ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ – 14 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2016

 Ιερά Μητόπολις Σερβίων και Κοζάνης

  ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Μτθ. ιε΄ 21-28)

- Ἡ πίστη καί ἡ ταπείνωση τῆς Χαναναίας -

Ἀγαπητοί μου χριστιανοί,

Κάθε Κυριακὴ ἡ Ἐκκλησία διαλέγει καὶ ἕνα ξεχωριστὸ ἀγώνισμα, γιὰ νὰ μᾶς ἀσκήση. Σήμερα μᾶς καλεῖ νὰ ἀγωνισθοῦμε σ’ ἕνα διπλὸ πνευματικὸ ἀγώνισμα, στὸ ἀγώνισμα τῆς πίστεως καὶ τῆς ταπεινώσεως.

Τὶ εἶναι γιὰ ἐμᾶς τοὺς Χριστιανοὺς ἡ πίστη; Εἶναι ἡ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὸν ἴδιο τὸν Χριστό. Νὰ τὸν πιστεύουμε ὡς ἀληθινὸ Θεὸ καὶ μόνο Σωτήρα τοῦ κόσμου. Νὰ ἀποδεχόμαστε χωρὶς ἀμφιβολίες ὅλα ὅσα ἐκεῖνος μᾶς ἀποκαλύπτει γιὰ τὸν Θεὸ, γιὰ τὸν κόσμο, γιὰ τὸν ἄνθρωπο, καὶ ὅλα ὅσα μᾶς διδάσκει γιὰ τὴν καθημερινή ζωή. Καὶ τὶ εἶναι ἡ ταπείνωση; Νὰ ἔχουμε συναίσθηση ποιοὶ εἴμαστε καὶ ποιὰ εἶναι ἡ πραγματική μας ἀξία. Νὰ ἀναγνωρίζουμε τὴν ἀδυναμία καὶ τὴν ἀτέλειά μας.

Ὅταν μὲ τὴν ταπείνωση καταλάβουμε πόσο μικροὶ καὶ ἀδύναμοι εἴμαστε μπροστὰ στὸν Χριστό, τότε πιστεύουμε στὴν παντοδύναμη θεότητά του καὶ τηροῦμε μὲ χαρὰ τὶς ἐντολές του. Ὅταν ὅμως μᾶς λείπη ἡ ταπείνωση καὶ ἔχουμε μεγάλη ἰδέα γιὰ τὸν ἑαυτό μας, τότε δὲν μποροῦμε νὰ παραδεχθοῦμε τὸν Χριστό ὡς Κύριο, οὔτε νὰ ὑποταχθοῦμε στὸ θέλημά Του. Ἡ ἐμπειρία τῶν ἁγίων δείχνει ὅτι ἡ πίστη καὶ ἡ ταπείνωση πορεύονται πάντα μαζί. Ἡ ταπείνωση δείχνει τὴν πίστη καὶ ἡ πίστη ὁδηγεῖ στὴν ταπείνωση. Αὐτὰ τὰ δύο ἀποτελοῦν βασικὰ καὶ ἀπαραίτητα γνωρίσματα τοῦ ἀνθρώπου τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία θέλει μὲ ἔμφαση νὰ μᾶς τὰ ὑπενθυμίση. Αὐτὸ τὸ κατορθώνει μὲ τὸ περιστατικὸ τῆς Χαναναίας, ποὺ περιλαμβάνει ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή.

Ἡ Χαναναία εἶναι μία γυναίκα ποὺ γεννιέται, μεγαλώνει καὶ ζῆ μέσα σὲ εἰδωλολατρικὸ περιβάλλον. Ἔχει μία κόρη δαιμονισμένη καὶ ζῆ μαζί της ἕνα μακροχρόνιο δράμα. Ἀκούει γιὰ τὸν Ἰησοῦ Χριστό καὶ δείχνει μεγάλη πίστη στὸ πρόσωπό Του, ἐπειδὴ ἔχει μεγάλη ταπείνωση.

Ἡ Χαναναία δείχνει τὴν πίστη της, ὅταν μαθαίνη ὅτι ὁ Χριστὸς ἦλθε στὰ μέρη της καὶ βγαίνη ἀπὸ τὸ σπίτι της νὰ τὸν συναντήση. Αὐτὸ γίνεται σὲ ἀντίθεση μὲ πολλοὺς Ἰουδαίους ποὺ δὲν τὸν πλησιάζουν καθόλου ἤ τὸν διώχνουν ἀπὸ τὸν τόπο τους, ὅπως οἱ Γαδαρηνοί. Ἡ Χαναναία δείχνει ἐπίσης τὴν πίστη της, ὅταν παραδέχεται τὸν Χριστό ὡς «υἱὸ Δαυῒδ», δηλαδὴ ὡς τὸν Μεσσία, καὶ ζητεῖ νὰ τὴν ἐλεήση. «Ἐλέησόν με, υἱέ Δαυῒδ. Ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται». Δείχνει ἀκόμη τὴν πίστη της, ὅταν ὁ Χριστὸς φαίνεται νὰ μὴν τὴν προσέχη καθόλου καὶ ἐκείνη ἐπιμένει νὰ τὸν παρακαλῆ. Κι ὅταν ὕστερα ἀπὸ ὥρα ὁ Χριστὸς ἀπευθύνεται σ’αὐτὴν, τῆς ὁμιλεῖ περιφρονητικὰ. «Δὲν εἶμαι σταλμένος παρὰ στὰ πρόβατα τῆς γενεᾶς τοῦ Ἰσραήλ», τῆς λέγει. Ἐκείνη δὲν ὑποχωρεῖ. Κάποιος ἄλλος στὴ θέση της θὰ εἶχεν ἀπογοητευθῆ, θὰ εἶχε προσβληθῆ καὶ θὰ εἶχε ἀπομακρυνθῆ. Ἡ Χαναναία καὶ πάλι ἐπιμένει νὰ ζητῆ τὴν βοήθεια τοῦ Χριστοῦ. Σ’ αὐτὸ τὸ κρίσιμο σημεῖο ὁ Χριστὸς τὴ δυσκολεύει ἀκόμη περισσότερο, καθὼς τῆς ἀπευθύνει λόγους πολὺ σκληρούς. «Δὲν εἶναι σωστὸ νὰ πάρω τὸ ψωμὶ τῶν παιδιῶν καὶ νὰ τὸ ρίξω στὰ σκυλλάκια», τῆς λέγει. Κάθε νέος λόγος τοῦ Χριστοῦ εἶναι καὶ πιὸ προσβλητικός. Κι ὅμως ἡ Χαναναία, ἀντὶ νὰ σκανδαλισθῆ καὶ νὰ ἀπογοητευθῆ, αὐτὴ φιλοσοφεῖ καὶ δείχνει ἀσυνήθιστη πίστη. Αὐτὸ φανερώνει ἡ ἀπάντησή της: «Ναί, Κύριε, ἀλλὰ καὶ τὰ σκυλλάκια τρῶνε ἀπὸ τὰ ψίχουλα ποὺ πέφτουν ἀπὸ τὸ τραπέζι τῶν κυρίων τους».

