Η αχαριστία και η απληστία είναι μεγάλο κακό

Η αχαριστία και η απληστία είναι μεγάλο κακό. Ο κυριευμένος από υλικά πράγματα είναι κυριευμένος πάντα από στενοχώρια και άγχος, γιατί πότε τρέμει μην του τα πάρουν και πότε μην του πάρουν την ψυχή. Μια μέρα ήρθε ένας πλούσιος από την Αθήνα

και μου λέει: “Πάτερ, έχασα την επαφή με τα παιδιά μου, έχασα τα παιδιά μου”. “Πόσα παιδιά έχεις;” του λέω. “Δύο, μου λέει. Τα μεγάλωσα με το πουλιού το γάλα. Τι ήθελαν και δεν το είχαν! Ακόμη και αυτοκίνητο τα πήρα”. Από την συζήτηση βγήκε ότι είχε και αυτός δικό του αυτοκίνητο και η γυναίκα του δικό της και τα παιδιά δικό τους. “Ευλογημένε, του λέω, εσύ, αντί να λύσης τα προβλήματά σου, τα μεγάλωσες. Τώρα θέλεις ένα μεγάλο γκαράζ για τα αυτοκίνητα, έναν μηχανικό να τον πληρώνης τετραπλάσια, για να τα διορθώνης, χώρια που κινδυνεύετε και οι τέσσερις κάθε στιγμή να σκοτωθήτε. Ενώ, αν είχες απλοποιήσει την ζωή σου, θα ήταν ενωμένη η οικογένειά σου, θα καταλάβαινε ο ένας τον άλλο και δεν θα είχες αυτά τα προβλήματα. Δεν φταίνε τα παιδιά σου τώρα, εσύ φταις που δεν φρόντισες να δώσης άλλη αγωγή στα παιδιά σου”. Μια οικογένεια τέσσερα αυτοκίνητα, ένα γκαράζ, έναν μηχανικό κ.λπ.! Ας πάη ο άλλος λίγο αργότερα. Όλη αυτή η ευκολία γεννάει δυσκολίες

Γεροντας Παισιος με πονο και αγαπη

 

ΗΛΙΑΣ ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ    3 ΝΟΕ 2012

Έλειψε το πνεύμα της θυσίαςΆγιος Γέρων Παΐσιος ο Αγιορείτης

Οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα δεν γεύτηκαν την χαρά της θυσίας και δεν αγαπούν τον κόπο. Μπήκε η τεμπελιά, το βόλεμα, η πολλή άνεση. Έλειψε το φιλότιμο, η θυσία. Θεωρούν κατόρθωμα, όταν καταφέρνουν χωρίς κόπο να πετύχουν κάτι, όταν βολεύωνται. Δεν χαίρονται, όταν δεν βολεύωνται. Ενώ, αν αντιμετώπιζαν τα πράγματα πνευματικά, θα έπρεπε τότε να χαίρωνται, γιατί τους δίνεται ευκαιρία για αγώνα.

Όλοι τώρα, μικροί-μεγάλοι, κοιτάζουν την ευκολία. Οι πνευματικοί άνθρωποι κοιτάζουν πώς να αγιάσουν με λιγώτερο κόπο. Οι κοσμικοί πώς να βγάλουν περισσότερα χρήματα, χωρίς να δουλεύουν. Οι νέοι πώς να περνούν στις εξετάσεις, χωρίς να διαβάζουν, πώς να πάρουν πτυχίο, χωρίς να φεύγουν από την καφετέρια. Και αν είναι δυνατόν, να τηλεφωνούν από την καφετέρια, για να τους δώσουν τα αποτελέσματα! Ναι, εκεί φθάνουν! Έρχονται πολλά παιδιά στο Καλύβι και μου λένε: «Κάνε προσευχή να περάσω». Δεν διαβάζουν και λένε: «Ο Θεός μπορεί να με βοηθήση». «Διάβασε, του λέω, και κάνε και προσευχή». «Γιατί, μου λέει, δεν μπορεί ο Θεός να με βοηθήση;» Δηλαδή την τεμπελιά του να ευλογήση ο Θεός; Δεν γίνεται αυτό. Αν το παιδί διαβάζη, αλλά δεν πιάνη, τότε θα το βοηθήση ο Θεός. Είναι μερικά παιδιά που δεν θυμούνται ή δεν καταλαβαίνουν, αλλά καταβάλλουν προσπάθεια. Αυτά θα τα βοηθήση ο Θεός να γίνουν τετραπέρατα.

