Μια αγιοπατερική προσωπικότητα του Αγίου Όρους

Του Σεβ. Μητροπολίτη Φθιώτιδος κ. Νικολάου

Ο αείμνηστος Προηγούμενος-Αρχιμανδρίτης της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου του Αγίου Όρους π. Γεώργιος Καψάνης, ο οποίος τα ξημερώματα της Πεντηκοστής 8 Ιουνίου αναπαύθη εκ των κόπων του και επορεύθη εις την χώρα των ζώντων, ήταν μια ξεχωριστή φυσιογνωμία και πολυσήμαντη προσωπικότητα του Αγιορείτικου Μοναχισμού και της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Προερχόμενος από την Ακαδημαϊκή κοινότητα του Πανεπιστημίου Αθηνών εγκατέλειψε τα πάντα και αφιερώθηκε στην Εκκλησία, στην οποία εθεράπευσε την επιστήμη της Θεολογίας και την επιστήμη του μονήρους βίου, γενόμενος Καθηγητής του Μοναχισμού και μέγας διδάσκαλος της Ορθοδοξίας.

Κατά την διάρκεια της βραχυχρόνου εν τω κόσμω διακονίας του και της των τεσσαράκοντα ετών εις την Ιεράν Μονήν Οσίου Γρηγορίου ηγουμενείας του εδόξασε το όνομα του Θεού και πολλούς ωδήγησε εις τον δρόμον της εν Χριστώ ζωής αναδειχθείς πατήρ πατέρων, Επισκόπων, Πρεσβυτέρων, Διακόνων, Μοναχών, Μοναζουσών, Καθηγητών, Στρατιωτικών, πολιτικών, ανθρώπων κάθε μορφώσεως, τάξεως και ηλικίας «ων ουκ έστιν αριθμός».

Ο π. Γεώργιος γεννήθηκε στο Παλαιό Φάληρο των Αθηνών από γονείς ανωτάτης μορφώσεως και Χριστιανικής παιδείας.

Ο πατέρας του είλκε την καταγωγή του από τα Κύθηρα και η μητέρα του από τη Νάξο. Από την εφηβική του ηλικία εγνώρισε τον αείμνηστο Μητροπολίτη πρώην Λήμνου και Εκκλησιαστικό Ιστορικό της νεοτέρας Ελλάδος Βασίλειο Ατέση, του οποίου η αγάπη προς την Επιστήμη και το ένθεο παράδειγμα πολύ του ενέπνευσε να ακολουθήσει τον δρόμο της θεολογίας. Μετά την Θεολογική Σχολή Αθηνών μετέβη στο εξωτερικό για ευρύτερες σπουδές στον τομέα της Ποιμαντικής.

Με την επιστροφή του στην Αθήνα διορίσθηκε βοηθός και συνεργάτης στην έδρα της Ποιμαντικής και του Κανονικού Δικαίου υπό τον Κανονολόγο Καθηγητή Κωνσταντίνο Μουρατίδη πλησίον του οποίου συνέγραψε την διατριβή του με θέμα: «Η Ποιμαντική των Φυλακισμένων».

Στην Θεολογική Σχολή ο κ. Γεώργιος Καψάνης ήταν ο πρώτος που προώθησε στους φοιτητάς την βιωματική Ορθόδοξη πατερική Θεολογία με ευκαιρίες πνευματικής και λατρευτικής ζωής και άλλες εκδηλώσεις που ενίσχυαν το φρόνημα για πνευματικό αγώνα και εξάσκηση των αρετών.

Οι μύστες της Θεολογίας Καθηγητές προσέφεραν γνώσεις, ο δε κ. Γεώργιος Καψάνης προσέφερε λειτουργικές και εκκλησιαστικές εμπειρίες για τις οποίες όλοι εμείς οι φοιτηταί των ετών 1968-1972 του είμεθα ευγνώμονες.

Παράλληλα με την ενασχόλησή του στο Πανεπιστήμιο ίδρυσε το Ίδρυμα «Παντοκράτωρ» στην περιοχή του Παλαιού Φαλήρου στο οποίο επεδόθη με ζήλο στην οργάνωση ομιλιών, κύκλων νέων, επιστημονικών εσπερίδων και άλλων πνευματικών εκδηλώσεων.

Το έτος 1972 στο προσκλητήριο του τότε Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερωνύμου του Α΄ προς τους Θεολόγους και επιστήμονες να στελεχώσουν τις τάξεις του Ιερού Κλήρου, μεταξύ των πρώτων ανταποκρίθηκε ο φιλομόναχος και ευσεβής Διδάκτωρ της Θεολογίας κ. Γεώργιος Καψάνης.

Στην Ιερά Μονή Πεντέλης εκάρη Μοναχός από τον ίδιο τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο και εν συνεχεία την Β΄ Κυριακή των Νηστειών χειροτονήθηκε Διάκονος πάλι από τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο στον Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών και Πρεσβύτερος το Σάββατο του Λαζάρου στον Άγιο Αλέξανδρο Παλαιού Φαλήρου από τον Επίσκοπο Ευρίπου Βασίλειο, σημερινό τιτουλάριο Μητροπολίτη Ευρίπου. Με την παρουσία του Ιερομονάχου π. Γεωργίου και την στήριξη του ρέκτου Ηγουμένου π. Θεοκλήτου Φεφέ η Ιερά Μονή Πεντέλης κατέστη το κέντρο των φιλομονάχων φοιτητών της Θεολογικής Σχολής.

Ο π. Γεώργιος ενέταξε στην Μοναχική ζωή τα δύο πρώτα πνευματικά του παιδιά, τον ασκητικό π. Πανάρετο από την Κοζάνη και τον απλοϊκό π. Μελέτιο από τη Λάρισα, σημερινό Επίσκοπο Κατάγκας της Αφρικής.

Η γνωριμία του με τον μακαριστό Μητροπολίτη Χαλκίδος Νικόλαο Σελέντη, ο οποίος λόγω της φιλίας του με τον π. Θεόκλητο τακτικά επεσκέπτετο την Ιερά Μονή και ησύχαζε από τον κόπο της διοικήσεως εκεί, συνετέλεσε, ώστε να αποδεχθεί πρόσκληση του Νικολάου να μετατεθεί στην Ιερά Μητρόπολη Χαλκίδος για να επανδρώσει μια ιστορική παλαιά Μονή του Αγίου Γεωργίου Αρμά.

Έτσι στο τέλος του έτους 1972 εγκαθίσταται στην Ιερά Μονή Αρμά και στις 8 Απριλίου του 1973 ενθρονίζεται Ηγούμενος αφού προηγουμένως, την Κυριακή το πρωί Δ΄ Νηστειών στην Χαλκίδα ο αείμνηστος Νικόλαος τον προχειρίζει Αρχιμανδρίτη και Πνευματικό. Την ίδια ημέρα χειροτονεί τον Μοναχό Πανάρετο Διάκονο.

Η χαρά του Μητροπολίτου, του Ιερού Κλήρου και του λαού ήταν απερίγραπτη. Ο Νικόλαος μετά δακρύων ευχαριστούσε τον π. Γεώργιο για το μεγάλο δώρο της παρουσίας του.

Για το λίγο διάστημα που έμεινε στη Μονή του Αρμά η Χαλκίδα έζησε ημέρες πνευματικής ανατάσεως.

Ο π. Γεώργιος εσχημάτισε την πρώτη αδελφότητα με τους Μοναχούς Παύλο σημερινό Μητροπολίτη Σιατίστης, Πανάρετο, Μελέτιο, Τιμόθεο, Νεκτάριο, Συμεών, Νικόδημο, και Γρηγόριο.

Ο άγιος Γεώργιος Αρμάς έγινε κέντρο λειτουργικής και πνευματικής ζωής. Το άλλοτε έρημο Μοναστήρι πήρε ζωή.

Άρχισε η ανοικοδόμηση νέας πτέρυγας και η ανακαίνιση του Καθολικού. Οι ολονυκτίες προσήλκυαν πολλούς νέους εκ Χαλκίδος και εξ Αθηνών.

Η ακτινοβόλος παρουσία του π. Γεωργίου και των Μοναχών πολλούς ανθρώπους ανέπαυαν και χειραγωγούσαν στην εν Χριστώ ζωήν.

Τον Ιούλιο του 1974 ξέσπασε η μεγάλη εκκλησιαστική καταιγίδα. Μεταξύ των 12 εκπτώτων Μητροπολιτών ήταν και ο Χαλκίδος Νικόλαος.

Ο π. Γεώργιος μη θέλοντας να συμπράξει με τη νέα κατάσταση ανεχώρησε με ολόκληρη την αδελφότητα για το Άγιον Όρος.

Η τελευταία υπογραφή του Νικολάου προ της απομακρύνσεώς του ήταν τα Απολυτήρια του π. Γεωργίου και της συνοδείας του.

Στο Περιβόλι της Παναγίας τον υποδέχθηκαν οι Αγιορείτες Μοναχοί και του παρέδωσαν την Ιερά Μονή του Οσίου Γρηγορίου όπου επί 40 χρόνια Ηγουμένευσε, εχειροθέτησε δεκάδες Μοναχούς και ανέδειξε την ιστορική και αγιασμένη Μονή του οσίου Γρηγορίου ως τόπο γαλήνης, πνευματικότητος, προσφοράς και αγιασμού.

Η προσφορά του εκεί θα αξιολογηθεί από ανθρώπους που τον έζησαν εκ του σύνεγγυς.

Η Εκκλησία σύμπασα όμως μαρτυρεί για την αγάπη του προς κάθε προσερχόμενο και εκζητούντα σωτηρία, για την συμπάθειά του προς τους εξαρτημένους από τα ναρκωτικά νέους, για τους οποίους είχε ειδική μέριμνα και φιλοξενία στον ξενώνα της Μονής, για την συμπαράστασή του στην εξωτερική Ιεραποστολή με την αποστολή μετά τον αδόκητο θάνατο του π. Κοσμά, του αδελφού της Μονής σημερινού Επισκόπου Κατάγκας Μελετίου, για την υπεράσπιση της Ορθοδόξου πνευματικότητος με δημοσιεύματα, επιστολές και ομιλίες του ιδίου και επιλέκτων αδελφών της Μονής, για την πατρική προστασία πολλών γυναικείων Μοναστηρίων, τις αδελφές των οποίων καθοδηγούσε πνευματικά, για την εκδαπάνηση του στον αγώνα του αγιασμού και της σωτηρίας.

Ο π. Γεώργιος υπήρξε μια ισχυρή προσωπικότητα του Αγίου Όρους με χριστιανική συνέπεια, διδακτική παρουσία, ηχηρό λόγο, κοινωνική συναντίληψη και εκκλησιολογική θεολογία.

Το όνομά του ήταν συνυφασμένο με το γνήσιο εκκλησιαστικό φρόνημα, την ακίβδηλη και ανυπόκριτη αγάπη, την αθώα παιδική ευθύτητα, την ανυστερόβουλη προσφορά και την χριστομίμητη ανεξικακία.

Η ευαισθησία του στα θέματα της Ορθοδόξου Θεολογίας τον ώθησε να γράψει ευθαρσώς και να θίξει με ευγένεια και ευπρέπεια τις εκτροπές από τους Ιερούς Κανόνες και τις τάσεις εκκοσμικεύσεως που κατά καιρούς παρατηρούνται μέσα στη ίδια την Εκκλησία.

Ήταν αυστηρός και αμετάθετος από τις αρχές της Εκκλησίας, δεν ήταν όμως ποτέ φανατικός και πείσμων.

Όλες του τις σκέψεις τις περνούσε μέσα από το κόσκινο της νοεράς προσευχής, της μυστηριακής καθάρσεως και της λειτουργικής βιωματικής αναπλάσεως της ψυχής και του νοός του. Με τον τρόπο αυτό εύρισκε «την σύνεσιν εν τω μυστηρίω του Χριστού» (Εφεσ. 3,4).

Κανένας δεν ημπορεί να μην αναγνωρίσει την σύνεση και διάκριση του π. Γεωργίου. Σε όλα τα κείμενά του, στα ελεγκτικά άρθρα του, στα ποιμαντικά και κανονικά έργα του διαπιστώνεται η γλυκύτητα των λόγων του και η ευγένεια του χαρακτήρος του.

Πράος και ταπεινός τη καρδία «έχοντας το μυστήριον της πίστεως εν καθαρά συνειδήσει» (Α΄ Τιμόθ. 3,9) εδίδασκε την ευσέβειαν από νεότητός του μέχρι της τελευταίας οδυνηρής περιόδου της ζωής του με την δύναμη της Θείας Χάριτος και της «εσωτέρας γνώσεως».

Εστάθηκε υπεράνω «πάσης αρχής και εξουσίας και δυνάμεως και κυριότητος και παντός ονόματος» (Εφεσ. 1, 21) δια τον Κύριον και δια την Ορθόδοξο πίστη.

Ο προσφιλέστατος Γέροντας Αρχιμανδρίτης π. Γεώργιος Καψάνης επέρασε στην ιστορία αφήνοντας πίσω τα ίχνη μιας αγίας διαβάσεως.

Η κοινωνία της πίστεως του και της αγάπης του γίνεται ενεργής και μετά την κοίμησή του, γιατί πιστεύομε, ότι εύρε παρησίαν ενώπιον Θεού και πρεσβεύει υπέρ ημών.

Ας αναπαύεται μετά των απ’ αιώνος αγίων εις την αγήρω μακαριότητα. 

http://www.romfea.gr

ΓΕΡΩΝ ΝΙΚΑΙΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: "Γιορτάζει ὁ Πατριάρχης μέ τή συναίσθηση τῆς εὐθύνης Του..."

Ο Γέρων Νικαίας Κωνσταντίνος (φώτο: Ν. Μαγγίνας)

Ὁμιλία 

τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γέροντος Νικαίας 

κυρίου Κωνσταντίνου 

κατά τά Σεπτά Ὀνομαστήρια 

τῆς Α. Θ. Παναγιότητος 

τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου 

κ. κ. Βαρθολομαίου 

(Φανάριον, 11 Ἰουνίου 2014) 

Παναγιώτατε Δέσποτα, 

Εἶμαι ἰδιαιτέρως εὐτυχής νά Σᾶς προσφωνῶ ἐκ μέρους τῶν Ἀδελφῶν Σας Ἱεραρχῶν κατά τήν εὔσημη αὐτή στιγμή πού γιορτάζετε τόν εἰκοστό τρίτο χρόνο τῆς ὀνοματικῆς Σας ἑορτῆς ἀφ᾿ ὅτου ὁ Κύριος ἐφώτισε τή σεβαστή Ἱεραρχία νά Σᾶς ἐκλέξει Οἰκουμενικό Πατριάρχη καί νά ἐπαναλάβω μέ ὅλους πού μᾶς παρακολουθοῦν αὐτή τή στιγμή ἐδῶ στόν Πάνσεπτο Πατριαρχικό ναό τίς σκέψεις καί τά αἰσθήματα πού μᾶς διακατέχουν: 

Γιορτάζει καί πάλι ὁ Πατριάρχης μας καί ἡ γιορτή Του εἶναι γιά μᾶς τραγούδι, παιάνας, ὕμνος, δύναμις, ἐνίσχυσις ἐξ ὕψους παρά τίς δύσκολες ἐποχές πού ζοῦμε μέ τίς ἀντιθέσεις, τίς ἐχθρότητες πού κυριαρχοῦν στόν κόσμο καί ἀκόμη τούς ἀλληλοσπαραγμούς ὅσο καί ἄν θεωροῦνται ἀπό πολλούς ἀκοαί καί κινήσεις πού ἀπέχουν πολύ ἀπό ἐμᾶς. 

Γιορτάζει ὁ Πατριάρχης μέ τή συναίσθηση τῆς εὐθύνης Του, ὅταν σκεφθεῖ κανείς πώς ἡ εὐθύνη αὐτή ἐπεκτείνεται πολύ πέραν τῆς μεγαλουπόλεως αὐτῆς καί γίνεται μέριμνα πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν.

Γιορτάζει ὁ Πατριάρχης χωρίς νά στενάζει ὑπό τό βάρος τῶν ὑποχρεώσεών Του ὅσο πολλές καί πιεστικές καί ἄν εἶναι γιατί ἡ πίστις Του πρός τά ἀθάνατα πεπρωμένα τῆς Ὀρθοδοξίας κάμνει τό φορτίο Του ἐλαφρό. 

Γιορτάζει ὁ Πατριάρχης παρά τά ἐμπόδια πού προβάλλονται κατά καιρούς γιατί τά ἀντιμετωπίζει μέ θάρρος καί ὑπομονή καί ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ τά ἀπομακρύνει τήν κατάλληλη στιγμή. 

Γιορτάζει ὁ Πατριάρχης μέσα στήν πορεία Του πού εἶναι ζωντανή καί ἀναγεννητική, πού ἀναζωογονεῖ ὅτι ὑπνώττει καί καθεύδει, δίδοντας μιά ἄλλη διάσταση στήν Ὀρθοδοξία, τήν ὁποία ἐκπροσωπεῖ.

Γιορτάζει ὁ Πατριάρχης καί ἡ γιορτή Του γίνεται πνοή ζωῆς γιά τό ποίμνιό Του, δρόσος Ἀερμών πού παραμερίζει τήν ἀσφυξία, δροσίζει τίς διψασμένες ψυχές καί ἐξισορροπεῖ δύσκολες καταστάσεις. 

Μέ αὐτές τίς σκέψεις μᾶς βρίσκει σήμερα ἡ εἰκοστή τρίτη ἐπέτειος τῶν ὀνομαστηρίων Σας ὡς Οἰκουμενικός Πατριάρχης σέ μιά πορεία προπαρασκευῆς καί πραγματοποιήσεως μεγάλων ἐλπίδων καί ἔργων πού ἀναμένει καί εὔχεται κάθε ἀγωνιζομένη, προοδευτική καί πιστή Ὀρθόδοξη Χριστιανική ψυχή. 

Ἄς εὐχηθοῦμε οἱ πάντες κλῆρος καί λαός νά εἶναι ἀκόμη πολλά τά ἔτη τῆς Πατριαρχείας Σας καί ἡ πανσθενουργός χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ πάντα νοῦν ὑπερέχουσα νά Σᾶς φωτίζει, νά Σᾶς ἐνισχύει, νά Σᾶς καθοδηγεῖ στό περαιτέρω Πατριαρχικό Σας ἔργο. 

Ἀμήν.

Γέροντος Μωυσέως Αγιορείτου: Η αποκάλυψη του Θεού στη ζωή μας

Ζούμε σε μία εποχή που επικρατεί γενική αναστάτωση , ταραχή, κρίση , αμφισβήτηση και κατάρρευση ιδεών, αρχών, ηθών και βάσεων. Η αδιαφάνεια, η απληστία, ο κορεσμός, η αλλοτρίωση κυριαρχεί στον κόσμο. Έχουμε μία έξαρση της φιλαρχίας, της φιλαυτίας, της φιλοδοξίας, της φιληδονίας, της φιλοκτησίας και της φιλαργυρίας. Τεράστιες οικολογικές καταστροφές σε όλο τον πλανήτη δυσχαιρένουν τη ζωή των ανθρώπων. Τ’ απαράγραπτα ανθρώπινα δικαιώματα λειτουργούν συχνά σε βάρος των βασικών ανθρώπινων υποχρεώσεων. Επικρατεί το αντιευαγγελικό «μακαριότερο το να λαμβάνεις από το να δίνεις». Αμφισβητούνται ηθικές αρχές, λογικές βάσεις, αρχαίες αξίες. Προβάλλονται νοσηρές ιδιαιτερότητες και αποκρουστικές φαυλότητες. Βρισκόμαστε στην εκπλήρωση της προφητείας του Μ. Αντωνίου: «Θα έλθει μία εποχή που οι τρελοί θα λένε τους γνωστικούς τρελούς και το αντίθετο».

Από την άλλη, μερικές φορές,  η Εκκλησία εξαντλεί το έργο της στη φιλανθρωπία. Όχι ότι δεν είναι ένα από τα έργα της, αλλά δεν είναι το μόνο και δεν είναι το κύριο. Το έργο αυτό το κάνει και το υπουργείο κοινωνικής προνοίας ( ή όπως αλλιώς τώρα λέγεται) , που βέβαια δεν το κάνει πάντοτε , κι ένας σύλλογος κι ένας μασώνος κι ένας αλλόθρησκος κι ένας άθεος. Οι νέοι μας δεν ζητούν από την Εκκλησία χρήματα και ψωμί, αλλά νόημα βαθύ και σκοπό βίου ορθό. Να μάθουν για το τί ζουν και πού πάνε, γιατί υπάρχουν, γιατί γεννήθηκαν και γιατί πεθαίνουν. Είναι πολύ κουραστικές οι ομιλίες θεολόγων που δεν τους μίλησε ο Θεός, τα στερεότυπα κηρύγματα, οι μεγαλόστομες ηθικολογίες, οι βερμπαλιστικές ρητορείες, οι διδασκαλίες δίχως προσωπικό αντίκρυσμα.

