Το Μεγαλείο της Μετάνοιας στη ζωή του Ανθρώπου

Το στάδιον των αρετών ηνέωκται

Ο Απόστολος και το Ευαγγέλιο της Κυριακής 26 Φεβρουαρίου 2017 (Κυριακή της Τυρινής)

Το Αποστολικό Ανάγνωσμα (Ρωμ. ιγ´ 11-ιδ´ 4)
Ἀδελφοί, νῦν γὰρ ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία ἢ ὅτε ἐπιστεύσαμεν. ῾Η νὺξ προέκοψεν, ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν. ᾿Αποθώμεθα οὖν τὰ ἔργα τοῦ σκότους καὶ ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ φωτός. ῾Ως ἐν ἡμέρᾳ εὐσχημόνως περιπατήσωμεν, μὴ κώμοις καὶ μέθαις, μὴ κοίταις καὶ ἀσελγείαις, μὴ ἔριδι καὶ ζήλῳ, ἀλλ᾿ ἐνδύσασθε τὸν Κύριον ᾿Ιησοῦν Χριστόν, καὶ τῆς σαρκὸς πρόνοιαν μὴ ποιεῖσθε εἰς ἐπιθυμίας.Τὸν δὲ ἀσθενοῦντα τῇ πίστει προσλαμβάνεσθε, μὴ εἰς διακρίσεις διαλογισμῶν. ῞Ος μὲν πιστεύει φαγεῖν πάντα, ὁ δὲ ἀσθενῶν λάχανα ἐσθίει.
῾Ο ἐσθίων τὸν μὴ ἐσθίοντα μὴ ἐξουθενείτω, καὶ ὁ μὴ ἐσθίων τὸν ἐσθίοντα μὴ κρινέτω· ὁ Θεὸς γὰρ αὐτὸν προσελάβετο. Σὺ τίς εἶ ὁ κρίνων ἀλλότριον οἰκέτην; Τῷ ἰδίῳ Κυρίῳ στήκει ἢ πίπτει· σταθήσεται δέ· δυνατὸς γάρ ἐστιν ὁ Θεὸς στῆσαι αὐτόν.

Ἀπόδοση:
Ἀδελφοί, τώρα ἡ τελικὴ σωτηρία βρίσκεται πιὸ κοντὰ μας παρὰ τότε ποὺ πιστέψαμε. ῾Η νύχτα ὅπου νά ᾿ναι φεύγει, καὶ ἡ μέρα κοντεύει νὰ ᾿ρθεῖ. Γι’ αὐτὸ ἂς πετάξουμε ἀπὸ πάνω μας τὰ ἔργα τοῦ σκότους, κι ἂς φορέσουμε τὰ ὅπλα τοῦ φωτός. ῾Η διαγωγή μας ἂς εἶναι κόσμια, τέτοια ποὺ ταιριάζει στὸ φῶς. ῍Ας πάψουν τὰ φαγοπότια καὶ τὰ μεθύσια, ἡ ἀσύδοτη κι ἀκόλαστη ζωή, οἱ φιλονικίες κι οἱ φθόνοι. Ντυθεῖτε τὸν Κύριό μας ᾿Ιησοῦ Χριστὸ καὶ μὴν ἀφήνετε τὸν ἁμαρτωλὸ ἑαυτό σας νὰ σᾶς παρασύρει στὴν ἱκανοποίηση τῶν ἐπιθυμιῶν σας.Νὰ δέχεστε ὅποιον ἔχει ἀσθενικὴ πίστη, χωρὶς νὰ ἐπικρίνετε τὶς ἀπόψεις του. Γιὰ παράδειγμα, ἕνας πιστεύει πὼς μπορεῖ νὰ φάει ἀπ’ ὅλα, ἐνῶ κάποιος ἄλλος, ποὺ ἔχει ἀσθενικὴ πίστη, τρώει μόνο χόρτα. Αὐτὸς ποὺ τρώει ἀπ’ ὅλα, ἂς μὴν περιφρονεῖ ἐκεῖνον ποὺ δὲν τρώει· κι ἐκεῖνος ποὺ δὲν τρώει, ἂς μὴν κατακρίνει ἐκεῖνον ποὺ τρώει, γιατὶ ὁ Θεὸς τὸν ἔχει δεχτεῖ στὴν ἐκκλησία του. Ποιὸς εἶσαι ἐσὺ ποὺ θὰ κρίνεις ἕναν ξένο ὑπηρέτη; Μόνο ὁ Κύριός του μπορεῖ νὰ κρίνει ἂν στέκεται ἢ ὄχι στὴν πίστη του, γιατὶ ὁ Θεὸς ἔχει τὴ δύναμη νὰ τὸν στηρίξει.



Το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα(Ματθ. στ´ 14-21)
Εἶπεν ὁ Κύριος· ἐάν ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καὶ ὑμῖν ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος· ἐὰν δὲ μὴ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, οὐδὲ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἀφήσειτὰ παραπτώματα ὑμῶν.῞Οταν δὲ νηστεύητε, μὴ γίνεσθε ὥσπερ οἱ ὑποκριταὶ σκυθρωποί· ἀ-φανίζουσι γὰρ τὰ πρόσωπα αὐτῶν ὅπως φανῶσι τοῖς ἀνθρώποις νηστεύοντες· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ἀπέχουσι τὸν μισθὸν αὐτῶν. σὺ δὲ νηστεύων ἄλειψαί σου τὴν κεφαλὴν καὶ τὸ πρόσωπόν σου νίψαι, ὅπως μὴ φανῇς τοῖς ἀνθρώποις νηστεύων, ἀλλὰ τῷ πατρί σου τῷ ἐν τῷ κρυπτῷ, καὶ ὁ πατήρ σου ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ ἀποδώσει σοι ἐν τῷ φανερῷ.Μὴ θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυροὺς ἐπὶ τῆς γῆς, ὅπου σὴς καὶ βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται διορύσσουσι καὶ κλέπτουσι· θησαυρίζετε δὲ ὑμῖν θησαυροὺς ἐν οὐρανῷ, ὅπου οὔτε σὴς οὔτε βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται οὐ διορύσσουσιν οὐδὲ κλέπτουσιν· ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καὶ ἡ καρδία ὑμῶν.

Ἀπόδοση:
Εἶπε ὁ Κύριος· ἂν συγχωρήσετε τοὺς ἀνθρώπους γιὰ τὰ παραπτώματά τους, θὰ σᾶς συγχωρήσει κι ἐσᾶς ὁ οὐράνιος Πατέρας σας. ῍Αν ὅμως δὲν συγχωρήσετε στοὺς ἀνθρώπους τὰ παραπτώματά τους, οὔτε κι ὁ Πατέρας σας θὰ συγχωρήσει τὰ δικά σας παραπτώματα.
῞Οταν νηστεύετε, νὰ μὴ γίνεστε σκυθρωποί, ὅπως οἱ ὑποκριτές, ποὺ παραμορφώνουν τὴν ὄψη τους γιὰ νὰ δείξουν στοὺς ἀνθρώπους πὼς νηστεύουν. Σᾶς βεβαιώνω πὼς ἔτσι ἔχουν κιόλας λάβει τὴν ἀνταμοιβή τους. ᾿Εσύ, ἀντίθετα, ὅταν νηστεύεις, περιποιήσου τὰ μαλλιά σου καὶ νίψε τὸ πρόσωπό σου, γιὰ νὰ μὴ φανεῖ στοὺς ἀνθρώπους ἡ νηστεία σου, ἀλλὰ στὸν Πατέρα σου, ποὺ βλέπει τὶς κρυφὲς πράξεις· καὶ ὁ Πατέρας σου, ποὺ βλέπει τὶς κρυφὲς πράξεις, θὰ σοῦ τὸ ἀνταποδώσει φανερά.
Μὴ μαζεύετε θησαυροὺς πάνω στὴ γῆ, ὅπου τοὺς ἀφανίζει ὁ σκόρος καὶ ἡ σκουριά, κι ὅπου οἱ κλέφτες κάνουν διαρρήξεις καὶ τοὺς κλέβουν. ᾿Αντίθετα, νὰ μαζεύετε θησαυροὺς στὸν οὐρανό, ὅπου δὲν τοὺς ἀφανίζουν οὔτε ὁ σκόρος οὔτε ἡ σκουριά, κι ὅπου οἱ κλέφτες δὲν κάνουν διαρρήξεις καὶ δὲν τοὺς κλέβουν. Γιατὶ ὅπου εἶναι ὁ θησαυρός σας ἐκεῖ θὰ εἶναι καὶ ἡ καρδιά σας

 

 http://theomitoros.blogspot.gr/2017/02/26-2017.html

Κατανυκτικοί Εσπερινοί και Ομιλίες την Μεγάλη Τεσσαρακοστή

 Η Ιερά Μητρόπολη Σερβίων και Κοζάνης ώρισε για την επερχόμενη περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής να τελούνται και φέτος, την Κυριακή της Τυρινής και τις πέντε Κυριακές των Νηστειών, οι Κατανυκτικοί Εσπερινοί μετά θείου Κηρύγματος στους Ιερούς Ναούς της πόλεως Κοζάνης.

Οι ομιλητές θα είναι δόκιμοι διάκονοι του λόγου, ώστε κλήρος και λαός να έχουν τη δυνατότητα να βιώσουν, μέσω αυτών των ομιλιών, την πνευματικότητα της κατανυκτικότερης περιόδου της Εκκλησίας μας.

Ο πρώτος Κατανυκτικός Εσπερινός («της συγχωρήσεως») θα τελεστεί την Κυριακή της Τυρινής, 26 Φεβρουαρίου 2017, στον Ιερό Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Κοζάνης και ώρα 6.00 μ.μ..

Ομιλητής θα είναι ο Γέροντας Νίκων, από τη Νέα Σκήτη του Αγίου Όρους, με θέμα: «Η Μετάνοια».

Από την Ιερά Μητρόπολη

Ο Άγιος Παΐσιος και ο «δια Χριστόν…κλέφτης»

Ο Άγιος Παΐσιος μας διηγείται μια παράξενη ιστορία μέσα από τη ζωή και την κοινωνία, όπου ένας νεαρός ήταν «δια Χριστόν…κλέφτης».

Στην Πνευματική ζωή, είναι ανάποδα τα πράγματα. Άμα κρατάς εσύ το άσχημο , τότε νοιώθεις όμορφα. Άμα το δίνεις στον άλλον, τότε νοιώθεις άσχημα. Όταν δέχεσαι την αδικία και δικαιολογείς τον πλησίον σου, δέχεσαι τον πολυαδικημένο Χριστό, στην καρδιά σου. Τότε ο Χριστός μένει με το ενοικιοστάσιο [1], μέσα σου και σε γεμίζει με ειρήνη και αγαλλίαση. Για δοκιμάστε, βρε παιδιά, να ζήσετε αυτήν την χαρά! Να μάθετε να χαίρεσθε με αυτήν την πνευματική χαρά, όχι με την κοσμική. Πάσχα θα έχετε τότε κάθε μέρα.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από την χαρά που νοιώθεις, όταν δέχεσαι την αδικία. Μακάρι να με αδικούσαν όλοι οι άνθρωποι! Ειλικρινά, σας λέω, την γλυκύτερη πνευματική χαρά την ένοιωσα μέσα στην αδικία. Ξέρετε πόσο χαίρομαι , όταν κάποιος με πει πλανεμένο; «Δόξα σοι ο Θεός, λέω, από αυτό έχω μισθό, ενώ αν με πουν άγιο, χρωστάω». Γλυκύτερο πράγμα από την αδικία δεν υπάρχει!

Ένα πρωί στο καλύβι χτύπησε κάποιος το σιδεράκι στην πόρτα. Κοίταξα από το παράθυρο να δω ποιος είναι, γιατί δεν ήταν ακόμα η ώρα να ανοίξω. Είδα έναν νέο με φωτεινό πρόσωπο και κατάλαβα ότι είχε βιώμαα πνευματικά, αφού τον πρόδιδε η Χάρις του Θεού. Γι’ αυτό, αν και ήμουν απασχολημένος, διέκοψα αυτό που έκανα, άνοιξα την πόρτα, τον πήρα μέσα, του πρόσφερα νερό και με τρόπο άρχισα να τον ρωτάω για την ζωή του, γιατί έβλεπα ότι είχε πνευματικό περιεχόμενο.

«Τι δουλειά κάνεις, παλληκάρι;» τον ρώτησα. «Τι δουλειά, πάτερ; μου λέει. Εγώ στην φυλακή μεγάλωσα. Τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου εκεί τα πέρασα. Τώρα είμαι είκοσι έξι χρονών». «Καλά βρε παλληκάρι, τι έκανες και σε έκλειναν φυλακή;», τον ρώτησα. Κι εκείνος μου άνοιξε την καρδιά του: «Από μικρός, μου είπε, πονούσα πολύ, όταν έβλεπα δυστυχισμένους ανθρώπους. Ήξερα όλους τους πονεμένους, όχι μόνον από την ενορία μου αλλά και από άλλες ενορίες. Επειδή ο παπάς της ενορίας μας με τους επιτρόπους μάζευαν συνέχεια χρήματα και έφτιαχναν κτήρια, αίθουσες κτλ, ή έκαναν διάφορους εξωραϊσμούς, είχαν παραμεληθεί τελείως οι φτωχές οικογένειες. Εγώ δεν κρίνω εάν ήταν απαραίτητα αυτά που έφτιαχναν, αλλά έβλεπα να υπάρχουν πολλοί δυστυχισμένοι άνθρωποι.

Πήγαινα λοιπόν κρυφά και έκλεβα από τα χρήματα που μάζευαν από τους εράνους. Έπαιρνα αρκετά, δεν τα έπαιρνα όλα. Ύστερα αγόραζα τρόφιμα, διάφορα πράγματα, τα άφηνα κρυφά έξω από τα σπίτια των φτωχών και αμέσως, για να μην πιάσουν άλλον άδικα, πήγαινα στην αστυνομία και έλεγα: «Εγώ έκλεψα τα χρήματα από την εκκλησία και τα ξόδεψα», χωρίς να πω τίποτε άλλο. Με άρχιζαν στο ξύλο και στο βρισίδι, «αλήτη, κλέφτη», εγώ σιωπούσα. Με έκλειναν μετά στην φυλακή. Αυτή η δουλειά γινόταν για χρόνια. Όλη η πόλη όπου έμενα – τριάντα χιλιάδες κάτοικοι – και άλλες πόλεις με είχαν μάθει, και «αλήτη» με ανέβαζαν, «κλέφτη» με κατέβαζαν. Εγώ σιωπούσα και ένοιωθα χαρά. Κάποτε μάλιστα με είχαν κλείσει στην φυλακή τρία ολόκληρα χρόνια. Μερικές φορές με έκλειναν άδικα στην φυλακή και, όταν έπιαναν τον ένοχο, με άφηναν. Αν δεν τον έπιαναν καθόμουν μέσα, όσο έπρεπε να καθίσει εκείνος. Γι’ αυτό σου είπα, πάτερ μου, ότι τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου τα πέρασα στις φυλακές».
Αφού τον άκουσα με προσοχή, του είπα: «Βρε παλληκάρι, όσο καλά και αν φαίνεται αυτό, δεν είναι καλό και να μην το ξανακάνης. Άκου τι θα σου πω. Θα με ακούσης;». «Θα σε ακούσω πάτερ» μου λέει. «Να απομακρυνθείς από αυτή την πόλη, του λέω, να πας σε άγνωστο περιβάλλον, στην τάδε πόλη, και εγώ θα φροντίσω να συνδεθής με καλούς ανθρώπους. Να εργάζεσαι και να βοηθάς, όσο μπορείς, τους πονεμένους από το υστέρημα σου, επειδή αυτό έχει μεγαλύτερη αξία.

Αλλά, και όταν κανείς δεν έχει τίποτα να δώσει σε έναν φτωχό και πονάει η καρδιά του, τότε κάνει ανώτερη ελεημοσύνη, διότι κάνει ελεημοσύνη με το αίμα της καρδιάς του. Γιατί εάν είχε κάτι και το έδινε, θα αισθανόταν και χαρά, ενώ, όταν δεν έχει να δώσει, αισθάνεται πόνο στην καρδιά».

Μου υποσχέθηκε ότι θα ακούσει την συμβουλή μου και έφυγε χαρούμενος. Έπειτα από επτά μήνες παίρνω ένα γράμμα από τις φυλακές Κορυδαλλού, στο οποίο έγραφε τα εξής; «Ασφαλώς, πάτερ μου, θα απορήσεις που σου γράφω πάλι από την φυλακή μετά από τόσες συμβουλές που μου έδωσες και μετά τις υποσχέσεις που σου έδωσα. Μάθε ότι αυτή την φορά υπηρετώ μία φυλάκιση την οποία είχα υπηρετήσει, κάποιο λάθος έγινε. Ευτυχώς που δεν υπάρχει ανθρώπινη δικαιοσύνη, γιατί θα αδικούνταν οι πνευματικοί άνθρωποι επειδή θα έχαναν τον ουράνιο μισθό».

Όταν διάβασα αυτά τα τελευταία λόγια, θαύμασα αυτόν τον νέο, που είχε πάρει τόσο ζεστά την πνευματική ζωή και είχε συλλάβει τόσο βαθιά το βαθύτερο νόημα της ζωής! Δια Χριστόν κλέφτης! Μέσα του είχε Χριστό. Δεν μπορούσε να φρενάρει τον εαυτό του από την χαρά που ένοιωθε. Θεία παλαβομάρα, πανηγύρι είχε!
– Γέροντα, από το ρεζίλι ερχόταν η χαρά;
– Από την αδικία ερχόταν η χαρά. Κοσμικός άνθρωπος ήταν, ούτε συναξάρια, ούτε Πατερικά είχε διαβάσει και, ενώ έτρωγε άδικα ξύλο, τον έκλειναν στην φυλακή, τον είχαν μέσα στην πόλη για αλήτη, για παλιόπαιδο, για κλέφτη, γινόταν ρεζίλι, αυτός δεν μιλούσε και τα αντιμετώπιζε όλα τόσο πνευματικά! Νέος άνθρωπος, και δεν φρόντιζε να αποκατασταθή, αλλά πώς να βοηθήσει τους άλλους! Τους μεγάλους κλέφτες πολλές φορές δεν τους κλείνουν ούτε μία φορά στη φυλακή, ενώ αυτόν τον δόλιο τον φυλάκισαν για την ίδια κλοπή δύο φορές και για άλλες κλοπές τον φυλάκισαν άδικα, μέχρι να βρουν τον πραγματικό κλέφτη!

Την χαρά όμως που είχε αυτός δεν την είχαν όλοι οι κάτοικοι της πόλης. Τριάντα χιλιάδες χαρές δεν συμπλήρωναν την δική του χαρά.
Γι’ αυτό λέω ότι ένας πνευματικός άνθρωπος δεν έχει θλίψεις. Όταν η αγάπη αυξηθεί και καεί η καρδιά από τον θείο έρωτα, δεν μπορεί να σταθεί πλέον η θλίψη. Η μεγάλη αγάπη προς τον Χριστό υπερνικά τους πόνους και τις ταλαιπωρίες που του προξενούν οι άνθρωποι.

 Πηγή: Γ. Παϊσίου Αγιορείτου, «Λόγοι», τ. Γ’, σελ. 74-77, Β’ Εκδοση, Εκδοση Ι. Ησυχαστήριο  «Ευαγγελιστής Ιωαννης ο Θεολόγος».

 http://www.orthodoxia.online/

π. Ανδρέας Κονάνος. "Οι σκέψεις μπορούν να σε τρελάνουν".

Ομιλία του Αρχιμ. Ανδρέα Κονάνου με Θέμα: "Οι σκέψεις μπορούν να σε τρελάνουν". Η ομιλία πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2017 στον ενοριακό Ιερό Ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και Αγίας Φωτεινής Υμηττού.

Ο Απόστολος της Κυριακής 19 Φεβρουαρίου 2017

(Α´ Κορ. η´ 8 – θ´ 2)

Αδελφοί, βρῶμα ἡμᾶς οὐ παρίστησι τῷ Θεῷ· οὔτε γὰρ ἐὰν φάγωμεν περισσεύομεν, οὔτε ἐὰν μὴ φάγωμεν ὑστερούμεθα. Βλέπετε δὲ μήπως ἡ ἐξουσία ὑμῶν αὕτη πρόσκομμα γένηται τοῖς ἀσθενοῦσιν. ᾿Εὰν γάρ τις ἴδῃ σε, τὸν ἔχοντα γνῶσιν, ἐν εἰδωλείῳ κατακείμενον, οὐχὶ ἡ συνείδησις αὐτοῦ ἀσθενοῦς ὄντος οἰκοδομηθήσεται εἰς τὸ τὰ εἰδωλόθυτα ἐσθίειν; Καὶ ἀπολεῖται ὁ ἀσθενῶν ἀδελφὸς ἐπὶ τῇ σῇ γνώσει, δι᾿ ὃν Χριστὸς ἀπέθανεν. Οὕτω δὲ ἁμαρτάνοντες εἰς τοὺς ἀδελφοὺς καὶ τύπτοντες αὐτῶν τὴν συνείδησιν ἀσθενοῦσαν εἰς Χριστὸν ἁμαρτάνετε. Διόπερ εἰ βρῶμα σκανδαλίζει τὸν ἀδελφόν μου, οὐ μὴ φάγω κρέα εἰς τὸν αἰῶνα, ἵνα μὴ τὸν ἀδελφόν μου σκανδαλίσω.

Οὐκ εἰμὶ ἀπόστολος; οὐκ εἰμὶ ἐλεύθερος; Οὐχὶ ᾿Ιησοῦν Χριστὸν τὸν Κύριον ἡμῶν ἑώρακα; Οὐ τὸ ἔργον μου ὑμεῖς ἐστε ἐν Κυρίῳ; Εἰ ἄλλοις οὐκ εἰμὶ ἀπόστολος, ἀλλά γε ὑμῖν εἰμι· ἡ γὰρ σφραγὶς τῆς ἐμῆς ἀποστολῆς ὑμεῖς ἐστε ἐν Κυρίῳ.

Άπόδοση σέ ἁπλή γλώσσα

Αδελφοί, δὲν εἶναι οἱ τροφὲς ποὺ θὰ καθορίσουν τὴ θέση μας ἀπέναντι στὸν Θεό· οὔτε ἂν δὲν φᾶμε κάποια ἀπ’ αὐτὲς χάνουμε κάτι οὔτε ἂν φᾶμε ἀποκτᾶμε κάτι παραπάνω. Προσέξτε ὅμως, μήπως τὸ ἐλεύθερο αὐτὸ δικαίωμά σας γίνει αἰτία νὰ σκοντάψουν καὶ νὰ πέσουν ἐκεῖνοι ποὺ ἡ πίστη τους εἶναι ἀδύνατη. Πράγματι, ἂν κάποιος, ἀπ’ αὐτοὺς δεῖ ἐσένα, ποὺ ἔχεις τὴ «γνώση», νὰ κάθεσαι στὸ τραπέζι ἑνὸς εἰδωλολατρικοῦ ναοῦ, ἡ συνείδησή του, ἀφοῦ αὐτὸς εἶναι ἀδύνατος, δὲν θὰ παρασυρθεῖ ἀπὸ τὸ παράδειγμά σου καὶ δὲν θὰ παρακινηθεῖ νὰ τρώει τὰ εἰδωλόθυτα; ῎Ετσι, ἡ δική σου «γνώση» θὰ προκαλέσει τὸν χαμὸ αὐτοῦ τοῦ ἀδύνατου, τοῦ ἀδελφοῦ μας, γιὰ τὸν ὁποῖον ὁ Χριστὸς ἔδωσε τὴ ζωή του. ῾Αμαρτάνοντας ὅμως μ’ αὐτὸ τὸν τρόπο ἀπέναντι στοὺς ἀδελφοὺς καὶ πληγώνοντας τὴ συνείδησή τους ποὺ εἶναι ἀδύνατη, ἁμαρτάνετε ἀπένατι στὸν ἴδιο τὸ Χριστό. Γι’ αὐτό, ἂν κάποια τροφὴ μπορεῖ νὰ γίνεται αἰτία νὰ σκοντάφτει καὶ νὰ πέφτει ὁ ἀδελφός μου, ἐγὼ δὲν θὰ βάλω ποτὲ κρέας στὸ στόμα μου, γιὰ νὰ μὴ γίνω αἰτία νὰ πέσει ὁ ἀδελφός μου.

Πάρτε παράδειγμα ἐμένα. Δὲν εἶμαι ἀπόστολος; δὲν εἶμαι ἐλεύθερος; δὲν εἶδα ἀναστημένο τὸν ᾿Ιησοῦ, τὸν Κύριό μας; δὲν εἶστε ἐσεῖς ὁ καρπὸς τοῦ κόπου μου στὴν ὑπηρεσία τοῦ Κυρίου;

 https://synodoiporia.gr

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 19 Φεβρουαρίου 2017 – Απόκρεω

(Ματθ. κε´ 31-46)

Εἶπεν ὁ Κύριος· ὅταν ἔλθῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ καὶ πάντες οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μετ᾿ αὐτοῦ, τότε καθίσει ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ, καὶ συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη, καὶ ἀφοριεῖ αὐτοὺς ἀπ᾿ ἀλλήλων ὥσπερ ὁ ποιμὴν ἀφορίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τῶν ἐρίφων, καὶ στήσει τὰ μὲν πρόβατα ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ, τὰ δὲ ἐρίφια ἐξ εὐωνύμων.

Τότε ἐρεῖ ὁ βασιλεὺς τοῖς ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ· δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου. ᾿Επείνασα γάρ, καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ συνηγάγετέ με, γυμνός, καὶ περιεβάλετέ με, ἠσθένησα, καὶ ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην, καὶ ἤλθετε πρός με. Τότε ἀποκριθήσονται αὐτῷ οἱ δίκαιοι λέγοντες· Κύριε, πότε σε εἴδομεν πεινῶντα καὶ ἐθρέψαμεν, ἢ διψῶντα καὶ ἐποτίσαμεν; Πότε δέ σε εἴδομεν ξένον καὶ συνηγάγομεν, ἢ γυμνὸν καὶ περιεβάλομεν; Πότε δέ σε εἴδομεν ἀσθενῆ ἢ ἐν φυλακῇ, καὶ ἤλθομεν πρός σε; Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ βασιλεὺς ἐρεῖ αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε.

Τότε ἐρεῖ καὶ τοῖς ἐξ εὐωνύμων· πορεύεσθε ἀπ᾿ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον τὸ ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ. ᾿Επείνασα γάρ, καὶ οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ οὐκ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ οὐ συνηγάγετέ με, γυμνός, καὶ οὐ περιεβάλετέ με, ἀσθενὴς καὶ ἐν φυλακῇ, καὶ οὐκ ἐπεσκέψασθέ με. Τότε ἀποκριθήσονται αὐτῷ καὶ αὐτοὶ λέγοντες· Κύριε, πότε σε εἴδομεν πεινῶντα ἢ διψῶντα ἢ ξένον ἢ γυμνὸν ἢ ἀσθενῆ ἢ ἐν φυλακῇ, καὶ οὐ διηκονήσαμέν σοι; Τότε ἀποκριθήσεται αὐτοῖς λέγων· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ᾿ ὅσον οὐκ ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἐλαχίστων, οὐδὲ ἐμοὶ ἐποιήσατε. Καὶ ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δὲ δίκαιοι εἰς ζωὴν αἰώνιον.

Άπόδοση σέ ἁπλή γλώσσα

Εἶπε ὁ Κύριος· ὅταν θὰ ἔρθει ὁ Υἱὸς τοῦ ᾿Ανθρώπου μὲ ὅλη του τὴ μεγαλοπρέπεια καὶ θὰ τὸν συνοδεύουν ὅλοι οἱ ἅγιοι ἄγγελοι, θὰ καθίσει στὸν βασιλικὸ θρόνο του. Τότε θὰ συναχθοῦν μπροστά του ὅλα τὰ ἔθνη, καὶ θὰ τοὺς ξεχωρίσει ὅπως ξεχωρίζει ὁ βοσκὸς τὰ πρόβατα ἀπὸ τὰ κατσίκια.

Τὰ πρόβατα θὰ τὰ τοποθετήσει στὰ δεξιά του καὶ τὰ κατσίκια στ᾿ ἀριστερά του. Θὰ πεῖ τότε ὁ βασιλιὰς σ᾿ αὐτοὺς ποὺ βρίσκονται δεξιά του·  “ἐλᾶτε, οἱ εὐλογημένοι ἀπ᾿ τὸν Πατέρα μου, κληρονομῆ-στε τὴ βασιλεία ποὺ σᾶς ἔχει ἑτοιμαστεῖ ἀπ᾿ τὴν ἀρχὴ τοῦ κόσμου. Γιατί, πείνασα καὶ μοῦ δώσατε νὰ φάω, δίψασα καὶ μοῦ δώσατε νὰ πιῶ, ἤμουν ξένος καὶ μὲ περιμαζέψατε, γυμνὸς καὶ μὲ ντύσατε, ἄρρωστος καὶ μ᾿ ἐπισκεφθήκατε, φυλακισμένος κι ἤρθατε νὰ μὲ δεῖτε”. Τότε θὰ τοῦ ἀπαντήσουν οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ· “Κύριε, πότε σὲ εἴδαμε νὰ πεινᾶς καὶ σὲ θρέψαμε ἢ νὰ διψᾶς καὶ σοῦ δώσαμε νὰ πιεῖς; Πότε σὲ εἴδαμε ξένον καὶ σὲ περιμαζέψαμε ἢ γυμνὸν καὶ σὲ ντύσαμε; Πότε σὲ εἴδαμε ἄρρωστον ἢ φυλακισμένον καὶ ἤρθαμε νὰ σὲ ἐπισκεφθοῦμε;” Τότε θὰ τοὺς ἀπαντήσει ὁ βασιλιάς· “σᾶς βεβαιώνω πὼς ἀφοῦ τὰ κάνατε αὐτὰ γιὰ ἕναν ἀπὸ τοὺς ἄσημους ἀδελφούς μου, τὰ κάνατε γιὰ μένα”.

῞Υστερα θὰ πεῖ καὶ σ᾿ αὐτοὺς ποὺ βρίσκονται ἀριστερά του· “φύγετε ἀπὸ μπροστά μου, καταραμένοι· πηγαίνετε στὴν αἰώνια φωτιά, ποὺ ἔχει ἑτοιμαστεῖ γιὰ τὸν διάβολο καὶ τοὺς δικούς του. Γιατί, πείνασα καὶ δὲν μοῦ δώσατε νὰ φάω, δίψασα καὶ δὲν μοῦ δώσατε νὰ πιῶ, ἤμουν ξένος καὶ δὲν μὲ περιμαζέψατε, γυμνὸς καὶ δὲν μὲ ντύσατε, ἄρρωστος καὶ φυλακισμένος καὶ δὲν ἤρθατε νὰ μὲ δεῖτε”. Τότε θὰ τοῦ ἀπαντήσουν κι αὐτοί· “Κύριε, πότε σὲ εἴδαμε πεινασμένον ἢ διψασμένον ἢ ξένον ἢ γυμνὸν ἢ ἄρρωστον ἢ φυλακισμένον καὶ δὲν σὲ ὑπηρετήσαμε;” Καὶ θὰ τοὺς ἀπαντήσει· “σᾶς βεβαιώνω πὼς ἀφοῦ δὲν τὰ κάνατε αὐτὰ γιὰ ἕναν ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἄσημους ἀδελφούς μου, δὲν τὰ κάνατε οὔτε γιὰ μένα”. Αὐτοὶ λοιπὸν θὰ πᾶνε στὴν αἰώνια τιμωρία, ἐνῶ οἱ δίκαιοι στὴν αἰώνια ζωή».

 https://synodoiporia.gr

KΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ – 19 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2017

imsk.gr

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΤΗΣ  ΑΠΟΚΡΕΩ

(Μτθ. κε΄, 31-46)

Τὴ σημερινή Κυριακή, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ Ἐκκλησία τήν ὀνομάζει Κυριακή τῆς Ἀπόκρεω, γιατί στή διάρκεια τῆς ἑβδομάδας πού ἀκολουθεῖ ἀρχίζει μιά περιορισμένη νηστεία, «ἀποχή κρέατος» ὅπως παραγγέλλουν τά λειτουργικά βιβλία. Αὐτή ἡ παραγγελία γίνεται κατανοητή μόνο μέσα στό φῶς τῆς παιδαγωγίας τῆς Ἐκκλησίας γιά τούς πιστούς.   Ἀρχίζει νά μᾶς «προσαρμόζει» στή μεγάλη προσπάθεια πού θά ἀπαιτήσει ἀπό ’μᾶς ἑπτά μέρες ἀργότερα. Σταδιακά μᾶς βάζει στό μεγάλο ἀγώνα, γιατί γνωρίζει τήν εὐπάθειά μας καί προβλέπει τήν πνευματική μας ἀδυναμία.

Ἐπίσης, τήν παραμονή τῆς Κυριακῆς τῆς Ἀπόκρεω ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ σέ μιά παγκόσμια ἀνάμνηση ὅλων «τῶν ἀπ’ αἰῶνος κοιμηθέντων εὐσεβῶς, ἐπ᾽ ἐλπίδι ἀναστάσεως, ζωῆς αἰωνίου». Αὐτή πραγματικά εἶναι ἡ μεγάλη μέρα τῆς Ἐκκλησίας κατά τήν ὁποία προσευχόμαστε γιά τά μέλη της πού ἔχουν κοιμηθεῖ. Γιά νά καταλάβουμε τό νόημα πού ὑπάρχει στή σχέση τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς καί τῆς προσευχῆς γιά τούς κοιμηθέντες θά πρέπει νά θυμηθοῦμε ὅτι ὁ Χριστιανισμός εἶναι ὁ τρόπος  τῆς ἀγάπης. Ὁ Χριστός δέν ἄφησε στούς μαθητές Του μιά διδασκαλία ἀτομικῆς σωτηρίας, ἀλλά τήν καινούργια ἐντολή τοῦ «ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» καί πρόσθεσε: «Ἔτσι θά φαίνεται ὅτι εἶστε μαθητές μου, ἐάν ἔχετε ἀγάπη μεταξύ σας» (Ἰω. 13,35). Ἡ ἀγάπη ἑπομένως εἶναι τό θεμέλιο καί ἡ οὐσία τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία, κατά τόν ἅγιο Ἰγνάτιο Ἀντιοχείας, εἶναι «ἑνότητα πίστεως καί ἀγάπης». Ἁμαρτία εἶναι πάντοτε ἡ ἀπουσία τῆς ἀγάπης, καί ἑπομένως εἶναι ὁ χωρισμός, ἡ ἀπομόνωση, ὁ πόλεμος ὅλων ἐναντίον ὅλων. Ἡ νέα ζωή πού μᾶς ἔδωσε ὁ Χριστός καί πού μεταβιβάζεται σέ μᾶς μέσα στήν Ἐκκλησία εἶναι πάνω ἀπ’ ὅλα μιά ζωή συνδιαλλαγῆς, «συναγωγῆς ὅλων τῶν διασκορπισμένων σέ ἑνότητα», ἡ ἀποκατάσταση τῆς σπασμένης ἀπό τήν ἁμαρτία ἀγάπης.

Ἡ προσευχή γιά τούς «κεκοιμημένους» εἶναι μιά βασική ἔκφραση τῆς Ἐκκλησίας σάν ἀγάπης. Ζητᾶμε ἀπό τό Θεό νά θυμηθεῖ αὐτούς πού κι ἐμεῖς θυμόμαστε καί τούς θυμόμαστε ἀκριβῶς γιατί τούς ἀγαπᾶμε. Προσευχόμενοι γι᾽ αὐτούς τούς συναντᾶμε «ἐν Χριστῷ», ὁ ὁποῖος εἶναι ἀγάπη, καί πού -ἀκριβῶς ἐπειδή εἶναι Ἀγάπη- ξεπερνάει τό θάνατο πού εἶναι ἡ τελική νίκη τοῦ χωρισμοῦ καί τῆς ἔλλειψης τῆς ἀγάπης. Μέσα στό Χριστό δέν ὑπάρχουν ζωντανοί καί πεθαμένοι γιατί ὅλοι εἶναι «ζῶντες ἐν Αὐτῷ». Αὐτός εἶναι ἡ Ζωή καί αὐτή ἡ Ζωή εἶναι τό φῶς τοῦ ἀνθρώπου. Ἀγαπώντας τό Χριστό ἀγαπᾶμε ὅλους ἐκείνους πού βρίσκονται ἐν Αὐτῷ.

Αὐτή ἡ ἀγάπη ἀποτελεῖ τό θέμα τῆς σημερινῆς Κυριακῆς. Τό Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα τῆς ἡμέρας εἶναι ἡ παραβολή τοῦ Χριστοῦ γιά τήν Τελευταία Κρίση. Μιά παραβολική ἱστορία, πού ὅπως καί ὅλες οἱ ἄλλες πού ἀφηγήθηκε ὁ Χριστός, εἶναι ἁπλή στή γλώσσα, σύντομη, σαφής καί δανείζεται καί πάλι εἰκόνες ἀπό τόν κόσμο τῶν ἀκροατῶν του.

Ὁ Χριστός θά ἔρθει καί πάλι στόν κόσμο, αὐτή τή φορά γιά νά κρίνει τόν κόσμο. Ποιό θά εἶναι τό κριτήριό Του; Ἡ παραβολή μᾶς δίνει τήν ἀπάντηση· τό κριτήριο θά εἶναι ἡ ἀγάπη – ὄχι ἕνα ἁπλό ἀνθρωπιστικό ἐνδιαφέρον γιά μιά ἀφηρημένη δικαιοσύνη καί γιά κάποιους ἀνώνυμους «φτωχούς», ἀλλά ἡ συγκεκριμένη καί προσωπική ἀγάπη γιά τόν ἄνθρωπο, γιά κάθε ἀνθρώπινο πρόσωπο μέ τό ὁποῖο ὁ Θεός μᾶς φέρνει σέ ἐπαφή στή ζωή μας.

Αὐτή ἡ διάκριση εἶναι πολύ σημαντική, γιατί σήμερα ὅλο καί περισσότεροι χριστιανοί ἔχουν τήν τάση νά ταυτίζουν τή χριστιανική ἀγάπη μέ τίς πολιτικές, οἰκονομικές καί κοινωνικές φροντίδες. Μέ ἄλλα λόγια, ἔχουν τήν τάση νά μετατοπίζουν τό ἐνδιαφέρον ἀπό τό μοναδικό πρόσωπο καί τό μοναδικά προσωπικό προορισμό του στίς ἀνώνυμες ὀντότητες, ὅπως εἶναι οἱ  «ἐθνότητες», οἱ «φυλές» κ.λ.π. Ὄχι ὅτι αὐτές οἱ φροντίδες εἶναι λανθασμένες.

Ὅλα αὐτά, σίγουρα, προέρχονται ἀπό τή χριστιανική ἀγάπη. Ἀλλά ἡ χριστιανική ἀγάπη, αὐτή καθαυτή εἶναι κάτι διαφορετικό καί αὐτή ἡ διαφορά θά γίνει κατανοητή καί θά διαφυλαχθεῖ ἄν ἡ Ἐκκλησία διατηρήσει τή μοναδική ἀποστολή της, πού εἶναι ἡ ἐν Χριστῷ σωτηρία τοῦ κόσμου, καί δέ γίνει μιά συνηθισμένη «κοινωνική ὑπηρεσία» πού ἀσφαλῶς δέν εἶναι στή φύση της. Ἡ χριστιανική ἀγάπη κάνει δυνατό τὸ ἀδύνατο, νά βλέπω δηλαδή τό Χριστό στό πρόσωπο κάθε ἀνθρώπου, ὁποιοσδήποτε κι ἄν εἶναι αὐτός, καί τόν ὁποῖο ὁ Θεός, μέσα στό αἰώνιο καί μυστηριῶδες σχέδιό Του, ἔχει ἀποφασίσει νά φέρει μέσα στή ζωή μου ἔστω καί γιά λίγες στιγμές νά τόν φέρει κοντά μου, ὄχι σάν μιά εὐκαιρία γιά «καλή πράξη» ἡ γιά ἐξάσκηση τῆς φιλανθρωπίας μου, ἀλλά σάν ἀρχή μιᾶς ἀδιάκοπης συντροφιᾶς μέσα στόν ἴδιο τὸ Θεό. Ἡ χριστιανική ἀγάπη ξεπερνάει τήν ἐξωτερική ἐμφάνιση, τήν κοινωνική  θέση, τήν ἐθνική  καταγωγή, τή διανοητική ἱκανότητα καί φτάνει στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, τή μοναδική καί μοναδικά προσωπική «ρίζα» τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης, τό ἀληθινό κομμάτι τοῦ Θεοῦ μέσα του. Ἄν ὁ Θεός ἀγαπάει κάθε ἄνθρωπο εἶναι ἀκριβῶς γιατί Αὐτός μόνο γνωρίζει τόν ἀτίμητο καί ἀπόλυτα μοναδικό θησαυρό, τήν «ψυχή» ἤ τό «πρόσωπο», πού ἔδωσε στόν κάθε ἄνθρωπο. Ἡ χριστιανική ἀγάπη λοιπόν εἶναι ἡ συμμετοχή σ᾽ αὐτή τή θεϊκή γνώση, εἶναι τό δῶρο αὐτῆς τῆς θεϊκῆς ἀγάπης. Δέν ὑπάρχει «ἀπρόσωπη» ἀγάπη, γιατί ἀγάπη εἶναι ἡ ὑπέροχη ἀνακάλυψη τοῦ «προσώπου» στόν «ἄνθρωπο», ἡ ἀνακάλυψη τοῦ συγκεκριμένου καί μοναδικοῦ προσώπου μέσα στό σύνολο γενικά.

Ἀπό αὐτή τήν ἄποψη ἡ χριστιανική ἀγάπη εἶναι μερικές φορές τό ἀντίθετο ἀπό τήν «κοινωνική δραστηριότητα» μέ τήν ὁποία συχνά σήμερα ταυτίζεται ὁ Χριστιανισμός. Γιά ἕναν ἄνθρωπο μέ κοινωνική δραστηριότητα τό ἀντικείμενο τῆς ἀγάπης δέν εἶναι τό «πρόσωπο» ἀλλά ὁ «ἄνθρωπος, μιά δηλαδή ἀφηρημένη μονάδα μιᾶς, ὄχι λιγότερο, ἀφηρημένης Ἀνθρωπότητας». Ἀλλά γιά τό Χριστιανισμό, ὁ ἄνθρωπος εἶναι «ἀξιαγάπητος» ἀκριβῶς γιατί εἶναι πρόσωπο. Ἐκεῖ τὸ πρόσωπο χάνεται μέσα στόν ἄνθρωπο· ἐδῶ ὡς ἄνθρωπος θεωρεῖται μόνο τὸ πρόσωπο, τό ὁποῖο στό σημερινό εὐαγγέλιο καί ὄχι μόνο ταυτίζεται μέ τό πρόσωπο τοῦ ἴδιου του Χριστοῦ. Ὁ «κοινωνικός ἐργάτης» δέν ἐνδιαφέρεται γιά τά συγκεκριμένα πρόσωπα καί ἄνετα τὰ θυσιάζει γιά τό «γενικό συμφέρον». Ὁ Χριστιανισμός μπορεῖ νά φαίνεται ὅτι εἶναι -καί σέ μερικές περιπτώσεις πραγματικά εἶναι- μᾶλλον διστακτικός γι᾽  αὐτὴ τήν ἀόριστη Ἀνθρωπότητα, ἀλλά διαπράττει θανάσιμη ἁμαρτία ἐναντίον τοῦ ἐαυτοῦ του κάθε φορὰ πού ἀδιαφορεῖ καί δέν ἀγαπάει τό κάθε συγκεκριμένο πρόσωπο.

Ἡ παραβολή πού ἀκούσαμε σήμερα γιά τήν Τελευταία Κρίση ἀναφέρεται στή χριστιανική ἀγάπη.  Οἱ ἄνθρωποι βρίσκονται «ἐν φυλακῇ», εἶναι «πεινῶντες καί διψῶντες» ἀκριβῶς γιατί τούς λείπει αὐτή ἡ προσωπική ἀγάπη, ἡ ὁποία εἶναι δῶρο τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Γιά τήν ἄσκηση αὐτῆς τῆς ἀγάπη ἔχουμε προσωπική εὐθύνη. Ἔτσι εἴτε ἔχουμε εἴτε δέν ἔχουμε ἀποδεχτεῖ αὐτή τήν εὐθύνη, εἴτε ἀγαπήσαμε εἴτε ἀρνηθήκαμε τήν ἀγάπη, πρόκειται νά κριθοῦμε. Ὁ Χριστός μᾶς βεβαιώνει «ἐφ᾽ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε». Ἀμήν.

ΑΙΚ.Π.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

ΘΗΣΑΥΡΟΙ ΣΤΟΝ 20ο ΑΙΩΝΑ Εκδήλωση από την ομάδα φοιτητριών και επιστημόνων του Ι.Ν.Κοιμήσεως Θεοτόκου-Χρυσοσπηλαιωτίσσης

       Με πολύ ζήλο και μεγάλη συγκίνηση μετείχα στον εορτασμό της ομάδος φοιτητριών και επιστημόνων που έγινε στον Ι.Ν.Κοιμήσεως Θεοτόκου-Χρυσοσπηλαιωτίσσης,την Κυριακή 5-2-2017  με θέμα : «ΘΗΣΑΥΡΟΙ ΣΤΟΝ 20^ο ΑΙΩΝΑ».

       Η εκδήλωση έγινε υπό την εποπτείαν της αξιολόγου θεολόγου και πρεσβυτέρας κ.Σοφίας Αττάρτ,η οποία είναι μια δημιουργική και λόγια. Η ευαισθησία της έκδηλη, έχει εμμονή εις την αλήθεια η οποία ελευθερώνει και σώζει.Την διακρίνει απλότητα και ταπείνωση, απαύγασμα χάριτος σε καιρούς που απειλούν το πνεύμα και το ήθος σε πανανθρώπινο επίπεδο.

       Η μεγαλωσύνη της κρίνεται από τα χαρίσματα με τα οποία την προίκισε ο Θεός ως εκλεκτή Του. Είναι άνθρωπος προικισμένη με τα χαρίσματα της αδιατάρακτης υπομονής, της αταλέντευτης σταθερότητας, της καρτερίας και της ελπίδας, αλλά κυρίως της προσευχής και της εσωτερικής περισκέψεως. Καλλιεργεί το Ορθόδοξο εκκλησιαστικό ήθος.

        Η εκδήλωση ήταν γεμάτη από ψυχική ανάταση και μυσταγωγία!!

        Οι φοιτήτριες και οι επιστήμονες αναφέρθηκαν στους θησαυρούς του 20^ου αιώνα όπως ο Άγιος Παίσιος, ο Άγιος Νικόλαος Πλανάς, ο Άγιος Πορφύριος, η γερόντισσα Γαβριηλία αλλά και πλήθος άλλων προσοπικοτήτων που άφησαν ολοζώντανα τα χνάρια τους στο πέρασμα τους. Mεταξύ των άλλων έγινε αναφορά   στην ίδρυση και προσφορά των ορθοδόξων αδελφοτήτων «Ζωή» και «Σωτήρ» οι οποίες είναι οάσεις πνευματικές.

        Επίσης οι φοιτήτριες και επιστήμονες αναφέρθηκαν στα διαμάντια του 20^ου αιώνα με προβολή βίντεο ,απαγγελία ποιημάτων, ιερών ψαλμών κα με θεατρική παράσταση. Η κωμική παράσταση είχε τίτλο : «Το κινητό τηλέφωνο», εμπνευσμένο από τη ζωή του 1990.

        Θα πρέπει ν’αναφερθώ στον εφημέριο του Ι.Ν.Κοιμήσεως Θεοτόκου-Χρυσοσπηλαιωτίσσης, τον Αιδεσιμολογιώτατον π.Αθανάσιον Αττάρτ, ο οποίος είναι  γεμάτος δύναμη και θέληση να συνεχίσει ιερό αγώνα,για τη σωτηρία του ποιμνίου του. Η παρουσία του μία παραμυθία,ο λόγος του ανασασμός λυτρωτικός.

        Εύχομαι να ευλογήση ο Κύριος τη ζωή του, προς το συμφέρον του χριστεπώνυμου πληρώματος και την δόξαν του Θεού και Σωτήρος ημών Χριστού. Ο λόγος του πατρός Αθανασίου Αττάρτ έχει πάντοτε χαρακτήρα ομολογιακό. Οποιοσδήποτε κι αν είναι αυτός που τον ακούει διαπιστώνει  από την πρώτη στιγμή, ότι η πίστις του προς τον Κύριον είναι αραγγής και ακαινοτόμητη .

         Την εκδήλωση έκλεισε  ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Θαυμακού π.Ιάκωβος, Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Ασωμάτων Πετράκη, ο οποίος με την ομιλία του ετόνισε,ότι τα διαμάντια του 20^ου αιώνα, προσέφεραν τον άρτον της ζωής στην ανθρωπότητα και έρριξαν φως στο σκοτάδι.Μετέφερε τις ευχές του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος π.Ιερωνύμου Β΄. Η Χρυσοσπηλαιώτισσα να ευλογεί και να φωτίζει το διάβα της ζωής των επιστημόνων και των φοιτητριών που συμμετείχαν σ’αυτή την υπέροχη εκδήλωση!

          Στην εκδήλωση παρέστη πλήθος κόσμου.Ο Ιερός Ναός Κοιμήσεως Θεοτόκου-Χρυσοσπηλαιωτίσσης ας είναι «Κιβωτός Σωτηρίας» για τους προσκυνητές Του.

Ευαγγελία Γιαιτζή-Σπυριδάκη

Εκπαιδευτικός-Συγγραφέας

Ο Απόστολος της Κυριακής 12 Φεβρουαρίου 2017

(Α´ Κορ. στ´ 12-20)

Αδελφοί, πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐ πάντα συμφέρει· πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐκ ἐγὼ ἐξουσιασθήσομαι ὑπό τινος. Τὰ βρώματα τῇ κοιλίᾳ καὶ ἡ κοιλία τοῖς βρώμασιν· ὁ δὲ Θεὸς καὶ ταύτην καὶ ταῦτα καταργήσει. Τὸ δὲ σῶμα οὐ τῇ πορνείᾳ ἀλλὰ τῷ Κυρίῳ, καὶ ὁ Κύριος τῷ σώματι· ὁ δὲ Θεὸς καὶ τὸν Κύριον ἤγειρε καὶ ἡμᾶς ἐξεγερεῖ διὰ τῆς δυνάμεως αὐτοῦ. Οὐκ οἴδατε ὅτι τὰ σώματα ὑμῶν μέλη Χριστοῦ ἐστιν; ῎Αρας οὖν τὰ μέλη τοῦ Χριστοῦ ποιήσω πόρνης μέλη; Μὴ γένοιτο. ῎Η οὐκ οἴδατε ὅτι ὁ κολλώμενος τῇ πόρνῃ ἓν σῶμά ἐστιν; «῎Εσονται» γάρ, φησίν, «οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν»· ὁ δὲ κολλώμενος τῷ Κυρίῳ ἓν πνεῦμά ἐστι. Φεύγετε τὴν πορνείαν. Πᾶν ἁμάρτημα ὃ ἐὰν ποιήσῃ ἄνθρωπος ἐκτὸς τοῦ σώματός ἐστιν, ὁ δὲ πορνεύων εἰς τὸ ἴδιον σῶμα ἁμαρτάνει. ῎Η οὐκ οἴδατε ὅτι τὸ σῶμα ὑμῶν ναὸς τοῦ ἐν ὑμῖν ῾Αγίου Πνεύματός ἐστιν, οὗ ἔχετε ἀπὸ Θεοῦ, καὶ οὐκ ἐστὲ ἑαυτῶν; ᾿Ηγοράσθητε γὰρ τιμῆς· δοξάσατε δὴ τὸν Θεὸν ἐν τῷ σώματι ὑμῶν καὶ ἐν τῷ πνεύματι ὑμῶν, ἅτινά ἐστι τοῦ Θεοῦ.

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 12 Φεβρουαρίου 2017 – Του Ασώτου

(Λουκ. ιε´ 11-32)

Εἶπεν ὁ Κύριος τήν παραβολήν ταύτην· ἄνθρωπός τις εἶχε δύο υἱούς. Καὶ εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί· πάτερ, δός μοι τὸ ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας. Καὶ διεῖλεν αὐτοῖς τὸν βίον. Καὶ μετ᾿ οὐ πολλὰς ἡμέρας συναγαγὼν ἅπαντα ὁ νεώτερος υἱὸς ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν, καὶ ἐκεῖ διεσκόρπισε τὴν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως. Δαπανήσαντος δὲ αὐτοῦ πάντα ἐγένετο λιμὸς ἰσχυρὸς κατὰ τὴν χώραν ἐκείνην, καὶ αὐτὸς ἤρξατο ὑστερεῖσθαι. Καὶ πορευθεὶς ἐκολλήθη ἑνὶ τῶν πολιτῶν τῆς χώρας ἐκείνης, καὶ ἔπεμψεν αὐτὸν εἰς τοὺς ἀγροὺς αὐτοῦ βόσκειν χοίρους. Καὶ ἐπεθύμει γεμίσαι τὴν κοιλίαν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν κερατίων ὧν ἤσθιον οἱ χοῖροι, καὶ οὐδεὶς ἐδίδου αὐτῷ. Εἰς ἑαυτὸν δὲ ἐλθὼν εἶπε· πόσοι μίσθιοι τοῦ πατρός μου περισσεύουσιν ἄρτων, ἐγὼ δὲ λιμῷ ἀπόλλυμαι! ᾿Αναστὰς πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα μου καὶ ἐρῶ αὐτῷ· πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου· οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου· ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου. Καὶ ἀναστὰς ἦλθε πρὸς τὸν πατέρα αὐτοῦ.

῎Ετι δὲ αὐτοῦ μακρὰν ἀπέχοντος εἶδεν αὐτὸν ὁ πατὴρ αὐτοῦ καὶ ἐσπλαγχνίσθη, καὶ δραμὼν ἐπέπεσεν ἐπὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ κατεφίλησεν αὐτόν. Εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ υἱός· πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου, καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου. Εἶπε δὲ ὁ πατὴρ πρὸς τοὺς δούλους αὐτοῦ· ἐξενέγκατε τὴν στολὴν τὴν πρώτην καὶ ἐνδύσατε αὐτόν, καὶ δότε δακτύλιον εἰς τὴν χεῖρα αὐτοῦ καὶ ὑποδήματα εἰς τοὺς πόδας, καὶ ἐνέγκαντες τὸν μόσχον τὸν σιτευτὸν θύσατε, καὶ φαγόντες εὐφρανθῶμεν, ὅτι οὗτος ὁ υἱός μου νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη. Καὶ ἤρξαντο εὐφραίνεσθαι.

῏Ην δὲ ὁ υἱὸς αὐτοῦ ὁ πρεσβύτερος ἐν ἀγρῷ· καὶ ὡς ἐρχόμενος ἤγγισε τῇ οἰκίᾳ, ἤκουσε συμφωνίας καὶ χορῶν, καὶ προσκαλεσάμενος ἕνα τῶν παίδων ἐπυνθάνετο τί εἴη ταῦτα. ῾Ο δὲ εἶπεν αὐτῷ· ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἥκει, καὶ ἔθυσεν ὁ πατήρ σου τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν, ὅτι ὑγιαίνοντα αὐτὸν ἀπέλαβεν. ᾿Ωργίσθη δὲ καὶ οὐκ ἤθελεν εἰσελθεῖν. ῾Ο οὖν πατὴρ αὐτοῦ ἐξελθὼν παρεκάλει αὐτόν. ῾Ο δὲ ἀποκριθεὶς εἶπε τῷ πατρί· ἰδοὺ τοσαῦτα ἔτη δουλεύω σοι καὶ οὐδέποτε ἐντολήν σου παρῆλθον, καὶ ἐμοὶ οὐδέποτε ἔδωκας ἔριφον ἵνα μετὰ τῶν φίλων μου εὐφρανθῶ· ὅτε δὲ ὁ υἱός σου οὗτος, ὁ καταφαγών σου τὸν βίον μετὰ πορνῶν, ἦλθεν, ἔθυσας αὐτῷ τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν. ῾Ο δὲ εἶπεν αὐτῷ· τέκνον, σὺ πάντοτε μετ᾿ ἐμοῦ εἶ, καὶ πάντα τὰ ἐμὰ σά ἐστιν· εὐφρανθῆναι δὲ καὶ χαρῆναι ἔδει, ὅτι ὁ ἀδελφός σου οὗτος νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη.