Στο κατώφλι της Μεγάλης Σαρακοστής

Αντίθετα προς το κοινό αίσθημα, η Μεγάλη Τεσσαρακοστή είμαι περίοδος χαράς ∙ μια περίοδος επιστροφής στη ζωή. Χρόνος κατά τον οποίον αποβάλλουμε ό,τι είναι κακό και νεκρό μέσα μας, ώστε να μπορέσουμε να ζήσουμε . Να ζήσουμε με όλη την απεραντοσύνη, όλο το βάθος και όλη την ένταση αυτά για τα οποία έχουμε κληθεί. Εάν δεν καταλάβουμε αυτή τη χαρούμενη διάσταση της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, τότε την κάνουμε μια τερατώδη καρικατούρα ,μια περίοδο κατά την οποία, εν ονόματι ακριβώς του Θεού, κάνουμε την ζωή μας ένα μαρτύριο, «βίο αβίωτο». Μπορεί πράγματι να φαίνεται πολύ παράξενο ( : πώς είναι δυνατόν να συνδυάζεται η χαρά με την προσπάθεια, τον ασκητικό αγώνα, τον έντονο κόπο ) ,ωστόσο αυτό διατρέχει όλη μας την πνευματική ζωή, μέσω της ζωής της Εκκλησίας, της ζωής του Ευαγγελίου.

Η Βασιλεία του Θεού είναι κάτι που αποκτάται. Δεν δίδεται σ’ εκείνους που χαλαρά  και τεμπέλικα την περιμένουν  να έρθει. Σε όσους την περιμένουν έτσι, ναι, θα έρθει: θα  έρθει τα μεσάνυχτα∙ θα έρθει με τη μορφή της Κρίσεως σαν τον κλέφτη που μπαίνει τότε που δεν τον περιμένουν, σαν τον νυμφίο που φθάνει την ώρα που οι μωρές παρθένες έχουν αποκοιμηθεί. Δεν είναι όμως αυτός ο τρόπος με τον οποίον πρέπει να περιμένουμε την Κρίση και την Βασιλεία! Και εδώ πάλι πρέπει να ανακτήσουμε μια στάση που δύσκολα αναδύεται από τα βάθη μας, μια στάση από την οποία, κατά παράδοξο τρόπο, έχουμε αποξενωθεί: τη χαρούμενη προσμονή της Ημέρας του Κυρίου –παρά το γεγονός ότι γνωρίζουμε ότι αυτή η ημέρα θα είναι και Ημέρα Κρίσεως . Ίσως ακούγεται παράξενο ότι μέσα στην εκκλησία κηρύσσουμε το Ευ-αγγέλιο της Κρίσεως, και όμως, το κάνουμε. Ομολογούμε ότι η Ημέρα του Κυρίου δεν είναι φόβος, αλλά ελπίδα, και δηλώνουμε μαζί με όλη την Εκκλησία: «Αμήν, ναι, έρχου, Κύριε Ιησού» ( Αποκ. 22, 20 ) . Αν αυτό δυσκολευόμαστε να το αρθρώσουμε, τότε κάτι σημαντικό λείπει από τη χριστιανική μας συνείδηση. Ό,τι κι αν λέμε, είμαστε ακόμη ειδωλολάτρες ντυμένοι με το ευαγγελικό ένδυμα. Είμαστε ακόμη Χριστιανοί για τους οποίους ο Θεός είναι ένας Θεός «απ’ έξω», για τους οποίους ο ερχομός Του είναι σκοτάδι και φόβος, και του Οποίου η Κρίση δεν είναι η λύτρωσή μας ,αλλά η καταδίκη μας. Είμαστε Χριστιανοί για τους οποίους  η συνάντηση με τον Κύριο είναι ένα γεγονός τρομακτικό, και όχι αυτό που λαχταρούμε και που έχει γίνει ο σκοπός της ζωής μας. Αν δεν το συνειδητοποιήσουμε, τότε η Τεσσαρακοστή δεν μπορεί να είναι χαρά, γιατί η Τεσσαρακοστή φέρνει μαζί της και Κρίση και ευθύνη: κρίνουμε τον εαυτό μας για να τον αλλάξουμε, ώστε να μπορέσει να φθάσει την Ημέρα του Κυρίου, την Ανάσταση με καρδιά ανοιχτή, με πίστη, έτοιμος να πανηγυρίσει το γεγονός της έλευσής της. Κάθε ερχομός του Κυρίου είναι κρίση…

