Ο Απόστολος της Κυριακής 5 Φεβρουαρίου 2017

 

(Β´ Τιμ. γ´ 10-15)

Τέκνον Τιμόθεε, παρηκολούθηκάς μου τῇ διδασκαλίᾳ, τῇ ἀγωγῇ, τῇ προθέσει, τῇ πίστει, τῇ μακροθυμίᾳ, τῇ ἀγάπῃ, τῇ ὑπομονῇ, τοῖς διωγμοῖς, τοῖς παθήμασιν, οἷά μοι ἐγένοντο ἐν ᾿Αντιοχείᾳ, ἐν ᾿Ικονίῳ, ἐν Λύστροις. Οἵους διωγμοὺς ὑπήνεγκα! καὶ ἐκ πάντων με ἐρρύσατο ὁ Κύριος. Καὶ πάντες δὲ οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ διωχθήσονται· πονηροὶ δὲ ἄνθρωποι καὶ γόητες προκόψουσιν ἐπὶ τὸ χεῖρον, πλανῶντες καὶ πλανώμενοι. Σὺ δὲ μένε ἐν οἷς ἔμαθες καὶ ἐπιστώθης, εἰδὼς παρὰ τίνος ἔμαθες, καὶ ὅτι ἀπὸ βρέφους τὰ ἱερὰ γράμματα οἶδας, τὰ δυνάμενά σε σοφίσαι εἰς σωτηρίαν διὰ πίστεως τῆς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ.

Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλώσσα

Τέκνον Τιμόθεε, ἐσὺ συμπορεύτηκες μαζί μου στὴ διδασκαλία, στὸν τρόπο ζωῆς, στοὺς σκοπούς, στὴν πίστη, στὴ μακροθυμία, στὴν ἀγάπη, στὴν ὑπομονή, στοὺς διωγμούς, στὰ παθήματα σὰν αὐτὰ ποὺ ὑπέμεινα στὴν ᾿Αντιόχεια, στὸ ᾿Ικόνιο, στὰ Λύστρα. Τί διωγμοὺς ὑπέφερα! Κι ἀπ’ ὅλα μὲ γλίτωσε ὁ Κύριος. Κι ὄχι μόνο ἐγώ, ἀλλὰ καὶ ὅλοι ὅσοι θέλουν νὰ ζήσουν μὲ εὐσέβεια, σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, θὰ ἀντιμετωπίσουν διωγμούς. Μόνο οἱ πονηροὶ ἄνθρωποι καὶ οἱ ἀπατεῶνες θὰ προκόβουν στὸ χειρότερο· θὰ ἐξαπατοῦν τοὺς ἄλλους καὶ οἱ ἄλλοι θὰ τοὺς ἐξαπατοῦν. ᾿Εσὺ ὅμως νὰ μένεις σ’ αὐτὰ ποὺ ἔμαθες καὶ ποὺ γιὰ τὴν ἀξιοπιστία τους ἔχεις τεκμήρια. Ξέρεις ἀπὸ ποιὸν τὰ ἔμαθες· καὶ μὴ λησμονεῖς ὅτι ἀπὸ τὴ βρεφική σου ἡλικία γνωρίζεις τὴ Γραφή, ποὺ μπορεῖ νὰ σὲ κάνει σοφὸ ὁδηγώντας σε στὴ σωτηρία διὰ τῆς πίστεως στὸν ᾿Ιησοῦ Χριστό

 http://synodoiporia.gr/

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 5 Φεβρουαρίου 2017 – Τελώνου και Φαρισαίου

 

(Λουκ. ιη´ 10-14)

Εἶπεν ὁ Κύριος τήν παραβολήν ταύτην· ἄνθρωποι δύο ἀνέβησαν εἰς τὸ ἱερὸν προσεύξασθαι, ὁ εἷς Φαρισαῖος καὶ ὁ ἕτερος τελώνης. ῾Ο Φαρισαῖος σταθεὶς πρὸς ἑαυτὸν ταῦτα προσηύχετο· ὁ Θεός, εὐχαριστῶ σοι ὅτι οὐκ εἰμὶ ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων, ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί, ἢ καὶ ὡς οὗτος ὁ τελώνης· νηστεύω δὶς τοῦ σαββάτου, ἀποδεκατῶ πάντα ὅσα κτῶμαι. Καὶ ὁ τελώνης μακρόθεν ἑστὼς οὐκ ἤθελεν οὐδὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς εἰς τὸν οὐρανὸν ἐπᾶραι, ἀλλ᾿ ἔτυπτεν εἰς τὸ στῆθος αὐτοῦ λέγων· ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ.

Λέγω ὑμῖν, κατέβη οὗτος δεδικαιωμένος εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ ἢ γὰρ ἐκεῖνος· ὅτι πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, ὁ δὲ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται.

Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλώσσα

Εἶπε ὁ Κύριος τήν παραβολή· Δύο ἄνθρωποι ἀνέβηκαν στὸν ναὸ γιὰ νὰ προσευχηθοῦν, ὁ ἕνας ἦταν Φαρισαῖος κι ὁ ἄλλος τελώνης. ῾Ο Φαρισαῖος στάθηκε ἐπιδεικτικὰ κι ἔκανε τὴν ἑξῆς προσευχὴ σχετικὰ μὲ τὸν ἑαυτό του· “Θεέ μου, σ’ εὐχαριστῶ ποὺ ἐγὼ δὲν εἶμαι σὰν τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους ἅρπαγας, ἄδικος, μοιχός, ἢ καὶ σὰν αὐτὸν ἐδῶ τὸν τελώνη. ᾿Εγὼ νηστεύω δύο φορὲς τὴν ἑβδομάδα καὶ δίνω στὸν ναὸ τὸ δέκατο ἀπ’ ὅλα τὰ εἰσοδήματά μου”. ῾Ο τελώνης, ἀντίθετα, στεκόταν πολὺ πίσω καὶ δὲν τολμοῦσε οὔτε τὰ μάτια του νὰ σηκώσει στὸν οὐρανό. Χτυποῦσε τὸ στῆθος του καὶ ἔλεγε· “Θεέ μου, σπλαχνίσου με τὸν ἁμαρτωλό”.

Σᾶς βεβαιώνω πὼς αὐτὸς ἔφυγε γιὰ τὸ σπίτι του ἀθῶος καὶ συμφιλιωμένος μὲ τὸν Θεό, ἐνῶ ὁ ἄλλος ὄχι· γιατὶ ὅποιος ὑψώνει τὸν ἑαυτό του θὰ ταπεινωθεῖ, κι ὅποιος τὸν ταπεινώνει θὰ ὑψωθεῖ».

http://synodoiporia.gr

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ & ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ – 5 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2017

 imsk.gr

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ & ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ

(Λουκ. ιη΄, 10-14)

(Ἡ καθαρή καί ἡ ἀκάθαρτη προσευχή)

Ἀγαπητοί μου χριστιανοί,

Ἡ Κυριακὴ τοῦ Τελώνου καὶ τοῦ Φαρισαίου, στὴν ὁποία μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ ἀξιωθήκαμε νὰ φθάσουμε σήμερα, εἶναι ἡ πύλη γιὰ τὴν εἴσοδό μας στὸ ἁγιασμένο καὶ κατανυκτικὸ Τριώδιο, ποὺ διαρκεῖ δέκα ἑβδομάδες. Τὶς τρεῖς πρῶτες ἑβδομάδες γίνεται ἡ προετοιμασία, ἡ προθέρμανση, καὶ τὶς ἄλλες ἑπτὰ διεξάγονται τὰ πνευματικὰ ἀγωνίσματα.

Σήμερα, πρώτη ἡμέρα τῆς εὐλογημένης αὐτῆς περιόδου, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μᾶς μαθαίνει τὴ χρήση ἑνὸς ἀπαραίτητου μέσου γιὰ τὴν ἐπιτυχία στὰ πνευματικὰ ἀθλήματα. Κι αὐτὸ τὸ μέσο εἶναι ἡ προσευχή.

Ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ ἁγιορείτης παρομοιάζει τὴν προσευχὴ μὲ τὸν ἀσύρματο, ποὺ χρησιμοποιοῦσαν στὶς μέρες του στὴν πρώτη γραμμὴ οἱ στρατιωτικὲς μονάδες. Σήμερα χρησιμοποιοῦνται ἀπὸ τοὺς στρατοὺς πολὺ ἐκσυγχρονισμένα μέσα ἐπικοινωνίας καὶ οἱ μάχες κρίνονται κυρίως ἀπὸ αὐτά. Ἡ προσευχὴ εἶναι τὸ τελειότερο καὶ πιὸ ἀπαραίτητο μεσο ἐπικοινωνίας γιὰ τὸν χριστιανὸ στρατιώτη, ποὺ μάχεται πνευματικὰ στὴν πρώτη γραμμή. Αὐτὴ τοῦ δίνει τὴν δυνατότητα νὰ ἐπικοινωνῆ μὲ τὸ Στρατηγεῖό του, μὲ τὸν Ἀρχηγὸ καὶ τὸ ἐπιτελεῖό του, ποὺ κατευθύνει τὸν ἀγώνα του. Ἡ προσευχὴ εἶναι ἀπαραίτητη γιὰ κάθε συνειδητὸ χριστιανό, ποὺ θέλει νὰ νικήση καὶ νὰ φθάση νικητὴς στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Δὲν ὑπάρχει οὔτε ἕνας ἄγιος τῆς Ἐκκλησίας μας χωρὶς προσευχή.

Ὅμως δὲν φθάνει ἁπλῶς ἡ προσευχή. Ὅπως ἀκριβῶς δὲν εἶναι ἀρκετὸ γιὰ ἕνα στρατιώτη νὰ κρατάη ἁπλῶς ἕνα μέσο ἐπικοινωνίας τελευταίας τεχνολογίας. Εἶναι ἀπαραίτητο τὸ μέσο αὐτὸ νὰ μὴν εἶναι χαλασμένο, ἤ ἀφόρτιστο, ἀλλὰ καὶ ὁ κάτοχός του νὰ εἶναι καλὸς χειριστής. Διότι ὑπάρχει καὶ ἀδέξιος καὶ ἀνεκπαίδευτος χειριστής, ἀλλὰ καὶ χαλασμένο τηλέφωνο. Ἔτσι συμβαίνει καὶ μὲ τὴν προσευχή. Ὑπάρχει ἡ καθαρή, ἀλλὰ καὶ ἡ ἀκάθαρτη προσευχή. Ἡ σημερινὴ παραβολὴ τοῦ τελώνου καὶ τοῦ φαρισαίου μᾶς δείχνει πολὺ καλὰ ποιὰ εἶναι ἡ ἀκάθαρτη καὶ ποιὰ προσευχὴ ἡ καθαρὴ.

Ἡ ἀκάθαρτη προσευχή εἶναι ἡ προσευχὴ τοῦ φαρισαίου. Αὐτὴ ποὺ κυριαρχεῖται ἀπὸ τὸν ἐγωϊσμό. Ὁ προσευχόμενος φαρισαῖος ἔχει ὡς κέντρο ὅλου τοῦ κόσμου τὸν ἑαυτό του. Κι αὐτὸ φαίνεται ἀπὸ τὸν τρόπο ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸ περιεχόμενο τῆς προσευχῆς του. Γιὰ νὰ προσευχηθῆ στέκεται καμαρωτὸς στὸ μέσον τοῦ ναοῦ. Ὅλη δὲ ἡ φαρισαϊκὴ προσευχὴ περιέχει τρία μεγάλα καυχήματα, ποὺ στηρίζονται μόνον στὴν δική του πλανεμένη κρίση. α) «Οὐκ εἰμί ὥσπερ οἱ λοιποί». «Δὲν εἶμαι ὅπως εἶναι οἱ ἄλλοι», λέγει. Ποιὸς; Ἐγώ! β) «Νηστεύω δὶς τοῦ Σαββάτου». «Νηστεύω δυὸ φορὲς τὴν ἑβδομάδα». Ποιὸς; Ἐγώ! γ) «ἀποδεκατῶ πάντα ὅσα κτῶμαι». «Δίνω ἐλεημοσύνη τὸ δέκατο ἀπὸ τὰ ὑπάρχοντά μου». Ποιὸς; Ἐγώ! Μὲ ὅλα αὐτὰ, ποὺ ἐκφράζουν τὸν ἄκρατο ἐγωϊσμό, ξεχωρίζει τὸν ἑαυτό του ἀπὸ ὅλους τοὺς ἄλλους. Τοὺς συγκρίνει μὲ τὸν ἑαυτό του καὶ τοὺς κατακρίνει. Μὲ τὸν τρόπο ὅμως αὐτὸ δημιουργεῖ ἐμπλοκὴ στὴν ἀληθινὴ ἐπικοινωνία του μὲ τὸν Θεό. Ὁ ἐγωϊσμὸς καὶ ἡ κατάκριση εἶναι ἡ ἀκαθαρσία, ποὺ ἀχρηστεύουν τὸν πνευματικὸ ἀσύρματο, τὴν προσευχὴ καὶ διακόπτουν τὴν ἐπικοινωνία μὲ τὸν Θεό.

Ἡ καθαρὴ προσευχή εἶναι ἡ προσευχὴ τοῦ τελώνου. Αὐτὴ εἶναι γεμάτη ἀπὸ τὴν ταπείνωση. Προσευχόμενος ὁ τελώνης δὲν παρουσιάζεται νὰ εἶναι τὸ κέντρο τῶν πάντων. Ἀντίθετα, κέντρο ἔχει τὸν ἀληθινὸ Θεό. Ὁ ἴδιος στέκεται κρυμμένος στὴν ἄκρη, στὴ γωνιὰ τοῦ ναοῦ, ἐπειδὴ πιστεύει ταπεινὰ ὅτι εἶναι ὁ τελευταῖος ἀπὸ ὅλους. Καὶ ἀρχίζει τὴν προσευχή του ὄχι μὲ τὸ δικό του «ἐγώ», ἀλλὰ μὲ τὸν Θεό. «Ὁ Θεὸς ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ». Ὁ τελώνης στὴν προσευχή του δὲν κρίνει, δὲν κατακρίνει κανένα, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἑαυτό του. Τὸν ἀπασχολοῦν τόσο ἔντονα οἱ δικές του ἁμαρτίες, ὥστε δὲν μπορεῖ νὰ ἀσχοληθῆ μὲ τὶς ἁμαρτίες τῶν ἄλλων. Ἀναγνωρίζει τὴν ἁμαρτωλότητά του καὶ ζητεῖ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

Αὐτὴ εἶναι ἡ καθαρὴ προσευχή, ἡ ταπεινὴ προσευχή. Αὐτὴν τὴν ταπεινὴ προσευχή εἶχαν οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀξίζει νὰ ὑπενθυμίσουμε ἐδῶ ἕνα χαρακτηριστικὸ παράδειγμα ἀπὸ τὸ Γεροντικό: Ὁ ἅγιος Ἀντώνιος πειράχθηκε ἀπὸ τὸν λογισμὸ νὰ ζητήση ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ μάθη σὲ τὶ μέτρα πνευματικότητας ἔφθασε. Ὁ Θεὸς τοῦ ἀποκάλυψε ὅτι ἀνώτερός του ἦταν ἕνας τσαγκάρης στὴν Ἀλεξάνδρεια. Σύντομα ὁ ἅγιος τὸν ἐπισκέφθηκε καὶ τὸν ρώτησε τί κάνει στὴ ζωή του. Ἐκεῖνος μὲ σκυμμένο τὸ κεφάλι ἐπάνω στὰ παπούτσια ποὺ διόρθωνε τοῦ εἶπε: -Δὲν ξέρω, ἀββᾶ μου, νὰ ἔχω κάνει ποτὲ κανένα καλό. Κάθε πρωῒ σηκώνομαι, κάνω τὴν προσευχή μου καὶ ἀρχίζω τὴ δουλειά μου. Λέω ὅμως πρῶτα στὸν λογισμό μου, πὼς ὅλοι οἱ ἄνθρωποι σ’ αὐτὴ τὴν πόλη, ἀπὸ τὸν πιὸ μικρὸ ὡς τὸν πιὸ μεγάλο, θὰ σωθοῦν καὶ μόνον ἐγὼ θὰ καταδικασθῶ γιὰ τὶς πολλὲς μου ἁμαρτίες. Κι ὅταν τὸ βράδυ πάω νὰ πλαγιάσω, πάλι τὸ ἴδιο συλλογίζομαι.

