Ιερά Μητόπολις Σερβίων και Κοζάνης
ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ
(Μαρκ. 8,34 – 9,1)
Ἀγαπητοί ἀδελφοί,
Ἀντίθετα μὲ ὅσα κάνουν οἱ ἄρχοντες τοῦ
κόσμου αὐτοῦ, ποὺ προκειμένου νὰ προσελκύσουν ὀπαδοὺς ὑπόσχονται τιμὲς
καὶ ἀπολαύσεις, ὁ Κύριος μᾶς παραδίδει τὶς τρεῖς ἀπαραίτητες πρϋποθέσεις
ποὺ πρέπει νὰ ἔχει ἐκεῖνος ποὺ θέλει νὰ τόν ἀκολουθήσει. Γιὰ νὰ εἶναι
λοιπὸν κανεὶς σωστὸς χριστιανὸς καὶ μαθητής τοῦ Κυρίου θὰ πρέπει πρῶτα
νὰ ἀπαρνηθεῖ τὸν ἑαυτό του, ὕστερα νὰ σηκώσει τὸν προσωπικὸ του σταυρὸ
καὶ νὰ ὑπακούσει τὶς ἐντολές του. Ὁ Χριστὸς δὲν ἀναγκάζει καὶ δὲν
ὑποχρεώνει κανέναν. Ζητάει ὅμως ἀπὸ τὸν καθένα μας, πού θέλει ὄχι να
λέγεται, ἀλλὰ νὰ εἶναι πραγματικὸς χριστιανὸς καὶ ἐλεύθερα νὰ τὸν
ἀκολουθήσει, συνέπεια, ἀποφασιστικότητα καὶ ἡρωϊσμό.
Τὸ «ἀπαρνησάσθω ἐαυτόν» ἰσοδυναμεῖ μὲ
νέκρωση πρὶν τὸ θάνατο. Ἀπαρνοῦμαι τὸν ἑαυτό μου σημαίνει ταπεινώνομαι
γιὰ χάρη τῆς ἀγάπης τῶν ἄλλων. Χάνω γιὰ νὰ κερδίσει ὁ ἄλλος. Στεροῦμαι
γιὰ νὰ πλουτίσει ὁ συνάνθρωπός μου.
Ἀρνοῦμαι κάθετί πού μὲ χωρίζει ἀπὸ τὸ
Θεό μου. Ἀγωνίζομαι κατὰ τῶν ἐπιθυμιῶν τῆς σαρκός. Γυρίζω τὴν πλάτη μου
στὶς πονηρὲς πράξεις. Νεκρώνω ὅτι μὲ κρατάει δέσμιο μὲ τὴ γῆ, π.χ. τὸν
ἐγωϊσμὸ, καὶ προσπαθῶ νὰ γίνω σωστὸ μέλος τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ αὐτὸ τὸ ὄχι
στὸν ἑαυτό μου προϋποθέτει δύναμη καὶ ἀποφαστικότητα. Πάνω ὅμως ἀπὸ τὴ
δική μας δύναμη ὑπάρχει ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ, πού μᾶς δυναμώνει γιὰ νὰ
παλαίψουμε κατὰ τοῦ διαβόλου.
«Ἀράτω τὸν Σταυρὸν αὐτοῦ». Εἶναι βαρὺς ὁ
Σταυρὸς ποὺ ἐπωμίζεται κάθε πιστὸ παιδὶ τοῦ Θεοῦ. Εἶναι σὰν τὸ Σταυρὸ
τοῦ Χριστοῦ. Μετὰ ὅμως ἀπὸ τὸν πόνο τῆς Σταυρώσεως ὑπάρχει ἡ δόξα τῆς
ἀναστάσεως. Ὅπως ὁ Χριστὸς ὑπέφερε ἐπάνω στὸν Σταυρό, ἔτσι ὑποφέρει κάθε
πιστὸς καθὼς σταυρώνεται κάθε μέρα γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς του.
Τὶς λεπτομέρειες τῆς σταυρώσεώς μας θὰ
τὶς δοῦμε στὴν καθημερινή μας ζωή. Ὅπως Ἐκεῖνος προδόθηκε ἀπὸ τὸ μαθητή
του, ἔτσι κι ἐμεῖς προδινόμαστε ἀπὸ ἀγαπημένους καὶ ἔμπιστους ἀνθρώπους.