Ευτυχώς που υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, ένα παλληκάρι από την Χαλκιδική έδωσε εξετάσεις σε τρεις σχολές και πέρασε σε όλες (1), σε άλλη πρώτος, σε άλλη δεύτερος, αλλά τον ανέπαυε πιο πολύ να βρη μια δουλειά, για να ξελαφρώση τον πατέρα του που δούλευε στα μεταλλεία. Έτσι δεν πήγε να σπουδάση και έπιασε αμέσως κάπου δουλειά. Αυτή η ψυχή είναι φάρμακο για μένα. Για τέτοια παιδιά να πεθάνω, να γίνω φυτόχωμα. Οι περισσότεροι όμως νέοι έχουν επηρεασθή από το κοσμικό πνεύμα και έχουν πάθει ζημιά. Έμαθαν να τους ενδιαφέρη μόνον ο εαυτός τους, δεν σκέφτονται καθόλου τον πλησίον αλλά μόνον τον εαυτό τους. Και όσο τους βοηθάς, τόσο πιο πολύ χουζούρι κάνουν.

Βλέπω κάτι νερόβραστα παιδιά σήμερα. Να κρίνουν το ένα, να βαριούνται το άλλο, ενώ η καρδιά ούτε κουράζεται ούτε γερνάει ποτέ. Να γίνουν καλόγεροι, βαριούνται. Να παντρευτούν, φοβούνται. Κοτζάμ παλληκάρια έρχονται, ξαναέρχονται στο Άγιον Όρος… «Αχ, και καλόγερος δύσκολα είναι, λένε. Κάθε μέρα να πρέπη να σηκώνεσαι μεσάνυχτα! Δεν είναι μια και δυό μέρες!…» Γυρίζουν στον κόσμο. «Τι να κάνω σ΄ αυτήν την κοινωνία, με τι άνθρωπο θα μπλέξω, αν παντρευτώ; Φασαρία είναι», λένε, και έρχονται πάλι στο Όρος. Κάθονται λίγο, «δύσκολα…» σου λένε.

Οι νέοι σήμερα μοιάζουν με καινούργιες μηχανές που τα λάδια τους ε΄ναι παγωμένα. Πρέπει να ζεσταθούν τα λάδια, για να πάρουν μπρος οι μηχανές, αλλιώς δεν γίνεται. Έρχονται στο Καλύβι ταλαίπωρα παιδιά –δεν είναι ένα και δυό- και με ρωτούν: «Τι να κάνω, Πάτερ; Πώς να περάσω την ώρα μου; Με πιάνει πλήξη». «Να βρης μια δουλειά, βρε παιδί». «Έχω λεφτά, μου λέει. Τι να την κάνω την δουλειά;» «Μα ο Απόστολος Παύλος λέει: «ει τις ου θέλει εργάζεσθαι μηδέ εσθιέτω»(2). Πρέπει να δουλέψης, για να φας, και ας έχης χρήματα. Η δουλειά βοηθάει τον άνθρωπο να ξεπαγώσουν τα λάδια της μηχανής του. Είναι δημιουργία. Δίνει χαρά και παίρνει το άγχος, την πλήξη. Έτσι, βρε παλληκάρι, να βρης μια δουλειά που να σου αρέση έστω και λίγο, και να ξεκινήσης. Για δοκίμασε, να δης!»

Και βλέπεις, μερικά παιδιά κουράζονται, και ξεκουράζονται με την κούραση. Έρχονται νέα παιδιά στο Καλύβι και κάθονται, και κουράζονται που κάθονται. Αλλά με πολύ φιλότιμο με ρωτούν συνέχεια: «Τι να σου κάνουμε; Τι να σου φέρουμε;» Δεν ζητώ ποτέ τίποτε. Το βράδυ με τον φακό κάνω τις δουλειές, να κουβαλήσω ξύλα, να ανάψω δυό σόμπες τον χειμώνα, να συμμαζέψω. Πολλοί από τους επισκέπτες τα αφήνουν όλα άνω-κάτω, λάσπες, κάλτσες βρεγμένες. Τους δίνω λεπτές κάλτσες που μου στέλνουν, πετούν τις άλλες. Τους δίνω χαρτοπετσέτες να τις τυλίξουν, δεν τις συμμαζεύουν. Τρεις φορές στην ζωή μου ζήτησα κάτι. Σε ένα παλληκάρι είπα μια φορά: «Θέλω δυό κουτιά σπίρτα από τις Καρυές» – αν και είχα τέσσερις αναπτήρες, αλλά το έκανα για να του δώσω χαρά. Έτρεξε χαρούμενος, λαχάνιασε να τα φέρη, αλλά τον ξεκούρασε η κούραση, γιατί γεύτηκε την χαρά της θυσίας. Και άλλος καθόταν και κουράσθηκε που καθόταν. Ζητούν να νιώσουν την χαρά, αλλά πρέπει να θυσιασθή ο άνθρωπος, για να έρθη η χαρά. Η χαρά από την θυσία γεννιέται. Η πραγματική χαρά βγαίνει από το φιλότιμο. Έτσι και καλλιεργηθή το φιλότιμο, είναι πανηγύρι. Το βάσανο του ανθρώπου είναι ο εγωισμός, η φιλαυτία. Εκεί είναι που σκαλώνει κανείς.

Είχαν έρθει δύο νέοι αξιωματικοί στο Άγιον Όρος και μου είπαν: «Θέλουμε να γίνουμε μοναχοί». «Γιατί, λέω, θέλετε να γίνεται μοναχοί; Από πότε σας απασχόλησε αυτό;» «Τώρα, μου λένε, κάναμε μια επίσκεψη στο Άγιον Όρος και σκεφτόμαστε να μείνουμε, μήπως γίνη και κανένας πόλεμος». «Βρε, δεν ντρέπεστε, τους λέω. «Μήπως γίνη και κανένας πόλεμος»! Και πώς θα φύγετε από τον στρατό;» «Θα βρούμε μια αιτία», μου λένε. Τι θα βρουν; Ή θα κάνουν ότι είναι τρελλοί ή…, κάτι πάντως θα βρουν. «Αν ξεκινάτε να γίνετε μοναχοί με αυτό το σκεπτικό, είστε αποτυχημένοι εξ αρχής», τους λέω. Άλλοι πάλι, ενώ είναι έτοιμοι από καιρό να παντρευτούν, να δημιουργήσουν οικογένεια, έρχονται και μου λένε: «Τι να παντρευτώ; Είναι να κάνης οικογένεια και παιδιά σ΄ αυτούς τους δύσκολους καιρούς;» «Καλά, λέω, όταν γίνονταν διωγμοί, η ζωή είχε σταματήσει; Ούτε δούλευαν ούτε παντρεύονταν; Μήπως εσύ βαριέσαι;» «Θέλω να γίνω καλόγερος», λέει. «Εσύ βαριέσαι! Τι προκομμένος καλόγερος θα γίνης;» Καταλάβατε; Αν μια ξεκινάη να γίνη καλόγρια, επειδή σκέφτεται: «Τι να μείνω στον κόσμο, να κάνω οικογένεια, νάχω παιδιά, ζαλούρα, φασαρία; Θα πάω σε Μοναστήρι, θα κάνω εκεί μια υπακοή, ευθύνη δεν θάχω, και αν μου πουν καμμιά κουβέντα, θα σκύβω το κεφάλι. Πού να φτιάξω σπίτι; Εκεί θα έχω κελλί δικό μου, φαγητό κ.λπ.», να το ξέρη, είναι εξ αρχής αποτυχημένη. Σας φαίνεται παράξενο; Υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι. Να ξέρετε, ένας προκομμένος οικογενειάρχης και στην καλογερική θα έκανε προκοπή, και ένας προκομμένος μοναχός, αν έκανε οικογένεια, θα έκανε προκοπή.

Κάποιος είχε καθήσει δόκιμος σ΄ ένα Μοναστήρι και δεν ήθελε να γίνη καλόγερος. «Γιατί, παιδί μου, μένεις έτσι;» τον ρωτάω. «Γιατί ο καλογερικός σκούφος μου θυμίζει το κράνος», μου λέει. Ακούς κουβέντα; Δεν ήθελε να γίνη καλόγερος, για να μη φορέση την καλογερική σκούφια. Του θύμιζε το κράνος! Και πότε φόρεσε το κράνος; Ζήτημα να το φόρεσε μερικές φορές μόνο σε καμμιά άσκηση. Πού να πήγαινε και σε πόλεμο! Του θύμιζε το κράνος! Ακούς; Μα τι θέλει στην καλογερική αυτός; Όταν ξεκινάη κανείς έτσι, τι καλόγερος θα γίνη; Μπορείς να μου πης; Τελικά έγινε ο ταλαίπωρος κάπου μοναχός και δεν φορούσε χονδρή σκούφια.