Αὐτὴ ἦταν ἡ ταπεινή προσευχή, ποὺ ἔκανε ὁ τσαγκάρης τῆς Ἀλεξάνδρειας. Κι  ὅταν τὰ ἄκουσε αὐτὰ ὁ ἅγιος Ἀντώνιος, σηκώθηκε γεμάτος θαυμασμό, τὸν ἀγκάλιασε καὶ τοῦ εἶπε μὲ συγκίνηση. -Ἐσύ, ἀδελφέ μου σὰν καλὸς ἔμπορος κέρδισες τὸν πολύτιμο μαργαρίτη  μὲ πολὺ μικρὸ κόπο.

Κι ἐμεῖς, οἱ χριστιανοὶ τοῦ 21^ου αἰώνα, τὶ νὰ κάνουμε; Νὰ ἐφαρμώσουμε  τὴν συμβουλὴ τοῦ Χριστοῦ, ποὺ μᾶς τὴν δίνει μὲ τὴ παραβολή τοῦ τελώνου καὶ του φαρισαίου. Κι αὐτὴ διασώζεται στὴ φωνὴ τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ μὲ τὸν ἰδιόμελο τοῦ Ἑσπερινοῦ μᾶς προτρέπει: «Μὴ προσευξώμεθα φαρισαϊκῶς, ἀδελφοί. Ὁ γὰρ ἑαυτὸν ὑψῶν ταπεινωθήσεται. Ταπεινωθῶμεν ἐναντίον τοῦ Θεοῦ τελωνικῶς διὰ νηστείας κράζοντες, Ἱλάσθητι ἡμῖν ὁ Θεός τοῖς ἁμαρτωλοῖς».  Ἀμήν.

Ἀρχιμ. Α. Γ. Μ.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Δεν σιωπά ο Θεός αδελφοί μου, αλλά μιλά δυνατότερα από όλες τις θύελλες και τους κεραυνούς.

Τί αξία έχει αδελφοί μου, εάν μιλώ αιώνια για τον Θεό και ο Θεός αιώνια σιωπά; Μπορώ άραγε να υπερασπιστώ το δίκαιο του Θεού, εάν ο Θεός δεν το θέσει υπό την προστασία Του;

Μπορώ να αποδείξω τον Θεό στους άθεους εάν ο Θεός κρύβεται;
Μπορώ να αγαπώ τα παιδιά Του, εάν Αυτός είναι αδιάφορος απέναντι στα παθήματά τους;

Όχι. Τίποτα από όλα αυτά δεν μπορώ. Οι λέξεις μου δεν έχουν φτερά για να μπορούν να υψώσουν στον Θεό όλους τους πεσμένους και ξεπερασμένους από τον Θεό ούτε έχουν φωτιά για να ζεστάνουν τις παγωμένες καρδίες των παιδιών έναντι του Πατέρα τους. Οι λέξεις μου δεν είναι τίποτα, αν
δεν είναι απήχηση και επανάληψη αυτού που ο Θεός με τη δική του δυνατή γλώσσα λέει.

Τί είναι ο ψίθυρος στα βότσαλα της ακτής μπροστά στο φοβερό βουητό του ωκεανού; Έτσι είναι και οι λέξεις μου απέναντι στους λόγους του Θεού.
Πώς μπορεί να ακούσει κάποιος τον ψίθυρο στα βότσαλα, τα σκεπασμένα από τον αφρό του μανιώδους στοιχείου, όταν είναι κουφός μπροστά στο βουητό του ωκεανού;

Πώς θα δει τον Θεό στα λόγια μου εκείνος που δεν μπορεί να τον δει στη φύση και στη ζωή;
Πώς οι αδύναμες ανθρώπινες λέξεις μπορούν να πείσουν εκείνον που ούτε οι κεραυνοί δεν είναι σε θέσει να πείσουν;

Πώς θα ζεσταθεί με μία σπίθα εκείνος που άφησε τη φωτιά πίσω του;Δεν σιωπά ο Θεός αδελφοί μου, αλλά μιλά δυνατότερα από όλες τις θύελλες και τους κεραυνούς. Δεν εγκαταλείπει ο Θεός τον δίκαιο, αλλά τον παρακολουθεί στα παθήματά του και απαλά τον οδηγεί στον θρόνο. Δεν εξαρτάται ο Θεός από οποιουδήποτε την καλή θέληση, αλλά πράττει τα πάντα εξαρτώμενα από τη δική Του καλή θέληση. Θα ήταν κακόμοιρος ο Θεός μας, εάν εξαρτιόταν από τις δικανικές υπερασπίσεις ενός θνητού ανθρώπου.

Ο Θεός είναι αυτός που είναι, είτε εμείς τον μεγαλύνουμε είτε τον υποτιμούμε.Ο Θεός θα υπάρχει , φωτεινός και μεγάλος όπως και σήμερα, και τότε που οι ακτίνες του ηλίου μάταια θα αναζητούν ένα ανθρώπινο πλάσμα στη γη,και αντί ζωντανών θα ζεσταίνουν μόνον τους τάφους των νεκρών...

Το ζήτημα της υπάρξεως του Θεού και της Θείας του Οικονομίας θα καταστρεφόταν αν εξαρτιόταν από τους λόγους μου και από τις δικές σας συνήθειες. Αλλά το ζήτημα του Θεού, ανεξάρτητα απ' όλους εμάς θα πετύχει και θα νικήσει. Εκείνος του οποίου τα χρόνια δεν έχουν αριθμό και η οντότητά του δεν έχει αρχή και τέλος δεν μπορεί να αφήσει το επίγειο σπίτι του στις διαθέσεις μας, στα αδύναμα δημιουργήματά του,των οποίων η αρχή και το τέλος σχεδόν συναντιόνται σε ένα σημείο και των οποίων η οντότητα είναι μία κουκκίδα.
Δεν είναι ο άνθρωπος φερέγγυος αλλά ο Θεός και πιστός εγγυητής της Βασιλείας της αγάπης στη γη...

Από το βιβλίο: Αργά βαδίζει ο Χριστός, Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, εκδ.Εν πλω.

 

Δάφνη

     

Ο Απόστολος της Κυριακής 29 Ιανουαρίου 2017

(Β´ Κορ. στ´ 16- ζ´ 1)

Ἀδελφοί, ὑμεῖς ἐστε ναὸς Θεοῦ ζῶντος, καθὼς εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι «ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω, καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός. Διὸ ἐξέλθατε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε, κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς, καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ». Ταύτας οὖν ἔχοντες τὰς ἐπαγγελίας, ἀγαπητοί, καθαρίσωμεν ἑαυτοὺς ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ.

Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλώσσα

Ἀδελφοί, ἐσεῖς εἶστε ναὸς τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, ὅπως ὁ ἴδιος εἶπε· Θὰ κατοικήσω ἀνάμεσά τους καὶ θὰ πορεύομαι μαζί τους. Θὰ εἶμαι Θεός τους, κι αὐτοὶ θὰ εἶναι λαός μου. Γι’ αὐτὸ λέει ὁ Κύριος· Φύγετε μακριὰ ἀπ’ αὐτοὺς καὶ ξεχωρίστε. Μὴν ἀγγίζετε ἀκάθαρτο πράγμα, κι ἐγὼ θὰ σᾶς δεχτῶ. Θὰ εἶμαι γιὰ σᾶς ὁ Πατέρας, κι ἐσεῖς θὰ εἶστε γιοὶ καὶ θυγατέρες μου, λέει ἀκόμα ὁ παντοκράτορας Κύριος. ᾿Αφοῦ λοιπόν, ἀγαπητοί μου, ἔχουμε αὐτὲς τὶς ὑποσχέσεις, ἂς καθαρίσουμε τοὺς ἑαυτούς μας ἀπὸ καθετὶ ποὺ μολύνει τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχή. ῍Ας ζήσουμε μιὰ ἅγια ζωὴ μὲ φόβο Θεοῦ.

 http://synodoiporia.gr

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 29 Ιανουαρίου 2017 – ΙΖ´ Ματθαίου (Χαναναίας)

(Ματθ. ιε´ 21-28)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐξῆλθεν ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς τὰ μέρη Τύρου καὶ Σιδῶνος. Καὶ ἰδοὺ γυνὴ Χαναναία ἀπὸ τῶν ὁρίων ἐκείνων ἐξελθοῦσα ἐκραύγασεν αὐτῷ λέγουσα· ᾿Ελέησόν με, Κύριε, υἱὲ Δαυΐδ· ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται. ῾Ο δὲ οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῇ λόγον. Καὶ προσελθόντες οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἠρώτων αὐτὸν λέγοντες· ᾿Απόλυσον αὐτήν, ὅτι κράζει ὄπισθεν ἡμῶν. ῾Ο δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· Οὐκ ἀπεστάλην εἰ μὴ εἰς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου ᾿Ισραήλ. ῾Η δὲ ἐλθοῦσα προσεκύνησεν αὐτῷ λέγουσα· Κύριε, βοήθει μοι. ῾Ο δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· Οὐκ ἔστι καλὸν λαβεῖν τὸν ἄρτον τῶν τέκνων καὶ βαλεῖν τοῖς κυναρίοις. ῾Η δὲ εἶπε· Ναί, Κύριε· καὶ γὰρ τὰ κυνάρια ἐσθίει ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τῶν κυρίων αὐτῶν. Τότε ἀποκριθεὶς ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῇ· ῏Ω γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις! Γενηθήτω σοι ὡς θέλεις. Καὶ ἰάθη ἡ θυγάτηρ αὐτῆς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης.

Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλώσσα

Ἐκεῖνο τὸν καιρό, ἔφυγε ὁ ᾿Ιησοῦς γιὰ τὴν περιοχὴ τῆς Τύρου καὶ τῆς Σιδώνας. Τότε μιὰ γυναίκα Χαναναία βγῆκε ἔξω ἀπὸ τὰ ὅρια τῆς περιοχῆς ἐκείνης καὶ τοῦ φώναζε δυνατά· «᾿Ελέησέ με, Κύριε, Υἱὲ τοῦ Δαβίδ. ῾Η θυγατέρα μου βασανίζεται ἀπὸ δαιμόνιο». Αὐτὸς δὲν τῆς ἀπαντοῦσε λέξη. Τὸν πλησίασαν τότε οἱ μαθητές του καὶ τὸν παρακαλοῦσαν· «Διῶξε την, γιατὶ μᾶς ἀκολουθεῖ καὶ φωνάζει». ῾Ο ᾿Ιησοῦς εἶπε· «῎Εχω ἀποσταλεῖ μόνο γιὰ τοὺς πλανεμένους ᾿Ισραηλίτες». ᾿Εκείνη ὅμως ἦρθε καὶ τὸν προσκύνησε λέγοντας· «Κύριε, βοήθησέ με». Αὐτὸς τῆς ἀποκρίθηκε· «Δὲν εἶναι σωστὸ νὰ πάρει κανεὶς τὸ ψωμὶ τῶν παιδιῶν καὶ νὰ τὸ πετάξει στὰ σκυλιά». «Ναί, Κύριε», εἶπε ἐκείνη, «ἀλλὰ καὶ τὰ σκυλιὰ τρῶνε ἀπὸ τὰ ψίχουλα ποὺ πέφτουν ἀπὸ τὸ τραπέζι τῶν κυρίων τους». Τότε ὁ ᾿Ιησοῦς τῆς ἀπάντησε· «Μεγάλη εἶναι ἡ πίστη σου, γυναίκα! ῍Ας γίνει ὅπως τὸ θέλεις». Κι ἀπὸ κείνη τὴν ὥρα γιατρεύτηκε ἡ θυγατέρα της.

 http://synodoiporia.gr/

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ – 29 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2017

 imsk.gr

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΙΖ΄  ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Μτθ. ιε΄ 21-28)

«Ὧ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστης»

Ὁ ἀβάσταχτος πόνος γιὰ τὴν ἀρρώστεια τοῦ παιδιοῦ της ἔκανε τὴ δυστυχισμένη Μητέρα νὰ πάρει τοὺς δρόμους μακρυὰ ἀπὸ τὸ χωριὸ της πρὸς ἀναζήτηση τῆς τελευταίας της ἐλπίδος, τοῦ Ἰησοῦ. Τὸν συνάντησε στὰ μέρη Τύρου καὶ Σιδῶνος καὶ μόλις ἀτένισε τὴν φιλεύσπλαχνη μορφὴ του ἔβγαλε σπαρακτικὲς φωνὲς καὶ κραυγὲς πόνου: «Ἐλέησόν με Κύριε, υἱὲ Δαβίδ· ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται». Τὸν παρακαλεῖ μὲ ὅλη τὴ δύναμη τῆς ψυχῆς της. Δὲν ἀντέχει ἄλλο νὰ βλέπει τὸ κορίτσι της νὰ τυραννεῖται ἀπὸ τὸ δαιμόνιο. Εἶχε γυρίσει ὅλους τους γιατρούς, εἶχε ξοδέψει ὅλη της τὴν περιουσία μὰ κανεὶς δὲν μπόρεσε νὰ τὴν βοηθήσει. Ἀπογοητευμένη ἀπὸ τὶς ἐγκόσμιες δυνάμεις καταφεύγει στὸν Ἰησοῦ μὲ τὴν βεβαιότητα, ὅτι μόνο Ἐκεῖνος μπορεῖ νὰ τὴν θεραπεύσει.

 Ὁ Ἰησοῦς ὅμως σιωπᾶ. Προσποιεῖται τὸν ἀδιάφορο. Δὲν τῆς δίδει καμμιὰ σημασία. «Ὁ δὲ οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῇ λόγον». Ἐκείνη ὅμως τρέχει πίσω του καὶ φωνάζει μέχρι τέτοιου σημείου, ὥστε οἱ μαθηταὶ βλέποντας τὴ σιωπὴ τοῦ Ἰησοῦ καὶ νομίζοντας ὅτι προέρχεται ἀπὸ περιφρόνηση καὶ ἀδιαφορία πρὸς τὴν ἐνοχλητικὴ γυναίκα, τὴν ἐπιτιμοῦν, τὴν ἐμποδίζουν νὰ τὸν πλησιάσει καὶ μὴ μπορώντας νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὴν πεισματικὴ ἐπιμονὴ της καταφεύγουν στὸν ἴδιο τὸν Ἰησοῦ καὶ τοῦ λέγουν: «ἀπόλυσον αὐτὴν ὅτι κράζει ὄπισθεν ἡμῶν». Δὲν μποροῦσαν οἱ ἁπλοϊκοὶ μαθηταὶ νὰ καταλάβουν τὴ στάση τοῦ Ἰησοῦ καὶ νὰ ἑρμηνεύσουν τὴ σιωπή Του. Καὶ ὁ Ἰησοῦς στὴν ὁρμητικὴ πίστη τῆς Χαναναίας γίνεται πιὸ σκληρός. Δοκιμάζει τὴν ἀντοχή της. Τὴν ξεχωρίζει ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους χρησιμοποιώντας τὸ ἴδιο τὸ ἐπιχείρημα τῶν Ἰουδαίων. «Οὐκ ἀπεστάλην εἰ μὴ εἰς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου Ἰσραήλ». Ἐκείνη δὲν προσβάλλεται, γονατίζει πιὸ βαθειά, τὸν προσκυνεῖ καὶ ἀναγνωρίζουσα τὴν ἀδυναμία τῆς ψυχῆς της τὸν παρακαλεῖ νὰ τὴ βοηθήσει: «Κύριε βοήθει μοι» φωνάζει. Ὁ Ἰησοῦς συνεχίζει νὰ τηρεῖ σκληρὴ στάση ἀπέναντί της. Τὴν ταπεινώνει. Τὴν ὀνομάζει σκυλί. Ἐκείνη παραδέχεται ὅτι δὲν εἶναι ἀπὸ τὸν ἐκλεκτὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τὸ λαὸ τῶν Πατριαρχῶν καὶ τῶν δικαίων καὶ διακηρύττει ὅτι εἶναι ἕνα σκυλί, ἀλλὰ σκυλὶ στὸ σπίτι τοῦ Θεοῦ ποὺ ἔχει δικαίωμα νὰ τρώει τὰ ψίχουλα ποὺ πέφτουν ἀπὸ τὸ τραπέζι τοῦ κυρίου της: «Ναὶ Κύριε, καὶ γὰρ τὰ κυνάρια ἐσθίει ἀπὸ τῶν ψυχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τῶν κυρίων αὐτῶν». Ὅπως τὰ σκυλιὰ ἱκετευτικὰ περιμένουν ψυχία ἀπὸ τὰ πλούσια τραπέζια τῶν κυρίων τους ἔτσι κι ἡ Χαναναία περιμένει ψίχουλα τοῦ θείου ἐλέους. Τότε ὁ Ἰησοῦς συγκινημένος ἀπὸ τὴν ταπείνωση καὶ τὴν ἐπιμονή της διακόπτει τὴ σκληρὴ συμπεριφορά του καὶ ἀναφωνεῖ: «Ὧ γύναι μεγάλη σου ἡ πίστις! γεννηθήτω σοι ὡς θέλεις». Καὶ ὅπως καταλήγει ὁ ἱερὸς Εὐαγγελιστὴς ἀμέσως θεραπεύθηκε ἡ θυγατέρα της· καὶ «ἰάθη ἡ θυγάτηρ αὐτῆς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης».

Ἡ σημερινὴ Χαναναία τοῦ Εὐαγγελίου μᾶς διδάσκει τρόπο προσευχῆς. Ἐκθέτει στὸν ἰατρὸ τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων τὸ πρόβλημά της καὶ παρακαλεῖ νὰ τὴν ἐλεήσει. Ἀναγνωρίζει ὅτι ὁ Ἰησοῦς γνωρίζει τὸν τρόπο ἀντιμετωπίσεως τῆς θλίψεώς της καὶ ἐπαφίεται στὴν ἀγάπη Του. Δὲν ζητεῖ τὴ θεραπεία τῆς κόρης της. Ζητεῖ τὸ ἔλεος καὶ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, στὴ δοκιμασία της. Ἔτσι πρέπει νὰ προσεύχεται κάθε χριστιανός. Ν’ ἀφήνει τὸν ἑαυτό του στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ λέγει: «Κύριε ὡς οἶδας καὶ ὡς θέλεις ἐλέησον μέ». Ἡ προσευχὴ αὐτὴ ἀκόμα κι ἂν δὲν φέρει τὸ ποθούμενο ἀποτέλεσμα, συγκρατεῖ τὸν πιστὸ σὲ πλήρη ἐμπιστοσύνη πρὸς τὸ πρόσωπο τοῦ Θεοῦ. Μὲ τὴν προσευχὴ αὐτὴ ζητᾶ ὁ ἄνθρωπος νὰ τοῦ γίνει ὅ,τι κρίνει ὠφέλιμο ὁ Θεός. Ἐπαφίεται στὰ χέρια του, παραδίνεται στὴν ἀγάπη του καὶ πιστεύει ὅτι κάθε συνέχεια εἶναι εὐλογημένη ἀπὸ Ἐκεῖνον καὶ συντελεῖ στὴ σωτηρία. Ὅταν στὴν ὥρα τῶν δοκιμασιῶν μας λέμε: «Κύριε γενηθήτω τὸ θέλημά σου» πολὺ σύντομα θ’ ἀκούσουμε ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸ Θεό: «γενηθήτω σοι ὡς θέλεις».

Στὴν προσευχὴ τῆς Χαναναίας ὁ Ἰησοῦς σιωποῦσε. Ἐδοκίμαζε τὴν πίστη της. Κι ἄλλες φορὲς σὲ ἱκετευτικὲς κραυγὲς ὁ Θεὸς σιωποῦσε. Στὶς πολύχρονες προσευχὲς τοῦ Ζαχαρία καὶ τῆς Ἐλισάβετ, τοῦ Ἰωακεὶμ καὶ τῆς Ἄννας ὁ Θεὸς σιωποῦσε. Στὶς ἀγωνιώδεις ἱκεσίες τῆς διωκόμενης Ἐκκλησίας ὁ Χριστὸς σιωποῦσε. Μὲ τὴ σιγὴ του προετοίμαζε τὸν θριάμβο τῆς δυνάμεώς του. Καὶ ὅπως τὴ σιγὴ τοῦ τάφου διεδέχθη ὁ θρίαμβος τῆς Ἀναστάσεως ἔτσι καὶ κάθε περίοδο σιωπῆς του διαδέχεται μία λαμπρὴ περίοδος δόξης καὶ μεγαλείου. Μὴ ἀδημονοῦμε στὶς αἰτήσεις μας πρὸς τὸ Θεό. Ὅταν ἔλθει ἡ ὥρα ὁ Θεὸς θὰ μιλήσει. Ἐμεῖς ἂς περιμένουμε «διὰ πάσης προσευχῆς καὶ δεήσεως προσευχόμενοι καὶ εἰς αὐτὸ τοῦτο ἀγρυπνοῦντες ἐν πάσῃ προσκαρτερήσει καὶ δεήσει…»  (Ἐφεσ. στ΄ 18).

Εἴμαστε ὅμως βιαστικοὶ καὶ ἀνυπόμονοι. Θέλουμε νὰ μᾶς ἀπαντήσει ἀμέσως ὁ Θεός. Κι ἂν περάσει λίγος χρόνος σιωπῆς Του τὸν ἐγκαταλείπουμε καὶ ἀναζητᾶμε ἄλλους τρόπους θεραπείας τῆς ἀνάγκης μας. Ἀξιοθρήνητες περιπτώσεις συναντᾶμε καθημερινὰ στὴ ζωή μας. Ἄνθρωποι ἀπογοητευμένοι ἀπὸ τὴ σιωπὴ τοῦ Θεοῦ ἐπειδὴ δὲν παίρνουν ἐκεῖνο ποὺ ζητοῦν, ἐγκαταλείπουν τὴν Ἐκκλησία καὶ καταφεύγουν σ’ ἄλλες δυνάμεις, στὰ μέντιουμ, στὰ μάγια, στὴν παραψυχολογία, στὸν πνευματισμὸ προκειμένου ν’ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ μία δοκιμασία. Δὲν προσκαρτεροῦν. Δὲν περιμένουν μὲ ταπεινοφροσύνη. Τοὺς λείπει ἡ πίστη. Δὲν ἀφήνουν τὴν τύχη τους στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Καὶ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ παγιδεύονται στὰ δίχτυα τοῦ διαβόλου ἀπὸ τὰ ὁποία γιὰ νὰ βγοῦν χρειάζεται πόνος καὶ κόπος πολύς.

Ἀδελφοί μου,

ὁ καθημερινὸς ἀγώνας μὲ τὸν πόνο γιὰ κάθε ἄνθρωπο εἶναι μεγάλο μαρτύριο. Στὴ μάχη αὐτὴ πολλὲς φορὲς γονατίζουμε. Εἴμαστε ἀδύναμοι καὶ πνευματικὰ ἀσθενικοί. Δὲν θὰ πρέπει ὅμως νὰ ἀπογοητευόμαστε ἀπὸ τὴν ὁρμὴ τῆς καταιγίδας. Ἔχουμε τὴ δύναμη τῆς προσευχῆς. Ἄς ἀφεθοῦμε στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ κι ἄς ἀκολουθήσουμε τὸ δρόμο ποὺ ἡ Ἐκκλησία μᾶς ὑποδεικνύει μὲ τὸ στόμα τῶν Ἀποστόλων. Ἀμήν.

π. Δ.Χ.Χ.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Εθελοντική Αιμοδοσία στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Παλαιού Φαλήρου «ΚΡΥΟΣ ΚΑΙΡΟΣ – ΦΛΟΓΕΡΕΣ ΚΑΡΔΙΕΣ»

Μέσα στο χειμωνιάτικο κρύο κι ενώ πολλοί δυσκολεύονται από ιώσεις και κρυολογήματα, εμείς πραγματοποιούμε

Διήμερο εθελοντικής αιμοδοσίας:

Σάββατο 28 και Κυριακή 29 Ιανουαρίου,
ώρες 10 π.μ. - 1 μ.μ., στο Ναό μας.



Στον ψυχρό καιρό του χειμώνα, εμείς προτάσσουμε τη φλόγα της καρδιάς. Στο κρύο του περιβάλλοντος, εμείς ενισχύουμε τη διάθεση προσφοράς στο συνάνθρωπο. Προβάλλουμε το έργο της αγάπης.
Διότι, και τις κρύες αυτές ημέρες, υπάρχουν συνάνθρωποί μας σε νοσοκομεία, οι οποίοι προσμένουν κάποιους φλογερούς εθελοντές, για να κερδίσουν τη μάχη της επιβίωσης. Περιμένουν τους εθελοντές αιμοδότες, για να παρατείνουν το νήμα της ζωής τους. Ελπίζουν στη δική μας φλογερή συμμετοχή στην Εθελοντική Αιμοδοσία, για να λάβουν ζωή.
Τις κρύες ημέρες του χειμώνα, ας είναι η φλόγα της καρδιάς μας ακόμη πιο έντονη.
Σας περιμένουμε!


π. Ιωσήφ Ταγαράκης

www.koimisifalirou.gr
https://www.facebook.com/koimisifalirou

Αχιλλέως 30, 175 62 ΠΑΛΑΙΟ ΦΑΛΗΡΟ
τηλ. 210 98 12 234, Φαξ 210 98 43 468
Ιερός Ναός Κοιμήσεως Θεοτόκου Παλαιού Φαλήρου

Ζητούνται γονείς για παιδιά σε... αναμονή- Τα εγκαταλελειμμένα βρέφη

 Τα εγκαταλελειμμένα βρέφη που φιλοξενούνται στο “Έλενα” και στο “Αλεξάνδρα” περιμένουν γονείς... Οι λόγοι που οδηγήθηκαν εκεί και η χρονοβόρα διαδικασία υιοθεσίας.

Τα εγκαταλελειμμένα βρέφη που φιλοξενούνται στο “Έλενα” και στο “Αλεξάνδρα” έχουν γεννηθεί κυρίως από μόνες μητέρες, χρήστριες ναρκωτικών ουσιών, οι οποίες δεν αντιλαμβάνονται τον γονεϊκό τους ρόλο, από μόνες μητέρες χαμηλής νοημοσύνης και από μητέρες που πάσχουν από κάποιο ψυχικό νόσημα”, αναφέρει ο διοικητής των δύο νοσοκομείων Δημήτρης Βεζυράκης μιλώντας στο Πρακτορείο, το περιοδικό του ΑΠΕ-ΜΠΕ που κυκλοφορεί σήμερα. Ο κ. Βεζυράκης, επίσης, διαλύει και το μύθο περί κρίσης, υποστηρίζοντας ότι υπάρχει η κακή οικονομική κατάσταση, αλλά δεν είναι καθοριστική για την εγκατάλειψη των βρεφών.

«Φιλοξενούμενα παιδιά για κοινωνικούς λόγους κι όχι βρέφη που έχουν εγκαταλειφθεί», διορθώνει από την πρώτη στιγμή στην κουβέντα μας ο διοικητής του νοσοκομείου «Έλενα Βενιζέλου» και «Αλεξάνδρα», Δημήτρης Βεζυράκης. «Θέλω να είμαι ακριβής» μας λέει «όταν πρόκειται για ένα τόσο ευαίσθητο θέμα. Διότι η εγκατάλειψη αυτή καθαυτή είναι ένα μικρό ποσοστό. Σε αυτές τις περιπτώσεις βλέπουμε ζευγάρια που γεννούν παιδιά με αναπηρία ή κάποιο σύνδρομο και στη συνέχεια το εγκαταλείπουν ή κάποια μητέρα που γεννάει το μωρό της, αλλά είναι αλλοδαπή. Τα βρέφη που φιλοξενούνται στο «Έλενα» και στο «Αλεξάνδρα» έχουν γεννηθεί κυρίως από μόνες μητέρες χρήστριες ναρκωτικών ουσιών, οι οποίες δεν αντιλαμβάνονται τον γονεϊκό τους ρόλο, από μόνες μητέρες χαμηλής νοημοσύνης οι οποίες δεν μπορούν να ασκήσουν τον γονεϊκό τους ρόλο και από μόνες μητέρες που πάσχουν από κάποιο ψυχικό νόσημα».

 «Τότε οι κοινωνικοί λειτουργοί των μαιευτηρίων κάνουν έκθεση προς τις εισαγγελικές αρχές και κατόπιν οι εισαγγελικές αρχές με την σειρά τους εκδίδουν απόφαση είτε για να δώσουν την επιμέλεια για προώθηση των παιδιών στο «Μητέρα» είτε στην εκτεταμένη οικογένεια. Όλα γίνονται μέσα στις συντεταγμένες υπηρεσίες του κράτους. Γίνεται πάντα προσεγμένα, προσεκτικά και υπό την επίβλεψη των εισαγγελικών αρχών και των εντολών των εισαγγελικών αρχών. Δηλαδή, έρχεται η πολιτεία μέσω των κοινωνικών υπηρεσιών κι εισαγγελικών αρχών και αφαιρεί τον γονεϊκό ρόλο και δίνει την επιμέλεια συνήθως σε έναν φορέα που είναι το ίδρυμα “Μητέρα” ή δίνει την επιμέλεια στην εκτεταμένη οικογένεια, δηλαδή παππούδες, γιαγιάδες, συγγενείς. Πάντως, ένα σημαντικό στοιχείο είναι ότι από ένα μεγάλο ποσοστό (42%) των βρεφών, σύμφωνα με τα στοιχεία για το έτος 2015, που παραμείνανε φιλοξενούμενα για κοινωνικούς λόγους, επέστρεψαν στις οικογένειές τους (παππούδες, γιαγιάδες, συγγενείς). Αυτό μας δείχνει ότι η ελληνική οικογένεια καλά κρατεί ευτυχώς. Για αυτό και θεωρώ ότι μέλημα των ιδρυμάτων είναι η ενίσχυση της οικογένειας για να πάρει το παιδί πίσω».

«Μύθος η κρίση ως αιτία»

Όσον αφορά τον χρόνο παραμονής αυτών των παιδιών στο «Έλενα Βενιζέλου» και στο «Αλεξάνδρα», ο κ. Βεζυράκης επισημαίνει ότι «μπορεί να φτάνουν μέχρι και 8 μηνών τα μωρά μέσα στο νοσοκομείο. Το περασμένο καλοκαίρι όμως έγινε μια μεγάλη προσπάθεια και κατά πως φαίνεται ρίξαμε αυτόν τον μέσο όρο γύρω στους τέσσερις με πέντε μήνες», επισημαίνει ο διοικητής των δυο νοσοκομείων και τονίζει ότι «η αιτία κρίση, είναι ένας μύθος. Με την έννοια ότι εδώ έχουμε απουσία αντίληψης του γονεϊκού ρόλου. Το πρωταρχικό που διαπιστώνουμε σε αυτές τις περιπτώσεις δεν είναι η φτώχεια κι ο οικονομικός παράγοντας. Υπάρχει η κακή οικονομική κατάσταση αλλά δεν είναι καθοριστική που οδηγεί στην εγκατάλειψη των βρεφών. Πρόκειται για μη αντίληψη του ρόλου τους».

Σαν …σπίτι από τα μέσα Φεβρουάριου

Μέχρι τα μέσα Φεβρουαρίου πρόκειται να είναι έτοιμος και ειδικά διαμορφωμένος ένας χώρος που θα προσομοιάζει σε ένα σπιτικό περιβάλλον, αποκαλύπτει ο κ. Βεζυράκης. «Εμείς είδαμε ότι εφόσον για ένα διάστημα τα παιδιά παραμένουν στο μαιευτήριο, έπρεπε μια ειδική μονάδα αναμονής. Έτσι λοιπόν, φτιάξαμε στο “Έλενα Βενιζέλου” για χωροταξικούς λόγους, μια ειδική μονάδα αναμονής που θα έχει μια θαλπωρή σπιτιού για αυτά τα 11 που θα φιλοξενεί. Κι αυτό διότι, όπως εκτιμούν οι αναπτυξιολόγοι, οι τρεις πρώτοι μήνες είναι πολύ σημαντικοί για την ομαλή ψυχοκοινωνική ανάπτυξη των παιδιών. Τα παιδιά για να αναπτυχθούν ομαλά, χρειάζονται τρία βασικά δεδομένα. Τα ερεθίσματα, την αποκλειστικότητα, την αγάπη. Εμείς προσπαθούμε να δώσουμε αγάπη και ερεθίσματα, διότι αποκλειστικότητα είναι δύσκολο έως αδύνατον να τους δώσει ένα νοσηλευτικό ή ένα προνοιακό ίδρυμα» δηλώνει ο διοικητής του «Έλενα Βενιζέλου» και του «Αλεξάνδρα» και συνεχίζει να μας εξηγεί την λειτουργία και τους σκοπούς που θα εξυπηρετεί το Μ.ΑΝΑ - Παιδιού.