Ὅπως ὁ Κύριος παράνομα δικάστηκε καὶ κατακρίθηκε, ἔτσι κι ἐμεῖς
καταδικαζόμαστε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. Ὅπως Ἐκεῖνος περιφρονήθηκε,
ὑβρίσθηκε, χλευάσθηκε, ἔτσι κι ἐμεῖς γινόμαστε στόχος τῶν εἰρωνειῶν καὶ
τῶν ὕβρεων τῶν ἀνθρώπων τῆς ἁμαρτίας. Κλῆρος τοῦ πιστοῦ εἶναι νὰ πάθει
ὅ,τι ἔπαθε Ἐκεῖνος.
Ἐκτὸς ἀπὸ τὰ πάθη πού μᾶς προκαλεῖ ὁ
κόσμος, ἔχουμε καὶ τὰ πάθη πού μᾶς προκαλεῖ ὁ ἴδιος ὁ ἐαυτός μας. Εἶναι
οἱ πονηροὶ λογισμοὶ καὶ οἱ ἄτακτες ἐπιθυμίες ποὺ σὰν ἀγκάθια καὶ καρφιὰ
προκαλοῦν μεγάλη θλίψη στὸν ἀγωνιστὴ χριστιανό. Οἱ ἀσθένειες τοῦ σώματος
δὲν σηκώνονται χωρὶς τὴ θεϊκὴ παρουσία.
«Καὶ ἀκολουθείτω μοι». Ἡ ἀπάρνηση τοῦ
ἐαυτοῦ μας καὶ ἡ καθημερινὴ σταύρωσή μας ἑνώνει μὲ τὸν Σωτήρα Χριστό.
Ἐκεῖνος ποὺ κατόρθωσε νὰ νεκρώσει τὰ πάθη του καὶ νὰ σταυρώσει τὶς
ἐπιθυμίες του χαριτώνεται ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ τὰ δῶρα τοῦ Παραδείσου. Ἡ
ἀγάπη, ἡ χαρά, ἡ εἰρήνη καὶ ὅλα τὰ δῶρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γεμίζουν τὴν
ψυχή του καὶ ἔτσι γίνεται δοχεῖο ἁγιασμένο τοῦ Θεοῦ. Τὸ «ἀκολουθείτω
μοι» σημαίνει ὅτι πρέπει νὰ ὑποτάξεις τὴν ἐπιθυμία τῆς ὑπερβολῆς σ’
ἐκεῖνο πού μας ὑποδεικνύει ὁ Θεός.
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Ὁ ἄρχοντας τοῦ κόσμου αὐτοῦ μὲ ἀπατηλὲς
ὑποσχέσεις ἔχει κερδίσει τὴν ἐμπιστοσύνη πολλῶν ἀνθρώπων ποὺ τυφλὰ
παραδόθηκαν στὴν ἐξουσία του κι ἔγιναν χωρὶς νὰ τὸ καταλάβουν τραγικὰ
θύματα μιᾶς ζωῆς χωρὶς ἐλπίδα καὶ χαρά, νούμερα μιᾶς μηχανῆς ποὺ
κατεργάζεται τὴν μαζοποίηση τῶν προσώπων καί τὴν αἰώνια συμφορὰ τῶν
ψυχῶν.
Σήμερα ὁ Χριστός μᾶς ὑποδεικνύει δρόμο
σωτηρίας. Εἶναι ὁ δρόμος ποὺ ὁδηγεῖ στὸν προσωπικό μας Γολγοθᾶ, σκληρὸς
καὶ ἀνηφορικὸς δρόμος, μὰ σωτήριος. Στὴν πορεία τοῦ δρόμου αὐτοῦ θὰ
κουρασθοῦμε καὶ θὰ ὑποφέρουμε, ὥσπου νὰ φθάσουμε στὸ τέρμα, ὅπου μας
περιμένει ὁ ἀγωνοθέτης Χριστός.
Ὁ Σταυρὸς του εἶναι ζωὴ καὶ ἀνάσταση. Ὁ πόνος του φέρνει χαρά. Ἡ νέκρωση φέρνει αἰώνια ζωή. Ἀμήν
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
῞Οποιος θέλει 