Στη σύγχρονη κοινωνία απουσιάζει η κοινωνία των προσώπων. Επικρατεί δυστυχώς ακοινωνησία και ασυνεννοησία, μοναξιά και ψυχρότητα. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι λίαν ανταγωνιστικές , εξουσιαστικές, ζηλόφθονες, υποκριτικές , αναληθείς, ανίερες. Δεν υπάρχει αλληλοκατανόηση, αλληλοπεριχώρηση, αλληλοσεβασμός. Αν οι όποιες ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι εν Χριστώ , εν αληθεία, εν αγάπη , έχουν σίγουρα ημερομηνία λήξεως. Δίχως τον Χριστό ανάμεσα στα πρόσωπα δεν υπάρχει κατανόηση, ανεκτικότητα, υπομονή και υποχωρητικότητα. Οι σύζυγοι , τ’ αδέλφια, οι φίλοι, οι συνάδελφοι, οι συμμαθητές, οι συμφοιτητές, δεν μπορούν να συνευρεθούν, να συμπορευθούν, να συναντηθούν, να συνομιλήσουν και να συνεννοηθούν δίχως Χριστό.

Το κάθε ανθρώπινο πρόσωπο είναι μοναδικό, ιερό και ανεπανάληπτο μέσα σε όλη την παγκόσμια ιστορία. Το κάθε πρόσωπο είναι εντελώς διαφορετικό και χρειάζεται έναν ιδιαίτερο σεβασμό. Όλα τα πρόσωπα είναι πλασμένα κατ’ εικόνα Θεού. Δεν μπορεί λοιπόν ποτέ να μην είναι αξιοσέβαστα και αξιοτίμητα. Η διαφορετικότητα , η ανομοιότητα, η ιδιαιτερότητα, αποτελεί τελικά μία καταπληκτική συμμετρία. Η συνάντηση και συνεννόηση προσώπων αποτελεί αλληλοσυμπλήρωση και αρμονική σύνθεση. Δεν υπάρχουν οπωσδήποτε δύο όμοιοι άνθρωποι, ούτε μπορούν να υπάρξουν. Μόνο με την αγάπη και την ταπείνωση μπορούν να συναντηθούν και να ταυτισθούν ακόμη.

Ο άνθρωπος σήμερα έχει αυξήσει τρομερά τις γνώσεις του. Εντούτοις ενώ γνωρίζει τί γίνεται στα τέσσερα σημεία της γης και στο άπειρο σύμπαν, παραμένει άγνωστος ο πλησιέστερος εαυτός του. Έχουμε πληροφορίες από τους γαλαξίες, από τις πέντε ηπείρους και δυσκολευόμαστε να επικοινωνήσουμε με τον πλησίον μας. Στο τέλος όμως σίγουρα αυτά που γνωρίζουμε είναι πολύ λιγότερα από αυτά που δεν γνωρίζουμε. Η τεχνολογία αναπτύσσεται υπερβολικά και υπερθαύμαστα, η πρόληψη του κακού όμως είναι αδύνατη.

Γνωρίζουμε μόνο το 1/10 των λειτουργιών του εγκεφάλου μας. Ο άνθρωπος όσο μικρός είναι  τόσο και μεγάλος, όσο σοφός τόσο και ανόητος, όσο πλούσιος τόσο και φτωχός, όσο καλός τόσο και κακός. Γνωρίζουμε πολλά και αγνοούμε πιο πολλά. Είναι ένα ανεξήγητο και απύθμενο μυστήριο ο κάθε άνθρωπος. Τί επιλέγει και γιατί αγαπά αυτό και όχι το άλλο, γιατί μισεί τόσο θανάσιμα κάτι, γιατί κλαίει, πώς πονά, γιατί εκφράζεται έτσι, γιατί υβρίζει και κραυγάζει, πώς μελαγχολεί, πότε φοβάται, η ποικιλία, η διαφορετικότητα, η άποψη, η έφεση, η δημιουργικότητα, η επιλογή, η ανατομία, η ψυχοσύνθεση, ο χαρακτήρας, το ύφος, το ήθος, ο ατομισμός. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά τον ξεχωρίζουν και τον διακρίνουν με το άφθαστο μεγαλείο της ιερής μοναδικότητας.

Ο νέος που ενδιαφέρεται διερωτάται σχετικά με τη σύνδεση της ψυχής και σώματος, τί ακριβώς είναι η ψυχή και τί είναι ο θάνατος. Ποιά είναι η ηθική η απαραίτητη για τη διατήρηση της ιερότητας της ζωής. Πότε αρχίζει και πότε τελειώνει η ζωή δεν είναι πάντοτε ακριβώς γνωστό. Η ζωή δεν ορίζεται από κοσμικούς νόμους, γιατί είναι μυστήριο δυσερμήνευτο. Ο επίσκοπος Μεσογαίας Νικόλαος λέγει «είμαστε απίστευτα μικροί, υπερβολικά μόνοι, πολύ στιγμιαίοι για τους κοσμικούς χρόνους για να πούμε: α ) ότι γνωρίζουμε τον κόσμο, β) ότι τον κατανοούμε, και γ ) ότι μπορούμε να επικοινωνούμε».

Παρά την τόση επικοινωνία και συναναστροφή, ο σύγχρονος άνθρωπος πάσχει από μεγάλη μοναξιά. Παρά την τόση γνώση κατανοούμε ότι έχουμε μεγάλη άγνοια. Η μοναξιά μας και η άγνοιά μας συναντιούνται στη μοναδικότητά μας. Η επιστημονική πλούσια γνώση θέλει να εξοβελίσει τον Θεό. θεωρεί πως μπορεί να προχωρήσει δίχως την παρουσία της δυνάμεώς Του και πολύ περισσότερο δίχως τη βοήθειά Του. Ο επιστήμονας  εμπιστεύεται τις γνώσεις και τις δυνάμεις του και δεν θέλει καμιά άλλη συμπαράσταση. Ο Γέροντας Παϊσιος  έλεγε πως «όλα τα θέματα τα συζητώ, εκτός από το περί υπάρξεως Θεού. Είναι σαν να μου λες ότι δεν γεννήθηκες από μάνα ή ότι το ράσο μου δεν είναι μαύρο. Τί συζήτηση να κάνουμε;». «Εδώ βρε παλληκάρια», έλεγε σε δυο φοιτητές που τον επισκέφθηκαν, «και τ’ άλογα ζώα πιστεύουν στον Θεό και δεν πιστεύει ο λογικός άνθρωπος;». Την ώρα εκείνη περνούσε μία σαύρα. Της λέει ο Γέροντας: «Υπάρχει Θεός; Και η σαύρα ένευσε καταφατικά το κεφάλι της». ( Σε μια παραλλαγή άκουσα ότι αυτό το ίδιο γεγονός ότι δήθεν μίλησε η σαύρα και με ψιλή φωνή είπε: «Ναι, υπάρχει Θεός») .

Σε όλη την Ορθόδοξη Ανατολή δεν ανεφύη τέτοιο ερώτημα ποτέ. Οι άνθρωποι μπορούσαν ν’ αμαρτάνουν, αλλά ποτέ δεν τους πέρασε από το νου η ιδέα , μήπως και δεν υπάρχει ο Θεός. Γι’ αυτό και κανένας από τους θεοφώτιστους αγίους πατέρες δεν έγραψε λόγο που ν’  αποδεικνύει την ύπαρξη του Θεού. Το ερώτημα αυτό κατασκευάσθηκε στην ορθολογιστική και λογοκρατούμενη Δύση. Η Ορθόδοξη Παράδοση, πίστη και ζωή, δεν ασχολήθηκε ποτέ με το ερώτημα αν υπάρχει Θεός. Μίλησε μόνο για τη βέβαιη παρουσία Του. Ο Θεός δεν αποδεικνύεται επιστημονικά. Αν αποδεικνυόταν έτσι, δεν θ’ άξιζε να πιστεύουμε. Πρόκειται για ματαιοπονία μάλλον. Ο Θεός βιώνεται και αποκαλύπτεται∙ δεν ανακαλύπτεται, ούτε αναδεικνύεται. Μόνο βιούμενος ο Θεός κοινωνείται από το πλάσμα του και γεμίζει χαρά η ζωή του.

Δεν κατανοείται ο ακατανόητος, δεν χωρείται ο αχώρητος. Ο νους θα πρέπει να κατέβει στην καθαρή καρδιά , κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, για να συναντήσει, γνωρίσει και οικειωθεί τον Θεό. Το μυστήριο δεν ερευνάται, δεν εξιχνιάζεται, δεν κατανοείται αλλά βιώνεται εμπειρικά και κοινωνείται απερινόητα. Ο Θεός δεν είναι απρόσιτος αλλά προσιτός και οικείος κατά τις άκτιστες ενέργειές του. Ο Θεός είναι παντέλειος , παντοδύναμος, πανυπεράγαθος, πανδίκαιος. Η δικαιοσύνη Του δεν αναιρεί την αγάπη Του. Η δικαιοσύνη Του δεν τον κάνει τιμωρό κι εκδικητικό…

…Ο άγιος Λουκάς , αρχιεπίσκοπος Κριμαίας ,λέγει:  «Πιστεύουμε με όλη την καρδιά  μας, ότι πάνω απ’ αυτό τον πνευματικό και τον υλικό κόσμο υπάρχει  Μέγας και Παντοδύναμος Θεός. Αυτό που εμείς αμφισβητούμε είναι το δικαίωμα της επιστήμης να ερευνά με τις μεθόδους της στον πνευματικό κόσμο. Διότι ο πνευματικός κόσμος δεν ερευνάται  με τις μεθόδους που ερευνούν τον υλικό κόσμο. Οι μέθοδοι αυτές είναι εντελώς ακατάλληλες για να ερευνούμε τον πνευματικό κόσμο. Από πού γνωρίζουμε ότι υπάρχει ο πνευματικός κόσμος; Ποιός μας είπε ότι υπάρχει; Αν μας το ρωτήσουν οι άνθρωποι που δεν πιστεύουν στη θεία αποκάλυψη, θα τους απαντήσουμε το εξής: “μας το είπε η καρδιά μας”… Είναι η γνώση μέσω καρδιάς. Η καρδιά μας δεν είναι το μόνο κεντρικό όργανο του κυκλοφορικού συστήματος, είναι και το όργανο με το ποίο γνωρίζουμε τον άλλο κόσμο και αποκτάμε την ανώτατη γνώση. Είναι το όργανο που μας δίνει τη δυνατότητα να επικοινωνούμε με τον Θεό και τον άνω κόσμο».

Νομίζουμε ότι βρισκόμαστε στο κεντρικό σημείο του θέματός μας. Έχει μεγάλη σημασία για την ορθόδοξη πνευματική ζωή η κατάσταση αυτή του κεντρικού οργάνου του σώματός μας που μας δίνει ζωή. Η καθαρότητα της καρδιάς είναι απαραίτητη για τη θέα του Θεού. Γι’ αυτό ο προφητάναξ Δαβίδ έλεγε στους ψαλμούς του: «Καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοὶ ὁ Θεός». Αντίθετα, η μη καθαρότητα της καρδιάς αδυνατεί να πλησιάσει τον Θεό. Μάλιστα λέγει ο ψαλμωδός: «Εἶπεν ἄφρων ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ· οὐκ ἔστι Θεός». Η αθεΐα προέρχεται από ακαθαρσία της καρδιάς και μάλιστα αποτελεί ψυχική νόσο, παραφροσύνη. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς λέγει πως ο Θεός έχει μια αδυναμία: αδυνατεί να σκηνώσει στην ακαθαρσία. Γι ‘ αυτό η Εκκλησία μας και οι θεοφώτιστοι πατέρες της μιλούν συνεχώς για νήψη, κάθαρση, μετάνοια, δάκρυα, άσκηση, αγρυπνία, νηστεία και προσευχή.

Ειλικρινά λυπάμαι πολύ γι’ αυτά που λέγουν διάφοροι κατά της Εκκλησίας μας. Δεν κατανοούν καθόλου το περιεχόμενο της πίστεώς μας κι όμως το κατηγορούν και το σπιλώνουν. Χαίρομαι πολύ όταν συναντώ απλούς ανθρώπους κι έχουν μια πηγαία, θερμή, αταλάντευτη και ορθή πίστη. Τους χαίρομαι και τους ζηλεύω αληθινά. Μου έγραφε προ καιρού μια φτωχή γυναίκα από την επαρχία:

«Έλαβα το γράμμα σου και πήρα χαρά πνευματική και σ’ ευχαριστώ από ψυχής. Το Άγιον Όρος δεν βγαίνει ποτέ από μέσα από την ψυχή μου, γι’ αυτό ό,τι λάβω από αυτό, μου το στέλνει η Παναγία μας και παίρνω κουράγιο και χαρά. Πολλές φορές σ’ ευχαριστώ. Το διαβάζω και σεργιανίζω κι εγώ στα ευλογημένα μονοπάτια του Αγίου Όρους . Ναι, το χτυπούν, γιατί δεν μπορούν να το βλέπουν, ο πειρασμός και οι άθεοι άνθρωποι. Από χρόνια το πολεμούν, γιατί δεν ενδιαφέρονται για την πίστη μας. Λέω: “Παναγία μου, καθάρισε το Περιβόλι σου, για να ηρεμήσουν οι άγιοι σου εργάτες , οι μοναχοί , που σε δοξολογούν. Αυτοί είναι τα λουλούδια σου που το στολίζουν. Πότιζέ τα με τη χάρη σου να είναι πάντα ανθισμένα και στείλε την ευωδία τους σε όλο τον κόσμο”. Τα γραφτά σου είναι μία θεϊκή γέφυρα , που φέρνει κι εμάς στον άγιο τόπο σου. Κάνω ό,τι είναι δυνατόν, αλλά τα κακά και τα εμπόδια φυτρώνουν στον  δρόμο μου κάθε ώρα και ζητάω τη βοήθεια της Παναγίας μας ,να μου δίνει υπομονή και υγεία, που δεν την έχω, για να μπορώ να στέκω. Στις δύσκολές μου στιγμές λέω: “Παναγία μου βοήθει μοι” και την ευχή και ανακουφίζομαι. Όλο προσευχή κάνω. Μα και γιατί να πρωτοκάμω προσευχή; Για δικούς , για εχθρούς, για την Εκκλησία μας, για τα μοναστήρια μας; Ύστερα ο Θεός εμένα θ’ ακούσει την αμαρτωλή; Εγώ απάγκιο μου και χαρά μου έχω την εκκλησιά. Και το φαρμακείο μου για την αρρώστια μου εκεί το βρίσκω, είναι η προσευχή… Διαβάζω για το Άγιον Όρος και ανεβαίνω στον ουρανό. Ο Θεός να πληθαίνει τους αγίους ανθρώπους πάνω στη γη, για να φωτίζουν τα σκοτάδια μας.

Μια μάνα αμαρτωλή.

Μη με γράφεις κυρία, δεν αξίζω».

Δεν είναι μια καταπληκτική επιστολή; Μια απλή, φτωχή, άρρωστη, γριά γυναίκα να πώς εκφράζεται. Ποιος μορφωμένος θα ‘γραφε έτσι;

Είναι δυστυχισμένος όποιος δεν γνωρίζει τον Θεό κι ας έχει όλα τα πλούτη και τις δόξες του κόσμου. Η γυναίκα της επιστολής είναι μακαρία κι ας είναι φτωχή. Έχει βρει τον προσανατολισμό της. Κρατά την πίστη της με αγάπη και αφοσίωση. Υπάρχουν πολλοί κρυμμένοι τέτοιοι άνθρωποι. Αυτοί βαστούν τον κόσμο. Σήμερα δεν υπάρχουν διωγμοί για να μαρτυρήσει κανείς για τον Χριστό. Μπορεί όμως να τον ομολογεί καθημερινά με διάφορους τρόπους. Οι ευκαιρίες είναι πολλές και οι προκλήσεις διάφορες. Μαρτύριο είναι να υπομένεις τις δυσκολίες του πλησίον , τους πόνους της ασθένειας, της χηρείας, της ορφάνιας, της απόρριψης. Μαρτύριο είναι ν’ απαρνηθεί κανείς τον εαυτό του. Ν’ αρνηθεί εκούσια τον ανέντιμο πλούτο, τις κοσμικές απολαύσεις, τις τιμές, τα μεγαλεία, τις δόξες και γενικώς ό,τι ικανοποιεί και χαροποιεί τη σάρκα…

(συνεχίζεται)

Πηγή: «ΜΟΝΑΧΟΥ ΜΩΥΣΕΩΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

παθοκτονία

πρόσκληση μετανοίας

σε καιρούς κρίσεως»

Εκδόσεις : Εν πλω

Το κύκνειο άσμα του Αγίου Λουκά

Όπως σημειώσαμε, στο διαμέρισμα των Βόινο-Γιασενέτσκι φυλάσσονται πολλά προσωπικά αντικείμενα του Αγίου. Κάποια απ’ αυτά παραχώρησαν στο μουσείο της μονής της Αγίας Τριάδος στη Συμφερούπολη και κάποια στην ιερά μονή Σαγματά. Οι συγγενείς του Αγίου φυλάσσουν κι ένα ακόμη κειμήλιο : την πνευματική διαθήκη του Αγίου προς τα παιδιά και τα εγγόνια του. Είναι το κύκνειο άσμα του Αγίου. Την  υπαγόρευσε στη γραμματέα του Ε. Λέικφλεντ.

Στην αυτοτελή έκδοση της «Διαθήκης» το 2009 γράφαμε μεταξύ των άλλων:

«… Η Πνευματική Διαθήκη απευθύνεται στα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονα του Αγίου. Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι μαζί με τον πατέρα υπέφεραν και τα τέσσερα παιδιά του. Δοκίμασαν την πίκρα της διπλής ορφάνιας και του κατατρεγμού. Θεωρούνταν παιδιά ενός «εχθρού του λαού» και αντιμετώπισαν πολλές δυσκολίες. Επόμενο ήταν να θεωρούν ακατανόητη την απόφαση του πατέρα τους να ιερωθεί. Για όλα τα δεινά που υπέστη η οικογένεια θεωρούσαν υπεύθυνη την Εκκλησία. Και το ερώτημα που συνεχώς ταλάνιζε τις ψυχές τους, όπως και πολλούς ανθρώπους που τον γνώρισαν ήταν: Γιατί ένας διάσημος και τόσο επιτυχημένος καθηγητής της χειρουργικής πήρε μία τόσο μεγάλη  απόφαση , να χειροτονηθεί ιερέας και μάλιστα σε μία περίοδο διωγμού της Εκκλησίας; Πώς ένας δοξασμένος επιστήμονας αφιερώθηκε στην υπηρεσία μιας “ξεπερασμένης υπόθεσης” , της θρησκείας; Τί είχε να κερδίσει ο μεγάλος αυτός δεξιοτέχνης της χειρουργικής από την ιερωσύνη;

»Σε πολλές επιστολές του ο Άγιος προσπαθεί να απολογηθεί και να εξηγήσει στα παιδιά του το λόγο που αποφάσισε να πάρει αυτόν τον μαρτυρικό δρόμο. Τα παιδιά του δείχνουν να μην τον καταλαβαίνουν. Και αυτός ήταν ένας ακόμη σταυρός για τον Άγιο Λουκά . Ως το θάνατό του δεν έπαυε να νουθετεί και, κυρίως να προσεύχεται για τα παιδιά του, όπου είχαν τόσο πολύ επηρεασθεί , όπως και όλη η γενιά τους, από την αντιθρησκευτική προπαγάνδα.

» Είναι συγκινητικό το γράμμα που απευθύνει στο μεγαλύτερο γιο του Μιχαήλ, στα μέσα στης δεκαετίας του ’40.

“Να θυμάσαι , Μιχαήλ, ότι ο μοναχικός μου βίος και ο όρκος που έδωσα , το αξίωμά μου, η απόφαση να υπηρετώ τον Κύριο, αποτελούν για μένα το μεγαλύτερο ιερό και το πρώτιστο καθήκον. Ειλικρινά και εξ όλης της καρδίας απαρνήθηκα τα εγκόσμια και την ιατρική μου καριέρα, η οποία, βέβαια, θα μπορούσε να ήταν πολύ επιτυχημένη, αλλά τώρα δεν έχει καμμιά σημασία για μένα. Όλη η χαρά μου και όλη η ζωή μου είναι να υπηρετώ τον Κύριο, τον οποίο πιστεύω”.

»Το καλοκαίρι του 1956 ο Άγιος βρίσκεται στην πόλη Αλούστα της Κριμαίας. Έχει χάσει την όρασή του. Κοντεύει να κλείσει τα ογδόντα του και νιώθει πως οι δυνάμεις του τον εγκαταλείπουν. Αποφασίζει λοιπόν να συντάξει την Πνευματική Διαθήκη προς τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονά του. Είναι μια ύστατη προσπάθεια να βοηθήσει τα παιδιά του να ξεφύγουν από τη μέγγενη του αθεϊσμού, να αντισταθούν στο αντίχριστο ρεύμα της εποχής, να ανακαλύψουν την “ύψιστη αλήθεια”, τον Ιησού Χριστό, τηρώντας τις άγιες εντολές Του και υπηρετώντας τους πονεμένους ανθρώπους, τους “ελαχίστους αδελφούς” του Ιησού Χριστού.

»Έχουμε την αίσθηση ότι η πνευματική διαθήκη του Αγίου είναι και σήμερα εξαιρετικά επίκαιρη. Απευθύνεται και σε όλους εμάς, τα πνευματικά του παιδιά, που τον τιμούμε και τον αγαπούμε.

»Ας γίνουμε κι εμείς μιμητές του. Και σύμφωνα με την υπόσχεσή του θα μας επισκιάζουν οι πρεσβείες και οι προσευχές του, τώρα που βρίσκεται μπροστά στον θρόνο του Θεού και Δημιουργού μας»…

Πηγή: «ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΙΑ

ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΛΟΥΚΑ

Στους τόπους που έζησε, με τους ανθρώπους  που τον γνώρισαν

ΡΩΣΙΚΟΣ ΒΟΡΡΑΣ ΜΟΣΧΑ ΤΑΜΠΩΦ ΟΔΗΣΣΟΣ»

ΑΡΧΙΜ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ

Τόμος β΄

ΑΘΗΝΑ 2013

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΟΡΦΥΡΑ

Σε κάποιον μοναχικό για την ταραχή της ψυχής.

Όλα τα έχεις, μόνο γαλήνη δεν έχεις. Όλα θα τα έδινες για τη γαλήνη, αλλά η γαλήνη, δεν έρχεται. Ήδη από την εποχή του πολέμου ταραχή βασιλεύει στην ψυχή σου. Διαρκώς σκέφτεσαι: «Πυροβόλησα στη μάχη, ίσως σκότωσα κάποιον . Ίσως η μάνα κάποιου να θλίβεται για την απώλεια του γιού της και μαζί η γυναίκα του, τα παιδιά του, τα αδέλφια του και οι άλλοι συγγενείς του. Ίσως καταριούνται τον δολοφόνο του και δολοφόνος είμαι εγώ. Ποιος ξέρει τι θα βρει εμένα και τα παιδιά μου;». Με τέτοιες σκέψεις περπατάς, εργάζεσαι, ξαπλώνεις και σηκώνεσαι. Η ταραχή και ο φόβος βασανίζουν άγρια την ψυχή σου.

Δεν ακούς σε κάθε λειτουργία τη θαρραλέα ευλογία της Εκκλησίας του Θεού: «Εἰρήνη πᾶσι»! Ειρήνη σε όλους! Ποιος άλλος στον κόσμο εκτός Εκκλησίας προφέρει αυτές τις υπέροχες λέξεις; Και αυτό το κάνει με θέρμη και με τόσο πλήρη και πολύπλευρη σημασία. Ειρήνη μεταξύ πολιτικών και πολιτών, ειρήνη εξωτερική και εσωτερική, ειρήνη μεταξύ ανθρώπων και λαών, ειρήνη με τον Θεό και με τη συνείδηση, ειρήνη με τους υποστηρικτές και με τους διώκτες, με τη ζωή και το θάνατο , με τη γη και τους ουρανούς , με μια λέξη «ειρήνη η υπερέχουσα πάντα νουν» ( Φιλιπ.4,7 ) .  Αυτήν την ειρήνη κηρύττει η Εκκλησία  σ’ όλες τις χώρες του κόσμου.

Να πώς μιλά ο χριστιανός ποιητής:

Αν η ζωή σε βασανίζει

νου και καρδιά σου παίρνει,

 αν με μοχθηρία στη σκλαβιά σε μαθαίνει

και αγάπη και πίστη σβήνει

γονάτισε με καυτά δάκρυα,

το βάθρο του Σταυρού αγκάλιασε

και θα συμφιλιωθείς με τους ουρανούς,

μ’  εσένα  και με τους ανθρώπους!

( Ρώσος ποιητής Νικήτας: Προσευχή ενός παιδιού)

Γονάτισε μπροστά στον Κύριο Ιησού Χριστό, την Άρχουσα ειρήνη, ακούμπησε το ματωμένο πόδι Του και η ειρήνη θα σου επιστραφεί. Γιατί αυτός είναι η ειρήνη μας ( Εφ. 2,14 ) .  Γι’ αυτό όταν η Εκκλησία λέει «Εἰρήνη πᾶσι» είναι σαν να λέει «Χριστός τοῖς πᾶσι! Ο Χριστός με όλους! Ο Χριστός σε όλα!». Αμήν.

Ο Χριστός να σου σώσει ειρήνη και ας είναι μαζί σου!

Πηγή: «ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

Δεν φτάνει μόνο η πίστη…

ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Β΄»

Εκδόσεις «εν πλώ»

«Έτη πολλά Δέσποτα»

ΜΑΞΙΜΟΣ ΧΑΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΣΕ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΙΓΝΑΤΙΟ:

«Έτη πολλά Δέσποτα»

Για τα 20χρονα της αρχιεροσύνης του στην Ι. Μ. Λαρίσης και Τυρνάβου

Ο βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας κ. Μάξιμος Χαρακόπουλος επισκέφθηκε στο αρχονταρίκι του Ι. Ν. Αγίου Νικολάου, την ημέρα της εορτής της Πεντηκοστής, τον Μητροπολίτη Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιγνάτιο, με αφορμή τη συμπλήρωση εικοσαετίας από τη χειροτονία του σε επίσκοπο, και του ευχήθηκε τα «έτη πολλά Δέσποτα».

Ο πρώην Υπουργός συνεχάρη τον Μητροπολίτη για το πολυσήμαντο ποιμαντικό έργο που επιτελεί στη Λάρισα. Όπως χαρακτηριστικά επισήμανε:

«Θεώρησα χρέος μου να ευχηθώ και επισήμως “τα έτη πολλά” στον Μητροπολίτη Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιγνάτιο, τον πράο επίσκοπο της υπομονής με τη βαθιά θεολογική κατάρτιση -την οποία μαρτυρά το πηγαίο κήρυγμά του-, με αφορμή τη συμπλήρωση είκοσι χρόνων από την ανάληψη του βαθμού της αρχιεροσύνης.

Στα είκοσι αυτά χρόνια, υπό την καθοδήγησή του, η τοπική μας εκκλησία έχει να επιδείξει πλούσιο και πολυσήμαντο έργο. Ιδιαίτερα στους δύσκολους καιρούς που διέρχεται η κοινωνία μας, σε μια εποχή κατά την οποία δοκιμάζεται η κοινωνική συνοχή, αναγνωρίζεται -ακόμη και από εκείνους που δεν βρίσκονται κοντά στην εκκλησία- η έντονη φιλανθρωπική δράση και το κοινωνικό έργο που αθόρυβα επιτελεί η Μητρόπολη Λαρίσης και Τυρνάβου.

Εύχομαι με τις πρεσβείες του πολιούχου μας Αγίου Αχιλλείου, του εκ Καππαδοκίας Αρχιεπισκόπου Λαρίσης, ο καλός Θεός να του δίνει υγεία και δύναμη για να διακονεί για πολλά χρόνια ακόμη την τοπική μας εκκλησία. Έτη πολλά Δέσποτα».

Ο κ. Χαρακόπουλος προσέφερε στον κ. Ιγνάτιο αντίτυπο του πρόσφατα επανεκδοθέντος βιβλίου του «Ρωμιοί της Καππαδοκίας».

Ο κ. Ιγνάτιος

Ο Σεβασμιώτατος ευχαριστώντας τον κ. Χαρακόπουλο εξήρε την προσωπικότητά του χαρακτηρίζοντάς τον ως «έναν έντιμο πολιτικό, μα κυρίως ένα γνήσιο εκκλησιαζόμενο πιστό, ο οποίος συνειδητά μετέχει των Ιερών Συνάξεων», ενώ επαίνεσε το πλούσιο συγγραφικό του έργο, ευχόμενος «να συνεχίζει με την ίδια δύναμη να εργάζεται και να προσφέρει από οιαδήποτε θέση του αναθέτει η Πολιτεία για το καλό της τοπικής κοινωνίας, αλλά και ολόκληρης της πατρίδος μας».

Εκκλησάκι Αγίου Πνεύματος Σερβίων 8-6-2014 φωτογραφίες

 

http://www.serviotikos.blogspot.gr/2014/06/8-6-2014.html

Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου - Στην Αγία Πεντηκοστή

1. Είναι μεγάλα, αγαπητοί, και ξεπερνούν κάθε ανθρώπινη λογική τα χαρίσματα που μάς δώρησε σήμερα ο φιλάνθρωπος Θεός. Γι᾿ αυτό λοιπόν ας χαιρόμαστε όλοι μαζί και χορεύοντας από χαρά ας υμνήσουμε τον Κύριό μας. Γιατί η σημερινή ημέρα είναι για μάς εορτή καί πανήγυρη. Όπως δηλαδή η μία εποχή διαδέχεται την άλλη και το ένα ἡλιοστάσιο το άλλο, έτσι ακριβώς και στην Εκκλησία η μία ἑορτή διαδέχεται την άλλη και μάς πηγαίνουν από τη μία στην άλλη.
Πρίν από λίγες ημέρες λοιπόν ἑορτάσαμε τον σταυρό, το πάθος, την ανάσταση, ύστερα από αυτά την ανάληψη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού στον οὐρανό. Σήμερα όμως συναντήσαμε την ίδια την κορυφή τῶν αγαθών, φθάσαμε στη μητρόπολη των εορτών, βρισκόμαστε στην πραγματοποίηση τῆς ὑπόσχεσης του Κυρίου. «Γιατί ἄν εγώ φύγω», λέγει, «θα σας στείλω άλλον Παράκλητο καί δέ θά σας αφήσω ορφανούς» (Ἰω. 16, 7).
Είδατε ενδιαφέρον; είδατε άπειρη φιλανθρωπία; Πρίν από λίγες ημέρες ανέβηκε στόν ουρανό, ξανακάθισε στο βασιλικό θρόνο, πήρε τή θέση στά δεξιά τοῦ Πατέρα καί μας χαρίζει σήμερα τήν παρουσία του Αγίου Πνεύματος καί ἔτσι μᾶς δίνει τά ἄπειρα οὐράνια ἀγαθά. Γιατί, πες μου, ποιό ἀπό αὐτά πού συντελοῦν στή δική μας σωτηρία δεν το έχει δώσει το Άγιο Πνεύμα; Αυτό μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπό τήν πνευματική δουλεία, μᾶς καλεῖ στήν ἐλευθερία, μᾶς ὁδηγεῖ στήν υἱοθεσία καί, γενικά, μᾶς ξαναγεννᾶ ἀπό τήν ἀρχή, καί μᾶς ξεφορτώνει τό βαρύ καί ἀποκρουστικό φορτίο τῶν ἁμαρτιῶν.
Μέ τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος βλέπουμε τούς πολλούς ἱερεῖς καί ἔχουμε τά τάγματα τῶν διδασκάλων. Ἀπό τήν πηγή αὐτή βγῆκε καί τό προφητικό χάρισμα καί ἡ δύναμη νά θεραπεύουν ἀσθένειες. Καί ὅλα τά ὑπόλοιπα, τά ὁποῖα στολίζουν συνήθως τήν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, ἀπό ἐκεῖ ἔχουν τήν προέλευση. Καί φωνάζει ὁ Παῦλος λέγοντας.«Ὅλα αὐτά τά χαρίσματα ἐνεργεῖ τό ἕνα καί μοναδικό Ἅγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖο τά μοιράζει χωριστά στόν καθένα ὅπως θέλει» (Α´ Κορ 12, 11). Ὅπως θέλει, λέγει, ὄχι ὅπως διατάχθηκε. Μοιράζει, δέν μοιράζεται. Ἔχει ἐξουσία, δέν βρίσκεται κάτω ἀπό ἐξουσία. Γιατί τήν ἴδια ἀκριβῶς ἐξουσία, πού βεβαίωσε στόν Πατέρα, ἀναθέτει ὁ Παῦλος καί στό Ἅγιο Πνεῦμα. Καί ὅπως λέγει γιά τόν Πατέρα.«Ὁ Θεός εἶναι αὐτός πού ἐνεργεῖ τά πάντα σ᾿ ὅλους» (Α´ Κορ. 12, 6). Ἔτσι καί γιά τό Ἅγιο Πνεῦμα. «Καί ὅλα αὐτά τά χαρίσματα», λέγει, «ἐνεργεῖ τό ἕνα καί μοναδικό Ἅγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖο τά μοιράζει χωριστά στόν καθένα ὅπως θέλει».
Εἶδες τέλεια ἐξουσία; Γιατί αὐτά πού ἔχουν τήν ἴδια οὐσία, εἶναι φανερό ὅτι ἔχουν καί τήν ἴδια ἐξουσία.καί αὐτά πού ἔχουν τήν ἴδια ἀξία, ἔχουν καί τήν ἴδια δύναμη καί τήν ἴδια ἐξουσία. Μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐπιτύχαμε τήν ἀπαλλαγή ἀπό τίς ἁμαρτίες καί ξεπλύναμε κάθε ἀκαθαρσία. Μέ τή χάρη του ἀπό ἄνθρωποι γίναμε ἄγγελοι, ὅσοι πλησιάσαμε τή χάρη του, χωρίς ν᾿ ἀλλάξουμε τή φύση μας, ἀλλά, πράγμα πού εἶναι πολύ πιό ἀξιοθαύμαστο, παραμένοντας στήν ἀνθρώπινη φύση δείχνουμε ἀγγελική συμπεριφορά.
Τέτοια είναι ἡ δύναμη του ἁγίου Πνεύματος. Και όπως ἡ φωτιά αὐτή πού βλέπουμε, όταν παραλάβει τον μαλακό πηλό, τόν κάνει σκληρό κεραμίδι, ἔτσι ἀκριβῶς καί ἡ φωτιά του Αγίου Πνεύματος, ὅταν παραλάβει μία συνετή ψυχή, καί ἄν ἀκόμα τή βρει πιό μαλακή ἀπό τόν πηλό, τήν κάνει πιό σκληρή ἀπό τό σίδερο. Ἐπίσης αὐτόν πού πρίν ἀπό λίγο ἦταν μολυσμένος ἀπό τήν ἀκαθαρσία τῶν ἁμαρτιῶν, τόν κάνει ἀμέσως πιό λαμπρό ἀπό τόν ἥλιο.
Αυτά ακριβώς θέλοντας να μάς διδάξει ο μακάριος Παύλος φώναζε δυνατά λέγοντας. «Μήν πλανᾶστε.ούτε οι πόρνοι, ούτε οι ειδωλολάτρες, ούτε οι μοιχοί, ούτε οι θηλυπρεπείς, ούτε οἱ παιδεραστές, ούτε οι πλεονέκτες, ούτε οἱ κλέφτες, οὔτε οἱ μέθυσοι, ούτε ἐκεῖνοι πού περιπαίζουν καί βρίζουν, οὔτε οἱ ἅρπαγες θά κληρονομήσουν τή Βασιλεία του Θεού» (Α´ Κορ. 6, 9-10). Και αφού αρίθμησε όλα, κατά κάποιο τρόπο, τά εἴδη τῆς κακίας, καί ἀφοῦ μᾶς δίδαξε ὅτι οἱ ὑπεύθυνοι τέτοιων αμαρτημάτων ἀποξενώνονται ἀπό τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀμέσως πρόσθεσε·«Καί τέτοιοι ἤσαστε μερικοί από σας, ἀλλά λουσθήκατε από τά ἁμαρτήματα αὐτά, ἁγιασθήκατε καί γίνατε δίκαιοι» (Α´ Κορ. 6, 11).
Πές μου, πῶς καί μέ ποιόν τρόπο; γιατί αὐτό εἶναι πού θέλουμε νά μάθουμε. «Γιατί βαπτισθήκατε στ`όνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ», λέγει, «καί στή χάρη τοῦ Πνεύματος του Θεού μας». Εἶδες, ἀγαπητέ, τή δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; εἶδες ὅτι το Άγιο Πνεῦμα ἐξαφάνισε ὅλη ἐκείνη τήν κακία, καί ὅτι ἐκείνους πού ἦταν προηγουμένως ὑποδουλωμένοι στίς δικές τους ἁμαρτίες, τούς ἀνέβασε ἀμέσως στήν ὑψηλότερη τιμή;
2. Ποιός λοιπόν θά μπορούσε νά κλάψει καί νά θρηνήσει, ὅπως ἀξίζει, ἐκείνους πού ἐπιχειροῦν νά μιλούν περιφρονητικά γιά τήν ἀξία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐκείνους πού, σάν νά ἦταν τρελλοί, δέν κατόρθωσαν οὔτε οἱ πολλές εὐεργεσίες νά τούς ἀπομακρύνουν ἀπό τήν ἀχαριστία τους, ἀλλά τολμοῦν νά κάνουν τά πάντα ἐναντίον της σωτηρίας τους, ἀποστερώντας τό Ἅγιο Πνεῦμα, ὅσο τούς εἶναι δυνατό, από τή θεϊκή του ἀξία, καί προσπαθοῦν νά τό κατεβάσουν στήν κατηγορία τῶν κτισμάτων; Ἐκείνους θά ἤθελα νά ἐρωτήσω. Γιά ποιό λόγο ἐσεῖς πολεμᾶτε τόσο πολύ τήν ἀξία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; ἤ καλύτερα, γιατί πολεμᾶτε τή σωτηρία σας, καί δέ θέλετε νά καταλάβετε τά λόγια πού εἶπε ὁ Σωτήρας στούς μαθητές του; «Πηγαίνετε νά διδάξετε ὅλους τούς λαούς, βαπτίζοντας αὐτούς στό ὄνομα τοῦ Πατέρα καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (Ματθ. 28, 19). Εἶδες ὅτι ἔχουν ἰσότιμη ἀξία; Εἶδες ὅτι ἔχουν τέλεια συμφωνία; Εἶδες ὅτι ἡ Ἁγία Τριάδα εἶναι ἀδιαίρετη; Μήπως ὑπάρχει κάποια διαφορά ἤ ἀλλαγή ἤ ἔλλειψη; Γιατί τολμᾶτε νά παραποιεῖτε τά λόγια τοῦ Κυρίου;
Ἤ δέ γνωρίζετε ὅτι καί στά ἀνθρώπινα πράγματα, ἄν κάποιος ἐπιχειρήσει ποτέ ἤ τολμήσει, νά προσθέσει ἤ νά ἀφαιρέσει κάτι στίς διαταγές τοῦ βασιλιᾶ, πού εἶναι ὅμοιός μας καί ἔχει τήν ἴδια φύση μέ μᾶς, τόν τιμωροῦν μέ τή χειρότερη τιμωρία καί τίποτε δέν μπορεῖ νά τόν ἀπαλλάξει ἀπό τήν τιμωρία αὐτήν;
Ἐάν στήν περίπτωση τοῦ ἀνθρώπου ὑπάρχει τόσο μεγάλος κίνδυνος, πῶς θά μποροῦσαν νά συγχωρηθοῦν ἐκεῖνοι πού εἶναι τόσο ἀπερίσκεπτοι καί πού προσπαθοῦν νά παραποιήσουν τά λόγια τοῦ Σωτήρα ὅλων μας καί πού δέ θέλουν ν᾿ ἀκούσουν οὔτε τόν Παῦλο, ὁ ὁποῖος ὅταν ὁμιλεῖ ἔχει μέσα του τό Χριστό καί φωνάζει μέ καθαρή φωνή καί λέγει.«Δέν εἶδε μάτι καί αὐτί δέν ἄκουσε καί ἀνθρώπινος νοῦς δέ φαντάστηκε ἐκεῖνα πού ἑτοίμασε ὁ Θεός γι᾿ αὐτούς πού τόν ἀγαποῦν» (Α´ Κορ. 2, 9);
Εάν λοιπόν δεν είδε μάτι, οὔτε αὐτί ἄκουσε, οὔτε ἀνθρώπινος νοῦς μπόρεσε νά κατανοήσει ἐκεῖνα πού ὁ Θεός ἑτοίμασε γι᾿ αὐτούς πού τόν ἀγαποῦν, πῶς θά μπορέσουμε ἐμεῖς, μακάριε Παῦλε, νά τά γνωρίσουμε; Περίμενε λίγο καί θ᾿ ἀκούσεις τόν Παῦλο νά φανερώνει καί αὐτό. Πρόσθεσε λοιπόν λέγοντας. «Σ᾿ ἐμᾶς ὅμως ὁ Θεός τά φανέρωσε με το Άγιο Πνεύμά του» (Α´ Κορ. 2, 10). Καί οὔτε ἐδῶ σταμάτησε, ἀλλά γιά νά δείξει καί τή μεγάλη δύναμή του, καθώς καί τό ὅτι ἔχει τήν ἴδια οὐσία μέ τόν Πατέρα καί τόν Υἱό, λέγει.«Γιατί τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐξετάζει τά πάντα, ακόμη καί τά κρυφά σχέδια τοῦ Θεοῦ» (Α´ Κορ. 2, 10).
Έπειτα θέλοντας να μας κάμει ακριβέστερη τή διδασκαλία του μέ παραδείγματα από τήν ἀνθρώπινη ζωή, πρόσθεσε.«Γιατί, ποιός ἄλλος ἀπό τούς ανθρώπους γνωρίζει τά ἰδιαίτερα του ανθρώπου, παρά μόνο τό πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου, πού εἶναι μέσα του; Έτσι καί τά ἰδιαίτερα τοῦ Θεοῦ κανένας ἄλλος δε γνωρίζει, παρά μόνο τό Πνεῦμα του Θεοῦ» (Α´ Κορ. 2, 11). Εἶδες τέλεια διδασκαλία; Όπως, λέγει, δέν είναι δυνατό νά γνωρίζει κανένας ἄλλος αὐτά πού εἶναι μέσα στή σκέψη ἑνός ἀνθρώπου, ἀλλά μόνος του ὁ καθένας γνωρίζει τά δικά του, ἔτσι καί τά ἰδιαίτερα τοῦ Θεοῦ κανένας δέ γνωρίζει, παρά μόνο τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Αὐτό εἶναι πολύ μεγάλο και μέ τό παραπάνω ἀρκετό γιά νά ἀποδείξει τήν ἀξία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Γιατί μας έφερε ένα παράδειγμα και μας λέγει καθαρά ὅτι δέν εἶναι δυνατό νά μή γνωρίζει ποτέ κάποιος από τούς ανθρώπους αὐτά πού εἶναι μέσα στή σκέψη του. Ὅπως λοιπόν αὐτό δέν είναι δυνατό νά γίνει, ἔτσι μέ τόση ἀκρίβεια, λέγει, το Άγιο Πνεύμα γνωρίζει καί τα ιδιαίτερα του Θεού. Ἀλλά δέν ξέρω πῶς οὔτε μέ τά λόγια του αὐτά ο μακάριος Παύλος δέν πείθει ἐκείνους πού στρέφονται μόνοι τους ἐναντίον τῆς σωτηρίας τους καί κάνουν τόσο μεγάλο πόλεμο εναντίον της αξίας του Αγίου Πνεύματος, και όσο μπορούν το αποξενώνουν αὐτό από τή θεϊκή του ἀξία καί το κατεβάζουν στην ασήμαντη θέση των δημιουργημάτων. Αλλ᾿ αν και αυτοί συμπεριφέρονται ἐχθρικά καί εἶναι ἀντίθετοι στά λεγόμενα ἀπό τήν Αγία Γραφή, ἐμεῖς, αφού δεχόμαστε τά θεῖα δόγματα σάν ἀποκάλυψη πού κατέβηκε ἀπό τόν ουρανό, ἄς προσφέρουμε στόν Κύριο τή δοξολογία πού ἁρμόζει, δείχνοντας μαζί μέ τή σωστή πίστη καί τό ὅτι τηροῦμε ἀκριβῶς τήν ἀλήθεια.
Πρός αυτούς λοιπόν πού ἐπιχειροῦν νά διδάσκουν τά ἀντίθετα ἀπό ἐκεῖνα πού εἶπε το Άγιο Πνεύμα, είναι ἀρκετά ὅσα εἴπαμε, εἶναι ἀνάγκη ὅμως νά ποῦμε στή δική σας ἀγάπη, γιά ποιό λόγο δέ μᾶς χάρισε ὁ Κύριος ἀμέσως μετά τήν ἄνοδό του στόν οὐρανό τήν αἰτία τῶν τόσων ἀγαθῶν, ἀλλ᾿ ἄφησε πρῶτα νά περάσουν λίγες ἡμέρες καί νά μείνουν μόνοι τους οἱ μαθητές, καί ὕστερα ἔστειλε κάτω στή γῆ τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτό δέν ἔγινε ἄσκοπα, οὔτε τυχαῖα. Επειδή δηλαδή γνώριζε ότι οι άνθρωποι δέ θαυμάζουν μ᾿ όμοιο τρόπο τά ἀγαθά πού ἔχουν στά χέρια τους, ούτε ἐκτιμοῦν τήν ἀξία πού πραγματικά ἔχουν ἐκεῖνα, πού εἶναι εὐχάριστα καί σημαντικά, ἄν δέν υπάρχουν καί τά ἀντίθετα. Εννοῶ περίπου τό ἑξῆς.γιατί πρέπει νά το πω σαφέστερα.
Ἐκεῖνος πού εἶναι ὑγιής καί δυνατός στό σώμα δέν αισθάνεται, οὔτε μπορεῖ νά ξέρει καλά, πόσα ἀγαθά τοῦ χάριζε ἡ ὑγεία, αν δέν ἀποκτήσει ἀρρωσταίνοντας πείρα καί τῆς ἀρρώστιας. Καί ἐκεῖνος πού βλέπει πάλι τήν ἡμέρα δέ θαυμάζει ὅπως πρέπει τό φῶς, ἐάν δέν τό διαδεχθεῖ τό σκοτάδι της νύχτας. Γιατί, πραγματικά, ἡ πείρα πού ἔχουμε γιά τά ἀντίθετα γίνεται πάντοτε σαφής διδάσκαλος γιά ἐκεῖνα, πού ἔτυχε νά ἀπολαύσουμε προηγουμένως.
Γι᾿ αὐτό ἀκριβῶς καί τότε, ἐπειδή οἱ μαθητές εἶχαν ἀπολαύσει παρά πολλά ἀγαθά, ὅταν ἦταν μαζί τους ὁ Κύριος, καί ἦταν πολύ εὐτυχισμένοι ἐπειδή τόν συναναστρέφονταν (γιατί ὅλοι οἱ κάτοικοι τῆς Παλαιστίνης ἔβλεπαν στά πρόσωπά τους σάν νά ἔβλεπαν σέ κάποια ἀστέρια, ἀφοῦ καί νεκρούς ἀνάσταιναν, καί λεπρούς καθάριζαν, καί δαιμόνια ἔδιωχναν, καί ἀρρώστιες θεράπευαν καί ἔκαναν καί πολλά ἄλλα θαύματα), ἐπειδή λοιπόν ἦταν τόσο σπουδαῖοι καί πασίγνωστοι, γι᾿ αὐτό τούς ἄφησε νά ἀποχωρισθοῦν γιά λίγο ἀπό τή δύναμη πού τούς βοηθοῦσε, ὥστε, ὅταν βρεθοῦν μόνοι τους, νά μάθουν τί τούς χάριζε ἡ παρουσία τῆς ἀγαθότητας τοῦ Κυρίου, καί, ἀφοῦ ἀντιληφθοῦν τά ἀγαθά τοῦ παρελθόντος, νά ὑποδεχθοῦν μέ μεγαλύτερη προθυμία τή δωρεά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Πραγματικά, ἐνῶ ἦταν στενοχωρημένοι, τούς παρηγόρησε, καί, ἐνῶ ἦταν σκυθρωποί καί θλιμμένοι γιά τό χωρισμό τους ἀπό τό Διδάσκαλο, τούς φώτισε μέ τό δικό του φῶς, καί, ἐνῶ ἦταν σχεδόν νεκροί, τούς ἀνέστησε καί σκόρπισε τό σύννεφο τῆς λύπης καί τούς ἔβγαλε ἀπό τή δύσκολη θέση.
Ἐπειδή δηλαδή εἶχαν ἀκούσει τά λόγια τοῦ Κυρίου, «Πηγαίνετε νά διδάξετε ὅλα τά ἔθνη», καί βρίσκονταν στή συνέχεια σέ δύσκολη θέση καί δέν ἤξεραν ποῦ πρέπει νά κατευθυνθεῖ ὁ καθένας καί σέ ποιό μέρος τῆς γῆς νά κηρύξει τό λόγο τοῦ Θεοῦ, ἔρχεται τό Ἅγιο Πνεῦμα μέ μορφή πύρινων γλωσσῶν καί μοιράζει στόν καθένα τά μέρη τῆς γῆς πού ἔπρεπε νά κηρύξει καί μέ τή γλώσσα πού ἔδωσε, σάν μέ κάποιο σημείωμα, γνωρίζει στόν καθένα τά ὅρια τῆς ἐξουσίας καί τῆς διδασκαλίας πού ἔπρεπε ν᾿ ἀναλάβει.
Γι᾿ αὐτό ἐμφανίσθηκε τό Ἅγιο Πνεῦμα μέ μορφή πύρινων γλωσσῶν. Καί ὄχι μόνο γι᾿ αὐτό, ἀλλά γιά νά μᾶς θυμίσει καί κάποια παλιά ἱστορία. Ἐπειδή δηλαδή στά παλιά χρόνια παραλογίσθηκαν οἱ ἄνθρωποι καί θέλησαν νά κτίσουν ἕνα πύργο πού νά φθάνει ὥς τόν οὐρανό, καί μέ τή σύγχυση τῶν γλωσσῶν τους διέλυσε ὁ Θεός τήν κακή ἀπόφασή τους (αναφέρεται στόν πύργο της Βαβέλ. Βλ. Γεν. 11, 1-9), γι᾿ αυτό καί τώρα μέ μορφή πύρινων γλωσσῶν πετᾶ σ᾿ αὐτούς τό Ἅγιο Πνεῦμα, γιά νά ἑνώσει μ᾿ αυτό τήν οἰκουμένη πού ἦταν χωρισμένη.Καί ἔγινε κάτι ἀσυνήθιστο καί παράξενο. Γιατί ὅπως τότε στά παλιά χρόνια γλῶσσες χώρισαν τήν οικουμένη καί διέλυσαν τήν κακή συμφωνία, ἔτσι καί τώρα γλῶσσες ἕνωσαν τήν οἰκουμένη καί ὁδήγησαν σέ ὁμόνοια αὐτά πού ἦταν χωρισμένα.