«Με αυτήν την μονάδα πρόκειται να καλύψουμε την αγάπη και τα ερεθίσματα (ακουστικά, οπτικά και απτικά, δηλαδή επαφής.) Σε ό,τι αφορά στην επαφή λοιπόν αναπτύσσοντας το εθελοντικό σώμα (με το πρωτόκολλο συνεργασίας, όπου θα ελέγξουμε ιατρικά και ψυχολογικά εθελοντές πριν συνεργαστούμε μαζί τους) και με τους ήδη εργαζόμενους θα έχουμε την δυνατότητα τα παιδιά να σιτίζονται με μητρικό γάλα– από την τράπεζα μητρικού γάλακτος- και ταυτόχρονα θα έχουν και πρόσωπο αναφοράς. Δηλαδή το βρέφος θα κοιμάται συγκεκριμένες ώρες, θα έχει τα παιχνιδάκια του στο παιδικό του κρεβάτι, ενώ θα υπάρχει και ένα ηχητικό σύστημα με τραγούδια. Αυτήν την προσπάθεια κάναμε αφού τα παιδιά παραμένουν ένα διάστημα εδώ στο νοσοκομείο, αν και δεν θα έπρεπε να μένουν ούτε μια μέρα. Θα έπρεπε να υπήρχε σώμα αναδόχων οικογενειών. Αντί να το μεγαλώνουμε εμείς αυτούς τους καλύτερα να μεγαλώνει σε ένα σπιτικό περιβάλλον».

Ψάχνουμε γονείς για αυτά τα παιδιά

Όσον αφορά στο μεγάλο θέμα υιοθεσίες ο κ. Βεζυράκης αντιστρέφει την συνήθη ερώτηση “πόσο χρόνο μπορεί να κάνει ένα ζευγάρι για να υιοθετήσει ένα μωρό”. Αυτό που μας ρωτάει είναι πόσο καιρό κάνει ένα παιδί να υιοθετηθεί. «Θα πρέπει να ρίξουμε το βάρος αλλού. Δηλαδή, ένα παιδί ελεύθερο προς υιοθεσία μπορεί να υιοθετηθεί μέσα σε διάστημα έξι μηνών.

Γιατί τότε περιμένει ένα ζευγάρι για να υιοθετήσει ένα παιδί; Η απάντηση είναι απλή. Διότι δεν υπάρχουν παιδιά επιθυμητά προς τους ενδιαφερόμενους γονείς. Το θέμα είναι ότι πολλές φορές ένα ζευγάρι δεν πάει με ζέση και χαρά να υιοθετήσει ένα παιδάκι που πιθανώς να έχει αναπηρία. Άρα περιμένουν να βρεθεί το παιδί με τα χαρακτηριστικά που επιθυμούν. Εμείς πρέπει να επιμείνουμε όμως και να λέμε ότι η υιοθεσία δεν διαδικασία θεσμός ικανοποίησης αιτήσεως ζευγαριών που ζητούν παιδιά. Είναι θεσμός παιδικής προστασίας. Άρα δεν ψάχνουμε να βρούμε παιδιά για να δώσουμε σε γονείς. Ψάχνουμε γονείς για αυτά τα παιδιά».

Στοιχεία για φιλοξενούμενα βρέφη λόγω κοινωνικών προβλημάτων (έτη 2015-2016)

Σύμφωνα με τα στοιχεία που μας παραχώρησε ο κ. Βεζυράκης, το 2015 φιλοξενήθηκαν 82 βρέφη από τα οποία τα 39 στο νοσοκομείο «Έλενα Βενιζέλου» και τα 43 βρέφη στο «Αλεξάνδρα». Από αυτά τα 82 βρέφη

τα 38 μεταφέρθηκαν στο Ίδρυμα Μητέρα,

τα 34 τα παρέλαβαν οι οικογένειές τους,

2 παιδιά εντάχθηκαν το πρόγραμμα «Ανάδοχη Πρώτη Αγκαλιά», 2 πήγαν σε άλλες δομές μαζί με τις μητέρες τους (18 ΑΝΩ, γυναικείες φυλακές)

και 2 σε άλλα νοσοκομεία.

Το έτος 2016 φιλοξενήθηκαν 60 βρέφη από τα οποία τα 22 στο «Έλενα Βενιζέλου» και τα 38 παιδιά στο νοσοκομείο «Αλεξάνδρα». Από τα συνολικά 60

τα 22 βρέφη μεταφέρθηκαν στο Ίδρυμα «Μητέρα»,

τα 16 τα παρέλαβαν οι οικογένειές τους,

3 παιδιά μεταφέρθηκαν σε άλλες δομές (18 ΑΝΩ, γυναικείες φυλακές)

1 στο πρόγραμμα «Ανάδοχη Πρώτη Αγκαλιά»

και 18 παραμένουν φιλοξενούμενα. (9 βρέφη στο «Έλενα Βενιζέλου και 9 στο «Αλεξάνδρα»).

 http://www.thetoc.gr/koinwnia/article/zitountai-goneis-gia-paidia-se-anamoni--ta-egkataleleimmena-brefi

Ο άγιος Αντώνιος «εξολόθρευσε» καρκίνο!

ΘΑΥΜΑ ΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΗΣ ΚΑΣΤΑΝΙΑΣ ΚΟΖΑΝΗΣ

Τετάρτη, Ιανουάριος 18, 2017 - 15:32

Ενα θαυμαστό γεγονός εξιστόρησε στην «Espresso» χθες, ανήμερα του αγίου Αντωνίου, ο γέροντας-φύλακας του ιστορικού ομώνυμου μοναστηριού στην ορεινή περιοχή Καστανιά των Σερβίων στην Κοζάνη, για τον τρόπο με τον οποίο ο άγιος «εξολόθρευσε» τον καρκίνο (και μάλιστα σε τελικό στάδιο, όπως λέει) που είχε διαγνωσθεί σε 55χρονο συγγενή του.

ΑΠΟ ΤΟΝ
ΝΙΚΟ ΠΙΤΣΙΑΚΙΔΗ

Ο οικογενειάρχης από τη Λάρισα, συγγενής του μοναχού Ευσέβιου, διαγνώστηκε με καρκίνο και οι γιατροί τού είχαν συστήσει χημειοθεραπείες. Ομως ο ίδιος αναζήτησε βοήθεια και σωτηρία στο μοναστήρι του Aγίου Αντωνίου στην Καστανιά Σερβίων. Οπως λέει ο μοναχός, ο άνδρας αλυσοδέθηκε σε ένα μικρό κελί -δωμάτιο στο οποίο στο μακρινό παρελθόν έδεναν τους ψυχικά ασθενείς, θεωρώντας ότι ο άγιος θα τους θεραπεύσει- και προσευχόταν επί 15 ημέρες. «Οταν ο συγγενής μου έμαθε ότι είναι άρρωστος, τα παράτησε όλα και ήρθε να με δει. Θέλησε να προσευχηθεί για να γίνει καλά. Ερχόταν κάθε μέρα επί 15 μέρες και έμπαινε σε εκείνο το δωματιάκι. Εβαζε πάνω του τις αλυσίδες, τις κρατούσε σφιχτά με τα χέρια του και προσευχόταν. Προσευχήθηκε θερμά με όλη του την πίστη και τελικά γιατρεύτηκε» περιγράφει ο 73χρονος μοναχός.

Για τους κατοίκους της περιοχής, το θαύμα του αγίου Αντωνίου διαδίδεται από στόμα σε στόμα και έχει λάβει μυθικές διαστάσεις.

Ο ίδιος ο γέροντας Ευσέβιος αρκείται να πει με πραότητα ότι ο άγιος έχει κάνει πολλά θαύματα, ωστόσο ο κόσμος τα παραβλέπει και συνηθίζει να τα αποδίδει στην τύχη και όχι στη δύναμη της πίστης και της προσευχής: «Το μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου στην Καστανιά έχει μια ιδιαιτερότητα. Δίπλα ακριβώς στο καθολικό του ναού υπάρχει ένα δωματιάκι που επικοινωνεί με ένα πορτάκι. Στο ίδιο δωμάτιο υπάρχει πρόσβαση και από το εξωτερικό του ναού, με ξεχωριστή πόρτα. Στο δωματιάκι αυτό, λοιπόν, υπήρχαν αλυσίδες, καθώς εκεί τα παλιά τα χρόνια πήγαιναν τους ασθενείς με ψυχικά νοσήματα για να τους μεταλάβουν, αφού πίστευαν ότι ο άγιος Αντώνιος μπορούσε να τους θεραπεύσει. Για να μην ενοχλούν τους άλλους πιστούς που εκκλησιάζονταν, τους έδεναν με αλυσίδες, καθώς ορισμένοι από αυτούς θεωρούνταν επικίνδυνοι. Αυτές οι αλυσίδες υπάρχουν και σήμερα εκεί».

Οπως συνεχίζει ο μοναχός: «Κάνοντας συνεχείς προσευχές και παρακλήσεις για την υγεία του, ο άνθρωπος ένιωσε καλύτερα. Εφυγε και επέστρεψε στους γιατρούς και ζήτησε νέες εξετάσεις. Επειδή δεν είχε περάσει πολύς καιρός από την προηγούμενη εξέταση, οι γιατροί τον ενημέρωσαν ότι το Ταμείο δεν θα μπορούσε να καλύψει το κόστος. Ετσι, αποφάσισε να την κάνει με δικά του έξοδα. Οι νέες εξετάσεις έδειξαν ότι ήταν καθαρός από την αρρώστια. Ο άγιος Αντώνιος είχε κάνει το θαύμα του!».

Ο 55χρονος, που μένει στη Λάρισα, είναι οικογενειάρχης και έχει εγγόνια. Οπως περιγράφει συγκινημένος ο μοναχός Ευσέβιος, δεν ξεχνά να επισκέπτεται τακτικά το μοναστήρι, παρόλο που βρίσκεται σε απομακρυσμένο σημείο και η πρόσβαση είναι δύσκολη, κυρίως αυτήν την περίοδο, λόγω του χιονιά.

Ο βομβαρδισμός από τους Γερμανούς και ο 73χρονος μοναχός

Η Ιερά Μονή Αγίου Αντωνίου Σιάπκας - Καστανιάς απέχει 18 χιλιόμετρα από τα Σέρβια. Το πότε ιδρύθηκε δεν είναι διακριβωμένο, ωστόσο το μοναστήρι είναι χτισμένο με βυζαντινό πρότυπο και θυμίζει ένα μικρό κάστρο.

Ο άγιος Αντώνιος ήταν θεραπευτής ειδικών ασθενειών και όσοι είχαν προβλήματα πήγαιναν στο μοναστήρι, δένονταν με τις αλυσίδες και ζητούσαν την προστασία και τη βοήθεια του αγίου (σε ειδικό δώμα στο καθολικό της μονής υπάρχουν ακόμη δύο τεράστιες αλυσίδες που έδεναν τους ασθενείς).

«Το μοναστήρι μας βομβαρδίστηκε από τους Γερμανούς, οι οποίοι πίστευαν ότι εκεί είχαν βρει καταφύγιο αντάρτες, αφού είναι σε απόκρημνο σημείο πάνω στο βουνό. Τότε εγκαταλείφθηκε, αφού από την περιοχή έφυγαν και οι κάτοικοι που είχαν κοπάδια με πρόβατα» λέει στην «Espresso» ο 73χρονος μοναχός Ευσέβιος, ο οποίος έδωσε ζωή στο μοναστήρι. «Εδώ και εννέα χρόνια το έχω αναλάβει εγώ μόνος μου» καταλήγει.

 http://www.espressonews.gr/cover-story/2017/01/157127/o-agios-antonios-exolothreyse-karkino

Ετήσιο Μνημόσυνο του Μητροπολίτη Φωτικής (πρ. Σερβίων & Κοζάνης) κυρού Αμβροσίου

           

Ανακοινώνεται ότι την Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2017 στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Νικολάου Κοζάνης θα τελεστεί η Θεία Λειτουργία και το ετήσιο Μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του μακαριστού Μητροπολίτου Φωτικής (πρώην Σερβίων & Κοζάνης) κυρού Αμβροσίου.

Στις ιερές ακολουθίες θα προεξάρχει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Παύλος.

Ο μακαριστός Μητροπολίτης Αμβρόσιος (Γιακαλής) γεννήθηκε στο Κεράμιο Καλλονής Λέσβου το 1940. Χειροτονήθηκε Διάκονος το 1967 και Πρεσβύτερος το 1974. Ήταν απόφοιτος της Θεολογικής Σχολής Αθηνών,  Διδάκτωρ Φιλοσοφίας (PhD) του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ (St. John’s College) και εργάσθηκε ερευνητικά στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης (Campion Hall, 1989-90).

Διετέλεσε Διευθυντής του Ελληνικού Σχολείου του Κέμπριτζ, Πανεπιστημιακός Εφημέριος των Ορθοδόξων Φοιτητών του Πανεπιστημίου του Έσσεξ (1984-88) και Διευθυντής του Ιδρύματος Νεότητος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών (1991-1994). Υπηρέτησε από το 1991 ως Ιερατικώς Προϊστάμενος στον Ι. Ναό Παναγίας Φανερωμένης Χολαργού.

Μητροπολίτης Σερβίων και Κοζάνης χειροτονήθηκε στις 11 Οκτωβρίου 1998, ενθρονίσθηκε στην Κοζάνη στις 15 Νοεμβρίου 1998 και στις 4 Φεβρουαρίου 2004 υπέβαλε την παραίτησή του. Εκοιμήθη στις 26 Ιανουαρίου 2016 στην Αθήνα και την επομένη η εξόδιος ακολουθία και η ταφή τελέσθηκαν, κατόπιν επιθυμίας του εκλιπόντος, στην Σκήτη Αγίου Παντελεήμονος (Ι. Μονής Κουτλουμουσίου) στο Άγιο Όρος.

Από την Ιερά Μητρόπολη

Ομιλία και Κοπή Βασιλόπιτας της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων & Κοζάνης

Η Ιερά Μητρόπολις Σερβίων & Κοζάνης έχει την τιμή να Σας προσκαλέσει στην εκδήλωση που διοργανώνει για την κοπή της Βασιλόπιτας του Νέου Έτους 2017 την Δευτέρα 23^η Ιανουαρίου 2017 και ώρα 5.00 μ.μ. στον Ιερό Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου & Ελένης Κοζάνης.

Το πρόγραμμα περιλαμβάνει την ομιλία του Κου Δημητρίου Ιω. Νατσιού, Διδασκάλου και Θεολόγου, μέ θέμα: «Η Παιδεία του Γένους και η σημερινή εκπαίδευση». Ο κ. Δημ. Νατσιός είναι ευρύτερα γνωστός από την τηλεοπτική του εκπομπή «γράμματα σπουδάματα» στον σταθμό 4Ε.

Την εκδήλωση θα πλαισιώσει καλλιτεχνικά η Χορωδία του Ιερού Προσκυνηματικού Ναού των Αγίων Αναργύρων Κοζάνης.

Από την Ιερά Μητρόπολη

  Σύντομο Βιογραφικό του Δημητρίου Ιω. Νατσιού:

Γεννήθηκε το 1965 στο Μοσχοχώρι Πιερίας. Είναι πτυχιούχος της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης και της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ. Υπηρετεί ως μάχιμος δάσκαλος σε σχολεία του Κιλκίς. Αρθρογραφεί ανελλιπώς εδώ και 20 χρόνια σε εφημερίδες του Κιλκίς, της Κατερίνης και σε διάφορα πανελλαδικά περιοδικά του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου.  Ταυτόχρονα επιμελείται και παρουσιάζει, εδώ και 8 χρόνια, την εκπομπή «γράμματα σπουδάματα» του τηλεοπτικού καναλιού 4Ε. Έχει εκδώσει 6 βιβλία, που πραγματεύονται θέματα Παιδείας.

Ακολουθεί ένα απόσπασμα της ομιλίας του: «Παιδεία ἐστί οὐ τήν  ὑδρίαν πληρῶσαι, ἀλλά ἀνάψαι αυτήν». Η Παιδεία, λέει ο Πλάτων, δεν είναι γέμισμα δοχείου −ο εγκέφαλος του παιδιού− τα παιδιά δεν είναι «άδεια κανάτια» (Κόντογλου), αλλά άναμμα ψυχής, είναι φως, είναι μετάληψις αγιότητος (Χρυσόστομος) και Φως Χριστού που φαίνει πάσι. «Πρέπει να στερεώνετε σχολεία ελληνικά να φωτίζονται οι άνθρωποι». (Πατροκοσμάς). Την περίοδο της Τουρκοκρατίας οι δάσκαλοι ονομάζονται «φωτιστές του Γένους». Πόσο απέχει όμως η σημερινή εκπαίδευση από αυτές τις τιμαλφείς παρακαταθήκες;