Τα δάκρυα της μετάνοιας.

Με το βάπτισμα η ψυχή  ξαναβρίσκει την αγνότητα των πρωτοπλάστων και γίνεται πάλι η εικόνα του Θεού. Όμως, με την αμαρτία, κατά τη διάρκεια της ζωής, η ψυχή χάνει την πνευματική της ομορφιά. Τα δάκρυα της μετάνοιας στο λουτρό της εξομολογήσεως οδηγούν τον άνθρωπο στην καθημερινή αναγέννηση.

Τι είναι τα δάκρυα

-Τι είναι τα δάκρυα; ρώτησαν ένα γιατρό.
-Πόνοι της καρδιάς που υγροποιούνται, απάντησε.
-Τι είναι τα δάκρυα; ρώτησαν ένα μοναχό.
-Το χάδι του Θεού στον άνθρωπο.

Γράμμα προς τον υποψήφιο...

Αγαπητέ φίλε,

Μου είπαν ότι έχεις έντονο άγχος καθώς ευρίσκεσαι στο τελικό στάδιο πρίν τις εξετάσεις. Ότι έχεις μεταπτώσεις στην συναισθηματική σου κατάσταση. Άλλοτε νιώθεις  ήσυχος  και σίγουρος  και άλλοτε τα νιώθεις  μαύρα – δύσκολα - ακατόρθωτα και νιώθεις  τις προσπάθειές σου περιττές. Ότι άλλοτε κάνεις  αστεία, λες και δεν υπάρχει πρόβλημα, και άλλοτε το πιο μικρό αστείο που θα σου κάνουν είναι ικανό να σε κάνει να θέλεις  να διαλύσεις τα πάντα...

Μαθαίνω ότι οι δικοί σου προσπαθούν να σου συμπαρασταθούν και άλλοτε τα καταφέρνουν, άλλοτε πάλι καταφέρνουν το αντίθετο, καθώς ανησυχώντας  οι ίδιοι, προσπαθούν  να σε πείσουν να μην ανησυχείς...Καθώς  σε κοιτάζουν με βλέμμα πικραμένο ή φοβισμένο, όπως  όταν έχει αρρωστήσει ένα προσφιλές τους πρόσωπο.

Ότι όταν διαβάζεις  πολύ, σου λένε  ότι πρέπει να βγείς έξω, να ξεσκάσεις, αλλά όταν βγαίνεις έξω, σε κοιτάζουν ανήσυχα μήπως και έχεις παραιτηθεί...

Μου ζήτησαν λοιπόν επειδή συνεργάζομαι  με τους εφήβους και τις οικογένειές τους, να γράψω κάτι που να μπορεί να βοηθήσει...

Λοιπόν θα είμαι ξεκάθαρος, όπως πρέπει να είσαι, όταν αναφέρεσαι στην ζωή.

Το άγχος, η αγωνία, η ανησυχία, η ανασφάλεια, η αποσταθεροποίηση, η ξενοιασιά, ο εκνευρισμός, ο φόβος, όλα αυτά τελοσπάντων όχι μόνο δεν είναι αρνητικά στοιχεία στην πορεία σου, αλλά αντιθέτως αποτελούν αποδείξεις  οτί είσαι ζωντανός, υγιής και υπεύθυνος...

Ένας υγιής άνθρωπος, όταν βρίσκεται σε μία εσωτερική διεργασία,  όταν θέτει στόχους, όταν δίνει εξετάσεις (οποιουδήποτε είδους εξετάσεις), όταν ανοίγεται, τότε είναι φυσιολογικό να αναρωτιέται... Είναι η ανάληψη της ευθύνης της  ελευθερίας του που τον δυσκολεύει...

Είναι ωραίο το να έχεις ένα σκοπό και να τον παλεύεις. Τότε είσαι και νιώθεις ζωντανός. Στην διάρκεια του αγώνα, αν είσαι φυσιολογικός θα αναρωτηθείς και για το εάν θα τα καταφέρεις. Θα αναρωτηθείς και για το  εάν αξίζει τόσος κόπος. Για το εάν είναι αυτός που σου ταιριάζει ή ακόμα και αν στην πραγματικότητα είναι δικός σου στόχος  ή κάποιοι άλλοι σου τον έχουν επιβάλλει άμεσα ή έμμεσα...

Όμως όλα αυτά δεν είναι αδυναμία. Δεν αποτελούν προδοσία. Είναι  η ευκαιρία του να επαναδιαβεβαιώσεις και να επαναπροσδιορίσεις τον στόχο σου. Είναι  το τίμημα της ελευθερίας. Και όταν ακόμη κλείνεις τα αυτιά σου και δεν ασχολείσαι με τέτοια ερωτήματα και αυτό υγεία είναι, καθώς γνωρίζεις οτι η επίτευξη του συγκεκριμένου στόχου, δεν θα σημαίνει τον τελικό προσδιορισμό ,  αλλά αντίθετα να σου επιτρέψεις να θέσεις και άλλους στόχους στην συνέχεια...

Ένας αθλητής που τρέχει 100 m, δεν προλαβαίνει να σκεφτεί. Συγκεντρώνεται, παίρνει μία ανάσα και τρέχει δίχως να γυρίσει να δεί δίπλα του ή μέσα του, τι συμβαίνει. Ένας μαραθωνοδρόμος όμως, καθώς τρέχει σκέφτεται, ξανασκέφτεται , ιδρώνει, εξαντλείται, αναρωτιέται για τις δυνάμεις του, για την επάρκειά της προπόνησής του, για τις δυνατότητές των αντιπάλων του, για το εάν θα πρέπει τώρα ή αργότερα να δώσει όλες του τις δυνάμεις. Αναρωτιέται ακόμα και για το εάν το να τρέχεις Μαραθώνιο είναι η καλύτερη επιλογή ή άν θα έπρεπε να ασχολείται με κάτι άλλο. Και καθώς αναρωτιέται τρέχει...Και δεν πρόκειται βέβαια για κάποιον αδύναμο άνθρωπο, γιατί τότε δεν θα μπορούσε να τρέχει Μαραθώνιο...

Είναι η μακρά επίπονη και απαιτητική διαδικασία του Μαραθώνιου που θέτει ερωτήματα. Και εσύ φίλε μου δεν τρέχεις 100 m. Μαραθώνιο τρέχεις και σου αξίζει το χειροκρότημα μου, όπως και να νιώθεις.

Σου εύχομαι να πετύχεις, αλλά όχι μόνο σε μία σχολή ή σε μία καλή σχολή, αλλά σε κάτι περισσότερο. Στο να υπερασπίζεις τις επιλογές  σου και ταυτόχρονα να τις διευρύνεις...

Δημήτρης Καραγιάννης

http://www.biologiaonline.gr/2012/04/blog-post_30.html

Η πίστη ανάλογη με την ηλικία...

Ο αριθμός των πιστών και των άθεων διαφέρει από χώρα σε χώρα, όμως σε όλο τον κόσμο μία τάση είναι σίγουρα κοινή: όσο οι άνθρωποι γερνάνε, τόσο μεγαλώνει η πίστη τους στο Θεό, σύμφωνα με μία νέα διεθνή έρευνα. Οι ερευνητές του Κέντρου Ερευνών Κοινής Γνώμης (NORC) του πανεπιστημίου του Σικάγο, συνέκριναν δεδομένα από 30 χώρες (στις οποίες περιλαμβανόταν η Κύπρος, αλλά όχι η Ελλάδα), που αφορούσαν το χρονικό διάστημα 1991-2008 και είχαν ληφθεί από δειγματοληπτικές έρευνες, στις οποίες οι κάτοικοι των χωρών κλήθηκαν να απαντήσουν για την πίστη τους στο Θεό, το βαθμό της πίστης τους και πώς αυτή αλλάζει με το πέρασμα του χρόνου, σύμφωνα με το Αθηναϊκό Πρακτορείο.

Η συγκριτική και διαχρονική έρευνα έδειξε ότι η ηλικία αποτελεί σημαντικό παράγοντα για την πίστη. Η θρησκευτική πίστη είναι πιο ισχυρή μεταξύ των ηλικιωμένων, με το 43% των ατόμων άνω των 68% κατά μέσο όρο διεθνώς να δηλώνουν βέβαιοι ότι ο Θεός υπάρχει έναντι μέσου ποσοστού μόλις 23% μεταξύ των νεότερων ανθρώπων κάτω των 27 ετών.

Στις ΗΠΑ, το ποσοστό των πιστών στο Θεό νέων (κάτω των 28 ετών) είναι 54% και των ηλικιωμένων (άνω των 68 ετών) είναι 66%, ενώ αντίθετα στη Γαλλία μόνο 8% στους νέους και 26% στους ηλικιωμένους, μία διαφορά που αντικατοπτρίζει ανάγλυφα το χάσμα των θρησκευτικών πεποιθήσεων, σε όλες τις ηλικίες, που χωρίζει τις δύο όχθες του Ατλαντικού. Η μεγαλύτερη αύξηση στην πίστη συνήθως συμβαίνει διεθνώς μετά την ηλικία των 58 ετών, πιθανώς καθώς η συνειδητοποίηση του αναπόφευκτου θανάτου εμφανίζεται σιγά-σιγά σε κάθε άνθρωπο.

Η έρευνα αποκαλύπτει τεράστιες διαφορές μεταξύ των κρατών, από τις Φιλιππίνες που με ποσοστό 94% πιστών στο Θεό εμφανίζονται ως η πιο αφοσιωμένη στο Θεό χώρα, έως την πρώην ανατολική Γερμανία που με 13% μόνο πιστούς στο σύνολο του πληθυσμού εμφανίζεται ως η πιο αποστασιοποιημένη από τη θρησκεία.

Οι καθολικές χώρες είναι γενικά οι πιο πιστές, ενώ μεταξύ των προτεσταντικών χωρών ξεχωρίζουν οι ΗΠΑ. Ο αθεϊσμός είναι πιο ισχυρός στις χώρες της Σκανδιναβίας, καθώς και στις πρώην ελεγχόμενες από την ΕΣΣΔ περιοχές, με εξαίρεση την καθολική Πολωνία. Η ανατολική Γερμανία έχει το υψηλότερο ποσοστό άθεων (52%) και οι Φιλιππίνες το χαμηλότερο (0,7%), ενώ το αντίστοιχο ποσοστό των άθεων Τσέχων είναι 40%, των Γάλλων 23%, των Ολλανδών 20%, των Σουηδών 19%, των Ισραηλινών 6%, των Ιταλών 5,9%, των Πορτογάλων 5%, των Ιρλανδών 5%, των Πολωνών 3,3%, των Αμερικανών 3% και των Κύπριων μόλις 1,9% (το δεύτερο μικρότερο ποσοστό δηλωμένης αθεϊας μετά τις Φιλιππίνες).

Εξάλλου οι Κύπριοι δήλωσαν σε ποσοστό 59% ότι είναι βέβαιοι για την ύπαρξη του Θεού, ενώ τα αντίστοιχα ποσοστά στις ΗΠΑ είναι 61% (ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά διεθνώς και πολύ υψηλότερο από τα αντίστοιχα ποσοστά στην Ευρώπη), στην Ιαπωνία 4,3%, στη Σουηδία 10,2%, στη Γαλλία 15,5%, στη Βρετανία 16,8%, στη Ρωσία 30,5%, στην Ισπανία 38,4%, στην Ιταλία 41%,στην Πορτογαλία 51%, στην Πολωνία 62%, στο Ισραήλ 65,5% και στις Φιλιππίνες 83,6%. Στο ερώτημα κατά πόσο ο Θεός νοιάζεται προσωπικά για τους ανθρώπους, η πίστη κυμαίνεται από 8% στην ανατολική Γερμανία έως 82% στις Φιλιππίνες.

Διαχρονικά, η πίστη στο Θεό φαίνεται να υποχωρεί διεθνώς, αλλά σε πέντε χώρες (Ρωσία, Σλοβενία, Ισραήλ, Δ. Γερμανία, Ιαπωνία κ.α.) ενισχύεται, έστω και οριακά. «Η πίστη στο Θεό έχει μειωθεί στις περισσότερες χώρες, αλλά οι μειώσεις είναι αρκετά μέτριες, ιδίως σε ετήσια βάση», δήλωσε ο ερευνητής, ο οποίος εκτίμησε πάντως ότι, αν συνεχιστούν οι τωρινές τάσεις, στο μέλλον ο αθεϊσμός θα εξαπλωθεί περισσότερο στη Γη.