Μαζὶ μὲ τὴν ἀκλόνητη πίστη της ἡ Χαναναία δείχνει καὶ τὴν θαυμαστὴ ταπείνωσή της σὲ ὅλες τὶς λεπτομέριες τῆς ἱστορίας της. Πρῶτα πρῶτα δὲν καλεῖ τὸν Χριστό νὰ ἔλθη στὸ σπίτι της, ἐπειδὴ θεωρεῖ ἀνάξιο τὸν ἑαυτό της γιὰ νὰ δεχθῆ μία τέτοια ἐπίσκεψη. Ὕστερα, δὲν ζητεῖ ἀπὸ τὸν Χριστὸ νὰ ἐλεήση τὴν κόρη της, ἀλλὰ νὰ ἐλεήση τὴν ἴδια, καὶ ἔτσι νὰ θεραπεύση τὴν κόρη της. Ἀκόμη, δὲν λυπᾶται ὅταν ὁ Χριστὸς ἐγκωμιάζει τοὺς Ἰουδαίους καὶ περιφρονεῖ τὴν ἴδια. Δὲν πληγώνεται ἀπὸ τὶς προσβολές, οὔτε ἀγανακτεῖ. Μὲ τὴν ταπείνωση ἀνεβαίνει ἀκόμη πιὸ ψηλά. Ὁ Χριστὸς ὀνομάζει τοὺς εὐνοούμενους Ἰουδαίους παιδιά καὶ ἐκείνη τοὺς ὀνομάζει κυρίους. Τὴν ἴδια ὁ Χριστὸς τὴν ὀνομάζει σκυλλάκι, ἀλλὰ ἐκείνη δὲν ἀντιλέγει στὸν περιφρονητικό λόγο. Γεμάτη ἀπὸ ταπείνωση τὸν ἀποδέχεται. Καὶ τὸ πιὸ θαυμαστὸ εἶναι ὅτι στηρίζει τὸ αἴτημά της γιὰ βοήθεια σ’ αὐτὴν τὴν προϋπόθεση, ὅτι δηλαδή εἶναι ἕνα σκυλλάκι σὲ σχέση μὲ τὰ ἀγαπητὰ παιδιὰ τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ ὑποστηρίζει ὅτι καὶ σὰν σκυλλάκι δικαιοῦται τὸ περίσσευμα ἀπὸ ὅσα ὁ Χριστὸς δίνει στὰ παιδιά του.

Μὲ αὐτὴ τὴ στάση της ἡ Χαναναία ἀγωνίζεται ἐπίμονα στὰ δύο πνευματικὰ ἀθλήματα καὶ ἀποδεικνύεται πρωταθλήτρια στὴν πίστη καὶ στὴν ταπείνωση. Ξεπερνᾶ ὄχι μόνον τοὺς ἐναντιούμενους Ἰουδαίους, ποὺ ὁμιλοῦν μὲ ἔπαρση καὶ αὐθάδεια μπροστὰ στὸ Χριστό, « Ἐμεῖς ἔχουμε πατέρα τὸν Ἀβραάμ», ἀλλὰ καὶ ἐκείνους ποὺ εἶναι κοντά του καὶ δυσπιστοῦν καὶ ἀπογοητεύονται καὶ σκανδαλίζονται μαζί του. Ἡ Χαναναία νικᾶ αὐτὸν τὸν ἴδιο τὸν Χριστό, ὥστε στὸ τέλος νὰ θεραπεύση τὴν κόρη της, διότι ὁ Χριστὸς νικᾶται ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους μόνον μὲ τὴν ἀληθινὴ τους πίστη καὶ ταπείνωση. Τώρα κατανοοῦμε γιατὶ ὁ Χριστὸς τὴν ἔφερε σὲ τόσο μεγάλες δυσκολίες. Ἦταν αὐτὸς ὁ ἄριστος παιδαγωγικός του τρόπος, γιὰ νὰ ἀποκαλύψη στοὺς γύρω του καὶ σ’ ἐμᾶς τὰ θαυμαστὰ αὐτὰ μέτρα τῆς ἀρετῆς της καὶ νὰ τὴν κάνει παράδειγμα στὴν πίστη καὶ στὴν ταπεινοφροσύνη γιὰ ὅλους μας. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ἀνυπέρβλητος Διδάσκαλος καὶ Παιδαγωγός, φέρθηκε τόσο σκληρὰ σ’ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς συναντήσεώς του μὲ τὴν Χαναναία, γιὰ νὰ μπορῆ στὸ τέλος νὰ φωνάξη μπροστὰ στοὺς μαθητές του: «Ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις· γενηθήτω σοι ὡς θέλεις».

Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί, ἄς μεγαλώση καὶ ἡ δική μας πίστη μαζὶ μὲ τὴν ταπείνωση, γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ ἔχουμε τὴν εὔνοια καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου. Ἀμήν

Ἀρχιμ. Α.Γ.Μ.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Άγιος Πορφύριος: "Αν οι γονείς γίνουν άγιοι, τα παιδιά αγιάζουν"

Δεν έχω κανέναν...

'Ανθρωπον ουκ έχω

Κάθε φορά που διαβάζουμε το Ευαγγέλιο εκείνη την Κυριακή του Παραλύτου από την Ωραία Πύλη ,και φτάνουμε  στο σημείο  που ο παράλυτος με παράπονο λέει του Χριστού "άνθρωπον ουκ έχω" ...,άμα δεις προσεκτικά το εκκλησίασμα, όλοι κουνούν συγκαταβατικά το κεφάλι τους .Σαν να λένε : Για μένα το λέει....

Γυναίκες  που φέρνουν στο μυαλό τους την απονιά και τη σκληροκαρδία του συζύγου,μανάδες που σκέφτονται τον χθεσινό καυγά με το σπλάχνο τους και εκείνο το εύκολο που τους εκτόξευσαν   " σε μισώ",τα γερόντια που περιμένουν να τους πάρει ένα τηλέφωνο ο κανακάρης, ...από παντού μυριόστομο: "Ανθρωπον ουκ έχω"

Όλοι μόνοι μας ....

Κι όμως άμα είσαι λίγο πρόθυμος και σηκωθείς λίγο πιο πρωί εκείνη την Κυριακή στην Εκκλησία ,θα ακούσεις να ψάλλονται κάποια μελωδήματα που μιλάνε για το γιατρικό σε τούτη τη νόσο.

Η ιστορία του παραλύτου κατά πως λένε τα τροπάρια, πάλι ζωντανεύει.Και τούτη τη φορά ο άνθρωπος πάλι παραπονιέται του Χριστού ."Δεν έχω κανέναν "....

Μα τώρα ο Χριστός  του λέει......

-Γιατί παραπονιέσαι παιδί μου.Εγώ για σένα έγινα άνθρωπος,Για σένα πόνεσα ,για σένα σταυρώθηκα.Και δεν έχεις κανέναν; Μπορεί όπως λές να μην έχεις άνθρωπο ,μα έχεις τον Θεάνθρωπο.!!Τι θέλεις λοιπόν ακόμη.

Κάθησα λοιπόν και σκέφτηκα τούτο το λόγο και τη βρήκα την άκρη..

Θα μου πεις είναι ανθρώπινο.Θέλω να έχω κάποιον να με πονά .Το ξέρω .Μα όσο σίγουρο είναι τούτο που λες, άλλο τόσο σίγουρο είναι ότι θα μείνεις και μόνος.!!

Κάτι πρέπει να κάνεις .Μέχρι να περιμένεις να σου σταθούνε, ίσως να περάσει όλη σου η ζωή.

Συμπάθαμε, μα θαρρώ τούτο πρέπει να κάνουμε .Να αγαπήσουμε τόσο πολύ το Θεό και να του εμπιστευθούμε τόσο πολύ τη ζωή μας, που να μην πονάμε από τη μοναξιά που έχει φυλλαγμένη η ζωή για μας.

Κι αλήθεια τότε δεν θα πούμε ποτέ πως δεν έχω κανέναν.

Κι ύστερα σκέφτηκα και τούτο.

Αν όντως ισχύει ότι κανείς δεν έχει κανέναν και είμαστε όλοι τόσο μόνοι και μας λείπει ο δικός μας άνθρωπος,μήπως, λέω μήπως να γίνουμε εμείς ο άνθρωπος που λείπει του άλλου.

Όση ώρα παραπονιόμαστε για τη δική μας μοναξιά, δεν θα μπορούσαμε να σταθούμε δίπλα στον πόνο του άλλου;

Και που ξέρεις, άμα κάνουμε εμείς την αρχή, ίσως κάποιος άλλος σκεφτεί με τον ίδιο τρόπο και να γίνει  για μας, ο δικός μας Σαμαρείτης.

π.Εφραίμ

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΤΟΥ ΑΓ. ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΗΣ Ι. Μ. ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Την Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου

και ώρα 8 το απόγευμα,

στον Ιερό Ναό του πολιούχου μας

Αγίου Δημητρίου

θα πραγματοποιηθεί

ΝΕΑ ΕΚΔΗΛΩΣΗ

ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ

με ομιλήτρια την κα ΑΘΗΝΑ ΣΙΔΕΡΗ

(Κοινωνική Λειτουργό

και πνευματικό παιδί του Αγίου)

ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΘΑ ΤΙΜΗΣΕΙ

ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ Ο ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΣ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΥΘΗΡΩΝ κ. κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ

ΣΤΙΣ 7:30 μ.μ. ΘΑ ΠΡΟΗΓΗΘΕΙ

ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ

ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ

Αρχιεπίσκοπος για hotspots: Μεγάλο το βάρος, αλλά πρέπει να ληφθούν μέτρα

Με πολιτικούς, αλλά και μαθητές συναντήθηκε την Τρίτη ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, απαντώντας σε πολλές ερωτήσεις για θέματα της επικαιρότητας, όπως το προσφυγικό και το Σύμφωνο Συμβίωσης.
Αρχικά συναντήθηκε με τον τομεάρχη Παιδείας της ΝΔ Μάξιμο Χαρακόπουλο. Το μάθημα των θρησκευτικών, η εκκλησιαστική εκπαίδευση και οι δυνατότητες συνεργασίας Εκκλησίας-Πολιτείας βρέθηκαν στο επίκεντρο της συζήτησης.
«Εξέφρασα το θαυμασμό μου για το σπουδαίο κοινωνικό έργο που επιτελεί η Εκκλησία της Ελλάδος την δύσκολη εποχή για την πατρίδα μας» δήλωσε μετά τη συνάντηση ο κ. Χαρακόπουλος και ανέφερε ότι με τον Αρχιεπίσκοπο συζήτησαν για την εκκλησιαστική εκπαίδευση, ζητήματα που ενδιαφέρουν την Εκκλησία για το μάθημα των Θρησκευτικών, αλλά και για την εμπέδωση της εθνικής συνείδησης μέσω του μαθήματος της ιστορίας.
Μάλιστα, είπε πως προσβλέπει στη συνεργασία Εκκλησίας - Πολιτείας. Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος επισήμανε πως αντάλλαξαν χρήσιμες απόψεις σε καυτά θέματα και υπογράμμισε ότι «όπως ξέρουμε κατά το Σύνταγμα και τους νόμους της Πολιτείας, οι σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας πρέπει να είναι ομαλές, να είναι σχέσεις συνεργασίας για να μπορέσουμε να πάμε πιο μπροστά».
Επιπλέον, σημείωσε πως τους δόθηκε η ευκαιρία να ονομάσουν τα προβλήματα τα οποία υπάρχουν, διότι πάντοτε υπάρχουν. «Οι σχέσεις, Εκκλησίας και Πολιτείας μέσα στο πνεύμα συνεργασίας βρίσκουν λύσεις σωστές», είπε χαρακτηριστικά.
Τον Αρχιεπίσκοπο επισκέφθηκε και η Άντζελα Γκερέκου, προκειμένου να μιλήσει μαζί του για εθελοντικές δράσεις και κοινωνικές πρωτοβουλίες με θέμα το περιβάλλον, τον πολιτισμό, τους νέους και τις ιδιαίτερα ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, καθώς επίσης και για καινούργια προγράμματα που θα λάβουν χώρα στην Κέρκυρα.
Ο κ. Ιερώνυμος δέχθηκε και 92 μαθητές και μαθήτριες Λυκείου της Ελληνογερμανικής Αγωγής.
Στην ερώτηση της μαθήτριας αν πρέπει κατά την άποψή του να δημιουργηθούν τα κέντρα υποδοχής στην Ελλάδα, ο Αρχιεπίσκοπος τόνισε πως «είναι μεγάλο το βάρος, αλλά η Πολιτεία πρέπει να λάβει κάποια μέτρα. Αν είναι σωστό ή λάθος θα το κρίνει η Ιστορία.»
Ο Αρχιεπίσκοπος ρωτήθηκε τι κάνει η Εκκλησία, για να έρθει πιο κοντά στους νέους, για να απαντήσει πως «ο Χριστός είναι αγάπη και μας λέει να αγαπάμε τον συνάνθρωπό μας σεβόμενοι την ελευθερία του. Η Εκκλησία δεν θα έρθει να σε τραβήξει. Θα σου δείξει, όμως, ότι σε αγαπάει».
Για το Σύμφωνο Συμβίωσης, απάντησε ότι «για την Εκκλησία η ένωση άνδρα και γυναίκας μέσα από το μυστήριο του γάμου είναι ιερή. Άλλες μορφές συμβίωσης δεν συνάδουν με τη διδασκαλία της. Φυσικά, κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να κάνει αυτό που λέει η καρδιά του. Η Εκκλησία σέβεται αυτήν την ελευθερία, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αποδέχεται ή εγκρίνει έναν τρόπο ζωής αντίθετο με την χριστιανική διδασκαλία. Πάντα, όμως, όποια επιλογή κι αν κάνουμε πρέπει να αναλαμβάνουμε και την ευθύνη αυτής.»

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Κυριακή ΙΣΤ' Ματθαίου, Κύκλος Γραφής Εφεσίους 3,14

Ομιλία π.Σεβαστιανού Τοπάλη-Κυριακή ΙΣΤ'Ματθαίου 2016

Εθελοντική Αιμοδοσία στον Ι. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Π.Φαλήρου

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ π. ΕΦΡΑΙΜ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΙΔΑ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΤΟΥ ΑΓ. ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ

ΙΕΡΑ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΗ ΚΟΙΝΟΒΙΑΚΗ ΣΚΗΤΗ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ,

 ΚΑΡΥΑΙ, ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

Τρίτη, 12 Ἰανουαρίου, 2016 μ. Χ.

Προσευχή ἁπλή καί αὐτοσχέδιος

πρός τόν Ἅγιον Πορφύριον τόν Καυσοκαλυβίτη

ὑπό τινος ἀνθρώπου ἁμαρτωλοῦ:

Ὤ, Ἅγιε Πορφύριε, Καυσοκαλυβίτα,

ἄνθρωπε οὐράνιε καί τοῦ Χριστοῦ μας Θύτα

καθικετεύω σε ἐκτενῶς, ἐκ ῥυπαρᾶς ψυχῆς μου,

ἔνδακρυς δέομαι πρός σέ, ἄκουσον τῆς φωνῆς μου.

Σύ Ἅγιε Πορφύριε, σέμνωμα τοῦ Ἁγίου Ὄρους,

καί σύ Ἅγιε Παΐσιε, Ἁγιορειτῶν ἐλπίδα,

εἰς τήν παροῦσαν ἡμῶν ζωήν, ἐλέγατε πρός ὅλους,

κυρίως πρός τούς νέους μας, νά διάγουν μέ ἁγνεία.

Ὤ, Ἅγιε Πορφύριε, μύστα τῶν ὑπερκοσμίων,

ὑπέρ τῶν νέων δεήθητι, ἵνα παθῶν ἀθλίων,

ἀνώτεροι ὅπως φανοῦν, διάγοντες σωφρόνως,

μέ νοεράν ΕΥΧΗΝ τοῦ Ἰησοῦ καί εὐλάβειαν συγχρόνως.

Γλυκύτατε Παππούλη μας, ἀλησμόνητε θεῖε νόα

σύ εὐαγγελικῶς ἠγάπησας τούς νέους· καί κάθε ὥρα,

πυκνάς εὐχάς μέ δάκρυα ἐποίεις ἐν τῇ παρούσῃ σου ζωῇ,

ὑπέρ αὐτῶν καί πάσης ψυχῆς, ἴνα διάγουν μέ ἀρετή.

Ὤ, νέοι καί νέες Ὀρθόδοξοι, τεκνία τοῦ Χριστοῦ μας,

Χριστός  καί ψυχή μᾶς χρειάζονται, ταπείνωσις καί ἁγνότης,

Μετάνοια ἰσόβιος, καί Μυστηρίων συχνότης,

στήκετε οὖν ὀρθοί καί βιώνετε ἀεί τάς Ἱερᾶς μας Παραδόσεις. Ἀμήν Γένοιτο.

          Παναγιώτατε, Σεβασμιώτατοι, πολυσέβαστοί μου Πατέρες καί Λειτουργοί Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου, Ὁσιώτατοι Μοναχοί καί Μοναχαί, ἀγαπημένοι μου Ἀδελφοί ἐν Χριστῶ καί ὅσοι διδάσκεσθε τήν Ὀρθόδοξον καταφατικήν Θεολογίαν, οἱ εὐχές καί οἱ πρεσβεῖες τοῦ Ἁγίου Πατρός ἡμῶν Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου, νά μᾶς σκεπάζουν ἰσοβίως ὅλους μας. Ἀλήθεια πόσον ψυχωφέλιμον θά εἶναι, ἐάν μιμούμεθα τήν ἁγνοτάτην καί ταπεινοτάτην πολιτείαν τοῦ παγκοσμίου πλέον Ἁγίου μας Πορφυρίου, ὅστις λάθρα βιώσας ἐπί γῆς τοσούτους χρόνους, θά μᾶς κρίνῃ μέ τήν καθαράν ζωήν του;

Μετά βαθυτάτου σεβασμοῦ

καί ἄκρας τιμῆς

πρός ὅλην τήν Εὐλογημένην Σύναξιν πάντων ἡμῶν,

+ π. Ἐφραίμ ἁμαρτωλός

ΟΜΙΛΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΓΑΝΩΤΗ, ΦΙΛΟΛΟΓΟΥ, ΣΤΗΝ ΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΟΡΦΥΡΙΟ

          Ὅσο θυμοῦμαι καί συλλογίζομαι τό πέρασμα τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου ἀπ’τή ζωή μας, ἐκτιμῶ τό πέρασμά του σάν ἕνα δῶρο τοῦ Θεοῦ παρατεταμένο πρός τό λαό του` ἔτσι βεβαιώνομαι καί γιά ὅλους τούς ἁγίους ὅτι εἶναι ἕνας θησαυρός δωρεῶν τοῦ Θεοῦ, πού καί μέ πολύ λίγη θέληση μποροῦν νά μᾶς στηρίξουν τίς καρδιές μας μέσα στούς πειρασμούς τῆς ἀπογοήτευσης. Κι ὅταν μελετοῦμε τά συναξάρια τῶν ἁγίων, διαπιστώνουμε ὅτι ὁ βίος τοῦ καθενός προβάλλεται εἰδικά στις ἀνάγκες καί στις περιπέτειες τῆς ἐποχῆς του σάν ξεχωριστή ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ στά ἐρωτήματα καί τά προβλήματα τῶν ἀνθρώπων τῆς κάθε ἐποχῆς.

          Ἔτσι ὁ ἅγιος Πορφύριος φυτεύτηκε ἀπό τόν δωροδότη Θεό καί στό Ἅγιον Ὄρος καί στήν ἐπαρχία τῆς πατρίδας μας ἀλλά καί στήν καρδιά τῆς Ἀθήνας γιά πολλά χρόνια καί μάλιστα χρόνια δύσκολα καί ταραγμένα. Στό Ἅγιον Ὄρος ἡ παιδική ἀκόμα ζωή του ἀπάντησε στούς σκανδαλισμένους ἀναχωρητές, ὅτι ἡ ἄσκηση δέν εἶναι βασανισμός μόνο ἀλλά καί γλέντι χαρᾶς καί ἀγάπης. Ὁ ἅγιος Πορφύριος ὑπῆρξε πανηγυριστής τῆς ὑπακοῆς καί τοῦ ἀσκητικοῦ μόχθου. Ἀποζητοῦσε νά βρεθεῖ στήν ὑπηρεσία αὐστηρῶν γερόντων καί λυπῶταν, ὅταν δέν τόν μάλωναν. Ἕτσι ὁ Θεός μέ τό παράδειγμα τοῦ Ἁγίου δίδαξε στούς λίγους ἀκόμα ἀσκητές τή γλύκα τῆς ὑπέρ Χριστοῦ κακοπάθειας.

          Στήν Εὔβοια ἐγκαταστάθηκε γιά λίγα χρόνια στό μοναστήρι τοῦ ἁγίου Χαραλάμπους καί στό μοναστήρι τοῦ ἁγίου Νικολάου στήν Ἀμάρυνθο, ὅπου οἱ ἁπλοϊκοί ἀγρότες γνώρισαν τά θαύματα τοῦ ἁγίου καί ἀνταποκρίθηκαν μέ εὐχαριστία. Στήν καρδιά τῆς Ἀθήνας, στήν Ὁμόνοια, ξεδιάλεξε τίς πονεμένες ψυχές, τίς παρηγόρησε καί δίδαξε μέ τό παράδειγμά του τήν ὑπομονή, τό φιλότιμο τῆς αὐτοσυντήρησης, τήν ὁλοκληρωτική ἀφοσίωση στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Στό Μήλεσι πραγματοποίησε τό ὄνειρό του νά χτίσει μοναστήρι παρ’ ὅλες τίς ἀντιξοότητες. Ἔβλεπε τούς οὐρανοξύστες νά πνίγουν τήν Ἀθήνα καί ὀνειρευόταν τή μοναστηριακή ἀνάπαυση… Τόν ῥωτήσαμε γιατί ἔχτισε τόσο μεγάλο ναό γιά καθολικό τοῦ μοναστηριοῦ κι ἔλεγε: νά ἰδεῖτε κόσμος πού θά ἔρχεται ἐδῶ ἀπ’ τήν Ἀθήνα… Στά ὑπόγεια τοῦ καθολικοῦ ἔφτιαξε ναό τῶν Κελτῶν ἁγίων, πού ἦταν ἄγνωστοι γιά πολλούς τά χρόνια ἐκεῖνα. Παρακινήθηκε ἀπό τόν προφητικό λόγο τοῦ ἁγίου Ἀρσενίου, πού ἔλεγε πώς ὅταν ἀρχίσουν στήν Ἑλλάδα νά μελετοῦν τήν ἱστορία τῶν Κελτῶν ἁγίων, τότε οἱ Ἀγγλικανοί θά ξαναγίνουν Ὀρθόδοξοι. Κι ὅταν πρίν δύο χρόνια ἔπρεπε νά μιλήσω γιά ἕναν ἅγιο τῆς Κελτικῆς Ἐκκλησίας, δέν χωροῦσε ὁ κόσμος στόν ὑπόγειο ναό καί συγκινήθηκα, γιατί εἶδα νά ἐπαληθεύεται ἡ προσδοκία τοῦ ἁγίου. Ὁ μεγάλος ναός τοῦ καθολικοῦ ἦταν σχεδόν γεμάτος! Ὁ ἅγιος μᾶς δίδαξε νά ἀγαποῦμε τά πάντα ὡς δωρεές τοῦ Χριστοῦ καί ὡς ἀφορμές δοξολογίας τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτό ἀγαποῦσε τά ζῷα καί ἰδιαίτερα τά πουλιά, ἀγαπούσε τά λουλούδια καί συγκινοῦνταν ἀπ’τά ἰδιαίτερα χρώματα καί ἀρώματά τους. Κοίταζε ὄχι πλάνα τοῦ περιβάλλοντος ἀλλά εἰδικά ἕνα-ἕνα τά λουλουδάκια, τά ζωάκια, τά ἔντομα. Ζοῦσε αὐτόν τόν κόσμο σάν Παράδεισο. Ἔβλεπε τά πάντα λουσμένα στό φῶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅπως ὁ ἅγιος τοῦ Λεπροκομείου Εὐμένιος, πού ῥωτοῦσε μέ ἀπορία: -Μά καλά, δέν σᾶς ἀρέσει ἡ Ὁμόνοια;! Κι ἐνοοῦσε τήν πλατεῖα Ὁμονοίας, πού τήν ἔβλεπε σάν τό ὡραιότερο τοπίο!

          Τούς ἀνθρώπους, πού πήγαιναν κοντά του, δέν τούς μετροῦσε σάν ἄτομα οὔτε τούς κατέτασσε σέ ὁμάδες. Ἔβλεπε τόν καθένα ὡς πρόσωπο μέ ὅλες τίς ἰδιαιτερότητές του καί τούς θυμῶταν. Διέβλεπε τά πάθη ἀλλά καί τά παθήματα τῶν ἐπισκεπτῶν του καί πολλές φορές πρίν νά τούς δεῖ ἀκόμα. Συμπονοῦσε, παρηγοροῦσε, καθησύχαζε καί θεράπευε τούς ταλαιπωρημένους ἀνθρώπους. Ἀκόμα συμβούλευε ἀλλά καί μάλωνε συχνά. Μάλωνε μέ πραότητα σχεδόν πάντοτε. Κάποτε τόν ἐπισκεφτήκαμε μαζί μέ τήν γυναῖκά μου, πού τήν ἔβλεπε γιά πρώτη φορά. Μόλις μπήκαμε στό καλυβάκι του καί μᾶς εἶδε, βάζει τίς φωνές στήν γυναῖκά μου: -Ἄφησέ τα, κυρά μου, τά παιδιά σου, μήν τά βασανίζεις` τἄφαγες τά καημένα. Θά σοῦ φύγουνε. Ἐμεῖς μ’ἕνα στόμα ἀπολογηθήκαμε ὅτι γιά νά γίνουν καλά παιδιά τά πιέζουμε κι ἐκεῖνος συνέχισε μέ αὐστηρό ὕφος: -Ἐσεῖς νά γίνετε καλύτεροι καί νά τά ἀφήσετε ἥσυχα. Μετά ζήτησε νά τοῦ ποῦμε τά ονόματά τους μέ τή σειρά ἡλικίας τους καί ξαναζήτησε καί δεύτερη φορά νά τά ὁνοματίσουμε. Γιατί ξαναζητᾷς τά ὀνόματά τους, ῥώτησα ἐγώ ὑποψιασμένος. Κι ἐκεῖνος ἀπήντησε: -Γιά νά τά θυμοῦμαι βρέ… Ἔτσι ἤξερα κι ἐγώ ὅτι τά θυμοῦνταν ὁ ἅγιος στις προσευχές του.

          Ὁ ἅγιος Πορφύριος εἶχε συνείδηση τῆς ἱερῆς ἀποστολῆς του μέσα στό λαό τοῦ Θεοῦ καί ἐκτιμοῦσε καί κάθε ἄλλη προσπάθεια γι’ αὐτόν τόν σκοπό.