Μια φορά ήρθαν δυό νεαροί στο Καλύβι με κάτι μαλλιά μέχρι κάτω. Πήγα να τους κουρέψω, αντέδρασαν, βιαζόμουν και εγώ, και μόνον τους κέρασα. Είχα και ένα γατί εκεί πέρα. «Να το πάρω;» λέει ο ένας. «Πάρ΄ το», του λέω. Πήγαν από εκεί στην Ιβήρων, μια ώρα δρόμο, με το γγατί ο ένας στην αγκαλιά –και να βρέχη. Ζήτησε εκεί να μείνη στο Αρχονταρίκι με το γατί. «Δεν γίνεται», του είπαν και έμεινε έξω στην βροχή όλη νύχτα. Αν του έλεγες να φυλάξη μια ώρα σκοπιά, θα σου έλεγε: «Όχι, δεν μπορώ», αλλά να καθήση μια νύχτα έξω με το γατί, μπορεί.

Ένας άλλος πήγε στρατιώτης και έφυγε. Ήρθε μετά στο Καλύβι και μου λέει: «Θέλω να γίνω μοναχός». «Να πας να υπηρετήσης την θητεία σου!» του λέω. «Στον στρατό δεν είναι όπως στο σπίτι μου», μου λέει. «Καλά που μου τόπες, παλληκάρι, δεν τόξερα, για να το λέω και στους άλλους!» Εν τω μεταξύ να τον ψάχνουν οι δικοί του. Μετά από λίγες μέρες ξαναπέρασε πρωί-πρωί. Ήταν Κυριακή του Θωμά. «Σε θέλω», μου λέει. «Τι θέλεις; του λέω. Πού εκκλησιάστηκες;» «Πουθενά», μου λέει. «Σήμερα, Κυριακή του Θωμά, στα Μοναστήρια κάνουν Αγρυπνία και εσύ δεν πήγες; Και θέλεις να γίνης καλόγερος; Πού ήσουν;» «Κάθησα στο ξενοδοχείο. Ήταν ήσυχα, στα Μοναστήρια έχει θόρυβο!» «Και τώρα τι θα κάνης;» «Σκέφτομαι να πάω στο Σινά, γιατί θέλω σκληρή ζωή». «Κάνε λίγη υπομονή», του λέω. Πάω μέσα, παίρνω ένα τσουρέκι που μου είχαν φέρει και του το δίνω. «Πάρε αυτό το μαλακό τσουρέκι, του λέω, για να κάνης σκληρή ζωή, και φύγε!» Αυτοί είναι οι νέοι σήμερα. Δεν ξέρουν τι ζητούν. Στρίμωγμα δεν σηκώνουν καθόλου. Πού να θυσιασθούν μετά;

Θυμάμαι στον στρατό πόσες φορές παρουσιαζόταν μια ανάγκη και άκουγες: «Κύριε Διοικητά, να πάω εγώ αντί γι΄ αυτόν, αυτός είναι παντρεμένος, έχει παιδιά, να μη μείνουν τα παιδιά του στον δρόμο». Να παρακαλούν τον Διοικητή να πάνε αυτοί στην θέση του, στην πρώτη γραμμή! Χαίρονταν να σκοτωθούν αυτοί και να μη σκοτωθή ο άλλος και αφήση τα παιδιά του στον δρόμο! Πού τώρα να κάνη κανείς τέτοια θυσία! Σπάνιο πράγμα! Μια φορά είχαμε μείνει από νερό σε μια τοποθεσία. Είδε ο Διοικητής στον χάρτη ότι στο τάδε σημείο υπήρχε νερό. Εκεί όμως ήταν οι αντάρτες. Μας λέει: «Εδώ κοντά έχει νερό, αλλά είναι πολύ επικίνδυνα. Ποιος θα πάη να γεμίση μερικά παγούρια; ούτε φως δεν θα ανάψη». Πετάγεται ο ένας: «Θα πάω εγώ, κύριε Διοικητά», ο άλλος «εγώ», ο άλλος «εγώ»! Όλοι δηλαδή ζητούσαν να πάνε! Και την νύχτα, χωρίς φως, είναι ο τρόμος πολύς. «Δεν μπορείτε να πάτε και όλοι!» λέει ο Διοικητής. Θέλω να πω, κανείς δεν σκέφθηκε τον εαυτό του. Δεν τραβιόταν ο ένας να πη: «Κύριε Διοικητά, μου πονάει το πόδι», ο άλλος «μου πονάει το κεφάλι» ή «είμαι κουρασμένος». Όλοι θέλαμε να πάμε, και ας κινδύνευε η ζωή μας.

Σήμερα υπάρχει ένα πνεύμα χλιαρό, καθόλου ανδρισμός, καθόλου θυσία. Όλα τα μετέτρεψαν με την σημερινή βλαμμένη λογική. Και βλέπεις, ενώ παλιά πήγαιναν εθελοντές στον στρατό, τώρα παίρνουν τρελλάδικο χαρτί, για να μην υπηρετήσουν. Κοιτάζουν τι να κάνουν, για να μην πάνε στρατιώτες. Πού πρώτα; Είχαμε έναν λοχαγό, είκοσι τριών ετών ήταν, αλλά ήταν παλληκάρι! Μια φορά τον πήρε τηλέφωνο ο πατέρας του, που ήταν απόστρατος αξιωματικός, και του είπε ότι σκέφτεται να φροντίση να φύγη από την πρώτη γραμμή και να πάη στα μετόπισθεν. Έβαλε τις φωνές ο λοχαγός. «Ντροπή σου, πατέρα, να λες εσύ τέτοια πράγματα! Οι κηφήνες κάθονται». Είχε ειλικρίνεια, τιμιότητα, παλληκαριά πολλή, που ξεπερνούσε τα όρια, έτρεχε μπροστά. Η χλαίνη του ήταν κόσκινο από τις σφαίρες, και δεν είχε σκοτωθή. Όταν απολύθηκε, πήρε την χλαίνη μαζί του, να την έχη για ενθύμιο.

2) Β΄ Θες. 3, 10

(ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Α΄ – ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ

HΛΙΑΣ           ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ                       3 0ΚΤ   2012

Γέροντά, τι σημαίνει για σας η προσευχή;

Γέροντά, τι σημαίνει για σας η προσευχή;

- Στέλνω σήμα, ζητώ βοήθεια. Ζητώ συνεχώς βοήθεια από τον Χριστό, από την Παναγία, από τους Αγίους, για τον ευατό μου και για τους άλλους. Αν δεν ζητήσω, δεν θα μου δώσουν.

(Άγιος Γέρων Παΐσιος ο Αγιορείτης )

 

ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΥ ΕΥΧΗ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ  ΑΓΙΕ  ΓΕΡΟΝΤΑ  

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ    3 ΝΟΕ 2012 

Δωρεάν 10.000 εμβολιασμοί παιδιών

Που θα γίνουν και ποιους αφορά. Το πρόγραμμα υλοποιεί η ΜΚΟ "Αποστολή" της Αρχιεπισκοπής Αθηνών σε συνεργασία με τον Ιατρικό Σύλλογο Αθηνών.

Με σύνθημα "κανένα παιδί να μη στερηθεί τα εμβόλια του" ξεκίνησε η μαραθώνια εμβολιαστική εκστρατεία 10.000 παιδιών από το ιατρείο κοινωνικής αποστολής στην Αθήνα και στην Ηλιούπολη. 

Το πρόβλημα είναι τεράστιο καθώς η εκτίναξη της ανεργίας και της ανασφάλιστης εργασίας έχει κάνει χιλιάδες γονείς να μην έχουν χρήματα ούτε για να εμβολιάσουν τα παιδιά τους. Το πρόγραμμα των ΔΩΡΕΑΝ εμβολιασμών αφορά λοιπόν όλα τα παιδιά που οι γονείς τους, έλληνες και αλλοδαποί, είναι ανασφάλιστοι ή άποροι. 

Μόνο στην Ηλιούπολη εμβολιάστηκαν 92 βρέφη και παιδιά από εθελοντές γιατρούς του ιατρείου κοινωνικής Αποστολής.

Οπως δήλωσε στο Newsit o γενικός διευθυντής της ΜΚΟ "ΑΠΟΣΤΟΛΗ" Κωνσταντίνος Δήμτσας "η Αρχιεπισκοπή και ο ΙΣΑ έρχονται να καλύψουν το κενό που υπάρχει στους επιτακτικούς εμβολιασμούς των παιδιών. Είναι χρέος μας να βοηθησουμε όσους δεν μπορούν να εμβολιάσουν τα παιδιά τους.

Ο γενικός διευθυντής της ΜΚΟ "Αποστολή" Κωστής Δήμτσας παρηγορεί τον μικρούλη που μόλις εμβολιάστηκε

Από την πλευρά του ο Δήμαρχος Ηλιούπολης Βασίλης Βαλασόπουλος τόνισε στο Newsit πως "η μεγάλη προσέλευση του κόσμου δείχνει πόσο μεγάλες ανάγκες υπάρχουν. Στόχος μας ειναι να μη μείνει κανένας πολίτης χωρίς ιατρική περίθαλψη".



ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΣΤΑΘΜΟΙ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ "ΑΠΟΣΤΟΛΗ"
- Ο Δήμος Ηρακλείου την Τρίτη 6/11/2012  στη 1:00 το μεσημέρι. 
- Η Ιερά Μητρόπολη Περιστερίου την Τρίτη 6/11/2012 στις 5:00 το απόγευμα. 
- Ο Δήμος Ιλίου την Τετάρτη 7/11/2012 στις 11.00 το πρωί. 

Η "Αποστολή" ταξιδεύει και εκτός Αθηνών όπου της ζητηθεί προκειμένου να εμβολιαστούν και τα παιδιά της επαρχίας. Τη Δευτέρα 12/11.2012 θα βρίσκεται στη Σαντορίνη. 

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΣΟΥΧΑΪΜΠ 
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΙΣΜΗΝΗ ΛΕΝΤΖΟΥ
http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=171927&catid=3

Γιατί οι κα­λόγεροι κάθονται εδώ και δέν πάνε στον κόσμο, νά βοη­θήσουν τόν λαό;»

Ήρθε κάποιος στο Καλύβι και μού είπε: «Γιατί οι κα­λόγεροι κάθονται εδώ και δέν πάνε στον κόσμο, νά βοη­θήσουν τόν λαό;». «Αν πήγαιναν έξω στον κόσμο, νά βοη­θήσουν τόν λαό, τού είπα, θά έλεγες γιατί οί καλόγεροι γυρίζουν στον κόσμο. Τώρα π

ού δέν πάνε-, λές γιατί δέν πάνε». Ύστερα μού λέει: «Γιατί οί καλόγεροι πηγαίνουν στους γιατρούς και δέν τους βοηθάει ό Χριστός τους και ή Παναγία τους νά γίνουν καλά;». «Αυτήν τήν ερώτηση, τού λέω, μού τήν έκανε και ένας Εβραίος γιατρός». «Αυτός δέν είναι Εβραίος», μού λέει ένας πού ήταν μαζί του. «Δέν έχει σημασία πού δέν είναι Εβραίος, τού λέω. Αυτή ή ερώ­τηση Εβραίου είναι. Και θά σας πώ τήν απάντηση πού έδωσα στον Εβραίο, αφού είναι όμοια ή περίπτωση. Έσύ, σαν Εβραίος πού είσαι, του είπα, έπρεπε να ξέρης άπ’ έξω την Παλαιά Διαθήκη. Εκεί στον Προφήτη Ησαΐα αναφέ­ρει ότι ό Θεός χάρισε στον βασιλιά Έζεκία, επειδή ήταν πολύ καλός, ακόμη δεκαπέντε χρόνια ζωής. Έστειλε τόν Προφήτη Ησαΐα και είπε στον βασιλιά: Ό Θεός σοϋ χα­ρίζει ακόμη δεκαπέντε χρόνια ζωής, γιατί διέλυσες τά άλση των ειδωλολατρών. Και γιά τήν πληγή σου – ο βασιλιάς είχε και μιά πληγή – είπε ό Θεός νά βάλης επάνω μιά τσαπέλλα σύκα, καί θά γίνης καλά! Άφοϋ ό Θεός τοϋ χάρισε δεκαπέντε χρόνια ζωής, δέν μπορούσε νά θεραπεύση καί εκείνη τήν πληγή; Εκείνη όμως γιατρευόταν με μιά τσαπέλλα σύκα». Πράγματα πού γίνονται άπό τους ανθρώ­πους νά μήν τά ζητάμε άπό τόν Θεό. Νά ταπεινωνώμαστε στους ανθρώπους καί νά ζητάμε τήν βοήθεια τους.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΗΣΗ !

 

ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ 2 ΝΟΕ  2012   

Οι άγιοι μάρτυρες Ακίνδυνος, Πηγάσιος, Αφθόνιος , Ελπιδοφόρος, Ανεμπόδιστος και οι συν αυτοίς

2 Νοεμβρίου

Οι άγιοι μάρτυρες Ακίνδυνος, Πηγάσιος, Αφθόνιος , Ελπιδοφόρος, Ανεμπόδιστος και οι συν αυτοίς


Ήταν όλοι τους χριστιανοί από την Περσία και μαρτύρησαν το έτος 355, επί ηγεμονίας του Πέρση βασιλιά Σαβωρίου. Οι πρώτοι τρεις ήταν υπηρέτες στη βασιλική αυλή∙ κρυφά, όμως, υπηρετούσαν τον Κύριό τους Ιησού Χριστό. Όταν καταγγέλθηκαν, οδηγήθηκαν σε δίκη ενώπιον του βασιλιά. Αυτός τους ρώτησε από πού έρχονταν κι εκείνοι απάντησαν:

«Πατρίδα μας και ζωή μας είναι η Ομοούσιος και Αδιαίρετος Αγία Τριάς- ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα- ο Ένας Τριαδικός Θεός».

Τους υπέβαλε σε φρικτά βασανιστήρια και τα υπέμειναν όλα ανδρειοφρόνως, με αδιάλειπτες στα χείλη τους ψαλμωδίες και προσευχές . Κατά τη διάρκεια των βασανιστηρίων και του εγκλεισμού τους στη φυλακή, πολλές φορές εμφανίζονταν σ’ αυτούς άγγελοι Θεού∙ κάποτε μάλιστα ο ίδιος ο Κύριος τους παρουσιάστηκε ως άνθρωπος του οποίου «το πρόσωπο έλαμπε σαν τον ήλιο».

Ένας απ’ τους βασανιστές, ο Αφθόνιος, έζησε ο ίδιος το θαύμα βλέποντας τους μάρτυρες να παραμένουν τελείως αβλαβείς από το λειωμένο πυρωμένο σίδερο επάνω στο σώμα τους. Τότε πίστεψε στον Χριστό και αναβόησε: «Μέγας ο Θεός των χριστιανών». Εξαιτίας της ομολογίας του τον αποκεφάλισαν αμέσως∙ ενώ και πολλοί άλλοι που είδαν μαζί με εκείνον το θαυμαστό αυτό γεγονός πίστεψαν στον αληθινό Θεό. Στη συνέχεια ο βασιλιάς πρόσταξε τους δημίους να ράψουν τους μάρτυρες Ακίνδυνο, Πηγάσιο και Ανεμπόδιστο μέσα σε δέρματα ζώων και να τους πετάξουν στη θάλασσα. Αλλά εμφανίστηκε από τον άλλο κόσμο ο Αφθόνιος και μαζί με τρεις απαστράπτοντες αγγέλους οδήγησε τους αγίους μάρτυρες στην ξηρά, όπου τους απελευθέρωσε.

Ο Ελπιδοφόρος συγκαταλεγόταν στους επιφανείς αξιωματούχους του βασιλιά. Όταν αποκάλυψε ότι ήταν χριστιανός και αποκήρυξε απερίφραστα τον βασιλιά για τον σφαγιασμό αθώων χριστιανών, ο βασιλιάς τον καταδίκασε σε θάνατο. Τον αποκεφάλισαν μαζί με επτά ακόμη χιλιάδες χριστιανούς (σ.τ.μ. Πέρσες οι οποίοι πίστεψαν στον Χριστό και βαπτίστηκαν) . Τους τρεις μάρτυρες , Ακίνδυνο, Πηγάσιο και Ανεμπόδιστο, τους έριξαν σε πυρακτωμένη κάμινο, μαζί με εικοσιοκτώ στρατιώτες και τη σύζυγο του βασιλιά∙ αυτοί πίστεψαν στον Χριστό, και μέσα στις φλόγες, παρέδωσαν τις δίκαιες ψυχές τους στα χέρια του Θεού.


Από το βιβλίο: «Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Πνευματικό ημερολόγιο
Ο Πρόλογος της Αχρίδος
Βίοι Αγίων, Ύμνοι, Στοχασμοί και Ομιλίες για κάθε ημέρα του χρόνου.
Νοέμβριος»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

Ένα δάνειο για τους φτωχούς

 

ΑΡΧΕΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ του 2009. Μόλις μπήκα στο σπίτι μου, στο Παγκράτι, έπειτα από τα συνηθισμένα τρεχάματα, τις αγωνίες, τις ανησυχίες και τις πολυμέριμνες διακονίες. Χτυπά το τηλέφωνο. Είναι η θεία μου από το Σύδνεϋ της Αυστραλίας. Με αναζητούσε μέρες πολλές, αλλά πού να ήξερε η καημενούλα πώς, όταν είσαι κινούμενος στόχος, δεν εντοπίζεσαι εύκολα. Όμως, σήμερα με τσάκωσε. Μιλήσαμε αρκετή ώρα. Μου ανέπτυξε τα προβλήματα των συγγενών που βρίσκονται σε αυτή την μακρινή ήπειρο. Κυρίως οικονομικά. Κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους από λάθος υπολογισμούς. Ε, βέβαια! Όταν υπολογίζεις χωρίς τον ξενοδόχο, αυτά παθαίνεις. Ποιος άραγε είναι ο ξενοδόχος; Μα, ο ελάχιστος αδελφός ,ο άγνωστος φτωχός μέσα στον οποίο κρύβεται ο Χριστός. Της είπα δύο σκέψεις μου: «Θεία, η παγκόσμια οικονομική κρίση σαρώνει, διότι δεν επενδύσαμε τα πλούτη μας στους φτωχούς, αλλά σε χώρους κλειστούς, σε τραπεζίτες και γνωστούς, σε φίλους και αδελφούς. Οι φτωχοί όμως θα μας έδιναν “υψηλότερο επιτόκιο” ,πάνω από 80% ενώ οι τράπεζες ελάχιστο ή και καθόλου. Ένα αγαθό να δώσεις στον φτωχό, δύο θα σου στείλει ο Θεός με άλλον τρόπο. Και βέβαια, είναι πολύ καλύτερο να σου “τρώνε” τα χρήματα οι έρημοι φτωχοί προσφέροντάς τα σε αυτούς, παρά οι πλούσιοι γιατροί».

Η συμφορά του εγωιστικού βολέματος στους χώρους μας έπνιξε τα πάντα. Καταχνιά παθών, ομίχλη λαθών, πνευματική αβεβαιότητα, ανασφάλεια για το αύριο στο εργασιακό πεδίο, πτώση των ηθών και των μισθών, των αγνών προσδοκιών των αγνών πατριωτών. Και όμως ο π. Πορφύριος σιωπηλά με προφητική δύναμη δηλώνει σε πνευματικό του παιδί: «Η εποχή μας είναι σαν την εποχή του Χριστού. Και τότε ο κόσμος είχε φθάσει σε μία αθλία κατάσταση. Ο Θεός, όμως, μας λυπήθηκε. Και τώρα δεν πρέπει να απελπιζόμαστε. Βλέπω μέσα από τη συμφορά να εμφανίζεται κάποιος πολύ σπουδαίος άνθρωπος του Θεού, ο οποίος θα συνεγείρει και θα ενώσει τον κόσμο προς το καλό». ( Κλείτος Ιωαννίδης, ο Γέρων Πορφύριος, Μαρτυρίες και εμπειρίες. Ι.Μ. Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος, Αθήνα 1999, ζ΄ έκδοση, σ. 233 ) .
Γνώρισα έναν σπουδαίο άνθρωπο του Θεού. Αγωνίζεται για την ενότητα πλουσίων και φτωχών . Δεν θέλει να δώσει στους φτωχούς. Πήρε δάνειο γι’ αυτούς. Ρισκάρει τα πάντα. Σπάει δεσμούς γήινους, ψεύτικους, φθαρτούς . Όλα τα δίνει. Δεν έχει δισταγμούς. Δίνεται ολάκερος και δέχεται εξευτελισμούς από φίλους και γνωστούς. Ποιος άραγε από τους πολιτικούς τους μεγάλους και τρανούς δανείζεται για τους φτωχούς; Ποιος δίνει απλόχερα από το περίσσευμά του; Ποιος ρισκάρει για να δει η Ελλάδα καλύτερες ημέρες; Όλοι κουραζόμαστε για την πάρτη μας, για τους δικούς μας και σπάνια για τους άλλους , και νομίζουμε πως θα μας σώσουν οι υπουργικές συσκέψεις και τα έκτακτα μέτρα φορολόγησης. Αυτά είναι τονωτικές ενέσεις ευεξίας σε ετοιμοθάνατους που χαροπαλεύουν λόγω βαρέων νοσημάτων.
Το ελλαδικό σπίτι καταρρέει και εμείς αγοράζουμε πολυτελή καλύμματα για το σαλόνι του. Τι ειρωνεία, Θεέ μου! Πόσο άσπλαχνα, στενόμυαλα, ανόητα, περιορισμένα κινούμαστε. Ένας νέος Καποδίστριας μας χρειάζεται, που θυσίασε όλη την ύπαρξή του για το έθνος μας, ένας σπουδαίος άνθρωπος του Θεού. Υπάρχει ανάμεσά μας. Το πιστεύω…

10/12/2009


Από το βιβλίο: «εκπλήξεις χάριτος
Σύγχρονοι ήρωες του πνεύματος»
ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΘΗΝΑ 2010
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: «ΑΓΑΘΟΣ ΛΟΓΟΣ»