Γι᾿ αὐτό λοιπόν εμφανίσθηκε τό Ἅγιο Πνεῦμα μέ μορφή γλωσσῶν καί σάν πύρινες γλῶσσες γιά τό ἀγκάθι τῆς ἁμαρτίας πού μεγάλωσε πολύ μέσα μας. Γιατί ὅπως ἡ γῆ, ὅταν δέν καλλιεργεῖται, ἐνῶ εἶναι γόνιμη καί πλούσια, βγάζει πολλά ἀγκάθια, ἔτσι ἀκριβῶς καί ἡ ἀνθρώπινη φύση, ἐνῶ εἶναι καλή ἀπό τό δημιουργό της καί κατάλληλη γιά τα έργα τῆς αρετής, ἐπειδή δέ δέχθηκε τό ἄροτρο τῆς εὐσέβειας, οὔτε τό σπόρο της θεογνωσίας, βλάστησε μέσα μας τήν ἀσέβεια σάν ἀγκάθια καί ἄλλα άχρηστα φυτά. Καί ὅπως ἡ ἐπιφάνεια τῆς γῆς πολλές φορές δέ φαίνεται ἀπό τά πολλά ἀγκάθια καί τά ἄγρια χόρτα, ἔτσι καί ἡ εὐγένεια καί ἡ ἁγνότητα τῆς ψυχῆς μας δέ φαινόταν, μέχρις ὅτου ήλθε ὁ γεωργός τῆς ἀνθρώπινης φύσης, ἔβαλε τή φωτιά του Αγίου Πνεύματος, τήν καθάρισε καί τήν προετοίμασε νά δεχθεῖ τόν οὐράνιο σπόρο.
3. Τόσα πολλά και ακόμη περισσότερα υπήρξαν γιά μᾶς τά ἀγαθά ἀπό τή σημερινή ἡμέρα. Γι᾿ αὐτό, σας παρακαλώ, ας εορτάσουμε καί ἐμεῖς ἀνάλογα μέ τήν ἀξία τῶν ἀγαθῶν πού μᾶς χάρισε ὁ Θεός, ὄχι στεφανώνοντας τήν πόλη, ἀλλά καλλωπίζοντας τίς ψυχές μας, όχι στολίζοντας τήν ἀγορά μέ παραπετάσματα, ἀλλά κάνοντας χαρούμενη τήν ψυχή μας μέ τά ἐνδύματα της αρετής γιά νά μπορέσουμε ἔτσι καί τή χάρη τοῦ ἁγίου Πνεύματος νά ὑποδεχθοῦμε καί τούς καρπούς πού μᾶς προσφέρει ν᾿ ἀποκτήσουμε. Καί ποιός εἶναι ὁ καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Ας ἀκούσουμε τόν Παῦλο πού λέγει.«Ο καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», λέγει, «εἶναι ἡ ἀγάπη, ἡ χαρά, ἡ εἰρήνη» (Γαλ. 5, 22). Πρόσεχε τήν ακρίβεια τῶν λέξεων καί τή σειρά τῆς διδασκαλίας. Ἔβαλε πρώτη τήν ἀγάπη καί ὕστερα ἀνάφερε τά ἄλλα. Φύτεψε τό δένδρο καί ὕστερα τόν καρπό. Ἔβαλε τά θεμέλια καί ὕστερα πρόσθεσε τήν οἰκοδομή. Άρχισε από τήν πηγή καί ὕστερα ἔφθασε στούς ποταμούς.
Πράγματι δέν μπορούμε να αισθανθούμε πρῶτα τή χαρά, ἄν δέ θεωρήσουμε πρῶτα ὅτι είναι δική μας ἡ χαρά τῶν ἄλλων καί ἄν δέ λογαριάσουμε ὅτι εἶναι δικά μας τά ἀγαθά τῶν συνανθρώπων μας. Καί αὐτά δέν εἶναι δυνατό ποτέ νά φανοῦν ἀπό τίποτε ἄλλο, ἄν δέ μᾶς κυριέψει ἡ δύναμη της αγάπης.Η αγάπη είναι ἡ ρίζα, ἡ πηγή καί ἡ μητέρα ὅλων τῶν ἀγαθῶν. Γιατί πράγματι σάν ρίζα κάνει νά βλαστήσουν ἄπειρα κλαδιά ἀρετῆς, σάν πηγή βγάζει πολλά νερά καί σάν μητέρα σφίγγει μέσα στήν ἀγκαλιά της ἐκείνους πού καταφεύγουν σ᾿ αὐτήν. Αὐτό ἀκριβῶς γνωρίζοντας και ο μακάριος Παῦλος ὀνόμασε τήν ἀγάπη καρπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Καί ἀλλοῦ τῆς χάρισε τόσο μεγάλο προτέρημα, ὥστε νά πεῖ ὅτι ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ τέλεια τήρηση καί ἐκπλήρωση τοῦ νόμου.«Γιατί ἡ ἀγάπη», λέγει, «εἶναι ἡ τέλεια τήρηση καί ἐκπλήρωση τοῦ νόμου» (Ρωμ. 13, 10). Ὁ Κύριος τῶν πάντων δέ θεώρησε καμιά ἄλλη προϋπόθεση ἀρκετή καί ἀπόδειξη ἀξιόπιστη γιά νά φαίνονται οἱ μαθητές του, παρά μόνο τήν ἀγάπη, λέγοντας.«Μ᾿ αὐτό θά μάθουν ὅλοι ὅτι εἶστε μαθητές μου, ἐάν ἔχετε μεταξύ σας ἀγάπη» (Ἰω. 13, 35).
Γι᾿ αὐτό, σᾶς παρακαλῶ, ἄς καταφύγουμε ὅλοι σ᾿ αὐτήν, ἄς τήν ἀγκαλιάσουμε καί μ᾿ αὐτήν ἄς ὑποδεχθοῦμε τή σημερινή ἑορτή. Γιατί, ὅπου ὑπάρχει ἀγάπη, ἀδρανοῦν τά πάθη τῆς ψυχῆς. Ὅπου ὑπάρχει ἀγάπη, σταματοῦν οἱ παράλογες σαρκικές ἐπιθυμίες τῆς ψυχῆς. «Ἡ ἀγάπη», λέγει ὁ Παῦλος, «δέν ὑπερηφανεύεται, δέ φουσκώνει ἀπό ἐγωισμό, δέ φέρεται ἄσεμνα» (Α´ Κορ. 13, 4-5). Ἡ ἀγάπη δέν κάνει κακό στό συνάνθρωπο. Ὅπου κυβερνᾶ ἡ ἀγάπη, πουθενά δέν ὑπάρχει Κάιν νά σκοτώσει τόν ἀδελφό του.
Βγάλε ἀπό τήν καρδιά σου τήν πηγή τοῦ φθόνου, καί ἔβγαλες τόν ποταμό ὅλων τῶν κακῶν. Κόψε τή ρίζα, καί κατέστρεψες ταυτόχρονα καί τόν καρπό. Καί τά λέγω αὐτά, γιατί λυπᾶμαι περισσότερο ἐκείνους πού φθονοῦν, παρά ἐκείνους πού φθονοῦνται, γιατί ἐκεῖνοι εἶναι κυρίως πού ζημιώνονται πάρα πολύ καί πού προξενοῦν μεγάλη καταστροφή στόν ἑαυτό τους. Ἐπειδή γι᾿ αὐτούς πού φθονοῦνται ὁ φθόνος εἶναι, ἐάν τό θελήσουν, ἀφορμή γιά βράβευση.
Καί πρόσεχε, σε παρακαλώ, πως ο δίκαιος Ἄβελ ἐπαινεῖται καί ἀναφέρεται καθημερινά, καί ἡ σφαγή του ἔγινε γι᾿ αὐτόν ἀφορμή καλῆς φήμης. Καί αὐτός μετά τό θάνατό του ὁμιλεῖ ἐλεύθερα καί κατηγορεῖ μέ δυνατή φωνή τό δολοφόνο του. Ὁ Κάιν ὅμως, πού δῆθεν ἔμεινε στή ζωή, πῆρε τήν ἀμοιβή του ἀνάλογα μέ τά ἔργα του, καί ἔζησε ἐπάνω στή γῆ ἀναστενάζοντας καί τρέμοντας. Ὁ Ἄβελ ὅμως πού σκοτώθηκε καί ξαπλώθηκε νεκρός ἔδειξε μετά τό θάνατό του μεγαλύτερη παρρησία (Γεν. 9, 10). Καί ὅπως ἔκαμε ἐκεῖνον ἡ ἁμαρτία του νά ζεῖ πιό ἄθλια καί ἀπό τούς νεκρούς, ἔτσι ἔκαμε αὐτόν ἡ ἀρετή του νά λάμπει περισσότερο καί μετά τό θάνατό του.
Γι᾿ αυτό λοιπόν καί εμείς, γιά ν᾿ ἀποκτήσουμε μεγαλύτερη παρρησία καί σ᾿ αὐτή τή ζωή καί στήν ἄλλη, γιά νά ἀπολαύσουμε περισσότερη χαρά πού πηγάζει ἀπό τήν ἑορτή, ἄς καταστρέψουμε ὅλα τά ἀκάθαρτα ἐνδύματα τῆς ψυχῆς, ἄς γυμνωθοῦμε ιδιαίτερα ἀπό τό ἔνδυμα τοῦ φθόνου. Γιατί και αν ακόμη φανοῦμε ὅτι πετύχαμε πάρα πολλά, ὅλα θά τά χάσουμε, ὅταν μᾶς ἐνοχλεῖ τό πικρό καί ἄγριο αὐτό ἐλάττωμα, πού μακάρι νά το αποφύγουμε όλοι μας, καί ἰδιαίτερα αὐτοί πού σήμερα μέ τή χάρη του βαπτίσματος έβγαλαν τό παλιό ένδυμα των αμαρτημάτων τους καί πού μπορούν νά λάμπουν σάν τίς ακτίνες του ήλιου.
Εσείς λοιπόν, παρακαλώ, οι οποίοι υιοθετηθήκατε σήμερα ἀπό τό Θεό, οι οποίοι ντυθήκατε τό λαμπρό αὐτό φόρεμα, διατηρείστε μέ κάθε τρόπο τή χαρά, στήν ὁποία είστε τώρα, αφού φράξετε ἀπό παντοῦ τήν εἴσοδο στό διάβολο, ώστε νά ἀπολαύσετε αφθονότερη τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, καί νά μπορέσετε ν᾿ αποδώσετε καλά ἔργα ο ένας τριάντα,ο άλλος εξήντα, ο άλλος εκατό, καί νά αξιωθείτε νά συναντήσετε μέ παρρησία τό βασιλιά τῶν ουρανών, όταν πρόκειται να έλθει καί να μοιράσει τα απερίγραπτα αγαθά σ᾿ εκείνους που έζησαν ἐνάρετα τήν παρούσα ζωή, μέ τή βοήθεια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στον οποίο ανήκει η δόξα και η δύναμη τώρα καί πάντοτε καί στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.http://www.youtube.com/watch?v=8O1Xa3E48zo

ΥΜΝΟΙ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ ΨΑΛΛΟΥΝ ΟΙ ΜΟΝΑΧΕΣ ΤΗΣ ΟΡΜΥΛΙΑΣ