          Θυμοῦμαι ἦταν Ὀκτώβρης τοῦ 1989 καί ἡ Πειραϊκή Ἐκκλησία, πού μόλις εἶχε ἱδρύσει τόν ῥαδιοφωνικό της σταθμό στά 91,2, ἔκανε τήν πρώτη ἐξωτερική της μετάδοση ἀπό τόν Παρνασσό στήν πλατεῖα Καρύτση. Μετέδιδε τήν παρουσίαση τοῦ πρώτου μου ἐγχειριδίου «Τά κρυφά σχολειά», γιά τή διδασκαλία τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς στά πρῶτα τμήματα, πού σχηματίστηκαν ἀπό ἐθελοντές μαθητές στούς νάρθηκες τῶν ἱερῶν ναῶν. Ὁ ἅγιος Πορφύριος παρακουλούθησε τήν ὁμιλία μέ ἕνα κασσεττοφωνάκι καί ἐνθουσιάστηκε ὑπερβολικά ἴσως ὄχι ἀπό τήν ὁμιλία, ἀλλά ὁπωσδήποτε ἀπό τήν πρωτοβουλία μας. Ἰδιαίτερα ἐνθουσιάστηκε μέ τή λειτουργία τοῦ πρώτου Ἐκκλησιαστικοῦ Ῥαδιοφωνικοῦ Σταθμοῦ στήν Ἑλλάδα. Πῆρε ἀμέσως τηλέφωνο σπίτι μου, χωρίς νά εἶμαι ἀκόμα ἐκεῖ καί βρῆκε τή γυναῖκά μου καί ἐξέφρασε τόν θαυμασμό του. Ἡ γυναῖκά μου ἀπ’τή συγκίνησή της δέν συγκράτησε σχεδόν τίποτε ἀπό τά λόγια του, ξαφνιάστηκε ἀπό τόν ἐνθουσιασμό τοῦ ἁγίου. Πραγματοποιήσατε, ἔλεγε, τό ὄνειρο τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, πού ἤθελε νά μπορέσει νά ἀνέβει στά σύννεφα κι ἀπό ΄κεῖ νά κηρύξει στό λαό τοῦ Θεοῦ.

          Τόν ἀπασχολοῦσε τόν ἅγιο ἡ διδασκαλία τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν καί μοῦ πρότεινε νά πάω κάποια μέρα, γιά νά μοῦ δείξει πῶς νά τά διδάσκω καλύτερα καί εἶμαι πλέον βέβαιος ὅτι νοερά μέ δίδαξε καί μέ βελτίωσε, παρ’ὅλο πού δέν ὁλοκληρώσαμε… Καί αὐτά ἔγιναν ἐνῷ συσταίνονταν ὁ ἴδιος ὡς ‘‘πτυχιοῦχος’’ τῆς Α΄Δημοτικοῦ.

          Ἀπό τότε ἔνιωθα ὅτι μέ συνοδεύει καί μέ παρακολουθεῖ στό πενιχρό, διδακτικό καί κηρυκτικό μου ἔργο. Κάποια μέρα μέ κάλεσε ὁ πατήρ Βασίλειος Τσιμούρης, ἐφημέριος τοῦ Ἱ. Ν. Ἁγίων Ἀναργύρων Καραβᾶ, νά τόν συνοδεύσω στό μοναστήρι τοῦ ἁγίου, γιά νά τελέσουμε μαζί τόν ἑσπερινό, μετά ἀπό πρόσκληση τῶν μοναζουσῶν. Ὅταν μπῆκα στό μικρό ναό, πού εἶναι ἀνάμεσα στά κελλιά, ἔνιωσα ἔντονη συγκίνηση καθώς ἀνέπνεα τόν ἀέρα, πού εἶχε ἁγιάσει ὁ ἅγιος μέ τίς συχνές ἀκολουθίες του μέσα σ’αὐτόν. Ἀπό τή συγκίνηση νόμιζα πώς ἔτρεμα, ἄν δέν ἔτρεμα πραγματικά. Κι ἐνῷ ἐγώ τά εἶχα χαμένα, κάποιος μέ εἰδοποίησε νά πάω στό ἱερό βῆμα. Ἐκεῖ ὁ πατήρ Βασίλειος μοῦ πρότεινε νά ‘‘πῶ δυό λόγια’’ στό μικρό ἐκκλησίασμα. Ἔντρομος καθώς ἤμουν εἶπα πώς δέν εἶμαι σέ θέση νά μαζέψω τίς σκέψεις μου, τά εἶχα χαμένα. Τότε ὁ πατήρ Βασίλειος ἀνοίγει μιά κασσέλα καί βγάζει ἀπό μέσα ἕνα φελόνιο καί τό ῥίχνει ἐπάνω μου, ὅπως ὁ πνευματικός τό πετραχῆλι του στόν ἐξομολογούμενο καί ἔκανε μιά σύντομη εὐχή. Μέ μιᾶς ἡ ταραχή μου σταμάτησε, γέμισα γαλήνη καί αὐτοκυριαρχία καί τόν ἄκουσα νά μοῦ λέει:      -Τώρα βγές στήν Ὡραία Πύλη. Κατάλαβα ὅτι αὐτό τό φελόνιο ἦταν τοῦ ἁγίου καί δυναμώθηκα. Βγῆκα στήν Ὡραία Πύλη, ἐξακολουθώντας ν’ ἀμφιβάλλω ἄν θά ἔλεγα κάτι ἀξιόλογο. Εἶδα ὅμως ἀπό κάτω τίς μοναχές νά γράφουν στό μαγνητοφωνάκι τους τήν ὁμιλία μου κι ἀπ’ αὐτό συμπέρανα ὅτι δέν ἔλεγα ἀνοησίες, ὅπως φοβώμουν.

          Ἔτσι ἀντιλήφθηκα ὅτι καί μέτά θάνατον ὁ ἅγιος εἶναι μαζί μας καί μᾶς παρακολουθεῖ, γι’αὐτό τόν ἐπικαλοῦμαι σέ κάθε δύσκολη ὥρα σάν νά τόν ἔχω μπροστά μου καί συνειδητά τό πιστεύω ὅτι τόν ἔχω μπροστά μου. Καί πιστεύω ὅτι βλέπει τά καμώματά μας, τούς φόβους  καί τίς λιποψυχίες μας καί θ’ἀγανακτεῖ μέ τήν ἀνωριμότητά μας καί θά λέει: -Τί φοβᾶστε, βρέ χαζοί;

          Μέ τήν πολυβασανισμένη ζωή του, μέ τήν ἄνετη χάρη του νά θεραπεύει καταστάσεις, νά προειδοποιεῖ, νά διαβλέπει, νά προβλέπει, νά ἐξηγεῖ μέ θαυμαστή σοφία καί πληροφόρηση πάνω σέ θέματα τῆς ἐπιστήμης καί τῆς ἐξειδικευμένης ἀκόμα, μέ τίς θαυματουργικές ἐμφανίσεις του σέ νοσοκομεῖα τοῦ ἐξωτερικοῦ, πού μέ ἐπιμέλεια  τίς ἔκρυβε, γιά νά συμπαρασταθεῖ σέ συγκεκριμένα πρόσωπα γιά συγκεκριμένους λόγους. Μέ ὅλα αὐτά ἀνέτρεψε τήν ἀπολυτοποίηση τοῦ κοσμικοῦ τρόπου ζωῆς. Περνοῦσε μπροστά ἀπό τήν ἐπιστήμη χωρίς νά τήν περιφρονεῖ ἀλλά ἴσα-ἴσα δίνοντάς της μιά πνευματική πνοή.

          Ὁ ἅγιος Πορφύριος ξεσκέπασε τήν αἰτία τῆς κατάθλιψης, πού ἐπικρατεῖ στόν παγκόσμιο πληθυσμό καί εἶναι ἰσχυρότερη στούς πιό εὐημεροῦντες λαούς. Οἱ ἄνθρωποι, ὅσοι μάχονται τόν Θεό καί τόν μισοῦν συνειδητά, πιστεύουν ὅτι μποροῦν νά εὐτυχήσουν καί καταθλίβονται ὅταν διαπιστώσουν ὅτι δέν τό κατορθώνουν. Ὅσοι προσπαθοῦν νά παίξουν κρατῶντας μιά στάση ἀνοχῆς ἀπέναντι στό Θεό καί προσπαθοῦν νά τόν ξεγελάσουν μέ τυπικές ὑποκριτικές συμμορφώσεις, πάλι καταθλίβονται καί δέν ἔχουν ἐλπίδα νά βροῦν τή χαρά, γιατί πιστεύουν ὅτι ἔχουν τοὐλάχιστον τίς προϋποθέσεις τῆς χαρᾶς` κρατοῦν γερά τήν πίστη τους ὅτι ὁ πλοῦτος, ἡ ἐπιστήμη, ἡ πολιτική καί ἡ συνεπής κερδοσκοπία τελικά θά τούς κάνουν εὐτυχισμένους. Καί ἡ καρδιά τους, τό ἀμανέτι τοῦ Θεοῦ, ὅπως λέει καί ὁ Μακρυγιάννης, κλαίει καί θρηνεῖ γιά τήν ἀπομάκρυνση ἀπό τόν Πλάστη της` κι αὐτό λέγεται κατάθλιψη.

          Ὁ ἅγιος Πορφύριος γελοιοποίησε τό κοσμικό πνεῦμα πού ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στη λεγόμενη ‘‘πρόοδο καί ἀνάπτυξη’’, ὅταν γίνει ἰδανικό καί τελικός σκοπός τῆς ζωῆς. Ἔδειξε ἁπλά καί πρακτικά τό μεγαλεῖο τῆς ταπείνωσης, τῆς ἀγάπης πρός τόν καθένα καί τό κάθε τι ὅταν αὐτός πού ἀγαπάει εἶναι στραμμένος στό κέντρο, πού εἶναι ὁ Χριστός.

          Ἔβλεπε τόν Χριστό νά γνέφει στοργικά μέσα ἀπ’ὅλα τά πράγματα. ‘‘Ὁ Χριστός εἶναι τό πᾶν’’. Δέν ὑπάρχει ἀληθινή ἀρετή χωρίς τόν Χριστό. Γιά τήν ἀκρίβεια δέν ὑπάρχει ἀρετή, ἀλλά ὁ Χριστός πού ἐκφράζεται ὡς ἀρετή.

          Ἀνέβηκε πάνω ἀπ’τήν ἠθική καί τήν ἠθικολογία` τά ἀντικατέστησε μέ τόν ἔρωτα. Ὅταν ἀγαπᾷς θερμά κάποιον ἤ κάτι, πῶς μπορεῖς νά τό βλάψεις ἤ νά τό δεῖς αἰσχρά. Τελικά ἐπέμενε ὅτι τά πάντα ὑπάρχουν ἀληθινά καί δυναμικά ὡς ἐκφράσεις τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτό καί ἦταν πρόσχαρος καί ὑπομονετικός ἀκόμα καί μέσα στούς τόσους πόνους καί τά κάθε λογῆς βάσανα.

          Ὁ ἅγιος Πορφύριος διακήρυξε καθαρά καί δυνατά ἀλλά καί ἔδειξε μέ τό σαφές παράδειγμά του ὅτι ὁ Χριστός εἶναι τό πᾶν. Δόξα τῷ Θεῷ λοιπόν.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ – 7 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2016

 Ιερά Μητόπολις Σερβίων και Κοζάνης 

 

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΙΣΤ΄  ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Μτθ. κε΄ 14-30)

- Ἡ παραβολή τῶν ταλάντων -

Ὁ Χριστός, ἀγαπητοί χριστιανοί, συχνά δίδασκε τούς ἀνθρώπους μέ παραβολές. Οἱ παραβολές ἦταν φτιαχτές ἱστορίες ἀπό τήν καθημερινή ζωή πού φανέρωναν καί φανερώνουν, μέ παραστατικό καί ἐντυπωσιακό τρόπο ἡ καθεμιά, κάτι ξεχωριστό γιά τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Οἱ ἄνθρωποι πού τίς ἀκοῦνε κατανοοῦν τήν ἀξία τους, ἀφοῦ ὁ Χριστός φανερώνει μ’ αὐτές μοναδικές ἀλήθειες γιά τό Θεό, τό συνάνθρωπο καί τήν ἀγάπη. Ἀκόμη χαράσσονται βαθιά μέσα τους καί τίς θυμοῦνται πάντοτε.

Μία ἀπό τίς πολλές παραβολές τοῦ Χριστοῦ ἀκούσαμε καί στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, τήν παραβολή τῶν ταλάντων. «Ἕνας ἄνθρωπος, λέγει ὁ Ἰησοῦς, πού θά πήγαινε ταξίδι κάλεσε τούς δούλους του καί τούς ἐμπιστεύτηκε τά ὑπάρχοντά του. Σ’ ἕναν ἔδωσε πέντε τάλαντα, σ’ ἄλλον δύο, σ’ ἄλλον ἕνα, στόν καθένα ἀνάλογα μέ τήν ἱκανότητά του. Καί ἔφυγε ἀμέσως γιά τό ταξίδι».

Ὁ ἄνθρωπος τῆς παραβολῆς, πού θά πήγαινε ταξίδι, δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τόν δωρεοδότη Θεό, πού μοιράζει στούς ἀνθρώπους πλουσιοπάροχα τά χαρίσματά Του. Παρατηροῦμε μάλιστα πώς τά χαρίσματα δέ δίδονται ὅλα σέ ὅλους: «ᾧ μέν ἔδωκε πέντε τάλαντα, ᾧ δέ δύο, ᾧ δέ ἕν». Εἶναι ἀλήθεια ὅτι δέν μποροῦμε νά ἐξηγήσουμε πῶς ὁ Θεός μοιράζει τά χαρίσματά Του. Ὁ Θεός δίνει στόν καθένα ὅσο θέλει καί ὁ ἄνθρωπος παίρνει τό χάρισμά του ἀνάλογα μέ τή δεκτικότητά του. Τό εὐχάριστο, βέβαια, εἶναι ὅτι δέν ὑπάρχει ἄνθρωπος χωρίς ἔστω καί ἕνα τάλαντο. Ἀρκεῖ νά προσπαθήσουμε ὁ καθένας νά ἀνιχνεύσουμε καί νά βροῦμε μέσα μας τό χάρισμα πού μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός. Κι ἄς μή παραπονιόμαστε πώς τάχα ἀδικηθήκαμε. Εἶναι ἀρκετό νά γνωρίζουμε πώς «ἐκάστω δίδοται ἡ φανέρωσις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πρός τό συμφέρον» (Α΄ Κορ. ιβ, 7) καί «κατά τήν ἰδίαν δύναμιν». Ἡ ποικιλία ἐξάλλου τῶν χαρισμάτων μέσα στό θεανθρώπινο σῶμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι γεγονός. Γιά νά λειτουργεῖ ἁρμονικά καί ἀποδοτικά αὐτό τό σῶμα ἔχει ἀνάγκη πολλῶν καί ποικίλων χαρισμάτων. Γι’ αὐτό κάθε μέλος αὐτοῦ του σώματος θεωρεῖται καί εἶναι χαρισματοῦχο. Δέν ἔχει σημασία ἄν ὅλοι δέν ἔχουν κάποιο ἐντυπωσιακό χάρισμα. Γεγονός ὅμως εἶναι πώς ὁ καθένας ἔχει τήν ἰδιαιτερότητά του, ἀφοῦ εἶναι μοναδικό καί ἀνεπανάληπτο πρόσωπο. Γι’ αὐτή τήν ποικιλία τῶν χαρισμάτων ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος λέγει πώς, ὅπως ἡ κιθάρα μόνο ὅταν ἔχει διαφορετικές χορδές μπορεῖ νά ἀποδίδει ἁρμονική μελωδία, ἔτσι καί ἡ ἐκκλησιαστική κοινωνία λειτουργεῖ ἁρμονικά μέ τίς διαφοροποιήσεις τῶν χαρισμάτων.

«Ὕστερα ἀπό ἕνα μεγάλο χρονικό διάστημα», συνεχίζει ὁ Χριστός στήν παραβολή Του, «γύρισε ὁ κύριος ἐκείνων τῶν δούλων καί τούς ζητεῖ λογαριασμό. Παρουσιάστηκε τότε ἐκεῖνος πού εἶχε λάβει τά πέντε τάλαντα καί τοῦ ἔφερε ἄλλα πέντε. Κύριε, τοῦ λέει, μοῦ ἐμπιστεύτηκες πέντε τάλαντα, κοίτα, κέρδισα μ’ αὐτά ἄλλα πέντε. Ὁ κύριος του εἶπε: Εὖγε, καλέ καί ἔμπιστε δοῦλε, ἀποδείχτηκες ἀξιόπιστος στά λίγα, γι’ αὐτό θά σοῦ ἐμπιστευτῶ πολλά. Ἔλα νά γιορτάσεις μαζί μου». Τά ἴδια ἄκουσε καί ἐκεῖνος πού πῆρε δύο τάλαντα καί τοῦ παρουσίασε τέσσερα. Ἦρθε ὅμως καί ὁ τρίτος πού εἶχε λάβει τό ἕνα τάλαντο καί τοῦ εἶπε: «Κύριε, ἤξερα πώς εἶσαι σκληρός ἄνθρωπος… γι’ αὐτό φοβήθηκα καί ἔκρυψα τό τάλαντό σου στή γῆ. Ὁρίστε τά λεφτά σου». Ὁ κύριος του ἀποκρίθηκε: «Πονηρέ δοῦλε καί ὀκνηρέ, ἤξερες ὅτι θερίζω ὅπου δέν ἔσπειρα… ἔπρεπε λοιπόν νά βάλεις τά χρήματα στήν τράπεζα καί ἐγώ θά τά ἔπαιρνα μέ τόκο. Πάρτε του λοιπόν τό τάλαντο καί δῶστε το σ’ αὐτόν πού ἔχει τά δέκα. Καί τόν ἄθλιο αὐτόν δοῦλο πετάξτε τόν ἔξω στό σκοτάδι».

Γιά τά χαρίσματα, ἀγαπητοί χριστιανοί, πού μᾶς δώρισε ὁ Θεός θά λογοδοτήσουμε ὅταν ἔρθει ἡ ὥρα τῆς κρίσεως. Εἶναι πλάνη νά νομίζουμε πώς τό χάρισμα μᾶς ἀνήκει καί μᾶς προσδίδει προσωπική ἀξία. Ἄν τό βλέπουμε ἔτσι, τότε τό χρησιμοποιοῦμε γιά προσωπική προβολή καί ἐπιβολή καί συχνά γιά καταδυνάστευση καί ἐκμετάλλευση τῶν ἄλλων. Ὁδηγούμαστε συνεπῶς στήν κατάχρηση τῆς δωρεᾶς, στόν ἐγωισμό, στήν ἄρνηση τῆς ἀγάπης ἤ στήν ἀδράνεια καί στήν ἀπόκρυψη τοῦ ταλάντου καί τελικά στήν ἀπώλεια τῶν δωρεῶν τοῦ Θεοῦ γιατί «ἀπό δέ τοῦ μή ἔχοντος καί ὁ ἔχει ἀρθήσεται ἀπ’ αὐτοῦ», ὅπως ἔγινε μέ τό πονηρό καί ὀκνηρό δοῦλο.

Συνεπῶς, ὀφείλουμε νά καλλιεργοῦμε καί νά ἀναπτύσσουμε τά τάλαντά μας. Νά ἐργαζόμαστε πάνω σ’ αὐτά, νά τά ἀξιοποιοῦμε καί νά τά πολλαπλασιάζουμε. Ἡ ἀξιοποίηση βέβαια γίνεται ὅταν προσφέρουμε τά χαρίσματά μας «πρός τόν καταρτισμόν τῶν Ἁγίων εἰς ἔργον διακονίας, εἰς οἰκοδομήν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ». Ἀξιοποίηση τῶν δωρεῶν τοῦ Θεοῦ στή συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας σημαίνει καί κοινωνική προσφορά καί φιλανθρωπία πρός τούς πάσχοντες ἀδελφούς μας. Ἐξάλλου εἶναι γνωστό ἀπό τήν παραβολή τῆς κρίσεως, πώς τό κριτήριο τῆς σωτηρίας εἶναι ἡ ἀγάπη πρός τόν ἀδελφό μας. Τό ἄνοιγμα ἄρα τοῦ οὐρανοῦ καί ὁ δρόμος τῆς σωτηρίας περνᾶ μέσα ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἀπό τή σχέση μας δηλαδή μέ τό Χριστό, πού εἶναι ἡ κεφαλή της καί τή σχέση μας μέ τούς ἀδελφούς μας, πού εἶναι τά μέλη της. Ἄν τό συνειδητοποιήσουμε αὐτό, τότε τά χαρίσματά μας θά χρησιμοποιηθοῦν γιά τήν προαγωγή αὐτοῦ τοῦ σώματος καί ὑπάρχει βέβαιη ἐλπίδα νά ἀκούσουμε καί ἐμεῖς τά λόγια του Κυρίου: «Εὖ δοῦλε ἀγαθέ καί πιστέ· εἴσελθε εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου σου». Ἀμήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως