τῇ «οὐρήσει» τῶν δίκην κομητών  ἐν τοῖς media ἐμφανιζομένων idol of the day, κ.o.κ., ἴδια σκηνικά, παρεμφερεῖς φανφάρες, ἔλ-λόγοι πάτρωνες καί πάρ-ἄλογη ἀνθρωπίνη μάζα.

Δόξα τῷ Κυρίῳ ὅμως ὑπάρχουσιν καί πάμπολλαι ἐξαιρέσεις αἵτινες διαπρυσίως διακηρύττουσιν  ὅτι: τά ὄντως θαυμαστά ἀενάως τε νῦν καί ἀεί τοῖς ἐπαϊοῦσι τε καί μεμυημένοις ἐμφαίνονται, καί οἱ νοοῦντες ἐνόησαν.

Ἕν τοιοῦτον ὑπερφυσικόν γεγονός ἀποτελεῖ καί ἡ προῤῥηθεῖσα ἐκ τοῦ κόσμου τούτου ἔξοδος τοῦ σημειοφόρου πατρός τε καί ἱερέως Νικολάου Πέττα: Ἐξ ἀΰλων χειλέων τοῦ οὐρανοφάντορος Μεγάλου Βασιλείου τῇ πρώτῃ μηνός Ἰανουαρίου 2000 ἀρρήτως ἤκουσεν: «Ἤγγικεν ὁ καιρός τῆς ὑμετέρας ἀπελεύσεως, τέκνον Νικόλαε, γῆ τε καί οὐρανός ἀδυνατοῦσιν γάρ τήν ὑμετέραν λύπην ἵνα ἀντέξωσιν!».

Τῇ δέ Τετάρτη τοῦ αὐτοῦ μηνός ἑαυτοῦ ἁγίαν ψυχήν Χριστῷ τῷ  Θεῷ καί Σωτήρι τῶν ψυχῶν ἡμῶν τε καί ὑμῶν παρέδωκεν, καί ὄντως ἐν τῇ καθιερωμένῃ ἀνταλλαγή εὐχῶν ἐπί τῷ νέῳ τῆς τοῦ Κυρίου χρηστότητος ἐνιαυτῷ εἰσερχομένῳ, ἐξομολόγησεν ἑαυτοῦ ἔξοδον. Μετά δέ τρεῖς ἡμέρας εἰς νέαν Ἱερουσαλήμ, ὡς προήρεικεν ἀπεδήμησεν. Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς ἀνθρώποις αὐτοῦ. Γνωστόν δ’ ἐστιν ἡμῖν καί οὐχί μόνον εἰς τούς ἐν Πατράσιν παροικοῦντας, ὅτι τό μέγεθος τῆς πικρίας, ὅ ἐγεύθη ὁ παμμάκαρ πατήρ, ἐκ «σπείρας» κρατούντων ἱερέων,  καί δή σημειωτέον ἐνταύθα ἐστι, ὅτι: Ὡς κακοί γεγονότες, κακῶς ἀπωλέσθησαν ἐκ τοῦ τοπικοῦ πνευματικοῦ γίγνεσθαι.

Ἐζήλευσαν γάρ, -παρ’ ὡς ἔδει - μιμηθώσιν, τήν δόξαν τοῦ οὐρανοβάμονος πατρός, ὅστις ἔχαιρε τῆς ἀπολύτου ἀγάπης τε καί ἐμπιστοσύνης τοῦ διευρυμένου πνευματικοῦ του ποιμνίου καί δή καί ἐκτός συνόρων τῆς ἐνταῦθα Ἀποστολικῆς Ἱερᾶς τῶν Πατρῶν Μητροπόλεως.

Ἄπειροι συνειδητοποιημένοι Χριστιανοί, προσέτρεχον πρός παρρησίαν εἰς τό ἅγιον αὐτοῦ Ἐπιτραχήλιον, πλείστους δ’ ἐξ αὐτῶν ἡ ἡμετέρα ὑπομηδαμινότης ἐγίγνωσκεν πάλαι τε καί σήμερον. Θαυμαστόν δέ γεγονός ἀποτελεῖ διά τήν ἁγιοπνευματικότητα τοῦ π. Νικολάου ὅτι: καί οἱ πλέον πεπτωκότες μετά τήν μετ’ αὐτοῦ συνάφειάν τε καί παραίνεσιν ἐγένοντο διαπρύσιοι κήρυκες τῆς Ἐκκλησίας καί παραδείγματα καλῶν τε καγαθῶν ἀνθρώπων.

Δυστυχῶς δέ τότε ὀλίγιστοι εἶχον τήν εὐλογίαν, ὅπως ἐννοήσωσι  τήν ἀγγελικήν βιωτήν τοῦ ἀνδρός, συζύγου ἁγίας πρεσβυτέρας Ἀνθῆς, πατρός δώδεκα λαμπρῶν τέκνων, ἀστειρεύτου ἐν τῇ ἐλεημοσύνη κρουνοῦ διά τούς πενομένους ἐν Χριστῷ ἀδελφούς τούς ἐν ταῖς ἐργατικαῖς κατοικίαις παροικοῦντας, ἀξεπεράστου ποιμένος ἁλλομένου τήν σήμερον εἰς ζωήν ὄντως ὄντος.

Κατόπιν ὅμως τῆς θαυμαστῆς αὐτοῦ κοιμήσεως, πολλῶν οἱ ὀφθαλμοί διηνήχθησαν καί πλεῖσται ἐσκοτισμέναι διάνοιαι ἠνεῴχθησαν, καθορῶντές τε καί καθορῶσαι, ἔστω ὀλιγίστας, πνευματικάς ἐμπειρίας, ἅστινας ὑπερβατικῶς ἐβίωνεν ὁ οὐρανοδρόμος τοῦ τότε καί σημειοφόρος τοῦ νῦν,  ἀκάματος λευίτης τοῦ Κυριακοῦ Ἀμπελῶνος, εἰς Ὅν ψυχῇ τε καί σώματι ὡς καιομένη φαεινή λαμπάς ἐσκοτισμένας ἀνθρωπίνας ψυχᾶς ἐφώτιζεν.

Ἀδιαμφισβήτητον δέ γεγονός ἀποτελεῖ διά τούς ἐπαΐοντας, ὅτι: Ἐπί γῆς ὄντως διά τῆς ἀμέμπτου αὐτοῦ ἠθικῆς ὡς διδασκάλου καί τῆς ὑποδειγματικῆς αὐτοῦ ἐν Ἰησοῦ Χριστῷ βιωτῆς, ἐδόξασεν τόν οὐράνιον Πατέρα, καί τήν σήμερον, καί δή πεπτωκυίαν ἡμέραν, ὁ Δικαιοκρίτης Θεός δίδει εἰς τόν ἐθελαναλώμενον πατέρα Νικόλαο τήν χάριν, ἵνα ποιῇ θαυμαστά τε καί ἄρρητα σημεῖα, ἅτινα μαρτυρῶσιν δόξαν Κυρίου ἐπί τῶν ἡγαπημένων παρ’ Αὐτοῦ κηρύκων Του. Ὁ οὐρανοβάμων π. Νικόλαος μεσιτεύει ὑπέρ τῶν ἠλπιζόντων ἐν αὐτῷ, ὡς ἕτερος Ἅγιος Νικόλαος Πλανᾶς, καί ὄντως παράλληλοι ὑπῆρξαν Αὐτῶν οἱ βίοι.

Ἐθελόθυτοι γάρ ποιμένες ὑπῆρξαν διά τήν τῶν ἀνθρώπων ἐν Χριστῷ οἰκοδόμησιν. Θαυμάσιον εἰσέτι γεγονός ἐστι ὅτι: Πέραν τῆς τοῦ λαοῦ ἁθρόας τε καί αὐθορμήτου ὁμολογίας περί τῆς τοῦ πατρός Νικολάου ἁγιοπνευματικότητος, καί πλεῖστοι Μέγιστοι Ἐκκλησιαστικοί Ταγοί τῆς Μεγάλης του Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Ἐκκλησίας, ἐπαίρωσιν ἅμα τε καί ἐπαινῶσιν, τήν τοῦ ὄντως Ἱερέως Νικολάου Πέττα ἁγίαν ζωήν. Φωτεινά Ὀρθόδοξα Μετέωρα τῆς σήμερον καί φαεινοί ὀδοδεῖκται τῆς ὄντως οὔσης Ζωῆς τίμησαν, τιμῶσιν καί ἐξαίρωσιν τήν τοῦ πατρός σεπτοτάτην μορφήν: Ὅπως ὁ Ἅγιος Πρωτεπιστάτης τοῦ Ἁγίου Ὅρους,  Γέροντας Πατήρ Μάξιμος Ἰβηρίτης. Ὅστις ἐπιμελήθη μετά ζώσης γραφίδος, ψυχωφελοῦς πονήματος διά τήν τοῦ π. Νικολάου μετά τῆς σεπτῆς αὐτοῦ πρεσβυτέρας Ἀνθῆς ζωήν «Νέαι ἡγιασμέναι μορφαί εἰς τόν ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου». Ὡσαύτως καί ὁ Ἱερώτατός τε καί Μεγαλοφωνότατος Ποιμενάρχης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως, Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης καί Δεσπότης κ.κ. Ἱερεμίας. Ἐφέτος μάλιστα κατόπιν εὐλογίας τε καί προτροπῆς καί ὑπό τῆς αἰγίδος  Αὐτοῦ Σεβασμιώτητος, ἐξεδόθη ὑπέροχόν τε καί πνευματικώτατον «Ἑορτολόγιον τοῦ 2014»,  ἀφιερωμένον εἰς τό τεράστιον Ἐκκλησιαστικόν μέγεθος τοῦ π. Γερβασίου Παρασκευοπούλου, ὅστις ἀποτελεῖ ὁλόκληρον πνευματικήν παιδείαν δι’ ἅπαντα τόν Ὀρθόδοξον κόσμον, τά δέ πνευματικά Αὐτοῦ τέκνα συνεχίζωσιν τό ἅγιον ἔργον του, καθώς αὐτοῖς προσετάξατο ὁ φωτοειδής αὐτῶν Πατήρ. Ἀξιώτατα δ’ Αὐτοῦ τέκνα ὑπῆρξαν καί αἱ ἡγιασμέναι ψυχαί τοῦ π. Νικολάου Πέττα καί τῆς πρεσβυτέρας του Ἀνθῆς.

ΠΡΟΛΟΓΙΚΟΝ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΚΑΘΗΓ. ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΑΡΡΑ

Ἐν τῷ ἀρχείῳ τοῦ ἀειμνήστου καί εὐλαβεστάτου ἱερέως π. Νικολάου Πέττα, τοῦ ἐκ Πατρῶν, τόν ὁποῖον εἶχον τήν μεγάλην τιμήν καί τήν ἰδιαιτέραν εὐλογίαν νά γνωρίσω μίαν διετίαν πρό τῆς μακαρίας κοιμήσεως αὐτοῦ καί νά ἐκτιμήσω τάς πανθολογουμένας χριστιανικάς ἀρετάς, δι᾽ ὧν περιεκοσμεῖτο, σῴζεται δωδεκασέλιδον χειρόγραφον, συνταχθέν παρά τοῦ ἰδίου, κατόπιν αἰτήσεως τοῦ Παναγιώτου Ἀντ. Λόη, τελωνειακοῦ, καταγομένου καί ἐκείνου ἐκ τῆς πόλεως τῶν Πατρῶν. Ἐν αὐτῷ καταγράφονται βιωματικαί ἀναμνήσεις περί τοῦ ἀοιδίμου Γέροντος καί ὁσίου ἀνδρός π. Γερβασίου Παρασκευοπούλου, ἀπό τῆς κοιμήσεως τοῦ ὁποίου συμπληροῦνται ἤδη πεντηκονταετία. Ὁ μακαριστός π. Γερβάσιος ἦτο πνευματικός πατήρ τοῦ π. Νικολάου, ἀλλά καί τῆς προσφάτως μεταστάσης πρεσβυτέρας αὐτοῦ Ἀνθῆς, οἱ ὁποῖοι, ὡς εἰκός, καλῶς ἐγνώριζον τόν ἄνδρα καί τά μάλα ὠφελήθησαν παρ᾽ αὐτοῦ εἰς τήν κατά Χριστόν ζωήν.

Τό χειρόγραφον, ὡς ῥητῶς καί εὐκρινῶς σημειοῦται ἐν τῇ τελευταίᾳ σελίδι αὐτοῦ, παρεδόθη τήν 10-3-1998 ὑπό τοῦ συγγραφέως εἰς τόν Π. Λόην, ὅστις ἔμελλε νά χρησιμοποιήσῃ αὐτό μετ’ ἄλλων μαρτυριῶν καί  στοιχείων παρά πνευματικῶν τέκνων τοῦ π. Γερβασίου πρός ἐκπόνησιν σχετικῶν μελετῶν περί τοῦ σεβασμίου Γέροντος. Ἀλλά τό συλλεγέν ὑλικόν ἦτο μέγα καί πολύ καί διά τοῦτο ὁ ἀείμνηστος Π. Λόης ἐδημοσίευσεν ἐπιλεκτικῶς στοιχεῖα μόνον ἐκ τῶν δύο πρώτων σελίδων τοῦ περί οὗ ὁ λόγος χειρογράφου.

Ἐπειδή ἀναμφιβόλως ἡ δημοσίευσις τοιούτων μαρτυριῶν καί στοιχείων περί τοῦ βίου καί τῆς δράσεως μεγάλων προσωπικοτήτων, καί δή καί ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν, ὁποῖος ὑπῆρξεν ὁ π. Γερβάσιος, ὄχι μόνον συντελεῖ εἰς τήν προβολήν καί ἀνάδειξιν προτύπων φωτοειδῶν εἰς καιρούς πνευματικῆς αὐχμηρότητος, οἷοι καί οἱ παρόντες, ἀλλά καί ἀποτελοῦν συμβολήν εἰς τήν τοπικήν καί κατ᾽ ἐπέκτασιν τήν ἐκκλησιαστικήν ἱστορίαν τῆς χριστιανικῆς ἡμῶν χώρας, χαιρετίζομεν τήν ἔκδοσιν τοῦ χειρογράφου ἐν τῷ πλαισίῳ τοῦ Ἑορτολογίου 2014 τοῦ ἀφιερωμένου εἰς τόν π. Γερβάσιον. Πρός δέ εὐχαριστοῦμεν διά τήν εὐλογίαν καί συγχαίρομεν καί διά τήν πρωτοβουλίαν αὐτήν τόν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως κ. Ἰερεμίαν, ἔξοχον ἐκκλησιαστικόν ἄνδρα, ἄξιον Ποιμενάρχην τῆς ἁγιοτόκου αὐτῆς παροικίας καί ὀτρηρόν καί ἄοκνον ἐργάτην ἐν τῇ περιοχῇ τῶν Βιβλικῶν Σπουδῶν, πρός ὅν εὐγνώμονες διατελοῦμεν, ἀνθ᾽ ὧν ὑπέρ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καί τῆς ἐπιστήμης καί μετά πολλοῦ μόχθου ποιεῖ.  

Ἀναρτήθηκε ἀπό: Priest Zastovis – Romanou Charalampos (http://agiosdimitriosromanou.blogspot.gr)

Η μετάνοια μας καθαρίζει από τις αμαρτίες και μας συνδέει με τον Θεό.

«Λουσθήτε και καθαρισθήτε, διώξτε την πονηρία από τις ψυχές σας ∙ μάθετε να κάνετε το καλό» ( Ησ. 1, 16-17 ). Και ποίο είναι το καλό που προστάζεις; «Βοηθείστε τον ορφανό και δώστε στην χήρα το δίκιο της». Δεν δίνει βαρειές εντολές ,αλλά διατάζει όσα και η ανθρώπινη φύσις υποδεικνύει , ότι δηλαδή η γυναίκα χρειάζεται ευσπλαχνία. «Και ελάτε να κουβεντιάσουμε , λέγει ο Κύριος» ( Ησ. 1,18 ) . Κάνετε κάτι μικρό κι εγώ θα προσθέσω το υπόλοιπο∙ δώστε μου το λίγο κι εγώ θα σας χαρίσω το όλο. «Ελάτε». Και πού να έλθουμε; Σε μένα που ερεθίσατε, που εξωργίσατε, σε μένα που είπα∙ «Δεν σας ακούω», για να φοβηθήτε την απειλή μου και με την μετάνοιά σας  ας να διώξετε την οργή μου. Ελάτε προς εμένα που δεν σας ακούω, για να σας ακούσω. Και τί θα μου προσφέρης; Τέλεια θεραπεία, που δεν αφήνει ίχνος, δεν αφήνει σημάδι, δεν αφήνει ουλή. «Ελάτε να συζητήσουμε, λέει ο Κύριος»∙ και προσθέτει: «Κι αν οι αμαρτίες σας είναι σαν το κόκκινο ρούχο, θα τις κάνω λευκές σαν το χιόνι» ( Ησ. 1,18 ) . Μήπως υπάρχη κάπου σημάδι; Μήπως υπάρχει κάπου ρυτίδα μαζί με άσπρο και αστραφτερό χρώμα; «Κι αν οι αμαρτίες σας είναι κατακόκκινες , θα τις ασπρίσω σαν το μαλλί των προβάτων». Μήπως υπάρχουν κάπου μελανιές; Μήπως υπάρχει κηλίδα; Όχι! Και πώς κατορθώνονται αυτά; Μήπως άλλες είναι οι υποσχέσεις; Όχι. Το αψευδές στόμα του Κυρίου τα είπε αυτά. Και είδες όχι μόνο το μέγεθος των υποσχέσεων, αλλά και το μεγαλείο Εκείνου που δώρησε αυτά. Διότι στον Θεό, που έχει τη δύναμι να καθαρίση τον αμαρτωλό από κάθε ρύπο, τα πάντα είναι δυνατά.

Λοιπόν, αφού ακούσαμε αυτά και αφού γνωρίζουμε το φάρμακο της μετανοίας , ας Τον δοξολογήσουμε , διότι σ’ Αυτόν ανήκει η δόξα και η δύναμις στον αιώνα , Αμήν.

( Περί μετανοίας , Η΄, ΕΠΕ 30, 286-310. PG 49, 336- 344 )

Από το βιβλίο: «ΜΕΤΑΝΟΙΑ , ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΙΣ, ΝΗΣΤΕΙΑ, ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ»

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Χρυσοστομικός Άμβων

ΣΤ΄»

2η Έκδοσις

( Επηυξημένη και βελτιωμένη)

Έκδοσις: Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου

Νέα Σκήτη Αγ. Όρους

2008

ΩΦΕΛΙΜΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣ

Ερώτηση: Υπάρχει Θεός;

Απάντηση: Τα Έργα της Δημιουργίας που βλέπεις γύρω σου φωνάζουν «υπάρχει Θεός». Σκέψου ότι δεν υπάρχει οικοδομή χωρίς οικοδόμο. Σκέψου ακόμη ότι αν δεν υπήρχε Θεός δεν θα μπορούσε να στέκεται όρθια επί χιλιάδες χρόνια η Εκκλησία του Χριστού, η οποία συνεχώς πολεμάται με μανία από τους ειδωλολάτρες όλων των εποχών.

Ερώτηση: Αφού υπάρχει Θεός , γιατί γίνονται τόσες αδικίες στον κόσμο;

Απάντηση: Οι αδικίες δεν γίνονται από το Θεό , αλλά είναι αποτέλεσμα του εγωισμού του ανθρώπου και της κακίας του Σατανά.

Ερώτηση: Γιατί ο Θεός που είναι παντοδύναμος δεν εμποδίζει τον εγωισμό του ανθρώπου και την κακία του Σατανά;

Απάντηση: Αν ο Θεός εμπόδιζε τον άνθρωπο από του να εκδηλώνεται ελεύθερα θα ήταν Θεός βίας και εξαναγκασμού. Κι αν δεν άφηνε τον Σατανά να πειράζει τον άνθρωπο δεν θα δοκιμαζόταν η πίστη του ανθρώπου, ούτε θα γυμναζόταν η ταπείνωση και η υπομονή του.

Ερώτηση: Εντάξει, δεχόμαστε ότι υπάρχει Θεός , αλλά, τότε ποιό από τα τόσα θρησκεύματα του κόσμου τον πιστεύει σωστά; Και με βάση τίνος θρησκεύματος το περιεχόμενο θα κρίνει ο Θεός τους ανθρώπους;

Απάντηση: Ο Θεός έδωσε στον κάθε άνθρωπο συνείδηση για να ξεχωρίζει το καλό από το κακό και με βάση αυτή τη συνείδηση θα κρίνει∙  γιατί την ώρα της κρίσεως η συνείδησή σου θα σε υπερασπίσει ή θα σε κατηγορήσει. Ο άνθρωπος, παραδείγματος χάρη, που έζησε στην Ελλάδα και δεν πίστεψε στα όσα η Ορθόδοξη Εκκλησία κήρυξε, θα κατηγορηθεί από την ίδια τη συνείδησή του επειδή άκουσε για το σωτήριο έργο του Χριστού, άκουσε και είδε θαύματα, άκουσε για την ανάγκη του καθαρισμού της ψυχής με τα μυστήρια: του ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ, της ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ, (ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΩΣ) , Θ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ, άκουσε τις καμπάνες της Εκκλησίας , αλλά τ’ απέρριψε όλα αυτά εγωιστικά με διάφορες προφάσεις «προφάσεις εν αμαρτίαις».

Ερώτηση: Πώς να πας στην Εκκλησία έτσι όπως την έχουν καταντήσει οι παπάδες; Και σε ποιον παπά να εμπιστευθείς την εξομολόγησή σου;

Απάντηση: Στο εικοστό τρίτο κεφάλαιο του κατά Ματθαίο ευαγγελίου λέει ο Θεάνθρωπος Ιησούς, ότι πρέπει να ακούμε τα λόγια που λέγονται στην Εκκλησία και να τα εφαρμόζουμε γιατί είναι λόγια του Θεού, ανεξάρτητα από το αν τα εφαρμόζουν ή όχι αυτοί που τα λένε. Όσο για το ζήτημα της εμπιστοσύνης της εξομολογήσεώς σου στον παπά, πρέπει να ξέρεις ότι υπάρχει το «απόρρητο της εξομολογήσεως», δηλαδή η τήρηση της μυστικότητος της εξομολογήσεως, αλλά εάν ο παπάς δεν τα τηρήσει, τότε είναι υπεύθυνος και υπόλογος απέναντι στη συνείδησή του και την Εκκλησία∙ εσύ  όμως,  ο εξομολογούμενος , είσαι κερδισμένος στην περίπτωση αυτή, γιατί όσο έρχονται οι αμαρτίες σου στ’ αυτιά πολλών χριστιανών τόσο πετυχαίνεις καλύτερα το σκοπό της εξομολογήσεως, που είναι η     ταπείνωση! Γι’ αυτό οι πρώτοι χριστιανοί έλεγαν τις αμαρτίες τους δημοσίως σε όλο το Εκκλησίασμα . Ήξεραν δε οι χριστιανοί αυτοί, πως κι αν ακόμη από τη δημοσιότητα αυτή θα τους κατεδίκαζε κάποιος σε θάνατο, θα θανατωνόταν μόνο το σώμα, η δε ψυχή θα πήγαινε καθαρή στην αιώνια χαρά του Κυρίου της Ιησού Χριστού.

Ερώτηση: Και ποιός μπορεί σήμερα να είναι τέτοιος χριστιανός; Ποιός μπορεί ν’ αντισταθεί και να πάει κόντρα στις σύγχρονες απαιτήσεις;

Απάντηση: Όταν ο Απόστολος Πέτρος έκαμε περίπου την ίδια ερώτηση στον Χριστό, εκείνος του απάντησε: «Αυτά που οι άνθρωποι νομίζουν αδύνατο, είναι δυνατά για το Θεό». Αυτό σημαίνει ότι για τον άνθρωπο που πιστεύει σωστά στο Θεό (Πατέρα, Υιό και Άγιο Πνεύμα ) και εκτελεί τις εντολές Του, η λογική υποτάσσεται στην πίστη∙ και μόνο σε μία τέτοια κυρίαρχη πίστη μπορεί ο άνθρωπος να σταυρώσει τον εγωισμό του, να θανατώσει το κοσμικό του φρόνημα ( να αποφεύγει δηλαδή κάθε αμαρτωλή συνήθεια του κόσμου) , και να γίνει ο καινούριος , αναγεννημένος άνθρωπος που θα μπορεί να αγαπά τον εχθρό του, να συγχωρεί τον αδελφό του, να κοινωνεί συνειδητά Σώμα και Αίμα Χριστού, να Εκκλησιάζεται αγόγγυστα και να αισθάνεται έτοιμος πάντοτε για το μεγάλο ταξίδι που κάποτε ο κάθε άνθρωπος θα πραγματοποιήσει. Το σκέπτεσαι, αδελφέ μου;

Σε παρακαλώ, εσύ που διάβασες αυτό το χαρτί, μη το σχίσεις.

Δώσ’ το και σε άλλη ψυχή να το διαβάσει∙ πού ξέρεις , μπορεί

η ψυχή αυτή να σωθεί εξαιτίας σου.

ΥΠΟ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

ΚΑΤΗΧΗΤΟΥ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔ. ΧΡΙΣΤΙΑΝ. ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Φαινόμενο "πνευματικών μπαμπουϊνων

Ένας μεγάλος κίνδυνος τής εποχής μας και η κίνηση αυτών πού έρχονται στήν Ορθοδοξία είναι αυτό πού κάποιος μπορεί νά αποκαλέσει, σέ πολύ απλή γλώσσα, φαινόμενο <<πνευματικών μπαμπουϊνων>>, δήλ., ανθρώπων πού είναι φαινομενικά Ορθόδοξοι καί υπερηφανεύονται ακόμη ότι είναι πολύ σωστοί στήν Ορθοδοξία τους, αλλά βαθιά μέσα τους δέν έχουν αλάξει πραγματικά, δέν καλλιεργούνται στήν Ορθοδοξία και παραμένουν κομμάτι τού σύγχρονου κόσμου, τό οποίο έχει βάλει ρίζες στόν αντί-χριστιανισμό. Επειδή δέν καλλιεργούνται, δέν βλέπουν τή σύγκρουση μεταξύ τής αλιθινής Ορθοδοξίας και του κόσμου πού δέν έχουν αφήσει πίσω τους. Σε αντιδιαστολή μέ αυτό, μιά μεταστροφή στήν αληθινή Ορθοδοξία πρέπει να είναι ολοκληρωτική, πρέπει νά έχει επιπτώσεις σε όλα: στόν τρόπο που κάποιος κοιτάζει τα πράγματα και πού αξιολογεί καθετί στήν ζωή του. Αλλιώς, η Ορθοδοξία γίνεται άλλη μία αίρεση, η οποία διαφοροποιείται μόνον εξωτερικά από άλλες αιρέσεις όπως ο Μορμονισμός. Εάν κάποιος κοιτάξει σε όλες τίς αιρέσεις, είναι όλες στό ίδιο επίπεδο, είναι όλες σάν μία μόνο διάσταση, που δέν έχουν τίποτα πιό βαθύ και διαφέρουν μόνο κατά τό δόγμα. Εάν η Ορθοδοξία είναι μία από αυτές, τότε δέν είναι η αλήθεια, αλλά απλώς μία αίρεση μέσα στίς πολλές. Αλλά ή Ορθοδοξία είναι κυρίως ή Αλήθεια, η οποία θά έπρεπε να αλλάξει ολοσχερώς τη ζωή κάποιου. Γι' αυτό, προκειμένου νά έχουμε αυτή τήν ολική Ορθόδοξη άποψη γιά τόν κόσμο, πρέπει συνεχώς νά μορφωνόμαστε, να πηγαίνουμε βαθύτερα καί ευρύτερα...

π. Σεραφείμ Ρόουζ
"Η ζωή και τα έργα του" τόμος Β'

Φως!

«ὁ λαὸς ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα»

(Ματθ. 4, 16 )

ΕΙΧΑ διαβάσει, αγαπητοί μου, ότι κάποιος πήρε ένα παιδί και το ‘κλεισε σε μια σπηλιά. Δεν το άφησε να πεθάνη. Φρόντιζε για το παιδί που το περιώρισε στο σκοτεινό εκείνο μέρος της γης. Είχε κάποιο σκοπό που το έκανε αυτό. Το παιδί μέσ’  στη σπηλιά δεν έβλεπε τίποτε. Ζούσε στο σκοτάδι. Μέρα και νύχτα εκεί ήταν το ίδιο. Είχε πια συνηθίσει στο σκοτάδι. Αλλ’ όταν το παιδί κάπως μεγάλωσε και ήταν σε θέσι να παρατηρή και να κρίνη, ήρθε εκείνος που το έφερε και το πήρε. Το έβγαλε από τη σπηλιά. Τη στιγμή εκείνη η αυγή γλυκοχάραζε. Ο ήλιος σιγά-σιγά έβγαινε και σκορπούσε το γλυκό του φως στη γη. Το παιδί πρώτη φορά έβλεπε τον ήλιο. Βλέποντάς τον στάθηκε και θαύμαζε . Η πρώτη ερώτηση του παιδιού ήταν∙ «Ποιός έκανε τον ήλιο;». Ο Θεός , παιδί μου», του απάντησαν, «ο Θεός έκανε τον ήλιο, όπως έκανε  και όλα τα άλλα που βλέπεις». «Δόξα σοι, ὁ Θεός∙ δόξα σοι τῷ δείξαντι τὸ φῶς», είπε ο μικρός.

Δυστυχώς εμείς συνηθίσαμε να βλέπουμε κάθε μέρα τον ήλιο που μας φωτίζει και μας θερμαίνει δωρεάν. Ο ήλιος δεν είναι, βλέπετε, εταιρεία εκμεταλλεύσεως, δεν είναι Δ.Ε.Η. , για να μας ζητάη κάθε μέρα πληρωμή για το φως που μας δίνει. Και τί πλούσιο φως είναι αυτό που μας δίνει ο ήλιος! Όλες οι ηλεκτρικές εταιρείες του κόσμου δεν φθάνουν να μας δώσουν το φως  που μας δίνει ο ήλιος σε μια μέρα. Δωρεάν και άφθονο μας στέλνει το φως ο Μεγαλοδύναμος. Κ’ εμείς ένα ευχαριστώ δεν λέμε. Δεν πηγαίνουμε στην εκκλησία για να πούμε κ’ εμείς το «Δόξα σου, τω  δείξαντι το φως». Και είναι ο ήλιος η μόνη ευεργεσία του Θεού;…

Αλλά εγώ δεν θέλω να σας μιλήσω για τον ήλιο. Θέλω να σας μιλήσω για κάποιο άλλο φως, που είναι πολύ ανώτερο από τον ήλιο. Όπως το παιδί ήταν κλεισμένο μέσα στη σπηλιά και δεν έβλεπε τίποτε, έτσι και οι άνθρωποι όλου του κόσμου ζούσαν μέσα σε μια απέραντη σπηλιά, ζούσαν στο σκοτάδι. Σκοτάδι όχι του σώματος αλλά της ψυχής. Δεν γνώριζε ποιος είναι ο αληθινός Θεός. Λάτρευαν τα είδωλα. Θεοί γι’ αυτούς ήταν τα άστρα, τα δέντρα, τα ποτάμια , οι θάλασσες, τα διάφορα ζώα. Λάτρευαν για θεούς τις γάτες, τα φίδια, τα άγρια θηρία. Λάτρευαν τα κρεμμύδια και τα σκόρδα. Λάτρευαν τα πιο ευτελή πράγματα.

Μεσάνυχτα είχαν ως προς την πίστι στον αληθινό Θεό κι αυτοί οι πρόγονοί μας, οι αρχαίοι Έλληνες , που είχαν φθάσει σ’ ένα κολοφώνα γνώσεως και επιστήμης και καυχώνταν για τον πολιτισμό τους, και ωνόμαζαν τους άλλους ανθρώπους βαρβάρους. Κι αυτοί στο ζήτημα της θρησκείας δεν διέφεραν  από τους άλλους λαούς. Είχαν άγνοια της αληθινής θρησκείας. Τούτο φανερώνει και ο βωμός που είχαν στήσει στην Αθήνα με την επιγραφή «ἀγνώστῳ Θεῷ» ( Πραξ. 17, 23 ) . Και όχι μόνο ο πολύς λαός ζούσε μέσα στην πλάνη, στην ειδωλολατρία, αλλά κι αυτοί οι μεγαλύτεροι φιλόσοφοι δεν είχαν καθαρή ιδέα για το Θεό. Κάτι βέβαια έλεγαν αλλά δεν είχαν τη δύναμι να το διαδώσουν και να το κάνουν πίστι του λαού. Όταν ο πιο ένδοξος φιλόσοφος της αρχαίας Ελλάδας , ο Σωκράτης , τόλμησε κάτι να πη για τη λατρεία του αληθινού Θεού, οι Αθηναίοι τον καταδίκασαν να πιή το κώνειο, το δηλητήριο με το οποίο θανάτωναν εκείνους που δεν πίστευαν στη θρησκεία των ειδώλων. Αλλ’ ο Σωκράτης προτού να πεθάνη, στην απολογία που έκανε στους δικαστάς του, είπε περίπου τα εξής:

«Εγώ, αγαπητοί μου Αθηναίοι, ήμουν σαν τη βουκέντρα που κρατάει ο γεωργός για να κεντάη τα βόδια να σύρουν το αλέτρι και να καλλιεργήται το χωράφι. Διαρκώς σας ξυπνούσα∙ δεν σας άφηνα να κοιμηθήτε. Τώρα που με καταδικάζετε σε θάνατο θα πέσετε σ’ ένα βαθύ ύπνο, και κανείς πια δεν θα μπορέση να σας ξυπνήση. Θα κοιμάστε μέχρις ότου σας λυπηθή ο Θεός και σας στείλη εκείνον που θα σας ξυπνήση από το λήθαργό σας…».

Και Εκείνος, που κάπως θαμπά τον έβλεπα στο βάθος των αιώνων ο Σωκράτης, Εκείνος, που καθαρώτερα τον έβλεπαν και τον προανήγγελαν πριν  από αιώνες ολόκληρους οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, ήρθε. Είναι ο Χριστός. Ήρθε σαν το λαμπρό φως του ήλιου, που με την ανατολή του σκορπίζει τα σκοτάδια της νύχτας και δίνει ομορφιά σε όλα τα πράγματα και ζεσταίνει αυτούς που κρυώνουν και κάνει τα στάχυα να μεστώνουν και τους καρπούς να ωριμάζουν και τα σταφύλια να γίνωνται γλυκό κρασί. Ναι! Ο Χριστός είναι το φως. Το μέγα φως , που ο Ησαΐας ο προφήτης οκτακόσια χρόνια ενωρίτερα προανήγγειλε ότι θα ανέτελλε στον κόσμο ( βλ. Ησ . 9,2 ) .

Φως είναι ο Χριστός. Φως η διδασκαλία του. Φως τα θαύματά του. Φως ο άγιος βίος του. Φως τα σεπτά του πάθη. Φως η ανάστασί του. Φως η ανάληψί του. Ο Χριστός είναι όλος φως. Ο Χριστός είναι ο ήλιος των ψυχών.

Θέλεις, άνθρωπε, να δης το πνευματικό αυτό φως; Άκουσέ με. Πάρε στα χέρια σου το Ευαγγέλιο, άνοιξέ το και άρχισε να το διαβάζης∙ όχι όπως διαβάζης μια εφημερίδα ή οποιοδήποτε βιβλίο, αλλά να το διαβάζης με την πίστι, ότι στο βιβλίο στο βιβλίο αυτό μιλάει ο Κύριος. Διάβαζέ το με ταπείνωσι. Διάβαζέ το καθημερινώς. Τουλάχιστον ένα κεφάλαιο κάθε μέρα . Θα αισθάνεσαι , ότι ουράνιο φως πλημμυρίζει τον ψυχικό σου κόσμο, και γεμάτος ευγνωμοσύνη θα λες στον Θεό∙ «Δόξα σοι,  τῷ δείξαντι τὸ φῶς». Θέλεις άνθρωπε να δης το πνευματικό  φως; Άκουσέ με. Όταν την Κυριακή ακούς την καμπάνα να χτυπάη , σήκω από το κρεβάτι σου, ντύσου γρήγορα και πήγαινε στην εκκλησία. Άναψε το κερί σου, κάνε κανονικά το σταυρό σου και στάσου με ευλάβεια σε κάποια γωνιά του ναού. Η καρδιά σου στο Χριστό∙ τα μάτια σου στις ιερές εικόνες∙ τα αυτιά σου στα λόγια που ψάλλουν οι ψάλτες και οι ιερείς. Είναι λόγια χρυσά, είναι λόγια φωτεινά, είναι λόγια που παρηγορούν τις πονεμένες ψυχές , είναι λόγια που ξυπνούν τους αμαρτωλούς και φέρνουν δάκρυα στα μάτια τους. Αν έτσι με ευλάβεια και προσοχή παρακολουθήσης όλα όσα λέγονται και γίνονται στη θεία λειτουργία, , τότε στο τέλος θα δης κ’ εσύ μέσ’ στην καρδιά σου το φως του Χριστού . Και μαζί με όλο το εκκλησίασμα θα πης το «Εἴδομεν τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, ἐλάβομεν Πνεῦμα ἐπουράνιον, εὕρομεν πίστιν ἀληθῆ, ἀδιαίρετον Τριάδα προσκυνοῦντες· αὕτη γὰρ ἡμᾶς ἔσωσεν».

Πηγή: «ΚΥΡΙΑΚΗ»

ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ Ν. ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΡ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ

ΕΚΔΟΣΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ

ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ «Ο ΣΤΑΥΡΟΣ»

Εκπληκτικός θαυματουργός

… Σε κάποια άλλη περίσταση ο ίδιος ο Αγ. Σεραφείμ ανέφερε τα ακόλουθα γεγονότα. «Δυο μοναχές , οι οποίες είχαν ανέλθει και οι δύο στο αξίωμα της Ηγουμένης, πέθαναν. Ο Κύριος μου φανέρωσε πως είχαν υποβληθεί οι ψυχές τους στις δοκιμασίες των πνευμάτων του αέρα, πως είχαν δοκιμασθεί και πως είχαν καταδικασθεί. Για τρεις ημέρες και νύχτες προσευχόμουν, ο άθλιος εγώ, ικετεύοντας την Θεομήτορα για αυτές και ο Κύριος με την αγαθότητά Του τις συγχώρησε δια μέσου των προσευχών Της Μητέρας του Θεού∙ πέρασαν όλες τις εναέριες δοκιμασίες και έλαβαν την συγχώρεση μέσω του ελέους του Θεού».

Το νερό της πηγής του Αγ. Σεραφείμ είχε ιδιαίτερη θεραπευτική δύναμη σύμφωνα με την προσευχή του, ακόμη και κατά τη διάρκεια της επίγειας ζωής του.

Ο Ιερομόναχος Αναστάσιος του Σαρώφ ανέφερε ότι κάποτε συνέβη να είναι μαζί με τον π. Σεραφείμ ο οποίος του είπε κατά την διάρκεια της συζητήσεώς τους: «προσευχήθηκα , Πατέρα, ώστε αυτό το νερό της πηγής να έχει την δύναμη να θεραπεύει ασθένειες».

Η προσευχή αυτή του Αγίου, ο οποίος ακόμη και τότε είχε μεγάλη παρρησία προς τον Θεό , εξηγεί δύο γεγονότα: πρώτον: ότι το νερό από την πηγή του Σεραφείμ δεν αποκτά ποτέ δυσωδία , όσον καιρό και αν διατηρηθεί, ακόμη και σε ανοικτό δοχείο∙ και δεύτερον: όσοι επισκέπτονται την Μονή του Σαρώφ και λούζονται μέσα στα περίπτερα που είναι χτισμένα κοντά στην πηγή όλες τις εποχές του χρόνου, δεν δοκιμάζουν κανένα επιβλαβές για την υγεία τους επακόλουθο, αλλά αντίθετα γίνονται καλύτερα και αναλαμβάνουν από τις ασθένειές τους, παρόλο ότι το νερό στην πηγή ακόμα και το καλοκαίρι έχει θερμοκρασία από 6 μέχρι 10 βαθμούς. Ας αναφέρουμε τώρα παραδείγματα θαυματουργικών θεραπειών από το νερό της πηγής του Αγ. Σεραφείμ , τα οποία συνέβησαν τον καιρό που ο Άγιος βρισκόταν εν ζωή.

Στην διάρκεια κάποιας επίσκεψης στον π. Σεραφείμ η Τατιάνα Βασίλιεβνα Μπαρίνοβα παραπονέθηκε σε αυτόν για την ασθένειά της. Είχε έναν ανίατο καρκίνο στο χέρι της και ολόκληρος ο βραχίονάς της ήταν δεμένος με επιδέσμους. Ο π. Σεραφείμ της είπε να πλύνει το χέρι της με νερό από την πηγή. Η  Τατιάνα Βασίλιεβνα στην αρχή σκέφθηκε: «Πώς μπορώ να το κάνω αυτό, όταν το χέρι μου χειροτερεύει από την παραμικρή επαφή με οποιοδήποτε υγρό»; Όμως υπάκουσε και έπλυνε το χέρι της. Αμέσως το λεπιδωτό δέρμα άρχισε να πέφτει από το χέρι της και από τότε και τα δύο της χέρια είναι καλά.

Ο π. Σεραφείμ έλεγε σε πολλούς, ακόμη και σε όσους είχαν πληγές, να χύσουν επάνω τους το νερό από την πηγή του και όλοι θεραπεύονταν από αυτήν από τις διάφορες ασθένειές τους.

«Το 1830», ανέφερε η Ηγουμένη Πουλχερία της Μονής Σλομπόντσκυ, η οποία υπαγόταν στην Δικαιοδοσία της Βιάτκα, «ενώ ζούσα ακόμη στον κόσμο, ανέλαβα, επειδή είχα κάνει κάποιο τάμα, ένα ταξίδι στο Σαρώφ δια θαλάσσης μέσω του Βόλγα. Καθ’ οδόν, αρρώστησα κοντά στο Νίζνι- Νόβγκοροντ και η ασθένειά μου (ένα πρήξιμο σε ολόκληρο το σώμα) σύντομα χειροτέρεψε τόσο πολύ, ώστε αναγκάσθηκα να μείνω στο Νίζνι- Νόβγκοροντ τέσσερις εβδομάδες και να περιμένω εκεί, ή για να αναρρώσω ή για να πεθάνω. Με φιλοξένησαν και με περιέθαλψαν οι φιλόξενες μοναχές της Μονής Κρεστο- Βοζντβιζένσκυ ( Αναλήψεως του Χριστού) και μάλιστα με κοινώνησαν για τελευταία φορά για το πέρασμά μου στην άλλη ζωή με την ευλογία της Ηγουμένης Δωροθέας.

«Αλλά επειδή είχα σταθερή πίστη στην σωτήρια δύναμη των προσευχών του π. Σεραφείμ, του ζήτησα πάνω από μία φορά με δάκρυα, αν και ήταν απών, να προσευχηθεί για εμένα την αμαρτωλή για να παρατείνει ο Κύριος την ζωή μου, έστω και για κάποιο σύντομο διάστημα, ώστε να πάω στο Σαρώφ και να πάρω την ευλογία του Αγίου Γέροντα. Ο Θεός άκουσε τις προσευχές μου∙ η υγεία μου βελτιώθηκε κάπως και αποφάσισα να συνεχίσω το ταξίδι μου, παρά το πρήξιμο ολόκληρου του σώματός μου. Καθ’ οδόν αναγκάσθηκα και πάλι να σταματήσω για δύο εβδομάδες, μένοντας στην κοινότητα Αλεξέιεφσκυ στο Αρζαμάς, εξ αιτίας της τελείας εξάντλησής μου. Έκτος αυτού, επειδή ήμουν πρησμένη και αδύναμη, το σώμα μου κιτρίνισε πολύ και ήταν φανερό ότι υπέφερα από υδρωπικία. Έπειτα από δύο εβδομάδες ένιωσα πάλι κάποια ανακούφιση. Συνέχισα το ταξίδι μου, αν και με υπέρτατη δυσκολία, και επί τέλους με την βοήθεια του Θεού έφθασα στο Σαρώφ.

«Την επόμενη ημέρα, μετά την πρωινή Λειτουργία, πήγαμε την καθορισμένη ώρα στον προθάλαμο του Γέροντα και είδα εκεί , ανάμεσα στο πλήθος των επισκεπτών, έναν άνδρα ο οποίος έκλαιγε πικρά. Ο π. Σεραφείμ τον επέπληττε αυστηρά για κάτι, και όταν αυτός θέλησε να του δώσει κάποιο δώρο, ο Γέροντας απάντησε: “Δεν θα το πάρω τώρα, δεν θα το πάρω τώρα”. Είχα κι εγώ προετοιμάσει κάποιο δώρο, αλλά ακούγοντας τις τελευταίες του λέξεις, δεν τόλμησα να του το προσφέρω, αλλά το έκρυψα και τραβήχθηκα προς τα πίσω στην πόρτα, έτσι ώστε  να στέκομαι πίσω από όλους. Και τι νομίζετε; Ούτε η σκέψη μου ούτε η πράξη μου είχαν διαφύγει την διορατικότητα του π. Σεραφείμ. Ανοίγοντας δρόμο μέσα από το πλήθος των επισκεπτών, με πλησίασε με χαμόγελο και σιωπηλά άπλωσε το χέρι του.

«Μην ξέροντας τί να κάνω από χαρά και έκπληξη , του παρέδωσα με βιασύνη το δώρο μου , μια πετσέτα. Αυτός την πήρε, σκουπίσθηκε με αυτήν τρεις φορές και μου είπε: “Ακολούθησε με, χαρά μου”. Αφού με έφερε μέσα στο κελλί του, με ευλόγησε , μου έδωσε λίγο πρόσφορο και αγιασμό και έπειτα μου είπε: “Θα σε δω αύριο”. Επιστρέφοντας στον ξενώνα αισθάνθηκα ότι η ασθένειά μου, η οποία φαινόταν ότι με είχε αφήσει για κάποιο διάστημα είχε επιστρέψει και πάλι.

«Την επομένη μετά την  πρωινή Θεία Λειτουργία ο π. Σεραφείμ πήγε στο ερημητήριό του ∙ και εμείς έπρεπε να πάμε εκεί για να πάρουμε την ευλογία του. Με δυσκολία κατάφερα μνα ακολουθήσω την σύντροφό μου.

«Καθήσαμε δίπλα στο κελλί του π. Σεραφείμ για μία ώρα περίπου και ενώ τον περιμέναμε να βγει έξω, λέγαμε όλοι την σιωπηλά την ευχή του Ιησού. Επιτέλους εμφανίσθηκε , φορώντας έναν κοντό μανδύα και κρατώντας ένα αναμμένο κερί στα χέρια του, και άρχισε να ευλογεί όλους όσους τον πλησίαζαν  με την  σειρά, λέγοντας στον καθένα κάτι για την ωφέλεια της ψυχής του. Εγώ τον πλησίασα τελευταία από όλους και αφού με κοίταξε είπε: “Δεν είσαι καλά , Μητέρα”  . Έπειτα με ευλόγησε και συνέχισε: “Πήγαινε να λουσθείς στην πηγή, πιες λίγο νερό και θα γίνεις καλά”. Του απάντησα: “Έχω ήδη πιεί και λουσθεί , Γέροντα, όταν έφθασα εδώ”. Σε αυτό, εκείνος πάλι είπε: “Πάρε λίγο νερό από την πηγή μαζί σου, Μητέρα, πιες και πλύσου  και πλύνε το σώμα σου. Οι Απόστολοι του Χριστού θα σε θεραπεύσουν και θα γίνεις καλά”. Όταν του είπα ότι δεν είχα κάτι μαζί μου για να βάλω το νερό , έφερε μία μικρή κανάτα από το κελλί του, επαναλαμβάνοντας , καθώς μου την έδινε, τους προηγούμενους λόγους τους οποίους ξαναείπε, όταν επέστρεψα με το νερό από την πηγή.

«Φθάνοντας στον ξενώνα , εκτέλεσα ακριβώς όλες τις οδηγίες του π. Σεραφείμ, χωρίς τον παραμικρό φόβο ότι χρησιμοποιώ νερό σε περίπτωση υδρωπικίας. Και δια των προσευχών του Αγίου Του ο Κύριος ο Θεός έκανε θαύμα σε εμένα την αμαρτωλή. Προς έκπληξη όλων , ιδιαίτερα εκείνων οι οποίοι μου είχαν απαγορεύσει να χύνω νερό επάνω στο σώμα μου λέγοντας ότι δεν κάνει λόγω της υδρωπικίας, σηκώθηκα την επόμενη ημέρα τελείως θεραπευμένη και είχα αλλάξει τόσο πολύ προς το καλύτερο, ώστε,  όσοι με είχαν δει την προηγούμενη νύχτα, δεν με αναγνώρισαν το πρωί. Όλο το νερό που υπήρχε κάτω από το δέρμα και το οποίο με έκανε να αισθάνομαι αφύσικα παχειά είχε φύγει, το πρήξιμο είχε εξαφανισθεί και το κίτρινο χρώμα του σώματός μου αντικαταστάθηκε από την φυσιολογική επιδερμίδα. Ο πόνος μου έπαυσε εντελώς . Με μια λέξη, έμοιαζα να έχω ξαναγεννηθεί.

«Λίγο πριν ξεκινήσω το ταξίδι μου της επιστροφής, ο π. Σεραφείμ έστειλε σε μένα και τις δύο συντρόφους μου, με την ευλογία του, ένα συμβολικό σημάδι στην καθεμία από εμάς: σε εμένα μία ποιμαντορική ράβδο, στην άλλη ένα ραβδί με τέσσερα στελέχη και στην τρίτη ένα απλό ραβδί. Δεν καταλάβαμε τότε το νόημα αυτών των συμβόλων, αλλά τα γεγονότα που ακολούθησαν μας έδειξαν και την πλήρη τους σημασία και την διορατικότητα του π. Σεραφείμ. Εγώ  η ανάξια μπήκα σε  μοναστήρι και τώρα κρατώ την ράβδο της Ηγουμένης. Η άλλη μου σύντροφος ασπάσθηκε τον μοναχισμό μαζί με τους δύο γυιούς και την κόρη της και η Τρίτη μπήκε σε μοναστήρι, αλλά μόνη. Και έτσι όλα εκπληρώθηκαν σύμφωνα με την πρόβλεψη του Γέροντα του Θεού»…

Πηγή: Από το βιβλίο: «Ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ

Πνευματική Βιογραφία»

Αρχιμανδρίτου π. Λάζαρου Μουρ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