Οι Πατέρες παραλληλίζουν τον Χριστό με τον Νώε. Λένε ότι η παρουσία του Νώε στη γενιά του ήταν ταυτοχρόνως καταδίκη και σωτηρία. Καταδίκη, επειδή η παρουσία ενός ανθρώπου που παρέμεινε πιστός ,ενός και μόνου ανθρώπου που ήταν άγιος του Θεού, αποτελούσε απόδειξη ότι η αγιότητα ήταν εφικτή και ότι οι αμαρτωλοί, εκείνοι που απέρριψαν και αποστράφηκαν τον Θεό, θα μπορούσαν να είχαν πράξει διαφορετικά. Έτσι, η παρουσία ενός δικαίου ανδρός ήταν κρίση και καταδίκη της εποχής του. Ωστόσο ο Νώε υπήρξε και σωτηρία της εποχής του, διότι μόνο και μόνο χάρη σ’ αυτόν, επέβλεψε ευμενώς ο Θεός στο ανθρώπινο γένος. Το ίδιο ισχύει και για την έλευση του Κυρίου.

Αλλά υπάρχει και μία άλλη χαρά στην κρίση. Η κρίση δεν είναι κάτι που πέφτει επάνω στο κεφάλι μας απ’ έξω. Ναι, ασφαλώς θα έρθει η μέρα κατά την οποία θα σταθούμε ενώπιον του Κυρίου και θα κριθούμε ∙ όσο όμως εξακολουθούμε την επίγεια πορεία μας, όσο ακόμη ζούμε τη διαδικασία του γίγνεσθαι, όσο απλώνεται ακόμα μπροστά μας ο δρόμος που μας οδηγεί στο «μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού», προς την κλήση μας, τότε η κρίση πρέπει ν’ ασκείται από εμάς τους ίδιους. Υπάρχει ένας συνεχής διάλογος μέσα μας, καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Θυμάστε την παραβολή , όπου ο Ιησούς λέει: «Ίσθι ευνοών τω αντιδίκω σου ταχύ έως ότου ει εν τη οδώ μετ’ αυτού» ( Ματθ. 5,25 ). Κάποιοι πνευματικοί συγγραφείς έχουν δει στον αντίδικο όχι τον διάβολο (με τον οποίο δεν μπορούμε να κάνουμε ειρήνη, δεν μπορούμε να συνθηκολογήσουμε), αλλά τη συνείδησή μας , η οποία σε όλη μας τη ζωή βαδίζει δίπλα μας και ποτέ δεν μας αφήνει σε ησυχία. Η συνείδησή μας είναι σε διαρκή διάλογο μαζί μας ,αντιλέγοντάς μας κάθε στιγμή, και πρέπει  να συμφιλιωθούμε μαζί της, διαφορετικά, θα ‘ρθει η στιγμή που θα φθάσουμε τελικά στον Κριτή και τότε ο αντίδικός μας θα μας κατακρίνει και θα μας καταδικάσει.

Όσο λοιπόν είμαστε καθ’ οδόν , η κρίση έρχεται συνεχώς μαζί μας, ένας διάλογος , μια ένταση διαλεκτική ανάμεσα στις σκέψεις, τα συναισθήματά μας και τις πράξεις μας, που τίθενται υπό την κρίση μας και ενώπιον των οποίων και μεις τιθέμεθα υπό την κρίση τους…

Από το βιβλίο: «Antony Bloom

Στο φως της Κρίσης του Θεού

ΠΟΡΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΤΡΙΩΔΙΟ ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ»

Εκδόσεις: Εν πλώ

Τό κακό, βλέπεις, µπορούν εύκολα να τό µιµηθούν οι άνθρωποι, όχι όµως καιτό καλό. Γερ Παισιος

Γέροντα, αναφερθήκατε στην δηµοσιοποίηση των ηθικών παραπτωµάτων
Άλλου είδους αµαρτίες ή αρρωστηµένες καταστάσεις χρειάζεται σέ µερικές περιπτώσεις νά γνωστοποιούνται;-
Κοίταξε νά σού πώ. Έγώ τό κάνω αυτό σέ µερικούς γνωστούς. Βλέπωπ.χ. κάποιον νά κάνη µιά αταξία καί νά σκανδαλίζη καί τους άλλους. Τού λέω µιά, πέντε, δέκα, είκοσι, τριάντα φορές νά διορθωθή, άλλα αυτός δένδιορθώνεται. ∆έν έχει όµως δικαίωµα νά συνεχίζη µιά αταξία µετά άπό επανειληµµένες υποδείξεις, γιατί παρασύρονται καί οι άλλοι καί τον µιµούνται.
Τό κακό, βλέπεις, µπορούν εύκολα να τό µιµηθούν οι άνθρωποι, όχι όµως καιτό καλό.

Γι' αυτό αναγκάζοµαι υστέρα νά τό πω και σέ άλλους πού βλέπουν τη ναταξία αυτή, γιά νά τους προφυλάξω.
Όταν δηλαδή λέω «αυτό πού κάνει ό τάδε δέν µέ αναπαύει», δέν τό λέω γιάνά κατακρίνω - αφού τό έχω πει πεντακόσιες φορές στον ϊδιο -, αλλά γιατί οί άλλοι πού βλέπουν τό κουσούρι του επηρεάζονται, τό µιµούνται και µάλιστα λένε:
«"Αφού ό Γέροντας Παΐσιος δέν τού λέει τίποτε, άρα είναι καλό». Αν δέν πώ τον λογισµό µου, ότι δέν µέ αναπαύει αυτή ή κατάσταση, δίνω τήν
εντύπωση οτι τό ευλογώ,ότι και έγώ αναπαύοµαι σ’ αυτήν τήν κατάσταση
καταστρέφεται τό σύνολο, γιατί µπορεί νά νοµίσουν ότι είναι σωστή ή τακτική τού άλλου και νά τήν εφαρµόσουν και τί βγαίνει µετά; Νοµίζουν έν τω µεταξύ ότι δέν τό έχω πει στον ίδιο. ∆έν ξέρουν ότι µέ έσκασε ό άλλος τόσον καιρό. Έχουµε και τον διάβολο πού λέει:«∆έν πειράζει και νά τό κάνης. Βλέπεις, και άλλος τό κάνει και ό Γέροντας Παΐσιος δέν τού λέει τίποτε».
Γι' αυτό, όταν βλέπω ότι κάποιος συνεχίζει τό τυπικό του κάνοντας µιά αταξία, ενώ τού έχω πει νά τήν διόρθωση, µετά λέω πάνω σέ µιά συζήτηση σ' όποιον τον γνωρίζει «αυτόπού κάνει ό τάδε δέν µέ αναπαύει», γιά νά τον προφυλάξω και νά µή βλαφθή.
Αυτό δέν είναι κατάκριση. Νά µήν τά µπλέκουµε τά πράγµατα
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΤΟΥ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ !!!!!!

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  26  ΦΕΒ 2012 

Αίγυπτος: Επίσκεψη του πατριάρχη Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής στη Σιέρρα Λεόνε

Με τον Πρόεδρο της Σιέρα Λεόνε, Ερνέστ Καμόρο, συναντήθηκε ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής, κ.κ. Θεόδωρος Β΄, στο πλαίσιο της εθιμοτυπικής επίσκεψης που πραγματοποίησε στη χώρα.



Στην συνάντηση, που πραγματοποιήθηκε σε εγκάρδιο κλίμα στο Προεδρικό Μέγαρο, παρουσία της Υπουργού Εξωτερικών, έγινε εκτενή αναφορά στο έργο που επιτελεί η Ορθόδοξη Εκκλησία στην χώρα αυτή της δυτικής Αφρικής, με ιδιαίτερα συνεισφορά στους τομείς της εκπαίδευσης και της υγείας.



Ο Πρόεδρος της Σιέρα Λεόνε ευχαρίστησε θερμά τον Πατριάρχη για την τιμή να τον επισκεφθεί, τονίζοντας ότι για πρώτη φορά ανώτατος εκκλησιαστικός ηγέτης επισκέπτεται τη χώρα του, αλλά και για το έργο που επιτελεί η Αλεξανδρινή Εκκλησία, διαβεβαιώνοντας τον ότι η πολιτεία θα είναι πάντα αρωγός στο έργο της Εκκλησίας.



Ο Πατριάρχης, με την σειρά του, απένειμε στον κ.Καμόρο τον Μεγαλόσταυρο του Αγίου Μάρκου και τον ευχαρίστησε για τη βοήθεια που παρέχουν οι τοπικές αρχές στην προσπάθεια της Ορθοδόξου Εκκλησίας να στηρίξει τον λαό της Σιέρα Λεόνε, που για έντεκα ολόκληρα χρόνια βασανίστηκε σκληρά από τον εμφύλιο πόλεμο, τονίζοντας την ιδιαίτερη ευαισθησία που έχει γι’ αυτήν, αφού ο ίδιος ίδρυσε την εκεί Επισκοπή.



Το απόγευμα της Πέμπτης, ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ. Θεόδωρος Β΄ επισκέφθηκε και τις εγκαταστάσεις της Επισκοπής Σιέρα Λεόνε, και θαύμασε το έργο του Πατριαρχικού Επιτρόπου, Αρχιμανδρίτη Θεμιστοκλή Αδαμόπουλου. Μεταξύ άλλων, επισκέφθηκε το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο που ανεγέρθηκε παραπλεύρως της Επισκοπής και τον Ιερό Ναό Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, που αναγείρεται στον προαύλιο χώρο, με φροντίδα του Προέδρου του Ιεραποστολικού Συνδέσμου Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, Γεωργίου Ασλανίδη.



Στην συνέχεια, μετέβη στην πόλη Waterloo, όπου βρίσκεται το Ιεραποστολικό Κέντρο Αγίου Μωυσέως του Αιθίοπος, που έχει ανεγερθεί αποκλειστικά για να στηρίξει τα ακρωτηριασμένα θύματα του εμφύλιου σπαραγμού, ένα κέντρο, που όπως είπε ο προκαθήμενος του Αλεξανδρινού Θρόνου, κάνει υπερήφανη όχι μόνο την Αλεξανδρινή Εκκλησία, αλλά και όλη την Ορθοδοξία.



Στη δοξολογία που εψάλη στον υπό ανέγερση Ιερό Ναό της Αναστάσεως του Κυρίου και Αγίου Μωυσέως του Αιθίοπος, ο Μακαριώτατος απηύθυνε λόγια αγάπης στα θύματα του πολέμου και σε εκατοντάδες παιδιά που φοιτούν στο Ορθόδοξο Σχολείο του εν λόγου Κέντρου. Στην συνέχεια, έθεσε το θεμέλιο λίθο του Ιερού Ναού, ενώ έκανε τα αποκαλυπτήρια της αναμνηστικής πλάκας και διένειμε γραφική ύλη σε όλα τα παιδιά.



Ακολούθως, επισκέφθηκε τις εγκαταστάσεις, που συμπεριλαμβάνουν σχολείο, κλινική, πρεσβυτέριο, κοιτώνες φιλοξενίας των ακρωτηριασμένων παιδιών και εργαστήριο κατασκευής γεωργικών εργαλείων, όπου εργάζονται όλοι οι ανάπηροι ενήλικες και εξασφαλίζουν τα προς το ζην.

Δ.Ρ.

 ΑΠΕ-ΜΠΕ ΑΕ

Εκδήλωση για τις μεταμοσχεύσεις και τη δωρεά οργάνων

H Ορθόδοξoς Ακαδημία Κρήτης διοργάνωσε το Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012 στις εγκαταστάσεις της εκδήλωση-συζήτηση για το επίκαιρο θέμα, που προέκυψε με το νέο Νόμο 3984/2011 για τις μεταμοσχεύσεις και τη δωρεά οργάνων, και προβλήματα, που σχετίζονται με αυτόν, όπως π.χ. ο «εγκεφαλικός θάνατος» και η «εικαζόμενη συναίνεση».
Στην εναρκτήρια εισαγωγική του ομιλία ο Γενικός Διευθυντής της Ακαδημίας Δρ. Κων/νος Κενανίδης τόνισε μεταξύ άλλων πως «...η Εκκλησία, μέσα στο πλαίσιο του σωτηριολογικού της έργου, έχει ως κύριο στόχο να πληροφορεί, να νουθετεί και να διδάσκει τους ανθρώπους, που συνειδητά πιστεύουν, αλλά και αυτούς που δεν πιστεύουν συνειδητά και δεν ανήκουν στο σώμα της Εκκλησίας, να τους πληροφορεί, χωρίς να επιδιώκει να επιβάλει τα πιστεύω της επί των σύγχρονων θεμάτων. Προς αυτήν την κατεύθυνση, αλλά και στο γενικότερο πρόγραμμα των σχέσεων θεολογίας και επιστημών, η ΟΑΚ εγείρει τον διάλογο, οργανώνοντας μια σειρά συναντήσεων και επιμορφωτικών σεμιναρίων επί βιοηθικών θεμάτων».
Ο κ. Κενανίδης ανακοίνωσε επίσης τη νέα συνεργασία της ΟΑΚ με τον δρ Βασίλειο Φανάρα, ως εξωτερικό επιστημονικό συνεργάτη επί βιοηθικών θεμάτων.
Πρώτος ομιλητής ήταν ο Πανοσιολ. Αρχιμανδρίτης του Οικουμενικού Θρόνου π. Μακάριος Γρινιεζάκης, Δρ. Ιατρικής Π.Κ., με θέμα: «Μεταμοσχεύσεις-δωρεά οργάνων, θεολογική προσέγγιση». Ο π. Μακάριος, αφού έκανε μια ιστορική αναδρομή στο μεγάλο αυτό ιατρικό επίτευγμα, υπογράμμισε ότι το ζήτημα των μεταμοσχεύσεων δεν φαίνεται να είναι και τόσο απλό, παρότι υπόσχεται θεαματικά αποτελέσματα όσον αφορά στην παράταση της ανθρώπινης ζωής. Από τη μια αναγνωρίζεται η απόλυτη ανάγκη να εξασφαλισθούν όργανα ζωντανά και υγιή, από την άλλη όμως διαφαίνεται και ο κίνδυνος, εν ονόματι αυτής ακριβώς της εξασφάλισης μοσχευμάτων, να δημιουργηθούν ηθικές παρεκτροπές, όπως είναι η διακοπή της ζωής του δότη ή η επίσπευση του θανάτου του για την όσο το δυνατόν ταχύτερη λήψη των μοσχευμάτων.
Στη συνέχεια ανέφερε ότι είναι έντονα τα ηθικά και πνευματικά διλήμματα που αναφύονται από την πρακτική του νέου νόμου και μεταξύ άλλων σημείωσε ότι «η Εκκλησία σε κάθε περίπτωση μεταμόσχευσης θα επιθυμούσε να εξασφάλιζε την ελευθερία του δότη. Είναι σημαντικό στην υπόθεση των μεταμοσχεύσεων ο δότης να είναι δωρητής, που σημαίνει ότι ο ίδιος ελεύθερα συναινεί. Άλλο είναι δίνω κάτι κι άλλο είναι μου παίρνουν. Γι’ αυτό εκφράζεται η αντίθεσή μας όσον αφορά στην έννοια της εικαζόμενης συναίνεσης, όπως και η έντονη διαφωνία μας στην νομοθετική επιβολή αποσύνδεσης των ασθενών ή στην τιμωρία ιατρών όταν αρνηθούν να αποσυνδέσουν ασθενείς».
Ωστόσο, με σαφήνεια τόνισε ότι: «είναι καθ’ όλα ορθό κάποιο από τα μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας να αναζητήσει βοήθεια για να παρατείνει τη ζωή του και να εφαρμόσει ό,τι η ιατρική του υπαγορεύσει. Θα πρέπει όμως, και ο ίδιος και οι επιστήμονες να ενεργούν με πλήρη επίγνωση ότι η εξασφάλιση της υγείας και η ζωή γίνεται πρωτίστως με τη βοήθεια του ιατρού «των ψυχών και των σωμάτων ημών» και ότι δεν πρέπει να αποβλέπουμε μόνο στη βιολογική παράταση της ζωής αλλά στην παράταση της ζωής ως μιας ακόμη ευκαιρίας για περαιτέρω πνευματική πρόοδο και κυρίως για μετοχή στην εν Χριστώ Ζωή.  Αυτό το οποίο είναι σημαντικό είναι να ανακαινίσουμε τη ζωή μας και όχι απλά να την παρατείνουμε, αφού η οποιαδήποτε παράταση κάποια στιγμή θα τελειώσει».
Ολοκληρώνοντας διευκρίνισε ότι: «η Ορθόδοξη Εκκλησία εν συνόλω δεν έχει λάβει επίσημη θέση για το ζήτημα των μεταμοσχεύσεων. Όμως η μέχρι τώρα στάση της δεν είναι ούτε προτρεπτική, ούτε αποτρεπτική αλλά επιτρεπτική. Ό,τι κατά καιρούς ακούγεται ή δημοσιεύεται εκφράζει μεμονωμένες απόψεις που συνήθως προέρχονται από πρόσωπα, τα οποία επιθυμούν να συμβάλουν στο φλέγον ζήτημα και τα οποία έχουν γνώση και εμπειρία της εκκλησιαστικής και της θεολογικής μας παράδοσης».  
Ο δεύτερος ομιλητής της εκδήλωσης κ. Βασίλειος Φανάρας, Δρ. Θεολογίας του ΑΠΘ και εξωτερικός επιστημονικός συνεργάτης της Ακαδημίας επί θεμάτων Βιοηθικής, μίλησε με θέμα: «Παρουσίαση του νέου νόμου 3984/11 - Δωρεά και μεταμόσχευση οργάνων και άλλες διατάξεις» με έμφαση στο άρθρο 12 και τις παραγράφους που αφορούν στην «εικαζόμενη συναίνεση» του δότη και δημιουργούν πρόβλημα αποδοχής του από την Εκκλησία. Προηγήθηκε μία σύντομη αναφορά στον προϋπάρχοντα Νόμο 2737/99, και στο σχετικό άρθρο 9, στην τροποποίηση του Νόμου που έγινε το 2007 προς την κατεύθυνση της «εικαζόμενης συναίνεσης», παρά τις αντιδράσεις της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής, που τόνιζε ότι «η εικαζόμενη συναίνεση θα επιφέρει αντίθετα αποτελέσματα από τα επιθυμητά».
Στη συνέχεια ο ομιλητής παρουσίασε το κείμενο του Σεβ. μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαου Χατζηνικολάου, ο οποίος δύο μήνες πριν την ψήφιση του Νόμου, τον Ιούνιο του 2011, τόνισε ότι «συναίνεση, που εικάζεται, δεν είναι συναίνεση», αλλά δυστυχώς η εισήγησή του δεν εισακούσθηκε. 
Ο Δρ. Φανάρας περιέγραψε διεξοδικά τις κινήσεις και αντιδράσεις της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος μετά την ψήφιση του Νόμου 3984/11, οι οποίες κορυφώθηκαν με την άμεση ανάκληση του Αντιπροσώπου της από τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων (Ε.Ο.Μ.). Κατόπιν ο ομιλητής αναφέρθηκε διεξοδικά στη μέχρι σήμερα αντίδραση της Ελλαδικής Εκκλησίας σχετικά με την «εικαζόμενη συναίνεση», ενώ δεν παρέλειψε να σημειώσει και τις συζητήσεις του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου Β΄ με τον αρμόδιο Υπουργό Υγείας κ. Ανδρέα Λοβέρδο για την εξάλειψη της διάταξης αυτής. Παράλληλα, ο κ. Φανάρας παρουσίασε την Εγκύκλιο του Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ, με την οποία προτρέπει το ποίμνιο του να μη δεχθεί την «εικαζόμενη συναίνεση», καθώς και αυτήν του Σεβ. Μητροπολίτου Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομου Σαββάτου, ο οποίος μελετά το πρόβλημα της δωρεάς οργάνων από το ηθικό στο οντολογικό πεδίο.
Τέλος, εκφράζοντας την αντίθεσή του στην «εικαζόμενη συναίνεση», που μετατρέπει τη δωρεά σε αρπαγή, ο ομιλητής, αντί άλλου συμπεράσματος, προέβαλε υπόδειγμα πρόχειρης Υπεύθυνης Δήλωσης, διά της οποίας οι ενδιαφερόμενοι θα μπορούσαν να δηλώσουν τη διαμαρτυρία και την αντίθεσή τους στο άρθρο 12 λόγω των δικών τους ηθικών, συνειδησιακών ή ακόμη και θρησκευτικών ενδοιασμών.
Ακολούθησε συζήτηση έντονου προβληματισμού, που βοήθησε στην αποσαφήνιση των ενστάσεων, κυρίως των αντιπροσώπων του πολιτικού χώρου για τις θέσεις της Εκκλησίας για τον «εγκεφαλικό θάνατο» και την «εικαζόμενη συναίνεση». Όταν δεν υφίστανται σαφή και καθολικώς αποδεκτά επιστημονικά κριτήρια σε παγκόσμια κλίμακα για τον ακριβή προσδιορισμό της στιγμής του θανάτου, και όταν η δωρεά οργάνων μεταβάλλεται από οικειοθελή προσφορά σε αυθαίρετη αρπαγή τους, τότε οι επιφυλάξεις της Εκκλησίας είναι δικαιολογημένες και αναγκαίες.
Την εκδήλωση έκλεισε με τη σύντομη, αλλά μεστή ομιλία του ο Σεβ. Μητροπολίτης Κισσάμου και Σελίνου κ. Αμφιλόχιος, ο οποίος ευχαρίστησε τους ομιλητές, το ακροατήριο, το Γενικό Διευθυντή και τους Συνεργάτες του για την άρτια διοργάνωση της εκδήλωσης.

 http://www.goodnet.gr/index.php?id=6,65965,0,0,1,0